Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De gevoelde woede wilde hij allesbehalve behouden. Hij was al duizelig genoeg, al te erg vermoeid om überhaupt nog energie in zoiets te steken als zijn eigen razernijen. Een verspilling zou het vormen van zowel tijd als moeite. Het was een lastigere klus, makkelijker gezegd dan gedaan, en ondanks alles wist hij het weg te drukken. De nijdigheid dwong hij weg te vloeien door zijn 'lieftallige' oom uit zijn hoofd te laten verdwijnen. Het aangetaste lijf gaf hij geen blik meer. Het was het niet meer waardig om erop neer te kijken, om de man een laatste eerbetoon te gunnen alsof hij een of andere held was. De waarheid was nou eenmaal dat het een van de slechteriken was. Een van de legers van de maffia, een van de overlevenden van een Hel voordat een nieuwe nog gestart was. Gedoemd tot de dood, dat waren ze volgens Demyan. Allemaal. De man was een schijntje van het hele oorlogskartel van de levenden in deze tijd, waar ook hij toe behoorde. Meer dan binnensmonds gegrom kon hij niet meer opmaken voor de dode op de grond. Hij draaide zich om, deed alsof hij zojuist geen enkel iets verkeerd had gedaan en liep het meisje achterna.
De verbaasdheid kon hij amper van zijn uitstraling wegcijferen. De veronderstelling naar waarom ze precies dacht hem aan de passagierskant te moeten dumpen, kon geenszins weerlegd worden als het aanging op het uitzicht. Hij wist dat hij er klote uitzag. Hij besefte zich hoe hij er als een van de walkers bijliep, hoe hij als een sterfgeval beschouwd kon worden vanwege de ontbroken voorraad aan het medicijn, maar noch kon hij het er niet bij laten. Geërgerd beende hij de Ierse bij. "What do you mean, you'll drive?" vroeg hij haar, een kleine frons gewillig laten ontstaan. "I'm fine, goddamned. I'm still alive, can't you see?" Hij vroeg zich werkelijk af wat ze ermee wilde bereiken, desalniettemin hij al gauw afgeleid werd door haar eigen uiterlijk dan het zijne. Het kon ook hem opvallen hoe haar toestand erbij stond. Ze leek weggezakt te zijn, te afwezig en weggedwaald in haar denken om als 'fit' beschouwd te kunnen worden. Haar tengere, magere figuur sprak voor zich.
Veel kon Demyan niet voor haar betekenen. Hij deed geenszins aan anderen helpen, hetzelfde gold voor ook maar medelijden geven aan andere personen of hemzelf. Waarom hij deze keer dan wél nadacht over een oplossing kon daarom als een raadsel gezien worden. Vreemd genoeg gaf hij genoeg om de kleine Ierse om haar op zijn minst niet te laten sterven aan de honger. "Look, you aren't so good yourself. So.. you do somethin' for me, I'll do somethin' for you," bracht hij zuchtend aan bod. De mace gooide hij over zijn schouder, waarna hij haar vanuit zijn ooghoeken in de gaten hield.
"What's the most unhealthy food you have in possession?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze rolde een keer met haar ogen uit irritatie, zodra ze de woorden van de jongen hoorde. Waar deed hij nu zo moeilijk over? Had hij zelf niet door dat hij simpelweg niet langer in staat was om het voertuig te besturen? 'What I mean is that'll I'll be behind the wheel, temporarily acting as the driver of the vehicle. Get it?' Sprak ze hem sarcastisch toe, de geïrriteerde toon hoorbaar gemaakt. 'You look like a goddamn fuckin' walker, you asshole. Just stop bein' bloody stubborn and let me drive!' Haar woede had ze duidelijk gemaakt, haar tekort aan rust maakte het onmogelijk om niet geïrriteerd te raken door alles wat hij zei. Het was niet alsof hij werkelijk iets verkeerd had gedaan of dergelijke, Cassidy had gewoon een slecht humeur. 'You ain't capable of drivin', okay? You're shakin' like crazy, you look more pale than usual and you clearly can pass out at any given time now. So for fuck's sake, lad, you're not gonna be any less a' man if you lemme drive this one time.'
Ze wreef even in haar ogen, stug verder gelopen door de verlaten straat van de stad, de jongen niet aangekeken. Een enkele keer struikelde ze bijna, geïrriteerd gemompeld nadat ze weer normaal liep. Ze schudde haar hoofd even, hem na enkele minuten weer eens een keer aangekeken. 'I'm still doing way fuckin' better than you." Ze had geen zin in een hele discussie over wie er nu zou rijden, al wist ze zeker dat hij niet de persoon was. Een geërgerde zucht liet ze horen, hem een kille blik toegeworpen. 'I ain't doin' shit for you.' Gefrustreerd baande ze haar weg langs de levenloze lichamen die verspreid lagen door de straat, ongeboeid of ze erop stapte of niet. Ze had er simpelweg geen respect meer voor, al had ze dit nooit gehad ook. 'I don't fuckin' know. Probably a can a' food.'

De Mustang kwam weer in zicht, het voertuig nog altijd op dezelfde plek als waar ze het achter hadden gelaten. Haar humeur was in de tussentijd niet erg verbeterd, hooguit wat slechter geworden. Zonder de Rus ook maar een blik te gunnen, liep ze naar de bestuurderskant, de deur geopend om eerst haar spullen op de achterbank te kunnen dumpen. Ze nam plaats achter het stuur, vooraleer ze merkte dat de sleutel ontbrak. Een zucht liet ze horen opnieuw een keer in haar ogen gewreven. 'Gimme the key and get in the goddamn car.' Bracht ze naar buiten, de woede nog altijd te weervinden in de toon van haar stem. Ergelijk tikten haar vingers tegen het stuur, ongeduldig wachtend tot hij haar de sleutel zou geven, waarvan ze verwachtte dat hij deze nog altijd bij zich gehouden had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tergend liet hij een hand door zijn haar gaan. De overige, in de weg zittende, plukken streek hij hardhandig weg uit zijn gelaat. Zijn zicht werd erdoor niet langer meer belemmerd, waardoor hij beter om zich heen kon kijken zelfs al was het enkel een daad uit irritatie voor Cassidy, eerder dan zijn ergernissen over het feit dat zijn haar warrig zat. Hij kon het amper uitstaan hoe ze tegen hem deed. De chagrijnigheid werkte op zijn zenuwen, zeker met haar ruwe gesnauw en gevloek alsof hij zojuist de grootste fout van zijn hele leven had begaan. Geen beetje vriendelijkheid voor hoe klein het ook mocht zijn, werd hem getoond.
"Don't act like I'm a motherfuckin' child, you Irish bitch." Verbitterd keek hij haar kant op. Zijn geduldigheid als het aankwam op mensen was als hopeloos als zijn eigen beheersing over zijn woede, zo ook nu naar buiten gekomen. De dodelijke blik die Demyan haar gunde was slechts het begin. Hij was eigenwijs genoeg om haar woorden niet zonder meer aan te nemen en het terug te beantwoorden met geen schaamte, over zowel de felle ondertoon als zijn sinistere uitstraling. "What the hell are you thinkin' huh? That I can't see how I'm starting to look like a freakin' ghost?" Natuurlijk had hijzelf ook wel door dat zijn toestand enkel verslechterde. Normaal lopen zonder elke keer bijna af te wijken naar één kant was immers al teveel gevraagd; hij had het gevoel dat hij in elkaar kon storten. Hij zag eruit als een walker, daar waren geen twijfels over mogelijk, maar dat ze hem zo dom inschatte om te denken dat hij niet doorhad hoe fragiel hij erbij liep haalde het ergste in hem naar boven. Hij versnelde zijn looppas, keek met afkeer van haar weg en klemde zijn kaken op elkaar. "If you're so goddamn angry, why don't you go ahead and smash those bloody creatures out there in a thousand pieces, 'cuz I swear to God i'mma kill you if you keep on yelling to me like this." Met haar instappen, bleef hij nog buiten staan in de koude lucht. Hij weigerde zogezegd zomaar toe te geven aan haar bevelen. Met het commanderen gaf ze hem des te meer redenen om het af te wijzen en als het moest gewoon de weg verder te lopen, maar voor zijn eigen bestwil gooide hij haar dan uiteindelijk de autosleutels toe. Het was een grote onzekerheid hoe hij anders de gevangenis wilde bereiken. De kans was groter om te sneuvelen onderweg door zijn tekort aan insuline, dan het echt bereiken van de ene bestemming waar hij werd geacht te zijn voor de voorraad van het medicijn.
"Are you on your period or somethin'," gromde hij voor zich uit. Nijdig stapte hij in, nog wel aan de passagierskant nota bene, en trok hij de deur met een harde klap achter zich dicht. Het luide geluid dat hij hierbij met zich meebracht hoorde hij kil aan. Ze mocht van hem oprotten, hoe duidelijk het ook op het moment mocht zijn sinds hij alleen al zijn agressiviteit uitte in zijn bewegingen. Hardhandig liet hij het wapen ontsnappen uit zijn greep, het neergegooid op de achterbank met het laatste beetje opgebrachte kracht in zijn lijf.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Go to hell, you Russian arsehole.'
Woede was vanover haar hele gezicht af te lezen. Daarbij verbeterde Demyan haar humeur absoluut niet. De woorden die hij liet horen hadden haar enkel kwader gemaakt. 'Well fuckin' kill me than, cuz I ain't gonna stop yelling if you keep acting like a motherfuckin' son of a bitch!' Snauwde ze, hem kil aangekeken, geweten dat hij haar toch niets aan zou doen. Mocht hij haar uit de weg willen hebben, had hij haar allang vermoord. Hij had het bloed onder haar nagels vandaan gehaald, dus bespaarde ze hem haar woorden niet meer. Al haar woede geuit doormiddel van de helse woorden die ze tegen hem sprak.
Kwaad stak ze de sleutel in het contact, hem furieus aangekeken na zijn uitspraak. Haar dodende blik zei genoeg over hoe ze dacht over wat hij zojuist had uitgesproken. Haar mond houden deed ze echter niet, ze vertikte het om het zomaar te laten gaan. 'No, for a matter of fact, I'm not. And if you ever dare to even use it again to explain why I'm angry I'll beat that goddamn filthy face of yours back to Davy Jones' locker.' Snauwde ze de jonge Rus toe, onderwijl ze bij de vervallen gebouwen vandaan reed. Het gaspedaal trapte ze in, een snelheid bereikt die waarschijnlijk illegaal zou zijn geweest voor de hel losbrak. Behendig stuurde ze het voertuig langs de auto's die enkele delen van de weg bedekten. De snelheid zo nu en dan verminderd, al duurde het nooit lang voordat ze de weg weer over raasde. De walkers die ze raakte deerden haar niets, haar eerder druk gemaakt om de auto dan de zielloze wezens.
Geen oogcontact gunde ze de jongen meer, haar ogen strak gericht op de weg waarover ze reden. 'Just get some goddamn sleep or somethin'.' Murmelde ze, in de hoop dat hij simpelweg zijn mond zou houden. Zelf was ze te gefocust op het besturen van de Mustang om hem aan te kijken. Het wegdek waarover ze reden, ging snel onder het voertuig langs, geweigerd haar voet lichter op het gaspedaal te duwen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"How cute. I would love to, although the Devil he busy."
Hij hoorde er. Dat wist hij inmiddels wel te bedenken, daar lag zijn lot na de daden die hem afgestempeld hadden als een psychopaat. Vaker had Demyan moeten horen dat hij er gewenst was. Of het hem wat deed, was daarentegen een heel ander verhaal om te vertellen. Hijzelf ging ermee akkoord hoe de gedachten over hem in het openbaar verspreid werden. Het deed hem dan ook niets dat Cassidy een van het volk bleek te zijn, want het zat er ooit aan te komen. Zijn chagrijnige manier van sarcasme was daarbij genoeg om het te aan het licht te brengen. Hij vervloekte haar, had haar in zijn wanen nu al tientallen keren vermoord op elk een andere manier waarop hij dan eindelijk weer in 'rust' kon leven, maar het voortzetten van de bewegingen om het tot de realiteit te maken, was het punt dat hij niet kon bereiken.
"Try me," siste hij talmend voor zich uit. Hoezeer hij er op het moment amper aan zijn eigen drift kon ontkomen, bleek er voor deze keer amper meer wat in te zitten. Het was alsof de adrenaline van eerder nog altijd achter slot en grendel zat in zijn lijf, maar geenszins geuit kon worden in meer dan zijn ijzige woorden alleen. De opkomende woede die zijn bloed liet koken kwam zoals gewoonlijk doch hij het geenszins kon laten blijken hoe erg ze hem naar de grens toewerkte. Zijn ogen spuwden vuur onderwijl zijn houding en lichaamstaal het tegenovergestelde leken te vertalen. Hij was versuft, moe en boven alles te beroerd om er meer gehoor aan te geven. Als verzwakt steunde hij tegen de bekleding van de stoel. Het opbrengen om nieuwe koppigheid te laten blijken door gewoon uit te stappen, ofwel haar bij haar keel grijpen om te laten zien dat hij het meende, ging hierdoor gelijk teniet. Het waren hopeloze plannen die hij enkel uit kon denken nu hij sneller dan gedacht, afgetakeld was. Het gebrek aan insuline maakte hem als een slachtoffer van een ernstige vorm van griep; behalve de verschijnselen die hem eruit lieten zien als een mens opgestaan uit de dood, waren het ook zijn getril en de onoverkomelijke hoofdpijn die Demyan deden bezwijken.
"I'll do-... whatever.. the fuck-.. I want." Naarmate hij sprak, werd het merkbaar dat hij wegzakte. De eerst felle woorden veranderden met elke klank meer in gemompel tot op het punt waarop het meer in zichzelf gesproken was dan hetgeen wat hij Cassidy vertelde. Zijn hoofd zakte nadien ook weg, zijn rechterzijde van zijn gezicht voorzichtig gesteund tegen het viezige glas van de autoportier. Hijzelf had sindsdien geen bewustzijn meer over zijn locatie, omgeving of elkander detail. Een duisternis vulde zijn zicht dat van hem weggenomen werd door zijn te zware oogleden. Zijn ademhaling die rustiger werd, produceerde het enige teken van leven; zijn eigen dromen lieten hem verdrinken in een ergens aangename stilte.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een geïrriteerde zucht liet ze horen, vermoeidheid had haar plotseling overspoeld, resulterend in de afnemende snelheid van het voertuig. 'Fight me.' Murmelde ze enkel als antwoord, of eerder als reactie, op wat hij haar te zeggen had. Ze had geen zin meer in een argument, maar haarzelf stil houden was ook absoluut geen optie. Het was zelden dat ze haar mond gesloten hield, haarzelf ervan weerhouden om een brutale opmerking te maken, en als ze dit wel deed, dan was het meestal voor haar eigen bestwil.
Met een brede grijns hoorde ze zijn woorden aan, het niet kunnen laten om even te lachen. Het was ergens plezierig om aan te horen hoe hij weigerde, en toch toegaf op hetzelfde moment. 'Uh-uh, I see.' Haar woed leek te zijn verdwenen als sneeuw voor de zon, haar achtergelaten met enkel een grijns op haar gelaat. Het duurde minuten voordat ze haar mond weer opentrok, gewoon om te checken. 'You still awake?' Fluisterend sprak ze de woorden, niet gewild hem te wekken als hij werkelijk sliep, wat wel het geval leek te zijn. 'I'll take that as a no.' Zacht lachte ze, haarzelf zo stil mogelijk gehouden om hem elke seconde rust te gunnen die hij, volgens haar, verdiende. Waarom ze er zo over dacht was ook voor haar wat vreemd, gezien ze niet snel zo dacht over anderen, of ook maar het kleinste beetje vriendelijkheid toonde. Ze was vaak afstandelijk, verbitterd door de jaren heen, haarzelf geweigerd dezelfde fouten te maken als in het verleden, en daarbij dus om zomaar vriendelijkheid te vertonen tegenover anderen. Ze had haarzelf aangeleerd dat het een teken van zwakte was, weggenomen van haar koude manieren.

'Come on, babe, you know you can't live without me.' De kille woorden hoorde ze aan met haar ogen gericht op de grond, haar hand om de zoveel tijd langs haar neus geveegd om het bloed weg te halen. De grip die hij plotseling had op haar kaak dwong haar omhoog te kijken, recht in de blauwe ogen waar ze zo aan gewend was. 'Without me, you'd be dead by now, remember?' De toon in zijn stem was kil, emotieloos, en toch zo overtuigend. Het vertelde haar keer op keer dat het haar schuld was, dat zij de persoon was die fout zat. 'I saved you! And this is what I get in return! You're a silly little girl, aren't you, Cassidy?' Spottend vertelde hij het haar, ervoor gezorgd dat ze sprakeloos achter werd gelaten, bloedend, met haar rug tegen de muur gedrukt, gedwongen om op te kijken naar het gedaante wat ze haatte, en toch lief had. 'Why do you have to make it this difficult? Why do you think you still have the rights to talk to me this way and yet, you smoke my cigarettes, you drink my water and you sleep under my roof! Huh? You are nothing more than just some form of amusement to me, yet I let you have everything I own.' Het laatste beetje kalmte leek uit hem te zijn gehaald, al was ze dit van hem gewend. 'Oh Cassy, don't look at me that way... You know I hate to see you sad.' Zijn ogen leken te blijven hangen bij haar lippen, Zijn duim veegde hij voorzichtig langs haar mondhoek, hier wat bloed vandaan gehaald. Vreemd genoeg keek hij weer op, zijn ogen gelinkt aan de hare en ze kon niet wegkijken. 'So why, everytime I show you your mistakes, you threaten to leave me? Tell me, love, why do you hurt me like that? You know I love you, right?' Zijn lippen kwamen in contact met de hare, haar het gevoel gegeven alsof hij meende wat hij zei, het onmogelijk gemaakt voor haar om hem los te laten. Traagzaam liet hij haar gaan, zijn hand weggetrokken van haar kaak, haar vragend aangekeken, een antwoord verwacht op zijn vraag. 'I know.'

Trillend nam ze de sigaret van tussen haar lippen vandaan, het overblijfsel uit het ram gegooid dat ze enkel hierom had geopend, en het vervolgens snel weer slot. Een rilling trok over haar rug bij de gedachten aan de jongen, en zijn manipulerende, sadistische persoonlijkheid. Nu ze er zo aan terug dacht kon ze wel boos worden op haarzelf, en waarom ze hem niet eerder neer had geschoten, wat haar zover dreef dat ze het tolereerde. Maar ze wist de reden, ze was simpelweg te bang, angstig dat het fout zou gaan en het eindresultaat haar eigen dood zou zijn. Ze schudde haar hoofd even, wanhopig geprobeerd de gedachten uit haar hoofd te bannen door haarzelf te richten op de weg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Demyan's dreamworld

Zachte wind blies door de omgeving. Kippenvel trok op tot zijn hals, de bultjes getoond op zijn huid indien hij er buiten stond. Het was er koud, wellicht rond de min vier graden, maar de gewenning aan de temperatuur had hij allang gehad. Het weten dat het er wel eens erger was geweest, maakte dat hij het kon volharden buiten het rijkelijke huis van een 'klasgenoot'. Op het wegtrekken van zijn blote hand naar de zak van zijn hoody na, leek hij het nog behoorlijk vol te kunnen houden.
"Ey freckles." Een steentje verliet zijn hand, ongeduldig tegen de ruit van de slaapkamer van het meisje gegooid. Het was al een van de vele stukken gesteente dat hij erheen had gemikt. De leegte voor het gesloten raam, dat tevens veelal verblind werd door de gordijnen, bleef. Hijzelf daarentegen verzette zich ook geenszins van zijn plek. Ondanks dat hij wist dat hij amper geliefd was en dan voornamelijk gesproken over Alexis' ouders, was hij koppig genoeg om toch zijn kansen te wagen. De beveiligde poort was hij immers allang doorgekomen zonder enige problemen. Hij zuchtte, nam een nieuwe steen uit de perk langs de villa en tilde zijn hoofd weer op. "C'mon, open up the window.." Zijn arm reikte wederom naar achteren, waarop hij een nieuwe poging wilde wagen om haar aandacht te trekken. Zijn ogen hielden zich op het uitzicht. Hij inspecteerde elke beweging die er plotseling leek te ontstaan, elke schaduw die hij langs zag trekken en het tevoorschijn gekomen gedaante waar hij lange tijd op had gewacht. Haar gestalte kwam vanuit het licht van de ruimte in zijn zicht terecht.
Voorzichtig werd het geopend, het gekraak van de scharnieren zachtjes hoorbaar gemaakt tegenover de grote stilte die er buiten aangebracht werd. De buurt leek erdoor amper aangetast te zijn vergeleken met net. Nog dezelfde saaie, lange sereniteit heerste er; het liet hem walgen van de verveling. "Demyan? What the fuck are you doin' here?" vroeg ze hem verbijsterd. Kort zag hij de roodharige achterom kijken, dezelfde peinzende blik uitgestraald die hij wel vaker bij haar had gespot. Frustratie bracht ze ook over. Hij kon nog waarnemen hoe Alexis gegrom uitbracht naar het geklop op de deur en, al dan niet van harte, een paar woorden terug snauwde.
"Get down here man."
"I can't, bad boy. That crazy man from math class is schoolin' me." Een frons stond op haar gelaat, onderwijl het weer op hem gericht werd en haar groene ogen de zijne opzochten. Haar handen liet ze rusten op de raamkozijnen. Hij genoot van de verbazing die ze hem gaf, mede de reden waarom hij traag een grijns bij zichzelf toverde. Hoofdschuddend kwam er een lach bij haar vrij. "How did you even get here?" klonk haar stem wederom, ergens toch plezierig naar zijn onaangekondigde komst. "Skills," murmelde hij doodleuk. "Security sucks nowadays."
De vele sproeten op haar wangen weerkaatsten tegen het licht van de maan. Een glundering van irritatie trok zijn aandacht, al maakte het zijn grijns enkel groter. "Look, I just got him to leave me alone for a couple min's. Do you know how hard it was to convince him those rocks you threw were just the sounds of the laundry machine?" Het denken aan haar actie ging als vanzelf. Hij wist dat de Amerikaanse goed kon liegen, maar toch kon hij het niet laten om het geestig te vinden. De man had geen flauw idee wat zich er afspeelde. "We have the whole night, why hold back because the annoying teacher is in the building? But hey, if you wanna get locked up in your room for the rest of the night and study for hours, be my guest," sprak hij terug. Zijn handen liet hij deze keer beide verhullen door zijn zakken, ze weggestoken in zijn vest met een van de sigaretten als grip. Zijn vingers speelden er lichtjes mee. Het was pas toen Alexis' stem weer te horen viel, dat hij opkeek naar de opening op de bovenverdieping. Haar gelach drong tot hem door.
"Oh my God, you're the worst, Gorbachyov."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar vingers tikten tegen het stuur, haar rechterhand losgelaten om even in haar ogen te kunnen wrijven. Ze had spijt, spijt dat ze in zijn plan was getrapt en haar eigen plannniet door had gezet. Spijt dat ze hem niet meteen neer had geschoten, hem zijn verdiende loon had gegeven voor de pijn die hij haar gedaan had. Haar hand ging even naar haar voorhoofd, haar haren wat opzij geduwd. Haar vingertoppen streken langs het litteken dat er zat, met Tommy als schuldige. Hoe ze hem ooit lief had kunnen hebben... Ze was zo dom, te wanhopig om niet langer alleen te hoeven zijn.

Haar kleine gedaante was opnieuw te weervinden in de armen van de Amerikaan, een diepe snee op haar voorhoofd te zien, al werd hier geen aandacht aan besteed. Het bloed dat zich mengde met haar tranen, druppelde van haar kin af, een plakkerige vlek achter gelaten op haar jeans. 'You should've been more careful with your words.' Werd haar toegesproken, vooraleer ze haar ogen even dichtkneep, de tranen gedwongen te stoppen. Traagzaam kwam ze van haar plek af, haar hoofd even geschud. Haar rifle nam ze vast, welke tot voorkort nog in de hoek van de kamer stond. 'No... I won't take your bullshit anymore.' De ijzige uitstraling op zijn gelaat liet voor de laatste keer een rilling over haar rug glijden. Dit was de druppel, ze had er genoeg van. Genadeloos richtte ze het wapen op de jongen, 'Cassidy, stop it, you know you won't survive without me.' Hij klonk niet boos, of geïrriteerd, maar eerder rustig, begrijpend en alles om ervoor te zorgen dat ze naar hem zou luisteren. Al gauw had hij het wapen vast, de rifle weer in de hoek geplaatst, voordat hij zich tot Cassidy keerde. 'So this is your way of thanking me? I kept you alive for the time you were with me, but you still want to shoot me?' Zijn hand klemde hij om haar keel, een stalen grip. Wanhopig probeerde ze zijn hand weg te krijgen, door zijn pols vast te pakken. Hij duwde haar hardhandig tegen de muur, eindelijk haar keel los gelaten. 'I love you.' Fluisterde ze. Enkel een brede grijns was zijn antwoord geweest.

De plotselinge stem deed haar opschrikken uit haar gedachten, verbaasd opzij gekeken naar de Rus naast haar, waar het gepraat opeens vandaan kwam was als een raadsel voor haar, verwacht dat hij sliep. Vreemd genoeg leken zijn ogen nog gesloten te zijn, en de woorden die hij uitsprak inhoudloos, haar slechts meer verward. 'Demyan? Are you still asleep?' Fluisterend bracht ze de woorden naar buiten, haar ogen al snel weer laten rusten op het wegdek, waarover ze nog steeds reden. Wat ongemakkelijk hoorde ze zijn woorden aan, haarzelf onbewust afgevraagd wat er in zijn hoofd omging nu hij zich niet langer in de realiteit bevond. Wie was de persoon tegen wie hij sprak? Doodstil hoorde ze het aan, zacht gegrinnikt bij het idee alleen al. De kille moordenaar die praatte in zijn slaap. Haar zachte lach werd hoorbaar, al was er niemand die het aan kon horen, nu geweten dat Demyan niet naar haar luisterde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Verwachtingen hoopten zich op, hem staande achtergelaten op een plek recht onder het oppervlak van een luxueus balkon. Hoe het meisje zo compleet anders was dan haar ouders wist hijzelf amper te bedenken. Alexis leek allesbehalve een rijkeluis kind te zijn, eerder het type dat recht uit de buitenwijken van het beroemde The Bronx kwam. Veel verschillen bezaten zij beiden niet, bleek het, toen ze hij haar ontmoette. Enkel het strafblad dat hem wél op de lijst van de politie had gezet maakte een scheiding. Haar kapitaal op de bankrekening en haar verblindende uiterlijk wellicht, aangezien ze er goed verzorgd uitzag vergeleken met Demyan, die met veel geluk eens in de paar maand zijn haar in model bracht op aandringen van zijn vader.

Afwachtend hief hij zijn blikken wederom op naar boven. Haast bezat hij niet met het weten dat hij de hele nacht nog voor zichzelf had om te doen wat hij maar wilde, maar hierintegen kwam wel het besef hoe het met zijn karakter zat. De impulsiviteit nam zijn doordachte zelf over en het liet zijn jachtige trekken nog meer naar boven komen; het was kenbaar geworden dat hij er weg wilde. “Tell me, why I should join you and your crazy adventure, which’ll probably get us on the police’s blacklist within minutes?" vroeg ze hem, fronsend naar beneden gekeken om hem in het donkerte op te kunnen zoeken. “To have some fun for once. What else do you want me to say?” Geweigerd en boven alles onwetend over een andere uitleg, haalde hij zijn schouders op. Ze kende hem goed genoeg om te weten dat hij roekeloos was. Precies hetgeen waarmee ze hem altijd aansprak zodra hij op kwam dagen, midden in de nacht, met de meest dwaze plannen ooit. Een sigaret stak hij in een kwestie van nog geeneens een minuut op. Hangend tussen zijn lippen, de rook afgegeven aan de lucht alsof het zijn eigen manier van ademen was. Het jaloerse gelaat van het meisje bracht een lach naar boven. Een grijns, om precies te zijn, die hij haar onbeschaamd liet zien indien ze zich opnieuw nog een keer omdraaide naar de ingang van haar kamer. "Ugh, really? Okay, but how am I supposed to get out of here? The mad men is blocking the door and the hallway, you smartass," verzuchtte ze.
“Hold up.. I know somethin'." Een kuch verliet zijn mond, de grijns laten vervagen voor een stalen blik. Zijn pupillen bleven strak bij de hare. Doodserieus bleef hij staan, roerloos en wel, met de sigaret teruggenomen tussen zijn vingers om zich verstaanbaar te kunnen maken. “Rapunzel! Let down your hair!” Haar reactie vond hij goud waard. De ergernissen die ze vrijgaf nam hij geamuseerd waar, zijn grijns teruggeplaatst die onmogelijk meer was om in te houden, vooraleer hij de sigaret terugnam en uit verlangens de rook zijn luchtwegen liet vullen. De zachte klap op het hout langs de ruit gaf haar boosheid over zijn actie weer. “For fuck’s sake, Demyan, you know I didn’t meant playin’ a freaking fairytale.” Hij zag haar pogingen om haar gezicht in plooi te houden, hem te laten voelen alsof hij haar zojuist woedend had gemaakt, maar hij kon de lach al voelen aankomen. De bespotting ingewisseld voor een vrolijkheid, hoe graag ze het hem ook wilde ontzeggen door hem te straffen met een nijdig humeur Haar tanden ontblootten zich al gauw in een brede glimlach. "You gotta admit I was amazing."
"It wasn't even good. Hell, the theater club may be happy you're too stubborn to join the classes. They're better off with you skipping the hours than lettin' you play in that stupid musical," klonk haar stem schor door de stilte. Ze moest lachen, waarop ze traag uit het raam klom om vervolgens haar handen in te haken langs de balkonrand. Onderwijl Alexis zo behendig mogelijk de afstand met de ondergrond probeerde te verkleinen, bracht hij ietwat verontwaardigd zijn armen in de lucht. Zijn handen stak hij uit om haar zonodig op te kunnen vangen.
“Insultin' me, huh? We both know I looked pretty damn convincing.”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Grinnikend luisterde ze naar de woorden die hij sprak, zonder dat hij het zelf door leek te hebben. Het was lachwekkend om aan te horen, nu een beetje een beeld gekregen waar de intimiderende Rus over droomde, en dat was verre van beangstigend. Zo nu en dan keek ze opzij, gekeken hoe hij nog steeds verder sliep, ongeboeid over alles wat hij zei. De losse zinnen waren voor haar ongelooflijk onlogisch, geen touw aan vast te knopen, al vroeg ze zich er wel door af wat het was waar hij over droomde. Het klonk wat vaag, sinds het veranderde van praten over een leraar, tot een sprookje. Ze schudde haar hoofd even, haar ogen weer gericht op de weg, geprobeerd de obstakels te vermijden. Een bepaald goede chauffeur was ze absoluut niet, en haar rijstijl kon gemakkelijk gezien worden als roekeloos, al was dit voor haar enkel een manier om het leuker te maken, sinds rustig autorijden niks voor haar was. Dit was immers meer vermakelijk, zeker nu er geen regels meer waren.
De gevangenis kwam in beeld, wat geïrriteerde gevoelens naar boven gehaald, al deed ze haar best deze te onderdrukken, haarzelf niet weer chagrijnig willen maken. Ruw bracht ze de auto tot stilstand, ongeboeid wat er met de jongen zou gebeuren door haar roekeloze actie. 'Wake up, sleepin' beauty, it's time to get your medicine.' Grinnikte ze, onderwijl ze de jongen een keer aanstootte met haar elleboog, vooraleer ze haar spullen van de achterbank pakte. Al snel stond ze buiten de auto, zelf even gegaapt, aangetoond dat ook zij moe was. De dag had haar uitgeput, het laatste beetje energie uit haar weten te halen. De hamer, die ze tot voorkort nog in haar rugzak had, haalde ze eruit. Zonder te wachten op de jongen, begon ze te lopen, richting de horde walkers. De enkele die te dichtbij kwamen, hoekte ze neer, het bloed al snel over haar arm voelen lopen. Stug liep ze verder, snel en behendig een weg gebaand door de zielloze wezens. Hard sloeg ze met haar vuist tegen de zware deur. 'Guess who's back? Open up.' Bracht ze uit, haar best gedaan om niet te schreeuwen, aangezien dit enkel de aandacht van de walkers zou trekken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Genadeloos werd hij uit zijn slaap gehaald. Gewekt door een hevige verplaatsing van zijn lichaam dat in een raas naar voren trok, geresulteerd in een warrige ontwaking. Overvallen door duizeligheid keek Demyan om zich heen. Zijn oogleden met zwakte geopend, wat binnensmonds gevloek uitgebracht door hetbplotselinge remmen van het voertuig. Haar woorden had hij half meegekregen; het kostte een tijdje voor hem om alles door de hoofdpijn heen te kunnen verwerken, voornamelijk gesproken over het feit dat hij als een zielloze zombie naar het vage figuur naast zich staarde.
"Sleepin' ... beauty?" gaf hij verstrooid weer. "What do you mean? What happened?" Een kreun van weerzin liet Demyan naar buiten komen, de stoot van haar elleboog geïncasseerd met niet meer dan afwezigheid. Hijzelf had amper doorgehad hoe hij weggezakt bleek te zijn in zijn eigen dromen. Voor hoeverre hij het zich kon bedenken was hij maar een paaf minuten weggeweest.
Zijn geliefde honkbalknuppel haalde hij duf tevoorschijn van de achterbank. Het hout liet hij vastgegrepen achter in zijn rechterhand, het materiaal fijngeknepen in de poging het enigszins normaal te kunnen pakken door zijn getril heen. De wittige knokkels trokken licht weg tegenover de bloedresten van zijn vorige gevecht. Het was een goor beeld voor zijn ogen, eentje waar hij amper iets aan kon veranderen in zijn positie behalve zijn gekke ex-celgenoot weer op te zoeken. Schoorvoetend maakte zijn plaats in de auto plaats voor de weg naar het gevangenschap. Hij liep er, tientallen meters achter Cassidy aan, met een suffige uitdrukking weergegeven uit futloosheid.

"Don't you think she's mood switchin' like crazy? All angy and stuff.. I mean, so much hatred in a small girl, I don't know man," lispelde hij voor zich uit, een schuine blik geworpen op het viezige beest naast hem. Het bloed droop uit zijn mondhoeken, een hongerig paar ogen dat doordringend noch levenloos en geheel zonder inhoud op hem terugkeek. Het was alsof Demyan wachtte op de onbekende overledene om terug te spreken. Om de man te horen zeggen dat hij gelijk had, ermee in te stemmen met een uitspraak die hij al in zijn hoofd uitgestippeld had, mogelijk een bemoedigende knik ofwel grijns. Genoegen nam hij echter met het gegrom dat hem achtervolgde. Hij zuchtte, versnelde zijn looppas voor kort en nam hiermee een grotere afstand met de walker. "Hm, that's what I thought as well." De hand die naar zijn arm greep, sloeg hij gehaast van zich af. Angst vertoonde zich allang niet meer bij hem. Voor een tweede keer liet hij het wezen ietwat dichterbij komen, het recht aangekeken indien hij zich wat bijdraaide. De mace in zijn hand bleef onaangeraakt door zijn rivalen. Liever dan ze compleet te verminken met het wapen, zette hij oververmoeid de weg naar de gevangenispoort door met oog voor de komende horde. Al roekeloos gaf hij de heengegane vreemdeling wat geïrriteerd gemompel vooraleer hij met al zijn opgespaarde kracht een sprintje trok naar Cassidy.
"Yeah, we both know she's lyin'. She's definitely on her period."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn afwezigheid was wel zeker duidelijk geworden voor haar, gemerkt hoe alles wat langer duurde voordat het tot hem doordrong. Een kleine zucht liet ze horen, al was er geen duidelijke toon te horen. Geen irritatie of woede, niets. Ze schudde haar hoofd even, de hamer wat beter vast gehouden in haar linkerhand. 'Nothin', forget I said anythin'.' Murmelde ze, een emotieloze blik zijn kant op geworpen. De woede die ze eerder toonde was verdwenen, geen spoor meer van te bekennen. Alle sporen had ze gewist van haar gelaat, geen enkele emotie meer getoond. Ze had haar hoofd immers maar bij een ding, hier zo snel mogelijk weer vandaan komen. Ze verachtte de Duitser, en ze had geen zin om zich daar ook nog eens boos over te maken.
De walkers die ze neersloeg, bekeek ze niet eens meer. Ze keek neer op de wezens, die geenszins in haar overlevingsplan pasten, en alles wat niet paste, moest gaan, op welke manier dan ook. Vaak was ze in staat nieuwe mensen er bij in te krijgen, vaak slechts om het gemakkelijker te maken voor haarzelf. Daarbij had ze volgens haarzelf ten alle tijden een "right-hand man" nodig, om alles nog net iets gemakkelijker te maken. Enige tijd geleden was dat Tommy, sinds hij toch geen slimme keuze leek te zijn, had ze een paar maand niemand, al beschouwde ze Demyan nu als haar nieuwe keuze, of het hem aanstond of niet.

De woorden die ze de jongen kon horen spreken, waren te onduidelijk voor haar om te verstaan, er om die reden dus ook geen aandacht aan besteed. Wat maakte dat hij sprak was voor haar al een raadsel, gezien het feit dat het ongelooflijk onduidelijk was, en hij hopelijk ook wel door zou hebben dat ze er niks van verstaan kon. Ze keek even achterom, gezien hoe hij zich een weg door de walkers baande, al leek hij er geen moeite in te steken. Ze haalde haar schouders een keer op, haar weer teruggedraaid naar de deur voor haar.
De plotselinge snelle voetstappen achter hadden, lieten haar niet omkijken, niet veel later gezien dat Demyan naast haar stond. De deur opende traagzaam, een kleine lichtstraal zichtbaar gemaakt in de duistere buitenwereld waar ze nog altijd stonden. Haar geduld was zodanig opgeraakt, dat ze de jongen zijn pols vastgreep en hem meetrok naar binnen, geen zin meer in zijn trage passen. Daarbij moest hij het medicijn krijgen, en dat kon niet lang meer wachten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het zicht voor hen werd al snel ingenomen door de kier van de deuropening. Beetje bij beetje werd het geopend voor ze, een paar vage lichtstralen binnengedrongen die weerschenen op het bekende figuur van de vreemdeling. De grote man voor hem die zijn gelaat, voor hoe kort het ook mocht duren, liet zien bracht een norse uitdrukking met zich mee. Kortzichtig werden zij beide bekeken. Beoordelend en wel, doordringend waarop hij zich geenszins comfortabel voelde, maar bij zijn weglopen had Demyan amper tijd meer om zich te bedenken over zijn volgende actie. Hem erop aanspreken was als gedoemd geweest; zijn pols kwam genadeloos geklemd in Cassidy's hand terecht. Gehaast trok ze hem achter zich aan. Haar koude vingers rond zijn vel maakte enkele huiveringen tot zijn bezigheid, zijn ogen secondenlang gesloten om het tegen te gaan. Zich verzetten deed hij daarnevens allang niet meer. Een verloren zaak was het, de kracht en concentratie ervoor was hij meedogenloos kwijtgeraakt.

Redelijk vrolijk klonk de stem van de hacker door de grote ruimte, waar zij tot kort binnen kwamen lopen. "Look who's back people!" Onaangeraakt liet de jongen de militaire laptop met rust. Hetgeen waar hij naar onderweg was, deze keer gesproken over een bureau aan het uiteinde van de rechthoekige kamer, kapte hij compleet af. Hij draaide zich om naar hen waarop ze zonder meer zijn bespotting nogmaals aan konden zien. De uitsmijter aan de ingang van de kamer werd hierbij ook aangekeken, een toestemmende grijns die Demyan niet uit kom staan toonde zich rond zijn lippen. Zacht gegrom verliet zijn mond. "Don't need no introduction to your 'friends', Whizzkid. Just get it over with," sprak hij, zijn passen stilgezet in het midden van de hele ruimte. Dichterbij komen had geen zin voor hem; het vergrootte de kans dat hij zich amper in kon houden zodra er een verkeerde opmerking werd gemaakt en, mede omdat Sebastian er lol uit haalde om hem woedend te zien, wilde hij het wegbannen. Voor hoeverre het nodig was tenminste. Aan zijn zwakke, lusteloze houding was al van afstanden te bekennen dat hij geen groot gevaar vormde voor de medemens op het moment.
"Did the plan work?" Strak keek de Duitser rond, gebleven bij het meisje naast hem om daar zijn blikken op te laten rusten. Hij wist dat zijn interesse eerder bij Cassidy lag dan bij hem. Iemand als Sebastian kwam immers niet vaak meer onder andere meiden gedurende de apocalypse, maar toch kon het hem echt ergeren hoe hij haar bekeek. Voor de man kon ze net zo goed een van de hoeren op de kruispunten van grote wegen zijn.
De knuppel in zijn handen hief hij op, het ding slaperig op zijn schouder gelaten om het alsnog in aanslag te houden. Vertrouwen had hij immers allang niet meer in de jongen. Desondanks, om aan te tonen dat hij hem amper dwars kon zitten door zijn irritante gedrag, zette Demyan door. Het weten dat het anders lachwekkend voor hem werd gemaakt door hun ergernissen drong tot hem door. "Did you get the insuline?" bracht hij ongeduldig ter sprake.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De pols van Demyan liet ze los, haar hand laten hangen langs haar lichaam. Haar gelaat liet alles behalve vriendelijkheid zien, onderwijl ze de ruimte in liep, waar ze de Duitser kon weervinden. Ze verachtte hem, het vrolijke gedrag niet begrepen. Hoezeer ze ook onder de indruk was dat hij zich vrolijk leek te kunnen houden, stond het haar bij hem niet aan. Ze rolde met haar ogen bij het horen van zijn uitspraak, een reactie liet ze echter niet horen, hem het plezier niet gegund. Demyan's uitspraak stond haar wat meer aan, geweten dat hij er ook geen zin in had en simpelweg zijn medicijn wilde krijgen. De hamer kneep ze bijna fijn, haar geduld raakte langzaam op. Geen woord bracht ze uit, zo ook zijn ogen vermeed ze. De manier waarop hij naar haar keek had ze wel door, en het voelde alles behalve respectvol, en toch hield ze haar mond, althans, dat probeerde ze. 'Will you stop looking at me?' Kwaad bracht ze de woorden uit, de man kil aangekeken. Met de woorden die werden gewisseld tussen de jongens, bemoeide ze zich niet.
Haar ogen gingen de ruimte rond, gekeken naar de grauwe muren. Veel bijzonders was er niet te zien, al waren haar verwachtingen van de gevangenis ook niet erg hoog. Ze had er zelf niet veel ervaring mee, aangezien ze nooit vast had gezeten, hooguit een nachtje op het politiebureau, maar daar was het ook wel bij gebleven. Ze was vaak roekeloos, maar nooit genoeg om haarzelf in de problemen te krijgen, laat staan opgesloten te worden in de gevangenis. Voor enkele seconden keek ze achterom, haar uitweg al helemaal uitgestippeld. Waarom ze het deed, wist ze zelf ook niet. Misschien was het uit voorzorg, en misschien gewoon uit verveling, of omdat ze hier zo snel mogelijk weg wilde zijn.

But oh, my heart was flawed
I knew my weakness
So hold my hand
Consign me not to darkness

Crawl on my belly til the sun goes down
I'll never wear your broken crown
I took the rope and I fucked it all the way
In this twilight, how dare you speak of grace

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was haast duivels om zijn gelach aan te kunnen zien. De kenmerkende grijns getoond die de man altijd toonde, zijn tanden eens om de zoveel tijd ontbloot om zijn blijdschap en bespotting tegelijkertijd aan te kunnen geven. Woede kon er op een lugubere wijze vanaf worden geleidt, een vreemde sfeer waarmee niets anders kon worden gedacht dan wat er momenteel door het hoofd van de gek omging. De scheve, opgetrokken mondhoeken die blootgesteld werden aan hen beide, een onheilspellend gevoel dat erbij kwam opspelen over Sebastian's plannen. Hij kon evengoed meegaan in de deal als hen plotseling en wel onverwachts van hun leven afhelpen. Een kogel door hun hart jagen of met zijn blote handen het bloed laten stromen, hen gemartel bezorgen ofwel het snel laten verlopen uit 'menselijkheid'. Het was onduidelijk wat de jongeman in zijn gedachten liet spoken, maar zijn ijzersterke macht over het wapen verzwakte enigszins zodra hij merkte dat Sebastian een van de lades van het oudere bureu opende. Een tiental, met een beetje tellen een stuk of twaalf, bekende capsules kwamen tevoorschijn.
Een rek vol werd voor de Duitser's gestalte gehouden. Vastgeplaatst in het versleten plastic, afkomstig van een van de laboratoria. "Yeah, yeah, I've got you're stuff," sprak hij. Een keer rollen met zijn ogen liet Sebastian's irritatie dan toch ergens blijken, versterkt door het gedrag van Cassidy. Naarmate ze hem toesiste hoe hij zijn ogen af moest laten wijken, haalde hij het noodzakelijke medicijn weg uit Demyan's blikveld. "She's a different one, isn't she?" De insuline geplaatst op het bureaublad achter zijn rug, leunde hij nonchalant tegen het hout, Gegrinnik werd voortgebracht. Hij zag hem kijken naar de man bij de uitgang, hem plezierig aangekeken onderwijl de man hem hetzelfde teruggaf.
"Reckless, angry and.." Zacht getik van zijn vingers liet hem geërgerd achter, gezien hoe hij geamuseerd een pauze inlaste. "Dangerous. It ain't a miracle if she's the one you fell for." Triomfantelijk deelde hij het hen mee. De neiging om hem vol felheid te vertellen dat ze niets hadden, vergrootte zich met de seconde. Vastbesloten trok hij zijn mond open. Te afgeleid om zich er volledig aan over te geven, te afgemat om hem de woede te geven die hij anders allang naar buiten had laten komen, maar deze kans nam Sebastian zonder enige spijt van hem weg. Voor de zoveelste keer kon hij zijn pupillen op hem en het meisje voelen branden. "Though, I must say, you're not much of a dream guy, kid. I mean.. look at you," murmelde hij opgetogen voor zich uit. Uitdagend werd een enkele capsule uit de doos achter hem gehaald, waarop Sebastian het aandachtig bekeek. Zenuwslopend maakte de Duitser het in no-time. Hij werd voor paal gezet, zijn verlangens naar hetgeen op de proef gesteld door verveeld met de vloeistof te spelen. Met weerzin zag hij aan hoe hij het voor zijn ogen door het omhulsel liet gutsen. "You're damn near a walkin' skeleton. All desperate over the one thing that can safe you from dyin' a slowly death. Tell me, how long has it been? How can you manage to look like such a helpless child after everything?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld