Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THGO// May the odds be ever in your favor

Account verwijderd

schreef:
Rosalia Amalia Jones - 17 - district 1

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:

Thomas Evans - 17 - District 11
___

De trein dendert door. Ik ben nog te geschockeerd om iets te doen en staar daarom maar voor mij uit. De stem van Eliza, de begeleider van District 11, vervaagt naar de achtergrond tot het slechts een irritant gezoem is. Ik voel nog steeds de armen van Tess om mij heen. Mijn kleine zusje, de tranen stonden in haar ogen. Mijn vader stond er ongemakkelijk naast. Ik heb altijd een goede band met hem gehad, maar wanneer het om emoties is het een robot. Mijn moeder heeft geen eens afscheid genomen, maar dat verbaast mij niets. Toch doet het pijn en is dat het enige waar ik aan kan denken. Dat knipt iemand met zijn vingers voor mijn ogen en word ik weer naar de realiteit gehaald.
"Ben je daar?" Vraagt een harde stem.
Wanneer ik opkijk, zie ik dat het de stem van Parry Ogilvy is. De winnaar van de 55ste Hongerspelen op achttien jarige leeftijd. Dat is alweer negentien jaar geleden. District 11 heeft sowieso maar vijf winaars gehad in al die 73 jaren. De kans dat deze keer iemand van disrict 11 wint is dus erg klein.
"Gefeliciteerd," zegt Parry en trekt een wenkbrauw omhoog.
"Gefeliciteerd?" Vraag ik ongelovig en ik kijk naar het meisje dat naast mij zit. Het valt mij nu pas op hoe jong zij is. Waarschijnlijk was dit haar eerste trekking.
"Ja, jij en Rue. Van harte gefeliciteerd," zegt Parry nu sarcastisch. "Toch prachtig hè? Meedoen met de hongerspelen. De uitgekeken kans om steenrijk te worden en hét perfecte leventje te lijden."
"Ja, als ik naar jou kijk zie ik echt de zon in huis," blaf ik terug.
Rue blijft maar naar haar handen staren en bemoeit zich niet met het gesprek.
"Dat is niet aardig jongeman," zegt Eliza.
Haar opgetutte hoofd kijkt streng naar mij. Ik haal alleen mijn wenkbrauw op en kijk dan weer naar Parry.
"Goed, jij moet ons trainen toch? Wanneer gaan we beginnen?" Vraag ik.
Parry begint sarcastisch te lachen en neemt een slokje van zijn drankje. Dan zegt hij: "Trainen? Je begrijpt toch zelf ook wel dat district 11 nooit een kans zal maken?"

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Eenmaal op de trein maakte Rosalia het zich niet al te comfortabel. Ze waren het district het dichtste bij het Capitool en het zou dan ook niet erg lang duren voor ze zouden aankomen. Ze keek even naar Marvel die naast haar plaatsnam en richtte haar blik vervolgens op Augustus, hun mentor die iets later binnenkwam en tegenover hen plaatsnam. 'Geniet van deze heerlijke rit mijn winnaars. Eens we aankomen gaan ze jullie staan opwachten en is de rust meteen gedaan. Niet dat dat niet genieten is, maar toch. Er gaat een hele hoop veranderen' Dat is wat je kon zeggen ja. Hun hele leven zou nooit meer hetzelfde gaan zijn. Rosalia kwam uit een gezin met 2 oudere broers. Die hadden nooit kunnen meedoen aan de Spelen omdat ze altijd genoeg kandidaten hadden die wouden gaan. In haar gezin was zij nu dan ook de persoon die zou moeten bewijzen dat ze er klaar voor was. Ze had zich niet vrijwillig aangeboden. Ze wou dan ook niet komen, al was ze er perfect voor opgeleid. Jaren van training had ze gekregen, verplicht door haar ouders en dat ze nu gekozen was was voor haar ouders dan ook een hele eer. Dat net zij haar district mocht gaan vertegenwoordigen, als vrouw. Rosalia kwam uit een gezin van parfumhandelaars en juweliers. Zo had je er veel in district 1. Ze had niet te klagen gehad in haar jeugd. Ondanks het vele en harde trainen had ze wel veel liefde gekregen. Al had het klaar zijn voor de Spelen toch wel altijd op de eerste plek gestaan. 'Je hebt een mooi kopje lieverd, doe daar wat mee als we aankomen. De mensen zien niks liever dan een vrolijke meid die er gedreven en ook nog eens goed uitziet. Voor jou Marvel, de arrogante zelfzekere gast die zijn eigen krachten goed kent. Ook een klassieker'. Rosalia knikte instemmend. Ze wist dat ze haar kansen zo groot mogelijk moest maken en dat door zich excellent te gedragen, in de hoop dat sponsors haar zouden helpen. Je populariteit kon hier een enorm verschil maken, dat wist ze en daar zou ze dan ook gretig gebruik van maken. Het duurt niet lang voor ze geluid hoort. Een joelende menigte stond al klaar om hen te ontvangen. Rosalia hield zich dan ook klaar. Ze haalde nog kort een hand door haar haren heen en toverde een glimlach op haar gezicht bij het zien van de menigte, die tegen de ramen van hun trein geplakt stonden. Lieftallig zwaaide ze, alvorens ze uit de trein begeleidt werd.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Boos ben ik van tafel weggelopen. Net op het moment dat het avondeten binnenkwam. Maar dat maakte mij niets uit. Er stond toch te veel op die platen, vannacht zal ik vast nog wel iets te pakken kunnen krijgen wanneer iedereen ligt te slapen. De trein is snel, heel snel, maar toch zal het nog een dag duren voor we het Capitool zullen bereiken. Met een zucht ga ik op mijn tijdelijke bed zitten. Ik hoor nu het zachte, ritmische gedreun van de trein. Het geluid herinnert mij eraan dat ik steeds verder van mijn thuis wordt gebracht. Van mijn ouders, van mijn zusje, van mijn district. Ik hoor daar te zijn, net als gisteren en eergisteren en de dag daarvoor. Ik hoor in de tuinen bezig te zijn om te oogsten, niet hier in en trein te zitten op weg naar mijn eindbestemming. Een plotselinge woedde komt omhoog en gefrustreerd smijt ik mijn kussen door de ruimte. Op dat moment hoor ik een zacht geklop op mijn deur.
"Ga weg!" Roep ik. Het zal die Elize wel zijn. Maar toch schuift de deur open. "Ik zei toch ga..." Ik stop onmiddellijk wanneer ik Rue in de deuropening zie staan. Onzeker friemelt ze wat met iets in haar handen. Haar ogen zijn opgezwollen. Ze kijkt mij heel kort aan en kijkt dan weer naar haar voeten.
"Kan ik je helpen?" Vraag ik bot. Rue kijkt verschikt op en draait zich om, om weg te lopen. Dan sla ik mijzelf voor mijn kop. Het is ook maar een jong meisje die hier niet om gevraagd heeft.
"Hé, wacht!" Roep ik en ik sta op. Ik loop naar mijn deuropening en zie dat Rue zich naar mij heeft toegedraaid.
"Kom," zeg ik en ik knik naar binnen. Langzaam komt zij naar mij toegelopen en glipt langs mij heen de kamer binnen. Ze houdt een stuk brood in haar handen en biedt mij deze aan. Door dit gebaar denk ik gelijk aan mijn eigen zusje. Tess is net wat ouder, maar ook zo klein en die zit net zo diep in haar schulp. Als zij in de spelen had gezeten had ik gehoopt dat iemand haar zou beschermen, dat iemand haar onder zijn of haar vleugel zou nemen en er alles aan zou doen om haar in leven te houden. Dat is misschien wel het minste wat ik nu voor Rue en haar familie kan doen. Ik zag hoeveel broers en zussen zij had. Een grote familie met allemaal hetzelfde kroeshaar en stuk voor stuk ondeugende koppies. Ik zou het mijzelf nooit kunnen vergeven als ik het in ieder geval niet probeer. En zo heb ik, zonder er echt goed over na te denken, een deal met mijzelf gesloten om er alles aan te doen om Rue in leven te houden.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Het was een hele drukte, zo buiten aan de trein. Mensen waren enorm enthousiast. Allen wilden ze hen even bekijken en aanraken. Het maakte het moeilijk om de weg naar binnen te vinden. 'Rosalia, welkom in het Capitool!', hoorde ze langs alle kanten en met een glimlach zwaaide ze naar iedereen. 'Rustig maar mensen, jullie zullen ze nog genoeg zien verschijnen de komende dagen, daar zorg ik persoonlijk voor!', hoorde ze Fiona zeggen, bevestigd door Augustus die ook gretig naar de mensen zwaaiden en ervoor zorgden dat de 2 tributen veilig in het gebouw geraakte. 'Welkom in het Capitool dus. Maak je geen zorgen, dat enthousiasme blijft hoor', hoorde ze Fiona lachend zeggen. Het was best wel een grappige vrouw. Lekker opgewekt en leuk gekleed, Rosalia moest er zelfs lichtjes van lachen. Ze werden naar hun verdieping begeleid. Verdieping 1 dus. Zo had elk district zijn eigen verdieping. Ze stappen in de lift en voor ze het weten zijn ze er al, de juiste etage. 'Wow', hoort ze Marvel zeggen en ook zijzelf is wat overdonderd door al het moois hier aanwezig. De architectuur was werkelijk prachtig. Veel tijd om rond te kijken kregen ze echter niet. Het eten was er al.
Ze namen allemaal plaats aan tafel waar het al rijkelijk gevuld was met eten. Rosalia zelf was geen grote eter. Ze kwam met een beetje toe, maar een gelegenheid als deze maakte dat ze wel wat meer mocht eten natuurlijk. 'Dus we gaan jullie nu al kort vertellen wat er zal gebeuren. Vanavond gaan we allemaal vroeg naar bed, morgen zijn jullie vrij tot na het ontbijt. Na het ontbijt moeten jullie naar de ontwerpers en krijgen jullie kostuums aan want vlak daarna is er de parade', hoort ze Augustus zeggen. Fiona was intussen druk aan het knikken om dat te bevestigen. 'De parade is jullie eerste publieke optreden, heel belangrijk dus! Maar geen zorgen, ze vinden jullie nu al geweldig. Dus doe gewoon leuk en dat komt allemaal goed. Jullie kostuums zijn alvast klaar, jullie moeten enkel nog door de wasstraat om helemaal schoongemaakt te worden, kostuums aan en dan de parade in', zei Fiona vrolijk. Dat was wel snel, morgenavond al maar zo ging dat vast hier. 'Prima', reageerde Rosalia waarna ze rustig verder at. Ze kon er zich maar beter niet druk in maken. Meewerken, zo zou ze hier het beste uitkomen. Dat hadden haar ouders haar toch verteld. De mensen hier wisten waarover ze spraken, ze deden dit elk jaar en dus moest ze naar hen luisteren, om haar eigen slaagkansen te verhogen.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Het blijft lang stil in de kamer. Langzaam peuzel ik het broodje op, terwijl ik haar vanuit mijn ooghoeken in mij opneem. Uiteindelijk draait ze zich naar mij toe kijkt mij met van die grote, zielige ogen aan.
"Ik hoop dat ik snel dood ga," zegt ze. Dan draait ze zich weer naar voren en staart voor zich uit. Haar woorden komen binnen als een bom. Ik ben helemaal overdonderd en heb moeite met het vinden van de juiste woorden. Uiteindelijk weet ik er alleen heel onnozel "waarom?" uit te floepen. Ze haalt haar schouders op.
"De kans dat ik win is nihil. Het is beter voor mijn familie om geen hoop te hebben. En beter voor mijzelf, zodat ik niet te veel narigheid meemaak," zegt ze dan. Ik ontdek een kracht in haar stem die ik niet bij haar verwacht had. Ik zou bijna geloven dat dit echt is wat zij wil. Maar dan schud ik mijn hoofd en kijk naar de zijkant van haar gezicht.
"Nee, onze kansen zijn misschien niet heel groot, maar dat betekent niet dat er helemaal geen kans is," zeg ik.
Ze lacht en kijkt mij ongelovig aan. "Dat geloof je toch niet echt? Parry zei net dat..."
"Het maakt mij niet uit wat Parry zegt. Parry heeft toch ook gewonnen? We hebben pas verloren als we..." Ik maak mijn zin niet af. Uiteindelijk knikt Rue en blijft weer stil zitten. Het begint al laat te worden en ik merk dat mijn lichaam vermoeid is door alle inspanning. Het is niet niks om zomaar van je familie en district weggerukt te worden om je dood tegemoet te gaan. Eigenlijk wil ik Rue wegsturen zodat ik kan rusten, maar ik kan het niet. Dus ga ik onderuitgezakt tegen de muur aan zitten en sluit mijn ogen. Plots voel ik een zwaar gewicht tegen mijn buik. Wanneer ik mijn ogen open zie ik dat Rue tegen mij aan is komen liggen en aan het snikken is. Het enige wat ik nu kan doen is mijn arm om haar heen slaan en dus doe ik dat. Het liefst zou ik nu zelf ook als een bolletje willen huilen om alles wat ik achterlaat, maar dat gaat niet. Ik moet sterk zijn, voor Rue. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Zo bleven ze een tijdje zitten. Het duurde wel even aangezien de rest van het gezelschap behoorlijk aan het eten en praten was. Wanneer Fiona naar haar achtergrond vraagt begint Rosalia te vertellen. Over het gezin waar ze uitkomt, haar training van de afgelopen jaren, wat ze verwachtte bij de spelen, wat haar sterktes konden zijn. Ze was hier heel eerlijk over. Dat was belangrijk zodat ze de juiste coaching kon krijgen. Daarnaast was het ook wel fijn om zo over thuis te kunnen praten. Ze ging het proberen, maar ze wist niet of ze ooit nog terug naar huis zou keren. Maar 1 persoon zou het halen en met een beetje geluk was zij dat. Ze wist dat ze de kwaliteiten had, ze moest ze enkel nog goed kunnen gebruiken. Daar draaide het uiteindelijk om. Daarbij moest ze ook nog eens zorgen dat het Capitool haar leuk vond. Op die manier zou ze sponsors krijgen die haar dingen kunnen opsturen als ze in moeilijkheid is. Ervaring had haar geleerd dat dat een verschil tussen leven of dood kon maken. Met haar ouders moest ze al jaren mee naar de Spelen kijken. Om technieken te ontwikkelen die ze zelf zou kunnen gebruiken moest het nodig zijn op een dag, en ze waren dus juist. Die dag was gekomen.
Wanneer iedereen klaar is wenst Rosalia de rest een goede nacht voordat ze naar haar kamer gaat. Ze stapt naar binnen en glimlacht wanneer ze ziet hoe prachtig het is. Ze gaat op haar bed zitten en staart voor even naar de rozen die op haar nachtkastje stonden in een prachtige vaas. Ze deden haar aan thuis denken, aan de bloemenwinkel van haar moeder. 'Prachtig', zei ze zachtjes. Vervolgens stond ze op en liep naar de badkamer toe. Ze nam nog een warme douche met heerlijke geuren voor ze zich omkleedde. Ze was klaar voor de nacht, en door de zware en spannende dag was ze best moe geworden. Het duurde dan ook niet lang voor ze in slaap viel.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Blijkbaar zijn we samen toch in slaapgevallen, want de volgende ochtend wekt Elize ons. Blijkbaar kon ze het niet verdragen dat Rue bij mij is komen slapen, want de hele ochtend heeft ze al tranen in haar ogen en begint ze weer over hoe 'aandoenlijk jullie eruit zagen en mijn hart doet pijn voor jullie'. Maar echt serieus neem ik het niet. De mensen uit het Capitool zijn in mijn ogen altijd die overdreven Barbie poppen geweest. Ze hebben duidelijk te veel geld, maar het probleem is dat je het uiterlijk gemakkelijk met geld kan veranderen, je innerlijk niet.
Na een ontbijt in stilte begint Elize te stralen. "Oh, we zijn er bijna," zegt ze en klapt in haar handen. Parry kijkt ons met een pijnlijk gezicht aan.
"Het is waar, we zijn bijna in het Capitool," bevestigt hij.
De realiteit kickt onmiddellijk in en ongemakkelijk verschuif ik mij op mijn stoel.
"Je kan er beter voor gaan zorgen dat de mensen jullie leuk gaan vinden. Hoe meer mensen jullie leuk gaan vinden, hoe meer sponsors aka, hoe groter de kans dat je het overleeft," voegt Parry eraan toe.
"Dat is zeker waar. En met die knappe en aandoenlijke koppies van jullie, maken jullie een grote kans, dus kom op!" Zegt Elize vrolijk en wijst naar het raam. De eerste groep mensen heeft zich al om de langzaam rijdende trein verzamelt. Allemaal gluren ze gretig naar binnen om een glimp van ons op te vangen. Onzeker kijkt Rue mij aan, dan loopt ze naar het raam en begint te zwaaien. Met haar lieve onschuldige glimlach en twee speelse knotten op haar hoofd zwaait ze uitgebreid naar het publiek. En het publiek houdt ervan. Je hoort ze schreeuwen, ze kloppen op de ramen en proberen zelfs mee te rennen. Er ontwikkelt zich een knoop in mijn maag. Is dit nu onze wereld? Is dit echt hoe wij ons in onze laatste minuten moeten gedragen? Als perfecte poppetje van het Capitool die smeken om in leven te blijven? Poppetjes die zich moeten veranderen, niet met eer kunnen sterven, omdat zij zo hard hun best moeten doen gemogen te worden? Ik sta op, maar niet om naar het raam te gaan en stom te gaan zwaaien, nee om mijn laatste minuten in mijn kamer mijzelf te kunnen zijn. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

De volgende ochtend wordt Rosalia gewekt. Er was een soort apparaat in haar nachtkastje ingebouwd. Een vervelend zoemend geluid met licht erbij waar je wel wakker van moest worden. Ze klikte erop zodat het uitsprong en vervolgens stond ze op uit bed. Er lag een hoopje kleding aan dat ze moest aantrekken. Dat zou toch maar voor enkele uren zijn, want na het ontbijt moesten ze gelijk naar hun ontwerpers om gewassen en gekleed te worden. Nadat ze zich had omgekleed liep ze haar kamer uit en kwam vrijwel meteen Marvel tegen. 'Goeiemorgen, heb jij wat kunnen slapen?', vroeg hij vriendelijk. Rosalia knikte. 'Ja hoor, de bedden zijn prima. Wel wat spannend vandaag he?', zei ze met een glimlach. Marvel stemde lachend in. 'Ja best wel, maar laten we het maar gewoon doen', reageerde hij. Het was fijn dat de 2 zo goed met elkaar konden opschieten. Ze kenden elkaar al van in het district. Het was een traditie om als beroepstributen samen te werken, maar Rosalia en Marvel hadden onderling al wel bedacht dat ze het prima met hun 2 zouden stellen, al zouden ze voor de trainingen en in het begin misschien wel samenblijven met district 2. 'Goedemorgen mijn lieverds!', hoorde ze een vrolijke stem roepen, daar was ze weer. De altijd vrolijke Fiona, opnieuw helemaal uitgedost voor de gelegenheid. 'Schuif maar aan, het ontbijt ziet er fantastisch uit!', zei ze en vervolgens zagen ze ook Augustus aankomen. 'Daar moet ik je gelijk in geven lieverd, er is genoeg in huis hier', reageerde hij tevreden waarna hij aan tafel plaatsnam. Rosalia ging dan ook maar zitten. Het zag er inderdaad fantastisch uit allemaal. Alles wat je je maar kon inbeelden was aanwezig. Ze koos enkele dingen uit en begon rustig te eten. Tussendoor ging het wat over vandaag. We moesten voortmaken want de andere districten waren er nu bijna allemaal en van zodra iedereen er was, zouden ze allemaal moeten vertrekken voor de parade-voorbereidingen. Als ze het zo hoorde was dat allemaal best belangrijk, en dat nu ze nog maar pas hier waren. 'Her is jullie eerste echte kennismaking met het Capitool. De Beroeps worden hier altijd goed ontvangen hoor, nou ja meestal toch. We verwachten geen problemen, maar het is toch belangrijk om jullie beste beentje voor te zetten. Voor ons', zei ze en ze nam mijn hand vast die op tafel lag. 'We rekenen op jullie', zei ze opgetogen terwijl ze ons beide aankeek. Rosalia knikte instemmend. 'Natuurlijk, daar doen we het voor', zei ze lief terug en ze at de rest van haar bord leeg, eenmaal Fiona haar hand weer losliet.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Het duurt niet lang of we staan volledig stil. Met tegenzin sta ik op en loop ik terug naar de anderen. Elize klapt weer in haar handen en wijst ons de weg naar de uitgang.
"Oké, denk erom. Alle indrukken gelden, dus lach, wees vriendelijk en vooral doe alsof je erg benaderbaar bent," Elize laat even een korte stilte tussen haar toevoeging, "Thomas." Ik rol met mijn ogen, maar weet in mijn achterhoofd dat zij gelijk heeft. Als ik Rue echt wil helpen in de arena, dan hebben we sponsors nodig. En dus pak ik Rue's hand vast en kijk haar aan. Ze schrikt een beetje van het gebaar, maar wanneer Elize hartelijk zucht en met een tevreden blik op haar gezicht knikt, pakt Rue mijn hand steviger vast.
"Dit is zo perfect," roept Elize enthousiast.
"Wen er maar niet te erg aan," zegt Parry bot.
Zijn aanwezigheid geeft mij rillingen op mijn rug. Het liefst wil ik hem een knal in zijn gezicht geven, maar ik haal diep adem en probeer mij te ontspannen. Dan schuiven de deuren automatisch open. Het station staat volgepakt met nog erger uitziende mensen dan Effie, en dat kan ik bijna niet geloven.
"Oké, kom op, lachen jongens," zegt Elize tussen haar tanden en stapt elegant de trein uit. Hand in hand met Rue stap ik achter haar aan en loop het perron op. Er worden onmiddellijk honderden foto's gemaakt, mensen beginnen te springen en te schreeuwen. Het is alsof ze beroemdheden te zien krijgen. En dan komt de realiteit weer terug. Wij zijn nu ook beroemdheden. Met een brok in mijn keel forceer ik een glimlach op mijn gezicht en kijk de mensen met twinkelende ogen aan.
Eenmaal in het centrum hebben we geen tijd om bij te komen. Onmiddellijk worden Rue en ik van elkaar gescheiden. Elize neemt Rue mee naar een andere ruimte en ik wordt door Parry geëscorteerd.
"Wat is er aan de hand?" Vraag ik met paniek in mijn stem.
Parry lacht en zegt: "Time to shine! Jullie worden klaargestoomd voor de parade." @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Wanneer de lift opengaat kijkt Rosalia op. 'Oh lieverd, je bent er al!', hoort ze Fiona roepen. Een wat extravagant paar kwam naar beneden gestapt. 'Lieverds, dit zijn jullie ontwerpers. Jullie mogen met hen meegaan', zei Fiona opgetogen. Rosalia knikte en stond op. Vrijwel meteen kwam de dame in kwestie naar haar toe. 'Kom maar met mij mee, we hebben werk te doen!', zei ze enthousiast. Rosalia schoof nog snel haar stoel onder tafel, nam afscheid van de rest en volgde de vrouw richting de lift. Ze stapte in en voor ze het wist waren ze op het gelijkvloers. 'Kom', zei ze de vrouw haar en ze liepen door een lange gang van allemaal kamertjes. Op het einde van de gang stopte ze en ging een deur automatisch voor haar open. 'Hier beginnen we, ik ga intussen nog wat laatste aanpassingen aan je jurk doen Maar geloof me, je bent in goede handen'. Voor Rosalia nog iets kan zeggen verdwijnt de vrouw alweer en staan enkele mensen haar op te wachten. Spreken doen ze niet. Ze gebaren haar dat ze kan gaan liggen en dat doet ze dan ook. De tafel voelde warm aan wat wel fijn was. Ze had verwacht dat het glas onder haar koud zou zijn maar het leek wel verwarmd te worden. Ze werd volledig onder handen genomen. Haar volledige lichaam werd onthaard, gebalsemd en ingesmeerd met nog allerlei geurtjes. Haar haren werden zorgvuldig gewassen, gekamd, gedroogd en vervolgens in de krul gelegd. Het waren lange golven die elegant over haar schouder zouden vallen. Ook haar wenkbrauwen werden bijgewerkt, haar maquillage werd gedaan en zelfs haar juwelen kreeg ze al aan. Ze kwamen nu eenmaal uit het district waar de juwelen en de geuren en andere luxe-producten van kwamen en dat moest haar outfit dan ook uitstralen. Haar maquillage was ook prachtig gedaan. Haar huid leek te stralen. 'Bedankt', zei ze met een glimlach en niet veel later kwam haar ontwerpster al binnen, met in haar hand een kapstok met daaraan haar jurk. 'Wow', zei Rosalia ongelovig. Het was een lange jurk met een soort diamanten en glinsters op. Er was een lange sleep aan die zou wapperen in de wind eenmaal ze op de wagen zou staan. Aan de zijkant van de jurk was een hoge split waardoor een van haar benen aan de zijkant volledig zichtbaar zou zijn. Haar schoenen waren bedekt met edelstenen en echte bloemen. 'Komaan lieverd, laten we dit pareltje maar aantrekken', stelde ze voor. Rosalia knikte en trok de jurk aan. 'Wow, je bent beeldschoon. Dit is perfect', hoorde ze de vrouw zeggen. Rosalia geloofde het niet, tot ze in de spiegel keek. Ze kon geen woord uitbrengen. Hier zou ze zeker de show mee stelen.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Een stel enthousiaste meiden komen vanachter een deur vandaan. Ze zijn net zo opgedoft als Elize en dus heb ik er weinig vertrouwen in. De twee enthousiastelingen komen op mij afgelopen en de ene stelt zich voor als Frederika en de andere als Louisa. Ze sleuren mij mee de kamer binnen en onmiddellijk beginnen zij mij te strippen.
"Hé!" Roep ik en de meiden beginnen te giechelen.
"Dat hoort bij het proces," zegt Louisa, of Frederika, ik kan ze nog niet uit elkaar houden.
"We moeten je wassen en verzorgen zodat je volledig in de spotlights zal staan tijdens de parade," zegt de ander.
Dan kijken ze elkaar en giechelen weer wanneer zij mijn broek zonder pardon uittrekken. Ik geef mij er maar aan over en laat uiteindelijk van alles met mij gebeuren. Mijn haar wordt gewassen en bruin geverfd. Mijn wenkbrauwen worden geplukt en mijn hele lichaam wordt geschrobd. Uiteindelijk laten zij mijn halfnaakt achter op een koude ijzeren tafel en wacht ik.
Uiteindelijk schuift er een deur open en komt er een jonge vrouw binnenlopen.
"Oh, kom daar maar van af, alsjeblieft," zegt de vrouw.
Wanneer ik opkijk valt mijn mond open van verbazing. De vrouw ziet er niet uit zoals alle andere opgedofte mensen in dit Capitool. Nee, ze ziet er juist heel...heel normaal uit. Haar lange blonde haar is strak naar achteren gekamd. Ze draagt een zwarte jumpsuit met zwarte hakken daaronder. In haar oren zitten mooie, zilveren hangers en om haar rechter pols zit een zilverend armband. En dat is het.
"Hoi," de vrouw strekt haar hand naar mij uit en ik pak hem vast, "ik ben Olive en ik ben de designer van jouw en Rue's outfit voor vandaag," zegt ze. Ze komt naast mij op de tafel zitten en kijkt mij met een serieuze blik aan.
"Hoe achterlijk dit ook allemaal is, het is een belangrijk onderdeel van de spelen. Hiermee wordt je gemaakt of gekraakt. Kleine Rue heeft een voordeel met haar aandoenlijke gezichtje en haar natuurlijke lieve uitstraling, maar jij..." Ze neemt mij van tot tot teen in haar op en trekt een pijnlijk gezicht. "Jij moet erg je best gaan doen om gemogen te worden."
Fronsend kijk ik haar aan. "Zo erg is het ook niet met mij gesteld," zeg ik boos. Ze trekt haar wenkbrauwen op en glimlacht dan.
"Daarom heb ik mijn best op de outfit gedaan," zegt Olive en glijdt van de tafel af. Dan trekt ze een andere deur open en loopt naar binnen. Aarzelend volg ik haar en zie dan een outfit op een pop zitten. Na het ziet van Olive had ik er vertrouwen in en hoopte ik dat de outfit niet zo vreselijk zou worden als mijn voorgangers, maar een gevoel van teleurstelling komt over mij heen.
"Een..boom?" Vraag ik met een pijnlijk gezicht. Olive lacht en loopt naar de outfit toe.
"Niet zomaar een boom," zegt ze en haalt de outfit voorzichtig van de pop af. "Wanneer jullie op de kar staan, zullen jullie als een van de laatste binnengebracht worden. De aandacht is al minder geworden en het publiek geeft uiteindelijk het minst om de laatste districten. Maar deze boom is anders." Uiteindelijk heeft ze de outfit volledig van de pop gehaald en geeft hem aan mij. Ongemakkelijk trek ik het kostuum aan. Verbazingwekkend genoeg zit de stof ontzettend lekker en kan ik mij vrij bewegen. Dan geeft zij mij een knopje vast en glimlacht weer.
"Waar is dit voor, wat is er zo speciaal aan deze outfit?" Vraag ik nieuwsgierig.
"Jij staat links van Rue, wanneer jullie er klaar voor zijn druk je op de knop," zegt ze en knipoogt naar me.
Een vreemd gevoel speelt op in mijn buik. En dan merk ik dat het spanning, maar ook enthousiasme is. Ik heb er plots zin in. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia kreeg niet veel tijd om stil te staan bij wat er gebeurde. Ze moesten vertrekken richting de grote hal waar alle tributen bij hun wagens zouden verzamelen. 'Ga ervoor, ik zie je na je parade', hoorde ze de vrouw zeggen. Rosalia knikte en stapte het kamertje uit. Waar moest ze nu weer naartoe? Ze had geen idee en begon dan maar gewoon de gang af te wandelen. Voorbij elke kamer die ze kwam zag ze een tribuut zitten. Sommigen bekeken haar vol bewondering, anderen leken eerder bang te zijn en keken weg. Rosalia snapte het niet goed, de hele sfeer hier. Tuurlijk waren ze hier met een reden, maar moest je daarom nu al bang zijn van elkaar? Rosalia was niet bang hier, van niemand. Haar grootste vijand was zijzelf op dit moment. Zij moest dit tot een goed einde zien te brengen tot aan de Spelen. Ze moest zich voorbeeldig gedragen. De femme fatale zijn die haar werd opgedragen om te zijn. Een sterke vrouw uit haar District die hier zou komen vechten voor haar District. Tegelijk ook een charmante dame die mensen perfect om haar vinger wist we wikkelen en vriendelijk van aard was. Een leidend figuur in de Spelen, dat was het hele plan wat voor haar bedacht was. Ze wist niet goed of ze dat volledig zou kunnen maar ze zou het in ieder geval een kans geven. Rosalia bleef maar wandelen maar leek de weg compleet kwijt te zijn. Ze besloot nog maar eens terug te lopen. Ze wist ook helemaal niet hoeveel tijd ze nog had. Wat zoekend keek ze rond zich, tot ze een klein meisje opmerkte. Ze had een lichtbruine huid en krulletjes. Met grote ogen keek ze Rosalia aan, alsof ze iets wou zeggen maar het niet durfde. Was dit een van de andere tributen? Ze zag er nog zo klein en onschuldig uit, niet voorbereid op het hele circus hier. Rosalia had geen idee wie de andere tributen waren maar zo een klein kind vermoorden? Dat zou ze nooit over haar hart krijgen, dat wist ze nu al. Ze was meedogenloos en wou beslist winnen, maar niet op die manier. Ze hoopte maar dat het niet aan haar zou zijn om dat meisje tegen te komen in de arena. 'Je zoekt de weg?', hoorde ze het kleine meisje vragen. Rosalia knikte. 'Ja inderdaad, weet jij misschien waar ik de wagens kan vinden?', vroeg Rosalia en ze stak haar hand uit om het meisje te begroeten. 'Rosalia, district 1', stelde ze zichzelf voor en vrijwel meteen zag ze de ogen van het meisje groter worden. 'Wow, een Beroeps?'. Rosalia knikte. 'En je bent zeker dat.;?', Het meisje leek nogal onzeker te zijn over zichzelf. Rosalia vond dat niet nodig. Ze zou bij de Beroeps blijven, omdat dat nu eenmaal moest maar voorlopig had ze geen problemen met iemand en dus ook niet met een bepaald district. Die vetes zouden in de arena wel uitgevochten worden. 'En jij bent?', vroeg ze. 'Rue, district 11', hoorde ze het meisje zeggen en de 2 schudden elkaar de hand. 'Ik moet ook naar de parade, kom je mee?', vroeg ze wat twijfelachtig. Rosalia knikte en vervolgens liep ze samen met het meisje door de gangen uit richting de wagens. Ze was blij dat Rue haar de weg wou wijzen, dat zou ze zeker onthouden. Eenmaal aangekomen in de grote hal keken de 2 elkaar even verbaasd aan. Het was echt enorm, dit had Rosalia nog nooit meegemaakt. Zo overweldigend.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Met grote ogen en open mond loop ik de zaal binnen. Het is groter dan ik ooit had kunnen denken. De televisie laat niet de ware grote zien. Dit is inheems groot en de zenuwen komen weer in mij op. Ik kijk om mij heen naar de andere tributen. Sommige herken ik van de ceremonie die Elize. Mijn ogen glijden over iedere tribuut heen en een knoop vormt zich in mijn maag. Ze zien er zo normaal uit. Zo prachtig in hun pakken en jurken. Hoe kan ik hen vermoorden? Ik heb nog nooit een vlieg kwaad gedaan, ben zelfs nog nooit in een gevecht terecht gekomen. En nu wil het Capitool mij veranderen in een moordmachine? De rillingen glijden over mijn rug. Dan zie ik Rue eindelijk in haar boompak staan, maar mijn ogen glijden onmiddellijk naar het meisje naast haar. Een jonge, blonde dame in de mooiste jurk die hier tussen staat. De diamanten glinsteren in het licht en mijn ogen beginnen pijn te doen hoe langer ik ernaar kijk. En toch kan ik mijn ogen niet van de jurk - en het meisje - afhalen. Dat is nog eens een entree. Dan voel ik een hand op mijn schouder en neemt Parry mij mee naar de parade karren. Bij de één na laatste stoppen we. Rue staat nu ook bij ons en zij glimlacht naar mij.
"Oké, denk eraan. Dit is een belangrijk moment. Jullie moeten dit nu echt samen doen. Het publiek moet van jullie gaan houden om de beste kans te maken. No pressure," zegt Parry en geeft ons een knipoog. Dan stappen Rue en ik op de kar en wachten tot de parade gaat beginnen.
"Ben je zenuwachtig?" Vraagt Rue.
Ik schrik eigenlijk een beetje van de vraag. Zijn we dat niet allemaal? Ik kijk haar aan om antwoord te geven, maar dan zie ik weer de twee bange oogjes van de nacht ervoor in de trein en weet ik dat ik sterk moet zijn, voor haar.
"Nee," antwoord ik daarom. "Ik denk dat met dat gezichtje van jou we al een heel eind komen. Jij hoeft je nergens zorgen over te maken." Maar onmiddellijk krijg ik een beeld in mijn hoofd van een van de tributen die Rue's keel doorsnijdt. Ik haal diep adem en forceer een glimlach op mijn gezicht, maar ik weet dat de kans dat dat beeld realiteit wordt, heel groot is. Dan wordt ik weer uit mijn dagmerrie gehaald door enorme trompetten. Het publiek begint te gillen, muziek begint te spelen en de eerste kar komt in beweging. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia bleef nog een tijdje kijken, tot ze besefte dat ze nu wel echt moest gaan. 'Succes', zei ze nog tegen het meisje voor ze richting de eerste wagen in de rij begon te stappen. Het zag er werkelijk fenomenaal uit. Zelfs de wagen was bekleed met een soort glimmend materiaal en de paarden droegen halsters met diamanten erin. 'Oh lieverd, je ziet er prachtig uit! Kijk wat een plaatje ze toch is!', hoorde Rosalia Fiona vrolijk roepen. Rosalia moest er even om lachen en draaide een rondje wanneer dit gevraag werd. Ook Marvel zag er spectaculair uit. Zijn pak had een soort glimmende stof dat reflecteerde onder het licht en zijn knopen waren dezelfde diamanten als die van haar jurk. Tevreden bekeek ze Marvel's outfit en erna die van haarzelf. Indruk zouden ze zeker maken, en dat moest ook. Ze waren de eerste wagen en ze moesten ervoor zorgen dat ze niet vergeten zouden worden tot het einde. Dat was een hele uitdaging maar ze zou het in ieder geval proberen. Wanneer aangegeven wordt dat het tijd is stapt Rosalia met wat hulp van Fiona op de wagen. Haar jurk streek ze zo naar achter dat deze prachtig zou waaien in de wind, eenmaal de kar zou vertrekken. 'Doe jullie best maar als ik een tip mag geven. Geniet gewoon vooral', hoorde ze Augustus zeggen. Ze knikte en keek voor zich wanneer de wagen vertrok. Het was allemaal wat wankel, zeker op haar hoge hakken. Toch zorgde ze ervoor dat ze er onoverwinbaar uitzag. Helemaal klaar om de arena in te gaan en te winnen. Met opgeheven hoofd keek ze voor zich en ze glimlachte naar het publiek. Met haar binnenste hand hield ze zich vast aan de wagen, met haar andere hand begon ze te zwaaien. Als eerste wagen kwamen ze in het zicht van de mensen en luid applaus en gejoel weerklonk. Hun namen werden geroepen door iedereen en vlaggetjes zwaaide in het rond. Met een brede glimlach zwaaide Rosalia naar het publiek toe. Ze maakte oogcontact en was best aan het genieten. 'Kom, laten we ze wat spektakel geven', hoorde ze Marvel zeggen die de wagen losliet en haar hand vastnam. Rosalia glimlachte en nam zijn hand wat beter vast waarna ze deze samen de lucht instaken. Dat was wel zo normaal om te doen voor de Beroeps die elk jaar nauw samenwerkte. Dat hoopte ze dit jaar ook te kunnen doen. Ze was zeker dat ze aan Marvel als bondgenoot veel zou hebben. Het publiek bleef maar joelen en de wagen reed verder tot op de open cirkel in het midden. Hier hield de wagen stand. Rosalia kon pas weer volledig normaal ademen nu. De adrenaline ging nog steeds door haar lichaam heen. Eenmaal alle wagens stilstonden werd het stil in het publiek. President Snow besteeg het podium en begon aan zijn speech, ook een jaarlijkse traditie.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Het gejoel van het publiek wordt als maar harder. Wij kunnen de andere tributen nooit overtreffen. Maar veel tijd om daar over te piekeren heb ik niet, want ineens worden we het lange pad opgereden. De paarden stappen op hun elegante manier door. De meeste ogen zijn nog op de andere karren gericht en ik merk dat wij niet veel aandacht krijgen. Rue kijkt mij zenuwachtig aan en ik glimlach bemoedigend naar haar.
"Zeg maar wanneer je er klaar voor bent," zeg ik.
Ze knikt en we rijden nog eventjes door tot we halverwege zijn.
"Oké," zegt Rue en knijpt lichtjes in mijn pink. Ik haal diep adem en kan niet wachten tot we er eindelijk achterkomen wat deze outfits nou zo speciaal maken. Dus ik druk op de knop en wacht.
In eerste instantie lijkt er niet veel te gebeuren, dus druk ik weer op de knop. Maar dan zie ik dat er wel degelijk iets gebeurd. Onze outfits veranderen. Vreemde, een beetje wazige knopjes lijken op de boom te groeien en langzaam open te gaan. De takken waaien door de snelheid heen en weer en in elkaar. De knopjes groeien en groeien. Appels komen tevoorschijn en de takken bewegen nu echt in elkaar. Ze maken een patroon. Ik kijk naar het publiek en zie dat wij nu in de spotlights staan. Op het scherm zie ik ons bewegen en zie ik wat de takken en de hologrammen nu vormen. Het symbool van ons district. De zenuwen verdwijnen als sneeuw voor de zon en een relaxte glimlach verschijnt op mijn gezicht. Het symbool van district 11, een symbool om trots op te zijn. En wij zijn de kandidaten die ons district dit jaar vertegenwoordigen. En plots heb ik het gevoel dat ik misschien toch een kleine kans maak. Ik por Rue in haar zij en lach naar haar. Langzaam verschijnt er ook een glimlach op haar gezicht en dan een brede grijns. Ik por haar nog een keer en ze begint te lachen. Dan probeert zij mij te kietelen en zo vallen we elkaar aan. Ver achter mij hoor ik een 'Awww' door de menigte gaan. En dan staan we stil in de grote cirkel. President Snow spreidt zijn armen en welkomt ons allemaal.
"Dit jaar zijn de 74ste Hongerspelen! Een jaar vol verrassende elementen en vol enthousiaste en prachtige kandidaten. De spelbedenker heeft zijn uiterste best gedaan om weer een spectaculaire editie neer te zetten en jullie spelen daar de belangrijkste rol in. Bedankt voor jullie deelnamen en May the odds be ever in your favor." Zijn gluiperige ogen glijden over alle kandidaten. Bij sommigen blijven zijn ogen langer hangen dan bij anderen. Een ongemakkelijk gevoel neemt plaats in mij wanneer ik besef dat de 'odds' altijd in zijn 'favor' zijn en deze hele poppenkast weinig te maken heeft met het krijgen van sympathie van het publiek. Uiteindelijk wint degene die de poppenkastrol voor de rest van zijn of haar leven op zich wil en kan nemen. @Orpgfan1

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld