Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG} Lachrymose ft. Bellísimo

Account verwijderd

schreef:
Hij overhandigde zijn zwarte hoodie, zonder enige vragen of ze het wel wou aannemen of niet. Hij bestudeerde de koude overvloed die door haar lichaam stroomde, zojuist verminderd door de warme hoodie die Lydia toch maar had aangenomen. ''Thankyou'' glipte er, bijna onhoorbaar door haar mond, terwijl ze met haar handen over haar armen zat om de kou te laten verdwijnen, gefocust op zijn blote bovenlichaam, die ze al snel had verbroken. Naarmate de tijd zich aandrong, en de nacht bijna in zicht kwam, ontstond er een diepe stilte tussen de twee, nadat hij zijn mond opende om de woorden uit te brengen, maakte Lydia lichamelijk contact door middel van haar hand die ze op zijn arm geplaatst had, voorzichtig, wachtend op een toestemmend knikje van de jongen. Zijn gezichtsuitdrukking was moeilijk te ontcijferen, maar hoe hij zijn zinnen benadrukte, bouwde medelijden in Lydia op, terwijl ze hem al die tijd in hokjes had geplaatst, als een van Dimitrov's dienaren. Terwijl zij hem eerder in een ''slachtofferrol'' kon plaatsen, zijn verleden gaven hem onzichtbare littekens, net zoals Lydia, maar er viel weinig te vergelijken tussen beide situaties. Ze hadden beide een hartverwante verloren, de enige onderscheid tussen de twee was dat de jongeman het bendegedoe bloedserieus nam, en zijn verleden wou vergeten door middel van illegale bezigheden, Lydia integendeel, was een meisje die al haar bende activiteiten wegstopte, er per direct een punt achter had gezet, nadat ze Ricardo verloren had. Ze gingen er beide anders mee om, maar nog steeds voelde ze zich er vermoeid door. ''I'm sorry for you, for all the horrible things that happened to you and your mother'' You don't deserve this pain, nobody does'' bracht Lydia over, alsof ze toch ergens het positieve in hem zag. Het was ook een ster karakter wat ze had, in iedereen zag ze wel het goede, zelfs de jongeman die zojuist een meter afstand creëerde tussen de twee. De jongen had de kans kunnen nemen om haar vrijstelling aan te bieden, haar te laten ontsnappen van deze akelige gijzeling, maar op een of andere manier was hij nog steeds ''trouw'' aan Dimitrov, alsof dat het enige lichtpunt in het leven was en hij verder geen uitgang had, of ook maar een poging waagde om mensen in zijn leven binnen te laten komen. ''You don't have to work for him, you know'' Just find a place to come through the day, build a own bussines like a gang'' You'll be satisfied of what you've did on your own''
Het was niet ingewikkeld om een leven alleen te leiden, integendeel dat had Lydia voor nu juist even nodig. De enige prioriteit die ze zichzelf stelde is op zoek gaan naar een plek om te overnachten, aangezien ze nu niemand meer had. Haar gezondheid liep de gedurende minuten dat ze had gepraat met de jongen weer bij af, aangezien ze al genoeg bedroevende ontroeringen had gedeeld met de vijand Dimitrov, die op elk moment kon verschijnen. Zijn aanwezigheid gaf haar ook een gevoel van vrijheid, alhoewel ze nog steeds een gijzeling was. Wellicht zou het een lange tijd duren voordat Dimitrov zijn weg weer naar het verlaten gebouw zal vinden. Hij behandelde Lydia als een ''speeltuig'' die hij wanneer en waar hij maar wou, kon inschakelen. Alleen maar uit op zijn behoeftes, zonder ook maar enig rekening te houden met de medemens, zondes die hij heeft geschonden en waarschijnlijk genoeg tieners die op een afschuwelijke wijze zijn misbruikt. Dimitrov zou blindelings zijn verlangens volgen, die uiteindelijk de dood betekende. Hij behandelde iedereen als slaven, die uiteindelijk ook zullen worden afgeslacht, wellicht in hun slaap, zonder enig vermoeden van de buitenwereld. Het gaf Lydia vreesachtige ideeën, wat voor ''spelletjes'' hij exact met haar zou spelen, en wat Dimitrov de jongen kon influisteren. De jongen zou het zonder twijfels een misdaad plegen, alsof hij gebonden was aan de vijand en er geen spijtgevoelens zullen treden bij elke gevaarlijke stap die hij zette. De jongeman was in Lydia's ogen een onschuldige jongen, alhoewel haar mening op elk moment zal afwisselen, twijfelend aan waar hij toe in staat was. Dimitrov was waarschijnlijk een persoon die een heftig verleden achter de rug had, en hij zijn pijn verdoofde door wraak te nemen. De jongeman zou zichzelf ook kunnen uitbreiden in een boosaardige moordenaar, als Dimitrov hem daarin zou verwijzen en de jongenman zijn wraakgevoelens als een gewoonte zal zien, die af zou lopen in een massa moord. Lydia schudde de akelige gedachtes van haar af, en focuste haar op het rustige gesprek wat tussen hun voort ging. Een bezigheid wat ze graag met mensen aan ging, met andere een conversatie aan waarin er een druk vol emoties ontstond, een kwestie waar ze zich graag mee bezig hield, er voor andere mensen zijn en al je problemen voor even te vergeten, door middel van jezelf verplaatsen in andere.

Sometimes I need like, that peptalk from you. I have to worry or think what the world is bringing me next, like a dangerous place. Without a solution, stuck inside and screaming for help. But no one is hearing or feeling my pain, because that person, the murderer who made you feel vulnerable about life, didn't let you live the life you wanted. Everything is broken inside, with invisble injuries, and It can't be healed..

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Haar lichaam was een middel tot seksuele bevrediging, alsof ze kunst was dat hoe het ook zij gebruikt kon worden in welk opzicht dan ook. Zijn innig geliefde, dappere en beeldschone moeder, voor wier geluk hij al het leven op aarde zou uitwisselen, behalve het leven dat zij zelf nodig had voor haar geluk - de schande was te overleven. Het was niet erg dat ze toegang tot haar lichaam had gegeven aan zijn vader, wie een ander met opzet pijn en verdriet deed, mits haar uitstraling op zijn minst een sprankje genot behelsde. Maar ze huilde met diepe halen, schreeuwen die van onder haar buik kwamen. Het drong met geweld zijn oren binnen, terwijl hij toekeek hoe de draden, hangend uit haar mond, via haar kin op het matras droop. Dat was het moment waarop hij het vermogen terugkreeg om te kunnen ervaren en zijn denkbeeld van de realiteit veranderde. Hij hoorde haar gejank niet, maar het gescheur van haar ziel uit haar lichaam.
Ambrosio trachtte zich te verzetten, maar trok zich direct terug toen zijn vader hem in het gezicht sloeg.
Zijn handpalm bewoog zich ijlings voort naar haar bovenbeen. Vanaf de grond kon hij zien dat hij niet wachtte op een signaal voordat hij haar kwetsbare lichaam binnendrong. Het tartte de wetten van de fysica haast dat het geslachtsdeel van hem in dat onooglijk gaatje van haar verdwijnen kon.
De vijfjarige jongen werd gedwongen om naar een voorstelling te kijken waarin banaal geneuk en gewrijf van genitaliën in het middelpunt stonden. Hoewel zijn moeder met harde en hoge stem geluid probeerde te maken, kneep zijn vader haar keel deels dicht onderwijl hij haar aan een verschroeiend ritme beminde alsof hij de honderd meter liep. Zijn spieren spanden zich en ontspanden onder de huid van zijn rug en haar borsten schokten bij elke stoot die hij deed. Het petsen van zijn ballen tegen haar vagina wond hem als vanouds sterk op, als gevolg dat hij gekreun hoorbaar maakte en hij onwetend zijn andere hand naar haar borst liet zwerven. Dat was het moment waarop hij alleen de man voor hem nog kon horen. De lijder, aldus zijn moeder, hield zich stil alsof ze het einde van het leven genaderd had. Slechts een traan rolde over haar lijkbleke wang.
Hij ging steeds harder, steeds dieper, en stopte toen hij na een uiteindelijke stoot klaarkwam in haar binnenste. Het beest was ontgoocheld in weerwil van de hunkering naar het orgasme, waardoor de climax hem opsloot in hemzelf. De responsabele hand voor de 'wurging' dwaalde af naar haar schaamstreek, de ander duwde haar rechterdijbeen naar de zijkant. Uitgebroken in overdadig zweet van de inspanning, bromde hij en creëerde hij traagzaam weer afstand tussen beide geslachtsdelen. Hierna raapte hij zijn kleren bij elkaar en verliet hij de kamer zonder hen een laatste blik te gunnen. Hij liet hen achter alsof ze slechts onderdanen van hem waren, twee die hij volledig in de macht had.
In de kamer heerste een diepe stilte, enkel het zware geademhaal van Belisária viel waar te nemen. Ambrosio stond op en bewoog zich voorzichtig voort naar het uiteinde van het bed, waar hij haar gezicht algeheel in zich op kon nemen. De tranen vielen overal te bespeuren en dat raakte hem.
''Mommy, are you hurt?'' Onschuldig kroop hij bij haar in bed en omhelsde hij haar naakte lichaam. Ze hield hem stevig vast, uit liefde en houvast. ''I am fine.''

Wederom smachtte hij naar de teer van een sigaret. Het geweten dat het slecht voor zijn gezondheid was en de damp van brandende stoffen enkel de kamer nog benauwder zou maken, mocht niet baten en liet hem zelfs koud staan. Nonchalant stak hij aldus een sigaret op. De rook inhaleerde hij, waarna hij zijn arm draaide bij de elle boog. Zijn handpalm wees naar binnen, gepositioneerd ter hoogte van het midden van de torso, en de rook liet hij traagzaam uit zijn mond 'rollen'. Hierna bekeek hij de jongedame.
''Don't be sorry when you're not,'' mompelde hij. Haar horen zeggen dat het haar speet en dat niemand zoiets verdiende, deed hem eerlijk gezegd weinig. Zijn verleden hoorde nu eenmaal bij hem, maakte hem tot wie hij was; meedogenloos, onachtzaam en verdoofd. Het was geen wonder dat hij zich aansloot bij een bende, die tevens aan illegaal mensenhandel deed. Was het onderhand niet normaal geworden dat kinderen in de voetstappen trad van hun bedeelde ouders? Hij nam opnieuw een trek van zijn sigaret en zuchtte.
''For fuck's sake, stop thinking I work for him. What on earth are you doing in a gang, anyways? You don't seem like a ruthless fighter.'' Onschuldig zat ze erbij, hem vertellende wat hij wél moest doen en wat niet, onderwijl ze haar verdriet verdoezelde in haar gepraat dat tevens nergens opsloeg. Ze was zo anders dan alle anderen, ook omdat het vrouwelijke geslacht haast niet te bespeuren viel in grote bendes zoals deze. Hij vroeg zich dan ook af wat de anderen aan haar hadden. Zouden ze echt met een moederfiguur opgescheept willen zitten of hadden ze gewoonweg geen andere keus en was ze de dochter van de 'baas'?

Account verwijderd

schreef:
Dagenlang had ze haar gevoelens voor zich zelf gehouden, gevoelens die ze ondergaan had in momenten zoals deze waren onbeschrijfelijk, alsof haar mensenleven voor een korte duur was stilgelegd. Nadat de vreselijke tragedie zich had voorgevallen, wist Lydia zich geen enkele blijdschap in het leven te kennen, alsof al haar gevoelens voor het ongeluk zich hadden omgespoeld, onbereikbaar voor haar innerlijke ziel.''Mommy, please tell me where your going with dad, in the middle of the night'' had Lydia haar liefdevolle moeder nog gezegd, alsof de 11- jarige Lydia een vermoeden had opgepikt over de ondergang van haar ouders. Hun minderjarige dochter durfde die nacht geen oog meer te sluiten, bezorgdheid had haar nachtrust laten overwaaien, onderwijl ze de woorden van haar moeder had geciteerd. ''It's just business, I'll be back soon, I promise sweatheart''. Het woord ''zaken'' die ze stotterend met angst in haar lichte ogen deelde, liet Lydia een angstwekkend gevoel met haar mee brengen. Het klonk gevaarlijk, waar je niet aan kon ontsnappen, en de vroege dood tegemoet zou kunnen komen De laatste kus die ze had ontvangen op haar voorhoofd, greintje liefde die ze met haar moeder gekoesterd had voor haar dood, liet ze na al die jaren alsmaar als herinnering in haar verstand bewaren. Terwijl de zonsopgang zich had beklommen tot aan de hemelblauwe wolken, belde er iemand aan in het huis. Lydia had de hele nacht een zittende positie aangenomen, gefocust op het uurwerk die bij elke wijzer spanning liet vormen in haar geestelijke verstand. De 11-jarige liep vrolijk, beheerst en hoopgevend de trap af, in de hoop dat ze zich in de armen van haar ouders kon weerkeren. Haar glimlach had zich omgetoverd in een ernstige gelaatsuitdrukking, nadat ze twee politie agenten, bewapend voor hun deur had gespot. ''Are you the daughter of the parents Harper?'' had een van de agenten aangekondigd, een langzaam knikje lieten tranen bij het meisje opkomen. ''They had a car accident, both of your parents didn't survive'' I'm sorry, little girl'' Haar kinderjeugd was sindsdien gebroken, diep bedroefd, voortdurend met beschadiging het leven voorzien, een levenswijze zien te vinden om zo al haar pijn te verwaarlozen.

Zijn humeurige optreden, zorgde voor meerdere gedachtes die zich hadden voorgelezen in haar hoofd, terwijl hij genoot van de teer van zijn sigaret, tevens een dreiging voor je leven waard zou zijn. ''Are you really underestimate me?'' That's a shame actually, because I've been in a gang for like years'' vervolgde ze haar woorden als een argument voor hun conversatie. Over het algemeen was Lydia kwetsbaar opgesteld, tevens hielp het voortdurend om haar kwetsbaarheid verborgen te stellen, en haar intensieve eigenschappen te laten baten, onderwijl ze van binnen elk kleinigheid van pijn zal standhouden. Ondanks haar moedernatuur haar vaak op momenten zoals deze had laten zien, dat ze te gevoelig was voor een lid zijnde in een bende, waar risico's aan waren verbonden waren, kon het haar niet veel ontbreken en volgde ze haar verlangen. De jongeman had haar kwaliteiten onderschat, aangezien hij vooralsnog alleen Lydia's zwakke kanten had leren kennen, desbetreffende ruimte liet haar zwakke eigenschappen bezaaien, waardoor hij zo zijn denkwijze over Lydia gecreëerd had. Dimtrov's afwezigheid zorgde voor een dwaling aan onaangename stiltes, de jongeman die zijn aandacht had geschonken aan de sigaret, onderwijl Lydia zich vervolgens geen weerwoord wist in te leven. Lydia was onder andere verbaasd over de lange tijd waarlijk zonder enige verschijning van de vijand, de oorzaak van haar onrustige houding in de ruimte. Hij liet de leiding compleet over aan de jongeman, die zijn rust wist te bewaren, door alleen haar commentaar te bekritiseren en zijn behoeftes te bevredigen door middel van het tabak, in een dun papiertje gewikkeld. ''But why are you so loyal to him?'' Lydia kon het niet laten om hem deze vraag te stellen, aangezien ze interesse toonde in zijn denkwijze, mede aan de vijand. Waarschijnlijk had Dimitrov hem wat overhandigd waar de jongeman erg dankbaar voor was, en hij op deze ''wijze'' dankbaarheid toonde aan de moordlustige persoon. Lydia zag de jongeman tevens als een geheimzinnig, teruggetrokken persoon, die alleen bevelen accepteerde. Zijn verleden, bouwde net zoals Lydia een ander persoon in zichzelf op, overvloed aan ongelukkigheid in het verleden maakte je een andere persoon.

But you'll never be alone
I'll be with you from dusk till dawn
I'll be with you from dusk till dawn
Baby I'm right here

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
"What's your damn point?. Being a part of a gang doesn't mean you're just like them."

"Shouldn't have kept you alive. Trying to convince me you're ruthless fighter, yet you're crying and talking to me like you just stepped on the lines of my dead mother."

"No precious."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld