Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Dat ze zo haar verhaal had om te vertellen, was hem al duidelijk geworden vanaf het begin. Het leek hem sterk dat ze gewoon uit verveling haar toevlucht had gezocht in de gevaarlijke straten van de stad. Het zou eerder een daad uit onnozelheid of een kinderachtige beslissing zijn, die ze had genomen, zodra ze zomaar alles achter zich zou hebben gelaten voor een leven als deze. Nee, hij betwijfelde of ze werkelijk een van die vele aandachtzoekers was, maar het maakte zijn oordeel niet veel beter. Zoals hij ervan overtuigd was, had ze nog andere keuzes gehad dan enkel de dwang om verder te moeten in de buitenlucht met geen bezittingen of waarde. Het uitspreken liet hij echter achter zich, geweten dat het niet meer dan onbeschoft was om het openbaar te maken hoe dom ze was geweest.
"Sorry to hear that," kwam al mompelend voort uit zijn stilte. "They should've known better." De gedachte aan zijn eigen familie ging als vanzelf door zijn hoofd, gemaakt dat voor even alle geluiden om hem heen vervaagden. Hoe het met zijn broer zou zijn was een vraag zonder antwoord. Van zijn vader had hij nooit meer gehoord, op wat verhalen in de buitenwijken na, en zijn gedaante was nergens opgedoken in de mensenmassa. Ze waren hem vast vergeten, had hij hemzelf wijsgemaakt, al had hij het bewijs er niet voor. Hij mocht allang blij zijn dat hij er weg had weten te komen.
Bij het horen van haar naam, vormden zijn lippen zich onverwachts in een glimlach. Zo klein en ondoordacht, toch genoeg om even te laten blijken dat hij het waardeerde om haar bij een naam te kunnen noemen, in plaats van te gokken hoe hij haar zich moest herinneren. "Nice to meet you, Mia." Een zachte nagalm van zijn stem ging door de steeg. Een schor geluid dat bijbleef naarmate hij langer in een vermoeidheid verzonken was; het gaf hem de uitstraling van een woedend man, zelfs wanneer hij het misschien niet zo bedoelde. De stugge gloed van zijn ogen was iets gewoons voor hem en was niet zijn schuld geweest, mocht hij het elke keer vertonen in het bijzijn van anderen. Een uiterlijk kenmerk dat overduidelijk geërfd was van zijn 'geliefde' vader.
"I'm Raiden," ging hij verder. "But you can call me Christmas. Whatever you want, I don't care." Traag reikte zijn hand weer naar zijn mond, waar een nieuw frietje in verdween om zijn honger te stillen. Waardering bezat hij zeker, nu ze hem ergens mee geholpen had zonder zijn vraag om het te krijgen. Wellicht was het daarom dat hij nog even besloot stil te zitten. Zijn gedaante tegenover dat van haar te laten zien, weg te laten uit de schaduwen van de nacht om zich te verbergen, de slaap te pakken in de nabijheid van niets anders dan de sterren aan de hemel. Hij zuchtte.

"No, not really. You'd better sleep with one eye open."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Meerdere gedachten spookte door haar hoofd. Haar gedachten zorgde ervoor dat ze totaal niet rustig was en waarschijnlijk ook niet meer rustig ging worden. Zijn stem zorgde ervoor dat ze uit haar gedachte werd gehaald en even keek ze op naar hem. "Well it is what it is.." Mompelde ze zacht waarna ze over haar slapen wreef die ongelofelijk aan het bonken waren. Ze kon wel wat paracetamol gebruiken maar ze zou het vandaag moeten doorbijten.
Zijn stem klonk zowat geïrriteerd maar wat verwachtte ze dan. Ze zat hier zowat haar hart te luchten tegen een vreemde en waarschijnlijk had hij zelf al zat problemen en zat hij hier helemaal niet op te wachten. Ze wilde namelijk ook aan hem vragen over hoe hij terug was gekomen op straat en hoelang hij hier al was maar hij kwam intimiderend op haar over dus besloot ze haar vele vragen maar weer door te slikken en de drang van het vragen te negeren. Ze beet zacht op haar lip en keek hem wederom aan. "Pleasure is all mine" antwoorde ze op hem terug waarna ze hem een klein glimlachje schonk. "Eventhough I used to love Christmas, i'll stick with Raiden for now."
In tegendeel tot haar was hij erg rustig aan het eten. Misschien was die aanpak beter geweest aangezien zij enorme buikpijn had en het eten al zowat in haar keel zat. Ze kon aan de een of andere manier wel merken dat hij haar dankbaar was ook al zou hij dit niet zo uitspreken. Misschien ook een stukje trots? om eten aan te nemen van iemand anders terwijl je zelf niks hebt gevonden of gestolen. Ook deze gedachte schudde ze weg toen er een regendruppel op haar neus viel. Ze keek omhoog en zag kleine regendruppeltjes die langzaam naar beneden vielen. Kon het dan toch nog erger?. Het begon zacht te miezeren en ze verstopte zich zo goed mogelijk haar in trui terwijl ze hoorde hoe de regen om zich heen viel. Het getik van de regen op de containers maakte haar nerveus en ze begon met haar been te wiebelen om zichzelf een soort van rustig te krijgen. Ze had geluk gehad de afgelopen 3 dagen met het weer maar dit zou een natte en zeker koude nacht gaan worden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De onmacht om mensen in hun ogen aan te kijken, was groter dan te beseffen viel bij elkander of hemzelf. Alsof juist die zintuigen weer konden geven hoe ze in elkaar zaten; ofwel er een gevoel van razernij werd vertoond of een groot verdriet, bleef het een houvast om tegenaan te kunnen kijken en te kunnen zoeken voor de waarheid. Een geval van tederheid of stugheid, uit elkaar gehouden met een scheiding die nog zo dun kon zijn als een spinnendraad. Dat zijn broer de lieftallige, lichte ogen van hun moeder bevatte kon slechts een van de vele redenen vormen om te maken dat iedere burger hem wel mocht. Toch, hoezeer Raiden hem ervoor de schuld wilde geven en hem wilde wreken om zijn voordelen in het leven, was het niet aan hem. De jongen kon er niets aan doen dat hij een geliefd man was in de gemeenschap, in tegenstelling tot hemzelf die een ondoordringbare duisternis met zich mee bleek te dragen. Één uitzicht op een herinnering was genoeg geweest om hem tot rillingen te brengen. Een enkele keer kijken in zijn verleden in de tijden van het ontbreken van focus, gaf hem genoeg redenen om te maken dat hij wegkwam. Een bekend gedaante dat zich voor zijn netvlies vertoonde en hem achtervolgde, onmogelijk om het voor het beeld voor zijn ogen weg te halen; in volle afwezigheid moest hij tegen een verwante aankijken, wetend dat het een geest was, desalniettemin het een werkelijk uitzicht leek te vormen.
In een raas stond hij op. Het verhullen van wat hij voelde, vergde niets meer van hem. Achteloos over hoe zij erover mocht denken, zette hij passen richting een nieuwe steeg. Het voedsel gelijk aan de rest achtergelaten op zijn eerdere plek. De vochtdruppels van het weer baanden zich een weg langs zijn koude huid. Een spoor van regenwater achtergelaten in zijn kleding die langzaam introk in de stof, het trillen in zijn vingertoppen aangezet uit gewenning. Ruwweg trok hij zijn capuchon verder over zijn hoofd. Een schaduw trok over zijn gezicht, hem teruggebracht in het duister om Mia geen greintje van hem meer te laten zien. Met elke meter die hij verstreek, kwam Raiden steeds meer in zijn vertrouwde gebied terecht, waar het donker de hoofdrol speelde.
"It's time for me to go," opperde hij hees over zijn schouder. "Take care, greenie."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Even was het blik gevestigd op de grond. Ze keek naar de druppels die langzaam een plas vormde op de grond. Ze wilde wat zeggen en keek op maar zag dat Raiden al op was gestaan. Ze keek verbaast op en zag hoe hij zijn capuchon over zijn hoofd trok. Nog steeds had ze zijn gezicht niet helemaal gezien, alsof hij zich verborg voor haar. Ze zag hoe hij begon te lopen en ze keek hem bang na. Waar ging hij heen? Zou hij haar nu helemaal alleen laten? Het was net alsof het enigste greintje veiligheid dat ze had werd weggesleurd toen hij wegliep. Ze vond het al eng om met hem hier te zitten laat staan als ze helemaal alleen zat.
Zijn woorden echode in haar good. it's time for me to go. Ze stond snel op maar toch iets te snel voor haar lichaam aangezien ze enorm duizelig werd en even haar hoofd vasthield. "Don't go" sprak ze op met een trillende stem zonder dat ze er eigenlijk erg in had dat ze het zei. De woorden vlogen zo over haar lippen voordat ze het wist en het was nu al te laat om ze terug te nemen. "Don't leave me alone please, this will be the death of me." Haar onderlip trilde en het huilen stond haar zeker nader dan het lachen maar ze wilde zich groot houden voor hem maar waarom. Ze wilde niet dat hij dacht dat ze een watje was of iemand die niks kon hebben maar ze voelde zich zo enorm alleen en bang.
"please let me go with you.. I won't bother you.. just don't leave me alone." Ze stapte voorzichtig in zijn richting, meer afwachtend om te zien of hij niet weg zou rennen van haar maar om te zien of hij er oke mee was als ze met hem mee zou gaan. Ze liet haar capuchon van haar hoofd glijden waarna ze een stap zette richting het schemer lichtje aan de muur. Ze ging in het licht staan zodat hij haar gezicht nu goed kon zien. Ze probeerde zo door te dringen dat hij haar oprecht niet alleen kon laten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het achtervolgen van voetstappen achter de zijne, brachten niet meer dan slechte herinneringen voor hem terug. De illusie opgewekt dat hij wederom achtervolgd werd door een vijand, een rivaal, waar hij zich vanaf moest zien te helpen. Een opgejaagd gevoel dat hem telkens weer durfde te laten verstijven, desondanks zijn moeite om zich te vermannen en het gewoonweg achter zich te laten. Op de een of andere manier lieten de droevige trillingen in Mia's stem hem stoppen. Als roerloos laten staan in het midden van het pad dat hem anders een uitweg bood uit de gevaarlijke, achtergelaten steeg. Een kilheid gaf hij weer op zijn gelaat. Diep verborgen onder de schaduwen van de nacht, weigerend om om te kijken en zo de straatlantaarn op hem te laten schijnen, enkel uit wantrouwen richting de nieuweling. "What makes you think I can help you?" De centimeters die verstreken werden om haarzelf in zijn richting te krijgen, lieten hem enkel meer bedreigd voelen dan eerder. Aan enkel zijn houding kon afgeleid worden hoe hij op het punt stond om volledig te verdwijnen in de omgeving. Geen vriendelijkheid kon hij uitstralen, geen genade voor het smekende meisje dat zich nu naast hem durfde te bevinden en haarzelf vol in het licht liet zien. Hij wist immers niet tot wat ze toe in staat was. De macht om haar tegenover elk obstakel te beschermen had geen enkel persoon in zijn bezit, niet in dit leven. Zijn ervaringen hadden hem meer bijgebracht dan de hare haar blijkbaar hadden geleerd. Haar geloof in zijn hulp was niet meer dan een hint van haar geloof in sprookjes, in onechte verhalen waarin alles bestemd een goed einde zou hebben.Het maakte haar dom om zich te verliezen in een onrealistische wereld; het leven hier was als een tikkende tijdbom met geen ontsnappingen om je op te focussen.
"The streets are tough, princess. You should've known that by now," bracht hij geïrriteerd naar boven. "You survived for a couple of days now. You're fine on your own."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De spanning was om te snijden. De sfeer was binnen enkele seconden helemaal omgeslagen. Vijandig, alsof er elk moment iets kon gaan gebeuren. Ze durfde hem amper aan te kijken maar ze moest en zou hem duidelijk maken dat ze niet alleen kon blijven. Hoe erg ze ook zou moeten smeken, als het nodig was, dan zou ze het doen. Ze veegde ruw een traan van haar wang af "Yeah I barely survived the first couple of days, don't let me do this alone"
Ze begon te snikken "Please just teach me how to survive out here and I'll leave you alone right after." Ze begon te huilen en keek naar de grond. "I'll do anything just please help me" Haar schouder schokte en haar lichaam trilde. Ze was letterlijk gebroken en nog nooit had ze zichzelf zo ongelofelijk klein gevoeld als hoe ze zich nu voelde. Ze zonk op de grond en trok haar knieën tegen haar borst aan waarna ze door bleef huilen. Waarom zou hij haar ooit willen helpen, ze was alleen maar een blok aan zijn been en het feit dat ze er echt helemaal alleen voor stond hakte er nu pas in. Ze keek hem aan terwijl ze bleef huilen ¨Please just give help me, I promise I won't bother you, ever.."
Ze voelde hoe haar kleding steeds natter werd en hoe de regen steeds harder naar beneden viel. Haar trui plakte haar haar koud lichaam en ook haar broek zat oncomfortabel en was nat. Ze was radeloos en wist niet wat ze moest doen. Zij was altijd iemand geweest die nooit om hulp vroeg en hier zat ze dan. Huilend op straat om hulp de smeken bij een vreemde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Als gegalm door een speaker kon hij de tranen langs haar wangen horen vloeien. Het gesnik horen snijden door de stilte die hij voortgezet had, onderwijl zijn hoofd te vol zat om er ook maar iets over uit te spreken. Met geen mate viel het te vergelijken met de stortbuien van regen die plaatsvonden op dat ene moment, maar het was zodanig uit frustratie geweest dat Raiden het nog over de tonen van de regendruppels, elk met luid getik in aanraking gekomen met het grondoppervlak, heen kon horen. De kou trok intussen door tot zijn ijzige lichaam. Hij kon het voelen weken in zijn oude, gesleten kleding met geen bescherming, zoals hij het diep vanbinnen gehoopt had. Des te langer hij er zou staan, des te groter de kans zou zijn dat hij onderkoeld zou raken. Zijn verzwakte gezondheid was een punt dat zelfs met zijn aangeboren koppigheid geen ontkenning over mogelijk was; mogelijk kwam Raiden daarom weer in beweging, eerder dan als een beeld van ijs op zijn plek te blijven staan en het neerslachtige weer zonder verzetting te verduren.
Enkele passen werden in haar richting gezet. Zijn rug was niet langer van haar depressieve gestalte weggedraaid om zichzelf te verbergen, hetzelfde gold voor zijn houding die eerder nog ineengedoken was geweest. Waarom hij zijn veiligheid zodanig op het spel zette voor een huilend meisje, was voor hem ook een raadsel. Raden kende haar niet. Hij had haar nooit ontmoet, nooit gevoelens gehad op zo'n manier dat hij ook maar een kleine fractie had gedacht om haar in bescherming te nemen. Toch verspilde hij geen tijd aan het dubben over wat hem op een ander spoor had gezet dan anders. Hij bleef naar voren lopen tot op het punt dat er haast geen afstand tussen hen te vinden was, waarop zijn hand naar de hare reikte. "C'mon.."
De ongemakkelijkheid voelde hij door zijn lijf stromen. Het gaf aan dat hij zich nog altijd geenszins comfortabel voelde rondom iemand anders, zelfs nu hij nog behoorlijk de moeite leek te doen om Mia's tranen te stoppen. Het denken aan hoe hij nu op een klein kind leek irriteerde hem haast net zoveel als haar nattige wangen, met de rode kringen rond haar ogen nu het vocht zich opwelde. Hetgeen dat écht bij hem bleef steken, werd het gestaar nu ze haar emoties niet langer meer kon inhouden.
"Get up. We gotta leave this place." Medelijden gaf zich amper weer bij hem. Het kon hem niets schelen of ze zover heen was. De gecreëerde gedachte dat, als hij weg zou gaan en ze hier zou blijven zitten huilen, ze haar dood zeker tegemoet zou gaan, zorgde dat hij haar onmogelijk zo achter kon laten. Van geluk spreken mocht ze zeker, nu uitkwam dat hij niet wist wat hij ermee aanmoest als iemand zijn gevoelens zo heftig uitte. Hoofdschuddend van afkeer tegenover zichzelf, keek hij op haar neer. Een kerm van tegenzin rolde over zijn lippen. "But I swear, if you're gonna keep on cryin' like some child, I'll abandon you right here, right now."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Opgeven. Ze wilde opgeven en het maar laten zoals het was. Alleen achterblijven en in de regen buiten slapen. Ze was zo ongelofelijk dichtbij om alles achter zich te laten en alles te vergeten om zich heen. Ze kon haast niet meer, ze was op. Haar lichaam was op en dit was te zien. Ze zag er slecht uit. Wallen onder haar ogen. Haar gezicht was bleek en haar ogen rood en dik van het huilen. Haar lichaam zwak en onder de blauwe plekken. Even interesseerde het haar niet meer, was het makkelijker om alles maar te laten vallen totdat ze hem hoorde praten. Het leek net alsof hij de engel was die ze op het moment zo had nodig hebben.
Ze pakte zijn hand aan die ruw en koud aanvoelde waarna ze zichzelf omhoog trok en enkele tellen naar de grond keek waarna ze hem aankeek. "thank you.." fluisterde ze zo zacht dat je haast moeite moest doen om het te horen. Ze voelde zich nogsteeds klein maar ze kon niet beschrijven wat dit nu met haar deed. Ergens voelde ze een sprankje hoop en dat was alles waar ze zich nu aan kon vast klammen.
Bij zijn woorden veegt ze meteen haar tranen weg "I'll stop the tears, I usually never cry but yeah..." Ze wist niet goed wat ze moest vertellen maar het was zeker de waarheid. Ze huilde amper en om zich nu zo kwetsbaar te laten zien aan hem voelde raar maar blijkbaar moest het er allemaal even uit. Een soort van opluchting kwam in de plek van het verdriet dat ze zojuist nog had gehad. Ze liep zijn hand los en stopte haar handen in haar zakken waarna ze afwachtend naar hem keek. Om te zien wat zijn eerste stap zou zijn en waar het hen naartoe zou brengen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► Tijden waren voorbijgegaan sinds hij zich er had gewaagd. Vaker had Raiden zijn reis zover door laten gaan dat het een onbereikbare bestemming was om van dag op nacht te komen, waar het geld en het vervoer voor ontbraken. Nu voelde het echter als thuiskomen. Dezelfde sfeer viel er te vinden als hij er gewend was. Geen steek was er veranderd aan het armoedige maar toch enigszins gemoedelijke pand. Dezelfde tekenen van graffiti waren er achtergelaten op het afgebrokkelde gesteente, nog altijd waren er kaarten van de wereld aan de muurvlakte te zien en met slechts een enkele keer kijken, kon er al uit opgemaakt worden dat het iemands woonplaats was geweest. De zijne van een aantal maand geleden om precies te zijn. De lege flessen alcohol en pakjes sigaretten die de vloer bezaaid hadden, spraken voor zich.
Zachtjes kon hun komst gehoord worden binnen de muren van een achterkamer. Het hoorde vreemd nu het niet alleen zijn eigen schoenzolen waren die hij over de harde vloeren horen kon, maar hierover hield hij zijn lippen op elkaar geperst. Geen woord werd erover uitgesproken onderwijl ze beide zijn 'slaapkamer' binnenliepen en hij omkeek, om Mia's ogen te ontmoeten in het vage duister van de ruimte. "Don't mind the mess. I haven't been here for a while," vertelde hij haar. Hij was eraan gewend om zich over de rommel heen te zetten. Het helemaal schoonhouden was teveel werk, een verspilling van tijd en moeite voor iemand als hem. Dat hij het haar wilde zeggen was dan ook vooral omdat hij dacht dat het mogelijk wat vreemd over kon komen: zijn lege drankvoorraad schilderde hem behoorlijk af als een alcoholist, nu de hoeveelheid met elk verblijf weer toenam. Een beetje ongemakkelijk gunde hij haar een kleine glimlach. Hij draaide zich weer om, zijn blikken gericht op de matras in de uiterste hoek van de kamer. "I'd tell you to find your own stuff to sleep on, but in this weather, there's nowhere to start..," kwam al mompelend naar buiten. "So, I guess it's your lucky day. I'll share mine."
Als het aan het bed lag was vervallen nog te lief gezegd. Te vriendelijk overgebracht, gezien het een klein oppervlak was waar hij amper zijn ruimte kon vinden om normaal op te kunnen liggen. Daartegenover stond wel dat hij er goed zijn minieme bezittingen kwijt kon. Onder de matras was genoeg ruimte geweest om de kleine gaten in de vloer te benutten. Een stuk of twee pakjes sigaretten waren eronder weer te vinden, die hij er met gemak vanonder uit wist te toveren, mocht hij de neiging niet kunnen weerstaan.
"Take off your clothes. You're gonna catch a cold in those soaking wet things." Een oud t-shirt werd gezocht in zijn rugzak, waarna deze haar kant op werd gemikt. Zijn voorraad spullen was dan wel niet de grootste, het minste wat hij kon doen was haar iets droogs aanbieden tot de hare weer zo op waren gedroogd dat ze ermee overleven kon. Van de zijne wist hij zich ook snel af te helpen. Zijn hoodie belandde al gauw op de grond, het ongeïnteresseerd laten liggen waar hij het had laten vallen, vooraleer hij zijn bovenlijf weer bedekte met een gestolen t-shirt.

"Do you smoke, little one?"

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Blij als een kind was ze toen ze het pand zag. Het zag er niet super uit en er waren zeker sporen van vernieling te zien maar voor vannacht zou het goed genoeg zijn. Ze was al erg blij dat ze een dak boven het hoofd had. Het viel haar meteen op hoeveel alcohol en sigaretten er in de kamer verspreid lagen. Zou hij een drankprobleem hebben of dronk hij zijn problemen weg. Ze wist het niet en zou dit zeker nog een keer vragen, nu niet. Ze wilde hem namelijk niet irriteren of hem zo kwaad krijgen dat hij haar alsnog buiten zette. De kamer had een muffe geur maar dat kon ook niet anders in de staat waarin de kamer zich bevond. Er lag stof op de grond en er hingen spinnenwebben aan het raam. Ze nam hem niks kwalijk aangezien het logisch was dat hij geen moeite in deze kamer zou stoppen als hij er toch amper was. "Dont worry, I don't mind the mess".
Ze keek kort naar het matras. Het was een klein matras en het zou lastig worden om er samen op te liggen maar ze was al erg blij dat ze op een matras kon liggen en niet weer op de grond. Ze keek hem aan en knikte kort "Thank you for sharing your bed and clothes with me, tomorrow i'll go an find my own clothing" ze glimlachte kleintjes en trok haar natte trui uit waarna ze die over een oude stoel hing zodat deze kon drogen. Ook haar broek legde ze erbij en ze keek kort naar haar lichaam. Wat zag het eruit. Ze voelde zich normaal erg zeker over haar lichaam maar nu.. Je zag duidelijk haar botten zitten en ook meerdere schrammen en blauw plekken waren zichtbaar. Ze trok snel zijn shirt aan en keek naar de grond terwijl ze op haar lip beet.
Toen hij haar een sigaret aanbod dacht ze kort na. Ze was 2 maanden geleden gestopt met roken en wilde dit eigenlijk volhouden maar een sigaret klonk erg goed nu en daarom knikt ze op zijn vraag. "I used to smoke but I could really use a sigaret right now." Ze keek even kort naar zijn bovenlichaam toen hij het shirt aan trok en het was zeker niet verkeerd maar al snel schudde ze de gedachten weer van zich af en liep langzaam naar het matras waarna ze ging zitten en even haar ogen sloot. Het voelde zo fijn om even op iets zachts te zitten en haar lichaam relaxte meteen een heel stuk. "This feels so nice." Ze keek de kamer rond of er een deken was maar deze viel haar zo niet op, ze zou het maar met haar shirt moeten doen vannacht, hopelijk hield deze haar genoeg warm.

"You have some tattoos on your arm, what do they mean"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Opgeluchtheid was het eerste dat hij bij Mia kon spotten. Haast een glimlach kon ontstaan op zijn gezicht met het zien van haar blijdschap, als hij het ook maar toe had gelaten in het bijzijn van iemand anders. Zijn stugge zelf was en bleef zichtbaar met elke minuut die voorbij tikte. Haar een blik gunnen deed hij daarbij wel; haar donkere ogen trokken enigszins zijn aandacht, afvragend wat het precies was wat maakte dat Raiden haar aankeek.
"No problem." Haar aanbod over de volgende dag klonk als muziek in zijn oren. Op zijn minst was ze zich ervan bewust dat het tijdelijk was en ze zich geen recht moest verschaffen om het ook tot haar thuis te maken, want het laatste van zijn bedoelingen was geweest om haar de gedachte te geven dat hij een soort broer voor haar was. Ze waren geen familie en zouden dat ook nooit worden. Een sigaret aanbieden ging hem daarentegen nog niet helemaal tegen zijn principes in, zijn schouders wat nonchalant opgehaald. "You should smoke again. No bad habits on the streets." Het was bij iedereen wel bekend dat roken aardig normaal was in de stad, zeker bij de daklozen. De kans om te overlijden aan de gevolgen van sigaretten was uiteindelijk nog kleiner dan de gevolgen van de kou en honger, als ze het nog niet over de bendes hadden. "It eases the hunger," vertelde hij haar, terwijl hij naast haar op de matras ging zitten.
De uiterste hoek van de kamer werd door hem ingenomen. Luisterend naar haar woorden, leunde hij tegen het muurgesteente achter hem. Nooit was hij geneigd geweest om zijn verhaal te vertellen tegenover iemand anders. Het waren immers zijn eigen zaken, zijn eigen woorden die binnen zijn hoofd ronddwaalden, liever dan in die van iemand anders. De beelden vertoonden zich immers achter zijn oogleden. Met de toegevoegde herinneringen aan een tijd van vroeger, had het geen waarde meer om het naar boven te brengen. Sommige dingen waren ervoor bestemd om onder water te blijven. Lijzig klampte hij een sigaret uit een van de pakjes in zijn handpalm, zich erop gefocust om haar uit zijn blikveld te halen. De kou van zijn hand was amper voelbaar meer geweest. Een aansteker werd gedachteloos uit zijn broekzak gegrepen om het aan te steken, voordat het tussen zijn lippen gehangen werd. "I've got them for some mates," murmelde hij met een lichte zweem van rook, ontsnappend vanuit zijn mond. "Not for some reason you need to understand, really." Het tweetal kettingen om zijn hals werden weggeschoven om ze onder zijn t-shirt te verbergen. Ze hoefde de ingegraveerde, metalen plaatjes niet te zien om te realiseren waar het precies om ging, want niemand zou begrijpen waar het allemaal mee begonnen was. Het laatste wat Raiden wilde, was de wanen terugbrengen van maanden geleden. Daarom ook dat hij zwijgzaam werd, op zijn lip beet en wat stilletjes het pakje sigaretten met de aansteker aan haar afstond.

"I escaped, that's all that matters."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Even keek ze door het raam naar buiten. Tussen de regen door zag ze enkele flitsen waarna er een kabaal klonk. Onweer. Een van de dingen waar ze van kinds af aan al bang voor was. Ze kroop wat dichter naar de muur toe en trok haar knieën op tot haar borst waarna ze haar hoofd uitgeput naar legde op haar rechterknie.
"I should right, I used to smoke a lot and it always helped me relax" Ze pakte het pakte sigaretten van hem aan met de aansteker waarna ze uit het pakte een sigaret trok en deze tussen haar lippen zette. Ze zoog aan de sigaret terwijl ze hem aanstak waarna ze een grote hijs nam. De rook vulde haar longen en toen ze de rook uitblies leek het net alsof een deel van haar zorgen mee verdween. Ze had het roken erg gemist en was zeker vergeten wat voor een fijn gevoel ze kreeg van een sigaret.
Zijn woorden hard en kill maar zeker duidelijk. Ze zou er niet meer naar vragen totdat hij het een keer zelf wilde vertellen. "That's fine, don't worry" Ze knikte kort en draait haar rug naar hem toe waarna ze haar shirt van haar rechterschouder liet zakken. Haar tatoeage kwam tevoren en ze glimlachte kort. Het was een simpele tattoo ja maar het betekende veel voor haar. Het waren 3 vogels, 3 zwarte simpele vogels. De vogels stelde haar 3 vriendinnen voor. Zij en haar vriendinnen zijn 2 jaar geleden in een auto ongeluk terecht gekomen. Mia de enige die het overleefd had besloot om een tattoo te nemen voor haar vriendinnen. Ze koos voor vogels, ze stonden voor vrede. Ze koos de vogels omdat haar vriendinnen te snel weg weggegaan waren. Ze miste ze enorm maar ze had met deze tattoo altijd het gevoel dat ze bij haar waren.

"this is my only tattoo but it means the world to me"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Donderflitsen zag hij wegtrekken door de lucht. Langzaam donker gekleurd, de zon laten vergaan voor een maan waartussen de sterren zich begaven. Het waren de klappen die tot hem doordrongen nu hij zijn mond hield. Het harde geluid van het weer dat over hen heentrok, het onweer aangaf dat eraan zat te komen nu het regende met stortbuien naar beneden. Het licht van de inslaande bliksem kon de hele ruimte zichtbaar maken. Geen gloeilamp was meer nodig om om hen heen te kijken of ook maar een steek voor ogen te zien, want eens om de zoveel minuten kwam er weer een lichtstraal langs gepaard met een harde klap, om het er weer zichtbaar te maken. Een van die momenten veroorzaakten dat, toen Raiden naar het meisje keek, hem het opviel hoezeer haar huid aangetast was. Blauwe plekken en schaafwonden begaven zich op haar lichaam. Een frons werd achtergelaten op zijn gezicht, kijkend naar haar nu het kon tussen het weer door, om zijn blik erop te laten rusten. "What happened to you?" vroeg hij, een teug naar binnen gewerkt van de sigaret om de rook langzaam weer te laten ontsnappen aan de lucht. "Those bruises, they ain't caused by falling off the stairs, are they?" Onbeschaamd om haar de vraag te stellen die anders wel een volgende keer aan bod was gekomen, keek hij opzij naar Mia. Ook zij liet de dampen van de rook los. Het gaf een sfeer dat hij ergens wel prettig vond, omdat het hem deed denken aan de late nachten op de kazerne. Hoe dan ook had hij zijn concentratie al snel liggen bij de blootgestelde schouder: het zicht op hemzelf, leunend tegen het raam met zijn arm liggend langs het kozijn om zijn sigaretten te verbergen, verdween als vanzelf.
"It looks pretty on you," vertelde hij haar. "I can imagine it's important to you." Het was de waarheid geweest die hij sprak over de tatoeage, een oprechte uitspraak die hij versterkte met een kleine, noch zwakke glimlach. Vergeleken met de zijne zag het er netjes uit. Het plaatje dat een betekenis met zich meebracht waarvan niemand anders wist, was bij hem al tijdenlang vergaan door littekens. Weggaan zouden ze niet, vervagen deden ze mogelijk nog met de jaren. Iets wat enkel het wachten van Raiden vergde.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
~ Het gedonder werd harder en harder. Het kleine meisje kroop in haar bedje richting de muur. Haar knuffel en dekens dicht tegen zich aan geklemd. Boven het gedonder klonk geschreeuw en het vallen van glas. Het was haar vader die waarschijnlijk weer boos was om iets. Rillend zat ze in bed, wat kon ze nu toch doen. Het geschreeuw van haar moeder ging door merg en been. Het kleine meisje stond op en had haar witte konijn in haar handje geklemd. Ze liep de trap af, voorzichtig. Haar kleine voetjes raakte de grond, de grond was erg koud. Ze liep naar de woonkamer en zag hoe haar vader over haar moeder hing. Bedreigend en gevaarlijk, zo zag hij eruit, niet zoals zij haar vader kan herinneren. Ze ziet hoe haar vader zijn hangt hijst en niet veel later in contact komt met de wang van haar moeder. Een schreeuw verlaat haar lippen zonder het te merken en dikke tranen rollen over haar wangen. Haar vader draait om en zonder te aarzelen stapt hij op haar af en duwt haar aan de kant. Het kleine meisje verloor haar evenwicht en viel met haar hoofd tegen de kast aan. Nog meer geschreeuw klonk het in haar oren voordat het zwart werd. Het witte konijntje niet langer wit, maar rood van het bloed. ~

De flashbacks schieten door haar hoofd en haar maag begint te draaien. Ze word lijkbleek en staat snel op waarna ze naar het raam rent. Ze duwt het open en begint te kokhalzen. Haar lichaam trilt en even weet ze niet meer wat ze moet doen. Ze houdt het kozijn stevig vast terwijl ze overgeeft. Haar lange haren langs haar gezicht als een soort sluier. Ze voelde zich vernederd maar vooral erg verdrietig. Haar verleden was iets wat zij diep diep wegstopte en liever niet tevoorschijn toverde. Het had een enorme impact op haar gehad en dit was immers nog zo. Ze houdt haar eigen haar vast en probeert even rustig adem te halen. Wat zou hij nu wel niet van haar denken. Met de palm van haar hand veegt ze haar mond schoon waarna ze omdraait en zich slapjes naast het raam tegen de muur laat zakken. De koude harde vloer komt in aanraking met haar lichaam en ze kijkt naar de grond. Ze wilde hem niet aankijken. "No those bruises are all made by the man I used to love most.. my father" De woorden verlieten haar mond en het voelde alsof haar keel zojuist werd dichtgeknepen. Ze wilde niet meer aan hem denken en aan al de pijn die hij had veroorzaakt. Ze legde haar gezicht in haar handen en nam een diepe zucht. Ze wilde huilen, schreeuwen en dingen kapot slaan maar haar lichaam was te zwak om nog maar iets te doen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De plotselinge verandering van minuut op minuut was iets waar hij zich niet op voor had kunnen bereiden. Dat een stilte zo ijzig en kil kon zijn dat de trillingen van haar lichaam ook op de zijne te vinden waren, had Raiden überhaupt nooit kunnen denken. Haast snel genoeg om de donder bij te benen, was het meisje al verdwenen uit zijn handbereik. Met het ontbreken van een gezonde uitstraling had hij haar al gezien sinds haar komst, maar nu maakte ze het geheel anders. Voor hij ook maar een beweging had kunnen maken, stond ze al aan het raam om uit te spugen wat ze zojuist binnen had gekregen. Een blik vol verwarring stond op zijn gezicht gebrand. De hulp aanbieden die ze wellicht nodig had, kwam zo snel niet in hem op, maar zijn versteende houding veranderde nadat hij doorhad wat er precies was gebeurd. Een reden voor haar ziekte die hem maar al te vertrouwd overkwam kwam in zijn oren terecht. Sindsdien verzette hij zich van de plek op de matras en stond hij op. "I know. Fathers suck," probeerde hij haar op zijn minst iets op te laten luchten, onderwijl hij naar haar toeliep om voor haar tot stilstand te komen. Haar pupillen waren overal behalve op de zijne gefixeerd geweest. De gedachte dat hij haar had beangstigd of wellicht af had geschrokken door zijn aanwezigheid, liet hij al snel weer vervagen. Zich erover druk maken vond hij een verspilling van energie: haar toestand hield hem meer bezig dan een schuldgevoel dat hij mogelijk zou moeten bezitten, maar nergens door zijn lijf kon voelen stromen.
"C'mon..." Hij verplaatste zich zo dat hij voor haar neer kon hurken en zo zijn hand op haar schouder kon laten rusten. Het warrige, bezweette haar vol met regenwater, trok zijn blikken allang niet meer naar zich toe. Doende alsof er niets aan de hand was, werden het zijn armen die haar in in greep namen en voorzichtig optilden van de grond door haar rug en knieholtes te ondersteunen. Een gevoel van viesheid had hij immers door zijn verblijf op de straten amper meer gekend. Een beetje schuifelend zette hij zijn weg voort, terug naar de matras, met Mia in zijn armen. Haar wang die sindsdien te vinden was tegen zijn borstkas, kon hem voor die paar fracties niet meer baten, evenals haar bevende adem in zijn nek. Een kerm van uitputting gemengd met rook gaf hij af aan de omgeving.

"You gotta sleep. The more you stay up like this, the more you grow tired and the more nightmares you'll see. I don't want anyone getting in here 'cuz they hear you scream out of fear."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld