Forum

Alexandria.
De afgelopen nacht had ik heerlijk geslapen. Ondanks het feit dat ik enorm druk was en ik mijzelf graag bezig hield., hield ik ook enorm veel van slapen. Al was ik ook zeker niet vies van een feestje. Ik was van alle markten thuis, ondanks het feit dat dit soms behoorlijk vermoeiend kon zijn. Ik vroeg soms teveel van mezelf, waardoor ik soms echt mijn rust moet pakken. Zoals op dagen als deze. Ik had gisteren lang moeten reizen, had nieuwe mensen leren kennen en had een ontzettend gezellige avond gehad. Het waren behoorlijk wat indrukken en gedachtes die ik moest verwerken. Het slapen van de afgelopen nacht, had me dan ook goed gedaan. 
Mijn wekker ging deze morgen om half 7. Mike wilde om acht uur richting school vertrekken. Ik had nog anderhalf uur de tijd om mijzelf klaar te maken. Ik was niet per sé die anderhalf uur bezig. Ik hield er simpelweg van om mijn tijd te kunnen nemen. Ik hield niet zo van haasten en omdat ik vaak meerdere dingen tegelijkertijd wilde doen, wilde ik graag mijn tijd nemen. Al was ik nog niet uit bed gestapt. Ik had eerst nog even mijn telefoon gecheckt en had ik poolshoogte genomen bij Mike over hoe laat hij wilde vertrekken. 
Uiteindelijk had ik mijn telefoon weer op mijn nachtkastje gelegd, had ik mij uitgerekt en stond ik inmiddels met beide benen op de grond. Ik had mijn haar in een slordige knot gedaan en liep ik op mijn gemakje naar beneden toe, waar ik Aiden aantrof in de keuken. Een heerlijke geur drong mijn neusgaten binnen. Hij was bezig aan een heerlijk ontbijt. "Goedemorgen"zei ik vrolijk. "Goedemorgen meisje, ga lekker zitten. Je ontbijt komt eraan. Wil je een kopje koffie"vroeg hij me. "Graag"antwoordde ik, terwijl ik plaats nam aan de keukentafel. Ik kreeg een goed gevulde kop voor mijn neus en niet veel later schoof er een rijkelijk gevuld bord mijn kant op. Aiden ging tegenover mij zitten met een eigen bord.Ik nam een slok van mijn koffie en begon aan mijn ontbijt. "Ben je klaar voor vandaag?"vroeg Aiden me. Ik knikte, terwijl ik mijn mond leeg at. "Ja, ik heb er enorm veel zin in. Ik ben echt benieuwd hoe het gaat lopen vandaag"vertelde ik. "Dat is goed om te horen!"
Na het ontbijt, vertrok ik weer naar boven, waar ik allereerst mijn tanden poetste, mijn make-up op date en aan de slag ging met mijn haar. Uiteindelijk gooide ik mijn kast over en stelde ik mijn outfit samen. Nadat ik eindelijk had besloten wat ik aan zou trekken, pakte ik mijn tas in en hing deze over mijn schouder. Mijn telefoon griste ik van mijn nachtkastje en baande ik mij een weg naar beneden. Ik drukte een kus op de wang van Aiden. "Ik zie je vanmiddag"zei ik hem, terwijl ik weer mij weer omdraaide en de deur uit ging. Mike stond tegen zijn auto aan te wachten. "Goedemorgen. Klaar om te gaan?"begroette hij me. Ik grinnikte. "Ready as I'll ever be"zei ik hem, terwijl ik bij hem in de auto stapte. Niet veel later kwam de auto op gang en waren we op weg naar mijn eerste schooldag. 

Jasper. 
Ik genoot ontzettend veel van de avond. Ik had oprecht in tijden niet zo'n goede avond gehad als deze. Na het delen van het goede nieuws, was iedereen in een goede bui. Bella leek een tikkeltje verward en dat kon hij haar niet kwalijk nemen. Bella kende de twee meiden niet, net zoals Nessie. Maar daar ging snel genoeg verandering in komen. De avond vulde zich dan ook met het ophalen van verschillende herinneringen en ik vond het zeker niet erg om mijn tijd op deze manier te doden. De tijd kon niet snel genoeg gaan. En om die tijd te vullen met het praten over Amelia, vond ik niet erg. Nu was het niet erg om ongegeneerd aan haar te denken. Al was het nu een stuk positiever, aangezien ik haar binnen een paar uur weer zou zien. 
De sfeer was dan ook ontzettend goed binnen de familie en daar genoot ik ontzettend van. Het zorgde er voor dat ik mij alleen maar beter voelde. 
Al ging het niet de gehele avond en nacht over de meiden, ondanks het feit dat ik het niet erg had gevonden als dit wel het geval zou zijn. Ik schudde grijnzend mijn hoofd. De herinneringen waren inmiddels met elkaar gedeeld, wat betekende dat iedereen weer een beetje zijn eigen weg ging. Ik was inmiddels weer te vinden op mijn eigen kamer, waar ik mijn tas had in weten te pakken en ik me op de bank had weten te zetten. Ik had een van mijn boeken gepakt en was begonnen met lezen. Ik las niet heel erg vaak, maar nu had ik toch nog wat tijd te doden, voor we terug naar school zouden gaan. We waren met zijn vijven. Nessie, Rosalie, Alice, Emmett en ik zouden weer terug gaan. En voor de eerste keer sinds jaren had ik oprecht zin om weer terug te gaan. De leerstof kon ik inmiddels wel dromen, maar dat deed er nu niet toe. Ik kon mijn tijd doorbrengen met degene wie ik het meeste liefhad. Daar ging het uiteindelijk om. En als dat betekende dat ik weer naar school moest, deed ik dat. Ik had immers alles voor Amelia over. En zo erg vond ik het ook weer niet. School hield je toch voor een paar uur bezig en daar viel ook wel wat over te zeggen. 
Toch was ik zo in mijn boek verzonken geraakt, dat ik eindelijk de tijd niet meer in de gaten hield. Dat resulteerde in het feit dat Emmett roept dat het tijd is. Tijd om naar school te gaan. Fronsend keek ik naar de klok en zie dat het daadwerkelijk 8 uur is. Toch vond ik het helemaal niet erg. Dat betekende dat het moment toch echt daar was. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen. Ik duwde mezelf overeind, zette het boek netjes weg en stond binnen een mum van tijd beneden. Ik was klaar om te gaan. Toch was het nog even wachten op Renesmee, de enige daadwerkelijke tiener in het huis. Lang wachten hoefden ze niet en zo moesten ze binnen de kortste keren beslissen wie er zou rijden. Ik had het graag aangeboden, maar het enige wat ik bezat was een zilveren Ducati-motor die ik ooit van Edward gekregen had. "Ik rijd wel"bood Rosalie aan. "Mooi, dat is dan geregeld"zei ik grijnzend, terwijl ik mijn weg doorzette naar de garage van het huis. Ik liep door naar de rode porche van Rosalie. Ik wilde tot slot van rekening geen tijd missen. De tijd die ik met haar door kon brengen, was kostbaar genoeg. Die wilde ik niet kwijtraken. 

@theMedicine 

Amelia 'Mia' Park

Emmett Cullen

@BeauRathbone 

Alexandria.
De rit duurde iets langer dan de rit naar het restaurant, al kwamen ze wel langs veel van dezelfde plekken waar ze gisteren ook langs waren gereden. Ik had ook niets anders verwacht. Forks was niet groot. Dan kwam je gewoon wat vaker langs dezelfde plekken. Ik hield er juist van. De kleinschaligheid. Ik was een type dat graag veel mensen leerde kennen en ik onderhield mijn contacten dan ook graag. Ik een stadje als deze ging dat stukken makkelijker dan in de grotere steden. Dat had ik al vaker mogen onder vinden. Nee, dit stadje had wat mij betreft de perfecte grote en ik zou me hier prima kunnen vermaken. 
Ondanks dat de rit deze keer wat langer duurde, was het alles behalve ongemakkelijk. Tot nu toe, bleek dat ik enorm veel gemeen had met Mike. We waren allebei sportief aangelegd. We hielden ervan om onder de mensen te zijn en waren avontuurlijk ingesteld. Ik ging er dan ook vanuit dat er vaak uitstapjes gepland zullen worden. Ik hield er niet van om te lang stil te moeten zitten. Ik ging veel liever aan de slag en zo te zien was Mike net zo. Ik was in ieder geval ontzettend blij dat ik iemand aan mijn zijde had, waarmee ik het zo goed kon vinden. Het was toch een zorg minder. Al maakte ik me daar ook niet druk om. Ik had mezelf aan weten te leren dat ik mezelf niet druk moest maken over de dingen waar ik geen controle over had. Dat ging je namelijk alleen maar in de weg zitten.
Niet veel later kwam reed de auto het parkeerterrein van de school op. Het eerste wat mij opviel was de locatie. Je zou niet denken dat hier een school zou zitten, maar aan de andere kant had het ook wel iets. Ik duwde de autodeur open, haalde een keer diep adem en stapte vervolgens uit. Ik haalde een hand door mijn blonde haar heen, terwijl ik kort om mij heen keek. Vrijwel direct waren er veel starende gezichten, waardoor ik het niet kon laten om even te grinniken. Ik had niet anders verwacht. Nieuw in een klein dorp. Dan kon je dit verwachten. Dit had je zelfs in de grote steden. Dit ging ook niet onopgemerkt bij Mike. "Ja, dit ga je nog vaak krijgen vandaag. Geloof me. Hier kom je voorlopig echt niet van af'zei hij. "Laten we dan maar gauw naar binnen gaan. Ik ben wel benieuwd naar wat deze plek te bieden heeft"merkte ik op, en liep vervolgens met hem naar binnen toe.
Hij liet me de weg naar het kantoor van de directeur zien, wie me enthousiast begroette, een gebruikelijk praatje gaf, mij de code van de kluis en mijn rooster overhandigde, samen met een briefje voor docenten zodat ik ook mijn boeken kon ontvangen tijdens de lessen. Mike stond nog netjes op me te wachten, op het moment dat ik weer buiten stond. "Goed, laat me je rooster eens zien. Eens kijken of we dezelfde lessen hebben"zei hij, terwijl hij mijn rooster uit mijn handen griste, mij naar mijn kluisje begeleidde, zodat ik wist waar die zat en ik daar uiteindelijk mijn boeken kon dumpen. Gelukkig hadden we vrijwel alle lessen samen, wat behoorlijk scheelde. Dit was ook precies de reden waarom ik met hem mee ging naar zijn kluisje, zodat we samen naar de eerste les konden gaan. Ik werd nog steeds enorm aangestaard en hier en daar begroet. Ik kon er alleen maar om lachen en begroette de meeste ook netjes terug. Dit ging nog een leuke dag worden. 

Jasper.
Ik was in mijn eigen gedachten verzonken, op het moment dat Rose de auto startte en begon te rijden. Mijn gedachten zaten op dit moment nog steeds bij Amelia. Het idee dat ik haar binnen enkele minuten zou zien, zorgde er toch voor dat ik een tikkeltje nerveus was. Daarboven op was ik natuurlijk enorm enthousiast. Ik zou haar eindelijk weer zien. Eindelijk weer met haar om kunnen gaan. Haar weer in mijn leven hebben. Het moment waar ik al zo lang op het moeten wachten, was eindelijk aangebroken en zorgde ervoor dat ik aan niets anders kon denken. 
Toch werd ik uit mijn gedachten gerukt door de vraag die Alice ons wist te stellen. Wat gingen we eigenlijk doen? We konden ze moeilijk met alle informatie overvallen. Dat zou heel raar overkomen en dat zou ze alleen maar afschrikken. Dat konden we natuurlijk ook niet laten gebeuren, niet nu we na twaalf jaar eindelijk weer eens een kans hadden om de meiden eindelijk weer eens te zien. Ik had er eigenlijk nog niet over na weten te denken, aangezien ik te druk bezig was met het feit dat ze daadwerkelijk terug waren. Het uitdenken van verschillende strategieën en aanpakken was juist een van mijn specialiteiten. Te danken aan al de jaren dat ik als mens in het leger had gezeten. Maar nu ik hier zo in de auto zat, had ik echt geen idee hoe ik het aan zou pakken. Ik was er totaal onvoorbereid aan begonnen, waardoor ik me toch een tikkeltje dom voelde. Al ging het vanzelf wel goed komen. Het was een kleine school, waardoor je iemand al snel tegen het lijf liep. Daar was niets raars aan. 
Toch had Renesmee een punt. Het was een kleine school. De kans wat ontzettend groot dat we verschillende lessen met de meiden van zouden volgen. En als Emmett en ik dat niet waren, dan was het vast een van de andere familieleden. Al hoopte ik natuurlijk dat wij het zelf zouden zijn. Natuurlijk wilde de gehele familie de meiden weer terugzien, maar waren Emmett en ik degene die de beste band hadden met de twee meisjes. 
Mijn blik gleed naar Emmett. "Dat wordt nog een hele opgave voor je"kaatste ik grijnzend terug. Ik wilde nog wel eens opletten in een les, terwijl ik het eigenlijk wel wist. Ik wist dat Emmett daar soms wat meer moeite mee had, maar dat was ook typisch iets voor hem. Hij kon het zich ook veroorloven, aangezien we dit wel vaker hadden moeten doen. 
Het duurde niet lang meer voor we op onze bestemming waren gearriveerd en de auto van Rosalie weer tot stilstand was gekomen. Ik stapte uit de auto en kon het niet laten om kort om me heen te kijken. Ik haalde een keer diep adem en hoopte al een glimp van haar op te kunnen vallen. Het idee dat ze hier al rond zou lopen, deed veel met me en ik kon niet wachten om haar daadwerkelijk te zien. 

@theMedicine 

Amelia 'Mia' Park

Emmett Cullen

@BeauRathbone 

Alexandria.
De eerste stop was bij het kluisje van Mike, waar hij zijn boeken pakte voor de eerste paar lessen voor de pauze. Mijn eerste, gym, zou ik alleen moeten volgen. Ik vond het jammer dat ik mijn eerste les nog niemand kende, maar ik wist dat er niets anders op zat. De twee lessen die daarop volgde had ik wel met hem samen. "Ik zal je laten zien waar de gymzaal is. Het is niet heel moeilijk, maar het is fijn om het gewoon maar een keer gezien te hebben"hoorde ik hem zeggen. "Daarnaast kan ik je na de les wel even opwachten, zodat we samen naar de les erna kunnen lopen!"vertelde hij me enthousiast. Ik lachte. Zijn enthousiasme was aanstekelijk en ik kon zijn hulp alleen maar waarderen. Ik sloeg zijn aanbod dan ook zeker niet af.
Samen liepen we de verschillende gangen door. Erg groot was het niet, maar ik kon begrijpen dat het toch nog even wennen was en je even bezig was om je eigen weg te vinden. Al was dat overal het geval, natuurlijk. Wat dat betref was ik blij dat ik een bekende aan mijn zijde had wie me toch rond kon leiden. 
Het duurde niet lang voor we bij de kleedkamers aankwamen en ik afscheid nam van Mike. Hij moest door naar zijn eigen les en ik had nog even nodig om mijzelf om te kleden. Zachtjes beet ik op mijn lip en stapte uiteindelijk de kleedkamer in. Ik voelde opnieuw verschillende blikken op mij gericht, waardoor ik een glimlach op mijn gezicht zette. Ik wilde ook niet als een afstandelijk persoon overkomen. Ik plaatste mijn tas op de een van de weinige vrije plekken, naast een meisje met lang bruin haar. "Aangezien niemand anders nog de moeite gedaan heeft, zal ik het voortouw maar nemen. Mijn naam is Lauren en ik wil je bij deze welkom heten op Mystic Falls High"zei het meisje. Ik keek haar aan en was ergens ook blij dat ze het gesprek aan ging. "Hallo. Mijn naam is Alexandria, maar noem me maar Lexi"zei ik glimlachend, voor ik mij om begon te kleden. Ik wilde immers niet te laat komen voor mijn eerste les. 
Toen ik in mijn gym kleding stond, wat bestond uit een simpel kort, zwart broekje en een t-shirt, deed ik mijn haar in een hoge staart. Ik pakte het briefje uit mijn tas en liep samen met Lauren de kleedkamer uit. Het meisje wist me ondertussen te vertellen over alle ins en outs van de school en kon er eerlijk gezegd wel van genieten. Ja, ik ging beter om met jongens dan met meisjes, maar toch was het belangrijk om vriendinnen aan je zijde te hebben. Ik liep door naar de docent waar ik mij voorstelde en het briefje overhandigde. Mijn blik gleed de zaal rond. Ik was benieuwd naar wat we deze eerste les zouden doen. 

Jasper.
Ik schoot in de lach toen Emmett mij een stoot tegen mijn schouder aan gaf. Ik kon het wel hebben. Ik had het simpelweg niet kunnen laten die opmerking te maken. "Ik denk dat de reacties wel genoeg zeggen, broer"zei ik lachend. De reacties van de rest van de familie, zorgde ervoor dat ik dit alleen maar grappiger vond. Lachend schudde ik mijn hoofd en liep samen met de rest mee naar binnen toe. Ik liep mee naar de kluisjes, waar ik een groot gedeelte van mijn boeken in mijn kluisjes duwde. Ik had niet heel erg veel last van het gewicht van te boeken, maar het was wel erg onhandig om alles bij je te hebben. Daarom liet ik liever het grootste gedeelte achter in mijn kluisje. 
Mijn ogen gleden naar mijn rooster, toen Emmett vroeg welke les ik als eerste zou hebben. "Geschiedenis"las ik vervolgens op. Erg vond ik het niet. Geschiedenis was altijd iets wat mij interesseerde. Als het over periodes ging die ik zelf niet had meegemaakt tenminste. Die periodes verveelde mij enorm, aangezien ik het zelf had meegemaakt en ik het ondertussen wel kon dromen. Ik gooide uiteindelijk mijn kluisje dicht en dacht even na over het volgende antwoord dat ik zou geven. "Bang is misschien een groot woord. Maar ik ben wel ontzettend nerveus. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Daartegenover ben ik echt enorm enthousiast en kan ik niet wachten om haar weer te zien'zei ik tegen hem. "Maar uiteindelijk komt het allemaal wel weer goed. We moeten ons alleen eerst over die eerste stap heen zetten"zei ik. Ik wist zelf ook heel goed dat het makkelijker gezegd was, dan gedaan. Maar we moesten er vertrouwen in hebben. 
'Ik verwacht hetzelfde van jou, broer"zei ik glimlachend tegen hem, voor ik mij omdraaide en naar het geschiedenislokaal begon te lopen. De gangen begonnen toch wat leger te worden, naarmate de tijd verstreek. De eerste les zou immers bijna van start gaan. Ik sloeg de juiste gang in en liep naar het lokaal dat ik moest zijn. Ik stapte het hotel in en een maar al te bekende geur drong mijn neusgaten binnen. De geur die ik twaalf jaar niet meer geroken heb. Eventjes was ik van mijn stuk gebracht, al wilde ik dat niet laten merken. Onopgemerkt liet ik mijn ogen het lokaal door glijden, waarna ze bij een persoon bleven hangen. Een volwassen Amelia. Een kleine grijns verscheen er op mijn gezicht. Zoals ik had verwacht, was ze prachtig. Dat was naar mijn idee nog een understatement. De plek naast haar was nog vrij en ik besloot mijn instincten te volgen. Ik moest mijn kans grijpen. Rustig liep ik verder het lokaal in, begroette wat bekende en bleef staan bij de tafels waar zij aan plaats had genomen. "Vind je het erg als ik hier kom zitten?"vroeg ik haar. Nu ik haar zo van dichtbij bekeek, gierde de zenuwen door mijn lijf. Ze was beeldschoon en ik besefte me hoe erg ik haar wel niet gemist had.

@theMedicine 

@BeauRathbone 

Alexandria. 
Mijn blik was kort blijven hangen bij de jongens van deze les, die momenteel bezig waren met een potje basketbal, terwijl de docent het briefje las. "Goed. Welkom op Forks High School. Ik hoop dat je een beetje sportief bent ingesteld, want smoesjes accepteren we hier niet"vertelde de docent mij. Ik lachte. Ik hield juist van sporten. Waarom wist ik niet, maar honkbal was één van mijn favoriete sporten. De football wedstrijden volgde ik ook altijd op de televisie. Ik was er simpelweg graag mee bezig. "Daar hoeft u zich geen zorgen over te maken"verzekerde ik de docent en ik het briefje weer wegstopte. 
Ik sloot mij gauw weer aan bij Lauren. Dat voelde toch wat meer vertrouwd en ik wilde me daarbij ook niet afzonderen van de rest. Niet veel later hoorde ik de stem van de coach door de ruimte heen galmen. Volleybal. Zeker niet verkeerd. Een geweldige sport om binnen uit te voeren, als je het mij vraagt. Ik was zelf ook meer van de teamsporten, als ik heel eerlijk mocht zijn. Natuurlijk was de sportschool op zijn tijd ook  wel lekker. Zeker als het met bakken uit de lucht kwam en je toch bezig wilde zijn, maar toch had ik het dan een stuk minder naar mijn zin. Al was ik wel blij dat ik bezig kon zijn. 
Mijn blik gleed kort naar de twee jongens die benoemd waren tot captain, wat er voor gezorgd had dat vele meisjes een giechel niet konden onderdrukken. Ik begreep het wel. De jongen die de naam Emmett bij zich droeg, had mijn aandacht weten te trekken. Dat hij aantrekkelijk was, was een grote understatement. Een glimlach kon ik dan ook niet onderdrukken. 
Toch had ik een licht verbaasde blik toen hij mij als eerste wist te kiezen. Een gewaagde keuze die een aantal jaloers blikken opleverde. Al bood Lauren me een aanmoedigende glimlach en gaf ze me een klein duwtje in mijn rug. Met een speelse glimlach keek ik over mijn schouder, voor ik mij bij Emmett aansloot. "Hi. Ik ben Lexi. Dat is misschien wat makkelijker dan me aanspreken met 'het nieuwe meisje'." Dit keer liet ik het feit dat mijn volledige naam Alexandria was, erbuiten. Ik had een enorme hekel aan die naam en had de bijnaam 'Lexi' al snel eigen weten te maken. En ergens had ik een enorme drang om een goede eerste indruk bij hem te maken. 

Jasper.
Ik kon het niet laten om naar haar te glimlachen en terwijl ze haar spullen opzij school, nam ik plaats aan de plek naast haar. Haar emoties merkte ik vrijwel direct op. Ze was zenuwachtig. Ik kon het daarom ook niet laten om haar wat te kalmeren, door mijn gave te gebruiken. Natuurlijk wilde ik dat ze zich sowieso bij mij op haar gemak voelde, maar haar een handje helpen, kon geen kwaad toch? Mijn boeken had ik ondertussen ook op tafel gelegd. Niet dat ik ze nodig had, maar ik wilde ook niet de indruk wekken dat ik niet op zat te letten. Ik deed het ook vaker niet dan wel, maar dat mocht niet te veel opvallen. Dat zou de verkeerde indruk wekken, waardoor mensen met vervelende vragen gingen komen. Daar had ik simpelweg geen zin in. 
'Het is goed om weer terug te zijn. Canada is toch net geen Amerika"zei ik grijnzend. Ik was blij dat dat verhaal in ieder geval al aangeslagen was. Dan hoefde ik tenminste niet in te veel detail te treden. Ik was al lang blij dat men het geloofde en had ik toch wat meer tijd om de details uit te denken, mochten er mensen zijn die dat echt wilde weten. Het moest natuurlijk wel geloofwaardig blijven. 
Ik richtte mij al weer snel op Amelia. Zelfs haar stem was prachtig. "Leuk je te ontmoeten, Amelia. Mijn naam is Jasper"zei ik, terwijl ik haar hand voorzichtig vast pakte en deze kort schudde. Ik wilde niet te enthousiast reageren en haar verwonden. 
Ik knikte, voor ik antwoord gaf op de vraag die ze me stelde. "Het is mijn favoriete vak"antwoordde ik haar. "Van jou ook?"vroeg ik haar toen. Mijn interesse lag op dit moment meer bij haar dan in de daadwerkelijke les, maar dat maakte me allemaal niets uit. Het ging er nu om dat ik na twaalf jaar daadwerkelijk een gesprek had met Amelia. Het meisje dat ik zo enorm gemist had de afgelopen tijd. Een 'strenge docent' zou mij echt niet afschrikken om haar weer voor mij te winnen. Echt niet.

@theMedicine 

@BeauRathbone 

Alexandria.
Ik voelde me toch wel lichtelijk vereerd dat hij mij gekozen had. Hij kon moeilijk weten of ik sportief was ingesteld of niet. Ik had het idee dat hij best competitief was. Niet dat ik dat vervelend vond, dat was ik zelf ook. Als ik ergens aan begon, wilde ik winnen ook. Ik kon het niet laten om even te lachen, wanneer ik zijn opmerking hoorde. "Dat had ik al in gedachten ja"zei ik lachend. Het duurde niet lang voor de twee teams gevormd werden, waardoor ze eindelijk aan de les konden beginnen. Ik was blij dat ik met Lauren een team vormde. Iemand die niet jaloers was op het feit dat Emmett mij als eerste had gekozen. "Maak je geen zorgen. Het is niets persoonlijks. Hij is één van de knapste jongens van de school. En vrijgezel. Ieder meisje zou er een moord voor doen om een reden te hebben om bij hem in de buurt te komen" fluisterde Lauren zacht in mijn oor, voor ze zelf ook op haar plek ging staan. Glimlachend schudde ik mijn hoofd en nam haar advies dan ook maar aan. Dat de jongen nog vrijgezel was, had ik niet verwacht. Gezien zijn uiterlijk en enthousiaste uitstraling had ik wel verwacht dat hij een vriendin zou hebben. 
Ik zette die gedachten uiteindelijk van me af, toen het harde fluitje van de coach door de zaal heen galmde. Dat zorgde ervoor dat ik me compleet focuste op het spel dat van start was gegaan. Het ging er toch hard aan toe. Beide teams waren toch wel gewaagd aan elkaar, wat er voor zorgde dat ik alleen nog maar meer wilde winnen. Daar had ik mijn zinnen immers op weten te zetten. Ik vond dat ik het nog niet zo slecht deed, in tegen stelling tot sommige meiden die compleet wegdoken als de bal hun kant op kwam. Toch kreeg ik eindelijk een moment om mij eindelijk goed te laten zien. Emmett had de bal mijn kant op gespeeld, die met een goede vaart mijn kant op kwam. Ik spande me in, wachtte op het juiste moment en kaatste de bal vervolgens met een harde klap over het net heen. Enkele seconde later zag ik hoe de bal de grond raakte, waardoor er een geamuseerde glimlach rond mijn lippen kwam te staan, terwijl ik mijn staart wat strakker op mijn hoofd zette.

Jasper.
"Die van jou ook"complimenteerde ik haar. Het was lastig om mezelf in te houden en haar niet gewoon het complete verhaal te vertellen. Het was ook zo lang geleden, natuurlijk herkende ze me niet meer. Al zorgde dat er niet voor dat ik van mijn stuk werd gebracht. In tegendeel. Het meisje was niets voor niets mijn mate. Ik moest het alleen niet voor mezelf verpesten. Ik had hier zo lang op moeten wachten. Twaalf jaar had ik haar moeten missen. Dat ik nu weer naast haar zat, leek dan ook onwerkelijk. Al zou ik dit uren vol kunnen houden. Simpelweg naar haar luisteren. Er achter komen waar haar interesses lagen, wat haar dromen waren, wat ze nog zou willen doen. Ik wilde het allemaal weten. Ik had een groot gedeelte van haar leven moeten missen en dat wilde ik nu goed maken. 
Het was goed om te horen dat we dat gemeen hadden. Het betekende dat ze toch iets van me had mee gekregen en stiekem was ik daar toch wel een beetje tros op. Hoewel ze nu op een zachtere toon tegen me praten, hoorde ik haar nog luid en duidelijk. Een ander voordeel van het vampier zijn. Ik luisterde geïnteresseerd naar haar verhaal. Het was in ieder geval een begin tot een goed gesprek. Voordat ik op haar verhaal in haakte. gleed mijn kort naar de docent. Ik had er geen zin in dat hij ons gesprek nog een keer onderbrak of dat hij ons uit elkaar zou halen. Daar had ik op dit moment echt geen zin in. 
Mijn blik gleed al weer snel naar Amelia. "Dat is goed om te horen! Leuk, dat we dat gemeen hebben"zei ik op een zachte toon tegen haar. Ik was nu dan ook enorm benieuwd naar de rest. "Apart vind ik het helemaal niet. Ik vind het juist wel wat hebben"complimenteerde ik haar opnieuw. "Ik ben hierbuiten ook enorm veel met geschiedenis bezig. Oude mythes uitpluizen. Legendes onderzoeken. Daar houdt ik me graag mee bezit"zei ik vervolgens tegen haar. Ik had er meerdere onderzoeken naar gedaan, niet alleen omdat het me interesseerde, maar ook om mijzelf bezig te houden en mijn gedachten te verzetten. Voor een ander kon dit een stomme hobby zijn, maar ik vond dit niet erg om dit met Amelia te delen. Ergens wist ik dat het ook wel goed zat. Het had alleen wat tijd nodig en daar kon ik mij zeker bij neerleggen. 

@theMedicine 

Emmett Cullen

@BeauRathbone 

Alexandria.
Niet veel later klonk het fluitsignaal, afkomstig van de coach. Wat betekende dat ons team zojuist had gevonden en dat gaf me toch wel een lekker gevoel, als ik heel eerlijk mocht zijn. Die geamuseerde glimlach zou ook even niet meer van mijn gezicht verdwijnen. Geduldig wachtte ik tot het verliezende team alles op had weten te ruimen. Ik hoorde hoe de rest van deze les ingevuld zou worden en wat ze de volgende les zouden gaan doen. Honkbal. Deze les kon niet beter worden. Het was een van mijn favoriete sporten, dus dat ging zeker wel goed komen. 
"Hee. Dankjewel. Zonder die goede voorzet was het me zeker niet gelukt'zei ik tegen Emmett. Ik volgde de beweging die hij maakte en kon het niet laten om kort te lachen. "Ik had wel verwacht dat je nu wel door zou hebben dat ik mijn weg wel kan vinden binnen het sporten"zei ik met een quasi beledigende ondertoon in mijn stem. Ik wist heel goed dat hij een grapje maakte en ik kon het zeker wel hebben. Ik vond het juist leuk! 
Ik wist aan de manier waarop hij sprak dat hij het over de meiden had die haar jaloerse blikken hadden gegeven. Zoals Lauren me al adviseerde, trok ik er me niet veel van aan, maar het was erg lief dat hij het aanbood. Kort haalde ik mijn schouders op. 'Ach, zo zijn meiden nu eenmaal. Ze zullen er vast wel een reden voor hebben. Maar, ik vind het lief dat je het aanbied. Ik zal het zeker onthouden"zei ik glimlachend tegen hem. Hij wist in ieder geval een goede indruk op me te maken, al wist ik dat ik daar binnen deze klas niet veel vrienden mee zou maken. Ergens kon me dat ook vrij weinig schelen. Je mocht me, of niet. Zo simpel was het. Toen hij me vroeg of ik een duo met hem wilde vormen, knikte ik. "Graag"antwoordde ik.

Jasper
Aantekeningen van de les had ik niet weten te maken. Erg was dat niet. Ik had deze les vaker aangehoord. Van andere docenten en op verschillende scholen, maar de boodschap van het verhaal kwam eigenlijk altijd wel op het zelfde neer. Ik twijfelde er ook niet over dat ik hierop ging falen. Als mensen gingen vragen waarom ik geen aantekeningen had, kon ik het altijd nog gooien op het feit dat dit mijn favoriete vak was en dat ik het echt niet nodig had. Wat in principe ook zo was, waardoor ik mij ook niet schuldig hoefde te voelen. Op het moment dat de klas zijn kans had om verschillende vragen te stellen, bleef het akelig stil, waardoor de docent met een aantal opdrachten kwam. Die moesten voor de volgende les weer af zijn. Ik liet mijn blik over de eerste twaalf opgaven glijden en kon in een oogopslag zien dat ik daar zo mee klaar zou zijn. Dat zou ik wel doen als ik thuis ben. Ik moest toch iets te doen hebben in de nachtelijke uurtjes. Dat vond ik ik het voordeel van het naar school toe gaan. Het vulde je dag lekker op en eens in de zoveel tijd was dat toch wel lekker. Het hoefde van mij niet altijd, maar het hield je zo nu en dan toch wel lekker bezig. Dat vond ik ideaal. 
"Dat betwijfel ik ook zeker"zei ik grijnzend. Genoeg mensen hadden me rare blikken gegeven toen ik hen vertelde wat mijn favoriete vak was. Het kon me vrij weinig schelen. Het was nu eenmaal de waarheid. Toch was ik blij dat Amelia juist dat had opgepikt. Dat vond ik wel mooi om te zien. "Dat kan ik je zeker aanraden. Daar ben ik altijd zoet mee." Carlisle had door de jaren heen genoeg boeken weten te verzamelen, die ik met liefde van hem leende. Ik kon daar uren in blijven lezen en ik vond ze oprecht enorm interessant. "Ik lees het voornamelijk uit boeken"zei ik.
"Dat is een goede vraag. Eigenlijk is mijn interesse in het vak heel breed. Maar ik denk dat de opkomst en de val van verschillende volken mij toch het meest interesseert. De manier van leven, denken en hun eigen tradities en verschillende geloven vind ik behoorlijk interessant. Wat is jou favoriete onderdeel?" Ik wilde ook niet te veel praten. Ik hoorde veel liever haar verhalen. 

@theMedicine 

@BeauRathbone 

Alexandria.
"Zonder teamwork kom je nergens"zei ik glimlachend tegen hem. Ik wel begrijpen waarom hij sommige meiden niet had gekozen. Natuurlijk hield niet iedereen van sporten en was niet iedereen overal even goed in, maar dat je daarom geen inzet toonde en om ieder ding aan het zeuren was, kon ik niet begrijpen. Ik hield ook niet van alle sporten en er zaten ook sporten tussen die echt niet voor mij weggelegd waren, maar dan deed ik alsnog mijn best. Het tonen van inzet was immers het halve werk. Zo lang je maar je best deed, kon je er nog iets van maken. Dat was met alle vakken zo. "Dat kan ik goed begrijpen. Ik die keuze ook niet gemaakt"zei ik grinnikend. Wat dat betreft koos ik liever voor de mensen die echt hun best wilde doen. Ik wilde maar al te graag winnen en dat kon naar mijn idee alleen met mensen die daadwerkelijk hun best deden. Mij maakte het dan ook echt niet uit of je goed was, zolang je er maar wat moeite voor deed. 
Hij had dus een zus. Gaaf! "Heb je meerdere broers of zussen?"vroeg ik aan hem. "Meiden onderling kunnen echt ontzettend gemeen zijn onder elkaar. Je moet er echt tegen kunnen, anders ga je er echt aan onderdoor"voegde ik daar aan toe. Ik was zelf niet op mijn mondje gevallen en ik kon het heel goed voor mezelf opnemen. Al was ik wel altijd aardig voor iedereen. Ik vond niet dat je over iemand mocht oordelen, als je diegene nog niet kende. Nee, wat dat betreft moest je eerst iemand leren kennen voor dat je een mening over iemand kon vormen. Niet iedereen leek het daar altijd mee eens te zijn, wat wel eens kon botsen. Daar trok ik mij dan weinig van aan. 
"Het is in ieder geval heel aardig van je"verzekerde ik hem. Het was lief dat hij het voor me op wilde nemen. Van wat ik tot nu had mee gekregen, had hij hier toch wel wat invloed. Ik vond het in ieder geval een ontzettend lief gebaar. Daarbij kon ik het niet ontkennen dat ik hem enorm aantrekkelijk vond. Daar had Lauren toch wel gelijk in gehad. Hij was enorm gespierd, maar niet zo erg dat ik me eraan stoorde. Hij was een stuk langer dan dat ik was en hij had prachtige ogen. Bovendien leek ik het tot nu toe goed met hem te kunnen vinden en dat vond ik toch enorm belangrijk. Ik snapte wel waarom men achter hem aan liep. Wat dat betreft was ik altijd een stuk voorzichtiger geweest. Ik had mensen om me heen vaak genoeg gekwetst gezien. Dat, plus het feit dat ik zo vaak verhuisde, durfde ik me niet zo goed open te stellen naar een jongen. Ja, ik was wel eens op een paar dates geweest. Maar daar was eigenlijk nooit echt wat serieus uit gekomen. Al zou dat vanzelf nog wel komen. 
"Dat heb je goed gezien"zei ik lachend. "Ik hou echt van verschillende sporten. Voornamelijk de teamsporten, als ik eerlijk mocht zijn. Maar ik denk dat honkbal toch wel mijn favoriet is"zei ik haar. Ik sloot me dan ook vaak aan bij de teams van school, mocht ik daar de kans voor hebben, zodat ik die sport kon blijven beoefenen. "Wat is die van jou?"vroeg ik hem toen. Daar was ik ook wel benieuwd naar.

Jasper. 
"Ik denk dat wij echt uitzondering zijn op dit gebied"zei ik haar. Al lag mijn interesse op dit moment toch meer bij haar dan bij de les, maar ach. Kon je me het kwalijk nemen? Ik heb haar lang moeten missen. Dat het toch wel weer leek te klikken tussen ons, vond ik alleen maar goed om te zien. Daar was ik namelijk wel bang voor geweest. Dat ze in die twaalf jaar van me vervreemd was en niets meer van me moest hebben. Dat ze niets meer in me zag zitten. Het was een goede mogelijkheid en tegelijkertijd ook mijn grootste nachtmerrie. Ik moest er niet aan denken. Zij die niets meer van mij moest hebben. Nee, het idee alleen al liet me al huiveren. 
Gelukkig leek het nu in ieder geval de goede kant op te gaan. Het gesprek dat ik met haar had, was alles behalve ongemakkelijk. Ik genoot er van om haar stem eindelijk weer eens te horen en een gesprek te hebben dat daadwerkelijk ergens over ging. "Dankjewel. En ja, zo zou je het kunnen noemen."
Door het drinken van het bloed, veranderd de kleur van onze ogen enorm. Het was in ieder geval een stuk beter dan de rode kleur die onze ogen bij zich droegen door het drinken van mensenbloed. Mensenbloed was veel beter dan het bloed van dieren, dat kon ik niet ontkennen, maar ik kon het niet meer over mijn hard verkrijgen om onschuldige mensen daarvoor aan te moeten vallen. Die tijd had ik gehad. Ik was blij dat de Carlisle me een manier had laten zien waarop het ook kon. Ondanks het feit dat ik soms nog moeite mee had. Maar dat had iedere vampier en dat namen we elkaar gelukkig niet kwalijk. Toch was ik blij dat ze me complimenteerde over de kleur van mijn ogen. Ik had het vaker gehoord, maar nu het van haar kwam, was het zo veel beter. 
"Ik kan mijn vader anders wel eens vragen of ik een aantal boeken voor je mee mag nemen. We hebben thuis een enorme verzameling staan. Met dank aan mijn vader"stelde ik vervolgens voor. Ik had wel een aantal boeken in gedachten die ze wellicht interessant zou vinden. Ik leende ze maar al te graag aan haar uit en ik gokte dat Carlisle daar ook geen probleem mee zou hebben. Dat ze van oorlogen hield, vond ik toch wel erg interessant om te horen. Ik had er genoeg voorbij zien komen. Ik had er praktisch gezien aan een deelgenomen. Het was een onderwerp waar ik me ook graag in verdiepte. Thuis hadden we daar ook genoeg boeken staan die over dat onderwerp vertelde en daarbij kon ik haar ook genoeg vertellen over de meeste oorlogen. 
Lachend schudde ik mijn hoofd. "Je hoeft je helemaal niet te verontschuldigen. Ik vind het helemaal niet erg. Ik vind het juist erg leuk"zei ik tegen haar. Het was toch wel wat ik wilde. Wat meer over haar te weten komen. Al zou ze een hele dag vol praten, mij zou ze nooit vervelen. Ik kon zelf juist wat meer teruggetrokken zijn, waardoor ik het alleen maar prettig vond dat ze zo veel praatte. Toch wist ze meer uit me te halen dan iemand ooit gedaan heeft. Ze maakte echt een beter persoon van mij. 

@theMedicine 

@BeauRathbone 

Alexandria.
Het verhaal over het gooien en vangen van de bal, ging eigenlijk compleet langs me heen. Ik wist hoe het spelletje werkte. De uitleg had ik dan ook niet nodig. "Dat hebben we dan gemeen. Ik kan behoorlijk competitief zijn, als ik heel eerlijk ben"biechtte ik eerlijk op. Ik vond dat dat moest kunnen, zolang je er maar niet in doordraafde. "Bedankt. Laten we dat maar hopen"zei ik lachend. Ik had zelf ook wel het idee dat het goed zou gaan komen. Ik had het enorm naar mijn zin, tijdens het sporten en ik hoopte dat men dat ook terug kon zien in mijn spel. 
Geïnteresseerd luisterde ik naar de dingen die hij me wist te vertellen. Twee broers en vier zussen. Dat klonk als een behoorlijk druk huis. Ik hield ervan. Ik was er wel jaloers op. Ik groeide voornamelijk op met mijn moeder. Ik had het echt niet slecht, maar toch leek ik vaak iets te missen. Familie om me heen. Een vaste plek. Een echte thuisbasis. De eerste paar jaar van mijn leven, had ik daarvan mogen genieten. Het verhaal erachter wist ik niet precies, aangezien mijn moeder er nooit over wilde praten. Mijn vader kende ik niet en mijn oom wist het verhaal ook niet te vertellen. Dat maakte het een stuk lastiger. Daarom was ik ook terug gekomen naar Forks. Om hier de draad weer op te pakken en mijn eigen plek te vinden. Het was in ieder geval goed begonnen en ik kon niet wachten om te zien wat me nog te wachten stond. "Dat klinkt als een behoorlijke hand vol. Maar wel heel gezellig"zei ik uiteindelijk tegen hem. Ik had graag broers en zussen willen hebben, als ik heel eerlijk mocht zijn, maar het mocht niet baten. 
Ik merkte dat ik toch een tikkeltje verlegen van hem werd. Zijn aanbod zou ik ook zeker niet afslaan. "Ik zal het onthouden"zei ik met een verlegen glimlach tegen hem. Ik verbaasde me over het feit hoe aardig de mensen hier allemaal wel niet waren. Ik vond het bijzonder op te zien en kon me er goed in vinden. Met beleefdheid en de juiste houding naar andere toe, kwam je toch erg ver. Toch was zijn beleefdheid iets wat me een tikkeltje verlegen maakte. Iets wat niet vaak voorkwam, maar wat ik in dit geval ook niet erg vond. "Dat klinkt als een goed idee"zei ik glimlachend tegen hem.  "Die sporten zijn ook erg leuk"knikte ik instemmend. Sowieso was ik meer van de teamsporten, dus daar was ik gauw voor in. Dat hij de sport vaak met zijn familie beoefende, vond ik bewonderenswaardig. "Gaaf! Het is mooi om te zien dat een sport dat kan doen"zie ik uiteindelijk tegen hem. 

Jasper.
De dag was in ieder geval goed begonnen. Ik had niet verwacht dat ik Amelia tijdens de eerste les al zou zien en dat het gelijk al zo goed zou gaan tussen ons. Al was ik daar ontzettend blij mee. Het voelde weer als van ouds. Alsof ik haar nooit heb moeten missen. Ik was blij dat het klikte en dat het zo soepel ging. Haar complimenten deden me ontzettend goed. "Dat is heel aardig van je"zei ik glimlachend tegen haar. "Maar jaloers hoef je zeker niet te zijn. Je hebt zelf prachtige ogen"zei ik uiteindelijk tegen haar. Ik meende het oprecht. Ik vond haar sowieso prachtig. De manier waarop ze was opgegroeid. Ik had het niet beter kunnen wensen. En ik was blij dat ik het eindelijk weer mee kon krijgen. Eindelijk mijn tijd weer met haar kon doorbrengen. Het voelde ontzettend goed. 
Lachend schudde ik mijn hoofd, als ze me vraagt of ik het echt meen. "Natuurlijk meen ik dat. Ik neem er graag een paar voor je mee"zei ik haar. Carlisle begreep het vast en hij kon er vast wel een paar missen. Met zijn leeftijd had hij genoeg tijd om een behoorlijke collectie op te bouwen. "Ja, ik moet zeggen dat ik het heel fijn is om een vader te hebben die dezelfde interesse heeft. Het is enorm handig, als je zelf wat te lezen hebt"zei ik tegen haar. 
"Gelukkig, ik ook! Ik vind het ook helemaal niet erg om mijn middagen te spenderen aan het lezen van geschiedenisboeken"biechtte ik op. Ik knikte, toen ze me vroeg of ik Jessica kende. Ik wist wie het meisje was en ik beschouwde haar ook zeker niet als het type dat geïnteresseerd was in geschiedenis. "Niet dat ik het recht heb om je vriendinnen te beoordelen, maar ik denk het eerlijk gezegd ook niet"zei ik lachend tegen haar. 
Toen ze mij vroeg of ik uit Forks kwam, schudde ik mijn hoofd. Dat had ze dus goed gehoord. Vaak genoeg wist ik mijn accent  goed te verbergen of viel het de meeste mensen gewoon niet echt op. Toch vond ik het zeker niet erg dat ze er naar vroeg. Het was een teken dat ze toch geïnteresseerd was en dat was een goed teken. "Dat klopt. Ik kom oorspronkelijk uit Housten, maar ik ben jaren geleden naar Forks verhuisd"merkte ik vervolgens op. "Hoe ben jij eigenlijk in Forks terecht gekomen?"vroeg ik haar. Ik was dan toch wel benieuwd naar wat ze zich kon herinneren en wat haar reden van terugkomst was. Misschien dat ik daar wel op in spelen. Ik moest haar uiteindelijk toch het gehele verhaal vertellen. Al kwam alles op zijn tijd. 

@theMedicine