Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'I know... But hey, now we've both got a stupid nickname.' Vrolijk klonken de woorden niet, sterker nog, er leek geen emotie in haar zin te zitten. Haar ogen bleven even bij hem hangen zodra hij de sigaretten en aansteker van haar aannam. Vreemd genoeg was ze blij dat hij het van haar aannam, aangezien het haar liet zien dat hij niet alles aan haar wantrouwde.
Zijn uitleg over het gebouw gaf haar echter nog steds geen idee over waar het nu zou zijn. Ze was niet bekend met deze stad, hell, heel Amerika was voor haar vrijwel onbekend gebied. Ze woonde hier pas een maand of drie voor de uitbraak, wat ervoor zorgde dat ze nig altijd haar accent had, zwaar en onduidelijk voor de meeste Amerikanen. Amerika is nou niet bepaald een fijn land in haar ogen. Met liefde zou ze teruggaan naar Ierland, terug naar haar huis in het noorden van de stad Dublin. Amerika was ingewikkeld, te groot en gevaarlijk. Een land van niets als het aan haar lag. Zo had ze nu bijvoorbeeld geen idee waar ze heen zou moeten. 'I'll help ya get there, just tell me where to go, lad.' Sprak ze, een kleine glimlach vindbaar op haar gelaat. Waarom ze besloot de jongen nog altijd haar hulp aan te bieden bleef zelfs voor haar wat vreemd. Maar ze kon hem gewoon niet zo achterlaten. Tientallen zombies had ze genadeloos terug de dood in geholpen, ongeboeid over de pijn die ze hen veroorzaakte, maar bij hem leek ze anders, het gevoel alsof ze het haarzelf niet zou vergeven als ze hem hier alleen zou laten, alleen om er later achter te komen dat hij dood was, misschien zelfs wel een van de walkers geworden was. Ze kon het gewoon niet.
'Nice to meet ya... But c'mon, hold on to me or somethin', 'cause we gotta get outta here.' Ze stond inmiddels naast hem, toegekeken hoe hij zichzelf overeind hield met behulp van de lantaarnpaal. Opnieuw stak ze haar hand naar hem uit, om aan te geven dat ze hem wilde helpen. Hier blijven staan was immers ook geen geweldig idee. De lijst met gevaren was eindeloos en ze wilde haar einde nog niet tegemoet komen, absoluut niet hier. Toch was ze niet bang voor de dood, dat was ze immers ook nooit geweest. Het was onvermijdelijk, hetgeen wat iedereen gelijk maakte als mens. Angst voor de dood had ze bij anderen ook nooit begrepen, hoe sommige mensen het simpelweg niet konden accepteren. Het was geen prettige gedachte, maar het was het ook zeker niet waard om je druk over te maken. Enkele keren knipperde ze met haar ogen om haarzelf te wekken uit haar gedachten. Opnieuw richtte ze haar ogen op die van Demyan, vragend een wenkbrauw opgetrokken, voornamelijk uit ongeduld.

Never ending the desires of men
It'll never be the same or calm again
In a time of changing hearts
And great unknown
It'll be the damnation and end of us all

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een bord dacht hij te kunnen zien tegenover hen. Vastgemaakt aan een van de panden, met een donkere kleur waarbij de witte letters uitstonden. Hij kon zich herinneren hoe er vaak een straatnaam op weer stond gegeven. Enig idee van waar hij terecht was gekomen had hij namelijk niet; elk gebouw leek op de ander, elk hoekje van de straat was precies te vinden een paar meters verderop en alleen zo had hij wellicht nog een kans de weg terug te kunnen vinden.
"What does the sign say? I can't read it," vroeg hij haar, zijn hand met de mace erin opgeheven tot op een bepaalde hoogte. De honkbalknuppel richtte hij volop op de muur waar het bord gezien kon worden. Een knik volgde, zowel naar haar als voor zichzelf. Hij was ietwat trots, al liet hij het niet merken, dat zijn zicht nog niet helemaal vergaan was. Zo kon hij laten merken dat hij wel degelijk voor zichzelf kon zorgen zoals hij al vaker aangegeven had. Doch verviel dat alles al weer voordat hij er weer mee bezig kon zijn, en waren het zijn eigen waanbeelden weer die hem wegdreven van zijn bezigheden. De herinnering aan het hotel verscherpte met de seconde. Hij zag het motel voor hem verschijnen in zijn hoofd, de felgekleurde muren en de flink beschadigde old timers, waar hij nog aan kluste om ze weer tot werking te krijgen. Hij grijnsde lichtjes. "Fields. We gotta go to the Fields Motel." Het wapen liet hij talmend zakken, zijn vingers iets glijdend langs het metaal van de lantaarnpaal toen hij zich er vanaf probeerde te zetten. "Uh-uh, fine." De zucht over haar woorden volgde. Hij was de gewenning over alles zelf te doen niet kwijt. Hij wilde geen hulp en al helemaal niet iemand om op te moeten steunen, maar het zag ernaar uit dat hij zijn koppigheid wel weg moést zetten als hij er weg wilde komen. En dus was dat wat Demyan deed. Zijn bebloede hand pakte de hare vast, waarna hij afkeer zijn arm voorzichtig rond haar schouder sloeg zodat hij geenszins een kans zou krijgen weer te kunnen vallen.

"So.. what are you doing here? You weren't trying to hunt zombies, were you?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar arm had ze rond zijn middel, al was het wat ongemakkelijk. Ze had geen problemen met een compleet vreemde helpen, maar zo was hij wel erg dichtbij. Al snel schudde ze dit gevoel van zich af, wetende dat het wel even zou moeten. Het duurde enkele seconden voordat ze zijn vraag beantwoorde, aangezien ze niet precies wist hoe ze het moest verwoorden. Well, ya see, I saw yer fight and seeing how the crowd all knew ya, I figured you'd be someone to come there often, so it wouldn't make sense if you were always this bad. If figured something was wrong with you and what better way to find out than to talk to you? Turns out you're far from alright.'

Het koste hen ongeveer twintig minuten om het gebouw te bereiken waar hij haar verteld had heen te gaan. Het Fields hotel. Mooi en stabiel zag het er niet uit, maar het was beter dan buiten slapen. Het gebouw was echter niet hetgeen wat haar aandacht trok, maar de auto's die voor het gebouw stonden. Enkele old timers waren er geparkeerd, beschadigd, dat zeker, naar zeker niet lelijk. 'Those are some nice cars... Do they still work?' Vroeg ze, zonder haar ogen er vanaf te halen. Toch duurde het niet lang voordat ze haar ogen weer op het gebouw richtte, kijkend naar de enkele barstenen in de stenen die de muur van het gebouw maakten. Het was zeker geen droomplek, al had het inderdaad wel wat weg van een crimeserie hotel. Erg veilig voelde ze zich er niet, al was het zonder twijfel beter dan de straten van de stad, waar ze haar eigen slaaplaats nog zou moeten vinden. Een vaste plek had ze niet, aangezien ze nooit te lang in een bepaalde stad bleef. Na een tijd raakte haar voedselvoorraad op en was er ook niets meer te vinden in de stad. Voor haar was dat het teken dat het tijd was om te vertrekken.
Ze liep met hem mee tot ze stilstond bij de ingang van het hotel. 'So, there ya go. I'll be off to find myself my own place to crash.' Sprak ze, onderwijl ze hem losliet met een kleine glimlach. 'Hopefully I'll find an empty house or somethin'.' Zacht gelach volgde. Erg grappig was het niet, eerder een manier om haarzelf hoopvol te houden. Ondanks het feit dat een groot deel van de samenleving uit was geroeid, was het alsnog verdomd moeilijk om een slaapplek te vinden.
'Take care, and I'll see ya 'round.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Minutenlang hadden zij beide rond moeten lopen voordat ze bij het motel terechtkwamen. Zijn arm had hij al die tijd om haar schouders geslagen, haar arm ondertussen te vinden bij zijn middel. Hij voelde zich er niet echt gemakkelijk bij om geholpen te worden op zo'n manier. Nooit zocht hij snel contact met buitenstaanders, gewoon omdat Demyan ze niet vertrouwde, maar nu had hij geen andere keuze gehad. Hij mocht haar wel dankbaar zijn dat ze hem wilde helpen ondanks alles en hij zonder meer verwondingen op de parkeerplaats van het gebouw aan kon komen. De oldtimers kon hij nog aanschouwen zonder enige tekenen van verbeelding, dus dat vatte hij op als een goed iets. Het betekende in elk geval dat hij nog niet dood was als het aan hem lag.
Cassidy's gestaar naar de voertuigen opgemerkt, liet hijzelf ook zijn blik gaan naar een van de vele wagens. "Not yet, but I'm workin' on it. Most of them are destroyed by walkers or gang members. I'll get 'em to work, it just takes some time." Al sinds zijn komst bij het motel had hij het geprobeerd om ze aan de praat te krijgen. Hij had ze iets op weten te knappen, voornamelijk gesproken over de motoren vrijmaken van alle vieze overblijfselen van de walkers. Aan het technische werk was hij de afgelopen dagen nog niet toe gekomen.
Zijn aandacht werd echter van de wazige rijtuigen afgeleid, luisterend naar wat ze te zeggen had. Wel degelijk had ze hem verbaasd toen ze hem vertelde dat ze nu nog voor een slaapplaats ging zoeken. Velen hadden een vaste schuilplaats, ofwel tijdelijk, en als dat niet het geval was hadden ze altijd een noodplan gehad. Wat maakte dat ze het in haar hoofd kon halen nu nog rond te zwerven? De doden leefden voort in elke schaduw en elke plek waar ze maar terecht kon komen. "Oh c'mon. We both know you aren't going to find something at night," murmelde hij terug, tegen zijn principes in gegaan. Gezelschap of een kamergenoot zocht hij niet naar, maar nu had hij er geen aarzelingen over wat hij moest zeggen. Zij had hem geholpen zonder alles te doen waar hij haar voor aan had gezien dus waarom zou hij niets terugdoen? Bovendien was het niet dat hij voor eeuwig met haar opgescheept zou zitten; bij de ochtend zou hij waarschijnlijk al weer verdwenen zijn. "You can crash here. You helped me, I help you."
Een grijns stond rond zijn lippen. Wat onhandig verplaatste hij zijn steunpunt van haar lichaam naar de muur, waarna hij zich van haar wegdraaide om naar binnen te gaan. De glazige deuren, bedekt met rood wat hij aanzag voor oud bloed, opende hij met pijnlijkheid van zijn gelaat af te lezen. Zijn lichaam was zodanig verzwakt dat alles hem teveel kracht kostte om het te voor elkaar te kunnen krijgen zonder zichzelf te belasten. Toch liet hij de donkere buitenwereld achter zich; hij wandelde sloom naar binnen met geen kerm laten horen van zijn leed.
"If you dare to stay, I'll be inside. The only unlocked room in this building that doesn't look like a scene from a horror movie is room 357A on the third floor, so you'll find it. Though the elevator is a bloodbath so you should take the stairs if you'd ask me."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een kleine glimlach vormde op haar gezicht bij het horen van haar woorden. Het betekende dat ze een kleine kans had om de auto's te maken. Het zou een stuk leuker zijn dan de hele dag zoeken naar levensmiddelen en rondlopen, onderweg naar een stad waar ze nog iets vinden kon. 'I can help ya with that? I was a car mechanic before this hell broke loose... And I just have a genuine love for cars and stuff.' Zacht lachte ze na het uitspreken van de woorden, haar ogen gericht op de grond onder haar schoenen.
Traagzaam haalde ze haar schouders even op en liet ze niet veel later weer zakken. 'You'd be surprised. I've found something every night until now.' Makkelijk was het niet, en een vaste plek zoeken zou misschien wel praktisch zijn, maar toch bleef Cassidy er anders over denken. Je kon niet lang op een plek blijven, het zou er na niet zo lang onbewoonbaar worden, aangezien het voedsel op zou raken, evenals het water. Het was beter om gewoon rond te blijven lopen. Misschien zou ze ooit nog een manier vinden om bij een ander continent te komen. Amerika was alles behalve veilig en misschien was er nog een plek op aarde waar de mensen niet geïnfecteerd waren. Het was een ongelooflijk kleine kans, maar het weerhield haar er niet van om hoopvol te blijven.
Het aanbod dat Demyan haar deed kwam uit onverwachte hoek, al kon ze er niet over klagen. Het was een aanbod wat mogelijk haar leven zou redden. Ze wist ook wel dat het niet slim zou zijn om nu nog rond te zwerven door de stad, alleen om te zoeken naar een slaapplek. En daarbij, lang zou ze hier niet blijven, een nachtje hooguit. Morgen zou ze weer vertrekken, opzoek naar een andere stad. Deze had ze wel weer gezien. 'Thanks.' Een kleine glimlach zichtbaar op haar gelaat.
Met gefronsde wenkbrauwen keek ze toe hoe hij verderliep. Nog altijd liep hij er niet bij alsof het ook maar het kleinste beetje beter met hem ging. Traagzaam liep ze achter hem aan, toekijkend hoe hij stapje voor stapje verder het gebouw inliep, klaar om elk moment te helpen als hij opnieuw een keer zou vallen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tegen haar hulp voor de auto's kon hij amper 'nee' zeggen. Hoewel hij moest toegeven dat hij het niet van haar verwacht had, klonk het goed om iemand erbij te hebben die er wellicht wél veel verstand van had. Hijzelf zat meer te kloten met het voertuig dan dat het hem veel opleverde. "Sounds good to me," sprak hij terug. "I'm more into motorcycles though, but I'm still trying to get 'em to work anyway. It'll travel a lot easier." Zijn ervaring met auto's was velen malen minder geweest, noch had hij er wel veel van opgestoken door er mee bezig te zijn. Hij richtte zich voor een keer op wat anders dan zijn eigen motor sinds hij hier terecht was gekomen. Het was niet dat hij wat anders kon; zijn eigen Indian motor was nergens te vinden. Ingepikt door een van de vele bendes waar hij mee te maken had gekregen met een groot deel van zijn andere spullen. Zijn relatie met zijn voormalige beste vriend bleek in duigen te zijn gevallen, want hij had Demyan grofweg bestolen van alles dat hij bezat zonder enige redenen. Dat hij van plan was terug te nemen wat van hem was, klonk dan ook totaal niet meer als een vreemd plan. Met alle plezier zou hij hem veranderen in een van de walkers als hij hem ertoe dwong.
De gedachte aan Aaron deed zijn chagrijnigheid aanwakkeren, waardoor hij zich probeerde te richten op al het andere. Hij had er meer waarde aan om heel de kamer te bereiken dan zichzelf te verliezen in het verleden. En dus wandelde hij stug door, geen woord gesproken over zijn flashbacks naar zo'n jaar geleden, en zette hij het uit zijn hoofd. Ook had hij al zijn moeite moeten steken in het normaal kunnen zien van alle traptreden waar hij heenliep. "Ehh, yeah. No problem."

Naar de derde verdieping komen had hem veel energie gekost. Slap had hij de weg voortgezet over de vele traptreden, maar voldaan voelde hij zich op het einde wel. Hij had de hoogte afgelegd met geen enkele keer vol onderuit te zijn gegaan ofwel meer hulp nodig te hebben dan de stangen aan de zijkant. Desalniettemin ging het hem niet snel af. Hij had er langer over gedaan dan doorgaans zo geweest was, en het was aan hem te merken dat hij flink buiten adem was.
"Damn," hijgde hij zachtjes uit, gebukt bij een van de vele houten vloerplanken in het gangpad. Een paar meters om de hoek hurkte hij er neer. Zijn vingers wisten al trillend het stuk vast te pakken waarbij hij het ietwat omhoog tilde. Normaal gezien kon het hem gemakkelijk lukken, echter nu kostte het hem een paar minuten voor hij de sleutel te pakken had waar hij naar zocht. Onder het stof en de spinnenwebben zoeken was een lastige klus met zijn duizeligheid, ernaast grijpen ging beter dan het oppakken zelf.
Wat draaierig hief hij het omhoog voor zijn ogen. "This is.. it. I think."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een glimlach vormde op haar gelaat, breed en oprecht. Ze had al geen auto's meer kunnen maken sinds het begin van de apocalypse, en ze miste het ergens wel. Het was misschien een manier om haar gedachten ergens anders te hebben dan deze melancholische wereld. 'You got it. First thing in the mornin'.' Zei ze, de glimlach nog altijd staande op haar gelaat. Zacht gelach liet ze horen na zijn uitspraak over motoren. 'Motorcycles, aye? Yeah, they're alright, but cars are better.' Ze had niet tgen motoren, al heeft ze liever auto's. Traagzaam hief ze haar hoofd wat op, kijkend naar de jongen, onderwijl ze rustig verder liep.

Het duurde even voordat ze de derde verdieping hadden bereikt. Toch zei Cassidy er geen woord over tegen de jongen. Ook bood ze hem geen hulp aan, niet omdat ze hem niet wilde helpen, maar omdat ze wel begreep dat hij niet constant geholpen wilde worden. Dat had ze aan het begin al gemerkt toen ze hem voor het eerst haar hulp aanbood en hij eerst nog moest bewijzen dat hij het prima zelf kon, wat uiteindelijk toch niet zo bleek te zijn. Ach, hier had hij de trapleuning. Met gefronste wenkbrauwen bekeek ze hem en hoe hij buiten adem bovenaan de trap stond. 'You need to drink somethin', man. Ya don't look so good.' Sprak ze bezorgd tegen de jongen. Hij was wel degelijk gedrogeerd, dit was niet langer het effect van een verloren gevecht.
De sleuteel hield hij met trillende handen vast, en het zag er niet naar uit dat hij de deur zo open zou krijgen. 'Here, lemme help ya with that.' Voorzichtig nam ze de sleutel uit zijn hand en opende de deur, waarna ze haar hand naar hem uitstak. Ze was niet van plan hem zo veel te helpen, maar ze was slim genoeg om te zien dat hij zich niet goed voelde en dit alles niet zelf kon.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het nam wat tijd voordat hij haar stem weer hoorde, nadat ze boven waren gekomen. Twijfels na zijn aanbod bezat Demyan niet meer. Hij wist dat ze volgde, hij kon het horen aan haar stappen die de zijne volgden over de vervallen vloeren. Hij kon het opmerken aan de blikken die hij hemzelf voelde achtervolgen toen hij voor haar uit liep. Geen bewijs had hij ervoor nodig gehad, toch bleef hij versteld staan om iemand in zijn buurt te horen. Elke keer waarin ze tegen hem sprak vroeg hij zich weer af wat er ook al weer aan vooraf was gegaan. Het duurde even voordat hij doorhad wat ze hem vertelde, en hij het in zich op had genomen om terug te praten over haar zorgen. Hij was geenszins gewend aan iemand die naar hem omkeek.
"I've never looked good after a fight. It's just.. I need to-" Zijn gepraat stopte, gevoeld hoe de sleutel uit zijn hand gepakt werd. De deur werd voor hem geopend, uit waarschijnlijk goede bedoelingen, maar meer dan vragend opkijken kon hij niet. Stilletjes toegekeken naar haar hand die ze voor de zoveelste keer die avond naar hem uit moest steken zodat hij bijbleef.
"Stay awake," voegde hij stamelend toe, de houvast voor kort gegrepen om vervolgens op te kunnen staan. "Yeah, I need to stay up." De hotelkamer betrad Demyan slepend. Geen oplettendheid liet hij zien voor zijn spullen, die er nog op de grond lagen. Hij negeerde de vele snipers op de muren en de verzameling van bloederige kaarten die hij met zich mee had gebracht van alle bendes. Hij was zich ervan bewust dat hij de munitie van de wapens had verstopt onder de vloerplanken onder het bed, maar dat was het enige waar hij bij nadacht. Voor de rest dumpte hij zijn rugzak en mace op de grond, alsof het hem geen barst kon schelen wat ermee gebeurde. Hij slenterde onnadenkend naar het tweepersoonsbed in het midden van de ruimte. Zijn zwarte hoodie deed hij uit, nu alleen nog gekleed in zijn bloederige t-shirt en donkere jeans, ervoor gezorgd dat voor het eerst zijn gehele gezicht gezien kon worden. De capuchon was er niet meer om het te deels te verdoezelen. Zijn warrige haar liet hij gewoon voor wat het was, zichzelf op het bed neer laten zakken zonder zich druk te maken over alles om hem heen. Hij lag er weg te staren naar het plafond met de weigering zijn ogen te sluiten.
"What do you miss the most..?" vroeg hij ineens, ongeacht of ze erover wilde praten of niet. "From the past."

No control
How wonderful
How horrible
You see me guessing
Don't you know?

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Traagzaam schudde ze haar hoofd, onbegrijpend hoe hij zichzslf zo voor de gek kon houden. Wakker blijven was zeker niet hetgeen waar hij aan toe was nu. 'Ya need some rest, lad. But hey, if ya want to make it all worse, be my guest.' Was dit echt hoe hij eruit zag na elke wedstrijd? Het leek haar onwaarschijnlijk, het zou lang geleden zijn dood al zijn geworden. Cassidy gaf zijn tegenstander de schuld van dit alles, of het werkelijk zijn fout was kon haar momenteel niets schelen.
Sloom volgde ze zijn voetstappen, de kamer in. Haar ogen gleden de kamer rond, kijkend naar de objecten die door de kamer verspreid lagen. Wapens en kaarten waren de eerste dingen die haar opvielen. De slechte staat waarin de kamer zih bevond was momenteel haar minste zorg. Het leek erop alsof hij deze plek al een lange tijd geleden tot zijn woonplek had geclaimd. Vanuit zijn ooghoek zag ze zijn hoodie op de grond belanden en voor het eerst zag ze zijn volledige gezicht. Erg geïnteresseerd was ze er echte niet in, wat haar ergens wat verbaasde van haarzelf. Nieuwsgierig was ze zeker, en vaak ook, al leek de eigenschap momenteel verdwenen. Langzaam liet ze haar rugzak op de grond zakken, gevold door haar jas die ze ernaast gooide, twee kleine tattoo's onthullend op haar linkerarm. Haar hamer had ze weer in haar rugzak gestopt, verwisseld voor een pakje sigaretten en een aansteker. Na een sigaret aan te hebben gestoken gooide ze het pakje en de aansteker naar Demyan, oftewel, naast hem op het bed.
Met de sigaret tussen haar lippen nam ze plaats op de rand van het bed, aan de andere kant van waar Demyan lag. Zijn vraag kwam wat onverwachts en het kostte haar dan ook even voordat ze antwoorden kon. 'I dunno... There ain't much I miss about the world before the apocalypse. I just miss Ireland. I never liked America, so I don't miss much about it.' Murmelde ze, kijkend naar de rook die haar mond verliet terwijl ze sprak. 'What about you?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het voelde vreemd om alsmaar te horen hoe ze dacht dat hij eraan toe was. Dat ze moeite deed om te zien hoe hij eraan toe was, maar dat alles veranderde niets aan Demyan's gedachten. Hij wilde geen zwakkeling zijn door zichzelf over te geven aan alles dat zijn lichaam tot een grote puinhoop maakte. Hij wilde de pijn overwinnen net als altijd, doch wilde hij tegelijkertijd niets anders dan toegeven aan zijn eigen vermoeidheid. Zijn oogleden begonnen zwaarder aan te voelen en hij merkte dat alles wat hij kon zien dusdanig wazig werd dat hij er weinig meer uit op kon maken. Gaan slapen deed hij nog niet, met koppigheid hield hij vol dat alles prima was zo, ook al wist hij allang dat er iets mis met hem was. "I'm fine," mopperde hij terug, voorzichtig naast zich gegrepen naar het pakje sigaretten. Ietwat kwam hij overeind zodat hij het normaal op kon steken, waarna hij zich al gauw weer liet zakken op de matras. Zijzelf zag hij van de zijkant ook op het bed komen zitten, luisterend naar haar met geen weerwoord erover uitgesproken. Voor even bleef dat ook zo, al was het van korte duur voor hij zijn mond weer opentrok.
"Then why did you move here in the first place?" vroeg hij zich hardop af. Waarom zou ze immers naar Amerika zijn gegaan ofwel er gebleven zijn als ze het er haatte? Zuchtend reikten zijn vingers naar de sigaret, een beetje rook laten ontsnappen vooraleer hij het weer inademde. "I don't miss much, really. The music. Drive thru's maybe." Hij dacht gelijk terug aan een paar jaar geleden toen het onderwerp ter sprake kwam. Vele malen was hij naar de wegrestaurants geweest, gewoon om met ze te dollen als hij zich verveelde. Het eten miste hij alsnog soms ook nog wel, maar dat was de voornaamste reden dat hij erheen ging toen hij voor zijn gevoel even weg moest van het bendehuis. Niemand had ooit wat doorgehad dat het de jongen met het strafblad was voor veel misdaden, die zich achter de microfoon voor het opnemen van bestellingen verborg.
Verloren keek hij naar boven. Het grauw plafond aangestaard terwijl hij zich zijn jeugd voor de geest haalde, toen hij nog wel gelukkig was. Zijn blikken veranderden vrijwel meteen bij het denken. Ze werden treuriger, pijnlijker misschien, maar hij zette zich er meteen overheen zodra hij het zag. Hij mocht er van zichzelf niet meer bij nadenken.

"I do miss the ice-cream truck sometimes."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het begon haar redelijk te irriteren dat hij niet naar haar wilde luisteren en gewoon toe wilde geven dat hij niet in orde was. Ze begreep dat hij niet zomaar advies van vreemdelingen aan moest nemen, maar hj kon wel begrijpen sat ze hem geen kwaad aan wilde doen met haar advies? 'No yer not.' Ging ze er stug tegenin, ongeboeid of het hem aanstond of niet. Hij had slaap nodig, en door zichzelf te deingen wakker te bljven zou het niet veel beter worden.
Haar skibril trok ze van haar hoofd, om het vervolgens bij haar tas op de grond te gooien. Zuinig was ze niet op de spullen, wetende dat het wel meer zou kosten om het te breken. Ook in haar rugzak zat niet veel breekbaars, enkel nog twee blikjes eten, een flesje water, gereedschap en wat munitie. Het enige waar ze zuinig op was, was haar rifle, die erbij lag, al wist ze dat het niet stuk zou gaan van slechts een skibril. Opnieuw stelde hij haar een vraag, een waar ze wel meteen op antwoorden kon. 'Because my parents decided we should move here. It never was my choice.' Lichte irritatie was hoorbaar in haar stem zodra ze erover begon te spreken. Ze was het nooit met het besluit van haar ouders eens. Waarom Amerika? Tientallen landen waar ze heen konden en haar ouders besloten te kiezen voor Amerika. Toch bleef ze er niet lang bij stilstaan, aangezien ze zijn antwoord hoorde op wat ze hem net vroeg. Het was begrijpelijk, al snapte ze er iets niet helemaal aan, 'Drive thru's? Why'd ya miss that?' Even lachte ze, niet als een belediging of wat dan ook, maar eerder uit verbazing. Waarom niet gewoon restaurants? Supermarkten, waar je gewoon eten kon kopen? Het was een antwoord wat haar verbaasde, en ze kon haar vraag erdoor niet laten. En daarbij, hij vroeg haar toch ook gewoon vanalles?
'I'm not a big fan 'a ice cream.' Murmelde ze, ietwat afwezig met haar gedachten, onderwijl ze haar kniebeschermers afdeed en deze op de grond liet vallen. Traagzaam ging ze op het bed liggen, haar rug naar de jongen toegekeerd en haar benen wat opgetrokken. 'Get some sleep.' Sprak ze sloom, haar ogen inmiddels al gesloten. Ze kon niet zeggen dat ze haar rust even hard nodig had als Demyan, maar ze was absoluut wel moe. Deze dag had veel energie van haar gevergd en er was maar één manier om dat weer terug te krijgen. Daarbij had ze ook niet meer zoveel zin in het beantwoorden van meer vragen die hij haar zou stellen, voornamelijk omdat ze niet teveel informatie kwijt wilde over haarzelf, en al helemaal niet aan iemand die ze amper kende.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De discussie over hoe hij er wel of niet aan toe was liet hij achter zich. Hij had geen zin meer om ertegenin te gaan en haar het tegendeel te bewijzen, want er zou als het zo doorging nog geen einde in zicht komen. Doorvechten over zijn conditie was ook niet iets waar Demyan graag zijn tijd aan wilde verdoen. Hij wist volgens hemzelf het beste hoe het met hem ging en hij had daar geen mening van een vreemdeling voor nodig, een eigenwijze nog wel, om zelf te kunnen bepalen waar hij stond.
Lichtelijk gepeinsd keek hij naar boven. Hij kon zich voorstellen dat verhuizen geen pretje was, hijzelf had immers ook ooit uit een ander land moeten komen om hier verder te leven. Het viel natuurlijk amper te vergelijken met elkaar. Hijzelf had er zijn eigen redenen voor gehad, redenen die hij liever voor zichzelf hield, en toch voelde hij het begrip ergens wel opkomen voor haar haat tegenover het land. Het duurde lang genoeg op zich om te wennen aan de compleet andere cultuur. "Well, maybe you get the chance to return to Ireland once again?" Het was het beste waar hij op kon komen voor haar, sinds hij geen keuze had om terug te keren. Wellicht had zij dat nu wel?
Hij had wel doorgehad hoe ze zat te lachen. Ja, het was te merken dat ze het apart vond, idioot misschien, om te horen dat hij de drive thru's miste. Het meest voordehands liggende antwoord was familie geweest. Hij zag het anders, geen lach klaarblijkelijk laten horen om zijn reactie. "I don't miss the food, just the people. They were so easy to fool." Over de ijscowagen zei hij verder weinig meer. Hij wilde het zo graag mogelijk uit zijn hoofd zetten samen met de spijt, die omhoog kwam voor het opbrengen van het onderwerp. Het herinnerde hem aan dingen die hij met alle macht uit zijn geheugen wilde krijgen.
"Me neither, little one..," mompelde hij zacht terug. "Me neither."
Een doffe klap hoorde hij naast zich waarin hij meerdere dingen hoorde vallen op de grond. Loom draaide hij zich bij, zijn gelaat nieuwsgierig haar kant op gericht. Hij vroeg zich af wat ze aan het doen was, maar hier gaf hij het al snel op om het uit te zoeken. Het was er te donker voor in de kamer om het te kunnen onderscheiden van de rest van de kamer. Boven alles; ze was compleet onzichtbaar voor hem geworden, voor hoeverre dat mogelijk was, en haar rug was alles dat hij waar kon nemen. Het vergde evenals veel van Demyan er nog kracht aan op te maken. Hij had al geaccepteerd dat hij met het zien niet veel verder kwam dan wanneer hij zijn ogen dicht had. Het was onzeker wat hij allemaal wel of niet kon zien; hij gaf welbewust toe aan zijn lichaam die leek te schreeuwen om rust. Tegen de tijd hij net zozeer van haar vandaan deinste, was hij in een diepe slaap aanbeland zonder enige vorm van verstoringen. Alleen zijn hese gefluister als antwoord op haar werd nog verduidelijkt.

"Don't tell me what to do."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze antwoorde niet meer op wat hij dan ook zei. Deels omdat ze gewoon te moe was, maar ook omdat ze hem niet wakker wilde houden. Cassidy hoopte dat hij in slaap zou vallen als zij gewoon niets neer zou zeggen, want wat zou hem dan wakker houden? Al snel verliet deze gedachte echter haar hoofd, terwijl haar grip op de realiteit langzaam verdween en ze wegzakte in een diepe slaap.

Het was vrij laat in de avond, of eigenlijk vrij vroeg in de ochtend, toen Cassidy en haar broer de nachtclub verlieten waar ze uren in door hadden gebracht. Conor, haar broer, was zo goed als dronken, en ook Cassidy had iets teveel gedronken. Mischien was het niet hun slimste idee om zo buiten rond te lopen, en al helemaal niet tijdens de apocalypse. Erg lang was het nog niet gaande, hooguit een maand of zeven. Vaak kwam ze niet buiten het huis, wat ze hadden geclaimd. Conor was de persoon wie meestal levensmiddelen ging halen, te bang dat Cassidy iets zou overkomen zodra ze ook maar één stap buiten zette. Vandaag was echter een uitzondering, en waarom hij haar meenam naar de nachtclub was voor haar ook nog een raadsel. Toch was ze blij met de plotselinge vrijheid.
Wat slenterend liepen ze een steeg in, richting het oude vervallen huis. Een droomhuis was het absoluut niet, maar goed genoeg om in te overleven. Voetstappen achter hen maakten dat ze zich omdraaiden, verwachtende dat er een Walker of dergelijke hun kant op zou komen, maar wat ze zagen was een jongen, gehuld in de schaduw, waardoor het vrijwel onmogelijk was om zijn gezicht te zien. Geen woord werd er gewisseld, al trok denjongen al snel een pistool, wat ook enkele tattoo's aan het licht bracht, waar ze weinig interesse in toonde. Conor, ditmaal bedreigt door een pistool, fronsde zijn wenkbrauwen, 'Ey, mate, did the gang send ya? Listen, I'm sure we-' Een kogel, recht tussen zijn ogen, stopte zijn zin abrupt en liet het lichaam van Conor levenloos tegen de vlakte vallen. Cassidy, in pure paniek, bekeek het gehele tafereel zonder een wooord uit te kunnen spreken. 'No! C-Conor?' Ze zakte op haar knieën, naast haar broer, tranen stromend over haar wangen. Zodra ze haar hoofd ophief, was de jongen verdwenen, geen spoor had hij achtergelaten van zijn aanwezigheid. Alleen Cassidy, maar wat kon ze ermee? Regels waren allang niet meer geldig, niets kon ze beginnen. Een klein gevoel van opluchting, aangezien hij haar had gespaard, al kon ze niet langer helder genoeg nadenken om hier ook maar over na te denken. Minutenlang bleef ze zitten, stil en roerloos, kijkend naar het levenloze lichaam van Conor. Tranen bleven over haar wangen stromen, niet wetende wat ze moest beginnen.

Geschrokken opende ze haar ogen, angstig om haar heen gekeken, onderwijl ze zich langzaam besefte dat het slechts een nachtmerrie was, evenals midden in de nacht. Een zachte zucht verliet haar mond, waarna ze haar ogen weer sloot en traagzaam weer in slaap viel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► Zijn ogen opende Demyan uren later vermoeid. Gesloopt en wel liet hij het in zich opnemen, een hevige hoofdpijn overgelaten zodra hij zichzelf weer terug voelde keren naar zijn bewustzijn. Zijn lijf voelde zwaar aan eveneens zijn hoofd. Een van de gevoelen die hij herkende van de ochtenden na de prizefights, maar deze keer was het anders. Het bleek verergerd te zijn dan hij normaal gewend was. Hij voelde zich in elkaar getimmerd, precies wat hij zich dacht te herinneren van die vorige nacht, en toch voelde het vreemd.
Fronsend knipperde hij een aantal keren. Zichzelf keerde hij zuchtend om, zijn gelaat lichtjes verstopt in het hoofdkussen van het bed. Gegaap kon hij amper meer tegenhouden. Hij irriteerde zichzelf aan de gedachte van zijn nood aan slaap, noch had hij zichzelf niet opnieuw gewaagd in dromenland. Het was de persoon voor hem die hem, na zijn hoofd opgeheven te hebben uit het kussen, vast hield in de werkelijkheid. Een meisje leek voor hem te liggen aan de andere kant van het bed. Het aardig lange, blonde haar lag verward achter haar. Ze had zich van hem afgewend, het onmogelijk gemaakt voor Demyan haar compleet te zien, al hield het zijn vragen niet meer tegen. "What the fuck.." Het gemompel waartussen hij zich van het beddengoed weg wilde krijgen kwam zacht door. Hij deed zijn best om op te staan vrijwel meteen toen hij degene had ontdekt. Hij wilde kunnen kijken wat er precies aan de hand was, weten waarom hij zich zo klote voelde, en geen actie zou hem ervan weerhouden. Althans.. dat dacht hij. Vooraleer hij zich te laat besefte dat hij zojuist op de rand van het bed in slaap was gevallen. De luide klap die hem achtervolgde verraadde al snel hoe Demyan hardhandig op de grond gevallen was.
"прокля́тый," vloekte hij boos. Een kerm van pijn liet hij gaan, zijn gezicht betrokken van leed onderwijl hij zijn ogen dichtkneep. Hij voelde steken over zijn lichaam, voornamelijk op zijn borst, maar hier had hij geen verklaring voor. Enigszins onwetend bleef hij op de grond liggen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een luide klap deed haar ontwaken uit haar slaap, wat haar echter niet vaak wakker zou hebben gemaakt, aangezien ze meestal erg diep sliep. Geschrokken opende ze haar ogen en zat binnen de kortste keren rechtop op bed, verward om haar hren gekeken. De jongen leek voor even wg te zijn, al zag ze hem al snel op de grond liggen. 'Demyan? What- Why? Are ya alright there, lad?' Murmelde ze, nogal in de war. Traagzaam wreef ze in haar ogen, vooraleer ze opstond uit het bed en naam hem toe slenterde, onderweg nog een flesje water uit haar tas gepakt. Eenmaal staande naast de jongen, reikte ze het flesje water naar hem uit, evenals haar hand. Een verklaring voor waarom hij hier op de grond lag zocht ze niet, noch vroeg ze het de jongen. Al gauw gooide ze het flesje water op bed en keek ze hem even aan. Het duurde echter niet lang voordat ze zich besefte dat ze allang weg had moeten zijn uit dit hotel, onderweg naar haar volgende bestemming, of eerder de eerst volgende stad waar ze terecht zou komen. 'Drink somethin', it'll help ya get rid of whatever pain yer feeling, I guess.' Sprak ze lichtelijk afwezig. Haar gedachten lagen bij de route die ze zou moeten nemen, om niet weer te belanden in de stad waar ze eerst was. Traagzaam liep ze naar haar tas, waar ze haar skibril van de grond pakte, en deze weer om haar hoofd plaatste, waarna ze ook haar kniebeschermers weer rond haar knieën bond en haar jas van de grond pakte, evenals haar rugzak. Ze wilde hier niet langer blijven dan nodig was, en ze was eigenlijk al wat laat. 'Well I'm off to... Whatever city comes in my way. Take care, buddy.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld