Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Een gezamenlijk ontbijt was er niet, maar een gezamenlijke lunch en diner was er wel. Geweldig was het niet, maar je hoefde in elk geval geen honger te lijden. Iedereen stal ervoor, ze deden in elk geval hun best de schijn op te houden. Hij had het nog niet hoeven doen, hij was hier nog niet lang genoeg om zo'n klus te krijgen. Een klus kreeg je pas als je hier een maand zat, hij zat hier pas twee weken.
Zijn blik gleed door de enorme ruimte, over de groepjes en de mensen die alleen zaten. Zij die alleen zaten, waren de nieuwelingen. Hij hoorde alles te weten, alle details. Na een maand of twee begonnen mensen bij een groep te horen, daarvoor zaten ze nog alleen. Hij zat ook alleen, maar hij verwachtte niet na twee maanden bij een groep te horen. Niemand hier leek echt bij hen te passen, het was een totaal ander slag volk. Hij deed zijn best te zijn zoals zij, maar in zijn hoofd klopte het gewoon niet.
Heel even wierp hij een blik naar de groep die hem aanstaarde, Jackson's verlies was niet onopgemerkt gebleven. Hij negeerde de blikken, er was niemand die iets zei of iets deed. Hij zocht naar een lege tafel, hij was niet per se graag alleen, maar hij zat liever alleen dan dat hij bij een groep ging zitten. De meeste nieuwelingen hadden geen behoefte aan zijn aanwezigheid, nu al helemaal niet meer. Het was een bende, vroeg of laat zou er iemand zijn die het tegen hem op wilde nemen. Je wilde niet bij hem horen op het moment dat dat gebeurde en hij wilde niemand meeslepen in hun eigen ondergang. Hij kon zichzelf wel verdedigen, maar hij kon het niet tegen een groep opnemen terwijl hij ook nog een ander moest beschermen. Hij werkte normaal gesproken in teams, maar nu stond hij er echt alleen voor.
Hij vond uiteindelijk een lege tafel, waar hij ging zitten met enkele broodjes en een appel. Zijn hand had hij waarschijnlijk licht gekneusd en zijn kaak was wat verkleurd, maar verder was er niets aan de hand. Zijn stoppels verhulde de grootste verkleuring, waarschijnlijk zou het niemand opvallen dat hij niet helemaal onaanraakbaar was. Hij nam een hap van zijn broodje, waarna hij om zich heen keek. Hij zag de vrouw van vanmorgen, die hem verteld had dat het zonde was dat hij niet liet zien wat hij kon. Hij zag ook de jongen met wie hij die ochtend gesproken had, maar hij kwam niet overeind om een praatje met hen te maken. Hij was niet direct van plan vrienden met iemand te worden, zelfs als zij een uitzondering waren en hij hen zou mogen, zou het zijn missie alleen maar moeilijker maken.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Tot haar grote ergernis bleef de plaats naast haar niet leeg. Een meisje, een stukje jonger dan Jill was, kwam naast haar zitten. 'Deze plek was niet bezet, toch?' Vroeg ze. Jill schudde alleen maar haar hoofd. 'Geen grote honger zie ik?' Het meisje begon met eten. Jill draaide haar hoofd nu naar de jongedame. 'Nee.' Antwoordde ze. Ze staarde naar haar eten. Eigenlijk zag het er helemaal niet zo lekker uit. Ze kwam maar zelden tegen dat iets lekkerder smaakte dan het eruit zag. Hier was dat wel het geval. Althans een beetje. 'O kijk. De man die Jackson versloeg.' Zei het meisje. Jill zou zweren dat ze enige bewondering hoorde in de manier waarop ze het zei. Ze tilde haar hoofd op en keek naar Oliver die aan een tafel was gaan zitten, enkele tafels van hun verwijderd. 'Ja. Een echte legende.' Mompelde Jill. Ze forceerde een glimlachje. Ze was zich er van dag één van bewust geweest dat Jackson een status had. De status van iemand die min of meer onverwoestbaar was. Maar ze was er niet van uit gegaan dat het zò bijzonder was om hem te verslaan. Als ze over de juiste technieken beheersten, zouden vast meer mensen erin slagen om hetzelfde te doen. Oliver beschikte ongetwijfeld over de juiste techniek. Ze vroeg zich af waar hij had geleerd om zo te vechten. Je zag een duidelijk verschil met Jackson. Hij was een stuk minder gestructureerd te werk gegaan. Oliver leek na te denken over elke volgende stap die hij maakte. Dat was vast niet ook een natuurtalent. Het was bijna net zoals ze het haar hadden geleerd. Ze zuchtte en keek de ruimte rond. Toen ze hier aankwam had ze meteen door gehad welke de groepjes waren. Meestal trainden ze in groep, ze aten in groep en in de avonden zaten ze vaak ook bij elkaar op de kamer. Zij had tot nu toe elke avond alleen doorgebracht. De bedden lagen uiterst comfortabel en meestal had ze dus gewoon gelegen en naar het plafond gestaard tot ze in slaap was gevallen. Jill stond op, gooide het onaangeraakte eten in de vuilnisbak en zette het lege bord waar het hoorde. Ze keek nog eens kort achterom voor ze de kantine verliet. Ze was benieuwd of Scott haar die namiddag nog had ingedeeld bij een bepaalde categorie. Hij wist haar te zeggen dat het genoeg was geweest voor vandaag. Normaal had ze nogmaals vechttraining gehad, maar aangezien dat ze die ochtend had gefaald zou die worden doorgeschoven naar morgen.

Account verwijderd

schreef:
Hoewel het eten hier regelmatig niet te eten was, dwong hij zichzelf elke keer opnieuw weer om het toch naar binnen te duwen. Het wende, de gore smaak was na een week of twee al wat minder goor. Het brood was vaak oud en muf, maar het was het beste wat je kreeg op een dag. Hij duwde de andere twee broodjes ook naar binnen en begon toen aan zijn appel, niet over zijn omgeving denkend. Niemand zou hem nu lastig vallen, iedereen was nog te druk met verwerken dat hij misschien beter was dan Jackson. Het was niet moeilijk om beter te zijn, je had alleen de juiste technieken nodig. Sinds geen van hen professioneel opgeleid was, beheerste geen van hen die technieken en sloegen ze er maar op los. Hij zou het ook geen van hen leren, hij zou het op geluk afschuiven als iemand vroeg hoe hij het voor elkaar gekregen had.
'Het is niet slim om met mij op te trekken, Ray.' vertelde hij de jongen toen hij besloten had om bij hem aan tafel te komen zitten. Hij begreep het wel, de jongen was pas zestien en was nog lang niet klaar om met iemand te vechten. Hij was lang, onhandig en had geen greintje kracht in zijn lichaam zitten.
'Ga weg nu je dat nog kan, ga gewoon naar school, begin een normaal leven.' adviseerde hij de jongen, waarna hij opstond en zijn spullen opruimde. Hij zou een onschuldige jongen van zestien niet in gevaar brengen, zijn aanwezigheid zou alleen maar voor problemen zorgen en de jongen was niet klaar om zichzelf te verdedigen. Hij zag geen andere optie dan gewoon weggaan, duidelijk makend dat hij de jongen niets kon bieden. Hij verliet de kantine direct, maar hij liep niet terug naar de trainingszaal. Scott had hem nergens ingedeeld, dat wist hij zeker. De man was ervan uitgegaan dat hij al zijn botten gebroken had, waardoor hij hem vandaag nergens meer had ingeroosterd. Waarschijnlijk de komende week niet meer, maar hij wist zeker dat de man nu alweer bezig was om hem in te roosteren. Omdat hij geen training had, had hij geen verplichtingen. De dagen hier waren lang, naast trainen viel er weinig te doen.
Verveeld liep hij door de gangen, zoekend naar elke uitgang en elke ruimte die er was. Het kwam altijd van pas om je omgeving goed te kennen, zo wist hij waar hij heen moest in geval van nood. Hij liet zijn vingers over de muren glijden, de kou was goed voor de pijn.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Ze wist niet goed hoe ze haar tijd zou besteden nu ze niets verplicht te doen had. Ze was de enkele dagen dat ze hier was iedere dag ingeroosterd geweest om te trainen. Te trainen op het vechten, het messenwerpen, enzovoort. Het enige waar ze nog niet de kans toe had gehad was het trainen met vuurwapens. Ze besloot dat het geen zin had om niets te doen. Kort overwoog ze om de trainingszaal achter zich te laten en naar de schietbaan te gaan, maar als ze daarop betrapt werd zou haar dat vast heel wat problemen opleveren en die aandacht kon ze niet gebruiken. Ze verliet alsnog de trainingsruimte en wandelde door de gangen, richting haar kamer in de hoop dat ze onderweg iets zou vinden om zich mee bezig te houden. Desnoods zou ze gewoon de hele namiddag op haar kamer blijven en alle plannen nogmaals op een rijtje zetten. Ze zuchtte bij de gedachte. Ze hield er niet van om nutteloos te zijn. En ondanks dat de plannen herhalen uiterst efficiënt kon zijn was het meestal ook enorm saai aangezien ze vrijwel nooit delen van het plan vergat. Haar aandacht werd getrokken door Oliver die blijkbaar ook niet was ingeroosterd aangezien hij hier rondwandelde. Ze begreep wel waarom. Scott had hem ongetwijfeld onderschat waardoor hij hem niet had ingedeeld om die namiddag verder te trainen. Als ze eerlijk moest zijn; zij zou waarschijnlijk hetzelfde gedaan hebben. Ze vroeg zich af wat hij hier in de gangen deed, maar besloot er niet naar te vragen en gewoon wat afstand te behouden. Misschien wilde ze wel een gesprek met hem aangaan omdat dat waarschijnlijk het enige was wat ervoor zou kunnen zorgen dat deze namiddag toch nog een beetje interessant werd, maar het was gewoon niet slim. Het was intens om elke stap die je wilde maken eerst te moeten overwegen. Kijken of het je identiteit niet in gevaar kon brengen. Ondanks dat ze het intens vond, vond ze het ook heerlijk om strategisch te werk te gaan. Langzaam kwam ze weer in beweging. Ze had niet eens gemerkt dat ze was blijven stilstaan.

Account verwijderd

schreef:
In twee weken had hij waarschijnlijk pas drie middagen vrij gehad, maar het waren de saaiste middagen die hij gehad had. Het plan was helemaal helder, zijn geheugen was prima, en meer viel hier niet te doen. Als je een groep had, kon je je bij hen vermaken, maar hij was op zichzelf aangewezen. Misschien moest hij wat extra gaan slapen, misschien zou hij morgen dat geen last van zijn ochtendhumeur hebben. Maar zijn ochtendhumeur vond hij zo erg niet, het hield mensen op afstand.
Heel even bleef hij stilstaand, de voetstappen achter zich verraadde dat hij niet langer alleen was. Toen hij heel even omkeek, zag hij Jill. Hij zou iets kunnen zeggen, maar besloot het niet te doen. Het zou zijn middag zeker interessanter maken, maar hij wist niet zeker of het goed zou zijn voor zijn missie als hij bevriend raakte met één van de vrouwen die hier rondliepen. Dus liep hij door, de muren en uitgangen bekijkend. Pas enkele tientallen meters later nam hij een besluit, hij had geen zin in nog een saaie middag. Zo lang hij niets belangrijks vertelde, kon praten geen kwaad. Hij zou zichzelf heus niet verraden, zijn achtergrond was er goed in gestampt.
'Sinds jij het niet zegt, zal ik het maar doen. Goedemiddag Jill.' hij stopte met lopen en draaide zich om, waarna hij haar kort bekeek. Zijn mening over de vrouw was niet veranderd, ze leek niet op de vrouwen die hier rondliepen, ze leek te positief voor een plaats als deze.
'Ook niet meer ingeroosterd vandaag?' het was een retorische vraag, ze zou hier niet rondlopen als ze wel ingeroosterd was. Er stonden flinke straffen op het wegblijven zonder reden. Ze leek niet ziek en ze leek ook niet absurd veel pijn te lijden, dus kon hij er alleen maar vanuit gaan dat ze niet ingeroosterd was. Hoewel hij een hekel aan Scott had, had hij gehoopt dat hij wel ingeroosterd was. De middagen duurden hem te lang als hij geen training had. Scott vond altijd wel een manier om hem te vernederen tijdens de trainingen, maar sinds dat vrijwel altijd mislukte, trainde hij liever dan dat hij niets deed.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Ze had net besloten dat ze naar haar kamer zou wandelen en zich daar bezig zou houden met wat er te vinden was toen ze merkte dat hij iets tegen haar zei. Ze hief haar hoofd een stukje op en keek hem schuin aan. 'Ik wilde je hoogst interessante observaties van de muren hier niet verstoren.' Antwoordde ze. 'Goedemiddag Oliver.' Jill was ook stil blijven staan. Ze schudde haar hoofd als antwoord op zijn vraag. Ondanks dat het een retorische vraag was, leek het haar onbeschoft om er geen antwoord op te geven. Ze besloot dat ze het gesprek niet wilde afkappen. Het was misschien niet het meest verstandige besluit dat ze tot nu toe had genomen, maar het zou vast niet het meest domme zijn. Ze kon een kennis als Oliver eventueel nog wel gebruiken als het echt moest. Ze wilde hem geen vriend noemen, want daar kende ze hem niet goed genoeg voor. 'Volgens mij mag je nog een trofee verwachten voor wat je deze ochtend hebt gedaan.' Zei ze glimlachend, doelend op zijn overwinning. Het was hem waarschijnlijk ook niet ontgaan dat velen nu min of meer naar hem opkeken. Als hij dat nog niet doorhad was hij gewoon dom en dat betwijfelde ze sterk. Ze vond het amuserend hoe iedereen zo naïef was geweest en had gedacht dat Jackson bijna onmogelijk door een nieuweling kon worden verslaan. Vroeg of laat dook er altijd een verborgen talent op dat het zonder enige moeite voor elkaar zou krijgen. Dat was in dit geval Oliver geweest.
Kort namen haar ogen hem in zich op. Hij was een mooie verschijning, dat mocht niet worden ontkent. De haren leken haar vervelend tijdens het vechten, maar daar had hij blijkbaar ook een oplossing voor gevonden. Ze vond hem absoluut geen standaard verschijning. Hij zag er helemaal anders uit dan de meesten die hier rondliepen. Ze kon haar vinger niet leggen op wat het precies was, maar er was iets in zijn uitstraling dat verschilde van de rest.

Account verwijderd

schreef:
'Je zou het eens moeten proberen, de muren zijn een stuk interessanter dan ze lijken.' hij had een goede reden om naar ze te kijken, maar dat kon hij haar niet vertellen. Nog altijd was hij van mening dat ze een team hadden moeten sturen, dit was geen klus voor iemand alleen. Natuurlijk hadden ze niet naar hem geluisterd, de kans dat ze ontdekt werden was veel groter als je er een team op af stuurde. Dat ze zich zijn naam herinnerde, amuseerde hem. Voor vandaag had niemand ook maar een klein beetje aandacht besteedt aan wie hij was, maar vandaag leek iedereen het opeens te weten. Hij had zich wel eens voorgesteld, maar hij wist vrij zeker dat geen van hen het onthouden had en hij had geen van hen nog eens gesproken. Op Scott na, natuurlijk. Scott vergat hem niet, zeker niet.
'Zelfs als ze hier trofeeën uit zouden delen, denk ik dat Scott die van mij vernietigd zou hebben voor ik hem in ontvangst kon nemen.' voorspelde hij. Wat hij wel kon verwachten, was een hoop gevechten. Scott zou niet stoppen voor hij bewezen had dat hij niet onverwoestbaar was en gewoon geluk had gehad in zijn gevecht met Jackson. En hoewel hij goed getraind was, was hij niet onverwoestbaar. Misschien zou hij het de eerste weken wel aan kunnen, maar als Scott daadwerkelijk van plan was hem met de vloer gelijk te maken, zou hij uiteindelijk bezwijken. Geen leuke gedachte, maar hij bereidde zich er wel op voor.
Als hij echt was zoals de mannen hier waren, had hij al lang een opmerking gemaakt over de manier waarop ze naar hem keek. Dat deed hij echter niet, in tegenstelling tot een hoop mannen hier, vond hij vrouwen niet onbelangrijker dan mannen. De mannen hier keken regelmatig naar vrouwen alsof ze lustobjecten waren, hij zou er bijna misselijk van worden.
'Was je onderweg naar iemand? Ik wil je niet ophouden.' hij leunde lichtjes naar de muur en keek naar haar, het klopte gewoon niet. Zijn instinct vertelde hem dat het niet klopte, haar aanwezigheid hier klopte niet. Wat er dan precies niet klopte, wist hij niet. Een lichte frons verscheen op zijn gezicht, maar hij vroeg er niet naar. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij ernaast zat en dat dat hem in problemen bracht.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Ze glimlachte zwak om zijn bewering over de muren. 'Daar twijfel ik niet aan.' Zei ze. Al betwijfelde ze enorm dat hij de muren aan het bekijken was omdat hij ze zomaar interessant vond. Net zoals ze betwijfelde dat hij de messen naast de roos wierp om Scott niet te intimideren. Dat had hij namelijk later bij het vechten wel gedaan. Deze man beschikte duidelijk over bepaalde talenten en hoe hard hij ze ook probeerde te verbergen of hoe vaak hij het ook natuurtalent noemde, ze vermoede dat er meer aan de hand was dan alleen dat. Ze had alleen geen enkel idee wat datgene kon zijn. Waarom zou je door de gangen lopen, naar de muren en uitgangen kijkend? Was hij ergens naar op zoek? Of was hij gewoon een idioot? Nogmaals, ze betwijfelde dat hij een idioot was. In tegendeel. Hij leek het tegenovergestelde van idioot. Hij leek iemand die wist wat hij deed. Al was dat natuurlijk maar een veronderstelling.
'Wat heb je ooit gedaan dat hij zo'n hekel aan je heeft?' Vroeg ze. 'Of vindt hij je gewoon te intimiderend?' Want daar leek het namelijk wel op. Ze nam aan dat de man gewoon jaloers was op Olivers kwaliteiten.
Langzaam schudde ze haar hoofd. 'Nee.' Beantwoordde ze zijn vraag. De meesten hadden training en diegene die geen training hadden kende ze toch niet, want ze kende hier amper iemand sinds ze hier nog maar enkele dagen verbleef. Ze hadden haar voorbereid op enkele maanden want ze zou hoogstwaarschijnlijk niet meteen een opdracht voorgelegd krijgen. Het enige wat ze dus kon doen was afwachten. Dit was niet haar spannendste opdracht ooit, maar dat was dan maar zo. Het kon niet altijd spannend zijn. Natuurlijk was wat ze deed altijd spannend op de een of andere manier. Er waren jobs die een stuk minder spanning met zich meebrachten. Een simpele kantoorbaan was echter nooit iets voor haar geweest, ondanks dat dat wel was wat de meeste mensen uit haar familie hadden. Zij was het buitenbeentje dat had besloten om voor iets anders te gaan. Iets wat haar boeide en iets wat ze niet snel zat zou worden. Aangezien dat nogal een probleem van haar was; dingen snel zat worden.

Account verwijderd

schreef:
Ze zou waarschijnlijk denken dat hij een idioot was, hij zou het haar niet eens kwalijk nemen. In elk geval was hij dan wel een idioot die kon vechten, niemand zou hem lastig vallen als ze serieus dachten dat hij gek was. Hoewel gekheid helemaal niet besmettelijk was, had hij meer dan eens gezien dat mensen liever niet in de buurt kwamen van iemand die doorgedraaid was. Hijzelf had zichzelf er ook eens op betrapt, maar hij deed zijn best om geen vooroordelen te hebben. Iedereen had vooroordelen, maar hij kon ze niet hebben, het zou zijn missie in de weg zitten. Hij kon niemand onderschatten, zelfs de vrouw die voor hem stond kon een dreiging voor hem vormen. Hij moest altijd alert zijn en hij werd er moe van, de vermoeidheid leek steeds vroeger toe te slaan.
'Ik heb geen idee. Hij had al een hekel aan me op mijn eerste dag, vanaf het moment dat ik die trainingszaal binnenliep.' het was vreemd, maar waar. Misschien had de man een goede reden, maar die kon hij zich dan in elk geval niet bedenken. Het was niet alsof hij de man al eens eerder ontmoet had, vrijwel direct na zijn aankomst had hij moet trainen, dus hij had niet eens de tijd gehad om de man ergens anders tegen te komen.
'Misschien staat mijn verschijning hem gewoon niet aan.' Scott had ook een vooroordeel kunnen hebben op het moment dat hij binnen was gelopen, misschien was er iets in hem wat de man gewoon echt niet aanstond. Wat het ook was, zelfs Jill zag duidelijk dat de man een hekel aan hem had.
'De middagen zijn vrij saai als je geen training hebt, hè? Misschien dat je nog bij één van de groepen past over een paar maanden.' zei hij bedenkelijk. Welke groep dat dan zou moeten zijn, wist hij niet zo goed. Er was hier geen groep die bestond uit mensen die te goed leken voor hier, zij leek te sociaal om hier te zijn. Alle groepen bestonden uit mensen waar je sneller bang van was dan dat je er blij mee was. Zijn blik gleed naar beneden, naar zijn hand. Hij zag hoe zijn knokkels blauw begonnen te kleuren en een zucht gleed over zijn lippen, waarom was Jackson toch zo'n reus? Ieder ander had hij waarschijnlijk zonder pijn verslagen, maar Jackson stond zo bol van de spieren, dat het bijna onmogelijk was hem een klap te geven zonder daar zelf ook last van te hebben. Het was waarschijnlijk wat Jackson zo onverwoestbaar maakte, de man was te groot en te breed om neer te krijgen zonder de juiste technieken.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
'Zoiets zal het wel zijn, ja.' Glimlachte ze. Ze vond het amuserend dat Scott zo'n hekel aan hem had zonder reden. Het moest vervelend voor hem zijn om met zo iemand samen te werken. Jill was zelf vrij sociaal ingesteld en ze had een vrij goede band met de collega's op het werk. Er waren altijd mensen met wie je het minder kon vinden, maar op enkele mensen na wist ze ongeveer iedereen wel te waarderen en dat was buitengewoon aangezien ze met een vrij groot aantal mensen werkte.
'Ze zijn nogal doelloos.' Stemde ze in toen hij begon over de vrije middagen. Ze kon een grijns niet onderdrukken toen hij zei dat ze misschien nog wel in een groep zou passen binnen enkele weken. 'Ik ben hier niet echt om een vriendenclubje te starten. Bovendien vind ik iedereen hier nogal irritant.' Gaf ze eerlijk toe. Ze zou het niet van de daken schreeuwen, maar als ze het aan hem vertelde kon het vast geen kwaad. Ze zou er bovendien geen last van hebben als ze er toch achterkwamen. Misschien dat ze haar dan met rust lieten. Niet dat ze in de paar dagen dat ze hier rondliep al zo vaak was lastiggevallen. Ze merkte dat ze vooral de iets jongere meisjes aantrok. Er waren er niet zoveel, maar er waren er wel enkele die nog jonger waren dan Jill. Ze snapte niet wat die hier deden terwijl ze ergens op school een interessante studie konden volgen, konden uitgaan en zich konden bezighouden met vriendjes. Dat waren immers wel haar plannen geweest toen ze nog wat jonger was. Uiteindelijk had haar leven echter een heel andere wending genomen. 'Ik wilde je niet storen trouwens. Als je verder wil met wat je ook aan het doen was, ga je gang.' Zei ze opeens. Ze besefte dat hij ermee was gestopt door met haar te staan praten. Ze hield er zelf niet van om te worden gestoord als ze met iets bezig was. Het verpeste haar concentratie en dat kon ze niet gebruiken in wat zij deed.

Account verwijderd

schreef:
Er viel weinig meer aan te doen dan het gewoon te accepteren. Scott zou hem nooit mogen en andersom zou dat dus ook nooit gebeuren. Hij was hier niet gekomen om vijanden te maken, maar daar had hij niet altijd een keuze in. Als Scott hem echt wilde haten, zat er niets anders op dan dat te accepteren. Vroeg of laat zou hij het ook tegen Scott op moeten nemen in een gevecht, maar hij gokte op laat. Scott leek geïntimideerd. Hoewel, iedereen leek op dit moment geïntimideerd door hem. Iedereen had tegen Jackson opgekeken, maar Jackson was niet langer onverslaanbaar.
'Een vriendenclubje? Leuk.' complimenteerde hij haar. Als kinderen had je vriendenclubjes, je nodigde elkaar uit of feestjes en als je ruzie had, nodigde je iemand juist niet uit op je feestje. Je mocht in elkaars vriendenboekje schrijven en je vroeg regelmatig aan zijn of haar ouders of dat hij of zij misschien kon komen spelen. Kinderen waren zo onschuldig, zo puur nog. Hij was lang kind geweest, hij had geen vele tegenslagen gekend. Sterker nog, hij was al volwassen toen hij zijn eerste echte tegenslag kreeg.
'Maar ik begrijp dat je nog geen aansluiting gevonden hebt.' vervolgde hij. Hijzelf dacht er hetzelfde over als zij, de mensen hier waren irritant, naïef en zelfs een beetje dom. Als ze een echte slimmerik hadden hier, was hij waarschijnlijk al wel ondervraagd. Ze zouden hem misschien niet direct door hebben, maar een slimmerik zou hem niet vertrouwen na wat hij hier allemaal gedaan had.
'Ik heb deze gangen al vijf keer gezien, ik denk dat een zesde keer overbodig zou zijn. Maar als je liever alleen op je kamer zit, houd ik je niet tegen.' hij glimlachte even lichtjes naar haar en keek toen door de gang, verderop liep iemand zijn kamer in. Zijn kamer zat hier ook niet zo heel ver vandaan, maar hij had geen zin om alleen op zijn kamer te zitten. Jill amuseerde hem, ze leek niet zo dom als de rest. Dat zou hem waarschijnlijk moeten afschrikken, maar hij vond het wel interessant. Misschien kon hij haar er wel van overtuigen dat dit niet het leven voor haar was, dat ze zo veel beter kon. Hij vond dat van lang niet iedereen hier, de meesten hier waren rot van binnen. Maar zij kon nog gaan, zij leek nog niet rot van binnen.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
'Je denkt er hetzelfde over?' Vroeg ze verwonderd toen hij zei dat hij haar begreep wat een aansluiting betrof. Ze was nog niemand tegengekomen die durfde te zeggen dat hij de meeste mensen hier irritant vond. Het was immers beter om iedereen te vriend te houden. Zij had het gezegd omdat ze vond dat ze er niet over hoefde te liegen en omdat ze geen zin had om iedereen te vriend te houden.
'En waarom beslist iemand als jij om van muren bekijken zijn hobby te maken?' Vroeg ze. Ze besloot er toch naar te vragen, ze was immers te nieuwsgierig naar wat hij ermee probeerde te bereiken. Bovendien nam ze aan dat hij daar ook uit afleidde dat ze niet per se naar haar kamer wilde. 'Naar iets op zoek?' Vroeg ze vervolgens. Daar leek het namelijk wel op. Ze vroeg zich af of het iemand anders was opgevallen en of diegene ernaar had gevraagd of het verdacht had gevonden. Misschien overdreef ze, zocht ze het te ver en was er niets aan de hand. Ze wachtte toch nog steeds op een verklaring. Ze had er zelf al enkele verzonnen, maar geen van hen leek uiteindelijk in de richting te komen van een antwoord dat zou kunnen kloppen. Ze leunde lichtjes tegen de muur. Ze vroeg zich af wat er zou gebeuren als Scott nu door de gangen zou wandelen. Oliver zou hoogstwaarschijnlijk op zijn kop krijgen ondanks dat daar geen aanleiding voor was. Bij haar zou hij er waarschijnlijk geen probleem van maken. Ze vroeg zich oprecht af hoe het kwam de de man zo'n hekel had aan Oliver en ze besloot het ooit nog eens aan hem te vragen. De dag dat hij bij haar in de verhoorkamer zat, misschien. Ze moest onwillekeurig glimlachen bij die gedachte. Ze kon niet wachten om alle mensen op te pakken en te verhoren. Naar hun verschillende motieven en excuses te luisteren. Ze vond mensen verhoren één van de leukste dingen aan haar job. Naast hetgeen dat ze nu deed. Ze hield ervan hoe de dader in de meeste gevallen uiteindelijk toch bekende. Het gebeurde uiterst zelden dat iemand voet bij stuk hield. Ze richtte haar ogen op iemand die langsliep. Het was het meisje van eerder die middag. Jill vroeg zich af wat haar excuus was om niet mee te moeten trainen want de trainingen waren wel degelijk al begonnen. Ze vroeg zich ontzettend veel dingen af hier en ze leek nergens een antwoord op te krijgen. Ze besloot daar binnenkort verandering in te brengen en naar antwoorden op zoek te gaan tijdens haar vrije uren. Het kon nooit kwaad om meer te weten te komen over de mensen waar je, eventueel tijdelijk, mee samenleefde. Met haar beroep was het zelfs essentieel.

Account verwijderd

schreef:
SORRY VOOR DE RECLAME
virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=546683
SORRY VOOR DE RECLAME

Account verwijderd

schreef:
'Denk je echt dat ik Jackson hetzelfde behandeld had vandaag als ik hem graag mocht? De meeste mannen zijn ronduit dom en de vrouwen zijn niet bepaald spraakzaam. Wat ik overigens niet zo heel gek vind, de mannen hier zijn te dom om te beseffen dat vrouwen essentieel zijn in hun leven.' vrouwen leken meer gezien te worden als lustobjecten dan iets anders hier, hoewel ze wel degelijk hun kwaliteiten hebben. Vrouwen waren op bepaalde vlakken gewoon beter dan mannen, dat was een gegeven feit. Natuurlijk dachten de mannen dat ze hier waren voor hun vermaak, dachten ze dat ze alles wel zelf aan konden.
'Iemand als ik? Wat voor persoon ben ik dan volgens jou?' vroeg hij. Hij sloeg zijn armen over elkaar en bekeek haar lichtelijk geamuseerd, daar was hij wel benieuwd naar. Het enige hokje waar hij ooit in geplaatst in was, was het surfer hokje. Hij had het ook wel begrepen nadat hij wat films gekeken waar surfers in voorkwamen, hij had er inderdaad wat van weg. Hij was geen surfer, helemaal niet. Een ander hokje had hij nooit echt gehad, hoewel hij vaak hoorde van vrouwen dat ze verrast waren dat hij vriendelijk was. Hij had dat altijd een beetje vreemd gevonden, maar het was hem al snel duidelijk geworden dat hij vriendelijk was als je hem vergeleek met anderen van zijn leeftijd toen. Tegenwoordig leek het mee te vallen, hoewel hij bijna een engel was als je hem vergeleek met de gemiddelde man in de bende.
'En over die muur; ik wil graag weten waar ik heen kan als Jackson of Scott of wie dan ook me 's nachts op komt zoeken. Ik sluit niet uit dat er een stel boos worden na verloop van tijd.' hij vertrouwde niemand hier, hij zag hen er wel voor aan om hem iets aan te doen als hij lag te slappen. Het was laf, maar de gemiddelde man was niet zo snugger.
'En wat doet een vrouw als jij in een bende? Ik weet zeker dat een vrouw als jij een hoop meer in haar leven kan bereiken.' merkte hij op. Ze kon altijd model worden, of zo. Ze leek niet zo dom als de rest, ze kon waarschijnlijk ook wel een serieus beroep doen, iets wat niet illegaal was.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
'Ik denk dat je hem exact hetzelfde zou hebben behandeld als je hem mocht. Waarom niet? Het blijft competitie en je ziet eruit als iemand die niet per se zou verliezen omdat hij iemand graag mag.' Gaf ze toe. Het was wat ze dacht en ze gooide er vaak gewoon haar gedachten uit. Tot in zekere mate dan. Met zijn bewering was ze het helemaal eens, maar daar besloot ze verder niet op in te gaan. Ze had namelijk al gezegd dat ze vrijwel iedereen hier irritant vond. Eigenlijk dacht ze dat niemand elkaar hier echt mocht. Ze nam aan dat de meesten vriendschappen sloten zodat ze niet alleen zouden zijn en dus ook minder kwetsbaar. Althans, dat zou voor haar een hoofdreden zijn om vrienden te maken als ze hier niet was voor haar werk.
Ze keek hem schuin aan toen hij vroeg wat voor persoon hij dan was. 'Je bent buitengewoon interessant, dat kan ik je vertellen.' Zei ze. Ze besloot alleen dat te vertellen. Hij hoefde niet exact te weten wat ze van hem vond. Bovendien loog ze niet. Ze vond hem interessant, interessanter dan alle dommeriken. Ze kon wel raden wat hij te horen kreeg als hij die vraag vaker aan mensen stelde. Jill dacht echter dat er meer achter hem zat dan het weelderige haar en het beeld van hem op een surfplank.
Één van haar wenkbrauwen schoot de lucht in toen hij zei dat hij op zoek was naar een uitgang mocht het mislopen. Het was het eerste wat ze haar hadden geleerd. Dat je ervoor hoorde te zorgen dat je altijd weg kon glippen als het nodig was.
'Klinkt als een slim plan.' Bekende ze. Ze twijfelde eraan of hij het ooit zou nodig hebben nu iedereen had gezien dat hij Jackson zonder al teveel moeite kon verslaan. Het was echter niet onmogelijk natuurlijk.
'Ik waardeer het compliment, maar ik zit hier wel goed. Laten we zeggen dat ik niet zo'n fan ben van standaard.' Glimlachte ze. Alweer geen leugen. Het was waar dat ze vaak op zoek was naar dingen die spannend en interessant waren. Een normale baan zou het tegenovergestelde zijn. Ze vond dat haar antwoord ook wel in deze context paste want dit was als het ware een baan. Bovendien gaf het niet teveel weg.
'Wat zijn jouw motieven?' Nu ze toch volop vragen op elkaar afvuurden kon ze net zo goed beginnen met haar voornemen om mensen beter te leren kennen. Dit gesprek vermaakte haar nog meer dan ze had verwacht.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld