Forum

rozen zijn rood viooltjes zijn blauw

ik kijk naar de lucht en denk aan

                  JOU

If you would be the moon,
I would be the star.
So we could be together,
No matter where we are.

dat wou ik ook zeggen!

w8, hier komen een paar hele mooie:

Zeggen m'n tranen niet genoeg?
Tonen ze je niet mijn pijn?
Laat me gaan...
Hou me niet meer tegen.
Laat me gaan...
Wat we hadden is al lang gedaan.
Zie je dan niet verdriet?
Zie je dan niet dat je zo nog meer verliest?
Laat me gaan...
Hou me niet meer tegen.
Ik wil het niet meer...

Ik hou van jou , 
ik zie je graag , 
ik mis je , 
ik kan niet zonder jou... 
De mooiste woorden 
die ik ooit gehoord had... 

Maar door de jaren heb ik geleerd 
dat deze woorden onvoorwaardelijk 
verbonden zijn met woorden als : 
Er is een ander , 
het gaat niet meer , 
het is over , 
het heeft geen zin meer... 

Ik koester geen wraak , 
ik ben blij met wat ik gehad heb , 
ik heb ervan genoten.... 

Ik leef in de hoop , 
om ooit de eerste woorden te horen , 
en de laatste niet meer... 

Het leven is te mooi 
om niet te delen... 

Ooit gaat dit alles weg

Maar dat maakt niet uit

Want ooit komt er een dag

Dat ik denk bij mezelf

Wat blij dat ik die ene dag niet heb gedacht

dat alles voor altijd weg zou gaan

Alles gaat weer weg

Maar alles komt ook weer terug

Alles komt en gaat

Alleen wel alleen in een nieuw jasje

En zo hoort het ook

Niets mag ooit hetzelfde zijn

Alle kleine meisjes willen later popster zijn

En alle kleine jongens astronout

Misschien was die droom zelfs de mijn

Na vele jaren en heel wat kou

Wordt die droom geen realiteit

Het leven is niet eerlijk

Sommige meisjes worden een meid

En andere dan weer rijk

De jongensdroom komt ook niet uit

Heel erg soms lukt het echt

Als het niet lukt schreeuwen sommigen het uit.

Hun droom blijft niet lang recht

Maar zo is het leven nu eenmaal

Ik weet misschien wel niet hoe je heet

Ieder mens verschilt soms hebben ze haar, soms zijn ze kaal

Maar we leven allemaal tesaam op deze planeet.

Ik heb dit wel zelf verzonnen.

Twas wel lastig

Verkeerde vriend 

Een meisje begrijp me niet verkeerd, maar dit meisje werd geëerd. 
Door alle jongens van de school, maar zij zelf had maar één idool. 
Het was een jongen die ze had gezien, hij was 2 of 3 jaar ouder misschien. 
Op een brief stond zijn nummer geschreven, dat briefje had hij aan haar gegeven. 
Zij belde hem op,op hoop van zege, en ze had hem aan de lijn gekregen. 
Ze praatten wat en wisten al veel meer van elkaar, en toen vroeg hij zullen we een keer uit gaan dan maar. 
Ze twijfelde niet en zei toe ja, ik weet zeker dat ik met jou mee ga. 
Ze spraken af en gingen uit eten, een ding is zeker dit word een avond die ze nooit zal vergeten. 
Ze betaalde alles en gaf cadeau op cadeau , want ze trapte in die smeerlap zijn show. 
Haar waardigheid is nu zeer geschaad, want hij heeft gezegd haar altijd te hebben gehaat. 
Nooit een moment verliefd te zijn geweest, hier voor had ze geen moment gevreesd. 
Haar hart scheurt als een papier door een mes, dit is haar grootste les. 
Ze pakt alles weer op en gaat weer door, terwijl ze haar waardigheid verloor.

Een hele tijd heb ik jou gemist,

Dacht in die tijd dat ik me in jou had vergist,

Allebei bang dat we elkaar haten,

Bang om met elkaar te praten,

 het er allebei op durven te wagen,

En nu heb ik mijn armen weer om jou heen geslagen,

Heb na dat het uitging nog veel gedichten geschreven,

Had de hoop toen eigenlijk al op gegeven,

Had in die tijd nog veel tranen laten vallen,

En ben knetters veel afgevallen,

Maar nu ben ik blij,

Jou weer dicht bij mij,

Mijn eerste echte liefde bijna verklooit,

Maar mijn eerste lief vergeet ik nooit,

Ons vuurtje was uitgegaan,

Maar ik was een pyromaan,

En stak het opnieuw aan,

We gaan er weer vol tegenaan,

Jouw liefde kan me gewoon niet ontgaan,

Onze liefde zal voortbestaan.

P.S. IK SCHRIJF ZE ALLEMAAL ZELF!

Ik heb niks om over te schrijven 
Ik heb alles al gezegd en al beschreven 
Er valt zoveel te beleven, om naar te streven in het leven, al was het maar even, om er mijn aandacht aan te geven 
Ik heb niks om te zeggen, uit te leggen, te beschrijven, te verblijven, lege regels, vol papier 
Sprakeloos zit ik hier 
Graag schrijf ik een nieuw gedicht, verplicht, gericht, bericht, wat verlicht en de witte regels dicht, woorden met gewicht en toch licht 
Zo’n vel is zo weg te blazen, schrijven om mensen te verbazen, een woordenregen, kunnen ze ertegen, totdat enkele dwazen iets begint te dazen 
Schrijven over de zon, warmte die overwon, omdat het kon, over de maan, heel spontaan, ondergaan, verdergaan, en wat nog meer, keer op keer, telkens weer gedaan 
Ik worstel met deze lege regels, onbewust ingevuld, geen benul, wat wel betaald, doordat het verhaalt. 
Wachten, eindeloos wachten, smachten, duizenden gedachten, krachten, prachten, twinkelende, rinkelende nachten, als de sterren, zovelen, niet te delen, omvattend in het duistere, fluisterende heelal, wat flonkeren zal 
Sterren, onvoorstelbaar, onbereikbaar, ontzagwekkend ver, lachen ons toe, lachen ons uit, hier op deze overvolle planeet, niemand die weet, iedereen vergeet, wat is het doel van deze zin 
Ik verzin en ik zeg, geen uitleg, de literaire snelweg, waar ik vaststel en ondervind ook nog even, toch iets te hebben opgeschreven 

Ik wil huilen 
Maar kan het niet 
Ik ben bang 
Dat je me zo ziet 

Verdrietig en bang 
Hopend dat iemand mij ziet 
Waarom duurt het zo lang 
Altijd met verdriet 

Waarom helpen ze niet 
Een kind met pijn 
Een kind met verdriet 
Nog zo kwetsbaar en klein 

zoon leven is stom

En dat is zo al een lange tijd.

Maar ik zal door moeten zetten…

Voor altijd