ORPG ~ Meet me where the end begins - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Meet me where the end begins

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica hield haar blik strak op de weg gericht. In haar gedachten keek ze even terug op wat ze allemaal gezegd had, of ze geloofwaardig was overgekomen, of er zeker geen andere mensen in de bank aanwezig waren geweest. Veronica had altijd het reflex om veel te ver te gaan nadenken over zaken die er eigenlijk helemaal niet toe deden. Al waren er meer mensen in de bank geweest, dan nog hadden ze gewoon het geld kunnen meenemen. Als ze niet volledig geloofwaardig overgekomen was, dan had hij haar niet zo uitgebreid proberen versieren en haar een drankje aangeboden, waarna hij er ook nog eens op stond om elkaar opnieuw terug te zien. Alles zat gewoon goed, alles was gewoon goed verlopen, en misschien moest ze daar voor nu maar gewoon genoegen mee nemen. Dit soort klussen kon ze niet elke dag doen, en deze hoeveelheid geld zou ze dan ook niet zomaar elke dag kunnen verdienen, en ze vond dat ze daar nu best even aan mocht denken en genieten, in plaats van de hele tijd te moeten piekeren. Wat ze met het geld zou doen wist ze nog niet. Er waren niet meteen zaken die ze gelijk wou hebben, die ze perse nodig had, en ze dacht dan ook dat ze het geld voor een langere tijd zou bijhouden. Dat ze nog wat andere klusjes zou proberen regelen met Edward zodat ze steeds meer geld kon verdienen, dit kon opsparen, om zo snel mogelijk een eigen plekje te krijgen en toch geld over te houden om aan haar familie te geven. Al het geld wat Veronica verdiende als serveerster zat al in een spaarkas voor haar gezin, en die zouden hier dan ook wel een tijd mee toe komen, en ze zou dan ook niets vertellen over het geld wat ze net verdiend had. Als eerste omdat ze dan een uitleg moest gaan geven van waar het geld kwam. Niet dat het haar moeder zou interesseren waar het vandaan kwam. Geld was geld en hoe Veronica het zou krijgen maakte haar moeder weinig uit. Die was altijd veel meer met haarzelf bezig geweest dan met haar kinderen. Op een bepaalde dag had ze Veronica zelfs gevraagd om haarzelf te prostitueren, omdat daar veel geld mee te verdienen zo zijn. Vanaf dat moment wist Veronica dat ze op andere manieren aan geld moest komen, en snel. Haar moeder was namelijk tot alles in staat om geld binnen te krijgen, zelfs als ze daar haar eigen kinderen in moest betrekken. Veronica kijkt op wanneer ze Edward hoort, en met een glimlach neemt ze haar deel van het geld aan, wat ze gelijk wegstopt in de handtas die ze bij zich droeg. Thuis zou ze het een veilige plek geven, maar voor nu was dat de plek waar haar geld het beste bewaakt bleef. Dicht bij haar. 'Bye Edward', zei ze met een tevreden glimlach, en ze klom uit de wagen. Kort streek ze een plooi uit haar rok waarna ze nog even naar de wagen keek, van waaruit Edward gelijk naar zijn woning liep en verdween. Het was een goede dag geweest, en ergens vond Veronica het dan ook spijtig dat ze nu naar huis moest, waar ze waarschijnlijk haar zusjes nog wakker zou aantreffen en haar moeder die weer op de sofa zou liggen, levenloos voor haar uit aan het staren. Veronica zou haar goede bui echter niet laten verpesten, dat stond vast. Ze keek op toen ze een stem hoorde, en glimlachte tevreden toen ze zag dat het de man was die eerder bij haar in de wagen had gezeten, en mee had gewerkt aan het plan. 'Yeah, I guess we can walk together, John I think it was?', zei ze met een glimlach terwijl ze haar hand uitstak. 'I'm Veronica', stelde ze zichzelf voor.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De buiten lucht die John raakte eenmaal ze weer buiten stonden was een fijn gevoel, een koude lucht tegen zijn door adrenaline opgewarmde huid. De adrenaline kick die hij door deze overval gekregen had was langzaam aan het afzakken, maar liet John echter wel achter met het gevoel alsof hij aan het zweven was. Een sterk gevoel van kalmte trok zich door zijn lichaam. John betwijfelde of hij zich ooit echt zo speciaal gevoeld had, zonder het gebruik van drugs dan natuurlijk. Het vertrek van de twee mannen liet John achter samen met de vrouw die mee gedaan had met de overval. Hij zag niet vaak vrouwen in deze wereld, en de vrouwen die zich wel hierin mengde waren vaak de vrouwen van criminelen, niet de criminelen zelf. Persoonlijk was John er van overtuigd dat het niet uit zou hoeven maken wat voor geslacht je was, als je je baan maar goed kon doen. Dat was waar het echter om ging in het einde. Hij was er heilig van overtuigd dat wat er in je broek zat geen invloed had op hoe goed je een overval kon plegen.
John besloot haar maar te vragen of ze zijn richting ook op moest. Het was niet een al te gekke vraag als je het hem vroeg, samen lopen was gewoon weg gezelliger dan alleen lopen, al vond John het meestal geen probleem om wel alleen te lopen, hij was er immers aan gewend. "John B., yes. And it's a pleasure meeting you, Veronica," knikte hij, een vriendelijke glimlach geplaatst op zijn gezicht terwijl hij haar hand schudde. De twee begonnen vervolgens rustig richting het westen te lopen. John zijn huis was best ver van waar ze nu waren, maar een groot probleem had hij hier niet mee. Hoe langer het duurde voor hij thuis kwam hoe beter. Hij zou het niet eens zo vreselijk vinden als hij nooit zijn weg meer naar huis vond. "May I ask you a question? You don't have to answer it," begon John, zijn handen dieper in zijn zakken laten zakken. Zijn zakken waren warm vergeleken met de frisse buiten lucht. Zelfs hier in hun normaal gesproken erg warme dorp kon het 's avonds aardig af koelen. Nog steeds was de jas die John droeg erg overbodig. Men kon met gemak in alleen een hemd rond lopen zonder ook maar een beetje last van de kou te krijgen. Toch was John nooit zonder zijn jas te vinden. Wellicht als je hem binnen huis trof, maar niemand kwam ooit bij hem over de vloer, gelukkig. "How did you end up here?"

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica bekeek hem even onderzoekend. Niet op een afkeurende manier, maar ze vond het altijd interessant om iemand voor een tijdje te bekijken. Om te kunnen zien hoe ze er op reageren, hoe ze zich houden. De houding en uitdrukking van een persoon kunnen je al veel over iemand vertellen, zo had Veronica ondervonden, en met een glimlach schudde ze dan ook zijn hand, terwijl ze hoorde wat hij haar zei. Hierna vertrokken ze, de richting uit waar ze allebei naartoe moesten. Veronica had geen idee waar hij precies woonde, en hoe ver het van haar huis af zou zijn, maar ze vond het zeker aangenaam om niet alleen naar huis te moeten wandelen. Bang was ze nooit, ze wist dat ze zichzelf perfect kon verdedigen tegen wie dan ook als het een persoon alleen was. Ze had het ook nog niet vaak meegemaakt. Vaak bleef het bij iets roepen, nakijken of fluiten. Dat zei volgens haar al veel over het type man zelf. Iemand die enkel kijkt was in haar ogen een bedachtzaam persoon, iemand met klasse, die niet zomaar in zijn kaarten wou laten kijken en een vrouw wist te charmeren. Een man die fluit wilt zijn aanwezigheid laten opmerken en laten zien dat hij interesse heeft. Het type dat vrouwen naroept, daar had ze problemen mee. Het type dat zichzelf overschreeuwt voor aandacht, vrouwen een ongemakkelijk gevoel bezorgd, die zichzelf boven de vrouw plaatsen. Zo zag zij het, en ze wist dan ook altijd perfect te reageren op dit soort types, en hen duidelijk te maken dat dat bij haar niet zou werken. Mannen noemden haar vaak moeilijk en ongrijpbaar, zelf vond ze het gewoon een bepaalde vorm van klasse en respect die elke dame voor zichzelf zou moeten hebben. Ze keek op toen ze zijn vraag hoorde en knikte, als teken dat hij zijn vraag gewoon mocht stellen, en ze het wel zou zeggen als ze daar niet op zou antwoorden. 'Well I work in this small cafe as a waitress and Edward was one of my clients. He knew that I wasn't really earning a lot of money and that I wanted to quit there so he offered me to work for him now and then. He gave me some small cases, I had to do some research for him and now this.. It was not really a choice, I just need the money and I kinda like the lifestyle that comes with this. I'm a free spirit, and I don't like control, so the freedom and the energy that I get from this, that's the part why I want to keep doing it, plus the extra money', zei ze met een tevreden glimlach. 'What about you John B?', vroeg ze, terwijl ze opzij naar hem keek.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Rustig begonnen de twee met lopen. De frisse avond lucht leek het enige geluid zijn wat tussen de twee speelde. Een stilte waar je 'u' tegen zou zeggen. John kon stiltes wel waarderen, kon zich wel amuseren met het luisteren naar het achtergrond geluid, de zee die op sommige plekken duidelijk hoorbaar was, het gelach van mensen als je langs een pub liep. Het had altijd wel iets moois, iets muzikaal. Nooit kon je John vervelen met stilte in de stad. Absolute stilte was dan wel weer een uitzondering. Bij absolute stilte had John niks om zich op te richten, niks om gefocust op te blijven. Vaak namen zijn gedachtes dan over, raakte hij verdwaald in het dol hof dat zijn hoofd was. Het was voor hem dus altijd wel fijn om een beetje geluid te hebben, al was het de radio, de auto's op de weg, of gewoon iemand die tegen hem praatte. John zag zichzelf toch als best een aardige luisteraar, hij deed het dan ook wel graag, kon oprecht plezier vinden in het luisteren naar andere mensen die praatte. Zelf was hij niet zo van het praten, zeker als hij over zichzelf moest praten. Het was een beetje stom misschien, maar John was graag een mysterie, hield ervan als mensen amper iets over hem wisten. Toch deelde hij altijd veel, veel kleine dingen, gekke details die er niet toe deden, zo liet hij mensen denken dat ze hem wel kende, dat weerhield hen er meestal van om hem veel vragen te stellen, toch kende ze hem nooit echt. Niemand kende hem echt, dat liet hij simpelweg niet toe. Hoe zou hij ooit alles moeten pakken en vertrekken als er hier mensen waren die hem kende? Dan zou het gewoon lullig voelen om hen achter te laten, nu zou hij kunnen vertrekken wanneer hij maar wilde zonder dat iemand hem over een jaar nog zou herinneren. Vergeet-baar zijn was een van zijn, door zichzelf, meest geprijsde vaardigheden.
Kort keek John op naar Veronica, luisterend naar haar antwoord. Het was niet een gek verhaal, John kon het wel zien gebeuren. Het was ook niet ver van hoe hij bij Edward terecht was gekomen. "The extra money is always nice," knikte hij, een zwakke grijns geplaatst op zijn gezicht. "I suppose there is something exciting about the lifestyle, the thrill you get after finishing a job," mompelde John. Het had ook zeker wel iets, een soort kick die je niet uit het normale leven kon halen, een gevoel dat John normaal gesproken alleen met drugs zou kunnen behalen, maar drugs deed hij niet graag, dat was gewoon iets waar John zich liever niet mee bezig hield, zo een verslaving kwam makkelijk, en dat was alleen maar zonde van het geld. "I was already dabbling a little in the crime life when Edward approached me at the bar I work at. Did some jobs for him, now he just comes to me whenever I'm necessary for him." Het was een understatement om te zeggen dat hij al een beetje er mee bezig was. Als kind stal hij al dingen uit de supermarkt, rolde hij de zakken van de rijkelui in de stad, of van de werkmannen die hier in een hostel verbleven. Hij zou inbreken bij huizen wanneer hij wist dat de eigenaren op vakantie waren. Het was nooit veel, nooit zoiets groots als vanavond, maar hij wist er zijn brood wel mee te verdienen. Natuurlijk op latere leeftijd kwam het verkopen van drugs, maar dat leverde niet geweldig veel geld op voor hem, het meeste geld daarvan ging echter naar zijn handelspersoon, toch was het geen verkeerd zakcentje.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld