Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG]*Brother, you need never kneel to me aga

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

*Brother, you need never kneel to me again. We shall rule this realm together, you and I.

Le moi:
Abigail Olivia Victoria Rose Flint
19 years

Alexander James McArthur
24 years

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:

Reeva Alexandria Autumn de Montrevie
21 years

Logan Matthew McFannigan
22 years

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Reeva liep nerveus te ijsberen door haar kamer. Ze kon niet geloven dat haar vader dit had toegestaan. Een paar maand geleden had hij tijdens het ontbijt nonchalant meegedeeld dat ze uitgehuwelijkt was.Aan kroonprins Logan. Het was als een schok aangekomen en ze had er alles aan gedaan om haar vader over te halen om het niet te laten gebeuren, maar dat was niet gelukt. Je zult koningin worden, had haar vader gezegd. Dat was allemaal leuk en aardig maar hoe kon ze koningin zijn als ze er helemaal niet mee eens was?
Haar moeder was er erg blij mee. Haar dochter die met een prins zou trouwen, ze vond het geweldig. Al sinds ze jong was had haar moeder verteld dat ze ooit met een man zou trouwen waar haar ouders het mee eens waren, daar had ze ook rekening mee gehouden. Maar ze had niet gedacht dat ze het ook echt zouden doen. Ze wilde zelf een man kiezen. Iemand waar ze ook echt van hield en die niet met haar trouwde om een bondgenootschap te vormen. Maar goed, eigenlijk had ze niet anders verwacht. Ze was de oudste dochter van hertog van De Montrevie, één van de machtigste hertogen van het land en een groot krijgsheer. Haar ouders zouden niet willen dat ze met een ‘gewone’ burger zou trouwen.
Ze werd al vroeg gewekt door het geluid van bedienden. Het liefst bleef ze in bed liggen maar ze wist dat dat niet kon. Ze moest er goed uitzien voor de prins. Ze werd gewassen waarna haar haren werden geborsteld en opgestoken en haar gezicht werd opgemaakt. Terwijl ze bezig waren keek ze naar zichzelf in de spiegel. Normaal zag ze er niet zo uit en ze vond het maar niks maar ze wist dat klagen toch niet zou helpen.
Een strakke, lila jurk werd bij haar aangetrokken en vol afgrijzen keek ze er naar. Het liet naar haar mening te veel huid zien. Ze vroeg daarom direct om een mantel die ze eroverheen kon doen, zodat tenminste een deel bedekt zou kunnen worden. Gelukkig mocht dat. Ze sloeg de mantel om zich heen en liep daarna naar de eetzaal. Honger had ze niet maar ze zou wel iets meenemen voor onderweg.
Haar moeder barstte in tranen uit toen ze Reeva zag. ‘My little girl, all grown up’, snikte ze en sloeg haar armen om haar heen. Wat ongemakkelijk sloeg ze haar armen terug om haar heen. Al snel liet ze haar weer los. Ze waren op schema en ze zouden zo vertrekken dus ze konden niet al te lang blijven staan. Reeva pakte een paar broodjes en stopte ze in een mandje.
Ze was blij dat ze twee bediendes mee mocht nemen, het voelde dan meer vertrouwd voor haar want ze kende verder niemand aan het hof. Ze had natuurlijk wel verhalen gehoord over de koninklijke familie en zeker over de roddels maar verder niets, wat het voor haar alleen maar enger maakte.

Logan staarde met een vage blik door het grote raam naar de tuin van het paleis. Hij had de hele nacht niet kunnen slapen. Het enige waar hij aan dacht was wat er hem te wachten stond.
Het was een paar maanden gebeurd. Hij sprak met zijn vader, de koning. Logan wist dat het steeds slechter met hem ging en hij wist ook van de wensen van zijn vader. Zo lang Logan zich kon herinneren was zijn vader bezig met het verwerven van macht en land, door zowel allianties te sluiten als oorlogen te voeren. Zijn vader was nooit rustig als het daar om ging. Zijn vader maakte zich zorgen. Zorgen over de toekomst van het land. Logan zou weldra koning worden maar een goede reputatie had hij niet. Een schandaal met een kamermeisje hier, een dronken optreden daar, ga zo maar door. Hij mocht dan wel een prins zijn, hij trok zich daar vaak niets van aan, hij wilde zijn eigen ding doen. Hij wist dat zijn vader er niet blij mee was en zijn vader vertelde hem dat die dag nog eens goed. Zijn vader kwam toen met het idee om hem uit te huwelijken aan de dochter van een rijke en bekende hertog van De Montrevie. Het idee stond hem totaal niet aan. Hij vond het niet erg om alleen te zijn maar hij wist dat dit zeer belangrijk was. Hiermee kon hij laten zien dat hij een verstandig man was en dat hij wel over het land kon regeren. Daarnaast zou de koning zijn macht uitbreiden over het stuk land dat de hertog had. Een perfecte situatie, vond zijn vader. Maar daar was Logan het niet mee eens. Met tegenzin ging hij akkoord.
Toen hij akkoord was gegaan met het idee van zijn vader, schoof hij het idee aan de kant. Het zou pas over een paar maand zijn maar die paar maanden gingen voorbij en de dag was gekomen. Hij wilde het helemaal niet. Hij kende dat meisje niet, hij had alleen verhalen gehoord over haar vader. Ze waren rijk, stinkend rijk. Niet zo rijk als de koninklijke familie maar ze kwamen aardig in de buurt. Haar vader was een sterke krijger die vaak in oorlogen en veldslagen had gevochten. Hij had daar genoeg verhalen over gehoord.
Hij zuchtte en draaide zich om. Hij moest zich maar eens aankleden. Zijn vader wilde dat hij er goed uitzag voor de ontmoeting. Ze wilden vandaag gaan kennismaken en dingen bespreken over het huwelijk. Hij had ook gehoord dat er een diner zou plaatsvinden. Hij riep zijn bediende en vroeg of hij een paar doeken kon klaarleggen. Hij keek hoe de man knikte en wegliep en hij liep naar het bed. Zijn vader had zijn kleding uitgekozen om zeker te weten dat hij er goed uit zou zien. Hij ging naast de kleding zitten en keek moedeloos voor zich uit. Hij had er echt geen zin in maar hij probeerde zichzelf om te praten door te denken aan het land en aan zijn vader. Hij deed het voor hen, niet voor zichzelf.
De bediende kwam al snel terug om mee te delen dat de doeken klaar lagen en Logan knikte. Hij kwam overeind en ging naar de badkamer, waar hij zichzelf langzaam waste. Hij fatsoeneerde zijn haren en toen hij klaar was keerde hij terug naar de slaapkamer, waar hij zich langzaam aankleedde.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail beet zachtjes op haar lip, terwijl ze even om zich heen kreeg. De ochtend was nog maar net begonnen, maar de bediende in huize de Montrevie waren al druk in de weer. De dag was aangebroken. De dag waarop de oudste van de hertog van de Montrevie zou vertrekken naar het koninklijk paleis. Abigail was één van de twee bedienden die met Reeva mee zou gaan. Ze wist dat ze daar geluk mee had, maar dat het deels ook bij haar status hoorde. Het meisje behoorde tot het selecte groepje van persoonlijke hofdames. Ze hadden een hogere rang dan de gewone hofdames, maar behoorde tegelijkertijd nog steeds tot het onderste gedeelte van de rangorde. Al mocht het meisje niet klagen. Ze had ook op straat kunnen eindigen. Ze had het aan haar moeder te danken dat dit niet gebeurt was. Abi's moeder werkte ook als hofdame voor familie de Montrevie. Jammer genoeg was de vrouw overleden bij haar geboorte. Waar haar vader in dit plaatje thuishoorde, wist ze niet. Haar vader had ze immers nooit gekend. Al vond het meisje zichzelf niet zielig. Abi had een dak boven haar hoofd en kreeg iedere avond een bord met eten voor haar neus geschoven. Al was het wel hard werken. Het voorbereiden tot de verhuizing begon maanden geleden al, toen het besluit net genomen was. De verhuizing moest zo soepel mogelijk verlopen en om die reden waren de voorbereidingen maanden geleden al begonnen, wat betekende dat ze naast hun gebruikelijke dagelijkse werkzaamheden, nog genoeg te doen hadden, zodat ze vandaag op tijd en zonder problemen naar het paleis konden vertrekken.
Dat betekende dat het meisje lange dagen maakte. Ook vannacht had ze nauwelijks vijf uur slaap gehad, omdat er nog genoeg te doen was. Ze was vannacht tot laat op gebleven, zodat ze er vandaag de vaart in konden zetten. En die zat er inmiddels al weer goed in. De route was helemaal uitgestippeld. Voor nu was het een kwestie van alles in de koetsen te plaatsen, zodat ze vlak na het ontbijt konden vertrekken. Al was Abigail wel enorm nieuwsgierig. Ze was nog nooit buiten deze vier muren geweest. Dienstmeiden kwamen nooit buiten. En al helemaal niet zonder toestemming. Het aantal keer dat ze het ouderlijk huis verlaten heeft, was dan ook op één hand te tellen. Ze was benieuwd naar het paleis. Hoe het er uit zou zien. Hoe groot het daadwerkelijk was. Ze had veel verhalen gehoord. Niet alleen over het paleis, maar ook over de koninklijke familie zelf. Het was niet gebruikelijk dat de bediendes van families veel praatte. Het was hun taak om zo onzichtbaar mogelijk te blijven, maar het voordeel was dat ze daardoor veel te weten kwamen. Velen hebben het niet eens door als er een bediende in de kamer is, waardoor ze ongestoord gesprekken met elkaar aangaan. Roddels gaan op die manier snel de ronde. Zo kwam Abigail ook aan haar benodigde informatie. Al besprak ze die vrijwel alleen met Jasmijn. Het andere dienstmeisje die mee zou gaan naar het paleis. Haar band met het meisje was hecht. Ze hadden vaak dezelfde taken, waardoor ze praktisch gezien met elkaar opgroeide. Dan kwam de band vanzelf.
Het meisje was wel benieuwd naar hoe het zou gaan. Ze had het te doen met Reeva. Het leek haar heel moeilijk om te moeten trouwen met iemand die ze nauwelijks kende. Abigail was er dan ook van op de hoogte dat het meisje hier tegenin was gegaan en dat het niet heel erg geholpen had. Ze had geen keus gehad. Ze zouden hoe dan ook vandaag naar het paleis vertrekken en daar was nog genoeg voor te doen. Of ze dat nu leuk vonden of niet.

Alexander baande zich een weg door de gangen van het paleis. De bediendes waren al vroeg in de weer en hij wist heel goed waarom dit zo was. De dag was aangebroken dat de dochter van hertog van de Montrevie zou arriveren. Een aantal maanden geleden had zijn vader medegedeeld dat zijn jongere broertje, of beter gezegd halfbroertje, uitgehuwelijkt was. Het nieuws verbaasde hem niet. Zijn vader was dol op macht. Hij was nooit tevreden. Hoe machtig ook was. Hoe groot zijn rijk ook mocht zijn. Het kon altijd beter. Dat was zijn motto. Dat hij de dochter van hertog van de Montrevie had gekozen, was een logische keuze in zijn ogen. Hoe stom dit ook mocht klinken. Vanuit vaders oogpunt wist hij heel goed waarom dit meisje gekozen was. Haar vader was een machtig man. Hij had een groot stuk land. Precies waar vader naar op zoek was. Door zijn dochter tot kroonprinses te benoemen had hij er een groot stuk land en een sterke bondgenoot bij. Daar deed de man het weliswaar voor. Ondanks dat hij er misschien niet helemaal mee eens was, kon hij het goed met de man vinden. Hij was vrijer opgevoed dan zijn jongere broer, maar dat kwam puur door het feit dat ze beide andere moeders hadden. Hij stond dan ook bekend als de bastard son van de koning. De koningin kon hem om die reden ook niet uitstaan en probeerde hem overal zo veel mogelijk buiten te houden. Al leek zijn vader zich daar weinig van aan te trekken. Hij behandelde Alexander en Logan als gelijke en daar had de jongen geen enkele problemen mee. Een kleine grijns verscheen er rond zijn lippen, terwijl hij kort zijn hoofd schudde. Hij begroette wat bediende, wiens paden hij kruiste.
Hij zou er even op uit gedaan. Daar had hij goed de tijd voor en hij wilde de gespannen sfeer die er in het paleis hing even ontwijken. Hij werd er gek van, als hij heel eerlijk mocht zijn. Hij zou een stukje gaan rijden. Dat deed Alexander wel vaker. Zeker op mooie dagen zoals deze. Daarbij moest hij toch wachten tot Reeva gearriveerd zou zijn en dat kon nog wel even duren. Dan kon hij er makkelijk even tussenuit. Er was niemand die hem tegen zou houden. De koningin zag hem het liefst de gehele dag niet. Alsof hij de hertog toch nog op andere gedachten zou kunnen brengen met zijn aanwezigheid. Gelukkig dacht zijn vader daar anders over. Die wilde hem er liever wel bij hebben en naar hem zou hij ook gehoorzamen. Hij stak zijn handen in de zakken van zijn zakken en liep het paleis uit. Hij was blij dat hij niet gebonden was aan de muren van het paleis en dat hij kon gaan en staan waar hij wilde. Hij zou anders helemaal gek worden. Zacht beet de jongen op zijn lip en kon het niet laten om even om zich heen te kijken. Het was echt een prachtige dag. Op een rustig tempo liep de jongen naar de stallen, waar hij opzoek ging naar zijn favoriete paard. Hij hield ervan om op haar te rijden. De route die hij af zou leggen had hij al uitgestippeld en hij wist dat hij ruim op tijd weer terug zou zijn. Hij wist dat zijn vader niet van laatkomers hield. Afspraak was afspraak, dus wist Alexander dat hij niet een al te groot risico moest nemen en maar een klein rondje kon gaan rijden. Al vond hij het niet al te erg. Hij kon in ieder geval even naar buiten. Weg van alles. Zijn gedachten laten gaan en zich nergens zorgen over maken.
Hij haalde het paard van stal en maakte haar gereed voor het ritje dat hij zou willen maken. Normaal gesproken was dit de taak van de bediendes, maar hij wilde ze liever niet te veel lastig vallen met taken die hij gemakkelijk zelf uit zou kunnen voeren. Dat vond hij belachelijk, als was hij met die gedachtes in de minderheid. Al trok hij er zich vrij weinig van aan. Hij trok altijd al graag zijn eigen pad, al ging dat tegen de menigte in. Hij was een verstandig persoon, maar had wel zijn eigen mening. Het kon het soms wat conflicten opleveren, maar dat hoorde nu eenmaal bij het leven. Hij zat er niet zo heel erg mee.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Reeva keek naar haar ouders. Ze was niet zoals hen. Haar moeder was een statige vrouw, dochter van een gouverneur. Ze paste bij haar vader, de zoon van een hertog. Reeva leek niet op hen. Ze lette niet zo op regels, ook al waren die bij haar ingestampt. Ze wist hoe ze zich moest gedragen maar fijn vond ze het niet. Ze deed liever haar eigen ding.
Ze draaide zich om toen ze de stem van Michael, haar oudere broer hoorde. Hij was een paar dagen geleden van het front teruggekomen om de ontmoeting en het huwelijk mee te maken. Hij had haar vaak genoeg geplaagd over dat ze een lelijke man zou trouwen maar hij had niet verwacht dat het een prins zou worden. Ze glimlachte en rende op hem af, waarna ze hem omhelsde. Ook al plaagde hij haar vaak, ze mocht hem. Ze ging vroeger vaak met hem mee het bos in om reeën te spotten, ook al was haar moeder daar niet blij mee. Ze voelde al snel nog een stel armen en ze keek op. Haar andere broer Tom was erbij gekomen. Ze glimlachte weer. Ze zou hen gaan missen. Ze probeerde er niet al te veel aan te denken dat ze haar familie niet vaak meer zou zien als ze eenmaal in het kasteel woonde. Haar familie was belangrijk voor haar. Ze slikte de tranen die ze voelde opkomen weg. Ze wilde nu niet huilen.
Ze lieten elkaar langzaam los en ze praatte even met hen. Ze waren allebei blij voor haar en met een kleine glimlach bedankte ze hen. Ze wilde hen niet vertellen dat ze ongelukkig was met het besluit van hun vader. Reeva liep naar buiten toe en keek naar de koetsen die gereed werden gemaakt. Ze keek naar haar bediendes en een glimlach kwam op haar gezicht. Ze was blij met hen. Ze waren allebei rond haar leeftijd en dat vond ze fijn. Het gaf haar een soort gevoel van vriendschap, ook al wilde haar moeder dat niet. Ze liep op Abigail af. ‘Will you two join me in the carriage?’, vroeg ze. Ze had nooit Abigail en Jasmijn als lager dan haar gezien. Ze sprak dan ook informeel tegen ze. ‘I do not want to sit alone’, grinnikte ze daarna.

Logan liep weer naar het raam, waarna hij naar buiten keek. Zijn oog viel op zijn halfbroer Alexander, die richting de stallen liep. Hij zuchtte. Hij wou dat hij zoals hij was. Alexander was een bastard en was daarom veel vrijer dan hij. Hij mocht zijn eigen ding doen terwijl hij vastzat in het paleis. Alexander was ouder dan hem maar vanwege zijn status had Logan de rechten op de troon gekregen. Erg blij was hij daar niet mee. Hij zag zichzelf niet als een koning maar een keuze had hij niet.
Hij draaide zich om. Hij had geen idee wanneer de familie aan zou komen. Hij had gehoord dat zowel het meisje, haar ouders, haar oudere broers en hun gevolg zouden komen. De bedienden waren al maanden inde weer om hun verblijven in orde te maken en om spullen in te slaan voor de feesten. Logan wist dat dit alles groot gevierd zou worden en dat zorgde ervoor dat zijn maag omdraaide. Hij wilde niet dat het een groots iets was. Hij wilde dat het iets kleins was en dat het snel gedaan was.
Hij verliet de kamer en liep de gangen door, bedienden begroetend als hij ze zag. Hij keek rond. Hier en daar waren bedienden dingen aan het opruimen, versieren en goed zetten. Hij liep gauw verder en stak zijn handen in de zakken van zijn broek. Honger had hij niet. Hij wilde naar buiten toe. Even wat frisse lucht. Hij liep door de grote deuren naar buiten toe en haalde langzaam adem. Dat was beter. Hij keek over de tuin en de oprijlaan. De tuinmannen hadden hun best gedaan om alles zo mooi mogelijk te maken en dat was hen zeker gelukt. Gekleurde linten hingen in de bomen en de bloemen stonden in bloei. Hij vond het mooi maar hij kon er niet van genieten omdat hij wist waarom het allemaal zo was.
Het liefst rende hij nu weg en kwam hij pas weer terug totdat alles rustig was maar dat kon hij niet. Hij had zijn vader wat beloofd. Hij zou volwassen zijn en doorgaan met wat hij had beloofd, ook al was hij er niet mee eens.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail keek kort om zich heen, terwijl ze haar omgeving goed in haar op nam. Het was hoogstwaarschijnlijk de laatste keer dat het blonde meisje zich binnen deze vier muren zou bevinden. Ergens was het een gek idee. Zeker als je je bedenkt dat ze nog nooit een voet buiten deze muren had gezet. Dat maakte het vertrek naar het koninklijke kasteel toch extra bijzonder. Al was het natuurlijk een hele eer. Als ze de hertog en hertogin mocht geloven tenminste. Het was niet gebruikelijk dat de dienstmeiden mee zouden verhuizen, maar voor deze keer was er klaarblijkelijk een uitzondering gemaakt. Erg vond de blondine het niet. Ze was benieuwd hoe haar leven eruit ging zien, nu ze zou vertrekken naar een nieuw thuis. Ze hoorde dat het behoorlijk zwaar kon zijn. En dat was ergens een beangstigend idee. Abigail wist van aanpakken, maar was nu als soms behoorlijk uitgeput. Het kwam vaker voor dat ze nauwelijks slaap had, maar dat hoorde bij haar status. Je ging vaak als laatste naar bed en je moest er voor zorgen dat je als eerste weer op stond. Simpelweg omdat er genoeg te doen was. Net zoals nu. De meeste dienstboden waren in de weer om alles de koetsen in te krijgen. Er gingen behoorlijk wat spullen mee en dat moest voor vertrek ingeladen zijn. Het was niet de bedoeling de familie te moeten laten wachten. Dat was uit den boze en daar kon je behoorlijk voor gestraft worden. Dat konden ze niet goed gebruiken vandaag. Ze hadden nog een redelijk lange weg voor de boeg. Hoe eerder ze vertrokken, hoe beter. Ze wilde ook niet te laat op het paleis aankomen. Zeker omdat alles ook weer uitgeladen moest worden. Abigail had geen idee hoeveel mensen hen daarin zouden helpen. Dat zou het koningspaar bepalen. Ze wist dat heel de familie de Montrevie mee zou gaan en bij de koninklijke familie zouden dineren. In de tussentijd was het de taak aan Abi en Jasmijn om alles in orde te maken voor Reeva. Of dat nu met zijn tweeën gedaan moest worden of met meer, het moest en zou gedaan worden.
Al stonden alle spullen nu redelijk snel ingeladen en waren ze op tijd klaar. De familie hoefde niet te wachten en ze waren gereed om te gaan. Het was nu simpelweg wachten op het seintje en het gezelschap kon vertrekken. Abi beet zachtjes op haar lip, terwijl ze naar het woongedeelte van het huis liep. Een kleine glimlach sierde haar lippen. De blondine had het idee dat het niet lang meer ging duren voor ze zouden vertrekken. En dat vermoeden werd al snel bevestigd. Zowel het blonde meisje als Jasmijn werden daar Reeva aangesproken. Abigail moest toegeven dat ze het meisje graag mocht. Het meisje wat maar twee jaar ouder dan dat Abigail was, waardoor de twee het goed met elkaar konden vinden. Ook al wist Abi heel goed dat dit door de hertog en hertogin alles behalve goedgekeurd werd. Daarom probeerde altijd een beetje te letten op wat ze deed. Ze kon nog altijd op straat gezet worden. Toch kon ze het niet laten om te antwoorden op Reeva. Niet antwoorden was net zo onbeleefd. Misschien nog een tikkeltje erger. Ze glimlachte naar haar. "Ofcourse we'll sit with you"antwoordde het blonde meisje. Ze vond het alles behalve erg om een koets te delen met deze twee meiden. Het zou de rit naar het koninklijk paleis in ieder geval een stuk leuker maken.

Alexander haalde het paard van stal en streelde kort haar hals. Hij zette zich af en zette zich soepel op het paard. Hij spoorde het paard aan om te lopen en verliet binnen enkele seconden het terrein. Het paard in volle galop. Hier genoot hij het meest van. De vrijheid. Het kunnen gaan en staan waar hij wilde. De wind door zijn haar. Geen zaken waar hij zich zorgen over moest maken. Alles kon hij loslaten tijdens deze ritjes en daar genoot hij ook enorm van. Dit deed hij altijd als hij er even genoeg van had. Als hij zijn rust zou willen pakken. Gewoon even weg van alles. Hij kreeg vaak genoeg ellende over zich heen, waardoor het heerlijk was om even aan die gekte te ontsnappen. Zeker de afgelopen tijd leek het alsof hij niets goed kon doen in de ogen van de koningin en daarom bleef hij ook liever weg dan dat hij in het paleis rond bleef hangen. Soms kon hij dat mens echt niet uitstaan, maar hij wist dat hij niet tegen haar in kon gaan. Vader zou teleurgesteld zijn en vaak genoeg ging hij er zelf tegenin. Iets wat hij enorm kon waarderen. Kort schudde de jongen zijn hoofd en kon het niet laten om even te grijnzen. Hij had het geluk dat hij vroeg vertrokken was, waardoor hij toch wat langer weg kon blijven dan hij in eerste instantie in gedachten had en dat gaf hem toch wel een goed gevoel. Hoe langer hij weg kon blijven, des te beter. Hij had vader beloofd om op tijd weer terug te zijn, dus zorgde hij er ook voor dat hij op tijd terug was. Hij was een man van zijn woord en beloftes kwam hij dan ook altijd na. Hij was ook benieuwd naar de komst van de bruid van zijn jongere broertje. Ondanks dat de situatie hem niet verbaasde, was hij het er niet helemaal mee eens. Hij vond dat een huwelijk gebaseerd moest zijn op liefde. Niet op macht. Hij vond het dan ook geen goed idee, maar wanneer vader een kans zag om zijn rijk uit te breiden en nog machtiger te worden, was er geen stoppen meer aan. Dan leek het net alsof je tegen een muur aanpraatte. Waarschijnlijk had je dan zelfs nog meer geluk. Hij hoopte maar dat het goed uit zou pakken voor Logan. Hij gunde hem ook geen ongelukkig leven. Dat verdiende hij niet.
Alexander zette die gedachten gauw weer van zich af. Hij naderde zijn favoriete plek, waardoor hij wat vaart minderde en uiteindelijk tot stilstand kwam. Hij stapte af en keek kort om zich heen. Er kwam hier bijna nooit iemand. Daarom was dit zijn favoriete plek. Hij was hier per ongeluk een keer terecht gekomen en sindsdien kwam hij hier iedere keer weer. Het was echt zijn plek. Het was een plek waar hij echt tot rust kwam. Waar hij zijn gedachten op een rijtje kon zetten, een boek kon lezen of gewoon om helemaal niets te doen. Alles was hier mogelijk en daarom kwam hij hier ook graag. Hij had er niemand over verteld en hij was niet van plan om daar verandering in te brengen. Als het aan hem lag, zou niemand dit te weten komen. Hij vond de rust die er hing heerlijk. Alexander maakte het paard vast en liep vervolgens zelf een klein stukje door. Hij nam uiteindelijk plaats op de grond en zich achterover in het gras vallen. Hij staarde naar de strak blauwe lucht, terwijl hij zijn gedachten de vrije loop liet gaan. Soms vroeg hij zich wel eens af hoe het leven zou zijn als zijn vader geen 'fout' had begaan en dat hij de zoon van de koningin was. Zou hij dan ook uitgehuwelijkt zijn? Zijn leven zou er in ieder geval heel anders uit zien. Ergens was hij blij dat hij het stokje niet over hoefde te nemen. Niet dat hij geen koning had willen zijn, maar ergens lag er super veel druk op en dat kon behoorlijk zwaar zijn. Vader vertelde het dan niet, maar dat kon Alexander wel aan hem merken. Hij wist dan ook niet zo goed of hij dat leven wel zou willen. Niet dat het er ooit van zou komen. Hij had totaal geen recht op de kroon en daar zou geen verandering in komen. Zo was het nu eenmaal en daar had hij vrede mee.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Een glimlach kwam op Reeva’s gezicht door het antwoord van Abigail. Ze was blij om dat te horen. Bij haar ouders in een koets zitten zou erg saai zijn omdat haar ouders niet zoveel zouden spreken en bij haar broers in een koets zitten zou een chaos worden dus ze had liever Abigail en Jasmijn.
Ze keek naar de koetsen. Ze had gezien hoe hard de bediendes hadden gewerkt. Ze voelde zich daar ergens wel schuldig om. Ze moesten hard werken en kregen weinig slaap en als ze één ding verkeerd zouden doen konden ze op straat komen te staan. Ze probeerde daarom zo aardig mogelijk tegen ze te doen en ze liet ook haar dankbaarheid zien. Haar ouders waren het er niet mee eens dat ze een band probeerde op te bouwen met de bediendes. Ze waren beneden haar stand, vonden ze. Toch trok Reeva zich daar niets van aan. Ze had verder niet veel vrienden. Alleen een paar bekenden van bevriende families maar daar kon ze niet zo mee praten dan zoals ze dat deed met de bediendes.
Er werden nog een paar dingen gecheckt en haar vader ging alles nog eens bij langs om te zien of alles in orde was, waarna hij knikte, als sein dat ze konden vertrekken. Nerveus keek Reeva naar haar vader.Ze had ergens stiekem gehoopt dat er iets mis was waardoor ze niet konden gaan. Ze slikte en keek toen naar Abigail en Jasmijn. ‘Let’s go, ladies’, zei ze zo rustig mogelijk. Vanbinnen woedde er een storm van angst en zenuwen in haar. Ze probeerde er niet te veel aan te denken maar het was moeilijk. Weldra zou ze haar toekomstige man ontmoeten. Ze maakte zich er zorgen over. Wat nou als ze hem niet leuk vond? Wat nou als hij niet dezelfde interesses en normen en waarden had? Ze schudde haar hoofd. Ze moest denken aan de woorden van haar moeder. Zij werd ook uitgehuwelijkt aan haar vader en eerst vond ze hem ook niet leuk maar dat was ook veranderd. Het komt wel goed, had ze gezegd maar Reeva was daar niet zo zeker van. Ze kon niet iemand trouwen die ze niet wilde. Dat voelde niet goed.
Ze stapte de koets in en haalde diep adem. Het zou een lange reis zijn en ze had daar geen zin in. Ze had geen zin in de ontmoeting, in het dineren, in het huwelijk. Ze wou dat deze dag voorbij was.

Logan besloot weer naar binnen te gaan en liep tegen zijn vader op, die het kasteel aan het inspecteren was. Zijn vader was in een goede bui, zag Logan. Hij snapte dat wel. Zijn zoon zou trouwen met een dochter van een machtig man en hij zou daardoor meer macht krijgen. Logan zette een glimlach op en liep samen met zijn vader mee door het kasteel. Zijn vader vertelde dat alles op schema liep en dat de bediendes de puntjes
op de i aan het zetten waren voor het bezoek van de familie de Montrevie. De jongen knikte. Hij moest zeggen dat zijn ouders groot uit hadden gepakt met het decoreren van het paleis. Grote bloemstukken stonden en hingen in de gangen, er hingen linten, alles was schoon gemaakt en ga zo maar door.
Zijn vader stopte hem en draaide naar hem toe. Hij vertelde hem dat hij trots op hem was en dat hij blij was dat hij de keuze had gemaakt om te trouwen. Logan slikte. Hij wist niet precies wat hij moest zeggen. Echt vrijwillig had hij de keuze niet gemaakt, maar dat zei hij niet. Hij knikte maar en zei dat het belangrijk was dat het land een goede koning zou krijgen die het goede voorbeeld moest geven. Daar was zijn vader het mee eens.
Ze liepen verder door het kasteel. Zijn moeder was waarschijnlijk nog in haar vertrekken, ervoor zorgend dat ze er stralend uitzag. Logan zou haar waarschijnlijk later nog wel zien.
Logan nam afscheid van zijn vader en dwaalde door het kasteel. Hij was gespannen en hij wou dat hij dit niet hoefde te doen. Hoe kon hij nou opschieten met iemand die hij nog nooit had ontmoet? Laat staan trouwen? En zijn ouders zouden waarschijnlijk ook wel graag kleinkinderen willen hebben.. Moedeloos zakte hij neer op een stoel. Dit was een slecht idee geweest maar teruggaan kon hij niet. Hij zuchtte diep en bleef een tijdje op de stoel zitten.
Hij stond daarna weer op en trok zijn kleding recht. Hij moest gewoon die ideeën van hem af zetten. Het huwelijk ging nou eenmaal gebeuren en daar moest hij zich bij neerleggen, ook al was dat makkelijker gezegd dan gedaan.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail bleef geduldig wachten, tot hertog de Montrevie goedkeuring gaf om te vertrekken. Ze wist dat het een behoorlijk stuk reizen was, al zou ze waarschijnlijk haar ogen uitkijken. Voor een 19-jarig meisje dat nog nooit buiten de deuren van haar verblijf is geweest, was dit toch behoorlijk bijzonder. Het zou langer duren dat waarschijnlijk gewenst was, maar ergens had het meisje het idee dat het wel goed zou komen en dat ze zich prima zou vermaken tijdens de reis. Er was veel dat ze in haar op kon nemen en waarschijnlijk kon ze genoeg bespreken met Reeva, dus werd de reis waarschijnlijk geen groot probleem. Ze kon begrijpen dat Reeva veel aan haar hoofd had. Ze kon begrijpen als ze daar over zou willen praten, maar kon ook begrijpen als ze dat helemaal niet zou willen. Het was een lastige situatie waar ze in terecht was gekomen en Abigail had het idee dat ze er niet achter stond. Ergens kon ze het ook begrijpen. Iemand te moeten trouwen wie nog nooit echt ontmoet had, leek haast ondenkbaar. Ondanks dat diegene een prins was. Het moest niet makkelijk zijn. Abi geloofde zelf enorm in de liefde, ondanks het feit dat ze die waarschijnlijk nooit zelf zou ervaren. Voor dienstmeiden was het verboden om relaties aan te gaan. Dat zou hun werk enorm beïnvloeden en dat was echt een no go. Nee, Abigail zou daar niet aan kunnen beginnen en had ook niet het idee dat ze iemand tegen zou komen. Puur om het feit dat ze haar dagen voornamelijk binnen door bracht en hard moest werken. Je kwam eigenlijk nooit iemand tegen. Zachtjes beet het blonde meisje op haar lip en schudde ze kort haar hoofd, een poging om die gedachten van zich af te zetten. Het was niet haar plicht om zich daar zorgen over te maken. Het was belangrijk dat ze Reeva tevreden hield en daar hoorden haar persoonlijke zorgen niet bij. Die moest ze van zich af zetten. Ze kwam nu eenmaal op de tweede plaats, zoals het altijd al geweest was. Al was haar band met Reeva goed. Dat kon ze zeker niet ontkennen. Ze mocht haar graag en Abi wist dat ze het zo goed mogelijk probeerde te maken voor haar bediendes.
Abigail keek op, op het moment dat de koning de kamer weer binnen stapte, nadat hij alles gecontroleerd had en knikte. Het was het teken dat ze konden vertrekken. De lange reis naar het koninklijke paleis zou beginnen. Het zou een paar uur duren voor ze er zouden zijn, wat zou betekenen dat ze eind van de middag aan zouden komen. Abigail glimlachte kort naar Reeva, toen ze haar opmerking hoorde. Het blonde meisje knikte en volgde het meisje naar buiten toe. Alles stond nog precies zoals ze het hadden achter gelaten. Ingepakt en wel, klaar voor vertrek. Ze zouden met meerdere koetsen vertrekken. Drie verschillende koetsen voor de familieleden en Jasmijn en Abigail zelf. En nog een aantal koetsen die alle spullen van Reeva zouden vervoeren. Het was een behoorlijk stoet, maar het was niet een gewoon tripje naar een andere familie. Er kwam nog veel bij kijken. Abigail haalde diep adem en bekeek hoe de verschillende familieleden plaatsnamen in de verschillende koetsen. Ze bleef even staan, voor ze zelf richting de laatste koets stapte en plaats nam.

Alexander genoot enorm van het weer en van de vrijheid die hij op dit moment voelde. Hij kon hier uren doorbrengen. Simpelweg voor zich uit starend of juist in het gezelschap van één van zijn boeken. De jongen hield van lezen. Hij vond het oprecht heel interessant. Een kleine grijns wist zijn lippen ook te sieren. De rust die hier heerste, was intens. Het was fijn hier te komen, zeker nu er zo'm gespannen en drukke sfeer in het paleis heerste.Alexander hield daar niet van. Op dit soort momenten vond hij het dan ook niet erg om er niet bij betrokken te zijn. Hij vond het soms heerlijk dat hij het langs zich heen kon laten gaan, ondanks het feit dat hij het niet altijd met de koningin eens was. Hij mocht dan wel geen recht op de troon hebben, maar hij voelde zich nog wel een waardig lid van de familie. Hij was tot slot van de rekening de zoon van de koning. Hij had simpelweg een andere moeder. Gelukkig zag zijn vader dat ook zo. Al kon zijn vader hem niet de rechten geven die Logan ook had. Zo stond het in de wet en wetten waren nu eenmaal niet te veranderen. Aan de ene kant vond hij het niet erg, omdat hij nu zijn eigen weg kon gaan, maar aan de andere kant vond hij het ook jammer dat hij niet bij belangrijke zaken betrokken werd. Hij vond politieke kwesties enorm interessant en hij vond het ook heerlijk om dat soort gesprekken met zijn vader aan te gaan. Zijn kijk op bepaalde dingen vond Alexander bewonderenswaardig, ook al was hij het niet altijd met zijn vader eens. Hij vond dat hij er veel van kon leren en deed dat ook graag. Al kon hij niet veel mee. Hij is en zou altijd de bastard son van de koning blijven.
Na een tijdje kwam Alexander weer overeind. Zachtjes beet hij op zijn lip en duwde zich uiteindelijk helemaal overeind, zodat hij weer met beide benen op de grond stond. Hij had bedacht dat hij nog een stukje kon gaan rijden, voor hij weer terug zou gaan naar het kasteel. Het zou dan nog wel even duren voor familie de Montrevie er zou zijn, maar hij wilde nog genoeg tijd over hebben om zich klaar te maken. Misschien dat hij nog een bad kon nemen, om zich even op te frissen. Op een rustig tempo liep de jongen weer terug naar zijn paard, waar hij het beest losmaakte en weer opstapte. Hij spoorde het paard om weer te gaan rijden. Binnen enkele secondes hadden ze een hoog tempo bereikt en vloog de wind door zijn haar heen. Het duurde niet heel lang meer voor hij omkeerde en weer koers maakte richting het paleis. Voor hij zich klaar zou maken, was het belangrijk dat hij het paard zou borstelen en daar ging ook tijd in zitten. Als je het goed zou doen tenminste. Om die reden kon hij maar beter nu weer terug gaan, zodat hij zich geen zorgen hoefde te maken over hoeveel tijd hij nog had en kon hij alles op zijn gemakje doen.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Reeva ademde langzaam in en uit en opende het kleine raampje van de koets. Ze had behoefte aan lucht. Ze keek naar buiten en slikte. Dit zou waarschijnlijk de laatste keer zijn dat ze deze omgeving zou zien, aangezien ze in het kasteel zou gaan wonen. Het deed haar pijn. Ze had haar hele leven daar gewoond en ze hield van de omgeving, van de grote weides, de kleurrijke planten en bloemen en de bomen. Ze vroeg zich af hoe de omgeving van het kasteel eruit zag.
Ze voelde hoe een traan langs haar wang gleed en ze wreef het weg. Ze moest nu niet huilen. Ze hoorde blij te zijn. Ze zou gaan trouwen met een prins. Ze wist dat ze ooit eens zou gaan trouwen maar ze had niet gedacht dat het zo zou gaan. Ze haalde een spiegeltje uit haar tas en ze bekeek haar gezicht. Ze wilde niet dat iemand aan haar kon zien dat ze had gehuild. Ze fatsoeneerde haar make-up en stopte het spiegeltje weer weg. Ze vond dat de make-up niet bij haar paste. Ze vond dat de kleuren haar niet stonden maar ze had er niets over kunnen zeggen, haar moeder wilde het graag zo hebben, zodat Reeva indruk kon maken op de prins.
Ze was diep in gedachten verzonken en keek pas op toen ze voelde hoe de koets in beweging kwam. Ze zuchtte.

Logan wou dat Alexander bij hem was. Hij wou zijn hart luchten en hij wist dat hij dat het beste bij zijn broer kon doen. Hij deed dat vaak als iets hem dwars zat. Het voelde vertrouwd om met hem dingen te bespreken. Aan zijn ouders kon hij het vaak niet vertellen en aan anderen wilde hij het niet vertellen. Hij zag zijn broer niet als een halfbroer maar als een volledige broer. Logan was met hem opgegroeid en hij keek naar hem op. Hij behandelde hem ook nier als een halfbroer maar de wet deed dat helaas wel.
Logan liep haalde een hand door zijn haren en ging de gang weer op, waar hij zijn moeder tegenkwam. Ze had haar haren opgestoken en ze had de mooie jurk aan die de beste kleermaker van het land had gemaakt. Ze glimlachte toen ze hem zag en ze vertelde hem ook hoe trots ze op hem was en hoe blij ze was met zijn keuze. Logan glimlachte klein en knikte maar. Gelukkig ging ze al snel verder over op een ander onderwerp. Ze fatsoeneerde zijn haren en keek met een afkeurende blik naar hem maar al snel glimlachte ze weer. Ze knikte toen ze klaar was en nam daarna afscheid van hem, ze wilde naar de keuken om te checken of de koks klaar waren met het voorbereiden. Logan keek haar na en slikte.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Het meisje was onder de indruk van de omgeving. De raampjes in de koets waren misschien niet al te groot, maar wel groot genoeg dat ze nog wat van het landschap mee kon pikken. Zachtjes beet ze op haar lip. Ze was benieuwd naar hoe het leven in het paleis zou zijn. Haar werkzaamheden zouden hetzelfde blijven, maar de omgeving was totaal anders. Het paleis lag in een totaal ander gebied dan het kasteel waar ze eerst in verbleef. Het landschap was mooi, al had ze er niet veel van mogen zien. Alleen wat haar uitzicht toeliet. Ze wist dat het in het paleis niet veel anders zou zijn, dus probeerde ze er nu maar genoeg van te genieten. Het zou een van de weinige keren zijn dat ze daadwerkelijk naar buiten zou kunnen. Ze vond het jammer, maar aan de andere kant wist ze ook niet beter. Het hoorde bij haar leven. De stand die ze had en daar zou ze niet onderuit komen. In een uitzonderlijk geval kon het voorkomen dat iemand veranderde van status. Zoals bij een bruiloft, maar dat kwam vaak voor bij burgers van een hogere stand. De burgers met lagere standen, bleven vaak genoeg hetzelfde leven leiden. Zo was het nu eenmaal en er was eigenlijk niets wat men er aan kon veranderen. Het was jammer. Abigail had graag wat meer van de wereld willen zien. Veel meer, maar dat was niet voor haar weggelegd.
Haar gedachten liet ze weer de vrije loop. Dat gebeurde wel meer. Vaker onbewust dan bewust. Tijdens het werken was het vaak niet toegestaan om te praten, zoals bij het serveren van het diner of wanneer er belangrijke mensen op bezoek waren. Het zorgde ervoor dat je alleen met elkaar kon praten op momenten dat je alleen met elkaar was. Hierom hadden de twee dienstmeiden veel te bespreken hadden. Abigail beschouwde Jasmijn dan ook als haar beste vriendin. Ze waren praktisch gezien met elkaar opgegroeid en deelde alles met elkaar. Het was fijn om zo iemand te hebben. Reeva beschouwde ze ook als haar vriendin, maar ze wilde haar ook niet al te veel in problemen brengen. Ze wist dat een vriendschap tussen de twee niet mocht, terwijl ze de vriendschap wel enorm koesterde.

Het duurde niet lang meer voor Alexander terug was op het terrein van het koninklijk paleis. Hij minderde vaart tot op het punt dat hij afstapte en de stallen binnen liep. Hij maakte het paard gereed voor het borstelen, wat niet heel lang duurde. Hij wist dat dit eigenlijk tegen de regels in ging. Het hoorde niet dat hij dit zelf moest doen. Het was de taak van de stal knecht. Toch stond hij er keer op keer op. Hij vond het heerlijk. Vrijwel niemand die hem stoorde. Hij vond het heerlijk om op zichzelf te zijn. Wat dat betreft leek hij enorm veel op zijn vader. Die kon zich soms ook terugtrekken in zijn kantoor. Wat hij dan deed, wist niemand, maar het kwam wel eens voor dat we hem een paar uur niet zagen. Grijnzend schudde hij zijn hoofd terwijl hij alles netjes terug op zijn plek zette en de juiste spullen pakte voor het borstelen.
Zijn gedachten dwaalde inmiddels aan het grote bezoek van vanmiddag. Hij vroeg zich af hoe het zou gaan verlopen. De bedienden waren waarschijnlijk nog druk in de weer om alles tot in de puntjes te verzorgen. Zo lang was hij immers niet weg geweest en hij was ervan overtuigd dat zowel zijn vader als de koningin nog genoeg klusjes voor hen hadden. Hij had vaak aan moeten horen hoe perfect het moest zijn, mocht het willen slagen. Ja, vader kon wat dit soort zaken betreft, behoorlijk intimiderend zijn. Als het om machtsuitbreiding ging, deed hij er alles aan om dat voor elkaar te krijgen. Daar had hij verschillende manieren voor. Zijn personeel leed er misschien het meest onder. Voor een buitenstaander was hij enorm charmant. Dat gebruikte hij vaak. Zijn charmes. Hij had je zo om zijn vinger gewonden. Daar had hij immers zijn trucjes voor.
Na het borstelen van het paard, zorgde Alexander er voor dat het paard in de juiste stal terecht kwam. Hij draaide zich vervolgens om en besloot een kleine omweg naar binnen te nemen. Hij besloot nog een korte wandeling te maken door de tuinen. Als hij niet te ver van het paleis wilde gaan, kwam hij hier graag. De tuinen van het paleis waren enorm en je kon er uren wandelen, zonder dat je ergens een tweede keer langs kwam. En dat was ook behoorlijk lekker, moest hij eerlijk toegeven. Alexander had toch geen haast, dus kon een extra wandeling alles behalve kwaad.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
En zo gingen ze op weg. Onderweg keek Reeva veel naar buiten en zag hoe het landschap langzaam veranderde. Ze zag grote grasvelden met koeien en schapen, meren en bossen. Haar zenuwen waren nog niet gaan liggen. Ze had juist het gevoel dat ze steeds sterker werden maar ze hield zich sterk. Als ze er eenmaal zouden zijn zouden de zenuwen waarschijnlijk ook weggaan. Ze speelde met een lok die los was geraakt en stopte het achter haar oor.
Ze keek weer uit het raam en zag hoe langzaam het grote kasteel dichterbij kwam. Haar maag draaide om en ze ademde weer langzaam in en uit. Het moment was zo ver. Ze zou haar toekomstige man ontmoeten. Ze slikte en pakte weer het spiegeltje om haar gezicht en haar te checken, ze wilde zichzelf niet voor schut zetten. Ze knikte toen ze zag dat alles goed zat en stopte het spiegeltje weg. Ze keek weer uit het raam en hoorde de trompetten van de trompetters die langs de oprijlaan stonden. Ze kon zien dat er veel aandacht aan hun komst was besteed. De tuinen waren mooi versierd en er stonden soldaten en trompetters. Ze slikte. Dat alles voor een verbond.

De tijd ging langzaam voorbij voor Logan en hij besloot om een wandeling door de tuinen van het paleis te lopen om toch iets te doen. De bloemen roken heerlijk en de kleuren gaven een feestelijk uiterlijk. Hij moest even glimlachen en nadat hij een wandeling had gemaakt liep hij weer het kasteel binnen, waar zijn schoenen werden gepoetst en er de laatste hand werd gelegd aan zijn uiterlijk. Logan zuchtte. Hij vond het allemaal maar een beetje te veel maar hij snapte het ook wel. Hij moest er goed uitzien. Hij besloot een glas whiskey te drinken, hopend dat dat hem een beetje moed zou geven. Erg veel hielp het niet maar het was iets.
Logan keek op toen hij zijn vader hoorde. 'They are coming!', riep hij en Logan slikte. Hij hoorde buiten de trompetten al en hij haastte zich naar buiten toe. Hij wilde niet te laat buiten aankomen, dat vond hij niet netjes.
Logan stapte naar buiten toe en zag hoe de stoet via de oprijlaan naar het kasteel bewoog. Hij beet nerveus op zijn lip en nam zijn koninklijke houding aan. Hij ging rechter op staan, sloeg zijn armen op zijn rug en hief zijn hoofd op. Hij moest zich gedragen als een kroonprins.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail genoot van de rit naar het paleis, waardoor de tijd veel sneller leek te gaan. Binnen de kortste keren hoorde het blonde meisje het geluid van trompetten van de trompetters die langs de oprijlaan stonden. Ze werden klaarblijkelijk groots onthaald. Zacht beet het blonde meisje op haar lippen, terwijl ze haar blik voor de zoveelste keer naar buiten liet glijden. Ze had genoeg gezien tijdens haar rit naar het koninklijke paleis. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen en merkte hoe de koets langzaam maar zeker tot stilstand kwam. Het blonde meisje was enorm benieuwd naar hoe het paleis en haar omgeving eruit zou zien. Het meisje kon zich er geen voorstelling van maken. Ze had echt geen idee wat ze kon verwachten. Het kasteel waar ze in was opgegroeid, was al prachtig en ze ging er vanuit dat het koninklijke paleis nog mooier zou zijn. Het zou haar verwachtingen hoogstwaarschijnlijk overtreffen.
Toen de koets in zijn geheel tot stilstand was gekomen, bleef het blonde meisje nog even zitten. Niet veel later hoorde ze de andere koetsdeuren open gaan, wat Abigail het tegen gaf dat ze ook naar buiten konden stappen. Ze opende de deuren van de koets en bleef geduldig wachten tot zowel Jasmijn als Reeva uitgestapt waren. Het was gebruikelijk dat Reeva voor hun uit zou lopen. Dienstmeiden zouden nooit voorop lopen. Zachtjes beet het blonde meisje op haar lip, terwijl haar blik kort naar het wachtende gezelschap gleed. Er stonden een wat oudere man en zijn vrouw. De koning en koningin. Daarbij zag ze twee wat jongere mannen. De een zag er wat ouder uit dan de ander. De bastard son van de koning. Daar had ze genoeg verhalen over gehoord. De andere zoon, de kroonprins van het rijk, trok haar aandacht. Een kleine glimlach begon haar lippen te sieren. De jonge prins was een knappe verschijning, al vond Abigail dat zelf. Ze wist zelf heel goed dat ze dit eigenlijk helemaal niet mocht denken, aangezien de jonge prins Reeva zou gaan trouwen. Maar zo lang ze de opmerking niet hardop maakte, was er niets aan de hand. Dan kon ze denken wat ze wilde.

Alexander was de tijd toch een klein beetje vergeten. Hij had zich nog klaar weten te maken voor het grootse ontvangst van de familie de Montrevie, maar hij merkte dat hij zich toch nog had moeten haasten. Dat kwam puur door het feit dat hij te lang in de tuinen bleef hangen, maar het was het waard geweest. Hij had zijn gedachten op een rijtje kunnen en zetten en hij moest eerlijk toegeven dat hij tot rust was gekomen. Hij voelde zich oprecht ontspannen en dat vond hij toch wel fijn. Zijn vader had hem enthousiast laten weten dat de familie er aan kwam, waardoor hij zich haastig naar buiten baande. Hij was gelukkig op tijd en nam plaats naast zijn vader. Het was een behoorlijk stoet aan koetsen dat steeds dichterbij kwam. Zijn ogen hield hij keurig op de koetsen gericht en zag hoe ze langzaam tot stilstand kwamen. Verschillende deuren gingen open. Als eerst de hertog en hertogin de Montrevie, vervolgens de zoons van de hertog en hertogin en uiteindelijk zag hij hoe een van de laatste koetsdeuren open ging. Het kon niet anders dat de dochter van de hertog en hertogin zich in die koets zou bevinden, waardoor hij zijn blik op de laatste koets gericht hield. Als eerst stapte er een blond meisje uit. Aan haar kleding was te zien dat het een van de dienstmeisjes van de familie was. Toch was hij benieuwd naar hoe de dochter van de hertogin eruit zou zien. Hij had geen idee. Hij had de Hertog vaak genoeg gezien. Op belangrijke bijeenkomsten van het Rijk of andere belangrijke zaken. Hij kende de man aardig goed, ook al wist hij maar al te goed dat de man niet te gesteld op Alexander was. Al weerhield Alexander het er niet van om de man met respect te behandelen. Het was iets wat zijn vader zou willen, dus zou hij zich gedragen. Zeker op een dag als vandaag.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Reeva voelde hoe de koets langzaam tot stilstand kwam en ze beet hard op haar lip. Ze waren er. Ze hoorde hoe de deuren van de voorste koetsen opengingen en ze bleef gespannen zitten. Weldra zouden zij ook uitstappen. Ze vond het eng maar ze duwde die gedachte weg. Ze moest gewoon doorgaan.
Ze zag hoe Abigail de deuren opende en ze knikte. Het was zover. Ze stapte voorzichtig de koets uit. Ze had al een paar keer met haar moeder gepraat over hoe ze zich moest gedragen. Ze moest gracieus zijn en zich netjes gedragen en dat deed ze ook.
Reeva keek voorzichtig naar de koninklijke familie. Ze had ze nog nooit ontmoet en nu zag ze ze. Ze zag een wat ouder koppel, de koning en koningin dacht ze. Een oudere jongen, waarvan Reeva het vermoeden had dat de bastard was en een jongere jongen, waarvan ze dacht dat dat de kroonprins en haar toekomstige man maar haar aandacht bleef hangen bij de oudere jongen. Hij had iets, maar ze wist niet wat. Hij was knap. Ze schaamde zich door die woorden. Ze hoorde dat niet te denken, ze zou trouwen met de kroonprins.
Reeva tilde haar jurk op en liep langzaam met haar ouders en broers naar de koninklijke familie, waar ze voor hen bogen.

Logan keek met spanning naar de koetsen, die langzaam stopten. De deuren gingen open en hij zag de hertog en zijn vrouw verschijnen. Hij had de hertog een paar keer gezien tijdens besprekingen met zijn vader maar verder kende hij de familie niet. Zijn ogen gingen naar de andere koets waar twee jongens uitstapten. Haar broers, bedacht hij zich. Hij voelde hoe hij gespannen naar de laatste koets tuurde. Daar moest Reeva in zitten. Hij kneep zijn handen dicht achter zijn rug toen hij de deuren open zag gaan en zag een blond meisje uitstappen. Aan haar kleding kon hij zien dat het een dienstmeisje was en hij merkte dat hij het jammer vond dat zij Reeva niet was. Hij vond haar mooi. Hij kneep zichzelf. Zo moest hij niet denken, zijn toekomstige vrouw hier.
Logan zag hoe een lichtharig meisje uit de koets kwam. Dat moest Reeva zijn. Hij slikte. Ze was niet lelijk maar.. ze deed hem niets. Ze was zijn type niet. Hij schudde zijn gedachten weg. Hij moest haar een kans geven.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail stond nog steeds op dezelfde plek waar ze stond sinds ze was uitgestapt. Het was de bedoeling dat ze pas mocht lopen op het moment dat Reeva voor hun uit zou lopen. Dat waren de regels en Abigail moest zich daar aan houden. Ze kon zich het niet veroorloven om op straat te worden gezet. Het meisje had niets of niemand waar ze terecht kon. Daarnaast vond ze het niet erg. Het was het leven waarin ze was opgegroeid. Ze had geen idee hoe een beter leven had moeten zijn. Ze kon het zich wel voorstellen en als ze heel eerlijk mocht zijn, deed ze dat zo nu en dan nog wel eens, maar ze had geen hekel aan haar baan. Ja, het was hard werken en er zaten zeker mindere kanten aan vast, maar ze was dankbaar dat ze kreeg wat ze nodig had. Er waren genoeg mensen die het met minder moesten doen. Dat wist het blonde meisje maar al te goed. Daarom hoorde je het blonde meisje ook nooit klagen en deed ze altijd netjes wat er van haar gevraagd werd. Dat was wat er van haar gevraagd werd en dat leverde ze dan ook.
Het duurde niet heel lang voor Reeva ook uitstapte. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen. Ze moest haar vriendin nageven dat ze er prachtig uit zag. Al gleed haar blik al weer gauw naar de koninklijke familie die geduldig stonden te wachten. Het was haar opgevallen dat de Hertog, Hertogin en de oudere broers van Reeva al richting de koninklijke familie aan het lopen waren. Ze merkte hoe haar blik al gauw weer bij de kroonprins bleef hangen. Zo'n verschijning had ze nog nooit gezien. Er waren wel eens belangrijke mensen over de vloer die hun zoons met zich mee hadden, maar niets kwam in de buurt van de jongen die nu voor haar stond. Ze wist dat ze meer interesse had dan dat ze daadwerkelijk moest hebben, maar ze kon er niets aan doen. Ze kon er sowieso niets mee. Ten eerste was het de toekomstige man van Reeva en daarnaast zou het ook nooit kunnen vanwege de status die ze droeg.

Alexander merkte aan zichzelf dat hij toch behoorlijk nieuwsgierig was naar de toekomstige bruid van zijn jongere broertje. Een grijns kon hij dan ook niet bedwingen. Zijn blik liet hij gauw even naar Logan afglijden, maar ook hij keek naar de zojuist gearriveerde koetsen en Alexander gaf hem geen ongelijk. Hij wendde zijn gezicht weer af en richtte zijn blik weer voor zich uit, zodat hij weer richting de oprit van het paleis keek. Het duurde niet lang voor het meisje uit de koets wist te stappen en het leek alsof zijn hart een sprongetje wist te maken. Het meisje was prachtig. Haar uiterlijk. De manier waarop ze gekleed was. Het plaatje klopte gewoon. Als haar innerlijk zelfs half zo mooi was als haar uiterlijk, was ze perfect geweest. Hij was dan ook zeer benieuwd naar hoe het meisje was. Hij had nog genoeg tijd om haar te leren kennen. De bruiloft zou pas over enkele maanden plaatsvinden en hij wist dat het meisje niet meer zou vertrekken uit het koninklijke paleis.
Al wist hij wel dat hij niet zo over haar mocht denken. Het was de bruid van zijn broertje. Verboden terrein, als je het op die manier zou bekijken. Ergens vond hij dat enorm jammer en voor het eerst in zijn leven voelde hij zich een tikkeltje jaloers. Het was misschien een groot woord en hij wist dat Logan er helemaal niets aan kon doen. Maar hij voelde hoe dat gevoel voor enkele seconde de overhand nam, voor hij zich weer beheerste. Deze gevoelens waren alles behalve gepast. Bovendien waren hun gasten nog niet eens voorgesteld. Drama was het laatste wat deze bijeenkomst nodig had, dus moest de jongen zich in bedwang houden. Het was immers ook de eerste keer dat hij het meisje zag. Hij wist eigenlijk niet veel van haar. Al hoopte hij dat daar gauw verandering in zou komen.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Reeva hoorde hoe de koning hen welkom heette en ze keek even naar hem. Dat was de man die dit idee op touw had gezet. Boos was ze niet op hem maar blij was ze ook niet.
Haar vader glimlachte. 'Let me introduce you to my family', zei hij en keek naar haar moeder. 'This is my wife, Natalia', zei hij en keek daarna naar haar broers. 'My sons Michael and Tom', zei hij en keek daarna naar Reeva. 'And my daughter, Reeva', zei hij en ze hoorde een hint van trots in zijn stem.
Ze vond het ergens niet leuk dat hij Abigail en Jasmijn niet voorstelde maar ze snapte het wel. Ze waren in principe geen familie, ook al vond Reeva van wel.
Ze wist niet precies waar ze moest kijken. Ze wilde niet staren maar de hele tijd naar de grond kijken wilde ze ook niet. Ze merkte dat haar blik steeds naar de oudere jongen wilde gaan maar ze hield zichzelf tegen. Het mocht niet. Ze zou zijn jongere broer trouwen.
Ze keek weer even naar de kroonprins. Weer voelde ze niets. Als ze naar zijn broer keek voelde ze een apart gevoel maar als ze naar hem keek voelde ze dat niet. Ze slikte.

Logan bleef rustig staan. De zenuwen die hij had gehad waren weg, zoals hij had voorspeld. Hij luisterde naar de woorden van zijn vader en volgde de hertog. Het meisje was inderdaad Reeva en een ongemakkelijk gevoel bekroop hem. Hoe kon hij met haar trouwen als hij haar niet leuk vond? Hij slikte. Hij moest niet zo denken. Misschien was ze wel aardig en zou het wel goed komen. Maar hij kende zichzelf. Als hij eenmaal iets vond zou dat niet snel veranderen.
Hij keek even naar het blonde dienstmeisje. Hij wou dat de hertog haar ook zou voorstellen, hij wilde graag haar naam weten. Hij wist dat het fout was. Hij was al uitgehuwelijkt en hij was een prins en zij een dienstmeisje. Dat mocht niet.
Logan keek op toen hij de stem van zijn vader hoorde. Hij stelde zijn moeder voor, waarna hij naar Logan keek. 'This is Logan, the crown prince', zei hij en keek naar Alexander. 'And this is my other son, Alexander', ging hij verder.
Logan vond het niet leuk dat hij als eerst kwam. Zijn broer was ouder maar hij snapte het ook wel. Hij was de kroonprins.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail liep op een rustig tempo achter Reeva aan, met Jasmijn aan haar zijde. Ze sloten zich binnen enkele seconden bij de rest van de familie de Montrevie aan en het blonde meisje hoorde hoe de Hertogin en de koning een aantal woorden met elkaar wisselden. Hij hoorde hoe de Hertogin zijn vrouw, zijn zoons en Reeva aan de koninklijke familie voorstelde. De twee dienstmeiden werden niet genoemd, alsof ze niet eens mee waren gegaan. Abigail was niet anders gewent. Het was gebruikelijk dat het personeel buiten beschouwing werden gelaten. Ze werden niet voor niets als onbelangrijk beschouwd door de hogere standen. Het hoorde er nu eenmaal bij.
Abigail keek uiteindelijk toch weer op, toen de koning op zijn beurt zijn familie voorstelde. De koningin werd als eerste voorgesteld, gevolgd door de kroonprins en de bastard son. Logan. Ze vond de naam wel bij de jongen passen. Nu ze wat dichterbij stond, kon ze hem toch wat beter bekijken. Al mocht ze hem niet te lang aankijken. Ten eerste was het niet de bedoeling dat het personeel personen van een hogere stand langer aankeken wanneer dat nodig was. Het contact was dan ook minimaal en dat werd ook graag zo gehouden. Daarom wendde het meisje gauw haar blik weer af en keek kort naar zijn oudere broer. Alexander. De twee broes verschilde qua uiterlijk enorm en ze moest toegeven dat ze zijn jongere broer een stuk knapper vond. Al vond ze Alexander ook zeker niet onaantrekkelijk. Zachtjes beet het blonde meisje op haar lip. Ze wist dat ze zou moeten wachten tot haar orders werd gegeven en ze had het idee dat dat niet heel lang meer kon duren. Ze zouden zich niet aansluiten bij het diner.

De grijns bleef de lippen van Alexander sieren. Hij kon er niets aan doen en als hij heel eerlijk mocht zijn, was hij toch wel blij met de komst van dit meisje. Hij volgde de bewegingen die ze maakte, al probeerde hij dat wel zo onopvallend mogelijk te doen. Staren kon behoorlijk onbeleefd overkomen, al bedoelde hij dat helemaal niet zo. Daarbij was het natuurlijk behoorlijk ongepast, wanneer hij betrapt zou worden met het staren naar de toekomstige bruid van zij jongere broertjes. Dat kon hij niet maken, dus probeerde hij zo natuurlijk mogelijk over te komen. Al voelde hij zich nu toch wel een tikkeltje gespannen.
Het duurde niet lang voor de familie volledig gearriveerd was en hij zag hoe vader meteen het voortouw nam en het gesprek met de hertog aanging. De hertog stelde zijn familie voor. Zijn vrouw eerst, gevolgd door zijn twee zoons en tot slot zijn enige dochter. Nu had hij een reden om haar kort te bekijken en kon het niet laten haar een glimlach te schenken. Hij was benieuwd hoe zij het vond om hier te zijn. Aangezien hij haar nog niet echt ontmoet had. Al zou hij haar graag leren kennen.
Hij werd uiteindelijk uit zijn gedachten gehaald door de stem van zijn vader, die op zijn beurt zijn familie voorstelde. Hij wist hoe het zou gaan en zo gebeurde het ook. De koning kwam eerst. Gevolgd door Logan en hij werd als laatste voorgesteld, ondanks het feit dat hij de oudere zoon was. Hier kwamen de stomme rechten weer om de hoek kijken. In de ogen van de wet was hij niks en hij wist dat zijn vader zich maar al te graag aan de regels hield.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld