Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

It's been a long, long time

Account verwijderd

schreef:
Michael is woedend. Het enige wat hij wou op dit moment was gewoon terug naar huis gaan, weg van dit gebouw en die vreselijke vent. Waarom kon hij niet gewoon zelf de tijd terug in gaan en het gaan oplossen, de schade waar Michael en de jongedame niets aan konden doen. Zij moesten nu opdraaien voor iets waar ze geen aandeel in hadden, dat is gewoon oneerlijk. Hij ging er beslist niet mee akkoord al besefte hij ergens wel dat hij daar waarschijnlijk niet echt een keuze in zou hebben. Verbaasd kijkt hij op als hij haar stem hoort. Een momentje? Hij kijkt toe hoe ze hem meetrekt, weg uit de kamer. Hij zucht even. Het was in ieder geval beter om even terug in de wachtzaal te zijn. Hij kon de man wel vervloeken op dit moment, al wist hij dat hij dan flink in de problemen zou raken, en daar had hij dan ook geen zin in. Hij luistert naar haar, en voor het eerst heeft hij het gevoel dat ze hem toch lijkt te begrijpen, dat ze er hetzelfde in staat en dit ook helemaal niet wilt, maar dat het wel zal moeten. 'Ik weet dat we geen keuze hebben maar het is frustrerend dat hij ons lot nu in zijn handen heeft. Besef je dan niet dat we misschien niet levend zullen terugkeren? Wat als ze erachter komen in het verleden dat we daar niet thuis horen? We hebben het over de Middeleeuwen, daar zijn ze niet vies van een stelletje verraders op de brandstapel gooien. Ik wil terug thuis geraken', zei hij. Het gaf hem een naar gevoel in zijn buik, de woorden die hij net had uitgesproken. Het denken was iets maar nu hij het had gehoord, uit zijn eigen mond dan nog, maakte hem ongemakkelijk. Aan de andere kant, het zou inderdaad een kans zijn om de donkere kant weer in een goed daglicht te brengen. Als het zou lukken, dan zou hij met open armen onthaald worden en zou hij de eer van zijn soort kunnen verdedigen. Dat klonk ook niet slecht. Alleen het risico dat eraan verbonden was maakte hem angstig. 'We gaan elkaar moeten helpen, anders gaat het niet lukken. En je gaat me wel moeten vertrouwen', zei hij vastberaden. Zonder vertrouwen zouden ze niets zijn, en hij moest er zeker van zijn dat ze hem zou kunnen vertrouwen ondanks zijn afkomst. Zonder die bevestiging zou hij niet terug naar binnen gaan, en niet toestemmen in het plan.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Maggie is blij dat de jongen niet boos is geworden toen ze hem de ruimte uit had getrokken. Ze denkt dat als hij daar was gebleven, de baas zijn beveiliging had moeten roepen. Ze fronst als ze hoort wat de jongen zegt. Hij heeft inderdaad een punt, het leven voor de mensen die magie hadden is nu heel anders dan in de middeleeuwen waar we nog heksen genoemd werden, een rij voor een enorm vuur waar we dan op gegooid moesten worden. Inderdaad een beeld dat ze haar niet in haar hoofd wou halen. "Ik snap je volledig, maar wij hebben zoveel meer kennis over magie. Na al deze tijd hebben we nieuwe dingen geleerd." Hopelijk kwamen wij dan snel genoeg uit situaties waar je niet bepaald in wou zitten. Ze wou niet zeggen dat ze niet bang was, het tegenovergestelde zelfs, maar toch had ze een gevoel dat de twee het wel aan kunnen. Vertrouwen.. Vertrouwen.. Maggie ademt diep in. Ze wilt hem vertrouwen, natuurlijk, anders komt er niks van deze missie, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. In alle twintig jaar dat ze leeft heeft ze alleen maar te horen gekregen hoe gevaarlijk de donkere magie nou echt was.

Ze oogt de jongen even. Als hij haar iets aan had willen doen, had hij dit dan niet al gedaan? Er was nu geen enkele beveiliger om hen heen, hij zou zo de kans kunnen hebben. Lichte en donkere magie apart was al sterk, maar samen zijn ze praktisch onverslaanbaar. Ze kijkt naar de grond en dan terug naar de jongen voordat ze knikt. "Het gaat.. moeilijk worden, maar we kunnen dit. We moeten wel, we gaan er samen heen, we komen samen terug." Hoe intimiderend ze hem dan ook vindt, hij moet ook een kans krijgen om het op te nemen voor de donkere magie. "Laten we het dan maar beloven." Ze steekt haar hand uit naar de jongen met een kleine glimlach. "Ik denk ook dat we maar gauw terug moeten. We kunnen elkaar zo wel leren kennen. We hebben heel wat tijd voor ons."

@Mararosa

Account verwijderd

schreef:
Hij wachtte geduldig op een antwoord, een antwoord wat voor hem van groot belang zou zijn. Zonder vertrouwen zou hij er gewoon niet aan beginnen. De komende tijd zouden ze een getrouwd koppel moeten spelen, en daarvoor zou ze hem dus echt wel moeten vertrouwen. Hij hoopte maar dat alles goed zou verlopen en dat ze er snel zouden achter komen wat het grote geheim nu precies is. Waarom er in geen enkel boek wat te vinden is over de splitsing tussen donker en licht. Niemand leek het deze tijd te weten, en het was aan hun om nu te gaan uitzoeken wat daar de reden voor was. Hij knikt tevreden bij haar antwoord, dat volstond wel. Hij verwachtte ook niet dat ze opeens beste vrienden moesten worden of dat ze totaal geen wantrouwen meer hadden, maar dit was wel een goede basis van waaruit ze konden vertrekken. 'Het komt goed. Het gaat zwaar worden maar we krijgen er hopelijk wel wat bevestiging voor in de plaats', zei hij. Zonder aarzelen schudde hij haar hand en keek vervolgens richting de deur van het kantoor. 'Laten we er maar aan beginnen dan, ik wil zo snel mogelijk weg bij die vent', zei hij waarna hij richting het kantoor liep en de deur opende. 'Dus, waar beginnen we', reageerde Michael. Hij zou niet meer gaan zitten. 'Jullie kunnen je nu transformeren. Maak het gepast voor die tijd. Wanneer jullie aangeven dat jullie er klaar voor zijn stuur ik jullie naar het verleden. Jullie zullen in een bos terecht komen, tussen het dorp en het kasteel in. Jullie moeten dan recht door het bos en zullen zo bij het kasteel uitkomen, waar jullie aankloppen en zorgen dat jullie er binnen mogen'. Michael knikte, dat zou wel moeten lukken. 'En dan?', vroeg hij. Binnen geraken was een ding, maar wat volgde dan? 'Jullie zullen werk krijgen. Probeer bij elkaar in de buurt te blijven en de mensen wat te observeren. Zorg vooral dat jullie je goed houden bij de mensen daar, vertrouwen betekent informatie. En wanneer mogelijk, probeer bij de hogere rangen terecht te komen. De bovenste laag van de maatschappij wist in die tijd altijd wat meer'. Dat zou wel een uitdaging worden. Ze moesten namelijk maar doodnormale boeren spelen. 'Dan zullen we ons maar klaarmaken', zei hij, nadat de uitleg erop zat.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Ze giechelt als ze hem hoort praten, hij is in ieder geval wel enorm eerlijk en zegt wat hij denkt. Ze hoopt maar dat het goed gaat komen, van mensen die elkaars naam nog niet weten naar een getrouwd stel is moeilijk om te doen. Samen met hem loopt ze het kantoor weer binnen. Ze heeft besloten om hem maar meestendeels te laten praten, hij ziet er wel uit alsof hij weet waar hij het over heeft en bovendien, hij heeft hier misschien wel meer moeite mee dan dat ze zelf doet. "Werk in het kasteel?" Ze hoopte bijna dat ze een prinses kon zijn, maar alleen in een kasteel zijn lijkt haar al enorm leuk. Misschien kon ze in de keuken helpen, dat is iets dat ze wel ziet zitten. Bij de bovenste laag komen kon nog moeilijk worden, maar zonder vertrouwen was het al helemaal een onhaalbaar doel. Ze knikt als hij klaar is met uitleggen en kijkt naar de jongen. "Dat zullen we dan inderdaad maar doen."

Ze kijkt even om zich heen voordat ze haar handen tegen elkaar wrijft en haar ogen sluit. Even denken, wat draagt iemand uit die tijd precies? Voordat ze het weet ziet ze een fel licht voor haar ogen en als ze die weer opent, heeft ze haar nieuwe outfit aan. Kleding veranderen op deze manier had ze wel vaker gedaan, bijvoorbeeld bij die ene keer waar ze per ongeluk haar thee over haar shirt had laten vallen. In plaats van het jurkje dat ze voorheen aan haf, draagt ze nu een lange jurk. Over deze jurk draagt ze een korset samen met een schort. Haar schoenen waren niet meer de laarsjes maar in plaats daarvan platte, zwarte schoentjes. Maggie kijkt naar de baas die haar een knik geeft. Goedgekeurd.

@Mararosa

Jurk

Account verwijderd

schreef:
Michael knikte instemmend en keek vervolgens opzij. Hij was benieuwd wat ze zou gaan doen, hoe ze er na haar transformatie uit zou zien. Zelf had hij ook wel een idee. Hij was altijd heel erg gefascineerd door de geschiedenis en hoe de mensen zich per tijd gedroegen. Hij wist dan ook wel wat voor kleding hij kon verwachten, en hij is dan ook niet verbaasd bij het zien van haar nieuwe tenue. Hij bekijkt haar even volledig en knikt dan goedkeurend. Nu was het zijn beurt. Hij sluit zijn ogen waarna hij zijn handen in elkaar sluit. In zijn hoofd wist hij perfect wat hij moest bedenken, en al snel werd het dan ook in werkelijkheid zo. De boeren in die tijd hadden niet de luxe als man om in chique kleren rond te lopen, en daar hield hij zich dan ook aan. Een paar lederen sandalen, een losse broek en een soort linnen overhemd met simpele bretellen. Daarnaast had hij ook nog een soort petje op zijn hoofd. Het soort ouderwetse platte soort pet wat typisch was voor die tijd. Hij opende zijn ogen en bekeek zichzelf voor even. Dit was zo vreemd. Ook het feit dat ze beide zo jong zijn en nu een getrouwd koppel moeten gaan spelen, wat in die tijd gebruikelijk was. Daar kon je niet wachten tot de half 20 om zelf een partner te vinden en daar mee te trouwen. In die tijd werd je partner voor je gekozen en moest je wel op tijd trouwen, om op jezelf te kunnen gaan wonen en een eigen boerderij te onderhouden. Hij keek op naar de man, die nog steeds goedkeurend aan het knikken was bij hun nieuwe uiterlijk. Michael zou niet zeggen dat hij hier meteen aan kon wennen, maar hij was al blij dat ze niet terug naar de oudheid moesten gaan en hij in een of andere arena moest gaan staan als gladiator. Michael deed thuis erg veel buiten, hij was dan ook best wel handig en sterk en hoopte dat te kunnen gebruiken om in het kasteel te kunnen werken. 'Ik denk dat jullie er klaar voor zijn en dat het maar tijd is om de opdracht in gang te zetten. Ik geloof dat jullie dit tot een goed einde kunnen brengen, daar ben ik werkelijk van overtuigd', zei hij nog. Michael kon het niet veel schelen wat hij daarvan dacht. Voor hem was het belangrijkste dat hij de eer van de zwarte magiërs kon gaan verdedigen, en moet goed nieuws hopelijk naar huis komen.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Maggie glimlacht als ze de jongen in zijn nieuwe kleding ziet. Als de twee naast elkaar staan, zou je bijna denken dat je al door de tijd gevlogen bent. Dat is toch wel iets dat haar nog nerveus maakt. Door de tijd heen gaan heeft ze nog nooit geprobeerd, ze weet niet eens zeker of ze dat wel kan. Iets aan de duistere magie was ook wel fascinerend. Misschien omdat ze het eigenlijk nog nooit had gezien, misschien omdat het zo anders was dan dat ze zelf deed. Hoe dan ook, ze is onder de indruk van hoe verschillend het nou is. Haar blik valt weer op de baas die achter zijn bureau staat. Hopelijk had hij gelijk, tenminste iemand die volledig overtuigd was.

"Ik zou graag hier het tijdreizen willen doen, maar ik heb niet het gevoel dat dit de geschikte ruimte is." Hij zwaait zijn hand en de deur vliegt open. Daarachter staan al twee mannen op ons te wachten. Maggie kijkt naar de jongen en dan weer naar de gang voordat ze erheen lopen. De baas volgt, voordat ze het door heeft stoppen ze voor een grote deur. Na het indrukken van een code gaat deze ook open en voor haar ziet ze het dan. Een soort portaal met een platform, buiten dat een vrij lege kamer. Nu wordt ze toch wel bang. Ze ademt diep in en wrijft haar handen tegen elkaar. Ze kijkt even op naar de jongen, was hij net zo nerveus als haar?

@Mararosa

Account verwijderd

schreef:
Ze moesten van ruimte verplaatsen, dat werd al snel duidelijk. Dat had Michael ook wel verwacht. Hij had gelezen over tijdreizen, maar hij had het nog nooit zien gebeuren. De beschrijvingen leken indrukwekkend en hij was dan ook benieuwd hoe het zou zijn als je het zelf doormaakte. Hij volgde de man door de deur, naar een andere kamer toe. Hij bleef even toen de deur openging en een glimlach vormde zich om zijn lippen. Nu hij het zo zag kwam er een soort spanning in zijn lichaam. Hij was dan wel op een opdracht, het zou hem wel de kans geven om het verleden te kunnen bestuderen, iets wat hem toch wel interesseert. Hij keek naar Maggie die duidelijk wat angstig was; wat hij wel kon begrijpen. 'Het komt goed, geloof me. Ik heb hierover gelezen. Het is snel, je voelt er niets van. Voor je het weet zijn we er al. Kom', zei hij geruststellend, waarna hij de kamer inliep en het portaal van wat dichterbij bekeek. Hij streek er kort met zijn hand over, waarna hij zijn blik op de man richtte. 'Moet ik hier plaatsnemen?', vroeg hij waarna hij op de ronde schijf in het midden ging staan en even naar boven keek, naar de binnenkant van het portaal. 'Ja dat is perfect. Je kan gewoon zo blijven staan. Tijdens de overgang is het belangrijk om het portaal niet aan te raken. Dat moet je onthouden, voor de rest kan er niets misgaan', vertelde een van de andere mannen in de kamer. Michael knikte instemmend, als teken dat hij begreep wat er aan het gebeuren was. Hij keek voor zich, naar Maggie en gebaarde naar haar. 'Het gaat echt goedkomen, zoals je hoort, er kan niets fout gaan. Voor je het weet zijn we middeleeuwse boeren', zei hij. Waarschijnlijk vertrouwde ze hem nog niet volledig, maar hij wou zijn best doen om haar toch een beetje een zeker gevoel te kunnen geven. Zelf had hij ook twijfels bij alles, maar hij wou van dit deel het beste maken. Het kon een hele leerervaring worden, en daar stond hij wel weer voor open. Wat avontuur.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Maggie kijkt naar Michael. Voor iemand uit de duistere kant, leek hij helemaal zo gemeen niet. Nu gelooft ze niet alles dat er gezegd werd over ze, maar toch had ze wel wat gemeens verwacht. Ze glimlacht klein en kijkt naar de enorme machine. Snel, niks van voelen.. Het klinkt eigenlijk te goed om waar te zijn. Zijn woorden helpen wel, maar alsnog kan ze het niet laten om verbaasd te zijn met hoe rustig hij er mee om ging. "Niet aanraken. Okay, gewoon.. Niks aanraken." Praat ze tegen zichzelf. Ze schaamt zich toch eigenlijk wel voor hoe zenuwachtig ze eigenlijk is. Haar blik valt dan op Michael die een gebaar maakt. Ze lacht kort en knikt daarna. "Middeleeuwse boeren."

Na even diep in te ademen stapt ze dan ook langzaam op de schijf. Niks aanraken, dan komt het allemaal goed. "Dit is niet te dichtbij, toch?" Mompelt Maggie. Ze kan maar niet zeker genoeg zijn, misschien houdt hij helemaal niet van mensen die dicht op hem staan. De mannen lopen naar een hoek in de ruimte. De muur staat vol met knopjes en kleine schermpjes, blinkende lampjes en koorden die leiden naar het platform. "Zijn jullie er klaar voor?" Nou, eigenlijk niet. Ze kijkt naar Michael en dan weer voor zich uit. "3.. 2.. 1.." De rest hoort ze niet meer, Een flits die net zo snel weg gaat als dat hij gekomen is. Maggie haar ogen zitten strak dichtgeknepen en haar handen zitten in vuisten. Oh god, is het gelukt?

@Mararosa

Huisje

Account verwijderd

schreef:
Hij kijkt toe hoe ze naast hem komt staan. Hij was opgelucht dat ze er ook zo vlot mee omging, ondanks de zenuwen die ze beide wel hadden. Dat was ook normaal. Vanmorgen hadden ze beide nog een normaal leven, en nu opeens zijn ze hier en gaan ze tijdreizen om het grote mysterie der magiërs te gaan oplossen. Hij kon niet ontkennen dat het hem ergens wel trots zou maken als hij dit tot een goed einde zou brengen. Zijn broers zouden zo onwijs trots op hem zijn, en de rest van zijn omgeving. Het gaf hem een warm gevoel vanbinnen. Normaal had hij niet veel bevestiging nodig over de dingen die hij deed, maar dit zou wel mooi zijn. 'Het is prima, geen zorgen', zei hij, waarna hij weer voor zicht uit keek. Hij voelde de adrenaline door zijn lijf gieren, en bij de woorden van de man knikt hij dan ook. Hij voelde zich klaar, al had hij geen idee wat hij moest verwachten. In zijn hoofd lijkt hij af te tellen, waarna er een flits volgt. Hij sluit zijn ogen tegen het licht, en voelt voor de rest weinig. Een flits, dat was het. Even aarzelt hij maar al snel opent hij zijn ogen. Verbaasd kijkt hij rond maar hij kan een glimlach niet onderdrukken als hij ziet dat het gelukt is. Hier stonden ze dan, vlak voor een klein huisje aan de rand van het dorp. Hij keek naar Maggie, die nog steeds haar ogen gesloten hield, en voorzichtig tikte hij op haar schouder. 'We zijn er, je kan kijken. Het is gelukt', zei hij en enthousiast liep hij gelijk naar de deur toe van het huisje, die hij voorzichtig openduwde. Het zag er bewoond uit, maar toch was er in de verste verte niemand te zien. Dit hoorde waarschijnlijk bij het hele plan, dit moest hun huis voorstellen waaruit ze morgen zouden vluchten. Door de kier van de deur keek hij naar binnen, maar al snel duwde hij de deur volledig open. Het overviel hem, het was zo anders dan hij kende. 'Dit moet je zien, kom', zei hij verwonderd, en hij zette een eerste stap naar binnen toe.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Ze schrikt even als ze op haar schouder getikt wordt maar luistert dan toch. Als ze haar ogen opent ziet ze inderdaad dat ze niet meer in dezelfde ruimte zijn. In plaats daarvan staan ze in een houten huis, een soort woonkamer met een keuken erin. Langzaam neemt ze stappen achter hem aan als hij haar roept. Al snel staat hij buiten, het moet dan wel veilig zijn. Maggie loopt dan ook naar de deur voordat haar mond open valt. Buiten het huis was een enorm bos. Bomen en planten overal en ergens hoort ze zelfs planten stromen. Ze gaat naast Michael staan en lacht dan eventjes.

"Hier zou ik wel aan kunnen wennen." Ze neemt wat stappen vooruit en kijkt om haar heen. Naast het huis staat een klein, schuin dakje met stukken hout eronder, vast om het huis warm te houden. Naast dat en de stoel die op de veranda staat, was er vrij weinig. Behalve de natuur. De natuur was enorm mooi en Maggie had nog nooit zoiets gezien. In de tijd waarin ze zelf leeft waren er meer gebouwen dan natuur. Ze valt neer op haar knieën en kijkt naar het kleine veldje met bloemen voor haar. Ze plaatst haar vingertoppen ligt op een stukje grond naast de bloemen waar er nog meer beginnen te groeien. Ze giechelt voordat ze er één plukt. Wat een leven.

@Mararosa

Account verwijderd

schreef:
Met een tevreden glimlach liep Michael naar buiten toe, waar hij de prachtige omgeving in zich opnam. Dit was werkelijk heerlijk. Alsof hij voor het eerst in zijn leven op een soort vakantie was .Hij was het wel gewend om in het bos te wonen. Bij hem thuis grensde er een bos aan zijn tuin. Hij woonde in het zuidelijke deel en daar was dat wel zo normaal om zo te wonen. Toch was het anders. Hier was het allemaal indrukwekkender, grootser. Hij nam het allemaal in zich op, en keek vervolgens naar de stapel hout die onder het afdak lag. Binnen moest er vast een houtkacheltje zijn, dat zou hij gaan bekijken. 'Geniet maar van het uitzicht, ik ga bekijken hoe ik dat huis kan warm krijgen tegen vanavond. De lucht ziet er uit alsof het nog zwaar gaat afkoelen', zei hij terwijl hij even naar buiten keek. Hij zag hoe ze genoot van de omgeving, en hij besloot dan intussen ook het huis wat te gaan bekijken. Hij nam een paar stukken hout onder zijn armen, en liep er mee naar binnen toe, waar hij in het midden van de kamer het kacheltje zag staan. Het hout plaatste hij er in. Iets om het aan te maken was er niet in de buurt. Gelukkig had hij zijn krachten. Die donkere magie kon dan toch van pas komen. Hij houdt zijn handen boven het hout en glimlacht tevreden wanneer hij een klein lichtpunt en vervolgens kleine vlammetjes ziet ontstaan. Het zou nog wel even duren voor het goed ging branden, maar dat was geen probleem. Tevreden sloot hij de gleuf van het kacheltje zodat er niets zou doorbranden, waarna hij het huisje even bekeek. Het was een grote ruimte vanbinnen. Er stond een tafel met stoelen aan, er lag een groot matras, er lag wat gepekeld vlees en groenten die ze zouden kunnen eten vanavond. Alles wat je nodig had was hier, daar was hij tevreden mee.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Ze knikt en kijkt kort naar hem op met een glimlachje. Het leek even alsof de opdracht niet bestond, alsof ze op een soort vakantie is. Dan kijkt ze op, de lucht verderop ziet er inderdaad uit alsof het gaat regenen, je kan niet voorzichtig genoeg zijn. Nu weet ze niet hoe goed de huizen vroeger gebouwd werden, maar of ze net zo waterdicht zijn als huizen nu vraagt ze zich af. Als Maggie eerlijk moet zijn, ze wou dit huis nu al niet verlaten. De omgeving, het huis zelf. Nu weet ze dat ze in een heel ander tijdsperk zit, maar toch is er iets dat huiselijk voelt. Ze plukt een paar van de nieuwe bloemetjes en weeft die dan aan elkaar. Voordat ze het weet heeft ze een klein kettinkje in haar handen, stevig geworven met de bloemetjes. Ze had dit als kind altijd gedaan, bloemenkroontjes gemaakt. Toen groeide er altijd de mooiste bloemen recht voor het huis. Ze staat op en veegt wat zand van haar rok af voordat ze eventjes rilt. De jongen had gelijk, het werd al een stukje kouder dan voorheen.

Ze loopt naar de deur, bloemenkroontje op haar hoofd voordat ze de deur opent en dan weer achter haar sluit. Gelukkig is het binnen een stuk warmer. Ze draait haar hoofd om op haar horloge te kijken, maar die is natuurlijk weg. Ze ademt even diep in en gaat dan zitten naast de kachel. Maggie neemt het huis even in, het is best schattig. Niet wat ze gewend is, maar het is zeker fijn om even ergens anders te zitten. "Ik had bijna verwacht dat hij ons midden in een boom zou achterlaten," giechelt ze dan. "Hoe heb je dat vuur trouwens aan gekregen? Ik zie nergens aanstekers of lucifers." Misschien had hij de lucifer ook in het vuur gegooid, maar nog zag ze het doosje niet. "Oh, dom van mij! Ik heb me helemaal nog niet netjes voorgesteld!" Ze slaat zichzelf even op haar voorhoofd voordat ze haar hand uitsteekt. "Maggie."

@Mararosa

Account verwijderd

schreef:
Het vuur begon stilaan beter te branden. Maar goed ook. Het huis leek hem niet super geïsoleerd te zijn. Wanneer ze binnenkomt kijkt hij op en glimlacht even. 'Dit ga ik wel even doen, voor de veiligheid maar', zei hij. Het huis had geen slot aan de deur, en zo comfortabel voelde hij zich nu niet. Hij wou niet dat er in de nacht iets met Maggie of hijzelf zou gebeuren, en hij wou dus zeker zijn. Een klomp hout wist hij voor de deuropening te plaatsen, zo dat je langs buiten niet zomaar naar binnen kon komen. 'Dat is wat veiliger, voor de nacht. Ik wil geen risico nemen', zei hij waarna hij terug naar het vuur liep en goedkeurend knikte. 'Wel waar die donkere magie allemaal goed voor kan zijn. Veel handiger dan lucifers om aanmaakblokjes. En je moet het niet meezeulen, het is altijd op zak', zei hij tevreden. Hij nam plaats aan het vuur en keek even naar de vlammen, waarna hij zijn blik op haar richtte. 'Michael', zei hij en hij nam haar hand vast die hij lichtjes schudde. Het waren rare omstandigheden maar hij wou er wel gewoon het beste van maken. Ze moesten de komende tijd nauw samenwerken en hij wou dan ook een goede band opbouwen. Dat zou hun verhaal geloofwaardiger maken, het zou een goed effect hebben op de opdracht, hij zou haar kunnen vertrouwen, en bovendien is het ook gewoon aangenamer om iemand in de buurt hebben waar je op kan rekenen als dat nodig is. 'Het spijt me trouwens, van daarstraks. Het was niet persoonlijk bedoeld. Het is gewoon frustrerend, het hele systeem. Hoe er met mensen wordt omgegaan. Dus neem het niet persoonlijk, dat was nooit de bedoeling', zei hij. Hij voelde zich er nu wel lullig over hoe hij zich had gedragen. Dat had zeker geen goede indruk nagelaten. 'Wel we moeten een getrouwd koppel spelen binnenkort dus vertel maar wat over jezelf. Ik denk dat dat wel handig kan zijn', zei hij vervolgens tevreden.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Ze knikt. "Ik heb geen idee hoe mensen hier zijn," ze haalt haar schouders op. Ze vindt het wel fijn dat hij er zo aan denkt. Ze wrijft haar handen even samen en ademt diep in. Ze kijkt op naar hem als hij naast het vuur gaat staan en dan zelf ook plaats neemt. Ze giechelt dan, ze heeft nog nooit echt contact gemaakt met donkere magie, al is het wel enorm fascinerend. Zelf heeft Maggie het nog nooit geprobeerd, zo een vuur aan maken, maar ze denkt ook niet dat ze dat echt kan. Ze knikt. Michael. Dat was een naam die ze wel kan onthouden. Snel schudt ze haar hoofd. "Nee joh, ik snap je wel. Wat ik weet wordt de donkere magie al jaren gezien als slecht. Ik snap je reactie volledig. Je moest eens horen wat mijn ouders wel niet zouden denken als ze ons hier zo zagen!" Haar ouders waren enorm lief.. Tegen de lichte magie. Duistere magie was niet hun ding en ze keken neer op iedereen die het gebruikte. Dit gaf het resultaat van Maggie haar angst, maar hoe langer ze rond Michael zit, hoe minder ze er last van heeft. Zelf is ze van het 'eerst zien, dan geloven'.

Getrouwd koppel. Ze vindt het nog maar raar. Ze lacht even om zijn opmerking en knikt dan. "Even denken.. Ik woon met mijn vader en moeder, mijn broer is al een tijdje het huis uit. Woont met zijn vriendin. Ik ben ook naar school gegaan en ik zou eigenlijk een moestuin bouwen vandaag." Ze vraagt zich af hoe het met haar ouders is nu. Ze mist thuis best wel, al is de plek waar ze nu is tot dit moment nog helemaal niet erg. "En jij? Hoe is het leven in de duistere magie?" Ze is echt benieuwd, ze kan eindelijk een gesprek hebben met iemand van de andere kant zonder bang te moeten zijn dat iemand haar ook maar ziet.

@Mararosa

Account verwijderd

schreef:
Michael knikte instemmend. 'Ik wil niet meteen wantrouwen maar we zitten hier in een andere tijd, een andere omgeving. Ik wil niet dat er iets met ons gebeurt, dus we kunnen maar beter voorzichtig zijn tot we in het kasteel zijn. Vanaf dan zitten we wel goed denk ik', zei hij, om haar toch gerust te stellen. Michael kon zich ook wel best verdedigen, zeker met zijn magie, dus hij zou haar ook wel kunnen beschermen moest er toch iets gebeuren, al vermoedde hij wel dat het een rustige nacht zou worden hier zonder al te veel problemen. Hij keek naar haar toen ze dat vertelde en knikte instemmend, dat had hij ook wel verwacht. Mensen van de lichte kant kregen een bepaald beeld mee van de donkere kant. Omgekeerd was dat niet anders. De lichte magiërs werden er afgeschilderd als betweters, bange wezens die hun magie niet optimaal konden benutten, mensen die te bang zijn om een mening te hebben en daarom al hun onzekerheden afreageren op de donkere kant. 'Ik kan niet ontkennen dat ik al voor wat problemen heb gezorgd met de lichte magie, maar dat is ook maar een reactie op een actie. Het zal goed zijn als het verleden uitwijst dat we gewoon gelijken zijn. Dan kan dat gedoe stoppen en kan iedereen gewoon normaal doen tegen elkaar, in zover dat gaat lukken', zei hij. Hij luisterde naar haar verhaal. Haar situatie, haar plannen. Hij glimlachte. 'Wel ik woon samen met mijn broers, in het zuidelijke aan de rand. Vlak bij het bos dus een beetje zoals hier. Verder werk ik voor de overheid van donkere magie. Ik bestraf mensen die slechte dingen doen met duistere magie. Vloeken en dat soort dingen. Ik gebruik dus het kwaad om kwaad te bestrijden, zo kan je het zien', zei hij. Veel stelde het in zijn ogen niet meer voor, al kon hij er wel dingen aardig mee veranderen. 'We moeten een verhaal verzinnen voor als we aan het kasteel komen. We zijn een getrouwd koppel maar we moeten ook een achtergrondverhaal hebben voor als ze ons vragen gaan stellen. Hebben we familie, waarom zijn we gevlucht, wat willen we doen binnen het kasteel?', begon hij luidop na te denken. Het waren vragen waar ze een antwoord op moesten hebben.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld