Forum

*I believe that when you love someone and that person loves you in return you're uniquely vulnerable. They have a power to hurt you that's like nothing else.

ORPG met @Dashic 
Gelieve niet te reageren.
Kan 18+ onderwerpen bevatten , lezen op eigen risico.

Le moi:

I got the fight of the lion in me
And I clench my teeth when I can't speak and I can't breathe
Because there's no words for this inability to see the
Decency in these people around me

Genevieve Ava Harlow McDyer
Better know as Gen
21 years old
Vampire hunter trained by the all mighty Mikael Mikaelson



&

Does it mean everything or nothing?
Did I just get so used to something
That became engraved in my mind?
And did I really fucking love you
Or just the image in my head?
The one that I had painted of you
I'm gonna love you till I'm dead

Elijah Mikaelson
One of the original vampires
Over a thousand years old



Brianna Harper Devereaux
Better known as Brie
21 years old
Vampire hunter trained by the all mighty Mikael Mikaelson






Niklaus Mikaelson
Better known as Klaus
One of the original vampires
Over a thousand years old



Klaus the mad



Genevieve.
Een tevreden glimlach wist mijn lippen te sieren, terwijl ik de omgeving goed in mij op wist te nemen. Naar mijn mening hadden mijn beste vriendin Brianna en ik een goede dag vandaag. Er lagen genoeg levenloze wezens op de grond, waarbij de grijze huidskleur als eerste opviel. Vampieren. Naar mijn mening waren het walgelijke wezens. Het was een lange dag geweest vandaag; al was deze enorm succesvol. Een tevreden zucht wist mijn lippen te ontglippen. Het afslachten van vampieren kon enorm vermoeiend zijn, maar nu ze al deze lijken op de grond zag liggen was ik toch tevreden. We hadden goed werk geleverd en daar ging het uiteindelijk om. Des te meer vampieren er weggewerkt werden, des te minder er nog over deze wereld rondliepen. Zo keek ik er in ieder geval tegen aan. 
Vampieren waren naar mijn idee een gevaar voor de mensheid. Onnatuurlijke wezens die niet thuishoorden op deze wereld. De rillingen liepen mij over het lijf bij de gedachten alleen al dat iemand er plezier aan had een vampier te zijn. Ik kon het niet begrijpen. Hoe ik met deze gedachten rondloop? Ik was zo opgevoed door de grootste vampier jager van deze tijd. De beste die er rond liep, aangezien Michael zelf ook genoot van de vele voordelen van het bestaan van een vampier. Al walgde hij zelf van deze voordelen. Hij wilde maar al te graag zijn taak volbrengen. Het wegwerken van alle vampiers en dat had hij over weten te brengen op Brie en mij. Hij had ons onder zijn hoede genomen en getraind was ware vampier jagers. Net zoals hij dat zelf ook was. Hij leerde ons alles wat er te leren viel, zodat wij onszelf konden beschermen zodra wij zelf als jagers aan de slag mochten. Als mens was je nu eenmaal zwakker dan een vampier, maar met ons viel er niet te spotten. Dit werd vaak de ondergang van de vampieren wie we al getrotseerd hadden. Ik zag het als een uitdaging. Het tegendeel aan die monsters bewijzen. De bovennatuurlijke wereld was een stuk beter af zonder dat er vampieren konden gaan en staan waar ze wilde. New Orleans, maar ook de rest van de wereld, was in ieder geval een stuk beter af zonder hen. Al was het begin van een lange weg toch al van start gegaan. Het was zwaar, maar ik had niets te klagen. 
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de stem van mijn beste vriendin. Ik fronste even en dacht even aan de tijd dat we naar Mystic Falls werden gestuurd. Damon Salvatore stond toch al een tijdje op ons lijstje. Arrogant mannetje met een enorm groot ego. Ik was blij dat we eindelijk met hem aan de slag konden. Maar op het moment dat hij daadwerkelijk aan de beurt was, was de jonge man veranderd in een mens en konden de twee niets meer doen. Ik knikte dan ook instemmend. "That really sucked. I would have liked to have watched him suffer" was mijn antwoord naar haar.  Dat hij weer functioneerde als mens was jammer, maar voor ons een zorg minder en een vampier minder om te vermoorden. Ik hoopte dat het in onze thuis stad wat beter af zou gaan. New Orleans. Waar het krioelde van de bovennatuurlijke wezens.

Elijah.
De frisse lucht drong mijn neusgaten binnen, terwijl een kleine grijns mijn lippen wist te sieren. Ondanks het feit dat ik mijn bedenkingen had kon ik niet ontkennen dat ik het fijn vond om hier weer te zijn. Teruggekeerd in onze stad. De stad van mijn broers en zussen. De stad die we beschouwden als ons thuis. Geen andere stad kon tippen aan de schoonheid van New Orleans, al kwamen er een aantal goed in de buurt. Het was toch anders. Dit was de stad die ik samen met mijn broers en zus vanuit de grond had opgebouwd tot een van de mooiste steden ter wereld. Ik had hier nooit weggegaan, als dit niet noodzakelijk was geweest. Toch hadden wij deze stad al twee keer achter moeten laten. Met pijn in mijn hart. Onze herinneringen brachten ons toch iedere keer weer terug. 
Mijn blik gleed naar het oude vertrouwde huis. Het voelde goed hier weer te zijn. Het mocht misschien wel zo zijn dat we deze keer minder lang weg zijn gebleven dan de keer ervoor. Toch waren we veel te lang weggeweest. Ik vroeg mij af wanneer we zouden stoppen met vluchten. We waren immers in de meerderheid. Vader was alleen. Krachtig, dat zeker, maar nog altijd alleen. Naar mijn idee werd het toch wel eens tijd om een keer te vechten. Een plan uit te stippelen en er voor zorgen dat Michael voor eens en voor altijd uitgeschakeld werd. Naar mijn idee was hij onze enige bedreiging. Een bedreiging die we zeker niet moesten onderschatten. Toch was ik van mening dat we hem, na het bedenken van een plan, zeker aan zouden kunnen. Ergens was ik het vluchten ook gewoon zat. Het was vermoeiend steeds over je schouder te moeten kijken. Enigszins op je hoede te moeten zijn voor je omgeving. Hoewel de meeste niet zo stom waren om hen iets aan te doen. Daar waren ze immers de originele vampiers voor. Niklaus had ook zijn naam op weten te bouwen wat dat betreft. Ik was niet altijd tevreden over zijn keuzes, maar ik zou hem overal naartoe volgen. Familie kwam altijd voor.
En door niemand minder dan Niklaus werd ik uit mijn gedachten gehaald. Ik haalde nonchalant mijn schouders op. "I have to admit, my brother, that this was one of your better ideas"gaf ik eerlijk toe. Ik was een dwaas als ik zou zeggen dat dit niet was wat ik wilde. Ik hoopte in ieder geval dat vader lang genoeg weg zou blijven. We hadden hem in ieder geval op een 'goed' spoor weten te zetten, zodat hij voorlopig aan de andere kant van de wereld bleef. Zo konden wij de dagelijkse gang van zaken hier weer oppakken. We hadden immers nog genoeg te doen. We hadden nog genoeg mensen te zien, beter gezegd. "Well, let's go inside. There's still plenty on the agenda for today" merkte ik vervolgens op. Er waren een aantal zaken die ik graag af wilde handelen en dat wilde ik graag doen zonder dat vader in onze nek hijgde. 

@Dashic 

Genevieve.
Mijn respect naar Mikael is door de jaren heen enorm gegroeid. De man had zich over een groot gedeelte van ons leven weten te ontfermen en had ons getraind tot de meiden wie we vandaag zijn. Zonder Mikael liepen we met geen enkel benul over straat. Onschuldig, enorm kwetsbaar en van geen kwaad bewust. Ik moest er niet aan denken. Hoe gek dit ook mocht klinken; ik was toch best blij met mijn leven. Ondanks het feit dat het op sommige moment behoorlijk zwaar kon zijn. Dat ontkende ik ook zeker niet. Maar dankbaar was ik wel. Dankbaar voor het leven wat Mikael ons gegeven heeft. Zonder hem waren we 'maar' twee meiden zonder enige familie. Alleen elkaar als gezelschap. Ik zou niet willen weten hoe dat zou aflopen. Ik zette die gedachten dan ook weer van mij af en liet mijn blik naar de brandende lijken glijden. 
Zachtjes beet ik op mijn lip. Het was niet altijd even makkelijk geweest. In eerste instantie was het moeilijk te geloven dat Mikael daadwerkelijke een grote hekel had aan vampiers, aangezien hij er zelf ook een was. Toch gebruikte hij zijn voordelen voor het vernietigen van zijn soortgenoten. Het ging zelfs zo ver  dat hij zich van het bloed voedde die in hun aderen stroomden. Zijn grootste doel, het vermoorden van zijn eigen kinderen, zodat gehele bloedlijnen aan vampiers uitgeroeid worden, hield hem nog steeds bezig. Daarom had hij zich ook over ons ontfermt. Zodat wij hem konden helpen bij het uitroeien van zijn bloed eigen kinderen. Terwijl hij hen op het spoor was, ging wij aan de slag met de 'gewone' vampiers. En dat ging ons aardig goed af. Er was nog genoeg te doen, maar ik was toch trots op hetgeen wat Brie en ik bereikt hadden. Ik had het in ieder geval niet zonder mijn beste vriendin gekund. We hielden elkaar in balans en we waren er altijd voor elkaar. Ongeacht de omstandigheden. Dat vond ik een fijne gedachten. 
"If he has got any sense at all, he won't"merkte ik op. Ik ging er vanuit dat Damon zich niet opnieuw zou laten transformeren, maar je kon nergens zeker van zijn. "I think that is a very good idea. At least we did a good job today"was mijn reactie op Brie. Ik was er wel even klaar mee voor vandaag als ik eerlijk mocht zijn. Ik was graag in de French Quarter. Het was er enorm gezellig en ik was graag onder de mensen. Om een praatje me te maken of om puur alles in mij op te nemen. Morgen was weer een nieuwe dag en zouden er vanzelf wel nieuwe vampieren hun pad kruisen. Dat Marcel bezig was met het creëren van nieuwe vampiers vond ik behoorlijk irritant. En dat was nog zacht uitgedrukt. Het werd tijd dat die man eens van zijn troon verstoten werd. "It's about time that man learned it's lesson"biechtte ik vervolgens op, terwijl ik mijn rug naar de brandende lijken keerde. Ik was klaar om te gaan. We hadden hier niets meer te zoeken. 

Elijah.
Ik volgde mijn jongere broer naar binnen toe en liet mijn blik het huis door glijden. Het viel me inderdaad op dat er zich genoeg stof had opgestapeld in hun vertrouwde huis. Ik schudde kort mijn hoofd. "I'll see what I can do for you, brother. This place is gonna need a good cleanup anyway" was mijn antwoord op de vraag die Niklaus mij wist stellen. Mijn gedachten gingen uit naar Rebekah, terwijl ik verder het huis in ging. Hun zusje. Ik fronste even bij het idee dat ze hier nog niet was. Mijn zusje was wat mij betreft vrij om te gaan en staan waar ze wilde. Al dacht Niklaus daar soms anders over. Toch moest ik hem gelijk geven. Ik kon het mij niet voorstellen dat Rebekah zich niet bij ons aan zou sluiten. Daar kende ik haar te goed voor. Ze kon koppig zijn, maar uiteindelijk koos ze altijd voor haar familie. We waren altijd samen. Deden alles samen en we hadden dan ook altijd alles voor elkaar over. Daar was je immers familie over. "I definitely missed this place. It's our home. And I'm sure it won't be long before Rebekah shows her face. We know what she's like. She needs to want to come here on her own terms. Not because we say so" was de volgende opmerking die ik wist te maken. 
Ik volgde de bewegingen die Niklaus maakte, terwijl hij de trap op liep en de verschillende familieportretten bekeek. Ondanks dat wij er al vijftien jaar niet meer geweest waren, was het huis nog steeds ongeschonden. Op het stof na. Iets wat ik bijzonder vond. Er waren mogelijkheden genoeg om dit huis te plunderen en te slopen. Toch is het al die jaren in tact gebleven. Iets wat ik toch bewonderenswaardig vond. Toen ik hoorde wat Niklaus zei keek ik omhoog en luisterde ik naar wat hij te zeggen had. "Tired of running, huh?"begon ik. "I think there's plenty of people we need to see. Who are wondering what we're looking for here. Or have you forgotten the first time, my brother? It's good to show our faces again in the French Quarter. Maybe we don't have to make our formal visits right away, but it's good to notify them of our return. Even if it's just to show our faces"voegde ik daar nog eens aan toe. Er was nog genoeg dat ik wilde doen. Kijken in hoeverre de stad veranderd was in 15 jaar, aangezien New Orleans altijd in beweging was en er altijd wel wat veranderde. Over de meiden wilde ik nog niet beginnen bij Niklaus. Het was wellicht een gevoelig onderwerp en ik wist niet hoe hij dat op zou vatten. Ik zou ze zelf wel weer op willen zoeken. Kijken hoe het met ze gaat. Hoe het er voor staat. Ze zijn immers nooit uit mijn gedachten verdwenen. 

@Dashic 

Genevieve.
"I couldn't agree more. I hope he's on the right track this time. It's about time he took care of his kids once and for all"biechtte ik op. Ik haalde meer dan genoeg voldoening uit het wegwerken van vampiers. Zowel Brie als ik waren er meer dan goed in geworden. Trucjes hadden we al gauw door. Met ons viel niet te spelen en we wisten als geen ander hoe we ons uit verschillende situaties moesten redden. We hadden het ook van de beste geleerd. Mikael had ons niet achter gelaten als hij niet zeker had geweten dat we er daadwerkelijk klaar voor waren en alles onder de knie hadden. Daar had hij hoogstpersoonlijk voor gezorgd. Hij had ons dagen lang weten te trainen, had er vaak genoeg bij gescholden en had ons hard weten te maken voor de wereld waarin we terecht zouden komen. In die tijd vroeg ik mij nog wel eens af waarom, maar nu wist ik wel beter. Gevoelens moest je wat dit soort zaken uit de weg ruimen. Die zaten je alleen maar in de weg. Wat dat betreft zorgde Mikael er altijd wel voor dat er een zakelijke sfeer hing. Vroeger vond ik dit nog wel eens moeilijk, maar nu vond ik het alleen maar fijn. Het uitvoeren van hun taak ging op deze manier een stuk gemakkelijker. Waarom juist Brie en ik deze taak op ons moesten nemen, wisten we niet. Het was een vraag die we hoogstwaarschijnlijk nooit beantwoord zouden krijgen. Daar had ik mij dan ook bij neergelegd en had ik mijn lot tot dusver geaccepteerd. 
Ik liep met Brie mee naar de auto, waar ik de andere tas met wapens in de auto gooide. Als ik heel eerlijk mocht zijn, ging er wel een drankje in nu. Bourbon, zonder ijs was iets waar ik enorm van kon genieten. Het was mijn favoriete drankje. Zeker na zo'n dag als deze. Ik had er op dit moment ook wel behoefte aan. Ik pakte het bedeltje vast, wat aan mijn armband vast zat en speelde er mee. Het armbandje had ik al jaren; zo lang ik mij eigenlijk al kon herinneren. Toen ik er Mikael naar vroeg zei hij me dat ik hem al droeg toen hij me vond. Mikael was nooit zo'n fan van het dragen van dingen die geen 'toegevoegde' waarden hadden, maar toch had hij hier een uitzondering gemaakt. Daar was ik blij om. Het voelde als een soort lucky charm. Ik was er heel zuinig mee en deed hem zelf nooit af. 
Ik werd al snel uit mijn gedachten gehaald door de veranderingen in de sfeer die er hing. In de French Quarter hing lichte paniek. Niemand leek op zijn gemak. Waarom wist ik niet, maar daar zouden we snel genoeg achter komen. "I don't really know. But I have the feeling that we need to find out what it is"zei ik haar. Het was niet gebruikelijk dat het zo rumoerig was in de French Quarter. Niet op deze manier tenminste. 

Elijah.
Het huis zag er, ondanks de stof, goed uit. Er was in ieder geval niet veel dat ze moesten laten doen. Zoals Niklaus zojuist suggereerde moest er iemand een doekje over alles heen halen. Daar zou ik iemand voor moeten vinden, maar dat zou wel goed komen. Ik had zo iemand geregeld wat dat betreft. Zelf zouden we dat niet doen. Daar regelden we gewoon iemand voor. Wat dat betreft genoot ik enorm van de voordelen van een vampier. 
Ik liet mijn blik door de ruime kamer heen glijden, terwijl er een tevreden glimlach rond mijn lippen kwam te staan. Hier voelde het echt als thuiskomen. We hadden als familie op verschillende plekken gewoond en hadden verschillende adressen over de hele wereld, maar geen enkele plek was zo fijn als New Orleans. Mijn blik viel op onze oude drank voorraad. Ik stapte er naar toe en bekeek de verschillende flessen die er stonden, ondanks ik al wist wat we hadden staan. Ik schonk een fles bourbon in, met wat ijs. "Do you fancy a drink, Niklaus?"vroeg ik mijn jongere broer, terwijl ik een slok van mijn drankje nam. 
Dat we hier en daar al gespot waren, verbaasde mij niks. New Orleans mocht dan uitgegroeid zijn tot een wereldstad. Toch gingen roddels al snel rond. Zeker in de French Quarter. En dat wilde ik zo veel mogelijk beperken. De geruchten. Natuurlijk was hun reden van terugkeer vrij duidelijk. Natuurlijk zouden ze hun stad niet zomaar de rug toe keren. Al hoopte hij dat Marcel niet de verkeerde ideeën zou krijgen. Wat dat betreft wilde hij de schade beperken. Zeker omdat hun eerste terugkomst niet in dank werd afgenomen. Kort schudde ik mijn hoofd. "Of course they're panicking. Last time we came back the situation also didn't go very smoothly. We have to do it properly this time, Niklaus. I'd rather avoid situations from the first time"zei ik vervolgens tegen hem. Ik draaide mij om, toen ik zijn volgende vraag hoorde. Ik zag het schilderij van de twee kleine meisjes in zijn handen. De twee waren toen een jaar of vijf. Vlak voordat we ze achter hebben moeten laten. Nu waren ze, waar ik in ieder geval vanuit ging, opgegroeid tot twee mooie jonge dames. Ze moesten nu 21 jaar zijn. "I still think about them every day" biechtte ik op. Ze zijn nooit van mijn netvlies verdwenen, maar het schilderij hakte er hard in. Ik dacht wellicht wat meer aan Brie dan aan Gen, maar ik ging er vanuit dat het andersom ook zo zou zijn. Zowel Niklaus als ik namen de zorg van deze twee meisjes op ons, maar hadden ieder onze eigen band met een van de meiden. In mijn geval was dat met Brie. Ik had haar graag onder mijn houden gehouden, maar door onze vader was dit niet meer nodig. Het was 15 jaar de juiste keuze geweest, maar ik miste haar enorm. Zei was een groot onderdeel van de reden waarom ik graag terug wilde naar New Orleans. Ik hoopte dat ze hier nog was en ik ging daarom graag de stad even in. "What about you?"vroeg ik hem. Ik wist dat Niklaus niet graag over gevoelens praatte, maar ik zag hoe Gen het beste in hem naar boven haalde. Misschien is het dan ook wel goed om het gesprek op gang te brengen.

@Dashic 

Genevieve.
Het was raar om de French Quarter op deze manier te zien. Normaal gesproken hing hier een ontspannen sfeer, waar mensen met plezier samen kwamen of om feest te vieren. Dat idee was op dit moment helemaal verdwenen. De mensen om mij heen waren gespannen. Lichtelijk in paniek. Iets wat ik niet gewend was. Het betekende dat er iets aan de hand moest zijn. Dat was inmiddels wel duidelijk. 
Ik volgde Brie het kruidenwinkeltje in. Ik wist waarom Brie hier naar toe ging. Sarah, een heks uit de French Quarter, werkte hier en wilde net zo graag als ons van alle vampieren af. Ik wist hoe Marcel hier te werk ging. De vampieren waren superieur. De overige bovennatuurlijke wezens werden door de vampiers onder de duim gehouden of waren zelfs verjaagd. Het uitvoeren van verschillende spreuken kon de dood betekenen. Maar Sarah hielp ons graag, als het betekende dat er een aantal vampiers de dood in werden gejaagd. Weerwolven zag je hier haast niet meer. Verjaagd door Marcel en zijn aanhangers. Het werd tijd om Marcel aan de kant te zetten en een heel ander beleid binnen New Orleans te voeren. 
Ik zette die gedachten van me af, als ik Sarah in het vizier had. Ik hoorde Brie vragen wat er aan de hand was. Het antwoord van Sarah verbaasde me. De Mikaelson broers terug in New Orleans? Dit kon niet waar zijn. "You've got to be kidding me" was mijn eerste reactie. Waren Klaus en Elijah dan echt zo stom om terug te keren naar de stad waar ze als eerst gezocht zullen worden? Waarom zat Mikael nu dan in Europa? "Elijah and Klaus are the only to back?"vroeg ik vervolgens aan haar. "Yes, my child. They've already been spotted by several people. The rumors are that they've moved into their old home. What they're here for remains a puzzle. You never know with that scum. But I can tell you that their first return wasn't taken in gratitude" was haar antwoord. Ik fronste eventjes. Het was niet de eerste keer. "What do you mean?"vroeg ik haar. "Look, I can't help you any further right now. It's too dangerous for that. Those two have connections everywhere. All I can give you is to keep your eyes and ears open. Act fast and be discreet. You've helped this city enormously, but the Original Family is a very different kind of vampire. Make sure you know what you're doing"was het enige wat ze moesten doen. 
Ik wist dat we op dit moment snel moesten handelen. Elijah waren op dit moment met zijn tweeën. Ik vroeg me af waar de overige drie op dit moment dan waren. We hadden een groter probleem als de familie compleet zou zijn. Nu was het nog te overzien. Al vroeg ik me af wat Sarah bedoelde met haar eerste opmerking. Het was dus niet de eerste keer dat ze uit te stad vertrokken. Zoiets had Mikael hen al gezegd. Ik had het idee dat er meer achter zat dan Mikael altijd liet blijken. Hij vertelde altijd alleen het noodzakelijke. Mijn blik gleed naar Brie. "I think we've got plenty to do now" zei ik haar. Ze konden er niet halsoverkop binnen stormen. Zoals Sarah al zei was dit anders dan de vampiers wie ze al getrotseerd hadden. Dat moesten ze goed aanpakken, voor het compleet de mist in ging. Misschien was het goed om Mikael in te lichten, al was de communicatie met hem enorm lastig. Hij hield niet van de hedendaagse technologie, waardoor het moeilijk werd om hem te bereiken. Toch moesten we actie ondernemen. Hoe eerder hoe beter. Voor het de mist in gaat.

Elijah.
Ik schonk opnieuw een glas bourbon in; een van onze duurdere flessen. Dit keer deed ik er geen ijs bij, aangezien ik wist dat dit de manier was waarop hij het graag dronk. Ik schoof het glas naar hem toe, voor ik knikte. "I'd be lying if I told you I don't" zei ik hem. Ik had nog nooit zoiets gevoeld. In eerste instantie leek het mij geen slim idee. De zorg van twee jonge meisjes op ons nemen. De meisjes waren nog baby's. Rebekah had mij uiteindelijk over weten te halen. En ik was gelijk verkocht toen ik Brie in mijn armen had. Waarom ik mij zo voelde, wist ik niet, maar op dat moment wist ik dat we de juiste keuze hadden gemaakt. "I know it was for the better. Still, I feel a slight guilt for leaving them behind. Not knowing how they'd end up. Even though we left some sort of protection behind" zei ik met een zucht. Ik had brie een ketting achtergelaten. Met vervain zodat ze toch een beetje beschermd zou zijn tegen de manipulatie van andere vampiers. Maar was dat genoeg? Dat was een vraag die mij bleef achtervolgen. Ik vroeg me vaak af of het niet beter was geweest om ze met ons mee te nemen. Waren de twee bij ons niet het veiligst? Natuurlijk waren er bedreigingen. Al was er maar één die ons de stuipen op het lijf joeg. Mikael. Ergens was ik het vluchten ook wel moe. Ik wilde mij graag settelen en dat deed ik het liefst in New Orleans. Nog idealer was het idee dat ik Brie naast mijn zijde kon hebben. Maar daar zou ik nu nog niet over kunnen dromen. Ik wist niet eens of ze nog in New Orleans zou zijn of dat ze überhaupt nog leefde. Een gedachte waar ik mij niet graag mee bezig hield. Ik ging er graag van uit dat dit nog wel het geval was. Net zoals met Gen. Ik hoopte het vooral voor Klaus. Hij was dan wel niet een compleet ander persoon met haar. Maar hij was gelukkig. Beter met haar en probeerde het toch goed te doen. Dat is wat ik hem al die eeuwen wilde geven. Het was precies was ik voor hem wilde. En dat vond ik in haar. Ik hoopte het dus net zo erg voor hem als voor mijzelf. 
"Me too, brother. Can you believe they're really twenty-one years of age now?" vroeg ik hem. Zeker vijftien jaar hebben we gemist. Ik kon het mij nauwelijks voorstellen. De meiden waren nog zo klein toen we ze achter lieten. Zo oud als op de schilderij ongeveer. Ik kon mij alleen nog de jonge gezichten voor mij halen. Ik was enorm benieuwd naar hoe ze waren opgegroeid. Nu we toch weer terug waren, kon het geen kwaad om de meiden weer op te zoeken. Dat hoopte ik tenminste. Mikael zat immers aan de andere kant van de wereld op dit moment. "I certainly hope so. Perhaps we can look around a bit?"dacht ik vervolgens hardop. Het was de makkelijkste manier om erachter te komen of ze er daadwerkelijk nog waren.

@Dashic 



Genevieve. 
Een zachte zucht rolde er over mijn lippen heen. Het ging nog een behoorlijke klus worden om de twee broers uit te schakelen. Het zou ons hoogstwaarschijnlijk niet gemakkelijk afgaan, maar onmogelijk was het zeker niet. Het advies van Sarah moesten we wel ten harte nemen. We mochten de twee broers niet onderschatten. Ze liepen hier niets voor niets al zo lang rond. De 'gewone' vampiers waren niet zomaar als de dood om de originele familie in levende lijven te zien. Dat hadden ze naar mijn idee vooral te danken aan Niklaus. Ik had genoeg verhalen over hem gehoord. Niet alleen van Mikael, wie een ongelofelijke hekel aan hem had, maar ook van de andere bovennatuurlijke wezens. Een hybrid. Eerste in zijn soort. Dat maakte hem nog gevaarlijk. Al was het een grote fout Elijah te onderschatten. De schaduw van Klaus. Hij kon net zo erg zijn, als ik mijn omgeving mocht geloven. Ik had niet verwacht dat ze terug zouden keren naar New Orleans. Het zou naar mijn idee de laatste plek zijn waar ze naar toe zouden gaan. Daar had ik mij duidelijk in vergist. Het was goed om te weten waar het tweetal zich schuilhield. Het was in ieder geval een begin. Voor nu was het belangrijk om een plan op de been te zetten. Gelukkig was Brie het met mij eens. "We should try to contact Mikael indeed. He needs to know that two of his children have returned to New Orleans. I wonder where the other three are. Do you reckon they are in Europe so those two could return without facing their father?"dacht ik hardop. Het kon natuurlijk goed zijn dat er meer achter zat dan een simpele terugkeer naar de stad. Er was in ieder geval genoeg waar de twee aan moesten denken. Het verslaan van een originele vampier, laat staan twee, ging een behoorlijk karwei worden. En dat ging alleen als zij over de juiste middelen beschikten. En dat middel, the white oak, droeg Mikael bij zich. In het geval dat hij zijn kinderen daadwerkelijk tegen het lijf zou lopen. Ik ging er vanuit dat hij graag wilde weten dat zijn kinderen weer in New Orleans waren. Het was naar mijn idee een van de eerste dingen die ze moesten doen. In tussentijd konden ze de broers in ieder geval een klein beetje bezighouden, zodat ze in ieder geval in New Orleans zouden blijven zodra Mikael zijn terugkeer maakte. 

Elijah.
"Ofcourse I know you. I know you like no other"merkte ik met een kleine grijns op. Ik nam nog een slok van mijn bourbon en voelde het door mijn keel glijden. Het was een goed gevoel. Bourbon was nog goed weg te drinken. " I know. Still, I kept wondering what it would be like if we still had the girls in our lives. If we hadn't fled, but had put an end to the danger that is our father. What it would be like if we had taken them with us. I know that they weren't the most realistic options, but it haunts me from time to time. After all, we missed so much time with them. How are we ever gonna catch up?"wist ik uit te brengen. Het was raar om dit hardop uit te spreken. Zeker omdat ik dit zo vaak in mijn gedachten voorbij heb laten komen, maar het eigenlijk nooit hardop uit heb durven spreken. Nu ik wist dat hij het wist, wist ik dat het goed was om het juist wel te doen. Ik had gehoopt dat hij de meiden, Gen, had gemist, maar nu dit daadwerkelijk het geval blijkt te zijn voelde dat als enorme opluchting. 
Ik gooide het laatste beetje van mijn bourbon achterover en zette mijn lege glas op de tafel die er stond. Er was genoeg werk aan de winkel en ik wilde mijn tijd niet verspillen aan niets doen. Zeker niet wanneer ik het ook kon besteden aan iets nuttigs. En naar mijn idee konden ze nog genoeg zaken geregeld krijgen vandaag. Het was wellicht een goed idee om bij Marcel langs te gaan om onze gezicht te laten zien en hem duidelijk te maken dat we hier voorlopig zouden blijven. En als we dan toch in de French Quater waren, konden ze net zo goed even langs bij een van de heksen om te kijken of de meiden nog in New Orleans waren. Dat maakte het in ieder geval stukken makkelijker voor ons om hen daadwerkelijk op te sporen. Wellicht dat ze daar al een beginnetje mee konden maken vandaag. "Well, if we are going to pay a visit to one of the witches of the French Quarter. I do know a witch who owes us and would like to pay off her debts to us. We could pay her a visit. If you like ofcourse" zei ik tegen Niklaus. Ze was dan misschien niet zo krachtig als Freya, maar een simpele locator spell moest zeker wel lukken. Zeker als we wat spullen hadden van de meiden waren. "Ofcourse I have" zei ik. Ik kon het niet over mijn hart verdragen haar spullen weg te doen. Bovendien was het een goede herinnering aan het feit dat de meiden echt bestaan. Ik volgde Niklaus naar boven, waar ik stopte in de kamer van Brie. Mijn ogen liet ik de kamer rond glijden, tot mijn blik viel op een boek dat ik haar altijd voor moest lezen. Het was haar favoriet. Ik pakte het op. Hier moest het zeker mee lukken. Ik draaide mij om en liep geruisloos naar de oude kamer van Gen, waar ik Klaus aan trof. "Shall we go, then?"vroeg ik hem. 

@Dashic 

Genevieve.
"That is true. But this place is so obvious to go to. There must be a reason why they are back though. Otherwhise they made a stupid decision" wist ik uit te brengen. Ja, het was de stad die ze uit de grond op hadden weten te bouwen, maar om het er op te wagen om weer terug te keren? Een domme keuze of was er iets wat we miste. Het was een overduidelijke keuze en daarom vroeg ik mij af of we niet iets over het hoofd zagen. "Let's do that. The sooner Mikael knows about the situation here the better" zei ik tegen Brie. "I think so. I think it's safe to say that it is better for everyone if we get rid of the Mikaelsons brothers as soon as possible." zei ik haar. Sinds hun terugkeer, was de sfeer duidelijk omgeslagen. Het voelde niet eens meer als the French Quarter, zoveel paniek heerste er op dit moment. Het was iets wat me niet echt aan stond, waardoor ik alleen nog maar meer vastberaden was om de twee weg te ruimen. Kostte wat het kost. 
Toen we een van de bekende straten op onze route naar huis in sloegen, voelde ik de sfeer nog een keer omslaan. Gespannen. Zo voelde het aan. Ik kon het niet laten om te fronsen en nog voor ik mijn mond open kon trekken hoorde ik een stem die alles meteen duidelijk maakte. Ik voelde hoe Brie mij mee trok, waardoor we beiden achter een muurtje stonden. Uit het zicht van de vampiers. Het was wijs om onze mond te houden, aangezien het gelijk onderschept zou worden door een van de vele vampiers die naar de toespraak van Marcel stonden te luisteren. Zijn boodschap was luid en duidelijk. Volgde zijn regels en dan was er niks aan de hand. Ik kon het niet laten om met mijn ogen te rollen. Ik was bijna vergeten hoe walgelijk ik die vent wel niet vond. Rond paraderen alsof hij de koning was. Niets te vrezen. De wereld aan zijn voeten. Ik pakte hem maar al te graag aan. Het was jammer dat hij altijd beschermd werd door zijn trouwe hondjes. We zouden dik in de minderheid zijn als we hem aan zouden pakken en dat was jammer. Ik had hem graag zien lijden. Een beetje laten lijden kon geen kwaad. Zeker gezien de dingen die hij de weerwolven, heksen en de normale burgers in New Orleans had aangedaan.
Toch verbaasde een onbekende stem mij. Een man waarvan ik verwacht had hem voorlopig nog niet tegen te komen. Niklaus Mikaelson. Ik luisterde zorgvuldig naar zijn woorden. De arrogantie spatte er van af. God, ik haatte hem nu al. Hij was zo erg als Mikeal vertelde dat hij was. De manier waarop hij zich alleen al voorstelde. Mijn blik gleed naar Brie. O. My. God. Mondde ik naar haar, zodat we niet betrapt zouden worden. Als Klaus hier was, betekende het hoogstwaarschijnlijk dat Elijah hier ook zou zijn. Ik slikte een keertje. Dit kon nog eens een lastige situatie worden.

Elijah.
Misschien liep ik ook wel een beetje te hard van stapel. Niklaus had wat dat betreft gelijk. De meiden hadden geen enkele herinnering aan ons en de tijd die ze met ons door hadden gebracht. Daar hadden we zelf voor gezorgd. Het was voor hun eigen veiligheid. Daarnaast hadden we ze een sieraad achter gelaten. Ik had Brie een ketting gegeven. Niklaus Gen een armband. Zo waren ze nog enigszins beschermd. Ik hoopte dan ook dat ze die nog om hadden. Door het wegnemen van hun herinneringen kon het goed zijn dat de meiden New Orleans achter zich hebben gelaten of uiteindelijk niets meer met ons te maken wilden hebben. Je wist het natuurlijk nooit. Ik kon het hen in ieder geval niet kwalijk nemen. Toch zag ik het graag anders lopen, al wilde ik mijn hoop daar niet compleet op vestigen.  
Ik was blij dat mijn broer het in ieder geval met mij eens was een bezoekje te brengen aan de heks. "I'm curious to see the situation now" was mijn opmerking. Geruchten ging in een stad als deze, zeker onder de bovennatuurlijke wezens, behoorlijk snel. Ik zou er niet raar van opkijken als de paniek nu de overhand aan het nemen was. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik daar niet van genoot. De macht die alleen de naam van mijn familie al had. Het deed wat met mensen. Grijnzend schudde ik mijn hoofd en zette die gedachten weer van me af. 
Ik volgde Niklaus naar buiten. Het was doodstil. Precies zoals ik al verwacht had. Ik had al een idee wat Niklaus van plan was, maar nog voor ik daar tegenin kon gaan was hij al verdwenen. Een zucht liet ik over mijn lippen heen rollen, voordat ik hem naar het eind van de straat volgde. Daar trof ik Marcel aan. Nog steeds ontzettend vol van zichzelf. Hij had dus niet geleerd van de eerste keer. Jammer. Sommigen leerden daarentegen nooit. En ik vond het niet erg om hem nog eens hetzelfde lesje te leren. Ik deed het met alle plezier. "Marcel. Look at you. You haven't change at all" zei ik met een geamuseerde glimlach op zijn lip. Hoewel ik niet altijd achter de keuzes van mijn broer stond, liet ik hem voor deze keer toch een beetje zijn gang gaan. Ik wist dat er tegen in gaan niet zou helpen. Dat had ik vaak genoeg geprobeerd en ik wist dat hij graag zijn punt wilde maken. Dat podium had hij nu gekregen, dus liet ik hem vrij om zijn ding te doen. Het amuseerde mij op dit moment wel. Zeker omdat het Marcel alleen maar irriteerde. 

@Dashic 

Genevieve.
De situatie waar Brie en ik op dit moment in waren beland was simpelweg bizar. Niet alleen kregen wij te horen dat twee originele vampiers terug waren gekeerd naar de stad, maar nu stonden zij daadwerkelijk binnen handbereik. Mijn handen waren aan het jeuken. Ik had er graag een einde aan willen maken. Hier en nu. Maar ik wist dat wij zwaar in de minderheid waren. Daarbij zouden wij onze identiteit verraden. Niemand wist dat wij de twee jagers waren en degene die dat wel deden konden dat niet na vertellen. Dat wilde ik graag nog even zo houden. Bovendien maakte wij geen schijn van kans. De broers waren momenteel met zijn tweeën en ik ging er vanuit dat Marcel ons er niet zo makkelijk mee weg zou laten komen. Zeker niet na wat wij met zijn volgelingen hadden gedaan. Ik denk niet dat hij aan onze kant zou staan, wat zou beteken dat wij binnen een mum van tijd een leger aan vampiers zouden moeten trotseren op het moment dat wij van onze schuilplaats tevoorschijn zouden komen. Wat dat betreft was het beter dat we ons op dit moment gedeisd zouden houden. Onze kans zou nog wel komen. De Mikaelson broers gingen hoe dan ook ten onder. Het was alleen nog de vraag wanneer. 
Mijn blik gleed naar Brie's telefoon. Ik knikte als antwoord en stak mijn duim op als teken dat ik het met haar eens was. Het was duidelijk dat alle vampiers zich in dit gedeelte van de stad schuil hielden. Anders had Marcel zijn toespraak hier niet gehouden. Wat dat betreft was het vrij duidelijk. Bovendien vond ik het, ondanks het feit dat we er vandaag al een aantal hadden aangepakt, niet erg om een einde te maken aan nog een aantal vampiers. Het kon enorm vermoeiend zijn, maar als ze de dood eenmaal hadden bereikt gaf het anderzijds een voldaan gevoel. 
Mijn aandacht gleed weer naar het gezelschap toen Marcel's stem de stilte weer wist te verbreken. Hij was van ons op de hoogte, maar had geen idee wie wij waren of hoe wij er uit zagen. Dat het in ons geval om vrouwen ging en dat wij nog stil mens waren wist hij wel. Zo lang het daar bij bleef, was er niets aan de hand. Dat kon om zo veel mensen gaan. Wat dat betreft was deze stad echt enorm en kon je het vergelijken met vinden van een naald in een hooiberg. Ik maakte mij dan ook niet al te veel zorgen. Vele heksen stonden dan ook aan de kant van mij en Brie, dus wist ik dat we enigszins nog wat bescherming zouden krijgen. Er waren altijd wel wat heksen die zich wilden verzetten tegen hetgeen wat hen onderdrukten. Als ze dat konden doen door ons een handje te helpen. Deden ze dat maar al te graag. De reactie van Niklaus verbaasde mij daarin tegen niet. De man dacht dat hij daadwerkelijk onschendbaar was. Arrogantie sierde hem niet. Dat hij op een spottende toon reageerde, was iets wat mij eigenlijk alleen maar irriteerde en er voor zorgde dat ik hem maar al te graag een lesje wilde leren. Ik kon het dan ook niet laten om kort met mijn ogen te rollen. De man was echt ongelofelijk.

Elijah.
Marcel had zijn zaken goed op een rijtje. Dat moest ik eerlijk toegeven. Zo te zien had hij een goede controle over de stad die zowel ik, als de rest van mijn familie zo lief had. Ik wist dat het iets was dat Niklaus ook wilde bereiken. Ik moest Marcel nageven dat hij dat goed voor elkaar had. Het zorgde ervoor dat de drang om de stad van hem over te nemen alleen maar groter werd. Hij was niet de rechtmatige koning van de stad, ondanks het feit dat hij dat wel claimde te zijn. Nee, die titel behoorde toch echt toe tot onze familie. Het maakte dan ook niet uit of Marcel zijn troon niet zomaar op zou willen. Dan zorgde wij er wel voor dat hij dat uiteindelijk wel zou doen. Een beetje geweld op zijn tijd kon geen kwaad. Op sommige momenten was het noodzakelijk om een punt duidelijk te maken of om er voor te zorgen dat de juiste mensen deden wat je wilde. Het was misschien niet altijd de beste manier en als het ontweken kon worden deed ik dat ook liever. Al had je op sommige momenten geen keus. Ik zag het dan als laatste redmiddel. Ik was benieuwd hoe ver het deze keer zou gaan om de stad terug te krijgen. 
Ik kon zien dat Marcel moeite had met ons nieuws. Toch maakte dat het niet minder waar. We waren eindelijk weer terug en zowel Niklaus als ik waren niet van plan om binnen de kortste keren weer te vertrekken. Nee, ik ging van mijn tijd genieten en ik wist dat Niklaus hetzelfde zou doen. Ik was in ieder geval enorm benieuwd naar hetgeen wat hij nog meer te vertellen had. Ik ging er niet vanuit dat hij zijn vampiers zonder enkele reden toe sprak. Daar moest wel iets achter zitten en ik was toch wel benieuwd wat dat kon zijn. 
Vampier jagers. Hier in New Orleans. Zo te zien op een missie. Het wegwerken van alle vampiers. Het deed mij denken vader, wie ook maar al te graag vampiers uit de weg leek te ruimen. Wellicht had Marcel het toch niet zo goed voor elkaar als ik gedacht had. Het feit dat hij niet eens twee simpele jagers op het spoor kon komen. Het klonk te lachwekkend voor woorden. Zeker nu het gezelschap aan jagers twee vrouwen zonder enkele bovennatuurlijke krachten bleken te zijn. Geamuseerd schudde ik mijn hoofd. "My dear Marcel. The self-acclaimed king of New Orleans. The king who can't even track down two human vampire hunters. You disappoint me, my friend"zei ik met een spottende ondertoon in mijn stem. "How hard could it really be?"gaf ik hem vervolgens nog een trap na. Ik vond het simpelweg lachwekkend. Mijn blik gleed naar Klaus. "I heard it. It is pathetic. Very pathetic" was hetgeen wat ik mijn broer vertelde.

@Dashic