Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Bellamy

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

WARNING: MOBSTER STUFF

ORPG ft. de cutiepie

—————-

Camila “Cami” Reyes - 23 years old

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

Alexandro (Alex) Moretti
26 years old
goes by; Blood King

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het was een donkere, koude decembernacht. De lantarenpalen flikkerde, het was muisstil op straat en de gure wind raasde door de straten heen. Het was de perfecte nacht om binnen te zitten bij een openhaard met warme chocolademelk. Het was totaal geen weer om buiten te zijn op dit moment maar voor sommige was er geen andere keus. Zwervers lagen nog steeds in de straten op de grond, dronken mensen op weg naar huis van de stad. Mensen die zonder zorgen op weg waren naar huis, straks hun bed in doken en samen met een geliefde in slaap viel. Dit was echter niet voor iedereen weggelegd.
Kwaad baande Alexander zich een weg door de stegen heen. Hij was woest op zijn eigen mannen en woest op de drugskoerier. Ze hadden allen een grote fout gemaakt en nu kon hij vanuit de stripclub komen om het op te lossen. Hij zat net te genieten met een whiskey in zijn hand en een mooie dame op schoot maar dat was snel over. Hij werd gebeld dat er een probleem was en hij meteen moest komen. Hij was binnen no time op straat en op weg naar de plek die hij haar door gekregen van zijn mannen. Hij liep de hoek om en zag in de verte, in het donker een klein groepje mannen staan. Hij hoorde hen spreken en hij zag hoe de koerier op de grond zat, op zijn knieën.
Met een rap tempo liep hij naar het groepje toe waarna hij twee van zijn mannen bij hun kragen greep. "voi due siete fottutamente inutili" spatte hij kwaad waarna hij ze aan de kant duwde. "voi due siete fortunati che nessuno ti abbia trovato, altrimenti avrei ucciso anche voi" spatte hij met een dik accent waarna hij naar voren stapte, richting de koerier. "So where the fuck is my drugs and what happened?" hij ging rustig door zijn knieën en keek naar de jongen die hem bang aanstaarde. "We had a deal remember, guess we have to pay your little bitch a visit after we killed you." gromde hij terwijl hij met zijn vuist een harde klap tegen de jongen's kaak gaf. "I-I went to deliver, b-but someone c-captured me and t-took the drugs." De jongen snikte en begon te trillen, alsof Alexander er medelijden mee zou hebben. "You useless fuck, those drugs costed me a lot of money and the guy that was supposed to get them isn't happy." Hij pakte zijn pistool uit zijn zak en drukte het hard tegen de jongen zijn voorhoofd. "You have cost me more than you have helped me, this is where is ends." Hij keek kwaad naar de jongen en haalde zonder enige emotie de trekker over.
Een harde knal weerkaatste door het steegje waarna de jongen levenloos neer viel. Hij veegde wat bloedspetters van zijn gezicht af waarna hij langzaam omhoog kwam. Hij stak het pistool terug in zijn broek waarna hij naar Lucas en Matthew staarde. " Ripulisci e in fretta prima che voi due finiate accanto a lui". Hij was nog steeds boos over het feit dat hij deze kleine klusjes nog moest komen oplossen. Hij begon te twijfelen aan zijn mannen, want dit soort dingen moesten ze makkelijk kunnen regelen zonder hem. "prima che me ne dimentichi, fai una visita alla sua cagna e uccidilaPulisci questo e rapidamente, prima che finiate in seguito"

you two are fucking useless
you two are lucky no one found you guys or else i would have killed you as well
before I forget, pay his bitch a visit and kill her
Clean this up and quick, before you two end next to him

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Middernacht was allang verstreken geweest, zodra Cami de drukke dansvloer van de club in had geruild voor de stilte van buiten. De luide, tropisch klinkende muziek waar ze eerst nog met plezier op had gedanst, vormde nu niets meer dan rumoer waar ze zo snel mogelijk van weg wilde komen. Het effect van de vele mixdrankjes die ze had gehad, was al sneller veranderd dan ze had verwacht; hoe ze zich eerst nog vrolijk en sexy had gevoeld, dansend op de muziek in de hitte van de menigte, voelde ze zich nu somberder dan ooit tevoren.
Slechts een blik op Clay aan de zijkant van de bar was genoeg geweest voor haar om een uitweg te willen vinden. Ze wilde niet langer aanzien hoe hij nog altijd speelde met haar gevoelens. Niet nu ze er een punt achter had gezet, maar nog altijd de jaloezie en affectie tegenover hem leek te voelen. Hun relatie was niet voorbij gegaan omdat ze niet meer van hem hield en dat wist hij maar al te goed. Echter leek hij zijn oude gewoontes nog altijd aan te hebben gehouden en kon hij het ook nu geenszins in zich opbrengen om uit haar zicht te stappen, voor hij zijn handen het lichaam van een ander meisje liet betasten en hij zijn lippen vurig op de hare had geplant.
Het had een leuke avond met haar vriendinnen moeten worden. En daar stond ze dan, nog geen uur na hun arriveren al bij de achterdeur van de club om de frisse lucht tegemoet te komen, proberend haar tranen binnen te houden. Emily en Maya hadden zich dan wel zorgen om haar gemaakt, ze had hen niet alweer willen storen met haar problemen. Ze hadden al genoeg voor haar gedaan in de afgelopen maanden.
Ze had zich dan ook weg geloodst uit de club met het excuus dat ze het benauwd had. Een kleine, geruststellende glimlach had ze hen gegeven onderwijl ze hun blikken van medelijden haar voelde achtervolgen naar buiten. Nee, ze had hen niet verteld dat het onder ogen komen van Clay haar weggejaagd had, maar ondanks dat hadden hun expressies al genoeg getoond om te laten weten dat ze ervan op de hoogte waren.
Zuchtend liet ze de deur achter zich dichtvallen. Ze had haar gezicht al naar beneden laten zakken, haar ogen willen richten op de grond onder haar voeten, toen een luide knal door de steeg weergalmde. Het schot liet een piepend geluid na in haar oren, waar ze geschrokken haar handen naartoe liet razen, alsof het haar op de een of andere manier beschermen kon. Het duurde even vooraleer Cami zich leek te kunnen beseffen wat er zojuist precies gebeurd was.
Ontdaan zette ze een stap achteruit, haar pupillen genageld aan het groepje mannen dat zich aan de andere kant van de steeg bevond. Een doffe klap bleek van die kant te komen, zodra ze zag hoe het lichaam van een jongen levenloos op de stoep neerviel. Een plas van bloed begon nog geen seconde later rond zijn hoofd te ontstaan, datgeen waar ze verstrooid bij bleef hangen.
Alles in haar hoofd werd stil. Ze had weg willen rennen, willen schreeuwen om hulp of haar mobiel willen pakken om de politie te bellen, maar haar lichaam werkte daarentegen niet mee. Geen geluid wist haar mond te verlaten. Ze kon niet anders dan roerloos blijven staan, haar hand in paniek voor haar mond geslagen indien ze haar rug duf tegen het oppervlak van de deur voelde vallen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een doffe klap in de verte liet hem doen opkijken. Hij kneep zijn ogen samen en richtte zijn blik op de schim in de schaduw. Hij balde zijn vuisten en keek naar Lucas en Matthew. "qualcuno ci ha visto, sbarazzarsi del corpo, prenderò la ragazza" Hij gaf hen een kort knikje waarna hij met grote stappen richting de schim stapte. Hij kon aan haar lange haar en schoenen zien dat het een meisje was. Hij zat hier zo niet op te wachten. Het leek wel alsof alles vandaag in de soep liep. Hij keek snel om zich heen, hopend dat er niet nog meer getuigen waren. Toen hij zag dat dit niet het geval was, vervolgde hij zijn weg naar het meisje.
Eenmaal voor haar neus trok hij haar ruw aan haar armen omhoog. "Don't scream, or i'll snap your neck right here and now." spatte hij fluisterend waarna hij zijn pistool uit zijn broek trok. Hij draaide het meisje hardhandig om en drukte het pistool in haar rug. "So this is what we are going to do, you are going to walk with me to the car, slowly." Hij keek nogmaals om zich heen waarna hij haar een kleine duw gaf. "Once again, don't scream or you'll die." Hij begon richting de auto te lopen met het pistool stevig tegen haar aangedrukt. "You saw too much princess, i'm taking you home with me. Can't deal with another dead body for now." Hij greens en keek naar haar. Hij hield ervan als mensen oprecht bang van hem waren, het gaf hem een kick. Hij hield ervan om mensen zo bang te maken dat ze soms flauwvielen of moesten overgeven. Niets was te grof of te eng voor hem, telkens kon hij het een stapje hoger nemen. Hij was daarom ook nu al aan het nadenken, wat hij met haar zou doen. Hij zou haar altijd kunnen verkopen voor geld. Ze was erg mooi, en vele mannen in de onderwereld zouden vast veel neertellen voor haar. Of hij zou haar zelf kunnen houden als persoonlijk slaafje. Hij kon wel iemand gebruiken die kookte, schoonmaakte en voor plezier zorgde bij hem.
Het huis bestond namelijk alleen uit mannen. Welgeteld vijftien, vijftien loyale mannen die voor hem zouden sterven, moest dit ertoe komen. Hij was nu al zo'n paar jaar met hen en hij was blij om zulke trouwe leden te hebben. De weg naar succes had lang geduurd en het opbouwen van wat hij nu bereikt had ook. Iedereen was bang voor hem, zelfs andere gangs durfde hen niet aan te vallen, zelf niet te beledigen. Hij stond bekend als meedogenloos en zelfs de grootste mannen in de onderwereld vreesde hem. Hij kende geen angst. Hij had de dood al meerdere malen aangekeken, zelfs uitgelachen. Sommigen noemde hem zelfs de devil, maar zelfs dat vond hij matig klinken.

someone saw us, get rid of the body, i'll get the girl

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze voelde zich alsof ze in een film terecht was gekomen. Haar lichaam voelde verstijfd aan, in een te geschrokken toestand terecht gekomen om ook maar een stap te kunnen verzetten. Haar pupillen had ze niet van het lijk af kunnen halen; ze had er slechts stilletjes naar gekeken, zich bleek voelen wegtrekken met het aanzien van de poel van bloed.
Met haar hand had ze de deurklink van de achterdeur open willen maken. Verder dan haar handpalm eromheen klemmen kwam ze niet, voordat ze een gestalte op haar af zag stormen en ze wederom bevroor. Voor ze het werkelijk door had gehad, werd ze al aan haar armen opgetild. Geshockeerd had ze bijna een gil uitgebracht maar zijn woorden waren net op tijd tot haar doorgedrongen om zichzelf tegen te houden. Meer dan een klein, piepend geluid van angst leek er sindsdien niet meer over haar lippen te zijn gerold.
Ruwweg werd ze omgedraaid, de loop van een pistool in haar rug gevoeld die hard tegen haar ruggengraat aanduwde. Ze wilde niet met hem meelopen. Ze wilde hier weg, weg van hem en weg van het lijk dat dood lag te bloeden op de stoep. Ze wilde alles vergeten.
"I won't tell anyone." Enigszins in paniek bracht ze de woorden uit, opzij gekeken voor zover dat kon alhoewel ze hem niet recht aankijken kon in deze positie. "I promise- .. On m-my life. J-Just please.. Let me go." Ze had geen voet willen verzetten maar met het pistool duwend tegen haar aan, had ze geen keus dan traag vooruit te stappen met hem achter zich volgend. Hem tegenhouden was haar voor enkele seconden gelukt maar dat was van korte duur geweest. Ze stond niet bekend om haar kracht en grip van zijn handen op haar bovenarmen begon zo langzamerhand pijn te doen; haar gelaat trok voor kort bij onderwijl ze haar kaken op elkaar klemde.
"I swear to God. I saw nothing," stamelde ze. "I don't even know who you guys are! I don't know anything. Please."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar woorden waren standaard voor iemand die ontvoerd werd. De typische klanken van angst galmde in zijn hoofd. Hij greens alleen maar meer naarmate ze dichter bij de auto kwamen. Ze kon zeuren en huilen wat ze wilde, ze ging met hem mee of ze het nu wilde of niet. Hij wist alleen nog niet wat hij nu met haar aan wilde, hij wist wel dat hij helemaal op was en naar huis wilde. Hij mocht dan wel leider zijn van een van de grootste criminelen ondernemingen, het nam niet weg dat hij niet enorm moe was. Hij stapte stevig door naar de auto, in de hoop dat Lucas en Matthew ook onderweg waren naar de auto.
Handig viste hij zijn sleutel uit zijn broekzak en opende de dure mercedes. Hij opende de achterdeur en duwde haar er hardhandig in waarna hij de deuren sloot en op slot deed. Hij pakte zijn telefoon uit zijn zak en belde Matthew, die gelukkig binnen enkele tellen op nam. "sbrigati, dobbiamo andarcene" sprak hij koeltjes door de telefoon terwijl hij om zich heen keek. "quasi lì, capo" hoorde hij Matthew terug zeggen waarna hij de telefoon ophing en hem terug in zijn zak liet glijden. Hij opende de autodeur met het knopje op de sleutel waarna hij instapte en de auto vast startte. "don't try to escape, because I will find you and chop your body in different pieces before feeding it to your family" Hij greens en zette de muziek zacht aan.
De zachte klanken van de opera klonk door de auto. Hij vond deze muziek heerlijk. Een gewelddadige moordenaar die graag naar opera luisterden, het was iets wat je niet zou verwachten. Het enige wat hem kon kalmeren op avonden zoals deze waren de hoge tonen van het gezang van de opera. Hij sloot kort zijn ogen en luisterde naar de muziek, echter werd hij al snel uit zijn trans gehaald door autodeuren die open gingen. Matthew klom naast hem in de auto en Lucas achterin bij het meisje. "assicurati che continui a smettere oppure a metterla fuori combattimento" sprak hij tegen Lucas waarna hij het gaspedaal intrapte en met volle snelheid richting het huis racete.

hurry up, we need to leave
almost there, boss
make sure she keeps quiet or else knock her out

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

Matthew

jace

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar woorden leken hem niet eens te hebben bereikt. Geen enkele reactie werd haar gegeven op haar smeekbede om haar te laten gaan, anders dan de blik die ze op haar rug voelde branden. Voor ze het wist, was ze al zonder pardon naar een auto toegeduwd geweest. Een luxe Mercedes met een zwarte, glimmende lak was het voertuig waar hij haar naartoe wilde krijgen. Zo glanzend schoon dat ze naast de stralen van de maan en het licht van de sterren, ook haar eigen spiegelbeeld nog leek te kunnen zien. Alsof ze haar nog een laatste keer naar zichzelf wilden laten kijken, om tot haar door te laten dringen dat dit mogelijk de laatste keer was dat ze zichzelf levend in de spiegel zien kon.
Ze had nog geprobeerd tegen te stribbelen door te proberen zijn handen van zich af te schudden en haar looppas tot stop te zetten, maar hem tegenhouden had ze tot haar grote walging niet gekund. Ze had zich slechts nog een paar seconden langer buiten kunnen laten blijven voor ze op de achterbank van het voertuig werd gedrukt.
De klanken van een vreemde taal hadden door de auto geklonken, na het instappen van haar ontvoerder. Het duurde hierna niet heel lang voor zijn andere mannen, die ze eerst ook dacht in de steeg te hebben gezien, ook instapten. Wat ze aan het bespreken waren, wist ze niet, maar ze was er bijna zeker van dat het Italiaans was wat ze hoorde. De taal waar zij en haar familie de grootste hekel aan hadden nog wel.
Dat de mannen naar haar keken, verried hoe dan ook dat ze over haar aan het praten waren. Waren ze aan het discussiëren waar ze haar heen zouden brengen? Of was het gesprek gaande over hoe ze haar zouden vermoorden? En haar lijk zouden dumpen? Met elk beetje tijd dat verstreek, leek ze des te meer radeloos te worden over de hele situatie. Ze schudde gefrustreerd haar hoofd.
“I can’t fucking believe this,” murmelde ze. Hoe was het in hemelsnaam van clubben tot dit gekomen?
”What do you even want from me? I already told you that I won’t tell anyone.”

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De bomen raasde aan hen voorbij terwijl ze richting het huis reden. Alexander reed altijd hard, maar wel gecontroleerd. Hij had zijn auto in controle alsof deze vast zat aan zijn lichaam. Ook kon hij de weg naar het huis dromen. Hij maakte een scherpe bocht naar links, de bossen in waarna hij het gaspedaal weer in drukte."alex, cosa faremo per l'intera situazione della droga?" hoorde hij Matthew vragen waarna hij even uit zijn concentratie gehaald werd. "quando arriviamo a casa, lo riparerò per voi due. Ma non fartelo mai più succedere" sprak hij soepel waarna hij zijn focus weer op de weg richtte.
Het gezeur van het meisje vulde de auto en het zorgde ervoor dat Alex zijn handen strakker om het stuur klemde. "And I already told you to shut the fuck up." gromde hij naar haar toe waarna hij naar zijn handen keek die wit aansloegen van het harde geknijp. "You are going with us, whether you like it or not" Hij keek even door de spiegel naar Lucas waarna hij hem een knikje gaf. Hij zag hoe Lucas vingervlug haar tas van haar lijf trok en deze naar voren gooide naar Matthew. "No phone for you, princess." Greens Matthew die de telefoon uit haar tas viste. "And don't disrespect our boss again, or you might have a deadwish." hij rolde zijn ogen en gooide de tas tussen zijn benen waarna hij de telefoon in zijn jaszak stopte.
Langzaam maar zeker kwam het grote huis te voorschijn. Het voelde goed om eindelijk, na zo'n lange dag, thuis aan te komen. Hij stopte de auto voor de poort, opende zijn raam en tikte snel de code in waarna het hok open ging. Hij scheurde het terrein op en richting de garage. Hij zag dat Matthew de kleine afstandbediening al gepakt had en vervolgens de garagedeur open deed. Hij kon meteen naar binnen rijden en parkeerde de auto. "portala nel seminterrato, non riesco a sentire un singolo suono che esce dalla sua bocca prima di perdere la testa" sprak hij tegen Matthew waarna hij uit de auto stapte en naar de kofferbak liep om het een en ander uit te laden. "se urla, fai tutto il necessario per fermarla. Ma non ucciderla, quell'onore è mio" hij pakte zijn tassen en sloeg deze over zijn schouders waarna hij het huis betrad.

@Paran0id

alex, what are we going to do about the whole drugs situation
when we get home, i'll fix it for you two. But don't fucking ever let it happen again
take her to the basement, I can't hear a single sound coming out of her mouth before losing my mind
if she scream, do whatever it takes to stop her. But don't kill her, that honor is mine

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Natuurlijk kreeg ze geen antwoord. Alleen een bevel om haar mond te houden, eentje die haar in de afgelopen minuten al vaker gegeven was, alsof het alles was wat ze in zich op konden brengen om uit te spreken. Het frustreerde haar enorm dat ze dachten dat ze de macht over haar hadden en haar maar konden vertellen wat ze moest doen, alsof ze niemand was. Een boze grom liet ze zacht over haar lippen glijden. Ze had het van haar af willen zetten en naar buiten willen kijken, geweigerd om ook maar iemand een blik toe te werpen, maar deze kans werd van haar afgenomen zodra ze een ruk voelde. Grimmig keek ze opzij om in een flits te zien hoe de jongen naast haar haar telefoon uit haar tasje graaide.
"Keep your hands off my stuff!" Haar tasje trok ze gejaagd naar zich toe, in de hoop hem tegen te hebben kunnen houden. Niets bleek echter minder waar te zijn; hij had het voor elkaar gekregen haar telefoon in handen te krijgen vooraleer ze hem had kunnen stoppen. Daar ging haar laatste hoop. Het was haar echt niet gegund vandaag.
"Asshole," fluisterde ze woedend. Ze ritste de tas dicht en keek uit het raam. Ze zou nog wel wraak nemen zodra ze daar de kans voor kreeg.
Hoe lang het had geduurd tot de auto tot stilstand was gekomen, had ze niet meegekregen. Wel voelde ze zich alsmaar bozer worden naarmate de tijd verstreek. Tegen de tijd dat de motor afgezet werd en de portieren geopend werden, voelde ze haar hart al in haar keel kloppen door de adrenaline. Reageren deed ze niet. Een kans op ontsnappen had ze niet met drie grote kerels om haar heen en dat wist ze maar al te goed.
Wanneer haar armen dan ook ruw vastgepakt werden en ze uit de auto werd gesleurd, liet ze zich met moeite met hen meevoeren. Liever dan een gevecht aan te gaan, bekeek ze de omgeving, al gaf ze wel enkele rukken met haar armen om zich ergens nog los te proberen te worstelen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zwijgend liep Alexandro het huis in met zijn tassen. Hij zette de tassen met een klap op de grond en floot hard door de kille gang heen, als teken dat iemand hem moest komen helpen. Al snel kwam Tyler aangerend die zonder wat te zeggen zijn tassen pakte en deze mee nam naar zijn kantoor. Hij wilde net naar de keuken lopen voor een glas drank toen hij besloot om het meisje zelf maar op te sluiten in de kelder. Matthew en Jace waren namelijk niet erg goed bezig vandaag en hij kon zich wederom geen fouten veroorloven.
Hij draaide zich om en liep weer richting de garage, waar hij al snel tegen het drietal aan liep. Hij trok het meisje hardhandig uit de handen van Matthew waarna hij hem een ijzige blik gaf. Woorden waren in deze situatie niet eens nodig, het was het tweetal wel duidelijk wat er bedoelt werd. Hij greep de armen van het meisje strakker vast en begon haar richting de kelder te trekken. Hij wist niet eens hoe de kelder er uit zag op dit moment. De laatste keer dat hij daar geweest was, was enkele dagen geleden toen hij iemand overhoop schoot beneden. Hij had geen idee of naast het lijk, de rest al was opgeruimd.
Hij ging voor de zware ijzeren deur staan en opende een klein zwart klepje van een kastje, dat hing aan de muur. Hij ging voor het kastje staan en opende zijn ogen. Binnen enkele tellen kwam er een scanner over zijn oog gegleden en niet veel later knipperde een groen licht. Hij hoorde hoe de deur uit het slot viel waarna hij deze open trok.
Houten deuren waren niet meer van deze tijd. Slechte films waarin houten deuren mensen zouden tegenhouden, bullshit. Deze deur was enkel toegankelijk voor hem en zijn mannen en vanaf de andere kant precies het zelfde. Niemand zou zomaar deze kelder verlaten, eigenlijk kwam niemand zijn kelder uit als ze er eenmaal in kwamen. Hij was dan ook benieuwd hoe lang ze het zou vol houden en wat hij nu precies met haar ging doen. Misschien gewoon langzaam laten sterven, of gebruiken voor zaken. Ze had een mooi gezicht en lichaam, het kon veel geld opleveren in de onderwereld.
Diep in gedachten verzonken, en wederom zwijgend trok hij de deur open om haar vervolgens achter zich aan de trap af te sleuren. De walm van bloed, uitwerpselen en andere geuren drongen zijn neus binnen, hij was eraan gewend, maar menig ander ging vaak over zijn nek. Hij keek kort de kelder rond en duwde haar van zich af tegen de grond aan. "You're going to wait here while I figure out what to do with you next. May take a few days, or weeks. I'll promise you won't get bored down here." Een duivelse lach sierde zijn lippen terwijl hij zijn weg naar de trap maakte. "Oh and don't bother trying to get out, no one has ever succeeded."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze hadden een niet al te lange weg afgelegd door de garage, voordat de man die eerder nog weg was gelopen, al weer terug was gekeerd. Dit keer blijkbaar om de taken van de andere twee mannen, die haar in bedwang moesten houden, over te nemen. Nog voor ze het doorhad, had de man haar al uit hun armen getrokken om haar ruw met zich mee te sleuren. Een grimas van pijn stond op haar gelaat. Alhoewel ze verwachten kon dat ze haar niet liefjes met zich mee zouden nemen, mocht hij op zich wel wat minder in haar armen knijpen. Nog even en er zou haast geen bloed meer door haar arm stromen als hij zo doorging. Er iets van zeggen durfde ze alleen niet; hij leek al chagrijnig genoeg en het zou haar niets helpen om wederom te smeken, want dat had haar net ook niet verder geholpen. Misschien dat, wanneer ze zou doen alsof het haar allemaal niets deed, ze de lol er voor hen afhaalde en ze haar dan misschien vrij zouden laten.
Ze gaf dan ook buiten een paar kleine rukken, geen weerstand. Hij leidde haar naar een huis die ze noch herkende, noch hier naar binnen wilde stappen. Een beetje verward keek ze voor zich uit indien ze door het gebouw werd gesleept totdat de tocht bij een kelder eindigden. De toegangsdeuren waren hevig bewaakt, zo bleek het, wanneer ze zag dat elke ijzeren deur enkel open kon worden gemaakt met een irisscan. Dit zou nog eens lastig worden voor haar om zich uit deze situatie te redden.
De tijd om hier verder over na te denken, werd haar echter niet gegund. Ze werd wederom achter hem meegesleept, ditmaal de trap af, om in de duistere kelder te belanden. Er heerste een viezige geur die haar niet al te veel vertrouwen gaf in een schone verblijfsplaats. Daarentegen; alsof ze gevangen was genomen door dieren en ze niet iets fatsoenlijks zoals een toilet bezaten. Ze durfde al die tijd niet naar de vloer te kijken, bang dat ze allemaal uitwerpselen of wellicht zelfs een lijk tegen zou komen. De man leek het niet minder te deren; als een stuk afval werd ze op de grond gesmeten. Een zachte kreun van de pijn verliet haar lippen, nadat ze zich voorzichtig weer een beetje overeind wilde drukken. Ze hoopte dat ze niet al te verkeerd op de grond terecht was gekomen.
Naar zijn woorden kon het nog een lange tijd duren voordat ze uit de kelder weg zou komen. Een uitspraak die de realiteit bij haar terug liet keren over de situatie waar ze zich in bevond. Ze was ontvoerd. Nee, nog meer dan dat, ze was opgesloten. Misschien zouden ze haar wel vermoorden, na een paar uur of een paar dagen, wellicht weken? De paniek begon toe te slaan bij elke stap die ze hem naar boven hoorde zetten. Het was alleen pas toen de deur achter hem sloot, dat ze het in zich op kon brengen om haar stem weer hoorbaar te maken. "Let me out of here!" riep ze hem na. "Someone help me!" Ze had geen idee of het helpen zou, maar voor nu maakte het haar ook niets uit of het wel nut had. Ze moest hier weg en wel meteen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Met een trage pas slenterde hij de trap op naar boven. Zijn hand greep de klink vast terwijl hij nog een laatste blik wierp over zijn schouder naar het meisje. Haar kreten om hulp lieten met grijnzen, niks ging boven dat geluid. Hij opende de deur, stapte naar buiten en trok de deur met een harde knal dicht. Hij veegde zijn handen af aan zijn broek en liep richting de keuken, waar de rest van de mannen plaats hadden genomen aan de eettafel.
De geur van het eten liet zijn maag eerder omdraaien dan dat het een teken gaf van leegte. Hij had wederom geen honger, het was niets nieuws voor zowel hem als de rest. De keren dat hij at in een week, waren op één hand te tellen. Hij haalde zijn hand door zijn haren en trok de stoel aan de kop van de tafel naar achter om vervolgens plek te nemen. Hij pakte zijn gevulde glas whiskey vast en nam een grote slok. "purtroppo, non mi unirò a cena. Ho cose da fare nel mio ufficio. Non disturbarmi a meno che qualcuno non stia morendo. E lascia in pace la ragazza, devo capire cosa fare di lei" Hij hief zijn glas waarna hij een knik gaf, als teken dat iedereen kon eten. Hij opende altijd het eetmoment, soms met een knik, soms met een mededeling. Hij schoof zijn stoel naar achter en stond op. "dai alla ragazza tutto ciò che è rimasto, ma non parlare, guardarla o toccarla o romperò ogni osso della tua mano." Hij wierp nog een blik langs iedereen aan de tafel waarna hij samen met zijn glas de eetkamer uit liep, hopende dat zijn misselijkheid langzaam aan zou verdwijnen.
Met grote passen liep hij de trap op naar boven, waar zijn kantoor zich bevond. Hij had nog wat zaken af te handelen en hij deed het liever altijd meteen. Zijn slaap- en eetritme waren toch al niks meer waard. Hij moest blij zijn als hij aan twee uur slaap toekwam. Hoe moe hij ook was, hij kwam gewoon nooit in slaap. Rusteloos lag hij uren te draaien in bed. Negen van de tien keer eindigde dit in Alexandro die opstond en vervolgens weer niet geslapen had. Het zou hem ooit gaan opbreken maar hij hoopte dat dat pas zou zijn als hij ergens in de veertig was.

sadly, I won't be joining to dinner. I have things to do in my office. Don't disturbe me unless someone is dying.. And leave the girl alone, I have to figure out what to do with her.
give the girl whatever is left, but don't speak, look or touch her or i'll break every bone in your hand.

@Paran0id

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
TS

Het was er kouder geworden in de tijd dat ze daar had gezeten. Hoe lang er aan haar voorbij was gegaan, wist ze niet. Het had als dagen geleden gevoeld sinds ze van de club ontvoerd was. Alles speelde zich over en over af voor haar ogen, die langzaam maar zeker aan het donkerte waren gewend tot ze er schimmen uit op wist te maken. De viezige geur leek ze niet meer te ruiken. Hoe ze eerder haast over haar nek was gegaan, was het nu een van haar laatste zorgen geweest dat het er meurde. Ze had zich eerder teruggetrokken, haar rug leunend tegen de wand achter haar, om de tijd voorbij te voelen gaan.
Haar lichaam huiverde, intussen ze zichzelf heen en weer voelde wiegen om warm te blijven. De stilte die er om haar heen hing was er een die haar paranoïde deed voelen. In paniek had ze zichzelf uiteindelijk horen zingen, zacht en haast mompelend, om ook maar iets in haar buurt weer te kunnen horen. Alles om maar niet te hoeven denken aan dat wat haar af was genomen en dat wat ze waarschijnlijk nooit meer zou kunnen doen.
Het was de vraag of ze haar ook maar levend zouden laten, of dat ze hier haar laatste uren aan het doorbrengen was. Misschien zou ze zelfs gebruikt worden voor het vermaak van de bende. Dan zou ze dit moeten zien als haar laatste tijd in enige vrijheid, vooraleer haar identiteit weggevaagd zou worden en ze niets meer zou zijn dan een pop voor de mannen die haar zo genadeloos gevangen hadden genomen.
Zacht weerklonk haar zangstem nog altijd op de achtergrond, net hard genoeg voor haarzelf om te kunnen horen. In de hoop om zichzelf te kalmeren, vond ze zichzelf weer met het lievelingsliedje van haar vader rollend over haar lippen, alsof het haar nog iets bescherming kon bieden. Wellicht was het een poging om zichzelf iets meer thuis te laten voelen, om te vermijden wat er allemaal was gebeurd; te doen alsof er niets was veranderd en ze binnenkort haar vader weer zelf het lied kon horen zingen.

You give your hand to me
And then you say, "Hello"
And I can hardly speak
My heart is beating so
And anyone can tell
You think you know me well
Well, you don't know me no
No you don't know the one
Who dreams of you each night
And longs to kiss your lips
And longs to hold you tight
To you I'm just a friend
That's all I've ever been
No you don't know me

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Uren streken voorbij en het huis werd langzaam maar zeker doodstil. Hoe er eerst gelach en plezier te horen was, zo stil was het nu. De klok tikte de ochtend uren al aan en Alexandro had wederom geen oog dicht gedaan. Zijn werk daarentegen, was helemaal af. Hij sloot zijn computer af en pakte het laatste stapeltje documenten voor hij opstond en richting zijn kluis liep. Hij opende deze met een ingewikkelde maar toch voor hem snelle code waarna hij de kluis opentrok en zijn documenten veilig opborg. De kluis sloot hij met een doffe klap weer waarna hij zijn bureau lamp uit klikte. Hij zou het liefst nu meteen naar zijn gym gaan om daar nog wat te werken aan zijn lichaam. Hij was moe, maar het leek op de een of andere manier altijd alsof het gevoelloos voelde tegelijkertijd, alsof er iets anders was, dat het gevoel van vermoeidheid kon onderdrukken.
Zijn hand pakte de klink van de deur vast waarna hij deze in stilte opende. Hij stapte de gang op, sloot zijn kantoor en deze draaide hij op slot met een sleutel. De sleutel liet hij nonchalant in zijn broek zak glijden waarna hij richting de kelder liep. Het was tijd dat hij haar uit de kelder haalde, haar een douche gaf en wat eten waarna hij zou bespreken wat hij van plan was met haar. Hij liep door het stille huis richting de kelderdeur waar hij de code intikte. De scanner gleed moeiteloos over zijn oog en het groene lampje verscheen niet veel later in beeld. Hij hoorde een klik, als teken dat de deur open was en opende de deur. De zachte klanken van gezang vulde zijn oren vrijwel meteen toen hij de eerste treden af stapte richting de kelder. De klanken echode tegen de kale muren aan en kwamen zo bij hem terecht. Het leek haast alsof er een engel de kamer in gedrongen was. Het geluid was mooi en het deed iets met hem. Dat vond hij overigens totaal niets, want zulke dingen zouden hem niets moeten doen.
Met grote stappen liep hij de trap af en naar de muur toe waar het meisje zat. Hij knielde voor haar neer en luisterde nog even naar haar klanken waarna hij zijn hoofd even schudde, om zichzelf weer helder te krijgen, daarna pakte hij haar armen vast. "Let's go." sprak hij kort op waarna hij haar omhoog trok. "i'm not going to kill you, but I do have something in mind for you. But first you can shower and eat." Hij trok haar mee richting de trap zodat hij haar mee kon nemen naar de badkamer.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld