Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // ft BeauRathbone

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Ik staar naar zijn koffie waar hij zijn handen omheen heeft gevouwen. Hij heeft een ring om die prachtig is. Geen ring die je vaak ziet, tegenwoordig. Hij lijkt al wat ouder, net zoals mijn ketting. Ze hebben dan wel niet dezelfde steen of iets dergelijks, maar het is te merken dat ze beide niet van deze tijd zijn. Zijn ring heeft een blauwe steen erin zitten, Lapis Lazuli, als ik het goed heb. De kleur van die steen vind ik sowieso al mooi, maar in een ring verwerkt, maakt het plaatje helemaal af. Ik kijk op al hij verteld dat hij hier twaalf jaar geleden is vertrokken uit New Orleans. "Twaalf jaar geleden? Dan vind ik het knap dat je de koffie zo lekker vond. Weinig kinderen vinden koffie lekker." lach ik. Vroeger nam ik zelf hier altijd chocolademelk of thee. Pas toen ik iets van vijftien of zestien was, begon ik echt met koffie drinken. De jongen voor mij ziet er niet bepaald oud uit, dus hij was vast jong toen hij hier wegging. "Wel vervelend dat je vaak moet verhuizen, dan heb je vaak vrienden achter moeten laten, zeker?" vraag ik nieuwsgierig. Het is een zwaar onderwerp, lijkt mij, maar toch ben ik benieuwd naar hoe hij dit ervaren heeft. Het zal vast niet makkelijk zijn om telkens nieuwe vrienden te moeten maken. Ik moet lachen als hij zegt dat ik hem moet adviseren welk drankje lekker is en welke niet. "Dat zou je zeker kunnen doen, er zijn veel lekkere soorten koffie te vinden hier." antwoord ik. De normale koffie en simpele thee blijven wel m'n favoriet, maar hier en daar een speciale soort koffie of een exotische smaak thee kan er ook wel eens in. "Ja, precies. Dat vind ik ook fijn. Altijd maar zo alleen in je kamer is ook weer zo eenzaam. Hier is het gewoon fijn." antwoord ik. Mijn favoriete plek en dat is volgens mij ook zeker aan mij te merken.

Niklaus
Met veel interesse, luister naar wat ze te vertellen heeft over haar droom om te reizen. Ergens was het pijnlijk om te horen waar ze allemaal naar toe wilt gaan. Het is altijd mijn plan geweest om haar overal mee naar toe te nemen wanneer ze wat ouder was. Ik kan makkelijk overal terecht komen en blijkbaar zou ik haar heel blij hebben kunnen maken met al die reizen. Helaas heb ik dit niet kunnen doen in de tijd dat ze aan het opgroeien was, maar misschien kan ik haar in de toekomst meenemen naar plekken. Wie weet worden we wel vrienden... Wie weet komt ze ooit wel erachter wat het echte verhaal is van ons. Voor nu moet ik het rustig houden en niet teveel kwijt erover. Hoe ik dit allemaal moet gaan aanpakken, moet ik uitzoeken. Misschien moet ik het er eens over hebben met Kol, aangezien ik weet dat hij maar al te graag hetzelfde wilt met het meisje waar hij altijd over praat. "Wat ik allemaal heb gezien? Oh, daar vraag je me wat." lach ik en neem een slok. "Ik heb bijna alles wel gezien. Sowieso de landen en continenten die jij zojuist hebt opgenoemd." De laatste tijd ben ik alleen niet voor ontspanning en gezellige vakanties naar deze landen geweest, het was alleen maar omdat ik op de vlucht was voor mijn lieftallige vader. Ik vraag mij af waar hij zich nu bevindt. Freya heeft al meerdere keren geprobeerd hem op te sporen, maar hij weet maar al te goed hoe heksen hem kunnen vinden. Om een of andere reden kan zij hem niet vinden, dus leven we maar een beetje in het donker, wachtend totdat hij hier eindelijk aankomt. We zijn de laatste tijd nooit ergens langer dan drie maanden gebleven. Daarbij woonden wij in huizen van levende mensen zodat Mikael niet naar binnen zou kunnen komen. Toch was het te riskant om langer dan de drie maanden te blijven, dus vertrokken we altijd weer naar een geheel ander land. Ik gok dat het nu niet langer dan drie maanden gaat duren voordat Mikael hier is. Ik weet zeker dat hij vaker, in de loop van de twaalf jaar, hier is geweest om te zien of we al waren teruggekeerd. Hij weet dat wij deze plek koesteren, dus ooit zouden we wel terugkeren. Het was alleen de vraag hoelang we erover zouden doen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail
Ik had een duidelijk doel voor ogen. Ik wist wat ik ervoor moest doen en ik was ook bereid om daar alles voor te geven. Het had even geduurd om op dit pad te komen, als ik heel eerlijk mag zijn. Ik was heel lang aan het twijfelen. Ik had op verschillende vlakken interesses liggen en dat ik daar wat mee wilde doen, was wel al vroeg duidelijk. Maar hoe ik die interesses zou combineren. Op welke manier. Wat ik op zou geven en wat niet, dat was nog behoorlijk lastig. Het voor jezelf duidelijk hebben wat je wil en wat niet, kan nog een behoorlijke opgaven zijn. Dat had ik zelf heel goed gemerkt. Ik was blij dat ik eindelijk wist wat ik precies wilde gaan doen. Waar ik wilde gaan studeren en wat ik later voor baan wilde. Het was goed om te genieten van de momenten die je nu had, maar het was ook belangrijk om aan je toekomst te denken. De tijd kon behoorlijk snel gaan. Dat had ik zelf ook wel door gehad. Daarom probeerde ik ook een goede balans te vinden tussen het genieten van het leven nu en de toekomst.
Mijn gedachten werden verstoord door de stem van Niklaus. Hij had een doordringende stem, maar niet op een vervelende manier. Hij had een bepaald soort charme over zich heen. Wat er voor zorgde dat ik toch wel wat interesse in hem had. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen, wanneer hij me vertelde dat hij behoorlijk wat gezien had. Ook buiten Amerika en dat zorgde ervoor dat het toch wat meer begon te prikkelen. Zo veel vragen schoten me op dit moment te binnen, terwijl ik hem juist niet wilde overspoelen met vragen. Hij gaf me niet het idee dat hij er niet op zat te wachten, maar je wist maar nooit waar iemand zijn grenzen lagen. .Zeker als je hem nog maar net kende. Toch beslloot ik om er verder op in te gaan. Daar was ik immers te nieuwsgierig voor. "En wat zou je dan aan kunnen raden. Wat zijn de plekken die je echt gezien moet hebben?"vroeg ik hem geïnteresseerd. Ik had nog niet veel van de wereld gezien. Ik ben zelfs nog nooit buiten Amerika geweest, wat er voor zorgde dat ik hunkerde naar andere culturen en andere plekken. Ik wilde weten hoe de wereld er uit zag. Wat er allemaal te beleven viel en dat wilde ik allemaal ontdekken.

Kol.
Mijn koffie was inmiddels al weer bijna op, maar dat was geen probleem. Als ik hier nog even met Rosalie zou zitten, wat ik wel hoopte, dan kon ik simpelweg een nieuw kopje koffie bestellen. Aan geld had de familie geen gebrek. Vaak hoefde ze niet te betalen. Konden ze pakken wat ze pakken konden en zo zorgde ze ervoor dat ze van alle luxe voorzien waren. Dat was een van de vele voordelen van het bestaan van een vampier. Je kon mensen voor je winnen, zonder daar veel moeite voor te doen. Je kon mensen beïnvloeden, als ze je niet aanstonden. Je kon zo ontzettend veel voor elkaar krijgen. Die macht voelde enigszins ontzettend goed, maar ik wist dat je er ook niet te veel gebruik van moest maken. Dat zou te veel opvallen en zou je in problemen kunnen brengen. Het was ook niet altijd een pretje, dat moest ik ook eerlijk toegeven. Het altijd maar moeten vluchten. Nooit ergens lang kunnen blijven. Je kon nooit een band opbouwen. Geen vriendschappen of relaties bouwen. Dat ging gewoon niet in een aantal maanden. De enige met wie ik een ontzettend goede band had, was met Rosalie. Daarnaast had ik allen nog mijn familie. Ik hield van het, stuk voor stuk, maar ik geloofde erin dat het ook goed was om meerdere connecties te leggen. En dat ging niet als je ergens maar drie maanden was. Al had ik geen spijt om mijn familie te steunen. Ze waren toch de enige wie ik daadwerkelijk kon vertrouwen, ondanks de problemen die we allemaal tegen kwamen.
Waar ik wel spijt van had, was het moment dat ik Rosalie achter moest laten om met mijn familie mee te gaan. De enige die me op een andere manier raakte. Om wie ik echt gaf. Iemand die geen onderdeel uitmaakte, maar ondanks dat toch zo veel voor me betekende. Ik had de keuze kunnen maken om te blijven. Om voor haar te blijven zorgen. Dan hadden we hier niet nu op deze manier gezeten. Dan kende ze me nog. Ze zou nog deel uitmaken van mijn leven en mijn leven zou dan zo veel beter zijn. Niet dat ik het erg vond dat ik haar opnieuw moest leren kennen. Ik was ontzettend benieuwd naar hoe ze opgegroeid was. Tot nu toe was ik ontzettend blij met wat ik hoorde. Ik schoot in de lach bij het horen van haar opmerking. "Dat klopt. Al ging mijn voorkeur toch wel uit naar andere drankjes als chocomel. Koffie ben ik op een latere leeftijd gaan waarderen"zei ik haar. "Vaak verhuizen is zeker geen pretje nee. Je moet telkens weer bij 0 beginnen en dat soms erg moeilijk. Daarom ben ik blij weer terug te zijn in New Orleans. Dit voelt toch wel als thuis"merkte ik op. "Dan zal ik hier zeker vaker komen. Ik ben benieuwd naar wat ze hier allemaal in huis hebben"zei ik vervolgens. "Dat kan ik goed begrijpen. Ergens ben ik ook wel graag onder de mensen. Ik hoef niet altijd een praatje te maken, maar gewoonweg omringd zijn door pratende mensen is soms ook wel fijn. Moet je nog lang naar school?"vroeg ik haar. Ik gokte dat ze in haar laatste jaar zat, maar dat wist je natuurlijk nooit zeker. Er kon van alles gebeurt zijn.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Met volle interesse, luister ik naar wat de jongen voor mij te vertellen heeft. "Waar heb je allemaal gewoond, als ik vragen mag?" vraag ik aan hem. Naar mijn mening zijn er veel mooiere plekken in Amerika om te wonen, dus ik ben wel benieuwd waarom New Orleans de plek is die hij thuis kan noemen. Zelf zou ik iets een 'thuis' noemen als er familie om mij heen is. Ondanks ik ergens wel graag uit huis zou willen, zou ik nooit ver van mijn stiefouders willen gaan. Ik wil ze nog makkelijk kunnen bezoeken wanneer ik daar zin in heb. Andersom natuurlijk ook. "Ik zit nu in mijn laatste jaar op de middelbare school. Hierna wil ik doorstuderen om een Engels docent te worden." vertel ik hem. Dat zou nog eens vier jaar extra school zijn, maar daar heb ik vrede mee. Zolang mijn toekomst eruit gaat zien als iets waar ik gelukkig mee ben, vind ik het allemaal oké. "Hoe zit het met jou en school? Ik denk dat het niet makkelijk is om een studie uit te zoeken als je zovaak weg moet. Tenzij je niet wilt studeren, natuurlijk. Of werk je al? Dat kan natuurlijk ook." Tegenwoordig studeert vrijwel iedereen wel na de middelbare school, dus van hem verwacht ik niet veel anders. Wat hij precies zou studeren, is mij nog een raadsel. Vaak zie je iemand en heb je al een idee van die persoon, maar bij deze jongen is het nogal onduidelijk. Sowieso is het moeilijk om deze jongen te lezen. Is hij altijd deze rustige, vriendelijke jongen? Ondertussen kijk ik even naar de klok die bij de ingang hangt. Ik moet zometeen echt weer richting huis gaan, als ik nog wat wil doen aan mijn huiswerk. Het maakt zichzelf niet, helaas. Ondanks het leuke en gezellige gesprek, is het toch tijd om gedag te zeggen. Snel kijk ik nog even of ik echt alles in mijn tas heb zitten. "Het spijt mij zeer om nu gedag te moeten zeggen, maar ik moet nu echt weer gaan." zeg ik terwijl ik op sta en mijn jas aan trek. Het is zeker jammer om nu al gedag te zeggen, maar wie weet zien we elkaar wel weer eens op dezelfde plek. Als ik hem zo hoor, is hij zeker gehecht aan deze plek net zoals ik. Het zou mij niet verbazen als hij hier net zovaak zou komen als ik. Als klant natuurlijk, niet met mijn werkuren erbij. "Ik vond het leuk om je te hebben ontmoet, Kol."

Niklaus
Haar vraag zet mij aan het denken. Wat zijn nou echt de plekken die een mens in deze tijd gezien moet hebben? Stel deze vraag elke eeuw opnieuw en ik zou steeds een ander antwoord geven. De wereld verandert zo snel, het is haast niet bij te houden. De mensen zien het zelf niet persé, maar als iemand die al zoveel jaar op deze aarde rondloopt, is het te zien. "Vele plekken in Europa zijn aanraders." vertel ik. "Je kan gaan voor de standaard plekken zoals Londen of Parijs, al zou je er wel snel op uitgekeken zijn. Er zijn een paar bijzondere of leuke gebouwen te vinden en hier en daar wat leuke winkeltjes, maar daar blijft het wel bij. Landen zoals Schotland, Noorwegen of Zweden zijn aanraders. Rust en kalmte." Ik grinnik om mezelf. Hoor mij dit nou zeggen, rust en kalmte. Ik ben alles behalve dat. Nou, misschien wat meer dan normaal. Ik weet mijn rust te vinden in het schilderen van schilderijen. Iets wat ik hier in New Orleans ook vaak heb gedaan en waarvan ik zeker van plan ben om het weer op te pakken. "Het ligt er geheel aan waar jij geïnteresseerd in bent. Ben je van de historie, of ga je liever voor landschappen?" Aangezien ik zelf vrijwel alle geschiedenis heb meegemaakt, gaat mijn voorkeur uit naar de landschappen. Iets wat moeder natuur gecreeërd heeft, al vraag ik mij af of moeder natuur wel iets goeds is. "Maar om helemaal eerlijk te zijn, elke plek heeft iets moois. Elke plek heeft een verhaal waarvan het waard is om gehoord te worden." Ik drink mijn gehele glas leeg en zet het lege glas terug neer op de bar. Ik hoef geen nieuwe, ik wil niet als een dronkenlap overkomen. Dat zou een slechte indruk achterlaten en dat is nou juist niet mijn bedoeling. Het is oprecht de eerste keer in tijden dat ik mezelf goed wil neerzetten. Normaal interesseert het mij geen ene zak wat andere van mij denken. Één draai aan hun nek en hun mening doet er niet meer toe, maar dat zal nooit gebeuren met het meisje achter de balie. Ik zal een manier vinden om haar goed terug in mijn leven te krijgen en niet voor eeuwig maar een klant zijn die haar telkens net teveel fooi geeft. Ooit zal ze herenigen met mij en zal ik haar dromen uit laten komen. Ik kan haar de wereld laten zien en ergens ben ik ervan overtuigd dat dit ook gaat gebeuren. Niemand zal in mijn weg staan, daar zal ik persoonlijk voor zorgen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ergens was ik lichtelijk verbaasd dat een man zoals hij, in New Orleans terecht gekomen was. Natuurlijk kwam je hier vele types tegen. Van zakenmannen tot een simpele toerist, maar Amerika kende vele andere plekken. En als ik hem moest geloven had hij hoogstwaarschijnlijke veel mooiere plekken gezien dan deze stad. Aan de andere kant kon ik het ook wel weer begrijpen. Ik had mijn leven hier op weten te bouwen. Ik was hier opgegroeid. Ik had mijn familie en vrienden hier. Ondanks dat ik graag veel wilde gaan reizen, moest het toch wel heel fijn zijn om een plek je thuis te nomen en ik had idee dat ik dat hier gevonden had. New Orleans was een stad dat bleef leven. Er was altijd wel wat te doen en er waren altijd wel mensen op straat te vinden en ergens kon ik daar wel genieten. Ik hield van de sfeer. De evenementen. De mensen. Nee, New Orleans was een bijzondere stad die ik graag mijn thuis bleef noemen. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen.
Toch had de man mijn complete interesse weten te trekken. Zijn charme stond hem goed. Iets aan hem zorgde ervoor dat je meer van hem wilde weten. Ik wilde mijn gesprek graag voortzetten, al had ik daar momenteel genoeg tijd voor. Haar shit zou nog wel even duren, maar dat was voor vandaag niet erg. Normaal gesproken ook niet, maar ik merkte heel goed dat de tijd een stuk sneller ging nu ik met Niklaus aan het praten was. Geïnteresseerd luisterde ik naar het antwoord dat hij me gaf. Ergens gaf ik hem wel gelijk. De grote steden had je waarschijnlijk zo gezien en was je zo op uitgekeken, al wilde ik er wel graag naartoe. Schotland, Zweden en Noorwegen waren niet per se de eerste plekken die me te binnen zouden schieten, maar het maakte me nu toch wel benieuwd. "Ik moet eerlijk zeggen dat Schotland, Noorwegen en zweden niet de eerste plekken zijn die me te binnen zouden schieten, maar ik moet zeggen dat ik die landen zeker zou willen bezoeken"begon ik met vertellen. "Ik kan zelf enorm genieten van een combinatie van beide. Het zit ergens ook in mijn aard. Ik kan oprecht genieten van de rust en kalmte dat een landschap uitstraalt, maar ik ben heel nieuwsgierig naar de achterliggende reden van dingen. Hoe meer iemand me kan vertellen, hoe beter"zei ik uiteindelijk. Ik was enorm nieuwsgierig en wilde altijd zo veel mogelijk te weten komen. Ik kon je dan ook het hemd van het lijf vragen, zonder enkele schaamte. "Daar heb je zeker gelijk in. Daarom wil ik ook zo veel mogelijk zien"stemde ik met hem in.

Kol.
Ik schoof mijn lege kop koffie een klein stukje voor me uit, zodat deze niet meer in de weg stond. Ik wist nog niet of ik hier langer zou blijven, of dat ik weer terug naar huis zou gaan. Dat hing allemaal af van wat Rosalie deed. Al moest ik eerlijk toegeven dat het enorm prettig was om hier weer met haar te zitten. Een gesprek met haar aan te kunnen gaan. Dat wilde ik al zo ontzettend lang doen. Jaren was ik kwaad omdat ik haar niet meer in mijn even had en nu zat ze gewoon naast me. Ze moest eens weten. Ik was nu nog vastberaden dan eerst. Ik ging haar echt niet meer laten gaan. Alleen als zij daar zelf op stond, maar in geen andere mogelijkheid liet ik haar nog een keer achter. Dit voelde immers veel te goed.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door haar vraag. "Overal en nergens. We bleven nooit ergens lang wonen. Hooguit een paar jaar. Waardoor het inderdaad lastig wordt met school. Maar ook met nieuwe vrienden maken. Je bent toch wat terughoudender en wat voorzichtiger, omdat je niet weet voor hoe lang je ergens blijven kan. En dat maakt het sluiten van vriendschappen toch wat moeilijker"gaf hij als antwoord op haar vraag. Het meisje bracht het goede in hem naar boven. Dat merkte hij nu weer. "Ik ben bezig met een studie fotografie. Door het reizen gaat het waarschijnlijk langer duren dan eigenlijk nodig is, maar ik hoop dat we hier nog een tijdje kunnen blijven"wist ik uiteindelijk uit te brengen. Ergens was het niet gelogen. Ik vond het altijd al een bijzondere ontwikkeling, dus was het misschien makkelijk om daar op in te gaan.
Al baalde ik op dit moment wel bij het horen van haar volgende woorden. Ik vond het jammer haar weer te moeten laten gaan. Ik had graag nog met haar gepraat, maar ik wilde ook niet opdringerig of als een stalker overkomen. Het moest soepel verlopen. Deze kans wilde ik zeker niet verpesten. Ik keek haar aan en stond vervolgens ook op. "Ik vond het ook zeker een genoegen om jou te ontmoeten. Ik heb het idee dat ik jou hier nog vaker tegen zal komen"zei ik glimlachend tegen haar. Ergens twijfelde ik of ik haar nummer niet gewoon moest vragen of niet. Ik wist niet of dat al te snel zou zijn.Wat betreft had ik niet de charmes van mijn broer en wist ik soms niet zo goed wat ik moest doen.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Ik glimlach naar hem. "Dat zal vast." Meteen daarna loop ik naar de deur toe en verlaat het koffiezaakje. Ik haal het slot van mijn fiets en stap op. Het koffiezaakje is niet ver weg, dus is met de fiets gaan is perfect te doen. In de winter wat minder, natuurlijk, maar zelfs dan kies ik er niet voor om met de auto te gaan. Ik kies alleen voor de auto als het echt niet anders kan. Met alle gemak, fiets ik richting huis. Het zonnetje schijnt op mijn gezicht, wat mij een blij gevoel geeft. Ik was sowieso al blij. Een gezellig gesprek hebben met een wildvreemde kan soms echt even fijn zijn. Ik hoop dat ik hem nog eens tegen kom. Soms eens een kopje koffie drinken met iemand erbij is geen slecht idee. Ik zie, na school, niet vaak vrienden omdat ik zoveel in mijn boeken gedoken ben. Dit zou zeker helpen om wat meer sociale contacten te leggen. We gaan het zien. Eenmaal thuis, zet ik mijn fiets in de achtertuin en loop ik mijn huis in. "Je hebt het nog lang uitgehouden daar." Hoor ik vanuit de woonkamer. Ik grinnik en loop er naar toe. "Je kent me, alles voor koffie." antwoord ik en ga even naast mijn vader en moeder zitten op de bank. Ze kijken naar de TV, een programma wat ik niet herken. "Heb je al je huiswerk nu af, dan?" vraagt mijn moeder, waarop ik mijn hoofd schud. "Nog niet. Er zitten wat lastige dingetjes tussen. Daarbij heb ik niet alleen maar huiswerk gemaakt toen ik daar was." vertel ik. Ze gaat verder niet op de details in, gelukkig. Mijn moeder kennende wilt ze alles af weten van de onbekende persoon die opeens bij mij kwam zitten. Niet dat er veel te vertellen zou zijn, aangezien ik hem verder ook niet echt ken. Alleen dat hij veel verhuist en nu weer terug is na een lange tijd en dat hij van fotografie houdt. Oh, en natuurlijk niet te vergeten, koffie. Het is even stil waarbij we alle drie naar de TV staren, waardoor ik besluit om maar naar boven te gaan om verder te gaan. Hoe eerder het klaar is, des te meer tijd ik heb om verder te gaan in mijn boek. Via de keuken, waar ik een bakje chips pak en een fles water, loop ik de trap op naar mijn kamer. Ik gooi mijn tas neer op mijn bed en zet mijn snack neer op mijn bureau. Hier ligt ook het boek waarin ik bezig ben. "Nog even wachten, je bent bijna weer aan de beurt." zeg ik tegen mezelf terwijl ik het boek vastpak en het verwissel met mijn schoolboeken.

Niklaus
Het is te merken dat ik haar volledige aandacht heb. Een goed teken, dus. Ik kan verschillende dingen doen om dit goed aan te pakken. Het eerste ding wat in mij opkomt, is blijven zitten en praten totdat ze klaar is met werken. Misschien even met haar meelopen naar huis of waar ze ook naar toe gaat, maar dat zou allemaal te snel gaan. Het lijkt mij niet verstandig om een klant die je voor het eerst ziet al meteen zoveel om je heen te hebben hangen. Het tweede wat in mij opkomt, en hetgene wat ik waarschijnlijk ook ga doen, is gedag zeggen op het moment dat ze haar volledige aandacht op mij heeft gestort. Iets wat ze nu al aardig doet. Ze vindt mijn reis verhalen klaarblijkelijk interessant, iets waar ze volgensmij wel wat meer van wilt weten. Ik haal mijn portemonnee uit mijn zak. Normaal gesproken zou ik de barman dwingen mij dit gratis te geven, maar bij haar kan dat niet. Sowieso omdat de nog steeds vervain draagt, maar ook omdat ik dat niet bij haar kan maken. Dat gaat tegen mijn eigen principes in, al zou ik het bij ieder ander wel doen. De prijs van de twee glaasjes bourbon die ik op heb, zijn lang geen vijftig waard, maar dat is wel wat ik neerleg op tafel. "Hou de rest maar." zeg ik en geef haar een knipoog. Naast mij zit nog steeds de klant die mij eerder zo irriteerde. Als ik hem toevallig eens op straat zou tegen komen, zou hij waarschijnlijk nog lang niet jarig zijn. Nu is het vooral inhouden. Als zij mij nu ziet moorden of iets anders wat niet elk normaal mens zou doen, zou ze nooit meer met mij willen praten. Überhaupt gezien worden. Ik denk dat ik dan wel weer kan gaan vluchten. Tenzij hij haar nu iets zou flikken en eerlijk gezegd zie ik hem ook wel aan voor zo iemand. Tot dan, zal ik niks uitspoken. Tenminste... Niet hier. "Het was mij een waar genoegen om je gesproken te hebben." vertel ik haar. Het liefst zou ik haar hand pakken en een kus erop drukken, maar dat gaat nu eenmaal lastig. Zij staat achter een bar. Daarbij doet vrijwel niemand dat meer in deze tijd, wat ik ergens wel jammer vindt. Een prachtige dame hoort netjes begroet te worden door een echte man, niet een simpele 'hallo' en een handdruk.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik haalde een hand door mijn lange blonde haar heen, terwijl ik mijn blik op de klok wierp. De tijd was behoorlijk snel voorbij gevlogen, zonder dat ik het ook maar door gehad heb. Dat was een goed teken. Het was het teken dat ik het goed naar mijn zin heb en me prima vermaakte. En dat was nu ook het geval. De man, die ook wel bekend stond als Niklaus, had mijn aandacht ook te pakken. Op een positieve manier. Nieuwsgierigheid zat als sinds ik klein was in mij. Het was een van mijn sterkere eigenschappen. Ik beschouwde het zowel als een positief als een negatieve eigenschap. Ik kon er ver mee komen, maar soms bracht het me ook wel eens in de problemen. Ik maakte er niet altijd vrienden mee en ik heb wel eens moeten nablijven, maar dat was het vaak genoeg waard. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen, terwijl ik die gedachten weer van mij af wist te zetten.
Mijn aandacht richtte ik uiteindelijk weer op Niklaus. Ik volgde de bewegingen die hij maakte en zag hoe hij zijn portemonnee uit zijn zak pakte. Voor mij was dat het teken dat de man de bar weer zou verlaten. Ergens vond ik dat jammer. Ik had graag nog wat met hem gepraat. Een klein beetje willen achterhalen wie hij nu precies was. Waar hij vandaan kwam. Waarom hij hier terecht was gekomen. Zacht beet ik op mijn lip en streek een plukje achter mijn blonde haar. Ergens hoopte ik dat ik de man vaker zou zien. Hem nog een keer tegen zou komen. Hem niet meer tegenkomen was iets waar ik me niet bij neer zou leggen. Ik zou het in ieder geval heel jammer vinden. De man was uniek, vandaar dat ik zo geïnteresseerd in hem was. Lichtelijk verbaasd keek ze naar het geld dat hij op de tafel neerlegde. De twee drankjes die hij op had, waren nog lang niet zo veel geld. Waardoor de fooi enorm was. Ergens wilde ik niet zo veel geld van hem aan nemen. Het was mijn werk en ik deed het graag. Natuurlijk was het krijgen van fooi altijd mooi. Zeker omdat je de gekregen fooi altijd zelf mocht houden. "Bedankt. Dat is heel genereus van je"zei ik tegen hem, terwijl een glimlach mijn lippen begonnen te sieren. 'De genoegen is geheel aan mij"zei ik glimlachend tegen hem. "En mocht je nog een keer een drankje willen doen, hoop ik je hier weer terug te zien"voegde het meisje daar nog aan toe.

Kol.
Ik keek het meisje na en volgde iedere beweging die ze maakte. Ik moest het haar nageven dat ze was opgegroeid tot een prachtige jonge vrouw en ik was blij dat ik haar hier tegen ben gekomen. En dat was misschien nog wel een understatement. Ik voelde me goed. Het meisje had altijd al het beste in mij naar boven weten te halen en ik was bijna vergeten hoe dat voelt. Tot nu. Ik voelde me beter dan nooit. Ik wist weer precies waarom ik om dat meisje ben gaan geven. Hoe belangrijk ze wel niet voor mij was. Natuurlijk spookte ze de afgelopen 12 jaar door mijn hoofd en was ik er van overtuigd dat ik haar weer zou zien, maar nu dat daadwerkelijk gebeurt was, wist ik hoe goed het wel niet voelde en dat gevoel wilde ik niet meer kwijt. Ik ging er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat ik dat gevoel niet meer kwijt zou raken. Niets zou mij meer wegjagen van deze stad. Van haar. Ik had nog een lange weg te gaan. Dat wist ik ook. Voor haar was ik nog een simpele vreemdeling die ze tegen was gekomen in een koffiezaakje, terwijl ze voor mij zoveel meer betekende. En ik hoopte dat ik dit uiteindelijk wederzijds zou zijn. Al moest ik dat natuurlijk goed aanpakken. Ik kon haar niet zomaar haar herinneringen teruggeven. Dat moest gebeuren wanneer ze daar klaar voor zou zijn en zelfs dan wist ik niet hoe ze daar op zou reageren. Ze kon dat op meerdere manieren opvatten. Het beste scenario was het feit dat ze het goed op zou vatten. Het slechtste scenario was het feit dat ze er van zou schrikken en niets meer met mij te maken wilde hebben. Ik hoopte natuurlijk op het eerste. Al had ik het niet voor het zeggen.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een van de serveersters. Ik betaalde mijn kopje koffie en gaf haar nog wat fooi. Het geld kon ik toch wel missen. Ik zorgde er maar al te vaak voor dat ik dingen gratis kreeg, maar bij dit zaakje had ik dat nog nooit gedaan. Vaak genoeg omdat ik met Rosalie was, maar ook omdat ik hier graag kwam. Ik gunde de serveerster nog een kleine glimlach, voor ik de koffiezaak uit stapte en op weg ging naar huis. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen. Mijn humeur was uitermate goed en dat kon niemand meer van me afnemen. De zon scheen op mijn huid en door de ring die ik om had, voelde het prettig, in plaats van dat het mijn huid wegbrandde. Op een rustig tempo liep ik naar huis toe, met een grijns die nog steeds mijn lippen wist te sieren. De eerste stap was gezet en daar was ik blij om.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Het harde werk is niet voor niks geweest. De eerste paar toetsen zitten erop en van een aantal zijn de cijfers al bekend. Zeer goede resultaten, al zeg ik het zelf. Ik mag het ook wel zeggen, ik heb er non stop aan gezeten. Als ik niet aan het werk was, was leerwerk het enige wat ik voor ogen had. Zelfs mijn boek heb ik nog niet uit kunnen lezen hierdoor! Gelukkig zit de toetsperiode er voor een aantal weken op, dus kan ik eindelijk rusten en wat vrije tijd hebben. Eindelijk kan ik verder gaan in het boek waar ik voor mijn gevoel al veel te lang over doe. Toch moet ik het bewaren voor vanavond, aangezien ik zometeen wat te doen heb. Vorige week, toen ik aan het werk was, zag ik de jongen Kol zitten aan het tafeltje waar wij elkaar hebben ontmoet. Dat was de tweede keer dat ik hem zag. Ik was zijn serveerster, dus hadden we even kunnen praten. Tot mijn verbazing, vertelde hij mij dat hij mij wel beter wilde leren kennen. Iets wat ik apart vond, maar ergens ook wel leuk. Hij vroeg of ik zin had om eens een kopje koffie met hem te kunnen drinken en hopelijk niet al te haastig weg hoefde te gaan, zoals laatst. In eerste instantie, wees ik het aanbod af. Ik had het te druk met school en wilde mij daar volledig op focussen. Hij bood aan om het te doen nadat al mijn toetsen waren geweest en dat vond ik goed. De dag dat wij hebben afgesproken voor een kopje koffie, is vandaag. Ik heb er opzich best wel zin in, eindelijk weer eens wat contact met iemand anders dan mijn ouders. Ik lig op bed en kijk op de klok. Het is al bijna middag. Misschien wordt het tijd om mij eens om te kleden, aangezien ik al heel de tijd op bed lig. Een keertje uitslapen kan geen kwaad. Ik sta op en kijk in mijn kast. Het begint de laatste tijd weer wat frisser te worden, dus kies ik ervoor om een simpel maar leuk, gestreept truitje aan te trekken. Daaronder een zwarte broek en mijn Dr Martens. Ik haal een borstel door mijn haren heen en besluit het gewoon los te laten. Vervolgens loop ik naar beneden toe om mijn ouders te begroeten. "Zo, goedemorgen, schone slaapster." lacht mijn vader. Ik rol met mijn ogen en grinnik. "Hey, ik verdien het ook eens om uit te slapen." zeg ik en haal een glas uit één van de kastjes. Dit glas vul ik met water en zet hem neer op tafel. "Wat zijn jouw plannen vandaag?" vraagt hij terwijl ik plaats neem aan de keukentafel. "Vanmiddag even naar mijn favoriete plek op aarde, verder niet veel." vertel ik. Met 'favoriete plek' weet mijn vader vrijwel meteen wat ik bedoel. Hij begrijpt niet hoe ik die plek na al die jaren nog steeds geweldig kan vinden, maar is blij dat het een normale plek is en ik er alleen overdag te vinden ben. "Moet je werken vandaag, dan?" vraagt hij, waarop ik mijn hoofd schud. Ik vertel hem dat ik heb afgesproken met een vriend, als ik Kol überhaupt zo kan noemen. Ik weet nog niet helemaal hoe ik over hem moet denken, maar ik hoop dat ik daar vandaag verandering in kan brengen.

Niklaus
Ik adem diep in en begin met een wandeling door de straten van New Orleans. Het is zaterdag, dus is het in de stad aardig druk. Ik vind het geweldig om die drukte te zien. Het laat de stad levendig overkomen en dat is wat je wilt zien van je eigen stad. Zo makkelijk is het niet om een stad op te bouwen van weinig naar dit. Over de jaren hebben natuurlijk veel mensen geholpen met het bouwen van New Orleans, maar uiteindelijk heb ik het meeste gedaan, vind ik dan. De afgelopen paar dagen, heb ik weinig van Marcel gehoord. Hij heeft goed door dat ik nog steeds de baas ben en dat is maar goed ook. De vampieren hier in de stad, laten weinig van zich horen. Ik weet dat er genoeg zijn, maar ze houden zich aardig stil. Hier en daar raakt er wel eens een toerist 'vermist', maar daar blijft het ook bij. De locale bewoners worden nooit aangeraakt. Dat zou teveel gaan opvallen. Ik ben van plan om na mijn wandeling een bezoekje te brengen aan de bar waar Abigail werkt. Als ik het goed heb, werkt zij vandaag. De afgelopen weken ben ik een aantal keer op bezoek geweest in de bar. Toevallig telkens wanneer Abigail aan het werk was. We hebben elkaar toen een aantal keer gesproken. Vooral over het reizen en over haar school. Ik merk dat ze ook wel benieuwd raakt naar mijn leven, maar voor mijn eigen belang, wilde ik eerst weten hoe het met haar leven zat. Twaalf jaar heb ik moeten missen. Ik heb zoveel moeten inhalen. We zijn al zeker een eind, maar ze weet nog vrij weinig over mij. Ergens zit ik eraan te denken om het gewoon te vertellen aan haar, maar zou ze dat wel aankunnen? Ik word uit mijn gedachten gehaald wanneer iemand tegen mij aanstoot. Geïrriteerd, draai ik om naar degene die tegen mij aan kwam. "Het spijt mij, meneer." zegt een oudere man die ik al veel te vaak heb gezien in de bar. De oude vent die zich misselijkmakend gedraagd tegenover Abigail, hij die mij boos maakt. "Kom jij maar even met mij mee." dwing ik hem. Meteen volgt hij. Geen vervain in zijn bloed, dat is goed om te weten. Samen lopen we naar een steegje toe waar geen mens of vampier te bekennen is. "Waarom zijn we hier? Waarom..." De man kijkt angstig om zich heen. Het is te merken dat hij dit maar niks vindt en dat is goed. Ik rol met mijn ogen en draai mij om naar hem. Hij ratelt nog verscheidene zinnen uit. "Och, houd toch je smoel." mompel ik en draai zijn nek om. Vrijwel meteen valt zijn levenloze lichaam op de grond. "Ik wil je bloed niet eens proeven, viezerik." mompel ik en staar naar het lichaam. Daar zijn we ook weer van af.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Een nieuw weekend was aangebroken. Iets waar ik enorm naar uit had gekeken. Al kon ik deze zaterdag niet uitslapen, aangezien ik weer achter de bar moest gaan staan. Ik hoopte dat ik Niklaus weer tegen zou komen vandaag. De afgelopen tijd was hij een aantal keer langsgekomen en hadden we goede gesprekken gehad. Ik had wel door dat ik hem meer over mijzelf vertelde, dan ik over hem, waardoor ik vandaag vastberaden was om meer over hem te weten te komen. Ik had hem verteld over het reizen. Over school en wat ik daarna wilde gaan doen. Mijn toekomstdromen. Als ik eenmaal begon met praten, zat er vaak geen einde meer aan, maar ik had niet het idee dat hij zich daar aan stoorde. Dat hoopte ik tenminste. Ik rekte me uit en ging overeind in bed zitten. Ik maakte mijn haar vast in een hoge staart, voor ik het bed uit stapte en naar beneden toe liep.
"Jij bent er redelijk vroeg bij"hoorde ik mijn oom zeggen. Ik grinnikte. "Sommige mensen moeten gewoon werken op zaterdag"zei ik met een uitdagende ondertoon in mijn stem. Ik hoorde mijn oom lachen, voordat ik de keuken in liep. Ik was blij dat ik het zo goed met mijn oom kon vinden. Ik zou het niet anders willen. Ik maakte een ontbijt klaar en nam dat mee naar boven, aangezien ik vandaag weer naar werk wilde lopen. Het was niet super ver, maar ik wilde me ook niet moeten haasten. Al hoefde ik niet veel te doen. Ik had besloten om mijn haar in een staart te laten zitten. Ik bracht wat make-up aan en kleedde me vervolgens aan, terwijl ik tussendoor mijn ontbijt naar binnen werkte. Lunchen zou ik wel bij Rousseaux's doen. Wat ik met avondeten zou doen, wist ik nog niet, maar dat zou ook wel goed komen. Uiteindelijk liep ik naar beneden en zei mijn oom gedag. "Ik weet nog niet precies hoe laat ik thuis ben, maar ik stuur je een appje als ik deze kant op kon"zei ze, voor ze een kus op zijn wang drukte. "Dat is goed, meisje. Ik zie je vanzelf wel weer verschijnen"was zijn antwoord. Ik draaide me om, trok een jasje aan en stapte naar buiten, terwijl er zich een glimlach rond mijn lippen vormde. Er waren inmiddels al weer een paar weken voorbij, maar het weer was onveranderlijk mooi gebleven al die tijd. Het was misschien wat frisser geworden, maar ik had niets te klagen. Ik gaf immers de voorkeur aan de zomer. Er was niets mis met de winter, maar ik had liever het warme zomerweer. Daar hadden ze nu echt geluk mee gehad, dat wist ik ook. Het betekende ook dat ik gewoon weer naar mijn werk kon lopen. Ik begon vandaag wat vroeger dan normaal, maar op een zaterdag was je toch wat eerder open dan doordeweeks. Erg vond ik het niet. Ik vond het heerlijk om even een klein rondje te lopen, voor ik het donkere hok weer binnen stapte. Ik kon er nu nog van genieten, dus zou ik het er van nemen ook. Op mijn gemakje loop ik door een van de vele straten van New Orleans. Verbaasd kijk ik op als ik James voor mij zie lopen, waarschijnlijk onderweg naar de bar. Glimlachend schudde ik mijn hoofd en zie hem tegen een bekend persoon aanstoten. Niklaus. Ik fronste bij het zien van het volgende tafereel. Niklaus dwong de man om mee te gaan en hij volgde vrijwel direct. Het meisje had het idee dat het niet helemaal klopte. Om die reden volgde ze het tweetal en zag toen het ondenkbare. Ze zag hoe Niklaus de nek van de man omdraaide en hoe zijn levenloze lichaam op de grond viel. Het meisje was er van geschrokken. Enorm van geschrokken, maar ze wist geen woord uit te brengen. Wie was deze man? Deze moordenaar?

Kol.
Mijn familie en ik waren inmiddels al weer een aantal weken terug in New Orleans en ik moest eerlijk toegeven dat ik mij beter voelde dan ooit. Ik woonde weer in de stad waar ik van hield. Mijn familie had ik om me heen en daar boven op was ik weer in contact gekomen met het meisje wie ik twaalf jaar lang heb moeten missen. Ik glimlachte bij die gedachten. Ik was een aantal keren teruggekeerd naar het koffietentje. Ik had niet altijd geluk en zag haar niet iedere keer, maar dan bleef ik er wel om er een kopje koffie te drinken, waardoor ik er inmiddels weer bekend was. Het bleef één van mijn favoriete plekken en ik was blij dat dit één van de dingen was die ook bij Rosalie was blijven hangen. Je kon iemands herinneringen wel wegnemen, maar sommige dingen, zoals bepaalde plekken, bleven onbewust hangen. Toch was ik blij dat het dit plekje was, anders was ik haar misschien wel niet eens tegen gekomen en dat had het een stuk moeilijker gemaakt. Ik wist in eerste instantie niet waar ik het zoeken moest of hoe ik dit allemaal aan moest pakken, terwijl het nu juist de goede kant op leek te gaan. Ik probeerde het ook niet te overhaasten. Ik wilde haar niet afschrikken of het verkeerde idee geven. Daarom leek het mij beter om haar eerst te vragen om een 'simpel' kopje koffie met mij te drinken, zodat we elkaar wat beter konden leren kennen. Natuurlijk wist ik veel van haar, maar er was zo veel dat ik in de afgelopen jaren gemist had en nog niet van haar wist. Daar wilde ik graag achter komen.
Mocht dit goed uitpakken, zou ik haar op een echte date meenemen. Niet dat ik dit niet als een echte date beschouwde, maar ik beschouwde mezelf als een romanticus en pakte daarom graag uit. Voor ik dat deed wilde ik toch eerst kijken waar zij precies stond en of zij het ook zag zitten. Ik hoopte natuurlijk van wel. Ik zou in ieder geval mijn best voor haar doen. Al zou het nog even duren voor ze hadden afgesproken. Ze hadden om 15:00 uur afgesproken bij het koffiezaakje, wat betekende dat ik nog wat tijd te doden had. Met de snelheid van een vampier zou ik er zo zijn. Ik merkte aan mezelf dat ik er enorm veel zin in had en betrapte mijzelf erop dat ik toch een tikkeltje nerveus was. Grijzend schudde ik mijn hoofd. Ik hoopte dat alles goed zou gaan en dat er een volgende date uit zou komen. Ik had wel een aantal ideeën voor een tweede date, maar ik wilde ook niet te ver vooruit en te hard van stapel lopen. Al was het altijd goed om dat soort dingen in je achterhoofd te houden. Je wist maar nooit wanneer dat van pas zou komen. De komende uren zou ik me in ieder geval vermaken met het lezen van een boek. Ik vond het altijd al een goede manier om tijd te verdrijven en ergens kon ik er ook wel mijn plezier uit halen.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Na wat ontbeten te hebben, wat eigenlijk al lunch te noemen is, ga ik in de woonkamer zitten met mijn boek. Ik had mezelf beloofd om vanavond pas te beginnen, maar op dit moment moet ik gewoon wat tijd zien te doden. Het duurt nog even voordat ik richting het koffietentje moet gaan en met lezen gaat de tijd altijd snel voorbij. Nu het steeds dichterbij komt, krijg ik er toch steeds meer zin in. Eindelijk weer eens normaal socialiseren. Vele van mijn vrienden zijn gisterenavond gaan stappen, dus die liggen nu vast voor de rest van de dag op hun bed. Ik ben ook meegevraagd, maar ik heb er toch maar voor gekozen om gewoon thuis te blijven. Alcohol en ik zijn geen goede match. Na één biertje ben ik al zat. Het komt vooral omdat ik juist nooit drink. Ach, ik ben ook liever nuchter. Veel fijner om jezelf te zijn. Mijn vrienden zijn eigenlijk alleen maar in het koffietentje te vinden wanneer ze bezig zijn met schoolwerk. Ik heb ze wel eens gevraagd om daar gezellig bij een te komen na school, maar dat wilde ze niet. "We zijn niet bejaard." had Kate, één van mijn vrienden, gezegd. Ze zullen vanzelf door hebben dat het ook gezellig kan zijn met een bakje koffie of thee, in plaats van bier en shotjes. Gelukkig is Kol niet zo. Tenminste, tot zover. Ik weet natuurlijk niet hoe hij is verder. Daar hoop ik vandaag achter te komen. Ergens hoop ik wel dat hij een beetje op mij lijkt. Ik wil wel iemand te vriend hebben met dezelfde interesses als ik. Iemand waarmee ik over de nieuwste boeken kan praten of serieuze zaken mee kan bespreken. Nu is hij ook wel ouder dan dat ik ben, denk ik. Hij ziet er in ieder geval geen achttien uit. Heb ik naar zijn leeftijd gevraagd? Volgens mij niet, anders ben ik het weer vergeten. Na een aantal hoofdstukken te hebben gelezen, leg ik het boek weer aan de kant. De tijd is, zoals verwacht, voorbij gevlogen. Ik sta op en loop naar mijn kamer toe waar mijn tas en jas te vinden zijn. Ik haal mijn mobiel van de oplader af en stop deze in mijn zak. Voor de rest heb ik niet zoveel nodig. In mijn tas is eigenlijk alleen mijn portemonnee, mijn sleutels en een asprine te vinden voor als ik hoofdpijn krijg. Niet dat ik dat vaak heb, maar het is altijd handig om het in je tas te hebben. Ik bekijk mezelf nog eens even goed in de spiegel. Vervolgens kijk ik nog één keer op de klok, voordat ik besluit om richting de koffiezaak te gaan. Ik zal vast gigantisch te vroeg zijn, maar thuis zitten heb ik helemaal geen zin meer in.

Niklaus
Ik haal mijn neus op en duw de man met mijn voet wat meer naar de muur toe. Wat ik met zijn lichaam wil gaan doen, weet ik nog niet. Hier laten liggen, zou voor paniek zorgen in New Orleans. Hij mag dan wel een nietsnut zijn geweest, hij was wel een bewoner van deze stad. Ik zou zijn lichaam dus ergens in de zee kunnen dumpen. Daar zullen ze hem niet zo snel vinden. Als zijn lichaam gevonden wordt, is er toch niks meer van over. Omdat ik zo gefocused was op zijn lichaam, heb ik niet door dat er iemand achter mij staat. Nonchalant draai ik mij om, maar schrik wanneer ik het gezicht van het meisje voor mij zie. Het is Abigail. Abigail met een geschrokken uitdrukking. Angst, dat gevoel krijg ik als ik haar zo zie. Ik laat een diepe zucht uit. Normaal gesproken, kan ik dit iemand zo laten vergeten of ze simpelweg laten geloven dat zij de moord hebben gepleegd, maar dit is nu niet mogelijk. Ten eerste draagt ze vervain. Het is onmogelijk om haar nu iets te dwingen om iets te doen. Ten tweede wil ik haar herinneringen niet meer aantasten. Ik heb haar al teveel moeten afnemen in het verleden, ik kan daar geen gebruik van blijven maken. De afgelopen weken gingen zo goed, is het nu dan allemaal verpest? Hoe ga ik dit oplossen? Van binnen raak ik in paniek, maar dat is van buiten niet te zien. Ik straal een kalmte uit. Ik vergeet het lichaam van de man waarvan ik zojuist zijn nek heb omgedraait en loop voorzichtig op Abigail af. "Ik kan... Ik kan dit uitleggen." probeer ik zo kalm mogelijk te zeggen. Ik wil niet dat ze bang voor mij is. Dit is het enige meisje waar ik daadwerkelijk wat om geef, op mijn zusters na. Toch is hetgene wat ik voor Abigail voel zoveel anders. Het valt niet te beschrijven. "Wees niet bang, oké?" zeg ik nog. Natuurlijk is ze bang, Niklaus, wat denk je wel niet? Ik besluit maar om iets te doen wat het vast niet beter maakt, maar ik weet verder ook niet wat ik moet doen. Ik pak haar arm vast en ren met vampierensnelheid weg van het steegje. Ik neem haar mee naar mijn huis. Voor zover ik weet is niemand thuis. Misschien Kol. Hij had vanmiddag wat te doen, maar ik heb geen idee of hij al is vertrokken. Ik zet haar binnen neer op een bankje en ijsbeer wat heen en weer. Ik negeer haar. Wat moet ik anders? Haar maar simpelweg uitleggen wat ik ben? Oh, en dan er ook maar vanuit gaan dat ze het geweldig vindt en daarom contant wilt houden? Misschien moet ik toch maar vragen of ze haar sierraad wilt afdoen zodat ik het haar kan laten vergeten. Het zal beter zijn voor ons beide.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik wist op dit moment niet goed wat ik moest doen. Ik kon ook niets doen. Ik was zo van slag, dat ik geen woord uit wist te brengen en me ook niet meer kon bewegen. Ik stond daar maar, terwijl ik probeerde de gehele situatie in me op te nemen en er een rationele verklaring aan te geven. Deze man, waarvan ik totaal niet had verwacht dat hij het in zich had, had zojuist één van mijn vaste klanten vermoord. Met zijn blote handen, alsof het niets was. Ik kon er met mijn hoofd gewoon niet bij. Alsof mijn hoofd niet wilde begrijpen wat er zojuist gebeurd was. Alsof ik het niet wilde begrijpen. Het liefst ging ik hier weg. Zo ver mogelijk vandaan, maar het leek erop dat ik alles geheel geblokkeerd had. Zelfs hoe ik moest lopen en praten. Ik kon me in ieder geval niet verroeren en daar beangstigde me alleen maar nog meer. Wat zou er gebeuren als hij door kreeg dat ik er stond en alles gezien had? Werd ik dan zijn volgende slachtoffer? Zou ik niet al op zijn lijstje staan? Wat zou hij met James gaan doen? Hoe draaide hij met zo veel gemak zijn nek om? Het leek in ieder geval dat hij met weinig moeite James van het leven leek te beroven. Ik liep met zo veel vragen rond en ik wilde op de meeste waarschijnlijk niet eens een antwoord. Ik zou het waarschijnlijk niet aankunnen en ik wilde het simpelweg niet eens weten. Ik beste was om zo ver mogelijk bij deze man vandaan te blijven. Voor mijn eigen veiligheid. Ik wist niet wat hij nog meer in zijn petto had, maar ik had het idee dat dit niet de eerste keer was dat hij iemand omlegde en dat hij het zo weer zou doen, mocht de situatie zich weer voor doen.
Ik zag hoe Niklaus zich enkele seconde later omdraaide en mij recht in het gezicht aankeek. Ik slikte een keer en stapte van schrik een stap naar achteren toe. Het was nu te laat om te rennen of om hulp te roepen. Ik hoorde hoe hij me vertelde dat hij me alles uit kon leggen. Wat viel er nog aan de situatie uit te leggen? Ik zag wat er gebeurt was. Ik had het gehele tafereel gezien. Wat kon hij me nog uitleggen? Daarbij vertelde hij me dat ik niet bang hoefde te zijn. Maar bang was ik wel. Ik voelde momenteel niets anders. De angst had mijn hele lichaam overgenomen, maar ik vond wel dat ik het recht had op antwoorden. Voor dat ik naar de politie zou gaan stappen, want dat was het minste wat ik kon doen. Ik kon dit niet voor me houden.
Nog voor ik antwoord kon geven of überhaupt maar kon reageren, werd ik met een enorme snelheid verplaatst. Nu was het niet angst, maar verbazing dat mijn lichaam overheerste. Enkele seconde geleden stonden we nog in een steegje, terwijl ik nu, in wat ik aan nam, zijn huis verbleef. Hij had me op een bankje neergezet en hij leek me nu compleet te negeren, terwijl hij door de kamer aan het ijsberen was. Dat frustreerde me een beetje. Ik stond op en keek Niklaus aan. "Ik denk dat je me een verklaring schuldig bent"merkte ik op, terwijl ik mijn angst probeerde te verbergen. Al had ik daar niet veel succes mee. De angst was goed te horen, al wilde ik mij niet laten kennen. Ik moest en zou te weten komen wat hier precies gaande was. Ik had ook het idee dat hij me niet zomaar zou laten gaan, dus zou ik dit spelletje mee moeten spelen.

Kol.
Ik merkte aan mijzelf hoe de zenuwen toch de overhand leken te nemen. Ik was inmiddels alleen thuis, waardoor ik mijzelf moeizaam af kon leiden. Waar zijn broers en zussen naartoe waren gegaan, wist hij niet. Het gebeurde vaker dat iemand vertrok, zonder wat te zeggen. Behalve op momenten dat het voor meerdere dagen zou zijn. Het gaf ook niet. Ik vertelde het zelf ook vaak niet en het kwam vaak genoeg voor dat ze elkaar aan het eind van de dag vertelde over hun dag. Dan was je ook weer op de hoogte en had je tenminste iets om over te praten. Op momenten dat je ruim 1000 jaar over de aarde wandelde, had je momenten waarop je elkaar niets te zeggen had. Al was dat natuurlijk ook niet altijd even erg. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen. Al had ik wel een idee van waar Niklaus heen zou gaan. Ik ging er vanuit dat hij weer naar dezelfde plek heen ging, waar hij vaker heen was gegaan de afgelopen weken te vinden was. Zoals ook bij mij het geval was. Ik was ook steeds vaker in het koffie zaakje te vinden, terwijl hij naar New Orleans' favoriete bar toe ging. Ik gaf Niklaus geen ongelijk, al verbaasde het me eerlijk gezegd wel dat het zo goed leek te gaan. Ik had verwacht dat hij een misstap zou begaan, waardoor alle hel weer uit zou barsten. Maar niets leek minder waar te zijn. Al was ik niet de enige die zo dacht. Ik wist dat de rest van het gezin er net zo over dacht, maar allemaal net zo blij leken te zijn met het ongelijk. Al hoopte ik wel dat dit zo zou blijven.
Inmiddels was ik buiten te vinden. Ik was onderweg naar mijn favoriete bloemen zaakje. Het was een zaakje dat je niet zo snel op zou vallen. Het was ook niet zo groot en het ging al jaren mee. Ik kwam hier vaak genoeg. En niet alleen ik. Ik wist dat ander Mikaelson's hier ook wel eens langs kwamen. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen. Ik was van plan om een bloem voor Rosalie mee te nemen. Ik wilde niet met lege handen aan komen zetten. Noem me ouderwets, maar ik vond dat ergens toch een tikkeltje onbeleefd. Bovendien wilde ik een goede indruk maken. Ik wilde haar laten zien dat ik dit serieus nam en dat ik echt geïnteresseerd was in het meisje. Want dat was ook zeker het geval.
Het duurde niet lang voor ik het zaakje binnen stapte en het oude vrouwtje achter de toonbank begroette. "Kol. Het is goed je weer te zien. Wat kan ik voor je betekenen?"hoorde ik haar vragen. "Ik heb zometeen een date en ik wilde wat meenemen"vertelde ik haar. Meer was er niet nodig. Ze had weinig nodig, terwijl ze altijd met het juiste aan kwam zetten. Lang hoefde ik ook niet te wachten, voor ze aan kwam zetten met een prachtige bloem. "Perfect"zei ik, terwijl ik een briefje van 20 op tafel legde. "De rest mag je houden'"zei ik glimlachend, voor mij om draaide en het zaakje weer verliet. Ik besloot om gelijk door te gaan naar het koffiezaakje. Ik had geen zin om weer terug te gaan naar huis. Ik was liever te vroeg dan dat ik haar op mij liet wachten.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Ik zeg gedag tegen mijn ouders, die nog allerlei dingen terug zeggen, maar wat ik niet meer hoor. Als het heel belangrijk is, kunnen ze altijd nog een berichtje sturen. Daarbij kan ik al raden wat ze hebben gezegd. "Kijk je wel goed uit?" en "Geen rare dingen doen!" zijn twee uitspraken die ze vrijwel altijd zeggen wanneer ik ergens naar toe ga. Dit doen ze al jaren, eigenlijk al sinds het moment dat ik voor het eerst alleen de deur uitging. Ze zijn altijd heel bezorgd geweest om mij wat ik ergens ook wel begrijp. In de loop van de jaren zijn er in New Orleans wel een aantal mensen vermist geraakt en niet meer terug gevonden. Vreselijk als je zoiets moet meemaken, zeker als ouder zijnde. Ik vraag mij toch echt af waar zo'n persoon dan heen kan zijn gegaan? Zijn ze zelf ervandoor gegaan, of zijn ze door iemand meegenomen? Gelukkig komt het niet vaak voor, maar het idee alleen al dat het precies jouw kind, vriend of familielid is. Ik schud mijn hoofd en probeer de gedachten van moord en vermissingen uit mijn hoofd te zetten. Dit gaat mijn vrolijke bui alleen maar naar beneden halen en het zou niet bepaald gezellig zijn om in een verdrietige bui te zijn terwijl je in gezelschap bent.
Ik stap op mijn fiets en begin met fietsen naar het koffiezaakje. Het is opnieuw hartstikke lekker weer om te fietsen. Frisser dan eerst, maar nog steeds lekker. Misschien wel fijner dan alleen maar die hete zon op je. Een beetje wind erbij maakt het nog perfecter. Het duurt niet lang voordat ik bij het koffiezaakje ben. Ik heb flink wat doorgetrapt, zodat ik nog even naar het toilet kan gaan om mijn haar weer in model te krijgen. Ik mag er dan wel niet veel speciaals aan hebben gedaan, maar wind laat altijd klitten achter waardoor het er niet uitziet. Voor de winkel staan fietsrekken waar ik mijn fiets kan neerzetten. Wanneer ik dit heb gedaan en de fiets op slot heb gezet, loop ik het zaakje binnen en begroet ik wat medewerkers. "Alweer hier? Je bent niet weg te krijgen." lacht de baas van het pand. Het is echt een geweldige vent waar ik altijd mee kan lachen. "Je wilt je beste, vaste klant toch niet verliezen?" lach ik en loop door naar het toilet. Ik bekijk mezelf in de spiegel en ga met mijn hand door mijn haren heen. Met mijn vingers probeer ik de klitten los te krijgen. Had ik maar een borstel meegenomen in mijn tas. Na een aantal pijnkreten, heb ik het wel gehad. Kol kan hier ook elk moment zijn, dus laat ik maar alvast een tafeltje gaan zoeken. Ik loop het toilet uit en zie een leeg tafeltje bij het raam. Naar mijn mening, één van de leukste tafeltjes hier. Meteen loop ik ernaar toe, neem plaats en wacht op Kol. Zou hij net zoals ik veel te vroeg komen?

Niklaus
Ik hoor haar woorden, maar reageer er nog niet op. Ze wilt een verklaring, iets wat logisch is. Dat ze het durft te zeggen, vind ik wel dapper. Je hebt zojuist een moord meegemaakt en niet zomaar één. Het was een moord die binnen een seconde gebeurd was, eentje waar niemand onderuit kan komen, hoe erg hij ook had tegengestribbelt. Hij had er de tijd niet eens voor. Ik denk na hoe ik dit ga aanpakken. Ga ik de complete waarheid vertellen, of ga ik voor een deel? Of gewoon liegen, dat kan ook. Ik stop met ijsberen en draai mij om naar Abigail. "Weet je het zeker?" vraag ik aan haar. "Zou je het niet fijner vinden als je dit allemaal kon vergeten?" Ik zet een stap in haar richting. Haar angst is te zien en te horen. Ze is bang voor mij. Het meisje dat ik twaalf jaar heb moeten missen en eindelijk terug heb in mijn leven, is na een aantal weken als de dood voor mij. Het enige meisje op deze wereld waarvan ik wil dat ze de mijne is en het is allemaal verpest. Alleen maar door die akelige vent, die viezerik. Ik deed dit alleen maar voor haar. Zodat ze in een vriendelijke omgeving werkt zonder vieze mannen die haar aanspreken over onzinnige dingen. Ja, hij was een reden van haar inkomen. Hij was een vaste klant, maar is geld verdienen door een viezerik iets wat je echt wilt? Daarbij kan ik haar alles geven wat ze maar wilt. Een wereldreis? Kom maar door, ik breng haar overal naar toe. Wilt ze terug? Dan breng ik haar terug. Het enige wat ze nu nog wilt is dat ik uit haar buurt blijf. Tenminste, dat denk ik. Weinig mensen willen omgaan met moordenaars, al helemaal als de moorden niet meer op één hand te tellen is. Of twee handen, of de handen van alle inwoners van New Orleans...
Uit alle moorden die ik heb gepleegd, zou dit wel eens de eerste kunnen zijn waar ik daadwerkelijk spijt van zal hebben. Eigenlijk heb ik er al spijt van. Waarom moest Abigail er nou ook bij staan? Waarom zij, van alle mensen die hier rondlopen? Dit kan toch geen toeval zijn... "Ik deed dit voor jou, Abigail. Voor jouw veiligheid. Die vent was niet te vertrouwen." Ik zucht en probeer een neutrale gezichtsuitdrukking te houden. "Zeg de woorden en ik laat het je allemaal vergeten... Dan is dit voor jou nooit gebeurd." Opnieuw kijk ik naar haar sierraad. Ik kan het gewoon van haar afrukken, dan heeft ze geen keuze en heb ik mezelf uit de nesten gehaald, maar iets in mij kan het niet. Ze moet zelf die keuze kunnen maken, zonder dat ik er een stokje voor steek. Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Deze gevoelens heb ik nog nooit gehad! Hoe moet ik ermee omgaan? Moet ik voor mezelf kiezen, of voor haar?

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik was nog steeds de bewegingen van Niklaus aan het volgen. Aan de ene kant was ik bang dat hij opnieuw toe zou slaan en zich ieder moment op me kon storten. Aan de andere kant vond ik het ook vervelend dat hij op dit moment heel erg zijn best deed om te doen alsof ik niet in dezelfde ruimte stond als hem. Ik wist totaal niet wat ik met deze situatie aan moest en hoe ik er naar moest handelen. Kon je me het kwalijk nemen? Ik zojuist iets aanschouwd wat ik helemaal niet kon plaatsen. Waar zoveel vraagstukken bij ontstonden waar ik antwoord op wilde hebben, ook al wist ik heel goed dat ik op dit moment in levensgevaar kon zijn. Gezien het feit dat hij James binnen enkele seconde had weten te vloeren en nooit meer wakker zou worden. James was een grote, forse man. Wat zou hij dan wel niet met mij kunnen doen, gezien het feit dat hij James met een handeling al van het leven kon beroven? Toch moest ik me over die angst heen zetten. Angst kon de situatie alleen maar erger maken en dat kon ik op dit moment niet gebruiken.
Bij het horen van zijn vraag, kon ik het niet laten om even te fronsen. Alles vergeten? Hoe wilde hij dat mogelijk maken. Ik had alles gezien. Het was niet dat hij de herinnering zomaar weg kon nemen. Dat dacht ik tenminste. En ergens wilde ik het ook niet vergeten. Ik wilde weten met wie ik te maken had. Zelf de controle houden. Zelf bepalen wat ik prettig vond en wat niet. Ik had een sterke eigen wil en kon daar behoorlijk koppig in zijn, mocht dat echt nodig zijn. Dat had ik als klein kind al. Ik zette mijn zinnen niet gemakkelijk op iets anders en op dit moment wilde ik antwoorden. Ik schudde mijn hoofd. "Ik weet het heel zeker. Het is het minste wat je kunt doen. Ik heb recht op antwoorden "zei ik vervolgens tegen hem.
Ik zag hoe zijn blik naar mijn armbandje gleed. Het armbandje dat ik al jaren heb; eigenlijk al zo lang ik me kan herinneren. Ik doe het nooit af. Waarom wist ik niet, maar ik had het idee dat een soort bescherming gaf. Ik hoorde de woorden die hij vervolgens uit wist te spreken. Waarom zou hij dit voor mij doen? Ik kon heel goed voor mijzelf zorgen. Daar had ik zijn hulp niet voor nodig en hij hoefde zeker niet mijn klanten uit te moorden. Hierom fronste ik opnieuw. Ik besloot maar gewoon eerlijk te zijn en alles eruit te gooien. "En hoe zou dit me veiliger moeten maken? Ik heb me op dit moment nog nooit zo onveilig gevoeld als nu"begon ik. "Ik zou niet weten hoe je me dit wil laten vergeten. Al lijkt me dat zeker niet de beste oplossing. Ik wil weten met wie ik te maken heb. Wie ik voor me heb, zonder mij dingen niet meer te kunnen herinneren. Ik denk dat het tijd word dat jij nu eens wat meer over jou verteld. Want ik heb het idee dat hier veel meer achter zit dan je laat zien" zei ik hem. Ik wist niet of ik de waarheid aan zou kunnen, maar ik had er op zijn minst recht op. Ik lag liever wakker van de waarheid, dan met de onzekerheid die ik nu voelde.

Kol.
Ik liep op mijn gemakje door de verschillende straten heen. Haast had ik immers niet, aangezien ik ruim op tijd van huis ben gegaan. Ik wilde ook niet te laat aankomen en Rosalie lang laten wachten. Ik kwam dan ook zelden te laat en was ik dat wel, dan had ik daar vaak genoeg een goede reden voor. Nee, op dit moment had ik alle tijd, al was het koffie zaakje niet al te ver van het bloemenzaakje waar ik net vandaan kwam. Op een normaal tempo was het enkele minuten lopen. Iets wat ik op dit moment ergens ook wel lekker vond. Zo kon ik mijzelf nog even wat moet inspreken, voor ik aan de date met Rosalie begon. Ze was de enige vrouw die me daadwerkelijk nerveus wist te maken en ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik hier mee aan moest. Zachtjes beet ik op mijn lip en zette die gedachten maar weer van me af. Ik moest mijzelf ook niet gek maken, maar juist genieten van het moment. Al hoopte ik natuurlijk wel dat het goed zou verlopen. Ik wilde haar immers opnieuw op date kunnen nemen en daarvoor was dit een geschikt moment om te kijken of dat wel mogelijk was. Ik hoopte natuurlijk van wel. Het meisje had zo veel invloed op me. Op een positieve manier natuurlijk. Ze bracht het beste in mij naar boven en ik wilde graag kijken hoe dit zich verder uit ging pakken. Ik wilde haar ook nergens toe dwingen en ik wilde het ook zeker niet overhaasten. Ik heb twaalf jaar moeten wachten om haar weer te kunnen zien. Dan ging ik dit niet om een stompzinnige reden verpesten. Dan kon ik mezelf echt wat aan doen. Nee, nu ik eindelijk weer in contact was, wilde ik dat ik haar uiteindelijk de mijne kon noemen en ik hoopte dat ik daar de goede kant mee op ging. Dat ik in ieder geval een goede indruk bij haar had achter gelaten.
Binnen enkele minuten liep ik de straat van het koffiezaakje in. Ik vroeg mij af of Rosalie er al zou zijn. Als dat het geval was, hoopte ik dat ze niet lang hoefde te wachten. Mocht ze er nog niet zijn, was dat ook niet erg. Ik was er immers veel te vroeg en ik vond het zeker niet erg om even op haar te wachten. Toch viel het me al vrij snel op dat het meisje zich al in het zaakje bevond. Ik zag haar aan een tafeltje bij het raam zitten, waardoor ik het niet kon laten om even naar haar te glimlachen. Het was een plekje dat ze vroeger al vaak uit koos. Als het plekje vrij was, was er geen andere mogelijkheid en moest en zou ze daar plaats nemen. Het feit dat ze daar nu weer zat, deed me toch goed. Ook al kon het voor een ander misschien niet veel achter zitten. Voor mij betekende het veel en zat er toch een bijzonder verhaal achter. Ik stapte uiteindelijk het zaakje binnen, waarna ik de baas van het zaakje begroette. Niet veel mensen wisten van het bestaan van natuurlijke wezens af, maar ergens had Kol het idee dat hij meer wist dan hij liet weten. Al maakte me dat niet achterdochtig. Ik was hier nog steeds welkom en niemand had er ooit een probleem van gemaakt. Vrijwel direct liep ik naar het plekje dat Rosalie bezet had gehouden. "Hee. Ik hoop dat je niet lang heb moet wachten"verontschuldigde ik me toch een klein beetje. Ik zou me behoorlijk schuldig voelen als ze hier toch al even zou zitten. Mijn blik gleed onopvallend over haar heen. Ze zag er, zoals altijd, weer prachtig uit. Rosalie had het ook helemaal. Naast haar mooie uiterlijk, had ze een geweldig karakter. Hetgeen waar ik als een blok voor gevallen was en ik ging mijn best doen om haar weer voor me te winnen.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
De vraag wordt al snel beantwoord. Ja, hij is net zoals ik veel te vroeg. Hij loopt op dit moment buiten het zaakje en glimlacht zodra hij mij ziet door het raam. Ik glimlach terug. Wij zijn dus beide de persoon die graag ergens op tijd willen zijn. In zijn hand, zie ik dat hij een bos bloemen vast heeft. Zouden die voor mij zijn? Nee toch? Dat zou wel erg... Nee, dat zou heel aardig zijn. Niet in paniek raken, Rosalie. Adem in, adem uit. Het is niets iets om je zorgen over te maken. Mensen geven dit vaak aan elkaar, gewoon om vriendelijk over te komen. Daarbij, wie weet zijn ze wel voor iemand anders? Misschien gaat hij hierna naar zijn oma of een ander familielid. Ik hoor hem de baas begroeten, wat betekent dat hij ondertussen naar binnen is gekomen. Ik ga wat rechter zitten en kijk om. Hij loopt door naar de tafel waar ik aan zit. "Hoi, hoi. Nee hoor, ik zit hier misschien net vijf minuten." vertel ik. Ik kijk hem aan van top tot teen. Hij ziet er heel verzorgd uit, dat is het eerste wat mij opvalt. Iets wat ik ook het belangrijkste vind aan een persoon. Zelf zorg ik er ook altijd voor dat ik er verzorgd uit zie. Niet alleen om te zien, maar ook daadwerkelijk ben, natuurlijk.
Voordat ik hem nog iets kan vragen of vertellen, komt de serveerster al aangelopen om te vragen of we wat willen bestellen. Het is Vera, één van mijn collega's waar ik meestal wel tegelijk mee werk. Het moet haar vast ook zijn opgevallen dat Kol hier redelijk vaak te vinden is. Niet dat ze er ooit wat over heeft gezegd tegen mij of iets dergelijks, maar het kan haar zeker niet ontgaan zijn. "Ik zou graag een cappuccino willen." zeg ik en glimlach naar haar. Ze schrijft het op haar papiertje en draait zich om naar Kol. Ondertussen kijk ik al naar de kaart waar allerlei lekkernijen op staan, ik heb namelijk wel trek in iets lekkers. De kaart ken ik wel uit mijn hoofd, maar de foto's die erbij staan helpen mij met het beslissen van waar ik nou precies zin in heb. "Neem jij er nog iets bij?" vraag ik aan Kol. Ik wil namelijk niet als enige wat nemen, dat ziet er ook weer zo raar uit. Normaal gesproken neem ik gewoon iets als ik daar zin in heb, maar iets aan Kol maakt mij zenuwachtig. Waarom? Geen idee. Het is nog nooit eerder voorgekomen dat een persoon mij zenuwachtig maakt. Wat is het toch aan hem?

Niklaus
Haar woorden komen hard aan. Ze is duidelijk en blijft bij haar standpunt, iets wat ze haar hele leven al had gedaan. Zelfs als klein kind was ze al bijna niet van mening te veranderen. Iets wat niet snel bij een kind voorkomt. Ik vond het altijd speciaal aan haar, maar het ergerde mij nu intens. Ze moet en zal het weten, hoe dan ook. "Goed dan, maar je luistert naar het hele verhaal. Je gaat niet tussendoor weg." Ik staar haar aan om te laten zien dat ik het ook echt meen. Ik kijk weer weg en begin opnieuw met ijsberen. Ik moet wel eerlijk zijn, ze verdient dit. Daarbij had ze er ooit achter moeten komen.... Waar moet ik beginnen? Bij het stuk van de moord van net, of helemaal terug naar hoe ik ben geworden zoals ik ben? En daarbij... Moet ik haar vertellen dat ik haar al jaren lang ken? Zal ze gillen en het doorvertellen aan heel New Orleans? In dat geval ruk ik haar armband van haar pols af, maar ik hoop dat het niet zover hoeft te komen.
Na een lange stilte, begin ik dan toch met praten over de moord van zojuist. "Die man... Hij stond mij niet aan. Telkens opnieuw als ik hem zag in de bar of gewoon op straat, werd ik steeds meer chagrijnig. Ik ken mannen zoals hem, ik zie ze overal en heb er al jaren ervaring mee gehad. Ze veranderen ook nooit." Ik zucht. "Het voelde aan... Het voelde aan alsof hij meer wilde van je. Niet alleen maar een normale service die je krijgt in de bar. Hij is goor, ontzettend goor. Er was niks positiefs aan die hele man te zien. Nu weet ik dit niet zeker, maar het komt vrijwel altijd voor op deze manier." Het zal allemaal niet logisch klinken voor haar. Ze zal niet begrijpen wat er mis is met hem. Ik begrijp mezelf eigenlijk ook niet helemaal. Ondanks ik er zeker van ben dat hij een viezerik is die zeker wel dingen uitspookt die niet kloppen, had hij niks bij Abigail geprobeerd. Deed ik het daadwerkelijk voor haar? Of was dit meer iets voor mezelf?
"Al die jaren... Al die eeuwen, zou je wel kunnen zeggen. Het zijn altijd dezelfde lui, Abigail. Dat moet je geloven. Ik deed het om iets goeds te doen. Ook één van de eerste keren in mijn leven... Nee, ik heb wel vaker wat goeds proberen te doen. Voor mijn broeders en zusters. Het werd niet altijd gewaardeerd maar..." Ik dwaal af van mijn verhaal. "Je zal je vast wel afvragen, goh, eeuwen? Daar zal hij wel overdrijven..." Ik stop met ijsberen. "Nee, ik overdrijf niet." Rustig draai ik naar haar toe. "Je hebt vast wel eens gehoord van mytische wezens?" Ik staar haar aan. De angst is in haar ogen te zien, maar ze blijft dapper, voor zover ik kan zien. "Wat nou als ik jou eens vertel dat sommige mytische wezens echt zijn?"

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik staarde Niklaus aan en slikte een keertje. Wat moest ik nu van deze situatie vinden. Het was allemaal zo onwerkelijk. Ik had ook geen idee hoe ik dit uiteindelijk zou moeten verwerken. Als ik het überhaupt zou kunnen verwerken. Al was ik aan de andere kant ontzettend nieuwsgierig. Hoe kon een man zo veel kracht bezitten. Zo veel snelheid. Dat was niet menselijk meer. Er stroomde simpelweg te veel emoties door mijn lichaam heen. Iedere emotie die de overhand wilde nemen, waardoor ik niet wist van welke intuïtie ik uit moest gaan. Het was allemaal ontzettend verwarrend. Daarom wilde ik ook weten wat er precies aan de hand was. Hoe hij het voor elkaar had gekregen. Hoe hij zo ontzettend snel kon zijn. Ik wilde het kunnen begrijpen. Ik wist dat ik het pas kon verwerken op het moment dat ik het begreep. En op dit moment begreep ik er helemaal niets van. Ik hoopte dan ook dat hij oprecht zou antwoorden. Dat hij me geen leugens voor zou gaan houden. Dan was ik er ook zo klaar mee. "Ik beloof je niet weg te gaan" zei ik hem. Ik was niet helemaal achterlijk. Ik wilde het hele verhaal weten. En al zou ik weg willen. Hij had me binnen een fractie van een seconde weer ingehaald. Ik zou geen kant op kunnen.
Geduldig wachtte ik tot hij aan zijn verhaal zou beginnen. Ik hield hem nauw in de gaten en volgde iedere beweging die hij maakte. Ik kon aan hem zien dat hij niet wist waar hij beginnen moest. En ergens maakte het me ook helemaal niet uit. Ik wilde antwoorden op mijn vragen. Mocht ik nog iets willen weten, zou ik het hem echt wel vragen. Ik wilde nu gewoon weten hoe de vork in zijn steel zat. Ik fronste even, toen ik hem zo hoorde praten over James. Hij zette de man neer als een viezerik. Een slechte man die slechte bedoelingen had, terwijl hij me nooit met ook maar één vinger aangeraakt heeft. Hoe wist hij dan zo zeker dat dat wel zijn bedoelingen geweest? Kort beet ik op mijn lip. Ik wilde hem ook niet onderbreken. Bang dat hij zijn verhaal helemaal niet meer af zou maken als ik tegen hem in zou gaan. Ergens wilde ik hem ook niet boos maken. Ik wist niet tot waar hij toe in staat was en dat wilde ik ook zeker niet ondervinden.
Nee, op dit moment hield ik wijs mijn mond. Ik was normaal gesproken wel een prater. Ik wilde het liefst zo veel mogelijk weten, ongeacht de reactie van sommige mensen, maar ik wist niet hoe hij hier op zou reageren. Zo te zien leek hij ook niet zo goed te weten wat hij met deze situatie aan moest en ik wilde het ergens ook niet erger maken dan het al is. Ik voelde me op dit moment ook totaal niet op mijn gemak. Verre van zelfs. Ik zag hoe hij zich eindelijk weer omdraaide, zodat ik hem recht in zijn gezicht aan kon kijken. Ik kon het niet laten om opnieuw te fronsen bij het horen van zijn laatste woorden. Wat bedoelde hij met eeuwen en mytische wezens? Wat voor rare wending ging dit verhaal krijgen.
Ik bleef stil; niet goed wetende hoe ik hier op moest reageren. Wat viel er te reageren? Ik probeerde een goede reactie te bedenken, maar kon je hier wel goed op reageren? Heel deze situatie was verre van goed en ik had het idee dat het alleen maar erger ging worden. "Wat bedoel je met mytische wezens?'vroeg ik toen aan hem. Ik moest het weten en ik wist dat hij het me vast zou laten zien. Dan kon ik er maar beter zelf mee komen.

Kol.
Het was goed om haar weer te zien. Het meisje deed dingen met me; dat was nog geen ander ooit gelukt. Rosalie had een positieve invloed op me. Door haar wilde ik oprecht een beter persoon worden. Ik heb me in het verleden behoorlijk misdragen en ik heb echt vreselijke dingen gedaan, dat kon ik zeker niet ontkennen. Ik ben ook zeker geen heilig boontje, dat was ook een ding wat zeker is. Al wilde ik haar er niet in mee sleuren. Nee, ze verdiende een gelukkig leven zonder de gevaren van deze wereld te kennen. Dat leek mij beter. Ik baalde er ook enorm van dat ik haar achter heb moeten laten, omdat het anders niet meer veilig voor haar zou zijn. Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan. Als ik heel eerlijk mocht zijn, had ik het alles behalve erg gevonden als mijn oudere broer mij op dat moment had neergestoken en op had gesloten. Woede en zelfhaat waren twee emoties die in die eerste periode enorm de overhand hadden. Ik was verbitterd en had geen greintje medeleven meer voor de gewone mens. Ik was er oprecht heel slecht aan toe en daar wilde ik niet meer naar toe. Ik gaf enorm om Rosalie en ik zou haar nu niet zomaar meer laten gaan. Ik liet mij niet meer weg gaan en had ik nu de keus gehad, dan koos ik voor de volle 100% voor haar. Daar was geen twijfel meer over mogelijk. Het meisje wat de belangrijkste persoon in mijn leven. Ik mocht van geluk spreken als ze me weer toe liet in haar leven en dat zou ik voor geen goud meer laten gaan. Al leek het nu wel al de goede kant op te gaan.
"Gelukkig maar. Ik zou het erg vinden als je hier al wat langer zou zitten"zei ik, voordat ik haar de bloemen reikte. "Deze zijn voor jou"zei ik haar, in de hoop dat ze ze mooi zou vinden. Nog voor ik iets anders kon zeggen, kwam één van de serveersters naar ons toe. Ik glimlachte naar haar. "Voor mij een espresso, alsjeblieft"zei ik tegen haar, terwijl ik mijn jas uit trok en deze over de rug van mijn stoel hing. Toen ze me vroeg of ik wat lekkers wilde nemen, glimlachte ik. "Dat klinkt als een goed plan. Is er iets wat je aan kunt raden? Ik ben hier al zo lang niet meer geweest"vroeg ik toen grijnzend aan haar. Ik vroeg me af of ze nog steeds dezelfde dingen lekker vond als vroeger.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Ik schrik wanneer hij vertelt dat de bloemen voor mij zijn. Ergens zag ik het natuurlijk wel aankomen, maar toch komt het nogal over al een verrassing. Dit had ik namelijk niet verwacht toen ik vanmiddag van huis vertrok. "Wat ontzettend aardig van je, bedankt." zeg ik en neem de bloemen aan. Hij had dit echt niet hoeven doen. Ik voel mij haast slecht dat ik nu niks voor hem heb meegenomen, al zou ik ook niet weten wat ik mee zou moeten nemen. Daarbij neem je zoiets vaak toch niet mee voor een koffie afspraak? Ik moet echt stoppen met er zo diep over na te denken. Het is aardig en dat is het enige wat ik moet denken, verder niks. Ik ben dit gewoon niet gewend, dat is het.
Ik pak de kaart erbij en laat wat lekkernijen zien aan Kol. "Ik heb meerdere favorieten. Het chocoladetaartje is altijd heel lekker, maar goed, chocolade is nooit verkeerd. Daarbij hebben ze hier ook een brownie met slagroom, ook heerlijk. Vaak zijn die ook nog warm, wat hem naar mijn mening al een stuk beter maakt." Ik sla de bladzijde om. "Als ik niet in een chocolade bui ben, kies ik voor het citroentaartje of de bosbessenmuffin." antwoord ik. Ik houd ontzettend veel van taartjes en muffins. De enige snacks waar ik voor ga. Chips, een blok chocolade, snoep, dat hoef ik allemaal niet. "Ik denk dat ik zelf voor de muffin ga." Ik kijk naar de serveerster die het op haar papiertje schrijft. Ze verkopen hier grote muffins, dus het vult zeker. Meer zal ik niet nodig hebben. "Wat vond je vroeger zoal lekker?" vraag ik aan hem. In de afgelopen jaren zijn er een aantal dingen van de kaart verdwenen en zijn er nieuwe toegevoegd. Vroeger was ik altijd al fan van de chocoladetaartjes en brownies, maar sinds kort ben ik helemaal gek van de muffins, met name de bosbessenmuffin. Deze waren vroeger niet op de kaart te vinden, dus ik gok dat hij ze hier nog niet heeft gehad. Ik denk dat als deze er vroeger al was, dat ik er toen al helemaal weg van was geweest. Bosbessen zijn sowieso al één van mijn favoriete fruitsoorten, samen met mango en ananas, alleen daar zijn niet veel dingen van te vinden hier. Een aantal smoothies, maar ik ga liever voor een warm drankje dan een koude smoothie.

Niklaus
Het irriteert mij hoe ze reageert, aangezien het geen antwoord is op mijn vraag. Ze weet heus wel wat mythische wezens inhoudt. Wezens die in verhalen worden gebruikt, waarvan een klein deel de populariteit heeft overgenomen in verhalen. Vampieren, weerwolven, heksen, noem het maar op. "Je weet wel waar ik het over heb. Dracula, Enriqueta, Edward Cullen?" Bij de laatste naam, trek ik een vies gezicht. Dat iemand het durft om de vampieren zo neer te zetten. De schrijfster heeft de moeite er niet eens ingestoken om het op z'n minst geloofwaardig over te laten komen. Het idee alleen al dat ik ga glimmen als ik naar buiten loop. Ontzettend slecht, maar goed, daar gaat het nu niet om. Ik noemde hem ook alleen maar omdat ik niet weet hoeveel Abigail af weet van geschiedenis verhalen en mythes. De zogenaamde Twilight boeken zijn recent en daar weet ze vast wel van af.
Ik besluit om alleen maar te vertellen over wat ik ben. Hoe ze dit alleen al moet gaan verwerken, is mij een raadsel. Als alle andere wezens er ook nog eens bij komen, zou ik niet raar opkijken als ze gek wordt. Daarbij besluit ik ook niks te zeggen over mijn broers en zussen. Het is namelijk niet niks. Met een diepe zucht, begin ik uit te leggen wat ik ben. Ik kom er toch niet meer onderuit. Als ze mij nooit meer wilt zien, dan... Dan trek ik haar sierraad er gewoon van af. Ik heb geen twaalf jaar gewacht om na een aantal weken weer uit haar leven te verdwijnen. Ze moet mij accepteren of ze vergeet alles. Als mij dat überhaupt zou lukken...
"Ik ben een vampier. Één van de allereerste, om het meteen maar kwijt te zijn. Ik leef al meer dan duizend jaar op deze wereld. Overleven doe ik door middel van bloed, anders droog ik uit. Nee, het is niet te vergelijken met de verhalen die je kent van internet of de geschiedenis. Het ligt allemaal anders, maar dat is voor nu niet belangrijk. Onthoud wel dat, hoe bang je ook bent, ik jou nooit iets zal aandoen." Moet ik haar vertellen dat ik haar al van kinds af aan ken? Het zou het allemaal veel ingewikkelder maken, maar ergens hoort ze dit wel te weten... Misschien zal ze ooit de gehele waarheid weten, maar voor nu is dit goed. Ik bijt op mijn lip en kijk haar aan. Hoe zou ze de informatie verwerken?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld