Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG]*We choose our own path. Our values and

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
*We choose our own path. Our values and our actions, they define who we are.

Le moi:
Stefan Salvatore

Account verwijderd

schreef:
Elonora Gabriella Gutierrez
Haar hand haalde ze langs haar voorhoofd en liet frisse lucht haar longen binnen stromen. Ze was uitgeput en dat liet haar lichaam haar merken. Elonora zette vermoeid haar handen op haar heupen en boog voorover. Dat laatste spurtje was er te veel aan. Er liep een straaltje zweet langs haar rug naar beneden. Dit kwam niet alleen vanwege haar krachtige inspanning, maar ook vanwege de warme temperatuur. Het was zomer en het weer in Mystic Falls was nu op zijn best. Zo had Elonora had graag. De zomerse temperaturen, het kon volgens haar niet beter. Dus genoot ze er ook optimaal van. Ze probeerde om elke ochtend een toertje te gaan lopen zodat ze haar conditie wat verder kon opbouwen en haar lichaam strak en gezond bleef. Het zweet op haar rechterhand straalde in het zonlicht en ze nam gulzige slokken van het flesje water dat ze in haar hand hield. Een straaltje water liep langs haar mondhoek via haar nek en drupte zo op haar t-shirt die nat werd. Een gelukzalige zucht verliet haar lippen en ze keek naar de stralende, blauwe lucht. Het beloofde een mooie dag te worden. De vogels zongen een prachtig lied en terwijl Elonora een blik wierp op haar telefoon, zag ze hoe laat het was. Ze zou zich nog moeten haasten om op tijd op school te geraken. Het was haar laatste jaar en ze zette haar 100% in voor school. Daarnaast had ze ook nog een druk leven. Ze had geweldige vrienden en een fantastische relatie. Sport was ook nog een belangrijke schakel in haar leven. Ze had een geweldig leven dus kon niet klagen en dat deed ze dan ook niet.
Met grote passen liep ze de trap richting de voordeur op en duwde met haar rug de deur open terwijl ze vluchtig reageerde op het berichtje dat Caroline haar had gestuurd, een goede vriendin. Vandaag op school was het een speciale dag en Caroline zat in de leerlingenraad. Zij organiseerde alles en ze stuurde dus ook Elonora coninu berichtjes op deze dag. Zo wist Caroline dat haar vriendin aanwezig zou zijn. Het was volgende week een soort van schoolbal en vandaag werd daarvoor campagne gevoerd. Er werden posters opgehangen, flyers uitgedeeld, kaarten verkocht,.. En daar was Caroline allemaal verantwoordelijk voor. Alleen verlangde haar vriendin Caroline dat Elonora haar daarbij hielp, en dat zou ze doen. Elonora hielp graag haar vriendinnen en twijfelde geen enkel seconde om hen een helpende hand toe te steken. Alleen zou Caroline haar vermoorden dat ze op een dag zoals vandaag te laat zou komen, dus moest ze opschieten. De trappen rende ze op en stapte met snelle, brede passen richting haar slaapkamer. Gelukkig was ze al zo slim geweest om haar outfit klaar te leggen dus deze moest ze enkel nog aantrekken. Alleen zou dat weer meer tijd in beslag nemen dan Elonora dacht en wilde.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Stefan.
Een zachte zucht rolde er over zijn lippen heen, terwijl hij naar zijn oude, vertrouwde huis keek. Mystic Falls. Een stad dat hij al ruim 100 jaar zijn thuis mocht noemen. Een stad waar hij vele herinneringen aan had en de enige plek waar hij zich daadwerkelijk thuis voelde. Ook al was hij al een aantal jaar officieel dood. Kort schudde de jongen zijn hoofd, terwijl hij die gedachte van zich af zette. Twaalf jaar heeft het geduurd. Twaalf jaar voordat hij weer terug keerde naar deze plek en hij moest zeggen dat het goed voelde om weer terug te zijn. Dit keer zonder zijn oudere broer. Damon. Wat hij precies uithaalde, wist hij niet en daar had Stefan ook helemaal geen behoefte aan. Nee, de twee broers hadden momenteel geen ruzie. Dat had hij een aantal jaar achter zich weten te leggen. De twee gingen wel vaker jaren zonder elkaar de wereld over, tot ze elkaar op een punt weer tegen kwamen. Voor nu vond Stefan het helemaal niet erg als dat moment nog even uitgesteld werd.
Nee, de jongere broer had geen goede herinneringen aan de laatste keer dat de twee elkaar weer tegen kwamen. Damon was de reden dat Stefan de stad heeft moeten verlaten. En niet alleen de stad, maar nog veel meer dan dat. Al leek Damon het nooit te kunnen begrijpen. Waarschijnlijk deed hij dat nog steeds niet, maar tot twaalf jaar geleden had Stefan een gelukkig leven. Hij had iemand in zijn leven die hem gelukkig maakte en hij had iemand voor wie hij zijn leven zou geven. Voor wie hij nog steeds zijn leven zou geven. Ze was ook de voornaamste reden dat hij weer teruggekeerd was in Mystic Falls. Elonora. Hij kon haar nog goed herinneren. Alsof hij nooit weggeweest was. Maar hij wist maar al te goed dat het meisje opgegroeid was tot een jonge vrouw. Ergens deed dat hem pijn. Het feit dat hij door het toedoen van zijn oudere broer, zoveel van haar leven heeft moeten missen, maar dat wilde hij weer allemaal goed maken. Maar al te graag.
Hij zette die gedachte uiteindelijk weer van zich af en stapte richting het huis. Hij was benieuwd of hij nog binnen zou komen. Hij ging er wel vanuit, aangezien dit huis nog steeds in het bezit van de Salvatore familie was. Hij duwde tegen de deur, die met gemak open ging en stapte zonder enige tegenwerking naar binnen. Een kleine grijns wist zijn lippen te sieren, terwijl hij rustig rond keek. Het huis was in de afgelopen twaalf jaar geen spat veranderd. Dat betekende dat het huis al die jaren onbewoond is gebleven en daar kon Stefan wel mee leven. Hij liep de grote woonkamer binnen en kon het niet laten om kort om zich heen te blijven. Zijn blik bleef hangen bij het tafeltje met drank. Een drankje om zichzelf moed in te drinken, kon geen kwaad toch? Hij schonk een glas in en liet zich in een van de grote leren stoelen zakken. Hij nam een slokje van het glas bourbon en sloot zijn ogen. Hij had er toch wel goed aan gedaan om terug te keren?

Account verwijderd

schreef:
Elonora
Een bruinkleurige haarlok blies ze uit haar gezicht. Elonora had zich nog moeten haasten, maar ze was net op tijd gearriveerd op school. Haar auto stond ergens geparkeerd op de kleine parking en haar sleutels liet ze net in haar tas vallen, toen ze haar naam doorheen de gang hoorde. Haar hoofd draaide ze om en hierbij vloog haar haarlokken in het rond. Automatisch verscheen er een glimlach op haar gezicht en die werd groter naarmate de gedaante korter bij haar kwam. 'Goeiemorgen, schoonheid.' De woorden van Tyler zorgde ervoor dat Elonora haar glimlach enkel nog groter werd en haar hele gezicht een gelukkig uitstraling kreeg. Zijn sterke handen omvatte haar gezicht en zijn lippen streelden langs de hare. Een gelukzalig kwam bij Elonora naar boven en voelde een hevige tinteling in haar buik. 'Ik dacht dat je vandaag niet naar school zou komen vanwege de drukte.' Elonora schudde haar hoofd en hierbij vielen enkele haarlokken in haar gezicht, die Tyler op een lieve manier weer wegstreelde. 'Caroline zou me wat doen als ik hier vandaag niet was.' Haar lichaam leunde tegen het zijne aan en ze voelde zijn strakke spieren onder de dunne stof van zijn t-shirt. Nu pas leek Tyler weer te weten welke tijd van het jaar het was want zijn gezichtsuitdrukking veranderde, net zoals hij een beetje naar adem hapte. 'Juist, ja. Caroline en het bal.' Tyler grijnsde toen hij deze woorden uitsprak want hij wist hoe Caroline was. Ze eiste elk vrij moment van Elonora op zodat ze hulp zou krijgen. Dat betekende ook dat Elonora minder tijd met Tyler zou kunnen doorbrengen, maar daar vonden ze wel wat op. Zoals altijd. 'Ik moet nu gaan, Caroline verwacht me in de bibliotheek. Zie ik deze avond nog? Na de training?' Elonora zat in het cheerleader team en Tyler zat bij het schoolteam, American football. Hun trainingen vielen vaak op hetzelfde moment en dat kwam vaak ten goede van hun relatie want er waren al een aantal spannende dingen in de kleedkamer gebeurd. Alleen was toen hun relatie niet officieel en had de kleedkamer dus plaats moeten maken voor een slaapkamer. Na een relatie van 5 maanden was dat toch al redelijk normaal, niet? 'Zie je dan.' Ze gaven elkaar een afscheidskus en stapten beide een andere kant op. Elonora wierp een blik op haar horloge en beet op haar volle onderlip. Ze was te laat en Caroline zou woedend zijn. En dat vermoeden werd al snel bevestigd want hoe dichter ze bij de bibliotheek kwam, hoe duidelijker de stem van Caroline was. Deze stem was hoog en luid. En duidelijk had ze nu al enorm veel stress. Elonora kwam binnen en wierp met een nonchalant gebaar haar tas in een hoek. 'Ik ben er.' zei ze en hierbij keek een hele groep haar aan. Caroline in het middelpunt, natuurlijk. 'Je bent te laat, Elonora.' Haar woorden waren hard en zonder enige emotie. Elonora bond haar haren in een strakke staart en liep richting haar vriendin. 'En dat verbaast je?' Een zwakke glimlach kwam hierbij op haar gezicht terecht en ook bij Caroline brak het masker want zij moest ook zacht glimlachen. Van kleins af waren deze meiden al bevriend. Samen opgegroeid. De meiden hadden geen geheimen voor elkaar. Alleen kon Caroline zich soms dood ergeren aan het nonchalante gedrag van Elonora. Verder konden ze het goed met elkaar vinden en zouden ze alles voor elkaar doen. Elonora kende niet veel mensen die alles voor haar zouden opgeven en daarom was ze Caroline enorm dankbaar voor hun vriendschap. Voor de diepe band die ze hadden. Ze zouden altijd vriendinnen blijven. Wel ja, dat hoopte Elonora toch.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Stefan.
Het spul voelde goed en verspreidde zich al snel door zijn lichaam heen. Stefan dwong zichzelf om zijn ogen weer te openen. Hij bracht het glas weer opnieuw aan zijn lippen en nam een gulzige slok. Hij wist niet wat hij zichzelf op de hals had gehaald, maar hij wist dat dit het juiste was. Hij had het nog niet helemaal uitgedacht. Hij had de enorme drang om weer terug te keren naar alles wat hij zo ontzettend lief had. Hij wilde alles weer op kunnen pakken, maar hij wist of dat wel mogelijk was. Of het wel slim was om terug te keren naar deze plek. Had hij niet beter kunnen wachten tot dit helemaal over was of had hij hier spijt van gekregen? Hij wist niet hoe het zich zou gaan ontwikkelen en dat was ergens beangstigend. Er stond veel op het spel, dat wist Stefan ook heel goed. Het kon twee verschillende kanten op gaan. Het kon gaan zoals hij wilde. Dat zou betekenen dat hij het meisje waar hij ontzettend veel om gaf weer mocht verwelkomen in zijn leven. Maar het kon ook compleet de andere kant op gaan, wat zou betekenen dat hij het meisje niets meer van hem wilde hebben. Hij zou zijn best doen om dat te voorkomen en hij liet zich niet uit het veld slaan, maar dat zou een mening zijn die hij uiteindelijk zou moeten accepteren. Een mening waardoor hij dit af zou kunnen sluiten en weer door zou kunnen gaan met zijn leven.
Al zou hij er alles aan doen om er een goede uitkomst uit te laten komen. Elonora betekende ontzettend veel voor de jongen. Hoe het precies gekomen is, weet hij ook niet. Maar hij kon haar niet vergeten. Vijf jaar lang heeft hij voor de brunette gezorgd en de band die hij met haar had, was enorm sterk geweest. Hoe raar dat ook mocht klinken. Het had nog nooit zo goed gevoeld. En dat wilde hij weer terug. Met pijn in zijn hart heeft hij het meisje alles laten vergeten. Het leek hem niet verstandig om haar hier achter te laten, terwijl ze alles nog zou herinneren. Dat zou alleen maar tegen hem werken. Al ging dit ook ontzettend moeilijk worden. Hij zou weer vanaf nul moeten beginnen. Hij zou haar opnieuw moeten leren kennen, terwijl hij al ontzettend veel van haar wist. Dat kon nog behoorlijk lastig worden.
Een zachte zucht rolde er over zijn lippen. Hij nam nog een slok en zette het inmiddels lege glas weer op het tafeltje neer. Hij was enorm benieuwd naar hoe Elonora was opgegroeid. Hij was benieuwd hoe het met haar ging. Of ze veilig was. Gelukkig was. Dat was voor hem momenteel het belangrijkste. Hij zou terug gaan naar school, waar hij gezien de tijd, nu al naar toe kon gaan. Hij vond het niet erg om zich weer tussen de schoolbanken te bevinden. Zeker niet als dat betekende dat hij dichter bij haar zou zijn. Hij duwde zich omhoog vanuit zijn stoel en liep in een rap tempo de deur uit. Hij had er bewust voor gekozen om wat langer weg te blijven. Zo kon hij op 'natuurlijke' wijze naar school, zonder dat hij te veel op zou vallen. Aangezien hij dat hoogstwaarschijnlijk al genoeg zou doen. Mystic Falls was een klein stadje, waar niet gauw een nieuwkomer voor een langere periode verbleef. Hij wist dat hij zich dat op de hals had gehaald, maar dat had hij er zeker voor over.

Account verwijderd

schreef:
Elonora
De bibliotheek was helemaal versierd en met een goed gevoel bekeek Elonora alles nog een laatste keer. Het zag er goed uit. De bel zorgde ervoor dat ze terug met beide voeten op de grond werd gebracht en besefte waarom ze hier écht was. School en dat betekende dus lessen volgen. Snel beende ze naar de hoek waar haar tas lag en pakte deze op. Ze bond hem om haar schouder en ging op zoek naar de blondine. 'Caroline, tot straks.' Caronline schudde afwezig haar hand naar haar en Elonora glimlachte zwakjes. Haar vriendin was dan ook altijd zo enorm druk. Ze verliet de bibliotheek en ging rechtstreeks door naar het lokaal waar ze nu les zou hebben, Engels. Ze had haar boek uitgelezen en de leerkracht zou vandaag hun kennis erover beoordelen. Dit zorgde ervoor dat Elonora toch iets zenuwachtiger was dan anders. Toetsen waren niets voor haar. Theorie beviel haar niet echt, voor haar draaide alles om de praktijk.
De test had ze afgegeven en was hierna wat onderuit gezakt op haar stoel. Met een dromerige blik staarde Elonora naar buiten. Ze zag enkele jongeren op het veld wat heen en weer lopen. De coach stond in het midden in aanslag met zijn fluitje. Een hand haalde ze doorheen haar bruine haarlokken en in haar hoofd overliep ze de planning die ze voor deze week had gemaakt. Vanavond was er een feestje in het bos georganiseerd, maar dit was enkel voor laatste jaars. Zelf had ze geen seconde getwijfeld om te laten weten of ze aanwezig zou zijn of niet. Het stond al meteen vast; Elonora moest daar naartoe. Dat stond op de planning voor deze avond. Morgen zou ze samen met haar vriendinnen haar jurk gaan kopen voor het bal en stiekem vroeg ze zich af wanneer Tyler haar zou vragen. En hoe? Automatisch ging het jonge koppeltje ervan uit dat ze samen zouden gaan, maar toch wenste Elonora dat hij het romantisch zou vragen. Al betwijfelde ze of dat ooit zou gebeuren aangezien Tyler niet echt een romanticus was. De bel haalde haar uit haar droomwereld en de stilte moest plaats maken voor veel kabaal. Piepende stoelen, de luide stem van de leerkracht en zuchtende studenten die snel hun laatste zinnen schreven. Hopelijk was deze dag snel voorbij want ze keek al uit naar het feestje van deze avond. Even ontsnappen aan de werkelijkheid.
Terwijl ze doorheen de gang liep, pikte ze overal wat dingen op van de gesprekken die plaatsvonden tussen andere leerlingen. Enkele ogen voelde ze ook op haar huid prikken en daar kreeg ze keer op keer een raar gevoel van. Ze vond het niet fijn als mensen haar aanstaarde, vanwege haar uiterlijk of reputatie. Of omdat Tyler nu eenmaal een populair iemand op school was en zij dus 'de vriendin van' was. Elonora stapte de kantine in en haar ogen gingen haastig op zoek naar blonde krullen en bruine, steile haarlokken. Echter moest ze niet lang zoeken omdat ze plaats hadden genomen op hun vaste plaats. Caroline en Bonnie. Automatisch verscheen er een glimlach op Elonora haar gezicht en snel beende ze op haar vriendinnen af. Wanneer ze gearriveerd was, hoorde ze dat haar vriendinnen het hadden over het feestje van deze avond. 'Blijf je ook bij me slapen of niet, Nora?' vroeg Caroline. Haar blauwe ogen sloeg ze naar haar op en haar vork, waar salade op geprikt zat, bleef voor haar mond hangen. Elonora knikte, haastig. 'Daar zeg ik geen neen tegen.'

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Stefan.
Binnen enkele ogenblikken stond de jongen voor zijn eindbestemming. Mystic Falls High. Zijn hoofd hield hij voor enkele seconden een klein beetje schuin. Zijn ogen kneep hij even dicht. Hij kon zich nu nog omdraaien. Vluchten voor dit krankzinnige idee. Nooit meer terugkijkend en zijn rentree over een paar tientallen jaren maken. Toch zette Stefan die gedachten maar al te snel weer van zich af. Hij wist maar al te goed dat hij spijt zou krijgen als hij dit niet zou doen. Als hij niet zou kijken waar zijn mogelijkheden zouden liggen. Kijken naar wat hij er uit zou kunnen laten. Hij leefde liever met het feit dat hij niets meer voor haar kon betekenen, dan dat hij met de vraag 'wat als' en zijn schuldgevoel rond zou blijven lopen. Beide opties waren niet wat hij wilde, maar hij wist dat hij de ene optie kon overkomen en dat hij met die ander zijn hele leven moest blijven leven. En dat was een behoorlijk lange tijd.
Een zachte zucht rolde er over zijn lippen heen en zette die gedachten van zich af. De jongen liep met zo veel vragen en hij wist dat hij pas tot rut zou komen als hij antwoord op die vragen zou krijgen, ongeacht die antwoorden hem aanstonden of niet. Zoals Lexi hem altijd mee had gegeven, het was beter om antwoorden te ontvangen dan ze te verwijderen. De waarheid was beter dan onwetendheid. Onwetendheid kon een persoon helemaal gek maken. Daar had ik mijn persoonlijke ervaringen mee. Ik had het bij Damon gezien. Daarom stond hij nu ook hier. In de stad die hij twaalf jaar geleden achter zich heeft moeten laten. Op zoek naar het meisje dat zijn hart veroverd had.
Hij dwong zichzelf om naar binnen te lopen. Hij had al een aantal lessen gemist en hij wilde niet nog meer missen. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en stapte op een rustig tempo het terrein van de school op. Een glimlach begon zijn lippen te sieren. Hij voelde hoe een aantal paar ogen van verloren studenten op hem waren gericht. Hij hoorde wat er gefluisterd werd, al was het niet de bedoeling dat hij dat zou horen. Het was erg vermakelijk, als hij heel eerlijk mocht zijn, al was het voor hem niet al te moeilijk alsof hij niet hoorde wat er over hem gezegd werd. Na al die jaren in zijn bestaan als vampier was Stefan er inmiddels al aan gewend en wist hij zich er niet al te veel van aan te trekken. Hij had zich jaren geleden al over dat punt heen weten te zeggen. Al was het soms wel leuk wat sommige mensen over hem te zeggen hadden. Het was een goede manier om een gesprek te beginnen of om juist iemand te vermijden. Dat lag er maar net aan.
Uiteindelijk liep hij de school binnen. De gangen waren rustig en dat verbaasde Stefan helemaal niet. De lessen waren immers al begonnen en iedereen was zijn eigen weg gegaan. Ergens vond hij dat helemaal niet erg. Zo werd niet alle aandacht in een keer naar hem toegetrokken worden, al zal dat nog wel gebeuren vandaag. Verhalen gingen snel rond in Mystic Falls. Dat was het nadeel van een stad als deze. Men praatte graag en de inwoners waren snel van bepaalde zaken op de hoogte. Niets was wat dat betreft veilig. Dat was het enige wat Stefan niet gemist had aan deze stad, maar zo had iedere stad wel zijn nadeel. Stefan liep dan ook door en stopte bij de service balie. "Goedemiddag. Mijn naam is Stefan Salvatore. De nieuwe student. Als het goed is sta ik op de lijst"zei hij tegen secretaresse en gebruikte een van zijn favoriete trucjes. Dwang. Een van de voordelen van het vampier zijn.

Account verwijderd

schreef:
Elonora
Haar maaltijd had ze in een razendsnel tempo naar binnen gewerkt, met één oog gericht op de grote klok die in het middelpunt van de kantine hing. Een lange pauze werd hen niet gegund dus moesten de dames op een redelijk snel tempo eten. Ook had Elonora sport na de lunch en ze had best wel een strenge leerkracht. Een leerkracht die verlangde dat je voor de bel aangekleed stond op het veld. Als je was opgewarmd, had je zelf al een voorsprong op de anderen. De conclusie was dus dat ze moest opschieten. Zelf vond ze dat niet zo erg, alleen dacht haar maag hier anders over. Deze protesteerde luid en met een zucht wierp ze haar laatste boterham terug in het zakje waar ze hem eruit had genomen. Die boterham ging er niet meer in en zou ze na afloop van de les wel verder eten. Ze stond recht en lenig haalde ze haar lange benen over de bank waar ze zonet op had gezeten. 'Ik zie jullie dus deze avond.' Haastig stak Elonora haar hand op en toen ze richting de uitgang stapte, hoorde ze Caroline nog wat roepen. Om 20 uur bij me thuis. Voor ze de deur achter haar liet dicht vallen, stak ze haar duim in de lucht. Een teken dat ze de laatste woorden van haar vriendin had gehoord.
Haar kluisje viel dicht en terwijl ze op een rustig tempo naar buiten stapte, bond ze haar haren in een strakke staart. Ze liet haar ogen over het veld glijden. Op zoek naar één gedaante, Tyler. Op dit tijdstip zou hij ook moeten trainen. Enkel bij een andere leerkracht omdat ze niet dezelfde klas deelde. En inderdaad, wat verder stond hij. Geleund tegen een paal. Zijn gezicht werd versierd door een grote glimlach terwijl hij oogcontact had met zijn beste vriend, Matt. Als ze hem zo zag staan, op een afstand, wist ze weer waarom ze voor hem gevallen was. Tyler was een knappe jongen. Mooi gespierd en de ideale grootte. En dat was nog enkel zijn uiterlijk. Hij had een geweldig goed gevoel voor humor en wist Elonora op te beuren als ze een moeilijk moment had. Een leven zonder Tyler zag ze niet meer voor haar en ze was dankbaar dat hij in haar leven was gekomen. Tyler merkte haar ook op want hun ogen vonden elkaar. De mondhoeken van Elonora kropen naar boven tot er een brede glimlach zich op haar gezicht had gevormd. Ze stapte door, naar haar groep en de leerkracht. Toch wierp ze nog een blik over haar schouder en ze zag dat Tyler haar nog steeds bekeek. En op dat moment voelde ze terug een zalig gevoel in haar onderbuik.
'Weet je al dat er een nieuwe jongen op school is. Sinds vandaag! En hij is zoooo knap.' Elonora rolde automatisch met haar ogen. Het roddelaspect van meisjes had ze nooit echt begrepen en daarom nam ze er ook geen deel aan. Ze veroordeelde niemand en liet iedereen gewoon hun eigen gang gaan zonder een oordeel over hun te vellen. Geheimen waren veilig bij haar en iets gaan doorvertellen achter de rug van de persoon, daar deed ze helemaal al niet aan mee. Toch bleef ze stokstijf staan toen ze de naam van de nieuwe leerling hoorde. Stefan. Haar organen trokken samen en even moest ze naar adem happen. De naam riep gevoelens bij haar op en haar hart versnelde. Echter kon ze de jonge man niet plaatsen. Ze kon geen beeld oproepen bij de naam. Eén ding stond wel vast; ze kende hem van ergens. Alleen was de vraag van waar..

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Stefan.
Het verbaasde me nog steeds hoe makkelijk het was om mensen te beïnvloeden als ze geen vervain bij zich droegen. Hij maakte zelf bijna nooit gebruik van deze trucjes, als hij heel eerlijk mocht zijn. Ja, hij was dankbaar voor de tweede kans op het leven die hij heeft gehad, in hoeverre men hem levend kon noemen, maar hij leefde tegelijkertijd ook met enorm veel schuld. Het schuldgevoel nekte hem van tijd tot tijd. Soms wel eens tot het punt dat hij van plan was om zijn knop om te zetten. Al wist hij zich daar iedere keer weer van te weerhouden. Hij wist dat, op het moment dat hij daar weer uit zou komen, hij zich nog schuldiger zou voelen dan dat hij al deed. Hij wijdde zijn leven dan ook aan het feit om dat gevoel zo veel mogelijk weg te nemen. Hij maakte daarom geen gebruik van de meeste voordelen die het bestaan van het vampier zijn met zich mee droeg. Vrij weinig in ieder geval. Hij dronk eigenlijk alleen nog maar het bloed van dieren en heel af en toe wat bloed uit een zak, om zichzelf onder controle te kunnen houden. Hij wilde niet weer helemaal doorslaan, zoals hem al eens eerder was overkomen. Hij wilde de controle kunnen behouden en voorkomen dat hij weer op een killing spree zou gaan.
Kort schudde de jongen zijn hoofd en zette die gedachten van zich af. Het ging al jaren goed. Hij had al jaren de controle en hij kon steeds meer mensen bloed hebben. Daar was hij blij mee en hij was er ergens een klein beetje trots op. Een kleine glimlach begon zijn lippen te sieren en wachtte geduldig op het antwoord van de secretaresse. Al hoefde hij daar niet lang op te wachten. "Ik zie het hier inderdaad staan. Ik heb hier je rooster, je boeken en de combinatie van je kluisje" vertelde ze de jongeman, terwijl ze een stapel op de balie legde. "Dank u" zei hij vervolgens tegen haar. "Het enige wat ik nog van je nodig heb, is je handtekening. Dan zorg ik er nog even voor dat je een briefje krijg, zodat docenten weten dat je nieuw bent en het niet erg is als je iets later bent"voegde ze daar vervolgens aan toe. Stefan ondertekende het papiertje en wachtte opnieuw tot de vrouw klaar was. Het was lachwekkend dat hij een briefje mee moest krijgen. Hij ging er vanuit dan men wel wist dat hij de nieuweling was. 1 + 1 was immers twee. Toch gaf hij ging kick en pakte hij het briefje van haar over. "Je eerste les is de gym. Je loopt deze gang uit, gaat naar rechts en vindt de kleedkamers aan je rechterhand"bracht ze vervolgens uit. Stefan glimlachte naar de vrouw, pakte zijn boeken op, draaide zich om en liep weg. Zijn nieuwe leven kon beginnen.

Account verwijderd

schreef:
Elonora
Haar voeten bewogen op een snelle manier over het gras. Haar ogen waren gefixeerd op de bal die over het gemaaide gras heen vloog. Voetbal. Het was een sport waar ze niet echt voor te vinden was. Elonora beoefende graag verschillende sporten, maar het talent van voetbal was haar niet echt gegund. Ze was lening, snel maar alles behalve behendig met een bal. In het dagelijks leven was ze zelf een beetje klunzig en dat toonde ze , te veel naar haar eigen zin , tijdens deze sport. Soms schoof haar voet uit over de gladde kant van de voetbal of schopte ze , per ongeluk , niet tegen de bal maar wel tegen het grassprietje tien centimeter verder. Ze ervoer dan ook een opgelucht gevoel wanneer ze de leerkracht op haar fluitje hoorde blazen. Een teken dat dit spelletje over was.
Lenig sprong ze over de eerste horde en ook de tweede horde wist ze zonder problemen te ontwijken. Een trotse glimlach verscheen er op haar lippen en ze keek over haar schouder. De groep van Tyler, die wat verder stond, keek hun kant uit. En natuurlijk waren alle hoofden van de jongens naar de sportende meiden gericht. Elonora had nooit kunnen raden wat er sexy is aan sportende meisjes, maar jongens vonden dit op een of andere manier opwindend. Tyler gunde haar een knipoog waardoor haar glimlach enkel nog groter werd. Ze jogde op een rustig tempo een hele ronde rond de atletiekpiste. Tijdens het lopen, keek ze rustig rond. Ze zag haar klasgenoten niet allemaal even soepeler over de horden gaan. Sommigen vielen op de grond, anderen raakten de stok. Toch waren er ook enkelen zoals Elonora zelf die er zonder enige problemen over geraakten. Een groepje jongens haalde haar in omdat zij een race hielden met elkaar, maar haar aandacht werd getrokken door iets anders. Plots zag ze dat alle hoofden naar één richting draaide, die van het gebouw. Sommige meiden hun mond viel lichtjes open en anderen begonnen meteen met elkaar te praten. Ook veranderde er iets aan de houding van de jongens. Hun schouders spanden zich aan en ze namen een jaloerse, uitdagende houding aan. Elonora moest een lachje onderdrukken. Ze minderde haar pas zodat ze alles goed in zich op kon nemen. Uit de kleedkamer kwam er een jongen gestapt. Was dat die nieuwe jongen waarover haar klasgenoten het hadden? Het moest wel want een bekend gezicht in Mystic Falls High kwam niet vaak voor. Van ver kon Elonora niet goed zien hoe dat hij eruit zag, alleen zag ze dat hij groot was, maar aan de reacties van haar vrienden en vriendinnen moest hij dus wel écht knap zijn. Hadden ze deze keer dan niet overdreven? Ze zou het zo gaan merken want ze had de groep alweer bijna bereikt.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Stefan.
Hoewel hij het gewicht van de boeken vrijwel niet voelde, maakte Stefan toch een tussenstop bij zijn kluisje. Hij zag het niet zitten om de gehele dag met zijn boeken te zeulen. Het was nergens voor nodig en ook nog eens zonde. Bovendien zou hij nog raarder worden aangekeken. Wie nam nu al zijn boeken mee, als je een kluisje had die je daarmee kon helpen. Een ideale uitvinding. Daar stond de jongen nog eens achter. Wat hij na de fysieke sport zou hebben, zou hij dan wel uitzoeken. Hij wist dat hij er de eerste paar dagen niet op aangekeken werd als hij te laat binnen zou komen. Op zijn gemakje liep Stefan richting de jongens kleedkamer. Hij was nu toch al te laat, dus zou hij zich niet extreem haasten. De secretaresse had gelijk. De kleedkamers van Mystic Falls High waren gemakkelijk te vinden. Hij stapte de kleedkamer binnen en keek kort om zich heen. Hij was toch wel een tikkeltje benieuwd naar wat hem te wachten stond. Hij wist dat hij het meisje gelijk zou herkennen als hij haar zou zien. Nee, het meisje had zijn gedachten niet verlaten de afgelopen jaren. Toch was zij niet de enige waar hij benieuwd naar was. Al voelde hij zich altijd enorm vertrouwd tussen de schoolbanken was dit toch weer even geleden. Hij was benieuwd naar hoe veel het precies veranderd was en hoe de manier van lesgeven nu was. Dat veranderde in de loop van de jaren enorm.
Uiteindelijk schudde de jongen zijn hoofd. Dat waren zijn belangrijkste zorgen niet. Dat moest hij maar over zich heen laten komen. Stefan kon zich immers gemakkelijk ergens aanpassen. Hij had een bepaald soort charme en rust over zich heen, waardoor men graag om hem heen hing. Toen de jongen uiteindelijk helemaal omgekleed was, haalde hij een keer diep adem en draaide hij zich om. Hij stapte de andere uitgang van de kleedkamer uit en liep het gebouw uit, richting de sportvelden. Hij merkte hoe de aandacht van zijn nieuwe medestudenten al gauw op hem gericht werd, waardoor een grijns zijn gezicht begon te sieren. Het gefluister kon hij duidelijk verstaan, al wist hij maar al te goed dat het niet de bedoeling was dat hij dit zou horen. Hij kon er wel van genieten. Hij was het gewend. Het was hem ook opgemerkt dat de houden van de jongens lichtelijk veranderden, iets wat hij ook kon begrijpen, maar waar hij zich ook niet te veel van aan trok. Zijn aandacht had hij uiteindelijk maar voor één meisje. Een meisje dat hem vanaf het eerste moment was opgevallen. Elonora. Ze was opgegroeid tot een prachtige jonge vrouw en hij kon niet wachten om haar weer in zijn leven te krijgen. Ze zag er ontzettend goed uit. Gezond. Gelukkig. Dat was de eerste indruk die hij van haar kreeg. Toch liep hij in een rechtte lijn richting de docent, waar hij het briefje overhandigde.

Account verwijderd

schreef:
Elonora
Stap voor stap kwam ze dichter bij de grote vriendenkring die nieuwsgierig naar de jongen keek. Duidelijk had hij nu al veel belangstelling. Dat begreep Elonora op een of andere manier ook wel. Nieuwe gezichten kwamen niet vaak voor in Mystic Falls. Laat staan dat de nieuweling jong én knap is. Vandaar dat hij dus alle aandacht naar zich toe trok en de meisjes door een oogopslag al meteen in zwijmel voor hem vielen. Toch was Elonora niet zo aangelegd. Ze kon van een afstandje zeggen dat de jonge man er goed uitzag. Hij had een aantrekkelijk uiterlijk, maar voor haar telde het innerlijk zeker en vast mee. Dat was tenslotte even belangrijk, ook al dacht niet iedereen daar zo over. Zeker en vast enkele tienermeisjes niet.
Ze voelde zijn blik op haar en haar ogen sloeg ze naar hem op. Zijn ogen branden op haar lichaam. Nog nooit had iemand haar zo aangekeken. Het leek wel alsof ze van ver een soort van aantrekking voelde tussen hen beide en dat verwonderde haar. Nog nooit had ze zoiets gevoeld zoals ze zich nu voelde. Het leek alsof haar keel werd dichtgeknepen door onzichtbare handen en haar hart maakte een sprongetje. Haar borstkas versnelde en ze moest meer naar adem happen dan normaal. Toch dacht ze dat het laatste kwam vanwege haar inspanning die ze zonet had geleverd. Zijn ogen zijn een lange tijd op haar gefixeerd en er liep een rilling over haar rug heen. Het viel anderen ook op want plots keken er een aantal jaloerse meiden ook haar richting uit. Het was dus niet enkel aan Elonora opgevallen dat zij en de nieuwe jongen al intens oogcontact hadden gemaakt. Hij liep richting de docent en toen werden hun ogen van elkaar losgetrokken. Haar borstkas maakte zich groot en nu pas besefte ze dat ze een lange tijd haar adem had ingehouden. Wat was er zojuist gebeurd? Een hand haalde ze doorheen haar haarlokken, die nog steeds stevig waren vastgebonden in een strakke staart. Het fluitsignaal van de docent zorgde ervoor dat Elonora uit haar gedachten werd gehaald. Ze keek de richting uit van de docent, waar ook de nieuwe jongen stond. Op een of andere manier leek het alsof ze hem al kende. Alsof ze hem al eerder had ontmoet, alleen kon ze niets van hem plaatsen. Zijn naam was onbekend net zoals al de rest. Haar voeten kwamen in beweging en alle studenten vormde een kring rond de docent. 'Zoals jullie waarschijnlijk al is opgevallen mogen wij een nieuwe jongen ontvangen in onze groep. Hij gaat zich even kort voorstellen en dan gaan we meteen verder aan het werk, goed?' Elonora zelf leunde nonchalant tegen een paal aan en haar ogen had ze neergeslagen naar de grond. Het verlangen om de jongen terug aan te kijken zoals daarnet was zo groot dat ze zich schaamde. Dit kon toch niet echt gebeuren? 'Ga je gang maar.' Bij deze woorden kondigde de docent aan dat ze het woord overdroeg aan hem. Elonora kon niet langer haar nieuwsgierigheid bedwingen en ze sloeg haar ogen op, recht richting zijn gezicht.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Stefan.
Een glimlach bleef zijn lippen sieren. Hij was nu dichterbij het meisje dat hij de afgelopen twaalf jaar geweest was. Hier had hij zo vaak over nagedacht. Hoe het zou zijn om haar weer te zien. Weer onderdeel uit te maken van haar leven. En hoewel hij nog geen woord met haar gewisseld had, voelde het nu al zo ontzettend goed. Hij hoopte dat het gesprek nog zou volgen later vandaag. Misschien deze les al wel. Al wist hij dat hij het ook niet af moest dwingen. Haar afschrikken was het laatste wat hij wilde. Hij wilde haar weer terug in zijn leven, niet haar verder weg jagen.
Toch kon de jongen het niet laten om zijn ogen even op het meisje gericht te houden. Hij kon er niets aan doen. Het waren twaalf lange jaren en nu waren ze op een paar meter van elkaar verwijderd. Het voelde onwerkelijk, maar tegelijkertijd zo ontzettend goed. Al moest hij zijn blik al snel weer africhten. Hij wilde niet onbeleefd overkomen bij de docent en hij wist dat een simpele blik al veel op kon wekken bij zijn nieuwe medestudenten. Bovendien wilde hij een goede indruk maken, voor hij met minpunten moest beginnen. Het was belangrijk om op te gaan in de menigte en iedereen te vriend te houden, om zo zijn doel te kunnen bereiken. Toch was Elonora de enige die er echt toe deed. De enige die hem interesseerde en zijn aandacht wist te trekken.
Geduldig wachtte hij, toen de docent de klas bij elkaar haalde. Hij had gezien dat ze verschillende sporten aan het beoefenen waren. Hij hield wel van sport. Daar kon hij zijn energie in kwijt. Zijn emotie. Hij kon zijn gedachten afleiden van alles wat er om zich heen gebeurde en dat vond hij heerlijk. Soms had hij het ook echt wel eens nodig. Het duurde niet heel erg lang voor de studenten in een groep rondom hem en de docent stonden. Vrijwel direct begon er een grijns zijn lippen te sieren. Schaamte kende de jongen inmiddels niet meer. Daar was hij na al die jaren wel overheen gestapt. Hij vond het dan ook niet erg om voor een groep te spreken. Hij knikte even, toen de docent het teken gaf dat hij zich mocht voorstellen aan de groep. "Hello. Mijn naam is Stefan Salvatore en ik ben zeventien jaar oud. Mijn familie komt oorspronkelijk uit Mystic Falls, maar ik heb een tijdje ergens anders gewoond, samen met mijn ouders en mijn oudere broer. Sinds deze zomer ben ik weer terug in Mystic Falls en woon ik bij mijn oom in het oude Salvatore Mansion" zei hij met een glimlach tegen de groep.

Account verwijderd

schreef:
Elonora
Stefan... De naam spookte verder in haar hoofd. Moest ze hem ergens van kennen? Zijn naam kwam haar niet bekend voor en dat zorgde ervoor dat een raar gevoel zich in haar maag nestelde. Een brandende nieuwsgierigheid. Waarom voelde Elonora dan al een klik met de jongen terwijl ze hem niet eens kende?
De docent nam weer het woord over van de jongen en kondigde aan dat ze hun sporten moesten hervatten. Vermoeid streelde ze langs haar gezicht heen terwijl een geeuw haar mond verliet. Vanwaar plots haar vermoeidheid vandaan kwam, dat wist Elonora niet. Normaal was ze tijdens deze les altijd enorm actief, toch kon ze vandaag precies niet echt haar energie vinden. Misschien had ze deze ochtend al wat teveel inspanning geleverd door een kilometer extra te gaan lopen in tegenstelling tot alle andere dagen. Haar ogen scanden de omgeving om te zien waar haar klasgenoten naartoe gingen. Toen zag ze dat er op het basketbalveld niet veel mensen aanwezig waren. Ideaal. Ze stapte erheen en plukte een bal van de grond. Deze liet ze behendig van hand tot hand glijden en ze dribbelde ermee terwijl ze toertjes om haar eigen as draaide. Moest ze iets groter geweest zijn, had Elonora basketbal zelf beoefend als vaste sport. Toch was ze langs de kleine kant en dat had de doorslag gegeven in haar keuze. Vanwege haar lengte kon ze moeilijk scoren en dat betekende dan ook meteen het einde van haar fictieve basketbalcarrière. Toch was ze blij met de keuze die het eindelijk geworden is. Ze voelde haar goed in het cheerleader team. Caroline en Bonnie zaten hier ook in dus zo brachten de dames extra veel tijd door met elkaar. Zelf waren de training enorm intensief en werd er elke keer aan de lenigheid van de dames gewerkt. Een pluspunt vond Elonora. Terwijl ze hieraan dacht, gooide ze haar bal richting de basketbalring. De bal draaide een toertje op de ring en viel er uiteindelijk in. Een trotse glimlach versierde haar gezicht en ze rende terug achter de bal aan. Terwijl wierp ze een blik op het scorebord die haar vertelde dat de les over een kwartiertje gedaan zou zijn. Dit bord hing bovenaan het veld waar Tyler momenteel aan het sporten was en werd gebruikt bij de wedstrijden van hun schoolteam. Elonora had al vaak op dat veld gestaan, in haar cheer outfit, bewonderd naar Tyler. Het was de eerste keer dat hij haar gedachten weer binnen sloop sinds ze Stefan had gezien en het gaf haar een vertrouwd gevoel. Terwijl de nieuwe jongen onbekend terrein was, voelde ze bij de gedachten aan Tyler een huishoudelijk gevoel. Een gevoel van bescherming en kennis. Ze wist hoe hij dacht en hoe hij zijn handelingen volbracht. Elonora had vaak moeite met nieuwe mensen leren kennen. Dit kwam doordat haar vertrouwen in anderen enorm laag lag. Ze moest iemand goed kennen voordat ze aan hem of haar een vriend of vriendin kon noemen. De persoon zelf moest haar bewijzen dat ze op hen kon bouwen en kon rekenen. Dit was een van de moeilijkste karaktertrekken van haarzelf. Het gevolg was wel dat ze alleen goeie vrienden had. Vrienden die ze door en door kende en waarvoor ze alles zou doen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Stefan.
De introductie liet hij met opzet heel kort. Hij gaf net genoeg informatie, maar niet zoveel dat gelijk zijn levensverhaal open en bloot op de grond gaf. Nee, wat dat betreft was hij toch wat terughoudender. Hij vond dat hij zich niet aan iedereen bloot hoefde te geven. Dat deed meer kwaad dan je uiteindelijk lief was en daar zat hij heel eerlijk gezegd niet op te wachten. Bovendien was hij hier niet om een boel nieuwe vrienden te maken. Ten eerste was dat heel gevaarlijk. Hij liep een groter risico om betrapt te worden. Des te minder mensen van zijn 'echte' bestaan af wisten, hoe beter. Nee, voor hem was maar een persoon belangrijk en hij had het idee dat hij een indruk op haar gemaakt had. De klik was er nog steeds en dat deed hem goed. Het stelde hem toch wat meer gerust. Het was een goed begin, maar hij was er nog lang niet. Elonora hoefde er natuurlijk niet naar te handelen. Ze kon een vriend hebben of er simpelweg niet op zitten te wachten. Hij wist dat hij dit goed aan moest pakken. Voorzichtig en subtiel. Het zou raar zijn als hij zich aan één specifiek persoon zou opdringen. Dat zou de verkeerde indruk wekken en hij wilde niet te veel aandacht naar zich toe trekken. Maar hoe ging hij dit precies aanpakken? Hoe benaderde je iemand waarmee je enorm veel herinneringen deelde, zonder dat diegene zich ook maar iets van jou kon herinneren? Hij kon daar moeilijk over beginnen, al wist hij dat hij toen de tijd de beste keuze had gemaakt. Hij moest wil, aangezien hij haar veilig wilde houden. En voor zo ver hij wist, was dat hem goed gelukt. Dat deed hem goed. Al had hij het zichzelf wel een stuk moeilijker gemaakt, maar hij wist dat hij dat niet uit de weg zou gaan. Niet nu hij de kans weer gekregen had.
Uiteindelijk keek Stefan om zich heen. De groep mocht weer veder met de les. Verschillende sporten werden tijdens dit uur beoefend en hij wist eigenlijk niet heel goed waar hij beginnen moest. Zijn blik bleef uiteindelijk hangen bij het basketbalveld. Het was daar alles behalve druk, maar daar bevond zich wel de persoon waar hij zo naar verlangde. Een kleine glimlach verscheen er rond zijn lippen. Stefan volgde de bewegingen die Elonora maakte. Ze was dus sportief ingesteld. Dat was aan haar te zien. Hij had zijn sport in ieder geval uitgekozen. Het was een goede manier om in contact te komen, zonder dat hij zich daar al te druk over moest maken. Hij haalde een keer diep adem, om vervolgens op zijn gemakje naar het basketbalveld te lopen. Een kleine grijns begon zijn lippen weer te sieren. Eenmaal bij het veld aangekomen, liet hij zijn blik opnieuw naar Elonora glijden. "Hello. Is het goed als ik mij hier bij aansluit?"vroeg hij haar. Hij was benieuwd naar haar stem. Hoe het zou klinken. Haar kinderstem kon hij zich nog helder voor de geest halen. Haar lach. Haar karaktertrekken. Hij was benieuwd in hoeverre dit allemaal veranderd was. Of in hoeverre dit juist hetzelfde was gebleven. Hij hoopte dat hij daar achter kon komen en dat ze hem niet buiten sloot. Het zou de situatie in ieder geval behoorlijk bemoeilijken, al weerhield het hem er niet van om haar weer voor zich te winnen. Hij moest bekijken hoe het ging. Van dag tot dag; zonder dat hij zich te veel zorgen maakte. Dat was een karaktereigenschap waar hij niet altijd tevreden mee had. Hij dacht soms te zorgvuldig over dingen na. Hij wist dat hij dat los moest laten, maar dat ging niet altijd even goed.

Account verwijderd

schreef:
Elonora
Wanneer ze een stem hoorde, raakte ze de controle over de bal kwijt. De bal botste op haar rechtervoet, meer bepaald op haar dikke teen, en rolde over de grond heen. Elonora perste haar lippen op elkaar om geen gil van pijn uit te schreeuwen en keek over haar schouder naar de persoon die zich momenteel in haar buurt bevond. Degene die haar aandacht had opgeeist en aanwezig was op haar veld. Het was de nieuwe jongen, Stefan. Haar mondhoeken krulde voorzichtig omhoog en ze schudde haar hoofd dat een 'ja' vormde. Door deze beweging vlogen haar haarlokken alle kanten op waardoor ze uiteindelijk enkele verloren haarlokken, die uit haar staart waren ontsnapt, uit haar gezicht moest strelen. 'Geen enkel probleem. Dan heb ik tenminste een tegenstander.' Ze was helemaal alleen op het basketbalveld en was gewoon zelf wat beginnen improviseren met de bal. Zelf was dit Elonora niet echt bevallen en was het al snel gaan vervelen dus ze zag zijn aanwezigheid als een aanwinst. Zo kon ze ook meteen aftasten wat zijn niveau binnen de sport was en wie hij werkelijk was want op één of andere manier was ze enorm geïnteresseerd in hem. Ze brandde van de nieuwsgierigheid en wilde hem graag beter leren kennen. Een gevoel waarmee ze nog niet veel te maken mee heeft gehad in haar hele leven.
Haar ogen gleden over de grond en uiteindelijk zag ze dat de bal een tien meter verder tot stilstand was gekomen. Op een rustig tempo liep Elonora erheen en plukte de bal behendig op van de grond. De jongen zelf was véél groter dan haar, wat natuurlijk niet zo vreemd was aangezien iedereen groter was dan haarzelf, en oogde vriendelijk. Misschien kwam dit door de kleine glimlach die zijn gezicht versierde of door de lieve blik die in zijn ogen rustte. Met een stevige worp zorgde Elonora ervoor dat de bal in zijn handen terecht kwam. Haar rechtermondhoek krulde naar boven waardoor zich een uitdagende glimlach op haar gezicht vormde. 'Aan jou de eer om te beginnen.' Zelf ging ze geen wedstrijdje aan de kant, ook al wist ze dat ze waarschijnlijk wel ging verliezen. Toch zouden ze zo beide een goede indruk bij de docent wekken en zou Stefan al meteen een goeie, eerste indruk achterlaten. Dat was natuurlijk enorm belangrijk want deze docent keek tijdens de lessen enorm vaak naar de attitude die de leerlingen in de les vertoonde. Het was dus eigenlijk meer een dienst die Elonora aan Stefan verleende daarbij kon ze hieruit ook profijt halen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld