Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THGO ft. Writings

Other
Internationale ster

Other schreef:
Stupid people are dangerous.

William Richards - 18 - District 7

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica Williams - 18 - District 12 - begin komt in volgend stukje x

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Voor ze het goed en wel besefte was het al gebeurd. Uit de enorme menigte was ze naar voor gestapt bij het horen van haar naam. Het had haar weinig gedaan, zo leek het toch. Ergens had ze het ook verwacht. Al die jaren was ze vlekkeloos door de trekking gegaan terwijl haar naam meermalen voorkwam. Zij en haar vader konden het zich niet veroorloven om dit niet te doen. Je naam extra in de trekking betekende meer voedsel, meer voordelen, en daar had ze dan ook niet lang over moeten nadenken. Dat ze al die jaren door de trekking was heen gekomen was een geluk geweest, en laat haar nu niet voor het geluk gemaakt zijn. Ze had er zich dan ook bij neergelegd dat ze hier nu was, onderweg naar het Capitool waar ze geen idee had wat er allemaal zou gebeuren. Het afscheid met haar vader en oudere broers was pijnlijk geweest. Ze had meteen gezien hoe het hen raakte, wetende dat Veronica waarschijnlijk niet meer zou terugkomen. Er was altijd een kans, maar iedereen besefte goed dat die kans heel erg klein was als je uit District 12 kwam. Je genoot er geen goede training zoals dat wel gebeurde in District 1 en 2. Veronica kon jagen, dat wel, maar dat was ook maar omdat er eten op tafel moest komen, en haar familie het al druk genoeg had op het land. Ze was behendig, maar of ze dat ook kon zijn in een Arena waar iedereen elkaar probeert uit te moorden, dat betwijfelde ze sterk. Ze keek op toen de mannelijke tribuut uit haar District, Michael, de wagon in kwam en iets verder plaatsnam. Ze kende hem, en niet op de best mogelijke manier. Hij was een van de weinigen in haar District die een voorstander was van hoe het hier ging. Het bewijs hoe het Capitool mensen kon manipuleren en hersenspoelen. Zijn ouders dienden als informanten om informatie in verband met de rebellen door te geven aan het Capitool, en iedereen wist ervan. Het verbaasde haar dan ook dat hij überhaupt getrokken werd vandaag, aangezien hij verder enkel voordelen bij het Capitool leek te hebben. Het was een nadeel om van een ver District te komen, en het feit dat ze niet met Michael kon opschieten was nog eens een nadeel. Dat kon er ook wel weer bij. Het was niet alsof Veronica geloofde dat ze kans maakte op de winst, maar ze zou het in ieder geval proberen, al was het maar voor haar familie waar ze dit aan beloofd had. Ze was niet het type om sentimenteel te worden, en emotioneel te blijven doen. Haar instinct zei haar dat ze alles moest doen om hier door te komen, en dat ze daar het best in zou slagen door zo nuchter en rationeel mogelijk te blijven, en haar emoties daarvoor opzij te zetten. Bondgenoten vinden, sponsors vinden; dat moest ze van haar mentor nu doen. Klonk simpel, maar in de realiteit was dat een stuk moeilijker. Haar uiterlijk had ze mee, zo had Haymitch het haar verteld. Daar moest ze maar wat mee doen, een advies waar ze niet al te blij mee was. Als ze om iets sponsors wou krijgen dan was het wel haar talent of haar persoonlijkheid, al besefte ze heel goed dat ze het misschien meer van haar uiterlijk zou moeten hebben als ze het zo hoorde. Dat was namelijk het enige waar ze hier echt geïnteresseerd in leken te zijn. Ergens zei een gevoel in haar dat ze het maar alleen moest proberen. Zonder bondgenoten, zonder sponsors. Dat ze de Spelen maar gewoon alleen zou moeten doormaken, maar vrijwel meteen zei een andere stem in haar hoofd haar dat dat gewoonweg niet realistisch was en ze dus wel haar best zou moeten doen. Ze wordt uit haar gedachten gehaald wanneer het donker wordt. Ze waren na een lange rit waar geen einde aan leek te komen, bij een tunnel aangekomen. 'We're almost there, showtime!', hoort ze Haymitch zeggen die met een opgetogen glimlach alvast opstaan en uit de wagon verdwijnt. Ietwat verbaasd kijkt Veronica om zich heen, en voor even sluit ze haar ogen wanneer de donkere omgeving opeens abrupt ingewisseld wordt voor het hevige daglicht. Al snel hersteld ze zich en wanneer ze door het raam naar buiten kijkt ziet ze hoe de menigte tegen het raam van de trein geplakt staat. Hevig leken ze te juichen en roepen, en dat speciaal voor hen. Vol ongeloof kijkt Veronica naar de ruit. Naar de vreemd geklede Capitoolbewoners, mannen en vrouwen die stuk voor stuk naar haar zitten te zwaaien en lachen. Vanuit haar ooghoek ziet ze dan ook hoe Michael hier alvast gretig gebruik van maakt om zijn beste glimlach aan de menigte te geven. Hoe vreselijk ze dit ook vond om toneel te gaan spelen, het moest. Ze kon het zich niet permitteren om de lastpost van District 12 te worden, en dus volgde ze zijn voorbeeld, nam plaats bij het raam, en begon gretig te zwaaien tot ze teken kregen dat ze de trein mochten verlaten.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Het kon ook niet anders dan dat Williams naam uit de bokaal werd getrokken. Just his luck... En nu zat hij hier, op weg naar het Capitool. Met een zucht tokkelde William met zijn vingers op de metalen tafel waaraan hij zat. Het maakte hem nerveus om niets te doen en enkel te wachten. In District 7 had hij niet vaak rust gehad. Ze waren er altijd bezig geweest met hout te verzamelen of te bewerken. Hard werk, maar hij besefte ook dat zijn vaardigheden hen van pas zouden komen in de Arena. Nooit gedacht dat hij die dagelijkse splinters zou missen. Als hij eraan terugdacht, leek het hem toch niet zo erg om nu terug te keren.
"Can you stop that?" vroeg Emma chagrijnig, terwijl ze haar vuist op de tafel sloeg, duidelijk geërgerd met het getokkel op de tafel. William trok een wenkbrauw op en rolde met zijn ogen. De vrouwelijke tribuut uit zijn District ergerde hem nu al. Hij betwijfelde het dat ze het in de Arena zelf lang met elkaar zouden uithouden. Blight had hen echter duidelijk gemaakt dat het belangrijk was voor de inwoners van het Capitaal, dat het leek alsof ze goed met elkaar overeenkwamen. Hoe sympathieker, hoe beter. Daarom had William besloten dat hij Emma's ondraaglijke karakter wel even kon verdragen en er niet zou op ingaan. Alles om zijn kansen te vergroten.
Hij was nieuwsgierig naar de andere tributen. Tot nu toe had hij nog niet veel informatie gekregen over de andere Districten. Het enige wat hij wist dat er enkele gevaarlijke tributen zaten in District 1 en 2, die vrijwillig deelnamen aan het Spel om zo te nodige populariteit te verwerven. Ze hadden er dan ook genoeg voorbereiding opzitten. Bij het vernemen van dat nieuws had zijn vader kort op zijn schouder geklopt en had hem gezegd dat het niets uitmaakte. Daar was William echter niet zeker van. Hij twijfelde er niet aan dat hij die tributen in de gaten zou moeten houden. Als hij toch van plan was een bondgenootschap te vormen met hen, mocht hij niet vergeten hoe vals de Tributen van nature waren. De juiste mensen vertrouwen, was van groot belang, had Blight hem duidelijk gemaakt. Hij had hen verteld over Johanna Mason, die zich zwak had voorgehouden tot meer dan de helft van de tributen elkaar had uitgeschakeld. Zo was ze de winnaar van de 71ste Hunger Games geworden. Een goede tactiek, dat moest William wel bekennen.
Zelf had hij zichzelf voorgenomen zo rationeel als mogelijk te blijven tijdens de Spelen en zich niet zou laten leiden door gevoelens. Elke keuze zou een tactische zijn. "We are here, let's give them a nice smile and wave alright?" William knipperde enkele keren toen ze de donkere tunnel verlieten. Het daglicht verspreidde zich al snel door de wagon en William liep samen met Emma naar het raam. Hier startte hun toneel. Met een brede glimlach sloeg hij zijn arm om de schouders van Emma en wuifde naar de inwoners van het Capitaal, gekleed in fletsende kleuren en patronen. Nederig buigde hij enkele malen voor het Capitool, wat hun publiek luider liet juichen. Gestoord.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Het leek een eeuwigheid te duren voor Haymitch teken gaf dat ze met hem mochten meekomen. Tot die tijd had ze gedaan wat er van haar verwacht werd. Lieftallig had ze naar het publiek gezwaaid, gelachen, interesse getoond in ieder die voor het raam stond door hen een blik te schenken. Zo moest het in ieder geval toch overkomen, en ze had het gevoel dat ze daarmee wel aardig goed bezig was, aan de reacties te zien. Voorzichtig stond ze op van de lederen bank van de wagon, waarna ze achter Michael aan naar buiten stapte. Het was enorm druk rond de trein, overweldigend. Er werd haar dan ook bevolen om zo snel mogelijk naar binnen te stappen, zonder arrogant over te komen. De menigte aandacht schenken, en in tussen zo snel mogelijk achter Michael aan naar binnen stappen. Het leek een simpele opdracht maar in de praktijk was het toch een stuk lastiger, en ze kon dan ook pas normaal ademhalen eenmaal binnen in het gebouw aangekomen. Ergens hoopte ze dat ze nu gewoon even rust zouden krijgen. Ze had er een lange treinrit op zitten. District 12 lag namelijk het verste van het Capitool verwijderd en ondanks dat ze had kunnen eten en slapen, voelde ze zichzelf nog niet 100%. 'We have no time to waste. Let's go!', hoorde ze Effie zeggen. Geen tijd dus, zoals ze wel had verwacht. Veronica liep achter Effie aan, terwijl Michael en Haymitch van hen splitsten en de andere kant uit gingen. 'They're gonna make you so pretty. You have to enjoy this moment. They all work for you here, to make you a star!'. Nog voor Veronica kan antwoordde wordt ze een kamertje in geduwd. Wanneer ze omkijkt is Effie al weer verdwenen. Al snel wordt ze uit haar gedachten gehaald door een man die voor haar komt staan. 'Lay down darling, so we can start'. Veronica knikt waarna ze zich uitkleedt op vraag van de man, en op het tafel gaat liggen. En toen wist ze wat er vanavond zou gaan gebeuren, en waarom ze nu zo onder handen genomen werd. De parade. Misschien wel het enige in de Spelen waar ze wat bewondering voor had. De prachtige wagens en kostuums, het intrigeerde haar ergens wel. Het idee alleen al dat ze haar zo mooi zouden maken, het gaf haar een onwennig gevoel. Dat alle mensen naar haar zouden kijken op de praalwagen. Het gaf haar ergens een vreemd gevoel, maar dat probeerde ze voor nu nog te onderdrukken. Ze zou wel zien wat er zou gebeuren, ze stond er niet alleen voor. Een uur lang ligt ze stil op de tafel, en ondergaat ze wat er gebeurd. Ze weet niet wat ze allemaal met haar aan het doen zijn, maar het voelt niet onprettig en dus laat ze het gebeuren. Ze wordt stevig onder handen genomen, en na een lange tijd verdwijnen de mensen dan ook pas, waarop ze alleen in de kamer achterblijft, wachtend op iemand, die later haar stylist blijkt te zijn.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Het was verstikkend hoe er naar hen werd geroepen terwijl ze de trein verlieten. "William, do you think you can win upcoming hungergames?" William schonk de reporter een glimlach en haalde zijn schouders op. "I sure like to believe that, I won't plan on giving up soon," antwoordde hij. Het was de waarheid, maar hij geloofde niet dat ook maar iemand de Hongerspelen echt 'won'. Hij had gezien hoe de meeste winnaars leefden. Rijkdom in ruil voor mentale gezondheid, dat was hoe hij het zag. De echte winnaars waren president Snow en het Capitool.
"Where are we going?" hoorde William naast hem zeggen om een klagerig toontje. "We'll get you ready for the parade," knikte Blight, waarna hij gebaarde naar een deur voor haar. Juist, de parade, de ideale kans om wat sponsors aan te trekken, die ze zonder enige twijfeld hard nodig zouden hebben in de arena. "William, you'll be following Rigun, your stylist." William trok bijna zijn wenkbrauw op toen hij de excentrieke man zag die Blight aanduidde. Zijn felpaarse haar kon je moeilijk negeren. De dingen die hij hier zag, bleven hem toch verbazen. Hoe kon het Capitool zich zo'n dingen veroorloven, terwijl andere Districten amper rond kwamen? Het verschil kon haast niet groter zijn. "Let's get going handsome."
"It's your time to catch a bit of attention, so make use of it," knikte zijn stylist terwijl zijn assistenten hem onder handen namen. Avox's, te zien aan het feit dat ze geen tong meer hadden. Rebellen die waren gestraft en nu als slaven voor het Capitool werkten. Hij ving de blik op van de vrouw die een enkele lok haar goud verfde en schonk haar een kleine glimlach. At least they tried to escape the brutality of the Capitol. Het enige wat de tributen deden, was hun wrede spel meespelen.
William trok een wenkbrauw op toen zijn make-up gedaan was. Ze hadden het best wel simpel gehouden, wat hij fijn vond. Zijn haren hadden enkele gouden lokken, alsof het zonlicht erop was gevallen. Op zijn hals en een groot deel van zijn borstkas hadden ze dan weer enkele stukjes boomschors bevestigd, ook met een laagje goud erover. Het verbaasde hem niets dat ze half veranderd werden in bomen. Het was niet alsof hun District, houtbewerking, de stylistes veel creatieve vrijheid gaf. "Let's have a look at your outfit" Gehoorzaam volgde William de man in de kleedkamer, waar hij een pak in handen kreeg gedrukt. "I kept it pretty simple." William wist niet wat hun definitie van simpel was, maar die definitie was zeker niet dezelfde als die van hem. Het was niet elke dag dat hij een pak droeg van boomschors, die het grootste deel van zijn borstkas openliet. Hij wist echter dat hij niet veel erop te zeggen had. Als Blight echt dacht dat dit een goede keuze was, dan zou hij zijn mentor geloven. Ten slotte wist de man het best hoe ze zichzelf konden verkopen.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Wanneer ze de deur hoort opengaan kijkt ze vrijwel meteen op en ziet haar stylist, Cinna, binnenkomen. In zijn hand draagt hij een kapstok met daaraan een lange jurk, nog niet volledig zichtbaar door het doek dat er omheen gewikkeld is. 'Veronica? Nice to meet you, my name is Cinna. I'm here with your dress for tonight. Are you ready to try it on?'. Veronica knikte zonder aarzeling, en stond op van de tafel waar ze eerder op lag om de jurk aan te laten trekken. De stof voelde vreemd aan om haar lichaam. Het leek een soort leder te zijn, maar aan de buitenkant had het toch een soort glans die prachtig oogde wanneer het licht er op kwam te staan. De jurk was lang, maar door de hoge split aan de rechterkant was het grootste stuk van haar been zichtbaar. Een kleine glimlach vormt zich om haar lippen van zodra ze zich omdraait en in de spiegel kijkt. Als ze de parade in moest gaan, dan het liefst in een jurk als deze. Het zag er werkelijk prachtig uit, en voor even vergat ze voor welke gelegenheid ze hier eigenlijk was. Ze was verbaasd hoe goed het eruit zag. Haar haren die voor de gelegenheid golvend waren, haar jurk die perfect aansloot op haar lichaam, haar maquillage die goed bij haar gezicht paste. 'I can make some adjustments if you want', zei Cinna nog die achter haar kwam staan, en met een tevreden knikje ook richting de spiegel keek. 'This is your moment, I want it to be perfect'. Veronica glimlachte bij zijn woorden en schudde lichtjes haar hoofd. 'It's perfect the way it is. Thank you', zei ze gemeend, en ze draaide zich om, weg van de spiegel. 'Then it's time to go and show this beauty to the audience, potential sponsors', reageerde Cinna tevreden, die nog een paar hoge laarzen tevoorschijn haalde en Veronica deze met enige hulp aan trok. Zonder verder nog iets te zeggen volgde ze hem de kamer uit, door de lange gang richting een grote, metalen deur. Ze was het niet gewend om op hakken te lopen, en ze moest dan ook wat haar best doen om het zo elegant mogelijk te doen, het lopen richting de wagen van zodra de deur openging. Voorheen was het zo ijzig stil geweest, maar van zodra de deur opening verdween dat helemaal en het geluid en licht vanuit de immense zaal kwam haar tegemoet. Lichtjes overweldigd volgde ze Cinna, die langs alle wagens met tributen door richting de wagen van haar eigen district liep. Hier en daar bekeek ze de tributen die ze passeerde, niet te lang, maar toch lang genoeg om hen kort te kunnen bestuderen. Hier en daar kwam er een vriendelijk knikje, een nijdige blik op de andere plaats. Dat hoorde er ook maar bij, logisch. Ze was hier niet gekomen om nieuwe vrienden te maken, en ze was er zeker van dat de rest daar ook zo over dacht. Je kwam hier met maar 1 doel, terug naar huis raken, en je kon je dus best niet te erg aan iemand anders hechten, laat staan vriendschappen sluiten. Een bondgenootschap, dat kon best, maar meer kon daar best niet van komen. Het zou je alleen maar zwak maken in de Arena moest er iets gebeuren. Als laatste district kwamen ze aan bij hun wagen, waar Michael, Effie en Haymitch alvast klaar stonden. 'You look beautiful darling, so stunning!', roept Effie vrolijk uit, die Veronica druk observeert. Veronica kon het niet laten om even te lachen met haar reactie. Hoe je in deze omstandigheden zo overdreven blij kon reageren, dat begreep ze niet, maar ze was deze wereld dan ook niet gewend. Het was ergens wel fijn om een positieve energie in de groep te hebben. Daar kon Veronica misschien nog wat van leren.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Al snel werd hij herenigd met Emma, die een lange jurk aanhad van soortgelijke stof als zijn pak. Haar blonde haren werden samengehouden door een kroon van gouden klimop en dezelfde stukjes gouden schors die hij op zijn nek had, waren als ketting op die van haar bevestigd. Hij moest eerlijk zijn, hun stylistes hadden het niet slecht gedaan. De tributen zagen er verre van slecht uit. Hopelijk zouden de sponsors hetzelfde denken over hun uiterlijk. William knikte toen hij oogcontact maakte met Blight. "Ready guys? Remember, keep smiling and waving," zei de man met een bemoedigende knik. William mocht zijn mentor wel, hij wist duidelijk hoe de Spelen in elkaar zaten. Hij wond er geen doekjes om dat ze zo goed mogelijk moesten overkomen.
Rustig volgden ze Blight de gigantische zalen in, waar de wagens met paarden reeds voor hen klaarstonden. Enkel malen maakte William oogcontact met de tributen of schonk hij hen een klein knikje. Ze zagen er allemaal even flamboyant uit en deelden hoogstwaarschijnlijk dezelfde stress. Het was nu of nooit om een goede eerste indruk te geven. Hij moest anderen ervan overtuigen dat het goed was om met hem samen te werken. Hij glimlachte kort naar de tributen van District 12, Mining. Alhoewel het het kleinste en armste district was, had William best wel wat respect voor hen. Hij was altijd nieuwsgierig geweest naar het leven daar.
Al snel namen ze plaats om de wagen, die met een klein schokje vooruit bewoog. Smiling and waving, mompelde William enkele malen tegen zichzelf. De adrenaline pompte door zijn lichaam. Het was waarschijnlijk het meest luxueuze momenten van zijn leven tot nu toe. Al snel openden de gigantische deuren zich voor hun wagen en werden ze verblind door de vele lichtjes en flitsen. Luide muziek galmde door de luidsprekers en van alle kanten werden de verschillende tribuutnamen geschreeuwd. William glimlachte breed en stak zijn hand op toen hun District werd aangekondigd. Hij schonk een knipoog naar de camera. Waarschijnlijk kwam hij redelijk nonchalant over, maar binnenin was de jongen aan het sterven van de zenuwen. Hij liet geen fouten toe voor zichzelf. Elk verkeerd gebaar kon hem te duur komen te staan, later in de Arena.
Vanuit hun ooghoeken zagen ze de plek waar president Snow zat, die over hen keek met een serieuze blik. Hij leek de enige te zijn die besefte dat de Spelen over veel meer dan enkel spektakel gingen. Hij wist dat het voor hen een teken van onderdrukking door het Capitool was, in tegenstelling tot de meeste bewoners van de stad zelf.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Kort bekeek ze de wagen. Ze kon het niet laten om na te denken over de snelheid die ze zo zouden hebben, hoe ze zich het best kon houden, en vooral hoe ze moest zorgen dat ze niet van de wagen zou vallen. Ergens had ze dat in alles wel, de controle nodig hebben over zaken. Ze hield er niet van als ze de controle verloor, en dat zou misschien wel haar grootste probleem kunnen worden in de Arena. Daar wist je nooit wat er zou gebeuren, je had er zelf niets in de hand. Alles lag eraan wat de Spelmakers met je van plan waren, op wie je in zou botsen, hoe je bondgenoten het zouden doen en in hoeverre je elkaar kon vertrouwen. Ze schudde de gedachte weg en keek op toen Haymitch aankondigde dat het tijd was om op de wagen te gaan staan. Met hulp van Michael stapte ze de wagen op, en vrijwel meteen zocht ze naar een comfortabele houding, die er tegelijkertijd ook elegant uit zag en haar genoeg stevigheid gaf om de hele parade stevig te blijven staan. De poort ging open en in de verte zag Veronica hoe de eerste wagen vertrok. Het duurde dan ook een tijdje voor het uiteindelijk hun beurt was. 'It's gonna be ok', hoort ze Michael naast haar zeggen. Niet zo zeer enkel tegen haar, maar meer naar zichzelf vermoedde ze. Veronica haalde nog een laatste keer diep adem, alvorens ze de in beeld van de Capitool bewoners kwamen en het hele toneel kon beginnen. Het leek zo een enorm circus. Namen werden geroepen, er werd gelachen, geschreeuwd van blijdschap. Hier en daar maakt Veronica oogcontact, en een glimlach siert haar lippen terwijl ze gretig zwaait, terwijl ze zich met haar vrije hand goed vasthoudt aan de wagen. Al snel voelt ze een hand op haar rug rusten. Wat verbaasd wilt ze op zij kijken en zijn hand wegduwen, maar wanneer ze hem vanuit haar ooghoek met zijn blik ziet gebaren, beseft ze dat het erbij hoort. Dat ze hier beter kunnen uitkomen als ze gewoon vriendelijk tegen elkaar doen. In de Arena zou ze beslist niet bij hem blijven. Als bondgenoot zag ze hem zeker niet, de verrader, maar voor nu zou ze de schijn wel ophouden en doen alsof hun district een eenheid vormt. Enkel om daar zelf beter uit te komen, niet voor Michael. De adrenaline raast door haar lichaam, en de reacties geven haar het gevoel dat dit een goed begin is. Dat ze zichzelf nu wel op de kaart heeft gezet als een tribuut waar naar gekeken mag worden, ondanks dat ze misschien wel van het district met de kleinste kansen komt. Voor ze het weet zit de tocht erop, en neemt de wagen halt op het grote binnenplein, waarna President Snow het podium betreedt, en het volledig stil wordt. De stilte was zelfs beangstigend voor een moment, en Veronica voelt hoe de haartjes op haar onderarm omhoog komen te staan. De toespraak is dezelfde als elk jaar. Verandering zat er nooit in, en Veronica besteedde er dan ook weinig aandacht, al gedroeg ze zich wel aandachtig. Ze kon het zich niet permitteren om nu al een achterstand op de rest te hebben, zeker niet bij Snow. De toespraak wordt afgesloten met een immens applaus, waarna de wagens weer vertrekken, terug naar achter waar ze weer normaal op adem zou kunnen komen na het hele gebeuren van net.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Ondanks zijn misselijkheid, bleef William glimlachen en door wuiven, tot ze zich voor het podium bevonden. Met een half oor luisterde hij naar de speech van President Snow. Zijn ogen gleden over de tributen naast hem. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht toen hij het meisje van District 12 ook half zag luisteren. Ze was knap, daar viel niet over te discussiëren. De jurk viel mooi over de golven van haar tengere lichaam, weinig blootgevend, maar tegelijk heel veel. Geen twijfel over mogelijk dat ze haar uiterlijk goed zou kunnen gebruiken om sponsors aan te trekken. De inwoners van het Capitool hielden van knappe overwinnaars. De kans was groot dat het meisje wel wat aandacht zou krijgen. William ving kort haar blik op en gaf haar een knipoog alvorens terug te luisteren naar president Snow.
Na de speech reden de wagens op een snel tempo terug naar de zalen, waar William uit de wagen sprong en zijn hand uithield voor Emma. "Ew," antwoordde het meisje met een oogrol terwijl ze de wagen uitstapte. Haar schouder raakte de hare bruusk alvorens ze wegliep. Wel, hij twijfelde er niet over dat hun band niet veel beter zou worden in de Arena.
Hij zag hun mentor op hem aflopen en haalde een hand door zijn haren. Hij vroeg zich af wat de man vond van hun kleine optreden. "You did great," knikte Blight tevreden, terwijl hij op Williams schouder klopte. William schonk de man een kort glimlachje alvorens het paard voor de wagen te strelen. Zijn ogen gleden de zaal door. De meeste tributen hadden de zaal al verlaten, maar toch bleven er nog enkelen over, waaronder de twee van District 12. Misschien was het toch eens tijd dat hij zijn eerste contacten zou leggen.
Rustig liep hij naar de wagen van District 12 toe, waarna hij de twee een knikje gaf. "Looking good twelve," merkte hij op met een schuine grijns, waarna hij leunde tegen hun wagen. Hij stak zijn hand uit en haalde zijn schouders op toen de jongen hem negeerde en wegliep. William gniffelde en richtte zich tot het meisje. "Well, isn't he a ray of sunshine," merkte hij vrolijk op. Hij schudde het meisje haar hand. "William Richards, district 7, if you hadn't noticed." Hij gebaarde naar zijn outfit. Het was nu niet bepaald moeilijk om te gokken van welk district hij was.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
De wagen kwam tot stilstand en nadat Michael de wagen was afgestapt, deed Veronica hetzelfde. Ze was ergens blij dat dit evenement al goed was gegaan. Het was best wel een groot iets en als dit al fout liep, dan wist je al dat je de komende tijd veel had in te halen. Haar gevoel wordt bevestigd wanneer Haymitch klappend naar hen toe gelopen komt en Michael een tik op zijn schouder geeft. 'You guys were amazing, I liked the thing with the hand, adorable!', riep Effie enthousiast, die meteen een arm om Veronica heen sloeg en haar tegen zich aandrukte. Normaal zou ze dat niet geaccepteerd hebben van iemand die ze zo kort kent, maar het was niet alsof ze op het moment echt een keuze had, en dus liet ze het maar gebeuren en glimlachte ze zwakjes, waarna ze al snel voelde hoe ze weer werd losgelaten en Effie's aandacht nu over ging op Michael. Veronica's bleek gleed over de zaal heen, over de tributen die een voor een de zaal verlieten en hun blikken nog een laatste keer op zowel de zaal als op de anderen richtten. Ze voelde enkele blikken op haar gericht, maar ze negeerde het. 'Tomorrow first training, you guys need to bond a little bit. Not with those jerks', zei Haymich vrijwel meteen, die gebaarde naar de Beroeps die als eerste de zaal verlieten. 'Well I don't trust any of these people. I will win on my own, or with Veronica's help but these other districts? No thanks', hoorde ze Michael zeggen. Veronica kon het niet laten om even met haar ogen te rollen. Hoe hij zo vol van zichzelf kon zijn, en hij verwachtte ook nog dat zij hem zou helpen. 'Don't think so', zei ze vrijwel meteen, en voor de discussie verder kon escaleren, kwam Haymitch tussen beide. 'It's important to bond with other districts. You think you can win this thing on your own? Dream on'. Veronica knikte instemmend. Zij had niet de behoefte om met Michael samen te werken, maar wie weet zou ze zich wel bij iemand anders aansluiten, die optie stond nog open. 'There you go, I'll leave you guys to it!', hoort ze Effie nog zeggen, en nog voor ze iets kan terug zeggen verdwijnen de twee, en ziet ze hoe een tribuut bij hen komt staan. District 7, dat had ze meteen opgemerkt aan zijn outfit. Het was aangenaam om zo duidelijk alles in de kostuums te kunnen terug zien. Het was duidelijk dat de stylisten hier veel moeite in staken voor elk district, en dat vond Veronica een goede zaak. Ze zucht even zachtjes wanneer Michael zonder wat te zeggen weg stapt, en ze lacht even om de opmerking van de jongen die bij haar was komen staan. 'Well thank you, you don't look bad yourself. Don't mind him. He wants to win this thing on his own, the bastard', zei ze schouderophalend, waarna ze zijn hand schudde. 'Veronica Williams', stelde ze zichzelf voor. Ze was verbaasd dat er al zo snel contact werd gezocht tussen districten, en ergens was ze blij dat dit al gebeurde. Zo was de drempel wat lager voor morgen bij de trainingen om op iemand af te stappen, en haar eerste indruk van de jongeman zat wel goed. Je kon natuurlijk nooit onmiddelijk weten met wie je te maken had, maar daar zou ze wel achter komen. Vanuit haar ooghoek ziet ze ook hoe andere districten met elkaar in gesprek zijn, en hoe Michael intussen met Effie en Haymitch verdwenen is.

Other
Internationale ster

Other schreef:
William grinnikte om haar woorden. "Well love, if he really thinks that way, he won't survive for long in the Arena." Hij haalde zijn schouders kort op. Het was misschien wel hard, maar ze wisten beiden dat hij de waarheid sprak. Niet veel tributen hielden het vol op hun eentje. Er was genoeg te doen in de Arena, en alleen zou het hard worden. In een groep kon je tenminste nog afspreken wie eten zocht, wie een slaapplek zou voorzien en verder. William haalde een hand door zijn haren en ging zitten in de wagen. Hij tikte op de plaats naast hem, als teken dat het meisje naast hem kon zitten, wat ze ook deed.
"Veronica, lovely to meet you," glimlachte de jongen. "Your mentor is Haymitch right?" vroeg hij. Het meisje knikte naar hem en hij bestudeerde haar. "Good for you, he seems to know what he is doing," knikte hij. Hij had wel het een en het ander gehoord van Haymitch. De man had wel op een ietswat bizarre manier de Spelen gewonnen en dat werd niet vergeten. Het krachtveld werd niet elke Spelen zo misbruikt. William vond het slim. Blight was ook zeker geen slechte begeleider, maar hij wist dat enkele districten het geluk van een goede mentor niet hadden. Hij kon het hen niet altijd kwalijk nemen, als overwinnaar kwam je er vaak getraumatiseerd uit. "The woman in the flower dress seems kinda weird tho," gaf hij grijnzend toe. De vrouw die achter Haymitch aan huppelde was hem niet onopgemerkt gebleven. Hij wist niet precies wie ze was, maar Haymitch leek haar wel te kennen.
William gaapte en leunde wat naar achteren. Hij had niet veel kunnen slapen in de trein. De spanning was er te hoog geweest. "Huh?" Veronica had hem wat gevraagd. "If you get along with the other tributes." William dacht kort na en knikte. "Well, Emma, the girl from my District doesn't really seem to like me, and other than that, you are the first I have met," gaf hij toe. Hij vond het verstandig om nu al wat te kunnen spreken met de anderen. Hij wist zeker dat morgen, bij de training, iedereen wel wat sneller in gang zou schieten. Door nu al iedereen wat te leren kennen, had hij toch wel een voorsprong daarop. "You ready for training tomorrow?" vroeg hij nieuwsgierig. William bestudeerde het meisje kort. Ze zag er niet bepaald sterk uit, maar hij wist dat je niet iedereen op uiterlijk kon beoordelen. "Do you have a strategy?" Hij trok zijn ene mondhoek naar boven en keek om zich heen.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica knikte instemmend. Natuurlijk zou hij het niet halen in de Arena, helemaal alleen, en hij leek nu niet de persoon die zich zou gaan aansluiten bij andere tributen. Misschien uiteindelijk bij de Beroeps waar hij uiteindelijk afgemaakt zou worden op een onverwacht moment, wanneer hij niet meer kan dienen als hun persoonlijke slaafje. Dat zou ze hem niet proberen duidelijk maken. Dat zou geen zin hebben, en dat moest hij dan zelf maar ondervinden. Bovendien was Veronica niet meer dan een tribuut uit hetzelfde tribuut en ze moest hem dan ook helemaal niet helpen. Dat was de taak van Haymitch, en die zou er zijn handen wel mee vol hebben, terwijl Veronica zelf wat zou uitzoeken hoe ze dit avontuur wou aanpakken, en wou uitkijken naar een bondgenoot, goede oefeningen tijdens de trainingen, adviezen. Voorzichtig tilde Veronica haar jurk lichtjes op zodat ze vlot de wagen in kon, waarna ze naast William plaatsnam, en haar jurk vervolgens weer gladstreek op de plaats waar ze hem eerder had vastgehouden. 'Haymitch is great. He knows what to say and what to do. He doesn't bullshit around, he's straight forward and I like that. That's what I need', zei ze instemmend. Ze was erg blij met hem. Een man van weinig woorden, maar als hij wat zei, dan was het nooit zomaar iets. Alles wat hij zei was bruikbaar en moest ze dus onthouden voor later. Simpel was dat zeker niet, al had Veronica wel geluk op dat vlak dat ze met gemak zaken kon onthouden. Ze wist zelf ook niet echt hoe dat kwam, maar ze had wel gemerkt dat dat een van haar sterke punten was. Veronica lachte bij zijn woorden over Effie, en schouderophalend knikte ze even. 'She's so weird, but in the best way. It looks like a show but she's so genuine. I thought it was gonna be horrible here and that I would hate it, but I like it so far. I'm only here for a short time so why not enjoy it huh?', zei ze. Het was triest maar wel de waarheid. Misschien zou ze nooit meer naar huis gaan, en dan kon ze er nu maar beter van genieten, van alles. Elk gesprek, elke training. 'I don't plan on making a lot of friends here so I don't really have a plan. I don't work with Michael, that's for sure but I don't know what I'm gonna do with the other tributes to be honest. I don't have a good feeling looking at most of them so we'll see. But I'm ready for the training, pretty excited actually. To learn new things, look around to see what the rest is good at. Hoping to see some interesting things that I can use against them in the Arena, I guess we have to think that way', zei ze, waarna ze haar blik op William richtte. 'What about you, what is your plan here District 7? You came to me first so I guess training together is a possibility? Otherwise you would have sat with another district right now, but you're sitting here. No worries, one training and if you don't like what you're seeing, you can look further for some other company', zei ze met een knipoogje. Ze kon niet met zekerheid zeggen dat het goed zou uitdraaien, maar ze wist wel dat ze bondgenoten moest zoeken, en voorlopig had ze enkel een goed gevoel bij hem, dus waarom het niet proberen dan?

Other
Internationale ster

Other schreef:
William wist niet hoe de tributen dit jaar zouden samenwerken. Hij had de opnames van vorige jaren nog geanalyseerd tijdens zijn reis naar het Capitool. Elk jaar lagen de verhoudingen wel anders. Je had edities van de Spelen waarin iedereen meteen op elkaar inhakte en je had er waarin de meest geniepige plannetjes werden bedacht en uitgevoerd. William was waarschijnlijk niet de sterkste kandidaat, dus hij zou ook niet voor een directe aanval gaan. De tribuut pakte het liever anders aan. Hij werkte liever een tijd met iemand samen, het zou het spel een stuk makkelijker maken, of toch voor de eerste dagen. Het zou geweldig zijn geweest, moest hij het goed kunnen vinden met het meisje uit District 7, maar dat was jammer genoeg niet het geval.
William luisterde aandachtig naar Veronica en knikte instemmend. Ze was duidelijk tevreden over haar mentor en wist waar het op stond. Ze leek hem niet het type meisje dat zacht getraind moest zijn. Nee het was beter als men eerlijk en straight to the point was met haar. "The guy might not seem like it, but he is actually really clever isn't he?" Haymitch had wel de reputatie van een echte dronkaard, maar als hij dom was, had hij de Spelen nooit kunnen winnen op de manier waarop hij dat gedaan had. Het Capitool was nog steeds geen fan van hem en zijn attitude, maar hij was één van de enige winnaars van District 12. Volgens William hadden ze niemand anders die geschikt was als mentor.
Ietswat verbaasd keek de man naar Veronica toen die zei dat ze het wel fijn vond in het Capitool. "You like it here?" vroeg hij met een grinnik. Hij keek om zich heen, op zoek naar camera's. Ze wisten nooit wanneer ze gefilmd werden. Eenmaal de omgeving bestudeerd, schudde William zijn hoofd. Hij was zelf niet de grootste fan van het Capitool. Het bleef hem eraan herinneren hoe oneerlijk het land was verdeeld. De rijkdom van de staat vloeide allemaal door naar deze ene plek. Terwijl vele familie's in andere districten in armoede moesten leven, hielden de mensen hier zich bezig met de laatste modetrends. "People here are living a lie," mompelde hij. Hij ving haar blik op en schudde zijn hoofd nogmaals. "Not a fan."
William dacht na bij haar woorden. Veronica had gelijk. De meeste tributen zagen eruit alsof ze niet meteen klaarstonden om een verbond te vormen. Hij wist vrijwel zeker dat de beroeps uit 1 en 2 samen zouden werken, wat ze elk jaar wel deden, maar de andere Districten leken hem niet zo enthousiast over samenwerking. "But I'm ready for the training, pretty excited actually. To learn new things, look around to see what the rest is good at. Hoping to see some interesting things that I can use against them in the Arena, I guess we have to think that way". William grinnikte om haar laatste woorden. Clever. "Hmmm, I'll guess I'll have to stay far away from you then," grapte hij. Tuurlijk keek iedereen wel om zich heen, op zoek naar elkaars zwakheden. William knikte bij haar vraag over zijn plannen. "Just getting to knowing who I'll be up against in the Games, I guess, and looking for possible partners." Hij knikte. "I don't plan on playing this Game with Emma or alone." Hij was nieuwsgierig naar Veronica's kwaliteiten in de training. District 12 bleef hem altijd wel een mysterie. "Let's train together huh, what you think about that?" Het kon niet veel kwaad, mochten ze elkaar teleurstellen, konden ze nog steeds besluiten niet samen te werken. Er waren geen verplichtingen op dat vlak. William had er echter wel een goed gevoel over.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica kon het niet laten om af en toe rond te kijken om te zien wat de rest aan het doen was. Het was een natuurlijke nieuwsgierigheid die ze gewoon niet kon laten. In het District was ze ook altijd tussen de mensen te vinden. Op marktjes waar ze het vlees verkocht wat ze zelf geslacht had, in het dorp om haar overschotten rond te brengen bij mensen waar ze van wist dat ze het nodig hadden, bij haar vrienden, die er overigens wel van hielden om wat rond te hangen als ze niet bezig waren. Veel vrije tijd had ze niet, maar als ze die had, dan was ze wel ergens tussen mensen te vinden. Ze hield er nu eenmaal niet van om alleen te zijn. Dan gingen haar gedachten te veel spelen, over zaken die er totaal niet toe deden, maar haar vaak wel een vervelend gevoel gaven. Zo had ze er nu weer, die er wel toe deden. Hoe haar familie het zou maken zonder haar, of ze naar de Spelen zouden kijken om haar te zien, hoe bang ze zich zouden voelen. Veronica kon er niet echt iets op zeggen. Ze had geen idee hoe haar familie en vrienden hier mee om zouden gaan. Ze zouden in haar geloven, dat zeker, maar ook maar tot op een bepaalde hoogte. Je moest gewoon realistisch zijn daarin. Ze zou het moeilijk krijgen, zeker tegen een hoop Beroeps, jonge mensen die hier al jaren voor aan het trainen zijn. Ze onderschatte zichzelf niet, dat zeker. Ze wist hoe behendig ze was met messen. Ze was er de hele dag mee aan de slag. Zowel om er handwerk mee te doen, als het slachten en neerhalen van beesten. Dat was natuurlijk wel wat anders dan op mensen, maar het was wel een goed begin. Ondanks dat ze er maar klein en niet echt krachtig uit zag wist ze heel goed dat ze best wel verrassend uit de hoek zou kunnen komen. Helemaal alleen een beest verslepen, het was geen licht werkje, en het was haar met de jaren toch steeds beter afgegaan, en dus wou ze zichzelf niet meteen wegcijferen tegenover de rest. Ze was hier nu, en ze zou er het beste van maken. 'Haymicht is clever. He just doesn't show it al the time. He's a closed book but sometimes he says somehting and you can just see that he's so much more than what he is showing to everyone', zei ze. Zijn leven was verwoest na de Spelen, dat was duidelijk. De waanbeelden in zijn hoofd waren gekomen, en erna was niets nog hetzelfde geweest. Veronica hoopte maar dat moest ze hier uit komen, ze het een plaats zou kunnen geven, al leek haar dat bijna onmogelijk te zijn. Bijna iedereen verliet de Arena met een trauma. 'It's not that I like it here but I wanne make the best out of it. If I die, I wanna die with good memories, not with hate and anger', zei ze. Dat was de enige manier waarop ze het kon brengen. Ze wou geen wrok koesteren. 'I like that idea. I think we can help eachother with some things, we will find that out tomorrow I guess'. Veronica kijkt op wanneer ze haar naam hoort, en ziet dat het Effie is die haar wenkt om mee te komen. Het was tijd voor het avondmaal, waarna ze vrijwel meteen naar bed zouden gaan, om klaar te zijn voor de training morgen. Veronica knikte, als teken dat ze eraan kwam, en voorzichtig kroop ze uit de wagen, wat een hele klus was met haar jurk. 'Guess I see you tomorrow William, goodnight', zei ze met een glimlach, waarna ze rustig richting de lift begon te stappen, die opengehouden werd door Michael. Eenmaal in de lift glimlachte ze tevreden. Ze was blij dat ze dat eerste gesprek had net. Het gaf haar een goed gevoel voor morgen.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Misschien zou William wel wat strategische zetten leren door middel van Veronica. Ze konden elkaar informatie uitwisselen die ze hadden geleerd van hun mentors. Wel, tot een bepaald punt natuurlijk. Op het einde zou er maar één winnaar over blijven en tuurlijk wilde hij koste wat het kost naar huis terugkeren. Zijn moeder en zusje zouden wel bang zijn zonder hem. Hij was dan ook de kostwinner van het huishouden in District 7. Zijn moeder werkte af en toe nog bij een atelier waar ze met bladhout bepaalde meubelstukken versierden, maar dat was het ook. William wist als geen ander hoe erg het geld zou helpen dat hij zou verdienen als hij de Hongerspelen won. Als hij wat dingen moest verzwijgen voor degene met wie hij samenwerkte, zou hij dat doen, al was het moeilijk.
William liet zijn hand glijden over de zij van het paard voor de wagen en luisterde terwijl naar Veronica. Hij maakte een begrijpend geluidje. Het meisje was een optimist, iets wat hij niet echt was. Hij noemde zichzelf eerder een realist. Hij vond het wel bewonderenswaardig dat ze zo met de situatie om kon gaan, maar hij zou het zelf niet kunnen. Hij zou nooit kunnen genieten van de luxe van het Capitool zonder te denken aan de processen die erachter lagen. Als hij zou sterven in de Arena, zou het zijn als zijn pessimistische zelf. Hij verwachtte hier niet bepaald goede herinneringen.
Op een gegeven moment wenkte Effie Veronica. William ving de blik op van de flamboyant geklede vrouw en schonk haar een schuine glimlach, waarop Effie wegkeek. Hij grinnikte kort en knikte naar Veronica. "I'll see you tomorrow, 12, have a nice evening," knikte hij terwijl hij zelf opstond en zich uitrekte. Hij zou blij zijn mocht hij zijn gewone kleren weer aan kunnen doen, had hij wat meer bewegingsvrijheid.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld