Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Art must take reality by surprise

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Ze knikte kort. De wereld zat inderdaad verkeerd in elkaar, maar wie zou daar ooit verandering in brengen? De mensen van een lagere economische klasse hadden geen zeggenschap. Misschien in theorie, volgens de wet, maar niet in de praktijk. Niet in de harde wereld die zich echt schuilging achter al de wetten die ze zogenaamd als gelijke burgers maakte. De mensen van de hogere economische klasse zouden de wereld zoals die nu was niet eens willen veranderen. Voor hen was het wel goed zo.
"Niemand doet er iets aan, terwijl merendeel van de mensen echt wel weet dat het niet eerlijk is," fluisterde ze. Ze kon haar mening niet hardop uit spreken. Vanaf vroeger al was ze berispt over haar duidelijk afwijkende mening. Ze zuchtte even en keek naar haar schilderijen. Haar schilderijen waren als een afbeelding van een betere wereld, een gelukkige wereld waarin iedereen gelijke kansen had. Waarin mensen van lagere klasse konden stijgen. Dat was nu namelijk onmogelijk. Niemand van een lagere klasse was ooit gestegen en mensen van een hogere klasse daalde nauwelijks. Het was een schande om te dalen. Lace was een schande voor de maatschappij en voor haar dierbaren.
"Eigenlijk is het allemaal onzin. Dat onze levens op die manier bepaald zijn voor ons," zei ze, niet specifiek tegen de man maar meer als een uitspraak van haar gedachten. "Objecten van de maatschappij," fluisterde ze.
Haar gedachten werden doorbroken door de acties van de man naast haar. Ze zag dat hij zijn portemonnee tevoorschijn haalde. Met grote ogen keek ze naar de man die nu een paar briefjes uit zijn portemonnee had gehaald.
"Hoe hoog mijn huur is?" vroeg ze met grote ogen. "Ik zou dat onmogelijk van iemand kunnen vragen," zei ze vervolgens. "Je hoeft me niks te geven, ik ben gewend aan mijn leven zoals het is," zei ze. "Ik wist waar ik mezelf mee opzadelde," fluisterde ze binnensmonds. "Het zou al heel wat zijn als je gewoon één schilderij van me zou kunnen kopen, dat doet me al heel wat. Als je het mooi vindt tenminste, als het je gelukkig maakt."

Account verwijderd

schreef:
Hij kon de wereld niet eerlijk noemen, maar hij stond wel aan de meest eerlijke kant. Hij had altijd eerlijke kansen gehad. Een eerlijke kans op een opleiding, een eerlijke kans op gezondheidszorg, een eerlijke kans in de liefde. Hij had een eerlijker leven gehad dan de mensen in de lagere klassen. Toch kon hij ook zijn eigen leven niet eerlijk noemen, want hij had al die kansen niet gehad als hij geboren was in een ander gezin.
'Ik denk niet dat een enkel mens in staat is er iets aan te veranderen. Een enkel mens is misschien in staat een paar andere enkelingen te helpen, maar nooit om iedereen te helpen.' Er waren te veel mensen met macht om iets te veranderen. Er was geen alleenheerser die het voor het zeggen had en het ineens allemaal kon veranderen. Het was wat het was. Stijgen was vrijwel onmogelijk en zakken was een enorme schande. Ze hielden deze maatschappij allemaal in stand door dat als waarheid aan te nemen.
Hij knikte bij haar woorden. Het was onzin. Je leven werd volledig bepaald door het gezin waarin je geboren werd. De ene had pech, de ander had geluk. Niemand die daar iets tegenin bracht.
Een lichte glimlach verscheen rond zijn lippen toen hij zag hoe groot de ogen van de vrouw naast hem werden. Terwijl geld voor hem nooit een enorm ding geweest was, was het dat voor haar duidelijk wel. Hij schudde zijn hoofd toen ze hem vertelde dat hij haar niets hoefde geven.
'Technisch gezien geef ik je niets, ik koop dat schilderij van je. De vraagt blijft echter nog steeds hoe hoog je huur is.' Hij keek haar even vragend aan. Hij zou haar geen idioot laag bedrag geven, puur en alleen omdat ze niet zo veel gewend was. Bovendien, hij had toch niemand anders meer om zijn geld aan uit te geven. Zijn ouders en vrienden waren net zo rijk of nog rijker dan hij was.
'Je schilderijen geven me wat verlichting. Misschien koop ik er over de tijd wel meer,' knikte hij. Hij zou het eerst eens moeten proberen met één schilderij. Pas als hij zeker wist dat ze hem ook goed deden en hij ze daadwerkelijk ophing, zou hij misschien aan nog enkele andere schilderijen beginnen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
"Een grote groep mensen met macht zouden misschien een verandering kunnen aanbrengen, maar die hebben het veel te fijn in hun villa's," zei ze vervolgens. Zo leefden haar ouder ook. Haar vader had een goede baan als een succesvolle advocaat en haar moeder was een van de beroemdste modeontwerpsters die de wereld op dit moment kende. Toen Lace daalde moest ze haar achternaam daarom ook veranderen. Op die manier werd ze letterlijk uit de familie gegooid, ze werd niet meer als hun vlees en bloed gezien maar als een verschoppeling, een schande voor de familienaam. De media had al snel wat opgevangen van haar daling. "De daling van de dochter van een succesvolle advocaat en modeontwerpster", de titel stond hoog in de krant. Haar moeder had haar niet meer kunnen aankijken, haar vader evenmin.
"Ik voel me belachelijk wanneer ik een prijs moet noemen," antwoordde ze vervolgens. Ze durfde niks te vragen van anderen, ze was graag op zichzelf en wilde niks hebben uit liefdadigheid. Toch kon ze niet ontkennen dat ze het de afgelopen maanden zwaar had gehad. Ze had veel moeten werken om haar huur bij elkaar te krijgen. "Maar als je het echt doet om het schilderij en niet om mij uit de brand te helpen, dan zou ik een prijs van 100 euro noemen," zei ze. Ze probeerde zo stand vast te klinken als ze kon. "Als dat te veel is, is 50 euro of 20 misschien ook prima hoor," voegde ze er snel aan toe. Haar huur was hoger dan de 100 euro, ze durfde gewoon geen hogere prijs te noemen. Ze haatte het om vergoedingen te krijgen van mensen die medelijden met haar hadden. Ze wilde dit op eigen benen redden, het waar haar leven tenslotte.
Ze glimlachte naar de man. "Daar ben ik heel blij om," zei ze. "Oh, ik heb een kaartje met mijn telefoonnummer, misschien kun je me daarop contacteren als je weer interesse hebt?" vroeg ze terwijl ze haar kaartje uit haar zak haalde. Ze had de kaartjes zelf ontworpen, gewoon omdat ze het leuk vond en omdat ze wist dat succesvolle mensen kaartjes hadden.

Account verwijderd

schreef:
'De mensen met macht veranderen niets, omdat ze weten dat ze erop achteruit zullen gaan. Mensen zijn egoïstisch.' Mensen waren gemaakt om egoïstisch te zijn. Ze dachten van nature eerst aan zichzelf en dan pas aan een ander. Pas als er liefde in het spel kwam, veranderde dat. Hij zou zijn hele leven opgeven voor liefde. Hij zou er geen twee keer over na hoeven te denken.
'Zodra je schilderijen gaan verkopen, zal dat wel veranderen.' Nu was ze het nog niet gewend, maar hij geloofde dat het makkelijker zou worden als ze het vaker deed. Als haar schilderijen gewild zouden worden, zou ze er misschien van tevoren zelfs al een prijskaartje aan hangen. Meerdere kunstenaars had hij dat al zien doen, want ze waren te druk om het te hebben over een prijs.
De vrouw naast hem noemde een prijs, maar krabbelde ook al snel weer terug. Hij schudde zijn hoofd, als ze succesvol wilde worden, moest ze wel iets zekerder worden dan dit. Mensen zouden over haar heen lopen als ze onzeker bleef over wat ze wilde.
Hij nam het kaartje dat ze hem gaf aan en bekeek het kort. Het was een eenvoudig kaartje. Toen hij haar nam las, besefte hij pas dat hij er helemaal niet naar gevraagd had. Het was hem helemaal ontschoten.
'Ik geloof dat ik vergeten ben me voor te stellen. Ik ben Oliver.' Hij glimlachte naar haar en knikte, waarna hij nog eenmaal kort naar het schilderij keek en toen een laatste briefje uit zijn portemonnee pakte. Hij stopte zijn portemonnee weer weg en duwde het toen zacht in haar hand. Ze had hem om 100 euro gevraagd, maar hij had 750 in haar hand gelegd.
'Ik weet dat ik niet kan beïnvloeden waarvoor je dat gebruikt, maar ik hoop dat je blijft schilderen. Er zijn meer mensen zoals ik, mensen die kleur nodig hebben, en ik zou willen dat zij hetzelfde zien als ik.' Hij keek naar haar schilderijen. Hij kon niet de enige zijn die die vrolijkheid kon gebruiken. Misschien was hij de enige die de stap zette iets te kopen, maar hij wilde anderen de kans gunnen dit ook te zien.
'Ik hoop dat dat genoeg is om in elk geval deze maand een zorgeloos bestaan te hebben. Ik denk dat iedereen dat verdient.' Hij wilde zelf ook een zorgeloos bestaan, maar momenteel was zijn bestaan alles behalve zorgeloos.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Ze glimlachte naar hem. "Ja precies, mensen doen er alles voor om te zorgen dat ze het zelf maar goed hebben," zei ze instemmend. Eigenlijk was ze zelf ook behoorlijk egoïstisch. De keuze om te dalen was haar keuze geweest, dat ze daar anderen pijn mee zou doen, dat deed haar op dat moment niet zo veel. Uiteindelijk was iedereen egoïstisch.
Vol ongeloof keek ze de man aan, alsof ze ooit meer schilderijen zou verkopen. Misschien in een andere wereld, maar niet in deze wereld. Al voor zo'n 3 jaar hingen haar schilderijen op verschillende exposities en al die tijd had ze maar liefst één schilderij verkocht, voor 20 euro. Misschien zou dit haar tweede verkoop zijn.
De twee waren zo in een gesprek verzeild geraakt dat ze zich allebei niet eens voorgesteld hadden. Ze glimlachte naar de man, hij heette Oliver. "Ik ben Lace, trouwens," zei ze snel. Op haar kaartje stond haar volledige naam, maar eigenlijk werd ze liever Lace genoemd.
Plotseling drukte hij een aantal briefjes in haar hand. Ze kon het onmogelijk aannemen, het was geen 100 euro, dat zag ze meteen. Snel begon ze de briefjes te tellen, 750 euro precies.
"Wow, zo veel geld heb ik sinds 4 jaar niet meer in mijn hand gehad denk ik," zei ze terwijl ze naar de biljetten in haar hand keek. Vroeger had ze vaker vele grote bedragen in haar hand geduwd gekregen, door haar vader. Hij gaf hen altijd zakgeld. Wat haar zakgeld toentertijd was zou ze van haar hele leven nu niet meer kunnen verdienen. Dat liet wel weer zien hoe groot het gat was tussen arm en rijk.
"Ik kan je alleen maar heel erg bedanken, Oliver," zei ze vervolgens. Ze wist dat het geen nut had om het geld niet aan te nemen, ze had het nodig en hij leek er zich niet heel anders door te voelen.
"Natuurlijk blijf ik schilderen, ik denk dat ik door jou juist meer inspiratie heb gekregen," zei ze met een glimlach. Dat was waar, er was iets wat ze in hem zag wat allerlei kleuren bij haar opriep. Grijze kleuren vooral, maar ook veel vrolijke kleuren, kleuren die er voorheen waren geweest.
"Dit is meer dan genoeg dat je voor me hebt kunnen doen, echt." Snel liep ze naar het schilderij toe en haalde het exemplaar van de muur af. "Ik pak het wel even voor je in, dan kun je het meteen meenemen." Ze glimlachte van oor tot oor.

Account verwijderd

schreef:
'Kun je het ze kwalijk nemen?' vroeg hij. Uiteindelijk had iedereen hetzelfde doel, toch? Iedereen wilde gelukkig zijn, iedereen wilde een zorgeloos bestaan. Voor de een was het makkelijker te bereiken dan voor de ander, maar uiteindelijk was het wel wat iedereen wilde. Mensen waren erop gemaakt om egoïstisch te zijn.
De vrouw naast hem keek hem ongelovig aan, alsof hij iets heel raars zei. Voor haar was het misschien raar, maar voor hem niet. Hij zag potentie in deze schilderijen. Misschien verkocht ze nu niks, maar dat kon zomaar omslaan. Kunst was nogal veranderlijk, had hij gehoord.
'Leuk je te ontmoeten, Lace,' knikte hij. Lace was een aparte verschijning, maar ze gaf hem een andere kijk op de wereld om hem heen. Zijn problemen waren er nog steeds, maar ze waren een beetje naar de achtergrond verschoven. Hij bekeek haar terwijl ze de briefjes begon te tellen, waarna hij even glimlachte. Hij vroeg niet naar haar verleden. Als ze vroeger wel zo veel geld in haar hand gehad had, was er iets flink veranderd. Hij dacht dat het het beste was om het daar niet over te hebben.
'Misschien kom ik dan nog wel eens kijken als je weer naar een expositie gaat.' Hij vond haar schilderijen fijn om naar te kijken. Als ze meer schilderijen zou maken, zou hij ze graag zien. Hij zou ze niet allemaal kunnen kopen, maar hij zou haar in elk geval kunnen vertellen dat ze niet mocht stoppen, ondanks dat haar schilderijen niet verkochten en het er niet zo rooskleurig uitzag. Haar tijd zou nog wel komen, dat geloofde hij wel.
Lace leek ontzettend blij, waardoor hij zich ook iets beter voelde. Hij knikte toen ze hem vertelde dat ze het in zou pakken en daarbij met een ontzettend brede glimlach naar hem keek. Toen hij naar hier gekomen was, had hij in elk geval niet verwacht dat hij een schilderij zou kopen. Sterker nog, hij had verwacht dat geen enkel schilderij hem echt iets zou boeien. De hele expositie lang was dat ook zo geweest, maar de schilderijen van Lace waren anders. Hij was hier langer geweest dan hij gewild had, maar hij had er geen spijt van. Misschien vond hij het zelfs jammer dat hij nu weer naar huis moest vertrekken, waar hij zich geheid weer miserabel zou voelen. Zelfs het schilderij zou de sfeer in huis niet kunnen verbeteren.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Aan de ene kant was ze teleurgesteld dat hun gesprek nu voorbij was en dat hun wegen nu weer zouden scheiden. Soms had ze zulke gevoelens wanneer ze iemand ontmoette die iets in haar aanwakkerde. Deze man was een soort mysterie, hij hield iets verborgen en zo nieuwsgierig als ze was, was ze vastberaden om het te ontdekken. Alleen niet nu, dit was niet het goede moment.
"Insgelijks," zei ze met een glimlach. "Ik hoop dat het me lukt om weer een plek te bemachtigen op een expositie," zei ze. "Ik heb geluk dat ik de eigenaar van dit pand persoonlijk ken, anders had hij me denk ik geen plek gegeven."
Ze had zelden een plaats gekregen op een expositie, de eigenaren vonden haar schilderijen vaak niet goed passen binnen hun thema of stijl. Als ze meer zou betalen voor een plek, dan had ze het wel gekregen. Natuurlijk. Waar het allemaal omdraait, was natuurlijk het geld.
Met het schilderij in haar hand keek ze Oliver aan. "Achja, het is nou eenmaal zo," zei ze terwijl ze schouderophalend naar het schilderij keek wat ze in haar handen had. "Ik ga het even inpakken, een moment." Ze liep met het schilderij naar de achterdeur van de galerij, waar de inpakruimte was. Heel zorgvuldig bedekte ze het schilderij met bubbeltjesplastic en deed het vervolgens in een op maat gemaakte doos. Voor elk van haar schilderijen had ze een op maat gemaakte doos gemaakt, ook al was dit de tweede keer dat ze er eentje daadwerkelijk nodig had.
Met de doos in haar hand liep ze terug naar Oliver. "Helemaal klaar, bedankt voor je aankoop," zei ze met een glimlach waarna ze de doos overhandigde aan Oliver. Nu was het moment dat ze afscheid van elkaar moesten nemen, iets waar ze eigenlijk geen zin in had. Het liefst had ze nog langer met hem gepraat. "Ik maak ook schilderijen op aanvraag," zei ze. "Je kunt me altijd bellen," voegde ze er snel aan toe.

Account verwijderd

schreef:
In elk geval had hij zijn belofte niet verbroken. Hoewel hij nooit zin had in de activiteiten die zijn vrienden voor hem bedachten, beloofde hij toch altijd te gaan. Misschien omdat hij zijn vrienden niet teleur wilde stellen, misschien omdat hij van zijn verdriet af wilde. Vaak voelde hij zich wanhopig, maar feit bleef dat hij de dagelijkse gang van zaken vreselijk vond. Hij had willen verhuizen, maar tegelijk kon hij het ook niet aan om zijn huidige appartement achter te laten. Een tweede appartement zou onzin zijn.
Hij keek even naar Lace. Ze kwam terug met een doos en overhandigde het aan hem. Hij glimlachte even dankbaar. Kunst was nooit zijn ding geweest, waarschijnlijk zou dat het ook nooit zijn, maar dit schilderij was daar een uitzondering op. Zij was daar een uitzondering op.
Vroeger had hij er waarschijnlijk een grapje over gemaakt, over hoe snel ze eraan toevoegde dat hij haar altijd kon bellen. Nu glimlachte hij en knikte hij slechts naar haar. De kans was groot dat hij haar nooit zou bellen, dus graaide hij een briefje en een pen uit zijn jaszak en schreef hij daar zijn eigen nummer op. Voor zijn werk had hij altijd wat papier en een pen bij, je wist ten slotte nooit wie er op je pad kwam.
'Bel me maar als je ooit iets nodig hebt of weer op een expositie staat.' Hij gaf haar het briefje, glimlachte nog eens naar haar bij wijze van afscheid en draaide zich toen om, waarna hij de expositie verliet. Hij legde de doos met het schilderij achterin zijn auto en ging in zijn auto zitten, waarna hij nog even in stilte bleef zitten. Hij zuchtte, hij was vermoeid. Hij sliep slecht, al maanden. Zo nu en dan nam hij medicatie om te kunnen slapen, maar hij wilde er niet verslaafd aan raken en nam het dus alleen als hij het gevoel had dat hij anders in zou storten.
Met een diepe zucht startte hij de auto, waarna hij naar zijn appartement toe reed. Hij nam het schilderij mee zijn appartement in en hij keek even rond. Het was een mooi appartement, maar er zaten te veel herinneringen aan verbonden om dat echt nog te zien. Hij had alles wat hij nodig had, genoeg ruimte en wel wat luxe, maar dat woog niet op tegen alle herinneringen die hij hier gemaakt had. Vermoeid plofte hij op de bank, het schilderij zou hij straks wel ophangen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Tijdsprong

Onderuit gezakt op de bank zat Lace een boek te lezen. Ze had al een aantal dagen niks meer geschilderd, wat niks voor haar was. Normaal gesproken maakte ze minimaal 5 schilderijen per dag, maar nu had ze gewoonweg geen inspiratie. Ze voelde zich niet vrolijk en ze vertikte het om droevige schilderijen te maken. Haar zus had niet gebeld, terwijl er wel geteld precies een halfjaar verstreken was na hun laatste belletje. Ze had niemand op dit moment en geen redenen om vrolijk te zijn. Het lezen van een goed boek kon haar onttrekken aan haar eigen werkelijkheid.
Op haar werk ging het ook niet goed, er was een nieuwe koffiezaak om de hoek bij gekomen, wat concurrentie vormde. De zaak was vaak leeg en haar baas stuurde haar daarom vaak vervroegd naar huis om geld te besparen. Daardoor zat ze nu hele dagen thuis op de bank. Ze zag er geen nut in om nog naar exposities te gaan, het had allemaal niet zo veel zin meer.
Met moeite stond Lace op van de bank om een kop thee voor haarzelf te zetten. Het was herfst en het weer was grauw en koud. Nog een reden waarom ze binnen bleef. Ze leefde op thee en koekjes, meer kon ze niet veroorloven als ze ook nog de huur en de water en verwarmingsrekening moest betalen.
Plotseling begon haar telefoon te rinkelen. Van schrik proestte ze haar hete thee uit. Zou haar zus dan uiteindelijk bellen? Vol goede moed rende ze naar haar telefoon, waarna ze met een snelle druk op de knop de telefoon opnam.
"Sophia! Eindelijk, ik dacht echt dat je nooit meer zou bellen," zei ze vrolijk.

Account verwijderd

schreef:
Een paar keer had hij het nummer ingetoetst, maar uiteindelijk had hij het weer weg geklikt en was hij iets anders gaan doen. Waarom was hij nog altijd zo stom om zijn vrienden te beloven dat hij iets zou doen als hij dat eigenlijk helemaal niet wilde? Hij wilde gewoon graag hier blijven, in zijn appartement. Alleen, ver weg van alle mensen die nog iets van hem wilden. Het was ondertussen al een half jaar geleden, maar hij vond nog steeds niet de kracht om zijn dagelijks leven op te pakken.
Uiteindelijk had hij zijn appartement opgeruimd en had hij zelfs de badkamer gepoetst, voor hij voor de zoveelste keer die dag het nummer intoetste. Het was absurd dat hij het ontliep, het was niet alsof hij haar ging vragen om met hem te trouwen. Er was geen enkele reden om zich hier druk over te maken. Een zucht gleed over zijn lippen, waarna hij op het icoontje drukte en hij de telefoon over hoorde gaan. Ze moest wel bij haar telefoon gestaan hebben, want er werd ontzettend snel opgenomen.
'Sorry, ik denk dat ik je teleur moet stellen, maar het is niet Sophia.' Ze klonk ontzettend blij, het was waarschijnlijk een telefoontje waar ze op zat te wachten. Hij hoopte maar dat deze Sophia niet zou bellen terwijl hij belde, want dat zou ze waarschijnlijk erg vervelend vinden.
'Het is Oliver, van de expositie van een tijdje terug?' Hij had geen idee of ze het zich überhaupt nog kon herinneren. Waarschijnlijk wel, maar je wist het nooit zeker. Hij keek even door zijn appartement, het was waarschijnlijk beter als hij het meteen vroeg. Als ze nee zou zeggen, was hij er in elk geval meteen vanaf. Zijn blik gleed even naar het schilderij dat hij boven de bank gehangen had.
'Ik vroeg me af of je het misschien leuk vond om een koffie te gaan drinken?' Zijn vrienden zeurden hier tijden over. Hij had alleen maar een schilderij van haar gekocht en hij had een goed gesprek gehad, zijn vrienden maakte het veel groter dan het werkelijk was.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Er kroop een rilling over haar lichaam. De vrolijkheid die ze zojuist gevoeld had begon weg te zakken. Het was Sophia niet, het was een mannelijke stem. Toch niet weer zo'n gozer van de verwarmingscentrale? Dat was niet het geval. De stem maakte al snel duidelijk wie hij was en waar ze hem van zou moeten kennen. Oliver, de man die een van haar schilderijen had gekocht. Ze betrapte zichzelf erop dat de vrolijkheid weer terugkeerde. Sophia verdween eventjes uit haar hoofd. Ze had eigenlijk allang gedacht dat hij haar vergeten was. De dagen na hun ontmoeting had ze er nog vaak aan gedacht om hem te bellen. Gewoon zomaar, omdat ze zin had om met hem te praten, hun vorige gesprek was een goed gesprek geweest. Echter, had ze het nooit gedaan. Ze durfde het niet omdat ze nog steeds met het idee in haar hoofd zat dat zij van een lagere klasse was en hij van een hogere. Vroeger had ze hem waarschijnlijk allang gebeld. Toen had ze die onzekerheden niet. Misschien hadden ze dan allang iets afgesproken.
"Oh hallo!" zei ze vriendelijk. Ze reageerde niet op zijn verontschuldiging. Ze wist niet waarom hij belde, normaal gesproken kwamen er altijd wel scenario's op in haar hoofd, maar dat was deze keer niet het geval. Daardoor was ze prettig verrast toen ze hoorde waarom hij haar belde. Het moest even tot haar doordringen totdat ze in de gaten had wat hij haar vroeg. Ze beet op haar lip om haar glimlach te onderdrukken.
"Tuurlijk!" zei ze vervolgens op een zo neutraal mogelijke toon. Het was altijd al moeilijk geweest voor haar om haar emoties te onderdrukken. Als ze iets voelde, dan kwam dat er vrijwel meteen uit. De emoties uitte zich in haar stem, haar houding, haar gezichtsuitdrukking, haar handelingen. In vrijwel alles.

Account verwijderd

schreef:
Het was niet alsof hij bang was voor afwijzing, want dat was hij nog nooit geweest. Misschien omdat hij ook nooit iemand mee uit had hoeven vragen, misschien omdat het gewoon niet in zijn aard lag. Over het algemeen was hij redelijk zeker van zijn zaak en liet hij anderen niet over hem heen lopen, maar deze keer was hij wat minder zeker geweest. Het was vreemd voor hem om dit soort dingen te doen, al helemaal met een andere vrouw. Hij voelde zich er niet per se slecht door, maar het voelde wel onnatuurlijk.
Haar reactie was redelijk neutraal, hoewel hij een vleugje van blijdschap leek te horen. Waarschijnlijk verbeeldde hij het zich gewoon. Waarschijnlijk zei ze ook alleen maar ja uit verplichting, omdat hij een schilderij van haar gekocht had. Hij kon zich nog goed herinneren hoe blij ze daarmee geweest was. Voor hem was het maar iets kleins geweest, maar voor haar had het duidelijk iets betekent.
'Goed, wanneer heb je tijd?' vroeg hij, terwijl hij ging verzitten op de bank. Hij vroeg zich af of hij haar moest vragen waar ze heen wilde, maar hij besloot het niet te doen. Hij kende genoeg cafeetjes waar ze prima zou passen. Het was makkelijker om je voor te doen als iemand uit een lagere klasse dan dat het was om je voor te doen als iemand uit een hogere klasse. Ten slotte was het redelijk duur om je te kleden als iemand uit een hogere klasse en iedereen die niet zo hoog stond, kon het simpelweg niet betalen. Hij kon daarentegen prima verschijnen in een trui en broek die niet direct stond voor een hoge klasse. Adelaide had het fijn gevonden om zich wat neutraler te kleden, ze wilde niet het gevoel hebben dat ze boven anderen stond. Ze waren misschien allebei in een hoge klasse geboren, maar ze hadden zich lang niet altijd zo gedragen. Vooral in hun tienerjaren had dat voor problemen gezorgd, maar hij had daar toen wel wat huisarrest voor over gehad. Hij glimlachte lichtjes terwijl hij daaraan terugdacht, hij was gelukkig geweest in die tijd.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Vluchtig haalde ze een hand door haar warrige haar heen. Ze rende naar de spiegel en bekeek zichzelf. Om het maar even kort uit te drukken, ze zag eruit als een verzopen kat. Haar haar was vreselijk futloos en hing warrig om haar gezicht heen. Ze had verschrikkelijke wallen onder haar ogen en haar gezicht was ingevallen door het gebrek aan verschillende belangrijke voedingsstoffen. Zo kon ze zich niet vertonen, ze moest heel wat aan haar uiterlijk doen om er niet uit te zien alsof ze net uit haar winterslaap was ontwaakt. Er rolde een vermoeide zucht over haar lippen.
"Morgen? Of straks? Ik weet niet wat jou het beste uitkomt," zei ze terwijl ze nog een keer naar haar spiegelbeeld keek. Waarom had ze nou straks gezegd? Überhaupt, morgen. Hoe dan ook, ze zou er niet toonbaar uitzien. Haar spontaniteit had weer de overhand genomen. Ze haatte het om op dingen te wachten en aan uitstellen had ze ook een hekel. Het was nu ook niet echt zo dat ze veel te doen had. Dan kon ze maar beter haar tijd doorbrengen met iemand wiens gezelschap haar vrolijk maakte. Niet zozeer alleen om het feit dat hij een schilderij van haar had gekocht maar puur ook om het feit dat hij haar intrigeerde. Ze had sinds Gideon niet meer met een man gepraat door wie ze echt geïntrigeerd was. De meeste mannen waren oppervlakkig en hadden geen brede kijk op het leven. Vaak hadden ze maar één doel, dat was succesvol zijn en daarmee natuurlijk bakken vol met geld verdienen. Ze haatte de mannen in de hogere klassen, alleen Gideon was anders geweest. Misschien ook om het feit dat hij écht voor zijn plaats aan de top had gevochten. Hij was niet geboren in een rijk gezin, hij had geen pappie en mammie gehad die hem een baan konden geven in hun succesvolle bedrijf. Nee, hij had het helemaal zelf gedaan. Het drong weer tot haar door hoe erg ze hem mistte, zijn passie en zijn goedheid. Ze verlangde er naar, ze verlangde naar iets interessants in haar leven en ze hoopte dat Oliver dat misschien wel kon zijn.

Account verwijderd

schreef:
Als hij eerlijk was, had hij niet direct verwacht dat Solace zou voorstellen het straks of morgen te doen. Het was niet alsof hij geen tijd had, helemaal niet, maar hij had verwacht dat ze er een poosje mee zou wachten. Of misschien had hij wel helemaal niet verwacht dat ze ja zou zeggen. Hij was niet het vrolijkste gezelschap. Hij keek even op zijn horloge, waarna hij zijn schouders ophief. Het was vier uur in de middag, straks zou waarschijnlijk vanavond worden. Niet dat hij erover klaagde. Het was vies weer en de avonden waren lang. Hij bevond zich vaak in de positie waarin hij alleen maar naar buiten staarde, wetende dat hij nog enkele uren had voor hij naar bed kon gaan. Elke keer probeerde hij zich te focussen op zijn werk, maar dat lukte niet.
'Vanavond om acht uur?' stelde hij voor. Het was niet te vroeg, maar ook niet te laat. Zelfs als ze een late eter was, kon ze nog wel eten voor ze afgesproken hadden. Als hij haar langer gekend had, had hij waarschijnlijk aangeboden om samen te eten, maar hij wilde niet overkomen alsof hij iets van haar wilde. Zijn vrienden hadden hem ertoe gedwongen en hij had de vorige keer ook een prima gesprek gehad, dat was alles. Hij zocht er niks achter.
'We kunnen naar Java's gaan. Het zit in de zijstraat naast het winkelcentrum aan de rechterkant.' Hij kwam er zelden. Hij ging niet graag meer naar de cafés waar hij vroeger wel graag heen ging. Hij ging zijn eigen herinneringen graag uit de weg. Het was niet alsof hij het probeerde te verdringen, maar hij zocht er ook niet expres naar. Het had meer tijd nodig.
Java's werd goed bezocht, maar het was er niet te druk. Ze hadden een rustige, maar gezellige inrichting en hij had zich er altijd wel op zijn plaats gevoeld, ondanks dat de meesten er van een lagere klasse kwamen. Ze hadden er alleen maar banken, geen stoelen. Het was er niet te licht en ze hadden altijd rustgevende muziek op de achtergrond staan. Het was geen uitgaanscafé, het was werkelijk bedoelt om koffie te drinken of iets kleins te eten. Hij kwam er echter zelden. Adelaide had een ander lievelingscafé en de keren dat hij het alleen bezocht had, was op één hand te tellen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Shit, ze betrapte zichzelf erop dat ze gestrest werd. Ze had stiekem gehoopt dat hij morgen zou zeggen of misschien wel een aantal dagen later. Dan had ze ten minste tijd om haar leven eventjes op de rails te krijgen, want hoe je leven was, dat straal je uit. De dag dat ze hem had ontmoet had ze zich goed gevoeld en op dat moment was haar leven op de rails, voor hoeverre dat kon bij haar. Nu was dat anders, ook al was het maar een aantal weken geleden, het voelde alsof er veel veranderd was in de tussentijd. Ach, misschien was het juist wel goed voor haar om de buitenwereld weer op te zoeken. Dit was niet wie ze was. Normaal gesproken was ze altijd haar optimistische vrolijke zelf en die versie moest ze zien terug te krijgen.
"Acht uur is prima," antwoordde ze waarna ze op haar bed ging zitten. Ze zou toch niet meer gaan eten voordat ze hem zou zien, dus ze had tijd zat om even op te frissen, of om te slapen.
"Java's," herhaalde ze hem. Dat was het café waar ze werkte en ze had er totaal geen zin in om haar baas tegen te komen. Het zou voor rare situatie's zorgen en dan zou ze hem meteen moeten vertellen dat ze daar werkte en dat zag ze nog niet echt zo zitten. Ze vond het altijd toch maar iets beneden niveau, werken in een café. Een restaurant was een ander verhaal, maar daar moest ze zelfs al een diploma voor hebben. Iets wat ze niet had aangezien ze nooit gestudeerd had. Haar ouders drongen het wel aan bij haar maar na haar middel bare school opleiding wilde ze meteen aan de gang als kunstenares. Daarvoor wilde ze wel een opleiding volgen, maar dat vonden haar ouders dan weer niks.
"Ehm, Yaffa cafe misschien? Het is net nieuw en ik wilde al een tijdje een kijkje nemen daar," stelde ze voor. Ze haatte het feit dat ze nu naar het cafe van de concurrent zou gaan, maar het was nou eenmaal niet anders. Dit was de beste optie voor haar op dit moment. Misschien kon ze dan tegelijk morgen verslag doen bij haar baas alsof ze een soort spion was geweest bij de concurrent.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld