Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Unbreakable

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Ze vertelde mij dat het slechts een paar minuten zou duren, maar daar had ik niet veel vertrouwen in. Elke keer dat ik werd gedwongen tot gesprekken zou het maar eventjes duren wat resulteerde in stilte of sarcastische opmerkingen van mijn kant voor een uur lang. Ik kon ook niet weigeren om mee te gaan, als ik dat deed werd ik uiteindelijk toch wel gedwongen doordat ik anders de hele dag in mijn cel moest zitten. Sommige dagen vond ik dat prima maar het verveelde snel als je de hele dag opgesloten zat en dus ook niet naar buiten mocht. Ze reageerde kort op mijn opmerking over het fouilleren. Een verbale reactie had ik eigenlijk niet verwacht, al had ik wel gehoopt dat ik aan haar lichaam had kunnen merken dat ze het ongemakkelijk vond. Ik volgde haar door de brede en maar al te bekende gangen. Aan de geur zou ik nooit gaan wennen. Elke keer wanneer ik van buiten kwam en de geuren van het schoonmaakmiddel wat werd gebruikt, de verschillende lichaamsgeuren en het gevangeniseten me tegenmoet kwamen herinnerde ik mezelf eraan dat ik als ik eenmaal vrij was niet meer terug wilde gaan naar een plek waar het zo rook. Het was niet heel vies, maar de geuren herinnerde me wel aan de dingen die ik het meest haatte aan het binnen zijn. De rotklusjes die we kregen, de maaltijden die eigenlijk niet eens eten genoemd mochten worden en de mensen die elke dag maar weer om je heen waren. Elke dag weer de bewaking en veel gestoorde medegevangenen. Het was niet zo dat ik zelf onschuldig was en dat ik mijn gedachten altijd op een rijtje had, maar er zaten ook extreem psychotische mensen binnen die je gewoon niet bij je moest hebben. Waarom ze niet in andere inrichtingen zaten was mij een raadsel. Gelukkig wist ik bij wie ik weg moest blijven. Verbaasd keek ik op toen er werd gevraagd of ik water wilde. Meende ze dat nou? Die vraag was nog nooit eerder aan mij gevraagd. ‘Uh, yeah?’ Ik wist even niet wat ik ervan moest vinden. Vroeg ze het zodat ze dacht dat ik haar aardig zou vinden en zou praten met haar? Misschien was zij wel eentje die dacht dat ze met omkopen veel kon bereiken in de gevangenis. Bij sommige jongens ging dat mogelijk wel lukken, maar bij mij niet. Er waren verschillende fonteintjes geplaatst zodat we gedurende dag wel konden drinken, maar dat was toch heel anders dan uit bekers of flesjes drinken. Ik wist dat ik het eigenlijk niet moest denken, echter kon ik de gedachte niet onderdrukken dat het veel minder erg was om binnen te zijn als ik drinken kreeg. Door haar aanbod wekte ze mijn interesse en waren mijn gedachten van eerder dat ik haar niet meer interessant vond verdwenen. Stom vond ik het van mezelf en toch kon ik het niet helpen. Ik had altijd al graag alles als eerst willen weten dus was het logisch dat ik dat van haar ook wilde als ik vaker te maken kreeg met haar. Van de andere therapeuten die ik had gehad had ik ook veel informatie weten te verkrijgen door het verbuigen van hun vragen en ze zelfs te laten praten. ‘What’s your name?’ Ik kon de vraag niet langer onderdrukken, ik moest iets weten van haar al was het maar zoiets simpel als haar naam. Die van mij wist ze natuurlijk wel, ze had waarschijnlijk mijn hele dossier gelezen en wist veel meer over mij dan ik van haar. Daarom werkte het praten al niet, ik wilde niet dat ik degene was die niets wist over de ander in een gesprek. Zo werkte het niet voor mij.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik had hem geen warme drank aan kunnen bieden. Iets als koffie of thee kon hij óf over zichzelf heen gooien om zo jezelf te verwonden of hij kon mij er pijn mee doen. Echter was iemand water aanbieden wel heel dom en het had de eerste keer ook heel erg raar gevoeld, maar er werd hier helemaal niet raar tegen op gekeken. Ik vond het nu dus ook al een stuk minder raar, al zou het alsnog natuurlijker aanvoelen om iemand een kop koffie aan te bieden. Hij gaf in ieder geval aan dat hij wel wat te drinken wilde en klonk hier enorm verbaasd bij. Misschien was het hem hierbinnen nooit aangeboden en misschien zou ik er ook wel spijt van krijgen. Ook dat zou hij over me heen kunnen gooien, maar een beetje water was niet erg. Daar ging niemand dood aan en daar kon je ook niet iemand pijn mee doen zolang het maar niet warm was. 'Alright, I'm gonna get you some then.' Dat kon ik ook gewoon in die ruimte halen, want no way dat ik hem alleen in een ruimte zou laten. Dat mocht ook niet en bovendien vertrouwde ik hem niet. Ik vertrouwde die sukkel aan de tafel naast hem met die rare opmerking nog meer dan deze jongen.
'Sit wherever you want,' zei ik waarna ik een deur van een kamer had open gedaan. Ook met hem alleen in een ruimte zou ik me niet onveilig voelen. Je had immers ook altijd iets bij je waar je op kon drukken mocht er iets gebeuren met een gevangene wat een gevaarlijke situatie kon creëren. Daar had ik helaas al meerdere keren gebruik van moeten maken.
Hij vroeg me om mijn naam en het verbaasde me dat hij die wilde weten. Hij leek me juist het type die dat soort dingen helemaal niets kon interesseren. Wat moest hij ook nu al met mijn naam? Ik had me anders sowieso wel voorgesteld, maar het feit dat hij er zó snel uit zichzelf om vroeg vond ik opvallend? Dat deed namelijk helemaal niemand. De mensen waar ik mee sprak toonden vrijwel nooit interesse in me. En als ze dat wel deden was dat óf omdat ze me als een soort lustobject zagen of ze zagen het als een kans om bij me te slijmen om zo eerder vrij te komen. Daar werkte ik echter niet aan mee en ook bij hem zou ik dat niet doen. Of nou ja, ik wilde hem natuurlijk graag vrij zien komen, maar daar moest hij wel oprecht voor zijn en gelukkig had ik dat soort dingen meestal redelijk goed door. Terwijl ik voor hem een bekertje water vulde keek ik dus ook maar weer om naar hem om antwoord te geven op zijn vraag. Mijn achternaam ging hem vrij weinig aan, maar mijn voornaam mocht hij best weten. Het was toch een naam die ontzettend vaak voorkwam. 'My name's Allison,' zei ik toen dus ook waarna ik naar hem toe liep en hem vervolgens zijn water gaf. 'There you go.'

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Al snel kwamen we voor een deur te staan en werd mij verteld dat ik mocht gaan zitten waar ik wilde, waarna de deur voor me werd geopend. Nadat ik naar binnen was gestapt bekeek ik de ruimte grondig. De ruimte zag er praktische hetzelfde uit als de andere ruimtes waar ik gesprekken had gevoerd, dezelfde indeling. Lange witte gordijnen hielden het licht gedeeltelijk tegen wat naar binnen scheen door het grote raam, met uitzicht op het water en de grasvelden die om het gebouw waren te vinden. Het was lang geleden dat ik dat uitzicht had gehad, dat ik gras had gezien. Op de binnenplaats waren er geen planten of gras te vinden, alleen grijze tegels waardoor alles er erg grauw uit zag. Natuurlijk was dat ook de bedoeling, een gevangenis hoorde niet leuk en mooi te zien. Ik zat er ook totaal niet mee, maar het was fijn om eens wat anders te zien dan het saaie plein waar ik dagelijks mee te maken had. Ik naam plaats op een van de banken die in de ruimte stond en sloot mijn ogen even nadat de therapeut haar rug naar mij toe had gedraaid. De bank zat heerlijk en ik voelde mijn lichaam direct ontspannen door de goede ondersteuning. Ik wilde niet dat ze zag dat ik ervan genoot, dat ik het eigenlijk best oké vond om even te zitten. Nee, dat ging ik nooit laten zien terwijl ik vast zat. Ik opende mijn ogen toen ik haar stem weer hoorde. Ze gaf mij antwoord op de vraag wat haar naam was. Mijzelf voorstellen hoefde ik niet te doen want ze wist natuurlijk al lang wie ik was, anders had ze mij niet uitgerekend mij gevraagd om met haar me te gaan naar een aparte ruimte. ‘Allison.’ Herhaalde ik en pakte het bekertje water van haar aan, waar ik meteen uit begon te drinken. De ‘dank je wel’ die ik wilde zeggen slikte ik net op tijd in want dat weigerde ik gewoon te zeggen. De enige reden waarom ze me water gaf was zodat ik met haar alles over mijn leven besprak en mee zou werken aan idiote dingen, dus ging ik haar ook niet bedanken voor zoiets. Ook deed ik het niet omdat ik haar wilde irriteren door niet te doen wat ze waarschijnlijk van mij verwachtte. Praten vond ik niet erg om te doen, zolang het maar niet over mij ging. Het inmiddels lege bekertje drukte ik plat met mijn hand waarna ik het even ronddraaide voordat ik het afval neerlegde op de bijzettafel die naast de bank stond. ‘So Allison, do you like being surrounded by criminals all day?’

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij herhaalde mijn naam, wat ik een beetje apart vond. Dat was niet wat je normaal gesproken deed als je je aan iemand voorstelde leek me. Misschien als iemand een hele aparte naam had, maar dat was die van mij absoluut niet. Daarentegen liepen er genoeg aparte figuren hier rond, dus zou ik van zoiets kleins niet eens meer opkijken. Tevens bedankte hij me niet voor het drinken, maar ook dat was niet raar. Waarom zou hij ook? Hij hoefde echt niet dankbaar voor mij te zijn en het halen van een bekertje water was nou ook weer niet zo heel erg speciaal. Ik ging vervolgens ook ergens zitten en normaal gesproken pakte ik er dan wel iets van een pen en iets om op te schrijven erbij, maar besloot dat nu niet te doen. Ik was ook helemaal niet van plan om allerlei dingen met hem te gaan doen. Bovendien stonden de dingen die ik nu wilde weten toch al in zijn dossier, maar die had ik nog niet gelezen. Ik wist eigenlijk vrijwel niets over deze Joshua, behalve dat iedereen in deze gevangenis wilde dat hij zich eens normaal zou gedragen zodat hij sneller weg kon. Meer wist ik niet. Dat zou ik nog wel gaan lezen en misschien was het blanco in zo'n gesprek gaan wel heel dom, maar daar zou ik vanzelf wel achter komen. Voordat ik hem een vraag kon stellen vroeg hij mij al iets. Iets wat al velen aan me hadden gevraagd en ik was niet van plan om echt een uitgebreid antwoord aan hem te geven. Hij mocht best dingen over me weten, maar niet veel. Iets als mijn naam mocht wel, maar persoonlijke dingen gingen hem helemaal niets aan. Werkgerelateerde dingen vond ik dan minder erg en zo zag ik deze vraag ook meer. 'I mean.. Obviously? Otherwise I wouldn't be here.' Dat was toch ook logisch? Als ik het niet "leuk" vond dan was ik hier ook niet. Bovendien zag ik niet iedereen hier in eerste instantie als crimineel. Dat waren ze wel, maar daarnaast waren ze ook gewoon mens en nog heel veel andere dingen. 'So how long have you been here for?' vroeg ik vervolgens aan hem. Ik had oprecht geen flauw idee, maar ik kon me voorstellen dat het al een aantal jaren zo was. Anders wilden ze hem nog niet zo graag weg hebben, want dan was dat wettelijk gezien nog helemaal niet mogelijk. Het zou nu wettelijk gezien gewoon mogelijk moeten zijn. Als hij me nu het antwoord zou geven dat ik het wel in zijn dossier kon lezen zou me dat wel een beetje irriteren, want daar had hij natuurlijk gelijk in. En als hij dat op die manier wilde spelen wilde ik best met hem mee doen. Dat zou alleen betekenen dat hij dan langer hier binnen zou zitten. Net zolang als dat ik zelf zou willen eigenlijk, dus eindstand had hij alleen zichzelf ermee. Ik vond het niet erg om dat door te lezen, alleen zou ik daar wel even mee bezig zijn.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Nadat ik het kapotte bekertje een moment had bekeken vond ik het jammer dat ik de beker niet heel had gelaten zodat ik meer water had kunnen krijgen. Dan had ik haar gewoon beleefd gevraagd of ik meer mocht, ondanks dat ik liever niet wilde dat mensen dingen voor mij deden of dat ik om dingen moest vragen. Dat was iets waar ik nog steeds moeite mee had ondanks dat mijn leven al een hele tijd drastisch was veranderd doordat ik hier binnen zat. Altijd had ik er een hekel aan gehad als ik mensen om iets moest vragen omdat ik zelf niet in staat was iets te doen of te pakken. Vaak had ik mezelf ermee, dat ik dingen niet deed doordat ik zo dwars was. Toch was dat hoe ik was en ik wilde simpelweg niet veranderen, al helemaal niet doordat anderen dat wel wilden. Ik weigerde andere mensen over mijn leven te laten beslissen, dat kon ik zelf prima. ‘You enjoy being around people who don’t respect you at all? People who call you names and undress you with their eyes every time you walk by? Yeah, must be fun...’ Met een schamper lachje keek ik naar haar. Misschien was zij nog wel gestoorder dan de meeste mensen hier, als zij het leuk vond om de hele dag tussen zulk soort mensen zoals ik rond te lopen. Om er vervolgens ook nog gesprekken mee te voeren en ze proberen te laten veranderen. Dat was wat ze bij mij ook wilde gaan doen, dat wist ik al. Zo’n type dat dacht dat iedereen iets goeds in zich had wat zij er door een paar gesprekken wel uit kon halen zodat iedereen lang en gelukkig kon leven buiten de gevangenis. Zo werkte het totaal niet en het was absurd als ik met zoiets mee ging werken. Natuurlijk deed ik me wel een beetje anders voor, anders werd ik nooit vrij gelaten, maar ik zou niemand de voldoening geven dat ze mij hadden geholpen om vrij te komen. Dat deed ik mooi zelf, in mijn eentje. Een paar extra maanden kon ik er nog wel bij hebben. Ze vroeg hoe lang ik al had gezeten. Ik bestudeerde haar gezicht om te zien of ze een grapje maakte, of ze een reactie uit wilde lokken door te doen alsof ze het niet wist, maar ze leek het echt niet te weten. Ook dat nog, een groentje wat haar huiswerk niet deed en niks had gelezen. Al kon dat ook positief uitvallen, doordat ik wat was opgeschreven een beetje kon verdraaien. Wellicht was het dan toch een goed idee om met haar te praten. ‘Nearly four years. And I will be leaving this hellhole soon.’ Hoe snel dat zou zijn wist ik niet precies omdat er nooit over gecommuniceerd werd, maar ik wist dat het in elk geval dit jaar zou moeten gebeuren. Dat was maar goed ook, want ik was er erg klaar mee. Ik leunde wat verder naar achteren in de bank en legde mijn handen achter mijn hoofd zodat ik comfortabeler zat.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik glimlachte zwakjes toen hij mijn "werk" een beetje belachelijk maakte. Of eigenlijk het feit dat ik hier was en ik het naar mijn zin had. Volgens mij snapte hij niet dat dat niet de reden was waarom ik hier was. Ik was hier omdat ik het gewoon een enorm interessante doelgroep vond en ik dit mijn hele leven al wilde doen. Bovendien had ik het gevoel dat ik wél mensen kon helpen, al zag niemand dat hier volgens mij in. Daarmee bedoelde ik natuurlijk de gevangenen. Volgens mij was de helft ook zwaar depressief, al mocht ik dat niet per se constateren. Daar had ik niet de juiste studies voor gevolgd.
'I honestly couldn't care less if someone here calls me names or says inappropriate things. That's just a sign of weakness and desperation. So yes, it is fun,' knikte ik. Het boeide me ook oprecht niet als hij me nu zou uitschelden. Hij kende mij niet en hij was meer gefrustreerd en kwaad op de situatie dan op mij. En ook al was hij boos op mij, dan boeide het me nog steeds helemaal niets. Inmiddels had ik wel geleerd om dat allemaal uit te schakelen, want anders was je inderdaad binnen een week ongelukkig. Natuurlijk zei ik wel wat van de opmerkingen, want dat was gewoon niet oké. Ze moesten uiteindelijk wel weten dat ze niet álles tegen me konden zeggen, maar ik zat er absoluut niet mee. De enige die ze daarmee hadden was zichzelf, want ze konden zich op die manier flink in de nesten werken.
'Oh, you are? I'm pretty sure hurting someone like you just did outside isn't gonna help you leave this place anytime soon.' Vier jaar zat hij al vast. Wow. Ik wist natuurlijk niet hoe oud hij was, maar hij moest wel jonger dan dertig zijn. Echter wilde ik niet meteen heel erg negatief zijn, dus besloot ik om maar een beetje met hem mee te gaan al wist ik zeker dat hij hier echt nog niet heel erg snel vrij kwam. 'So what are you gonna do once you leave? Do you have like a house and a job and stuff like that? What's your plan?' Misschien wilde hij daar niet op antwoorden, maar ik zou toch wel mijn best doen om daarachter te komen. De kans op recidive moest immers ook zo klein mogelijk zijn en als hij me nu ging vertellen dat hij een bank ging beroven dan zorgde ik er wel voor dat hij hier net zo lang bleef totdat iemand dat uit zijn hoofd had gepraat.
'And where are you from by the way? Are you from this area?' Soms werden gevangenen overgeplaatst. Het kon best zijn dat hij dus duizenden kilometers moest reizen voor hij weer thuis zou zijn. Die vraag vroeg ik echt alleen maar om een beetje aardig te zijn, want het boeide me eigenlijk helemaal niets waar hij vandaan kwam. Ook dat kon ik immers gewoon terugvinden.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
‘Don’t call me fucking weak and desperate, because I’m not, do you understand?’ Mijn handen had ik tot vuisten gebald en ik was er klaar voor om haar uit de fauteuil waar ze in zat te trekken om haar even echt duidelijk te maken dat ze niet zulke dingen over mij hoefde te zeggen. Ze zij het dan wel algemeen over wie dan ook maar zo tegen haar sprak, maar ik wist dat ze mij bedoelde. Ik had immers ook wel wat opmerkingen gemaakt. Hoe durfde ze dat te zeggen terwijl ik tegenover haar zat? Ze moest leren dat ze zulk soort dingen niet kon zeggen, al helemaal niet op haar eerste dag. Toch wist ik dat ik haar niks kon doen, ik kon het haar niet duidelijk maken op de manier dat ik het wilde doen. Vooral niet bij haar. Dan kreeg ik hoogstwaarschijnlijk nog een paar jaar en daar zat ik absoluut niet op te wachten. Mijn blik wendde ik af van haar en ik haalde een paar keer diep adem waarna ik mijn handen liet rusten en met mijn vingers even door mijn haar streek. Het was bijna onmogelijk om me soms zo in te houden en ik wist dat er een keer zou komen dat ik de controle zou verliezen. Als er een persoon zoals zij elke dag tegen mij ging praten dan zou dat vermoedelijk nog sneller gebeuren dan ik had verwacht. Net nadat ik er zeker van was dat ik haar niks ging doen begon ze over wat er buiten was gebeurd. Geweldig. En waarom moest ze meteen doen alsof ik niet snel vrij zou komen? Ik had helemaal niks gedaan. ‘I didn’t hurt him, just told him he shouldn’t disrespect me like that.’ Het was erg moeilijk om rustig te blijven door de manier waarop ze tegen mij sprak, ze sprak niet zoals de anderen voor haar hadden gedaan. Denken aan wat ik ging doen als ik vrij was, ja dat hielp misschien. ‘I do have a house, yeah.’ De rest hoefde ze niet te weten, het ging haar toch niet bevallen en ik was er wel even klaar mee na wat ze allemaal had gezegd. Ze vroeg me waar ik vandaan kwam, of ik uit de buurt kwam. Als ze al die basis dingen wilde weten over mij had ze gewoon het dossier moeten lezen. ‘It doesn’t matter where I’m from, does it? It has nothing to do with why I’m here.’ Ik stond op en liep naar het raam om naar buiten te kijken. Het maakte me niet uit of het mocht of niet. Als ze me uit de kamer wilde zetten deed ze dat maar, het boeide me niet. Als ze me niet naar binnen had gehaald om al die dingen tegen me te zeggen was ik ook niet zo onrustig geworden in mijn hoofd. Fucking bitch.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik verroerde geen spier toen hij even tekeer ging. Die reactie had ik niet zo snel al verwacht, maar eigenlijk was ik er gewoon blij om. Het feit dat hij zo reageerde liet ook maar weer een teken van zwakte zien, al had ik het in eerste instantie niet per se over hem. Natuurlijk viel hij ook onder de groep, maar ik had het niet specifiek over hem. Zijn reactie deed me eigenlijk ook vrij weinig. Er werd iedere dag wel agressief tegen je gedaan. Ik was ook wel eens geslagen, maar daar kwam dan een hele zware maatregel van.
‘Why do you care about my opinion so much? I just told you I didn’t care about yours or anyone else in here so why do you?’ vroeg ik simpel. Normaal gesproken zou ik zoiets niet zeggen, want dit was absoluut niet professioneel. Echter had ik het gevoel dat ik dat bij hem ook niet echt moest zijn. Hij zou toch niet meewerken als ik me als de typische therapeut zou gedragen. Dan kon ik ook maar beter een beetje meer van mezelf laten zien. Dat zou namelijk de reactie zijn die ikzelf zou zeggen als ik niet aan het werk was.
‘You could’ve done that without touching him, so why didn’t you?’ Hij had die jongen toch niet aan hoeven raken? Ook al deed hij niet respectvol. Echter was geweld normaal hier en dat leken de bewakers ook te tolereren, dus daar moest ik maar niet al te diep op ingaan. ‘But whatever. I mean you can hurt people all you want but at the end of the day it’s not gonna help you get out of here fast.’ Maar dat wist hij natuurlijk al.
‘Okay. So tell me more about your plans then,’ knikte ik. Ik wilde daar heel graag meer over weten. Niet alles in details, maar wel hoe hij zijn leventje hierna voor zich zag in het algemeen. Waar ging hij naartoe en wat ging hij doen?
‘I’m pretty sure I’m the one asking you questions. You know.. I could also just grab this really long file and read everything and make you wait for hours or you could answer my question and leave much earlier,’ zei ik opnieuw met een glimlachje en dit keer was het wel een beetje lullig bedoeld. Nu hoopte ik maar dat hij niet weer uit z’n slof zou schieten, maar ook dat boeide me niet heel veel. Hij mocht best boos worden. Dat zag ik liever dan iemand die helemaal niks zei. Ik volgde zijn bewegingen met mijn ogen toen hij naar het raam toeliep en besloot hem om dan maar daar te laten staan. Ook dat maakte me niet uit. Zolang hij in deze ruimte bleef vond ik het prima.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Ze vroeg me waarom ik haar mening zo belangrijk vond. Dat vond ik helemaal niet, maar ze irriteerde me gewoon ontzettend met haar uitspraken waardoor ik niks anders kon dan zo reageren. ‘I don’t give a damn about your opinion, don’t flatter yourself.’ Mocht ze überhaupt wel op die manier tegen mij praten? Het was een heel slecht idee geweest van de directie dat ze haar met mij lieten praten. Ja, ik praatte misschien, maar dat deed ik niet op de manier waarop waarschijnlijk van mij werd verwacht. Hoe kon ik nou meewerken als iemand zo tegen mij deed? Ik rolde met mijn ogen toen ze doorging over het incident met Parker. Als ze dat al erg vond zou ze zich nog erg gaan verbazen de komende tijd dat ze op de afdeling werkte. Er was niks gebeurd. ‘He punched me, I was just defending myself.’ Ik hoefde niet op haar te reageren, maar op een of andere manier kon ik het niet tegenhouden in haar buurt. Haar vragen en reacties maakten gewoon iets los in mijn hoofd waardoor ik kwaad werd en wel moest reageren. Ze gooide er nog een zinloze opmerking achteraan door te zeggen dat ik op die manier niet snel vrij kwam. Wat ze zei zou me allemaal niks moeten boeien en ik wist ook niet waarom dat het wel deed. Het verwarde me een beetje omdat ik normaal erg veel zelfcontrole had. Juist bij therapeuten kon ik mijn mond heel goed dichthouden, maar zij lokte het gewoon uit. Het was alsof ze wilde dat ik boos werd. ‘I’m going back to my house, get a decent job, find myself a nice girl, marry her and have three beautiful children. That’s what you want to hear, isn’t it?’ Zag ik eruit alsof ik dat ging doen? Nee. En dat was ik ook niet van plan. Het was idioot wat ze vroeg. Als ze beter naar me had gekeken en mijn dossier had gelezen dan had ze geweten dat zo’n toekomst niet voor mij bestemd was. Het vergde veel van mijn lichaam om niet weer kwaad te worden en gewoon weg te kijken van haar. Ze maakte me gek, op een heel erg slechte manier. ‘I don’t really care, as long as you keep silent while reading. You’re going to read it anyway and think I’m a hopeless case. There’s nothing nice about me in that stupid file.’ Ik staarde uit het raam en zuchtte. Mijn trillende handen haalde ik door mijn haar heen, waar ik zachtjes aan trok, het enige wat me soms hielp met kalmeren. ‘I was caught in this area, but I’m not from around here. That’s all you need to know.’ Mompelde ik en liep weer terug naar de bank waar ik ging zitten.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'Okay, fine, then you don't care. I don't mind. Then don't get all mad at me like that whenever I say something that you don't like. You don't care anyway, right?' Als het hem niks boeide, waarom werd hij dan zo boos? Dat sloeg dus helemaal nergens op. Waarschijnlijk was zijn eerste reactie op bijna alles om maar gewoon boos te worden, want daar zou hij het meeste mee bereiken. Bij mij zou hij daar echter helemaal niets mee bereiken. Het intimideerde me totaal niet en ik keek er ook helemaal niet van op. Het zorgde er juist voor dat ik een beetje kon gaan delegeren en volgens mij was dat wel het laatste waar hij zin in had. Begrijpelijk, want als ik heel erg ging delegeren was ik echt de leukste niet meer, maar soms was het gewoon nodig.
'Okay,' zei ik nog op zijn reactie over dat hij zichzelf alleen verdedigde. Meer had ik er ook gewoon niet op te zeggen. Ik had ook helemaal geen zin om het daar echt over te hebben en hij volgens mij ook niet. Het zou ook niet de laatste keer zijn dat er zoiets gebeurde en aangezien iedereen hier het maar normaal vond moest ik dat misschien ook maar als een normale zaak zien. Er was daarna immers ook niet veel gebeurd. Ze waren allebei nog goed ter been en ik zag geen verwondingen.
'Oh? Sounds like a boring life to be honest. Not really something I would wanna do.' Eigenlijk wel. Een leventje zoals dat klonk prima voor mij. Van mij hoefde het leven ook niet spectaculair te zijn, maar ik was misschien ook wel een beetje een saai persoon. Ik kon eigenlijk al niet wachten tot ik een beetje dat huisje, boompje, beestje leventje zou krijgen. Ik was echter nog aardig jong, dus ik had nog genoeg tijd om dat allemaal voor elkaar te krijgen. 'And no, that's not what I wanna hear. Why'd you think that?' Ik wilde gewoon de waarheid van hem horen. Het boeide mij niet wat hij met zijn leven ging doen, zolang hij maar de goede kant op ging. Al zei hij dat hij hierna dakloos wilde zijn en op de straten wilde zwerven; dat maakte me echt niets uit. Ik wist alleen ook wel dat hij nooit eerlijk tegen me zou zijn. En misschien wist hij zelf ook niet zo goed wat hij wilde doen. Wist ik veel.
'Oh, you want me to keep silent? Here's one thing you should learn about me. I'm not going to listen to what you want me to do anyway unless I think it's a good idea. In this case, I don't really care if you want me to stay silent or not. But okay, fine, I'll just grab your file then. If that's what you want,' zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde. Als hij dacht dat hij me kon vertellen wat ik wel en niet kon doen had hij het mooi mis. En ik hoopte dat ik dat nu meteen duidelijk liet merken. Ik ging toch zeker niet naar hem luisteren?
Niet veel later gaf hij toch antwoord op mijn vraag, maar hij bleef toch vaag. 'That's not an answer,' bleef ik eigenwijs volhouden. 'I'm gonna find out anyway,' voegde ik eraan toe. Waar deed hij zo moeilijk over?

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:

Joshua.
Negeren was het beste wat ik kon doen nadat ze door bleef gaan over het feit of het me wel of niet iets uitmaakte. Normaal reageren kon ik niet meer, het liefste schreeuwde ik naar haar en schold ik haar uit omdat dat gewoon was wat ik deed als ik boos was. Ik wist ook wel dat dat geen normaal gedrag was, maar het boeide me eigenlijk niks wat mensen ervan dachten. Toch bedacht ik ineens dat het me in ieder geval wel iets uitmaakte, want anders had ik wel gereageerd op haar zoals ik had gewild. Dan haar ik haar stevig vastgepakt en tegen haar geschreeuwd zonder te tolereren dat ze terugsprak. Ik maakte mezelf gek met mijn eigen gedachten. Ik kon mezelf wel slaan. Toen ik wakker werd was er nog niks aan de hand geweest, er was eigenlijk al een hele tijd niks aan de hand geweest in mijn hoofd maar nu door zo’n achterlijk gesprek wat niet eens een gesprek te noemen was, was het gelijk oorlog in mijn hoofd. Op het kleine incident had ze gelukkig niets meer te zeggen behalve een “oke.” Ze moest zich niet bemoeien met wat er tussen mij en Parker was gebeurd, als ik iets had gedaan wat hier niet werd getolereerd dan hadden de bewakers wel ingegrepen. Het leven na de gevangenis wat ik aan haar had beschreven vond ze saai klinken. Natuurlijk. Ze werkte zelf ook totaal niet mee. Als ze nou niet zulke achterlijke opmerking had gemaakt was ik nog in staat geweest om rustig te denken en had ik heel misschien ook wel wat vriendelijker gereageerd op haar vragen. Nou ja, dat was ook niet helemaal waar, maar ik had dan waarschijnlijk wel iets anders gereageerd. Ik moest mezelf in de hand houden voordat ik ging flippen en meer straf zou krijgen, dat was het enige wat er voor even door mijn hoofd heen ging. ‘Well, I don’t have a fucking clue what I’m going to do, okay. I’m probably going back to my friends, fuck some girls and enjoy my freedom. I don’t have any long term goals like you probably have.’ Ik was niet van plan om dat er allemaal uit te gooien, maar gek genoeg zorgde het dat ik iets kalmer werd in mijn hoofd. Wat was er toch met me aan de hand? ‘Yeah, go on and read my file. I don’t give a damn.’ Mompelde ik en schudde mijn hoofd om de gedachten om boos te worden weg te schudden. Ik moest haar nageven dat ze lef haar door zo tegen mij te praten, niet veel mensen durfden dat. ‘First I want to know where you’re from?’ Als het niet zo’n bijzondere vraag was kon zij het ook wel beantwoorden. Misschien deed ik het daarna ook wel. Toch snapte ik niet waar ze zo’n drama van maakte om waar ik vandaan kwam.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij antwoordde niet meer. Dat betekende óf dat hij gewoon niets meer wist om te zeggen of hij was me gewoon heel erg hard aan het negeren. Ik had er geen moeite mee als hij me zou negeren. De opmerking die hij daarop kon geven zou toch niet meer zo interessant zijn. Hij zou er namelijk gewoon weer hard tegenin gaan of een heel kort antwoord geven en aan beiden had ik niet zo heel erg veel. Ik was hier ook helemaal niet om hem de les te lezen, al voelde dat nu wel een beetje zo. Daar had ik helemaal geen zin in! Ik wilde gewoon wat meer over hem weten komen en meer niet. Als hij gewoon meewerkte zou hij binnen een paar tellen weer buiten staan, maar met dit gedrag dat hij vertoonde zou het wel wat langer gaan duren. Jammer, want dat zou betekenen dat ik hier ook langer zou zitten.
Hij gaf aan dat hij geen flauw idee had wat hij hierna moest gaan doen. Logisch. Hij zat hier al vier jaar vast en dat was vast een groot gedeelte van zijn volwassen leventje. Hij zou terug naar zijn vrienden gaan en een losbandig leventje leiden. Dat was natuurlijk helemaal prima. Het boeide mij niet wat hij zou gaan doen, zodra het maar een beetje acceptabel was. Al sliep hij met tien meisjes op een dag vond ik het ook prima. Als hij ze er niet toe dwong was er immers niets aan de hand. 'So is that what you did before you got here? I'm not judging, just asking,' voegde ik er snel aan toe. Het interesseerde me oprecht niet wat hij hiervoor deed of wat hij hierna zou gaan doen. Het klonk als een dom en nutteloos leventje. Eentje zonder echte doelen, maar ik vond hem ook niet echt het type om hele grote doelen te hebben. Dat zou nog wel kunnen komen en dat hoopte ik dan ook voor hem. Ik reageerde niet op het feit dat hij dacht dat ik wel allemaal plannen voor de toekomst had. Dat ging hem immers ook niets aan en hij mocht dat best denken. Ik was in ieder geval niet van plan om hem te vertellen over mijn toekomst. Dan kwam hij te dichtbij en dat was absoluut niet de bedoeling.
'Like I said. You could also just answer my questions. That way we'll be done much sooner. We'll do it your way.' Eigenlijk niet. We zouden het toch doen hoe ik het wilde, want het kwam er gewoon op neer dat ik antwoord wilde op mijn vragen. De weg ernaartoe maakte me dan niet uit, maar de uitkomst wel.
Een beetje verward keek ik op toen hij zei dat hij wilde weten waar ik vandaan kwam. Wat boeide hem dat nou? Ik kreeg met de seconde meer moeite om deze jongen een beetje te lezen. Hij werd boos op me, gaf aan dat mijn mening hem niets interesseerde, maar vervolgens vroeg hij al heel snel mijn naam en nu wilde hij weten waar ik vandaan kwam. Ik vond het geen ramp om dat te vertellen, want ik woonde er toch al niet meer. En ik zou niet te specifiek zijn waar het precies was. 'I'm from Denver, Colorado. I moved here a few years ago,' knikte ik. Waar "hier" precies was ging hem trouwens niets aan. Ik wilde niet dat hij dat soort dingen wist.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Nadat ik een oprecht antwoord had gegeven over wat ik met mijn leven ging doen veranderde haar toon omdat ze niet meer tegen me in ging en vertelde dat ze niet oordeelde. Dat meende ze vast niet oprecht, maar het was beter dan hoe ze eerst tegen me had gesproken. ‘I always enjoyed my freedom, but it’s different now that I’ve been locked up for a long time. And I can’t tell you about all the things I did before I got here because believe me, you will judge me.’ Natuurlijk had ik haar een sarcastisch antwoord willen geven, maar ik begon te beseffen dat dat niet ging werken als ik nog iets aan mijn dag wilde hebben. Ze had gezegd dat ze maar een aantal minuten nodig had met mij, maar dat waren inmiddels al heel wat meer geworden dan ik had verwacht. Als ik niet mee was gegaan had ik kunnen genieten van de rust die ik even had op de buitenplaats. Helaas was ik met haar meegegaan en waarom wist ik nog steeds niet. Ze had niks bereikt met de paar vragen die ze tot nu toe aan mij had gesteld. ‘I know what you said and I’m trying to, okay?’ Ze zei dat we het op mijn manier gingen doen, maar dat was een leugen. Als therapeuten dat zeiden was er niks van waar. Er was sowieso vrij weinig waar van wat therapeuten hadden te zeggen. Ze probeerden alles altijd mooi te laten klinken zodat je mee ging werken, zeiden dat ze je begrepen en je gelijk had, maar daar meenden ze niks van. Dus geloofde ik haar ook niet met zulk soort uitspraken. Haar gezichtsuitdrukking verraadde dat ze niet had gedacht dat ik haar dezelfde vraag zou stellen als zij bij mij had gedaan, waar ze vandaan kwam. Ze vertelde niet specifiek waar ze vandaan kwam, slechts de stad en de staat waar ze vroeger woonde. Het was natuurlijk logisch dat ze op het moment in de buurt van haar werk woonde, dus dat had ik ook wel verwacht. ‘That’s nice, I’ve been there a few times.’ Niet dat dat uitmaakte, maar het was vriendelijker om iets te zeggen dan te zwijgen. Misschien dat het hielp om het wat dragelijker voor mezelf te maken door nep vriendelijk te zijn tegen haar. ‘I’m actually from Spain, but only lived there for a year before I moved to Canada.’ Ze hoefde niet meer te weten over de locaties waar ik had gewoon, als ze dat wilde moest ze het dossier maar gaan lezen. Al had ik het liefst dat ze dat helemaal niet ging doen. In mijn dossier stonden veel dingen waar ik het niet mee eens was. Waarschijnlijk was het beter als ik zelf antwoorden gaf voor zover ik dat wilde doen. ‘Can I get another cup water?’ Meteen daarna voegde ik ‘Please.’ er aan toe. Ik had het warm en als ze langer met mij wilde praten had ik meer water nodig. Ik wilde het zelf wel pakken aangezien ik het bekertje zelf stuk had gemaakt en ik ook niet bediend hoefde te worden.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij dacht dat ik hem zou veroordelen voor de dingen die hij hiervoor deed? Ik kon me maar al te goed voorstellen hoe zijn leventje eruit zag. Het zou vast niet veel anders zijn dan bij anderen die ik al had gesproken, dus ik wist eigenlijk wel zeker dat ik er niet raar van op stond te kijken. Daar was écht heel erg veel voor nodig. Ik had de meest vreselijke dingen aan moeten horen en zelfs dat verbaasde me niet eens meer. En ook al veroordeelde ik hem wel, dan zou ik mijn best doen om dat vooral niet te laten merken. Het was immers ook in het verleden gebeurd en daar kon je niets meer aan veranderen. Je kon alleen de toekomst zelf nog veranderen. 'You think I'll judge you based on your past? Do you think this is my first day or something? I've probably heard much worse,' grinnikte ik. Hij was jong, dus waarschijnlijk bestond zijn leven uit veel feestjes en alles wat daarbij kwam kijken. En als hij "maar" vier jaar vastzat was het strafbare feit waar hij voor vastzat ook niet extreem erg. Anders zat je al snel heel erg veel jaren en sommigen zelfs levenslang. 'So I would like to hear about it,' zei ik om mezelf te verduidelijken en om hem dus ook weer duidelijk te maken dat ik graag antwoord op mijn vraag wilde.
Zijn toon veranderde ineens en ook dat vond ik opvallend. Waarom kon hij nu ineens wel normaal doen? Misschien was het wel allemaal nep, maar daar had ik dus helemaal niets aan. Als hij nu nep aardig tegen me zou zijn had ik liever gehad dat hij nog steeds tegen me aan het schreeuwen was. Dan was je in ieder geval eerlijk, want aan dit gedrag had ik volgens mij niet zo heel erg veel. Ik besloot echter om daar nog niets van te zeggen. Ik ging vandaag toch niks bereiken en dat was ook niet de bedoeling. 'You have? Oh, that's cool. To go skiing?' Dat deed iedereen immers in Colorado en daar stond het in de winters wel bekend om. Of snowboarden, dat kon natuurlijk ook.
Hij vertelde dat hij uit Spanje kwam maar dat hij al op jonge leeftijd naar Canada was verhuisd. En dat terwijl hij geen Spaanse naam had. Of nou ja, ik dacht dat het geen Spaanse naam was? 'Oh, wow, that's really cool. Do you speak Spanish?' Natuurlijk had hij het daar niet kunnen leren als hij nog zo jong was, maar misschien was één van zijn ouders Spaans? Wist ik veel. Ik stelde deze vraag nu ook alleen maar om een beetje aardig te zijn, want ook dit boeide me vrij weinig. Ik had alleen gewoon heel erg het gevoel alsof ik hem nu eerst beter dit soort domme vragen kon stellen en dan kwamen later de vragen met inhoud wel. Alleen deze keer nog niet.
'Um, yeah, sure,' knikte ik toen hij vroeg om meer water. Waarom niet? Het feit dat hij ook nog eens "please" zei verwarde mij nogmaals, maar het was in ieder geval aardig? Of nep aardig. Ik stond vervolgens weer op en liep weer naar dat apparaat toe waarna ik een nieuw bekertje pakte en die vulde met water.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Aangezien het blijkbaar niet haar eerste dag was, dacht ze dat ze al wel veel ergere dingen had gehoord dan wat ik had gedaan in mijn leven voordat ik vast kwam te zitten. ‘I just assumed it was your first day, because you look quite young and you don’t look so dead from the inside like the other therapists who have been working here for quite some time do.’ Door de manier waarop ze tegen mij sprak dacht ik ook dat ze nog niet zo lang werkte op een plek als deze, niet alles wat ze zei was even professioneel en ze daagde me best wel uit. Ik wilde en kon haar geen details vertellen over mijn leven want er waren veel dingen waar ik wel van was beschuldigd maar waar geen bewijs voor was. Dus als ik haar iets te gedetailleerd zou vertellen wat ik had gedaan zou zij me echt wel verraden. Het zou me zelfs niks verbazen al zij het gesprek opnam, omdat ze hoopte dat ik me ging verspreken. ‘When I was sixteen I moved to this area and earned my money by doing illegal stuff. I made a mistake and that’s why I’m sitting here right now.’ Zo was het gegaan. Door een domme fout was ik helaas hierbinnen beland. ‘Nah some old friends lived there. I always went skiing and snowboarding near my hometown.’ Misschien was dat wel iets wat ik weer ging doen als ik vrij was. Al lang had ik niet meer gedacht aan de dingen die ik deed toen ik jonger was. Het liefst dacht ik er ook niet aan, maar het waren toch herinneringen waar ik vroeger veel plezier aan had beleefd. Haar redelijk enthousiaste reactie op dat ik in Spanje was geboren leek oprecht, wat me verraste. ‘I guess it is, but sadly I don’t speak it very well. Just a few words and phrases.’ Ik had het vroeger graag willen spreken, maar het was er nooit van gekomen. Dat er toentertijd in twee talen tegen mij werd gesproken vond ik eigenlijk ook al wel genoeg. Ze stond op om opnieuw een beker water voor mij te pakken. Ergens had ik gedacht dat ze het zou weigeren, dat ik niks meer mocht. ‘You know, you’re the first therapist who offered me a cup of water. They normally don’t do that.’ Of misschien deden ze dat wel alleen niet bij mij. Ik werd wel vaker anders behandeld dan de anderen, dus veel verbaasde het me niet als dat waar bleek te zijn. Ik was het er nog niet helemaal over eens, maar misschien was Allison toch niet zo vervelend als ik had gedacht. Ze maakte me wel kwaad, maar ze gaf me wel al voor de tweede keer water en ze had ook niet gezegd dat ik moest gaan zitten toen ik was opgestaan om uit het raam te kijken. Echter kon dat ook allemaal gespeeld zijn om mij te laten denken dat ze wel oké was waardoor ik beter zou meewerken met vertellen wat ze van mij wilde horen. Bijna altijd had ik dat meteen door bij mensen maar zij was best moeilijk om te lezen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld