Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ When you wish upon a star schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Wel Blaire je weet wat ze zeggen: good luck might rub of when I shake hands with you." Ryder, Ryder hij probeerde zich te herinneren waar hij die achternaam weleens eerder had gehoord. Oliver las graag en zijn moeder had erop gestaan dat hij zich verdiepte in de sprookjes, als voorbereiding. Als je een feest organiseerde, verzamelde je ook informatie over je gasten zodat je op voorhand wist wie, wie was en wat hun interesses waren. Oh ja Ryder, dan zou ze de dochter van Rapunzel zijn? Ach dat kon hij altijd later nog vragen. Het was niet erg beleefd om te poken naar iemands familiegeschiedenis. "Wel een goede goochelaar verraad nooit zijn trucs, maar omdat je al die moeite hebt gedaan om hierheen te klimmen kan ik wel een tipje van de sluier lichten." Hij hief zijn paraplu in de lucht: "Mijn achternaam is Poppins, laat dat al een belletje rinkelen?" Hij tuurde naar beneden. Er was ondertussen als een hele menigte leerlingen gearriveerd, zelfs een draak streek neer tussen de mensen. Ze zaten te hoog om stemmen te onderscheiden, maar toch was het duidelijk dat er hier en daar wat schermutselingen ontstonden. "Waarschijnlijk een gevolg van het mixen van de scholen. Ik kijk er wel naar uit om samen te zitten met de kinderen van..." Hij wilde niet het woord schurken of slechteriken zetten, dat had meteen zo'n negatieve bijklank. "Wel de mensen waar ik eerder niet mee naar school ging. Al had het schoolpersoneel kunnen voorzien dat de aankomst niet zonder problemen zou verlopen. Ach uiteindelijk zal iedereen wel zijn plekje vinden hopelijk." Oliver had er naar uitgekeken om les te krijgen met de kinderen van de 'slechteriken'. Zijn moeder had nooit een aartsvijand gehad, iemand die haar wilde vervloeken of om het leven brengen. Hij koesterde dus ook geen wrok tegen hen. Zoveel konden ze toch niet van elkaar verschillen? "Maar laten we inderdaad naar beneden gaan. Ik denk dat de speech van de directeurs zo dadelijk gaat beginnen. Ik zou je graag meenemen, maar eerlijk gezegd ga ik mezelf al met moeite veilig op de grond krijgen. Wel hopelijk tot later Blaire." Oliver opende zijn paraplu en sprong naar beneden. De eerste paar meters verliepen probleemloos tot een windvlaag hem plots uit koers bracht. Hij stevende op de massa mensen aan: "Pas op! Uit de weg alsjeblieft!" Zijn landing was niet onaangenaam, vooral omdat die door iemand anders werd gebroken. "Oh het spijt me zo erg. Zie je de wind...Ik probeerde jullie te waarschuwen...echt sorry."

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire knikte bij het horen van de naam 'Poppins. Ongetwijfeld de zoon van Mary Poppins. Misschien ging ze Oliver nog eens vragen of hij haar kon leren om met een paraplu te vliegen. Weer eens wat nieuws. 'Het is ook niet logisch om de goede en de slechte bij elkaar te zetten. Problemen gegarandeerd,' zuchtte ze. Maar aan de andere kant: er viel dan vast altijd wel iets te beleven. Dus waarom ook niet? Dat avontuur mocht wel snel beginnen van haar.
'Zie je later, Oliver,' glimlachte ze licht en keek hem even na waarna zij besloot om weer terug naar beneden te klimmen. Op het dak blijven zitten was wel leuk, maar alleen was toch een stuk minder gezellig al was het uitzicht geweldig vanaf daar. Tussen het klimmen door kon ze nog zien dat er een draak arriveerde; kon niemand anders zijn dan het kind van Maleficent. Beter iemand waar ze uit de buurt van blijven kon, dacht ze. Rapunzel had haar al gewaarschuwd over de gevaren die konden ontstaan met de schurkenkinderen en ze dus moest opletten met wie ze vertrouwde, maar Blaire zou haar eigen plan wel trekken op momenten.
Eenmaal ze met haar voeten weer op de grond stond, liep ze het terrein over en keek goed om haar heen. Onderweg zag ze allerlei figuren lopen van iemand met glazen schoenen tot iemand die met kaarten en een bepaald soort magie bezig was. Ook zag ze hier en daar mensen met wat juwelen rondlopen en Blaire kreeg het hoe dan ook voor elkaar om wat van ze te jatten zonder dat zij ook maar iets door hadden en stopte ze gelijk in haar tas.
'Rango, dit gaat wel leuk worden, denk je ook niet?' sprak ze tegen de kameleon op haar schouder en liep verder door om te zien wat ze nog meer jatten kon of gewoon om anderen te leren kennen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Kenna had niet veel kunnen opvangen van de drie jongens waar ze voorbij liep. Eigenlijk je gerust kunnen zeggen dat ze precies niks had meegekregen van het hele gesprek. Al had ze aan bepaalde gezichtsmimiek en lichaamstaal al wel kunnen zien dat het gesprek niet erg vrolijk was maar ze durfde niet te garanderen of het een daadwerkelijke ruzie was. Mocht dit wel het geval zijn dan moest ze toch wel toegeven dat de mensen het snel voor elkaar hadden, ze waren nog niet eens binnen aangekomen en er was al ruzie ontstaan. Wat had de school eigenlijk verwacht? Ze hadden besloten iedereen bij elkaar in te gooien, niet langer waren de kinderen van de zogenaamde helden en slechteriken apart. Dat idee alleen al had alarmbellen moeten laten rinkelen. Toch, wonder boven wonder was het allemaal goedgekeurd en leek iedereen te denken dat het een goed plan was. Zo ook de ouders van Kenna, ze hadden gezegd dat het goed was voor haar om een keer naar een school te gaan waar ze meer met mensen te maken zou hebben met mensen die van een beetje hetzelfde universum kwamen als haar vader. Niet per se Neverland maar het hele leven van helden en slechteriken. Van Kenna zelf had het niet per se gehoeven, ze had het prima gevonden zoals haar leven was. Of ze was in Neverland of bij haar moeder. Nu werd dit helemaal omgegooid en zou ze leeftijdsgenoten leren kennen en die tegelijkertijd ook kinderen zouden zijn van helden of slechteriken. Dat was allemaal nog wel even wennen voor haar maar hopelijk zou ze het alsnog een beetje naar haar zin kunnen hebben.
Doordat Kenna haar blik zo gericht was op de groep jongens wie ze voorbij gelopen was had ze helemaal niet meegekregen dat er iemand vrij letterlijk uit de lucht was komen vallen. Pas op het laatste moment had ze iemand horen roepen, al was dit veels te laat voor Kenna om nog iets te doen. Dit had er dus voor gezorgd dat ze onder de jongeman beland was die haar kant was komen opwaaien. Niet echt de manier waarop Kenna de dag wou beginnen. Het had er ook meteen voor gezorgd het het humeur van Kenna verslechterd was. Ondanks het duidelijk aan de stem van de jongeman te horen was dat hij spijt had maakte dat haar verder niet veel uit. Hoeveel spijt hij ook had, het had de situatie niet ongedaan gemaakt en daarbij ook niet de klap die zij zelf ontvangen had. Kenna had haarzelf zo snel mogelijk overeind gehaald, haar vuisten balde ze op, klaar om meteen haar woede te uiten. Echter wanneer ze de jongeman goed bekeek wist ze toch iets te ontsnappen, gezien te hebben dat hij daadwerkelijk spijt leek te hebben. Aangezien het de eerste dag was besloot Kenna haarzelf dus toch maar even in te houden. Een geforceerde en toch duidelijk neppe glimlach kwam terecht op het gezicht van Kenna. “Volgende keer gewoon even uitkijken.” Er klonk toch wel een boze toon in haar stem. Puur omdat Kenna haar lichaam en dus ook haar gebalde vuisten wist te ontspannen betekende nog niet dat ze daadwerkelijk minder boos was. Dit liet ze dan ook merken door erg passief agressief gedrag. “We zouden niet willen dat je de eerste dag niet eens overleefd, dat zou zonde zijn.” Het was als bedreiging bedoeld maar ze had het zo verwoord zodat het klonk alsof ze zei dat als de man niet zou oppassen hij zo zou vallen dat hij het niet kon overleven. Zo zou ze nog altijd terug kunnen vallen op haar woorden en zeggen dat ze het anders bedoelde, als het nodig was om terug te gaan op haar woorden althans.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Ivy was nog maar een paar minuten op de school en had nu al weer zin om terug naar de verboden bergen te gaan. "Het is niet alsof het lastig is om een grote zwarte draak te missen" zei Ivy spottend en een lichte grijns verscheen op haar gezicht. Nog maar aangekomen en nu heeft ze al iemand geïrriteerd. Ze draaide het meisje de rug toe en begon van het veldje richting de school te lopen. Het was het toch niet waard om met het meisje te praten, het was vast een kind van een 'held'. Ze schudde haar hoofd en zuchtte. Het kasteel kwam steeds sneller in zicht, en het maakte geen indruk op Ivy. Het kasteel in de verboden bergen was toch een stuk interessanter, en daarnaast zag dit kasteel er voor haar te net uit. Ivy had wel wat met de onheilspellende sfeer van de verboden bergen. Het was er een stuk stiller dan deze plek sinds Maleficent en haar schurken weg waren, maar de donkerheid van het kasteel paste bij wie ze was en bij wie ze wilde zijn. Een duivelse grijs verscheen op haar gezicht toen ze bij de groep mensen kwam die over de brug naar het kasteel aan het lopen waren. Sommige kinderen die er liepen herkende ze als kinderen van schurken die ze wel is had ontmoet. Anderen herkende ze gelijk als kinderen van helden; die liepen namelijk het verst van haar af zodra ze haar herkenden. Niet dat ze dat erg vond; ze wist van haar reputatie bij heldenkinderen, gezien Maleficent een van de ergste slechteriken is, en wilde ook helemaal niet met hen geassocieerd worden. Voor Ivy was het geen verassing, het gaf haar alleen meer kansen om te zorgen voor onraad. Ze verwachtte dat veel van de heldenkinderen te goed van vertrouwen zouden zijn; ze hebben toch nog nooit met slechteriken te maken gehad. En voor Ivy was dat een kans die ze moest grijpen. De weg naar het kasteel was redelijk lang en Ivy begon al snel verveeld te raken en besloot ze om een klein trucje uit te voeren dat ze zichzelf had aangeleerd tijdens haar periodes van verveling in het kasteel. Ze creëerde een klein balletje paarse magie op haar linkerhand die ze naar haar rechterhand gooide en in een klein draakje liet veranderen. Het draakje vloog rond haar heen voor een paar rondjes wat Ivy liet grijnzen. Vaak als even Diaval niet bij het kasteel kon zijn dan liet ze het draakje verschijnen en met haar meevliegen als een soort compagnon, want zelfs Ivy had soms last van eenzaamheid. Met een knip van haar vingers laat ze het kleine magische draakje weer verdwijnen, maar wat ze niet had gemerkt is dat een andere toekomstige leerling van de school naar haar had zitten kijken.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire had her en der geprobeerd om contact te leggen met anderen, maar waarschijnlijk dat ze daarin iets té aanwezig was. Want in plaats van gewoon te komen met een simpele 'hoi', kwam Blaire steeds zo'n beetje binnengestormd in de conversaties die plaatsvonden. Of anders had ze direct wel iets te zeggen over de magie die werd gebruikt. En dat moment op het dak daarstraks was ook al goed begonnen. Bijna iemand gehad die zich letterlijk doodschrok. Een eerste indruk geven op iemand was dus nog lastig, maar ze ging het wel leren. Ooit.
Blaire liep maar gewoon verder rond tot ze iets in haar ooghoek zag verschijnen. Iets paars om zeker te zijn. Ze aarzelde geen moment en besloot het van dichterbij te bekijken, maar voorlopig zonder nog iets te zeggen. Was dat nu... Een draakje? Blaire moest even met haar ogen knipperen om er zeker van te zijn, maar het draakje was er. Ongelooflijk. Echter, nog voor ze het wist was het draakje weer weg en Blaire besloot daarna gelijk op de persoon af te stappen. 'Was dat nu echt een draakje die je daar had? Zou je me dat kunnen leren?' vroeg ze uit vol enthousiasme.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Terwijl ik rondloop begin ik steeds meer sprookjes te herkennen. Door alle reizen met de Mad Hatter en Alice heb ik heel wat opgestoken in mijn kinderjaren en heel wat boeken gelezen. In de verte zie ik dat draken meisje met een ander meisje. Ik twijfel of ik er toch heen ga, misschien een nieuwe start? Nee nee, dan ben je zwak, en dat ben je niet. Ik raap mijn moed bij elkaar en besluit opzoek te gaan naar andere mensen. Er moet vast wel een gek persoontje tussen zitten die iets met mij gemeen heeft! Maar op dit moment lijkt die persoon nog ver weg te zijn. Als ik iets tegen iemand wil zeggen word ik raar aangekeken of genegeerd. Ook merk ik dat steeds meer mensen met elkaar beginnen te praten. Wil me niet zomaar mengen met een gesprek. Echt super frustrerend, ik word gek denk ik. Alle enthousiasme waarmee ik naar school kwam is weg gezakt. Gefrustreerd loop ik de menigte uit en plof neer tegen een boom. Ik gooi mijn handen door mijn haar, of het goed zit boeit me even niet meer. Nog een keer kijk ik om me heen. Als mijn ogen naar links draaien verstijf ik ineens. Mijn ogen worden groot en mijn wangen worden gloeiend heet. Blijkbaar zat er al iemand bij deze boom, oepsie. Shit shit shit, hier zit al iemand! denk ik bij mezelf. Nerveus spring ik overeind ''Uhm hoi, sorry dat ik hier zomaar ben gaan zitten! Stoor ik je?!'' zeg ik stotterend.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Ze had het draakje nog maar net weggehaald of een meisje kwam naar haar toe, duidelijk extreem enthousiast. Het was voor Ivy even schrikken, zo veel enthousiasme heeft ze in een lange tijd niet meer gezien. Ze kon haar houding snel weer correct maken en nam het meisje even in haar op. Het was geen kind van een slechterik, ze was daar veel te enthousiast en bubbly voor, dus dat was wel duidelijk. Een heldenkind dus. Ze leek ook niet gevaarlijk of bang voor haar. Ivy wilde gelijk naar haar normale manieren gaan, zich afsluiten van heldenkinderen en bot zijn. Maar toen ze hier voor de tweede keer over nadacht, was de situatie die nu voor haar lag een perfecte kans om voor wat ongein te zorgen. Heldenkinderen vertrouwen toch altijd wat te snel, kinderen van de slechteriken hebben dat al wel afgeleerd. Daarom was dit een perfecte kans, ze had natuurlijk een wrok tegen veel heldenkinderen, dus als ze nou vriendelijk zou zijn tegen een van de kinderen zou dat in de toekomst nog van pas kunnen komen. Diaval had haar wel wat manieren aangeleerd, dus waarom zou ze die niet in de strijd gooien? Een glimlachje verscheen op Ivy's gezicht en ze keek het meisje aan. Ze was geïnteresseerd in haar magie, en dat kwam haar wel goed uit.
"Bedoel je dit draakje?" vroeg Ivy en ze toverde het draakje terug door dit keer een groen balletje van magie van haar linkerhand naar haar rechterhand te gooien. Het balletje veranderde in een draakje die in de lucht begon te vliegen, vooral in een paar rondjes om het meisje heen. "Het is redelijk simpele magie als je het onder de knie krijgt. Als je aanleg hebt voor magie, dan zou ik het je wel een keer kunnen leren"

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick had de jongen zonder schoenen even stomverbaasd nagekeken. Misschien toch niet zo nerveus; misschien was Merrick gewoon te naïef geweest. De jongen had wel gelijk gehad; hij was nog nooit op land geweest, maar dat hoefde toch niet te betekenen dat hij iedereen moest wantrouwen? Hij hoopte in elk geval van niet... En hij noemde zichzelf een mede-zeebewoner. Nu was het misschien niet heel netjes, maar Merrick werd er stiekem toch wel nieuwsgierig van. Hij was duidelijk geen Atlantean, dus waar kwam hij dan vandaan? Misschien moest hij op een later moment nog maar eens met hem proberen te praten...
Voor nu richtte hij zich op de jongen die eh... Het niet zo met onze vriend op blote voeten kon vinden. Hij had geen idee wat er gebeurd was, voor hij tegen de eerste jongen aangelopen was, maar ze leken een slechte start met elkaar te hebben. Dat hoefde gelukkig niet te betekenen dat dat voor Merrick net zo zou zijn. 'Is eh... Met jou alles oké?' wist hij aarzelend te vragen. Misschien had het bij Mede-Zeegenoot weinig gedaan, maar ondanks dat Merrick best lang was, kon hij het niet helpen zich wat geïntimideerd te voelen. Deze jongen had iets over zich wat de Atlantean niet gelijk plaatsen kon. Hij kreeg in ieder geval het idee dat hij niet aan zijn verkeerde kant moest komen... Gelukkig was hij dat ook zeker niet van plan. Hij was nog net niet naïef genoeg te denken dat hij met iedereen vrienden kon zijn, maar dat betekende niet dat hij daar niet zijn best voor kon doen, gelukkig.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire knikte gelijk weer enthousiast bij het zien van het draakje. 'Precies dat draakje, ja! Maar dan was die kleur van net wel paars en niet groen,' zei ze, terwijl ze het draakje met haar ogen volgde. Ze vond draken altijd al wel interessant, maar hoorde ze alleen van verhalen of zag ze in boeken en dus nooit in het echt. Misschien dat ze daarom ook zo enthousiast was over het draakje en de magie van dit meisje.
'Ik bezit wel wat magie, maar dat is lang niet zo bijzonder als die van jou,' glimlachte Blaire en stak haar hand naar het meisje uit. 'Blaire Ryder is de naam, trouwens. En mijn magie... Ik kan wonden genezen, maar het kan ook beschermend werken. Maar denk je dat ik ook een draakje tevoorschijn zou kunnen halen?' Dit werkte gelijk op de zenuwen bij Rango. De kameleon zag die liever gaan dan dat ze zouden komen, maar als Blaire het wilde, dan kon hij haar niet tegenhouden. Sowieso was het lastig om Blaire van haar plannen af te houden, want eenmaal ze iets in haar hoofd had, dan was ze niet te stoppen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Olivers instinctieve reactie op haar gebalde vuisten was in elkaar krimpen en zijn paraplu ter bescherming voor zich uit houden. Waarlijk, een vlieg zou die jongen nog eerder kwaad doen dan omgekeerd. "Het spijt me echt heel heel erg. Ik heb mijn krachten nog niet echt onder controle, maar daarom ben ik hier. Hopelijk heb je jezelf niet bezeerd." Ze leek te kalmeren, hem niet langer meer te willen slaan. Ergens vond Oliver die agressie wat overdreven, langs de andere kant begreep hij volkomen dat je niet bepaald blij was wanneer iemand je tegen de grond keilde. "Laat me het alsjeblieft goedmaken. Ik ken dit geweldige recept voor scones." Want eten was altijd een goede manier om geschillen bij te leggen toch? Voor het meisje kon antwoorden, kondigden de directeur en directrice aan dat iedereen op het binnenplein moest verzamelen. "De menigte die zich als één leek te bewegen maakte het moeilijk om het gesprek verder te zetten. "Mijn naam is Oliver Poppins. Je moet me maar opzoeken en dan zal ik die scones maken" riep hij haar nog na voordat hij tussen de mensen verdween.
De speech was niet veel anders dan andere jaren. Het ging over het respecteren van de regels, op tijd naar bed, geen magie buiten de daartoe bestemde lessen. Dat laatste werd verduidelijkt doordat de directrice van de voormalige schurkenschool een spreuk uitsprak die alle magische handelingen die nog plaatsvonden deed ophouden. Dit soort magie kon je echter niet voortdurend en op zo'n grote schaal blijven gebruiken. Om te eindigen wensten zie iedereen nog een goed schooljaar toe en in de hoop de samenwerking tussen de groepen studenten te vergemakkelijk was het openingsbal dat jaar vervroegd en zou het diezelfde avond nog plaatsvinden. Die laatste uitspraak zorgde voor nogal wat paniek. Met wie zou je gaan? Waar haalde je nog op tijd gepaste kleding? Maar alles op zijn tijd. Oliver was zijn moeder en haar verfijnde smaak voor één keer dankbaar over het vinden van een kostuum hoefde hij zich al geen zorgen meer te maken. Hij kon zich volledig focussen op het vinden van zijn kamer en ontdekken wie zijn kamergenoot was. Eenmaal hij zich tussen de menigte had gewurmd die voor de lijsten met de kamerindeling stond, speurde hij naar zijn eigen naam. Kijk eens aan Blaire Ryder, dat klonk hem bekend in de oren. Hij was wel enigszins verbaasd over het feit dat jongens en meisjes een kamer deelden, maar toen hij de trappen had beklommen, aankwam in kamer 408 en zag dat hun bedden door een muur gescheiden waren, keek hij er alleen maar naar uit om zijn nieuwe kamergenote beter te leren kennen.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
De jongen die een probleem met hem leek te hebben haalde wel het bloed onder Dorians nagels vandaan. Wie de bal gooide, kon verwachten dat die terug kwam. Zou de wereld een betere plaats zijn als hij er niet was? Ongetwijfeld. Maar was het acceptabel om tegen hem te zeggen dat hij maar terug moest gaan naar zijn moeder en dat hij niets te zoeken. En dat hij schattig was. Wauw, dat was origineel. Dorian lachte schamper. "Ík ben degene die schattig is? Welkom in de echte wereld, maat, het lijkt mij wel duidelijk dat jij niets hebt verdiend wat je kan, wat jij gekregen hebt. Flikker maar op naar je meer, want je kan niet eens fatsoenlijk staan op die sprietjes dat jij je benen zou noemen. In het meer kan je tenminste bij je soortgenoten zijn, bij die slijmerige algen. Ik moet van betere huize komen? Laat maar zien dan wat je kan, want ik weet zeker dat ik je kan verslaan als jij je krachten niet hebt, jongen." De adrealine begon wel door hem heen te stromen. Hij voelde zich een stuk zekerder van zijn zaak. "Vervloek mij en je zal je hele leven er spijt van krijgen," voegde Dorian daarna eraan toe. Hij deed zijn dolk weer in zijn riem; er was geen enkele reden om hier nog te blijven. "Jij bent niemands tijd waardig," riep hij de jongen nog na. Hij wist dat hij zijn emoties niet de overhand moest laten gaan, maar hij kon niet zomaar iemand op deze manier over hem heen laten lopen. Hij moest laten zien dat je niet per se met hem kon gaan sollen als je het wilde. "Ja, het gaat wel," snauwde Dorian naar de andere jongen. "Laat me maar even." Hij hoefde niet per sé met iedereen die hij tegenkwam een ruzie te starten en hij wilde nu gewoon met rust gelaten worden. Hij had geen zin in om onnodig met mensen te praten en had totaal geen zin in smalltalk. Toen liep hij met grote passen de menigte in. Er zou vast zo een speech komen en hopelijk konden ze dan gewoon doen wat ze wilden. Maar dat was het dus weer eens niet. Dorian luisterde aandachtig naar de directrice, die vertelde dat ze de regels moesten respecteren. Ugh, dat was echt een nadeel van zo'n school. Als hij dus ergens geen zin in had, was het wel het volgen van regels. Hij was vrijheid gewend en dus niet gewend dat anderen hem regels oplegden waar hij zich aan moest houden. Daarnaast zou er een bal komen en dat zou diezelfde avond al gebeuren. "Urgh, sterf," mompelde hij chagrijnig. Hij was nooit naar een bal geweest, maar had er al veel verhalen over gehoord en hij was totaal niet in de stemming voor een feest. Daarnaast had hij ook vast niet zoveel mooie kleding als dat de anderen zouden hebben en kende hij nog niemand, op die naakte klootzak en die ander, waarop hij nog niet eens heel erg veel op had gelet (sorry!) en hij wilde niet meer mensen gaan ontmoeten. Misschien kon hij gewoon op zijn kamer blijven zitten en dat iemand gewoon wat alcohol kon meesmokkelen ofzo. Wat? Het was een magische school, dan was er toch echt wel iets alcoholgerelateerds te vinden? Anders had Dorian al spijt dat hij hier naartoe was gegaan.

Hij besloot maar te gaan kijken wat zijn kamer was en tot zijn spijt moest hij die gaan delen met ene Ivy Darkfairy, dat was iemand die hij dacht dat hij nog niet kende, hopelijk. Op dit punt was het maar goed dat hij diegene niet kende, want zo veel goede indrukken had hij dan ook weer niet gedaan. Hij ging naar zijn kamer en claimde meteen een bed, dumpte zijn koffer in de hoek en begon daar maar zijn meest fatsoenlijke kleding uit te zoeken, wat nog een hele opgave leek te zijn. Hij besloot het maar simpel te houden, met een nieuwe, schone zwarte broek en een bijpassende blouse. Hij deed nog steeds zijn riem met dolken om zijn middel, omdat hij niet wist of die kwal er ook zou zijn en dan zou hij zich tenminste nog kunnen verdedigen. Als laatst kamde hij nog zijn haar. Hij wilde niet opvallen, niet positief maar zeker ook niet negatief.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick keek de jongen verbaasd na. Goed. Oké. Dit was een prachtige start van zijn eerste dag. Tegen iemand opgelopen, middenin een vrij heftige ruzie beland en vervolgens door beide afgesnauwd. Kon haast niet beter. Hij zuchtte diep en volgde de menigte maar gewoon zodra deze in beweging kwam. Erger dan dit kon haast niet. Het zou vanaf hier allemaal vast meevallen, nam hij zichzelf voor. Hij weigerde om hier een heel jaar in te blijven hangen - en langer zelfs, als het moest. Hij ging er gewoon het beste van maken, of anderen zich nu op diezelfde manier in zouden zetten of niet.
Hij had door zijn gepeins misschien maar de helft van de toespraak meegekregen - eerlijk gezegd had hij niet eens doorgehad dat deze begonnen was. Net op tijd tunede Merrick in om een laatste handvol regels mee te krijgen, evenals het feit dat er diezelfde avond nog een bal zou zijn; help. Hij had wel ballen verwacht, maar zeker niet zo snel al. Dat ging nog interessant worden.
Voor nu besloot Merrick eerst zijn kamer maar eens op te zoeken, en zijn kamergenoot hopelijk te ontmoeten, als hij dat nog niet gedaan had. Hij liep door naar binnen en zocht op de lijst zijn eigen naam op. De naam Madison zei hem eigenlijk weinig, maar momenteel maakte hij zich er stiekem meer zorgen over dat ze het misschien vervelend zou vinden een kamer te moeten delen met een jongen. Maar goed, daar waren vast dingen op te bedenken. Zodra hij hun kamer gevonden had, merkte hij echter dat de school dat al voor hen gedaan had. Weer een zorg minder.
Madison moest al langs geweest zijn, want er lagen al spullen op een van de bedden. Terwijl Merrick zijn tassen dus maar op het andere bed legde, viel zijn oog op iets op zijn kussen. Hij pakte het papier op en glimlachte gelijk licht. Zijn kamergenoot was iemand die van puzzels en raadsels hield. Misschien dat ze het dan wel goed met elkaar zouden vinden. Ze maken was niet zijn sterkste kant, maar ze oplossen... Nog geen minuut later had Merrick een potlood uit zijn tas gevist en was hij al bezig met het vinden van de uitkomst.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Ivy grijnsde naar het meisje "Ik kan je leren om zelf je kleuren te kiezen. Mijn favorieten zijn natuurlijk groen en paars" zei Ivy. Het was logisch dat dat haar favoriete kleuren waren; de kleuren van haar moeder. Aandachtig luisterde ze naar het meisje die vertelde over haar eigen magie, en het verbaasde haar hoe open ze erover sprak. En dat deed ze ook nog tegen de verkeerde persoon. "Je hebt al magie? Dan kan er met wat training wel meer uit worden gehaald. Ik zou je graag willen helpen" zei Ivy tegen het meisje die zich nu had voorgesteld als Blaire. "Ivy Raven Darkfairy is de naam" zei Ivy erachteraan en haar blik ging even naar de kameleon op haar schouder. Het was toch wel grappig, hoe bang dat ding eruit zag bij het noemen van het woord magie. En daar heeft het beestje ook nog wel gelijk in, maar dat wist Blaire natuurlijk nog niet. Ivy verplaatste haar blik weer naar het meisje. Ivy liet het draakje snel verdwijnen en sprak weer. "Als je me helpt herinneren na de opening, dan zal ik je ermee helpen. Ik hoor daar wat mensen schreeuwen, dus ik heb het gevoel dat we eindelijk naar binnen kunnen. Ik ga maar is kijken wat er aan de hand is". Ivy liep hierna weg van Blaire en richting de plaats waar de opening zou worden gehouden.
Echt opletten tijdens de speech deed Ivy niet; het was niks voor haar om op te letten, en de regels maakten haar ook helemaal niet uit -- Ivy zou ze toch wel breken. Het enige wat ze had onthouden is dat er geen magie mocht plaatsvinden buiten de lessen.. Maar niemand ging Ivy tegenhouden. Als ze magie wilde gebruiken, dan zou ze magie gaan gebruiken. Het was nou eenmaal haar ding, haar moeder vond het net zoals Ivy zelf erg belangrijk om dit goed te kunnen. Het volgende onderdeel van de speech dat haar liep opkijken is het feit dat het openingsbal vervroegd was. Dat was niet iets wat ze fijn vond, ze was niet per se het feest persoon, en vooral niet als er van je verwacht werd om een date mee te brengen. Liefde is nog steeds helemaal niks voor Ivy; het is altijd al iets geweest wat je hoort te vermijden, en daar bleef ze ook bij. Toch zou ze kijken of ze nog wat onrust kon veroorzaken vanavond, want een bal waar iedereen aanwezig was is natuurlijk een hele goede kans. Ook hoefde Ivy zich geen zorgen te maken over kleding; ze had meer dan genoeg in haar koffers zitten.
Na de speech vluchtte Ivy al snel de plek uit gevlucht en ging ze opzoek naar haar kamergenoot. Het duurde even, maar de persoon waar ze een kamer mee moest delen heette Dorian Sauvageon. De naam was niet bekend voor haar. Het maakte haar niet heel veel uit wie het was, als het maar geen kind van een held zou worden. Dan zou haar leven op school nog zuur kunnen worden. Snel liep ze weg om haar koffers op te halen, waarna ze de trappen op ging om haar kamer te zoeken. Toen ze aankwam merkte ze dat ze niet de eerste in de gedeelde kamer was aangekomen. De jongen, Dorian dus, was er al. Ze haalde een wenkbrauw op en claimde het bed dat nog over was. Het was wel een verassing dat jongens en meisjes en kamer moesten delen, en dan al sowieso dat ze kamers moesten delen. "Dorian, hm?" vroeg Ivy en ze keek naar Dorian. Ze leunde tegen de muur aan en keek hem even op en neer. Ze herkende hem niet, en misschien was dat wel voor het goede.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was vrijwel meteen duidelijk geweest voor Kenna dat de jongen waar ze mee te maken had niet bepaald de zoon was van iemand die werd gezien als slechterik, daar was hij te lief voor. Dit had ze überhaupt al door voor ze achter de naam kwam van de jongeman, al had deze het alleen maar voor haar bevestigd. Voor hij zich had voorgesteld had hij Kenna vertelt over een recept voor scones. Was dat daadwerkelijk hoe hij gedacht had het goed te maken? Hoe goed een paar lekkere scones ook klonken was Kenna niet iemand die dan met hem rond een tafel zou zitten en meteen zou vergeten en vergeven. Ook was ze te trots om degene te zijn die hem zou opzoeken. Hij was degene die het met haar had moeten goedmaken en dan was zij zeker degene die op zoek moest gaan naar Oliver Poppins, overduidelijk zoon van Mary Poppins, voor wat scones? Dat was niet hoe het werkte in het hoofd van Kenna maar hier had ze de jongeman verder niet op kunnen wijzen want voor ze hem ook nog maar iets had kunnen vertellen was hij alweer verdwenen in de menigte. Ook niet bepaald iets wat hem zou helpen om aan de goede kant van Kenna te komen maar er was weinig wat ze er nu nog tegenin kon brengen. “Je moet me maar opzoeken en dan zal ik die scones voor je maken.” Deed Kenna hem na met een overdreven onbenullige toon in haar stem terwijl ze haar arm wat draaide in de hoop dat de pijn in haar arm wat zou gaan weg trekken. Waarom ze het nodig vond om hem nog zo kinderachtig na te doen begreep ze zelf ook niet zo goed, hij was al vertrokken en voor de rest stond ze er ten slotte volledig alleen en was er voor de rest niemand geweest om mee te spreken.
Kenna besloot uiteindelijk maar haar bagage maar weer op te pakken en net zoals de rest van de menigte door te lopen. Hier zouden ze een hele preek te horen krijgen over regels, wat wel en niet mocht en zelf had Kenna verwacht dat dat het was. Dit leek alleen dus niet zo te zijn. Een openingsbal, vanavond al. Dat hadden ze ook wel iets eerder aan mogen geven, ze iets meer tijd geven om hun voor te bereiden voor het gehele gebeuren. Hoe moest Kenna een date gaan vinden? Wat voor kleding werd er van iedereen verwacht? Wat hield zo’n openingsbal precies in? Vrijwel meteen had ze een heleboel vragen en eigenlijk geen antwoorden. Ondanks alle vragen besloot ze zich er niet al te druk over te maken, daar zou ze namelijk niet al te ver mee komen. Ze zou zich laten verrassen over hoe vanavond zou lopen.
Voor nu was het tijd voor Kenna om haar kamer op te zoeken en hiermee ook gelijk erachter te komen wie haar kamergenoot zou zijn. Bij het kijken op het briefje kwam ze er zowel achter wat haar kamernummer was als dat Ray degene was als met wie ze deze kamer zou gaan delen. Ook had ze snel gekeken naar de naam Oliver Poppins, voor het geval ze haar gedachten zou veranderen over deze scones. Over haar kamergenoot, ze had geen idee wie Ray precies was, al liet zijn achternaam haar toch denken aan iemand vanuit het water maar verder hielp haar dat niet echt. Door naar het briefje te staren zou ze er ook niet achterkomen. De kans was groot dat ook deze jongen zich zou terugtrekken naar de kamer om daar zijn bagage te kunnen plaatsen. Kenna leek het dus ook maar verstandig om voor nu naar haar kamer te gaan. Hier trof ze echter een kamer aan die tot nu toe nog leeg was, geen Ray te zien. Ze was dus eerder aangekomen dan hem. Hierdoor had ze dus eerste keuze van het bed, niet een erg belangrijke keuze maar Kenna was blij dat ze toch het bed wat het meest verwijderd was van de deur was kon claimen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire leefde gelijk wat op. Éindelijk iemand die haar wat meer magie leren kon zonder dat ze werd tegengehouden door Lusa of de kasteelwachters. Gewoon zonder problemen aan wat meer magie komen dan ze nu bezat en daar keek ze nu al enorm naar uit. 'Dat zal ik zeker doen, Ivy!' glimlachte ze breed. Paars, groen en een draakje... het leek op zijn plek te vallen dat dit Maleficent's dochter moest zijn en hoewel ze was gewaarschuwd over de gevaren van schurkenkinderen, leek Ivy wel aardig over te komen? Waarom wilde ze Blaire anders helpen om haar magie te versterken? Misschien kon er nog een leuke vriendschap uit komen, maar dat ging ze vanzelf wel zien dan.
'Ik zie je nog wel dan!' riep Blaire haar nog na toen Ivy weg liep, maar ook Blaire ging naar de plek om te luisteren naar de speech. De regels luisterde ze wel naar, maar daar gaf ze vaker geen gehoor aan dan wel. Klimmen op de daken mocht ze niet thuis, maar dat deed ze toch wel gewoon. Oh, en een bal diezelfde avond nog? Ze ging gelijk kijken wie ze mee zou nemen nadat ze haar spullen in haar kamer gezet had en na afloop van de speech ging ze gelijk die kant uit. Op de lijst had ze een bekende naam zien staan...de jongen die ze eerder op het dak had ontmoet, dus dat scheelde weer en hij bleek er al te zitten toen ze de kamer binnen kwam.
'Kijk nou. Leuk toeval dit, niet dan?' glimlachte ze naar Oliver. 'Ik gooi m'n spullen even neer hier en ben weer weg. Gewoon wat rondkijken en mensen leren kennen,' zei Blaire, terwijl ze inderdaad haar spullen op haar bed gooide. 'Ik zie je later weer!' En weg was ze.
Blaire ging op de gangen op onderzoek uit en stuitte op een open deur waar ze iemand in de kamer zag die met zijn potlood aan iets bezig was. Ze aarzelde geen moment en stapte gewoon naar binnen toe. 'Hey, daar! Ik ben Blaire Ryder en wie ben jij?'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld