Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
De zucht en dramatische verklaring nagelaten, verklaarde Ambrose dit als een succes. Zelfverzekerd leidde hij haar naar de dansvloer. Hij werkte zich een stukje dichter naar het midden. Mocht het toch finaal mis gaan, zouden de studenten die aan de zijkant van de dansvloer aan het kletsen waren, het in ieder geval niet zo zien.
Net voordat het nummer begon, plaatste hij zijn ene hand om haar middel, en in de andere hand hield hij die van haar. Voor ze begonnen, luisterde hij even naar de muziek. Een wals. Zijn favoriete dans. "Alles goed?" fluisterde hij nog. Hij kreeg niet bepaald de indruk dat ze dit graag deed, maar hij had nog niet helemaal bepaald waarom. Misschien haatte ze hem nog, dat zou kunnen. Of ze zich serieus zorgen maakte over was ze aanhad, leek hem sterk. Als het haar niet uit had gemaakt om met deze kleding een balzaal in te stormen, zou het haar nu nog steeds niet zoveel uit kunnen maken, toch?
"Ben je er klaar voor?" vroeg hij, net voordat ze begonnen te dansen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Oh nee, tuurlijk, sleep haar maar mee naar het midden van de ruimte. Dat maakte het absoluut niet erger of zo. Het hielp ook zeker niet dat Buddy - misschien moest ze toch zijn naam eens gaan leren - ineens wel héél erg dichtbij was, iets waar Blair zich niet heel comfortabel bij voelde.
'Niet echt, nee,' antwoordde ze dan, misschien de eerlijkste woorden die ze had gesproken die avond. Nee, ze was niet klaar om te dansen, want ze kon verdomme niet dansen. Waren elitaire mensen niet getraind in het oppikken van hints? Niet dat als hij het had gemerkt, hij het had laten gaan. Buddy had graag zijn zin, kreeg ze het idee. Alleen met alcohol verdween het filter om subtiel te zijn. Binnen een half uur had Blair twee verschillende versies van hem gezien.
Toen hij begon met dansen, stapte Blair ongemakkelijk mee. Ze had niet echt een keuze, want ze werd zo goed als meegetrokken. Het was bijbenen of omvallen. Blair keek fronsend naar haar voeten, probeerde iets van een patroon te vinden, maar dit was gewoon iets wat haar niet lag. 'Verdomde tradities,' mompelde ze onbewust. Als toekomstig gediplomeerd historicus en filosoof kon ze haast niet anders, maar het was ook persoonlijk. Zeker als het ging om dansen.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Zodra hij de eerste stap zette, snapte hij meteen waarom Blair niet wilde dansen. Ze had overduidelijk geen vertrouwen in zichzelf. Ze verzette haar voeten steeds net iets te langzaam en staarde naar de grond. Ambrose hield het simpel, geen poespas. Hoewel ze zich duidelijk niet helemaal thuis voelde op de dansvloer, deed ze het helemaal niet verkeerd. Ja, ze twijfelde een beetje, maar tot nu toe waren zijn voeten nog heel.
"Verdomde tradities," hoorde hij haar zeggen. Hij kon het niet helpen om een beetje te grinniken.
"Ik had een andere studie verwacht voor iemand die niet van tradities houdt," merkte hij op. "Het gaat goed, probeer je te ontspannen." Hij hoopte dat hij in ieder geval een klein beetje geruststellend klonk. Dat was voor hem niet zo makkelijk, maar hij deed z'n best. Af en toe.
"Weet je," zei hij, "Het maakt het niet makkelijker als je naar je voeten kijkt. Vertrouw op jezelf. Vertrouw op mij. Of durf je me niet meer aan te kijken?" Het was maar een grapje, maar om de een of andere reden leek hem dat de beste manier om te zorgen dat ze omhoog zou kijken.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'Ja, nou, de studie heeft me laten inzien hoe nutteloos tradities zijn. Betekent niet dat het noet fascinerend is om te lezen hoe het keer op keer fout gaat,' antwoordde Blair. Een beetje duister, misschien, maar niet minder waar.
Blair probeerde te ontspannen, maar dat ging nogal moeilijk in deze situatie. Haar voeten konden de stappen niet genoeg bijhouden om te ontspannen. Dus, ja, dan moest ze wel kijken, anders raakten er nog mensen gewond.
Toch keek Blair op bij zijn opmerking. 'Oh alsjeblieft, don't flatter yourself. Er is meer nodig om mij van de kaart te krijgen.' Waarna ze doodleuk iets onder haar voeten voelde. Blair deinsde achteruit. Ze had hem gewaarschuwd. Dit was zijn eigen fout. 'Al betekent dat niet dat we mijn limiet hoeven te testen, hm?'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Hij trok een wenkbrauw op bij haar commentaar. Alhoewel hij zelf geen geschiedenis studeerde, had hij zeker het een en ander meegekregen van zijn vader. Hij zou nooit beweren evenveel te weten als Blair, of andere geschiedenis studenten, maar hij geloofde graag dat hij er meer over wist dan de gemiddelde biologiestudent. En de reden dat zijn vader hem over geschiedenis wilde leren, was juist om aan te tonen hoe belangrijk tradities zijn. Elke keer dat Ambrose zeurde over zijn dansles, of klaagde dat de etiquette te ingewikkeld was, kreeg hij dezelfde toespraak: "Tradities bestaan om ons met elkaar te verbinden, Ambrose. Ze geven men een gevoel van thuishoren." En dat stukje was blijven hangen. Zelfs Ambrose snapte niet alle tradities. Maar hij zag wel de gezichten van zijn medestudenten op de middelbare school die niet ter dans gevraagd werden bij een bal. En hij had altijd onthouden hoe klein zijn leeftijdsgenoten zich maakten, wanneer ze buiten de conversatie werden gesloten. De tradities waar hij zich zo aan vast hield, leerde hem over verbintenis. Die etiquette die eerst vooral over de juiste vork bij het juiste gerecht leken te gaan, bevatte eigenlijk honderden regels die er voor zorgden dat niemand werd buitengesloten. En dat waren de tradities die Ambrose in stand wilde houden.

Hij bleef in gedachten verzonken, tot hij ineens een scherpe pijn in zijn linkervoet voelde. Blair zette direct een stap terug. Toen zijn initiële verrassing was gezonken, moest hij er wel om lachen.
"Je bent lang niet de eerste die iets te dicht bij mijn voeten komt, hoor. Ik kan wel wat hebben." Hij bestudeerde haar even. Ze keek toch weer naar de grond, dus het zou haar hopelijk niet opvallen.
"Mag ik je wat vragen? Dat spektakel dat je creëerde toen je binnenkwam, was dat met opzet? Of was je oprecht verdwaald?" De vraag was iets persoonlijker dan hij normaal gesproken zou stellen en ergens verwachtte hij geen antwoord te krijgen. Het was misschien ook niet de meest handige manier om het te vragen, maar dat was sowieso zijn specialiteit niet.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair verstijfde. Waren die twee scenario's echt de enige mogelijkheden voor hem? Opzet of onnozelheid? Nee, ze was niet verdwaald. Iedereen stuurde haar heel netjes naar het juiste gebouw. Nee, het spektakel dat was ontstaan, was niet met opzet, op het deel waar ze voor zichzelf opkwam na.
'Je hebt een talent voor neerbuigend zijn, dat geef ik toe,' beet ze hem toe. 'Is dat een vak dat je hier gevolgd hebt? Een cursusje elitaire gedragscode? Ik ga er vanuit dat je die met vlag en wimpel hebt gehaald.' Blair schudde haar hoofd. Deze mensen maakten haar zo ontzettend kwaad. Als ze geen doel had gehad, was ze hier nooit gekomen, puur om deze redenen. Om mensen als haar buddy.
Ze wilde niet meer op de dansvloer zijn. Als ze informatie nodig had, ging ze wel naar Estelle. Zij leek in ieder geval een stuk normaler dan welk ander persoon in deze zaal dan ook.
Blair draaide weg van Buddy om weg te lopen, waarna ze abrupt tegen iemand anders aanliep. Stof scheurde en glazen braken nadat er meerdere dansers slachtoffer werden van die ene persoon die zich niet aan het ritme hield. Een steentje in een goedlopend klokken werk verpest alles, niet? De ravage was minimaal, maar voor hun standaarden waarschijnlijk al te groot. Blair mompelde een zacht sorry en stapte nonchalant over een paar benen en een paar hoopjes glas heen, richting de deur, waar ineens iedereen een baan voor haar creëerde. Natuurlijk, nu ze leek te gaan stond niemand meer in haar weg. Misschien was dat maar beter zo, al zou Blair niet weggaan voordat zij dat wilde. Daarvoor was meer nodig dan een paar blauwe tenen, kapotte jurken en gebroken glazen.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose z'n ogen werden groot en hij deed instinctief ook een stap naar achter en hij fronste. Neerbuigend? Wat had hij precies gedaan wat zo neerbuigend was? Hij had geprobeerd haar uit een ongemakkelijke situatie te halen, die zijzelf had gecreëerd toen ze te laat binnenkwam, om even duidelijk te zijn. Vervolgens had hij een normaal gesprek met haar gevoerd en niks meer gezegd over het hele incident. En ten slotte had hij een best wel aardige - al zei hij het zelf - wals met haar gedanst. Hij had slechts geprobeerd om de avond zo normaal mogelijk te maken voor haar en na één vraag was hij neerbuigend?

Hij wilde reageren, hij wilde haar vertellen dat hij het helemaal niet zo had bedoeld, dat hij oprecht alleen nieuwsgierig was, maar de woorden bleven hangen in zijn keel.
Voor hij haar tegen kon houden, had ze zich al omgedraaid. Een lichte chaos brak uit, Dansende paren botsten tegen elkaar en tegen serveerders op. Glas spatte uit elkaar op de grond, champagne viel over dure jurken heen. Ambrose kon alleen maar verbijsterd toekijken.

Vanaf de andere kant van de zaal ving hij een blik van Estelle. Ze keek net zo verbaasd als hij. Maar hij herkende nog iets anders in haar blik. Teleurstelling. Blijkbaar had Estelle al beredeneerd wat er zo ongeveer was gebeurd. Hij zag haar nog haar rokken optillen, voordat ze achter Blair aan de zaal verliet.
Ondertussen hield Ambrose zich maar bezig met het overeind helpen van een studente. De tranen liepen haar over het gezicht, haar jurk was verpest. Hij probeerde haar gerust te stellen en bood meteen aan voor de schade te betalen, maar hij wist niet hoe sympathiek de woorden uit zijn mond waren gekomen. Hij had het gehad met de drukte, de mensen. Dit is precies de reden dat hij altijd buiten was, en dat hij het liefst gewoon alleen was.

Zodra hij buiten de balzaal stond, voelde hij zich meteen beter. Het bal was in de overdekte botanische tuinen, dus hij had een zijuitgang genomen, waardoor hij direct in de kruidentuin terecht kwam. Zijn bijenkorven waren niet ver van hier. Hij had rust nodig, en stilte. Hij zou echt wel met Blair gaan praten, maar voor nu moest hij even zijn gedachten op orde krijgen.
Hij schopte een steentje van het pad. Hij voelde zich rot. Hij was boos op zichzelf, en op Blair, en op Estelle. Na zijn bijenkorven gecontroleerd te hebben, begon hij met het werkje wat hij altijd deed als hij boos was: onkruid wieden.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair wilde naar haar kamer. Nu was "willen" misschien een groot woord; ze had nergens anders om heen te gaan. Ze kende niemand hier en ze had geen flauw idee of er andere plekken waren op deze gigantische campus waar ze zich relatief veilig kon voelen. Al zou het kunnen dat haar kamer ook geen soelaas zou geven. De universiteit leeft, zei iedereen. Ze had het zelf ervaren toen het gebouw haar de weg wees. Dat betekende dat ook in haar kamer er altijd iets aanwezig zou zijn, en dat iets had oren.
Buiten was dit geen probleem. Misschien was het daarom dat, zodra Blair de buitenlucht in haar longen voelde, haar hart en hoofd begonnen te kalmeren.
De magie leek te stoppen bij de deuren. Of dat was om vijanden buiten te houden of de magie binnen, dat was een vraag waar Blair nog geen antwoord op had. Gelukkig had ze daar de tijd voor - zolang de rectrix haar niet gelijk zou wegsturen om het debakel dat deze avond was.

Na een korte wandeling - lees: boos grote stappen zetten in de richting van iets, maar waarvan geen flauw idee, want ze kende de weg hier niet - ging ze zitten op een bankje aan wat leek op een heuse plaza. Een groot plein met een fontein met waarschijnlijk een belangrijk persoon voor de universiteit in het midden van de waterstralen, afgebeeld in een duur afgegoten metaal. Was dit het centrum van de campus? Ze kon verschillende gebouwen zien, van een hoge klokkentoren tot aan een glazen kunstwerk dat waarschijnlijk een botanische tuin was.
Het was prachtig. Het deed Blair pijn om dat toe te geven, maar ze kon niets anders dan het eens te zijn met de woorden van haar moeder. Deze plek... het was alsof ze in een compleet andere wereld was gestapt. In plaats van verwondering, zoals haar moeder het omschreef, voelde Blair zich echter ongemakkelijk. Maar zij was dan ook niet opgegroeid als een legacy.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Terwijl Ambrose zijn woede aan het uitlaten was op wat onkruid, had Estelle Blair geprobeerd te volgen. Natuurlijk droeg de een comfortabele schoenen en jeans, en de andere hoge hakken en een baljurk. Meerdere keren was Estelle de uitwisselingsstudente kwijtgeraakt. Ze had er nog net naar buiten zien benen, maar eenmaal buiten, was het even goed zoeken. Estelle deed een stil gebedje dat Blair op de paden was gebleven, want een stap buiten het pad af, en Estelle zou haar schoenen wel weg kunnen gooien.
Uiteindelijk zag ze dan toch een figuur op een bankje zitten. Estelle zuchtte. Ze wist niet precies wat er gebeurt was, maar ze kende Ambrose langer dan vandaag. Maar goed, eigenlijk was het Estelle's idee geweest dat hij zich inschreef voor het uitwisselingsproject, dus ze voelde zich mede verantwoordelijk voor wat er was gebeurd.

"Blair?" zei ze, terwijl ze naar het bankje toeliep. Ze ging naast haar zitten. Even liet ze een stilte hangen. Ze streek haar rokken glad. "Sorry voor hem. Ik weet dat hij... een beetje veel kan zijn, af en toe. Wat is er gebeurt?" vroeg ze uiteindelijk. "Ik weet dat hij en ik goede vrienden zijn, maar je hoeft je bij mij niet in te houden. Ik weet hoe hij is."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair keek op toen ze haar naam hoorde en was even verbaasd om Estelle te zien. Ze had het niet verwacht dat ook maar iemand haar zou hebben gevolgd en eerlijk gezegd wist ze ook niet of ze het prettig vond, maar het was Estelle. Zij had als een van de weinigen hier geen aura dat ervoor zorgde dat Blair de neiging kreeg om een kussen op hun hoofd te drukken.
'Ik denk niet dat hij de enige is hier die een beetje veel kan zijn,' antwoordde ze. Blair liet haar ogen even over de jurk van Estelle glijden. Het was een prachtige jurk, een die zij nooit zou kunnen - of willen - dragen, maar het stond haar goed. Ze droeg het met bescheiden houding en dat kon ze wel waarderen.
Desalniettemin had Blair niet perse zin om erover te praten. Zo goed kende ze deze studente nu ook niet, ze was net zo veel een vreemde voor haar als d'r buddy.
'Jij bent geen legacy, of wel?' vroeg Blair. Het kwam misschien uit het niets en een ander zou hebben gevraagd of ze überhaupt iets mochten vragen, maar zij zag het nut niet van zulke onnozele formaliteiten. Je kon de vraag stellen of niet. Het leven kon zo simpel zijn.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Estelle had niet verwacht dat zij ineens degene zou zijn die ondervraagd werd. Maar het was duidelijk dat Blair niet per se de meest open persoon in de wereld was. Estelle glimlachte. Ze herkende zichzelf in Blair. Toen zij zelf net op deze school aankwam, was ze overweldigd door het formaat, de hoeveelheid mensen, de magie, de prestige. Haar eerste bal had ze ook een nachtmerrie gevonden. Haar eerste maanden op de school zelfs. Als Ambrose er niet was geweest, had ze waarschijnlijk gillend weggerend. Maar aan de andere kant, zonder Ambrose was ze überhaupt niet op de universiteit terecht gekomen.

"Is het zo duidelijk?" grapte Estelle, "Nee. Ik ben de eerste in mijn familie die verder leert. Mijn vader is timmerman en mijn moeder blijft tegenwoordig thuis met mijn jongere broertjes en zusjes," zei ze. Ze vertelde niet vaak over haar familie of haar achtergrond, niet op school in ieder geval. Alle ouders van haar klasgenoten waren politici of advocaten of letterlijk koningen en koninginnen, maar alles wees ernaar dat Blair het tegenovergestelde was van al haar klasgenoten. "Ik had het ook niet naar mijn zin toen ik hier net was. Het is ontzettend wennen. Niet alleen de school, maar de mensen ook. Het is een hele andere wereld, die voor hun compleet gewoon is. Mijn advies zou zijn, hou je gedeisd en doe alsof je weet wat er aan de hand is, maar iets zegt me dat dat niet zo jouw ding is," zei ze met een knipoog.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Een lach ontsnapte aan Blair. 'Wat gaf je dat idee, mijn grote entree of mijn grote mond?' Ze schudde lachend haar hoofd en keek naar de donkere lucht boven hen. Ze kon een aantal sterren zien. Het was iets dat zelfs hier, in dit enorme instituut, hetzelfde bleef.
'Bij jou... ik vermoedde het toen je lachte aan de tafel over wat ik zei. Ik denk niet dat iemand met een geschiedenis hier had begrepen wat ik zei, laat staat erom had gelachen. Al had je outfit me in het begin wel even op een zijspoor gebracht,' vertelde Blair. 'Voor de rest... puur buikgevoel. Ik wil graag denken dat ik het kon zien aan hoe vaak je knippert met je ogen en alles, maar dat is helaas buiten mijn kunnen.'
Blair was opgelucht om Estelle te zijn tegen gekomen. Alles wat ze vertelde over haar eerste keer hier kon zij zich in vinden, alleen voelde het nog zwaarder. Ze wist toen ze hier kwam dat het moeilijk zou worden. Toch had ze gehoopt dat ze diezelfde magie had gevoeld als haar moeder destijds, dat het had gevoeld als thuiskomen in plaats van vrijwillig in een leeuwenkuil stappen. De spanning in haar lijf zou ze er later uit moeten rennen, of schreeuwen, of op welke manier dan ook moeten loslaten, maar zou ze dat een half jaar lang volhouden?
Ik moet wel, dacht Blair. Haar moeder was het allerbelangrijkste voor haar en dat betekende dat ze kosten wat het kost achter de waarheid moest komen.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Estelle streek nogmaals haar jurk glad. Ze voelde zich ineens erg overdressed, zo in de tuin naast Blair. "Vergeleken met de anderen op het bal, vond ik mijn jurk nog bescheiden." Het was een grapje, en ze lachte er ook bij, maar het was wel even een zeer plekje. Ze hoopte maar dat Estelle niet verder zou vragen over hoe een huisvrouw en een timmerman zo'n jurk konden betalen. Of sterker nog, hoe ze haar opleiding betaalden. Ze schudde haar hoofd. Ander onderwerp bedenken, en snel, dacht ze.

"Weet je," begon ze zachtjes, "Ambrose bedoelt het echt niet zo kwaad, ik snap dat hij niet meteen je type is, maar-"

"Bedankt, Estelle," klonk ineens de stem van desbetreffende Ambrose, "voor de bemoedigende woorden. Mag ik het weer van je overnemen?" Estelle vond zijn gezicht moeilijk te lezen, en daar werd ze nerveus van. "Weet je het zeker? Ik kan altijd in de buurt blijven, alleen maar om-" Wederom onderbrak Ambrose haar: "Dat is niet nodig. Ik wil alleen even met Blair praten." Estelle schuifelde iets zenuwachtig heen en weer. "Oké dan." Ze stond op. "Wees lief," siste ze in zijn oor.

Ambrose ging zitten. Na het tuinieren was hij in ieder geval een stuk rustiger. Vond hij dat hij verkeerd zat? Niet helemaal. Wilde hij het uitwisselingsprogramma in vrede door komen? Dat wel. Hij wachtte in stilte tot Estelle uit het zicht was. Met haar zou hij later nog wel praten. Hij beet op zijn lip en haalde zijn haar uit de staart. Enkele verdwaalde bijen zoemden nog om hem heem. Toen kon hij er niet meer omheen. Uiteindelijk moest hij toch iets zeggen. "Het spijt me," begon hij langzaam, "Als wat ik zei als neerbuigend over kwam."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Een golf van irritatie vloog over Blair heen toen Ambrose - oh ja, dat was zijn naam - hen onderbrak. Ze had net een normaal gesprek met een normaal persoon, komt hij weer langs. Niet alleen dat, maar om vervolgens Estelle meermaals te onderbreken? Nee, het was duidelijk wat voor persoon hij was, en Estelle verdiende beter dan hem.
De bijen waren licht afleidend, maar zolang Ambrose ver genoeg uit Blair's buurt bleef, kwam het wel goed. Wie weet had hij iets zinnigs te zeggen. Estelle had immers gezegd dat hij het niet kwaad bedoelde, en ondanks dat ze daar niet veel van geloofde, wilde ze toch haar woorden in vertrouwen nemen. Niet dat elke vezel in haar lichaam het idee idioot vond, maar goed.
'Het spijt-' Blair was alweer onderbroken of de klap op de vuurpijl kwam uit zijn mond.
Blair lachte. Luid. Het geluid droeg geen vreugde, die voelde ze niet, alleen maar afgunst. Toch kon ze niet anders dan lachen. Ambrose was het perfecte voorbeeld van alles wat ze haatte aan deze plek en wat het representeerde. Hoe was het überhaupt mogelijk dat hij deze woorden serieus uit zijn mond kon krijgen?
Blair stond op en keek hem strak aan. 'Jij bent me er eentje zeg. Werkelijk waar. Heb je enig idee waarvoor je je wilt verontschuldigen, of hoopte je dat ik het gewoon zou laten gaan omdat je drie woordjes uit je mond hebt weten te persen?' Ze schudde haar hoofd. Haar gedachten raasden als een gek en haar hart klopte zowat in haar keel, maar de woede kon ze niet binnenhouden.
'Het is zo'n fucking cop-out! Als je neerbuigend overkwam? Serieus?! Want dat is niet neerbuigend, nee, dat is gewoon heel normaal de schuld op mij leggen, want het is mijn fout dat wat jij zei neerbuigend was, niet? Het ligt aan mijn interpretatie, niet aan jouw woordkeuze of, nee, aan je gehele gedachtegang. De fout kan onmogelijk bij jou liggen, degene die de onzin überhaupt wist uit te kramen. Jij, beste Buddy, bent zo'n ontzettende lul, dat ik er werkelijk geen andere woorden voor heb. Gefeliciteerd.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
En toen had Ambrose het natuurlijk ook gehad. Hoeveel onkruid hij ook uit de grond had getrokken, niks had hem kunnen voorbereiden op Blairs reactie. Hij voelde zijn emoties nog heftiger terugkeren. "Is het ooit in je opgekomen, Blair, dat jij misschien ook niet helemaal zonder schuld bent?" vroeg hij retorisch, "Je komt twee uur te laat binnen, in jeans, en besluit de directrice te beledigen in de eerste vijf minuten. Wie denk je wel niet dat je bent? Je zou blij mogen zijn dat je niet meteen terug bent afgescheept naar welk gehucht je dan ook vandaag komt."
Hij stond op. Hij merkte het zelf niet, maar er begonnen steeds meer bijen om hem heen te cirkelen. Het was de soort woede waarvan hij al wist dat hij er later spijt van krijgen. Hij had zijn best gedaan, hij had geprobeerd om haar zich thuis te laten voelen. En dit is wat hij als dank kreeg.
"Wie jou heeft opgevoed heeft er duidelijk niet zoveel moeite in gestoken. Als ik jou was zou ik even heel goed nadenken over deze keuze die je hebt gemaakt. Jij hoort hier niet."
Hij wist dat hij weg zou moeten lopen. Hij wist dat hier niks goeds op uit zou lopen, maar het leek alsof hij aan de grond zat vastgeketend. Was hij maar naar bed gegaan, dacht hij. Had hij zich überhaupt maar nooit ingeschreven voor het project. Dan zat iemand anders nu met haar opgescheept. Dan kon ze de reputatie van iemand anders mooi verpesten. Maar nu was ze zijn probleem en blijkbaar was ze ook absoluut van plan om problemen te veroorzaken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld