Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ All is fair in love and war

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
oké om bang te zijn? Wel misschien, zolang je bleef vechten was alles ok. Hij had het zelf gezien toen hij met zijn regiment werd gepositioneerd. In Londen had een meisje een jongen een witte veer cadeau gegeven. Wel een geschenk kon je het in feit niet noemen. Het was een teken van lafheid, omdat hij zich niet had aangemeld als soldaat. "Doing things wrong is just part of being human I suppose. It's from our mistakes that we learn isn't it? Like right now. I made the mistake to get wounded but hopefully I'll soon be recovered an then I'll return to the front. If we haven't beaten the germans by then that is." Hij lachte als was zijn uitspraak zelf nogal cynisch. De snelheid waarmee de Duitsers terrein wonnen was ongezien. Zoals het er nu uitzag zouden zij de bovenhand krijgen, hen overrompelen.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie verstond weer een groot deel van wat hij vertelde niet, veel woorden begrepen niet. 'I not good in English..' zei ze zacht en sloeg haar ogen neer. Haar wangen werden rood en ze schaamde zich dat haar Engels zo belabberd was.. Ze wilde er zijn voor deze soldaat, er zat hem genoeg dwars en dat vertelde hij nu allemaal aan haar en zij begreep er de helft niet van... 'I am sorry..' Ze zuchtte even en keek hem aan. 'Go inside again, you want?' vroeg ze hem toen om de stilte een beetje te verbreken. Ze glimlachte lief naar hem. 'Tomorrow I can maybe go outside again with you..?' Ja, haar Engels was echt waardeloos..

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"It's a lot better than my French, maybe I could teach you English for the time being? Or you could teach me French of course." Het leek hem leuk iets te doen te hebben, afleiding van het doelloze wachten tot herstel. Als hij dan toch uren in bed zou moeten doorbrengen, dan wilde hij deze zo nuttig mogelijk studeren. Wat zouden ze thuis opkijken als hij terugkwam en vloeiend Frans sprak, dat zouden ze sowieso niet van hem verwachten. Hij was nooit een goede leerling geweest, zat niet graag met zijn neus in de boeken, maar was liefst met zijn handen bezig. Als kind al had hij zijn vader continu willen helpen in de kleine schrijnwerkerij die ze bezaten. "Yeah maybe I should try to get some sleep but I would love to do this again tomorrow."

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie glimlachte lief naar hem en ging weer achter zijn rolstoel staan. Lessen in Engels? Dat zou fantastisch zijn! Dan kon ze eindelijk communiceren met de andere soldaten en ging alles haar een stuk gemakkelijker af. 'You want to do that? Learn me Englisch? I can learn you French. That is wonderful!' Zei ze blij en rolde hem vast richting de ingang van het ziekenhuis. 'But now first you must rest.' Ze bracht hem naar zijn bed en hielp hem weer voorzichtig op het bed. 'I am almost done with my job today. But not really... If you need someone, ask.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"I'm just gonna try to get some sleep, thanks again." zei Rowan die nog gauw een paar slokken water nam alvorens zijn ogen te sluiten en zich over te geven aan de uitputting. Hij droomde dat hij terug op het strijdveld stond, granaten die rondom hem insloegen deden de grond opspatten. Voor hem lag een vijandig soldaat, hij legde zijn geweer aan, richtte en schoot. De stilte keerde weer, het vechten verstomde, kogels floten niet langer voorbij. Hij stond vlakbij de man die hij had neergeschoten, geen soldaat van de vijand, maar zijn vriend Duncan. Hij keek hem aan met een blik vol afschuw. "How could you do this to me Rowan?" Rowan knielde huilend bij hem neer. Legde keer op keer uit dat het niet zijn bedoeling was geweest, dat hij niet had gezien dat het Duncan was. Het geweergeschut welde opnieuw aan. Hij kon de vijand zien naderen. Hij moest het lichaam van zijn dode vriend achter de aanvalslinie zien te krijgen, maar het leek alsof diens voeten in de grond verankerd waren. Uit alle macht trok hij, tevergeefs, de vijand kwam dichter, geweren werden op hem gericht een trekker werd overgehaald, schreeuwend werd hij wakker.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie wachtte geduldig tot hij rustig lag en zijn ogen sloot, daarna liep ze nog haar laatste ronde door de ziekenzaal. Iedereen sliep, zo goed als. Toch bleef je overal gekreun en gesnik vandaan horen. Soldaten die langzaam braken en naar huis wilden.. Ze vond het vreselijk, deze oorlog en al deze onschuldige mensen die daar onder moesten leiden. Ze liep op haar terugweg naar de kleine slaapkamer nog even langs Rowan zijn bed, zag dat hij sliep, en liep toen naar de slaapzaal die ze met de andere zusters deelde. Aangezien Rosie de jongste was, sliep ze het dichtste bij de deur. Mocht iemand een zuster nodig hebben, moest zij er als eerste uit. Jong, kwik, weinig slaap nodig. Dat is wat ze tegen haar zeiden. Maar ze was gesloopt.
Stilletjes kleedde ze zich uit en trok haar dunne, witte nachtjapon aan. Ze haalde haar haren los uit de knot in haar net en ging op de rand van haar bed zitten. Zoals altijd was ze de laatste om naar bed te gaan, op de zusters met nachtdienst na. Over twee dagen zou zij zelf nachtdienst hebben. Ze haatte nachtdienst. Overdag was het werk al zwaar genoeg, maar 's nachts als alle soldaten sliepen hoorde je ze mompelen in hun slaap smeken om wakker te worden uit dromen waar ze niet uit konden ontwaken. Ze kroop net onder de dekens, toen ze een gil vanuit de ziekenzaal hoorde komen. Vlug trok ze haar pantoffels aan en liep naar de zaal om te gaan kijken. Het was Rowan. Ze liep vlug naar hem toe en keek hem bezorgd aan. 'You okay? You need something?' vroeg ze fronsend. Ze gaf hem voorzichtig zijn glas water aan. 'Calm.. Calm now.. p-please....'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij sloeg het glas uit haar handen, het geluid van de kletterende scherven dreef zijn spanning op. "No, no I need to go back, they have my friend, they are going to kill him. Maybe he's dead already, please don't let it be too late." Rowan herkende Rosie niet in zijn koortsachtige illusies. Met haar losse haren en lange witte japon zag hij in haar een geest. "Am I dead? Are you here to take me away, please don't. I beg you, I need to go back. Hij probeerde zichzelf uit bed te krijgen, maar zijn benen wilden niet meewerken en hij begreep maar niet waarom. "A nightmare, this must all be a nightmare, this whole war, right, please tell me I'm right. Can you wake me up? It has been going on for to long already. I need to wake up."

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie sprong voorzichtig achteruit toen hij het glas uit haar handen sloeg. 'Woah! Sshh... sshh wake up.. you are safe.. you are safe here...' zei ze zachtjes. Op dit soort momenten haatte ze het dat ze haast geen engels sprak, ze wist niks te zeggen waarmee ze hem kon kalmeren. 'Sshh.. please sshh...' fluisterde ze opnieuw en legde voorzichtig een hand op zijn schouder. 'You are alive. It's me, Rosie. Outside? Think outside today.' Ze keek hem indringend aan. 'Please stay in bed!' Ze duwde zacht tegen zijn borstkas aan en legde haar andere hand op zijn wang. 'Ssshh...'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Een hand raakte zacht zijn wang aan. Het was een tedere aanraking, niet de vijandelijke doodsteek die hij verwachtte. Haar woorden resoneerden in zijn gedachten, werden helderder, verdreven zijn waanbeelden. Zijn ogen schoten paniekerig heen en weer. Hij zag de ziekenhuisbedden, rook de geur van ontsmettingsmiddel. "I'm so sorry." zei hij tegen Rosie die hem angstig aankeek. HIj had weer één van zijn aanvallen gehad. "It seems like there's more wrong with me than just my leg" Hij had het weleens eerder gezien. Andere soldaten die de oorlog psychologisch teveel was geworden, de wazige blik in hun ogen. Dat hij ooit één van hen zou worden. "Is there a way to cure it? to make these dreams, these images disappear?"

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie glimlachte gerustellend naar hem. Het maakte niet uit, hij was niet de enige die last had van nachtmerries. Iedereen had ze, alleen bij sommigen waren ze erger dan bij anderen. 'I don't know...' gaf ze toe. Psychologen waren dingen aan het uittesten, maar met weinig succes. Sommige soldaten werden in slaap gesukkelt met piepjes in hun oren, om tot rust te komen, maar of dat echt hielp... 'Do you need something?' Vroeg ze voorzichting en trok de dekens weer recht over hem heen en stopte hem in. 'Pain?'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij schudde zijn hoofd "No thanks, I'm okay" in de mate van het mogelijke althans. Hij keek naar de scherven op de grond en wilde dat hij ze kon opruimen. Rosie had het waarschijnlijk al druk genoeg met ieders kwalen en verwondingen te verzorgen. Hij voelde zich er schuldig over dat hij zo'n rommel had gemaakt en wat als het opnieuw zou gebeuren? Nu was het een gebroken glas, maar was als hij op een dag iemand onschuldig zou aanvallen? Hij wilde er niet aan denken, dat zou zijn angst alleen maar in de hand werken. "Is there perhaps some kind of sleeping medication, you know pills that make you sleep." Misschien dat dit tegen zijn dromen zou helpen al wilde hij ook niet teveel vragen natuurlijk. Hij was niet de enige die aan deze waanbeelden leed. Als andere hadden geleerd ze te doorstaan zou hij dat ook moeten leren, maar nu was alles nog zo vers, zijn verwonding, zijn aankomst in het ziekenhuis. Een makkelijke manier om weg te drijven in onbewustzijn was op dit moment meer dan welkom.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie volgde zijn blik naar de scherven en schudde geruststellend haar hoofd. 'It is okay, I will clean up,' zei ze met een kleine glimlach. Ze raapte de grootste scherven vast op. 'I am not allowed to give you any me.. medi.. dication...' stotterde ze en sloeg haar ogen even neer. 'Milk? I can give you some milk? I can sing you a song..?' Ze bloosde even, maar ze had het bij meerdere soldaten gedaan die het haar vroegen en het hielp altijd wel een beetje. Maar die waren verder heen dan Rowan was, het klonk best stom, nu ze het zo voorstelde. Zeker omdat het er zo hakkelend uit kwam.
Thuis zong ze ook altijd vaak, maar nu ze hier zo aan het werk was en elke dag omringt was door mensen, durfde ze het eigenlijk niet meer en daarom deed ze het bijna nooit meer. Tenzij ze zeker wist dat ze alleen was, in haar vrije tijd tijdens een wandeling door het bos, bijvoorbeeld.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Sing me a song? That seemed to work when I was a child, so who know maybe it will also help now." Zijn moeder zong vroeger altijd slaapliedjes voor hem wanneer hij een nachtmerrie had gehad. Dat was zo lang geleden, dat hij nu opnieuw in slaap moest worden gezongen, ergens vond hij het beschamend. Hij was toch geen klein kind meer, maar een volwassen man. Echter wie weet, wie weet was gezang wel net datgene wat hij nu nodig had. Hij zou werkelijk alles proberen om van die vreselijke dromen en waanbeelden af te geraken.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie knikte klein en ging voorzichtig op de bedrand zitten. Ze trok de dekens bij hem nog wat op en begon zagjes een frans liedje te zingen... 'Moi je m'appelle mademoiselle Noir. Et comme vous pouvez le voir, je ne souris, ni ris, ni vis. Et c'est tout ce qu'elle a dit...' ze glimlachte naar hem en haalde toen diep adem. Dat was haar lievelingsliedje geweest die ze thuis voor haar broertjes en zusjes had gezongen... 'Good night, Rowan,' fluisterde ze zacht en stond voorzichtig op van het bed waarna ze de scherven van het glas op begon te rapen. Ze sneed zich aan een scherp stuk en liet het geschrokken vallen. 'Au!' Ze keek naar haar bloedende vinger, de snee was nog best groter dan ze had gedacht en het bloedde flink...

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rowan sloot zijn ogen, hij kalmeerde zijn ademhaling en liet zich meedrijven op de melodie van haar woorden die hij niet begreep. Haar gezang had waarlijk een rustgevend effect op hem. Het duurde niet eens land voor hij terug in slaap was gevallen. Totdat een geschrokken kreet hem uit zijn slaap haalde. Hij zag haar vinger, hoe het bloed op de glasscherven druppelde. "Shit, shit, shit that doesn't look good." Hij stak zijn hand naar haar uit ten teken dat ze hem de hare moest geven zodat hij de wond kon inspecteren. "I'll need some water, disinfectant and some bandages. To be honest this wound might need to get stitched up. I'm so sorry if I hadn't broken that glass. Okay no apologies can be made later, we first need to stop the bleeding. Is there still a doctor available? I could also help you out though. We all got some lessons in first aid but stitching a wound might be difficult."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld