Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ How many nights does it take to count

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Als er geen reactie terug komt voel ik een opgelucht gevoel door mijn lichaam stromen. Misschien heeft hij het dan toch niet gehoord. Een kleine glimlach begint daardoor op mijn lippen te spelen en een deel van mijn zorgen lijkt de ruimte te verlaten. Waarom maak ik me eigenlijk zorgen? Het is gewoon een gesprek, als je het zelfs al een gesprek kan noemen. We praten gewoon, er is niks speciaals aan. Toch voelt het zo speciaal. Ik voel me werkelijk op mijn gemak bij hem, maar daar moet ik mee oppassen, ik moet niet hebben dat ik er ineens allemaal dingen uit ga floepen. Dat zou zo mijn sociale dood kunnen veroorzaken. En nog erger, het einde van de band. Nee, dat is erg overdreven. En ik moet me daar ook helemaal geen zorgen over maken. Ik kijk op als hij wederom zijn bril goed zet op zijn neus en begin me af te vragen of zijn bril misschien iets te groot is. Het is wel een echte bril, dat is duidelijk te zien. Maar hij moet hem steeds recht zetten, dus misschien is hij net iets te groot. Of juist ietsje te klein, maar dat denk ik echt niet.
Kort bekijk ik zijn lichaam en ik voel dat ik zacht op mijn lip moet bijten, hij ziet er echt niet verkeerd uit. Zijn shirt zit precies goed rond zijn lichaam en de kleur staat ook erg mooi bij zijn huid. Het doet het lijken alsof hij veel tijd heeft besteed aan het zoeken naar het perfecte shirt. Maar dat betwijfel ik. Hij ziet er niet echt uit als een jongen die ene hoop tijd aan zijn uiterlijk zou besteden, maar ik kan het ook fout hebben. Niet dat hij er niet uit ziet ofzo, sommige mensen hebben gewoon natuurlijke schoonheid, en dan hoef je echt niks aan je uiterlijk te doen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Vluchtig gleed mijn blik over zijn lichaam. Hij was gespierd en dat zag je duidelijk, ook al had hij een hemd aan. Vele dingen vielen me op bij hem, waar ik nooit eerder echt op had gelet bij andere mensen. Normaal keek ik nooit op deze manier naar andere mensen en al zeker niet naar jongens. Het viel me op dat zijn ogen nog vrij open waren, wat me verbaasde, aangezien het al vrij laat was en bij de meeste mensen konden ze hun ogen ook niet goed meer open houden door de alcohol en ook door de vermoeidheid. Dat was bij hem niet het geval, waardoor ik zijn ogen erg goed kon zien. Toch kon ik niet precies opmaken welke oogkleur ze hadden, het leek wel of er allemaal verschillende kleuren gemengd waren en bij elke beweging die hij maakte, veranderde het weer. "God, je hebt echt mooie ogen." Zei ik plots en voor ik goed en wel besefte dat ik het had gezegd, waren mijn woorden niet meer terug te draaien. Ik hoopte dat hij het niet had gehoord, maar dat was vrij onlogisch, omdat er niemand anders dan wij in de wc stond. Ik begreep niet waarom ik wou dat hij dat niet had gehoord. Iedereen wou immers toch een compliment krijgen? Soms kreeg ik er ook wel eens, al was het dan wel van een meisje. Mijn blik was niet langer op zijn gehele lichaam gericht, maar keek recht in zijn ogen. Toen ik mijn bril wederom recht zette, ging de deur plots open. Ik schrok zo hard, omdat ik intussen gewend was geraakt aan de stilte in de wc, dat ik mijn bril, die ik lichtjes in mijn hand had gehad, op de grond liet vallen. Ik besteedde geen aandacht aan de persoon die was binnengekomen, maar probeerde achter mijn bril aan te duiken, wat mislukte. Hij raakte de grond en één van de twee glazen was gebroken. Typisch, ik had deze bril nog maar enkele weken en ik zou al weer nieuwe glazen moeten hebben, ik hoopte maar dat het niet al te veel ging kosten. Mijn ouders zaten al krap en zelf had ik al mijn geld al uitgegeven aan deze week. Die bril kon ik er niet echt bij nemen...

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een blosje ontstaat weeral op mijn wangen als hij dat zegt. Waarom doe ik nou zo? Ik hoor deze dingen zo vaak en het doet me nooit echt iets. Waarom nu ineens wel? Dit klopt gewoon niet. Alcohol kan een hoop dingen doen maar dit? Dit kan gewoon echt niet aan de drank liggen. Drank maakt je niet ineens gay voor een willekeurige jongen. Wacht. Nee. Ik ben niet gay, niet voor deze jongen niet voor niemand. Dat kan toch niet? Nee. Dat zou alles slaan. Ik? Homo? Nee, dat zou echt iets zijn hoor. En met iets bedoel ik niets, want het is niet waar. Ik ben gewoon hetero, ik val op meisjes. Ik heb zelfs met Taylor Swift gedate. Dan kan ik toch niet ineens op jongens vallen? Nee, onmogelijk. Wat een grap joh.
Ik schrik op als de deur open gaat en Lewis zijn bril laat vallen. "Oh shit.." Mompel ik zachtjes en ik probeer nog zijn bril op te vangen, wetend hoe duur ze zijn. Ik weet niet precies hoe ik op dat moment moet reageren. Ik pak de bril voorzichtig voor hem op en geef het dan aan hem over. Ik voel hele erge medelijden met deze jongen en heb zin om gewoon nu naar buiten te gaan en een nieuwe bril voor hem te halen. Maar dat is helaas niet mogelijk sinds de winkels nu gesloten zijn, en hij zou er waarschijnlijk erg raar uit zien. En hij wilt echt niet dat hij raar overkomt op de jongen. Is dat raar? "Het spijt me man.." Zeg ik dan zachtjes.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Ik buk me om mijn bril op te rapen, maar zie dan dat Harry die al in zijn hand heeft en hem dan aan mij overhandigt. Zelfs met de kleine aanraking die er was tussen ons, kon ik voelen dat zijn handen erg warm waren, in tegenstelling tot die van mij. Vlug bekeek ik mijn bril eens en dat was nu eenmaal een hopeloos geval. Er was niks meer aan te doen, dus hing ik hem aan mijn shirt. Het had geen zin meer om hem op te zetten en kwijtraken wou ik het ook niet doen. Mijn zin om hier te blijven en nog wat te drinken, was meteen over. Zonder bril kon ik immers bijna niets zien. "Jij kan er niets aan doen." Antwoordde ik wanneer hij dat zei. Ik vond het leuk dat hij met me inzat, al wist ik niet of het wel honderd procent gemeend was. Maar waarom zou ik dat in hemelsnaam erg vinden? "Ik denk dat ik maar eens moet vertrekken." Voegde ik er nog aan toe terwijl ik nonchalant wees naar de bril die ondertussen aan mijn shirt hing. Ik zou nog vlug even langs mijn vrienden gaan en dan vertrekken, dan kon ik morgenochtend al meteen mijn glazen later vervangen. Ik kon natuurlijk ook mijn lenzen aan doen, maar die had ik niet mee en anders moest ik helemaal naar het appartement gaan om dan nog eens terug te komen, dat zag ik niet helemaal zitten. Toch had ik niet echt de drang om te vertrekken en ik wist ook door wat dat het kwam. Al was het geen wat, eerder een wie. Harry. Ik wist niet wat me bezielde, maar op één of andere manier voelde ik me aangetrokken tot hem. Hoorde ik me wel denken? Ik voelde me aangetrokken tot een jongen? Misschien was het toch een beter idee om te vertrekken, want het leek erop dat de alcohol naar mijn hoofd begon te stijgen. Maar was dat dan werkelijk de reden? Alcohol?

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Voorzichtig knik ik en ik kijk naar hem. Het is voor hem waarschijnlijk wel een beter idee om te gaan, alleen wil ik eigenlijk echt niet dat hij gat. Maar ik kan hem moeilijk tegen houden. "Kom je wel veilig thuis nu zonder bril?" Vraag ik dan voorzichtig. Is het raar dat ik me daar zorgen over maak? Nee toch, nee. Het is normaal om je zorgen te maken over anderen, zelfs al ken je ze niet. Of is dat niet normaal? Waarschijnlijk wel joh, ik moet me daar niet druk om maken. "Laat me je brengen, het is veiliger dan dat je alleen zou gaan." De woorden zijn al uit mijn mond zonder dat ik het me besef. Oh ik ben zo een sukkel. Straks wilt hij dat helemaal niet en kom ik nu heel opdringerig over, of denkt hij dat ik iets met hem wil. Niet dat ik dat erg zou vinden. Maar het is niet waar. Of wel? Ik weet het zelf niet eens. Misschien wil ik wel dat er iets tussen ons gebeurt. Maar die wil zal wel aan de alcohol liggen. Dat moet haast wel. Ik weet dat het normaal niet zo is, maar misschien heb ik vanavond gewoon iets te veel op en klopt het nu ineens wel? Ik ben immers nooit echt heel dronken geworden. Waarschijnlijk ligt dit alles gewoon aan de alcohol. Nee, ik heb al uitgesteld dat het dat niet doet. Maar het zou wel kunnen? Ugh dit is te ingewikkeld. Mijn hoofd werkt hier totaal niet meer naar en alles waar ik echt goed, scherp over kan denken is deze jongen. Lewis. Hij is het enige wat nog logisch lijkt in deze wereld. Maar dat zal wel aan mij liggen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Ik ben een beetje verbaasd wanneer hij dat zei. Niet dat ik het erg vond, ik vond het zelfs lief van hem dat hij zo bezorg was. Maar uit al zijn acties, of toch degene waar ik op had gelet, leek het wel of hij hier niet wou zijn. Waarom zou ik dat eigenlijk zo erg hebben gevonden? Het kon toch echt niet aan de alcohol hebben gelegen? Ik gaf toe dat ik nooit echt vaak dronk, maar ik had wel al vaak genoeg gedronken om te weten dat dit niet gebeurde. "Zeker dat het oké is?" Vroeg ik dan, want misschien wou hij het helemaal niet, maar stelde hij het gewoon voor om vriendelijk te zijn. Zo'n mensen bestonden nu eenmaal. Opnieuw wou ik mijn bril recht zette, maar besefte dan dat ik helemaal geen bril meer op had aangezien die net op de grond was gevallen. Even maak ik mijn blik los van Harry, wanneer de persoon die eigenlijk de oorzaak van mijn gebroken bril was, weer naar buiten liep, maar ik besteedde al snel geen aandacht meer aan hem en richtte mijn blik weer op hem. Ik hoopte dat het echt gemeend was, want ik had het naar mijn zin met Harry en hij was de reden dat ik niet wou vertrekken. Als hij mee met me zou gaan, al was het maar tot bij het appartement, zou ik er geen moeite mee hebben om te vertrekken. Mijn vrienden waren waarschijnlijk toch al te dronken of ze hadden al een meisje binnengedaan. Dat betekende eigenlijk dat ze niet echt meer op hem letten. Hij was dan ook vaak degene die op de andere paste.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik knik klein. "Ja natuurlijk, ik zou niet willen dat je niet veilig thuis komt." Zeg ik dan. Het maakt me niet echt uit of ik op dit moment als een engerd klink. Op de een of andere manier wil ik echt niet dat hem iets over komt. Natuurlijk maak ik me wel vaker zorgen om anderen, maar tenzij het familie of vrienden zijn heb ik het nooit zo erg. En ik ken deze gast pas net. Het voelde ergens best wel apart, maar aan de andere kant voelt het heel normaal om me zorgen over hem te maken. Is dat raar? Het klinkt wel raar. Ik schud die gedachte van me af en kijk naar Lewis. "Tenzij jij het natuurlijk niet wilt." Zeg ik vervolgens met een zwak blosje.

---
Kort sorry zit op mijn telefoon x

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
"Anders moet ik toch te voet." Hij probeerde het nonchalant te laten klinken, maar volgens hem was dat niet het geval. Het voelde goed om zeker te weten dat Harry het ook echt wou, anders zou het vreselijk gênant geweest zijn. Hij probeerde iets te bedenken om te zeggen, maar was eigenlijk aan het wachten tot Harry vertrok. Hij wist immers niet naar hij naar toe moest, aangezien Harry hem dan ging brengen. "Euhm... Vertrekken we dan?" Vroeg ik terwijl ik wat aan mijn bril aan het prutsen was. Plots besefte ik me dat het misschien wel eens vreselijk raar was dat hij hem naar huis bracht. Harry was bijna net zo dronken als hij en hoe kon hij dan met de auto rijden? Hij zette de gedachte van hem af en deed de deur voor Harry open. Pas later bedacht hij zich dat het er misschien wel wat raar uitzag, al trok hij zich er niets van aan, omdat hij het gevoel had dat hij dit toch kon doen bij hem.

----
Maakt niet uit, joh
Dat van mij is ook kort hoor x
@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
mijn hart lijkt een klein enthousiast sprongetje te maken als hij me niet afwijst en een glimlach ontstaat op mijn gezicht. "Ja ja natuurlijk." Zeg ik als hij dat vraagt. Een kleine blos verschijnt dan op mijn wangen als hij de deur voor me open houd. Waarom voel ik me zo gek hierdoor? Ik sta hier te blozen en te glimlachen als een tiener meisje die tegen haar idool praat. Terwijl ik een jongen ben, die gewoon met een normale andere jongen praat. Waarom voel ik me hier zo apart door? Ik loop vervolgens door de deur en pak dan zijn hand vast, zo raak ik hem niet kwijt. Normaal zou ik nooit zomaar iemands hand vast pakken maar het voelt best normaal bij hem. Ik zou sowieso nooit zomaar een jongens hand pakken. Maar het voelt gewoon goed nu. Ik neem hem mee naar de achter uitgang. We mogen nooit via de normale ingang naar binnen en naar buiten van onze manager, en als we uit gaan, belt hij ook eerst de bar zodat ze weten dat we komen. Ik ben er nu wel aan gewend geraakt. Niet veel later staan we buiten en ik kijk weer op naar Lewis. "Wat is je adres?" Vraag ik vervolgens.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Als we beide uit de wc waren, nam hij mijn hand vast en trok hij me mee, al wist ik niet naar waar, aangezien hij niet naar de uitgang was aan het lopen. Ik wou nog even langs mijn vrienden gaan, maar ik wou Harry niet loslaten. Ik besloot dan maar om hem gewoon te volgen en ik stuurde later wel een bericht naar hun of misschien waren ze zelf al vertrokken en hoefde hij zich om niets zorgen te maken. Na even door de menigte te hebben gestapt, kreeg ik door dat we naar de achter uitgang gingen. IK had geen idee waarom, maar er zou wel één of andere goede reden voor zijn. Buiten kan ik eindelijk wat frisse lucht inademen en ik besefte dan pas hoe hard het eigenlijk binnen stonk. Wanneer hij dat vraagt, kijk ik plots op. Hier moest ik even over nadenken, omdat we voor deze week dat appartement gehuurd hadden, wist ik het adres niet. Ik wist wel hoe je er te voet naar toe moest, dat zou ik immers gewoon in de omgekeerde richting doen als hoe ik hier was gekomen. Maar dan namen we veel binnenwegen die je niet met de auto kon doen. Het viel me op dat hier ook helemaal geen auto stond. Had hij me dan gewoon naar buiten gelokt? Als zo iemand zag ik hem toch echt niet voor. "Weet ik niet." Zei ik dan een beetje beschaamd. Het leek wel bijna alsof ik een grapje maakte, maar ik wist het echt niet. Als ik niet zo veel alcohol had gedronken, had ik het me misschien nog kunnen herinneren, maar dat was niet het geval. Ik had zelfs meer dan normaal gedronken. Ik probeerde echt diep in mijn geheugen te graven, maar ik kon het gewoonweg niet vinden. Ik keek vlug even op mijn hand in de hoop dat ik het daar misschien had op geschreven, maar dat was jammer genoeg niet het geval. Een diepe zucht verliet mijn lippen, waarschijnlijk zou ik toch nog steeds te voet moeten gaan.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik bijt zacht op mijn lip als hij dat zegt. Ik wil hem echt niet naar huis laten lopen. Dat is veel te gevaarlijk. Maar met hem lopen kan ook gevaarlijk zijn, mensen zullen ons zien. Dat kan ik niet hebben. Dan is er maar een optie over. "Je kan wel bij mij blijven? Dan breng ik je morgen ochtend terug, als je het adres misschien weer weet of gevraagd hebt." Zeg ik vervolgens en ik kijk hem aan. Ik wil echt niet als een eng iemand over komen. Ik bijt wederom zacht op mijn lip en kijk rond. De bar zou een chauffeur van ons bellen zodra een van ons weg ging om ons thuis te brengen. Nu wacht ik eigenlijk gewoon af tot die komt, zodat ik naar huis kan, met Lewis het liefste. En anders loop ik hem toch naar de plek waar hij verblijft. Ik kan hem moeilijk alleen naar huis sturen, dat zou erg onbeleefd zijn en kan ook nog eens gevaarlijk zijn. Ik wil niet de reden zijn dat er hem iets overkomt.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Er begon een glimlach op mijn gezicht te spelen wanneer hij dat zei. Niet omdat ik dit helemaal had uitgestippeld ofzo. Maar eerder omdat het me oprecht leuk leek om met hem mee te gaan. Er hingen dan ook enkel voordelen aan vast. Ik moest niet te voet en ik kon langer bij Harry blijven. "Lijkt me een goed idee." Zei ik ondertussen met een kleine glimlach op mijn gezicht, kijkend naar hem. Nog steeds vroeg ik me af hoe we daar dan zouden geraken. Er stond immers geen auto en er was er ook geen op één of andere magische wijze tevoorschijn gekomen. Ik wou net vragen of de auto misschien ietsje verderop stond, toen er een chique auto de straat in reed. Hij reed vrij traag aangezien het een vrij brede wagen was en het straatje was vrij klein. Eerst wist ik niet zeker of de auto wel voor ons was, maar toen die voor onze voeten stopte, wist ik het zeker. Mijn vermoeden dat hij rijk was, werd hierbij dan ook bevestigd. "Zeker dat het oké is?" Vroeg ik opnieuw. Ik wou geen overbodige last zijn en ik kon evengoed te voet gaan. Dan was ik niemand ten laste.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik begin te glimlachen als hij er in mee stemt. Ik heb ineens veel meer zin in naar het hotel terug te gaan, zo kom ik tenminste niet alleen daar aan. Als de auto dan de straat in rijd kijk ik op. De chauffeur ziet me en stopt voor ons. Ik kijk op naar Lewis en knik. "Anders had ik het niet voorgesteld." Glimlach ik en ik houd de deur voor hem open. "Zo hoef je ook niet helemaal alleen over straat." Glimlach ik zwakjes. Ik ben ergens heel erg blij dat hij mee gaat naar huis. Het maakt me enthousiast. Het is niet vaak dat ik een gast heb, als het niet gewoon mijn vrienden zijn tenminste. Ik hoop eigenlijk wel dat we vrienden kunnen worden. Of misschien wel meer.. Wacht nee. Zo moet ik echt niet denken!
Zodra hij zit loop ik naar de andere kant van de auto en stap ik ook in. Als ik het portier gesloten heb begint de chauffeur gelijk te rijden richting het hotel.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Even blijf ik stokstijf staan, niet wetend wat ik eigenlijk moest doen. Maar al snel werd ik uit die shock getrokken en stapte de auto in. Hij was vrij ruim, maar dat was ook wel te verwachten aan de buitenkant te zien. De chauffeur begon te rijden, al had ik er geen idee van waar hij naartoe ging. Ik wist niets van Harry en toch ging ik nu samen met hem naar zijn huis. Was dat raar dat ik het toch nog steeds wou? Was het raar dat ik nu met deze jongen, die ik amper kende in een auto zat en dat ik het wou? Ik probeerde de gedachte van me af te zetten en dacht aan iets aan anders. "Waar woon je?" Vroeg ik dan. Zo had ik toch al een idee van hoe lang het in de auto zitten was. Ik hield er immers niet van om te lang in een auto te zitten. Daarom ging ik ook vaak met het vliegtuig op reis en soms ook weleens met de trein.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik kijk op als hij dat vraagt en slik. "Holmes Chappel. Maar ik verblijf hier in het Four Seasons hotel." Zeg ik. We waren in New York voor de komende week in ieder geval. We bleven waarschijnlijk nog wel langer, we hebben hier in de buurt een paar optredens de komende tijd dus dan is het fijner om hier te blijven. "Het is zo een vijf minuten rijden, niet erg lang." Zeg ik dan maar, we waren inmiddels al bijna bij het hotel.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld