Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG; Children of the grave

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

ORPG ft. @LadyStardust

WARNING: scheldwoorden en heftige scènes enzo, whatevs

➳

Revolution in their minds - the children start to march
Against the world in which they have to live
and all the hate that's in their hearts
They're tired of being pushed around
and told just what to do
They'll fight the world until they've won
and love comes flowing through

➳

Jessey Clay Stevens
20
Gets powers from the dead

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:

Jett Meddows Stratton
19
Just very fast

Children of tomorrow live
In the tears that fall today
Will the sunrise of tomorrow bring in
Peace in any way?
Must the world live in the shadow of atomic fear?
Can they win the fight for peace or
Will they disappear? Yeah!

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Rennend baande ze zich een weg door de straten van de stad, zojuist gestopt bij een supermarkt om eten in te slaan, al dan zonder ervoor te betalen. Met haar snelheid zou ze onmogelijk gezien worden door mensen, evenals bewakingscamera’s. Zodra ze in de buitenwijken stond stopte ze met rennen, gemerkt hoe haar huid wat rood begon te zien vanwege de wind die er langsheen leek te snijden. De pijn was over de jaren het enige geworden waar ze zich nog licht aan kon storen, gezien het helingsproces ook sneller ging dan dat van de gemiddelde mens. Binnen minuten was er niets meer van over. Gedurende die minute kon ze echter niet rennen, waar ze zich mateloos aan irriteren kon. Het voelde alsof ze in de rij stond te wachten terwijl de persoon voor haar niet wist hoe hij betalen moest. Het ging haar te langzaam, alsof ze plotseling alles in slow-motion meemaakte. Zonder erbij na te denken trok ze een chocoladereep uit haar jaszak, die ze opende en begon te eten. Niet alleen was haar snelheid geen goede combi met tegenwerkende krachten zoals de wind, maar ook haar energie ging er snel genoeg aan op. Constant iets eten was de enige manier om zeker te weten dat ze niet knock out zou gaan van een gebrek aan energie. Haar skibril schoof ze terug naar boven om de wereld weer normaal te kunnen zien, onderwijl ze doorliep en om haar heen keek. Neuriënd liep ze door de straten, geteisterd door het ene zelfde lied dat al uren vastzat in haar hoofd, wat voor haar hetzelfde voelde als dagen.
Plotseling stopte er een auto voor haar, wat haar pad over de weg blokkeerde. Argwanend, al dan licht geamuseerd keek ze naar de bestuurder die uitstapte. Twee mannen, gekleed in pak en elk bewapend met een pistool, stonden uiteindelijk naast het voertuig, hun wapens op haar gericht terwijl ze naar haar schreeuwde dat ze stil moest blijven staan en ze haar leven zouden sparen als ze mee zou werken. “Sure, but you’re gonna have to catch me first.” Met een uitdagende grijns keek ze de twee mannen elk even aan, voordat ze haar skibril over haar ogen plaatste. Voordat ze hadden kunnen knipperen stond Jett achter ze, lachend om hoe verbaasd ze rond keken. “Right here, buddy.” Al gauw had ze van beiden hun pistool afgepakt en stond ze stil op de plek waar ze hen voor het eerst tegen kwam. “Give those back right now!” Het was grappig voor haar hoe ze verwachten dat ze haar eigen leven op zou geven door de mannen hun wapens terug te geven. “You’ll get them when you’ve caught me, deal?” Jett haalde er plezier uit om de agenten te irriteren. Ze was er zeker van dat het tweetal deel uitmaakte van de CIA en anders het leger. Het waren de mensen die haar zagen als een bedreiging, ondanks ze nooit veel meer fout deed dan een normale crimineel. Voor de tijd die ze nog had voordat ze daadwerkelijk opgepakt zou worden besloot ze het beste ervan te maken en dit was een van die dingen waar ze zich wel mee kon vermaken. Niemand was immers snel genoeg om haar echt te pakken te krijgen. Het was pas toen ze een van hen hoorde bellen voor versterking dat ze besloot er genoeg van te hebben. “Gentlemen, I gotta run.” Toch bleef ze na enkele meters staan, de pistolen nog in haar handen, onderwijl ze even floot om de aandacht van de twee mannen weer te krijgen. “But really, we gotta do this more often. It’s fun.” Wachten op een reactie deed ze niet, het ging simpelweg te langzaam. Momenteel moest ze gewoon opzoek naar een plek om haarzelf te verbergen. Op straat ronddwalen was geen optie meer voor vandaag. Minutenlang had ze om haar heen gekeken tijdens het rennen om een huis te zoeken wat haar wel aanstond. Uiteindelijk had ze er een gevonden en rende ze er naar binnen, snel rondgekeken of er mensen op de begane grond waren te vinden, al leek het volledig leek. Een paar seconden bleef ze stilstaan in de ruimte die haar deed denken aan een woonkamer. Al snel bevond ze zich op de eerste verdieping, waar ze elke kamer checkte tot er nog een overbleef, die ze had verkozen tot haar verblijfplaats voor die nacht. Binnen wat leek op een seconde stond ze binnen en sloot ze de deur, vooraleer ze zich omdraaide en er gek genoeg een persoon zag. “Wow, this is kinda awkward. Hey dude.” Het klonk alsof ze de jongen kende, al had ze hem nooit eerder in haar leven gezien. Met in elke hand een wapen en de bril nog over haar ogen, stond ze wat onrustig in de ruimte, ongeduldig gewacht tot hij spreken zou.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was het pand waar hij zijn nacht doorbrengen zou. De locatie was onbekend, de naam van de stad was hem niet bijgebleven tijdens zijn doorreis, en de hoeveelheid afgelegde kilometers vanaf zijn vorige slaapplaats was evenzeer een raadsel. Wel was het een prima fabrieksgebouw die hij tegengekomen was. Het was afgelegen, zodanig in een verlaten wijk dat hij betwijfelde of er wel iemand anders in de buurt woonde. Het was er koud, wat wees op minstens enkele jaren van leegstand en gemis van bewoners, en de lantaarnpalen langs de steeg lieten geen licht meer zien in het donker van de nacht. Men wist dat het energieverspilling was om licht aan te laten in de wijken van een dode buurt.
Hij voelde zich er echter prima op zijn gemak in het donker. De duisternis was waar hij veel van zijn slaapuren doorbracht, dwalend door een wereld van zij die al heengegaan waren. Het stelde hem zelfs gerust dat wanneer de nacht aanbrak, niemand door het licht zijn gedaante achter de stoffige ruiten zien kon. Hij was zo goed als onzichtbaar voor de rest van de buitenwereld.
Een zucht rolde over zijn lippen, rond de kamer gekeken met geen doel in zijn achterhoofd. Hij was in een oude slaapkamer terechtgekomen. Daar waar oude meubels weg stonden te rotten en enkele, ouderwetse stukken nog overeind stonden ondanks de verwaarlozing. Het bed hoorde daar ook bij. Een frame waar hij de matras uit had gesleept om deze op de grond neer te gooien, als slaapplaats voor deze nacht. Dat het meubelstuk nog stond, hoefde niet te zeggen dat het oude hout zijn gewicht nog verdragen kon.
Verder wekte de ruimte geen interesse in hem op. Hij verveelde zich eerder, zich gestort op de enige spuitbus in zijn rugzak om zich hiermee te vermaken. De taak om een van de muren te vandaliseren was de enige die hij zich opleggen kon. Een mobiel had hij immers al jaren niet meer op zak gehad, geweten dat de autoriteiten zij die ze verdacht vonden, zonder enige twijfel zouden afluisteren en traceren. Het enige wat hij had om zich mee af te leiden was een oude iPod met muziek, een schetsblok met potloden, en zijn vertrouwde spuitbussen. Een wapen had hij ook gehad, al trok dat te veel aandacht om te gebruiken wanneer het onnodig was. Hij moest het maar doen met zijn fantasie en de spullen die hij uit de winkels gejat had.
Een prikker stak hij tussen zijn lippen om zijn verlangen naar het roken even te laten vergaan, onderwijl hij in alle stilte over de afbladderende muurverf begon te spuiten. Indien hij de beige wanden met zwart bekladderde om zijn eigen tekens achter te laten, voelde hij alles om zich heen van hem wegvloeien. Alsof hij te ver heen was in zijn concentratie om te realiseren waar hij zich bevond. Het was een gevoel van thuis dat hem hiermee overspoelde. Althans, voor hoe lang het hem gegund was.
Met het horen van gekraak van de onderverdieping, was zijn trance al verbroken geweest. In een raas had hij naar het wapen in zijn rugzak gegrepen om deze in zijn lege handpalm te klemmen. Het verven had hij al gestaakt. Doodstil had hij zich omgedraaid naar de ingang van de kamer, de loop van het geladen pistool naar de deuropening gericht. Het bleek sindsdien al snel dat hij zich niet vergist had in de verdachte geluiden van beneden. Nog geen paar minuten later was het een vreemdeling die de gang verstreken had, om voet te zetten in dezelfde, oude slaapkamer. Een vreemdeling die hij nergens van herkende, noch genoeg vertrouwde om het pistool te laten zakken. Hij vestigde zijn ogen strak op de hare. "And who may you be."
Het meisje dat zich voor hem durfde te vertonen, had een uitstraling die hij niet plaatsen kon. Ze leek verbaasd. Haast geschrokken om hem te zien, desalniettemin zonder de angst te vertonen, maar juist door het laten zien van onverschilligheid. Ze had haar wapens nog los in haar handen gehad en gericht naar het koele grondoppervlak.
Onderzoekend kantelde hij zijn hoofd ietwat naar links. Ze leek geen politieagente te zijn. Het uiterlijk voor een soldate ontbrak ook aan haar. Tevens was hij het niet gewend zo opgespoord te worden door een onbekende. Was ze hem achtervolgd om een of andere reden, of was het een spion die zich liet zien?

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het wapen dat eerst op haar gericht werd liet hij zakken, alsof hij haar vrijwel meteen vertrouwde. Even bleef ze stil, de jongen aangekeken zoals zijn ogen bij de hare bleven hangen. Vragend wachtte ze tot hij eindelijk een vraag had gesteld. “God, finally. I thought you were never going to talk.” Haar manier van praten was snel, zoals vrijwel haar volledige bestaan. “You talk like one of those old timey people, whats up with that?” Lachend sprak ze tegen hem, onderwijl ze de wapens op een kastje legde die er alles behalve stabiel uitzag. De skibril schoof ze wederom omhoog om haar ogen te onthullen. “I’m Jett Stratton, by the way.” Had ze hem toen uiteindelijk verteld. Binnen een oogwenk zat ze op de matras dat ze had zien liggen op de grond, enkel en alleen om weer op te staan en naar hem toe te rennen. Achter hem bleef ze stilstaan, schaamteloos de kraag van zijn shirt omlaag getrokken om een deel van de tattoo te zien. “Oeh.. one of us, aren’t you?” Opnieuw stond ze voor hem, haarzelf verplaatst met de snelheid die ze van haarzelf gewend was, geen angst vertoond om te laten zien wat ze kon, zoals ze al had gedaan bij de eerste beweging die ze maakte door de ruimte. Normaal lopen was voor haar zo goed als nooit een optie geweest. De jas die ze droeg belande achteloos op de grond, haarzelf ontdaan van het leren kledingstuk. Wederom nam ze plaats op de matras, geen aanstalten gemaakt om het pand nog te verlaten, waarom zou ze ook? De jongen leek haar geen bedreiging en iets anders zoeken rond dit tijdstip was teveel werk. Voor even werd ze afgeleid door haar schoenen. De witte hightop sneakers begonnen te slijten, ondanks ze nog redelijk nieuw waren. “Hey dude, you don’t just so happen to have some ducttape on you, right?” Sprak ze eneigszins afwezig, onderwijl ze haar wijsvinger over de zool van haar schoen haalde. Wachten op een reactie deed ze daarentegen niet, binnen een oogwenk weer opgestaan van de matras. Ongeduldig begon ze de lades van kasten te doorzoeken, zoekend naar een rol tape. Voor een ogenblik stond ze stil, de jongen aangekeken. “Stop me if I’m being too fast, alright? Don’t wanna overwhelm you, you know?” Jett had geen besef van de snelheid waarop ze sprak, maar haar bewegingen was nog iets wat ze kon minderen als het moest. Blij zou ze er niet mee zijn, al wilde ze ook geen risico lopen op schotwonden van de jongen. Na de gehele kamer te hebben doorzocht in wat leek op hooguit twee seconden, en wellicht zelfs dat nog wel niet, stond ze weer stil. Op een normale snelheid liep ze vervolgens naar haar jas, enkel en alleen om hier een mueslireep uit te halen en deze op te eten. De verpakking liet ze achter op de grond. “Energy man.. it’s gonna be the death of me for sure.” Lachend sprak ze tegen hem, bijna gedaan alsof ze een oude vriend opnieuw had gevonden, al deed haar daaropvolgende uitsprak die mogelijkheid weer te verpesten. “So what can you do?”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was te ver in zijn gedachten verdwaald geweest, om op te merken dat zijn wapen traag maar zeker naar de grond werd gericht. Alsof ze enkel met haar woorden en blikken hem ertoe had gedwongen om zich minder verdedigend op te stellen. Ze wakkerde dan ook geen angst bij hem aan. Eerder stond hij ervan versteld dat ze in hetzelfde gebouw binnendrong, waar hij een uur geleden zijn intrede gemaakt had. Ze had lef. Dat wel, al vertrouwde hij haar nog altijd niet.
Zijn tanden klemden zich ietwat op de houten prikker tussen zijn lippen. Hij zette de veiligheidspal zwijgzaam terug op het wapen, deze langs zijn onderrug laten verdwijnen door het pistool achter de riem van zijn broek vast te zetten. Zijn leren jas viel er vrijwel direct overheen, de kou van buiten weer afgeschermd door de gesleten stof.
Desalniettemin haar vreemde opkomst, was ze ergens als een open boek voor hem. Haar karakter maakte zich direct duidelijk wanneer ze besloot haar mond te openen. Ze was druk, drukker dan hij gewend was en allesbehalve terughoudend als het ging om het uitspreken van haar gedachten. De eerdere stilte werd ruwweg verstoord door haar opmerkingen. Hij haalde vragend een wenkbrauw op. "I talk like me. I don't get the problem here." Zijn plannen waren geweest om zijn rug te laten leunen tegen het stuk droge wand, al werd hij door haar impulsieve bewegingen ervan weerhouden te relaxen. Ze was voor hij het wist verdwenen van haar plek. In een fractie van een seconde kon hij haar weervinden op de matras naast hem, vooraleer hij een windvlaag waarnam en haar vingers langs zijn nekvel. Ze had de kraag van zijn shirt al naar beneden getrokken voor hij haar naam tot zich door had kunnen laten dringen.
Voor een moment stond hij versteld van haar gesprint door de kamer. Een gave als de hare had hij nog nooit waar kunnen nemen, laat staan een persoon die de gave zo voor hem vertonen zou alsof het niks was. Hij herpakte zich echter snel genoeg om geen verbazing te laten blijken. Met een zucht trok hij zijn kraag weer ietwat op, haar gestalte weer voor zich gezien nadat een nieuwe windvlaag een rilling over zijn rug veroorzaakte.
"Thanks for the confirmation, Speedy." Voor kort wendde hij zich naar haar toe. "A heads-up before you're going mad on me like that would've been nice." Het bood hem immers dan wel wat meer rust dat ze een mutant was, nog altijd maakte ze het niet gemakkelijk voor hem om zich te ontspannen. Hij voelde zich opgejaagd.
Haar vraag naar spullen werd genegeerd. Nog voor hij er erg in had, had ze tenslotte al de zoektocht naar de ductape voortgezet. Hetzelfde tafereel dat hij enigszins overvallen van een afstandje bekeek. "Don't wanna overwhelm me? Sure as hell too late for that." Enkele seconden had hij de tijd gehad om het aan te kunnen zien. Daarna stond ze lachend voor hem, een mueslireep in haar hand en woorden doende dat ze elkaar al jaren kenden.
Hoofdschuddend keerde hij zich naar de wand terug. De spuitbus pakte hij van de grond, zich gericht op het werk waar hij aan begonnen was. Mogelijk om haar vraag te vermijden of haar gewoonweg even uit zijn blikveld te bannen.
"My powers are none of your business, Jett Stratton," murmelde hij haar toe. "Have you never been taught not to ask questions, when it comes to strangers?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hij leek rustig, rustiger dan de meeste mensen die ze had weten tegen te komen. Haar bestaan bestond voor een groot deel uit het vermijden van kogels die haar kant op werden gevuurd. Deze jongen leek echter anders, alsof hij geen angst bezat tegenover haar. Jett stond er enigszins verbijsterd door te kijken, al dan niet erg lang. Haar gedachten bleven immers nooit lang ergens hangen, het was niet hoe ze in elkaar zat. Wat rusteloos tikte ze tegen de oordopjes die over haar schouder hingen, nog altijd verbonden aan de ipod die in haar jaszak zat. Het was pas toen het kledingstuk op de grond belandde dat ook de oordopjes de koude vloer raakten. Haar voet tikte zacht mee met het ritme van een lied dat al die tijd nog altijd in haar hoofd vastzat. Het tempo waarop de jongen sprak was normaal, natuurlijk wist ze dat, en toch voelde het te langzaam. Pijnlijk traag eerlijk gezegd. Nu had Jett nooit veel geduld gehad, maar op het moment leek het kleine beetje dat ze had zelfs nog te ontbreken. “It’s not a problem, just kinda.. I dunno, odd maybe?” Schouderophalend vertelde ze het hem, onderwijl ze de kamer een keer doorkeek. Niet dat ze de ruimte zo onderhand niet al goed had bekeken, maar wat moest ze anders doen? Verveeld zat ze stil op de matras, wat waarschijnlijk verre van nieuw was. De kamer was saai, erg saai zelfs. En ook de jongen leek niet erg interessant te zijn, al kon ze niet klagen over zijn uiterlijk. Lachend keek ze even zijn kant op. “Yeah man, no problem.” Hetzelfde sarcasme wat haar kant op werd gegooid kreeg hij terug. “Mad? What the hell you mean mad? This is slow, buddy. You ain’t seen nothing yet.” Haar toon was lachend, alles eraan gedaan om de gesprekken niet ongemakkelijk te maken. Zodra hij zijn rug naar haar keerde stond ze even stil, de letters steeds opnieuw blijven lezen in de hoop dat het misschien veranderen zou na de twintigste keer. Toch bleven de woorden staan, evenals de slang die zichtbaar was op de achterkant van zijn jas. “You stole that jacket or something?” Misschien was het wat te hoopvol, maar in hoeverre zij wist bestond de bende enkel uit normale mensen en de tattoo op zijn schouder vertelde haar iets anders over wat hij werkelijk was. “I mean, can’t blame you, none of this is mine either.” Een ongemakkelijke lach liet ze horen, voor even naar haar jas gekeken die nog altijd op de grond lag. “Why that one though? Aren’t the serpents kinda.. not really mutant friendly?” Jett schudde haar hoofd even, enigszins lachend, al dan puur om de atmosfeer licht te houden, wat niet lang goed bleef gaan. “I dunno dude, I’m not very well loved by them and I wouldn’t consider them friends of mine.” Jett bewoog zich onrustig door de ruimte, van kant naar kant gerend, puur om iets te doen te hebben. “They also want my brother dead, which isn’t really something I can agree with, obviously.” Haar woorden werden met de seconde meer gericht aan haarzelf in plaats van werkelijk naar de jongen toe, iets wat ze zelf niet onder controle had. Uiteindelijk stond ze stil, hem verbaasd aangekeken om zijn woorden. “Dude.. why not?” Enigszins beledigd had ze het hem gevraagd. “You know mine, why not tell me yours? What are you afraid of?” Het was vreemd dat hij zo geheimzinnig deed, sinds ze het alles behalve gewend was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In die korte tijd van stilte, was het dat zijn gedachtegang afdwaalde van haar aanwezigheid. Met haar naam in zijn achterhoofd zette hij de nieuwe lijnen van zijn kunstwerk op de wand. Denkend over waarom haar achternaam hem zo bekend voorkwam, onderwijl de zwarte spuitverf de viezige kleur van de muur bedekte. Het was pas nadat ze weer had besloten de zwijgzaamheid te verbreken, dat hij het zich plotseling herinnerde, waarom die specifieke achternaam in zijn geheugen gegrift stond.
Zijn grip werd losser op de cap van de spuitbus. Traag zakte zijn arm weer langs zijn zij, geen beweging uitgebracht om weer verder te gaan. Voor een moment verstijfde hij door de plotselinge ontdekking. Daarna draaide hij zich om, doende dat er niks gebeurd was en ze geen interesse in hem opgewekt had. Althans, niet zodanig om hem van zijn stuk te brengen. "The jacket? .." Fronsend keek hij haar aan. "That's mine. Wouldn't steal it if I wasn't a Serpent. They'd put my head on a stick." Het was enigszins geestig dat ze dacht dat iemand een leren jas van de Serpents zou stelen. Elk van de burgers wist wat er zou gebeuren met iemand die daar het lef voor had.
Wederom gaf ze geen angst weer in haar blikken. Haar woorden vertelden het tegenovergestelde, maar geen hint van bangheid zag hij wanneer ze haar slechte relatie met zijn familie verwoordde. Hij besloot er onverschillig over te doen. Ze bleek een troef te zijn die hij in handen wilde hebben, en geen buitenstaander die hij af wilde schrikken voor zijn eigen plezier. "Ahh.. personal vendetta with the gang, huh? Never took you for Tony's little sister." Hij liet een kleine grijns zien, en nam haar van top tot teen in zich op. Ze leek niet op Tony. Hij had haar niet voor zijn kleine zusje aangezien, mocht ze het hem niet verteld hebben. "Your big bro started it. Eye for an eye, blood for blood. He knew what was comin'."
Het geluk leek hem gevonden te hebben. Overwinning stond dichterbij hem dan ooit tevoren, zoals hij begon te beseffen tijdens zijn malende gedachten. Niet alleen was hij weggestuurd om een missie; het was zijn taak haar broer, Tony, als gijzelaar mee terug te nemen. Het was alsof God hem toelachte.
Met zijn vingertop duwde hij de prikker ietwat verder langs zijn lippen. "Maybe I'll show you, if you tell me why you're really here." Het was een uitdaging die hij haar terugkaatste, dan wel een noodzakelijke, maar zijn gevoel zei dat ze het aan zou nemen. Ze was tenslotte nieuwsgierig genoeg. Hij sloeg zijn armen afwachtend over elkaar. "And don't bother to tell me bullshit. I can tell when you're lying."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Jett volgde al zijn bewegingen. Van hoe hij de spuitbus losser vasthield tot het omdraaien van zijn gedaante. Zodra hij stilstond, bewoog ook Jett niet meer, stilgestaan in het midden van de ruimte. “They would kill you over a jacket?” De frons die ze eerder bij hem kon weervinden had ze overgenomen. Het was vreemd om aan te horen, aangezien het niet meer was dan een jas. Ze begreep de trots die ze erdoor voelden en er een stelen was niet iets wat ze wilden, maar om er nou iemand om te doden ging zelfs haar te ver. Het was onkarakteristiek voor Jett om stil te staan en toch had hij het voor elkaar gekregen, en alles wat hij nodig had was de naam van haar broer. “You know Tony?” Het was niet haar meest intelligente vraag en toch kon ze het niet laten. “How did you.. hey! Who said he’s not my little brother?” Lachend sprak ze het uit, de woorden meteen al ongeloofwaardig over laten komen. “He isn’t, but still.” Wederom klonk haar lach door de ruimte. “Speaking of names, you never told me yours. What is it?” Ze had het meteen moeten vragen nadat hij haar naam had gevraagd, al leek ze het compleet te zijn vergeten. “Can you blame him? The serpents aren’t mutants and they’re killing us off too. Blood for blood, my fucking ass, you should know damn well they started this years ago.” Jett kon hem geen gelijk geven, misschien was het dat ze het over haar broer hadden en wellicht ging het haar puur om de bescherming van de andere mutanten. “What kind of a damn traitor are you? Have you killed em? How many?” Op het moment ging ze er puur van uit dat ook hij schuldig was aan moord. Zelf was ze nog onschuldig, nooit had ze iemand vermoord, hooguit verwond. Het was gewoon niet rechtvaardig. Van haar broer kon ze nog inzien waarom hij het deed. Toch bleef ze ervan overtuigd dat zodra ze iemand vermoordde, ze even slecht was als de mensen die uit waren op mutantenbloed. Zijn zin begon veelbelovend, maar werd gelijk daarna een stuk minder leuk voor haar. Voor hoever zij wist was zijn gave gedachten lezen dus dan had ze niet veel aan liegen. En toch had ze inmiddels door dat de waarheid misschien niet de meest veilige optie zou zijn. Enkele seconden bleef ze stil terwijl haar gedachten alle kanten opgingen. Het was niet slim geweest en toch had ze niet geheel een keuze. In haar ogen was er echter een verschil tussen de waarheid vertellen en het hele verhaal en dat was dan ook hetgeen wat haar redden moest op het moment. “Trying to get the serpents to not hate me.” Was dan uiteindelijk ook haar antwoord geweest. Lang bleef ze er niet bij hangen, haar gelaat een glimlach laten vertonen, wat meer op een grijns leek. “So show me what you can do.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You really gotta ask?" Eerst keek ze naar zijn jack, dan durfde ze te vragen of ze haar broer kende. En of hij hem kende; hij vormde een van de hoogste vijanden op hun zwarte lijst. Hij keek van haar weg, geluidloos lachend. "He's a real celeb at the Snakepit." Er werden zelfs darts gegooid op foto's van hun rivalen in hun bar. Hij was er zeker van dat het gezicht van Tony daar ook tussen zat.
Furieus was het niet wat er weerklonk tussen de wanden. Wel had hij minder felheid van haar verwacht, laat staan haar brute nieuwsgierigheid. Ze gooide verwijten naar zijn hoofd. Het zou haar niet deren waarvoor ze hem wel niet uit maakte, nog geen enkele minuten sinds ze er ingebroken had. Zijn gegrijns was vrijwel meteen verdwenen geweest. Het had plaatsgemaakt voor een ditmaal wat verbeten blik. "Oh, so now I'm not only a Serpent, but also a traitor and a murderer? Who do you think you are?" Weinig woede verschool zich in hem. Wel liet hij zich niet zomaar beledigen door een buitenstaander, nota bene zij met haar broer als moordenaar. Ietwat fel wendde hij zich naar haar toe. "You got somethin' left to say off your insult list, or are you done now?" vroeg hij haar. "Well, nice to meet ya. My name is Clay, but if you're here to take that road, why not call me the zodiac killer instead." Dat zijn vader de vicepresident van de Serpents was, betekende niet gelijk dat hij het bloed van tientallen aan zijn handen had. Daarnaast, waren het haar zaken of hij gemoord had en wie?
Hij hief zijn wenkbrauwen spottend op, bleef hij haar aankijken onderwijl het beetje vurige in zijn blikken verdween. Het was haar antwoord die hem ertoe leidde om zijn gave in werking te zetten. Met het duister dat hem begon te omringen en zijn oogkleur overnam tot enkel zwart over was, begonnen de kleuren van haar aura zich om haar figuur te vormen. Ze had zijn advies gevolgd; ze loog niet. Wel verried de rest dat ze daarentegen geen gehele waarheid vertelde. Ze hield wat voor hem achter.
Maar wat moest hij zeggen? Als hij zich op zou dringen, zou ze zich nooit openstellen en was zijn kans tot het bereiken van haar broer verkeken. Op deze wijze had hij nog een kans dat ze zich verspreken zou, of een fout maakte waardoor hij meer te weten kwam. Als hij haar waarschuwde over wat hij zag, zou ze des te meer letten op wat ze uitsprak. En dus deed hij net alsof hij zijn wantrouwen nooit gevoeld had.
Zijn omgeving werd weer lichter. Hij voelde zijn ogen wederom terug veranderen na de paar seconden van overname, haar weer helder in zijn zicht gehad in plaats van enkel haar aura. "Try not to insult me like that once again, and you might succeed at the end." Hij zuchtte, zijn hand met de spuitbus opgeheven. "I'm connected with the world of the dead. I get power from that place." Zijn vingers bewoog hij langzaam, zijn pupillen gericht op zijn handpalm. Zijn oogkleur werd vermengd tussen zijn normale kleur en het duister. De spuitbus liet hij zweven boven zijn grip. Daar waar hij het verveeld kleine rondjes draaien liet, voor hij deze weer op zijn handpalm liet vallen. "Makes me see auras through the darkness, gives me control over the earthly forces. The devil's strenght, witchcraft, whatever the hell you want to call it."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“Well.. not really, but who’s stopping me?” Vertelde ze hem enigszins lachend. Zijn gezichtsuitdrukking kon ze zien zodra ze wederom van positie veranderde. Rusteloos bleef ze bewegen, keer op keer kleine stukken door de ruimte bewogen om haarzelf bezig te houden. De ruimte was te klein voor haar. Het was de enige rede dat ze niet, zoals de meeste leden, constant bij de bende zat. Het werd haar te snel te krap. Het was een van de nadelen van haar snelheid en mentaliteit. Buiten was ze misschien wel steeds in gevaar, maar het was beter dan steeds op dezelfde plek zitten. ‘No one, have you seen me run? Anyone capable of stopping me deserves a medal.” Wederom lachte ze om haar eigen uitspraak, al was het niets anders dan de waarheid. “A celeb? Wow, he gotta have killed someone important.” Schouderophalend keek ze hem aan, niet echt gedaan alsof het haar deerde. Wat zou het ook? Het was niemand van de verzetsstrijders en een kleuter kon nog zien dat het een oneerlijke strijd was tussen de mutanten en de normale mensen. Voor even bleef ze stil, gek genoeg haar eigen woorden teruggehoord en toch licht getwijfeld aan haar woordkeuze. “Alright listen, I didn’t mean as shitty as I said, but still man.. you kinda hang with the wrong crowd.” Het was niet vriendelijk te verwoorden, wat haar toch wat ongemakkelijk liet voelen. En toch bleef ze van mening dat het niet positief te verwoorden was. “Nah, I’m done now.” Hoe serieus ze het nam was de vraag maar, al begreep ze zijn standpunt wel. Ze wist immers niet hoe zijn connecties lagen bij de serpents, wellicht was het familie, wat haar goed uit zou komen. Als hij werkelijk familie was van de serpents kon ze enkel hopen dat ze hem te vriend zou houden. “Clay.. cool name.” Een glimlach werd zichtbaar op haar gelaat. Nu ze een nama kon linken aan de jongen werd het al lichtelijk minder ongemakkelijk. Vragend keek ze toen hoe zijn lichte oogkleur leek te veranderen naar compleet zwart. Een angstaanjagend beeld stond voor haar, wat haar een stap achteruit liet zetten. Hoe hij haar aan bleef kijken hielp niet geheel mee met het verlichten van de situatie. Wat er precies gebeurde voor hem was haar onduidelijk en zelf een gokje wagen was alles behalve haar intentie. Het duurde haar te lang voor zijn oogkleur zich terug veranderde naar de eerdere kleur die ze zo onderhand kende. Alles wat ze deed als antwoord op zijn woorden was knikken, ingestemd met zijn woorden, al dan toch niet willen spreken na wat ze net had gezien. Toch verklaarde het niet veel over zijn gave. Alles wat ze er nu uit afleiden kon was dat hij in staat was zijn oogkleur te veranderen. Plotseling leken zijn ogen weer te veranderen van kleur, al was het dit keer niet helemaal, wat haar afwachtend en toch vragend liet kijken. De spuitbus hield hij niet langer in zijn hand, deze laten zweven erboven. “It’s cool, just a little terrifying.” Haar ogen hield ze gericht op de zwevende spuitbus, die iets later terugviel in zijn hand.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Er waren regels waar ze zich aan moesten houden. Om de bende bijeen te houden en verraad te voorkomen, om de vrede te bewaren. Geen Serpent stond alleen. Het had niet minder uitgemaakt wie haar broer precies afgeslacht had. Voor elke gedode Serpent kwam wraak kijken, zelfs al was het een nutteloze nieuweling. "He killed Smiles. No Serpent stands alone, even when dead. He's gotta get avenged." De jongen was een van zijn vrienden. Geen van hen zou rusten tot haar broer zijn straf had gekregen, al zou het nog maanden duren voor ze hem op het spoor waren.
"A crowd you don't know shit about." Het frustreerde hem steeds meer dat ze dacht dat er enkel slecht over de bende gesproken kon worden. Ze had geen idee van wat het inhield om lid te zijn, laat staan hoe het eraan toeging. Ze kende hoogstwaarschijnlijk alleen maar de verhalen van buitenstaanders. Zij die een hekel hadden aan buitenstaanders. "Look, I'm not interested in the opinion of an outsider, neither am I in the mood for accusations. Keep it to yourself." Een zucht ging over zijn lippen. Wat ze ervan vond, had voor hem geen waarde. Daarnaast was het het laatste waar hij zin in had om naar te luisteren.
Haar glimlach trok zijn aandacht van zijn gedachten weg, nadat hij zijn naam uitgesproken had. Ze had een uitstraling waar hij moeilijk omheen kon. Ze droeg blijdschap met zich mee, op de een of andere wijze, een sfeer waar hij geen hekel aan had. Niet na zich lange tijd in vijandig gebied te hebben bevonden. Wellicht was ze dan toch nog niet zo erg.
Ze maakte hem niet veel later ook aan het grijnzen. Voor het eerst was er iemand angstiger voor dat wat hij kon, dan zijn familienaam van de Serpents. Vermakelijk schudde hij zijn hoofd. "You'd better watch out. I might be the son of Satan, the fallen angel and prince of Hell." Hij gooide haar de spuitbus toe. Zelf pakte hij een andere uit zijn rugzak, alleen om zich vervolgens weer te keren tot de muur.
"Wanna trash this place?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“Yeah well.. I don’t care man, if they’ll stop hating me, I might get to know them better.” Haar eerste idee om hem erop te wijzen hoe hij nog altijd fout zat had ze niet doorgezet. Waarom zou ze ook? Het was immers haar bedoeling om hem te vriend te houden, voor hoe lang het ook goed zou gaan. Hem beledigen was niet iets wat ze op het moment kon gebruiken. Ze had zijn hulp nodig, of ze het nou wilde toegeven of niet. Daarbij kon ze hem misschien wel overhalen om zich aan te sluiten bij haar bende. Toch zuchtte ook zij een keer, lichtelijk verslagen door zijn woorden, waar ze niets op in te brengen had. Hij wilde het niet horen en ze was ook niet op zoek naar een manier om hem nog meer te beledigen. Haar jas pakte ze van de grond, met de intentie te vertrekken uit het pand. Het was niet bepaald alsof ze zich welkom voelde, laat staan dan ze hier niet wilde slapen, niet als er iemand anders in de ruimte was die ze niet kende. As ze sliep was ze immers niet alert en daardoor kon hij haar gemakkelijk vermoorden. Dat ze zich enigszins bedreigd voelde door zijn aanwezigheid en haar kennis over hoe hij over haar broer dacht, was geen geheim. Lichtelijk afwezig trok ze haar jas weer aan, de ipod uit haar jaszak gehaald waar ze een bericht op weervinden kon. Dankzij wat tech-savvy leden had ze berichten kunnen ontvangen op het oude object. De touchscreen liet duidelijk zien wat er van haar verwacht werd. Munitie. En niet zo weinig ook. Een korte zucht liet ze horen, geweten dat ze maar op een paar plekken kijken kon rond dit tijdstip. De spuitbus ving ze met gemak nadat hij deze haar kant op had gegooid. “Trash the place? Don’t you have to sleep here? I mean, I know you’re a mutant and all, but the fumes this shit gives off can’t be good for you.” Toch besloot ze zich tot de muur te draaien en denkend te blijven kijken. Niets kwam echt in haar op om op de muur te schrijven of tekenen. Al snel draaide ze zich om naar de jongen, ditmaal tegen zijn rug aangekeken. Binnen no-time stond ze leunend tegen de muur naast hem, voor een moment oogcontact met hem gemaakt. “You know, you could always join the resistance.” Haar ogen richtte ze weer op de spuitbus in haar hand. “Fight for your own kind.” Enkele seconden bleef ze stil staan, gekeken van de spuitbus naar de jongen, en weer terug. Na wat stille overweging had ze dan toch een vraag voor hem. “Wanna help me look for ammo?”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Relax. It ain't that bad. Besides, enough broken windows in here to get the cold air from outside in the here." Hij greens. De lucht die van de spuitbussen, was er een waar hij aan gewend was geraakt. Een geur die hij nooit vergeten zou, een die hij uit duizenden zou herkennen en een die hij niet erg vond om in de buurt te hebben. Iedereen kon overal aan doodgaan. De kans dat hij zou komen te overlijden aan de hand van zijn vijand was groter, dan de kans dat hij de pijp uit zou gaan door de spuitverf. Het leek hem daarbij nog best een vredige dood.
In zijn ooghoeken zag hij haar draaien naar de wand. De spuitbus rusteloos in haar handpalm, dan wel zonder een poging te doen tot het bewerken van de oude muurverf. Nog geen minuut later zag hij haar al oogcontact met hem zoeken; even onrustig, enkel dan in een andere houding. Het was nonchalance wat hij bij haar zag zodra hij zijn gezicht haar kant op draaide. "You read my mind, speedy." Hij zette een aantal nieuwe verfstrepen op de wand en schudde de spuitbus nog een keer, bedenkelijk naar het gesteente gekeken. "Didn't leave the Snakepit for nothin'." Woord over de verzetsgroep had ook hem bereikt. De geruchten over haar broer als leider zijnde hadden al snel gevolgd, geruchten die ook bij zijn vader en de rest terecht waren gekomen. En wat was een betere manier om bij Tony te komen, dan als een mutant zich bij zijn verzetsgroep aanmeldde, en zo dag en nacht in zijn omgeving was?
"Sounds good. We can search the streets tomorrow, see if we can find a pawn shop or other targets." Het was nu nacht. Hij zou niet weggaan voor hij de nacht hier had doorgebracht, om zich te wagen in het duister in de hoop niemands aandacht te trekken. Beide wisten dat het verdacht was als ze midden in de nacht over straat slenterden en gebouwen bekeken. In het daglicht zagen ze eruit als normale tieners, jongeren waarvan voorbijgangers niet opkijken zouden wanneer ze een lugubere shop binnengingen. "I might know a guy for the ammo. Can get us a real good price for it, if we do him a favor." Zijn pupillen kruisten de hare uitdagend, haar antwoord afgewacht. "You in?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“Broken windows? That’s your sollution? Why didn’t you say so?” Al gauw stond ze bij de ramen, met een kleine grijns haar eigen reflectie gezien. “Watch and learn, Clay.” Haar skibril trok ze weer over haar ogen, geen zin gehad in glasscherven die haar zouden raken en haar visie weg zouden nemen. Het kostte haar niet meer dan het glas aanraken met haar wijsvinger wat het deed vallen tot scherven. Het was de snelheid die ze erachter had, en daarbij was glas breekbaar, een feit waar ze zeker veel aan had. “Hope you don’t die anyway. That would be a shame.” Murmelde ze schouderophalend. Opnieuw bevond ze zich naast hem, de bril weer omhoog geschoven. Het kwam enigszins uit het niets dat hij zo plotseling besloot zich aan te melden bij de gang en zijn rug te keren naar de serpents, nadat hij ze net zo furieus verdedigde en nog uit leek te zijn op wraak. “You can’t blame me for this, but I don’t trust that statement in the slightest.” Het was beter om eerlijk te zijn, gezien hij leek te kunnen zien wanneer ze loog of niet. “I know I made you the offer, but still.. it’s kinda suspicious.” Nog geen halfuur geleden leek hij bereid te zijn te moorden voor de serpents en nu was hij klaar om ze te verraden. “What’s your motive, ghoulboy?” Haar wenkbrauw trok ze vragend op, een antwoord van hem verwacht wat de waarheid vertelde, al was ze ervan overtuigd dat ze het niet horen zou. Onderwijl ze wachtte op een antwoord, en om haar geduld niet meteen te verliezen, trok ze de ipod uit haar jaszak, ditmaal om te reageren op het bericht. Hopend op wat extra tijd, al was er altijd het risico dat ze het die nacht nog moesten hebben. Vrijwel meteen kreeg ze een reactie. ‘We need it now.’ Een opmerking waar ze weinig mee kon als het aankwam op rust. Al gauw had ze hen gevraagd of er problemen waren, gedoeld op politie of wie dan ook hun locatie hadden achterhaald. Een ‘No, but we’re all out of ammo.’ had ze teruggekregen, wat in haar ogen niet betekende dat het een situatie van leven of dood was. Het commando negeren en de volgende dag pas op komen dagen was echter alles behalve slim geweest. “I ain’t got till tomorrow.” Had ze hem verteld, wat haastig zijn kant op gekeken. Het tijdstip was alles behalve veilig en Tony hoorde het te weten. Wat hem plots zo onverschillig liet zijn over haar veiligheid was maar de vraag. De ipod hield ze in haar hand, afwachtend op een nieuwe reactie. “That’s nice and all, but they won’t be happy if I’m gonna show up tomorrow with ammo instead of in a few hours.” Angstig was ze niet, geweten dat het haar leven niet op het spel zette, en toch was het niet iets wat ze van plan was te doen. Het kon haar haar vrijheid kosten, iets wat ze voor geen goud op zou geven. “Also, I ain’t paying for no ammo when I can steal that shit easily.” Ongeduldig tikte haar voet tegen de grond, ditmaal afwachtend tot hij in zou stemmen. “Come on man, a good adventure. Where’s your eh, adventure spirit? The cops will never catch us, and if they do I’ll get us out, promise.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was opnieuw verbazing waarmee ze hem overvallen had. Jachtig had hij zich omgedraaid, zoekend naar haar gestalte zich. “What are you d-“ Ze was echter sneller dan zijn woorden. Nog geen milliseconde later zag hij haar verdwijnen uit het midden van de ruimte. Ze had zich gestort op het raam, waar hij haar vuist tegen zag klappen voordat gebroken glas volgde. Al dat hij kon was verstomd toekijken.
Zijn gefrons had zijn gelaat ervan weerhouden om roerloos te blijven, zijn gedachten als een open boek opgesteld door zijn uitdrukking. “Oh. Right.” Hij had er nog niet over nagedacht dat ze haar gave ook daarvoor gebruiken kon.
Lang duurde het niet voordat hij zijn met stomheid geslagen bui weer kwijt was, overgenomen door lichte ergernis maar voornamelijk het kleine beetje opkomende frustratie. Nu had ze hem niet alleen bestempeld als misdadiger en verrader, maar ook als leugenaar. Ze had geen recht om aan zijn uitspraken te twijfelen. Niet na haar eerdere beschuldigingen. Hij wierp haar een strakke blik toe. “You’re really on your insulting tour, aren’t you?” Hij schudde zijn hoofd en klemde zijn tanden zacht op elkaar, voor een kleine grijns van ongeloof zijn lippen betwistte. “What do you think? That while the rest of the people fear people like us, the Serpents’ll act like nothing’s wrong?”
Een hand haalde hij door zijn haar. De rust was van hem weggetrokken nu ze alles van hem weten wilde, alles wat hij had geweigerd aan elkander te vertellen. Het ergste was nog dat hij er gewoonweg in mee moest gaan, wilde hij haar vertrouwen winnen voor zijn intrede van de verzetsgroep.
“If they find out, they’ll use me as a secret weapon against rival gangs and the government itself. That’d mean the army and the rest of the authorities’ll go on a killing spree, if word gets out about my powers. I don’t want the blood of the entire family on my hands.” Het was een waarheid, enkel omgedraaid; de Serpents wisten allang van zijn gaves en hadden hem als geheim wapen ingezet, in de schaduwen. En in het volle zicht van Tony en Jett. Een onverwachte, risicovolle en onvoorspelbare zet.
Hij keek op, enkel om zich voor enkele minuten genegeerd te voelen, tot ze van haar ipod op keek. Het vermoeden dat ze berichten had gekregen was hierbij vrijwel meteen bevestigd geweest.
“A good price means, favor for favor, and no risks,” prevelde hij. “If we go now, we might as well hand ourselves over to the soldiers right away. You know that, right?”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld