Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

22 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ When you wish upon a star schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Link naar het overlegtopic: http://virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=880503&p=last

Jarenlang kregen de zonen en dochter van villains en hero's gescheiden lessen. Dit jaar hebben de schoolhoofden de koppen bij elkaar gestoken en besloten het roer om te draaien. Niet alleen zullen alle kinderen van Disney personages in hetzelfde gebouw les hebben, ze zullen ook kamers moeten delen, samen lessen volgen en samen naar festiviteiten door de school georganiseerd moeten gaan. Een krankzinnig idee, aangezien de zonen en dochters van slechteriken nog altijd een appeltje te schillen hebben met diegene die hun ouder hebben verslagen of erger nog vermoord en de zonen en dochters van de helden staan ook niet bepaald te springen om samen te moeten werken met kinderen van mensen die er alles aan deden om hun ouders het leven zuur te maken en het schooljaar is nog maar net begonnen.

Regels:
- Geen overpowered chars
- Niet godmodden
- Schrijf toch minstens een tekstvakje vol per keer
- Verder gelden de andere standaardregels

Informatie over de school:
- Leerlingen worden verplicht een uniform te dragen. Enkel in het weekend mogen ze hun eigen kleding kiezen. Hieronder zie je hoe het er ongeveer uitziet. Jongens hebben hetzelfde met een broek en voor beiden is er ook een kostuumvest. Op de trui is in rode draad voor elke leerling een specifiek symbool genaaide verwijzend naar diens ouder(s).

Geplande evenementen:
1 september: opening school, geen les
2 september: aanvang lessen
31 oktober: Halloweenbal
25 december: Kerstmis, een week vakantie
20 januari: Winterbal
1 mei: Lentebal
29 juni: Zomerbal
30 juni: Einde schooljaar

Schoolregels:
- Het is verboden zelf feestjes te organiseren.
- Na 10.30 wordt er niet meer op de gangen gekomen en is het stil.
- Je slaapt op je eigen kamer, in je eigen bed niet bij vrienden of vriendinnen.
- De lessen beginnen om 8.30u tot 15u40 elke dag.
- Ontbijt is van 6.30u - 8.15u, middageten 11.30u - 13u avondeten van 17u-19.30u In de weekends en vakanties start het ontbijt later en duurt langer. Je kan altijd snacks halen in de eetzaal.
- Geen magie buiten de lessen gebruiken enkel indien je uitdrukkelijke toestemming hebt van een leraar.
- Het terrein wordt niet verlaten zonder toestemming.

Extra:
- Het is een gigantische school in een heel oud gebouw. Er zijn geheime gangen en deuren bij de vleet. Zij die s'nachts willen rondsluipen kunnen deze best gebruiken.

Zoon/dochter van helden
Dauntless ~ Oliver Poppins ~ Zoon van Mary Poppins en Bert ~ p2
Literacity ~ Blaire Ryder ~ Dochter van Eugene en Rapunzel ~ p5
Duchess ~ Merrick Thatch ~ Zoon van Milo en Kida ~ p9
Lavaires ~ Madison Hatter ~ Dochter van Alice en the Mad Hatter ~ p27
Evenstar ~ Sitka ~ Zoon van Kenai ~ p96

Zoon/dochter van slechteriken
Ladybambi ~ Ray Deepsea ~ Zoon van Ursula ~ p14
Kittenpainfull ~ Kenna Hook ~ Dochter van Captain Hook ~ p23
LilyAllen ~ Ivy Darkfairy ~ Dochter van Malificent ~ p35
Literacity ~ Ayah ~ Dochter van Jafar

Kamerindeling

Room 1:
Merrick
Madison

Room 2:
Blaire
Oliver

Room 3:
Ray
Kenna

Room 4:
Ayah
Ivy
Sitka

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Oliver Poppins, hoe vaak moet ik je nog zeggen om je haar te laten knippen. Bert darling, waarom heb je hem niet naar een kapper gestuurd?"
"Ach Oliver is heus oud genoeg om zelf te beslissen wanneer hij zijn haar laat knippen Mary."
"Blijkbaar niet, het is veel te lang, het lijkt zelfs ongekamd."
Zo ging het meestal. Altijd had zijn moeder wel iets te zeggen over zijn uiterlijk, zijn houding, zijn tafelmanieren en o wee als hij zei dat die dingen toch allemaal niet belangrijk waren. Volgens zijn moeder was een eerste indruk van het hoogste belang, daarbij representeerde hij de Poppins familie dus werd er uiterste hoffelijkheid en netheid van hem verwacht. Van zijn moeder dan toch, zijn vader had hem gewoon een leuke tijd op school gewenst en beloofde zoveel mogelijk te schrijven.
"Laten we naar de tekening gaan. We zouden niet willen dat je te laat komt." Oliver had er op gestaan de tekening voor zijn reis zelf te maken. Hij had er dagen aan gewerkt, steeds opnieuw had hij kleine details verwijderd en toegevoegd om een zo precies mogelijke weergave van de realiteit te creëren. Vol ingetogen verwachting bekeek hij zijn moeder die het eindwerk bestudeerde. "Niet slecht" ze stak haar hand uit, daarmee wist Oliver genoeg. Hij overhandigde haar de doos met krijtjes waarna ze de tekening begon aan te passen.
"Zo helemaal klaar voor vertrek." Zijn moeder kwam voor hem staan, trok zijn vlinderdas recht en schonk hem nog een laatste inspecterende blik. Ze had erop gestaan dat hij een echt kostuum aantrok. Al had hij stiekem een pet van zijn vader meegesmokkeld om toch zijn eigen toets aan zijn outfit te kunnen geven. "Oliver beloof me dat je goed zal studeren, je aan de regels houdt en je gedraagt."
"Natuurlijk moeder."
"Ik hou van je." Ze drukte een kus op zijn voorhoofd.
"Kom hier jongen." Zijn vader strekte zijn armen uit en trok hem in een dichte omhelzing.
"Bert pas op straks zit hij onder het roet." Inderdaad er zaten hier en daar wat roetvegen op zijn gezicht en kleren, maar ach het maakte Oliver weinig uit. Die roetvegen hoorden evenzeer bij het Poppins zijn als de manieren.
"Wel hier ga ik dan. Ik beloof te schrijven zodra ik tijd heb." Hij gooide zijn rugzak om zijn schouders, opende zijn paraplu en sprong de krijttekening in. Oliver was het vliegen niet echt gewoon. Hij had het altijd gekund, maar vreemd genoeg weinig gedaan. Het kwam niet door een angst van hoogtes. Integendeel, hij spendeerde het merendeel van zijn tijd op daken. Vaak vergat hij een paraplu mee te nemen. Een slechte eigenschap voor een Londenaar, gelukkig was er altijd wel een huis of familie waarbij hij terecht kon zodra de druppels begonnen te vallen.
Oliver bungelde in de lucht. Hij klampte zich met al zijn kracht vast aan de paraplu. Hij had allesbehalve die sierlijke houding waarmee zijn moeder reisde. Hoe bestuurde je zo'n ding ook. In plaats van op het dak te landen, streek hij nogal onhandig neer op het dag van de school. Zijn hart bonkte in zijn keel, wat een reis. Hij zou straks wel proberen de grond te bereiken, maar eerst even uitrusten, zich mentaal voorbereiden en van het uitzicht genieten.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dat het water in de oceaan koud was, daar merkte Ray helemaal niets van. Hij moest soms wel lachen van de mensen, die erover konden klagen. Mensen waren in dat opzicht softies. Het water was hartstikke warm, maar de mensen konden de temperatuur maar niet waarderen. Wat verwachtte ze? Een voorverwarmde zee? Zelfs in de winter vond Ray het water nog lekker, maar misschien kwam dat ook wel omdat hij het gewend was. Al sinds zijn babyjaren leefde hij in zee. Eerst als een octopid, later als een meerman. Waarom? Dat was nogal een lang verhaal. Ray was de zoon van een meerman die ten prooi viel aan piraten en de zeeheks Ursula. Hij werd geboren als een octopid, maar kon altijd al zijn vorm van nature en zonder magie veranderen tussen een meerman en een octopid. Aangezien zijn vader was overleden voor zijn geboorte, koos hij er echter voor om net als zijn moeder als een octopid te leven. Zijn moeder echter had nooit veel tijd voor hem. Ze had het te druk met de oceanen te veroveren, wat uiteindelijk ook tot haar dood leidde toen Ray nog extreem jong was. Veel kon hij zich niet meer van zijn moeder of zijn tijd als octopid herinneren. In elk geval besefte Ray dat hij niet meer veilig in de buurt van Atlantica kon leven. Zeker niet als octopid. Triton, de koning van Atlantica was opzoek naar zijn familie. Zeker nadat zijn tante Morgana probeerde om de prinses van land en zee, baby Melody aan de haaien te voeren als wraak voor de dood van zijn moeder. Tot aan die dag had Atlantica zich gewoon in de grotten van Atlantica verborgen, maar na het begin van de grootschalige zoektocht naar zijn tante, besefte Ray dat hij zich niet langer veilig kon verbergen, zeker niet als een octopid. Daarom besloot Ray de zeeën en de wereld over te reizen, gebruik makend van zijn meermanvorm.
Ray had verhalen gehoord over een school op het land waar helden en schurken samen kwamen. Volgens de verhalen kwamen er studenten over de hele wereld, uit elke tijdsperiode. Het heden, het verleden en de toekomst. Van allerlei soorten. Feeën, mensen, en ga zo maar door. Ray was wel benieuwd wat het precies inhield. De meeste zeemagie had hij nu inmiddels wel onder de knie, maar wie wist kon hij nog andere vormen van magie leren op een school speciaal voor magie. En zo niet? Dan zou Ray gewoon weer terugkeren naar de zee. Het was niet zo dat iemand hem kon tegenhouden tenslotte.
Rustig trok Ray een paar kastjes die in zijn grot stonden open en keek erin. In de kastjes stonden allemaal ingrediënten. Zeldzame zeewieren met magische eigenschappen, schubben van speciale vissen of andere dieren, vlinders, vruchten, poedertjes en zo kon Ray nog wel even doorgaan. Alles wat hij nodig had voor zijn spreuken. Even ging Ray met zijn blik over de plankjes heen en deed een paar potjes in zijn tas. Deze potjes bleven boven water ook goed, dus kon hij wel meenemen voor de toverdrankjes die hij daar zou moeten maken. De rest zou hij in zijn grot houden.
Toen de laatste potjes in zijn tassen zaten, zwom hij naar een oude ketel toe. Daar op het tafeltje had hij ook wat ingrediënten liggen. De ingrediënten om een magisch portaal te maken. Zijn moeder had hem deze spreuk na gelaten.
“Een roze landvlinder, 5 oranje zeemeerminschubben, 1 mossel,” las Ray voor, terwijl hij rustig de ingrediënten in zijn ketel wierp. Dit drankje had hij al vaak geoefend en hij was ook al naar veel verschillende plekken op de wereld gereisd. Eigenlijk kende hij het recept wel uit zijn hoofd, maar toch wilde hij er zeker van zijn dat hij het recept goed deed en las dan ook trouw alle ingrediënten van het papier.
Langzaam begon hij met het uitspreken van de spreuk die de poort zou openen, terwijl hij tegelijkertijd zijn koffers naar hem toe trok en een ketting met een haaientand eraan van het tafeltje met ingrediënten pakte. De ketting zelf was geen ingrediënt, maar gebruikte Ray om een mensenvorm aan te nemen. Hij kon in een octopid en een meerman veranderen, maar in een mens had hij nog een beetje moeite mee, vandaar de ketting. Toen de poort open ging, gooide hij rustig zijn koffers erdoor heen en deed de ketting om, waarna hij de poort zelf ook door ging. Al snel stond hij met 2 mensenbenen op het land en had moeite om zijn evenwicht te vinden, waardoor hij zich snel vastgreep aan een laaghangende tak van een boom die naast hem stond. Hij had zijn poort liever wat dichter bij de ingang van de school gewild, maar ja. Ray kon natuurlijk ook niet altijd geluk hebben. Even zuchtte hij zacht en keek om zich heen, toen hij merkte dat zijn koffers vlak bij een andere jongen waren neergevallen, die er bijna over was gestruikeld blijkbaar. Niet dat het Ray wat kon schelen, maar goed.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Ze hadden haar nu voor de zoveelste keer moeten zoeken. Blaire was vrijwel altijd buiten het kasteel te vinden en vaak met hulp van Cassandra. Toch leidde dit vaak tot zorgen bij Rapunzel. Niet alleen omdat ze vaak geen idee had waar Blaire uithing, maar ook meer vanwege de gevaren in de wereld, zoals ze zelf had ondervonden met Gothel en Varian vroeger. Als het aankwam op vertrouwen, dan leek Blaire veel op Rapunzel. Vaak net wat té goed van vertrouwen en dit bracht de nodige problemen met zich mee - iets waar Blaire dan ook niet graag over sprak.
Blaire was uiteindelijk ergens in het bos te vinden op haar favoriete plek; in een grote boomhut in de hoogste boom van het bos. Hier zat ze vaak op de uitkijk naar gevaar. Blaire was een avontuurlijke type. Misschien iets té avontuurlijk af en toe, want soms nam ze andere dorpsbewoners mee in haar gevaren tot ongenoegen van haar ouders. Eugene mocht dan wat soepeler zijn dan Rapunzel, maar ook hij was er soms niet blij mee.
Lusa, Cassandra's dochter, was vaak degene die Blaire weer naar huis moest halen en het was zo'n beetje een gewoonte geworden. Blaire moest gewoon niks hebben van dat luxe leventje in het kasteel en zocht liever de vrijheid op.
'Kom op, Blaire. Je moet nu écht gaan,' zuchtte Lusa. Het was om moe van te worden soms.
'Geef me nog even, Lus. Ik kan Rango nergens vinden,' antwoordde Blaire. Rango was haar kameleon en die vond het leuk om zich vaak te verstoppen voor Blaire - net zoals Pascal dat deed bij Rapunzel. Zo vader, zo zoon. 'Achter de gordijnen, hm? Je moet echt eens met wat beters komen, Rango,' grinnikte Blaire en nam hem mee naar beneden.
'Je leert het nooit af, hé?' zuchtte Lusa, terug op weg naar het kasteel.
'Wees toch eens wat gezelliger, Lus. Lijkt wel of ik tegen je moeder praat in plaats van tegen jou.'
Eenmaal ze terug waren, stond voor Blaire al een paard met koets klaar. Ze zou ergens naartoe gebracht worden en dat kon nog interessant gaan worden. Nieuwe uitdagingen, een nieuw avontuur...
'Wees op je hoede als je er uiteindelijk bent,' zei Rapunzel. 'Maar ga ook voor het plezier,' glimlachte ze.
'En laat ze zien wat je in huis hebt met die glimlach van je,' glimlachte Eugene. 'En vergeet die geweldige smeltblik niet.'
'Natuurlijk niet. Ik blaas ze omver met mijn charmes,' grinnikte Blaire en stapte met Rango op haar schouders de koets in. 'Oh, doe hier nog wat leuks mee,' grijnsde Blaire licht, terwijl ze een kleine tas met juwelen naar Eugene gooide.
'Dat is mijn dochter,' glimlachte hij breed - wat hem een elleboog opleverde van Rapunzel. 'We brengen het wel terug,' zei ze.
De koets vertrok en Blaire maakte het zich gemakkelijk door wat onderuitgezakt te gaan zitten. Het was een lange tocht, maar een nieuwe wereld kwam dan toch in het zicht. Ze was benieuwd naar waar ze terecht ging komen, welke avonturen ze zou beleven en wat ze stiekem kon gaan jatten. Eén ding was zeker: plezier ging ze zéker weten maken en misschien begon dat nog sneller dan verwacht.
Toen Blaire was aangekomen en even rondkeek, viel het haar gelijk op dat er iemand op het dak zat. Niet geheel gebruikelijk, maar oké: leve avontuur! Ze gooide de tas op haar rug en zocht een plek om naar boven te klimmen. Toen ze die eenmaal gevonden had, klom ze behendig naar boven, want klimmen deed ze maar al te graag. Anders kwam je nooit ver als je een avontuur wilde beleven. Boven aangekomen zag ze een jongen zitten en nam gelijk naast hem plaats. 'Leuk zicht vanaf hier.'

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Langzaam pakte Dorian zijn bezittingen bij elkaar. Het was niet veel, want zo rijk was hij niet. Hij was net zijn kleren aan het inpakken toen hij een bekende stem achter zich hoorde. "Weet je dit zeker?," vroeg zijn moeder. "Je hebt geen magische krachten en je hebt het hier goed toch?" Dorian keek niet eens naar haar. Hij wist dat zij deels gelijk had. Hij had er niet veel te zoeken en dat kwam er ook door dat hij geen krachten had en niet eens iets hoefde te leren. Alleen maar door zijn geboorterecht kon hij op de school komen en dat was dan ook het enige waarom hij op die school zou kunnen komen. Hij kon goed jagen, hij kon goed vechten en dat was het dan ook wel.

"Je weet best dat ik hier niet meer wil zijn," snauwde hij terug. Stug ging hij door met het inpakken van zijn koffer. Zijn moeder zuchtte. "Heeft dit met hem te maken?" Natuurlijk had dit met hem te maken. Alles had te maken met Gaston. Het feit dat hij niet over straat kon zonder dat men hem aankeek, omdat hij de zoon was van Gaston, hoe lang dat dan ook geleden was. Geen dag ging voorbij dat hij niet het enorme kasteel zag, waar de moordenaar van zijn vader woonde. Geen jachttrip ging voorbij zonder dat hij nerveus werd als hij op enige hoogte was. Hij was altijd 'de zoon van' en hij was ook de zoon van degene die met die vrouw in het kasteel een relatie wilde hebben. Hij wilde gewoon vertrekken, zodat hij nooit meer het kasteel hoefde te zien, nooit meer de dorpsgenoten zien die hem nastaarden en hij wilde wraak nemen. Dorian wist niet of Belle al kinderen had gekregen en of die ook op de school zouden zijn. Zij hadden ervoor gezorgd dat hij zijn vader kwijt had geraakt en dan zou hij ervoor zorgen dat die schuld rechtgezet zou worden. "Ja, en ik wil iets nieuws. Ik hoef er niets te leren, maar ik wil niet meer hier zijn." Hij zag hoe zijn moeder haar gezicht vertrok, alsof zijn woorden pijn hadden gedaan. Dat deed hem verassend weinig. Zijn moeder vroeg nog wat door, maar Dorian had geen zin meer om te praten. Praten loste toch nooit iets op en hij had al gezegd wat hij wilde zeggen.

Toen hij zijn riem om had gedaan, waar de dolken en pijlenkoker aan hingen, was hij klaar om te gaan. Het afscheid met zijn moeder duurde niet lang en hoewel hij beloofde dat hij haar weer op zou komen zoeken, wist hij dat hij nooit vrijwillig terug zou gaan naar zijn geboorteplaats. Dorian wist dat er in de buurt een portaal zou zijn, waar hij snel en gemakkelijk naar de school kon gaan. Hij had geen magische krachten of artifacten die hem het leven makkelijker zouden maken. Anders had hij al wel wraak genomen en was hij wel ergens anders naartoe gegaan. De school zelf betekende vrij weinig voor hem, maar hij hoopte dat het meer een opstap zou zijn, dat hij daarna ergens anders naartoe kon. En hij wilde ergens zijn waar hij wel gerespecteerd zou worden voor wie hij was. Dat was iets wat nooit in zijn dorp zou gaan gebeuren.

De reis zelf duurde niet heel lang. Hij hoefde maar twee uur te lopen voordat hij het portaal zag. Dorian stapte erin en was meteen bij de school. Wauw, dacht hij. Hij moest echt te weten komen hoe hij die kon gebruiken. Als hij dat kon gebruiken voor zijn eigen doeleinden, was hij onoverwinnelijk. Toen hij door de poort liep, zag hij dat er een aantal leerlingen op het dak waren. Nee, niets voor hem. Hij had geen zin om op de eerste dag al van een dak geduwd te worden en hetzelfde eind zou krijgen als dat zijn vader had gekregen. Maar doordat hij naar het dak keek, had hij de koffers niet gezien van een of ander joch. "Kijk uit waar je je koffers zet," riep Dorian geïrriteerd uit, terwijl hij met een hand naar zijn dolk greep. Het boeide hem niet of die jongen magisch was of niet, hij was wel klaar om een gevecht aan te gaan.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Zijn ouders hadden erop gestaan om in ieder geval mee te gaan naar boven water; Merrick was immers nog nooit buiten Atlantis geweest. Niet dat hij het erg vond. Juist om die reden had hij enorm tegen zijn eerste schooldag opgekeken. Hij was bang dat hij er volledig buiten zou vallen, omdat hij zo weinig wist. Aan de andere kant was hij ontzettend nieuwsgierig geweest naar de wereld buiten Atlantis en, misschien nog wel meer, naar zijn klasgenoten, want ook dezen kwamen niet uit Atlantis. Na zijn ouders dan eindelijk gedag gezegd te hebben, reisde hij zelf verder naar het schoolgebouw.
Het was gelukkig niet ver en onderweg kon Merrick zijn ogen uitkijken. Nu al leek de wereld in niets op de stad onder water waar hij zo gewend aan was. Nu kon hij de school nog even vergeten en genieten van alle nieuwe dingen om zich heen. De mensen hier kleedden zich heel anders, en ook het landschap was - natuurlijk - erg anders dan onder water. Hij wilde bijna dat hij hier eeuwig naar kon blijven, maar helaas. De school zou niet op hem wachten.
De school was trouwens ook een gebouw zoals hij nooit eerder had gezien. Zodra het al een beetje in zich kwam, vertraagde hij onbewust zijn pas. Het was niet alleen ontzettend groot, maar ook zo anders gebouwd dan... Alles in Atlantis. Thuis kende hij alle wegen en paden, maar hier was hij ineens bang om al in alleen de school te verdwalen. Als hij maar gewoon wist waar alle belangrijke dingen waren en hoe hij er kwam, dan moest het wel goed komen. Hoopte Merrick althans.
Hoe lang hij er uiteindelijk precies stond, wist hij niet, maar na een tijdje merkte Merrick dat hij gestopt was met lopen. Hij schrok op en liep maar gewoon snel door. Hoe laat het was, wist hij niet, maar té laat komen stond niet op zijn to-do-list. Zodra hij het terrein van de school opliep, verwonderde hij zich toch weer even hoe groot het was, maar ook voornamelijk om het grote aantal leerlingen die al rondliepen. Oh help, hij ging verdwalen. En als het niet aan de gangen lag, dan lag het aan de drukte. Hij keek verwonderd om zich heen naar de verschillende mensen, tot zijn oog viel op iemand die... Het reusachtige gebouw beklom. Dat kon haast niet verstandig zijn. Sterker nog, Merrick kreeg het idee dat als ze vallen zou, dat niet leuk zou aflopen.
Doordat hij zo gefixeerd was op de mensen op het dak, liep hij vol tegen iemand aan. Hij keek gelijk op. 'Ah, het spijt me...'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij tuurde over de bossen die zich eindeloos rondom het kasteel leken uit te strekken. Enkel in het westen toonden zich tekenen van beschaving in de vorm van kleine stenen huisjes waar wolkjes rook uit de schoorsteen omhoog kringelden. Oliver was zodanig gefocust op wat in de verte lag dat hij niet opmerkte dat vlakbij hem een meisje het in haar hoofd haalde het kasteel te beklimmen. Hij schrok zich dan ook bijna dood toen hij plots een stem hoorde. Net op tijd wist hij zijn handvat achter de rand van het dak te haken zodat hij niet naar beneden zou storten. Nog half in shock trok hij zichzelf weer omhoog. "Doe dat alsjeblieft nooit meer." Sterven was niet iets wat hij op zijn to-do lijstje had gezet voor deze eerste schooldag. Hij nam de persoon die hem op de rand van een hartaanval had gebracht in zich op. Ze straalde kattenkwaad uit. Het twinkelde in haar ogen. Om eerlijk te zijn kon Oliver zo'n personen wel appreciëren, zolang hijzelf niet de dupe was van hun plagerijen. In Londen had hij ook weleens deelgenomen aan zo'n kwajongensstreken. Natuurlijk altijd wanneer zijn moeder er niet was. Als ze er dan toch lucht van kreeg, oh wee.
"Dus ben jij net heel het kasteel opgeklommen?" vroeg hij terwijl hij zichzelf tot kalmte maande. "Dat is zacht uitgedrukt een hele prestatie." Erheen vliegen was één ding, klimmen iets totaal anders. "Wel hoe dan ook is het leuk je te ontmoeten." Ondanks van de bijna dood ervaring, maar ach dat was net zozeer de schuld van zijn fijngevoeligheid als van haar sluipvermogen. "Altijd fijn om nieuwe mensen op de daken te leren kennen. Mijn naam is Oliver." Hij stak zijn vrije hand naar haar uit.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ray was nog altijd bezig om zijn evenwicht te bewaren, toen er een jongen over zijn koffers struikelde. “Ik weet niet of je het doorhad, maar die koffers stonden er al. Kijk gewoon uit je doppen zou ik zeggen. Dan heb je er ook geen last van” antwoordde Ray droog en liet voorzichtig de takken los zodra hij zijn evenwicht goed had gevonden. Zijn blik ging over de jongen tegenover hem heen. Hij moest toegeven dat de jongen er best mocht zijn, voor een landjongen. Al had hij zo’n vermoeden dat de jongen dat zelf ook wel door had en daardoor een groot ego had. Zeker aan zijn geïrriteerde opmerking te horen. “Luister, het is niet mijn schuld dat je naar de vogeltjes wilt kijken, al begrijp ik dat best. Het zijn interessante dieren. Zo hoog in de lucht zullen ze vast een geweldig uitzicht hebben, maar dat betekend niet dat je je aandacht de hele tijd op de wolken moet richten in plaats van op de grond. Oh en doe geen moeite met die dolk van je. Je wilt geen gevecht met mij.” zei Ray rustig en haalde een hand door zijn haren heen en keek kort naar zijn ontblootte lichaam en de kleren die de andere jongen aanhad en beet op zijn lip. “Zo irritant aan die transformaties” mompelde Ray in zichzelf en liep rustig naar zijn koffer toen. Het maakte Ray eigenlijk niet uit dat hij naakt was. Hij snapte het hele ding van mensen en kleding ook niet helemaal. Misschien omdat hij als meerman zich nooit hoefde aan te kleden. Toch wist hij dat de mensen zich hadden gehecht aan de verhullende stoffen en vond hij het wat ongemakkelijk om als enige naakt rond te lopen. Hij hield niet zo van de blikken die op hem gericht zouden worden door de anderen. Dus zou hij zich tot zover aan het land aanpassen.
Rustig gooide Ray zijn koffer vlak voor de jongen open, negerend dat de bovenkant bijna tegen hem aan knalde en rommelde wat door zijn spullen heen. Zijn kleren waren droog, ondanks dat ze eigenlijk uit het water kwamen. Dat kwam omdat Ray een speciale spreuk over de koffers had uitgesproken. Door die spreuk bleef de inhoud droog, zelfs als de koffers onderwater opengedaan werden. Pas als het uit de koffers gehaald werd zou het nat worden. Terwijl hij zijn drankjesingrediënten verplaatste zodat hij een donkerblauwe korte broek en een wit shirt eruit kon halen, pakte hij even zijn haaientand vast. Hij vroeg zich af of hij hier zichzelf kon zijn. Niet de meerman, maar de octopid zoals hij was geboren. Het was jaren geleden dat hij zijn ware vorm had aangenomen. Hij wist niet eens meer hoe hij er uit zag in die vorm. Zou hij het nog kunnen? Na bijna zijn hele leven zich voor te hebben gedaan als iemand anders, de zoon van zijn vader. Hij had geen idee, maar besloot er nu ook niet aan te denken.
Rustig trok ij de kleding die hij uit zijn koffer had gepakt aan en keek op toen hij besefte dat de jongen er nog steeds stond. “Ga je me nog aanvallen of ga je gewoon weg? Ik zou het laatste aanraden als ik jou was” zei Ray rustig en ritste zijn koffer dicht. Net op het moment dat hij rechtop stond, botste er opeens iemand vol tegen hem aan. Doordat Ray al jaren niet meer in zijn mensenvorm op het land had gelopen en dat dus niet meer gewend was, viel hij hard over zijn koffer heen op de grond en onderdrukte een pijnlijke kreun. Kwaad keek hij op naar de jongen die tegen hem aanliep. “Kijk uit je doppen. Heb je soms kieuwen in plaats van ogen?” vroeg hij kwaad, terwijl hij een beetje onhandig overeind krabbelde. Groene plekken van het gras zaten nu op zijn witte shirt, wat er niet bepaald netjes uitzag. Niet dat Ray dat iets kon schelen, zoals eerder gezegd boeiden kleding hem totaal niet. Toch vond hij het wat vervelend om neergeknald te worden.
Toen Ray uiteindelijk weer overeind stond en zijn evenwicht had hervonden, wilde hij eigenlijk weer tegen de jongen uitvallen. Het kon hem niets schelen dat de jongen zijn excuses had aangeboden. Excuses waren slechts woorden zonder betekenis. In elk geval voor hem. Zijn woorden werden echter verstoord door zijn blik die op het kristal om de jongen zijn nek viel. “Jij bent een Atlantean, of niet soms?” vroeg Ray verbaasd en keek de jongen toen even aan. Dan was hij dus niet de enige die uit het water kwam en niet veel verstand van deze wereld had. Zelf begreep hij de Atlanteanen niet helemaal. Waarom zouden ze zo lang onderwater willen blijven wonen tenslotte? Het waren mensen, die hoorden nu eenmaal op het land thuis. Niet onderwater. Echter had hij lang geleden al besloten zich daar geen zorgen meer over te maken. Het had geen zin en zou weinig verschil maken.
Terwijl Ray een kluit modder van zijn kleren afveegde, keek hij de beide jongens nog altijd aan. De Atlantean zag hij niet als een bedreiging en die andere jongen ook niet echt. Echter zou hij die wel iets beter in de gaten moeten houden. Als hij zijn wapen echt zou pakken, dan zou de jongen een probleem krijgen, maar tot die tijd zou Ray zich inhouden. Hij kon later wel plannen bedenken om de macht over te nemen. Plannen om hen te laten lijden, nu zou hij zich nog even rustig houden. Ontdekken wat de diepste verlangens van zijn vijanden waren. Hoe hij de beste contracten met hen kon opstellen zodat hij ze later in zijn macht kon krijgen. Eerst wilde hij gewoon zijn spullen in zijn kamer dumpen en de school verkennen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Neverland stond bekend als het land waar kinderen nooit volwassen werden, waar het onmogelijk was om ook maar een jaar ouder te worden. Zo ook Kenna. Al had ze eerst 12 jaar besteed op aarde, gewoon opgegroeid en niks wetende van Neverland. Haar moeder was namelijk een normale vrouw geweest die op aarde gewoond had. Al was deze in contact gekomen met kapitein Hook en lang verhaal kort, dit had gezorgd voor de geboorte van Kenna. Beide haar ouders hadden besloten dat het beter geweest voor haar om op aarde te blijven, haar weg te houden van Neverland. Haar moeder had dit gedaan voor de veiligheid van haar dochter maar haar vader hoogstwaarschijnlijk niet. Kenna had natuurlijk geen bewijs maar ze had toch altijd wel gedacht dat het voor haar vader een handige manier geweest was om niks te maken hebben met zijn dochter. Voor hoe lang dat duurde, aangezien ze op haar 12e kreeg ze van haar moeder te horen over dit gebied onder de naam Neverland, over dat dat was waar haar vader al die tijd was en wat het allemaal inhield. Dit was voor Kenna het begin geweest van haar leven op Neverland, al bezocht ze aarde ook nog vaak genoeg. Zo kon ze wisselen tussen zowel haar moeder en haar vader te zien maar niet alleen dat, zo kon ze ook wisselen tussen het leven op aarde en Neverland. Zo kon ze soms jaren maanden besteden op aarde zonder ook maar terug te reizen naar Neverland en andere keren was ze langer te vinden op Neverland. Ondertussen was haar leeftijd 19 jaar, dit was uiteraard exclusief alle tijd die ze op Neverland besteed had aangezien zie hier technisch gezien geen dag ouder werd. Ze zag haarzelf dan ook gewoon als een 19 jarige en niet ouder dan dat en niet alleen zij, ook haar ouders zagen haar gewoon als hun jongvolwassen dochter.
Nu Kenna 19 jaar was vonden haar ouders het dan ook tijd dat ze niet langer meer om hun zouden heen hangen, of dit nu was op aarde of in Neverland. Beide leken dus met het idee gekomen te zijn om haar naar deze school te sturen waar alle de kinderen van zowel de slechteriken als helden les zouden krijgen, gezamenlijk. Dit was niet iets waar Kenna het mee eens geweest had maar ze leek weinig keuze te hebben. Haar ouders stonden er op en voor ze het wist werd Kenna door haar vader richting een portaal naar de school gevaard. Mr. Smee had haar dan wel vast gebonden aan de scheepsmast maar veel had dat niet gedaan. De man had zijn best gedaan om het touw zo strak en stevig mogelijk om de jonge vrouw heen te krijgen maar Kenna voelde meteen al wel dat ze eigenlijk gewoon kon opstaan en kon lopen. Dit had ze echter niet gedaan, ze zaten midden op zee dus het was niet alsof ze ergens heen kon en eigenlijk zat ze wel comfortabel, dus voor het idee was ze gewoon blijven zitten.
Dit was tot The Jolly Roger, het schip van haar vader, aangekomen was bij zo’n portaal die haar richting deze school zou brengen. Dit was wanneer Mr. Smee richting haar toe liep om haar uit de touwen te halen. “Doe geen moeite.” Sprak ze nonchalant en zoals verwacht kon ze opstaan wat ervoor zorgde dat de touwen gewoon langs haar heen op de grond vielen. Niet iets waar haar vader blij mee was aangezien dit betekende dat Kenna al die tijd al had kunnen opstaan maar opnieuw, op zee had ze niet echt plek om ergens naar toe te vertrekken. Kenna pakte haar bagage die ze bij zich had voor haar nieuwe leven op school en vertrok door het portaal. Natuurlijk niet voor vaarwel tegen haar vader te zeggen maar dat had niet veel van haar tijd ingenomen, dat hoefde ook niet veel tijd in te nemen volgens haar.
Eenmaal Kenna door het portaal kwam werd ze begroet met het zicht van een groot gebouw, een kasteel eigenlijk. Ook viel haar blik vrijwel meteen op verschillende mensen waarvan ze alleen maar uit kon gaan dat deze ook studenten waren van de school Echter besloot Kenna nog niet al te veel aandacht aan hen te besteden. Al kon ze het niet helpen toch mee te luisteren met de groep van 3 jongens die met zijn allen bij elkaar stonden. Terwijl ze voorbij liep had ze dan ook haar blik op de kleine groep gericht, misschien een beetje nieuwsgierig naar wat er gaande was.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
‘’Hmpf, is dat nou mijn wekker die afloopt?’’ vraag ik mezelf af. ‘’Laat ik jou eens lekker snooz… Wacht… Ik heb school vandaag!’’ gil ik nog net niet hardop en schiet overeind uit schrik. Wat moet ik aan? Straks gaan ze me raar vinden?! Zal ik een hoed dragen?! Wacht, heb ik hier wel tijd voor?! Zijn de gedachtes die door mijn hoofd heen razen. Lekker chaotisch maar ach, zo ben ik. Toch weet ik rustig mijn kleren uit te zoeken en loop ik naar beneden waar mijn vader aan tafel zit. ‘’Net optijd voor theekrans 1 van de dag!’’ zegt hij vrolijk terwijl hij een pannenkoek omhoog gooit en weet te vangen met een bord. ‘’Goedemorgen pap!’’ zeg ik met een vrolijke lach en neem het bord aan. ‘’Zenuwachtig voor wat je te wachten staat?’’ vraagt hij. ‘’Nah niet echt eigenlijk. Alleen een beetje voor de mensen, maar dat is alles.’’ vertel ik hem kalm. Als wij allebei onze pannenkoeken en thee op hebben loop ik naar boven om mijn ingepakte koffers te halen. Een voor een sleur ik ze de trappen naar beneden. Echt een hell die trappen bij ons. Die veranderen elke keer van richting! Beter hebben ze dat niet op school, dan zou ik gek worden. Al ben ik het wel gewend hier… Als eenmaal de 2 koffers beneden staan slaat pap gelijk zijn armen om me heen. ‘’Oh wat ga ik jou toch missen mijn lieve Maddie!’’ begint hij te praten. ‘’Onthou 1 ding meid, de beste mensen zijn de gekke mensen. Laat je niet beïnvloeden door wat anderen denken hè. Jij bent een Hatter en dat is iets om trots op te zijn!’’ zegt hij. ‘’Dankjewel pap, ik hou van je!” fluister ik hem terug. Nog net niet worden we emotioneel. ‘’Kom op meid, ik zal de portaal voor je openen.’’ roept hij terwijl hij zijn hoed van zijn hoofd afpakt en op de grond neer zet. Hij begint eraan te draaien en voor ik het weet is er een portaal geopend in de grond. ‘’Succes lieverd, vergeet je theekransjes niet hè!’’ wenst hij me toe. Ik pak mijn koffers in mijn handen en spring door het gat. ‘’Doei paps!’’ roep ik hem nog.
Met een klap val ik in een weiland niet zo heel ver van school. In de verte zie ik wat jongens klungelen bij een boom. Gezellig zo’n theekransjes in een boom, dat heb ik met Féline altijd gedaan, die gekke kat ook.’’ Proest ik lachend uit, het ziet er namelijk helemaal niet zo gezellig uit. Al denk ik wel een lekkertje er tussen te zien staan. Ik sta op en veeg mijn kleren voorzichtig af. Gelukkig, mijn kleren zijn nog schoon, wat een opluchting! Ik fixeer mijn haar een beetje en schuif het speldje weer naar de plek waar het zat. Wanneer ik de grote deurknop wil omdraaien hoor ik in de verte iets wat klinkt als een.. Uhm… Hoe heet zo’n beestje ookal weer? Vraag ik mezelf af terwijl ik me omdraai. Met grote ogen kijk ik hoe een grote zwarte draak recht op me af vliegt. Helaas kan ik het niet laten om een gil binnen te houden. De draak schrikt en landt daardoor wat vervelend op de grond en veranderd het in een meisje. Oké even je ego aan de kant zetten Maddie, dit is jouw eigen schuld! denk ik bij mezelf. ‘’Sorry het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken, is alles wel oke?’’ vraag ik rustig terwijl ik mijn hand naar haar uitsteek. Dit is het moment van de waarheid, zal dit een vijand of vriendin opleveren?

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Toen de jongen schrok, greep Blaire gelijk zijn arm vast ondanks dat hij zelf al een handvat te pakken gekregen had om niet te pletter te vallen. 'Sorry! Ik dacht dat je me wel had zien aankomen,' antwoordde Blaire. Als ze niet zo hoog hadden gezeten, dan had ze het nog wel grappig gevonden dat hij van haar schrok. Maar ze wilde geen dood op haar geweten hebben en al zéker de eerste schooldag niet. Eugene zou het enerzijds geweldig hebben gevonden, maar die dood-ervaring hoefde dan ook weer niet mee te maken. Ze zouden wel denken thuis...
'Yep, ik ben helemaal naar hier geklommen,' glimlachte ze tevreden. 'Ik houd wel van wat avontuur, dus waarom ook niet?' Blaire zuchtte glimlachend en maakte het zich wat gemakkelijker. Ze keek hem aan en schudde hem de hand. 'Blaire Ryder is de naam. Maar hoe ben jij op het dak terechtgekomen dan? Ik bedoel, als je niet geklommen hebt...?' Wat zou het geweest zijn? Magie of een portaal? Het was hoe dan ook interessant om te horen en alles leek ook een uitdaging te zijn voor haar. Ze kende haar grenzen dan wel, maar soms wilde ze toch nét dat stapje verder zetten.. Blaire had al eens pogingen gedaan om magie te gebruiken door naar magiërs te gaan, maar haar pad werd steeds onderbroken door Lusa of andere kasteelwachters.
Ze keek even op toen ze dacht wat rumoer te horen, wat niet ver uit de buurt lag van kwaadheid. 'Zeg, dat gaat wel lekker daar, is het niet? Wat denk je: gaan we ze helpen of laten we ze vechten?' Sensatie? In zekere mate vond ze dat ook wel leuk om op te zoeken, maar dat ging vaak ook niet zonder gevolgen. Ze was avontuurlijk en dat liet zich in vele vormen dan ook zien.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick had de jongen even verbaasd aangekeken en had hem nog overeind willen helpen, maar voor hij het wist, stond hij alweer. Dat was... Harder dan hij verwacht had. Zowel de impact op de jongen zelf, als de woorden van de jongen. 'Eh, klopt ja...' antwoordde hij wat beduusd. Natuurlijk had hij wel verwacht dat het op zou vallen, maar zeker niet zo snel al. En zeker niet op deze manier... Niet alleen tegen hem, maar ook tegen de andere jongen die bij hen stond leek hij... Niet al te vriendelijk. Misschien viel het mee en had hij nu gewoon een rotdag. Dat zou het zijn. Hij was vast gewoon nerveus, net als de rest. Daarbij ging hij echt niet nu al mensen tegen zich keren, zeker niet om zoiets doms als niet uitkijken. Hij weigerde om nog voor de eerste dag goed en wel begonnen was al mogelijke klasgenoten te hebben die hem met de nek aankeken. Zeker als hij het verhelpen kon.
Merrick glimlachte even voorzichtig naar hem. 'Gaat het...?' Hij hoopte maar gewoon dat hij hem geen pijn had gedaan. Hij zou natuurlijk kunnen helpen als het een kleine wond was, maar... Als het niet hoefde, deed hij het liever niet. Al helemaal niet als zo'n wond zijn schuld zou zijn. Het minste wat hij in zo'n geval kon doen was helpen waar hij kon.
Het was ook eigenlijk apart; zo snel liep hij al niet, gezien hij afgeleid was, dus het laatste wat hij had zien aankomen was dat de jongen zijn evenwicht verliezen zou. Maar afijn, dat waren Merricks zaken ook helemaal niet.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Zoals het begin van bijna elke dag liep Ivy door de vertrouwde gangen van het kasteel in de verboden bergen, de plek waar Ivy was opgegroeid. Veel plensen mijdden de plek omdat ze het geen fijne plaats vonden, maar Ivy hield er erg veel van. De lucht was standaard donker, het kasteel was in verval en er hing altijd een valse atmosfeer. Het kasteel schrikte ook iedereen af die waagde om in de buurt te komen. De perfecte plek om op te groeien als dochter van Maleficent. Maleficent was de moeder van Ivy, maar 'moederlijk' was ze niet. De enige reden dat ze een kind wilde is om ervoor te zorgen dat haar niveau aan slechtheid niet zou worden verloren. Ivy heeft haar hele leven nog nooit echte liefde gevoeld, Maleficent zorgde er altijd voor dat Ivy's hart zo hard als steen werd. Door middel van zware straffen en harde maatregelen werd ervoor gezorgd dat Ivy even verrot zou worden als Maleficent zelf. Dit heeft ervoor gezorgd dat Ivy gemeen kan uitvallen, emotioneel instabiel is en misleidend is. Door dit alles had Ivy toch nog een liefde voor haar moeder, ze stond volledig achter haar slechtheid en zou naast haar zijde willen regeren. Toch heeft Ivy haar moeder niet lang gekend; toen ze een paar jaar oud was werd haar moeder vermoord door een of andere prins. Hierdoor heeft ze een wrok ontwikkeld tegen de meeste helden, in haar ogen waren de meeste helden even erg als de prins die haar moeder vermoordde. En ze was niet bang om enige maatregelen te nemen tegen deze zogenaamde 'helden'.
De enige persoon die sinds de dood van haar moeder haar zachte kant omhoog kan halen is Diaval, de raaf die eens mens is geworden en altijd bij de zijde van Maleficent was. Diaval nam na de dood van Maleficent de zorg over Ivy over, en sinds die tijd is Diaval een soort vader figuur voor haar geworden. Diaval hielp haar haar magie te ontwikkelen, waardoor Ivy nu erg krachtig is geworden in allerlei magie. Daar was ze hem dankbaar voor. Hij was overigens ook de enige andere persoon die met haar in de verboden bergen woonde. Over Diaval gesproken, hij stond haar op te wachten in de grote hal van het kasteel. Het was namelijk tijd om weer naar school te gaan, en Diaval kwam afscheid van Ivy nemen. "Heb je al je spullen al klaar staan? Je gaat nog te laat komen" zei Diaval en hij veranderde zijn pas om met Ivy mee te kunnen lopen. "Ik was gisteren al klaar. Weet je dat nu al niet meer?" vroeg Ivy en ze grijnsde naar Diaval, "Mijn koffers zijn zelfs al onderweg naar het kasteel". Diaval rolde met zijn ogen. Ze bleven even in stilte verderlopen tot ze bij de grote deuren bij het kasteel waren. "WIl je me deze keer beloven dat je aardig gaat zijn tegen je medeleerlingen? Het zou plezierig zijn als je meer vrienden hebt dan alleen ik" zei Diaval en hij keek Ivy betekenisvol aan. "Als je dat gelooft dan ben je een dwaas, vogeltje" zei Ivy met een speelse glimlach, "Ga nou maar rusten. Je bent de hele week al gestrest over mijn scholing". Diaval zwaaide haar snel uit. Meer genegenheid uitten ze nooit; Ivy was er nooit comfortabel mee geweest; ze had dan ook nooit een moeder gehad die liefdevol was geweest.
Zodra Ivy de deur uit was, veranderde ze in een massieve zwarte draak met gele ogen. Ze steeg op en vloog naar de school toe. Ivy was weliswaar het gelukkigst als ze als draak rond kon vliegen, omdat het het enige was wat ervoor zorgde dat ze zich verbonden voelde met haar moeder. Het was gelukkig niet ver vliegen; na ongeveer aan halfuurtje was ze al aangekomen. Veel zin om hier te zijn was ze niet, ze bleef liever bij Diaval in de verboden bergen waar ze haar magie zo vaak als ze wilde kon oefenen. Toen ze naar de grond ging had ze niet gezien dat een meisje uit het niks was verschenen. Toen ze bijna bij de grond was zag ze het meisje pas, waardoor ze enigszins schrikte. Hierdoor kon ze niet zo goed landen als ze gewoonlijk deed en kwam ze pijnlijk neer. Snel veranderde ze haar verschijning terug naar menselijk. Ze keek nog even verward naar het meisje voor haar waarna ze haar houding corrigeerde. Met een enigszins nors gezicht keek ze het meisje aan. Toch was er wel iets wat Ivy wel intrigeerde aan het meisje, ze leek haar niet te herkennen als de dochter van Maleficent, wat dus vaak wel een first was. Misschien was ze wel een kind van een slechterik, of ze was gewoon erg verward over deze wereld. Misschien moest Ivy eens gaan luisteren naar het advies van Diaval, hoe weinig zin ze er ook in had. Ivy koos voor de middenweg tussen 'aardig zijn' voor haar doen en volledig boos te zijn. Ze sprong zelf op zonder de hand van het meisje aan te nemen en veegde wat aarde van haar kleding af. "Kijk de volgende keer uit waar je verschijnt, ja?" zei ze enigszins nors en keek het meisje aan.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Misschien was het nog niet eens zo'n slecht idee geweest om in het dorp te blijven wonen totdat hij doodging, want in het dorp waar Dorian opgroeide was men niet zo disrespectvol. Hij werd dan wel compleet genegeerd en er werd achter zijn rug om over hem gepraat, maar het was nog nooit voorgekomen dat iemand zó tegen hem praatte. Hoewel hij wel aangeslagen was, liet hij dat niet merken. Zijn ego en waardigheid werden nou niet per se gekraakt door één jongen die onaardige dingen zei. Hij werd nu wel chagrijniger door de opmerkingen en hij wilde heel graag een van die koffers laten verdwijnen. Als iets er niet was, kon het ook niet in de weg staan, maar hij bezat niet over enige magische krachten, alleen de krachten van zijn dolk, zijn boog en zijn waardigheid. "Als jij niet zou bestaan zou de wereld een betere plek zijn, idioot," snaude hij terug. Hij had de dolk nu wel stevig vastgepakt en kon hem in principe elk moment gebruiken. Maakte niet uit hoeveel krachten je had, een dolk in je lichaam zou vast wel pijn doen. "En als ik naar vogels zou kijken waren die al dood, dus pas maar op." Dorian kon prima vogels uit de lucht schieten, net als mensen die net zo, of arroganter waren dan dat hij was. Hij snoof toen de jongen zei dat hij geen gevecht wilde hebben met hem, nou prima hoor. "Wat? Bang om te verliezen?" Hij was niet echt onder de indruk van de jongen, zeker niet van diens naakte lichaam. Het stoorde hem niet heel erg, maar het was ook niet... indrukwekkend. Dorian had wel het idee dat hij de naakte jongen kon verslaan in een één-op-éénduel waar geen krachten gebruikt konden worden. Maar hij wist zelf ook wel dat er waarschijnlijk meer was aan die jongen dan zijn arrogantie en het verassende tekort van echte wapens."Als jij zonder wonden nog naar binnen wilt lopen, loop jij maar weg," blufte Dorian. Hij wilde graag hem hier en nu aanvallen, maar hij wist van het jagen dat het niet echt veel zin had om een gealarmeerd ding te gaan aanvallen. De dieren waren sneller dan dat hij was, dus moest hij slimmer zijn. Hij moest ervoor zorgen dat hij een voorsprong kon krijgen in het gevecht en op dit moment had hij die voorsprong niet. Een gevecht starten op dit punt was dom, stom en onnodig. Hij rechtte zijn rug en probeerde daarmee de jongen te intimideren. Hij kreeg hem nog wel, dat was zeker.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ray keek de jongen die over zijn koffer struikelde aan en trok zijn wenkbrauwen op toen hij zei dat de wereld een betere plek zou zijn als hij niet zou bestaan. "Daar zou je nog wel eens gelijk in kunnen hebben, maar ik denk dat men dat ook over jou gaat zeggen." zei Ray rustig en grinnikte even toen de jongen hem bedreigde door te zeggen dat hij vogels zo uit de lucht zou schieten en hij moest oppassen. "Bedreig je mij? Wat ben je toch schattig knul. Ga terug naar je mama. Je moet van betere huize komen en betere wapens hebben dan een dolk om mij pijn te doen" zei hij rustig tegen de jongen en haalde een hand door zijn haren heen en haalde zijn schouders op toen hij vroeg of Ray bang was om te verliezen.
"Ik ben niet bang om te verliezen. Ik ben bang eerder bang dat ik win en direct de eerste dag van mijn schoolperiode een moord op mijn geweten heb of een vervloeking." zei Ray kalmpjes aan en trok zijn wenkbrauwen nogmaals op toen hij hem weer bedreigde.
"Je bent vermakelijk, dat geef ik toe. Ik word niet vaak twee keer in vijf minuten bedreigd. De meeste wezens laten het wel uit hun hoofd. Echter zou je bedreiging meer effect hebben als je niet zo duidelijk kon horen dat je stond te bluffen. Serieus gast, doe dit wat vaker in de spiegel. Voel je bedreiging, meen hem echt en leer je vijand eerst kennen voor je iets doet. Nog voor jij een stap kunt zetten kan ik je al ontwapend hebben namelijk" zei Ray rustig en negeerde hem toen hij zijn rug rechtte. "Jij bent mijn tijd niet langer waard." zei hij rustig en keek naar de Atlantean.
"Nog niet vaak op het land geweest zeker? Als mede zeebewoner zal ik je een eenmalig advies geven. Wees niet zo naïef als nu. Daar ga je spijt van krijgen. Je zit hier op een school voor zowel helden als schurken. Vertrouw niemand die je niet kent. Sommige kunnen je zo vervloeken of doden en zullen er geen minuut minder van slapen. Probeer ook om je omgeving te letten. Dit keer zie ik de botsing door de vinnen omdat dit een nieuwe wereld voor ons beide is, maar de volgende keer heb je wel een probleem met mij." zei Ray rustig, de vraag of het goed met hem ging negerend. Ja het ging goed met hem. Hij mankeerde niets, behalve dat hij nu een beetje voor schut stond bij meneertje wapengraag. Iets wat hem niet zo veel kon schelen. Hij zou hem nog wel krijgen. Zo'n grote en respectloze mond tegenover hem slaan en dan ook nog bedreigen en intimideren? Besefte hij niet dat hij net een guppie was?
Rustig pakte Ray zijn koffers en keek de jongen met zijn dolk aan. "Blijf uit mijn buurt als je leven je lief is. Ik ben niet bang om je te veranderen in iets als een poleip of een vis op het droge" zei Ray kalm en liep vervolgens op blote voeten verder naar de school. Ray moest toegeven dat het drukker was dan dat hij oorspronkelijk had gedacht. Er waren echt veel mensen hier, meer dan hij had gehoopt. Hij vroeg zich af wie hier precies een held en wie hier nu precies een schurk was. Niet dat het er echt toe deed. Waarschijnlijk zouden Melody en haar nichtjes hier toch niet op school zitten. Sowieso haar nichtjes waren te jong en wat moesten die hier tenslotte? Hij moest wel proberen een iets lager profiel te houden op deze school. De eerste dag was nog niet eens begonnen en hij had al een ruzie gemaakt, goed begin van de dag. Dat moest hij toegeven. Zo snel was het hem nog nooit overkomen. Die gast was echt een heet hoofd.
Terwijl hij over het schoolplein heen liep, zag hij opeens een grote draak over vliegen die een verschrikkelijke landing maakte, waarschijnlijk omdat ze ergens van schrok en even vertrok Ray zijn gezicht, maar grijnsde toen. Het zag er komisch uit vanaf hier en even keek Ray toe hoe de draak in een menselijk meisje veranderde. Hij mocht haar nu al. Een grote, machtige draak. Ze zag er ook niet heel verkeerd uit, voor een menselijk meisje dan natuurlijk. Hij had wel erger gezien in elk geval. Hij besloot echter niet te veel tijd aan het drakenmeisje en haar vriendin te besteden en keek om zich heen. Hij wilde de school een beetje goed in zich opnemen. Het viel hem wat tegen dat er zo weinig water op het schoolterrein was. Jammer, een fontein of een meertje zou deze school echt afmaken.
Terwijl Ray verder over het schoolterrein liep, viel zijn blik op een van de hoogste daken van het kasteel. Hij moest toegeven dat het best gaaf was om les te krijgen in een kasteel, maar om zo hoog op de daken te gaan zitten? Dat leek hem niet verstandig. Wat als je er vanaf zou vallen? Dat zou je vast niet overleven. Ray wist niet veel van het land af, maar hij kon zich wel voorstellen dat zelfs als je zo’n val zou overleven je niet heel erg blij zou zijn. Die val van zonet in het bos over zijn eigen koffer heen deed al behoorlijk pijn en dat was niet eens zo hoog. Zo groot was hij tenslotte nu ook weer niet. Hij wilde niet weten hoe pijnlijk het zou zijn om vanaf die hoogte naar beneden te vallen. Vast een flink stuk meer als je het overleefde. Hij besloot er nog even naar te kijken, terwijl hij rustig naar een boom aan de rand van het schoolterrein liep en daar tegenaan ging zitten. Ze zouden als het goed was eerst een hele preek krijgen over een verwelkoming of zo, voor ze naar hun kamers mochten gaan. Ray hoopte maar dat die preek snel zou komen. Hij zou er toch niet naar luisteren en wilde zijn kamer op zoeken. De hele tijd met zijn koffers en tassen sjouwen vond hij maar niets. Hij wilde er vanaf zijn. Hoe eerder, hoe beter. Hopelijk was hij niet met die arrogante kwast van een dolkengebruiker in een kamer gedeeld. De kamer zou dan vast en zeker te klein zijn, maar Ray zou hem wel leren dat er met hem niet te sollen viel. Dat hij niet bang was voor een klein mesje en dat hij de baas in de kamer was. De jongen zou snel genoeg respect voor hem krijgen of een nieuwe kamer aanvragen, dat wist Ray zeker als dat het geval was.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Afwachtend kijk ik het meisje aan. Plots staat ze op zonder mijn hand aan te nemen en zegt ze nors ‘’Kijk de volgende keer uit waar je verschijnt ja?’’. Pff oke, dan niet hè. ‘’Volgens mij ben jij degene die als een gek op mij afvloog. Ik stond hier namelijk al een tijdje, maar goed ik zie je vast nog wel.’’ zeg ik geïrriteerd terug. Ik pak mijn koffers, draai me om en loop geïrriteerd richting de deur. Ik wil de deurklink weer vastpakken maar ik hoor boven mij opeens twee stemmen. Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik omhoog. Zitten daar nou mensen op het dak? Helaas kan ik het niet goed zien dus loop ik maar naar binnen. Misschien dat het me straks lukt om vrienden te maken… Eenmaal binnen ga ik opzoek naar de kamerindeling. Oh daar hangt hij aan de grote deur! Ik hoef niet lang naar mijn naam te zoeken aangezien die bovenaan staat samen met ene Merrick? Hebben ze nou jongens en meiden door elkaar gedaan? Interessant… Hopelijk is die Merrick beetje gezellig. Met mijn koffers loop ik de trap naar boven waar kamer 1 zich gelijk aan de rechterkant bevindt. Yes, lekker dicht bij de trappen en gangen, dan kan ik ’s avonds nog een beetje op avontuur! Voorzichtig klop ik op de deur. ‘’Is daar iemand?’’ vraag ik nerveus, maar tot mijn verbazing is er niemand die antwoord dus loop ik naar binnen. Ruzie om het raam hoeft er niet te komen aangezien beide bedden bij het raam staan en gescheiden zijn door een muur. Ik plof op het rechtse bed neer en besluit uiteindelijk mijn klerenkast en kamer deel in te richten. Wanneer ik klaar ben en mijn kamer er vrolijk uitziet met de tekeningen, foto’s theekopjes en hoeden aan de muur, ga ik rustig op bed liggen. Ik sukkel bijna in slaap en bedenk me dan dat het misschien leuk is om een raadsel voor die Merrick te maken. Dan kan hij me beter leren kennen. Terwijl ik op bed zit maak ik op een post-it blaadje een rebus, de oplossing is Wonderland, het land waar ik vandaan kom. Eindelijk ben ik klaar en besluit het op mijn kussen neer te leggen. Laat ik het kasteel maar eens verkennen. Ik loop naar mijn klerenkast om mijn outfit te bekijken. Hmm… Misschien toch iets leukers aan trekken? Ik besluit mijn reiskleren te verwisselen voor een net setje bestaande uit een rok, shirtje en blazer. Mijn lange blonde haren besluit ik nog even los te laten zonder hoed. Hoeden geven al snel weg wie ik ben dus ik besluit nog even een mysterie te blijven voor de rest. Ik pak een van de sleutels van het bureau af en loop de deur uit. Zal ik de gangen met kamers doorlopen of naar beneden lopen? Ik besluit toch maar weer naar beneden te lopen aangezien de meeste mensen zo wel weer naar binnen komen lopen omdat de speech zo begint.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld