Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG; Way down we go

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’What is it? Missed me already?’’
Chris keek direct op toen ze iemand die uitspraak hoorde zeggen. Die stem klonk zo .. bekend? En meteen toen ze die jongeman in het vizier kreeg, wist ze dat ze met een gekende te maken had. Het was Dale, de huurmoordenaar die ze maanden geleden nog geholpen had bij het in scène zetten van zijn dood. Was hij de rekruut die ze ondersteunen zou bij één van zijn missies?
Zijn looppas vertraagde, zijn beduusdheid in het gezicht werd intenser. Ook hij herkende haar. ‘’- you to guide her through all of the traditions and rules, alongside the duties and expectations of this job." Chris knikte, stak haar hand naar hem uit en trachtte een zo realistisch mogelijke glimlach weer te geven – die geenszins voortkwam uit pure verbazing. Dale nam haar vingers in ontvangst en zodoende schudden ze elkaars hand.
"It looks like you've already met each other before."
Chris liet zijn hand los, maar wendde zijn blik niet van hem af.
''Every Orphan knows his opponents. We shared the same orphanage.’’
''Of course,’’ bracht Ruger nogal ongeïnteresseerd uit. Hij liep verder het gangpad in en gaf hen het sein hem te achtervolgen. ‘’Follow me.''

‘’Serpents Initiation is a ceremony marking the entrance of a new Serpent member. As a recruit you’ll have to pass all four tests given to you, in order for you to officially become a gang member,’’ zei hij eenmaal ze zijn kantoor binnengestapt waren.
‘’Gosh, this is so childish,’’ mompelde ze binnensmonds.
‘’It is based on four tests. The final and most extreme test is to endure physical punishment, being beaten down by every present Serpent member, only to arise as one of them. It shows a great sign of respect to be initiated into the Serpents, as they had to prove themselves to be worthy and willing to take a beating for them and die for them.’’ Hij beval hen niet te gaan zitten, maakte eveneens niet duidelijk dat hij een intiem gesprek wilde houden in zijn kantoor – zittend. Hij liep maar wat rond en bleef soms ineens stilstaan, alsof hij naar iets opzoek was.
‘’But, since you’re a girl, you’ll have to do the traditional Serpents dance on stage with a pole.’’
Hij wierp haar een blik toe, waardoor haar ogen de zijne troffen. Hij keek nonchalant, zij vol afgunst.
‘’I am not going to exploit myself in order to become one of your subjects. I’m an assassin, not an exotic dancer.’’
‘’Do you want to be part of this gang or not?’’
‘’I’m just baffled by this stupidity. We’ve known one another for years.’’
‘’You just murdered your own people.’’ Hij vermeed haar visuele gemoedsbeweging door zich opnieuw om te draaien en de ruimte door te zoeken. De professionaliteit was ver te zoeken. ‘’Is that your way of showing reliance and commitment?’’
‘’Is stripping down your way of knowing whether a female is loyal to the Serpents or not? Hell, the Ghoulies could send one of their girls in as a spy if dancing really is all it takes.’’
Hij negeerde haar volkomen. De discussie zette hij niet voort en om een ongemakkelijke stilte te voorkomen, kaartte hij een ander onderwerp aan. Ruger praatte nu tegen Smiles. ‘’Tomorrow you must take care of our dog in order to complete the first test. For now, Smiles,’’ zei hij, terwijl hij een sleutel ergens vandaan haalde en hem vervolgens bekeek – hij had hetgeen gevonden waar hij al die tijd opzoek naar was. ‘’I expect you to guide her in this edifice. She stays the night in the guestroom.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze hadden er wellicht meer baat bij gehad als hij had kunnen doen alsof hij haar niet herkende. Alsof de twee nooit elkaars pad waren gekruist in het verleden, en er geen bel ging ringen zodra ze elkaar in de ogen keken. Als twee vreemdelingen die voor het eerst aan elkaar werden voorgesteld, om collega's te worden. Maar het tegenovergestelde was inmiddels gebeurd; hij was voor enkele seconden van zijn stuk gebracht en bleef stilletjes staan, met de gok dat zelfs zijn gelaatstrekken lichtelijk neigden naar totale verbazing.
Het was dus al te laat geweest voor dat plan, onderwijl ze elkaars hand schudden. Het nieuwe plan was er een die ze hem desondanks per direct aan had gereikt, door aan Ruger te vertellen dat alle wezen elkaar kenden van het weeshuis. Een slimme, omdat het niet uit te zoeken was of ze de waarheid sprak en daarbij zijn interesse niet leek te pieken. Ruger was zijn oude, onverschillige zelf. Het zou hem niet schelen of hij Chris van eerder kende.
Ietwat dankbaar glimlachte hij naar haar, een boodschap die de man niet op was gevallen. Hij had hen de rug al toegekeerd om ze mee te wenken naar zijn kantoor, die ze beide wat ongemakkelijk leken binnen te wandelen.
De regels en rituelen waren hem allang duidelijk. Hij had hetzelfde moeten doorstaan om bij de bende te kunnen worden gevoegd, en dus had hij zijn oren er niet naar staan om elk woord van Ruger aandachtig aan te horen. Alleen het enkele ritueel dat verschilde per geslacht, was er een die hij door zijn hoofd liet galmen. Haar ondankbaarheid zou haar nog in de problemen brengen als het ging om het weigeren van een van de regels. Ze leken erg gesteld te zijn op hun decennia oude rituelen, zeker als het ging om recruiten.
Hij mengde zich er echter niet in. Hij was niet gebaat bij een discussie als deze, zeker niet als hij ertussen getrokken werd om voor scheidsrechter te spelen. Het zou hem in slecht daglicht zetten bij Ruger.
Pas toen het gesprek een andere wending nam, concentreerde hij zich weer op het gesprek. Zijn bevelen waren helder en redelijk, makend dat hij niet protesteerde en schouderophalend de sleutels van hem overpakte. "Got it." Hierna wendde hij zich naar de deur, om het kantoor achter te laten. Er viel niet veel meer te zeggen, behalve dat hij Chris nog gedempt toe sprak dat ze hem volgen kon. "C'mon," mompelde hij indien hij langs haar heen liep. "I'll show you around."

De slaapkamers bevonden zich aan de precieze, andere zijde van het gebouw. De gang waar ze op het moment waren leidde daar ook naartoe, enkel met een omweg, al maakte dat niet dat Dale een ander pad besloot te volgen. Het was hier rustiger. Minder bevolkt. Hij kon hier nog met haar praten zonder afgeluisterd te worden ofwel onverstaanbaar te zijn.
Enigszins nieuwsgierig keek hij haar aan. "What brings you here?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het gangpad was leeg en bedaard. De droeve tonen van de klok galmden klagend door de ruimte.
“What brings you here?’’ Hij bekeek haar, uitte zodoende zijn nieuwsgierigheid in zowel woorden als daden. Nonchalant haalde ze haar schouders op. Naïviteit en arbeidsschuwheid brachten haar naar hier, maar die karaktertrekken gaf ze uiteraard niet weer in de beantwoording op zijn vraag.
Het vervallen complex was ingenomen door mannen die een duidelijk onderscheid maakte tussen man en vrouw. Als vrouw zijnde maakte je deel uit van de Serpents indien je slaagde voor het publiekelijk exotisch dansen, wat betekende dat je voor de mannen hier alleen was om ‘mooi’ te zijn. Je stond hoogstwaarschijnlijk achter de bar, daar waar men goed zicht op je had en je indirect gedwongen werd om sociaal te doen. Die mannen konden de aanwezigheid en aanzicht van een vrouw wel waarderen na een zware dag. Die voltrekking van een misselijkmakende geestesinstelling, bracht twijfelingen teweeg. Waarom een bende zoals deze vergezellen als ze ook een andere, wellicht zelfs betere kan accompagneren?
“What brings me here?’’ herhaalde ze hem. ‘’The desire to pursue all of the murders and seduction.’’
Onder het lopen door betastte ze een willekeurig schilderij dat aan de muur hing. Het was vunzig, - een laag stof bedekte haar nog net schoon uitziende vingertoppen. Chris wilde niet weten hoe het verder met de hygiëne stond als de schoonmaaksters nog geen eens de moeite namen om het pand – in hoeverre dat mogelijk was - stofvrij te maken.
Een zucht ontging aan haar. ‘’I had to move it ten yards more or less. You didn’t help, you just ran away.’’ Chris kantelde haar hoofd tot een punt waarop ze zijn gehele zicht zien kan. ‘’I would highly appreciate it if you lend me a helping hand for the following time when something requires strength.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze draaide om zijn antwoord heen. In de tijd dat hij wachten moest op reactie, en zij de seconden zwijgzaam doorbracht, had haar niet gebracht tot dat waar hij werkelijk naar vroeg. Natuurlijk ging ze haar moorden en verleidingen doorzetten. Dat was haar ook geraden met een positie als de zijne, waarvoor hij haar voorbereiden moest.
Maar waarom had ze de tweede divisie achter zich gelaten nadat hij haar een gouden kans aan had gereikt, door zijn dood in scène te zetten? Wat had ze te zoeken in een bende als deze wanneer ze net zo goed de beste van haar klasse had kunnen zijn? Ze kon hem niet vertellen dat ze niet omhoog was geklommen op de ladder nadat er uitkwam dat ze hem van zijn leven beroofd had; een leven W huurmoordenaar van de vijfde en dus hun vijandelijke divisie.
Hij liet een grijns rond zijn lippen ontstaan en keek voor zich uit. "Just as sly in dodging questions as you are in the field." Zijn gevoel vertelde hem dat ze zo glad als een aal was als het ging om zich uit situaties loodsen waarin ze zich niet wilde bevinden. Haar reactie had dat slechts bevestigd.
"And I be thinking you left your position for one hell of a better one, after my death." Het was een meer dan voorstelbare aanname, en ook een die waar had kunnen zijn, sinds hij wist hoe de omgang van een baas van de divisie veranderde zodra een belangrijk lid van het leger van de rivaal met de grond gelijk was gemaakt. Zijn schouders hief hij wederom, ditmaal in zichzelf gekeerd, op. "Didn't take the promising shot after all? Seems like that will forever be a mystery unsolved." Ze zou hem bij nader inzien waarschijnlijk geen woord meer vertellen over waarom ze hier aan was komen zetten voor een nieuw leven. Het was aan hem om dat uit te zoeken.
Haar gezucht deed hem opzij kijken. Ze oogde enigszins bedenkelijk, al kon hij haar verder moeilijk peilen aan de hand van haar gelaatsexpressie. Ze leek evenzeer verwikkeld in saaie uitdrukkingen vergeleken met hun vorige ontmoeting, enkel ontbrak er nu een hint van ijzigheid. Wellicht veranderde dat later nog. "Of what use would it be for me to move the corpse, if it leaves my fingerprints on its rotten skin?" prevelde hij ietwat vermakelijk terug. "You said you weren't my marionette. Seemed like you could handle things all by yourself, then."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Oh, dear, your curiosity was meant to be dodged.’’ Hij praatte te veel en dacht haar te kennen, desondanks het feit dat ze elkaar slechts enkele minuten hebben gezien. Hij had haar nooit te werk zien gaan, maar wilde haar wel laten weten dat ze haar pogingen tot moord te danken had aan volstrekte sluwheid.
Onachtzaam haalde ze een sigaret tevoorschijn, die ze vervolgens aanstak en in de mond nam. Ze liet de rook uit haar mond rollen. De rook verdween in de lucht, verspreidde zich in de ruimte, terwijl Chris haar prepaid telefoon tevoorschijn haalde. Geen bericht, geen gemiste oproep. Niemand had haar gemist.
Uit irritatie rolde ze met haar ogen. ‘’Don’t make assumptions about my hereafter when you don’t know me.’’ Er was een ogenblik waarin ze zichzelf ervan overtuigde dat het beter voor haar was indien ze het pand verliet, maar dat moment verging gauw en een seconde later bewandelde ze nog steeds het gangpad met hem aan haar zijde. Chris wilde niet gaan, noch wilde ze het gesprek afkappen. Wederom bracht ze wat uit, maar dit keer hield ze rekening met zijn weetgierigheid en tegenbeweging.
‘’On its rotten skin or on your rotten skin?’’ Bedenkelijk hief ze haar wenkbrauw op. ‘’We don’t care about fingerprints when it comes to matters like these, because we’re murderers and not forensic researchers.’’ Dat ze het desgelijks krom vond hoe hij zich zorgen maakte over het nalaten van cruciale lichaamssporen, maar toentertijd wel doodleuk hun terrein kwam opwandelen, hield ze voor zich.
Ze sloegen de hoek om en kwamen in een doorgang terecht die aan beide weerszijden met deuren doortrokken was. Sommige hadden een nummer, andere waren beklad met een handschrift dat nauwelijks te lezen was. Chris vermoedde dat achter al die deuren zich de slaapkamers van de leden bevonden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'll take that as a compliment." Schuw bleef zijn grijns staan, geen teken van belediging of irritatie te zien. Dit soort gesprekken waren de conversaties waar hij vermaak uit putte. Hij daagde haar uit, zij daagde hem uit. Het verkennen van iemands grenzen was voor hem als een spel waar hij langzaam maar zeker verslaafd aan was geraakt. Zijn nieuwsgierigheid en haar geheimzinnigheid voedde hem des te meer om haar te blijven stangen.
De sigaret die ze opstak, maakte dat hij zich even naar haar wendde. De geur van rook sijpelde om hem heen. Zijn verwachtingen hadden niet gelegen bij een rookgewoonte aan haar zijde, maar het was niet dat ze hem hoorde klagen. Hij ademde met tevredenheid het beetje teer in dat zij de atmosfeer in blies, door de rook aan haar lippen te laten ontsnappen.
Ze dacht dat hij veronderstellingen deed over haar keuzes. Hij kon niet anders als zijn grijns laten verbreden, om plezierig zijn blik op een van de kamerdeuren in de verte te laten liggen. "It's called speculating," opperde hij haar toe. "And you just took the bait." Hij vroeg zich af of ze zich altijd zo serieus gedroeg, of dat ze zich gewoon zodanig verveelde dat ze het niet in zich opbracht om soms even te lachen. Hij was al even verbaasd om het feit dat ze niet door leek te hebben dat bijna alles wat hij uitsprak, niet zozeer oprecht bedoeld was. "Don't be so serious. I'd hate to see you die because of your own boredom."
De plek waar haar gastkamer zich bevond, was er een die zich inmiddels om de hoek, om nog een tiental meters te moeten lopen. De rest van de rondleiding zou nog wel volgen zodra ze deze gepasseerd waren. Voor nu besloot hij de kantoren aan zijn beide zijdes te negeren, ervan uit gaande dat ook Chris wel door had gehad dat ze door de zakelijke kant van de bovenverdieping wandelden. "Whatever you say." Over het lijk ging hij niet door, er genoeg van gehad dat ze alles letterlijk nam en hij zelfs het vermoeden kreeg dat ze zich bij alles aangevallen voelde.
"Your room is around the corner," vertelde hij, om de andere onderwerpen af te kappen. "You can leave your stuff there. I can guide you around after that. Or not, since I can tell you really enjoy my company."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Boredom? I bet my way of life is more entertaining than yours,’’ kaatste ze fel terug.
Hij was niet heel serieus. Hij greens aldoor, deed uitspraken die geen duidelijke betekenis hadden en maakte haar bewust belachelijk. Wat verwachtte hij nou eigenlijk van haar? Dat ze een gezellig praatje met hem zou maken, terwijl het overduidelijk was van dat ze bezweek onder haar vermoeidheid?
‘’Of course, of course. I savor that causticity and sociability of yours,’’ spotte ze flauw.
De deur naar de gastkamer ging open. Het eerste wat ze zag was de maan die door het raam heen present verwijlde en door het licht van de zon beschenen werd. Nadien was het de zindelijkheid die haar aandacht trok. Het was er schoon, schoner dan ze verwacht had. Haar laatste Lucky Strike rokend, nam ze plaats op het bed. Een jongedame, die slechts een gewicht had van vijftig kilo, kon echter wel gehouden worden door het hout zonder dat het leek alsof het bed op instorten stond. De lakens daarentegen roken fris en het kussen zag er allesbehalve uit alsof het al decennia’s in gebruik was. Het voorgevallen incident haalde onterecht haar verwachtingen naar beneden. De kamer was opgeruimd en rein, zoals een logeerkamer hoorde te zijn. Die schilderijen in het gangpad was de schoonmaakster vermoedelijk gewoon vergeten.
De overige opvullingen in de ruimte deden er niet aan toe. Chris veronderstelde dat ze een eigen slaapplaats kreeg indien ze hier wilde resideren en dus was ze niet van plan om haar eigendommen te ordenen in kleding- en ladekasten.
‘’Don’t guide me. Enjoy your night instead,’’ zei ze toen ze weer rechtstond. Hij had waarschijnlijk wel iets beters te doen dan een rekruut rond te leiden – met wie hij niet praten kon, ondanks de moeite die hij erin stopte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Don't challenge me." Haar bijtende reactie beantwoordde hij met een plagende houding. Zijn zin stond niet naar een discussie ofwel een botsend gevecht, wanneer hij genoeg andere dingen te doen had om zijn tijd met vermaak te kunnen vervullen.
Sarcasme deed voor het eerst zijn intrede bij zijn gezelschap, een uitspraak vol kwelling uitgebracht die verhuld werd in context van enthousiasme. Ze had hem verrast. Nu hij eenmaal langer als een half uur in totaal met haar door had gebracht, waren zijn verwachtingen op enige vorm van humor of ironie tot de bodem gezakt. Blijkbaar zat er nog wel ergens een hint van streven naar plezier in haar verstopt. Dat, of ze deed het uit complete irritatie om zijn mond te snoeren. Hoe dan ook was het duidelijk aan zijn gelaat dat ze hem niet van zijn stuk had gebracht. "Hmm... maybe the stone cold killer does have a sense of humour after all." Hij keek met genoegen voor zich uit. "Better watch out, before you turn into miss sunshine after spending a couple of days with me."
Een scenario die gedoemd was om niet uit te komen, mocht dat nog niet helder zijn, maar de voorstelling van Chris met een glimlach van oor tot oor was er een die hij ooit verwachte nog te kunnen zien. Ze had hem zojuist een nieuwe missie bezorgd.
De deur van de gastkamer opende hij voor haar om vervolgens achter haar aan naar binnen te stappen. De ruimte was schoon. Als ongebruikt achtergelaten met gewassen lakens, schone vloer en leeg meubilair. Het bendehuis was en bleef een pand dat onder de visie van Ruger, schoon werd gehouden alsof het een operatiekamer was, zelfs als het ging om de kleine kamers waar enkel sommige recruiten hun nachten spendeerden. Vaker stonden ruimtes als deze leeg.
Zijn rug liet hij tegen de deurkozijnen vallen, afwachtend op haar om aan hem aan te geven wat ze wilde. Op antwoord hoefde hij niet lang te wachten. Voor hij het wist had ze haar wensen al geuit; ze wilde haar verdere tijd vandaag alleen besteden.
"Hm, your loss." Zijn kenmerkende grijns verscheen nogmaals, maar bescheiden. "Fine by me. I'll look you up tomorrow morning. We got some work to do." Achteloos haalde hij vervolgens zijn schouders op. Het was haar keuze hoe ze haar avond door wilde brengen, niet de zijne.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Well, Dale, I hope you don’t bring that grimace of yours with you on the following morning. We haven’t even met for a day, but I unfortunately can already tell why they call you Smiles.’’

Die nacht beviel haar zwaar. Chris was afgemat en dat maakte haar geesteloos. Ze moest langer nadenken over de meest simpele dingen en ook in haar daden ondervond ze de traagheid die haar moeheid met zich meebracht. Zo deed ze er minuten over om enkel wat ondergoed, schone kleren en verzorgingsspullen van haar kofferbak naar haar verblijfplaats te transfereren. Nadien viel ze neer op het ongebruikte bed. Haar mistroostige gedachtes continueerde.

{Illusie} Een zuchtje wind uit het naaldhout bracht de mensengeur naar haar toe, met een lichtere zweem van rook en gebladerte. De stank van oude huiden, dood en verzuurd, die bijna onmerkbaar was onder de sterke lucht van rook, bloed en verrotting, drong diep haar neus binnen en ondanks de kwalijke reuk, kwam een royale grijns aan het licht. Het waarnemen van verwrongen organismes die geen levensfuncties meer tentoonspreidden, liet haar ontwaken in verbinding en stromen van blijdschap. Dat zij in staat was om mensen, zwakke wezens die dof van gehoor waren en ongevoelig voor geur, naar de andere wereld te brengen, gaf haar meer onbeschroomdheid dan ooit tevoren.
De zielenstrijd tussen mens en sadist naderde zijn einde en ze prognosticeerde dat ze de stervelingen zou overwinnen. Haar gedaante werd ingesloten door talloze mensen, waarbij slechts een paar individuen nog een teken gaven van enige expiratie. Zij hadden de vermetelheid om de trekker van een revolver over te halen, met als doel haar zwarte ziel naar de filistijnen te helpen. Echter had geen één van hen het vermogen om hun tegenstander onschadelijk te maken en verloren ze hierbij welwaardig hun strijd tegen het kwaad; hun drijfkracht werd door haar uit het lichaam gezogen.
Zij die zich met geweld ging wreken en bij benadering haar wapens toonde waarmee heftig werd gestreden, leek de strijd te hebben gewonnen. Geen enkele klanken van levende wezens werden hoorbaar gemaakt, behalve die van haarzelf, en het liet haar hierdoor denken dat ze elk organisme had geëxecuteerd, verbrand en naar de onderwereld had gebracht. Haar vooruitzicht was echter verkeerd.
Toen ze aanstalten maakte om in rook op te gaan, voelde ze hoe een energiebron haar leven exploiteerde. Een helse pijnscheut schoot door naar haar hersenen en binnen een fractie van een seconde vertoonde ze geen tekens meer van enig leven. Ze had niet kunnen zien wie haar van het leven beroofde, maar ze was er zeker van dat ze de dader meegenomen had in haar eigen gegraven graf.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wat ze hem vertelde, achtervolgde hem in zijn terugweg door de gangen van de bovenverdieping. Zijn grijns was verdwenen geweest. Het enige vertier wat hij voelde, was dat wat zich binnen in hem afspeelde, wanneer zijn voetstappen hem van haar en haar kamer wegleidden. Zijn mompelingen vormden slechts geruis vergeleken met het achtergrondgeluid van de begane grond. "Then you better pray real hard."

Zijn nacht was rusteloos verlopen. Hij had amper slaap kunnen pakken en met open ogen had hij het licht van de ochtendzon kunnen verwelkomen, in plaats van de lichtstralen hem laten wekken. Zijn oogleden had hij na vieren al omhoog gedwongen om zijn ontwaken definitief te laten worden. Zijn hoofd zat te vol met gedachten voor hem om de rust te kunnen pakken die hij graag wilde; hij moest het vandaag volhouden met een drietal uur slaap, liever dan de hele nacht zoals gewoonlijk.
Het doorhalen had zijn humeur desalniettemin niet aangetast, zodra hij zich uit zijn bed gesleept had. Al goed gestemd had hij de enkele rond strompelende bendeleden goedemorgen gewenst. Met enkel vermoeidheid dat door zijn lijf stroomde, had hij zich door het gebouw geloodst om te gaan douchen en zijn ontbijt alvast met de vroege ontwakers mee te pakken. Hij glimlachte dan wellicht minder veel, hij straalde geen hint van irritatie noch desinteresse uit. Men groette hem zoals elke andere dag opgetogen.
Hoe het met Chris was verlopen haar eerste nacht, was de vraag. Hij had het vermoeden dat het net zozeer een nacht van pieken en dalen was geweest. Haar gewenning lag waarschijnlijk nog niet bij de kamer of het bed waar ze moest leven voor de komende dagen, en daarnaast was het lastig het geluid van de feestende leden na middernacht weg te cijferen, wanneer hij of zij nog niet had geleerd het aan te horen.
Hij had haar opgezocht rond een uur of tien. Een tijdstip waarvan hij dacht dat ze dan wat uitgeslapen zou zijn, of anders op zijn minst de rust had gehad om traag maar zeker op te staan. Hij speelde immers niet voor dictator als het om zijn collega's ging.
Zacht klopte hij op de deur van de gastenkamer. "Chris? You up?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Chris legde haar boek weg en tuurde. Uit verveling onttrok ze zich aan de spelende piano op de achtergrond, om zich derhalve te richten op de vrije natuur haar symfonieën. Het waaide en regende, een jammerende pasgeborene doofde de herfstige sereniteit.
Het schrikbeeld dat haar vannacht gevangen hield, was er één die haar vaker bezocht in haar slaap. Het was een representatie van de onmenselijkheid die hoe dan ook gepaard ging met het werk dat ze beoefende. Je kon niet moorden en nadien het leven voortzetten alsof er niets crimineel gaande was indien je niet hardvochtig was. Chris was bang dat ze op den duur het moorden vanzelf eerder als een vrijetijdsbesteding zou zien dan een arbeidsverrichting. Dat ze ten langen leste geheel vrijwillig op pad ging om onschuldigen met voorbedachten rade van hun levens te beroven.
Een oorverdovend geluid galmde door de slaapruimte. Iemand klopte op haar deur, - Dale vroeg naar haar aanwezigheid. Het was tien uur ’s morgens, zodoende was het al laat in de ochtend, maar zin in de dag had ze niet. Gezucht verging toen ze zich omdraaide en naar het hout liep, dat ze vervolgens traag naar zich toetrok. Een vlaag van haar parfum kwam daarbij vrij.
‘’Unfortunately I am,’’ antwoordde ze. Ze stapte de ruimte weer binnen, naar hem geseind dat hij eveneens de logeerkamer in kon stappen. Het gezang van de spelende radio doofde ze, het gordijn schoof ze enkele centimeters naar buiten. ‘’What has he planned for us today?’’ stelde ze, onderwijl ze keek naar zijn kledij en gelaatsexpressie. In de regel droeg ze een jurk of rok indien ze wist dat ze zich die dag niet in het hol van de leeuw zou wagen. Ze was echter ‘nieuw’ hier en had geen idee wat er voor haar vandaag op de dagplanning stond. Wellicht moest ze wel degelijk vrij bewegen in één van de opdrachten die haar opgedragen zou worden; dan kon ze zich het ongemak dat de sluiting van een jurk en rok met zich meebracht niet veroorloven. Vandaar dat ze er nu bijliep als een man, - haar haren had ze keurig in een paardenstaart verwerkt en haar lichaam had ze bedekt met een jeans en een simpel zwart shirt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gestommel speelde zich af achter het hout. Hij kon de voetstappen over de vloeren horen weergalmen, de deurklink in haar handgreep horen wiebelen en het gekraak van de draaislag van het slot waarnemen. Ze opende de deur voor hem, sneller dan hij had verwacht en met minder tegenzin dan hij zich voor had genomen om op haar gelaat te zien. Het maakte dat hij zonder meer naar binnen lopen kon, met geen ongemakkelijke gevoelens over zijn intrede op haar eerste ochtend.
"Good morning." Een beleefde glimlach liet hij zien, waarna hij voor even rond de kamer keek.
Het geluid van de radio werd gedempt. Daglicht zag hij weer in de ruimte verschijnen nadat ze de gordijnen open had gedaan, en de ruimte zag er niet erg anders uit vergeleken met de vorige dag. Het bleek dat ze nog niet veel tijd had besteed aan haar slaapplaats nadat hij weg was gegaan.
Zijn plannen om te vragen naar haar nachtrust had ze gewijzigd, een andere vraag laten horen voor hij zijn mond had kunnen openen om zijn interesse te uiten. Ze was te snel geweest in het opbouwen van een ander gesprek. "Not much for now." Hij liet zijn blik van zijn omgeving afglijden om de hare te ontmoeten. "Tour around the building. A talk about what's waiting for you before you officially become a member, and some details about the job to discuss." Het was nog te vroeg voor hen om research te kunnen doen naar zijn nieuwe missie. Eerst moest ze haar lidmaatschap binnen hebben voordat hij haar in kon lichten over alle geheime zaken, althans, dat was wat er van hem was gevraagd.
Het was alleen nog te vroeg om haar nu al achter zich aan te slepen door alle verscheidene plekken van de Snakepit. Hij had desondanks zijn functie als "mentor" zijn manieren nog niet verloren, dat wat hij ook niet van plan was om in deze situatie links te laten liggen. "Did you have breakfast already?" vroeg hij haar, "There's some food downstairs and a couple of people you could join at the dinner table, if you want to."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Chris sloeg gade hoe hij haar kamer rondkeek. De leegte viel hem hoogstwaarschijnlijk op.
"Not much for now," zei hij. "Tour around the building. A talk about what's waiting for you before you officially become a member, and some details about the job to discuss."
Ze hief haar wenkbrauwen op. Haar mond opende ze met de intentie om in te gaan op wat hij haar zojuist vertelde, maar ze verviel tot afwezig stilzwijgen. Achteraf gezien was het beter om het commentaar voor haar te houden. The way in which one merits consent to partake as a fellow, is rather a mimicry of the particular system of religious belief its rules. It’s absolutely vain if you ask me. Gisteren had ze al te veel smartelijke gewaarwordingen in het kantoor van zijn baas openbaard. Dale bevond zich toen naast haar en had zodoende al haar bezwaar kunnen horen. Hij was blijhartig en vriendelijk en was het niet waard om het luisterend oor te zijn van een dame die constant haar irritaties in woorden uitbracht. Chris wilde tevens niet nog meer overkomen als een zeveraar. Je vriendengroep wordt er niet beter op indien je een omloop van gezucht en gejammer iedere keer in het bijzijn van een ander aanwendt.
Geglimlach verwelkomde haar gelaat toen hij uit beleefdheid vroeg of ze wel gegeten had. Hij was toch niet zo erg als ze dacht dat hij was, - haar vermoeidheid zette haar aan tot het overdramatiseren van alles wat hij deed en zei, hoewel hij in de realiteit toch wel een schat van een jongeman was - tot nu toe.
Lichtjes schudde ze haar hoofd, waarna ze uit gewoonte gauw haar bed nog even opmaakte. ‘’Well, what if I wanted to sit with you at the dining table?’’ vroeg ze hem. ‘’I would love to hear more about you.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De bevestiging of de plannen haar bevielen of juist tegenvielen, was dat wat ontbrak. Ze sprak maar niet met duidelijke woorden of betekenissen. Ze liet hem wederom in vragen te laten verzinken, zoals ze de vorige dag ook al had gedaan. Niet alleen wist hij nog steeds niet wat ze precies bij de bende te zoeken had, maar dat wat ze hem vertelde, sloeg voor hem nergens op. Hij wist niet wat ze probeerde te zeggen of wat ze daadwerkelijk bedoelde.
Het viel hem tegen. Graag maakte hij voorspellingen en leerde hij mensen kennen door ervaringen en conversaties, dat wat zij allesbehalve bij haar belangstelling had zitten. Ze maakte het lastig voor hem om haar te kunnen peilen.
Zijn schouders hief hij in de gaande geluidloosheid op. Hij daalde af naar zijn schoenen en keek daarop neer, afwachtend tot zij een verandering brengen zou in de omstandigheden. Hij wist gewoonweg niet meer wat hij zeggen of doen moest.
Onverwacht enthousiasme had zijn toestand desondanks weer verbroken, in hoe licht de mate dan ook was geweest. Hij keek haar aan om geen glimp van irritatie of bedenkingen op te vangen, maar een blik van tevredenheid. Het veranderde de sfeer in een handomdraai. De beginnende ongemakkelijkheid begon als vanzelf uit hem weg te vloeien.
"Hearing about me?" Het piekte zijn interesse. Ze daagde hem ietwat uit, waar hij wel wat mee kon. Een uitlokkende grijns liet hij zien. "Not without a catch, little assassin." Hij zou geen informatie over zichzelf vrijgeven zonder dat hij daar wat voor terug kreeg. Niet nu ze zich zelf mysterieus op had gesteld en hem onthield van alles wat hij anderzijds had kunnen ontdekken, als ze zich ervoor open had gesteld. Hij wilde evenzeer antwoorden.
Zijn armen sloeg hij over elkaar, een kleine stilte ingelast om zijn plezierige gegrijns voort te kunnen zetten. "Only an answer, if I get an answer for it in return," voerde hij aan, "an ignored question, means a denied answer in return."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Er heerste een onbegrensde stilte waarin zijn ongemak duidelijk op de voorgrond trad. Hij wist niets te zeggen, zij evenmin en zodoende zwegen ze totdat zij haar plotselinge geestdrift aan het licht bracht. Het gegrijns keerde terug, zijn omslachtigheid nadere zijn einde. Haar eigen gelaatsexpressie was neutraal toen hij zich uitte. Hij bracht zijn verlangen onweerlegbaar onder woorden en Chris betwijfelde ze of ze hem op andere gedachten kon brengen. Ze begreep echter dondersgoed waar zijn denkwijze vandaan kwam. Hij kende haar nauwelijks, net zoals zij hem amper tot niet kende. Door haar vragen te beantwoorden wanneer zij de zijne beantwoordde, zou niet alleen zij – maar ook hij meer over de ander zijn dan wel haar identiteit te weten komen. Dat hij zijn interesse in haar een ‘spel’ wilde verwerken, was dan maar zo.
Chris knikte, onderwijl haar rechterhand zijn gevest op het dekbed verloor. ‘’Fair enough.’’
Ze pakte het vest beet dat op de kapstok hing, waarna ze haar kamer uitliep met hem aan zijn zijde. Samen vertrokken ze naar het eetcafé waar zij haar ontbijt tot zich nemen zou.
‘’And what is it that you want to know about me?’’ vroeg ze hem. Er waren zo veel vragen die hij aan haar stellen kon, maar ze was er zeker van dat hij in de eerste paar vragen naar haar rang zou vragen. Het is wel zo handig om het niveau van je partner te weten, zodat je in kon schatten of de missie voor haar eigen te hoog gegrepen is of niet.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld