Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - The queeste of the demon

Account verwijderd

schreef:
Roan
Roan was een en al oor. Hij was enorm geïnteresseerd in wat de dame zou kunnen vertellen. Dit kwam dan ook omdat ze anders was. Anders dan hemzelf of andere alle mensen in dit gebouw. Niet zomaar iedereen kwam vanuit de grond gekropen door god weet wat. Dat maakte haar interessant. Boeiend. Roan wilde meer te weten komen over haar vanwege haar afkomst, verleden. En voor de eerste keer in zijn leven leek het alsof hij een machtig persoon was. Een persoon die hij altijd al wilde zijn. En dat had zij aan hem gegund. Zij had het voor elkaar gekregen vanwege haar keuze voor hem. Tussen iedereen had ze hem uitgepikt. Verkozen. En Roan had altijd gedacht dat hij op de achtergrond leefde en dat zinde hem niet. Maar zij had hem nu het tegendeel bewezen. Roan had zich nog nooit zo goed gevoeld en zijn ego schoot hiermee dan ook de lucht in. Hij kon het zich niet laten om dit gewoon te laten passeren. Hierover zou hij opmerkingen maken. Het zou Benedict blijven achtervolgen want die man dacht dat hij macht had, maar deze vrouw en Roan hadden hem zojuist het tegendeel bewezen. Niets stond vast in deze wereld, dat stond wel vast.
'Een wederdienst?' Roan wist niet wat ze hiermee bedoelde. 'Wat kan ik jou in godsnaam aanbieden?' De vrouw was een groot mysterie en bij elk ding dat er uit haar mond kwam, raakte Roan steeds meer en meer in de war. 90% van de dingen die ze zei, begreep hij niet eens. Al spraken ze dezelfde taal, het leek wel alsof er in elke zin die ze zei er een andere betekenis in lag. Een diepere bekentenis die Roan moest doorzien. Dan konden ze beide wel eens pech hebben want Roan was niet echt de jongen die achterliggende boodschappen begreep. Bij hem moest je niet subtiel zijn. Beter als je het recht in zijn gezicht zei, dan begreep Roan het tenminste wel.
Wanneer ze eindelijk de reden verteld waarom ze hém heeft gekozen, vallen er enkele puzzelstukjes op hun plaats. Duidelijk had ze al gezien dat schaduwjagers niet echt het vriendelijkste soort op aarde waren. Dat kwam door ons egoïsme, ijdelheid en zelfvertrouwen. Stiekem hoopte Roan dat ze met haar woorden Benedict viseerde, samen zouden ze hem wel klein kunnen krijgen. 'Ik weet niet of ik dat wel aankan want ik heb tenslotte ook nog een ego dat ik moet onderhouden.' Zijn wenkbrauwen trok hij op terwijl de woorden zijn lippen verlieten. Een uitdagend gebaar. Zijn hoofd hield hij wat schuin als hij haar verdere woorden hoorde. Dit begreep hij wel. Een achterliggende boodschap. Hij was trots op zichzelf dat hij de bomen in het bos had kunnen zien. 'Je wilt een samenwerking? Daar zeg ik geen 'neen' tegen. Alleen denk ik dat anderen hiermee niet akkoord zullen gaan dus misschien beter als we het tussen ons houden. Ik wil je helpen om je partner te vinden, maar dan moet je wel enkele vragen beantwoorden. Voor wat hoort wat.' Even verscheen er een grijns op zijn lippen. Een uitdaging! En nog een gevaarlijke ook. Perfect! Dit had Roan nodig om even aan de werkelijkheid te kunnen ontsnappen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lilith

Het duurde even voor het balletje aan het rollen ging bij Roan. Hij leek wel in extase over het feit dat ze hem verkoos boven alle andere schaduwjagers en zeker boven de arrogante man. De nieuwsgierigheid en het enthousiasme van de uitdaging die ze hem bood, spatte er vanaf. Hij wilde meer weten, maar daar dacht Lilith er voorlopig anders over. In zijn enthousiasme was hij onvoorspelbaar. Vanaf nu kon hij niet meer handelen zonder haar op de hoogte te stellen, want dat zou ze niet op prijs stellen.
"Jij kan me veel bieden, Roan en ik ga zoveel mogelijk beantwoorden. Ik ben lang niet op aarde geweest en ik ben niet van plan om op te vallen. Het enige wat ik wil is mijn partner bereiken en jij kunt me daarbij helpen. Ga op zoek en hou me op de hoogte of betrek me in je onderzoek als ik je van dienst kan zijn."
Nu kon ze wel rechtuit spreken over wat ze verwachtte. Tegelijk zou ze afbakenen wat de grenzen waren. Ja, hij kreeg antwoorden op vragen die hij stelde of nog wou stellen, maar vanaf nu was hij een gesloten boek tegenover anderen. Haar vingers jeukten om haar krachten nog meer te gebruiken, al kon ze dat voorlopig niet toestaan. Ze wou dat de donkerharige schaduwjager vrijwillig mee deed. Immers leek haar dat niet moeilijk. Hij leek zo blij met haar verschijning als een kind in een snoepjeswinkel.
"Al begrijp je wel dat dit inderdaad tussen ons blijft. Ik denk ook niet dat de andere schaduwjagers staan te springen om me te helpen, laat staan me te vertrouwen. Maar geen zorgen, ik moet ook op jou vertrouwen voorlopig, dus dat maakt ons gelijken."
Het was gelogen. Ze waren geen gelijken en ze vertrouwde hem nog niet. Al kon hij hiermee nog niet veel uitrichten. Als hij haar verraadde en met de bende opzoek ging naar haar 'partner' dan volgde ze hen vanop een afstand. Haar opsluiten zouden ze nooit kunnen, tenzij ze heel veel hulp van andere halfdemonen kregen en daar rekende ze niet op. Bovendien wisten ze nog niet eens wie ze was en wat voor een kracht er in haar huisde. Het stuk over dat hij haar moest vertrouwen, was ze nog niet over uit of dat in zijn geval slim was of niet. Op zich had ze geen behoefte aan een gevaar voor hem te vormen echter zou ze hem wel koelbloedig uit de weg ruimen als hij in de weg stond. Zolang hij naar haar pijpen danste en haar zoektocht niet saboteerde, kon hij haar op zich wel vertrouwen. Dat nam ze zichzelf voor.
Omdat ze nu wel lang genoeg gezeten had en tijd verspild had, stond ze op en worstelde even om haar armen uit de ketens te trekken. Na een tijdje voelden ze bizar koud aan en ze had genoeg koud geleden. Het enige wat ze nu nog wou was haar droge, branderige keel voeden met water en nog eens zoet fruit op haar lippen proeven. Een duik in een meer zou haar ook goed doen, want hoewel ze lang geen spiegels had gezien, wist ze dat ze haar knappe uiterlijk nu geen eer aan deed met haar warrige, vuile haren en besmeurde huid.
"Waar kan ik mezelf opfrissen en voeden?" vroeg ze vanaf ze recht stond.

Account verwijderd

schreef:
Roan
Zijn gedachten lagen overhoop en hij kon er geen orde in krijgen. Hij was enthousiast geweest, maar iets diep in hem waarschuwde hem nu. Dit kon wel eens gevaarlijker zijn dan hij dacht. De Enclave had hem bevolen om haar te beschermen, ze stond onder zijn verantwoordelijkheid maar de dame wisselde de rollen grandioos om. Roan was de marionette en dat beviel hem niet, alles behalve. Hij had nooit naar de pijpen van een vrouw gedanst en dat zou deze niet anders zijn. Haar woorden zorgen ervoor dat Roan een raar gevoel kreeg, een dikke brok in zijn keel. Hij had nog zoveel vragen, maar ze zou ze niet beantwoorden. Dus hij moest en zou een andere weg vinden om antwoorden van haar te krijgen. En zijn hersenen waren al druk bezig met een grandioos plan voor te bereiden.
'Hoe kan ik jouw partner vinden als ik niet weet wie of wat het is? Ik weet werkelijk niets van jouw partner. Welk geslacht is het? Wat is het uiterlijk? Wat maakt hem of haar zo speciaal dat je er zoveel wilt voor opgeven? Je kan me niets vertellen, maar ik zal er toch achter komen. Je doet alsof je me als een gelijke beschouwt, maar we weten beide dat je dat niet doet. Jij wilt iets van mij, maar zelf geef je me niet wat ik wil. Zo werkt dit niet, dame. Ik word niet voor niets een schaduwjager genoemd, de beste van mijn jaar. Je mag mij dan gekozen hebben, maar verder wilt dit niets zeggen. Als je mijn vertrouwen wilt, zul je harder je best moeten doen.' Roan sprong elegant van de tafel af. Ze hadden elkaar nodig. Luna had aan Roan nodig om haar partner te vinden en dat wisten ze beide. Roan had aan Luna nodig om hogerop binnen de hiërarchie van de schaduwjagers te geraken. Dat wisten ze ook beide. Ze hadden elkaar nodig, zover was duidelijk. Alleen gaf Roan zich niet zo makkelijk over. Hij ritste een beker van de tafel en stapte naar haar toe. Hij hield een dolk naar boven en prikte hiermee in haar arm. Een straaltje bloed gleed de beker in en zodra Roan, naar zijn gevoel, genoeg had, stopte hij de dolk terug en keek hij naar de roodbruinkleurige vloeistof in de beker. 'Hier kan een heksenmeester wel wat mee.' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan de dame. Roan fronste zijn wenkbrauwen zodra ze voor hem stond. Ongeboeid. 'Ik laat je het wel even zien.' Met snelle en grote passen liep hij naar een andere deur dan waar de andere schaduwjagers in verdwenen waren. Roan wenkte haar kort. De rest zou op de gang wachtten en vervelende vragen beginnen stellen, aan hen beide. En daar had de jonge man helemaal geen zin in. Een vluchtroute was dus beter. Achter hen beide liet hij de deur dichtvallen en liep doorheen de donkere gangen. Er liepen dikke schaduwen naar beneden langs de zijkanten van de diepe roodkleurige muren. Ze gaven de lange gangen een koud en grillig karakter. Dit gebouw stond er al eeuwen en dat was op bepaalde plekken goed te zien. Het was er nooit te warm in het instituut, maar ook nooit te koud. Er hingen wandtapijten aan de muren voor de kale sfeer weg te halen, alleen slaagden de wandtapijten niet volledig in hun opdracht. Er bleef een kil karakter in de gangen hangen. Met zijn rug duwde Roan een deur open. Er kwam een grote keuken in hun gezichtsveld. 'Als je met voeden gewoon voedsel bedoeld dan zal je hier wel wat vinden dat je bevalt.'

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lilith

Ook al had ze aangegeven dat ze niet meer zou antwoorden, bleven er woorden uit zijn mond rollen alsof hij een waterval was. De stroom aan vragen hield niet op, dus kon ze niet anders dan het gewoon negeren. Toen hij plots het lef had om een dolk te trekken, had ze hem bijna tegen de muren gesmeten tot ze alles rood geverfd had, maar ze ademde diep in en liet alles begaan. Het was haast een automatisme geworden, alles dat haar niet aanstond beantwoorden met de meest gruwelijke vormen van geweld, maar hoe konden haar dagen anders gevuld worden? Een uitstapje naar de belachelijke ikea waar de nieuwste doden het altijd over hadden als ze een thuis zochten in de onderwereld, zat er niet echt in. Alles werd met de geest en vooral met macht geschapen, iedereen zonder macht stond er triestig voor in de onderwereld.
Om ervoor te zorgen dat ze zich weer gerust voelde dat haar bloed niet voor spreuken gebruikt werd met als doeleinde haar onder controle te houden, liet ze alles weg koken in de beker tot er een zwartgeblakerde hoop pap achterbleef. Hij had wel lef, al was het eerder dwaasheid. Daar zou ze hem eens aan vriendelijk aan herinneren zo meteen. Eerst volgde ze hem door de gang terwijl ze de meest lelijke wandtapijten ooit bekeek. Uit welke jaren zulke dingen afstamden, wist ze niet meer, maar ze was meer voor de Romeinse glorie, waar in de onderwereld geen duivels, maar goden verbleven. Soms zou ze bijna geloven dat alle lelijke modetrends naar de hel gestuurd werden en de rest naar de hemel, helaas bleek ze gewoon een moeilijke smaak te hebben.
In de keuken wandelde ze meteen naar binnen. Dit was iets dat niemand in de onderwereld nodig had, maar altijd een goede bron van vermaak was tijdens een marteling.
"Nee, ik eet alleen verse kadavers en hier en daar een foetus of wat levensvreugde," zei Lilith sarcastisch en had de woorden al uitgesproken voor ze besefte dat hij waarschijnlijk niet veel wist van de onderwereld, niemand maakte tenslotte veel tripjes heen en weer om dan te bespreken of er eten was of niet. Zonder er verder nog op in te gaan, legde ze haar arm om Roans bovenarm en kneep er zacht in terwijl ze een nieuw onderwerp onder het licht bracht.
"Weet je hoe demonen hun tijd vullen, Roan. We martelen mensen en we hebben heel goede reflexen. Dus als je in het vervolg besluit om nog een wapen te trekken, denk dan twee keer na. Geen heksenmeester krijgt mijn bloed en jij krijgt je antwoorden als je je gedraagt."
Haar woede deed haar hand bijna ontvlammen en ze moest zichzelf bedaren om niet te hard te knijpen. Uiteindelijk kreeg ze alles onder controle en was het enige wat de schaduwjager zou voelen, een net iets te warm gevoel. Met een glimlach streek ze met haar vingers tot aan zijn wang.
"Dus. Wat eten jullie zoal? Ik heb al in geen eeuwen nog iets gegeten."

Account verwijderd

schreef:
Roan
Haar aanraking stond hem niet echt aan en hij keek haar bedachtzaam aan. Hoe meer tijd hij doorbracht met haar, hoe minder graag hij haar mocht. Niet iedereen mocht hem zomaar aanraken, daartoe had niet iedereen het recht. 'Ik gedraag me goed, al zeg ik het zelf. Sommige meiden behandel ik wel anders dus eigenlijk mag je nog van geluk spreken.' Een warm gevoel voelde hij op zijn bovenarm en trok zijn gezicht weg toen hij haar scherpe nagel langs zijn wang voelde. 'Je gedraagt je niet echt als een dame.' Roan stapte naar de koelkast heen en trok deze open. De inhoud was bedroevend. Schaduwjagers waren echte krijgers dus moesten wij ook veel eten zodat we veel energie hadden voor elk gevecht, want die konden er elk moment aankomen. Daar kwam dan ook bij kijken dat we meer een lege koelkast hadden dan een volle.
Ergens vond hij het ook bizar dat zij in geen eeuwen had gegeten. Wat deed zij dan wel in de hel? Het leek wel alsof ze daar een compleet ander leven had. 'Momenteel kan ik je niet zoveel gegeven omdat mijn lieftallige vrienden alles hebben opgegeten, maar er is hier wel nog wat pasta.' Roan haalde een kom pasta uit de koelkast en zette deze op tafel. Hij haalde ook een bord en mes en vork. Hij haalde zijn wenkbrauwen op. 'Je kan toch wel eten of moet ik je dat ook nog leren?' Zijn woorden klonken hard en dat was gewoon omdat zij zo onvriendelijk tegen hem deed. Het was dan ook raar dat ze naast een gesprek ook enkele dreigementen tegen hem uitsprak. Ze hadden precies twee gesprekken en momenteel ook twee persoonlijkheden. Maar zo leerde hij haar wel beter kennen en dus ook haar duister kantje, dat ze nu precies niet echt meer onderdrukte. Nu pas besefte Roan dat ze geen puur mens was. Dat er kwaad in haar schuilde. Een stukje demon dat nu tot uiting kwam. Roan schepte wat pasta op haar bord en knikte, teken dat ze kon eten. Terwijl keek Roan naar de beker die hij in zijn handen hield, nog steeds. Ook al zat er niets meer in en was het bloed een dikke, zwarte pap geworden. Dat had zij gedaan en het was een teken dat ze over een kracht beschikte die hij nog nooit eerder had gezien. Ze was geen heksenmeester, gewoon een oud schepsel. 'Dan moet je maar zelf meegaan naar Magnus, een heksenmeester waarmee we samenwerken. Hij kan een spreuk op jou uitvoeren zodat we weten waar je partner momenteel zit.' De beker wierp Roan met een flinke boog de vuilnisbak in. 'Hoe sneller je eet en je opfrist, hoe sneller we antwoorden kunnen krijgen. En dus ook hoe sneller ik op zoek kan gaan.' Met een kleine sprong kwam hij terecht op het hoge keukenblad en hij keek de dame aan. 'Heet je echt Luna? Want daar geloof ik niet veel van.' Roan had al opgemerkt dat ze een beetje gestrest geraakte van al zijn vragen dus zette hij deze handeling verder. Hij vond het wel fijn om mensen wat uit te dagen, alleen leek het bij haar niet echt een goed idee. Toch deed hij verder en hij was zich ervan bewust dat hij een gevaarlijk spelletje speelde.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lilith

"Steek je meer 'meiden' dan met messen, of erger?" kaatste Lilith zonder nadenken terug. "En ik ben dan ook geen dame, ik ben in jouw ogen een meid."
Hij zou zijn woorden zorgvuldiger moeten uitkiezen, wou hij haar de les spellen en opmerkingen geven. Zijn woorden spraken elkaar tegen en het had weinig nut in dit gesprek. Allereerst gedroeg hij zijn naar zijn eigen wensen en daarnaast was het absoluut niet iets om over op te scheppen, als hij haar al met een mes sneed, dat hij anderen nog slechter behandelde. Als ze even een rekensommetje maakte, belandde je daar meestal voor onder haar hoede in de hel. Blijkbaar hadden schaduwjagers iets anders dan een deal with the devil om zichzelf uit de hel te houden.
"Ik kan eten en je leerde me tot nu toe niets. Maar ik zie het als een opportuniteit, wat kun je me wel leren?" grijnsde ze terwijl ze zijn waterval aan vragen rustig verder afwachtte terwijl ze een vork in de 'pasta' stak en die naar haar mond bracht nadat ze was gaan zitten. Het was een volledig nieuw zintuig dat ze opnieuw ontdekte. Of dit echt lekker was, vond ze moeilijk in te schatten. Daarvoor zou ze dit alles opnieuw moeten exploreren. Zonder moeite werkte ze het bord naar binnen en daarvoor kon er wel een bedankje af.
"Bedankt voor het eten. En ik wil wel op uitstap gaan. Misschien vertelt hij je wel meer dan ik doe," glimlachte Lilith hem toe en stond op van de stoel waar ze net had plaatsgenomen.
Het lichaam was nog steeds wennen en even maakte ze al haar spieren en gewrichten even los voordat ze aanstalten maakte om Roan te volgen als hij de leiding zou nemen. Een heksenmeester. Ze was benieuwd. Die zag ze wel vaker en ze wist dat sommigen onder hen machtiger konden zijn dan ze verwachtte. De heksenmeesters leefden immers soms een hele lange tijd ongestoord onder de mensen, slimmer en sterker met elk jaar dat ze op aarde wonnen.

Account verwijderd

schreef:
Roan
Haar reactie zorgde ervoor dat er een spontane grijns op zijn gezicht terecht was gekomen. 'Je zou er nog van schrikken hoe kinky meisjes dat vinden.' Hij haalde nonchalant een hand doorheen zijn donkere haarlokken waardoor deze nog meer in de war lagen dan voordien. Ze had gelijk, hij wist niet hoe hij haar moest bekeken. Ze was geen mens, ze was een demon. En in zijn ogen hadden demonen geen geslacht dus behoorde zij ook niet tot een geslacht. Ze was dus geen vrouw of geen man. Laat staan een dame met enige hoffelijkheden en respect voor anderen.
'Ik kan je veel leren, ik heb een waaier aan kwaliteiten.' Hij kon het niet laten, bij deze woorden wierp hij haar automatisch een knipoog toe. Dat was ook altijd iets waarvoor vrouwen voor hem vielen. Roan hield ervan om vrouwen gek te maken en hun verlangen aan te raken met zachte woorden totdat ze bijna in brand stonden. Maar hij wist niet wat hem bezielde om dat op haar uit te testen. Nog net had het door zijn hoofd gespookt dat ze niet echt een dame was. Waarom deed hij deze poging dan om haar diepste gevoelens aan te wakkeren? Toch had hij nog een andere nieuwsgierigheid. Niet alleen haar achtergrond trok Roan aan, maar in het diepste van zijn hersenen was de vraag ook al eens rondgegaan. Een vraag die veel problemen zou kunnen opleveren. Wat zou er onder die jurk schuilen? Was er aan haar lichaam vrouwelijke kenmerken op te merken? Of eerder mannelijke? Of had ze helemaal niets? Hij was er benieuwd naar, maar Roan had voor zichzelf besloten dat hij maar beter haar kleren niet van haar lichaam kon rukken. Dat zou enige problemen opleveren.
Roan knikte beleefd naar haar als ze hem bedankte. Dat was de eerste keer, en het zou waarschijnlijk ook de enige keer blijven. 'Ik breng je wel naar de kamer zodat je je kan opfrissen. Nadien vertrekken we meteen.' Roan ruimde in een snel tempo alles netjes op zodat er geen aanwijzingen waren dat zij twee hier ooit waren geweest. Hij duwde de deur weer open en zo kwamen ze terecht op de gang. Deze keer wachtte hij niet echt op haar. Roan beende doorheen de gangen. Het had hem zelf ook lang geduurd om alle gangen uit elkaar te kunnen houden. Maar nu wist hij alles eenvoudig van elkaar te onderscheiden. Ze kwamen aan bij het hart van het instituut, zo noemde enkele schaduwjagers dit toch. En daar was een eenvoudige reden voor; je kon rechtstreeks naar beneden kijken, recht naar de grote voordeur. Alle gangen leidden op een of andere manier wel naar hier. Boven hen bestond het dak uit glas waardoor er een warme gloed heerste in dit deel van het instituut. De leuningen kwamen tot aan Roan zijn heup en je had hier een prachtig uitzicht. Nu pas kon je zien hoe groot dit gebouw was en uit hoeveel verdiepingen het hier bestond. Het instituut in New York was een van de mooiste ter wereld en ook een van de grootste. En daar was Roan best trots op. Roan nam de trappen die hen leidden naar een hogere verdieping. Daar waren de slaapkamers.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lilith

Lilith probeerde zich niet in te beelden wat het woord kinky inhield. Na Eva haar komst was de verhouding tussen man en vrouw volledig gekanteld. Geschapen uit zijn rib en dus minderwaardig aan de man. Dat was Lilith zelf ook duidelijk gemaakt met de verbintenis aan haar man, de jaren dat ze niet aan hem had kunnen ontsnappen waren jaren vol kommer en kwel geweest, waarbij ze helaas niet zoals mensen op aarde had kunnen wensen dat ze dood wou gaan. Toen hij naar haar knipoogde, besefte ze wat zijn positie was. Hij wou wat bijna alle mannen wilden, macht over vrouwen. Dat verklaarde waarom hij zo makkelijk te overtuigen was om haar te helpen. Vanaf hij de kans zou hebben zou hij het hef in handen willen nemen en haar te overmeesteren, zou hij dat waarschijnlijk doen. Bovendien begon hij haar op een vreemde wijze in zich op te nemen. Roans ogen bevonden zich overal op haar lichaam, hij bekeek haar van top tot teen en nam alles in zich op alsof hij haar met zijn ogen probeerde uit te kleden. Gelukkig bedacht hij zichzelf gauw en wendde zijn blik weer af om een beleefde knik haar richting uit te sturen.
Daarna ruimde hij de keuken op alsof hij plots besefte dat ze haast hadden. In een mum van tijd was alles terug opgeborgen en was de kamer opnieuw even kil en levenloos als op het moment dat ze er binnen stapten. Hun reis binnen het gebouw werd verder gezet en zelf voelde ze haar nieuwsgierigheid aanwakkeren. Het gebouw leek immens, maar niet zo groot als haar nest in de hel. Het was ruim en vooral het uitzicht was het hoogtepunt van de Kerk. Overal doemden reusachtige gebouwen op rondom hen, nog groter dan het gebouw waarin ze zich bevond. Hoewel het een overweldigend en indrukwekkend uitzicht was, voelde ze zich overmand door gevoelens van onmacht. Telkens als ze de stad in zijn volle glorie zag, besefte ze dat het onhaalbaar was om op haar eentje naar haar dochter te zoeken. De herinnering aan haar gezicht was al heel lang geleden vervaagd en ze wist zelfs niet op welke leeftijd ze haar verloren had. Het enige wat ze zich nog herinnerde was het moment waarop ze haar één jaar oude kind op een volgens haar veilige plaats had achtergelaten onder de weinige mensen op aarde en daarna verzwolgen was door de aarde. Twee hemelsblauw ogen hadden haar nagestaard vol tranen. Dat wist ze nog over haar kind, de helderste ogen die ze ooit had gezien met goudblonde haartjes die schitterden in het zonlicht.
Onbewust was ze als bevroren op de trap blijven staan, met haar blik gericht op de stad. Ze moest opschieten. Al besefte ze dat als een ongeleid projectiel de stad terroriseren en het tegen vijanden opnemen van wie ze hun krachten niet wist, dom en roekeloos was. Helaas was haar enige kans, de persoon die bovenaan de trap stond. Tot nu toe had Roan geen verschrikkelijke nadruk achtergelaten bij haar, maar om de één of andere reden had ze het gevoel dat ze zich volledig aan hem zou moeten overgeven om zijn medewerking te verwachten. Dat was niet iets waar ze naar uit keek. Ook al had ze haar lichaam in het begin der tijden al overgeleverd aan Adam, daarna haar man en na al die schendingen van haar eerbaarheid, had ze er in de hel het beste van gemaakt en meer dan één verloren ziel in de hel haar lichaam gegund voor haar eigen plezier. Haar geest, dat was iets anders. Roan toegang geven tot haar gedachten en die samen met haar gevoelens uitdrukken, dat was een ander verhaal. Of ze zichzelf daartoe in staat achtte, zou later pas blijken als de nood hoog was. Tegelijkertijd wanneer het beeld van haar verloren kind weer voor haar ogen verscheen, besefte ze ook wel dat ze alles wat nodig was zou ondernemen om dat onschuldige wezentje te redden.
"Moet ik me hier opfrissen? Heb je andere kleren?"
Lilith had zichzelf uiteindelijk de trap op gekregen om een net zo ouderwetse slaapkamer in te treden waar Roan haar naartoe geleid had. Het contrast tussen het blitse uitzicht met grote wolkenkrabbers vol zilveren en glinsterende ramen, met de donkere kleuren die de schaduwjagers in hun thuis gebruikten, was enorm. Het was alsof ze niet wilden meegaan met hun tijd en ergens waren blijven steken. Een beetje zoals zijzelf. Al had ze haar best gedaan om altijd op de hoogte te zijn van de nieuwtjes over de mensenwereld, die met elk jaar sneller en sneller vooruit leken te gaan.

Account verwijderd

schreef:
Roan
Zijn aandacht had ze helemaal gewonnen wanneer ze plots bleef stilstaan op de trap. Roan vroeg zich af wat er op dit moment in haar om ging. Maar hij wist zeker dat hij daar nooit zou achter komen. Telkens als hij tegen haar iets zei, leek het alsof Roan tegen een muur stond te praten. Geen enkele reactie kwam terug zijn kant op. En op één of andere manier baalde hij daar wel van. Schaduwjagers waren de hele tijd bezig met die aardse wezen te redden van demons en dat stond voor hen op de eerste plek. Daarnaast moesten ze nog eens alles in goede handen leiden en blijven trainen zodat hun conditie top bleef. Maar niemand besefte dus hoe eenzaam zo een leven was. Roan was eerst blij geweest dat de vrouw onder zijn verantwoordelijkheid kwam te staan omdat hij eindelijk zijn plek kon winnen. Zijn plek waar hij al zo lang voor had gevochten. Roan had er alles voor op gegeven en toch wist de Enclave zijn inspanningen keer op keer niet te waarderen. Dat had hem gebroken. Een diep litteken achtergelaten. En toch altijd nam hij weer de kans aan die ze hem aanreikte. Maar naast macht was er ook iets anders in hem omgegaan. Misschien kwam er dankzij haar een einde aan zijn eenzaamheid. Eindelijk kon hij een band opbouwen zoals sommige schaduwjagers ook met elkaar hadden. Parabatai. Roan had van in het begin geweten dat hij en de dame dat nooit echt zouden kunnen worden want een rune zou op haar niet werken, maar misschien hadden ze wel zo'n band kunnen krijgen. Alleen was het al snel tot Roan doorgedrongen dat het nooit zou gebeuren. Aan Luna had hij niet veel. Geen vriend, maar ook geen vijand. Wel ja, momenteel toch nog niet. Roan had zo'n vermoeden dat ze hem zou laten vallen zodra ze had gekregen wat ze wilde, haar partner. Dan zou hij alles weer aan de Enclave mogen gaan uitleggen en was het zijn schuld. Conclusie: Roan zou geen lid worden en zou voor altijd naar zijn zetel kunnen fluiten. Het leek vergezocht, maar in zijn ogen kon het zo gebeuren.
'Ik haal wel wat kleren voor je.' mompelde Roan en verliet de kamer die hij haar had gegeven. Roan was stil geworden door zijn duistere gedachten. Zij vertelde niets over haarzelf, misschien moest Roan ook maar even de rem optrekken. Zijn privéleven voor hem houden. Haar geen informatie meer geven over hemzelf, schaduwjagers, hun tradities,.. Hoe minder ze wist, hoe beter. Roan glipte een kamer binnen. Hier lagen allemaal handdoeken en linnen voor je bed. Toch werd er hier ook altijd een stapeltje extra kleren bewaard. Voor noodgevallen of voor gevallen als deze. Roan pakte willekeurig wat dingen. Alle kledingstukken hadden de kleur zwart dus daar moest hij geen keuze in maken. Alleen moest hij haar maat weten te raden. Ze had een slank figuur dus nam hij een van de kleinste maten. Als hij van alles wat had, keerde hij terug en duwde met zijn rug de deur van haar slaapkamer open. De stapel kledij in zijn handen liet hij voorzichtig op haar bed vallen. 'In je badkamer kan je je opfrissen en uit deze dingen zoek je maar uit wat je past. Ik wacht buiten op je.' Zwijgend verliet hij haar kamer en zodra hij buiten tegen de muur leunde, blies hij zijn adem uit.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lilith

De nieuwsgierig en enthousiaste houding was omgeslagen nadat ze haar dagdromen de overhand had laten nemen. Daarnet had hij klaar en duidelijk gesproken en was hij heel aanwezig, nu murmelde hij zo in zichzelf gekeerd dat ze bijna moeite moest doen om zijn woorden te begrijpen.
"Bedankt," zei Lilith nog voor Roan de kamer verliet en hoorde hem nog luidop zuchten op de gang.
Vanwaar de plotse ommezwaai wist ze niet. Het leek onmogelijk te raden wat bij hem voor de verandering van mentaliteit zorgde. Waarschijnlijk lag die reden wel bij haar, maar daar kon eveneens alleen naar raden. Voorzichtig tilde ze de stukken stof op van het bed en bekeek de kledij één voor één. Alles was zwart, iets wat ze meer kon waarderen dan de maagdelijk witte jurk die ze nu droeg. Zwart werd immers minder snel vuil en aangezien ze de wereld nog moest ontdekken, zou dat wel van pas komen. De witte jurk trok ze over haar hoofd en liet die op de grond vallen. Meer had ze niet aan, dus kon ze met de zwarte kledingstukken in haar hand al de badkamer betreden. Lilith stond te popelen om een douche te nemen, ze had er al over gehoord en het bestond al zo lang. Helaas was het vreemde temperatuurverschil van een frisse huid en warm water niet mogelijk in de hel. Alles was gloeiend heet en dat wende wel na een paar jaren. De verstikkende warmte zou ze alleszins absoluut niet missen op aarde.
Toen ze uitgezocht had hoe alles precies werkte, draaide ze de warme kraan open en stak haar hand eronder. Langzaamaan begon het water te gloeien op haar huid totdat het zo heet werd dat ze het niet meer kon verdragen en haar hand moest wegtrekken. Ze kon de pijn negeren en eronder staan, maar aangezien er geen nood was om zichzelf te martelen in deze situatie, draaide ze ook de koude kraan open voor ze zich onder de douche stelde. Het was net zo ontspannend als alle zielen altijd omschreven, alsof er verse regen al je zorgen weg waste. Nadat ze volledig ontspannen was en alle vuile aarde van haar lichaam in het rooster op de grond verdwenen was, droogde ze zichzelf met stukken stof die over een metalen reling lagen. De stof voelde zacht en pluizig tegen haar warme huid en er verspreidde zich algauw kippenvel over haar hele lichaam. Haar nieuwe kleren voelden aan alsof ze haar als gegoten zaten. De stof plooide zich om haar vormen en het strakke zwarte pak leek wel een tweede huid, die iets te nauw aansluitend was. Haar lange blonde haren kamde ze met haar vingers, tot haar oog op een borstel in de kasten viel, die ze één voor één bekeken had. Niet alleen uit voorzorg, tevens uit nieuwsgierigheid.
Met haar haren strak naar achter gekamd, nog steeds op blote voeten en in de zwarte stof verhuld, stapte ze opnieuw de gang op.
"Ik voel me inderdaad verfrist," merkte ze allereerst op tegen Roan die zich op dezelfde plek bevond waar ze hem een luttele vijf minuten geleden naar had zien vertrekken.
"Waar kunnen we je heksenmeester, Magnus vinden? Als we moeten reizen dan zal ik ons wel brengen."
In hoeverre haar krachten zouden opmeten tegen de heksenmeester wist ze nog niet, al twijfelde ze er niet aan dat ze uiteindelijk wel de overhand zou hebben, mocht het op een gevecht aankomen. Zolang Roan haar vergezelde, vermoedde ze dat het zo ver nooit zou komen, tenslotte leken de heksenmeester en de schaduwjager het goed met elkaar te vinden als Roan hem raadpleegde in zulke delicate gevallen als het hare.

Account verwijderd

schreef:
Roan
Hij was diep aan het nadenken geweest toen Luna de gang op kwam. Eerst had hij haar niet gehoord of gezien pas toen ze wat zei, werd Roan uit zijn denkwereld gehaald. Wat ze had gezegd, was niet tot hem doorgedrongen en daarom knikte hij enkel. Hij wist tenslotte niet wat hij kon zeggen of iets wat hij niet had gehoord. Roan bekeek haar en zag dat er iets miste. Ze kon niet over straat lopen zonder schoenen. Dan zouden mensen haar nog steeds raar aankijken. Roan wist waar ze reserve schoenen bewaarde, alleen was dat helemaal de andere kant van het instituut. Toch hadden ze geen andere keuze., volgens hem dan toch. Hij begon te stappen en ging ervan uit dat de dame hem wel zou volgen. Ze kon tenslotte niet anders, ze zou hier verloren lopen en de andere schaduwjagers zouden haar vinden. Dan waren we terug bij het begin.
Plots leek het ook alsof ze haar tong terug had gevonden want in die paar seconden dat ze terug in elkaars omgeving waren, was haar mond nog niet dicht gebleven. Deze keer was het een vraag naar hem en Roan dacht diep na. Moest hij hier nu wel een antwoord op geven? Zij deed dat tenslotte ook niet. Maar Roan wilde zich niet gedragen zoals haar. Zo was hij niet. 'Ik weet hoe we Magnus vinden en we hebben daarvoor jouw magie niet nodig.' Hij draaide zich niet om voor oogcontact of om haar gezichtsuitdrukking te zien. Als zij geheimen wilde bewaren, dan deed hij dat ook. Roan wist wel dat hiermee hun samenwerking enkel zwaarder door zou worden, maar hij was van het principe, voor wat, hoort wat. Met een lichte huppelpas liep hij de trappen naar beneden en nam een andere gang dan die ze daarnet hadden genomen. Deze daalde lichtjes af naar beneden. Hoe dieper ze gingen, hoe donkerder. Aan de muren hingen heksenlichten in houders. De houders waren stenen handen en het licht scheen doorheen de vingers. De geur van rivierwater werd ook steeds sterker en dat was alles behalve aangenaam.
'We gaan schoenen voor jou zoeken en dan vertrekken we. Wat is jouw schoenmaat?' Nauwkeurig en gecontroleerd zette hij zijn voeten op de grond. Doordat ze wat onder de grond zaten, was de grond hier vochtig. Je kon hier snel uitglijden en dat was wel het laatste wat hij nu wilde meemaken. Het einde van de gang kwam in zicht. Twee zilverkleurige, zware deuren. Zijn cilinder haalde hij uit zijn zak en zodra ze de deuren hadden bereikte, zette hij deze tegen het slot. Een snelle, maar nauwkeurige rune, tekende Roan en de deur sprong met een klikkend geluid open. Met zijn rug duwde Roan deze open en terwijl bekeek hij de dame. Of ze wel nog in orde was en of ze het niet op een loopje had gezet. Ze kwamen in een grote ruimte terecht, waar het nog kouder was dan waar dan ook in het instituut. De koude zorgde ervoor dat er een rilling over Roan zijn rug liep en het leer van zijn jas hing strakker rond zijn bovenlichaam omdat de rits nu gesloten was. Het was een opbergruimte van wapens, kleren, voorwerpen om mee of op te trainen en nog veel meer. Roan haalde zijn heksenlicht tevoorschijn en zodra hij het in zijn hand hield, werd de hele ruimte belicht. Voetje voor voetje kwam Roan dichter bij een kast en keek Luna aan, vragend. 'Schoenmaat?' herhaalde hij nog even kort zodat ze eraan werd herinnerd waarom ze hier waren.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lilith volgde Roan die zonder uitleg te geven vertrok opnieuw op een tocht door de kerk. Dat hij Magnus kon vinden, was makkelijk. Al twijfelde ze eraan of hij besefte hoeveel makkelijker te alles kon maken. Zolang ze de plekken waar ze naar zocht, voor haar geest kon halen, kon ze er in een mum van tijd naartoe reizen. Het enige probleem was dat ze in deze wereld, zich niets voor de geest kon halen. Niet eens haar dochter de lang vervlogen herinnering waar er in haar tijd absoluut nog geen sprake was van technologie en al zeker niet van het nieuwste snufje: een camera. Zelfs een schilderij als portret was nog niet aan de orde geweest.
Hoe dieper ze de schaduwjager volgde in hun vertrekken, hoe frisser alles werd. Nieuwe geuren drongen haar neus binnen en die geuren herinnerden haar aan water in de natuur. Een beetje muffer dan ze gewend was. Al was het overduidelijk dat de natuur veranderd was en niet meer zo alom vertegenwoordigd was als in haar tijd op aarde. Toen was groen het kleur dat de overhand had met hier en daar een imposante berg. Nu was alles hard en van steen, bezaaid met mensen die over de aarde krioelden als mieren in hun nest.
Haar voeten werden vochtigheid gewaar toen ze het diepste punt bereikt hadden onderaan de trappen. Het was prettig fris en alles voelde bijna te zacht en glibberig om een stevige tred aan te houden. Haar aandacht verschoof pas weer naar Roan toen hij haar een vraag stelde en die na het openen van de deuren nog eens uitsprak omdat haar antwoord niet snel genoeg was.
"Ik ben een beetje nieuw in mijn mensenlichaam. Ik draag nooit schoenen."
Met die woorden bedoelde ze dus dat hij het zelf moest uitzoeken. Lilith draaide een klein rondje om haar as om alle kasten in de ruimte te kunnen bekijken en met iets teveel kracht trok ze een kast me zware deuren open. Hierdoor kantelde de kast lichtjes haar kant op voordat ze hem terug tegen de muur aandrukte zodat ze de inhoud niet vol in haar gezicht kreeg.
"Oh Roan, je nam een demon mee in de wapenvoorraad," merkte ze geamuseerd op en glimlachte erom.
Het was zowaar de hemel op aarde waar ze in beland was. De kast zat bomvol alledaagse gebruiksvoorwerpen, die zelfs een tikkeltje ouderwets waren voor haar doen. Bijlen en drietanden waren enkele decennia eerder al uit de mode geraakt. Het nieuwste van het nieuwste kwam nu vooral terug uit psychologische oorlogsvoering en hier en daar een nieuw technologisch snufje. Ze moest zich immers ergens mee bezighouden in de hel om haar man en de andere demonen tevreden te houden en zelf met rust gelaten te worden. Angst was het beste pressiemiddel in een eeuwig bestaande onderwereld als je even met rust gelaten wilde worden.

Account verwijderd

schreef:
Roan
Er rolde een zucht over zijn droge lippen. Een zucht die hij niet kon tegenhouden. Waaraan had hij dit verdiend? Hij deed zo zijn best en nu moest hij zijn vrije tijd doden met dit schepsel? Ze toonde geen enkele interesse in hem of in zijn rituelen of in wat dan ook. Ze was onbeschoft en dat durfde hij haar gerust in haar gezicht zeggen. Roan was iemand met weinig geduld en dat beetje geduld had ze al opgebruikt, door geen antwoorden te geven op zijn vragen. Hij gooide enkele schoenen naar haar toe. 'Pas ze.' Hij bromde dit wat en liet de deurtjes van de kasten dichtvallen. In zo'n ruimte als deze zorgde dat voor een enorme echo en was het duidelijk dat alles hier 10 keer zo luid klonk dan anders. 'En laat alles staan zoals het stond.' Roan werd geïrriteerd door haar gedrag en dat was een eerste waarschuwing. Demon of niet, hij was er niet vies van om zijn wapen te trekken. Als het aan hem lag, zou hij haar weer naar de hel sturen. Zo snel zoals ze gekomen was. Ze kon daar haar tijd doden met het idee dat hij haar zou geholpen hebben moest ze hem gewoon wat informatie zou gegeven hebben. Een schuldgevoel, dat zou wel eens bij haar passen. Roan had al genoeg demonen gezien om te weten dat ze geen sprankel van menselijkheid bezitten. Gevoel of waardering. Hij had gehoopt dat dit bij haar anders was, maar ze had hem het tegendeel al bewezen. Dus waarom zou Roan vriendelijk blijven te haar en zijn best blijven doen als zij hem niet eens kon bedanken of zijn inspanningen kon waarderen?
Zijn heksenlicht nam hij weer op en de ruimte werd nu beter alweer beter zichtbaar. Roan stapte bij de rommel vandaar en duwde de deur weer open. 'Klaar?' vroeg hij ongeduldig. Hoe sneller ze hier weg waren, hoe beter. Dan zou hij dit project ook kunnen afronden en kon hij verder met zijn leven, wat hij nu duidelijk niet kon. Zodra ze haar schoenen aanhad, wenkte Roan dat zij als eerst mocht gaan. Zo kon hij zien dat ze niets zou meenemen. Ze moesten het achterlaten zoals het er voordien stond. Wanneer ze de ruimte had verlaten, trok Roan de deur weer in het slot. Het bevestigend, knikkend geluid gaf Roan een geruststelling en dan konden ze weer beginnen aan de klim. Grote stappen nam hij en al snel zag hij dat de dame een achterstand op hem had. Ongeduldig wachtte hij bovenaan en geruststellend liet hij zijn rechterhand op zijn lievelingsdolk rusten. Dit deed hij wel vaker in situaties waar hij een onbehagelijk gevoel van kreeg. Zodra ze hem had ingehaald, stapte Roan verder. Ze gingen naar de grote deuren die als ingang diende voor het instituut. Deze konden enkele geopend worden door personen die schaduwjagersbloed in hun bloedvaten hadden. Hij gaf haar een jas aan omdat het buiten koud was en ze deze dus kon gebruiken. Zo zou ze er ook wat gewoner uitzien. Roan opende de zware deur en keek haar aan en knikte, kort. Ze mocht het instituut verlaten. Het was aan haar de keuze om bij hem te blijven of het op een loopje te zetten. Alleen was dan de vraag of ze haar partner ooit zou vinden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lilith

Aan zijn toon kon Lilith merken dat ze niet langer tegen een enthousiaste, nieuwsgierige schaduwjager praatte. Zijn humeur was omgeslagen naar een negatieve gemoedstoestand. Zijn toon was ruw, bijna bot met een geïrriteerde ondertoon. Al zijn woorden weergalmen in de kleinere kamer en waren een schril contrast met het geluid van rustig kabbelend water op de achtergrond. Er liep blijkbaar een rivier door de kerk heen. De schoenen nam ze aan, ze waren zwart zoals haar volledige outfit en ze vond het wel passend, alsof ze haar ziel naar buiten droeg. Al had ze het gevoel dat haar ziel anders aanvoelde hier op aarde, misschien minder gekweld. De veters stopte ze weg aan de zijkanten van haar schoenen en even bewoog ze haar voeten die in een onwennig krappe situatie zaten. Desondanks zaten ze als gegoten, het voelde gewoon minder vrij. Haar voeling met de aarde was nu bijna volledig weg.
Hun tocht doorheen zijn huis werd verder gezet met het gedimde licht richting de gang. Met lege handen en alles nog op zijn plek, verliet ze de kleine kamer opnieuw om de koude gangen te betreden. Roan ging haar voor en zwijgend volgde ze hem op de trappen waar ze opnieuw geconfronteerd werd met de limieten van een menselijke lichaam. Dit lichaam was sloom, traag, niet zo wendbaar als ze gewend was. Het was niet vreemd dat Lilith achterop raakte na al die trappen en het was een opluchting als ze de blote hemel weer kon zien. In het naar buiten gaan had ze een jas uit zijn handen gegrist en die om haar schouder getrokken. De frisse buitenlucht sloeg weer in haar neus, al was de lucht vermengd met een cocktail van verbrande olie en stof. Het enige wat nog hetzelfde voelde was de gloeiende zon op haar gelaat die haar haren samen met de lichte wind begon te drogen. Kort nam ze de tijd om haar ogen te sluiten en alles in zich op te nemen, voor ze zich naar Roan draaide.
"Leid me de weg, schaduwjager," maande ze hem aan en wachtte nu zelf ongeduldig op zijn antwoord.
Als hij zich zo oncomfortabel voelde in haar gezelschap, zou het niet veel langer duren voor ze zijn gedrag weerspiegelde. Haar geduld was niet eindeloos, zeker niet als ze in onaangenaam gezelschap zou vertoeven. Hopelijk bracht Magnus wat leven in de brouwerij.

Account verwijderd

schreef:
Roan
Hij was sloom in actie gekomen en met elke stap die hij zette, werd het instituut steeds kleiner en kleiner. Het verwijderde zich verder uit zijn omgeving. Er was geen weg meer terug. Hij moest dit nu onder ogen zien te komen zodat hij verder kon gaan met zijn opdracht en nadien met zijn leven. De kap van zijn jas trok hij op zodat zijn gezicht in schaduwen verdween. Die afkeurende en bekeurende blikken kon hij niet aan. De dame daarentegen kreeg aandacht op een andere manier, dat zag Roan. En op één of andere manier zinde hem dat niet. Er moest maar eens een jongen of man met verkeerde bedoelingen tussen lopen en dan kon Roan het oplossen. Even kort wierp hij een blik over zijn schouder en bekeek hij haar. Ze leek nu bijna normaal, ook al wist hij dat ze dat eigenlijk niet helemaal was. Die gedachte duwde hij van zich af en Roan keek weer voor hem. En dat was een slimme zet geweest want net op tijd wist hij een oudere man te ontwijken die aan het wachten was om de straat over te steken. Focus, Roan.. Iets leidde hem de hele tijd af en daarom was hij niet zo oplettend als anders. En dat zinde hem niet, alles behalve.
Zijn voeten schoven over de stenen trappen heen. Deze waren al helemaal glad omdat ze zo vaak werden gebruikt. Dagelijks liepen hier duizenden mensen over en dat was duidelijk te merken aan de slijtage. Het was een ingang tot het ondergronds metro netwerk van New York. Rondom hem liepen mensen op weg naar hun werk, toeristen, vrouwen met baby's. Er kwam geen einde aan de mensenstroom en even hield hij zijn pas in. Roan had de hele tijd wat voor de dame gelopen om de weg te wijzen, maar op zulke plaatsen was het eenvoudig om elkaar kwijt te geraken. En dat was wel het laatste wat Roan nu wilde meemaken. Zelf nam de jonge man de moeite niet om een ticket te kopen. Hij zou zichzelf straks een onzichtbaarheid rune geven en voor Luna vonden ze er wel wat op. Vaak kwamen mensen niet echt in de buurt van schaduwjagers. Of we nu zichtbaar waren of niet. Mensen vonden er steeds wel iets op om niet in hun weg te lopen.
Mijn voeten kwamen tot stilstand en mijn ogen scanden de omgeving, de mensen die zich bevonden in zijn buurt. De volgende metro arriveerde over enkele minuten dus hadden we tijd genoeg.We konden het even rustig aandoen en op adem komen. Magnus zelf woonde in een buitenwijk van New York. Het was geen plezierige buurt en zeker niet als de zon onder ging. Op die momenten was de straat bevolkt met mensen die verkeerde bedoelingen hadden en die eigenlijk niet echt binnen onze samenleving pasten. Maar toch was ik bereid om iedereen te helpen, indien dat nodig was. Angel or devil.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld