Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Misery Business.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
"Oh, leuk. Je weet ook nog eens wat kinderlijk zijn is." Kwam er uit haar mond met volle sarcasme. Als er iemand was die haar stemming enorm snel kon veranderen, was hij het wel. Het was net een schakeling die elke seconde kon worden aan- of uitgezet. Normaal had Bora wel veel geduld, alleen er was iets aan hem wat haar enorm snel kon irriteren, ongeacht hij voor nu nog redelijk aardig tegen haar deed.

Rustig nam Bora nog een slok van haar wijn en keek toen naar hem. "Duizenden jaren?" Fronste ze, toen hij dat zei. Voor een lange tijd was zij enorm verward, aangezien zij het niet kon begrijpen. Alsnog hoopte zijd at dit een gestoorde grap was, die alsnog veel te lang doorging. Deze grap ging al zeker gaande voor zo'n weekje en ze werd nu al gek bij elke seconde dat zij hier vastzat.
Zijn serieuze stem zorgde ervoor dat Bora een korte rilling kreeg. Zijn stem was al diep genoeg en dat gaf haar al kleine rillingen, dus dit zeker al. Het was een stem waar zij nog steeds niet aan kon wennen. Ze had gehoopt dat het lang niet zo zwaar was, maar helaas moest zij zijn stem te vaak aanhoren. Hoe vaak zij wel niet zijn stem hoorde, wat logisch kon zijn als het enorm stil was en dat je zelfs voetstappen kon horen.
"Natuurlijk is een andere bewoner hebben ook leuk, maar je kon dat ook op een andere manier regelen." Sprak Bora uit. Op momenten zoals deze, vroeg zij haar af of hij wel vrienden had, los van Ciel, maar die werkte voor hem. Los van dat, dan moest er vast wel iemand zijn die bevriend met hem was of wat dan ook, al had zij hem nog niet horen vertellen over vrienden van hem of had zij nog niemand kunnen spotten die misschien een vriend van hem kon zijn. Het was niet eens gek, want het was immers een gestoorde moordenaar en Bora wist niet waar hij ooit in staat was, wat haar ergens ook angstig maakte. Het was niet dat zij enorm bang voor hem was, maar eerder door het feit dat zij niet wist wat er iedere seconde kon gebeuren als zij bij hem in de buurt was. Het was in ieder geval geen veilig gevoel.

Een voorwerp viel haar op toen ze iets hoorde. Ze keek naar de sleutel en zag een nummer die erop stond. Haar blik ging van de sleutel naar hem. Hopelijk probeerde hij haar geen goede hoop te geven en dan alles te eindigen, want de sleutel zag er anders uit vergeleken met de andere sleutels. Het zag er vernieuwd uit en het voelde ook anders aan.
Zijn voetstappen verdwenen in de verte, wat dus betekende dat zij nu alleen was. Een zucht verliet haar mond. "Ciel, kun je mijn glas weer bijvullen?" Vroeg zij en zag Ciel haar glas weer inschonk. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht en ze nam nog een slok van haar wijn. Het smaakte totaal niet slecht. Bora keek naar de desserts die op de tafel stonden, waar zij niet enorm veel eetlust voor had. Ze nam een stuk cake en dat was het ook wel. Met een vork prikte zij in de cake en nam rustig een hap, terwijl zij de sleutel bekeek. Alles was gewoon veel te vreemd voor haar...

ArtsyVanessa
Straatmuzikant

ArtsyVanessa schreef:
dit is geen gedicht maar is een van jullie een kpop van? lol ik zie Taehyung

Account verwijderd

schreef:
Een lach verscheen op zijn gezicht, nadat hij terug kwam en zag dat ze tenminste wat had gegeten. ''Ben je er klaar voor?'' Vroeg hij, afwachtend op haar antwoord terwijl hij zijn pak goed deed en zijn haar fatsoeneerde. Buiten bleek het te donderen en te regenen. Verder dan een kapel met een dak kwam hij dus niet. Binnen hoorde je het donder goed doorslaan, het zou Jung Suk dan ook niets verbazen als het hier zou inslaan. Een luide knal galmde door de kamer, nog een donder slag. De kaarsen op tafel waren uitgeblazen door de wind die hard door de kamer racete via een open raam. Een geschokt gezicht was te zien op Jung Suks gezicht. ''Ciel?!'' Bracht hij uit, ergens bang voor de mix van donker en onweer. Al snel had Ciel een kaars aan gedaan waardoor de kamer weer een beetje oplichtte. Jung Suk had de kaars overgenomen en keek al snel weer naar Bora, terwijl het kaarsvet langzaam langs de dikke, witte kaars naar beneden gleed en ergens midden in de kaars weer opdroogde. ''Deze kant.'' Zei Jung Suk later, om een ijzige stilte te doorboren en liep alvast de kant die hij bedoelde op. '''Je nieuwe kamer, is dichter bij die van mij. Dan kan ik je beter in de gaten houden, of als jij ergens mee zit, kan je sneller bij mij komen. Zolang je niet naar de achterste kamer gaat is alles goed, begrepen?'' Zei hij, ergens met een lievere toon dan dat hij in het begin van de avond had aangehouden. Waarom ze niet in de achterste kamer mocht komen? Er waren geheimen, verhalen, foto's die hij nooit toonde of liet zien aan buitenstaanders. Behalve Ciel. Jung suk had nooit een leuk leven, hij had vrienden, familie en relaties. Echter, stond hij altijd in de schaduw van zijn broers. Hij had er twee. Hij was de jongste en was daardoor altijd de pineut. Zijn vrienden hadden hem op het gegeven moment verlaten en voor hij het wist zijn familie ook. De enige persoon die hij had was mens en ook zij stierf niet veel later. Jung Suk sloot zich af van de wereld, de blije, zorgende jongen van vroeger was verstopt in die kamer, samen met verhalen en liefdes brieven van vroeger. Echter mocht niemand het zien, ze zouden hem een watje vinden. Iemand die het verleden niet kon los laten en zouden ze verlaten. Dat gold voor iedereen, behalve Ciel. Ciel was er altijd geweest en had hem nooit verlaten. Op een manier hield Jung Suk van hem, als een goede grotere broer die hij nooit had gehad, misschien wel een vader figuur op een manier. Al gauw waren ze bij de deur, Jung Suk keek Bora aan terwijl hij de deur los draaide en er achter de deur een ruime kamer tevoorschijn kwam. De kamer zelf was wit geschilderd. Deze kamer was ooit een kamer voor zijn geliefde, die jammer genoeg was overleden, eerder vermoord. Jung Suk zijn pupillen werden even groter, kippenvel racete over zijn rug en armen. Na een diepe hap adem liep hij de kamer binnen. ''De kamer tegenover is een badkamer. Daar kan je je wassen en baden. Ciel zou morgen je kleding hierheen brengen. Goed?'' Zei hij, terwijl hij haar even kort aan keek en al snel weer de kamer in keek.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
Wat later was er weer een stem te horen. Bora nam net haar laatste hap van haar cake en zag toen dat hij het was. Zij wist nog steeds zijn naam niet, wat misschien niet echt het verstandigste ooit was. Misschien had zij het een aantal keren gehoord, maar ze was niet echt het slimste qua namen onthouden, wat sommigen misschien al hadden gemerkt. "Ik ben er klaar voor." Antwoordde Bora. Ze veegde haar mond af met een servetje en stond vervolgens op, terwijl zij de sleutel vast had. Ze liep alvast richting hem toe, al was zij ergens nog onzeker over alles van wat er gaande was.

Het weer van buiten klonk niet al te welkom, wat misschien ook een teken kon zijn voor Bora dat zij hier gewoon weg moest gaan. Uit het niets was het donker en uit schrik en reflex greep ze naar zijn arm. Al leek zij misschien als iemand die nergens bang voor was, waren er alsnog enorm veel dingen waar zij bang voor was, onder andere onweer. Al kort kwam was er weer wat licht en kon Bora haar weer ietsjes ontspannen. Haar hart begon langzamer te kloppen en ze kon weer gerust op adem komen. Toen pas merkte zij dat zij zijn arm nog vast had door de schrik. "Sorry..." Mompelde ze en liet vervolgens zijn arm weer los. Dat was in ieder geval alvast één beschamend ding wat zij had gedaan in die tijd dat zij hier was... Er was een grote kans dat er nog meer zouden komen...

Bora volgde hem richting de plek die hij haar zou brengen, totdat zij bij een kamer kwamen. Het was anders vergeleken met waar zij ongeveer een weekje was. Zodra hij zij dat hij haar zo beter in de gaten kon houden, gaf dat een soort van rilling door haar hele lichaam, maar los van dat, vond zij het nog een redelijk aardig gebaar. "Ik heb het begrepen." Knikte zij kort en zag hoe hij de deur opende.
De kamer was een heel stuk groter en het was zowat het tegenovergestelde van waar zij eerst verbleef. Het was er een hele stuk groter en het was ook nog eens helemaal helemaal ingericht. Bora liep alvast de kamer binnen en keek rond. Wat verderop zag zij nog een andere deur. Voordat zij kon vragen van wat er achter die deur zat, werd haar vraag al geantwoord. "Is goed." Zei ze wat kort, nog steeds niet zeker wat zij van alles moest vinden of wat zij eigenlijk moest zeggen. Nooit had zij ooit gedacht dat hij een kamer zou hebben die er zo zou uitzien. Nu zij daarover nadacht, was zij eigenlijk wel benieuwd waarom hij zo'n kamer had en hoe zijn kamer er dan zou uitzien. Het huis zag er vanuit de buitenkant er niet echt helemaal verwelkomend uit, maar dit verbaasde haar wel enorm.
"Trouwens. Voordat je weggaat, heb ik nog een vraagje voor je." Begon zij maar en keek hem toen aan. Kort scande zij hem. Er waren zoveel dingen die hij had, maar alsnog leek het wel alsof hij niet echt tevreden was over zijn leven. Alsof er iets was dat er miste, want meestal had je wel verwacht dat mensen dan enorm blij zouden zijn. Zou er iets zijn gebeurd in zijn verleden, waardoor hij nu zo was? Kort schudde zij maar al die nare en vreemde gedachten uit haar hoofd. "Wat is trouwens jouw naam?" Vroeg zij, aangezien hij haar bijna niets over hemzelf had verteld en dat maakte haar wel nieuwsgierig over hem als persoon.

Account verwijderd

schreef:
Een klein lachje verscheen op zijn gezicht. Langzaam dacht hij terug aan het moment dat ze uit schrik zijn arm vast pakte. Ergens, vond hij het schattig. Al was het jaren geleden toen iemand hem zo vastgreep zoals Bora toen had gedaan. Er leek een warme gloed over hem te komen. Al gauw keek hij weer weer terug naar Bora, die hem vroeg wat zijn naam was. "Jung Suk. Ontzettend origineel, ik weet het." Zei hij met een sarcastische grijns terwijl hij tegen de deur post aanleunde. "Nog andere vragen?" Vroeg hij, nieuwsgierig over wat ze nog meer te vragen had. "Ahja, de kamer tussen die van ons in is een biebliotheek. Ga er gerust heen als je wilt." Bracht Jung Suk als laatste uit, voordat hij wachtte op haar antwoord. Jung Suk zuchtte even waarna hij verder de kamer inliep en uit het raam keek. Dit was haar favoriete uitzicht.. een uitzicht over de bossen. Bossen die nu kletsnat waren geregend en door felle donder stralen werd geteisterd. "De donder gaat vannacht niet ophouden ben ik bang." Mompelde hij, lichtelijk teleurgesteld. Vannochtend was het weer nog zo goed! Wat was er gebeurd dat het nu zulk naar weer was? Zijn grote handen leunde op het venster terwijl hij even naar buiten bleef staren, de wereld leek even weg te vagen en alleen hij stond er nog, turend naar de eindeloze bossen en lucht die voor het paleis uitstrekte. Al gauw werd hij uit zijn gedachtes gewekt door een donder straal en keek weer om naar Bora. Even was het stil. "Ik hoop dat je kan slapen met dit weer? Het lijkt al best laat." Begon hij zacht terwijl hij naar buiten wenkte, waar de sterren en maan al begonnen te verschijnen.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
Eindelijk wist zij zijn naam, al moest het een tijdje duren. "Hmm... Het kon altijd nog erger." Zei ze op zijn sarcastische opmerking over zijn eigen naam en zag hoe hij tegen de deurpost aanleunde. "Verder heb ik geen vragen en anders zal ik wel naar je toegaan." Antwoordde Bora. Later zouden er vast nog een aantal vragen in haar opkomen die haar nieuwsgierig maakte, maar voor nu was er niet echt iets dringends dat zij moest weten. Misschien kwam dat ook door het feit dat het laat was en dat zij langzamerhand moe begon te worden.

"Dit huis heeft zeker nog vele verassingen." Zei Bora en keek kort naar hem. Ze had niet verwacht dat er ook nog een een bibliotheek was, maar zij zou er zeker eens langs gaan. Het was een tijd geleden dat zij eens met haar neus in de boeken ging, maar vaak kon zij ervan genieten met een kop thee. Het was één van haar manieren om te ontspannen en het zorgde er ook nog eens voor dat zij voor even alles om haar heen vergat.

Bora's blik volgde die van hem, die het raam uit keken. Rustig liep zij richting het raam en keek naar het uitzicht, waar je het uitzicht over bossen had. Als er iets was waar Bora van hield, was het wel van natuur. Het maanlicht gaf nog voldoende licht dat je kon zien dat het bomen waren en het was wat speciaals. "Al is het slecht weer, het uitzicht over de bossen ziet er alsnog mooi uit..." Zei ze zachtjes, terwijl zij bleef kijken.
"Hmm... Ik weet het niet zeker, maar ik zou wel moeten." Antwoordde Bora op zijn vraag. Waarschijnlijk had hij al gemerkt dat zij niet al te goed tegen onweer kon, maar het was iets waar zij gewoon overheen moest komen voor nu. Het was al een aardig gebaar dat hij haar deze kamer aanbood en dat hij überhaupt nog niets ernstigs had gedaan met haar. "Maar maak je maar geen zorgen. Het komt wel goed." Zei Bora. Kort bedacht zij haar nog iets. "Voordat je weggaat..." Begon zij en keek kort weg en toen weer naar hem. "Bedankt voor deze dag. Al was het niet veel speciaals, maar ik heb ervan genoten en ik vind het enorm aardig van je dat ik in deze kamer mag blijven." Zei Bora met een vriendelijke stem en gaf hem een oprechte glimlach.

Account verwijderd

schreef:
Voor het eerst in weken, misschien maanden kwam er een gemeende lach op zijn gezicht. "Maar, mocht je het echt heel erg vinden, je weet me te vinden en misschien kan ik wel wat aan het geluid doen." Bracht hij uit waarna hij langzaam het witte gordijn dicht trok, ook al waren de gordijnen wit, kon je er niet door heen zien. Ook had Jung Suk het raam strakker dicht gedaan, waardoor het geluid al een stuk gedempter was. Al kon je duidelijk horen dat er gedonder was. "Het is inderdaad een mooi uitzicht" Gaf hij toe terwijl hij weer naar de deur liep. "Misschien moet je wat slaap proberen te krijgen. Anders ben je hartstikke moe morgen" Mompelde hij zacht terwijl hij met zijn hand over de achterkant van zijn nek gleed. Dit was nieuw voor hem. Een meisje hebben in zijn paleis die hij niet wilde vermoorden en wilde gebruiken als voedsel. Al zou hij snel weer mensen bloed nodig hebben. Anders werd hij zwakker, kon hij zichzelf niet meer verdedigen tegen het kwade en zou hij uiteindelijk sterven. "Ik ga zelf nu ook liggen, goed? Je weetme te vinden als er wat is." Bracht hij stil uit waarna hij de deur achter zich sloot en snel door liep naar zijn eigen kamer. Al snel plofte hij dan ook neer en viel inslaap op zijn dekens. Hij was uitgeput, al lag hij kort daarna al weer wakker in zijn bed. Het regen, neer stortend op zijn dak en raam zorgte ervoor dat hij langzaam gek werd. Hij kon alles immers harder horen dan normale mensen, net zoals een hond of ander jachtdier.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
Het was vreemd dat hij opeens zo aardig was. Natuurlijk was het een leuk gebaar en al, maar hij was anders vergeleken met een week geleken, toen hij haar met een ruwe greep meenam. Het tegenstribbelen had immers geen nut en de grip werd alleen maar erger en erger naar mate Bora meer tegen begon te stribbelen. Kort keek zij naar de plek en zag dat er geen afdrukken of wat dan ook meer waren, wat maar goed was. In het begin deed het nog wat pijn, maar nu merkte zij er niets meer van.

"Dat zal ik doen." Knikte zij. Buiten leek het wel alsof Moeder Natuur enorme ruzie had met iedereen en dat wij er maar onder moesten lijden. Soms was het wel erger, maar voor nu was het nog te doen. Over natuur gesproken, hoopte Bora nog dat zij misschien ooit eens door het bos zou kunnen gaan. Gewoon even in de natuur en het bos was vaak ook een plek waar zij kon ontspannen. Vaak was het er mooi, maar vaak kon je er ook gewoon even van de natuur genieten en had je veen geen last op je schouders.

De tijd tikte door en door en het werd later en later. Bora knikte over wat hij zei. "Slaap lekker, Jung Suk." Zei ze nog, voordat hij weg was. Zodra hij weg was, kleedde zij haar om in wat comfortabeler kleding om in te slapen en friste haarzelf kort op in de badkamer. Zodra zij klaar was deed zij een lampje aan die op de nachtkastje stond en deed de grote lampen uit. Dankzij dat lampje kon zij genoeg licht hebben om naar het bed te gaan en ging in het bed liggen. Het lag er een stuk comfortabeler. Ze trok de dekens over haar heen, terwijl zij haar hoofd op het kussen legde. Enkele minuten gingen voorbij en Bora viel in slaap, al was het misschien wat lastig door het kabaal wat er allemaal vanuit buiten kwam.

Account verwijderd

schreef:
Jung Suk had die nacht niet geslapen. Hij was geëindigd in de bibliotheek en had alle boeken lopen afstoffen en lezen. Duizenden boeken waren er verstopt in deze kamer en elk van deze boeken hij al honderden keren gelezen. Tot hij uiteindelijk een stapel boeken om liet vielen en hij een kleine kreet van schrik uit liet. ''Jezus christus..'' Fluisterde hij kwaad tegen zichzelf waarna veel binnenmonds gevloek volgde en hij neer knielde om alles op te ruimen. Dit was de zoveelste keer dat hij boeken liet vallen. Hij was immers veel te slaperig om op te ruimen echter, kon hij niet slapen. Langzaam plofte hij neer op een stoel, waar een wolkje stof uit kwam toen hij ging zitten. Langzaam ging hij onderuit gezakt zitten en haalde een hand door zijn door de war zittende haar. Een zucht verliet zijn, koude, bleke lippen en stond na die paar minuten gezeten te hebben weer moeizaam op. De zon was ondertussen langzaam opgekomen en de vogels begonnen te fluiten. Jung Suk besloot om een wandeling te maken door de tuin die honderden kilometers uitstrekte tot een kleine rivier. Zijn tuin beschikte over meerdere struiken met diverse soorten rozen, bomen die een hemel vol groene bladeren creëerde boven het pad waar je liep. Het zicht was een stuk mooier, mooier dan je zou verwachten bij het eerste blik van het paleis. Al gauw kwam hij bij het riviertje aan waar hier en daar een visje tevoorschijn kwam. Jung Suk kwam immers bijna nooit bij dit deel van zijn tuin. Hij was altijd te lui om er heen te lopen, hij kwam er alleen om tenminste nog een beetje beweging en frisse lucht te krijgen. Uren leken dan ook voorbij te gaan, starend bleef hij daar staan om te kijken hoe het licht van de zon langzaam bij de lucht introk als een soort overgang van roze naar helder blauw met hier en daar een witte wolk. Het kalmeerde Jung Suk, alsof zijn hart die jaren stil had gestaan weer voor even in beweging kwam en er daadwerkelijk weer bloed door zijn lichaam stromen. Alsof hij echt weer een mens was. Een klein glimlachje krulde zijn lippen, waarna hij zichzelf neerknielde en zijn handen vouwde. Zijn met levenloze ogen gingen voor enkele minuten. 'U weet dat ik zuiverder ben, zoveel zuiverder dan de vulgaire, zwakke menigte. Maar waarom vertelt U me dan niet waarom ik haar nog zie? Waarom haar mysterieus gouden ogen nog steeds in mijn ziel branden elke keer als ik dan ook maar twee seconden aan haar denk?'' Sprak hij, biddend uit. Hij was radeloos. Iets aan die Bora... Bora deed hem denken aan zijn geliefde, die werd vermoord door zijn eigen familie. Ze was niet goed genoeg. Ze waren jaloers. Hij wist precies hoe zijn hart brak toen hij haar vond die dag, al haar bloed uit haar lichaam gezogen, behalve het bloed wat nog op de grond lag, hoe haar lichaam was gemarteld en uitgedroogd op de grond lag, bedekt in wonden en blauwe plekken. De scene in zijn gedachten waren gebrand waren niet weg te krijgen. Hoe ze daar lag, met haar keel doorgesneden, de tandbeten in haar keel en polsen. Hoe het leek alsof ze eigenlijk sliep voor dit alles was gebeurt. Jung Suk had zijn gebed afgemaakt. Het zoveelste gebed wat hij had gedaan in al die jaren. Langzaam stond hij weer op, klopte het zand van zijn kuiten en knieën waarna hij weer langzaam zijn weg terug maakte.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
Uiteindelijk was het tijd dat Bora wakker werd. Ze had niet echt een al te beste nacht gehad, door al het kabaal van buiten. Gelukkig voor haar, had zij nog wat kunnen uitrusten, in plaats van dat zij nu helemaal moe zou zijn. Langzaam opende zij haar ogen met veel moeite en wreef er kort in, net zoals een klein kind. Met veel tegenzin ging zij op het bed zitten en rekte haarzelf uit. Kort daarna gaapte zij en sloeg de dekens van haar af. Bora ging het bed uit, al was het bed veel te comfortabel en was het nog lekker warm. Wat half slapend maakte zij haar bed op en deed de lamp uit. Hij stond heel de avond nog aan, maar vaak vond zij het wel fijn om nog een lamp aan te hebben. Kwam dat aan door haar angst in het donker? Wie weet. Bora ging vervolgens naar haar raam, waar zij de gordijnen opzij trok en er wat licht op haar gezicht scheen. Ze kneep kort haar ogen dicht en trok het andere deel van de gordijn ook maar open. Zij keek de kamer binnen. De kamer was tenminste nu belicht. Niet veel, maar het was in ieder geval wat.

Een tijd ging voorbij en Bora had haarzelf een bad gegeven. Gewoon even om wat bij te komen en om langzaam wakker te worden. Aangezien zij nu niet half sliep zoals vannacht, had zij de badkamer nu kunnen zien. Het was er vrij groot, maar ook prettig. De meeste mensen zouden er vast zoveel voor doen, alleen om hier te zijn en om van de luxe te genieten. Als je hen zou vertellen dat je dan ook nog eens moest gaan samenwonen met een gestoorde gek en zijn hulp, die gelukkig nog meeviel, dan zouden velen zich- of haarzelf waarschijnlijk al terugtrekken. Het was een wonder hoe Bora nog niet gek was geworden hier of hoe zij nog niet was weggegaan. Als het kon, zou zij het hebben gedaan, maar zij zou eigenlijk niet eens weten waar de weg was. Ergens miste zij iedereen wel, vooral haar goede vrienden en wat van haar familieleden, al was de band misschien niet al te best. Nu zij erover nadacht, zou iemand haar missen? Zouden mensen naar haar op zoek zijn geweest, of zouden zij gewoon denken dat ik druk bezig ben met iets? Al de nare gedachten zorgde er alleen maar voor meer stres en Bora besloot om maar het bad uit te gaan.

Nadat zij alles had opgeruimd, liep zij de badkamer uit. Ze had wat simpele kleding aan. Kort rook zij aan haar haar, die een geur van rozen had door de shampoo en al. Haar haar was nog een beetje nat, maar dat maakte niet al teveel uit. Het drupte in ieder geval niet meer, dus dat was goed. Ciel had ook al al haar kleding naar haar nieuwe kamer overgebracht, waar zij hem nog voor had bedankt. De laatste aantal kledingstukken lagen nog op het bed. Bora besloot de laatste paar dingen maar op de gaan ruimen in de kast. In die tussentijd had zij wel haar raam een stukje open gelaten, zodat er tenminste nog wat frisse lucht binnen kwam en zodat het in haar kamer niet al te benauwd zou worden. Het uitzicht op de bossen was nog steeds enorm mooi en iets waar zij graag naar keek. Het was even een moment of rustig na te denken over wat dingen.

Uiteindelijk was het tijd om maar eens naar beneden te gaan. Met een tevreden knik legde zij het laatste kledingstuk in de kast en sloot de deur daarvan. Snel scande zij met haar ogen de gehele kamer, om te kijken of zij nog niets had gemist en liep vervolgens de kamer uit. Zij sloot de deur achter haar dicht en keek kort om haar heen. Haar blik bleef hangen bij de deur waarbij Jung Suk zei dat zij daar niet naartoe mocht. Ergens was zij nieuwsgierig over wat er daar was, maar ergens waren het ook haar zaken niet. Bora schudde die gedachten uit haar hoofd en liep door de grote hallen heen, waarna zij vervolgens beneden uitkwam. Alsof kon zij niet wennen aan het feit van waar alles nou lag. Het was er enorm groot, maar gelukkig kon zij sommige dingen nog herkennen, dus was het niet al te lastig voor haar.

Account verwijderd

schreef:
Voor hij de klink weer overhaalde naar zijn huis, haalde hij nog even diep adem. Het was zoals geen andere ochtend, al had hij de hele nacht niet kunnen slapen nadat hij asociaal wakker werd gemaakt door donderslagen en regen. Dit was dan ook een van de momenten waar hij zijn gevoelens niet onder controle zou hebben en hij extra geprikkeld zou kunnen worden door alles, maar dan ook echt elk kleine geluidje om hem heen. Zodra hij binnen was vroeg hij dan ook aan Ciel, die de kamer aan het afstoffen was om mensen bloed van een mens uit de stad. Mensenbloed was voor hem een beetje zoals koffie. Het maakte hem wakker en zoals voor veel mensen zou koffie hun uit hun ochtend humeur halen, haalde mensenbloed het slechte uit hem en maakte dat plaats voor het ''goede'' in Jung Suk. Het was een beetje raar om uit te leggen, aangezien niet veel mensen weten wat mensenbloed daadwerkelijk met een vampier kan doen. Het maakte hem daadwerkelijk wakker en energiek. Alsof hij weer motivatie had om dingen te doen. Vandaag was een van die dagen, Een paar weken voordat Bora hier was, was er een ander meisje. Dit meisje was vrij gebroken uit zijn kelder, waar alle ''slechte'' dingen gebeuren met zijn slachtoffers.Dit meisje was door het huis gerend op zoek naar de uitgang en had daarbij meerdere dingen kapot gemaakt, zoals schilderijen, vazen en zelfs stoelen werden niet gespaard van deze vrouw die had geprobeerd te ontsnappen, maar zoals verwacht.. Had ze dit niet gered. Net voor de deur kon Jung Suk haar stoppen en maakte zijn ''Ritueel'' af. Had een eind aan haar mening gemaakt en alles. Hierdoor moest Jung Suk nieuwe dingen kopen, geld had hij immers genoeg. Normaal gesproken zou hij Ciel vragen, maar Jung Suk was vergeten dat hij hem vrij had gegeven, hij had immers veel gewerkt voor hem. Op deze dag mocht Ciel doen wat hij wilde, was dat nou hier in het paleis blijven of naar het dorp gaan. Hier waren immers meerdere dorpen en steden in de buurt. Jung Suk moest vandaag voor het eerst in jaren weer daadwerkelijk voor meerdere uren naar de stad. Niet voor een slachtoffer, maar voor een daadwerkelijk doel. Voordat Ciel officieel vrij had, gaf hij Jung Suk meerdere bekers vol met mensen bloed, opgespaard voor als het nodig was en hij geen tijd had om een mens te vermoorden en van die gene het bloed te nemen. Het was toen dat Jung Suk zich bedacht dat Bora misschien wel mee wilde, misschien kon ze wel wat frisse lucht gebruiken? Al gauw had hij zijn bloed binnen, voelde het dikke, koude vloeistof door zijn keel racen en zijn maag vullen. Hij leek weer menselijk. Zoveel energie gaf het hem! Snel liep hij de trappen op, ergens nog geen teken van Bora gezien. Misschien sliep ze nog, of was ze in bad. Wat geen probleem voor hem was. Zolang ze maar geen regels overtrad vond hij het goed. Jung Suk liep dan ook gelijk door naar zijn kamer, waar hij zich omkleedde en zijn haar goed in fatsoen bracht. Jung Suk leek wel weer mens! Alsof er spontaan weer leven in hem was geblazen! Een paar laatste blikken gleed hij voor zichzelf over de spiegel, waardoor een kleine lach op zijn gezicht verscheen en hij snel weer de kamer uitliep.

{option}

HIS OUTFIT <<< Zonder tas ding dan c:

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
In het hele paleis was het best wel rustig, zoals de vele dagen die al in deze stilte voorbij waren gegaan. Bora liep rustig door naar de keuken, waar zij wat water voor haarzelf haalde. Ze pakte een flesje water en nam er een slok van. Ze liep wat rond en stopte bij een raam, waar zij vervolgens naar buiten keek. Buiten scheen de zon, was er een blauwe lucht met een aantal wolken. Het mooie was dat het weer wat beter werd, vergeleken met de kou in de winter of iets. Door het weer zoals dit had Bora er vaak zin in om naar buiten te gaan en gewoon even uit te gaan. De kans zou haast klein zijn dat zij naar buiten mocht, of er zou iemand haar in de gaten moeten houden. Het was net alsof zij een huisdier of een klein kind was, die pas ergens naartoe mocht gaan onder begeleiding van iemand, wat niet zo was. Zij was een persoon, die eigenlijk niet opgesloten hoorde te zitten, maar gewoon buiten hoorde te zijn, sociaal hoorde te zijn en nog meerdere dingen. Het was niet eerlijk en nu had zij haast het gevoel alsof het haast Rapunzel was, maar dan in het echt. Los van het feit dat haar haar niet enorm lang was, dat niemand haar kwam redden en dat er in plaats van een slecht persoon had je nu een enorm vreemde kerel die je totaal niet mocht.

Er klonken een aantal voetstappen door het paleis heen, waarvan Bora vlug uit haar gedachten kwam. Ondanks het er vanaf de buitenkant er misschien niet al te vriendelijk uit zag om het hier te betreden, was zij ergens blij dat de ramen half kapot waren, want zo kwam er nog een koele bries binnen en dus ook wat frisse lucht. Voor de zekerheid had Bora nog een vest omgedaan, voor de zekerheid. Plus anders had zij het gevoel dat zij misschien wat teveel zou laten zien en dat zou best ongemakkelijk zijn bij mensen die zij niet al te goed kende. Bora wist niet hoe iedereen in elkaar zat, dus het was soms lastig te onderschatten. Los van dat was zij ook niet echt enorm zeker over haar uiterlijk en al, hoe stom dat misschien ook wel niet klonk.

Bora liep wat verder rond, terwijl zij zo af en toe een slok van haar water nam en kwam zo Jung Suk tegen. "Goede morgen. Ik hoop dat je wat slaapt hebt kunnen krijgen, ongeacht het slechte weer." Zei Bora tegen hem, puur uit beleefdheid. Met haar ogen scande zij wat hij aanhad en keek hem toen aan. "Ik had niet verwacht dat iemand zoals jij een gevoel zou hebben voor mode." Fronste zij. De meeste mensen van het ander geslacht vonden het allemaal onzin, volgden het totaal niet, vonden het eerder voor 'meisjes' of zij deden het gewoon totaal verkeerd. Over het laatste was wel dat zij nog de poging deden, maar helaas telkens faalde met alle keuzes qua combineren en al. Er waren zat momenten dat zij er soms gefrustreerd van raakte en hen probeerde te helpen, alleen hielp dat nog steeds geen ene donder. Of zij verstonden het niet of waren simpelweg gewoon te eigenwijs om te luisteren naar advies. Niet dat Bora zelf een goede smaak had qua mode, aangezien zij vaak maar wat zwarts aandeed of gewoon aandeed wat comfortabel voor haar was, maar dat was terzijde.

Account verwijderd

schreef:
Jung Suk was verrast om Bora zo te treffen op de gang, hij had wel verwacht dat ze ergens beneden was om te ontbijten. Het haalde hem dan ook even door de war. ''Eh ja, jij ook goedemorgen.'' Zei hij wat droog terug, nog steeds een beetje door de war. ''Dankje, denk ik?'' Zei hij, op haar commentaar over zijn kleding en lachte even zachtjes, waarna hij de mouw van zijn vest verder dicht knoopte. Even keek hij dan ook neer naar het tapijt, wat zacht om zijn schoenen een vormde alsof het erbij hoorde. ''Ik was eigenlijk net op pad naar een stad hier dichtbij.'' Begon hij, ergens twijfelend. Zou het niet raar klinken? Een vampier die in klaar lichte dag eventjes naar de stad wil? Wat zou ze wel niet denken? Jung Suk wilde naar Busan. Hij was er vroeger geweest, maar mocht er niet meer komen nadat hij er een dode viel dankzij hem en dankzij zijn woede aanvallen, die hij kreeg in zijn pubertijden. Al was hij daar allang over heen gekomen door middel de hulp van zijn ouders en vrienden. Hij werd al gauw uit zijn eigen gedachte geschopt toen hij merkte dat hij nog verder moest praten. ''Ik vroeg me af of je mee wilde? Denk dat je wel wat frisse lucht kan gebruiken, niet?'' Zei hij nog snel, voor de stilte té ongemakkelijk werd. Even keek hij haar vragend aan, waarna hij naar het horloge op zijn pols keek. 12:30. ''De auto staat binnen vijf minuten voor de deur, Mocht je mee willen, staat ie daar.'' Zei hij, waarna hij wegliep. Voor hij de trap afliep draaide hij zich om. Lacht even, waarna hij uitsprak. ''Je ziet er trouwens leuk uit.'' hierna liep hij al weer gauw weg, als een klein jongetje wat net een grapje had uitgehaald met een leraar. Hij voelde zich weer jong, een puber, iemand die net weer opnieuw begon met vrienden maken. Alsof de puistjes weer op zijn hoofd ter voor schijn zouden kunnen komen en hij weer alles over nieuw moest ontdekken.

Anoniem
Wereldberoemd

Misery schreef:
De droge en vage opmerkingen, die zij ook zo erg had gemist... Bora was kort verrast over wat hij zei en begreep even kort de hint die hij probeerde af te geven. Ze keek hem aan en merkte dat hij ergens even afdwaalde. Wat zou er toch in zijn hoofd rondgaan? Voordat zij ook maar iets kon zeggen, ook deels om de stilte te verbreken, had hij al zijn zin afgemaakt. Het toevallige was dat zij net erover nadacht om misschien weg te mogen gaan. Ja, nu zat zij wel vast aan hem met de begeleiding, maar het was al een stap richting de goede kant. Nu kon zij ook even weer naar buiten, wat zij had gemist, ook al was zij enorm sociaal ongemakkelijk.
Met wat gedachte in haar hoofd, liep hij al verder. Aangezien zij wel mee wilde, al voelde het ergens enorm vreemd aan, besloot zij maar om zo bij de auto te zijn. Het vreemde was dat zij alleen niet had verwacht dat hij een auto kon rijden, maar niets was te verwachten van iemand zoals hij. Jung Suk was nou eenmaal een grote mysterie voor haar, die zij maar niet kon begrijpen.

Zijn lach zorgde ervoor dat Bora naar hem keek, al was hij al wat verder van haar af. Zijn compliment zorgde ervoor dat Bora stil werd en even tijd nodig had om die woorden tot haar door te laten dringen. Was dat nou een compliment of was hij weer als een zak bezig? Het was soms zo verwarrend. Al snel na die woorden verdween hij. Een kleine en zwakke glimlach was op haar gezicht, maar die veegde zij snel weg. Het laatste wat zij ongeveer wilde was dat hij en zij een goede band kregen, al was zij wel nieuwsgierig naar hoe zijn innerlijk was.

Bora liep ook richting beneden en gooide haar lege flesje water in de prullenbak in de keuken. Daar zorgde zij ervoor dat zij er nog wat redelijk uitzag en mompelde zachtjes wat. Er waren maar twee dingen die door haar hoofd gingen: Of dit zou nog redelijk goed gaan, of dit zou de ergste nachtmerrie van haar leven worden. Ergens zou het haar niet verbazen als dat dan toch het laatste zou zijn, aangezien het elke dag hier bijna voor haar een enorme nachtmerrie was om te verblijven, ongeacht wat zij wel niet kreeg qua luxe.
Haar blik ging richting de digitale klok, die in de keuken was en zag dat het bijna tijd was om te gaan. Tenminste, die vijf minuten die hij haar had verteld dan. Rustig liep zij richting de deur, waar Jung Suk als het goed zou zijn moeten staan met de auto. Het was dan ook een gelijk een ervaring voor haar om te zien of hij wel een goede chauffeur was of niet. Het was gewoon even een dag om naar buiten te kunnen gaan en eindelijk de zon tegen haar huid te kunnen voelen branden.

Account verwijderd

schreef:
Jung Suk zat al in zijn auto, de auto was best modern en breed. De stoelen waren bedekt met beige leer en zachte stof. Ook beschikte deze auto over een radio en dvd speler. Dat is dan ook wel het modernste object wat Jung Suk bezat. Langzaam deed hij zijn gordel om en liet voor enkele seconden zijn lange, bleke vingers over het materiaal glijden om de ruwe oppervlakte voor de zoveelste keer te voelen. Om te voelen hoe zijn koude vingers voor even warm voelde. De buitenlucht daarin tegen was ook koud, of nouja koel. Het begin van lente kwam langzaam, ook al scheen de zon in volle toeren was het alsnog koel en fris. Ook al voelde hij amper de koele lucht of het warme weer, wilde hij nog wel erbij horen. Dat was dan ook de enige reden dat hij een jacket aandeed. Jung Suk zuchtte even, hij was bezig met de auto aanzetten en de verwarming al een beetje aan te zetten voor Bora, de auto was koeler van binnen dan dat het buiten daadwerkelijk was. De auto had immers meerdere weken in een afgelegen garage gestaan en was daardoor hevig afgekoeld. Dat hij het nog deed was eigenlijk ook een wonder, Jun Suk had de auto in weken of maanden niet aangeraakt. Zijn hoofd raakte de hoofdsteun, wachtend op Bora en of ze er daadwerkelijk aan zou komen. Al gauw zag hij haar dan ook komen, haar haar leek de zon wel gevangen te hebben genomen, het glinsterde, alsof ze net uit de hemel was gestort. Haar benen bewogen soepen op hun weg naar de auto, nog voor ze de auto deur los kon doen, deed Jung Suk hem voor Bora los. ''Ga zitten'' Zei hij met een grijns, terwijl hij haar even aankeek en kort erna met de auto wegreed de bossen in. Er was hier een weg die rechtstreeks naar de steden leidde. ''Lekker geslapen? Ondanks al dat donder?'' Zei hij, terwijl hij zijn ogen op de weg gespijkerd hield. Door de regen waren de wegen glad, hij moest goed oppassen niet uit te glijden met auto en al, dat zou slecht af lopen, niet alleen voor Bora, maar ook niet voor hem. Mensen zouden er achter kunnen komen dat hij geen pijn gevoeld had, niet eens een wond had opgelopen en daardoor onsterfelijk was. Ze zouden hem misschien gebruiken voor onderzoek, of hem wel levend verbranden. Levend verbranden was immers de enige manier om een vampier te vermoorden, hij had het zelf vaak genoeg mee moeten maken. Aangezien hij nooit ontdekt was, maar meerdere familie leden van hem wel, had hij ze mochten zien branden, tot er niks anders over was dan zwart as met hier en daar een sieraad wat niet mee brandde in het vuur.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld