Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Getting out of here

Account verwijderd

schreef:
Aidan

In de deuropening staat Carter. Geweldig. Zit ik hier ook nog met hem opgescheept. Snel stop ik mijn zakmes weg, die hoeft hij niet te zien, en ga even verliggen. Het is inmiddels al behoorlijk aan het schemeren buiten valt me op. Zaten we hier al zo lang?
Carter pakt zijn tas uit en legt al zijn spullen netjes in de kast. Ik kijk naar hoe hij alles zorgvuldig neerlegt en besluit mijn tas bij me te houden. Ik weet niet waarom ik dat heb besloten, het is een onderbuik gevoel. Ik houd liever al mijn spullen bij me waar ik ze kan zien, niemand vertrouwen immers.
"Niet dat je zo gezellig bent, maar ga je zo mee naar beneden? We mogen zo lang we hier zijn gebruik maken van de algemene woonkamer en slapen doen we toch nog lang niet", zegt Carter. Ik knipper even met mijn ogen, die vraag had ik niet verwacht.
Aan de ene kant heb ik geen zin in mensen en wil ik gewoon op mijn kamer blijven. Maar het is misschien ook goed om uit te zoeken in wat voor omgeving ik terecht ben gekomen. De mensen waar ik straks naast zit bij de Test, of nee, meerdere testen blijkbaar.
Ik knik en ga staan. Mijn rugzak neem ik mee op één schouder als we naar beneden lopen. Carter schijnt het hier al aardig te kennen dus ik volg hem maar gewoon.

Als we in de woonkamer aankomen zie ik een aantal banken staan, luie stoelen, een tafel met snacks, een koelkast met drinken, weer dat schone tapijt wat ook in de grote zaal was en een televisie. Wij hadden thuis geen televisie maar het trok me ook niet echt aan. Ik deed veel liever iets dan stil zitten op de bank.
We ploffen neer op een bank en ik zie dat er meer mensen het idee hebben om hier te komen en de avond door te brengen.

"Je hoeft die tas heus niet overal mee naartoe te nemen hoor", zegt Carter.
"Weet ik", antwoord ik kort. Dan komen er nog een paar bij ons zitten. Carter begroet ze en ik mompel een hallo. Het is hetzelfde meisje waar Carter net ook mee sprak, een meisje die ik nog niet eerder heb gezien en de tweeling die zichzelf zo grappig vinden. Ze lijken wel echt heel erg op elkaar zeg.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Zo bleef ze een tijdje liggen. Ze vond het wel fijn zo. Het leek alsof ze al lange tijd lag maar in werkelijkheid werd ze na enkele minuten al wakker gemaakt uit haar gedachten door Charlotte die vroeg om mee naar beneden te komen. Blijkbaar had ze eerder met wat mensen gesproken en wou ze teruggaan, maar niet alleen. Rosalia had om eerlijk te zijn niet echt zin in dat gedoe. Ze wou liefst gewoon op zichzelf focussen en uitrusten zodat ze morgen fris zou zijn. Toch wist Charlotte haar te overtuigen om mee te komen. Misschien zou het wel goed zijn om toch eens te zien wat voor figuren hier allemaal waren, en tegelijkertijd maakte ze Charlotte er blij mee, en ze had zo het gevoel dat ze aan haar nog een grote hulp zou kunnen hebben. De meiden waren compleet anders maar het leek wel te klikken. Ze respecteerde elkaars persoonlijke ruimte en dat vond Rosalia heel belangrijk. Ze mocht haar wel en daarom stemde ze dan ook in met het idee om gewoon beneden te gaan zitten, wat te praten, wat rond te vragen.

Samen liepen de meiden naar beneden toe. Tot haar verbazing viel het wel mee qua aantal mensen. Ze had verwacht dat iedereen hier wel zou samenkomen, zo zijn de meeste mensen toch, maar dat was niet het geval. Er waren dus meer mensen die hetzelfde dachten als Rosalia eerst, maar zij zat hier nu toch maar. De mensen waar Charlotte haar aan voorstelt had Rosalia nog niet eerder gezien. Logisch misschien ook, tussen al die mensen zou dat vrij toevallig geweest zijn. Ze begroet iedereen vriendelijk en zet zich vervolgens neer. Vrijwel meteen krijgt ze een hoop vragen van een jongen genaamd Carter. Hij lijkt haar niet echt vriendelijk. Zeker tegenover Charlotte gedraagt hij zich slecht en daar kon Rosalia absoluut niet tegen. Ze gedroeg zich, maar liet merken dat ze die houding niet apprecieerde van hem. Ze keek wat de cirkel rond maar luisterde vooral wat er gezegd werd. Zelf ging ze niet teveel spreken. Dit waren misschien wel de mensen waar ze de komende dagen mee zou samen werken dus dat moest ze in haar achterhoofd houden. Ze moest dus wel een paar banden hebben die het haar makkelijker zouden maken. Aan de andere kant moest ze ook weer niet teveel vrienden maken. Het laatste wat ze wou was hier verplichtingen hebben tegenover anderen, die haar later zouden kunnen tegenwerken. Daarom hield ze zich goed voor ogen hoe ze het zou aanpakken, om het zo makkelijk mogelijk voor zichzelf te maken.
@coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aiden

Als ik het voorstelrondje nu goed heb onthouden zit ik hier met Carter uit de Justitiesector, Charlotte uit de Veehouderijsector, de tweeling Kevin en Noah uit de Economische sector en Rosalia ook uit de Economische sector. Interessant clubje mensen als ik het zo bekijk.
Elke minuut dat ik hier zit mag ik Carter minder en minder maar ik houd m'n gezicht in de plooi en laat het niet merken.
De tweeling lijkt het allemaal nogal lollig te vinden ook al hoor ik in hun gesprek wel af en toe een serieuze opmerking die me doet denken dat er een stuk meer omgaat in hun hoofd dan je op het eerste gezicht zou denken. Charlotte is gewoon een bangerik. Ze doet me denken aan een typ wat een jonger zusje kan zijn, ondanks dat we even oud zijn. Als ik zie dat ze me aankijkt glimlach ik even bemoedigend naar haar.
Ik hoef ook geen lul te zijn tegenover anderen ondanks dat ik afstand wil houden.
Rosalia kan ik nog niet helemaal peilen. Ze ziet er nerveus uit maar weet zich goed te houden. Ik zie haar denken maar wat ze denkt zou ik niet weten. Interessant. Alles wat er vanavond wordt gezegd sla ik op in mijn geheugen. Je weet maar nooit wat wanneer van pas kan komen. Wie weet hoor je hier nog wel een antwoord op de vraag voor morgen.
"Wat denken jullie dat de eerste test morgen zal zijn?" vraagt Charlotte zachtjes. Ik kijk Carter aan, die is blijkbaar net een oud wijf wat alles van iedereen weet.
"Volgens de testnemers die hier vanmiddag stonden beginnen we morgenochtend met een test van algemene kennis. Ze wilden niet meer zeggen dan dat maar ik ga er vanuit dat dit de kennis is die je in je schooltijd hebt geleerd. Ze willen weten hoeveel je hebt opgeslagen van het onderwijs dat ze aan ons hebben geschonken".
Geschonken? Wat gul van ze. Het lijkt mij gewoon een recht maar dat zal wel aan mij liggen. Ik deed het altijd best goed op school dus de Test van morgen zou wel moeten lukken. Mooi. We worden dus niet gelijk in het diepe gegooid.
"Hebben jullie je voorbereid op de Test?" vraag ik terwijl ik het schaaltje nootjes van tafel pak en die begin te eten. Ik had niet door dat ik zo'n trek had gekregen van al die spanning.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
In de zaal kwamen steeds meer mensen aanlopen. Uiteindelijk werd het dus best druk, wat ze in eerste instantie niet verwacht had. Het was iets typisch mensen, het niet alleen kunnen zijn en continu bevestiging nodig hebben. Rosalia had dat minder. Ze kon er juist enorm van genieten om alleen te zijn. Gewoon in een omgeving vol rust. Daar hoefde dan geen mensen te zijn. Het was misschien erg om te zeggen maar ze had vaak gewoon geen behoefte aan menselijk contact, zelfs niet van haar familie of vrienden. Haar ouders noemden het haar asociale kant, zelf dacht ze eerder dat ze gewoon gesteld was op haar momentjes alleen. Ach ja, zo had iedereen vast zijn eigen wensen en voorkeuren.

Iedereen stelde zich kort voor aan elkaar en daar kwamen toch best interessante dingen uit. Mensen uit heel verschillende sectoren, al had ze van de tweeling en hun familie wel eens gehoord. Ze woonden in dezelfde wijk als Rosalia en ze was er zeker van dat hun vaders elkaar zouden kennen. Het was gewoon gebruikelijk om iedereen uit je eigen sector te kennen eenmaal je een sector kreeg toegewezen. Zo ging het hier en omgaan met mensen van een andere sector, dat werd eigenlijk weinig gedaan. Het systeem was er juist voor gemaakt om mensen bij hun eigen deel van de bevolking te houden. Wanneer mensen dit niet zouden respecteren zou het systeem uit elkaar vallen, een systeem dat er juist gekomen was om alle wanorde van de decennia ervoor niet opnieuw te moeten meemaken. Rosalia bleef bij haar punt dat ze het een goede zaak vond wat de staat voor hen deed. Ondanks dat ze het allemaal eng vond hier en niet wist wat te verwachten, geloofde ze er sterk in dat het beste hier zou uitkomen voor haar toekomst.

Wanneer de vraag komt of we voorbereid zijn op alles luistert Rosalia naar wat iedereen te zeggen heeft. Zelf had ze zich niet voorbereid erop. Haar ouders boden haar wel allerlei dingen aan maar daar was ze nooit echt op in gegaan. Ze vond het maar zo eerlijk dat ze zou steunen op haar basiskennis, al wist ze dat niet veel mensen hier dat zouden doen, en dus wel echt gestudeerd en gememoriseerd hadden hiervoor. Rosalia zou echt niet in haar kaarten laten kijken en als de vraag niet tot bij haar kwam zou ze er niet op antwoorden maar gewoon naar de rest luisteren. Dat was een veel slimmer plan dan zelf teveel vrijgeven van hoe je hierin staat. Ze wist zich altijd wel goed schuil te houden. Zelfs als de vraag bij haar zou komen wist ze niet of ze eerlijk zou zijn erover. Deze mensen kende ze maar net en hen vertrouwen met haar persoonlijke zaken, dat zou ze dan ook beslist niet doen. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

”Voorbereid? Neehoor, ik geloof het wel. Je komt op de plek waar je terecht moet komen of je je nou wel of niet voorbereid. Die vrije tijd hebben wij voor veel leukere dingen bewaard”, zegt Kevin. Carter heeft uiteraard zicj wel voorbereid en lijkt alles tot in de puntjes door te hebben. Die verschuilt ongetwijfeld zijn onzekerheid met al dat grootspraak. Charlotte mompelt wat over niet slim genoeg zijn en Rosalia is verdacht stil. Genoteerd. Iemand die dus graag op zichzelf is en hier alleen maar komt voor zichzelf. Aan dat soort mensen weet je in ieder geval wat je hebt. Ze zullen je altijd laten vallen zodra ze er zelf beter uit komen, dat is wat ik heb geleerd in de afgelopen jaren. Je moet uitkijken voor de mensen die je vrienden proberen te zijn en je tips geven, die hebben vaak een dubbele agenda. De tweeling gaat het gesprek verder met de gekste verhalen die ze hebben meegemaakt en even let ik niet op de tijd.

ik zet het schaaltje met nog een paar nootjes weer neer en sta op. “Succes morgen, ik ga naar bed”. Ik pak mijn tas en wurm me tussen de andere banken en stoelen door. Het is al donker buiten, zie ik. Nog een paar uur en dan is het zo ver. We zullen worden gewekt door de omroeper die in elke kamer hangt, tijd krijgen om te ontbijten in de woonkamer en vervolgens naar de examenhallen worden gebracht. Basiskennis dus, op school haalde ik goede cijfers, maar ik ben nu toch wat nerveus hoe veel ik daar nu echt van heb onthouden.

als ik in mijn kamer kom stap ik onder de douche. Het hete water kruipt door mijn haar en over mijn lichaam. Thuis moest een douche kort zijn om water te besparen dus hier geniet ik er extra lang van. Eenmaal klaar droog ik me af en trek ik een onderbroek aan. Zal ik in mijn kleren slapen? Nee dat is belachelijk, we zijn wier wel veilig. Maar waarom voel ik me dan steeds zo in de gaten gehouden?
ik stop al mijn spullen terug in mijn tas en houd hem bij me onder de dekens als ik in bed ga liggen. Het zakmes zit goed verborgen in de dichte broekzak van de broek die ik ook in de tas heb gestopt.

ik val na een tijd in slaap en word wakker op een open zandvlakte. In de verte zie ik de stadscontouren boven de horizon uitsteken en de zon staat hoog en fel aan de hemel. Er loopt een vrouw weg van de stad aan de andere kan van mij. Die vrouw, ik ken haar. Ze kijkt achterom, “pas op” fluistert ze zacht. “Pas op”, nog een keer. Ik wil naar haar toe maar zit in een enorme poel drijfzand en kan er niet uit.

Woelend lig ik te slapen, uit de nachtmerrie komen lukt niet deze keer. Tot opeen een stem uit de speaker zegt dat we moeten opstaan. Het is tijd en we moeten naar de woonkamer voor een goed ontbijt.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Het gesprek leek maar door te blijven gaan en eerlijk gezegd werd Rosalia er gewoon moe van. Ze snapte ergens wel dat iedereen zoveel mogelijk ervaringen met elkaar wou delen om zeker te zijn dat ze van alles op de hoogte zijn, maar dachten ze nu echt allemaal dat dat hun kansen zou verhogen? Uiteindelijk moest je het toch wel echt zelf doen en dat kon je nu eenmaal op niemand rekenen. Het liefst wou ze nu al in haar bed gaan liggen maar ze besloot te wachten tot ook Charlotte ging slapen. Zo moest ze niet alleen terug, en aan Charlotte had ze wel een goede vriendin gevonden hier. Ze zaten wel op 1 lijn over de meeste dingen en als Rosalia iemand kon vertrouwen, dan was zij het wel, daar was ze heel zeker van. Sommige mensen waren nu eenmaal betrouwbaar en vaak kon je dat voelen aan hoe ze zich gedragen. Dat was zeker het geval bij Charlotte en Rosalia hoopt dan ook dat soort persoon voor haar te kunnen zijn.

Wanneer Charlotte uiteindelijk voorstelt om te gaan slapen stemt Rosalia in. De rest bleef nog wat zitten dus daar namen ze afscheid van waarna de dames samen naar hun kamer gingen. Het was stil in de gangen, complete rust en ergens was het best eng, zo een stilte in een gebouw waar zoveel mensen waren. Dat had ze niet verwacht. De architectuur van het gebouw vond Rosalia maar niets. Het zag er langs de buitenkant uit als een fabrieksgebouw en aan de binnenkant deed het wat denken aan een soort hotel. Niet zo een knus, gezellig hotel maar een groot, kil gebouw waarin zakenmensen hun tijd zouden vertoeven. Het gaf haar een naar gevoel. Niet dat ze een keuze had. Ze was al blij dat ze wat geluk had met haar kamergenoot.

Eenmaal in de kamer ploft Rosalia op bed neer. Ze zou morgenochtend beslist wat vroeger opstaan om nog rustig te kunnen douchen en zich klaar te maken voor de dag. Ook Charlotte had daar geen zin meer in dus de meiden praatten nog wat na. Het was duidelijk te merken dat Charlotte erg bang was en Rosalia probeerde haar dan ook wat gerust te stellen. Niet dat dat simpel was, ze wist zelf niet waar ze aan toe waren, maar het leek wel te werken. Ze lieten aan elkaar weten dat ze elkaar zouden proberen helpen waar mogelijk en ergens gaf dat Rosalia een goed gevoel. Wetende dat ze toch iemand had waar ze op kon rekenen de komende dagen voor moest het moeilijk worden. Na nog een tijdje praten besluiten ze te gaan slapen. Morgen was het weer vroeg dag en ze wou fris zijn, klaar voor de eerste opdracht waar ze haar aandacht er echt wel bij zou moeten houden. Ze kruipt onder de lakens en draait nog wat tot ze in een houding ligt die ze zelf comfortabel vindt. Niet veel later valt ze dan ook in slaap, best snel aangezien de omstandigheden die niet ideaal waren. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ze zon is al op als ik uit mijn bed stap, ik heb langer geslapen dan normaal. De spanning maakt me vermoeider denk ik. Ondanks de nachtmerrie voel ik me fit en uitgerust, klaar om de dag te spenderen met vragen, vragen en nog eens vragen. De Test.

In de badkamer gooi ik gauw een plens koud water in mijn gezicht en ik trek mijn kleren aan. Sokken, het enige paar schoenen wat ik mee heb genomen, eerlijk gezegd zijn dat ook de enige die ik heb, mijn zandkleurige werkbroek die ik voor dit alles nog gauw heb gewassen en een zwart t-shirt. Het ziet er niet erg netjes uit maar het is wel waar ik me het meest comfortabel in voel. Misschien kunnen de beoordelaars zo zien dat ik thuis hoor in de akkerbouw.
Ik bind mijn haar achter op mijn hoofd vast, hang mijn tas over mijn schouder en ga samen met Carter, die er overigens ontzettend keurig uit ziet in zijn pak met stropdas, naar de woonkamer om te ontbijten. Voor we de deur uit gaan voel ik even aan mijn zak of het zakmes er nog in zit, dat is inmiddels een reflex geworden. Het doet me denken aan vader, maar ook aan de belofte die ik met mezelf heb gemaakt.

In de woonkamer zijn al een behoorlijk aantal mensen. Ze zien er bijna allemaal erg keurig uit en je kan precies zien wie er uit de rijkere sectoren komt en wie uit de armere. De kleding is behoorlijk verschillend in de andere sectoren, bedenk ik me.
Ik loop naar de tafel met eten en zie daar de tweeling al staan. "Morgen", zeg ik mompelend. "Heb jij wat kunnen slapen?" vraagt Noah aan me. "Ik namelijk niet. Ik dacht heel even dat ik niet meer bij meneer de houthakker op de kamer zou hoeven slapen maar nee hoor. Ze zetten me gewoon bij hem op de kamer. Die jongen houdt niks meer van een bos over als hij slaapt", zegt hij terwijl hij naar zijn broer wijst. Die kijkt overdreven verontwaardigd terug. "Het spijt me dat ik nu eenmaal heerlijk kan slapen en jij zo door elk zuchtje wind wakker wordt. Ik had gehoopt dat je me inmiddels wel kon tolereren, maar helaas...", antwoordt Kevin. Ik glimlach even. Ze zien er zo onbevangen uit en zo'n energie is fijn om om je heen te hebben.
Ik betrap me erop dat ik dat denk en hoor mijn vaders woorden weer in mijn hoofd. Vertrouw niemand. Ik vertrouw ze ook niet, maar ze zijn ook niet geheel vreselijk om bij te staan.

Als ik een aantal luxe broodjes, wat fruit en yoghurt heb gepakt ga ik met de jongens op dezelfde bank zitten waar we gisteren ook zaten en begin te eten.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
De volgende ochtend is Rosalia als eerste wakker. Ze besluit dan ook meteen een heerlijke douche te gaan nemen. Charlotte lag nog te slapen en ze probeerde dan ook alles zo stil mogelijk te doen zodat zij nog wat kon verder slapen. Eenmaal in de badkamer kleedde ze zich uit waarna ze in de douche stapte en genoot van een warme douche. Ze was al vrij goed uitgeslapen maar toch leek de douche haar nog wat extra wakker te maken. Het had haar best verbaasd hoe goed ze had kunnen slapen. Meestal als ze stress had of pas ergens was had ze moeite met slapen maar hier leek dat geen probleem te zijn. Misschien ook omdat ze gisteren al super moe was. In ieder geval voelde ze zich nu goed uitgeslapen, klaar voor een nieuwe dag. De eerste dag van de Test. Na een korte douche besloot ze zich klaar te maken. Ze kleedde zich om en deed het geurtje op wat haar moeder haar had meegegeven Het was iets van thuis en deed haar dan ook aan haar familie denken. Op deze manier voelde het alsof ze er ergens toch bij waren om haar te steunen. Ze had een erg goede band met haar familie en ze was eigenlijk nog nooit langer dan een dag weggeweest van thuis. Het was dus een hele aanpassing die mogelijk wel wat tijd zou vergen om zich aan te passen. Wanneer ze volledig klaar is loopt ze van de badkamer weer de kamer in waar Charlotte intussen ook al klaar zat. Die had zich vlug klaargemaakt, bedacht Rosalia zich. 'Klaar om te gaan? Ik heb best wel honger', stelde Charlotte voor en Rosalia stemde in waarna de meiden hun kamer verlieten en vertrokken richting de grote zaal waar ze konden gaan eten.

De gangen waren nu een stuk drukker. Mensen verzamelden in groepjes en gingen allemaal naar beneden toe. Het was gek hoe je hier steeds weer andere gezichten zag die je nog nooit eerder had gezien. Een hele aanpassing vergeleken met thuis waar je altijd met dezelfde mensen in aanraking komt. Toch vond Rosalia dat ergens wel leuk. Er waren hier veel verschillende types van mensen en het was best interessant om te zien hoe die allemaal met elkaar omgingen op hun eigen manier. Aan uiterlijke kenmerken kon je vaak al zien uit wat voor tak van de samenleving iemand kwam. Vreemd eigenlijk hoe dat zo bepalend kon zijn voor je uiterlijk en gedrag. Zelf kwam Rosalia uit de hoge middenklasse, dus vreemd werd zij hier niet echt bekeken aangezien ze het best goed had. Ze vond het dan ook moeilijk om te zien hoe sommige mensen uit haar klasse anderen vreemd bekeken of er zelfs mee spotten. Dat zou ze zelf nooit doen. Je kon nu eenmaal niet kiezen uit welke klasse je kwam en ze vond dat mensen daar respect voor moesten hebben.

Eenmaal in de zaal aangekomen schuiven Charlotte en Rosalia aan bij het buffet. Ze neemt 2 broodjes, wat fruit en sap en vervolgens zetten ze zich neer bij dezelfde mensen als gisteren. Rosalia begroet vriendelijk ieder van hen en neemt vervolgens naast Carter plaats die meteen opschuift zodat ze erbij kan zitten. 'Dankjewel', zegt ze voor ze plaatsneemt en rustig begint te eten van wat ze had uitgekozen. Ondanks de drukte was het rustig en vanaf de plaats waar zij zat had ze uitzicht op de tuinen buiten. Genietend bleef ze er een tijdje naar kijken en ze hoopte snel ook naar buiten te mogen. Ze hield ervan om buiten te zijn en dit binnen zitten constant vond ze dan ook vreselijk. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Er wordt wat gekletst over kleine dingen die er niet toe doen. De tweeling heeft de grootste verhalen en ik doe alsof ik geïnteresseerd mee luister. Carter schept op over zijn thuis en hoe goed de opleiding was die hij heeft genoten. Ik eet rustig door en pak ook nog wat drinken.

Opeens klinkt er een geluid uit de speaker en ik luister aandachtig. "Beste deelnemers. Jullie worden over een half uur om 9:00 uur verwacht in testkamer 1. Deze bevindt zich op de begane grond aan het einde van de hoofdgang". De mededeling herhaalt zich nog twee keer en dan is de speaker weer stil.
"Het begint nu dus echt", zegt Charlotte zachtjes terwijl ze voor zich uit staart. Ik zie dat iedereen zich een beetje opgelaten voelt en Kevin zit wat nerveus op zijn stoel te schuifelen. "Het is maar een test", zeg ik. "Komt wel goed".
We blijven nog een poosje zwijgend zitten en besluiten niet veel later op te staan en vast naar de zaal te lopen. Er zijn meer mensen met deze gedachte en de woonkamer begint langzaam leeg te stromen.

We lopen als groep met de mensen massa mee en als we bij de ingang van de zaal staan kijk ik Rosalia even aan. Ik kan haar niet lezen en ben wel benieuwd hoe veel zij in haar mars heeft. Na nog een tijdje gaan de deuren open.

We komen in een enorme zaal terecht met allemaal enkele tafeltjes waar een stoel bij staat. Voor in de zaal staat, op een verhoging, een lange tafel met daarachter de mensen die gisteren ook bij de introductiespeech waren. De zaal is kil, grijs, een betonnen bak zonder ramen en met kille lampen die fel schijnen. Er is niks van de semi-gezellige inrichting in de woonkamer te zien hier. Het hele gebouw is nogal kil aangelegd trouwens, vooral functioneel. Niet iets waar je lang zou willen blijven.

Er staan een tiental medewerkers bij de deur die iedereen naar zijn plaats wijzen. Ik loop naar de aangewezen plaats en zie op mijn tafel een invulformulier voor antwoorden liggen, een aantal vellen leeg papier en een potlood. Zo'n situatie heb ik eerder gehad op school, alleen was dat een stuk minder massaal en kraakten alle stoelen zo veel dat je de concentratie gauw verloor.
Ik ga zitten op mijn stoel en kijk om me heen wie er bij me in de buurt zitten.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze probeerde te genieten van haar eten maar dat lukte niet echt goed. Ze had een vervelend gevoel in haar lichaam, en dat ze het niet kon plaatsen vond ze alleen nog maar vervelender en maakte het er dus niet echt beter op. Dat had ze altijd in situaties die ze zelf niet onder controle had. Het kon haar een enorm benauwd gevoel geven en dat had ze nu dus weer. Uiterlijk probeerde ze dat niet te erg te tonen en dus at ze rustig verder tot haar bord uiteindelijk leeg was.

Wanneer de mededeling start is er in de zaal opeens complete stilte. Iedereen lijkt in zijn gedrag te veranderen en mensen kijken elkaar aan, de een al wat vrolijker dan de andere. Je zag dat bepaalde mensen hier jaren op voorbereid waren. Ze straalde zelfzekerheid uit en wisten van zichzelf wat ze konden. Op dat soort mensen had Rosalia het niet zo. Ze voelden zich te zeker van zichzelf, en volgens Rosalia kon die attitude je alleen maar tegenwerken. Het laatste wat je hier moet doen is te zeker zijn van jezelf, want overschatten, dat zou je serieus in de nesten kunnen brengen, zo dacht zij.

Wanneer het tijd is om te vertrekken loopt de groep samen richting de zaal. Al een geluk dat iedereen op dezelfde plek moest zijn en ze gewoon de menigte kon volgen. In een gebouw als dit zou ze niet weten waar ze moest gaan zoeken maar er zijn dus duidelijk mensen die dat wel al wisten, en hen kon ze dan ook gewoon volgen tot aan de zaal. Eenmaal bij de zaal aangekomen gaat alles vrij snel zoals het moet. Iedereen krijgt een plek toegewezen en Rosalia kijkt wat om zich heen. Charlotte ziet ze nergens, die moest vast ver weg zitten. Aidan en Carter zag ze wel in haar buurt zitten. Ze wist ook niet op basis van wat de indeling was gebeurd, maar ze vond het spijtig dat ze Charlotte geen laatste geruststellende blik kon geven. Rosalia wist hoeveel stress ze had en vond het spijtig dat ze er nu niet voor haar kon zijn.

Rosalia schrikt op uit haar gedachten wanneer de mededeling er komt over de Test van vandaag. Ze hadden een lijst vragen gekregen, en daarnaast ook een leeg blad waarop ze konden antwoorden. Het ware zowel korte vragen, als meerkeuze vragen en vraagstukken. Puur theoretisch. Rosalia had er wel vertrouwen in dat het haar zou lukken. Niet dat ze de beste student was maar problemen had ze nooit gehad en ze vertrouwde erop dat haar algemene kennis groot genoeg was om dit te laten slagen. Wanneer het startsignaal gegeven wordt begint ze dan ook goed door te werken. De vragen zijn allemaal vrij simpel vindt ze zelf en ze lijkt door haar Test te vliegen. Hier en daar is er een vraagstuk waar ze wat langer aan zit maar over het algemeen heeft ze een goed gevoel. Als allereerste stapt ze dan ook naar voor om haar exemplaar af te geven waarna ze de zaal verlaat en begeleid wordt terug naar de grote zaal waar ze in een van de zetels plaatsneemt. Opgelucht kon ze weer ademhalen. Dat was het dan, deel 1. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Als ik voor het maken van de toets even door de vragen blader word ik iets rustiger. Dit zijn niet ontzettend moeilijke vragen gelukkig. Het zijn er wel veel, heel veel. We hebben drie uur de tijd om alle vragen te maken en ik ga er zo snel als ik kan doorheen. De antwoorden zijn geen probleem voor me. B, A, D, 34, president Lovus Hugh, D... Er zijn ook een aantal mening vragen. Ze zullen wel willen weten wat je persoonlijkheid is en hoe je denkstrategieën zijn. Rustig schrijf ik een verhaal over het belang van de test en het evenwicht wat tussen de sectoren is sinds de test er is. Ik probeer zo antwoord te geven dat het de beoordelaars zal zinnen.
Als ik bezig ben met de laatste twee pagina's zie ik Rosalia al opstaan. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Die is vlug klaar, of zou ze hem hebben verknald?
Na de laatste twee pagina's leg ook ik mijn potlood neer en sta op om naar buiten te lopen. Ik kijk nog eens door de zaal en zie sommige mensen letterlijk zweten. Enkelen staren voor zich uit, sommigen zijn zo gefocust dat hun tong uit hun mond steekt en anderen hebben een diepe frons op hun gezicht. Zo moeilijk was de test toch niet?

Eenmaal in de zaal gekomen ga ik bij Rosalia in de buurt zitten, ik strek mijn benen voor me en sla mijn armen over elkaar. Even zwijg ik en staar ik voor me uit terwijl ik in gedachten de test nog eens bij langs ga in mijn hoofd. Het waren vragen over elk vak wat je op school hebt gekregen. Alle onderwerpen kwamen er in voor. Dan schud ik mijn hoofd. Het zal wel goed zijn. En anders maar niet, je hebt niet een heel hoog niveau nodig voor de akkerbouwsector.

"Jij was snel klaar", merk ik op terwijl ik voor me uit blijf staren.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Het duurde even voor de eerstvolgende mensen de zaal inkwamen en een voor een ergens plaatsnamen. De meesten gingen op zichzelf zitten en leken te piekeren over wat er net gebeurd was. Het moest vast balen zijn als je Test slecht was gegaan. Dit was nu eenmaal een belangrijke ronde, want wat was je nu zonder deze basiskennis. Het waren allemaal vrij normale zaken die je nodig hebt in eender welke sector vond Rosalia. Natuurlijk waren er mensen die geen goede basisopleiding hadden en daar had Rosalia alle respect voor, die konden daar natuurlijk zelf niet aan doen. Toch dacht ze dat deze Test wel redelijk haalbaar voor iedereen was gemaakt en had ze er vertrouwen in dat ook Charlotte het goed zou doen. Al wist ze dat deze een heleboel minder jaren onderwijs had gekregen dan zijzelf. Het was niet eerlijk, het hele systeem. Opklimmen naar een andere sector was moeilijk, gewoon door het milieu waaruit je kwam al slaagden sommigen er toch in om het tegendeel te bewijzen. Rosalia dacht niet dat ze daarbij hoorde. Ze kwam uit de goede middenklasse en hoopte daarin ook terecht te komen. Ze verwachtte niet dat ze opeens dat ze zou uitstijgen tot de allerrijkste mensen van de stad, maar dat hoefde ook helemaal niet. Zolang ze iets kon doen wat haar gelukkig maakte was het al oké. Ze had een groot hart voor anderen en hoopte dan ook dat de Test haar zou toestaan om voor dokter te gaan studeren. Haar enige droom.

Rosalia kijkt op wanneer Aidan aan komt lopen en bij haar plaatsneemt. Hij was ook vrij snel klaar. Iets wat haar niet verbaasde. Aidan was stil, maar zo was Rosalia ook. Ze wou niet in haar kaarten laten kijken en zich niet te snel openstellen naar mensen, gewoon omdat ze dat van thuis had meegekregen en ze wist waarvoor ze hier was. Misschien zat dat bij hem wel anders maar doordat hij een beetje hetzelfde met deze situatie leek om te gaan voelde ze ergens wel dat ze met hem kon praten, iets wat ze met de tweeling of Carter niet zou doen. Toch niet over persoonlijke zaken of dingen die ze voelt in deze hectische situatie. Ze wist niet of ze Aidan daarmee kon vertrouwen maar ze wou in ieder geval wel met hem praten, dat voelde ze. Ze keek op wanneer hij dat zei en knikte lichtjes. 'Ja ik krijg altijd zo een adrenaline dat ik als een speer begin te werken, zeker als ik zie dat ik de antwoorden weet. Het geeft zo een goed gevoel dat het zo vlot lijkt te gaan. Nu nog hopen dat de uitslag even goed is als het gevoel', zei ze met een glimlach. Meestal zat haar gevoel wel goed maar natuurlijk kon ze zich altijd vergissen. Ze hoopte maar van niet. 'Hoe ging het bij jou? Ik vermoed best wel vlot aangezien je ook al terug bent', vroeg ze terug. Ze was best benieuwd hoe anderen dit hele gedoe vonden. Daar kon ze zelf misschien ook nog wat uit leren. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik blijf voor me uit staren met mijn armen over elkaar heen. Rosalia's sfeer mag ik wel. Niet te druk zoals de tweeling, ook al zijn ze niet vervelend, niet zo'n stresskip als Charlotte en zeker een stuk fijner om mee te praten dan Carter.
"Ging wel best", antwoord ik. "Alhoewel ik het wel merkwaardig vond dat er zo veel mening vragen in stonden". Ik denk even na voor ik zeg: "de staat zal vast willen weten wie er stiekem opgevoed zijn door de rebellen die langs de grenzen zijn geglipt en zo willen infiltreren".
Er was een groep mensen die zichzelf de Ongetesten noemden. De mensen die bij deze groep hoorden kon je vaak op het eerste gezicht niet herkennen omdat ze eruit zagen als ieder ander, maar ze hadden een vurige hekel aan het systeem. De Ongetesten vonden dat het systeem corrupt was en beweerden dat de test geen rekening zou houden met mensen. In de achterbuurten bij ons thuis waren er verhalen over executies die zich plaats vonden namens de staat, bij de grenzen van ons land. Ik had het altijd wat van me af geschud, wilde er niet over nadenken. Dat doe ik nu ook weer. Ik schud even met mijn hoofd. "Laat maar", mompel ik.
"Vanavond is de uitslag al, hoorde ik iemand zeggen in de gang. Ik ben benieuwd wat er dan gaat gebeuren".
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Geboeid luisterde Rosalia naar wat Aidan te vertellen had. Inderdaad, nu ze er bij nadacht waren er veel vragen waar je je eigen mening in moest verwerken. Ze had daar niet echt op gelet omdat dat meestal het soort onderwijs was wat ze de laatste jaren had gekregen. Daar moest je heel duidelijk leren je mening te geven en dat werd dan ook constant bevraagd. Een verkeerde mening bestond niet, zo zeiden ze het altijd, maar een mening geven die inging tegen die van je leraar werd toch nooit echt in dank afgenomen. 'Ik ben blij dat het goed ging bij je, dat geeft toch weer wat kracht voor het volgende deel', zei ze bemoedigend na zijn woorden. Ze wist niet wat het was maar ergens klonk hij heel te neer geslagen bij zijn laatste woorden en Rosalia kon niet meteen zeggen waardoor dat kwam. 'Maar wat je zegt kan best, ik heb er ook al dingen over gehoord, of ze waar zijn weet ik niet maar..' Nog voor ze haar zin kan afmaken ploft de tweeling erbij die druk beginnen praten over hun Test. Daar ging het fijne gesprek dan, misschien wel het eerste echt aangename gesprek sinds ze hier was gekomen, behalve die met Charlotte dan. Vanavond al uitslag, dat was snel. Ergens voelde ze nu toch wel wat stress in haar lichaam, maar ze liet het niet aan haar komen. Het was nu toch te laat. Ze had haar test afgegeven en had een goed gevoel, daar ging het om en daar moest ze tot vanavond aan vasthouden. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Hm. Dus zelfs in de sectoren die meer naar het binnenland gericht zijn horen ze van de Ongetesten. Ergens hoop ik dat ze nooit bij Rosalia zullen komen. Ik heb gehoord dat ze vreselijke dingen doen met mensen die voor het uitvoeren van de test zijn.

"Jemig van een test", zegt Noah als hij neer ploft. Ik kijk even op. "Ik snap niet hoe jullie, of iemand, al zo snel klaar was. Het waren belachelijk veel vragen. Volgens mij duurde dit even lang als de tijd dat we op school hebben gezeten".
"Zo lang als jij misschien op school hebt gezeten, bij mij ging het prima. Maarja, niet iedereen slaat natuurlijk een klas over he broertje?" zegt Kevin. "D'r zaten wel een paar lastige vragen bij, maar het zal wel goed zijn. Vanavond is de uitslag toch? Voor of na het eten? En is er al bijna eten? Ik heb honger van al dat nadenken".
Juist, het was weer gedaan met de rust. Ze waren niet onaangenaam om bij in de buurt te zitten en haalden een laagje spanning van de sfeer af, maar ik was blij om even een kort normaal gesprek te hebben met Rosalia.
"Als iedereen klaar is kunnen we eten", antwoord ik. Kevin kijkt me even vragend aan. "Ik zag ze met eten sjouwen", zeg ik. Hij knikt.
"Mooizo, ik kan wel wat gebruiken".

De mensen druppelen langzaam weer binnen en je kunt iedereen heel goed in categorieën delen. Mensen zijn vaak zo makkelijk om te lezen. Blij, opgelucht, gestrest, gevoelens verbergend, chagrijnig en nog meer komen de mensen binnen lopen. Er worden al wat kliekjes gevormd onderling en er is een zacht geroezemoes wat door de zaal galmt. Carter komt ook binnen zie ik maar hij komt niet direct naar ons toe. Hij vraagt een medewerker naar de gang en dan zie ik hen niet meer. Wat is hij van plan? Ik blijf nog even naar de deur kijken en even later komt hij weer terug. Hij gaat bij ons zitten.
De tweeling is steeds druk geweest met het vergelijken van antwoorden wat ze hebben ingevuld en lopen al een paar minuten vast bij vraag 189.

"Carter! Wat had jij bij vraag 189?" Vraagt Kevin opgelaten. Carter moet even uit zijn gedachten komen en haalt dan zijn schouders op. "Hoe moet ik nou weten wat die vraag was?"
"Die ene over de president die regeerde tijdens de Vorming. Ik zeg dat het Hugh was maar Noah hier beweert dat het Cleveland was". Carter steekt zijn neus in de lucht, dit ligt duidelijk zijn straatje. "Dat was president Lovus Hugh. Hij stichtte samen met het senaat de Staat zoals hij nu is met al zijn vrede. Hij is degene die we moeten bedanken dat we nu nog steeds in zo'n evenwichtige staat leven. Rhysand Cleveland was de vicepresident. Hij heeft samen met een klein groepje vertrouwelingen de Test gecreëerd volgens de visie van president Hugh. Dat jullie dit niet weten verbaast me niks, maar het is nu eenmaal basiskennis voor iemand die graag in een meer... intelligente sector wil komen".
Hij zit kaarsrecht op zijn stoel met zijn benen over elkaar en ziet er zeer voldaan uit. Ik kijk hem uitdrukkingsloos aan. Mensen als hij, daar kan ik niet tegen. Denken dat je beter bent dan een ander puur omdat je uit een bepaalde sector komt. Dat slaat tien keer nergens op.

Ik ga ook niet zeggen dat ik dat antwoord goed had, ik reageer verder helemaal niet op hem. Het is de energie niet waard.

Als iedereen uit de zaal is horen we de speakers in het plafond weer spreken. "Beste deelnemers. De eerste test zit erop. We hopen dat iedereen een goed gevoel heeft en zijn nu bezig met het beoordelen. Tijdens het beoordelen kunnen jullie gebruik maken van de verzorgde lunch die klaar staat in de woonkamer. De deuren van de woonkamer naar de tuin zijn geopend voor vanmiddag. Jullie mogen in deze tuin de middag doorbrengen terwijl jullie wachten op de uitslag. Deze uitslag zal individueel plaatsvinden vanaf vijf uur. Terwijl je op je beurt wacht staat dan het avond eten klaar".
De mededeling herhaalt zich nog een keer en een aantal mensen staan heel gauw op, klaar om te eten en even een frisse neus te halen.
Ik besef me nu pas hoeveel ik verlang naar wat frisse lucht. Dit gebouw is verstikkend benauwd met al dat angstzweet van iedereen.

"Eindelijk", zegt Kevin. Hij staat als eerste op en wenkt ons mee.

@Orpgfan1

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld