Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Elementals

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:

Samen met

18+ content, gelieve niet te reageren.

Evanna Lee Xandez ~ 22 ~ Lucht

Aidan Stevenson ~ 25 ~ Vuur

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:

Margot Gauthier - 23 - Duisternis

Ethan Stark - 25 - Aarde

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was weer zover, ze mochten weer. Voor haar was het inmiddels het tweede jaar dat ze hier was, sinds ze hierheen was gereisd. Haar leven op deze school was verbeterd, ze woonde hier nu en had zo veel meer rust. Er werd haar veel geleerd, maar dat niet alleen. Ze had hier een leventje opgebouwd en dat was fijn. Glimlachend keek ze even rond in het gebouw, alles was precies hetzelfde gebleven waardoor Evanna zich op haar plek voelde. Met kalme passen liep ze richting de grote zaal waar iedereen zou zijn. Vanavond zou er nog een feest zijn, maar ze twijfelde nog om daarheen te gaan. Hoewel ze wel wat vriendinnen gehad, waren de meesten in een relatie beland en om in haar eentje te zijn, daar had ze maar weinig zin in.
Evanna vond algauw plek op een van de lange banken en groette een paar bekenden van haar. Algauw raakte ze in gesprek met wat mensen, sommigen waren hier al een stuk langer, anderen zouden vandaag voor het eerst deze grote zaal inlopen en de werkelijke magie ervan ervaren. Evanna zelf was alleen maar blij dat dit er was, dan hoefde niet rond de dwalen als men haar weer eens afwees. Bovendien had ze zo ook niets te vrezen van de mensen die op anderen met krachten jaagden. Hier wist ze dat ze veilig was, iedereen was hier veilig.
Een moment keek ze even weer naar de deur, waardoor meerderen binnen kwamen. Ze kon enkel hopen dat er nog bepaalde mensen binnen zouden komen, dan had ze tenminste nog mensen om mee te kletsen. Eva glimlachte even tevreden en ging met een hand door haar haren. Moe rekte ze zich uit en weer naar voren. Daar zouden de vier leermeesters straks verschijnen, nu was er echter nog niks te zien en was het vooral rumoerig.

Aidan keek even rond, voor hem was dit de eerste keer dat hij dit gebouw zag. Het lag afgelegen en goed verborgen, de enige mensen die het kenden woonden in het dorp dat eraan grensde. Een beetje fronsend keek hij rond, er waren veel mensen hier en duidelijk ook een paar die er voor het eerst waren. Zijn blik viel op een dame met lange donkere haren die evenals hij rond zat te kijken. Kalm liep hij erheen en glimlachte. "Hey, ook hier voor het eerst?" Met een glimlachje keek hij even naar haar en stak zijn hand toen naar haar uit. "Aidan Stevenson." Vrienden maken op de eerste dag was handig, zo had hij altijd wat mensen om op terug te vallen. Nog meer onbekenden en mensen die hier nieuw waren. Mensen die hun ogen nog uit keken en nieuwsgierig waren om alles te leren kennen. Dat zag hij ook wel zitten, alles leren kennen. Een goed leven hier opbouwen voor een tijdje, tot hij genoeg had geleerd.
Voor Aidan kon alles niet vroeg genoeg beginnen, hij wilde zijn krachten beter leren kennen en ze beter beheersen. Natuurlijk kon hij best al wel het een en ander maar het was nooit genoeg. Voor hem niet, hij was daar veel te leergierig en nieuwsgierig voor. Hij leerde het liefste elke dag wel weer wat nieuws.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Ethan kon niet geloven dat hij hier eindelijk was. Hij had hier jaren naartoe gewerkt. Jarenlang was het voor hem onmogelijk geweest om zijn thuis te verlaten, maar nu jaren hard werken kon hij eindelijk vertrekken. Hij kon het nog steeds niet geloven. Hij was hier echt. Het was toch een beetje onwennig, het was de eerste keer dat hij gescheiden zou leven van zijn familie. Ze waren altijd al heel hecht geweest en nu was hij vertrokken om hiernaartoe te komen. Hij zou zijn best doen, zo goed mogelijk studeren en zich inzetten om zijn krachten bijna perfect te kunnen beheersen. Zou de perfectie haalbaar zijn? Ethan wist het niet, maar hij hoopte het wel. Het zou zijn familie zo trots maken, zijn hele dorp zou er baat bij hebben. Wat was het toch een last op zijn schouders, zijn magie, maar hij was er toch dankbaar om. Het gebouw was voor hem immens. Grote monumenten en een mensenmassa’s was hij niet gewoon, dat bestond niet waar hij woonde. Dit was allemaal zo nieuw voor hem. Ethan probeerde zich zelfverzekerd op te stellen, want hij wilde het maken hier. Dit moest lukken. Anders waren al zijn inspanning voor niets geweest. En niet enkel die van hem, die van zijn hele familie en zijn dorp. Iedereen wilde dat hij zou slagen en hij wilde hun vertrouwen niet schaden. Toen hij eenmaal binnen was, zocht hij een plaatsje. Wat was er hier een volk. Hij keek rond en zag een plaats naast een meisje – nee, een vrouw. Kinderen noemde je meisjes. Hij kon het zijn moeder zo nog horen zeggen. Wat een vrouw was ze toch, zijn moeder, zo sterk. Ethan wandelde naar de bank toe en zette zich neer naast haar. Moest hij zich voorstellen? Wat was wel zo beleefd, dacht hij. “Hallo, ik ben Ethan,” stelde hij zichzelf voor.

Margot wist niet wat ze moest denken van deze plek. Eigenlijk was ze hier niet op haar plaats, maar waar moest ze anders heen? Hier waren veel mensen met magie, mensen die ze in de loop van het komende jaar zou kunnen manipuleren en gebruiken. Daarvoor was ze namelijk hier; ze had geen zin in vrede of beschermen van anderen en al helemaal niet in het vrienden worden van medeleerlingen, maar er was niet veel anders dat ze kon doen. Ze moest wel praten met anderen en hun vertrouwen winnen als ze haar plannetje wilde uitvoeren. Wie weet kon ze iemand verleiden en die persoon gebruiken. Ze dacht niet aan mogelijke slachtoffers en de consequenties van haar daden, zeker niet als zij er geen nadeel van ondervond. Ze keek rond in de zaal, zoekend naar potentiële pionnen in haar spel. De duisternis in haar wilde verder groeien en door de lessen die hier gegeven werden, kon ze doen alsof ze een andere kracht beter wilde ontwikkelen en beheersen. Tot nu toe werkte haar plannetje, want ze zat nu in deze hal, wachtend tot het jaar zou beginnen. Ze glimlachte. Als het jaar even goed zou verlopen als de eerste dag… Dan zou niemand haar kunnen tegenhouden.
Ze keek op toen ze iemand hoorde naderen. Een man keek haar glimlachend aan en zij deed hetzelfde. Vriendelijk lijken, dacht ze, zo win je het vertrouwen van mensen. “Inderdaad. Valt het op?” vroeg ze en lachte zachtjes. Ze probeerde wat nerveus te klinken en nam zijn hand vast. “Aangenaam, ik ben Margot Gauthier. Ik weet eigenlijk niet goed wat te verwachten van… dit,” zei ze en ze maakte een beweging met haar hand om aan te tonen dat ‘dit’ het hele gebeuren en de school betekende.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Verbaasd was ze wel geweest at er iemand ineens naast haar kwam zitten. Even glimlachte ze en bekeek de man even. Natuurlijk kon ze het niet laten om hem te bekijken, anderen bekijken was het nou eenmaal een menselijk iets. Teleurgesteld was ze totaal niet en even beet ze op haar onderlip. "Hallo, ik ben Evanna." Zei ze liefjes en ze keek even naar hem. Knappe man, god.. Het was niet vervelend dat hij hier nu naast haar zat. "Dus? Eerste jaar hier?" Vroeg ze nieuwsgierig en ze richtte haar blik weer op hem. Evanna was ook even gaan verzitten om hem goed aan te kunnen kijken. Ze was erg nieuwsgierig naar hem en glimlachte tevreden. "Of heb ik je vorig jaar gewoon helemaal gemist?" Zachtjes grinnikte ze even en keek even naar een vriendin van haar. "Hier.' Zei ze toen en ze schoof ook een glas drinken naar hem toe, iedereen hier kreeg wat drinken als ze hier kwamen zitten. "Heb je ook al enig idee van je vakken? Of ben je nog helemaal blanco?" Ze was niet bang om tegen iemand te spreken even ging ze met haar hand door haar lichtblonde haren heen. Evanna was net als haar gave, luchtig. Ze was vrij als de wind en er zou niets zijn dat deze jonge vrouw zomaar tegen zou houden. De wind kwam immers ook overal, toch?

Rusig keek hij rond en was blij dat hij toch iemand aangesproken had. "Ja.. Omdat ik precies zo rond kijk." Even grinnikte hij en keek naar haar. Hij schudde haar hand. "Aangenaam kennis met je te maken Margot." Hij schonk haar een brede glimlach waarna Aidan haar weer los liet. 'Ik weet het, ik ben hier ook voor het eerst. Als je wilt kunnen we naar binnen gaan, dan ben je tenminste niet alleen op je eerste dag." Met een vrolijke glimlach keek hij even naar haar, waarna hij haar meenam naar binnen toe. "Lange reis gehad hierheen? Ik had echt nooit verwacht dat dit hier zou zijn, als je in het dorp staat valt het niet eens op." Aidan glimlacht haar kort even toe en bekeek haar soms even. Van haar plannen had hij geen flauw idee, hij wilde gewoon vrienden maken. In dit jaar wilde hij alles behalve alleen zijn en een fijne vriendengroep opbouwen leek hem wat dat betreft wel een goed doel voor dit jaar. Naast het feit dat hij natuurlijk hier was om zijn krachten te leren beheersen zodat hij ermee mensen kon helpen. Hij vond het wel belangrijk dat hij dat met zijn gave zou kunnen doen, voornamelijk omdat zijn gave zo snel een dodelijk iets kon worden en dat was iets wat hij absoluut niet wilde. Aidan wilde mensen helpen en haatte het als hij mensen pijn deed. Brandwonden waren niet fijn, een vreselijk iets.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Ethan was blij dat hij warm werd onthaald. Een blauwtje lopen zou zeer genant geweest zijn, zeker op zijn eerste dag hier. Hij probeerde zo hard om een goede indruk te maken en dat lukte blijkbaar wel. Gelukkig maar, want hij had geen zin om de komende jaren alleen door te brengen. Hij keek naar haar lippen toen ze erop beet en keek op toen ze tegen hem sprak. “Inderdaad. Ik dacht dat het maar best zou zijn om mij wat te mengen onder de mensen en mij voor te stellen. Je zag er mij een aanspreekbaar iemand uit, dus hier ben ik dan, naast jou.” Hij lachtte om haar opmerking. Hij had een goede plaats gekozen. “Je hebt helemaal niks gemist,” antwoordde hij. “Dit is allemaal nieuw voor mij. Jij dus niet? Een tweedejaars?” Dankbaar nam hij het glas aan en zei hij bedankt. Ze wist hem gerust te stellen. “Helemaal blanco. Ik weet eigenlijk helemaal niet zo veel van deze school, enkel dat ze mij hier kunnen helpen bij het beheersen van mijn krachten. Ik hoop vandaag wat meer informatie te krijgen over de school en wat ik allemaal kan leren. Ik heb thuis beloofd om hard te studeren, zo snel mogelijk terug te keren en te helpen in het dorp.” Ethan nam een slok en zette zijn glas voorzichtig terug. “Wat heb jij hier al allemaal geleerd? Enkele tips voor mij?”

Margot kon wel lachen om zijn antwoord. Wie weet kon ze nog wel goed met Aidan overweg. Dan zou het ook voor haar aangenamer worden. “Insgelijks,” zei ze met een glimlach. Ze luisterde aandachtig naar hem en bestuurde hem met haar ogen. Hij leek wel een zelfzeker persoon, zo iemand kon ze wel gebruiken. Maar wat zou zijn kracht zijn? Dat kon ze jammer genoeg niet afleiden. Dan zat er niets anders op dan het maar te vragen. “Goed idee,” stemde ze is, “want zo alleen naar binnen gaan is ook wat spannend. Ik beeld me dan in dat iedereen naar je staart terwijl je binnenwandelt.”
Ze liep samen met hem naar binnen. “Toch wel ja. Ik woon met mijn familie redelijk afgelegen… om persoonlijke redenen.” Een deel van de waarheid vertellen leek haar het beste. Een goede leugen bestond deels uit de waarheid, had ze geleerd. Zelf had ze al nagedacht over wat ze zou vertellen aan anderen en zo’n klein detail leek haar geen kwaad te kunnen. “En dan nog maar te zwijgen over het aantal studenten hier. Hoe ze ooit de ruimte hebben gevonden om zo’n grote school op te bouwen… Wonderbaarlijk. Het moet moeilijk zijn om zo veel mensen samen te brengen en de rust te bewaren.” Snel keek ze eens in de grote ruimte en vond ze enkele lege plaatsen. “Zullen we gaan zitten?” vroeg ze terwijl ze haar hand op Aidans onderarm legde en hem naar de twee plaatsen leidde.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Met een glimlachje keek even Evanna even naar hem, hij leek haast opgelucht dat ze zo vriendelijk tegen hem was. Schattig. Ze volgde zijn blik en liet dan ook gauw haar onderlip los voor ze begon te spreken. "Nou dat bleek dan uiteindelijk een goede keuze." Grinnikte ze even en ze knikte langzaam. "Ja, tweedejaars." Beaamde ze en ze keek even naar hem. Tevreden keek ze even naar hem, ze was erg blij dat ze hier nu al voor haar tweede jaar zat. Daardoor kende ze alles een stuk beter. "Weet je al wel welke krachten je hebt?" Vroeg ze nieuwsgierig, sommigen wisten nu eenmaal beter wat hun krachten waren en hoe ze die al een beetje konden beheersen dan anderen. Iedereen kwam hier binnen op een ander niveau en algauw had ze geleerd dat dat helemaal prima was en ze altijd een poging deden om iedereen zo goed mogelijk te plaatsen. "Tips? Hmm... Even denken hoor." Evanna liet haar blik ondertussen even over de man naast haar glijden. "Goed aangeven wat je wel en niet kan. Wat je wel en niet weet. Ze leren je alles wat ze weten, maar ze moeten wel je tempo weten. Sommigen gaan sneller dan anderen. Ik denk dat dat wel echt het belangrijkste is. Je krachten werken vanzelf wel mee, zolang jij maar weet wat je ermee wilt." Met een glimlach keek ze hem even aan. "Ik heb hier ook al wel veel geleerd. Mijn gave is lucht en ik heb er zoveel mee geleerd. Ik hoop dat op een dag ook nog echt kan vliegen, dat lijkt me wel heel gaaf." Vertelde ze vrolijk en haar ogen straalden mee. Evanna vond het fijn hier, het was een goede school en ze waren hier veilig. Bovendien was ze niet gebonden aan iemand, dus verbleef ze ook veel liever op deze plek dan weer ergers alleen zijn. Dat was niet echt alles, maar het was wel wat het beste bij haar karakter past. Gebondenheid was niet hoe ze was.

"Ik zou in ieder geval wel staren als jij binnen zou wandelen." Het kwam ongeremd uit zijn mond waarna hij even weg keek. "Sorry." Zei hij uiteindelijk wat ongemakkelijk, even krabde hij op zijn achterhoofd. Waarom moest hij dat nou juist weer zeggen. "Nou ja, dan is het alleen maar fijn dat je er nu bent. Dan heb je die lange reis achter de rug." Ethan moest er maar even overheen spreken, hij wilde niet nu al een potentiële vriend wegjagen met zijn geflirt. Met haar liep hij mee naar binnen toe. "Ja, hoe ze het klaargespeeld hebben is voor mij ook nog een groot wonder, maar ik vind het wel gaaf." Bekende hij en hij knikte, hij vond het helemaal prima waar ze wilde zitten, als hij maar kon zitten. Dat was wel een pluspuntje na de lange reis. "Maar, mag ik zo brutaal zijn om te vragen welke kracht je bezit? Ik neem aan dat je dat al wel weet, anders was je hier niet gok ik." Met een nieuwsgierige blik nam hij plaats naast Margot. Hij was benieuwd naar haar antwoord. Sowieso wilde hij nog wel meer van haar weten. "Ik ben ook best benieuwd naar hoe de lessen gaan zijn, ik kan me er nog totaal geen voorstelling bij maken." Bekende hij eerlijk en hij keek de enorme ruimte rond die vol zat met allerlei studenten, het was duidelijk dat er niet alleen eerstejaars hier waren, want verscheidene mensen begroette elkaar.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Ethan knikte. Ze zag er wel uit als een zelfverzekerd iemand, iemand die hier op haar plek leek in deze school. Hij hoopte zich ook snel zo te voelen. Wie weet kwam dat sneller dan hij zou durven denken, zeker wanneer hij zo’n aangename jongedame als Evanna heeft om mee te praten. Hij glimlachte en schudde zijn hoofd, hij moest wel lachen om wat hij dacht. Hij was hier om te studeren, hij moest niet nadenken over aangename jongedames. “Ja, dat weet ik wel,” antwoordde hij. “Ik kom uit een klein dorp en heb mijn hele leven al gewerkt. We hebben een dam die onderhouden moet worden, sommige ouderen in het dorp deden dat altijd en combineerden hun krachten, maar ze waren nooit sterk genoeg om het alleen te doen. Het is zeg maar een mooi goocheltrucje waardoor we onafhankelijk kunnen leven en ons geen zorgen moeten maken over het politieke spel rondom ons. Iemand van wie we niet willen dat ze ons kunnen vinden, zal ons ook niet vinden. Geen idee wiens krachten daarvoor zorgen, maar we zijn er dankbaar voor. En nu ben ik er, de enige die aarde wat kan beheersen en kan helpen bij het behouden van onze onafhankelijkheid. Ik weet niet wat ik allemaal kan. Ik heb nooit de nood gehad om het uit te zoeken, behalve wat werken aan de dam door de aarde te verschuiven en rokken vast te laten zitten. Daarom ben ik hier, om meer te ontdekken."
Geïnteresseerd luisterde hij naar de werking van deze school. “Een soort selectieproces? Testen om te zien op welk niveau je zit? Goed, dat moet wel lukken. Gewoon jezelf zijn en laten zien wat je kan… Ik weet eigenlijk niets van de werking van deze dingen of de hele geschiedenis, ik weet enkel wat ik kan. Dus daar schiet ik wat tekort,” zei hij bedenkelijk. Hij had nooit nood gehad om meer te weten te komen over waar zijn gave vandaan kwam of die bijzondere kracht die het dorp aan het oog onttrekt. Misschien moest hij daar ook wat verder onderzoek naar doen. “Lucht? Dat is helemaal anders dan de mijne,” lachte hij. Hij bestudeerde haar en kon zich er wel in vinden, ze leek het type om niet gebonden te zijn aan één persoon of één plaats, altijd op zoek naar wat anders en altijd in beweging. Hij was niet zo, Ethan was een mooi voorbeeld van het type dat bij zijn kracht past. Hij wilde zich settelen, was een erg betrouwbaar persoon die zich inzette voor één bepaald doel en zich daar ook aan hield. Hij veranderde niet snel van gedacht en hij was trouw aan zijn dorpsgenoten en de tradities daar. “Vliegen? Wow, dat zou ik ook wel eens willen doen. Lijkt me zo’n bevrijdend gevoel. Al voel ik me wel meer thuis op de grond, dat moet ik eerlijk toegeven.”

Margot lachtte om de opmerking en likte haar lippen. “Ik kan hetzelfde over jou zeggen hoor,” zei ze verleidelijk. “En dat is helemaal niets om je voor te verontschuldigen,” voegde ze eraan toe terwijl ze een lange lok om haar vinger wikkelde en er wat mee speelde. Dat leek altijd wel te werken bij mannen. En wanneer Aidan zo vriendelijk was om het werk voor haar te doen en de eerste stap te zetten in het geflirt, nam ze hem dat helemaal niet kwalijk. Margot wist de wetenschap erachter niet, maar ze kende de trucjes wel allemaal. Ze knikte toen hij begon over een lange reis. De meesten hadden hoogstwaarschijnlijk een lange weg achter de rug, allemaal vol goede moed en hoop dat ze hier wat kunnen leren. Wat zou ze dat graag allemaal vernietigen en hun miezerige bestaan beëindigen. Haar duisternis had haar al sinds haar kindertijd overgenomen. Ze was voornamelijk grootgebracht door haar nu overleden grootvader en die had het potentieel in haar gezien, een nieuwe kans om de duisternis te doen schijnen. Ze vond het een ironische verwoording, maar het werd tijd dat mensen het leerden appreciëren. Het was zo krachtig, zoveel dingen kon ze al met de duisternis in haar. Toch geloofde ze dat ze hier wel wat kon leren. Ze kon water een heel klein beetje beheersen. Ooit, toen ze een ruzie had met haar broertje, had ze hem laten huilen. Margot had zonder problemen de tranen uit zijn ogen laten vloeien, gewoon omdat ze hem wilde zien huilen. Het was toen eerder een mengeling geweest van duisternis en de kracht om water te beheersen, maar dat betekende dat ze toch het potentieel in zich had en zo kon ze zich voordoen als normale student om deze school. Ze deed alsof ze geshockeerd was door zijn vraag en legde een han op haar borst. “Hoe durf je nu! Ben jij nu een gentleman?” zei ze plagend terwijl ze twee glazen nam, ze vulde en eentje aan Aidan gaf. “Nee, ik vind het niet erg. Ik ben wel fan van de directe aanpak.” Tegelijkertijd keek ze naar zijn lippen, hopelijk om duidelijk te maken dat ze het niet enkel had op het vlak van vragen stellen.
“Een beetje water. Niet heel erg veel, of toch niet dat ik weet. Maar daarom ben ik hier. Ik wil leren en kijken wat ik er allemaal mee kan. Wie weet heb ik het snel onder de knie, wie weet ook niet. Wanneer ik sommige mensen zie die hun kracht zo mooi kunnen gebruiken en er fantastische dingen mee kunnen doen… Daar kan ik wel wat jaloers van worden. Momenteel kan ik enkel kleine wateren beïnvloeden.” Dat zo’n klein water de grootte had van een traan, vermeldde ze even niet. Wie weet zou een bloeddruppel ook werken? Dat ze het bloed uit de wonden van haar vijanden kon laten lopen… Wat zou dat een mooi beeld vormen. En jij? Ik mag nu ook wel zo brutaal zijn om het aan jou te vragen, denk ik. En wat de lessen betreft, tja. We zullen het wel snel genoeg merken.”

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Haar interesse in wat hij haar vertelde was groot. Ze was altijd nieuwsgierig naar de levens van andere mensen. Sommige war zo interessant en bovendien gaf het zoveel informatie over iemand. Hoe ze leefden, wat ze meegemaakt hadden en hoe ze nu in het leven stonden. Dat hij uit een klein dorp kwam had Evanna misschien nog wel kunnen raden. Hij leek haar niet wereldvreemd, maar ook weer niet stads. Stiekem vond ze het wel leuk dat degene met wie ze hier nu zat qua krachten feitelijk haar tegenpool was. Natuurlijk wist ze dondersgoed dat zoiets niets hoefde te zeggen over de persoon, maar ze zou het wel leuk vinden als ze het juist daardoor extra goed met hem zou kunnen vinden. Dat hij nog niet veel geëxperimenteerd had verbaasde haar wel een beetje. Evanna zelf had zoveel ze kon dingen uitgeprobeerd om maar te zien hoe ver ze kon komen. Natuurlijk hoefde niet iedereen per se die neiging te hebben, maar het verbaasde haar zeker."Ja precies." Beaamde ze en ze keek hem kort even. "Ach dat komt allemaal vanzelf wel, je moet je er niet te erg druk om maken. Iedereen komt hier op een ander niveau, sommigen hebben zelfs hun krachten net pas ontdekt dus er is niets om je voor te schamen." De lach die op zijn gezicht verscheen nadat ze hem zijn kracht verteld had, vond ze stiekem wel leuk. Ze keek hem even aan en moest lachen. "Ja het lijkt me ook heerlijk. Als ik het eenmaal kan dan zal ik je wel meenemen voor een korte vlucht. Ik beloof plechtig dat ik je dan niet zal laten vallen." Plagend schonk ze hem een knipoog en sloeg haar benen even over elkaar. "Maar het zal nog even duren voor het zover is. Ik heb nog veel te leren." Evanna gleed met een hand door haar haren en keek even naar hem. Bestudeerde zijn uiteindelijk een beetje en eindigde bij zijn ogen. "Ben je nooit nieuwsgierig geweest naar wat je nog meer kon? Niet stiekem dingen uitgeprobeerd?" Oké, ze kon het toch niet laten. Ze moest het hem vragen want hier was ze veel te nieuwsgierig voor. Zulke dingen wilde ze gewoon weten. Afwachtend keek ze hem aan met een glimlach op haar gezicht. Dit was zeker niet vervelend. Zijn ogen volgden haar tong, hoe die over haar lippen likte en even moest hij slikken. Ze had hem door, meteen al en het was meer dan duidelijk dat ze het niet zo erg vond. De haartjes in zijn nek gingen overeind staan doordat ze zo met haar haren speelde.

Nee, dit was allesbehalve vervelend. Waarom vrienden zijn als er ook zoveel meer mogelijk was? "Ik ben blij te horen dat je er hetzelfde over denkt. Anders zou het toch wel een deukje in mijn ego opleveren." Hij kon zacht gegrinnik niet ontkennen. Met haar liep Aidan naar binnen en lachte even. Hij voelde haar hand op zijn borst, het brandde er haast. "Heb ik ooit beweerd dat ik er een was dan?" Antwoordde hij met een lag. Met een tevreden glimlach nam hij het glas aan en hief die kort even. Proosten op hen? Op hun aankomende schooljaar, het maakte hem erg weinig uit. Zodra ze hem vertelde wat haar kracht was, verscheen er een grijns rond zijn lippen. "Het komt vast goed, ik heb alle vertrouwen erin dat je straks zeeën zal kunnen beheersen." Even schonk hij haar een knipoog en bleef rustig staan. "En iedereen is hier om te leren dus het is niets om je voor te schamen." Kalm nam hij een slok en liet zijn ogen weer even kort over haar heen dwalen. "Hmh, ja wat zal ik zeggen," begon Aidan rustig, "ik ben bang dat ik je moet mededelen dat ik als je wateren zal doven." Even knipte hij in zijn vingers en er verscheen een kleine vlam in zijn palm. Het was ook wel zo'n beetje het meest indrukwekkendste dat hij kon doen zonder mensen in levensgevaar te brengen. "Maar ik reken het ook goed als ik jou ermee in vuur en vlam kan zetten." Een stalen gezicht kon hij er niet bij houden, het was de meest slechte woordspeling die hij kon bedenken en even moest hij lachen. "Maar dit neemt nog steeds niet weg dat ik je graag leer kennen, dus behalve in het doemscenario waarin jij nu weg rent, blijf je er aan vast zitten." Aidan vond dat geen enkel probleem en gelet op de flirterige reacties van Margot leek zij het ook niet echt erg te vinden.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Ethan moest er wel een beetje om lachen. Het was zo duidelijk dat ze veel beter was in het beheersen van haar krachten dan hijzelf, dat hij een grote achterstand had op het niveau van beheersing. Hij had nooit de drang gehad om het verder te onderzoeken en te ondervinden wat hij allemaal kon. Hij had er nooit nood aan gehad en dat zorgde ervoor dat hij het niet geprobeerd had. In zijn dorp waren andere dingen prioritair geweest en zelfs nu, ver weg van zijn familie en dorpsgenoten, wetende dat ze hem steunen en hem deze ervaring gunnen, voelde hij zich ongemakkelijk. Alsof hij een makkelijkere uitweg had gekozen en in het dorp had moeten blijven om te werken. Ethan schaamde zich niet over zijn niveau, maar het was toch wat… ongemakkelijk om met de neus op de feiten gedrukt te worden. Hij zou waarschijnlijk op hetzelfde niveau belanden als mensen die nog maar pas hun kracht ontdekt hadden, hoewel hij al jaren wist dat hij de aarde kon beheersen. Toen ze sprak over een vlucht, trok hij een wenkbrauw op. “En wie gaat mij dragen? Jij of de lucht die je beheerst? Want, en dit is zeker niet slecht bedoeld, ik denk niet dat jij mij kan dragen. Ik zie me daar al bengelen in de lucht, bang om te pletter te storten. Ik wil nog niet dood, weet je?” zei hij al lachend.
“Niet echt nee,” antwoordde hij op haar eerste vraag. “Ik was te druk bezig met werken en de verdediging, om eerlijk te zijn. Het wordt ook niet gezien als iets wat speciaal is bij ons. Het is eerder een extraatje dat erg handig is, maar niet iets waar mee te pronken valt. Als het nuttig is, wordt er gebruik van gemaakt, op andere momenten heeft het geen nut en wordt er gewoon niet aan gedacht. Zo ben ik opgegroeid en zo heb ik het ook altijd gezien. Wie weet gaat mijn visie veranderen eenmaal ik hier voor langere tijd vertoef, maar voorlopig is dit nog altijd hoe ik deze krachten zie,” hij keek naar zijn handen, hetgeen waarmee hij de aarde stuurde. Zijn handen waren het middel waarmee hij de aarde rondom hem manipuleerde. Hij keek terug naar Evanna en kon de lucht in haar bijna voelen. Hij begon zich dingen af te vragen die niet geschikt waren voor een eerste ontmoeting. Hoe ze de lucht zou kunnen manipuleren voor haar eigen plezier en dat van anderen. Of ze zo flexibel en luchtig zou zijn in bed… Hij kon zich niet bedwingen, deze gedcahten schoten in zijn hoofd nadat hij haar verleidelijk met haar tong zag bewegen.

“Oh, kan dat ego van jou een probleem vormen dan? Ik zal mijn uiterste best dan doen om het te strelen. We zouden niet willen dat dat ego van je een deukje krijgt? Dat zou toch zo’n zonde zijn,” grijnsde ze. Wanneer de idioot doorheeft dat hij gebruikt werd als een speeltje, dan zal zijn ego pas echt schade oplopen, dacht Margot. Het was natuurlijk de bedoeling dat hij het nooit zou doorhebben, maar een fout was snel gemaakt, zeker als ze zich liet meeslepen in wat dit ook was. Een flirt? Een kans op iets meer? Daar zou ze vast snel genoeg te weten komen. “Is dat niet wat elke vrouw wil? Een man die weet van wanten en hoe hij een vrouw moet verleiden… Ik zou toch durven zweren dat je er zo eentje was, maar vergissen is natuurlijk menselijk. Al zou ik het dan wel zeer jammer vinden. Zo’n man als jij…” Ze maakte de zin niet af maar knipoogde eens speels voordat ze haar blik nog eens over zijn lichaam deed glijden.
Ze deed alsof ze geschrokken was door zijn woorden en schudde haar hoofd. “Hoe moeten we dit dan oplossen? Wie weet laat ik je wel verdampen…” Margot bracht haar hand dichter bij de vlam, verbaasd dat ze de warmte kon voelen. Ze had nog nooit een vlam van iemand die de kracht van vuur bevat gezien en had zich altijd afgevraagd of zo’n vlam ook werkelijk zo heet werd als echt vuur. Al waren alle elementen die gemanipuleerd konden worden wel echt, het leek toch onwerkelijk. Ze keek weer op toen ze zijn volgende zin hoorde en lachte. “Oh, jij mag me zeker en vast in vuur en vlam zetten. Daar zeg ik geen nee tegen.” Ze had de uitnodiging wel door en aangezien ze nu toch schaamteloos aan het flirten waren, dacht ze zich wel zo’n direct antwoord te kunnen permitteren. “Zie ik eruit alsof ik wil wegrennen?” vroeg ze hem uitdagend. “Tenzij je mij dan achterna loopt en als een trofee van de jacht behandeld, blijf ik hier netjes zitten tot de ceremonie gedaan is.” Margot hoopte dat Aiden zijn trofee goed zou behandelen, want een speciale behandeling van de man naast haar zag ze wel zitten.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
"De lucht natuurlijk! Ik lijk misschien heel sterk, maar dat valt echt reuze mee.' Lachte ze even en ze schudde haar hoofd. "Ik laat je heus niet vallen! Ik beloof plechtig dat ik pas met je zal vliegen als er nooit problemen zijn." grijnzend keek Evanna hem even aan. Dat moest toch goed zijn? Het leek haar juist ontzettend leuk om anderen te laten vliegen, het zou oneerlijk zijn als ze het nooit mee konden maken omdat ze de kracht niet bezaten. Rustig richtte ze haar blik weer op hem en luisterde naar wat hij vertelde. Soms knikte ze even, om aan te geven dat ze het begreep en het ook daadwerkelijk meekreeg. "Het lijkt me niet dat daar iets mis mee is. Ik denk dat je hier nog meer zult leren, waardoor je ze nog meer kan helpen. ik moet zeggen dat ik dat een heel nobel doel vind." Glimlachend keek ze even naar Ethan. Hij leek duidelijk even ver weg te zijn met zijn gedachten en een glimlach speelde rond haar lippen. "Waar denk je aan?" De nieuwsgierigheid was in haar blik te zien en ze deed niet eens moeite om die te verbergen. Zachtjes beet ze op haar onderlip terwijl ze hem aankeek. Onbewust bewoog ze een beetje heen en weer. Evanna zat vol energie en nieuwe mensen ontmoeten gaf haar zelfs nog een extra boost. Ze was zo ontzettend blij dat ze hem mocht ontmoeten. Niet dat hij een speciaal persoon was natuurlijk, maar hij was wel iemand. Je kon nu eenmaal moeilijk om hem heen kijken, al zou je je best doen. Ethan viel nu eenmaal best wel op. Met een tevreden glimlach bleef ze rustig even zitten. Ze luisterde naar de speech die begonnen was door de hoofdmeester om hen welkom te heten. Evanna deed haar best om er aandacht aan te schenken, maar kon niet ontkennen dat ze ook veel naar eten keek. Al snel erna werd er eten gebracht. Of nouja, het kwam naar het toe gevlogen. Mensen die lucht bezaten lieten de schalen met eten op de tafels neer dalen. "Eet smakelijk." Klonk het liefjes vanuit Evanna zodra ze opgeschept had. Even keek ze Ethan met een ondeugende blik aan om vervolgens haar ogen even de zaal rond te laten gaan. Hij zat vol, net als vorig jaar. Er waren weer vele mensen op komen dagen en dat maakte haar gelukkig. Het gaf haar hoop dat de aanwezige dreiging ook bestreden kon worden met mensen die wel een element bezaten. "Dus Ethan, vertel nog eens iets leuks over jezelf.'

Aidan moest lachen. "Mij laten verdampen? Ik wens je veel succes schoonheid." Tevreden liet hij haar naar de vlam kijken om hem vervolgens te laten verdwijnen. Hij was niet bang voor haar, angst was niet iets wat meteen in zijn woordenboek voor kwam. Lust wel en dat was ook zeker iets wat de overhand begon te nemen. Een grijns verdween dan ook niet meer van zijn gezicht. Het was duidelijk dat Margot hetzelfde idee had als hijzelf. "Hm... Laten we maar wachten tot na de ceremonie." Hij legde zijn hand even op haar rug en begeleidde haar naar een paar lege plekken aan tafel. "Maar een trofee ben je zonder twijfel." Fluisterde hij even in haar oor voor hij naast haar kwam zitten. Tijdens het woord van de hoofdmeester probeerde hij zich daarop te focussen, maar met Margot naast zich en met name nu voor hem was het maar moeilijk om zijn blik en gedachten niet af te laten dwalen. Ze waren volwassen mensen, niemand die er wat op tegen zou hebben, maar was het verstandig? Hij was hier nog geen dag, totaal nieuw en morgen ergens te laat komen, was ook niet het beste plan dat hij ooit bedacht had. Ach, wie zij dat ze hierna al met hem mee zou gaan? Hij zag haar ook wel aan voor iemand die nog wel even wilde spelen, het uit zou stellen tot het moment dat zij zou willen. Daar was niets mis mee, behalve dat Aidan niet de meest geduldige persoon was. Hij legde zijn arm dan ook even om haar heen en liet zijn hand rusten op haar heup. Trok haar iets dichterbij. "Zeg eens eerlijk, hoe lang ga je me laten wachten?' Zijn lichte ogen bekeken haar even en langs haar op keek hij naar de hoofdmeester die zijn speech afrondde. Het was tijd voor eten en dat was op dit moment het een na leukste ding om te doen. Flikflooien met Margot kwam toch echt wel op een. Wat kon hij zeggen? Hij hield nu eenmaal van vrouwen. Daar schaamde Aidan zich niet voor, vrouwen waren mooie wezens en hij wilde daar graag en vaak van genieten, net zoals nu.

Will ya still have me?

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Ethan duwde zijn wijsvinger tegen Evanna haar bovenarm en deed alsof hij diep moest nadenken over de kracht van aar spieren. “Ja, misschien is het toch niet zo’n goede optie om te vertrouwen op die biceps van je,” zei hij goedlachs. “Problemen?! Goed dat je het mij nu zegt! Dan weet ik dat ik momenteel nog niet moet vertrouwen om die machtige lucht van je om mij te transporteren. De aarde geniet sowieso mijn voorkeur, dus ik denk dat ik nog even met mijn voeten op de grond blijf totdat je het onder de knie hebt. Misschien moet je het eerst even aan mij demonstreren voordat ik met je mee durf.” Haar reactie op zijn verhaal wist hem wel te bekoren. Velen vonden het maar raar, iets wat eigenlijk niet meer gedaan werd in de wereld en daarom iets wat niet hoorde. Mensen waren werkelijk bang voor het onbekende, dat was hij tijdens zijn reizen te weten gekomen. Hijzelf stond er ook twijfelachtig tegenover, maar deze plaats, zelfs praten met iemand vanuit zijn dorp… Dat was het onbekende voor hem en hij was blij dat hij de stap genomen had. Nieuwe mensen leren kennen zou hem zeker goed doen, dat kon hij nu al voorspellen. Het was maar een geluk dat hij iemand als Evanna als eerste gesprekspartner had, want anders had zijn mening geheel anders kunnen zijn. Hij werd uit zijn gedachten getrokken door Evanna haar vraag en hij voelde hoe het bloed naar zijn hoofd steeg. Hij was betrapt… Wat een goede indruk… Ethan was zo klungelig en onervaren wanneer het op vrouwen aankwam dat hij niet wist hoe hij zich moest gedragen. Wilde ze het wel weten? Hij dacht van niet. Het waren toch gedachten die je niet met iemand deelde die je net ontmoet hebt? Zijn onzekerheid speelde vaak een rol in zijn leven en zelfs nu had het invloed op hem. Hij wist totaal niet wat te doen in deze situatie. “Misschien vertel ik het je later wel,” besloot hij om te zeggen, “als we elkaar wat beter kennen en deze introductie gedaan is.” Hij hoopte dat dat een goed antwoord was. Hij hoopte dat ze het hierna zou vergeten en dat hij zijn schaamte zou kunnen verbergen door het hele voorval gewoon te vergeten. Zelf schonk hij wel aandacht aan de speech van de hoofdmeester, want dit was alleen nieuw voor hem en eigenlijk ook heel spannend. Dit was een geheel andere manier van leven voor hem en toen het eten naar hen kwam zweven, kon hij niet anders dan met bewondering toekijken. Dit kon dus niet enkel met voorwerpen gedaan worden, maar ook met mensen en andere levende wezens. “Bedankt, jij ook,” antwoordde hij haar voordat hij begon te eten. Het was nog eens smakelijk ook! Hij wist niet wat te verwachten van het eten, maar meer dan een bovengemiddelde kwaliteit was toch wel boven zijn verwachtingen. “Over mezelf… Ik denk eerlijk gezegd dat jij meer te vertellen hebt over jezelf. Ik heb je al verteld over mijn dorp en waarom ik hier ben. Verder… Wat kan ik zeggen? Zelf heb ik niet echt hobby’s, maar ik ben een liefhebber van de natuur en lange wandelingen. Af en toe ga ik zwemmen om mijn hoofd leeg te maken en ik weet dat dit raar klinkt als iemand die aarde als element heeft, maar het gevoel van het water kalmeert mij. Daarnaast lees ik graag, maar dat is het zo’n beetje?”

“Je weet nooit… Wie weet kan ik je wel verbazen met mijn,” ze glimlachte flirterig naar hem en speelde een beetje met haar haar terwijl ze in zijn ogen keek voor ze haar zin af maakte: “kwaliteiten.” Ze deed alsof ze heel ongeduldig was en keek verveeld naar de hoofdmeester die voor de studenten kwam te staan. Het kon haar helemaal niet schelen wat die man te zeggen had. Ze was hier niet om te spelen, om te studeren of om haar tijd te verdoen. Ze was hier om haar plan te starten om de wereld langzaamaan over te nemen en ter vernietigen. Deze school was een test, een proevertje om te zien of ze er wel degelijk klaar voor was. Aan zelfvertrouwen had Margot geen gebrek, maar ze was zeker ook niet dom. Ze wist ook wel wat er gezegd werd over hoogmoed en de val en daar ging ze voorzichtig mee om. Dat wilde niet zeggen dat ze niet wist wat haar stekte punten waren en hoe ze het spel moest spelen. Margot durfde zelfs zeggen dat ze heel goed bezig was, zeker wanneer zie iemand als Aiden al had leren kennen en zo’n gesprekken met hem had. Het zou niet lang duren voordat ze hem om haar vinger gewonden heeft en dan kon ze hem gebruiken voor haar doelen. Wat zou hij een mooi pion zijn. Ze kon niet wachten om gebruik van hem te maken, letterlijk en figuurlijk. Margot deed alsof ze even moest nadenken over Aidon zijn vraag en duwde haar onderlip iets naar voor, wetende een pruillipje de aandacht op haar lippen zou vestigen. Wie weet kreeg hij zo wel enkele ideeën. Dat mocht ze wel hopen. “Een beetje spelen is altijd wel leuk? Wat als ik je gewoon een voorproefje geef, zodat je de rest nog meer wilt? Want ik kan je niet direct alles geven, vind je niet? Dat zou ook maar een saaie bedoening zijn. Een beetje jagen is altijd wel opwindend…” Ze bracht haar gezicht dicht bij het zijne en glimlachte eens. Nog maar enkele centimeters en hun lippen zouden elkaar raken, maar na enkele seconden nam ze wat meer afstand van hem. “Daar moet je niet te lang meer op wachten, geen paniek,” fluisterde ze.

oeps

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Door de speech was Evanna zo goed als afgeleid en vrijwel vergeten dat ze Ethan had laten blozen en waarom. Ze had zich alweer gericht op haar nieuwe vraag aan hem en glimlachte. "Nou dat zijn toch nog wel wat dingen! Het zwemmen had ik zeker niet verwacht, ik moet bekennen dat ik het lekkerder vind om een beetje te pootje baden, maar vooral om me te warmen aan de zon. Ik hou ook wel meer van zonnige dagen. Als het stormt dan waait het natuurlijk meer enzo, maar ja dan heb je vaak ook regen en aangezien ik nog geen stormen kan controleren vind ik ze gewoon niet zo leuk." Evanna ratelde zonder schaamte aan een stuk door terwijl ze ook nog haar eten naar binnen wist te krijgen. "Als je wilt kan ik je trouwens zo wel naar je kamers lopen? Je spullen zijn er natuurlijk al heen gebracht en er hangt straks een lijst, maar je zal geheid verdwalen zonder een beetje hulp aardmannetje." Plagend schonk ze hem een knipoog en nam een paar slokken van haar drinken. "Ik zat te denken hè, twee dagen zijn we meestal vrij om bezig te gaan met onze lessen en oefeningen. Ik kan je wel voorstellen aan een paar mensen die de aarde ook controleren uit mijn jaar. Misschien kunnen ze je nog wat leren." Er was voor Ethan vast bijna geen woord tussen te krijgen en het duurde even voor Evanna dat besefte. Haar wangen gloeiden rood. "Oh sorry... Ik ben weer aan het ratelen, je mag me ook gewoon stoppen als dat gebeurd hoor." Zacht beet ze even op haar onderlip en keek door haar lichte haar even naar hem. Het was ook weer typisch wat voor haar om de jongen de oren van het hoofd te kletsen, ze kon enkel hopen dat Ethan het niet al te erg vond. Ze wilde hem niet nu al een slechte indruk geven, het was pas zijn eerste dag hier.

Aidan kon een zachte lach niet inhouden, hij wist wel zeker dat deze dame hem zou verbazen met zijn kwaliteiten. Het was een prachtige vrouw en hij wist zeker dat ze niet onervaren was. Als ze dat wel was, dan had hij geen idee hoe ze het voor elkaar kreeg om zo verleidelijk en vol zelfvertrouwen over dit onderwerp te zijn. Hij ging er namelijk niet vanuit dat ze op een potje kaarten doelde met haar kwaliteiten. Tijdens het gepraat van de hoofdmeester was Aidan absoluut afgeleid, maar Margo stelde hem daarna niet teleur. Zijn blik gleed naar haar lippen toe en zacht streelde zijn hand die op haar heup lag iets omhoog. Ze speelde een spel met hem, dat wist hij dondersgoed, maar hij wilde haar door laten spelen. Ze kwam dichterbij, wat rook ze lekker. Zo dichtbij, bijna kon hij haar lippen kussen, maar de jonge vrouw nam haar afstand weer. "Hmm vooruit, maar alleen omdat je een goede compromis aanbiedt. Ik moet ook wel zeggen dat nog even verlangen naar je ook wel een leuke uitdaging is." Hij liet haar even los en grijnsde. "Eetsmakelijk schoonheid." Aidan begon zijn bord vol te scheppen met eten en schonk zichzelf even bij. Hij had honger gekregen en dat had hij niet eens door gehad tot hij zich nu gewend had tot het eten. Met een grijns keek hij vanuit zijn ooghoek even naar Margot, benieuwd naar wat deze bijzondere jongedame hem zou brengen, vooral in welke problemen ze hem zou brengen.

it's not big but it's done

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
“Het is niet omdat ik het element water niet kan besturen, dat ik niet van zwemmen hou,” antwoordde hij lachend. “Het is gewoon erg ontspannend, vind ik. Gewoon je gedachten op nul, baantjes trekken en je even geen zorgen maken over de rest van de wereld.”Hij knikte instemmend toen ze sprak over de zomerse dagen. “Ik ben niet zo van de koude maanden, de grond is dan ook zo hard en ongenadig. Het kan zijn voordelen hebben natuurlijk, maar ik ben eerder van de wat zachtere aanpak. Maar wat het stormen betreft: een prachtige zomerstorm kan nog maar eens zo erg zijn als eentje in de andere maanden. Hoe de lucht kan veranderen van helder naar zo zwart als de nacht… Schijnbaar in slecht enkele minuten. Het verrassingseffect doet het hem bij me, denk ik. Dan zie je nog maar eens de kracht van de natuur. Is het niet wonderbaarlijk dat wij er dan een stukje van kunnen manipuleren? Dat wij macht gekregen hebben over zoiets groots?”Ethan nam voorzichtig een hap van zijn eten. Hij niet veel honger door de zenuwen. Evanna had ervoor gezorgd dat hij al wat minder bezorgd was over zijn verblijf hier, maar toch had hij nog genoeg zenuwen dat zijn maag niet snakte naar voeding. Uit beleefdheid nam hij traag enkele kleine happen, maar het leek hem beter om gewoon bij drinken te blijven. Evanna stelde hem wel gerust met haar gebabbel, het was schattig hoe gepassioneerd ze was over sommige dingen. “Aardmannetje?” vroeg hij en hij trok een wenkbrauw op. “Als je mij een bijnaam wilt geven, kan je maar beter een andere verzinnen, dametje. Maar dat zou wel fijn zijn ja, het is hier allemaal ook zo groot in tegenstelling van waar ik vandaan kom dat het toch wat overweldigend is. En zo’n voorstel kan ik niet afslaan, het is altijd leuk om andere mensen te leren kennen. Wie weet kunnen ze mij inderdaad wat leren.” Hij staarde haar voor enkele seconden aan om genoeg moed te verzamelen om zijn volgende zin te zeggen. “Als je het niet erg vindt, zou ik de komende dagen ook wat meer tijd met je doorbrengen, zonder andere mensen, om je wat beter te leren kennen.”

Margot kon haar glimlach niet bedwingen. Wat zou er in zijn hoofd omgaan? Wat voor ideeën hadden zich daar al gevormd? Ze kon het zich wel inbeelden, ze zag ook wel hoe Aiden naar haar keek en de blik in zijn ogen. Beiden zaten ze wel op dezelfde golflengte, daar was ze zeker van. Ze hoopte dat het geen eenmalige gebeurtenis zou zijn en dat ze hem aan haar kon binden. Zwarte magie had vele facetten, dingen die mensen niet durfden uitspreken of over nadenken, maar ze had al wat trucjes geleerd. Ze hoopte bloedmagie te kunnen gebruiken om hem te binden, om een band te creëren waar hij niet zomaar aan zou kunnen ontsnappen. Het tijdens de eerste keer proberen zou te gevaarlijk zijn, daar was ze zich van bewust, maar eenmaal ze zijn vertrouwen had gewonnen, zou het makkelijker moeten gaan. Ze voelde zijn hand op haar lichaam en wist dat het wel goed zou komen. Momenteel had ze zijn volledige aandacht en ze had er vertrouwen in dat ze die aandacht ook zou kunnen behouden. Ze was natuurlijk geen normale leerling op deze school, en sommige mannen hielden er gewoon van om een uitdaging aan te gaan. En wat een uitdaging zou ze worden. Ze plaatste een hand op de zijne en likte haar lippen. “En wat is dat dan?” vroeg ze, doelend op de hand die net van haar heup verdwenen was. “Was de verleiding iets te groot? De uitdaging net iets te… aanlokkelijk?” Ze schudde haar hoofd met een glimlach en begon wat te eten. “Zou je mij je kamer eens willen laten zien na dit formele gebeuren?” vroeg ze. Wie weet konden er dan minder formele dingen gebeuren. Margot vroeg het ook niet zomaar. Van iemand kamer kon je veel leren en hun persoonlijkheid aan afleiden, kijken wat belangrijk was in diens leven en wat niet. Ze hoopt zo om Aidan wat te leren kennen, om te zien wat hem drijft. Hopelijk kon ze daar dan dankbaar gebruik van maken in de toekomst.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
"Daar heb je wel gelijk in, maar toch... Ik kan niet zeggen dat ik echt een fan ben van baantjes trekken. Er zijn genoeg andere manieren om dat te doen!' Ze kon haar eigen enthousiaste maar met moeite tegenhouden en knikte toen instemmend omdat Evanna eindelijk de tijd had genomen om een flinke hap van haar eten te nemen. Hierdoor was praten niet mogelijk en duurde het eventjes voordat ze weer wat zei. "Ik dacht dat het de bedoeling was dat ik zweverig zou zijn? Niet jij." Ze grinnikte zachtjes en nam toen nog maar een hap. Bij zijn opgetrokken wenkbrauw schoot ze in de lach en moest ze heel hard haar best doen om alles nog binnen haar mond te houden. "Het spijt me." Zei ze met moeite terwijl ze haar lach probeerde te bedwingen. Ze wist het zeker, aardmannetje zou ze erin houden. "Maak je geen zorgen, ze zijn heel aardig." Zei ze geruststellend tegen hem. Ze keek toen even naar hem, Ethan staarde haar zo aan dat ze haar wangen wat rood voelde worden. Ze beet even op haar onderlip en knikte toen. "Dat zou ik wel erg leuk vinden." Ze glimlachte even verlegen en keek toen naar haar bord. Wat was ze blij dat ze deze jongen nog niet had afgeschrikt. "Er is in de buurt wel een stuk bos, we kunnen er wel wandelen binnenkort als je dat leuk lijkt?" Ze glimlachte even naar hem, dan was hij in ieder geval een beetje in zijn element en hadden ze wat privacy.

Aidan keek even naar haar en grinnikte even. "Die zogenoemde kwaliteiten van je." Hij keek met een schuin oog naar haar en knikte. 'Om eerlijk te zijn, voor dit eten heb ik mijn beide handen nodig dus ja... Die verleiding was te groot." Hij gaf haar een korte knipoog en begon rustig te eten. Haar vraag sloeg hem bijna uit het vld, maar zijn enthousiasme won het daarvan. "Hm.. Dat wil ik zeker wel doen. is het ook je bedoeling om er deze avond weer uit te komen?" Kaatste hij brutaal terug en hij keek haar aan. Hij had geen schaamte als het ging om seksualiteit. Hij wist wat hij wilde en op dit moment was dat Margot. Ze had hem absoluut weten te verleiden met haar woorden en vooral ook met haar uiterlijk en al haar bewegingen. tevreden at hij zijn bord rustig leeg, maar zijn blik gleed bijna niet van Margot af. Ze had iets over zich heen, daar kon hij zijn vinger nog niet op leggen. Het was iets dat hij absoluut uit wilde zoeken, maar dat had tijd nodig. Aidan kon dan enkel ook hopen dat deze nacht die hopelijk zou komen niet de enige zou zijn. Daar zou natuurlijk niets mis mee zijn, maar verlangde wel meer van haar dan maar een nacht.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
“En wat doe jij dan wel graag in het water? Of heb je er een bepaalde aversie voor? Ik ken wel enkele mensen die helemaal niet graag omgaan met hun zogezegde tegenovergestelde element. Soms vraag ik me af wat er nature versus nurture van is. Hoeveel van die angst heeft te maken met wat hen aangeleerd is?” Ethan keek hoe Evanna kenbaar smakelijk haar eten opat. Ze was natuurlijk al een gekende hier en ze wist hoe alles hier werkte, dus hij nam aan dat ze zich ook geen zorgen meer hoefde te maken. Ethan hoopt dat hij zich hier snel thuis zou voelen en op zijn gemak zou zijn. Hij moest wel lichtjes lachen om haar uitleg. “Ach, ik heb dat wel al gehoord. Ik zie er niet zo uit als een zogezegd zweverig type, maar ik trek het mij niet aan. Het zijn precies weer de rollenpatronen die verwacht worden aangenomen te worden volgens gender, maar deze keer met elementen. Het kan zijn dat die dingen mij niets doen omdat ik opgegroeid ben in een dorp ver van de samenleving. Ik weet niet wat de verwachtingen zijn omtrent wat wij horen te doen en ik ben te oud om mij er nu zorgen over te maken,” zei hij, waarschijnlijk iets te serieus op haar reactie. “Ja sorry, ik kan me daar in opwinden,” voegde hij er schaapachtig aan toe. Hij schudde zijn hoofd toen Evanna zich excuseerde, hij vond het niet zo erg. Hij vond het raar dat ze wat rood aan begon te lopen, want normaal was hij de persoon die slecht was in gevoelens en het ontmoeten van nieuwe mensen. Hij keek weg en nam nog een hap, maar het smaakte hem echt niet dus hij schoof zijn bord weg. “De zenuwen,” zei hij als uitleg. “Dat zou ik graag doen. Want ik ken het hier natuurlijk nog niet zo goed. Mocht je enkele verborgen schatten kennen die je zou willen delen, mag je die altijd met mij delen,” zei hij lachend.

Al glimlachend schudde Margot haar hoofd. “Ik heb iets wat beter is dan dit eten hoor,” fluisterde ze zelfverzekerd, haar lippen op enkele millimeters van zijn oor. “Iets waarvan ik zeker weet dat het aantrekkelijker is.” Haar zelfvertrouwen was groot, ze was nooit bang voor afwijzing en dat maakte haar onverschrokken. Het zorgde ervoor dat ze risico’s durfde nemen en dat ze zulke dingen durfde zeggen. “Zou je mij een reden geven om een die deze avond weer te verlaten?”, vroeg ze. Ze nam een klein hapje van haar eten en durfde hem uitdagend aan te kijken terwijl ze langzaam haar vork uit haar mond haalde. Wat ze allemaal met haar mond kon doen, bedacht ze zich. Ze zou het hem allemaal kunnen laten zien deze avond. Ze knipoogde voordat ze haar bord langzaam leeg at, steeds erg bewust van haar handelingen en uitstraling. Ze zou ervoor zorgen dat Aiden helemaal wild van haar zou worden en dat hij zich deze avond niet meer zou kunnen bedwingen. Ze kon het aangename zonder problemen aan het nuttige kunnen knopen door Aiden te verleiden. Dat was een win-win situatie voor haar. Ze legde een hand op zijn bovenarm en leunde wat tegen hem aan. “Wat is het plan? Wil je deze saaie dingen nog allemaal doen, of wil je al wat plezier beleven?” vroeg ze uitdagend.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld