Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | 2000

Bowie
Wereldberoemd

bowie schreef:
Het is het jaar 2000. Tijdens de jaarwisseling '99/'00 hebben alle machines het compleet opgegeven, waarna de mensheid al snel volgde.

Mijn personage is Nick Queshire, een 26-jarige computerdeskundige met een liefde voor tripel biertjes, gemotoriseerde voertuigen en zijn hond, Flip.

Koolstofdioxide
Straatmuzikant

Koolstofdioxide schreef:
Mag ik je een compliment geven voor je karakter? Ik hou ervan. Vooral die hond. A+

Mijn personage is Mia Fisher, een stoere chick van 27 jaar die een passie heeft voor haar Honda 250 Scrambler. Daarnaast werkte ze aan de balie bij de plaatselijke gemeentehuis als secretaresse. Zelf heeft ze geen huisdieren, al zou ze graag willen dat dit is anders is.

Bowie
Wereldberoemd

bowie schreef:
Voor de laatste keer checkte ik of ik alles in de opbergruimte van mijn motor gestopt had. Veel tijd had ik niet, maar ik verloor liever wat tijd dan dat ik iets achter liet bij een schuilplaats. Ik slaakte een diepe zucht en sloeg de zitting neer. "Flip, kom!" Het kleine hondje keek me verwachtingsvol aan, zijn kopje enigszins scheef. Ik glimlachte even. Als ik Flip niet had, zou ik oprecht niet weten waar ik nog voor zou moeten vechten. Flip snuffelde even aan mijn schoenen en liep wat dichter naar de motor toe. "Je hebt helemaal gelijk, Flip. We moeten nu echt vertrekken." Ik bukte voorover en schoof het kleine zonnebrilletje voor zijn ogen, waarna ik hem optilde en hem met zijn motorjackje vastgespte aan de zitting van mijn motor. Na nog een laatste blik op mijn vorige woning geworpen te hebben zwaaide ik mijn been over mijn motor heen en ging ik zitten. Ik slaakte een diepe zucht en startte de motor. Daar gingen we dan maar weer.

Koolstofdioxide
Straatmuzikant

Koolstofdioxide schreef:
''Godverdomme.'' Teleurgesteld gooi ik de schep waarmee ik in de composthoop spitte weg, waardoor ik een spatje compost tegen mijn voorhoofd krijg.
Boos kijk ik voor me uit, wrijf mijn vieze hand over mijn gezicht heen en stamp ik van mijn moestuintje weg. Ik was nooit echt goed in tuinieren, al zat dit talent wel in de familie. Mijn vader kweekte altijd tomaten zo groot dat je met twee al een volle hand had. Ik daarentegen... Misschien was het talent wel overgewaaid naar mijn broer.
Gelukkig heb ik andere kwaliteiten. Mijn vader gaf mij altijd kudo's voor mijn talenten als we gingen kamperen. Ik had van mijn 8ste tot mijn 15e bij de scouts gezeten, dus ik heb een hoop dingen geleerd die nu wel tot toepassing zijn.
Op mijn 18e besloot ik zelfs een weekend wild te gaan kamperen, zonder verzieningen om mij heen. Dat was pas cool.

Dus eigenlijk was dit het gewoon. Een weekendje wildkamperen, die gegroeid was tot een maand.. tot een jaar wildkamperen. Niet dat ik ervoor kies, maar het is altijd beter dan werken bij de balie bij de gemeente. Ik laat een diepe zucht vallen terwijl ik naar mijn moestuintje kijk. Gelukkig heb ik nog wat eten in mijn hut liggen, dus honger zal ik nu nog niet lijden.

Bowie
Wereldberoemd

bowie schreef:
Met 180 kilometer per uur reed ik over de linkerbaan. Niet dat ik me op dit moment echt nog aan verkeersregels hoefde te houden, er waren toch geen andere mensen op de weg te bekennen en als ik een politieagent tegen zou komen zou ik toch echt wel aan mijn gezonde verstand gaan twijfelen. Er was geen enkel gevoel dat ik fijner vond dan het gebrom van mijn motor als ik over wegen heen scheurde. Afgezien van Flip, was mijn Triumph Bonneville mijn álles.
Hoe het had weten te gebeuren wist ik niet, maar plotseling lag er een gigantische boomstronk op de weg. Het lukte me niet meer hem te ontwijken, en ik knalde er met volle vaart tegenaan. Ik werd van de motor af gelanceerd en belandde meters verder in het gras. "Flip..." kreunde ik. Het laatste dat ik zag voor ik wegzakte was een lang, dun figuur dat langzaam op me af kwam sluipen. Dit was het dan. Na een jaar in de apocalyps overleefd te hebben kwam er toch echt een einde aan.

Koolstofdioxide
Straatmuzikant

Koolstofdioxide schreef:
Ik was er heilig van overtuigd dat het niet de schep die ik weggegooid had was die omviel, want dit geluid was minstens 50 keer luider dan wat je daarvan zou verwachten. Toch draaide ik me om naar de schop, om vervolgens om mijzelf heen te kijken. Wat was dat geluid?
Holy shit. Het klonk best wel veel op een carcrash. Geschrokt kijk ik om mij heen, pak de schep op voor het geval dat, en loop de kant op van waar het geluid vandaan kwam. Langzaam sluip ik richting de snelweg waar ik naast woon, gezien ik zeker weet dat als er een carcrash is dat het hier zou zijn. Bingo. Rookpluimen richting het zuidwesten. Het zal alleen te ver lopen zijn, vooral als ik spullen wil meenemen.
Snel ren ik terug naar mijn hut, naar mijn schuur en spring ik op mijn motor. Met wat moeite gaat de motor aan door meerdere keren te schakelen, maar uiteindelijk rij ik met een zacht briesje over de weg. Als het klopt, is de carcrash net hier om de bocht. Wie zou gecrasht zijn? Zou het een gang-achtervolging zijn geweest die helemaal naar de tyfus is gegaan? Als er dan nog mensen bij bewustzijn zijn keer ik wel echt direct om, fuck die shit. Misschien is het een familie of zoiets, zoals de carcrash die ik een halfjaar terug had. Iedereen was overleden, maar ik heb een hoop schroot kunnen joinken.

Holy, nee. Het is een motorcrash! Waarschijnlijk is de rijder gecrasht tegen de boom die op de weg ligt, het heeft onlangs ook heel hard gestormd. Supernice, ik ben net een nieuwe achterschokbreker nodig. De motor lijkt ook best wel op de mijne. Zou het een Honda zijn? Snel check ik waar de verongelukte ligt. Onbewogen. Mooizo.
Ik pak mijn tas van mijn rug, open deze en haal er een paar moersleutels uit. Ik kijk onder bij het achterwiel, en zie een achterschokbreker in perfecte staat. Langzamerhand krijg ik deze los, en stop ik deze in mijn tas. Misschien kan ik deze motor ook beter in mijn hand meenemen, hij mag misschien flink beschadigd zijn maar ik zie meerdere onderdelen die useful zijn voor mij.
Op dit moment hoor ik iets zachts blaffen. Ik draai me om, waar het geluid vandaan komt. Oh man. Het is een hond. Het arme diertje ligt half onder de boomstronk, dicht bij de motor. Het is een kleintje. Oh ik had altijd een hond gewild, leeft deze nog? Ik til de boomstam omhoog en haal met mijn andere arm het hondje onder de tak vandaan. Hij ziet er heel erg zwak uit, misschien met een wonder dat deze het overleeft. Het beweegt amper, en heeft zijn staart tussen zijn benen. Man, ik hoop dat deze het overleefd. Ik hou het hondje onder mijn arm, en zet deze op de motor. Bewegenloos blijft hij liggen.

Over bewegenloos gesproken, hoe gaat het met het baasje? Ik loop richting de slachtoffer, die nog steeds stil ligt. Oh wait, bewoog hij zojuist nou zijn been? Ik hoor een zachte kreun. Holy, ik kan geen persoon zo achterlaten als die nog leeft. Wie is hij? Kan ik hem wel vertrouwen? Ik besluit maar direct te vragen. ''Wie ben jij?''

________

ps sorry voor het lange stuk

Bowie
Wereldberoemd

bowie schreef:
"Wie ben jij?" klonk een zachte stem. Het hoofd van de persoon zweefde ongeveer een meter boven me. Ik kreunde even en wist mezelf op mijn ellebogen overeind te krijgen. "Nick." mompelde ik. Langzaam keek ik om me heen en knipperde ik even met mijn ogen. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik verward. "Je bent gecrasht." antwoordde het meisje. "Er lag een boomstronk op de weg en daar ben je met volle vaart tegenaan geknald." "FLIP!" schreeuwde ik. Ik probeerde op te staan, maar een vaag van duizeligheid zorgde er voor dat het me niet lukte en ik weer op de grond belandde. Het meisje draaide zich half om en gebaarde naar haar motor, die iets verderop geparkeerd stond. "Is de hond Flip? Hij leeft nog. Denk ik." Vol ongeloof keek ik naar het gevaarte dat uit haar tas stak. "Heb je mijn achterschokbreker gejat? Vind je het normaal om andermans spullen zomaar mee te nemen als ze de andere kant op kijken?" Mijn stem trilde. "En nog erger, was je nou écht van plan mijn hond mee te nemen?" Het meisje haalde even adem en sloeg haar ogen op. "Ik wist niet.. ik.." Het viel even stil. "Ik was me er niet van bewust dat je nog in leven was." antwoordde ze kortaf. Schoorvoetend haalde ze de achterschokbreker weer uit haar tas en legde ze hem naast me neer. Ik slaakte een diepe zucht. Om eerlijk te zijn begreep ik haar gedachtegang wel, maar het zou nooit in mij opkomen om spullen van iemand te jatten zonder eerst te kijken of die persoon nog te redden viel. "Hoe heet je?" vroeg ik iets minder boos. "Mia."

_________

dat is helemaal oke!

Koolstofdioxide
Straatmuzikant

Koolstofdioxide schreef:
''Mia.'' Oh holy, ik heb hem echt beledigd. En hij is overduidelijk ook geen bendelid, daar komt hij te.. eerlijk voor over. ''Het spijt me. Ik heb eerder hier in de buurt een crash meegemaakt zonder overlevenden.. Dus wellicht oordeelde ik te snel.'' Weer probeert Nick opnieuw omhoog te gaan, zonder succes. ''Ik zou niet opstaan als ik jou was. Je kunt iets gebroken kunnen hebben.'' Ik ga bij hem bukken en begin aan zijn been te voelen. ''Wees gerust, ik heb anderhalf jaar terug een diploma EHBO gehaald, ik weet wat ik doe.'' Met een lichtelijk geïrriteerd gezicht gaat hij weer liggen. Niets bij zijn linkerbeen. Rechterbeen? Polsen, armen? Oh jee. Linker pols. ''Ben je linkshandig?'' Ik kijk hem aan. Verward kijkt hij terug. ''Nee, hoezo?'' ''Dat is dan een positief ding. Je linker pols is namelijk gebroken.'' Pissig laat de verongelukte motorrijder een paar scheldwoorden vallen. ''Ik heb in mijn hut wel een verbandtrommel, dan kan ik je verder helpen. Waar heb je nog meer pijn?'' Nick wijst naar zijn been. ''Daar, het doet echt veel pijn.'' Ik voel weer aan zijn rechterbeen. ''Ik denk dat het gekneusd is, in dat geval. Ik kan je wel spalken. Vind je het erg om met mij mee te gaan? Dan kan ik goedmaken dat ik bijna je hond gestolen heb.'' Nick laat een diepe lange zucht vallen. ''Ik heb geen keuze hé?'' Ik laat een glimlach vallen, leg mijn arm onder zijn schouder en til hem op om hem mee te nemen op mijn motor. Ik neem Flip op mijn borst, terwijl ik hem tegelijkertijd met mijn beschikbare arm help om hem erop te krijgen. Vervolgens geef ik hem een Flip, die er echt uit ziet dat hij de nacht niet gaat halen terug, ga ik zitten op mijn plaats en rijden we naar mijn hut.

Bowie
Wereldberoemd

bowie schreef:
Verdrietig keek ik naar Flip, die op een dekentje een beetje miezerig lag te piepen. Mia had hem zo veel mogelijk opgelapt, maar het was nog maar de vraag of hij de nacht zou halen. Ook mij had ze redelijk op weten te lappen. Mijn been en pols waren vakkundig gespalkt. Het zou dan ook wel even duren voor ik de weg weer op kon, al was dat ook voornamelijk omdat ik mijn motor in de prak gereden had, maar Mia scheen het geen probleem te vinden me op te hokken in haar woonplek. Al was dat waarschijnlijk omdat ze geprobeerd had mijn spullen te jatten.
"Hier." Ik schrok op uit mijn gedachten over Flip en er werd me een warme kop thee overhandigd. Mia's hut was dan geen vijfsterrenhotel, maar het mocht er zeker wezen. Ik was oprecht onder de indruk van hoe goed ze het hier voor elkaar had. "Dus." zei Mia, terwijl ze naast me neer plofte. "Nick. Vertel eens wat over jezelf. Wat heeft je doen besluiten deze kant op te komen?" Ik haalde mijn schouders op. "Ze zaten achter me aan. Wat anders hè, voor een wild konijn zou ik niet vertrekken." Mia grinnikte even en nam een slok van haar thee. "Hoe kan het eigenlijk dat jij hier al zo lang zit?" vroeg ik nieuwsgierig. "Op een of andere manier weten ze mij vaak binnen een week te vinden, en zo te zien zit jij hier al wel wat langer dan dat." "Sja.." antwoordde ze. "Survival of the fittest, Nick. Jij hebt het dan ook wonderbaarlijk lang weten te overleven met je onschuld en je lieve hondje, maar mijn jarenlange ervaring bij de scouts heeft ook zo zijn vruchten afgeworpen." Plotseling klonk er wat geritsel buiten, en Mia sprong verschrikt op. "Blijf stil zitten." zei ze gespannen. "Ik ga even buiten kijken." Alsof ik überhaupt ergens heen zou kunnen met m'n manke poot.

Koolstofdioxide
Straatmuzikant

Koolstofdioxide schreef:
Naast mijn kachel haal ik een vuurpook weg, die ik in mijn hand hou terwijl ik naar buiten sluip. Snel check ik nog naar Nick die als een oud oma'tje met het kopje thee en een deken over zijn schoot heen naar zijn hond zit te staren. Die blijft wel zitten.
Ik loop 5 meter naar voren. Kijk om me heen, en begin te roepen. ''Hee! Als je wilt stelen, handelen is beter. Anders kom ik voor je en dan moet je hopen dat je beter vecht als wat ik doe.'' Zacht geritsel. Een klein angstig hoofdje komt uit de bossen. ''Ik ben op zoek naar Mia de handelaar. Ben jij haar?'' Ik kijk wantrouwig naar het meisje, waarschijnlijk een jaar of 13, die mij bang aankijkt. Ze moet een reden hebben waarom ze in de bosjes zit en zo bang is. Zit ik in een hinderlaag? Anders zou ze wel aankloppen. ''Met wie ben je? Je kijkt bang. Wie ze ook zijn, je bent veiliger bij mij.'' Verbaasd, en minder bang kijkt ze mij aan. ''Ik ben met niemand. Ik ben alleen vaak genoeg aangevallen.'' Ik knik. ''Dat begrijp ik. Wie heeft je gestuurd?'' Langzaam stapt het meisje uit de bosjes, waarbij ze voorzichtig de bramenstruiken die ik geplant heb ontwijkt. ''Ik ben gestuurd door Lawrence. We hebben een tijdje samen gereisd. Hij zei tegen mij dat ik langs jou moest gaan als ik wil handelen.'' Ik glimlach, loop naar het meisje en geef haar een zacht klopje op haar rug. ''Lawrence is een goede vent. Misschien een beetje raar, maar hij heeft goede intenties.'' Het meisje glimlacht met een schuine mond terug. ''Raar is hij zeker.'' Ik loop richting mijn hut, waarbij het meisje mij volgt. ''Waar zoek je precies naar?'' Ik open de deur van mijn hut. ''Vooral eten en water, en als je het hebt stof.'' Ik knik. ''Water en stof heb ik zeker. Eten wordt alleen moeilijk, ik heb al te weinig en ik heb bezoek.'' Ik wijs naar Nick, die een beetje verbaasd zwaait naar het meisje. Ze zwaait terug. ''Hoi, ik ben Anna. Ik blijf niet lang hoor.'' Ik glimlach naar beide, en loop naar mijn opslag. In principe gewoon een van de kamers wat eerst een studieruimte was toen de vorige eigenaar hier nog in woonde. ''Waarvoor ben je het stof nodig? Wonden of als deken?'' Anna volgt mij mee naar mijn opslag. ''Wow.. je hebt hier echt veel spullen. Ik was het eigenlijk alleen nodig voor wonden, maar een deken lijkt mij wel heel erg fijn! Vooral als ik buiten moet slapen.'' Ik knik, en pak een fleecedeken en een aantal stroken katoen wat ik heb geknipt van oude t-shirts en lakens. ''Water is in mijn garage. Wat heb je precies om terug te handelen?'' Ze knikt, haalt haar duffel bag van haar rug en opent deze. ''Ik heb onlangs een drogist leeg gestolen. Ik heb dus spul voor ongesteldheid, maar ook zeep, haarelastiekjes en borstels. En wc papier. Maar ik geef niet alles als ik geen eten kan krijgen.'' Ik knik, en geef haar het stof. ''Je bent welkom om anders rond te kijken. Hiervoor wil ik in ieder geval alle tampons en maandverband van wat je kunt missen. Gezien je zelf ook nodig bent.'' Ze knikt, en geeft mij 7 pakken. ''Heb je zelf jerrycans of flesjes? Anders kan ik je ook een verkopen.'' ''Nee, ik heb zelf genoeg hoor.'' Ik loop naar mijn schuur, waarbij Anna mij volgt.

Bowie
Wereldberoemd

bowie schreef:
Geïnteresseerd keek ik toe hoe Mia en het kleine meisje (Anna heette ze, geloof ik?) onderhandelden. In de gehele tijd dat ik sinds nieuwjaar rond had gereisd had ik zoiets nog niet gezien. Na kort overleg liepen Mia en het meisje weer naar buiten. Hun stemmen klonken zacht in de verte. Toen Flip weer piepte legde ik mijn hand op zijn kopje en aaide ik even heen en weer. Arm beestje, hij had dit niet verdiend.
Na een klein kwartier kwam Mia weer terug. "Waar is dat meisje nou heen?" vroeg ik. "Weer terug. Ze wilde voor middernacht weer bij haar schuilplaats zijn. Bendeleden zijn natuurlijk altijd en overal." legde Mia uit. Ze ging naast me zitten en pakte haar kop thee weer op. "Zeg Mia," begon ik verlegen. "Wil je nog iets in ruil voor je hulp? Het lijkt me ook niet helemaal de bedoeling dat ik je hier nou kosteloos jouw voorraden en handelswaar ontneem." Mia glimlachte even. "Ja, als je het toch aanbiedt.. Ik zal van je hond en je motor af blijven, maar ik zag dat je een pijl en boog in je tas had zitten." Ik keek haar verbaasd aan. "Je wilt mijn pijl en boog hebben?" "Oh nee!" verwoed schudde Mia haar hoofd. "Maar er zit hier redelijk wat wild in de buurt. Mijn vraag was of je misschien wat herten voor me zou willen schieten, dan kan ik deze roken en heb ik weer wat extra handelswaar." "Eh..." "Zodra je pols weer een beetje geheeld is, tenminste." voegde ze er snel aan toe. Ik knikte. "Dat lijkt me geen enkel probleem!"

Koolstofdioxide
Straatmuzikant

Koolstofdioxide schreef:
Ik ben blij dat Nick voorstelde om mij te helpen. Ik ben nog steeds aardig in nood van eten, en als hij goed kan jagen heb ik hier zeker iets aan. Vooral omdat je de pijlen bij een pijl en boog kunt hergebruiken, in tegenstelling van de revolver waar ik niet eens mee kan richten. (al denken de mensen waar ik deze naar richt dat zeker niet) ''Hee, zou ik je iets mogen vragen? Je vluchtte voor een bende, zou ik misschien mogen vragen welke deze is?'' Nick knikt, terwijl hij nog steeds verdrietig naar Flip kijkt. ''Ja natuurlijk, het waren de Comphantoms. Ken je die?'' Ik kijk met halfdichte ogen. ''Zeker. Dat zijn toch die ICT'ers? Ik heb er verschillende dingen over gehoord. De ene zegt dat ze aggressief zijn omdat ze zich useless voelen in deze wereld, de ander zegt dat ze zelf de computercrash hebben gehackt zodat ze nooit meer hoefden te werken. Any way around, ze zijn aggressief as fuck, en dat voor computernerds.'' Ik lach even en kijk weer terug naar mijn haard, die onderhand al een tijdje aan het knisperen is. Misschien moet ik weer even een stuk hout erbij doen. Nick lacht ongemakkelijk. ''Nouja.. Ik ben dus ook een computernerd en had over ze gehoord, dus ik wou ze joinen. Ik heb het een maand volgehouden, en toen ben ik gevlucht. Ze zijn echt gestoord, want ze zaten achter mij aan.'' Ik haal een wenkbrauw op, wanneer ik weer terug op mijn stoel ga zitten nadat ik een stuk hout op het vuur heb gegooid. ''Ben je nu veilig? Anders raad ik je aan om morgen weer verder te reizen. Ik wil geen gekke ICT'ers op mijn dak hebben.'' Nick knikt begrijpelijk mijn kant op. ''Wees gerust, ik heb ze heel lang niet meer gezien. Ik kan hier wel een maand blijven zonder problemen.''

Even is het stil, totdat Nick even met een verbaasd gezicht mij aankijkt. ''Hoezo vroeg je zo specifiek naar de bende?'' Ik glimlach, terwijl ik via het open deurtje van mijn haard naar binnen pook met mijn vuurpook. ''Het heeft een hoop te maken met waarom ik al zo lang op dezelfde plaats woon. Als je handelswaar hebt, maak je een hoop vrienden en vijanden. Er zijn dus bendes die eens in de zoveel tijd langskomen met handelswaar die ze willen ruilen met mij. Deze bendelui hebben een hoop andere vrienden, maar ook vijanden. De vrienden van deze bendes komen ook graag langs om te ruilen, vijanden kunnen best wel horen over mij en vinden het wel mooi om mij te bestelen. Dat is al een paar keer gebeurd. Ik ben dus altijd op de hoede van de bende's die bij mij langs komen, want als jij vrienden bent met een vijandige bende van een van de bende's die mij wel aardig vinden, kan ik best wel in de problemen komen. Volg je het nog? Al heb jij geluk, want jij wordt achternagezeten door een bende die niemand mag.'' Nick kijkt mij confused aan. ''Het enige wat ik nog volg is dat ik geluk heb en dat jij een hoop vriendjes en vriendinnetjes hebt.'' Ik glimlach. ''Dat is het belangrijkste.'' Nick kijkt weer naar Flip. ''Ik kan het niet aanzien om Flip zo te zien. Ik ga denk ik slapen.''

Bowie
Wereldberoemd

bowie schreef:
Toen ik weer wakker werd lag Flip tegen me aan gekropen. Ik slaakte een zucht van geruststelling. Om heel eerlijk te zijn was ik als de dood dat hij de nacht niet gehaald zou hebben, maar gelukkig bleek dat niet het geval. Het piepen was ook een stuk minder, wat me ook wel een goed teken leek. Vertederd aaide ik even over zijn kopje heen, waarna ik om me heen keek. Mia was nergens te bekennen. Ik haalde m'n schouders op en kroop zo goed en kwaad als het kon naar mijn tas toe, die aan de andere kant van de kamer stond. Met enige moeite wist ik er een schoon shirt en een schone broek uit te halen. Ik moest me nu echt wel eens om gaan kleden, want na een aantal dagen begon de outfit die ik droeg behoorlijk te rieken. Het aandoen van m'n broek ging moeizaam, maar lukte me nog wel. Het shirt was daarentegen een heel ander verhaal. Op een of andere manier raakte hij vast te zitten bij m'n oren en kreeg ik hem met mijn pijnlijke, vers gebroken pols niet meer over mijn hoofd heen. Ik slaakte een diepe zucht. "Hey!' klonk Mia's vrolijke stem. "Is dit jouw manier om me je indrukwekkende spiermassa te laten zien om me zo te verleiden?" In één vloeiende beweging trok ze mijn shirt over mijn hoofd heen en hielp ze mijn armen in de mouwen. Ik glimlachte flauwtjes. "Wellicht. Heeft het gewerkt?" Lachend pakte Mia het hout dat ze verzameld had weer van de tafel af en legde ze het naast het houtvuur neer. "Onder andere leefomstandigheden misschien, maar het enige waar ik nu aan denk is overleven." "Begrijpelijk." glimlachte ik. Ik plofte neer op het matras waar ik ook op geslapen had en aaide Flip weer eventjes. Hij opende zijn oogjes, en sloot ze weer toen hij zag dat ik het was. "Hij is aardig opgeknapt!" merkte Mia op, terwijl ze naast me kwam zitten. "Maar vertel eens even, Nickyboy. Is Flip het enige levende wezen waar je mee gereisd hebt tijdens het begin van de zogenaamde apocalyps?" Ik slikte even en schudde mijn hoofd. "Nee." begon ik zacht. "Ik eh.." Het was lastig om de woorden te vinden. "In het begin reisde ik met mijn vrouw, nadat we ons huis uit gejaagd waren. Maar die eh.." Ik voelde de tranen opwellen in mijn ogen. "Die overleed." mompelde ik. Mia wreef medelevend over mijn rug. "Hey, als je er niet over wilt praten snap ik dat volledig. Maar als je het toch eens nodig hebt om er over te praten sta ik tot je beschikking." Ze sprong op. "Kopje thee en een zelfgemaakt zandkoekje om de tranen weg te spoelen?"

Koolstofdioxide
Straatmuzikant

Koolstofdioxide schreef:
''Sorry, ze zijn wel heel teleurstellend hoor.'' Ik glimlach sukkelig terwijl ik de thee en een schaaltje met koekjes aanbiedt. Ondanks wat ik zeg accepteert Nick het eten direct en begint hij het aandachtig op te peuzelen. ''In deze tijd is alles wat lijkt op iets zoets fantastisch.'' Ik haal mijn schouders op. ''Beter dan dit voor ontbijt heb ik ook niet. Misschien de restjes bonen die ik gister heb gegeten.'' Tegelijkertijd loop ik terug naar mijn fornuis, en begin deze op te eten. ''Heb je het serieus zo krap met eten?'' Ik knik. ''Mensen bieden om te ruilen een hoop dingen aan, maar het enige wat ik nu terug krijg zijn vooral luxeproducten. Dus eten moet ik zelf regelen.'' Ik kijk teleurstellend de kant op waar mijn moestuintje is. ''Ik ben alleen niet zo goed in tuinieren, en jagen is ook niet mijn beste punt. Dus onderhand leef ik vooral op wat ik vind in de natuur. Of wat ik over heb.'' Nick glimlacht. ''Eigenlijk heb je dus wel geluk dat je mij uit de bosjes hebt gevist. Ik kan namelijk helpen met eten vinden.'' Ik haal mijn schouders op. ''Op een bepaald punt heb je daar zeker gelijk mee. Anders zou ik moeten onderhandelen met bendes, en die zullen daar graag gebruik van willen maken.'' Ik sta op, loop naar mijn kamer en pak mijn tas. ''Waar ga je heen?'' vraagt Nick. ''Naar buiten, onze lunch en avondeten zoeken. Waarschijnlijk een salade van paardenbloem.'' ''Kan ik meekomen?'' Ik haal mijn schouders op. ''Als je wilt, maar eigenlijk is je been rust nodig.''

Bowie
Wereldberoemd

bowie schreef:
"Sja, ik moet toch eens de deur uit om een beetje bekend te raken met de omgeving." antwoordde ik schouderophalend. "Bovendien is het vast ook goed voor Flip als hij even naar buiten kan." Mia knikte. Ik stond langzaam op en hinkte naar Flip toe. Gelukkig was hij klein genoeg om in mijn tas te passen. Ongemakkelijk hinkte ik achter Mia aan naar buiten.
Eenmaal buiten aangekomen slaakte ik een diepe zucht. De beginnende winterlucht vulde mijn longen. Het was koud, maar zeker niet onaangenaam. Mia ging me voor een klein bergpasje op. "Hier boven vind je echt veel paardenbloemen en verschillende soorten eetbare paddenstoelen." legde ze uit. Ze plukte een aantal bosjes paardenbloembladeren af en deed deze in een zakje. In de tussentijd had ik Flip uit mijn tas gehaald, die langzaam rond struinde en een plasje deed tegen een boom. Plotseling zag ik wat bewegen tussen de bomen. "Shh!" Ik gebaarde naar Mia, die verrast stil bleef staan. Snel maar vrijwel niet te horen viste ik mijn pijl en boog uit mijn tas. Het kostte me heel wat moeite en deed behoorlijk wat pijn met die gebroken pols, maar gelukkig gebruikte ik mijn linkerarm toch alleen om de boog op zijn plek te houden. Met enorm veel precisie vuurde ik de pijl af. Aan het geluid van een vallend dier te horen had ik iets geraakt. Mia keek me blij aan, liet haar zak met bladeren vallen en rende van het heuveltje af. "Yes!" riep ze. "Dit is de jackpot, Nicky!" Met een relatief grote haas in haar armen kwam ze weer terug lopen. "Het is misschien zielig, maar wij krijgen vanavond in ieder geval wat eiwitten binnen." glunderde ze.

Koolstofdioxide
Straatmuzikant

Koolstofdioxide schreef:
''Goed gedaan! Zelfs met een gebroken pols.'' Ik trek de pijl uit de konijn die nog steeds lichtelijk spartelt, haal mijn zakmes langs zijn nek om het arme beestje uit zijn lijden te halen en geef vervolgens de pijl weer terug aan Nick. ''Alleen doe dit niet te vaak alsjeblieft, als er een ding slecht is voor je herstel is dit het wel. Dan lijdt ik liever even wat honger.'' Ik pak het konijn bij zijn oren, pak vervolgens de zak met bladeren en de paddenstoelen die we verzameld hebben en loop dan weer terug met Nick naar de hut. ''Honden blijven mij verbazen,'' Zeg ik terwijl naar Flip kijk. ''Ondanks dat ze in vreselijke pijn zijn blijven ze zo actief en vechtend, en trouw naar hun baas.'' Flip heeft nog steeds een waggelend pootje, maar blijft alsnog blij, zoals een hond, naar Nick kijken terwijl hij ronddartelt. ''Ik waardeer dat in honden, dat nooit opgeven totdat ze dood neervallen.'' Nick kijkt mij een beetje vervreemd aan. ''Dat is een lugubere kijk op de wereld.'' Ik lach. ''Met zo'n kutwereld is dat alleen maar logisch, ik verbaas me dat je nog zo positief bent.'' Nick haalt zijn schouders op. ''Dat is het enige wat me vooruit brengt. En Flip, zeker Flip. Misschien is hij de reden van mijn positieve gedrag, wie weet.'' Ik glimlach, kniel naar beneden en aai Flip over zijn hoofdje heen. ''Met een hond zoals Flip zou ik dat zeker geloven. Ik vraag me alleen af, waar heb je die zieke pijl-en-boog skills vandaan? Dat moet ergens vandaan komen.'' Ik kijk naar boven, naar Nick die met zijn rechterhand over zijn pols wrijft.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld