Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O/ The art of war

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:

Ft. The wonderful mysteryland
~

Victoria "Vic" Zinta Araya Díaz
19 years old
Vampire

I went down last night with a tattoo madam
To a nude dagger fantasy domain
Wrapped in hell, I lost my breath
Chest to stimulating chinese breast

Grisly smiles, that don't flake off
Corny-colored demons leering
Vampire photos, sucking the skin

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:

Jordan Alarcon
22 years old
Human

Seeding the night at the inker's parlor
Flash permabrand pricked for a dollar
Her wrist surreal a heart and flying skull
Lettered ''Life and love pass swiftly''

Grisly smiles, that don't flake off
Corny-colored demons leering
Vampire photos, sucking the skin

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De klap van de voordeur duidde haar binnenkomst aan, de rugzak die ze op haar rug droeg belandde op de grond en dit alles gebeurde zonder op te kijken van de stenen vloer. 'I'm back!' Geen reactie. Normaal gesproken had haar moeder haar op zijn minst begroet. Het was toen pas dat ze opkeek en de troep zag die vanochtend nog haar nette huis was. Een golf van angst overspoelde haar, terwijl ze zo goed als meteen uitging van het ergste. Wat waren haar andere opties? Het was oorlog tussen de mensen en de wezens wie niet tot dat label toebehoorden. Vic's familie belandde in de categorie die uitgeroeid moest worden. Traagzaam liep ze verder naar binnen, niemand weer kunnen vinden, evenals vele bezittingen. Na de woonkamer en keuken te hebben geïnspecteerd besloot ze niet verder te lopen, ze wist niet of de mensen nog terug zouden komen. In ongeloof bleef ze staan, rondgekeken naar de puinhoop die de mensen hadden achtergelaten. Ze haddeb lef, dat moest ze hen nageven. Tranen liepen over haar wangen, zonder dat ze het tegenhouden kon. Ze waren weg, en Vic had niets gedaan om ze te beschermen. Het was werkelijk walgelijk hoe ze werden gezien als minderwaardig. Hoe de mens zich superieur vond boven hen en iedereen die er niet bij hoorde. Hoe ze maar gewoon van hen af wilden.
Ze moest hier weg. Gedachtes spookten door haar hoofd. Ze was hier niet veilig. Niets van de spullen nam ze mee en ook haar rugzak lag ze liggen. Alles wat haar verdacht kon laten lijken bleef in het huis liggen. Bijna trillend opende ze de deur weer. Er was geen tijd om afscheid te nemen nu er zoveel op het spel stond. Met haar rug naar het huis toegericht liep ze erbij weg.
Met langzame passen liep ze door de armzalige wijk. Haar ouders hadden geen geld meer en de huizen hier waren alles nog wat ze konden betalen. De meeste van de huizen stonden al leeg, beroofd van de bezittingen die er binnen lagen, evenals de inwoners, wie afgevoerd werden of simpelweg ter plekke geëxecuteerd als ze niet mee werkten. Het was al donker buiten, nog niet zo lang, maar lang genoeg om de maan te vertonen met de sterren daar omheen. Haar tranen had ze weggeveegd, geweigerd te vertonen dat ze ergen om rouwde. Ze had een volledig niet personage aangenomen. Een mens, zo onopvallend mogelijk. Er waren dingen die haar onderscheidde van hun ras, maar niets wat al te duidelijk was.
De vroege uren van de avond zorgden voor kou, wat alsmaar erger leek te worden. Ze had onderdak nodig voor de nacht. Een plek waar ze niet gevonden zou worden. Het kostte haar enkele minuten om een huis uit te kiezen. Een in een straat die omringd leek te worden door leegstaande huizen. De kans dat er in deze nog steeds iemand zou wonen was klein. Vic liep op het huis af, de deurklink van de voordeur vast gepakt, onderwijl ze de deur langzaam opende.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Zodra het buiten begon te schemeren had Jordan de olielampen en de kaarsen in de woonkamer verlicht. Ander verlichting was niet meer, want zijn woonwijk was verlaten en men dacht dat het verstandig was om de elektriciteit eraf te halen. Om dezelfde reden was Jordan dan ook bezig geweest om de luiken van alle ramen dicht te spijkeren, want hij merkte dat er steeds meer zwervelingen door zijn wijk kwamen, op zoek naar eten of iets anders waardevols. Dat was ook niet zo vreemd, gezien de armoede die heerste, en steeds meer mensen dwong tot inbraak en plundering. Jordan deed zijn best om zijn erf en zichzelf te beschermen. Hij droeg zijn dolk altijd bij zich, en eigenlijk voelde hij zich nog veiliger als hij zijn shotgun bij zich had.
Jordan liep een rondje door zijn huis, en zorgde ervoor dat alle ramen en deuren gesloten waren. Hij was alleen thuis sinds zijn ouders naar familie waren gegaan om hun hulp te bieden. Blijkbaar dachten zijn ouders dat Jordan het alleen aankon thuis, wat ook zo was, tot hij vandaag de brief binnenkreeg. De brief die ongeopend op de keukentafel lag. De brief die zijn leven zou veranderen, iets wat hij graag met zijn ouders had willen delen.
Hij wist dondersgoed wat er in de brief stond, hij zag het direct aan de stempel die op de envelop was gedrukt. Jordan was 22 jaar, dat en zijn geslacht maakte hem dienstplichtig. De brief was langverwacht, desalniettemin ontving hij de brief liever niet. Hij wist niet of hij zich bij het leger wilde aansluiten. Verhalen gingen rond over de wrede zaken waarmee hij te maken zou krijgen, al dacht hij, hoopte hij, dat de helft daar niet van waar was. Mensen van een ander ras werden uitgeroeid, en dat op een hele wrede manier. Hij wist niet of hij dat kon, en liet daarom de brief in zijn envelop op de tafel liggen.
Jordan nam plaats in de woonkamer, en nam een paar slokken van het glas water wat hij zojuist voor zichzelf had ingeschonken. Voor hem op de salontafel lagen een aantal boeken en tijdschriften, want sinds er geen televisie meer was had hij zijn tijd op een andere manier proberen te vullen. Het was toen hij voor de boekenkast stond dat hij de voordeur hoorde kraken. Onmiddelijk legde hij zijn hand op zijn mes, en liep in stilte richting de deur die de woonkamer van de hal scheidde. Hij wist niet wat hij moest verwachten, het kon werkelijk iedereen zijn. Hij ging van het ergste uit, en trok daarom een lade van de vitrinekast open. Onder de stapel boeken, in een kist had hij zijn shotgun verstopt. Zo stil als hij kon, al dan nog zo snel mogelijk greep hij naar het wapen en nam het daarna in beide handen. Hij wist hoe hij het moest gebruiken, al had hij het nog nooit daadwerkelijk gebruikt. Een mengeling van angst en woede zorgde voor een stroomversnelling van adrenaline toen hij richting de deur liep, deze vluchtig openzwaaide en daarna zijn wapen op wie dan ook in de hal richtte.
Hij had zijn vinger op de trekker en bleef enkele seconde verstijfd staan toen hij enkel een jonge vrouw in zijn huis zag staan. De argwanende blik op zijn gezicht veranderde niet toen hij haar vluchtig bekeek. Ze leek ongewapend en ietwat onderkoeld, te zien aan haar bleke huid en rode wangen wat hij echter slecht kon zien door de schemering in de hal. 'What are you doing here?' Vroeg hij wantrouwend, maar hij wist het antwoord waarschijnlijk al. Het leek hem immers logisch dat ze opzoek was naar eten en onderdak, zoals de vele zwervelingen die voorbij kwamen. Hij wilde het van haar horen en stond daarom nog in dezelfde positie in de hal, met zijn wapen in beide handen, zijn vinger op de trekker hoewel hij die niet zou overhalen, en met nog al dezelfde uitdrukking. De oorlog had hem veranderd. Jordan vertrouwde niemand, zelfs nadat hij al had gezien dat zij hem geen kwaad zou doen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De kou had haar doen trillen, niet erg, maar genoeg om het duidelijk te maken aan omstanders. Laat was het nog niet, maar het seizoen was niet in haar voordeel. Een jas had ze wel aan, maar die was zeker niet dik genoeg om de nacht mee door te komen. Een leegstaand huis vinden was haar beste gok op het moment en ze was bereid dit plan te volgen. Gedachten aan haar ouders en broer gingen door haar hoofd, samen met alle mogelijke manieren waarop ze nu al geëxectureerd waren. Geen vertrouwen had ze erin dat ze nog in leven waren. Er was geen reden toe, alles wat de mensen wilden bereiken was een wereld waarin alleen zij bestonden, ze konen Vic's ''soort'' niet gebruiken. Het maakte haar misselijk, hoe ze dit konden doen met zoveel levens. Het was alsof ze hen zagen als een ziekte, de pest van eeuwen geleden die was terug gekeerd. Het was pure haat, na al die tijd dat iedereen samen had geleefd in vrede kwam daar bruut een einde aan. Niemand had hierom gevraagd, niemand wilde dit. En toch, zonder dat de vampiers of welke andere groep het dan ook begreep, werden ze stuk voor stuk opgespoord, opgepakt en afgemaakt. Niemand wie niet tot hun soort toebehoorde leek het erg te vinden. Als ratten werden ze gedood, en ze konden niets doen om zich te verdedigen.
Hoelang het al gaande was had Vic niemand met zekerheid kunnen vertellen, maar lang genoeg voor haar om gewend te raken aan zich verstoppen, haar ware identiteit te verbergen en zich voor te doen als mens. Aan het begin waren er wezens wie trots genoeg waren op hun identiteit om het te verbergen, maar zij waren de eersten die werden opgepakt. Het bracht een beeld weer van angst, van de mens die wederom niet in staat was te leven met iets dat ze niet begrepen.
Een stem liet haar schrikken. Een jongen stond er, aan de andere kant van de hal. Een wapen werd op haar gericht, geen twijfel leek hij te bezitten. Zonder medelijden werd ze bekeken en ook Vic had door dat een verkeerde beweging wellicht een kogel zou kunnen betekenen. Even stond ze stil, de duidelijke vraag van de jongen niet beantwoord. Geen logisch woord kwam in haar op, deels door de angst. 'I- eh, I thought this house lay vacant. I'm so sorry.' Sprak ze toen, een ietwat zachte toon gehouden. Ze zette een stap achteruit, terug naar de voordeur om te kunnen vertrekken. Ze was slim genoeg om te weten dat dit niet de plek was om te blijven. Hij was duidelijk niet gek op indringers, wat ze begrijpen kon. Haar hand pakte de deurklink vast, zonder van de jongen weg te draaien. Haar rug naar hem keren vertrouwde ze niet, en ze was ook zeker niet van plan het oogcontact te verbreken. Lachen durfde ze niet, al was het een glimlach om het moment minder ongemakkelijk te maken. De zon was immers onder, hij zou merken wie ze was en ze had geen idee wie de jongen was. Voor hoever zij wist was hij een mens, de persoon wie haar dood wilde hebben. Nee, ze nam geen risico's.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Nadat ze geantwoord had liet Jordan zijn wapen langzaam zakken, al was hij nog steeds op zijn hoede en liet hij haar blik niet los. Hij dacht ten minste dat ze geen kwaad in de zin had voor zover hij kon zien, hij was zelfs bereid om haar hulp aan te bieden. De reden daarvoor was, dat Jordan vanzelfsprekend een behulpzaam persoon was. Zeker in deze tijden realiseerde hij zich dat dat belangrijker was dan ooit, niet zozeer voor hem maar wel voor de arme mensen onder de bevolking. Zelf wist hij niet zo goed wat hij moest vinden van het ras waar de hele oorlog om ging. Weerwolven en vampiers had hij nooit gezien, al twijfelde hij er niet aan dat ze rondliepen. De verhalen die de overheid de bevolking liet geloven was dat het monsterlijke wezens waren, bloeddorstig, uit op moord. Het feit dat juist de mensen nu deze'monsterlijke wezens' uit het uitmoorden waren was merkwaardig. Dat was precies hetzelfde, vond Jordan.
Daarnaast leek ze hem geen kwaad te willen doen, en zover hij wist waren de huizen in zijn buurt al zo goed als compleet leeggeroofd van waardevolle spullen. 'It's fine...' Sprak hij daarna. Hij had zijn wapen nog stevig in zijn hand en voor de zekerheid besloot hij die ook nog even bij zich te dragen.
Ze had geen tas bij zich, en ze had een te dunne jas aan voor de avonduren. Daaruit concludeerde hij al snel dat ze wellicht op de vlucht was. Als ze daadwerkelijk op zoek was naar eten of iets dergelijks dan had daar vast wel iets voor meegenomen, en bovendien, waarom zou ze dat op dit tijdstip doen? Alle feiten bij elkaar zorgden ervoor dat Jordan op zijn hoede bleef, maar alsnog wilde hij haar helpen. 'You seem cold. If you want, you can come further.' Sprak hij toen. Hoewel hij zeker was van zijn woorden, wist hij dat ergens de twijfel lag. Maar hij had het nu al gezegd, hij kon nu niet meer van gedachte veranderen. Daar kwam bij dat de jongen wellicht naar enige toenadering zocht naar andere mensen. Weken had hij alleen gezeten. Zijn ouders waren weggegaan, al zijn buren waren gevlucht, de stad uitgedwongen door armoede, of in het ergste geval afgevoerd en geëxecuteerd. Vrienden had hij wel, maar die sprak hij niet. Tevens een gevolg van de afhaking van elektriciteit. En nu hij oog en oog met een ander stond, vond hij het zelfs vreemd om zichzelf te horen spreken. Diep van binnen snakte hij naar dit kleine beetje contact, al liet hij dat niet merken. Zo heel moeilijk had hij het dan ook niet gehad, afgezien van de eenzaamheid. Het leven buiten de deur ging zover dat mogelijk was ook gewoon door, al was het bedrijf waar hij zelf had gewerkt in het begin van de oorlog al vroeg failliet gegaan, gevolgd door vele anderen. In feite was hij dus werkloos, en was hij sinds kort zelf ook gedwongen om voor voedsel op pad te gaan, leegstaande huizen te plunderen. Geld was er niet meer, het noodbudget raakte eens op en de noodvoorraad was er zo goed als doorheen.
Desondanks alles klaagde Jordan niet snel. Zeker niet sinds hij de brief had gekregen. De periode die hem te wachten stond was waarschijnlijk veel erger voor hem dan het eenzame rondzwerven wat hij de afgelopen weken had gedaan.
Jordan stopte het wapen achter zijn riem, zodat hij erbij kon als het nodig was en maakte daarmee zijn handen vrij. Hij opende de deur naar de woonkamer, waar hij eerder in de avond al de open haard had aangezet zodat er binnen niks te merken was van het koude weer buiten.
Daarna keek hij weer naar de jonge vrouw, die nog steeds twijfelend bij de deur stond met haar hand al op de deurklink. Een kleine glimlach sierde Jordan zijn gezicht, misschien was dat wat ze nodig had om te zien dat hij te vertrouwen was.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een gevoel van opluchtig trok door haar heen zodra hij het wapen liet zakken. Het was een ding waar ze zich hopelijk geen zorgen meer over hoefde te maken. Nog altijd bleef ze skeptisch, niet zeker of de jongen te vertrouwen was, al hoopte ze van wel. Het zou fijn zijn om in deze tijden iemand te kunnen vetrouwen, of het nou een vampier was of een mens. Een mens leek haar echter onwaarschijnlijk. Ze waren immers allemaal bang voor haar soort, niet? Alles wat ze wilden was de dood van de wezens waar ze zelf niet toe behoorden. Alles wat ze niet begrepen moest dood. Maar wat had zij er nu eenmaal over te zeggen? In hun ogen was Vic een bloeddorstig monster dat zonder problemen hele dorpen uit zou kunnen roeien. Het was niet de waarheid, en het kleinste beetje research had de overheid een ander verhaal kunnen vertellen. Maar nee, ze wisten het beter. Natuurlijk wisten ze het beter.
Hij leek iets te vermoeden. Viel het dan echt zoveel op? Het kon bijna niet, en toch kon ze haarzelf niet weerhouden van meteen uitgaan van het ergste. Toch, ergens in haar achterhoofd bleef ze hoopvol. Ze wist niet wat hij was, voor zover zij wist was hij een vampier of een weerwolf. Plotseling, tot haar verbazing, nodigde hij haar uit verder te komen. Stomverbaasd bleef ze staan, er bijna zeker van geweest dat ze weggestuurd zou worden. 'Thank you so much. You are truly a kind man.' Ze wilde wel glimlachen, maar het ging niet. Toch trok ze haar mondhoeken iets omhoog, al was ze niet bereid breeduit te lachen.
Traagzaam liet ze het handvat van de deur los. Wantrouwig bleef ze wel, of ze nu wilde of niet. Het vriendelijkste persoon kon immers de bruutste moordenaar zijn. En sinds de oorlog was zo goed als iedereen een moordenaar. De overheid had een leger samengesteld dat de vampiers en weerwolven samen niet zouden kunnen verslaan of stoppen. Er was simpelweg geen hoop voor hen om ooit weer rust te hebben. Er was geen zekerheid voor haar of dit alles zich alleen afspeelde in Amerika, en als het mogelijk was zou ze hier vertrekken, terug naar haar moederland Chili. Toch, buiten haar twijfels in, liep ze verder, richting de jongen.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Jordan had haar verder gelaten, in zijn eigen huis. Nog steeds leek hij enige twijfeling te zien in haar houding, maar dat was logisch, en wederzijds. Vreemdelingen vertrouwen was lastig in tijden van oorlog. Hij dacht niet dat zij hem kwaad zou doen, althans als zij een mens was. Daar ging hij immers wel van uit, want als ze een monster was, een monster zoals de overheid beschreven had, dan had ze waarschijnlijk al lang kwaad gedaan. Dan dacht hij het aan haar te kunnen zien, maar hij zag niks vreemds aan haar. Hij was juist degene die hier met wapen in zijn handen stond, dus hij vond ook dat het zijn taak was om haar vertrouwen eerst te winnen. 'I know it is hard to trust stangers.' Zei hij daarna begrijpend. 'I won't hurt you, truly. Those weapons are only to keep out the real monsters...' De laatste woorden sprak hij voorzichtig uit. En met echte monsters duidde hij eerder op de zwervelingen dan op de monsters die de overheid bedoelde. Ervan uitgaande dat zij ook mens was zou ze dus ook niet beledigd zijn door de naam die hij gaf aan de bovennatuurlijken.
Gezien het feit ze nog niet echt op haar gemak leek ging Jordan haar voor naar de woonkamer. Het voelde vreemd om iemand binnen te laten, want hij realiseerde zich plotseling ook dat zijn woonkamer er niet erg netjes bijlag. Op de salontafel lagen nog steeds de boeken in tijdschriften, even rommelig als dat de boekenkast er zelf ook bijlag.
Hier en daar had hij olielampen neergezet, aangezien de luiken dichtwaren. Het grootste licht kwam echter van de grote open haard waar vuur zachtjes knapperde. Op de haard stonden familiefoto's die jaren geleden genomen waren, een laag stof had ze inmiddels overgenomen.
Jordan opende zijn mond al om zich te verontschuldigen voor de rommel, maar besloot toch om dat niet te doen, zo heel druk maakte hij zich er namelijk niet eens om.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zekerheid was ver te zoeken bij Vic. Begrijpelijk, sinds anderen vertrouwen lastig was. Onmogelijk leek het soms bijna. Opnieuw hoorde ze zijn stemgeluid, ditmaal klonk het vriendelijker, alsof hij werkelijk zijn best deed om haar niet bang te maken of om haar vertrouwen te winnen. Die woorden, wat hij zei sprak haar persoonlijk aan, wat ze niet zou kunnen laten merken. 'I understand.' Sprak ze toen toch maar. 'You never know what will walk into your house, after all.' Een licht Spaans accent was hoorbaar, puur wegens het feit dat ze met die taal opgevoed was.
Twijfelachtig liep ze achter hem aan, zijn gastvrijheid zeer gewaardeerd. Ze kon niet vaak zeggen dat mensen haar met respect behandelden. Het was alsof de meesten meteen doorhadden dat er iets niet aan haar klopte. De jongen leek echter niets te zeggen, en haar enkel welkom te heten in zijn huis. Het was nieuw en toch was ze er blij om. 'I'm Vic, by the way. Vic Araya.' Ze had twee achternamen, wat gebruikelijk was in Chili, maar onzin leek in Amerika. Normaal gesproken ging ze met Díaz, maar ze wilde geen risico's nemen, vandaar ditmaal de andere achternaam gekozen.
Zijn huis was warm, dat viel haar tenminste als eerste op. Het was te danken aan het haardvuur wat brandde in de woonkamer. De warmte was genoeg om haar wat op te vrolijken. Beter dan de kou van buiten, of die vaak nog rondhing in verlaten huizen. Het was verder een doodnormale woonkamer, buiten het gebrek aan elektrisch licht, waar ze wel een reden voor kon bedenken.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Jordan was de woonkamer ingelopen en ze had hem ten slotte gevolgd. Haar naam was dus Vic, want zo had ze zichzelf voorgesteld. Hij merkte het Spaanse accent op dat ze had wanneer ze praatte. Zelf was Jordan inheems Amerikaan. Zoals zijn ouders, zijn overgrootouders en waarschijnlijk een groot deel van zijn stamboom. Het dorp waar hij nu woonde was nieuwbouw, maar hij had altijd in omstreken gewoond tevens als zijn familie. Enkele jaren geleden had Jordan een tijd in de stad gewoond, maar zodra de oorlog uitbrak had hij besloten om thuis te komen. Vooral zijn moeder kon erg ongerust zijn, ondanks dat hij al 22 was, maar hij had geen broers of zussen dus daar zou dat wel aan liggen.
'Welcome, Vic. My name is Jordan.' Zei hij vlak daarna. 'If you would like, I could prepare you some food.' Hij had zelf al gegeten, maar er was nog wel wat over wat hij makkelijk kon klaarmaken. Hij ging er immers vanuit dat ze niet uit de buurt kwam en onder andere op zoek was naar eten. Ondertussen liep hij naar de grote leunstoelen die bij de haard stonden en haalde de dekens en kussens vanaf die daarop lagen. Vlug maakte hij ook wat ruimte op de bank zodat er wat zitplek ontstond. Toen hij daarmee klaar was kijk hij weer naar Vic, en het was het eerste moment dat hij haar eigenlijk 'echt' opnam. Zojuist had hij alleen gekeken naar haar alsof ze de vijand was, maar nu hij haar had binnengelaten bekeek hij haar op een andere manier. Nog steeds wist hij niet veel, behalve dat ze Vic heette en dat ze op zoek was naar een plek om te verblijven. Waaruit hij automatisch concludeerde dat ze geen thuis meer had. Ze leek hem in ieder geval wel aardig.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het was er behagelijk en warm, een eigenschap die de koude wind buiten ontbrak en waar Vic zeker dankbaar voor was. Echter was het wat vreemd, hoe de jongen een vreemde zijn huis binnen liet, ongeboeid over de mogelijke consequenties. Ze kon het verkeerd hebben, dat dit alles slechts een val was, waar ze in was gelopen als een rat. Iets in haar vertelde haar echter het tegendeel. De jongen leek aardig, alsof de oorlog hem niet had verbitterd en bang had gemaakt voor iedereen wie hij niet kende. Hij was een van de weinigen, als een lichtbron in een oneindige duisternis.
Ze gunde hem een lachje, niks te opvallends, maar alleen een teken van vriendschappelijkheid. Elke keer als ze sprak maakte ze geen direct oogcontact met de jongen, sinds ze er automatisch van uit ging dat hij een mens was. Alle mensen wisten immers hoe haar soort en ook de weerwolven eruit zagen, toch? De typische kenmerken, alles waaraan ze gespot konden worden in een groep? Het was vreemd hoe hij haar alsnog een plek in zijn huis gunde. Ondanks alles, was ze niet bereid toe te geven wie ze was, en zal ze bij alle vragen ontkennen iets te maken te hebben met de bovennatuurlijke rassen. Ze was een mens voor iedereen wie het interesseerde.
'Oh no, please. I don't want to ask any more of you than merely a place to sleep.' Sprak ze, geen eten willen accepteren. Aan de ene kant was het waar. Hij was al gul geweest door het haar gunnen van een slaapplek, eten accepteren zou te veel zijn om van de jongen te vragen. Daarbij zou het haar niet voeden. Er was geen ontkomen aan, de overwelmende drang naar bloed die ze constant in haar achterhoofd kon opmerken. Het waren geen mensen op wie haar soort jacht maakte, althans, een enkeling nog, maar het grootste deel nam het bloed van dieren.
Langzaam liep ze naar het bankstel, hierop plaatsgenomen. Ze zat wat op het randje, zich simpelweg niet comfortabel genoeg gevoeld om werkelijk rustig te kunnen zitten. 'This might come of as a rude or weird question, but I don't mean it that way. But you seem like a healthy young man, aren't you supposed to join the army?'

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Sinds lange tijd zat Jordan voor eens niet alleen in de woonkamer, waar hij inmiddels wel gewend aan was geraakt. In zijn jeugd kon hij immers al goed alleen zijn. Zo waren zijn ouders regelmatig weg voor hun werk en lieten hun zoon dan achter. En hij kon prima voor zichzelf zorgen, zo heel erg vond hij dat namelijk niet. De afgelopen periode dat hij alleen in huis had doorgebracht had hij dan ook niet als heel erg beschouwen, behalve dat de stilte hem soms gek maakte. Hij verlangde ernaar om zijn mobiel aan zijn boxen te zetten, luide muziek te draaien om zijn gedachtes even te vergeten, maar dat was niet meer mogelijk.
Nu luisterde hij onbewust naar het knisperen van het hout in de openhaard, terwijl hij ook naar Vic luisterde die even later plaats had genomen op de bank. Ze zat op het randje van het bankstel, duidelijk nog niet erg op haar gemak, maar dat was niet zo gek. Ze wisten elkaars naam, maar voor de rest waren ze vreemdelingen. Jordan bleef ook niet te lang staan en nam plaats op de bank. Hij keek Vic haar kant op toen hij haar stem hoorde, probeerde oogcontact te maken, maar merkte dat ze zijn blik ontweek. Wellicht is ze verlegen, dacht hij. Wellicht had ze moeite om zichzelf open te stellen voor vreemde mensen. Dat leek hem een logische verklaring, al leek het hem wel verstandig om haar in de gaten te houden. Je wist immers maar nooit wie je binnenliet, zoals ze zelf had gezegd. Toen ze over het leger begon veranderde de uitdrukking in zijn gezicht. Grimmig staarde hij voor zich uit. Ja, was het antwoord. Het herinnerde hem aan de brief die hij vandaag had gekregen, die hij expres niet had open gemaakt omdat hij nog een dag normaal wilde zijn, nog voor een dag geen bloed aan zijn handen had. 'Actually I am, yes. I got my convocation today...' zei hij op gemoedeloze toon, wist nog niet zeker hoe hij zich erover voelde. Jordan was een vrij nuchter persoon, twijfelde over de beelden die de overheid in mensen hun hoofd probeerden te krijgen. Waren deze 'monsters' waar zij het overhadden dan echt zo monsterlijk? Want hun uitroeien maakte de mensen niks beter. Dat was hoe Jordan erover dacht, maar wat kon hij doen?
'So I guess that's where my path leads. I don't really have a choice.. Anyway, where were you planning to go? You don't seem packed for a long journey.'

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het geluid van het haardvuur was vreemd genoeg kalmerend, het klonk warm en gemoedelijk, als een huis waarin werkelijk geleefd werd. Het was anders dan de meeste huizen die ze rot nu had gezien, met name haar eigen. Haar gezin was niet erg close, in tegendeel, het was een wonder dat ze nog in een huis konden wonen. En toch had ze gewild dat ze een goed afscheid had kunnen nemen. Hoe erg ze zich ook irriteerde aan haar familie, dat ze zo bruut van haar weg werden genomen was teveel. De mensen waren ziek, allemaal.
Onbewust ging ze wat beter zitten op het bankstel, alsof ze zich al meer op haar gemak voelde. Het feit dat haar gedachten er niet bij zaten toonde aan dat dit wel degelijk het geval was. Hij had haar immers niets proberen aan te doen tot nu, dus voor haar gevoel zat ze veilig. Ze merkte dat de jongen oogcontact probereerde te maken, al kon ze haarzelf niet zover brengen dat ze hem echt aankeek. Het was het zicht vanuit haar ooghoeken, al was dit waazig. Toch, om niet opvallend over te komen, draaide ze haar hoofd iets bij om zijn kant op te kijken, gezien hoe haar vraag zijn gezichtsuitdrukking veranderde. Ze wist dat het geen vraag was waarop ze een vrolijk antwoord kon verwachten, maar het was het proberen waard. Ze moest immers toch met hem praten. In stilte blijven zitten zal alles niet beter maken.
Zijn antwoord gaf genoeg weer over zijn ras. Een mens. Een van de wezens wie haar soort uit wilde roeien. En toch, ondanks al haar vooroordelen over hen, zat ze naast hem, toegelaten in zijn huis in plaats van bruut de kou weer in te worden gestuurd. Zijn toon klonk negatief, haar het idee gegeven dat hij niet gemoedswillig moorden wilde. Maar hoe? Hun overheid verspreidde leugens, alles om hen bang te maken, en toch, buiten dit alles leek hij niet bij het leger te willen. Alsof hij geen hekel had aan de vampiers en weerwolven. Even bleef ze hem aankijken, puur uit verbazing. 'You seem like you hate it, how come?' Ze begreep het niet, het was een haatvol volk, maar hij leek er zo ongelukkig over. 'Yeah I'm just looking for a place to stay a little longer.'

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Jordan kreeg het antwoord dat hij verwachtte. Ze vertelde niet waar ze vandaan kwam en waarom ze niks bij zich had. Dat ze een plek zocht om even te verblijven kon hij zelf ook concluderen, maar hij liet het voor wat het was. Het had geen zin om erover door te gaan, als ze het niet wilde vertellen dan was dat eenmaal zo en hij respecteerde dat.
Hij leunde achteruit, voelde het wapen nog in zijn kontzak wat hem herinnerde aan de vraag die Vic had gesteld over het leger. 'I don't know how to feel about it yet,' antwoorde hij dan ook. Hij was niet erg goedgelovig, de verhalen die ze mensen in hun hoofd wilde drukken waren niet erg sterk en toch waren de meeste mensen er al van overtuigd wie hier de slechte mensen waren, ofwel, de monsters. Zelfs zijn ouders zagen het op die manier, maar Jordan hield wijzelijk zijn mond en ging niet in discussie daarmee, ook niet met anderen. Ze zouden hem gaan zien als de vijand hemzelf, dat wilde hij niet.
'They try to change us. They want us to believe their cruel stories, but I don't fall for that as easily. If I had a choice I would never join the army, but I am no deserter. You probably know what they do to deserters...' Hij staarde voorzich uit nadat hij de woorden gezegd had, de ruimte vulde zich weer met stilte. Hij wist niet hoe Vic erover dacht of hoe ze nu over hem zou denken, maar al die kleine dingen leken hem minder uit te maken. Hij was allang blij dat hij zijn gedachtes voor eens met iemand kon delen behalve zichzelf. Hij sprak meer inhoud dan hij de afgelopen dagen, weken had gedaan. Hij draaide zich tot Vic, afwachtend naar haar reactie.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Alles wat hij vertelde zorgde er enkel voor dat Vic haar meer op haar gemak voelde. Hij was niet zoals de anderen, Jordan leek er niet in te geloven en ze was er dankbaar voor. Het toonde aan dat niet iedereen gek was geworden in de oorlog die zich afspeelde tussen de groepen. De meeste mensen leken hun verstand te zijn verloren, klaar om te moorden als ze ook maar een vermoeden hadden, maar Jordan, hij was anders, vreedzamer.
Vic knikte even, begrepen wat hij bedoelde. 'They have all lost their minds, telling lies about creatures they know nothing about. The politicians are just thirsting for blood and are ready to start a war at the slightest suspicion.' Sprak ze, geen oogcontact met de jongen gemaakt, terwijl ze praatte. Ze begreep dat hij twijfelde aan de leiders van zijn volk, maar hij kon inderdaad niet wegblijven. Hij zou worden opgespoord en vermoord worden als ze hem hadden gevonden. Het was walgelijk, hoe ze hetzelfde deden met hun eigen volk als net de wezens waarmee ze oorlog voerden. Het toonde enkel aan dat alles wat ze wilde oorlog was, wat het ook kostte.
Ze keek hem aan, dan toch na enkele minuten. 'I never understood hoe they could do such a thing, not only turning their backs on the vampires and werewolves, but also on their own people when they don't follow orders.'

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Jordan luisterde naar elk woord dat Vic zei, luisterde aandachtig naar wat ze te zeggen had. Hij verwonderde zich over haar, merkte dat ze vrijwel hetzelfde dachten over de oorlog en dezelfde mening daarover hadden. Dat maakte het voor hem fijner om met haar te praten, want het was voor het eerst sinds lange tijd dat hij iemand sprak die hetzelfde dacht als hij. De mening die zij deelden was echter gevaarlijk, iets waar hij het beter niet hardop over kon hebben. Ze zouden hem vreemd aankijken, hem wantrouwen en aanzien voor een van 'hun'. 'They feel threatened, that's why they started this. Which is really dumb, because in the end no one will forget this, or forgive them what they did. The same way I will never forgive myself if I have to murder someone...' Jordan staarde alweer afwezig voor zich uit toen hij zichzelf eraan herinnerde wat hem werkelijk te wachten stond. Het was niet het onderwerp waar hij graag over praatte want hij was geen moordenaar. Hij wist niet of hij daar toe in staat was, zeker niet als het om onschuldige mensen ging.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld