Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG The Devil's Gang 18+

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Samen met Literacity aka Disneynerd aka Naomi aka Rapunzel aka mijn FT dochter aka geen idee wat nog meer

Wij weten jij niet
De duivels branden je als je meedoet
Af en toe volwassen onderwerpen
Tips en tops mogen
Volg als je wilt meelezen

Ik:
Drew Jason Angelwing~19 jaar (50)~een van de jongste engelen die er zijn (met vleugels)~prins~infiltrant ~slaaf~mjw~picca

met witte vleugels
Jij + begin.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Aka de beste xxx

Kathryn Zeta Dark - 23 - duivelse/demon bendeleidster

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kathryn trof voorbereidingen om met haar bende toe te slaan. Elke keer viel ze hetzelfde engelendorp binnen. Ze waren genadeloos en vernietigden alles dat op hun pad kwam. Steeds kwamen ze onaangekondigd, waarna paniek volgde.
Huizen werden platgebrand en families werden compleet uit elkaar gerukt. Kathryn en haar bende, the Devil's Gang, keken niet om voor een traan. In tegendeel; ze genoten van andermans ellende. Ze vond het heerlijk om de paniek en wanhoop te zien wanneer zij het dorp binnenstormden en niemand die er iets aan kon doen, omdat zij zo krachtig waren mede dankzij Kathryn en haar duivelse krachten.
Deze keer zou ze het grootser aanpakken. Het volkshoofd was aan de beurt om gepakt te worden. Elke keer kon hij net ontkomen aan de aanvallen van de bende, maar Kathryn begon een patroon te zien en ging deze volgen.
'Goed, jullie weten wat er te doen staat. Eérst het volkshoofd, dán de plunderingen. De pleziertjes voor het laatst,' grinnikte Kathryn. 'En denk eraan: géén genade.'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Rustig liep Drew de lange trappen van het herenhuis waarin hij woonde af en keek af en toe door een raam langs de trap. De laatste tijd werden ze regelmatig door demonen aangevallen. Ze konden maar niet voorspellen wanneer ze kwamen en door het onverwachte hadden ze een groot voordeel. De engelen konden maar niet winnen. Daarom was zijn vader weggegaan. Hij was naar andere engelensteden getrokken om daar hulp te gaan halen. Als prins van dit engelenvolk had Drew daardoor tijdelijk de leiding en hij was zenuwachtig. Hij was echt niet klaar voor een aanval. Rustig liep hij naar een telefoon en belde de bewaking. "Is de kust nog altijd veilig?" Vroeg Drew.
"Jazeker mijn prins. Nergens demonen te zien" antwoorde een bewaker en Drew zuchtte opgelucht, maar liep toen verder naar beneden en liep de tuin in, waar hij zijn vleugels uitsloeg. Enkel koninklijke engelen konden hun vleugels verbergen. Drew zuchtte zacht en vloog naar een bankje wat in de lucht zweefde en klapte zijn vleugels weer in, waarna hij naar de henel keek. Hij hoopte maar dat er snel hulp zou komen, voor zijn volk.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
De bende had zich verzameld met de nodige materialen en Kathryn voorop. Op haar teken trokken ze opnieuw, onaangekondigd, richting het engelendorp. Bogen met vuurpijlen, fakkels om huizen plat te branden, dolken en alles wat nodig was om paniek te zaaien, namen ze mee.
Kathryn liet de vuurpijlen afschieten als teken dat de bende er aan kwam. Sommigen belandden op de grond. Een aantal kwam terecht in huizen, die alles in vuur en vlam zetten. Engelen die hen in de weg stonden, kregen een sneer van een dolk met sterk gif. Net hard genoeg voor een diepe wond, maar diep genoeg om eronder te lijden en vaak was herstel niet meer mogelijk, juist vanwege het gif.
Terwijl de bende bezig was met het bestormen van het dorp, was Kathryn met een aantal leden op weg naar het volkshoofd. Ze was zeker niet van plan om hem meteen neer te halen, maar om hem recht voor de ogen van zijn volk te vermoorden. Dát was de ultieme manier om chaos te creëren en de pijn te zien van de engelen. Als hij er niet was, dan waren de gevolgen voor hen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Na Drew zijn smaak was het te stil die avond. Angstaanjagend stil. Alsof er iets ging gebeuren. Iets wat niet prettig was. Hij hoopte maar dat the devil's gang er niets mee te maken hadden. Drew snapte ook niet waarom ze niet gewoon in de hel bleven. Dat was waar ze thuis hoorden, niet hier. Dit was hun thuis. Van de en engelen.
Na uren erover na gedacht te hebben, gebeurde het. Grote vuurpijlen verschenen in de lucht en landen overal. In het dorp, iets verderop in de tuin. Geschrokken sprong Drew van het zwevende bankje en sloeg zijn vleugels uit om zijn val te op te vangen. Meteen vlogen een aantal bewakers naar hem toe, om hem te beschermen, maar Drew wees ze af.
"Evacueer de burgers. Breng ze in veiligheid. Zeker de vrouwen en kinderen" zei Drew. De meeste kinderen hadden nog geen vleugels en konden niet weg komen. Ze werden dan ook niet tot engelen gerekend. Zijn vader was egoïstisch, dacht alleen aan zichzelf en hem. Pas later kwam het volk. Zo was Drew totaal niet. Hij dacht altijd eerst aan anderen. De bewakers knikten en vertrokken om met de andere bewakers het volk te beschermen, waardoor het herenhuis volledig onbewaakt achter bleef. Snel vloog Drew het huis in en opende in zijn vader een geheime kluis achter een schilderij. De kluis ging open met een speciale geheime vingerafdruk. De magie erin kon niet vervalst worden. Snel pakte Drew een magische ring uit de kluis en sloot hem weer goed af, om vervolgens de ring om zijn vinger te doen en te activeren. De ring werd onzichtbaar en maakte zijn engelen krachten sterker, al werd hij ook kwetsbaarder voor duistere demonenmagie.
Even haalde Drew diep adem en klapte zijn sneeuwwitte vleugels weer in, waarna hij rustig van de trap af liep.
Halverwege de trap werd de deur beneden opeens open gegooid. Een golf van duistere energie volgde erop en voor Drew het wist stond de trap vol met demonen. Even slikte hij zacht, maar stuurde toen een straal van wit engelenlicht op de demonen af. Een truc wat niet veel engelen wel konden, maar niemand in het dorp was erin getraind om hem zo sterk af te vuren en dat was nog zonder de kracht van de ring. Toch merkte Drew al snel dat er teveel demonen waren, zelfs met de ring. Hoewel hij niet bang was, kregen de demonen steeds meer van de trap en zette hij een stap achteruit, maar struikelde daardoor over een traptrede en viel.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kathryn liet een aantal demonen vooruit lopen, zodat ze het volkshoofd meteen in de kraag konden vatten. Echter kwam er één van hen terug met de melding dat het hoofd niet aanwezig was, maar ze wel iemand anders te pakken hadden gekregen. Kathryns ogen stonden vol vuur, maar besloot om toch een kijkje te gaan nemen. Tegelijkertijd gaf ze opdracht aan een aantal demonen achter haar om zoveel mogelijk engelen vast te zetten. De gevolgen zouden voor hen zijn, maar ze voerde het pas uit als ze terug zou gaan.
Kathryn liep het huis binnen en bij de trap stonden een aantal van haar demonen, die een jongen vastgezet hadden. Er waren geen vleugels te bekennen wat één ding kon betekenen: hij was een lid van de koninklijke familie en aan zijn gezicht te zien, zou het Kathryn niets verbazen als het de zoon van het volkshoofd was. 'Hmm, niet waar ik op hoopte, maar dan doen we het maar met jou.'
Ze gaf haar demonen de opdracht om de jongen mee te nemen naar het dorpsplein, waar de andere groep demonen met een aantal gevleugelde engelen al op een rij stond. Recht tegenover hen liet ze de jongen staan.
'Jullie leider is zo zwak geweest om te vluchten,' sprak ze het volk hard toe. 'Daarom zijn de gevolgen voor jullie.' Langzaam liep ze de engelen één voor één af. 'Het was de bedoeling geweest om jullie geliefde leider recht vóór jullie ogen van zijn leven te ontdoen, maar helaas moet ik het nu met hém doen.' Kathryn zag meteen de geschokte blikken van de engelen. Niemand die ook maar probeerde te ontsnappen, want ze wisten dat ze geen kans maakten tegenover haar demonen. Hier kon ze wel van genieten.
'Mijn plannen zijn daarom veranderd. Júllie zullen degenen zijn die de last gaan dragen,' zei ze met een gemene lach. Op haar teken gaf ze de eerste demon van de engelenrij het signaal dat hij kon beginnen. Eén voor één trok hij de vleugels uit van de engel die hij in zijn greep had en zo ging ze het hele rijtje af. Kathryn draaide zich naar de jongen toe en knielde bij hem neer. 'Zo, wat zullen we met jou gaan doen?'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Inmiddels stonden de demonen over Drew heen gebogen. Hij had meer moeten trainen, zodat hij dit gevecht beter aankon. Er klaar voor was. Ja hij kon de demonen vast wel weer een keer wegblazen met zijn lichtstralen, maar zelfs met de ring waren ze met veel te veel. Hij moest het slim aanpakken. Zijn enige kans was om de leider te verslaan. Dan zouden de demonen zich wel overgeven.
Drew slikte toen één van de demonen een zwarte ketting pakte en zijn polsen en middel daarmee vastbond. Een stoot duistere energie schoot door zijn lichaam. Van zijn vinger tot het puntje van zijn teen, naar zijn hoofd. Het brandde door hem heen als vuur. Een witte veer viel van zijn rug, ondanks dat zijn vleugels ingeslagen waren en werd grijs toen hij de trap aanraakte en de demonen schoten luid in de lach terwijlDrew een kreun probeerde te onderdrukken. Intussen kwam de leider ook naar de trap en werd Drew van de trap afgetrokken.
"Ik hoopte ook niet bepaald op jouw aanwezigheid. Moeten jullie niet terug naar jullie onderwereld?" Vroeg Drew, terwijl hij zijn best deed de pijn niet in zijn stem door te laten klinken, en keek de leidster aan. Hij had nooit verwacht dat een meisje een demonenleider kon zijn. Hij was blij dat er geen pijn in zijn stem doorklonk, maar kreeg door zijn opmerking wel een harde klap tegen zijn hoofd.
"Niet zo brutaal engeltje, of je eindigd straks net zo grijs als je veertje" fluisterde een demon, die zijn veer van de trap pakte en hem plagend ermee op zijn gezicht streelden, tot hij hem mee nam naar het dorpsplein.
Drew slikte toen hij de engelen op een rijtje zag staan. Dit was verschrikkelijk, hoe durfden de demonen dit te doen. Gelukkig wisten de engelen de waarheid. Dat de koning hulp was gaan halen, maar dit kon gewoon niet. Het ging echt te ver, zelfs al groeiden vleugels weer aan. Dit was engelonterend.
Kwaad keek Drew de demonenleidster aan, nadat ze haar bevel gegeven had en voor hem neer knielde.
"Vroeg of laat zullen jullie boeten. Ik voel me trouwens vereerd dat je voor me knielt" zei Drew tegen haar. Inmiddels had Drew veel energie verzameld. De kettingen om hem heen zorgde er wel voor sat hij verzwakte, maar de energie in de afgescheurde vleugels ging naar hem, waardoor hij een klein beetje sterker werd dan de kettingen. De leidster stond nu perfect voor hem. Hij moest het proberen, al wist hij dat hij te zwak was om echt effectief te zijn. Het ging om hoop. Zijn volk moest hoop houden dat er altijd een uitweg was. Dat hij het nooit op zou geven. Dat het goed zou komen. Daarom liet hij met moeite een oogverblindend licht verschijnen, wat hij naar de leidster toe schoot. Het was maar een dunne straal en zou haar waarschijnlijk niet kunnen verwonden. Toch vloog ze een paar meter de lucht in en viel met een harde klap op de grond. Van uitputting viel Drew zelf op zijn knieën en meteen werd hij door een hele groep demonen stevig vastgegrepen en kreeg hij een halsband om. Drew wist niet wat voor halsband het was, maar voelde kleine elektrische schokjes, die zijn energie leken de absorberen waardoor hij nog zwakker werd.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Onverwachts liet een kleine lichtstraal Kathryn een paar meter de lucht in vliegen, waarna ze met een klap op de grond neerkwam. Vrijwel meteen wisten de demonen wat ze moesten doen en deden de engel een halsband om die zijn krachten sterk verminderde. Kathryn stond moeiteloos weer op en liep naar de engel toe.
'Dacht je nu werkelijk dat je me daarmee kon verslaan?' Ze barstte in lachen uit. 'Oh, wat hou ik hier toch van,' zei Kathryn en keek weer naar de rij engelen. Ze keek met een gemene blik naar hen wat tegelijkertijd voor meer angst zorgde bij de engelen zelf. Kathryn liep naar één van de engelen toe en keek de demon aan die er recht achter stond. 'Breek zijn vleugels,' droeg ze hem op te doen.
De demon knikte en hield één van de vleugels een tikkeltje omhoog, waarna hij met veel kracht de vleugel in het midden liet breken. Dit herhaalde hij met de andere vleugel en de engel ging schreeuwend neer van de pijn.
'Doe nog één verkeerde stap en de hele rij mag het ontgelden,' dreigde Kathryn naar de jongen. Voor Kathryn was dit meer genieten dan wanneer ze het hoofd voor hun ogen liet vermoorden. Op deze manier creëerde ze alleen maar meer angst en liet ze zien dat Kathryn en haar bende geen medelijden toonde en tot het uiterste door gingen.
'Wat wil je dat we met deze kinderen doen?' zei één van de demonen achter haar. Hij kwam met een groepje kinderen aan lopen, ieder vastgebonden aan de polsen. 'Wat aandoenlijk,' zei Kathryn sarcastisch. 'Hmm, ik laat de keuze aan jou over, engel. Voer voor mijn demonen of gooien we ze van een klif?'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew keek de demonenleider aan. Er zat een verschil tussen verslaan en niet opgeven. Iets wat ze duidelijk eens moest leren. Uiteindelijk overwon het goede altijd het kwade. Dat zouden ze snel genoeg merken. Kwaad keek Drew toe hoe de demonen de vleugels van een van zijn beste vrienden brak. Onopvallend maakte Drew de engelen duidelijk dat ze elkaar moesten helpen. Engelen konden de pijn van anderen laten verdwijnen, zonder dat anderen het opmerkten. Het werkte alleen niet bij hen zelf. Drew wist dat de andere engelen zijn hint begrepen, maar had daar geen tijd meer voor aangezien een andere demon kwam aangelopen met een groepje kinderen in sneeuwwitte nachtkledij en hem de keuze gaf watner met ze ging gebeuren. De kinderen keken doodsbang zijn kant uit. Geen idee hebbende wat er deze nacht zou gaan gebeuren. Of ze ooit de morgen zouden halen. Waar hun ouders waren. Drew zijn bewakers hadden blijkbaar gefaald om de kinderen te beschermen, maar dat nam Drew de bewakers niet kwalijk. Het waren veel demonen en veel kinderen. Zo te zien hadden de meeste kinderen het gelukkig wel gered.
Kwaad keek Drew de leider aan, maar toen kwam de demon die hem vast hield en af en toe nog steeds met zijn veer langs zijn wang ging er tussen.
"Is deze veer niet schitterend? Het teken van het verlies van de engelen" zei hij rustig tegen de leider. "Waarom nemen we de kinderen niet mee en ontnemen wij hen hun reinheid. Onze kinderen kunnen veel met hen spelen. Leren hoe ze goede demonen moeten worden en wat is er voor een engelenouder nu angstaanjagender dan hun kind ontvoeren?" fluisterde hij vervolgens in haar oor. Zo zacht dat de engelen hen niet konden horen, maar hij en het meisje wel. Drew wilde er tegenin gaan, maar de demon had grijnzend zijn mond bedekt. "U kunt vast veel lol beleven aan deze jonge man en de kinderen." Zei de demon vervolgens grijnzend hardop en gaf de leidster zijn veer.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kathryn luisterde aandachtig naar het gefluister van de demon en ze grijnsde. 'Perfect idee.' Kathryn keek het groepje kinderen aan en liep langzaam naar ze toe. Ze zag de bange gezichtjes van de kinderen en dit deed haar heel goed. Angst zaaien was waar ze voor leefde. De paniek in andermans ogen en de wanhoop die erbij kwamen kijken maakten het helemaal af.
'Neem maar afscheid van pappie en mammie, want jullie gaan met ons mee,' zei ze op een kwade toon. 'Jullie gaan echt perfecte demonen worden,' lachte Kathryn. Meteen schoten wanhoopskreten de lucht in van ouders die hun kinderen kwijt raakten aan de demonenbende. De engelen zouden hun kinderen nooit zien opgroeien tot een volwaardige engel. De kinderen zouden gevoed worden met duisternis en eens zouden ook zij doen wat de bende nu deed: angst zaaien en huizen platbranden.
Grijnzend keek Kathryn naar de jongen. 'Weet je wat? Jij gaat ook gezellig mee.' Ze wenkte naar de demonen die bij de jonge engel stonden, waarna zij hem hardhandig vastpakten en meenamen naar Kathryn met achter hen een aantal demonen met het groepje kinderen. Wanneer de engel of één van de kinderen zouden tegenstribbelen, had Kathryn daar een verlammende middel voor. 'Zeg maar vaarwel, want jullie zullen hier niet meer terugkeren,' zei ze met een gemene lach. Kathryn liet de groep demonen voor gaan, zodat ze nog even kon kijken en genieten van alle ellende dat ze had aangericht, waarna ook zij terug naar de onderwereld trok.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Wat er om Drew heen gebeurde was met geen woorden te omschrijven. Drew walgde ervan. Hoe durfden de demonen hun kinderen mee te willen nemen. Engelen hoorden niet thuis in de onderwereld. Ze zouden nooit demonen worden, dat kon niet. Wat er met hem gebeurde kon Drew weinig schelen, hij maakte zich zorgen om de kinderen. De ouders probeerden wanhopig bij de kinderen in de buurt te komen, maar de demonen lieten hen niet dichterbij komen, terwijl Drew hardhandig overeind getrokken werd. Hij probeerde zichzelf los te krijgen, om zo de kinderen te bereiken, maar de kettingen om hem heen werden strakker vast getrokken en hij werd tegen een demon aan getrokken waardoor hij bijna niet meer kon bewegen. Een demon sloeg zijn armen stevig om hem heen. Het leek wel een soort moordende knuffel, waardoor Drew weinig lucht kreeg. Engelen hadden geen lucht nodig om te overleven, al zouden ze met te weinig wel in een soort trans raken, waarin ze niets konden doen. Gelukkig kreeg hij nog net genoeg lucht om niet in de trans te raken. Wat moest hij nu? Zijn vader had hier vast allang een plan voor bedacht om de kinderen te redden, maar zelf kon hij niets bedenken. Zijn krachten kon hij niet gebruiken en niets.
Langzaam verscheen er een duistere poort voor hem. Een poort die naar de demonenwereld zou leiden en waar hij en de kinderen gedwongen ingeduwd zouden worden. Jaren lang had Drew zichzelf afgevraagd hoe het in de demonenwereld zou zijn. Was het echt zo erg als ze zeiden? Hij had alleen nooit gedacht dat hij er echt heen zou gaan. Nog nooit was een engel meegenomen naar de andere kant. En mocht dat wel zo zijn geweest, heeft die engel het niet overleefd.
Drew sloot zijn ogen, terwijl ze door de wervelende, golvende poort gingen. Een ijskoud en duister gevoel trok door zijn lichaam en even kon hij een rilling niet onderdrukken, waardoor de demon die hem vasthield begon te lachen. Pas toen durfde hij zijn ogen te openen, wetende dat hij het toch een keer moest doen.
De plek waar hij heen was gebracht was erger dan hij zich had voorgesteld. Het was veel angstaanjagender en totaal het tegenovergestelde van wat hij van thuis gewend was. Het leek wel een beetje op de troonzaal in zijn eigen huis, maar dan de duistere variant. Drew en de kinderen werden naar het midden gebracht en daar op hun knieën gedwongen, afwachtend op de demonenleidster. Niet veel later kwam de demonenleidster zelf ook lachend voor hen staan, terwijl de poort sloot.
"Welkom in de onderwereld, jullie nieuwe thuis." fluisterde de demon achter hem grijnzend.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kathryn keek naar het groepje dat recht voor haar gedwongen op hun knieën zaten. De kinderen waren bang, héél bang. Ze kon de angst bijna zelf voelen. 'Welkom in mijn geliefde onderwereld, kleine stakkers,' sprak ze de kinderen toe. 'Dit is jullie nieuwe thuis. Mijn demonen zullen jullie opvoeden alsof jullie hun eigen kinderen zijn. Gehoorzaam hen en het leed zal jullie bespaard blijven.' De kinderen waren jong, maar oud genoeg om te begrijpen wat Kathryn daarmee bedoelde. Eén voor één werden de kinderen toegewezen aan een demon en op diezelfde volgorde werden de kinderen door de aangewezen demon meegenomen.
Kathryn richtte zich daarna op de jongen. 'En wat jou betreft,' begon ze. 'Ik zou wel een goede slaaf kunnen gebruiken,' zei ze terwijl ze zijn wang streelde. 'Maar haal je niets in je hoofd of die kinderen zullen het hier niet overleven,' dreigde Kathryn. 'Vertel op. Aangezien je vleugels verborgen zitten, moet je wel van koninklijke bloeden zijn. Wie ben je?' Kathryn keek hem strak aan.
Het was voor haar al helemaal prachtig dat het gelukt was om iemand uit de koninklijke familie te pakken hebben gekregen, al had ze liever gehad dat ze meteen met het hoofd afgerekend kon hebben. Dat was namelijk de kers op de taart, maar voorlopig moest ze het met deze jongen doen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew was niet van plan om zich gek te laten maken door de demonen. Dat was verkeerd voor de bange kinderen. Drew moest rustig blijven. Hij gunde de demonen zijn angst niet en misschien ontspanden de kinderen zich ook wat als ze merkten dat hij niet bang was. Niet dat het echt leek te werken, maar toch weigerde hij zelf zijn angst aan de demonen te tonen, ook toen de kinderen weggehaald werden en hij met de vrouwelijke demon overbleef niet. Ze verdiende het gewoon niet.
"Als je de kinderen echt iets aan wilde doen, had je het wel gedaan" zei Drew tegen het meisje en keek haar recht in de ogen. "Indrukwekkend dat je je zoveel instudeert in de engelen dat je het weet van de vleugels" zei Drew vervolgens droog en haalde zijn schouders op bij de vraag wie hij was. Hij had geen zin om zijn naam te vertellen. Dat deed er niet toe. "Een prins" zei Drew droogjes tegen haar en grijnsde vervolgens naar haar. Hij had geen zin om zomaar slaafje te spelen, daar mocht flink wat voor tegenover staan.
Met moeite wist Drew een kreun te onderdrukken toen er onverwacht een harde schok door zijn halsband ging en automatisch zijn vleugels zichzelf uit klapten. Zijn vleugels waren iets anders dan normale vleugels. De meesten waren sneeuw wit, maar de vleugels bovenaan hadden een randje van goud. Het goud viel in de engelenwereld niet op, maar blijkbaar in de demonenwereld wel. Drew wist er zelf eigenlijk ook niet vanaf, tot hij net nu in zijn ooghoeken zag. Hij wist alleen van een legende in de koninklijke familie, dat ze een randje goud hadden in de buurt van duistere krachten. Dat was de reden dat zijn vader altijd zijn vleugels ingeklapt hield als ze aangevallen werden. Het goud zou teveel op vallen bij demonen in de buurt.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Misschien wel, maar jouw dorp heeft er nog genoeg rondlopen.' Kathryn liet een demon een schok geven uit de halsband na de reactie van de jongen op haar vraag. Ze rolde met haar ogen. 'Ah, ben je er zo eentje? Nou, wat jij wilt. Kom er wel achter. Goedschiks of kwaadschiks. Maar liever kwaadschiks,' lachte Kathryn.
Na de schok van de halsband hadden de vleugels van de jongen zich gespreid en ook was haar de gouden rand niet onopvallend gebleven.
Kathryn liep dichter naar de jongen toe en bekeek zijn vleugels goed. 'Kijk nou toch eens,' zei ze terwijl ze de gouden rand van zijn vleugels streelde. Een gouden rand was een bijzonderheid en iets dat ze niet eerder gezien had, waardoor ze wist dat deze vleugels waardevol waren en daardoor kwam Kathryn op een idee.
'Luister, als jij je geliefde vleugels zou willen behouden..' begon Kathryn terwijl ze met haar gezicht dichterbij de zijne kwam. '..dan kan je je beter geen misstappen meer veroorloven. Eén verkeerde zet en je bent ze kwijt.'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew keek de demon aan. "De kinderen zijn allang weg." zei Drew. Hij wist dat deze kinderen de achterblijvers waren die de bewakers niet konden beschermen en in veiligheid konden brengen. Hij wist ook dat zijn bevel om hen in veiligheid te brengen erg nauwkeurig werd opgevolgd. De kinderen zouden naar andere dorpen worden gebracht, met betere bescherming. Misschien onder de mensen verstopt, waar demonen hen nooit meer konden vinden.
"Misschien wel, misschien ook niet" zei Drew toen ze vroeg wat voor iemand hij was en haalde zijn schouders op. Hij was misschien wel een beetje bijdehand nu, maar dat was waarschijnlijk de beste manier om met deze situatie om te gaan.
Drews ogen volgden de demon naar zijn vleugels en voelde hoe ze er zachtjes overheen streel. "Als het je om het goud gaat, kun je het vergeten. Zodra de veren los laten, verdwijnt het goud en worden het normale veren" zei Drew schouderophalend. Daarbij zouden de vleugels toch wel terug groeien. Hij liet zich daarmee niet chanteren. Ja het zou verschrikkelijk veel pijn doen, maar pijn ging over dus wat maakte het eigenlijk ook uit?
Niet veel later kwam de demon naar hen toe.
"Wij laten u alleen zodat u privé kunt genieten" zei de demon, terwijl hij grijnzend op Drew neerkeek en de leider de afstandsbediening overhandigde, voor hij de kamer uit vertrok.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld