Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // ft Shinde

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:

Niet reageren aub

Garrett Fraser is een nogal verlegen jongeman van 20 jaar oud. Ondanks dat hij verlegen is, komt hij altijd heel vriendelijk over naar iedereen. Hij heeft zijn school afgerond en is niet meer verder gaan studeren. Hoe zijn toekomst er verder uit gaan zien, weet hij zelf ook nog niet. Hij ziet wel waar het schip strandt.
Hij houdt van lezen en is graag te vinden in de natuur.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurora Borealis - 19

Ik zuig mijn longen vol water terwijl ik al mijn aandacht richt op de roste jongen die opnieuw de tent binnenkomt. Het is een klein halfuur later en aangezien ik de slot act ben, sta ik hier helemaal alleen in een veel te klein bassin met gaas over. Ondertussen heb ik hem al die tijd al in mijn macht en kan ik niet ophouden met zingen tot hij bij me is. Hopelijk heeft hij zijn opdracht kunnen volbrengen om een hamer mee te nemen waarmee ze de palen van de tent in de grond slaan. Die laten ze overal slingeren, dat heb ik al meermaals gezien. Dus moeilijk kon het niet zijn om er een te vinden. Ongeduldig duw ik mijn handen tegen het glas en moedig hem aan om erheen te lopen en de zijkant van de tank gewoon kapot te slaan. Het maakte me niet meer uit hoe ik hier weg raak, als ik maar weg raak. Steeds drukker beweeg ik me heen en weer en zing ik de longen uit mijn lijf, nu mag er niks misgaan. Vanaf ik benen heb, kan ik eindelijk weg strompelen. Inderdaad, weg strompelen, want ik heb nog nooit benen gehad en ik ben heel zeker dat dat een rot werk is om plots om te gaan met zwaartekracht.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Garrett
Ik stap een tent in waar ik het gevoel krijg dat ik er niet mag rondlopen. Iets in mij zei dat ik de hamer, die hier te vinden is, mee moet nemen. Ik doorzoek allerlei kastjes en dozen, tot ik er eindelijk een heb gevonden. Haastig verlaat ik de tent op weg naar een locatie waar mijn benen mij heen brengen. Het is alsof ik de controle over mijn lichaam ben verloren, al voelt het niet geheel onnatuurlijk. Het is een stem, een bloedmooie stem, die mijn lichaam de weg wijst. Ik kom aan bij een bassin met gaas. Er is een meisje te zien, prachtig net zoals haar stem. Het was geen normaal meisje, dat was meteen te merken. Ik tik met de hamer op het gaas, steeds wat harder totdat er eindelijk wat kapot gaat. Is dit het juiste om te doen? Kom ik hier niet gigantisch door in de problemen? Een kleine angst spookt door mijn hoofd heen, maar het wordt verlicht door haar prachtige zangstem. Het is apart, zo apart. Dit mag niet, maar het voelt o zo goed.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurora
Mijn hart vult zich met hoop als de jongeman steeds dichter komt. Eenmaal hij het glas bewerkt met de stevige hamer, ben ik tegen de andere kant geduwd van het glas en kijk vol genoegen toe hoe het langzaam barst en uiteindelijk open spat. Vanaf dat moment zo ver is, heb ik hem opgedragen om zelf voorzichtig te zijn en op te letten dat hij meteen wegstopt van het water. De stroom sleurt me mee en ik voel het glas mijn zijden snijden. Een grote pijnlijke hap lucht stroomt in mijn longen en mijn ogen beginnen mee te branden. Even lig ik roerloos in de plas water bezaaid met glas. Mijn ogen en longen wennen aan hun nieuwe omgeving terwijl ik mijn lichaam probeer te voelen. Ik ben me ervan bewust dat mijn betovering snel zal uitwerken en ik voel me enorm kwetsbaar. Alles doet pijn en het glas helpt niet. Moeizaam druk ik mezelf overeind en ben verbaasd dat ik zo weinig gekwetst lijk te zijn. Voor de jongen tot zijn volle besef komt, trek ik een doek over mezelf heen om mijn naakte lichaam te verbergen en hoop op het beste. Mijn lichaam is nog te zwak om hem te overmeesteren als hij mijn ontsnapping dreigt te dwarsbomen. Mijn noodplan zet ik alvast in werking en ik streel zacht zijn wang met mijn lange slanke vingers en spreek hem zeemzoet toe in de hoop hem te overtuigen om me te helpen.
”Ze laten me sterven in gevangenschap. Help me alsjeblieft, help me ontsnappen ik ben al vrij in dit lichaam. Nu moet ik alleen uit het kamp raken,” fluister ik zacht en beweeg met veel moeite me dichter naar hem toe met mijn gekwetste lichaam. Had ik hem maar eerst opgedragen om zijn stuk stof over zijn bovenlichaam uit te doen, dat was een betere bedekking geweest dan deze vuile doek.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Garrett
Vlug zet ik een stap opzij wanneer het glas geheel gebroken is en het water wegstroomt. Als ze eenmaal roekeloos op de grond ligt, stap ik erop af. Wie was dit en waarom wilt ze zo graag mijn hulp? Haar streling over mijn wang voelt goed en vertrouwt aan. "Natuurlijk zal ik je helpen." zeg ik met volle moed. Ik haast mij naar de uitgang en kijk of er mensen op de loer liggen. Vervolgens ga ik terug naar de prachtige dame en til haar op in mijn armen. Ze wordt hier gevangen gehouden en ze moet weg hier, dat zijn de enige gedachten die door mijn hoofd schieten op dit moment. Ik wil mij er niet mee bemoeien, waarom doe ik het dan toch? Nee, ze heeft echt hulp nodig. Vluchtig neem ik haar mee naar de uitgang van de tent en zoek naar een rustige plek waar ik haar van het terrein kan krijgen. Ik kijk rond en vind een gat in het hek ergens aan de achterzijde van het grote veld. Gelukkig. Snel sprint ik ernaar toe en help ons beide door het gat heen. Eenmaal van het terrein af, staar ik een beetje voor mij uit. "Je... Je bent weg van het kamp." zeg ik tegen haar. Vanaf hier voelde het alsof ik de controle over mijn lichaam weer terug heb gevonden. Ik kijk achter mij om te zien of er iemand al iets gemerkt heeft van de verdwijning. Er rennen mensen rond met een zaklamp. Ja, ze hebben dus iets gemerkt. "Wat, eh, nu?" vraag ik nogal in paniek. Ik snap sowieso niet waarom ik erin heb meegestemd. Het is mij nog steeds een raadsel.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurore
Zijn handen en lichaam voelen warm aan tegen mijn ijskoude huid en ik ben blij dat hij meteen het voortouw neemt en me optilt. Terwijl ik door het hekken naar buiten klim, voel ik hoe koud alles voor een mens is. De grond waarover ik kruip laat iets bruin, kleverig achter op mijn huid en ik weet niet of dit vanzelf schoon wordt, of ik ook water nodig heb om te weg te halen. Mijn rug prikt heel erg door in het glas te liggen en ik ben bang dat ik mezelf niet kan genezen zoals ik in het water kan. Op mijn knieën rust ik uit tussen het hoge gras en haal piepend en krakend adem terwijl ik mijn longen aan de lucht laat wennen dat eerder aanvoelt alsof ik in de buurt ben van een brandend schip. Mijn ogen zien al iets beter en langzamerhand kan ik mijn omgeving volledig vorm geven. Ik zie de spelingen van het licht en besef dat de mensen geen nachtzicht hebben en dus met hun lampen op zoek zijn naar mij.
"Ik moet verder, verder weg van hen," stamel ik en grijp me vast aan een stevig stuk tak om me omhoog te hijsen zodat ik op twee benen sta. De doek klem ik nog stevig in mijn vrije hand en ik doe een poging om een wiebelige stap te zetten. Nog nooit eerder moest ik rekening houden met zoveel druk op mijn lichaam die me op alle manieren naar de grond probeert te trekken.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Garrett
Ik knipper een paar keer goed met mijn ogen. Er spoken vele vragen door mijn hoofd heen, maar geen een wil ik hardop uitspreken. Mijn gevoel zegt dat ik dit meisje koste wat het kost moet helpen, ookal blijft het risico van gepakt worden hoog en kan dit hevige problemen voor ons beide opleveren. Ze doen haar wat en ik ben voor nu de enige die haar kan helpen, maar waarom ik? "Ik heb een motel kamer gehuurd hier in de buurt... Zal ik je daarheen brengen?" vraag ik aan haar. Ik slik en staar haar aan. Er klopt zoveel niet aan dit meisje. Ze loopt op de manier hoe ik loop als ik teveel shotjes heb genomen op een feest en ademt op een rare manier, alsof ze een korte astma aanval heeft. "Of naar een ziekenhuis?" voeg ik eraan toe wanneer ik allerlei bloedsporen kan zien op het doek wat ze gebruikt om haar lichaam te bedekken. Ik kom hier niet vandaan, maar er moet vast een ziekenhuis in de buurt zijn. Mijn ogen blijven op haar gericht, maar ze is toch anders dan dat ze net was. Het is raar en er blijven maar nieuwe vragen ontstaan in mijn hoofd. Kan ik het niet gewoon laten? De politie bellen en haar daar afzetten? Als ze echt ten dode was opgeschreven op die plek, dan kan de politie haar toch helpen de daders te pakken? Ik plaats mijn rechterhand op mijn slaap en masseer het zachtjes. Hoofdpijn, dat is wat ik van de hele situatie krijg.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurora
Ik besef dat mijn betovering iets te intens geweest is. Hij lijkt de puzzelstukjes niet in elkaar te kunnen leggen en hoewel hij me blijft helpen, moet hij nu echt helder worden. Ik kan hem niet meer betoveren en ik weet niets van deze wereld. Dus nu is hij al mijn hoop. Mijne enige uitweg.
"Je moet het je herinneren. Het spijt me dat ik jou erin heb betrokken. Ik kon niet anders," zeg ik en grijp zijn hand beet. "JE zag me, je was in het circus. Je weet wat ik ben en waarom niemand mij mag vinden."
Over de dingen die hij opsomt weet ik niets. Is politie en ziekenhuis een persoon? Het klinkt alsof hij er steun uit put, maar ik heb geen idee wat hij allemaal aan het bazelen is. Misschien is hij toch nog een stuk betoverd en raaskalt hij?
"Neem me gewoon mee naar dat ding, motel, wat dat ook is," zeg ik en hoop dat mijn bevelende toon niet misplaatst is.
Het enige wat ik nu wil is hier gewoon weg kunnen. De angst en paniek beginnen door te sijpelen nu ik ontsnapt ben en besef dat ik geen idee heb wat ik nu moet doen. Misschien sluit hij me wel op in een bakstenen huis eenmaal hij de puzzelstukjes weer kan samen leggen. Dan ben ik weer bij af, of zelfs erger. Voorlopig moet hij het hem alleszins gewoon herinneren. Als hij weet wat ik ben kan het dan alle kanten opgaan, of hij helpt me of hij laat me aan mijn lot over omdat hem hierin betrok, of dit eindigt weer in gevangenschap - bij hem of het circus. Dit was niet goed doordacht van mij. Ik zou hier meer tijd in moeten gestoken hebben, helaas, daar is het nu te laat voor.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Garrett
Ik zag haar, ze was in het circus... Ja, dat weet ik. Ik had kaartjes gekocht voor het circus omdat hier verder niks te beleven is. We kregen allemaal oordopjes aan het begin van de avond, maar de man die de uitleg erbij gaf, stond te ver voor mij om goed te verstaan. Het enige wat ik begreep was dat het van belang was dat we ze in hadden tijdens de show, nog geen reden om ze meteen in te doen. Vanaf daar verloor ik de controle over mijn lichaam. Ik knijp mijn ogen even goed dicht en denk na. Het is nog geen kwartier geleden gebeurd! Denk, Garrett, kom op... Plotseling komt het in mij op. Ik open mijn ogen en kijk haar aan. "Zeemeermin." is het enige wat ik eruit krijg. Zeemeerminnen zijn zeldzaam, zeer zeldzaam. Ik heb er wel eens wat over gelezen. Eerst geloofde ik het niet, maar dit circus zou het tegendeel bewijzen. Nou, dat hebben ze zeker gedaan... Ik kijk haar aan als ze zegt dat ze naar het motel wilt gaan en loop voor haar uit. "Het is niet ver lopen vanaf hier, maar het was er gigantisch druk toen ik mijn kamer verliet om naar het circus te gaan." vertel ik aan haar. Een aparte kamer voor haar regelen, gaat hem dus helaas niet worden. Het had sowieso niet gekund, want ik neem aan dat ze geen geld op zak heeft. Zelf heb ik het niet heel breed en heb precies genoeg om mijn reis te maken. Ze moet het maar doen op mijn kamer. Langzaam kwam elk klein detail aan mijn korte circusbezoek terug. Ik heb veel vragen voor haar, maar die bewaar ik wel voor wanneer we aankomen in het motel.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurora
Eindelijk. Het werd tijd dat hij zich herinnert wat er aan de hand is. Ik klem de doek stevig beet en worstel met mijn lichaam om vooruit te komen. Stap voor stap, steeds sneller want zijn pas versnelt met elke stap meer. Hopelijk is het niet ver, want dit lichaam is zo enorm wennen. Ik hoop dat het ondertussen niet langer druk is. Ik wil niet in een stroom mensen terecht komen die met zoveel zijn als een school vissen. De grond wordt harder onder mijn voeten naarmate we verder raken en ik voel me al wat steviger op mijn benen ondertussen. Onderweg focus ik mijn ogen alleen op hem en hoop ik dat ik niet wee geraakt word door een harpoen. De eerste keer was al enorm pijnlijk omdat ik uit het water gehaald werd en in mijn menselijke vorm mezelf niet kan genezen. De littekens werden gevormd door de mannen die me verzorgden. Toen ik eindelijk weer water in mijn longen had, kon ik alleen mijn verbrijzelde botten nog redden tot een natuurlijk glad stuk bot. Vandaar zit er een rond, rood litteken onder mijn sleutelbeen en is er een meer ondefinieerbaar litteken op mijn schouderblad gevestigd, waar de harpoen er los door schoot.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Garrett
Soms kijk ik eens achterom of ze er nog is. "Het is niet ver meer!" roep ik naar haar van tijd tot tijd, maar ik merk dat het nog best omlopen is. Vanaf de voorkant van het circus ben je er zo, maar vanaf de achterkant waar je door een hek heen moet klimmen, niet zo. Na enkele minuten, steek ik mijn arm uit om aan te tonen dat ze moet stoppen met lopen. Aan de overkant van deze weg zit het motel waar ik verblijf. Ik kijk naar links en vervolgens naar rechts. Geen auto te bekennen. Dat is al één goed teken. Aan de overkant staan best wel wat auto's geparkeerd, maar zover ik kan zien, loopt er niemand buiten. "Ik denk dat we geluk hebben." zeg ik tegen haar en wenk dat ze kan gaan oversteken. Zelf blijf ik vooraan lopen. Ik zoek in mijn zak al naar de sleutel van mijn kamer zodat ik hem zometeen meteen kan openen. Ik versnel mijn pas en kijk veel om mij heen. Ik stop de sleutel in het slot en open de deur. Netjes, zoals een echte man dat doet, houd ik de deur voor haar open voordat ik zelf naar binnen ga. Geen mens te zien, nu maar hopen dat ze ook niks kunnen zien vanuit de ramen. Als ze binnen is, stap ik zelf ook naar binnen en sluit de deur. Ik gooi wat spullen van het bed af. "Ik overnacht wel op de stoel, dan mag jij in het bed." probeer ik op een aardige toon te zeggen. @Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurora

Eenmaal we in het motel staan snap ik wat het betekent. Het is een huis. Gehaast volg ik hem in het huis en kijk naar de spullen die overal verspreid liggen. Wat een bed is, geen idee. Wat een stoel is, dat weet ik wel. Daarop zitten de mensen in het publiek tijdens een circus. Aangezien er maar twee meubelen staan, blijkt het gigantische zachte ding een bed te zijn. Langzaam streel ik met mijn hand erover. Het voelt aangenaam en ik ga erop zitten wat mijn benen plots rust gunt. Mijn rug daarentegen prikt. Net zoals mijn ogen. Ditmaal prikken mijn ogen niet omdat het licht brandt, maar komt er water uit. In de war veeg ik het water weg van mijn wangen en vraag me af waar dit water vandaan komt. Even voel ik me veilig, ook al weet ik dat ze hier snel genoeg zullen komen zoeken. Lek ik daarom water? Omdat ik me opgelucht voel of is dat omdat ik me tegelijk immens verdrietig voel dat ik nu zo ver van huis ben.
"Wil je naar mijn rug kijken? Ik kan mezelf niet genezen," zeg ik zacht en kijk vanuit mijn ooghoeken even naar de jongeman die ik hoop ooit op een dag terug te kunnen betalen voor hoe hij mij vandaag geholpen heeft.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Garrett
Ik begin met het opruimen van de spullen. Dat is wel één van mijn negatieve kanten, ik kan soms echt een slons zijn. Netjes vouw ik wat kleding op en stop deze terug in een grote koffer. Ik haal een hand door mijn haren heen en kijk op als er een traan over haar wang rolt. Iets wat ik volkomen begrijp en daarom er ook maar niks over zeg. Meteen sta ik op wanneer ze vraagt of ik naar haar rug wil kijken. "Kan je jezelf genezen in... Je andere vorm?" vraag ik aan haar terwijl ik haar rug onderzoek. Ik voel mij niet bepaald gemakkelijk bij het gebruiken van de term zeemeermin. "Sorry als dit pijn doet." zeg ik wanneer ik wat stukjes glas uit haar rug pulk. Eigenlijk zou ze echt langs moeten gaan bij het ziekenhuis. Ik ben geen dokter en ik zou niet weten hoe diep alle glasstukjes zitten. De wonden zien er in ieder geval niet vies uit, dat is al één positief ding. "Hoe voel je je?" vraag ik wanneer ik denk dat ik alle zichtbare stukjes eruit heb weten te halen. Ik gooi alles in de prullenbak en loop naar de badkamer toe voor wat wc papier. Vervolgens loop ik terug naar het meisje en maak haar rug schoon van het bloed. Dit moet echt heel pijnlijk voor haar zijn geweest.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurora

Mijn blik volg de man terwijl hij naar me toe loopt en vraagt of ik mezelf kan genezen.
"Ja. Normaal kan ik mezelf genezen," geef ik toe en baal er enorm van het feit dat ik dit nu niet kan. Vooral als hij begint met scherven glas uit mijn rug te trekken. Bij elke wonde die leeg gehaald wordt, vertrekt mijn gezicht in een pijnlijke grimas. Gelukkig blijkt het minder erg te zijn dan ik denk en ik haal even diep adem om te ontspannen na de pijnlijke beproeving.
"Hoe genezen jullie dit?" vraag ik hem en heb echt geen idee van hoe dit nu verder moet. Of ze moest een manier vinden om hier te kunnen veranderen. Ze kon haar hoofd in een emmer water steken, maar dat zou echt oprecht het meest vreemde zicht zijn dat de man ooit had gehad. Al wist ze niet of ze hier emmers hadden. Dat hadden ze wel in het circus gehad, de olifanten dronken er onder andere uit.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Garrett
Best apart om zoiets te horen. Jezelf in een klap te kunnen genezen. Zoiets komt zeker van pas als je soms een kluns kan zijn zoals ik. Ik loop naar de wc toe en gooi de bebloede wcpapiertjes erin. Ik spoel door en ga naast haar zitten op bed. Er verschijnt een verbaasde blik op mijn gezicht als ze vraagt hoe wij genezen. Verschillen wij dan zo erg? "Als het bloeden gestopt is, verschijnt er een kostje op de wond. Deze zit er een aantal dagen. Zodra het kostje eraf valt, is het genezen, maar er is wel een grote kans dat er een litteken overblijft." vertel ik aan haar. Ik laat mijn arm aan haar zien waar een litteken te vinden is die ik heb door mijn jeugd. "Als je wond te groot is, moet je het laten hechten. Iets wat ik heb moeten doen met deze wond." Ik wijs naar een wond die op mijn bovenarm zit. "Zoals je kan zien, is het litteken dat achter blijft groter en duidelijker."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurora

"Oh," zeg ik en bekijk zijn littekens. "Dat heb ik ook omdat van toen ze me meenamen."
Het litteken was zo groot dat hij het vast allang opgemerkt had op mijn rug.
"Dus dat wordt altijd zo. Wat vervelend. Ik hoop dat ik niks meer tegenkom."
Waarschijnlijk denken alle mensen zo, maar ik denk alweer aan mijn toekomst als ik terug bij mijn zusters ben. Hoe zouden ze over me denken als ik onder de littekens zou staan? Wat als ze me niet meer in hun midden wouden? Ik begin te piekeren en het maakt me nerveus en ongemakkelijk dat ik hier nu vast zit. Ik wil alweer onderweg zijn, ik wil richting de zee gaan.
"Hoe ver is het naar de oceaan?" vraag ik en wacht ongeduldig op antwoord. Als ik die gauw vind, dan zijn mijn zorgen allemaal voorbij. Zo moeilijk kan dat niet zijn, lijkt me.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld