Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG| A song like you is a ripple of the wave

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
*A song like you is a ripple of the waves that rises to a hurricane

Ik: Clara Monson
Blake Reynolds

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Katherine 'Kat' Blackthorn

Bellamy Blake

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Kat
Voor de zoveelste keer had ik geprobeerd om mijn ogen te openen, maar ik hield ze nooit lang genoeg open om ook werkelijk iets te kunnen zien. Mijn handen waren zo hard om de grepen geklemd, dat het me zou verbazen als ik ze ooit nog zou los laten. Het enige waar ik ook echt nog iets aan had, was mijn gehoor, al bleef ook daarvan niet veel hangen. Voordat een vrouw was beginnen aftellen, had ik een schot gehoord. Ik had niet eens de energie gehad om te kunnen opkijken, maar ik wist maar al te goed dat het niet zo had moeten lopen. Toen het ruimteschip eenmaal was vertrokken duurde het niet lang totdat er een bekende stem door de luidsprekers klonk. Kanselier Jaha. Hij legde uit wat dit allemaal inhield en wat de bedoeling van dit alles was. Als ik mijn medicijnen had gekregen van de dokters, had ik misschien nog geweten wat er precies werd gezegd, maar nu herinnerde ik me enkel flarden van wat er de afgelopen minuten was gebeurd. Ik hoorde enkele kinderen roepen, al kon ik niet vertellen of het nu van angst of van vreugde of zelfs allebei was. Anderen probeerden hun gordel los te maken aan het geklik te horen. Al begreep ik niet helemaal waarom. Als het ruimteschip landt, zou dat zeker en vast niet zonder wat horden en stoten zijn, om nog niet te beginnen of iedereen het wel zou overleven. Ik was dan wel ziek, maar geen complete idioot. Ik probeerde het geschreeuw achter me te laten en me te concentreren op het geluid van het ruimteschip. Misschien kon ik er iets uit afleiden, wat ik normaal had moeten zien. Al snel was dat niet meer nodig. Het ruimteschip landde met zo'n grote schok, dat je even niemand hoorde roepen, maar enkele tellen later hoorde je al weer het luide geschreeuw van de andere jongeren waaraan ik niet kon meedoen door mijn gebrek aan energie, alleen was dit geschreeuw niet langer van vreugde, maar van pijn. Het geschreeuw klonk heel wat zachter als daarstraks, doordat heel wat jongeren volgens mij uit het ruimteschip waren gesleurd. In tegenstelling tot heel wat anderen, zat ik nog steeds op mijn plek, die ik had gekregen toen we vertrokken. Ik had wel veel pijn in mijn been, alsof iets me daar had gesneden tijdens de landing, maar ik had de kracht niet om te kijken of om hulp te roepen. Al betwijfelde ik of er veel mensen beter aan toe waren dan ik.

Bellamy
Elke gevangene die het schip inloopt, bekijk ik aandachtig. Als er ook maar iemand was die een beetje op mijn zus leek, zou ik er alles aan doen om zelf op het schip te komen. Ik had beloofd dat ik altijd voor haar zou zorgen en ik ging me koste wat het kost aan die belofte houden. Mijn blik laat ik maar enkele seconden op elke gevangene rusten, tot er iemand is die mijn aandacht trekt. Een meisje met ravenzwarte haren, net ietsje kleiner als ik, maar met dezelfde gelaatstrekken als mij. Ik moest haar een seconde langer aankijken om zeker te weten dat het Octavia was. Ik had een plan gemaakt voor als dit zou gebeuren. Het was misschien niet perfect uitgewerkt, maar het was mijn enige kans om me aan mijn belofte te kunnen houden. Niet één seconde richt ik mijn aandacht op iemand anders dan Octavia, tot ik haar niet langer kan zien en ze ergens in het ruimteschip is verdwenen. Het zou niet lang meer duren voordat het ruimteschip de honderd gevangene aan boord had, maar wanneer dat het geval was, moest ik actie onder nemen. Wanneer de laatste gevangene aan boord is, komt plots Jaha tevoorschijn. Ik had al een plan in gedachten, maar nu de kanselier hier was, was ik er ook bijna zeker van dat het ook zou lukken. Terwijl heel wat soldaten heen en weer zitten te lopen probeer ik zo dicht mogelijk bij de poort, die binnen enkele ogenblikken sluit, te gaan staan. Ik schrik op door een vrouwelijke stem die door de luidsprekers klinkt. "The doors are getting closed in twenty seconds." Dit is het moment denk ik in mezelf. Ik wacht nog enkele seconden, die eindeloos leken te duren, maar wanneer de stem voor een tweede keer spreekt, neem ik mijn kans. "The doors are getting closed in ten seconds." Ik neem mijn pistool uit zijn holster. Met een trillende hand richt ik op Jaha, die nog geen twee meter bij me vandaan staat en ik los het schot. Dit was mijn kans om te doen wat ik had belooft. Nu alle aandacht naar Jaha ging liep ik naar ik naar de poort van het schip. Wanneer de andere bewakers door hadden wie die kogel heeft afgevuurd, begonnen de deuren te sluiten. Mijn plan was gelukt. Meteen begin ik te zoeken naar Octavia die één van de vele stoelen op het schip in beslag neem. Gelukkig duurde mijn zoektocht niet te lang. Na enkele minuten vond ik haar. Haar gezicht stond vol met angst, al kon ik toch zien, dat ze blij was dat ik er was.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Angstig, met haar handen om de gordels geklemd die kruislings over haar torso zaten, zat Clara in het ruimteschip dat zojuist vertrokken was. Duizende vragen spookten door haar hoofd, waarvan enkele niet veel later door de bekende stem van kanselier Jaha werden beantwoord. Ze waren opweg naar aarde als een soort proefkonijnen.
8 maanden geleden was ze opgepakt. Haar ouders waren gedropt toen zij 16 was. Ze waren straatarm en dit zette haar ouders aan tot stelen. Dit is echter natuurlijk niet toegestaan op de ark en daarom zijn ze gedropt. 'Share with the group' werd er altikd gezegt, maar dit gelde alleen voor de mensen die alsnog wel iets aan inkomen hadden en niet voor de aller armste. Toen ook haar ouders wegvielen had ze al helemaal niks meer. Het resulteerde zich in dingen wat ze liever niet had willen doen. Ze had geen andere keus, als ze het niet zou doen zou ze niks hebben een omkomen van de honger.
Een lange tijd ging het goed, ze was niet langer arm maar had een redelijk bestaan. Tot ze het nieuws kreeg dat er een kleine op de weg was, wat verboden is voor jongedamens onder de 21. Bellamy Blake. Bellamy Blake was toen degene die haar opgepakt had en ervoor had gezorgd dat ze nu een gevangene werd. Zijn moeder had haar nog wel geholpen in het begin toen ze net in de business kwam. Het was een aardige en begripvolle vrouw die net als Clara niet echt een andere keus had. Duidelijk in tegenstelling tot haar zoon die zonder emotie een zwangere jongedame oppakt.
Al snel was te merken dat de grond naderde en de landing niet verliep zoals plan door een stelletje jongens dat zich niet kon gedragen. Met een klap kwamen ze terecht op de grond. Iets sneed in haar nek wat waarschijnlijk haar riem was. Deze klikte ze snel los toen ze volkomen tot stilstand waren gekomen. Vele mensen stonden direct op en begonnen via een luik naar beneden te klimmen waar als het goed is de uitgang moet zijn. Clara bleef als laatste boven over. Twijfelend keek ze even door het gat naar beneden. Ze had nooit genoeg energie en kracht om naar beneden te klimmen. Als ze het zou proberen zou ze vallen vanwegen een gebrek aan kracht. Ze kon ieder moment bevallen en dat was wel te merken aan van alles. Zelf kon ze het vooral merken aan haar energie en kracht wat ze de laatste tijd nauwelijks meer had. Twijfelend ging ze ,met haar benen bungelend door het gat, op de rand zitten. Beneden hoordde ze de deur zich openen en allemaal gejoel van blijheid. Iedereen was door, wat Clara verwacht, de prachtige aarde de heftige landing al vergeten.

Blake had zich losgetrokken van de beveiligers "I can walk perfectly fine myself" had hij gemompeld. Nu zat hij in het schip, niet wetende wat het doel van dit alles was. Het maakte hem ook niet zoveel uit, over een paar maanden zou hij toch 18 worden en dus gedropt worden. Alles dus beter dan dat.
Geen een minuut heeft hij spijt gehad van zijn daden. Hij had zijn vader doodgeschoten, dit was de reden dat hij een gevangenen was en nu waarschijnlijk hier zat. Zijn vader was op de weg om kanselier te worden, hij had dezelfde gekke ideologieën als alle andere. Hij wilde zelfs alles nog een stapje verder nemen. Nooit is Blake het eens geweest met alle regels en ideeën op de ark. Je hoefde maar het kleinste dingetje fout te doen en je werd direct gedropt. Ze gooide mensen eigenlijk weg alsof het niets was. Het zelfde gelde voor de vele tieners die ze opsluiten en laten rotten in een cel tot ze 18 zijn en ze gedropt mogen worden. Het was misselijkmakend, en aangezien zijn vader grote kans had om ook echt de kanselier te worden, moést Blake hem wel stoppen. Zijn moeder was net zo gek als zijn vader, al heeft Blake geen kans gehad om ook haar te stoppen. Hij werd direct opgepakt.
Blake herkende een groot deel van de mensen die hier zaten, het waren allemaal gevangenen. Gevangen onder elkaar kennen elkaar meestal wel en weten van elkanders daden. Toen het schip wild begon te schudden en enkele alarmbelletjes afgingen wist hij wel dat er iets mis was, de landing zal waarschijnlijk niet gaan zoals gepland. Dit alles door 2 sukkels die niet snappen dat iedereen niet voor niks vast zit in de stoelen. Met een harde klap bereikten ze de grond. Hem was niks overkomen, al klonken er wel enkele pijnkreten en gillen. De ruimte die net nog zo stil geweest was imiddels gevuld met allerlei geluiden. Mensen begonnen zich los te maken en naar beneden te klimmen waar iedereen in een grote ruimte wachtte tot iemand de deur zou openen. Dit durfde niemand echter té doen aangezien hun altijd verteld is dat de aarde niet bewoonbaar zal zijn voor nog een 100 jaar vanwege stralingen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Nog steeds zat Kat in het ruimteschip, met haar gordel rond zich. Ze had gewoon al zolang geen medicijnen kunnen nemen, dat ze nog steeds uitgeput was door de weg die ze moest afleggen om in het ruimteschip te geraken. Ze wist niet eens of ze wel genoeg kracht had om er ook weer uit te geraken. Kat hoorde heel wat jongeren juichen, toen de deuren van het schip eindelijk opengingen, of dat dacht ze toch dat het geluid was. Toen ze haar ogen opende en nu ook werkelijk kon zien wat zich hier eigenlijk afspeelde, zag ze dat het grootste deel van de jongeren hier al weg was om waarschijnlijk naar buiten te kunnen gaan. Er waren hier nog een paar tieners, maar het enige wat zij probeerden, was door het luik te klimmen om beneden op het schip te geraken. Zelfs als Kat genoeg kracht had om zich recht te zetten en uit het schip te geraken, zou ze dat waarschijnlijk nog steeds niet kunnen. De pijn in haar been die daarstraks niets leek, was enkel erger geworden. Ze durfde haar been niet eens te bekijken, bang dat als ze zou zien wat er met haar been was gebeurd, de pijn enkel nog erger zou worden. Ze maakte de riemen rond haar middel los, maar besloot om verder niet meer te bewegen. Als ze nu nog even niet bewoog, had ze straks misschien genoeg kracht kunnen opbouwen om meteen helemaal naar beneden te geraken, zonder de hulp van iemand anders. Op het schip dachten mensen, toen haar ziekte voor het eerst erg ernstig werd, dat Kat gewoon lui was. Dat ze 's nachts allerlei verboden dingen deed, waardoor ze overdag altijd uitgeput was. Dat ze geen moeite deed voor haar studies en daarom nooit alle dingen goed kon onthouden. Terwijl ze eigenlijk altijd genoeg slaap had en zich kapot leerde om te kunnen slagen voor de testen die ze zou moeten doen. Toen niemand haar wou geloven, besloot Kat zelf onderzoek te gaan doen. Eerst zocht in de boeken van de bib over ziektes, maar toen ze daar niets in vond begon ze ook de verboden boeken te lezen. Daar vond ze iets over een zeldzame ziekte met dezelfde symptomen als zij had. Toevallig stond er ook iets over welke medicijnen misschien wel eens konden helpen. Toen ze dit alles vertelde aan de dokters, kreeg ze eerst een heftige uitbrander, omdat ze verboden boeken had zitten lezen, maar wouden ze haar ook niet eens helpen. "It's not gonna kill you." Vertelden ze haar. Op dat moment wist ze dat ze medicijnen moest beginnen stelen. Hier op aarde zou ze net hetzelfde moeten doen. Ze zou moeten stelen uit de enige kist met medicijnen die ze hadden meegekregen. Medicijnen die anderen waarschijnlijk beter konden gebruiken. Misschien kon ze beter, met de kracht die ze nog had, gewoon meteen zelfmoord plegen. Dan hadden de anderen geen last van het meisje dat verslaafd was aan medicijnen. Dan hadden ze één iemand minder om zich zorgen over te maken.

Eenmaal dat Bellamy naast Octavia zat, kon hij zijn ogen niet meer van haar afhouden. Zijn plan was niet alleen gelukt, maar hij zou naar de aarde gaan. Iets wat hij nooit had gedacht te kunnen doen. Het zou moeilijk zijn om er te kunnen overleven, zeker met de jongeren. Er waren waarschijnlijk heel wat van hun kwaad op hem, omdat hij hun had opgepakt. Hij had nooit de job als bewaker willen hebben, maar anders kon hij niet overleven. Zijn vader die was weggegaan voor een ander vrouw. Zijn moeder die was gedropt, zodra ze Octavia hadden gevonden. Er was niemand om voor hem te zorgen. Hij vond het vreselijk om mensen op te pakken, omdat ze iets hadden gestolen. Gewoon weg omdat ze honger hadden. Toch had hij de job graag aangenomen. Hij wist dat je soms als bewaker de gevangenen kon zien, maar hij kwam er pas achter dat daar vaste bewakers voor waren, toen hij de job al had aangenomen. Bellamy laat de gedachte aan de tijd op het schip van zich afglijden en legt zijn hand op die van Octavia, terwijl hij haar gezicht bestudeerd. Het was negen maand geleden dat hij haar voor het laatst had gezien. Ze werd weggesleept van hem, richting één van de vele gevangeniscellen aan boord. Ze was niet veel verander sinds dan. Haar haren waren langer en ze was misschien zelfs enkele centimeters gegroeid, maar ze was nog steeds zijn kleine zusje. Toen Bellamy voelde dat de landing bijna zou komen, nam hij de riem, die rond Octavia's middel zat, stevig vast. Hoewel dat landing zachtjes zou moeten gaan, had Bellamy al zo'n voorgevoel dat dat niet het geval zou zijn. De schok was dan ook zo hard, dat hij zich niet langer kon vast houden. Hij werd even heen en weer gesleurd, maar kwam ervan af met enkel een stevige slag tegen zijn hoofd, waardoor hij zich even duizelig voelde. Hij herstelde zich al vlug, waarna hij zijn zus stevig omhelsde, die inmiddels haar riem had losgemaakt en uit haar stoel was gekomen. Samen liepen ze naar de poort van het schip, dat nu nog het enige was die hun scheidde van de buitenwereld. Ze waren er als één van de eersten, maar al snel stond er een hele troep jongeren voor de poort. Vreemd genoeg deed na een tijdje nog steeds niemand de deur open. Waren ze bang voor de straling? Want we konden hier immers niet eeuwig in blijven. Of dachten ze dat er aan de andere kant misschien dieren stonden te wachten om ons op te eten. Als de mens hier al niet kon overleven, konden dieren dat waarschijnlijk ook wel niet. Een diepe zucht verliet zijn lippen waarna hij een stap naar voor zette. Iemand moest het doen en dat kon even goed hij zijn. Alle ogen waren vol verwachting op hem gericht, maar werden al snel verplaatst naar de plek voor hem. De buitenwereld. Iedereen bleef vol verbazing staan over hoe alles er hier buiten uit zag. Toen er iemand naar buiten stapte, was dat tegen zijn verbazing zijn zus. Ze had altijd een bestaan gehad waar niemand van af wist en nu stond ze meteen in de spotlight. Ze wachtte niet eens tot anderen haar volgde. "We're back, bitches!" Riep ze, toen ze eenmaal rond zich had gekeken om al het prachtige, wat we nooit op de ark hadden, te kunnen bewonderen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clara hoordde wat gerommel en het viel haar nu pas op dat ze niet alleen was. Een andere jongedame was ook achtergebleven. Clara stapte weg van het luik en liep naar haar toe, ze was gewond. "Can't get down either?" Vroeg ze aan haar. "Let me help you with that" vervolgde Clara doelend op de wond die duidelijk zichtbaar was op haar been. Ergens verderop in het ship was nog ergens een doek waar ze een stuk vanaf scheurde en om haar been bond om het bloedden zoveel mogelijk te stoppen. Ook om haar eigen nek deed ze het losjes om zoveel mogelijk het bloedden tegen te houden. "Someone still needs to check that out though, but I don't necessarily have medical knowlegde" knikte Clara en ging naast haar op een ban de stoelen zitten. Ze herkende deze jongedame niet, waarschijnlijk hadden ze elkaar dan ook nog niet eerder ontmoet. "I'm Clara by the way" glimlachde ze zwakjes. Ze probeerde zo snel mogelijk vrienden te maken voordat de meeste beïnvloed waren door andere. Ze weet namelijk dat mensen niet erg aardig en positief over je praten als je 17 bent en hoog zwanger. Daarnaast was het onder gevangen meestal wel bekend wat je verhaal was en daarom hielp het niet echt dat sommige van haar verleden af wisten. Zeker de jongemannen hier waren ruige types die het wel grappig zullen vinden er mee te spotten of haar voor allerlei dingen uit te maken.

Blake zag hoe de deuren opengingen. Zojuist had hij nog een paar benen zien bungelen vanuit het luik. Hij twijfelde of hij naar buiten zal gaan of dat hij boven zal gaan kijken of er nog mensen zijn die hulp nodig hebben. Iedereen verdient het namelijk om de aarde nu te betreden en het geluk te voelen van dit hele gebeuren net als alle andere. Blake mocht dan wel zijn vader vermoord hebben, maar dat betekende niet dat hij een vreselijk persoon was. Het was geen willekeurige moord, hij had er een rede voor. Jammer genoeg denken mensen als je een moord gepleegd hebt, meteen dat je geen goed persoon kan zijn. Hij besloot toch maar even te kijken of hij kon helpen, en klom daarom de ladder terug op. Al snel zag hij 2 jongedamens zitten. Een die duidelijk hoog zwanger was, en de ander gewond aan haar been. "Hey come here you guys, let me help you. Everyone deserves to make their first steps on earth" glimlachde hij vriendelijk en wachtte rustig af tot ze zijn hulp zouden aannemen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Even dacht Kat dat als ze hier ook gewoon zo blijven zitten, ze na een tijdje wel zou sterven door de pijn. Iedereen vertrok immers zonder, ook maar eens om te kijken. Kat nam het hen ook helemaal niet kwalijk, waarschijnlijk zou ze net hetzelfde gedaan hebben. Dat was dan ook de reden dat ze schrok toen er een meisje naar haar toekwam. Ze was hoog zwanger en had zeker en vast haar eigen problemen gehad. "Thanks" Vertelde ze het meisje, doelend op de hulp bij haar been. "I'll take care of that later, I just don't have the strength right now" vervolgde ze. Ze zou het inderdaad doen, maar ze had wat medicijnen nodig. Niet alleen voor de wonde op haar been, maar ook voor haar ziekte. Ze wou niet dat het uitkwam, dan zou iedereen vast en zeker van haar af willen komen. Ze zou immers toch gewoon een extra last zijn. Als ze nu gewoon wat medicijnen vroeg en zei dat het voor haar been was, zou het vast en zeker al heel wat beter gaan. Voor later zou ze natuurlijk wel een oplossing moeten vinden. Wel, als ze het tot dan nog overleefde. Misschien werd iedereen gewoon uitgemoord door dieren die hier nog op aarde hadden kunnen overleven. Niemand wist wat er ons te wachten stond. "Kat" Gaf ze haar als antwoord op haar ongestelde vraag. "How many months?" Vroeg Kat haar, doelend op Clara's buik. Als Kat zich niet zo ellendig had gevoeld, had ze waarschijnlijk dol enthousiast gereageerd. Clara's baby zou waarschijnlijk de eerste zijn die sinds pramfaya op aarde geboren zal zijn. Waarschijnlijk had ze zelf nog niet doorgehad hoe geweldig dat eigenlijk was, maar als het zover was, zou ze dat zeker en vast beseffen.

Eenmaal Octavia enkele seconden buiten had gestaan, volgde uiteindelijk iedereen. Een hele troep stormde naar buiten, rondkijkend naar alle prachtheden die zich hier bevonden. Niemand had ooit verwacht dat de aarde er zo zou uitzien. Wat ze ons op de ark vertelde, was helemaal niets tegen over dit. Langzaam liep Bellamy naar Octavia, nog steeds rondkijkend. "Stay here, okay? I'm gonna go check the ship." Vertelde hij haar, waarna hij al meteen weer vertrok richting de poort om te kijken of er misschien nog mensen in het schip waren. Al was dat waarschijnlijk niet het geval, anders hadden ze toch kunnen roepen? Eerst keek hij even beneden. Niemand had hier gezeten toen het ruimteschip naar beneden kwam, maar voor de zekerheid keek hij toch vlug eens rond. Plots hoorde hij enkele stemmen, die van boven in het ruimteschip kwamen. Hij kon niet echt zeggen wie het was, maar dat was waarschijnlijk omdat hij hier niemand kende. "Is anyone there?" Riep hij, toen hij een kommetje van zijn handen had gemaakt en die gebruikte als een soort luidspreker. Ondertussen begon hij al richting het luik te stappen. Ook als hij geen antwoord kreeg, zou hij toch nog eens gaan kijken.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clara knikte "I get it, don't really have the strength to get down either." Antwoordde ze. Clara snapte nog steeds het doel van dit allemaal niet helemaal. Ze waren hier naartoe gestuurd om te kijken of de aarde bewoonbaar was, maar wat moesten doen nu ze eenmaal hier waren? Het verhaal dat hun zondes vergeven worden als ze dit overleven was bulshit, zodra de rest volgd zullen ze nooit een schone start krijgen. Het was de ark met hun zielige regels die nergens opsloegen. Clara legde even haar hand op haar buik toen Kat hier iets over vroeg, er kwamen nog steeds gemixde gevoelens naarboven als ze over dit alles nadacht. Aan de ene kant was het wel iets moois en bijzonders, maar het is nooit iets was ze al gewild heeft. Niet op deze leeftijd in iedergeval. Daarnaast weet ze niet eens wie de vader is, en diegene was dan waarschijnlijk nog eens 2x ouder dan dat zij was of meer ook. Ze moest wel op die manier aan haar dingen komen, ze kreeg geen kans op een baan op de ark vanwegen de familienaam die ze droeg en slecht bekend stond. "8 months, close to 9 so it could happen any moment" antwoordde Clara. Ze hoorde uit het niets een stem en zag een jongeman uit het luik steken. "Yes thank you" zei ze direct. Ze kon niet wachten om de aarde te zien, blijkbaar doodde de straling niet meteen en was er nog hoop dat aarde wel echt bewoonbaar is. "Let's discover earth" glimlachde Clara naar Kat en hield haar hand uit om Kat naar het luik te helpen.

Blake hoordde beneden iemand roepen of er nog iemand was. "Hold on, I'll be right back with help" zei hij en klom snel naar beneden. "Here!" Riep hij doelend op de onbekende stem die zojuist door de ruimte gevraagd was of er nog iemand was. Bellamy Blake was degene waartoe de stem behoordde. Blake kende hem van gezicht door zijn ouders. Hij had wel eens wat mensen horen praten over hoe hij een veelbelovende beveiliger was. Een van de andere belangrijke beroepen op de ark naast in de politiek zitten. Toen iedereen achter zijn verscholen zus kwam veranderde dit echter allemaal wel en werd er niet zo positief over hem en zijn familie gesproken. Het duurde ook niet heel lang voordat zijn moeder natuurlijk ook gedropt werd vanwege de stomme regels die Blak niet uit kan staan. "There are two girls up there, but they can't come down. One hurt because of the landing I supose, one pregnant" legde Blake, Bellamy kort alles uit toen ze tegenover elkaar stonden.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Kat nam dankbaar Clara's hand aan, hoewel ze wist dat zij het waarschijnlijk zelf ook wel moeilijk had. Ze had de hand van het meisje dat ze pas net had leren kennen stevig vast, maar probeerde zo weinig mogelijk te steunen. Clara was zwanger en Kat wou haar niet nog meer belasten met haar gewicht, naast dan van de baby. Toen de onbekende jongen zijn hulp aanbood, zou ze die maar al te graag aannemen. "That would be great." Reageerde ze opgelucht. Ze glimlachte bij de woorden die Clara zei. Nooit had ze iets liever gewild dan naar de aarde willen gaan. De nachten die ze alleen was in het weeshuis, of als er te weinig eten was geweest, was dit de plek waar ze aan dacht. Als het eens wat minder ging, dan was de aarde de plek waar ze naar toe vluchtte. Kat wist natuurlijk niet hoe die er precies uit zag, maar ze had genoeg verbeelding gehad om dat zelf te kunnen bedenken. Te bedenken hoe die vroeger was geweest dan. Na pramfaya was alles vernietigd geweest en wat er nu nog overbleef van de aarde, kon eigenlijk niemand echt vertellen. Ze nam een diepe zucht en zette zich dan neer aan het luik om naar beneden te klimmen. De opening was groot genoeg, maar ook erg hoog. De meesten zouden hier gewoon af kunnen springen, maar ook hiervoor had ze veel kracht nodig en stel dat ze op haar been landde. Kat wist niet goed waarom, maar om de één of andere reden was ze wat nerveus geworden. "You should go first." Zei ze met licht trillende stem tegen Clara.

Bellamy kreeg gelukkig al snel reactie, waarna er ook meteen een persoon tevoorschijn kwam. Hij kende hier niet veel mensen, maar toch kende hij deze jongeman. Hij had zijn vader vermoord en had zelfs toegegeven dat hij zijn moeder hetzelfde lot wou geven. Dit was Blake Reynolds. Meteen was hij op zijn hoede. Blake had niet zomaar iemand vermoord. Hij had de volgende kanselier vermoord, die toevallig zijn vader was. Dat was één van de dingen die hij niet zou vergeten. Bellamy moest toegeven dat hij tegen de wetten en regels op de ark was en hij had kanselier Jaha misschien ook wel vermoord, maar dat was voor zijn zus. Voor wat had Blake dit gedaan? Bellamy probeerde niet te laten merken wat hij dacht over Blake, maar hij was nu eenmaal nooit goed geweest in het verbergen van zijn gevoelens. Hij probeerde de gedachten aan wat Blake had gedaan van zich af te zetten en concentreerde zich op wat er boven aan de hand was. "I'll help you a hand with getting them down." Vertelde hij Blake, waarna hij een glimlach op zijn gezicht probeerde te toveren, wat maar half lukte. Bellamy begon als eerste weer naar boven te gaan om de meisjes te helpen. Meteen herkende hij één van de meisjes. Hij had haar moeten oppakken omdat ze zwanger was. Als hij het goed onthouden had, zou hij zweren dat haar naam Clara was. Hij probeerde te doen alsof hij haar niet kennen, maar dit zou zeker en vast niet van beide kanten komen. Een gevangene vergat nooit het gezicht van degene die haar had opgepakt, zelfs als hij gewoon geen andere keus had.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clara keek door het gat naar beneden waar twee jongemannen stonden te overleggen. Een ander dan die van net kwam naar boven om hen te helpen. Hun blikken kruisde elkaar maar een fractie van een seconde, maar het was genoeg voor Clara om vast te stellen wie het was. Nooit gedacht dat ze hem nog zou zien, de persoon die haar in deze hel heeft geplaatst, die ervoor gezorgd heeft dat ze haar zwangerschap onder verschrikkelijke omstandig heden heeft moeten doorstaan. Bellamy Blake. Clara keek naar Kat "No it's fine, you should go first. I'd rather not take help from a traitor" antwoordde ze Kat droogjes. Ze had aan zijn blik gezien dat hij haar ook herkende. De wanhoop droop van zijn gezicht af, hopend dat zij hem niet zou herkennen. Dat is echter te laat, ze zal nooit vergeten hoe hij haar leven verpestte.

Bellamy zijn gezicht verraadde alles. Het was duidelijk te merken dat hij hem herkende en hem voor zijn daden veroordeelde. Was hij dan wel de perfecte persoon? Was de Bellamy Blake dan echt beter dan iedereen omdat hij officieel niks misdaan heeft? Omdat hij een veel belovende beveiliger was waar uiteindelijk niks van gekomen is? Blake was echt niet zo slecht als iedereen dacht, hij heeft iedereen zelfs gered van een vreselijke toekomst die de Ark te wachten stond met zijn vader als kanselier. Nooit zou hij uit koele bloeden zomaar iemand doden. Het was iets eenmaligs en iets wat uiterst nodig was geweest. Iemand had zijn vader immers moeten stoppen. Bellamy klom als eerst naar boven, Blake zou zelf de tweede gaan halen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Doordat Clara ook niet wou, werd Kat enkel zenuwachtiger. "I think I'm just gonna stay here for a couple minutes." Vertelde Kat haar, terwijl ze zich wat naar achter schoof, steunend op haar niet gewonde been. "Or maybe a little longer." Voegde Kat er aarzelend aan toe. Anderen dachten waarschijnlijk dat ze bang was of dat het misschien door haar gewonde been was dat ze niet naar beneden durfde te gaan. Maar wat moest ze hun vertellen als ze helemaal kapot was, wanneer ze beneden aankwam. Iemand van haar leeftijd, zelfs met een ernstige wonde, kon makkelijk naar beneden klimmen. Voor nu kon ze dit alles nog op haar been blijven steken, maar wat als dat was genezen? Iedereen zou al snel zelf kunnen bedenken wat er aan de hand was. Als ze dit geheim wou houden, moest ze heel wat beter worden in liegen, dan ze vroeger was geweest. Toen Kat besefte dat deze protesten niet zouden gaan uithalen, besloot ze het anders aan te pakken om Clara over te halen. "Look, I can see, why you don't wanna go downstairs." Zei ze, doelend op Bellamy die inmiddels helemaal boven was gekomen. "But you're probably gonna be stuck with him for the rest of your life if no one dies." Ging ze een beetje aarzelend verder, in de hoop dat dit zou lukken. "So you might as well just take advantage of that, by letting him pay for what he has done to you." Ging ze nu al wat meer zelfverzekerd verder, hoewel Bellamy eigenlijk vlak naast hun stond. "I mean, he could help you with the baby because he arrested you." Maakte Kat haar uitleg af met een kleine grijns op haar gezicht. Ze hoopte nu enkel nog dat Bellamy ook zou meewerken. Als hij Clara immers niet wou helpen, maakte dit toch allemaal niets uit.

Toen Bellamy eenmaal boven aankwam, probeerde hij snel het gesprek op te pikken. Eerst besefte hij niet helemaal wat er aan de hand was, maar al snel kreeg hij door dat Clara dus nog steeds boos op hem was, omdat hij haar had gearresteerd. Hij begreep waarom ze boos was, maar hij had enkel zijn job gedaan. Elke andere bewaker had net hetzelfde gedaan, hield hij zichzelf altijd voor als hij dingen als deze moest doen. Het was zij taak, als hij het niet had gedaan, was hij zijn enige inkomen kwijtgeraakt. Zelfs zij moest dat toch wel kunnen begrijpen? Hij probeerde te doen alsof hij niet aan het meeluisteren was met de twee meisjes, maar hij kon niet verbergen dat hij schrok wanneer het meisje dat hij niet kende, zei dat hij moest helpen met de baby. Dat was hij dus helemaal niet van plan. Gewoon omdat hij haar had opgepakt, kreeg hij de verantwoordelijkheid. Daar ging hij mooi niet mee akkoord. Dat hij voor zijn zusje moest zorgen, was al zorgen genoeg voor hem. Bellamy probeerde te doen alsof hij niets had gehoord, in de hoop dat dit snel zou overvliegen en hij één van de meisje mee naar beneden kon helpen. "Who's gonna go first?" Vroeg hij lichtelijk geïrriteerd. Waarschijnlijk zaten de twee hier wel al even en wouden ze dan helemaal niet naar buiten om de wereld te kunnen zien? Hij had dat immers wel willen doen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clara fronsde toen Kat opeens nier meer wilde "Why? They're goig to help us get down so why stay here?" Vroeg ze niets begrijpend. Clara begreep ook wel dat het zijn werk geweest was om haar op te pakken, maar dat betekende niet dat hij dit ook had hoeven te doen. Ze had een plan gehad, al was ze opgepakt voor ze deze kon uitvoeren. Zijn moeder is het toch ook gelukt om zwanger te zijn zonder opgepakt te worden? Ze moest sarcastisch lachen toen ze begon over hoe hij haar kon helpen. "You're not seriously thinking I'm even letting him near my child. I don't need his help, and I don't need to be around him. Earth is big, enough space to be far away from each other" antwoordde ze. "You know what, I'll just go myself. Atleast if I fall I don't have to live with this life ruiner" zei ze koppig en liep zelf naar het luik waar ze op de trap ging staan. Het was nog behoorlijk hoog, hoger dan je zou verwachten. Met rillende armen klom ze naar beneden. Halverwege bleef ze echter stil staan toen ze een hevige kramo voelde. Angstig keek ze naar beneden. Het lukte niet, ze had geen kracht meer. Voor ze het wist waren haar handen weg gegleden en viel ze naar beneden. Ze hield haar adem in van schrik maar werd tegen haar verwachtingen in opgevangen.

Blake werd een beetje ongeduldig, wat was er allemaal gaande daar? Het duurde wel heel erg lang. Van buiten hoorde hij verschillende dingen, sommige mensen waren al bezig met een kamp bouwen, andere waren nog bezig met alles onderzoeken. Als Bellamy en de twee damens nou even opschieten kan hij ook zijn eerste stappen op aarde maken. Verbaasd fronsde even toen hij het zwangere meisje naar beneden zag klimmen. Hij had gedacht dat ze dit niet zelf kon en daarom nog boven was. Voor hij het wist viel ze echter, en uit reflex kon Blake haar nog net opvangen. "Carefull there princess" zei hij waarna hij haar weer op de grond neer zette.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Kat schrok een beetje van Clara's reactie, maar wat had ze dan ook verwacht. Had ze nu echt gedacht dat Clara dat wou? Ze was stom geweest om dat te zeggen. Wie wou nu dat de persoon die je leven had verwoest je ging helpen. Ze voelde zich nog ellendiger dan eerst, maar probeerde zich er niets van aan te trekken. "I think I'm gonna stay here, so you should go outside and be with your sister." Mompelde Kat terwijl ze zich langzaam recht zette om ergens achteraan in het schip te gaan zitten. "She's the reason you're here, right?" Vroeg ze, zonder echt een antwoord te verwachten.Op dit moment hoopte ze dat Bellamy een grote eikel zou zijn, want dan zou hij waarschijnlijk vertrekken en haar niet proberen overhalen. Gelukkig had ze gelijk en begon hij naar beneden te klimmen, nadat hij nog even had omgekeken. Ze was blij dat ze even alleen kon zijn. De eerste vriendin die ze hier had gemaakt, was ze ook al meteen weer kwijtgeraakt. Kat dacht altijd dat ze wist hoe mensen zich voelden. Misschien was dat, omdat ze dacht dat ze zelf zo'n erg leven had, terwijl dat eigenlijk helemaal niet waar was. Ze had een erge ziekte, maar daardoor was ze toch hier gekomen. Als ze die medicijnen niet had gestolen, was ze hier helemaal niet geweest. Niet dat ze zich geweldig voelde, maar dit was altijd haar droom geweest. Ze laat Clara en Bellamy achter haar en zet zich ergens neer. Nu iedereen hier weg was, vond Kat dat het hier best wel gezellig was. De stilte die er hing, die had je niet op de ark. Je hoorde immers altijd het zachte gezoem van de lichten of zuurstofgeneratoren. Ze legde haar hoofd tegen het harde metaal en sloot haar ogen, terwijl ze probeerde in te beelden wat er buiten allemaal te zien zou zijn.

Bellamy probeerde zich zo afzijdig mogelijk te houden van het gesprek. Hij was opgelucht dat Clara er net hetzelfde over dacht als hem, al was dat waarschijnlijk door andere dingen. Toen ze de trap afging, wou hij haar helpen, maar hij wist dat ze die hulp zou afslagen. Zijn ogen bleven op haar gericht en hij wou bijna achter haar aan springen toen ze viel, maar toen zag hij dat Blake haar al had opgevangen. Zijn aandacht werd afgeleid, doordat Kat iets tegen hem zei. Hij had eerst niet door wat ze bedoelde, want waarom zou ze in dit schip willen blijven, terwijl je buiten je verbeelding in werkelijkheid kon zien. Hij wou beginnen zeggen dat ze al het moois buiten moest zien, maar hij hield zijn mond toen ze over zijn zus begon. Niet veel mensen wisten dat hij hier voor zijn zus was. "Yeah" antwoordde hij at afwezig, toen hij zich bedacht dat hij waarschijnlijk beter naar zijn zus kon toegaan. Hij had haar al een tijdje alleen gelaten. Bellamy wist natuurlijk ook wel dat ze geen klein kind meer was, maar hij voelde zich verantwoordelijk voor haar. Hij besteedde geen aandacht meer aan Kat, maar begon van de ladder naar beneden te klimmen. "Don't you wanna go outside?" Vroeg hij toen, hij zag dat Blake hier nog steeds stond. Ook hij was nog steeds niet buiten geweest. "It's amazing." Riep hij toen hij Blake zachtjes richting de poort duwde. Waarna hij meteen Octavia begon te zoeken, die hij niet onmiddellijk zag, waardoor hij ongerust werd.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clara keek de jongeman aan die haar zojuist op had gevangen. "Thanks" mompelde ze en keek naar het opening. Aarde, het zag er prachtig uit. Ze liep meteen naar buiten en ademde de frisse lucht direct diep in. Haar rust werd verstoord door een jongeman die haar lastig begon te vallen met zijn vrienden. "Look at this you guys, they've sent the whore too" merkte de ene op. "You guys leave me alone" zei Clara geërgerd. "You can come to me later is you want and I'll share my tent with you" zei de 'leider' van het groepje die vervelend dichtbij kwam. Een ander kneep in haar achterste. "Seriously, leave me alone. Don't you have something better to do like build up a camp?" Zei ze en probeerde de ene van haar weg te duwen.

Blake knikte en liep mee met het meisje en Bellamy naar buiten. Hij nam de prachtige natuur in zich op, hier kon hij wel aan wennen. Zojuist was de andere al bevelen het kamp op te gaan bouwen, ook was een groepje met onder andere: Clarke, Finn, Jasper, Octavia en Monty. Hij zag dat Bellamy onrustig opzoek was naar waarschijnlijk zijn zus. "Relax, she left with Clarke, Wells, Finn and some others to go look for food" zei hij tegen Bellamy. Wat hem opviel was dat het andere meisje nog steeds niet beneden was. Hij zal zo wel kijken wat er is en haar eventueel naar beneden helpen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Toen Kat beneden geen stemmen meer hoorde, besloot ze om op haar gemak naar beneden te klimmen. Als niemand haar zag, kon ze zo traag doen als ze wou en moest ze zich niets aantrekken van anderen die haar daardoor vreemd bekeken. Ze zette zich recht, steunend tegen de kant van het schip en stapte langzaam richting het luik. Plots bedacht ze zich, hoe erg ze zich daarstraks wel niet had aangesteld. Als ze gewoon de hulp had geaccepteerd die ze van de jongens kreeg, had ze nu al buiten, op de aarde kunnen zijn. Een diepe zucht verliet haar lippen bij de gedachte aan de aarde, die maar enkele meters van haar verwijderd was. Toen ze eenmaal aan het luik was, liet ze zich zakken, waardoor haar benen door het luik gingen hangen. Als ze nu nog even gewoon naar beneden klom, kon ze binnen enkele minuten de aarde al zien. iets waarvan ze dacht dat ze het nooit zou meemaken. Kat besloot om niet langer te wachten. Als ze hulp wou, had ze die daarstraks moeten aannemen, daar was het nu te laat voor. Ze nam de spaken vast en liet haar benen onder haar zakken. Ze probeerde zich zo snel mogelijk te laten zakken. Hoe eerder ze beneden was, hoe minder kans ze had om te vallen. Al wist ze niet of haar theorie ook helemaal klopte. Eens ze op de grond stond, liep ze vlug naar de poort, waar ze haar neerzette. Als ze nog een stap zette, zou ze zeker en vast neervallen, maar zo kon ze tenminste al van de aarde genieten.

Door wat Blake zei, werd Bellamy enkel nog nerveuzer. Hij had Octavia verteld dat ze hier moest blijven. Wat als er gevaarlijke dieren in het bos zaten of andere dingen. Hij probeerde te doen wat Blake zei en zich er niet druk over maken, maar er bleef maar een gevoel aan hem knagen. Toch besloot hij om het te laten voor wat het was en ging in plaats daarvan op zoek naar Murphy. Hij was één van de enige die geen complete hekel aan hem had en waar hij zelfs vrienden mee was. Al snel zag hij Murphy staan, samen met wat andere jongens die hij ooit wel al eens op de ark gezien had, maar niet bij naam kende. Toen hij bij het groepje aan kwal, zag hij meteen dat er een meisje in het middelpunt stond. Het was Clara. Ze voelde zich duidelijk niet op haar gemak, maar dat was waarschijnlijk door de jongens die allerlei opmerkingen maakten. "Jeez guys, your dick belongs in your pants, not your personality." Riep hij door het groepje, waarna enkele van de jongens weggingen. Bellamy vond dan ook dat hij genoeg had gedaan en richtte zijn aandacht op Murphy. "I'm gonna go check out the forest, you come?" Vroeg hij, in de hoop dat hij niet liet merken dat hij eigenlijk Octavia ging zoeken die samen met wat anderen het bos was ingegaan.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ze moesten nu echt ophouden, het was totaal niet grappig en het was alleen maar dom wat ze zeiden. Toen Bellamy aankwam en ze hun aandacht niet meer op haar richtte, wurmde ze zich uit het groepje en liep weg. "The invitation is still open princess!" Riep een haar na. Zonder er op te reageren liep ze door. Dit was precies waar ze bang geweest voor was, wat ze verwacht had dat ging gebeuren. Niemand zal het dan toch ooit begrijpen, aangezien ze nooit hebben meegemaakt wat zij heeft. Dachten ze echt dat ze het voor de lol deed? Dat het is was wat ze met plezier deed? Bellamy van alle mensen zou wel moeten weten hoe dit gaat. Zijn moeder heeft Clara geholpen om in de 'buisiness' te geraken. Ze was als een mentor voor haar.
Bellamy had echt niet zomaar die kans gekregen om beveiliger te worden op de ark, daar heeft zijn moeder wel voor gezorgd. Daarnaast moest zij ook haar 2e zwangerschap verbergen, anders was ze al veel eerder gedropt. Door dit allemaal begreep ze nog minder waarom hij het gedaan heeft, waarom hij haar opgepakt heeft.

Blake zag hoe er een kamp al deels tot stand kwam. Mensen waren echter niet meer druk bezig aangezien het al een beetje begon te schemeren en mensen moe waren. Tot nu toe stonden er nog maar 5 tenten, en hij kon nu al raden voor wie deze bestemd waren. De rest zal dan nog in de buitenlucht moeten slapen tot het kamp voledig afgemaakt is wat waarschijnlijk nog een paar dagen zal duren. Bellamy was druk bezig om een groepje bijelkaar te rapen, waarschijnlijk om zijn zus te gaan zoeken. Hij moest echt leren haar te laten gaan, ze kan zichzelf makkelijk redden en ze is niet alleen. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij dat de andere jongedame nu ook beneden was. Hij liep naar haar toe "Hey, hoe did you get down? I thought you weren't able to" vroeg Blake en bestudeerde haar kort. Hij vroeg zich af wat er mis met haar was aangezien ze zo vreemd deed.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld