Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// You light me up

Account verwijderd

schreef:
Michael - 24

Saika
YouTube-ster

Saika schreef:
Emma - 21

Ze ijsbeerde langzaam door haar nieuwe kamer. De ramen waren nog gesloten, net als de gordijnen. Niemand mag het zien. Niemand mag het merken. Nog een keer checkte ze of de houten deur op slot was. Ze trok hard aan de klink, maar de deur verroerde niet. Het was veilig. Emma's kamer was in tweeën gedeeld. Links haar eigen ruimte, met een bed, kledingkast, een spiegel en een stoel. Rechts was haar werk ruimte. Een grote kast met allerlei kruidenmengsels, verbandmiddelen, potjes. Een werkblad, waar ze medicijnen op kon bereiden. Een bed, waar ze mensen op kon behandelen. Een prachtige, houten bureau met schrijfgerei. Voorzichtig liep ze naar de medicijnkast en haalde er een aantal potjes met kruiden uit. Ze zette ze op het werkblad en nadat ze de deksels eraf gehaald had, ademde ze diep in. Emma sloot haar ogen en fluisterde een zin die voor natuurlijke mensen onbegrijpbaar was. In haar handpalmen, die ze gedraaid had richting de open potjes, kwam een licht groene gloed. Groen was te helen. De groene gloed omringde zich om de kruiden heen waarna het zichzelf in de kruiden mengde en oploste. Emma opende haar ogen om te zien dat de groene gloed verdwenen was. Van haar handen, en de kruiden. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen. Ze kon dit. Als ze voorzichtig was, kon ze nog lang werkzaam zijn in het kasteel. Bijna huppelend liep ze naar de ramen van de kamer, opende ze de gordijnen en gooide het glas open waarna ze de deur van het slot af haalde. Zij was de nieuwe heelster van het koninklijke kasteel - en ze zou haar oma met trots opvolgen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Al vroeg in de ochtend was Michael weg van het kasteel. Dat deed hij altijd. Niet dat hij er niet graag was, maar zijn voorkeur ging er nog altijd naar uit om in de natuur te zijn. Het kasteel was volledig omringd door bos, privéterrein dat bij hun domein hoorde en waar Michael dan ook ongestoord bezig kon zijn. Schieten, paardrijden. Hij was van alles wel thuis wat hij zou moeten kunnen, en doordat hij toch geen opvolger van de troon zou worden lieten zijn ouders hem ook wel wat doen. Hij had een oudere broer en moest alles gewoon goed gaan, dan zou hij over enkele jaren de troon overnemen. Een behoorlijk taak, en Michael was er ook van overtuigd dat zijn broer dat een stuk beter zou doen dan hem. Zelf was hij er nog niet klaar voor. Om zijn leven op te geven, alles in functie van anderen te moeten doen. Hij was liever onbezonnen en vrij zoals nu, niemand kon hem wat maken, zo voelde het toch altijd. Vandaag was hij op verkenning in het bos. Ongestoord reed hij op zijn paard verder. In de verte hoorde hij geluiden. Het klonk niet als een beest, daar was hij zeker van. Zijn ouders kregen vaak te maken met mensen die het toch waagden om in het bos te komen. Ze hadden Michael dan ook verteld dat het beter was om in de buurt van het kasteel te blijven, maar wie maakte dat wat uit. Hij was 24, dan kon hij zelf wel beslissen wat kon en wat niet kon. Zijn nieuwsgierigheid werd gewekt en ondanks dat hij wist dat hij beter kon terugdraaien, ging hij toch verder. Als hij een slechte eigenschap had, dan was dat er zeker een. Hij kon zich gewoon niet afwenden van het onbekende. Het trok hem enorm aan. Hij schrikt op wanneer hij merkt dat het schoten zijn. Hij moest nu terugdraaien, dat besefte hij heel goed, maar om de een of andere reden bleef hij voor even staan, en reed dan toch verder, richting het geluid wat steeds dichterbij leek te komen.

Saika
YouTube-ster

Saika schreef:
In de tussentijd had Emma haarzelf omgekleed in haar helers kledij. Een witte onderjurk van korte mouwen, met een donker groen gewaad. Ze droeg om haar middel een ceintuur van gevlochten touw, dat een beetje vorm aan haar jurk gaf. Ze droeg geen korset, gezien dat bepaalde bewegingen ongemakkelijk maakte. Emma haatte de korsetten überhaupt. Haar niet al te grote boezem werd als het ware door fijn geknepen. Geen vrouw zou die pijn moeten verdragen, maar helaas was het wel de werkelijkheid. Van haar werkblad pakte ze haar verzamelmand, en verliet ze haar kamer. De zon was nog niet op. Vanmiddag zou ze een meeting hebben met één van de leidinggevende. Ondanks dat Emma de enige heler voor het kasteel was, moest ze orders aannemen van iemand boven haar. In de gangen van het kasteel werd ze met een knikje door anderen begroet, en Emma volgde hun voorbeeld. Voordat ze aangenomen was als heelster, werkte ze op een boerderij op vele kilometers van de hoofdstad. Ze hielp de boeren, knechten en dorpsbewoners met hun kwalen. Iedereen was daar zo als zij deed alsof ze was - niet bijzonder. Hier in het kasteel liep een mengelmoes van alles rond. Adel, diplomaten, knechten, ridders, en zo kon ze wel doorgaan. Emma moest er nog even aan wennen. Net als haar weg vinden in het enorme gebouw. Haar oma had verteld dat op grond van het kasteel, een enorm bos lag. Een bos waar ze haar benodigdheden kon vinden. Maar dan moest ze natuurlijk wel de uitgang vinden. Ze had makkelijk haar magie kunnen gebruiken om de weg te vinden, maar ze kon het niet, In ieder geval niet op dit moment in het open. Emma ademde diep in nadat ze voor haar gevoel al uren rond gelopen had, maar steeds niet uitkwam waar ze uit wilde komen. Ze keek naar buiten, de zon was nog maar net op. Ze had zo graag even naar het bos gewandeld, al was het alleen voor een verkenning. Maar Emma was vanaf zonsopgang tot ondergang gebonden aan het kasteel, voor het geval dat ze nodig was. Behalve als ze andere orders zou krijgen, uiteraard. Langzaam liep ze weer richting haar kamer, en sloot ze de deur voorzichtig achter haarzelf.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Hij kon zich niet bedwingen en bleef doorrijden, tot hij op een open plek in het bos aankwam. Het was opeens stil, en hij keek om zich heen, in de hoop dat het geluid zou terugkomen en hij zijn weg naar daar kon vervolgen. Het was echter maar van korte duur, de rust, want van zodra hij zich omdraait hoort hij schoten vlak achter zich. De kogels vliegen in het rond, en in een reflex trekt hij stevig aan de teugels van zijn paard, die ook al snel in beweging komt. Michael weet bijna aan de aanval te ontspannen, tot hij toch voelt hoe hij in zijn arm geraakt wordt. Hij kan het wel uitschreeuwen van de pijn, maar weet dat hij zich moet beheersen en zo snel mogelijk naar het kasteel moet. Dit voelde ernstig, en hij had geen idee hoe het zo snel zo ver was kunnen komen. Eenmaal in het bos stopte de schoten, en zo snel als mogelijk liet hij zich naar het kasteel rijden. Zijn paard had gelukkig niets opgelopen, dan had hij een veel groter probleem gehad. Dan was hij vast niet meer zo snel thuis geraakt. Hij ziet in de verte de omheining al en als een gek slaat hij tegen de teugels. 'Ik heb hulp nodig!', roept hij richting de wachters aan de poort, die deze meteen openzetten en achter hem sluiten. Hij springt van zijn paard en kan het wel uitschreeuwen van de pijn die de wonde veroorzaakt. Zijn paard liet hij dan ook bij de wachters achter. Die zouden het wel op stal brengen. Nu moest hij gewoon zo snel mogelijk de kogel eruit krijgen. Met zijn vrije hand drukt hij op de wonde, zodat de bloeding gestelpt wordt en hij loopt naar binnen toe, in de hoop snel hulp tegen te komen, en ook nog eens in de hoop dat hij zijn ouders niet zou tegenkomen. Die zouden helemaal door het lint gaan.

Saika
YouTube-ster

Saika schreef:
Ze zat rustig aan haar bureau, toen de deur naar haar kamer hard geopend werd. Zonder te kloppen. Emma sprong op van een ridder, die haar kamer bestormde. "Juffrouw James." zei hij spoedig. "U moet met mij meekomen. Neem spullen mee." Kort moest ze het laten bezinken en wilde ze vragen wat er aan de hand was en wat ze moest doen. Maar daar was geen tijd voor. Er moest iets vreselijks aan de hand zijn, als Emma zo gehaald werd. Door een ridder, notabeen. Gelukkig had Emma al een mand klaar staan voor noodgevallen. Hij was gevuld met gaas, verband, verdoving, desinfectiemiddel, pijnstilling en nog meer noodmiddelen. Ze pakte de mand van haar werkblad af en knikte naar de ridder. "Laten we dan maar gaan." Ze volgde de ridder de kamer uit. Hij maakte grote stappen, waardoor Emma achter hem aan moest snelwandelen, bijna rennen om hem bij te houden. Ze voelde de ogen van de bewoners en personeel van het kasteel op de gangen langs haar gaan, maar probeerde ze te negeren. Ze was immers nieuw in het kasteel, gisternacht aangekomen. De ridder stopte plots in de gang voor een man, en maakte een kleine buiging. Emma keek naar de man, maar meteen viel zijn bloedende hand op. Ze twijfelde geen moment en passeerde de ridder waarna ze op de man af liep. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ze koel. Ze zette de mand op de grond en begon zijn hand inspecteerde. Pas van dichterbij zag ze dat het niet zijn hand was, maar dat het bloed uit zijn arm kwam. "Je moet met mij mee." Zei ze zonder twijfel, terwijl ze het verband in haar mand opzocht.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Bij zijn binnenkomst kijkt hij even aarzelend rond. Hij kon hier wel gaan roepen om hulp, maar dan zouden binnen de kortste keren zijn ouders hier staan en dan moest hij het gaan uitleggen. Hij moest het stilhouden, dat was zeker. Al snel wordt zijn aanwezigheid opgemerkt door een van de werksters in het kasteel. Vol ongeloof kijkt ze naar zijn arm. 'Het ziet er erger uit dan het is. Beloof me dat je niets tegen de koning zegt, en haal verzorging als het kan', zei hij waarop de dame vrijwel meteen wegliep. Het duurde ook niet lang voor een van de ridders op het kasteel terugkwam met een jongedame. Ergens had hij wel gehoord dat hun vorige heelster te oud was om haar werk nog te doen en er dus iemand nieuw was gekomen, maar hij wist niet dat ze zo jong zou zijn. Hij had nooit echt veel lichamelijke problemen gehad en hij was er dan ook nooit vaak moeten komen, maar nu zat hij in de problemen en kon hij die hulp wel gebruiken. Voorzichtig nam hij zijn hand weg van zijn arm en liet haar de wonde bekijken. 'Is het zo erg?', vroeg hij wat aarzelend toen ze zei dat hij met haar mee moest komen. De ridder was intussen vertrokken, ook de hofdame was verdwenen. Wat aarzelend bekeek hij zijn arm, en vervolgens keek hij weer naar haar. Nu hij hier stond vroeg hij zich af waarom hij zich weer zo in de nesten had gewerkt. Hij had gewoon moeten terugdraaien, maar daar was het nu te laat voor.

Saika
YouTube-ster

Saika schreef:
Nonchalant, onverschillig, zorgeloos. Het waren allemaal woorden die in haar hoofd kwamen toen de man zijn woorden sprak. Ze staakte haar zoektocht naar verband, en kwam weer overeind te staan. Emma pakte hem bij zijn pols, en trok zijn arm omhoog. "Geen uitgangswond." zei ze inspecterend, waarna ze zijn arm weer liet rusten. Ze keek de man recht in zijn ogen aan. "Bacteriën, schimmels, virussen kunnen allemaal aan die kogel zitten." zei ze, wijzend naar zijn bloedende arm. "Ik ben ook bang dat er spier geraakt is." Snel ging ze weer door haar knieën, waarna ze snel het verband vond. "Als je hem laat zitten, en mij het niet goed schoon laat maken, ga je veel grotere problemen tegemoed." Zei ze bijna in een zucht, maar Emma hield haarzelf in. Ze verbond zijn arm vakkundig. Dit waren de dingen die haar het meeste energie gaven - vieze, grote trauma's. Het was handarbeid voor haar. Ondanks dat Emma's grootmoeder verteld had dat het werk in het kasteel soms eentonig kon worden omdat ze veel zieken moest verzorgen, was ze blij dat dit het eerste was waarmee ze begon. Na het verbinden haalde ze een doek uit haar mand, die ze als een sling bij de man aanlegde. "Laat je arm rusten." Beveel ze hem, en voordat hij kon tegenstribbelen knoopte ze de twee uiteinden bij elkaar in zijn nek. Terwijl ze op zijn rug keek, bedacht Emma dat de ridder die haar uit haar kamer gesleurd had voor de man gebogen had. Vast een arrogante adel, dacht ze zachtjes. Ze pakte haar mand weer op, en liep weer naar voren. "In mijn kamer heb ik alles." Zei ze tegen hem, waarna ze vooruit begon te wandelen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Hij keek toe wat ze deed, en liet het ook maar gebeuren. Ze moest vast wel weten wat ze aan het doen was en het was niet alsof hij een andere keuze had. Er was in het kasteel niemand anders die hem beter zou kunnen helpen dan zij, en hij liet het dan ook gewoon doen. 'Wel dan moet het eruit', zei hij en hij bleef even naar de wonde op zijn arm kijken. Het zag er erger uit dan het voelde, maar blijkbaar kon het dus erger zijn dan het er op het eerste zicht uit zag. Op zo een momenten was hij blij dat hij niet de kroonprins was. Dan zou hij nu een hele preek krijgen, want zijn ouders zaten constant achter zijn broer aan. Michael werd veel meer met rust gelaten. Hij moest zich gedragen en meedoen aan het belachelijke gedoe bij evenementen maar voor de rest had hij wel gewoon zijn eigen leventje. Hij hoopte hier binnenkort te kunnen weggaan, ergens een eigen plek te krijgen om te verblijven, maar hij wist dat dat pas kon als hij een vrouw had. Dus hij moest trouwen en heel het gedoe om een eigen plaats te krijgen, en dat had hij er nu ook niet meteen voor over. Hij was erg op zijn vrijheid gesteld, en dat was nu eenmaal lastig als je je leven met iemand moest delen. Dan moest je een goede man zijn, niet enkel meer voor jezelf maar ook voor die andere persoon. Hij liep achter haar aan, en al snel kwam hij bij een kamertje uit in de zijvleugel van het gebouw. Hij herinnerde zich de laatste keer niet dat hij hier was geweest. 'Ik moet zeggen, je hebt wel pit voor een nieuwe. Zo kordaat, en dat tegen de prins', zei hij terwijl hij door de kamer stapte, en wat rondkijk wat er allemaal op de kastjes stond. 'Ik zal je sparen en het niet tegen iemand zeggen hoor, als jij kan zwijgen over mijn ongelukje hier. Dan is het een win-winsituatie', zei hij en hij richtte zijn blik van de kastjes weer op haar.

Saika
YouTube-ster

Saika schreef:
Gelukkig wist Emma haar weg terug naar de kamer snel te vinden, en ze was blij dat de man haar zonder tegen te stribbelen volgde. Ze opende de deur van de kamer, en liet hem eerst binnen stappen voordat ze de deur achter haar sloot. "Het is geen pit, het is weten waar ik het over heb." Antwoordde ze, terwijl ze de mand op haar werkblad neerzette. Pas toen, zonken zijn woorden pas in. Prins. Prins. Prins. Ze keek op naar de man en slikte hard. Haar eerste patiënt, was de prins. Uiteraard wist ze de namen van de Koninklijke familie, maar ze had nooit schilderijen van hen gezien. Dom. Dom. Dom. Ze voelde haarzelf ontzettend dom. Een adem teug hield ze in, terwijl ze haarzelf stabiel hield tegen haar werktafel aan. Het kwam in haar op nog een buiging te maken, maar daarmee zou ze haarzelf nog sukkeliger maken. Ze voelde een kleine vonk van magie in haarzelf naar boven komen, maar onderdrukte het snel. Ze mocht haar magie aan niemand laten zien, en zeker niet aan de prins van de heersende familie. "Het spijt me, mijn, hoogheid." Zei ze kalm, denkend hoe ze iemand van zijn rang aan moest spreken. Had ze alles, op haar allereerste dag al verpest? Doch leek het hem niet al te veel te schelen, en de compromis ontstelde Emma ook. "Bedankt voor uw gratie." Zei ze correct, terwijl ze hem met haar ogen volgde, nadenkend of dat ook wel toegestaan was. Haar hoofd tolde. Ze wees naar haar behandelingsbed. "Ik zal mijn mond houden. Maar dan moet u wel naar mij en mijn medische zorg luisteren, als u niet wilt dat iemand hier achter komt."

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael kon een kleine glimlach niet onderdrukken toen hij merkte dat ze er pas later op reageerde. Hij vond het geweldig hoe ze deed. De meeste mensen hier in het kasteel waren bang om iets te zeggen of te doen, en zij ging er gewoon voor en zei waar het op stond. Vrienden had hij hier niet bepaald. Zijn broer was altijd bezig met zijn voorbereiding op de troon, het personeel was allemaal een stuk ouder dan hem of te druk bezig met zichzelf en hun werk hier. Hij was dan ook blij om even in de buurt van iemand van zijn leeftijd te kunnen zijn. Dat kon nog wel leuk worden, iemand van zijn leeftijd in het kasteel. Ze zou het vast druk hebben, maar misschien kon hij ondertussen wel wat met haar rondhangen. Dat leek hem in ieder geval een goed idee. 'Mijn hoogheid? Zo gaan we het niet doen hier. Mijn broer kan je maar beter zo aanspreken, die doet daar nu al moeilijk over en hij zit nog niet eens op de troon. Ik ben gewoon Michael', zei hij en hij ging op het bed liggen van zodra ze dat zei. Zo kon ze waarschijnlijk beter bij zijn arm komen, en daar draaide het nu om. Die kogel moest eruit zodat hij snel kon genezen en het tegen niemand moest vertellen. 'Je moet me niet bedanken. Ik help jou, jij helpt mij', zei hij. Dat vond hij maar zo logisch. 'Wat is je naam trouwens? Want jij kent mij nu, maar ik weet nog altijd niet wie er in mijn arm gaat zitten zoeken zo', zei hij lichtjes lachend. Hij wou de situatie zo luchtig mogelijk houden. Hij vond het al zo vervelend dat hij hier nu lag door zijn onhandig gedoe, het enige wat hij nu kon doen was er het beste van maken, en proberen iets goed uit de situatie te halen.

Saika
YouTube-ster

Saika schreef:
Emma was met stomheid geslagen. De prins had zeker een bepaald soort autoritaire houding, maar ging hier met een speelse manier mee om. "Oke, Michael." Antwoordde ze, nadat hij op het bed was gaan liggen. Zijn naam in haar mond nemen kwam niet vanzelfsprekend, zeker wetende dat hij een prins was. Een prins, maar niet de troonopvolger. Ze moest haarzelf herpakken, en om dat te doen moest ze haar beste beentje voorzetten in het ene waar zij het beste in was: mensen genezen. Uit de kast haalde ze één van haar vers gemaakte kruiden mengsels. Een pincet. Wondgaas. Desinfectantia. Medicijnen tegen ontstekingen. Verband. En nog meer hulpmiddelen. Ze zette ze neer op een trolley, en rolde het wagentje naar het bed toe waarna ze naast hem stond. "Emma. Emma James." Antwoordde ze op zijn vraag over haar naam. "Maar omdat ik je nu ga helpen, betekend het niet dat ik je ken." Ze nam plaats op een krukje naast het bed, en inspecteerde nogmaals zijn arm. Ze ademde diep in, voordat ze haar vraag stelde. "Zou je je tuniek uit willen trekken?" Hou het professioneel, dacht ze tot haarzelf. Het was niet alsof ze nog nooit een ontbloot mannelijk lichaam gezien had. Genoeg, en zelf ook van andere aantrekkelijke mannen bij Emma in het dorp. Maar de vraag, aan een prins, deed haar toch tien keer na denken voordat ze hem daadwerkelijk stelde.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Hij bekeek haar terwijl ze alles samen nam om hem te verzorgen. Ze was erg professioneel, dat moest hij wel toegeven. Ze liet geen kik bij alles wat hij zei. Zou hij haar dan helemaal koud laten? Hij hield er wel van om wat met mensen te dollen, om te zien of ze er zouden op ingaan of niet, maar zij was daar dus duidelijk niet voor. Misschien moest ze gewoon nog wat ontdooien, ze was hier net, daar hoopte hij op. 'Emma James, ik ga het onthouden', zei hij terwijl hij bekeek wat er nu precies allemaal klaarstond om de wonde te verzorgen. Het was niet alsof hij er iets van kende, maar het interesseerde hem wel. 'Wel we kunnen elkaar leren kennen. Met mijn onhandigheid ga je me vast nog vaak over de vloer krijgen. Er zijn hier trouwens niet veel jonge mensen in het kasteel dus ik ben blij dat je er bent. Wat verfrissing hier in het kasteel was dringend nodig', zei hij terwijl hij naar het plafond staarde. Wanneer ze haar vraag stelt kijkt hij van het plafond naar haar. Hij kwam recht van het bed en zonder een kik te geven trok hij langzaam zijn bovenstuk uit. Het ging enig moeizaam met zijn arm, maar het was doenbaar. Hij ging terug op bed liggen, en kon de wonde nu beter zien. 'Je mag best ontspannen hoor, zoals ik al zei, ik ben het maar. Ben jij altijd zo, ik weet niet, gestresseerd, serieus?', vroeg hij haar. Vanuit zijn ooghoek keek hij even naar haar. Hij snapte ergens wel dat het niet simpel moest zijn om hier te werken, maar hij hoopte ergens dat ze wat zou ontdooien en hij op zijn minst met haar zou kunnen praten. Al bleef het bij een gesprek, dan had hij dat toch weer gehad. Ze leek hem interessant en hij wou meer over haar weten, dat wist hij wel.

Saika
YouTube-ster

Saika schreef:
Hij zag haar als verfrissing, Emma moest haar best doen de roodheid van haar wangen tegen te houden. "Als het vaker wordt kan ik niet garanderen dat het geheimen kunnen blijven." Antwoordde ze. Nadat hij zijn tuniek uitgetrokken had, kon ze de wond pas echt goed zien. Het was een schone wond, met duidelijke randen en het zou haar niet te veel moeite kosten om de kogel eruit te krijgen. Vanaf de trolley pakte ze een spuit, en vulde hem met verdoving. Het was een middel waar een grote dosis magie in zat, maar dankzij de magie zou hij amper nog iets voelen. Alleen was het zetten van de verdoving helaas niet zonder pijn. Ze keek hem aan voordat ze begon met behandelen "Ik ben niet gestrest." zei ze met een kleine glimlach op haar lippen. "Maar het is wel voor het eerst dat ik in een koninklijk kasteel iemand behandel. En dat mijn eerste patiënt nota bene een prins is, waarvan ik de behandeling geheim moet houden. Dus ja, nee, ik voel me niet helemaal comfortabel bij deze situatie." En voordat ze nog iets zei, stak ze de naald onder de wond in zijn huid. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
'En dat snap ik ook, geloof me dit maak ik niet elke week mee hoor. Meestal is het gewoon een schram en kunnen mijn ouders er wel om lachen, al denk ik dat ze hiervan niet echt zouden lachen', zei hij terwijl hij de wonde bekeek. Nu zijn blouse uit was zag het er toch een stuk ernstiger uit. Oppervlakkig, maar het leek er diep in te zitten. Hij keek op toen ze begon te praten. Hij snapte wel wat ze bedoelde, al vond hij het spijtig. Hij was niet altijd de gezelligste om mee om te gaan, dat besefte hij zelf ook wel. Hij moest altijd tussen volwassenen zijn en als jong kind kreeg hij altijd al dingen te horen die eigenlijk echt niet gehoord moesten worden op die leeftijd. Hij was snel volwassen moeten worden, en misschien daarom dat hij het juist leuk vond als er iemand verscheen die wel zijn leeftijd was, en ook nog eens in het kasteel verbleef. Een unieke combinatie. Hij zet zijn tanden even op elkaar bij het inbrengen van de naald. Dat deed behoorlijk pijn, maar hij verbeet de pijn en wachtte tot het voorbij was. 'Ik snap dat je je niet comfortabel voelt en dat spijt me zeer. Maar ik ben maar gewoon hetzelfde als iedere andere persoon die hier rondloopt, dus gedraag je niet anders rond me. Dat is echt niet nodig.', zei hij. Hij keek voor zich uit en hoopte dat de verdoving snel zou gaan werken zodat hij niets zou voelen van de verzorging, want dat zou waarschijnlijk een stuk pijnlijker zijn dan hij nu vermoedde.

Saika
YouTube-ster

Saika schreef:
Zijn ouders, de Koning en Koningin. Emma probeerde er niet al te veel over na te denken. Ze zag hem de pijn van de verdoving verbijten, en voelde een kleine glimlach in haarzelf opkomen, die ze onderdrukte. Ook heldhaftige prinsen hebben een pijn grens. "Sorry, maar u gaat me dankbaar zijn voor de verdoving." Zei ze terwijl ze de naald wegzette en een gaasje onderdompelde in desinfectie. "Ik zal een poging doen om mezelf 'normaal' te gedragen." Maar wat was normaal? De gewone Emma, die veel te snel rood kleurde, een leuke lach had, plezier had in dansen? Ze wuifde de gedachten weg, "Voel je dit nog?" Vroeg ze snel, terwijl ze met het natte gaas over de wond ging en het overtollig bloed haalde. Terwijl ze bezig was, keek ze heel even naar hem op. "Kun je mij dan wel vertellen hoe een kogel, in de ochtendvroegte, in jouw arm terecht gekomen is?" Als ze hem normaal moest behandelen, dan zou ze hem ook geen u meer noemen. Maar misschien moest ze dat weer wel doen als er meer gezelschap aanwezig was. Haar blik ging over de gedesinfecteerde, schone wond, en ze zag de kogel zitten. Als er een gevecht zou zijn, dan had hij wel betere bescherming aangehad. Een harnas, bijvoorbeeld. Ook zou hij dan nooit alleen gewond zijn geraakt, een prins zou naar alle waarschijnlijkheid niet alleen op pad gaan, voor zoiets. Emma zette het gaasje weg, en pakte een wondspreider en pincet erbij, bijna klaar om de prins van zijn ellende af te helpen. @Orpgfan1

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld