Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Please stay.

Anoniem
Wereldberoemd

MissLisjex schreef:
Zara-Lizzy:

De vogels waren aan het fluiten, de zon kwam langzaam op en de dag maakte zijn intreden. Ik voelde mezelf langzaam wakker worden in de armen van Michael. Ik opende langzaam mijn ogen en keek hoe hij vredig lag te slapen. Mijn hart ging er sneller van kloppen. Nog zes dagen en hij is officieel mijn man. Niks of niemand kan hem dan nog van mij afpakken. Zachtjes stapte ik uit bed en liet hem nog even liggen. Het was nog wat vroeg en wilde hem al zijn rust geven. Ik sprong onder de douche en zeepte mijn lichaam in. Mijn haren smeerde ik met allerlei crèmes en serums in. Ik moest altijd wel lachen: in vergelijking met Michael heb ik veel meer spullen voor mijn douche momentje. Ik grinnikte even en spoelde alles van mij af. Ik draaide de kraan uit en stapte uit de douche. Snel wikkelde ik in een gemakkelijke beweging mijn haar in een handdoek en droogde ik mijn lichaam af. Ik keek tevreden in de spiegel- deze dag kon gaan beginnen. Ik keek nog even snel in de slaapkamer en liep zachtjes naar beneden. Ik had croissantjes gehaald om af te bakken. Ik zette de oven aan en regelde verder het ontbijt. Ik wilde hem elke dag verrassen met lekker eten. Hij moest thuis zien als een soort vakantie. Of juist een veilige haven waarin alles kan en niks te gek is. Hij verdient alleen het beste. Als Michael wakker was, kon ik mijn haren gaan föhnen. Inmiddels heeft de klok al 10:00 uur geslagen en over twee uur word ik opgehaald door mijn moeder. Dan gaat het zoeken beginnen. Op Pinterest had ik al een aantal ideeën voor jurken gevonden maar had geen idee of ze mooi zouden staan bij mijn lichaam. Ik haalde de croissantjes uit de oven en legde ze op een bordje. Zal hij al wakker zijn of moet ik naar boven voor een ontbijt op bed?

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Wanneer hij wakker wordt zucht Michael even. Hij wilt zich nog even omdraaien maar beseft dan dat hij toch niet meer zou kunnen slapen. Het was alvast licht en hij was vroeg gaan slapen, dus dat had helemaal geen zin. Hij stond op uit bed en rekte zich kort uit, waarna hij naar de badkamer ging en zich kort afspoelde in de douche. Hij liep terug de kamer in, trok wat kleding aan en keek even in de spiegel. Hij knikte goedkeurend, dat kon er wel mee door. Vervolgens liep hij de trap af naar beneden toe. Hij moest al glimlachen toen hij de trap afliep en rook dat er iets lekkers in de oven zat. Zo een geur ging altijd in het volledig huis hangen, heerlijk. Hij liep wat sneller naar beneden toe en glimlachte nog breder toen hij Zara zag staan. Dat ze al deze moeite voor hem deed na al die jaren, dat vond hij werkelijk geweldig. Hij had echt geluk met een vriendin als haar, binnenkort zelfs zijn vrouw. Hij nam het bord aan, zette het op tafel neer en draaide zich naar haar toe, waarna hij zijn armen voor even om haar heen sloeg. 'Dankjewel liefje', fluisterde hij en hij drukte een zoen in haar haren. Hierna liep hij naar de koelkast toe en nam wat te drinken. Hij had niet echt zin in koffie nu. 'Klaar voor je afspraak?', vroeg hij. Hij wist natuurlijk dat ze daar enorm naar uitkeek en hij was benieuwd of ze stress had. Hij zou het wel snappen. Het was iets belangrijk voor haar en hij wist hoe perfect ze alles wou hebben op die dag. Je trouwt namelijk maar 1 keer dus dan mag het wel wat extra zijn.

Anoniem
Wereldberoemd

MissLisjex schreef:
Zara-Lizzy:

Ik voelde een zoen op mijn hoofd. Ik moest er gelijk van glimlachen en draaide mij om. Ik voelde zijn armen op mijn heupen liggen en ik legde mijn armen om zijn hals heen. Even staarde ik in zijn ogen. Hij is zo mooi. Ik stond op mijn tenen om hem nog beter te kunnen zien. Hij was een stuk langer dan ik. Ik probeerde mijn best om zijn voorhoofd te kunnen kussen, maar dat mislukte enorm. Ik verloor mijn evenwicht en zakte weer met mijn voeten op de grond. Ik moest lachen en gaf hem maar een aai over zijn hoofd. Toen we beiden aan de tafel gingen zitten, begon hij over de afspraak van vandaag. ''Ja, ik ben aardig zenuwachtig. Hoop gewoon dat dé jurk er vandaag bij zit.'', zei ik terwijl ik mijn croissant aan het weg werken was. Ik had er super veel zin in. ''En jij? Jij zin om al je vrienden weer te zien?'' zei ik tegen hem. Ik wist dat zijn vrienden een verrassing voor hem had gepland maar daar zei ik natuurlijk niks over. Toen mijn croissant op was, stond ik op en ruimde ik mijn bord op. Ik moest snel mijn haar gaan doen, anders zou ik niet op tijd klaar zijn. Nogmaals probeerde ik een zoen op zijn voorhoofd te geven. Dit keer lukte het omdat hij zat. Ik glimlachte naar hem en liep naar boven. Eenmaal boven, rende ik gelijk naar de badkamerspiegel en pakte mijn föhn en borstel tevoorschijn. Ik zette mijn muziek op mijn telefoon aan en begon mijn haar in orde te maken. Voor ik het wist, gaf ik een heus badkamerconcert.

Tonight we dance
I leave my life, in your hands
We take the floor
Nothing is forbidden anymore

Don't let the world dim my sight
Don't let a moment go by
Nothing can stop us tonight

Bailamos, let the rhythm take you over
Bailamos
Te quiero amor mío, bailamos
Gonna live this night forever
Bailamos
Te quiero amor mío, te quiero

Ik zong luidkeels, iet wat vals, maar hard mee. Ik had ook wat Spaans bloed in mij zitten. Mijn haar zat inmiddels in model en mijn make-up is ook wel aardig klaar. Snel liep ik naar de slaapkamer en trok iets makkelijks aan. Ik moest toch vaak omkleden. Ik hoorde al een auto draaien en keek op de tijd. Ah! Nu moet ik echt gaan opschieten. Ik rende als een speer naar benende en trok mijn schoenen aan. ''Tot straks lieverd!', roep ik nog terwijl ik de deur dicht doe en de auto in stapte. 'Hey mam!' zei ik tegen haar terwijl ik een kus op haar wang gaf.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Hij knikte. Dat snapte hij best. Hij wist dat ze dat belangrijk vond, al was hij er zeker van dat ze in elke jurk zou stralen. Ze had gewoon een erg mooi figuur en dat wist hij maar al te goed. Hem maakte het echt niet uit met wat voor jurk ze aankwam, zolang zij er zich maar goed in voelde. Dat was werkelijk het enige wat voor hem telde. 'Ik ben er zeker van dat je je jurk gaat vinden lieverd', zei hij geruststellend waarna hij de laatste happen van zijn croissant naar binnen speelde. Wanneer ze vraagt of hij klaar is voor vandaag klikt hij. Het was zo lang geleden dat hij zijn vrienden nog had gezien. Natuurlijk keek hij daar heel erg naar uit. Ze hadden wel wat brieven geschreven toen hij op missie was. Dat deden ze altijd. Eigenlijk waren ze niet dat soort types, en Michael trouwens ook niet, maar dat veranderde altijd als hij lange tijd weg was. Dan was het juist fijn om af en toe iets te horen van thuis. Dan voelde je je in ieder geval minder alleen. 'Ik kijk er enorm naar uit om ze terug te zien. Ben eens benieuwd wat we gaan doen', zei hij met een glimlach. Hij keek op hoe ze de kamer verliet om haar verder klaar te gaan maken. Elk moment zou haar moeder er al kunnen zijn om haar te komen ophalen. De 2 zouden samen vertrekken, en de rest zouden ze daar vast wel zien. Michael wist er het fijne niet van. Wanneer hij klaar is met eten ruimt hij de tafel af en zet de borden in de vaatwasser. 'Veel plezier liefje!', roept hij nog wanneer hij Zara hoort vertrekken. Eenmaal klaar keek hij even op zijn mobiel en besloot vervolgens maar richting de jongens te gaan. Hij liep naar buiten toe, stapte in zijn auto, en vertrok richting het huis van Brandon.

Anoniem
Wereldberoemd

MissLisjex schreef:
Zara-Lizzy:

Met mijn moeder kom ik aan bij de bruidswinkel. Het was een kwartiertje rijden en lag net buiten de stad. Ik zag de moeder van Michael en mijn beste vriendin al staan. Glimlachend stapte ik uit de auto en knuffelde ze beiden. Ik kende de moeder van Michael al een hele lange tijd. Voordat Michael en ik officieel samen waren, waren we heel lang beste vrienden. Een relatie was toen nog een te grote stap voor mij maar hij heeft mijn hartje weten te winnen. Mijn beste vriendin, Lea, kende ik al sinds de basisschool. Ze voelde als een zusje voor mij. Toen mijn moeder de auto had weg gezet, liep ik gespannen voor naar binnen.

Eenmaal in de winkel, viel mijn mond open. Er hingen honderden jurken, hoe moest ik hier tussen mijn droomjurk gaan vinden. Al snel liep er een medewerker naar ons toe en gaf ons allemaal een glaasje champagne. Het ging allemaal net zoals ik dat altijd zag op tv: Say Yes To The Dress. Ik keek dat enorm vaak. Het is echt mijn lievelingsprogramma. Maar dit keer ging het dus om mij. Ik pakte mijn telefoon erbij en liet zien wat ik mooi vond. Ze keek er kritisch naar en verdween in de jurken. Vragend keek ik naar mijn 'jury'. Zo noem ik ze maar even voor vandaag. Lea had al een doos tissues tevoorschijn getoverd, voor wanneer hét moment zou komen. Mijn moeder en Michaels moeder waren druk in gesprek. Voor ik het wist kwam de medewerker terug met drie verschillende jurken. Ik werd naar een pashokje geleid en kreeg de eerste jurk te zien. Ik begon te stralen: wat was dat een mooie jurk! De medewerker hielp mij om de jurk aan te doen en toen kwam het moment dat ik in de spiegel keek. Ik begon te huilen van blijdschap. De dag is eindelijk gekomen en ik ga gewoon echt trouwen! Ik droogde mijn tranen en liep naar de jury toe. Iedereen werd emotioneel. Is dit al dé jurk? Dat kon toch niet? Maar al gauw werden er kleine finishing touches toegevoegd en ik wist het zeker: dit is mijn jurk.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Het was een korte rit tot het huis van Brandon. Dat was wel fijn hier. Al zijn vrienden woonden bij de hem in de buurt dus hij kon er regelmatig even naartoe gaan. Zijn vrienden hadden ook bijna allemaal een vaste vriendin en dat was wel altijd fijn op feestjes. Dan kwam Zara mee en konden de meiden wat samenzitten, terwijl hij met zijn vrienden wat kon praten. Eenmaal in de juiste straat parkeert hij zijn auto op de oprit, stapt uit en loopt naar de deur toe. Nog voor hij op de bel drukt vliegt de deur al open. Brandon komt hem bijna in de armen gevlogen. Michael moet er om lachen. Hij had hen zo erg gemist maar hij wist niet dat ze hem ook zo gemist hadden. 'Ik heb je zo gemist man!', hoort hij Brandon zeggen. 'Ik jullie ook!', zei Michael eerlijk. Het voelde fijn om hem weer terug te zien. Ze kenden elkaar al sinds ze nog klein waren. Hun ouders waren goede vrienden dus daarom zagen ze elkaar ook zo vaak. 'Kom erin', hoort hij Brandon zeggen die de deur openhoudt. Michael loopt naar binnen toe, opent de deur richting de woonkamer en met een glimlach loopt hij verder wanneer hij ziet dat werkelijk al zijn vrienden gekomen zijn, dat had hij echt niet verwacht. 'Kleine verrassing', zegt Brandon opgetogen. 'Het leek mij en Zara een goed idee om iedereen nog eens samen te brengen voor je terugkomst', zei hij. Zara wist het dus ook. Dat ze het zo goed had kunnen stilhouden, dat had hij niet verwacht. Meestal als ze een verrassing voor hem had, dan verklapte ze het toch omdat ze gewoon zo enthousiast was altijd. Dat was juist leuk aan haar. Michael nam plaats bij de rest, kreeg een biertje, en begon te vertellen over zijn uitzending. Iedereen was altijd benieuwd naar de verhalen als hij terug kwam, al kon hij natuurlijk niet alles vertellen.

Anoniem
Wereldberoemd

MissLisjex schreef:
Zara-Lizzy:

Ik knuffelde iedereen van de jury. Ik was zo blij met de jurk. Ik begon te springen en gaf een klein gilletje. Iedereen moest er om lachen en maakte zich klaar om weer naar huis te gaan. De zware jurk werd door de medewerker van mijn lichaam gehaald. ''Nog een paar aanpassingen en hij past je perfect!'' zei de verkoopster. Ik lachte en kleedde me weer om in mijn normale kleding. Plots voelde ik me weer licht in mijn hoofd. Net zoals de vorige keer in de supermarkt. Ik besloot op het bankje te zitten in de paskamer en deed mijn hoofd tussen mijn benen. Ik sloeg een aantal keer diep adem. De medewerker zag dat het wat minder goed met me ging en sloeg gelijk alarm bij mijn meegebrachte mensen. Mijn moeder kwam de het pashokje binnen rennen. ''Alles goed Zara? Moet je wat water?'' vroeg ze bezorgd. Ik knikte. Niet veel later kreeg ik een glas met koud water in mijn handen gedrukt. Voorzichtig nam ik wat sloken water. Het ging wel weer. Ik stond op en gaf mijn moeder een knuffel. ''Het werd me gewoon even teveel denk ik'' zei ik op een lacherige toon. Om de hoek stonden de moeder van Michael en Lea op mij te wachten. Ze hadden beiden een verschrikt gezicht. ''Het gaat goed met me, maak je geen zorgen'' zei ik terwijl ik het weg lachte. Maar diep vanbinnen voelde ik dat het niet goed zat. Gewoon snel naar huis en op de bank gaan liggen. Misschien even lekker in bad en dan zou ik vast weer de oude zijn. Iedereen deed zijn jas aan en liep naar buiten. Ik stapte de drempel over en voelde mijn benen niet meer. Het werd zwart voor mijn ogen en ik viel met mijn hoofd op de stenen grond. Ik hoorde in de achtergrond gegil en iemand riep: 'Bel de ambulance!'. Wie het zei, kon ik niet meer plaatsen. Ik probeerde wakker te worden maar het lukte niet. Het was alsof ik buiten mijn lichaam terecht was gekomen. Ik zag hoe de ramp plaatsvond. Mijn moeder zag ik huilen en Lea was aan het bellen naar de spoedcentrale. De moeder van Michael belde Michael en zag de bezorgde blik op haar gezicht, Mijn moeder draaide me in de stabiele zijligging en aaide over mijn haar. Er verscheen een plas bloed onder mijn hoofd, vast van de klap op de straat. Ik zag een ambulance aan komen rijden en vanaf dat moment werd alles zwart en zag ik ook niet meer wat er gebeurde.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Het was fijn, gewoon even iedereen kunnen terugzien. De vriendinnen van de jongens waren er intussen ook allemaal en die begonnen natuurlijk meteen met vragen stellen over de trouw. Michael moest eerlijk toegeven dat hij over de locatie en over het feest niet zoveel kon zeggen. Zara regelde dat voornamelijk omdat zij daar gewoon veel beter in was. Hij vond het fijn dat iedereen zoveel uitkeek naar die dag als dat hij dat deed. Het moest onvergetelijk worden en hij was blij dat hij dat unieke moment in zijn leven zou kunnen vieren met de mensen waar hij het meeste van hield. Zijn vrienden waren echt wel doorheen de jaren een soort familie van Zara en hemzelf geworden. Ze zagen elkaar zo vaak dat je het wel familie kon noemen. Wanneer Michael zijn mobiel voelt trillen haalt hij deze uit zijn zak. Hij zag dat het zijn moeder was, zouden ze nu al klaar zijn met passen? Michael nam op en net wanneer hij zijn moeder gedag wilt zeggen hoort hij haar wat overstuur stamelen. 'Mam rustig, wat is er?', vraagt hij wat verbaasd en hij zet zich wat rechter. De rest keek intussen ook wat verbaasd mee. Wanneer Michael hoort wat er gebeurd is kan hij het eerst niet geloven. 'Is ze flauwgevallen of heeft ze iets ernstigs gekregen? Mam wat is er gebeurd?', zegt hij in de war. Zijn moeder was duidelijk overstuur dus het moest wel iets ernstigs zijn. Hij wou niet wachten, hij moest haar nu zien. Hij moest kunnen zien of alles oké met haar was. 'Ik kom eraan, ga met haar mee naar het ziekenhuis! Zorg dat ze niet alleen is en vertel haar moeder dat ik eraan kom', zei hij. 'Ik moet vertrekken jongens, er is iets gebeurd met Zara', zei hij terwijl hij opstond. Iedereen begreep het en was bezorgd. Logisch ook wel. Hij had geen idee wat er precies aan de hand was maar goed klonk het niet. Hij liep naar buiten toe, sprong gelijk in zijn auto en reed naar het ziekenhuis in de buurt waar ze vast opgenomen werd. Eenmaal daar liep hij zo snel mogelijk naar binnen toe richting de balie. 'Mijn verloofde zou hier moeten zijn, ze is pas binnen gebracht. Ik weet niet wat ze heeft maar ze is flauwgevallen' Nog voor hij uitgepraat is ziet hij in de verte haar moeder staan. Gelijk loopt hij er naartoe.

Anoniem
Wereldberoemd

MissLisjex schreef:
Zara-Lizzy:

Mijn lichaam wordt heen en weer geschud. Ik doe zachtjes mijn ogen open en raak in paniek. Ik lag in een bus. Toen ik langer keek, wist ik al waar ik was: een ambulance. Plots zie ik een ambulance broeder voor mijn gezicht verschijnen. 'Hoe voel je je?' wordt er aan mij gevraagd. Voor ik iets kon zeggen viel ik weer weg. 'Hartslag zakt naar 50! Maak de procedure reanimeren klaar.' roept de broeder. De sirenes gaan aan en de ambulance gaat sneller rijden. Mama zat in de ambulance met mij en de anderen reden achter de ambulance aan. 'Het komt goed' zei mama in tranen. Gelukkig kwamen we al snel aan bij het ziekenhuis. Ik werd uit de bus gehaald en ze rende naar de intensive care. Mijn moeder werd tegengehouden door zusters en zeiden dat ze hier moest wachten. '49 reanimatie nu!' werd er gegild. Ik kreeg een AED aan mijn borst en werd gereanimeerd. Na drie stroom schokken was mijn hartslag weer normaal. Ik werd nog even in de gate gehouden maar mocht gelukkig al snel naar de afdeling cardiologie. Eenmaal daar werd ik weer wakker en zag rondom mijn bed allerlei mensen staan. De zuster stuurde de mensen weg en deed het gordijn dicht. 'Ik moet even wat bloed bij je afnemen en een infuus bij je zetten'' zei ze. Ik knikte en liet het gebeuren. Gelukkig was het snel over en liep de zuster weer weg. De gordijnen bewogen en ik zag mijn moeder. ''Hoe gaat het met je lieverd?'' zei ze onrustig. Haar ogen waren rood van het huilen. Ik voelde me haast schuldig. 'Mam, ik ben oké. Ik ga zo gewoon weer naar huis' zei ik rustig om haar rustig te maken. We moesten wachten op de bloedtest maar ik verwachtte niks raars. Ze gaf me een knuffel en een kus op mijn voorhoofd. 'Gelukkig ben je er nog' snikt ze. Ik was verward. Gelukkig ben je er nog? Ik keek haar vragend aan. 'Je was er bijna niet meer lieverd' zei ze terwijl ze uitbarstte in tranen. Ik schrok ervan omdat ik niks heb meegekregen. Ik omhelsde haar hard. Ik moest er ook van huilen. 'Is Michael er?' vroeg ik snikkend. Mijn moeder knikte. 'Moet ik hem voor je halen?' zei ze terwijl ze mijn tranen droogde. Ik knikte en hield haar hand even vast. Ik sloeg een diepe zucht en wachtte op Michael.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Wanneer hij ziet dat haar moeder aan het huilen is weet hij dat het niet goed is. 'Wat is er gebeurd?', vraagt hij, compleet in de war. Wanneer ze in tranen uitbarst slaat Michael zijn armen om haar heen. 'Het komt vast wel goed. Zara is sterk. Het gaat echt goed komen', zei Michael met een klein zuchtje. Hij maakte zich zo een zorgen maar op dit moment moest hij echt zorgen dat haar moeder gekalmeerd werd. Ze was enorm overstuur. 'Ze viel gewoon opeens, ik zag het niet aankomen en toen ging alles weer beter en toen viel ze buiten opnieuw..', zei ze snikkend. Michael snapte niet hoe dat kon gebeuren. Zara leek kerngezond. Ze was in al die tijd dat ze samen waren bijna nooit ziek geweest, laat staan dat ze iets ernstig had gehad zoals iets aan haar hart ofzo. Nee, dat kon hij zich niet indenken. Misschien was er wel al wat gebeurd toen hij uitgezonden was, maar aangezien ze daar niks van gezegd had dacht hij ook dat dat niet het geval was. Wanneer de dokter zegt dat er iemand naar binnen mag laat Michael haar moeder gaan. Die had het veel harder nodig nu, al wou Michael haar nu gewoon zien. Hij maakte zich enorm zorgen nu. Zijn moeder en Lea waren er ook al snel, ook compleet in de war. Michael probeerde iedereen maar te kalmeren, al was dat natuurlijk vrij moeilijk nu. Hij wist zelf niet eens wat er gaande was. Wanneer haar moeder terug buiten komt en zegt dat Zara naar hem gevraagd heeft, mag hij de kamer in. Hij trekt de deur achter zich dicht en stapt langzaam naar haar bed toe. Hij schrikt als hij haar daar zo ziet liggen. Allemaal buisjes. Ze lag er ook zo bleek. 'Liefje.. wat is er toch gebeurd', zei hij zachtjes en hij liep naar haar bed toe. Hij ging op zijn knieën naast het bed zitten en nam voorzichtig haar hand vast waar hij zachtjes met zijn duim over heen ging. Dit zag er echt niet goed uit. Hier was iets flink mis.

Anoniem
Wereldberoemd

MissLisjex schreef:
Zara-Lizzy:

Michael stapte de kamer binnen en ik begon gelijk te huilen. Hij ging op zijn knieën zitten en pakte mijn hand vast. ''Ik viel flauw, ben blijkbaar gereanimeerd maar ik ben nu oké'' zei ik snikkend. Ik boog me voorzichtig voorover en naar hem om hem een knuffel te geven. 'Het komt goed' fluisterde ik zachtjes in zijn oren. Om de situatie wat luchtiger te maken, begon ik over mijn jurk. Niet hoe die eruit zag natuurlijk maar dat ik in eén keer al dé jurk had gevonden. Ik kon niet wachten om het ja-woord aan hem te geven. Maar voordat ik heel het verhaal kon vertellen, kwam de dokter binnen. Hij keek serieus. Is het iets ernstigs? Ik greep Michael zijn hand beet want ik werd er toch wel bang van. 'Wij hebben de uitslag van de bloedtesten. Wilt u dat deze man meeluistert?' vroeg de dokter. Ik knikte en keek bezorgd naar Michael. ''Uit de bloedtesten is gebleken dat er een abnormale stijging van het aantal witte bloedlichaampjes is, maar ook een daling van het aantal rode bloedcellen en bloedplaatjes. Ik vind het vervelend om het uit te vertellen maar u heeft mogelijk leukemie. Wij moeten een scan maken in de MRI om te kijken waar het zich in het lichaam bevindt en of we het nog kunnen behandelen. Daarom willen wij u gelijk meenemen voor een MRI.'' zei de dokter statig. Mijn wereld brak; wat als ik straks ongeneselijk ziek ben en niet meer kan trouwen? Wat als ik straks geen kinderen meer kan krijgen. Mijn tranen vloeide als watervallen uit mijn ogen en ik begon te schreeuwen. Mijn leven lang heb ik hier naar uit gekeken en nu gebeurt dit? Is het me dan zo misgund?

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Hij kwam recht en opende zijn armen om haar zo te kunnen knuffelen. 'Het komt allemaal goed lieverd, dit is gewoon even naar wat er gebeurd is maar we zien wel', zei hij. Hij probeerde haar gerust te stellen, maar zelf was hij ook niet op zijn gemak. Hij wilde zo snel mogelijk weten hoe dit was kunnen gebeuren. 'Je gaat er prachtig uitzien in die jurk van je', zei hij met een glimlach en hij streek met zijn hand door haar haren heen. Hun momentje werd verstoord toen de dokter binnenkwam. Michael keek op. Hij was benieuwd wat de resultaten zouden zeggen. Zijn mond valt bijna open als hij hoort wat de dokter zegt. Dit kon niet waar zijn. Had ze al die tijd niet doorgehad dat het zo ernstig was? Zou ze nog kunnen genezen aan de ziekte? Was er een mogelijkheid dat ze zou sterven? Al deze vragen spookten door zijn hoofd heen, maar het eerste wat hij doet is haar stevig tegen zich aandrukken en met zijn hand over haar rug heen strelen. Ze was zo van streek. Michael voelde zich enorm slecht nu, dat was ook aan hem te zien. De tranen stonden hem in de ogen, en huilen deed hij normaal niet. Hij kon nu echter niet anders. Dit was zo oneerlijk. 'Het komt goed lieverd, dat beloof ik je maar nu is het belangrijk dat je met de dokter meegaat. We moeten weten wat er aan de hand is zodat je snel weer beter wordt', zei hij zacht. Hij moest even slikken. Hij moest sterk blijven nu, anders zou dat alleen maar nadelig werken op haar toestand.

Anoniem
Wereldberoemd

MissLisjex schreef:
Zara-Lizzy:

Mijn bed werd naar de MRI-kamer gebracht. Er werd verzocht om uit het bed te stappen. Ik moest al mijn sieraden uit doen en mijn bh moest ook uit. Er werd uitgelegd hoe de machine werkte en ik moest op een soort tafel gaan liggen. Deze werd dan naar binnen geschoven en ik moest stil blijven liggen. Het ding maakte enorm veel herrie dus mocht ik muziek luisteren. Ik koos voor een nummer wat mij veel kracht gaf. Ik moest even doorzetten en kon dan zo weer in de armen van Michael zijn. Ik dacht alleen maar aan hem. Hoe zou hij zich nu voelen? Gaat hij mij verlaten? Kan de bruiloft nog wel doorgaan? Ik probeerde rustig te blijven terwijl ik in de machine werd geschoven. Na 20 minuten was het klaar en mocht ik terug naar de kamer. De dokter had gezegd dat ik naar huis kon maar natuurlijk wel terug moest komen voor de uitslag. Dit duurde twee weken. Gelukkig kon de bruiloft wel doorgaan. Ik wilde ook dat het door ging. Ik zag Michael weer en vloog in zijn armen. ''De bruiloft kan doorgaan! Over twee weken heb ik de uitslag. Laten we alsjeblieft het beste er van maken, samen.'' vroeg ik hem terwijl ik hem stevig vasthield. Ik wil niet zielig gevonden worden.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Hij drukte nog een zoen op haar voorhoofd voor ze werd weggebracht. Hij liep naar de gang toe waar haar moeder en ook zijn moeder stonden. Lea was alvast naar huis gegaan, die kon alle emoties even niet meer aan. Michael vertelde hen wat de dokter had gezegd en natuurlijk waren ze allebei niet goed van het nieuws. Dat was ook wel normaal. Michael probeerde hen beide wat gerust te stellen en stelde voor dat ze best samen naar huis konden gaan, want dat hij niet wist hoelang het allemaal zou duren en dat het voor Zara vast ook niet simpel moest zijn. Het laatste wat hij wou was dat ze nog meer stress zou krijgen door alles om haar heen. 'Ik beloof dat ik jullie laat weten wat er allemaal gaat gebeuren, wees alsjeblieft veilig op de weg naar huis', zei hij en hij gaf zowel zijn eigen moeder als haar moeder een knuffel. Nu was het wachten tot Zara terug was. Hij liep terug de kamer in, zette zich op de vensterbank neer en keek naar buiten toe. Het leek een eeuwigheid te duren, en hij springt dan ook op wanneer ze terug de kamer inkomt. Hij opent meteen zijn armen wanneer ze aangelopen komt en drukt haar stevig tegen hem aan. Hij wou haar gewoon niet meer loslaten nu. Dit was allemaal zo beangstigend, het idee dat hij haar binnenkort kwijt kon zijn. 'We gaan er het beste van maken, beloofd', zei hij en hij drukte een zoen op haar lippen. 'Kleed je maar om dan gaan we naar huis toe', zei hij. Hij zou haar thuis goed verwennen, dat zeker. Hij wou zo snel mogelijk uit het ziekenhuis zijn, het gaf hem geen fijn gevoel.

Anoniem
Wereldberoemd

MissLisjex schreef:
Zara-Lizzy:

In de auto onderweg naar huis was er een doodse stilte. Ik durfde niks te zeggen want alles zag er zwart uit. De vrolijkheid van vandaag is compleet verdwenen. Er groeit iets in mij wat dodelijk kan zijn. Ik had liever iets in mij groeien wat mij gelukkiger maakte. Toen we thuis waren, liep ik zachtjes de auto uit. Ik opende de deur en zag wat post liggen. Ik raapte het op en zag een brief aangeschreven voor ons erbij liggen. Ik opende het en zag dat het een kaartje was van onze kennissen. Ze konden helaas niet aanwezig zijn bij de bruiloft. De tranen schoten gelijk in mijn ogen. Niet omdat zij niet konden komen maar dat alles nu onzeker was voor ons. Ik gooide de kaart op de grond en rende naar boven. Daar plofte ik op bed en sloeg ik in mijn kussen. Waarom ik? Ik had nog nooit zo hard gehuild. Ik keek Michael aan en schaamde me dood. Wat zou hij wel niet van mij denken nu? 'Kan je niet langer thuisblijven?' vroeg ik voorzichtig. Ik wist dat ik nu iets van hem zou vragen wat eigenlijk niet kon. Ik begon nog harder te huilen. 'Straks ben ik hier alleen en sterf ik alleen in dit huis terwijl jij weg bent'' zei ik boos.

@Orpgfan1

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld