Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ victory is always possible for the pe*

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Vic was van nature sociaal en het was met die reden dat ze vrienden had gemaakt bij de voorgaande keren dat ze de stad in was gegaan in de late uren van de avond tot het vroegste van de ochtend. Tony begreep het wel, precies zo geweest op haar leeftijd en vrijwel recent gestopt met deze manier van leven. In de taxi had ze wat mensen bij elkaar weten te krijgen die zich al in een bar bevonden. Een stuk of vier zouden op haar wachten buiten de deur. Binnen komen zou ze sowieso, gezien haar neppe ID. Het was een stukje kwaliteit waarmee ze haar weg naar binnen loog. Tony, de man wie haar eigenlijk verantwoordelijk op moest voeden, hielp haar al met neppe ID kaarten maken sinds ze zestien was, daarvoor was niemand erg streng. Als je eruit zag als Vic was het gemakkelijk om binnen te komen. Het was een vreemd uiterlijk en uitsmijters waren meestal te druk bezig met vragen stellen dan je leeftijd te controleren, maar puur voor het geval dat nam ze de kaart mee.
Sinds het huis waarin ze woonde een eindje buiten de stad stond, duurde het een halfuur voordat ze in het centrum was, en dat als het rustig was in de straten. Eindelijk was ze er, afgezet voor de bar waar ze naar binnen wilde. De vier wie haar beloofd hadden te wachten stonden inderdaad buiten en begroeten haar vriendelijk. Het was voor haar nooit moeilijk geweest om mensen te vinden wie tegen haar wilde praten. Negen van de tien keer kwamen ze naar haar toe, meestal verwachtend dat ze in een of andere musical speelde of omdat ze haar in het nieuws hadden gezien. Deze vier had ze allemaal op een andere manier ontmoet, maar dat betekende niet dat ze niet allemaal goede vrienden waren. Na enkele seconden stil te hebben gestaan bij de deur om toch haar ID te moeten laten zien, kreeg ze de 21+ stempel op haar hand gedrukt, iets wat de bar deed puur om het gemakkelijker te maken voor de mensen achter de bar. De letters op ID kaarten waren klein en een stempel was sneller om te controleren. Het was een bekende bar onder studenten en mensen voorin de twintig. Het stikte er daarom ook van deze mensen, allemaal klaar om de avond te vergeten en slechte keuzes de dag erna weer terug te zien op social media.
Vic werd meegesleept naar de bar, lachend gemerkt hoe de adem van haar vrienden al vaag naar alcohol rook. De eerste paar drankjes werden door Vic betaald, haar rekening was immers vol genoeg om zoiets te kunnen betalen, in tegenstelling tot haar vrienden, wie ook nog de huur en andere vaste lasten moesten betalen. Al gauw werd het ook voor Vic onmogelijk een rechte lijn te lopen, al was dit meestal het geval op vrijdag avond.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het kostte hem best veel drankjes voor hij echt iets kon merken van de alcohol. Doordat hij natuurlijk erg snel 'geneest' kost het hem erg erg veel alcohol om ook maar een beetje dronken te worden. Hij drinkt dan ook uitsluitend Everclear gemixt met een sapje, soms ook zonder sapje als hij het echt snel wilt hebben. Hoewel Everclear illegaal is in de staat waar zij in leven kent de barvrouw Misha goed en laat ze het vaak speciaal voor hem in komen, hij betaald er dan ook wel goed voor. Door zijn baan verdiend Misha namelijk aardig wat geld. Hij is zeker niet in de top tien rijkste mensen van New York, maar hij heeft het ook zeker niet krap en sinds hij vaak toch luncht op werk en zijn ontbijt vaak gewoon niet neemt doordat hij zich verslaapt hoeft hij enkel geld uit te geven aan avond eten. En natuurlijk de vaste lasten als water, elektriciteit en de wifi. Maar dat is ook allemaal heel weinig. Dus een groot deel van de rest van zijn geld gaat naar het uit gaan om zichzelf dronken te krijgen.
Inmiddels had hij er al wel moeite mee om recht te kunnen lopen, maar dit weerhield hem er niet van om terug richting de bar te gaan voor nog een drankje te halen. Hij wurmde zich door de menigte door. De muziek was luid en de temperatuur was erg gestegen sinds hij binnen was gekomen. Steeds meer mensen hadden zich binnen gevoegd en het begon zelfs een beetje benauwd te worden. Hij hield van uit gaan en was een grootse fan van veel mensen om zich heen in dit soort situaties, hij vond het dus ook alles behalve erg. Eenmaal bij de bar aan gekomen leunde hij hier tegen aan. Hij dacht er even bij na maar besloot toen dat hij nog wel een Everclear op kon voor het te veel zou worden. Hij wachtte rustig af tot de barvrouw zich naar hem keerde. Aan de grijns op zijn gezicht leek ze al te weten wat hij wilde en ze nam meteen een fles onder de bar vandaan. Het was een fles zonder etiket, gevuld met een vloeistof die zo water zou kunnen zijn, maar het was eigenlijk drank met 95% alcohol. Ze vulde een glas er voor de helft mee en vulde hem voor de andere helft met multivruchten sap, dat was Misha zijn vaste drankje. Hij mompelde een snel bedankje toen hij het glas toegeschoven kreeg en sloeg een deel hiervan meteen achterover. Het was beter om alles in een keer te doen, dan brandde het minder, maar in twee keer vond hij ook niet erg. Het branden was ook wel fijn soms. Het hoorde natuurlijk bij de drank.
Met zijn glas in zijn hand liet hij zijn ogen door de ruimte rollen, opzoek naar zijn beste vriend om zich bij hem toe te voegen weer. Tot zijn uiterste verrassing beland zijn blik echter op een opvallend groen meisje. Hij herkent haar meteen van eerder deze middag. Zonder er twee keer over na te lopen begint hij richting haar te lopen. Hij kijkt wat nonchalant om zich heen en botst dan 'per ongeluk' tegen haar op waardoor de resten van zijn drankje over hen beide terecht komen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Vic had de avond tot zover gespendeerd met wat vrienden, voor wie ze nu en dan drankjes betaalden en andere keren niet. Nooit had ze moeilijk gedaan om geld of wat dan ook. Het was voor haar immers van minder waarde sinds ze genoeg had en over het algemeen vrij weinig uitgaf. Ze woonde immers nog bij Tony, wie de vaste lasten en alles betaalde. Daarbij had ze een baan die haar redelijk goed betaalde sinds ze letterlijk elke keer haar eigen leven op het spel zette. De enige keren dat ze geld uitgaf was aan kleding en uitgaan. Haar kleding was dan ook vaak duur van een welbekend merk, al bestond niet haar gehele kledingkast uit designerkleding. Het meeste van haar geld ging nog altijd uit naar avonden zoals deze omdat ze altijd ging met het doel zoch niks meer te willen herinneren de volgende ochtend, wat haar vaker gelukt was dan niet. Tony leek het allemaal niet zo erg te vinden, haar zelfs hebben geholpen met het maken van een nogal realistisch nep ID. Hij vertelde haar nog regelmatig hoe hij precies zoals zij was op deze leeftijd en hoe ze een echte Stark was, wat meestal het moment was waarop ze hem vertelde dat ze technisch gezien was geadopteerd en dus nooit een echte Stark zou zijn, al wilde hij dit nooit accepteren. In zijn ogen was ze altijd een echte Stark.
Wat haar drang was om haarzelf ziek te drinken elk weekend wist ze zelf ook niet. Misschien was het onderdrukt jeugdtrauma wat ze niet onder ogen wilde komen en misschien had het een compleet andere reden, maar iets aan haar genoot er van. Praten tegen de mensen waarmee ze stond ging niet meer, gezien het volume van de muziek die niet langer speelde op de achtergrond. Ook hielpen de stemmen van andere mensen binnen niet mee. Tot zover op de avond hadden verschreidene mensen haar al aangesproken over haar uiterlijk, wat een normale gebeurtenis was voor haar zo onderhand. Het was niet eens echt meer irritant, en ze vertelde mensen er graag over sinds het meestal een begin van een gesprek en daarmee vriendschap was. Vic had talloze contacten in haar telefoon staan en na deze avond nog een stuk of vijf extra. Nee, ze had niets te klagen als het aankwam op haar uiterlijk en hoe het haar hielp in het dagelijks leven of tijdens het uitgaan.
Toch was het zo dat, hoe meer ze dronk, hoe minder lwuk haar persoonlijkheid werd. Al gebeurde dit meestal pas na een aantal uren, waarop mensen vaak te weinig helder verstand over hadden om er iets van te vinden. Vic daarentegen probeerde elke week haar best om er verandering in te brengen en tot zover ging het nog best redelijk. Tot er plotseling iemand tegen haar opbotste en zijn drankje deels over haar heen liet komen. Met een blik van ongeloof keek ze hem aan voor een kleine twee seconden. 'What the fuck, dude!' Riep ze tegen hem, het stem boven de muziek uit willen laten klinken. Het witte gucci shirt wat ze droeg had nu een vlek en ze was er niet blij mee. Haar brein vertelde haar dat ze gemakkelijk een nieuwe kon kopen of naar de stomerij kon gaan met het shirt om de vlek eruit te laten halen, maar logisch denken deed ze even niet meer. Zonder er ook maar over te twijfelen balde ze haar hand tot een vuist en raakte ze de jongen hiermee hard tegen zijn kaak. Het was op dat moment dat haar vrienden het oo begonnen te merken en een van hen een hand op haar schouder plaatste, die ze vrijwel meteen wegduwde. Deze jongen moest wraak verwachten voor zijn actie.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Wat er toen gebeurde had hij nooit zien aan komen. Normaal was hij vrij snel, maar door de hoeveelheid alcohol die er nu in zijn lichaam zat was zijn reactie snelheid ongeveer zo snel als dat van een normaal mens, wat dus niet super snel was. Hij had dan ook pas 0,1 seconde na de klap door wat er zojuist gebeurt was. Normaal was Misha absoluut geen persoon dat dit soort dingen op zocht. Maar normaal had hij ook niet een klap gekregen door tegen iemand op te botsen. Deze situatie was voor hem dan ook alles behalve normaal. Hij was echter wel zeker dat ze er niet zomaar mee weg zou komen. Al merkte hij ook op dat het meisje erg agressief leek. Sinds wanneer was het zó iets ergs om tegen iemand op te botsen. Oké zijn drankje kwam deels over haar heen. Oké op de normale huid zou de drank erg branden, maar hij had zo het gevoel dat haar huid alles behalve normaal was, en het zag er ook naar uit dat er geen brand plekken waren. Anders had ze ook wel gegild, dacht hij dan. "What the fuck!" riep hij vrijwel gelijk na de klap. Als je Misha een week terug verteld had dat hij in een gevecht zou raken in een bar had hij gelachen, of wellicht gedacht dat hij een slecht iemand zou moeten verslaan in een bar. Maar een gevecht met een ander 'normaal' persoon? Iemand die eigenlijk niks fout had gedaan? Nee, dat had hij nooit verwacht. Toch vond hij het nu totaal geen probleem. Voor hij het zelf dan ook door had had hij alweer naar haar uitgehaald en was hij met zijn vuist tegen haar neus gekomen. Meteen voelde hij hierna ook een hand op zijn schouder. Kort wierp hij een blik naar achter en zag dat het Ned was. De blik die Misha hem gaf zei echter genoeg en hij zette gelijk een paar stappen naar achter. Hij was nooit eerder in een bar gevecht gekomen, voor zo ver Ned wist was hij nooit eerder in een gevecht gekomen. Het was dan ook best begrijpelijk dat Ned zo reageerde, een beetje afstandelijk sinds hij dus niet wist wat hij kon verwachten. Misha wist zelf ook niet heel zeker wat er ging gebeuren. Hij wist niet hoe hij zou reageren in zo een situatie sinds hij nooit eerder in zo een situatie was geweest. En hij had niet meer de volle controle over zichzelf, die was hij een paar glazen terug al verloren. Al zou het zo kunnen dat hij het plots terug kreeg, zijn lichaam werkte zo snel dat zelfs met de hoeveelheid alcohol die hij op had hij nooit lang dronken kon blijven.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De klap die ze terug kreeg deed haar even achterover vallen, enkel om weer opgevangen te worden door een van haar vrienden, wie haar overeind duwde en haar weer terugbracht op haar voeten. Haar hand greep naar haar neus, en zodra ze deze hier weer weghaalde zag ze de rode vloeistof aan haar handpalm kleven. 'Oh what, you think you can fight me?' Er was voor Vic geen probleem in het veranderen van haar gedaante, iedereen kende haar en daarbij viel ze al genoeg op met haar uiterlijk alleen. Als de jongen werkelijk dacht het van haar te kunnen winnen, dan was hij gek, zelfs al bevond ze zich in deze staat. Daarbij was ze getraind in vechten sinds ze zich kon herinneren, dus handmatig vechten was voor haar ook geen probleem. Toch, in plaats van dat iemand anders er een probleem mee zou hebben, was het de uitsmijter en de mensen achter de bar wie liever geeb gevecht hadden in hun bar. Het enige probleem was dat ze zich door de mensenmassa moesten werken die zich inmiddels had gevormd rondom Vic en de onbekende jongen. Gevechten leken altijd veel aandacht te trekken, of het nou de bedoeling was of niet.
Opnieuw haalde ze uit naar de jongen, ditmaal iets harder nu ze wist dat hij terug zou vechten. Het bloed dat nog altijd uit haar neus stroomde was daarbij ook een factor die haar aanzette om te blijven vechten. Niemand deed haar dit aan en al helemaal niet een nietsnut in een of andere bar. Niet alleen haar shirt wat volgens haar meer waard was dan hem, maar nu ook haar neus? Hij zou ervoor betalen. Normaal zou ze het nooit zo aangepakt hebben, in een gewone situatie zou ze het pasiever hebben opgelost, misschien zelfs wel hebben verteld dat het geen probleem was. Maar momenteel dacht ze niet helder en niets aan haar wilde zomaar accepteren dat de jongen dacht hiermee weg te komen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een lach verliet zijn lippen bij haar woorden. Ze dacht wel dat ze een hoop was. Zo een grote ego. Daar kon hij absoluut niet tegen, mensen die dachten dat ze zo veel waren. Hij dacht inderdaad dat hij haar kon vechten. Hij dacht zelfs dat hij gemakkelijk een gevecht tegen haar kon winnen. Natuurlijk had hij gezien dat ze in dieren kon veranderen, maar er was geen dier sneller dan hij was. En als hij zich even focuste kon hij er dronken ook wel over uit komen, dan zou zijn dronkenschap enkel wel snel weg zijn, en of hij dan nog het zelfde in stond over het vechten wist hij niet zeker, dat moest hij dan maar zien. "Oh I sure do I can fight you, care to change my mind?"
Op een aardige snelheid werd hij steeds minder dronken en werkte zijn zintuigen steeds sneller, dit was ook waardoor hij haar volgende klap gemakkelijk zag aankomen en hij er meteen voor aan de kant dook. Hij moest zijn best wel doen om niet té snel te zijn, hij wilde geen vermoedens opwekken en de kans oplopen dat zijn dekmantel gebroken werd. Er waren immers maar drie mensen die van zijn geheim af wisten. Twee collega's van hem bij S.T.A.R. Labs en Loki nu. Hij wist ook echt niet wat er zou gebeuren als anderen er achter zouden komen en hij wilde er eigenlijk ook niet achter komen. Hij nam meteen de kans die hij had door zijn vuist op best een hoge snelheid tegen haar buik te slaan om haar zo weer uit evenwicht te brengen. Toch hield hij zijn snelheid nog op een niveau om het niet al te verdacht te laten overkomen, hij probeerde dit echter. Of het echt werkte wist hij niet, maar de meeste mensen waren nu toch al wel te dronken om er echt goed op te letten. Zelf werd hij echter met de minuut minder dronken. Hij wist echter dat zodra hij helemaal sober was de kater zou komen en dan zou hij wellicht nog minder goed kunnen vechten, wat hij absoluut niet wilde want nu hij er aan begonnen was wilde hij het ook wel af maken. Tenzij ze natuurlijk gestopt werden, dan zou hij niet andere ook gaan vechten puur om haar weer te kunnen vechten, zo laag was hij nog net niet.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar vuist werd vermeden alsof hij het minuten geleden al aan zag komen. Verbaasd keek ze hem aan, al had ze niet veel tijd om erbij stil te staan, sinds ze van haar voeten werd geslagen. Pijnlijk kwam ze op de grond terecht, waar ze voor enkele minuten bleef zitten. Dit was de reden dat je nuchter moest zijn voordat je vechten mocht voor S.H.I.E.L.D. Anders eindigde je op de grond met enkel verwarring gaande door je gedachten zoals Vic momenteel had. Pijnlijk klemde ze haar arm rondom haar middel, al stond ze al gauw weer op. Twee van haar vrienden stonden naast haar, een aan elke kant. Toch leek dit niet genoeg om de uitsmijter bij hen weg te houden, die Vic bij haar schouders vastpakte en wegsleepte naar buiten. 'Sure, pick the weird looking girl!' Snauwde ze tegen de man, wie duidelijk geen zin had in haar dronken razernij. Alsof ze de vijfde was die avond werd ze buiten gezet en bleef de man stug voor de deur staan. Chagrijnig gemompel liet ze horen, vooraleer ze haar vrienden naar buiten zag lopen. 'You okay?' Vic knikte even als antwoord. 'I'm gonna go home.' Murmelde ze toen, na de tijd te hebben bekeken op haar telefoon. Drie uur 's nachts, nog redelijk vroeg voor haar gebruikelijke vrijdagavonden, al was er niets mis met het inhalen van wat slaap. 'But tell that kid this isn't the damn last he's heard of me.'
Na een taxi te hebben gebeld, keek ze nogmaals naar de vlek op haar shirt, wat duidelijk in de stof was getrokken. Het zou een wonder zijn als ze deze er nog uit zou krijgen. Zuchtend keek ze op toen ze iemand haar naam hoorde zeggen. De taxi chauffeur. Ze gaf hem het adres van waar ze zijn moest zodra ze ingestapt was en merkte nog geen twee seconden later hoe ze wegreden. Haar gedaante leunde ze tegen de deur van de taxi aan, moeite gehad met het openhouden van haar ogen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Nog voor hij weer een klap kon krijgen of een tegen aanval zou kunnen verwachten kwamen er al uitsmijters naar hen toe. Hoewel hij kon zien hoe het meisje er gelijk uit gezet werd werd hij zelf eerst tegen enkel vast gehouden. "You have to calm down." Werd er hem verteld terwijl hij vast gehouden werd. "Calm down or I'm going to have to kick you out as well." Waarom wist hij niet maar dit maakte hem nog bozer eigenlijk. "Oh so you're going to fucking kick her out immediately but I have to calm down or you'll kick me out? I can't decide if you're being racist because she's green or if you're being fucking sexist. Who the fuck do you think you are to be a racist sexist prick?" Of hij het nu op nam voor het meisje of dat hij gewoon geïrriteerd was wist hij niet maar zijn houding zorgde er wel voor dat hij er gewoon ook uitgestuurd werd. Hij werd mee gesleept naar de uitgang door de man en gewoon naar buiten geduwd. Hij vond het op zich wel een redelijke reactie sinds hij ook niet super beleefd was geweest dus hij besloot ook niet verder tegen de man in te gaan. Wat was het punt daarvan überhaupt? Met een zucht draaide hij zich om en hij begon maar een beetje te lopen. Hij merkte plots ook dat de alcohol helemaal uit zijn lichaam was en de hoofdpijn kwam. Dat was weer wel een nadeel. Zijn systeem werkte zo snel dat hij niet eerst een goede nacht slaap had voor de kater kwam. Hij werd niet wakker met een kater hij kreeg het meteen na het drinken. Al ging de kater ook best snel over dus dat viel weer mee. Hij voelde zijn telefoon trillen en nam deze uit zijn broekzak. Het was een bericht van Ned dat hij er nog niet uit kon dus dat ze later wel weer zouden praten. Misha besloot er niet op te reageren en stak zijn telefoon terug zijn zak in. Kort keek hij om zich heen of er niet te veel mensen waren, maar al snel zag hij dat de mensen die er waren behoorlijk dronken waren allemaal. Zonder enige schaamte of angst om herkend te worden begon hij toen ook maar te rennen. Binnen no time kwam hij aan bij zijn appartement waar hij gelijk naar zijn kamer toe liep en bijna meteen in slaap viel toen zijn vermoeide lichaam het zachte matras raakte.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Slaperig had ze de chauffeur betaald, wie haar bij het huis had afgezet. De deur werd geopend door Jarvis, al werd er geen woord gesproken. In een streep was ze doorgelopen naar haar slaapkamer, vanaf waar ze de badkamer inliep om haar neus te kunnen bekijken in de spiegel. Hij leek niet gebroken al plakte er nogal wat bloed aan haar gezicht, wat ze eraf veegde, enkel om een blauwe plek te kunnen zien die zich aan de linkerzijde van haar neus had gevormd. Een zucht bracht ze uit, vooraleer ze de badkamer achter zich liet en haar gedaante liet vallen op het bed. Vrijwel meteen viel ze in slaap.

Een gevoel van hoofdpijn was hetgeen wat haar wekte de volgende dag. Met enkele geluiden van pijn en tegenzin rolde ze uit bed. Na een snelle douche te hebben genomen liep ze weer door de gangen van het huis, gekleed in de meest comfortabele outfit die ze had. Een glas met een rozige drank erin stond voor haar klaar op het aanrecht. Tony had het zijn ''Stark industries anti-hangover cure'' genoemd. Blijkbaar was het uitgevonden tijdens zijn eigen jeugd door hem die probeerde van zijn kater af te komen en elke keer werkte het verbazingwekkend goed. De smaak daarentegen was alles behalve goed. Toch, ondanks het gevoel van tegenzin werkte ze het drankje in een keer naar binnen om het zo sneller achter de rug te hebben. Het glas liet ze achter, vooraleer ze wat slenterend door het gebouw liep.
Uiteindelijk kwam ze terecht in het lab, waar ze op de bureaustoel plaatsnam. Haar doel was momenteel om uit te vinden wie die jongen van het gevecht tussen haar en Loki kon zijn, al had ze nog altijd vrij weinig hoop in dat ze hem werkelijk vinden zou. 'Right so he's crazy fast..' Murmelde ze tegen haarzelf. 'Red suit.. Blue eyes.' Waarom het hielp om de informatie hardop tegen haarzelf uit te spreken wist ze niet, maar het maakt het gek genoeg gemakkelijker om alles opnieuw voor ogen te zien. Wat afwezig wreef ze in haar ogen, vooraleer ze haarzelf richtte tot de schermen voor haar, waarop al wat informatie te zien was. 'How tall is he? What's the average height of an American male.' Zijn lengte zou ze met geen mogelijkheid kunnen raden. Zelf was ze vrij klein en in vergelijking tot haar was iedereen lang. 'The average height of the American man is 5 foot 9 inches.' De stem van het systeem deed haar wat opschrikken, al was het een handig antwoord. 'Thanks.'

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het geen wat hem 's ochtends wakker maakte was zoals gewoonlijk zijn vierde wekker. Hoewel hij het niet zo veel nodig had hield hij er van om lang in bed te liggen en door te kunnen slapen, helaas had hij dingen te doen en als hij nu niet uit bed kwam zou hij zelfs met zijn snelheid niet op tijd kunnen zijn. Zijn handen plaatste hij naast zijn lichaam om zich zo overeind te duwen. Met enige tegenzin kwam hij toen zijn bed uit. Hij had met zijn collega afgesproken in het lab sinds dat gesloten was en ze daar met alle privacy die ze nodig hadden testen kunnen draaien op Misha. Het was nog niet zo lang geleden dat dit met hem gebeurt was. Het was toen hij bijna achttien was dat hij geraakt werd door de bliksem en bijna een compleet jaar in coma had gelegen. Toen hij wakker werd in het laboratorium waar hij nu werkte, begonnen ze al op hem te testen. Er waren echter maar een paar die van zijn bestaan afwisten, zelfs zijn baas wist van niks. Voor bijna een heel jaar hadden zijn twee collega's hem verborgen en inleven kunnen houden in de kelder van S.T.A.R. Labs. Zij waren, samen met Loki, de enige die van zijn bestaan afwisten. Zijn bestaan als de Flash dan. Nu zou hij elk weekend zijn tijd besteden op dezelfde plek waar hij doordeweeks zijn dagen uitleefde, maar doordeweeks werkte hij, in het weekend was hij een soort proefkonijn. Er werden constant testen op hem uitgeoefend en hij zou steeds moeten rennen en trainen, manieren moeten vinden om zijn snelheid te verbeteren. Hij vond het helemaal niet zo erg om een proefkonijn te zijn, hij hoopte gewoon dat ze met een reden voor zijn plotse snelheid konden komen. Het kon namelijk niet dat dit door gewone bliksem was gekomen, dat geloofde hij absoluut niet.
Zijn ochtend verliep zoals gewoonlijk vrij snel, binnen minder dan een minuut was hij klaar, compleet gedoucht, aangekleed en met een ontbijt in zijn maag was hij klaar om te gaan. Het enige dat anders was aan zijn ochtend was het feit dat hij niet alleen was in zijn flatje, maar samen met een God, hoe gek het ook was om te geloven. Met enkel een knik als afscheid vertrok Misha toen naar het lab toe. Binnen no time was hij hier aangekomen. Zijn ene collega, Peter, begon gelijk toen hij binnen was te praten over een brand. Bijna meteen was Misha alweer omgekleed in zijn kostuum en onderweg naar de plek van de brand terwijl Peter via een microfoon vanuit het lab tegen hem praatte. Het was een advocaten bureau in het wat duurdere gedeelte van de stad vertelde hij, er waren zo een twintig mensen binnen op het moment. Op top snelheid maakte Misha zijn weg naar het gebouw en ging vervolgens steeds naar binnen en naar buiten om iedereen die binnen zat veilig buiten te brengen. Uiteindelijk was iedereen buiten maar hij nog binnen. "Pete, how do I stop the fire?" vroeg hij, lichte angst was te bekennen in zijn stem. Hij had wel eens eerder mensen uit een brandend huis gered, maar dat was wanneer de brandweer al aanwezig was om het huis te blussen, nu moest hij opschieten anders zou de schade veel te groot zijn, het vuur was namelijk overal al.
Hij hoorde getik door het oortje in zijn oor. "Uhm ok so here's what you have to do," begon Peter in zijn oor. "You have to create two tornadoes, one with both your hands. The heat gets diffused by creating a tornado, you're creating two with your hands so you don't have to destroy the entire building with said tornado." Wat hij moest doen was voor Misha vrij duidelijk. Niet alleen wist hij goed genoeg hoe tornado's werkte maar had hij er zelf ook wel eerder een moeten creëren. Hij begon toen ook op reuze snelheid met beide zijn armen circulaire bewegingen te maken. Deze bewegingen in de lucht zorgde voor tornado's rond zijn armen wat alle hitte weg zoog van de vlammen. Vrij snel trok al het vuur toen ook weg.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Minutenlang had Vic in stilte gezeten, geprobeerd na te denken aan wat het dan ook zijn kon wat zijn identiteit zou kunnen verraden, al leek niets een mogelijkheid te zijn. Zelfs zij kon niks bedenken en ze had hem immers gezien, een argument met hem gehad en verteld dat hij zich niet meer met haar gevechten moest bemoeien. Waarom wist ze dan nu niets meer van zijn uiterlijk? Als helden gewoon zouden stoppen met maskers dragen zou haar werk zoveel gemakkelijker zijn. Een stem deed haar opschrikken. 'Thor wants to talk to you.' Tony's stemgeluid deed haar opkijken van het toetsenbord waarnaar ze gestaard had. 'What? Right now?' Hij knikte even. 'Can't he call?' Vroeg ze vervolgens wat zuchtend. 'Yeah right, because he's so good with technology.' Ergerlijk gezucht liet ze horen na de bijdehante opmerking van de man, vooraleer ze opstond van de stoel. Haar mobiel had ze uit haar broekzak gepakt om deze nog even te checken. Plotseling kwam ze langs een nieuwsbericht over een gebouw wat in brand stond. Dat was echter niet hetgeen wat haar aandacht trok, het was het gedaante waar ze over spraken dat haar maar al te bekend voorkwam. 'That fast kid is saving people from a burning building.' Het scherm liet ze aan Tony zien, wie vragend een wenkbrauw optrok. 'Right, we'll find him, don't worry about it. Just go to S.H.I.E.L.D.'
Na een korte pitstop in haar slaapkamer om haar kleding te verwisselen voor haar kostuum, sinds dit het enige was wat ze had dat mee veranderde met haar gedaantes. Het was dan ook de enige reden dat ze niet veranderde als ze normale kleding droeg. Het zou niet goed komen. Uiteindelijk was ze vanaf het balkon als vogel richting het S.H.I.E.L.D hoofdkantoor gevlogen. Uiteindelijk was ze hier geland als mens, met een slechte landing, sinds ze bijna struikelde over haar eigen voeten. 'Damn.' Murmelde ze zodra ze haar balans weer gevonden had. 'I am stressed out..' Het was de enige logische reden, normaal gesproken had ze prima balans.
Nog geen seconde nadat ze naar binnen was gestapt hoorde ze het luide stemgeluid van de Noorse god. 'Beast girl!' Waarom het altijd klonk alsof hij schreeuwde was voor haar nog altijd een raadsel. Misschien was het een cultuurverschil. 'Yeah, you wanted to talk to me?' Vroeg ze nog altijd enigszins verbaasd. 'About Loki.' Antwoordde hij toen, onderwijl hij begon te lopen. Enigszins snel moest ze lopen om hem bij te houden, al was het te doen. 'What about him?' De man keek haar aan alsof hij niet begreep waarom ze vragen stelde. 'You fought him, but you're not dead.' Gek genoeg voelde het voor Vic alsof hij geen vertrouwen had gehad in dat ze vechten kon. 'He isn't the kind of man to let somebody fight him and walk away alive.'

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Met een opgeluchte zucht keek hij nog enkele momenten om zich heen toen het vuur weg was om zeker te maken dat echt alles weg was. Toen hij hier honderd procent zeker van was vertrok hij op een aardige snelheid weer naar het laboratorium. Hier aangekomen deed hij gelijk zijn masker af. "Nice job Mish," glimlachte Peter naar hem. De jongen was ongeveer vier jaar ouder dan Misha zelf was en hij hield er maar al te veel van om Misha als een kindje te behandelen. Als zijn eigen kindje. Hij reageerde vaak als een trotse vader nadat hij weer mensen had gered. Zodra hij gewond raakte was Peter helemaal in 'protective dad'-mode en bij te gevaarlijke dingen probeerde hij Misha meestal te overhalen het niet te doen en het over te laten aan de avengers maar dat wilde hij absoluut niet. Natuurlijk, die mensen deden hun werk goed. Maar tot nu toe was het enige wat hij vaak over hen hoorde was dat er een grote vijand was en dat ze hem wel versloegen maar daarvoor eerst de halve stad verwoestten. Hij vond het geen ideale manier van mensen redden. Er bleven mensen sterven en veel mensen verloren ook hun huis of werk plek. Natuurlijk was het lastig als je echt grote vijanden had, maar Misha had ook grote vijanden gehad, daar hadden de avengers geen een keer naar om gekeken, dus zulke goede helden waren het nou ook weer niet in zijn ogen. Behalve Captain America. Die man was geweldig en moest ten alle kosten beschermd worden. Als Misha Loki niet had gekend was de geweldige Steve Rogers zeker zijn man crush. Nee fuck it Steve Rogers was zijn man crush, Loki was niet echt een man voor zover hij wist. In de Norse mythologie was Loki namelijk een soort half god die zijn vorm en gender kon veranderen, was Loki zijn echte gender was wist Misha dus niet. Wellicht was deze Loki wel helemaal niet hetzelfde als die van de norse mythologie en was hij wel gewoon een man, maar alsnog telde Misha hem niet als man crush.
Deze gedachte schudde hij echter van zich af toen Ella, zijn andere collega, begon te praten. "We uh, we keep getting these spam mails about an Avengers pop up store here in New York?" zei ze lichtelijk door de war. Meteen schoot Misha zijn hoofd omhoog. Fan van de Avengers was Misha duidelijk niet, maar hij zou er alles voor doen om een captain America shirt in zijn maat te pakken te krijgen. Of niet eens zijn maat. Dan zat het maar oversized, kleiner dan zijn maat verkochten ze namelijk niet in fan shops, het begon altijd van XS, soms zelfs van S alleen. Sommige fan shops verkochten alleen S, M en L en dat vond hij soms nog wel rude voor de mensen die niet van oversized kleding hielden en voor de mensen die groter dan een L moesten dragen, hij vond het gewoon oprecht raar. Misha droeg het liefste gewoon een XS, dan zat het shirt mooi en goed rond zijn lichaam. Met sommige shirts gebeurde dat ook wel met een S maar die was vaak gewoon uitverkocht. Als hij een shirt oversized wilde kocht hij altijd een L, dan was het namelijk ook wel lekker goed oversized.
"When?" vroeg hij zo nonchalant mogelijk, hij wilde niet laten merken dat dit nieuws hem super enthousiast maakte. "It opens tomorrow at eight AM," zei Ella. Misha knikte klein op haar woorden en maakte een mentale notitie dat hij thuis nog moest opzoeken wat het adres was. Er op tijd komen zou voor hem geen probleem zijn maar het was een unieke pop-up store dus het zou vast super druk zijn. De meeste gingen in de nacht al voor de deur staan. Misschien moest hij dat ook maar doen, veel slaap had hij toch niet nodig.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Vic had haar schouders opgehaald onderwijl ze lichtelijk moest joggen om de man bij te houden. 'I mean.. Maybe he just doesn't want me dead? He could've realised that the world can't miss me.' Lachend sprak ze de woorden uit, al leek Thor de grap niet in te zien. 'This is no time to joke around, Beast Girl.' Vic keek wat ongemakkelijk weg, van haarzelf geweten dat ze niet zomaar stoppen kon met ongepaste humor op ongepaste momenten. 'He has a motive behind it and I want to know what's going on.' Ging hij verder, onderwijl Vic haar best deed om geen grappen meer over de situatie te maken. Hoe ze het voor elkaar moest krijgen om zomaar te stoppen met haar manier van omgaan met slechte situaties wist ze niet, maar ze was bereid het te proberen. 'Dude, relax.. We'll figure it out.' Even bleef ze stil. 'Well not we as in, including me because I have no idea what to do or what to tell you, but we as in everyone here.' Deze opmerking leek hij dan wel weer grappig te vinden, aangezien ze zijn lach kon horen weergalmen door de gang. 'Why did I even bring you here to talk about this?..' Enigszins zuchtend vroeg hij het haar. 'Beats me.' Plotseling stond hij stil. 'Did you not see any suspicious behaviour?' Vic schudde enkel haar hoofd. 'He didn't act weirder than usual.' Vanuit haar ooghoeken zag ze Steve Rogers door de gang lopen, er goed uitziende zoals gewoonlijk. 'Hey dude.' Sprak ze enthousiast tegen de man. 'Hello Beast Girl.' Terwijl hij langs haar heen liep aaide hij haar even over haar hoofd. Het was iets wat mensen wel vaker deden. Ze hoorde Beast Girl en plotseling was alles wat ze zagen een soort menselijke hond. Bij de meeste mensen kon ze het echter wel waarderen en Steve was zeker een van die mensen.
Het gesprek met Thor was van korte duur, sinds ze hem niet erg veel verder kon helpen als het aankwam op Loki's kwaadaardige plannen. Ze stond inmiddels op de rand van het dak, naast een helikopter. De mensen keken er niet meer vreemd van op, geweten dat vallen en echt doodgaan geen optie was omdat ze op tijd veranderde. 'Just call me if you have questions, but I probably won't have answers.' Had ze nog tegen Thor gezegd. Een snelle 'Later dudes!' Tegen de rest van de mensen die ze onderweg tegen kwam. Lachend liet ze haarzelf achterover vallen, wachtend op het juiste moment om te veranderen. Enkele mensen zag ze geschrokken omhoog kijken en wijzen. Hooguit vijftig meter boven de grond veranderde ze echter in een mus en vloog ze weg, terug naar huis.
Eenmaal thuis landde ze op het balkon, enigszins snel naar binnen gelopen. Tony was nergens te bekennen, wat ze zo onderhand wel gewend was. Waarschijnlijk was hij wel thuis maar gewoon in het lab of een andere ruimte. Zelf bleef ze in de woonkamer hangen, haarzelf op de bank laten vallen en de tv aangezet en vervolgens haar playstation. Gamen was iets wat ze redelijk vaak deed in haar vrije tijd, niet geweten hoe ze anders haar tijd door moest brengen. Lezen was saai, koken kon ze niet en sporten deed ze vast al wel genoeg. Bank hangen en pizza eten was dan ook het enige wat ze graag deed met haar vrije tijd.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De rest van de dag was voorbij gevlogen en voor hij het wist was hij alweer thuis aangekomen in zijn appartement. Zijn avond had hij besteed met Loki. Ze waren in gesprek gekomen over van alles en nog wat. Over hoe het leven was op Asgard, over hoe het leven was op dat wat Loki 'Midgard' noemde. Ze praatte over hun verleden en praatte over de toekomst. Hoewel Misha slim was en goed uit keek dat hij zelf niet ook viel voor de vallen van de trickster, merkte hij toch op hoe leuk hij het kon hebben met de man. Hij kwam er ook best snel achter dat het niet zijn schuld was dat hij als slecht werd gezien, hij werd gewoon niet begrepen. De man werd opgevoed in de schaduw van zijn broer, hij kreeg nooit de aandacht die elk kin nodig had en was nooit de favoriet. Misha kwam er vrij snel achter dat in zijn eigen gedachtes, Loki een held was. En hoewel mensen het hier wellicht niet mee eens waren, hij kon het wel begrijpen. Loki was gewoon een slachtoffer van tragische omstandigheden en Misha had best medelijden met hem. Hun gesprek ging een groot deel van de nacht door tot ze beide maar naar hun slaap plaats keerde, of ze beide ook echt gingen slapen was niet duidelijk, maar ze hadden wat tijd voor hun zelf nodig.

De volgende ochtend vroeg was Misha alweer wakker. Het duurde hem alles behalve lang om zich klaar te maken. Na een snelle (letterlijk snelle) douche en hij zich aan had gekleed was hij naar de keuken gegaan voor een snel ontbijt van wat fruit, yoghurt en muesli. Hij werkte zijn ontbijt op een hoge snelheid naar binnen en vertrok gelijk de deur uit. Zijn plan was om om zes uur al bij de winkel te staan maar zelfs met zijn snelheid kwam hij altijd te laat. Hij kwam dan ook pas om acht uur precies bij de winkel aan. Hij drong zich door alle mensen heen naar binnen en ging eigenlijk meteen opzoek naar de Captain America merch. Naast Captain America merch boeide de meeste dingen hem niet echt, behalve dat Loki hem had gevraagd of hij iets van Thor mee wilde nemen. Zijn verzoek had Misha een beetje apart gevonden maar als dat was wat hij wilde had Misha er geen moeite mee iets mee te nemen voor hem. Hij wist vrij snel een Thor plushie te pakken te krijgen en was behoorlijk trots op zichzelf. Maar zijn echte missie was natuurlijk een Cap shirt in zijn bezit krijgen. Het duurde hem best lang en kostte ook behoorlijk wat moeite voor hij eindelijk een shirt in zijn visie zag. Zo snel als hij kon, zonder op te vallen, maakte hij zijn weg door de mensen heen naar het shirt en hij greep er naar.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Voor haar gevoel was de dag voorbij gegaan zonder dat ze ook maar de tijd had gehad om het te merken. De zon was onder binnen no-time en na nog enkele uren te hebben gegamed was ze slaperig naar bed vertrokken. Het scherm had alle energie uit haar weten te slepen, al gaf ze de voorgaande avond ook lichtelijk de schuld. Meestal was ze nogal een ochtendpersoon, dus uitslapen ging maximaal tot een uur of tien 's ochtends.

De daaropvolgende ochtend was enkel bewijs dat Vic niet uitslapen kon, haar ogen geopend om zeven uur in de ochtend. Besloten dat ze vandaag niet de gehele dag binnen zou spenderen, rolde ze uit bed. Geweten dat ze naar buiten zou gaan, had ze na haar shirt, broek en schoenen een pet op haar hoofd gezet. Een vest had ze uiteindelijk nog aangetrokken, de capuchon over haar hoofd getrokken, wat haar gezicht een stuk minder herkenbaar maakte. Ontbijt had ze redelijk snel naar binnen gewerkt. Haar gebruikelijke cereal met melk. Voetstappen deden haar opkijken van de puzzel op de achterkant van het pak cornflakes. Tony liep klaarwakker door de keuken, wat ze niet van de man gewend was. 'You're up early.' Verbazing was te horen in haar stem. 'Can't sleep.' Gemeend was het niet, waarschijnlijk was hij ergens druk mee maar had hij geen zin in Vic's eindeloze vragen over zijn projecten. 'Going outside?' Vroeg hij haar toen, duidelijk door haar outfit van die dag. 'Yeah, I don't wanna spend my enitre day inside the house again.' Tony knikte even om haar opmerking. 'Go check out that store while you're at it.. The pop-up avengers store. They've your merch there as well.' Opgewekt keek ze wederom op van de puzzel. 'No way.' Sprak ze met haar mond vol cereal. 'That's today?' De kom, waar enkel nog wat melk in zat, plaatste ze op het aanrecht. 'I want a shirt with Steve's face on it!' Haastig liep ze de keuken uit, richting de voordeur. 'Yeah sure, because he's so clearly the best avenger.' Hoorde ze Tony nog enigszins geïrriteerd zeggen.
Lopend baande ze zich een weg door de straten van New York, de drukte nooit kunnen zien te vermijden. Het was alsof niemand in de stad ooit sliep of ook maar thuis was. Zoekend keek ze ondertussen om haar heen, geprobeerd de winkel te vinden. Het adres wist ze vaag, al had ze er niet veel aan. Geweten dat het pas open zou gaan om acht uur 's ochtends had ze haarzelf dan ook verteld om rustig aan te doen. Minstens een uur lang liep ze zoekend door de stad. Uiteindelijk had ze het gevonden. Uit pure hoop om niet door iedereen herkend te worden en op die manier in alle rust een captain America shirt in haar bezit te kunnen krijgen, had ze haar handen in de zakken van haar vest gestoken en haar hoofd iets gebogen. Voorzichtig probeerde ze door de mensenmassa heen te komen om uiteindelijk de cap merch te vinden. Veel shirts in haar maat leken er niet meer te zijn, dus zodra ze er een probeerde te pakken hoopte ze ook dat niemand haar voor zou zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld