BeauRathbone schreef:
Stefan.
De jongens was blij dat hij zijn keuze op basketbal had laten vallen. Het was niet meteen zijn eerste keus. Nee, zijn voorkeur ging dan toch uit naar football, wat voor een cliché dat ook mocht zijn. Voor Stefan zat er meer achter dan alleen maar een manier om zijn agressie te uiten. Bovendien had hij daar genoeg andere manieren voor. Manieren waar hij niet altijd blij mee was, maar ach. Nee, football had toch wat sentimentele waarde. Het had herinneringen die veel voor Stefan betekende. Het deed hem denken aan de tijd voor hij in een monster veranderd was. De tijd voor hij Katherine Pierce had leren kennen. De tijd waarin alles nog simpel was en waar zijn enige zorgen betrekking hadden op het overnemen van het landgoed van zijn vader. Al was het hem wel gelukt. Salvatore Mansion was nog steeds in het bezit van zijn broer en Stefan zelf, maar toch. Die tijden waren veel simpeler. Zijn tijd als mens kon hij enorm missen. De band met zijn oudere broer was ook veel beter toen. Beter dan dat het nu was, tenminste. Damon was ook degene die hem het spelletje leerde en waar hij vaak een balletje mee gooide. Het kwam nu niet vaak meer voor. Eigenlijk helemaal niet meer, maar dat hoor ergens ook bij het leven. Wat zijn broer op dit moment aan het doen was, wist Stefan dan ook niet. Hij had hem de afgelopen twaalf jaar niet gezien. Ze waren ieder hun eigen weg gegaan en Stefan had Lexi bij zijn zijde gehad, om al die jaren door te komen. De enige die wist wat er gebeurd was en aan zijn zijde bleef staan. Ze oordeelde nooit op een verkeerde manier over haar en dat was hetgeen wat hij enorm aan haar kon waarderen.
Op dit moment was Stefan blij met de keuze die hij nu had gemaakt. Het had er voor gezorgd dat hij nu alleen op het basketbalveld stond. Alleen met Elonora; beter had hij het momenteel niet kunnen treffen. Hij kon ongestoord met haar praten, zonder dat er zich te veel medestudenten mee zouden bemoeien. Ergens was hij toch een beetje opgelucht, toen ze hem vertelde dat ze het niet erg vond dat hij haar kwam vergezellen. "Ik ben benieuwd wat je kan"zei hij glimlachend tegen haar. Hij kon aan haar zien dat ze sportief was. Dat was ze vroeger ook al. Een kleine stuiterbal. Nooit stil kunnen zitten, maar daar genoot hij juist van. Het hield hem bezig en hij vond het geweldig om haar te zien genieten. Dat vond hij altijd al belangrijk.
Stefan volgde de bewegingen die Elonora maakte, terwijl ze soepel de bal oppakte. De jongen ving met gemak de bal, terwijl hij het niet kon laten om naar haar te grijnzen. "Als je maar niet verwacht dat ik me inhoudt" zei hij tegen haar. Een tikkeltje uitdagend, al wist hij dat zij zich ook alles behalve in zou houden. Erg vond hij het niet. Een beetje weerstand kon geen kwaad. Misschien zou hij haar laten winnen. Grijnzend schudde hij zijn hoofd en begon vervolgens de dribbelen met de bal.
@Idris
Stefan.
De jongens was blij dat hij zijn keuze op basketbal had laten vallen. Het was niet meteen zijn eerste keus. Nee, zijn voorkeur ging dan toch uit naar football, wat voor een cliché dat ook mocht zijn. Voor Stefan zat er meer achter dan alleen maar een manier om zijn agressie te uiten. Bovendien had hij daar genoeg andere manieren voor. Manieren waar hij niet altijd blij mee was, maar ach. Nee, football had toch wat sentimentele waarde. Het had herinneringen die veel voor Stefan betekende. Het deed hem denken aan de tijd voor hij in een monster veranderd was. De tijd voor hij Katherine Pierce had leren kennen. De tijd waarin alles nog simpel was en waar zijn enige zorgen betrekking hadden op het overnemen van het landgoed van zijn vader. Al was het hem wel gelukt. Salvatore Mansion was nog steeds in het bezit van zijn broer en Stefan zelf, maar toch. Die tijden waren veel simpeler. Zijn tijd als mens kon hij enorm missen. De band met zijn oudere broer was ook veel beter toen. Beter dan dat het nu was, tenminste. Damon was ook degene die hem het spelletje leerde en waar hij vaak een balletje mee gooide. Het kwam nu niet vaak meer voor. Eigenlijk helemaal niet meer, maar dat hoor ergens ook bij het leven. Wat zijn broer op dit moment aan het doen was, wist Stefan dan ook niet. Hij had hem de afgelopen twaalf jaar niet gezien. Ze waren ieder hun eigen weg gegaan en Stefan had Lexi bij zijn zijde gehad, om al die jaren door te komen. De enige die wist wat er gebeurd was en aan zijn zijde bleef staan. Ze oordeelde nooit op een verkeerde manier over haar en dat was hetgeen wat hij enorm aan haar kon waarderen.
Op dit moment was Stefan blij met de keuze die hij nu had gemaakt. Het had er voor gezorgd dat hij nu alleen op het basketbalveld stond. Alleen met Elonora; beter had hij het momenteel niet kunnen treffen. Hij kon ongestoord met haar praten, zonder dat er zich te veel medestudenten mee zouden bemoeien. Ergens was hij toch een beetje opgelucht, toen ze hem vertelde dat ze het niet erg vond dat hij haar kwam vergezellen. "Ik ben benieuwd wat je kan"zei hij glimlachend tegen haar. Hij kon aan haar zien dat ze sportief was. Dat was ze vroeger ook al. Een kleine stuiterbal. Nooit stil kunnen zitten, maar daar genoot hij juist van. Het hield hem bezig en hij vond het geweldig om haar te zien genieten. Dat vond hij altijd al belangrijk.
Stefan volgde de bewegingen die Elonora maakte, terwijl ze soepel de bal oppakte. De jongen ving met gemak de bal, terwijl hij het niet kon laten om naar haar te grijnzen. "Als je maar niet verwacht dat ik me inhoudt" zei hij tegen haar. Een tikkeltje uitdagend, al wist hij dat zij zich ook alles behalve in zou houden. Erg vond hij het niet. Een beetje weerstand kon geen kwaad. Misschien zou hij haar laten winnen. Grijnzend schudde hij zijn hoofd en begon vervolgens de dribbelen met de bal.
@Idris