Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Even weergalmde de stilte in zijn oren. Vervolgens doorbrak ze deze met een uitspraak uit radeloosheid, gepaard met een stemoverslag die hij nog niet eerder bij haar had gehoord.
"That makes two of us." Hij volgde de gezette lijnen, zich erop gefixeerd in de hoop te verhelderen wat het was dat hem getroffen had. Het figuur was daarentegen vaag. Zijn haastige schets kon hem niet meer vertellen dan dat het beeld hem overgebracht had; een vrouw, verwilderd, gewond en angstig in een omgeving van planten.
Langer kon hij er daarnevens niet meer naar kijken; ze ontnam hem beide spullen die ze hem eerder nog op zijn woord aangegeven had, om ze in het nachtkastje te laten verdwijnen.
Zijn handen zakten moedeloos weg tegen de matras. Hij vermeed haar ogen, voor zich uitgekeken met malende gedachten om hem bezig te houden. Nergens in zijn jaren sinds het ontdekken van zijn gave had hij ook maar levensechte illusies als deze gehad. Hij had vaker dagdromen en misschien een geheugen dat ietwat fotografisch werkte, maar er waren nooit visioenen bij komen kijken. Zeker niet zoals hij ze net ervaren had, alsof hij zich in die exacte omgeving en sfeer bevond, en al dat om hem heen in rook opging.
Hij verplaatste zich naar achteren op het bed, bijgedraaid om zijn rug tegen het bedeind te laten grenzen. "I don't know what just happened." Ze vroeg hem erover te praten, maar het idee waar hij beginnen moest was al hetgeen dat aan hem ontbrak. "I-.. I was there. I saw her." Het vormde tegen zijn zin in meer gestamel dan dat het haar verduidelijking gaf.
"I don't know. Let's just forget that it happened for now." Zijn handpalmen wreven over zijn gezicht, niet wetend hoe hij verklaren kon wat er net gebeurd was. "It's been a long day." Hij was gesloopt. Dat ze hem met zich mee had moeten slepen tot aan het motel zou voor haar vast niet beter uitgepakt hebben.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’You saw her?’’ Ze wilde nog op hem ingaan na nagedacht te hebben wat de dame in zijn visioen betekenen kon, maar hij had het onderwerp al afgesloten. Hij wilde het er niet meer over hebben, iets wat ze volkomen begreep. Met een zwakke glimlach knikte ze. ‘’It has, but we survived.’’
De fauteuil schoof ze weg waardoor de doorgang weer vrij was. Het was geen grote kamer. Ze kon meubels dus niet laten staan wanneer ze die verschoof, jammer genoeg.
‘’Try not to think about today. You need to rest,’’ zei ze, ondanks ze wist dat hij ongetwijfeld meer wakker zou liggen dan dat hij daadwerkelijk slapen zou. Het was moeilijk om zo’n gebeurtenis van je af te slaan als de stilte heerste.

Tijdsprong, een week verder.
Het was vijf uur ’s middags en hoewel ze gewoonlijk te vinden was in de bossen, had ze zich vandaag neergezet op de bank in het huis waar Jack woonde. Er was geen boek dat gelezen kon worden onderwijl de vogels hun gezang lieten horen. Het was hij die haar vergezelde met zijn stem en aanblik.
Momenteel stond hij in de keuken. Ze had erop geïntendeerd hem te helpen met het bereiden van zijn koffie en haar thee, maar hij sloeg haar aanbod af in de wind en nu zat ze in stilte ondeugend toe te kijken hoe zijn silhouet telkens bewoog indien hij iets in handen wilde nemen. Ze aanschouwde hem liever, al dan niet zijn achterkant, dan de leegte voor het raam. Ze moest toch naar iets kijken?
‘’You’re doing great in there. I’m thrilled to taste your own made tea.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De wind raasde zacht langs hem heen, de koude licht van buiten de keuken binnen voelen dringen. Het raam stond op een kier, daar waar hij de vele studentenhuizen door kon spotten en de paar bomen langs hen huis kon zien verschijnen, bladeren dwarrelend naar de grond.
Het kop thee had hij in handen genomen dan wel wachtend op de koffie. Het was hem altijd al duidelijk geweest dat Kieran het apparaat niet onder controle had en dat het nu langer als gewoonlijk innam voor hem een kop toe werd gereikt, was hem al meer dan gewoon geworden. Het was Adoria die er mogelijk aan wennen moest, al klonk ze zorgeloos toen hij haar vanuit de woonkamer hoorde praten. Voor haar plaats buiten het zicht van zijn vrienden was hij dankbaar; de grijns die hem gegeven werd nadien haar woorden de keuken door galmden, sprak boekdelen.
Hij negeerde het simpelweg, om de hoek verdwenen om zo de woonkamer weer binnen te lopen. "You watching me?" Het was meer dan verstaanbaar gemaakt dat ze op hem gelet had, maar dat liet hem niet zwijgen ofwel oncomfortabel voelen deze keer. Dat ze het kenbaar maakte wekte niets anders als vermaak bij hem op.
Een grijns verscheen, klein maar uitdagend. De kop thee gaf hij haar geamuseerd, een uitdrukking die echter met de overhandiging opslag verdwenen. Het beeld voor zijn ogen werd aan hem onttrokken. Zijn bewegingen als de dood gestopt, om zijn lichaam als verstijfd te laten. Hij werd meegesleurd in een omgeving die niet als de zijne was, maar de verandering drong niet langer meer tot hem door, zich verloren in dat wat hem met geweld overspoelde.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’I am.’’ Met plezier sloeg ze het vermaak in zijn stem en de grijns op zijn façade gade onderwijl hij naar haar toestapte met zowel zijn kop als de hare in beide handen.
‘’Thank you,’’ glimlachte ze, hem dankbaar geweest dat hij überhaupt de moeite had genomen om te vragen naar haar dorst. Hij overhandigde haar de thee, zij nam hem daarop vast, maar ten opzichte van alle vorige keren, liet hij niet los. Plaagde hij haar?
‘’I’m holding it. You can let –‘’ De vreugde in zijn gezichtsuitdrukking was verloren gegaan. Hij stond verstijfd voor haar en leek geen notitie te nemen van haar woorden. Zijn bewuste was niet aanwezig.
Toen ze sprak en de veranderingen in zijn houding midden in haar zin bemerkte, schrok ze zodanig dat ze de theekop niet meer stilhouden kon. Druppels heet water bereikten de grond, de bank en haar kledij. Op dat moment wist ze dat het geen slechte grap was die hij ten uitvoer bracht. Hij zou gereageerd hebben op haar schrik en de val van het water.
Met enige kracht trok ze het glas uit zijn handen, waarna ze het in een haast neerzette op de tafel. Ze kon maar niet begrijpen waarom hij die aanvallen steeds kreeg in haar bijzijn. Was het een effect dat ze had op zijn gave?
Ze stond op, een frons verscheen. ‘’Can you hear me?’’ mompelde ze, iets waar ze achteraf spijt van had gehad. Natuurlijk kon hij je niet horen, dom wicht.
Ze draaide zich om, op het punt gestaan om zijn vrienden erbij te halen. Misschien wisten zij meer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een ziektebed vormde zich. Gekreukelde, met vegen besmeurde lakens rondom een lusteloos gedaante gewikkeld, haar bleke huid glinsterend door zweetdruppels. Haar haar leek verdord, vettige lokken neergehangen langs haar gezicht die rood maar ergens oplichtend goud leken in het beetje avondlicht. Een man stond aan haar bed. Wie, dat was aan hem ontnomen. Zij die een fles aangereikt kreeg om deze aan haar lippen te zetten echter niet.
Het was Adoria, die hij vervolgens in klaar daglicht door de velden zag lopen. Bloemen haar figuur omringend, waaiend in de bries van de wind om de felle felle kleuren haar te laten omarmen. Een boeket in haar handen geklemd die ze rustig bijvulde met al dat waar haar oog op viel. Haar kleren smetteloos, haar ogen met dezelfde levendigheid die in zijn vorige beeld ontbrak, maar de uiting van geluk was geen lang leven toe beloofd.
In een mum van tijd had haar lichaam de grond gevonden. Een oorverdovend geluid haar achtervolgd indien de prachtige planten haar val opvingen, om met een bloedspoor haar ineenstorting te volgen. Wederom een man spottend in de hoek van haar blikveld maar geen weerstand om te kunnen bieden.
Haar borstkas had de klap opgevangen; bloed stromend vanonder haar hart over haar jurk, die het grauwe en levenloze omhulsel had bekleed. Hij zag haar omhoog krabbelen. Een visie van schrik en beklemming te zien rondom haar pupillen. Haar oogwit tot bloedrood omgetoverd, daar waar aderen zich rondom haar ogen leken op te zetten om een duivelse blik te laten waar eerder dat van een onschuldig meisje te vinden was. Het wit van haar snijtanden tussen haar lippen doorgedrongen dat niet langer te onderscheiden viel van haar vel, zo verschoten als hoe hij haar huid had gezien wanneer haar laatste adem uitgeblazen was.
Hij deinste achteruit, met gestommel een afstand tussen beide gecreëerd. Zijn omgeving was teruggekeerd geweest, zijn bewustzijn weer daar waar het voor het visioen was, maar zijn indruk was niet meer hetzelfde. Hij oogde teruggetrokken, ijzig en kil.
In een mum van secondes had hij zich tegen de ladekast aangeduwd. Met zijn rug het uiterste van de kamer opgezocht om in een snelle handbeweging een van de lades open te trekken. Het geluid van het houten meubel dat voor het eerst in een paar jaar geopend werd, had zowel Kieran als Seth beide naar de woonkamer toe gedreven.
Een rifle werd tussen de spullen uit gegrist, deze in een fractie van een seconde geladen om de loop op haar hart te richten.
"Who sent you."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij deinsde achteruit, trok een lade open en binnen een fractie van een seconde stond de loop van zijn geweer op haar gericht. Het was vreemd hoe de situatie verliep. Enkele minuten geleden nog deed hij alsof ze een goede vriendin van hem was, nu behandelde hij haar als een oud stuk vuil dat hem al die tijd voorgelogen had. Het was voor haar een raadsel waar hij het over en waarom hij zo overdreven reageerde. Hij deelde haar visioen niet met haar.
Stomverbaasd, enigszins beledigd, bleef haar blik bij hem hangen onderwijl ze haar handen uit onschuld op hoogte van haar bovenlichaam hief.
‘’I beg your pardon?’’ De afstand verkleinde ze niet. Ze wilde hem niet afschrikken met haar plotselinge nadering. Als een gehoorzaam kind bleef ze staan, te overmand door beduusdheid geweest om helder te kunnen nadenken.
‘’Put that goddamn rifle away,’’ beval ze hem, al klonk het eerder wanhopig dan streng.
‘’He asked you something. Too fucked up to answer?’’
Met een frons op haar voorhoofd keek ze de richting uit waar de jongeman die haar zojuist aansprak stond. Ze kon nog net een glimp opvangen van het gedaante dat in de donkere gangen verdween. Het was echter Kieran waar ze zich op focuste. De schim zou later wel weer terugkeren.
Hij bekeek haar met afschuw. Waarom verachtte hij haar zo? Had ze hem iets aangedaan? En waarom stond Jack verdomme nog steeds met een geweer in zijn handen? Tegen wie dacht hij zich te moeten verdedigen?
Ze keek weer terug naar het dreigement voor haar. ‘’No one sent me. Why would someone sent me?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze leek zich niet gekleineerd te voelen. Het was geen angst dat ze reflecteerde toen ze de loop van het geweer ontmoette, en daarna zijn ogen kruiste. Wanhoop mocht zich dan zich dan wel weergeven, het was meer schok en gekrenkte gevoelens die ze uiteindelijk op haar gelaat deed verschijnen. Ze voelde zich bedreigd maar geenszins op deze wijze dat ze niet bewegen durfde. Haar handen had ze opgeheven langs haar hoofd om een illusie van onschuld op te wekken.
Zijn vinger omklemde de trekker wat steviger, de tintelingen over zijn huid voelen gaan om een tekening van zwarte inkt over zijn bovenlijf tot zichtbaar te laten vloeien. "You prefer the wooden stake?"
Er was geen andere boodschap nodig geweest voor de andere twee om te begrijpen wat het was dat hij ontdekt had. Kieran had zijn zijde al gevonden en een blik geworpen op de ladekast, waar hij hun wapenverzameling na de paar rustige jaren tevoorschijn had gehaald. Hij wist evengoed als hem wat er aan de hand was.
Gegrom hoorde hij aan Kieran's mond ontsnappen. "Now answer the damn question. Who sent you?"
Ze had hem voorgelogen vanaf hun ontmoeting, maar geen poging gedaan hem van zijn leven te beroven. Dat was geen daad uit goede wil maar slechts uit belangen. Zij wie de vampierjagers vinden konden, zouden vanzelf geleid worden naar het koninkrijk ofwel dat waar de basis van jagers zich bevond. Vind er één en vind ze allemaal.
Seth's gedaante verscheen vanachter de deur van de gang, een verzilverde staak naar Kieran gegooid. Zijn eigen handen had hij vrijgemaakt voor een automatische kruisboog. Krampachtig zijn grip op de verdovingspijlen behouden alsof hij elk moment een schot lossen zou.
Hij schudde zijn hoofd, zijn kaken op elkaar geklemd om zijn frustratie een uitweg te laten vinden. "Should've known you were a vampire all along."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’The wooden stake?’’ sprak ze beduusd. Nadien begreep ze ineens waar hij het over had en waarom. Hij wist van haar vampirisme af, dat was duidelijk. Hield hij haar daarom onder schot? Omdat hij bang was dat ze hem om zou leggen?
Maar daar was hij niet bang voor. Het was iets anders wat hem aangreep, maar wat het precies was, wist ze niet.
"Now answer the damn question. Who sent you?" Geïrriteerd keek ze Kieran’s kant op.
‘’Shut the fuck up, will you? I just told you no one sent me.’’
Zijn geweer maakte ruimte vrij voor zijn een gemoderniseerde kruisboog. De zwarte teint wederkeerde, maar dit keer in de vorm van een huidversiering. Identieke tattoeages aan hen die sneuvelden tijdens hun strijd tegen vampiers bedekten zijn gehele bovenarmen. Een vampierjager? Hij kon haar beschuldigen van het verduisteren van haar ware identiteit, hij deed het niet veel beter. Hij had haar niet op de hoogte gebracht van zijn violente gedrag naar doden toe.
‘’And now what? Are you going to kill me for the sake of my vampirism?’’ Haar blik was niet langer meer gericht op de kruisboog. In afwachting nam ze zijn verdorde gelaatsexpressie in ogenschouw. ‘’Huh, is that the kind of man you truly are?’’
‘’Just kill her already.’’ Haar frustratie verergerde toen ze wederom Kieran’s stem hoorde. Waar bemoeide hij zich mee? Dit tafereel trof hem niet. Het was iets tussen Jack en haar.
‘’Look, I’m not the kind of vampire you think I am. I don’t kill, I steal. I didn’t choose to be this way!’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar woorden brachten in hem geen teken van geloof op. Hoe ze vertelde dat ze door geen enkele soortgenoot deze kant op was geleid, klonk te goed om waar te zijn. Hij wist beter dan dat voor de waarheid aan te nemen. Waarom zou ze anders juist hém opgezocht hebben, de avond van het bal? Ze liep recht op hem af met geen twijfels die ze liet kennen, zonder dat hij haar ooit daarvoor gezien had.
Zijn gave zette hij voor een ogenblik op scherp, haar willen doorgronden door middel van haar aura, maar geen van de kleuren gaf zijn vermoedens de ondersteuning die hij zocht. Het gaf weliswaar aan dat ze nerveus was, gefrustreerd en verwonderd. Er was geen kleur die hem alarmeerde dat ze werkelijk loog; fronsend keek hij haar aan. "No."
"What do you mean, no?" Seth wendde zich onbegrijpelijk naar hem toe, dat wat hij links liet liggen door zijn zicht niet van Adoria te verschuiven.
"We're not gonna kill her."
Het waren nu beide de blikken van zijn vrienden die op hem brandden, terwijl hij zijn rifle ietwat zakken liet. Slechts Kieran durfde uit te spreken wat zijn gedachten hem vertelden, door een aantal dreigende passen naar voren te nemen. "We have to."
"And what? Lure my father and the priest back in town?" Allen wisten wat hen dan te wachten stond. Niet alleen zou dat hun belofte aan hem breken, het zou het einde van hun verblijf op de universiteit betekenen omdat ze hier niet waren in de naam van een vampierjager, maar die van een student. "Is that what you want?"
Wederom drong Kieran's gegrom tot hem door. Ditmaal echter gericht op Adoria, met woede zijn lichaam gesierd waarop hij op haar afstapte. Zijn bewegingen ijskoud doorgezet alsof hij hem nooit gehoord had. De staak draaiend in zijn handpalm, daar waar hij op een tiental centimeters afstand van haar tot stilstand kwam.
"Knock it off," siste hij hem grof toe. Kieran's houding leek zijn commando niet te volgen, maar zijn optreden wel; hij maakte geen gebaar meer en kantelde slechts zijn hoofd enigszins om op haar neer te kijken. "You're lucky we made a promise here. But don't let it be mistaken, make one stupid move and we'll come for you."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’We’re not gonna kill her.’’
Met dat gezegd zijnde rees haar vastheid vanzelf. Hij zou haar niet vermoorden, dus haar ongerustheid hoefde niet langer meer aan haar te vreten. Haar handen zakten geleidelijk.
Ze had Kieran horen aan komen zetten. Ze schonk hem echter de aandacht niet die hij van haar vroeg. Het kon haar geen moer schelen dat hij haar wel dood wilde hebben, zelfs al moest hij daar nu zelf voor zorgen. Met nonchalance in haar gelaatsexpressie bleef ze bij zijn aanblik hangen, hem als het ware bestudeerd om achterliggende emoties te ontmaskeren. Wellicht was hij wél van plannen om haar naar de andere wereld te brengen waar ze thuishoorde en zei hij dat alleen om een verrassingsaanval te plegen. Of was hij daadwerkelijk oprecht geweest?
Het deed er niet aan toe.
Hij verdreef Kieran’s lust toen hij op het punt stond haar neer te halen met hout. Zijn vriend hield zijn afstand, maar vond het nodig om een dreigement af te leggen. Ze rolde haar ogen, hem een norse blik toegeworpen vooraleer ze naar haar jas greep die nog geen meter van haar vandaan lag.
‘’Good, because I’m not planning on killing you either. But thank you for threathening me with not only a rifle, but also a wooden stake and a bloody crossbow,’’ sprak ze sarcastisch uit. De hoeveelheid wapens die ze binnen de twee minuten op haar gericht kreeg, was bizar. Was één wapen niet voldoende?
‘’May I leave now or do you guys want to investigate me first?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bij nader inzien het minste wat hij haar schuldig was. Had ze al haar kansen om hem te vermoorden niet al afgeslagen? Hij had een kamer met haar gedeeld. Het voorval waarbij hij zijn zicht verloor had haar al genoeg mogelijke pogingen op zich gegeven en doch had ze hem alleen aangeraakt, wetend dat hij zo voelen kon dat ze bij hem was. Alsof ze hem gerust had willen stellen en hem door zijn toestand heen had willen slepen, zoals hij haar de avond van het bal gewond naar zijn huis had gedragen.
Als het geplande acties waren geweest om zijn vertrouwen te winnen, hadden ze haar plannen dan niet bij deze ontdekking al gedwarsboomd? Het was helder dat ze zich niet geheel zorgeloos meer in hun buurt wagen kon.
Hij gaf uiteindelijk de doorslaggevende beslissing aan de hand van zijn gave, niet aan de theorieën die wellicht wel of niet waar zouden zijn. Tijd zou het leren.
Haar sarcasme deed haar geen voordelen in deze situatie. Geen van hen sprak erover, maar het was uiteindelijk Seth die de taak op zich nam haar de mond te snoeren. "Don't flatter yourself. It's the procedure."
Het was een groot risico geweest haar de deur uit te laten lopen. Ze had vampierjagers op het geweten, zij die gewild waren bij het vijandige soort in de oorlog. Voor zover zij weten konden, zouden ze vannacht overvallen kunnen worden door haar soortgenoten. Ze kon tientallen, mogelijk honderden vampieren seinen om hun weg naar hun verblijfplaats te vinden. Haar aura had hem desalniettemin het tegenovergestelde verteld.
"You can leave." Haar jas liet hij haar in alle rust pakken, al liet hij haar voor geen seconde zijn zicht verlaten. Kieran stapte op dat oordeel van haar weg. Een laatste keer haar van top tot teen in zich opgenomen, een felle blik op haar gebrand om zijn oplettendheid en afgunst voelbaar te maken.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’It’s the procedure.’’
Bullshit. Hij had haar aura gezien. Goud overheerste, had hij dan echt verwacht dat ze hem iets zou aandoen? Als ze zo slecht was als de monsters die in hun vertelsels waren afgebeeld, was haar aura allesbehalve goud.
Hij gaf haar toestemming om te vertrekken. Het verbaasde haar hoe snel hij sprak, maar iets inbrengen liet ze achterwege. ‘’Thank you,’’ zei ze, hem een laatste blik gegund voordat ze van hem vandaan liep.
Stilzwijgend trok ze deur voor zichzelf open, vervolgens de ruimte verlatend waarin ze zojuist onder schot werd gehouden door niet één, maar drie vampierjagers. Een harde knal, veroorzaakt door het ruw dichttrekken van het hout achter zich, was het laatste wat ze van zich liet horen.
Ze had binnenin de tijd niet genomen om haar bovenlijf te bedekken met de warme stof die haar jas met zich meedroeg. Iets waar ze spijt van had toen ze de kou tegemoet liep en de regendruppels vanuit de wolken haar lichaam bereikten.
Het was een sombere dag vandaag. De donder hing in de lucht en ze was er niet op voorbereid. Ze wilde het gevoel van warme genegenheid wanneer ze hem zag dan wel aan hem dacht niet opgeven, maar er leek geen andere uitweg te zijn. Liefde moest van beide kanten opkomen en haar vermoedens vertelde haar dat hij haar nu eerder verachtte dan liefhad. Bovendien kon een vampier geen relatie aangaan met een vampierjager. Indien de waarheid boven water kwam, konden ze binnen een avond dood gevonden worden op de plek waar ze op dat moment verbleven.
Een frustrerende zucht rolde over haar lippen. Het was niet allemaal rozengeur en maneschijn. Zelfs zij kampte iedere dag nog met narigheden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
TS > two weeks later

I apologize for my silence.

There are a lot of things I want to clarify and discuss with you in person. In the park, perhaps? At 16:30 P.M. on Friday.
I don’t suspect you to be there, but I would appreciate it if you take it into consideration.

Adoria

Het had hem verrast nog wat van haar te horen. Haar bereidheid om op klaarlichte dag af te spreken en zich vrijwillig weer in zijn buurt te bevinden, was een vreemd voorstel die hij niet meteen verwerken kon. Twee weken van radiostilte waren tenslotte verstreken. De indruk dat ze vanaf nu compleet en voor altijd van elkaar vervreemd zouden zijn, was er een die hij tot aan haar sms vastgehouden had, wetend dat het vanaf nu enkel een kwestie van ontlopen zou worden.
Haar het kwalijk nemen dat ze dat anderszins zou doen kon hij niet, gezien hij precies hetzelfde deed. Het eerdere gevoel van veiligheid ontbrak. Hij was het daarmede zat elke seconde van de dag op zijn hoede te moeten zijn en over zijn schouder te moeten kijken, zoals van hem vereist was sinds zijn geboorte. Niet als het niet nodig was.
Dat liet zijn rusteloosheid nog niet in rook opgaan. Hij voelde zich op zijn zachtst gezegd oncomfortabel, afwachtend of ze haar afspraak nakomen zou of hem simpelweg liet zitten. Het waren de waarschuwingen van Kieran die nog altijd in zijn achterhoofd nagalmden; mochten haar plannen anders zijn dan deze die ze naar hem gestuurd had, dan zette hij zichzelf in de val door haar te ontmoeten op een afgesproken plek. Zelfs nu er anderen aanwezig waren om het tafereel waar te nemen; met haar snelheid zou ze in een kwestie van een seconde alweer verdwenen kunnen zijn, met zijn lijk rottend op de drassige grasgrond.
En toch zat hij er op een van de banken langs het pad. Zijn ongeduld weg te roken tot er niks van de sigaret meer over was om aan vast te houden, en de peuk tussen zijn vingers door naar de grond glipte.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Iets minder dan een halfuur had ze rondgelopen in het park toen ze hem in het vizier kreeg. De jongeman die ze miste desondanks hij haar soort minachtte en hun laatste gesprek maar moeilijk verdraagbaar was.
Hij was via de andere ingang gekomen.
Ze begon wat trager te lopen, de omgeving in haar opgenomen. Er viel geen signaal te bespeuren van Kieran, noch iemand anders die zich ergens in de natuur verschool. Hij was hier alleen, had zich zichtbaar opgesteld op een houten bank in het park en blies de laatste rook van zijn sigaret uit. Hij durfde het aan om haar aan te treffen op haar aangewezen plek, erbij gezeten alsof hij nergens bang voor was. Keer op keer wist hij haar te verbazen.
Haar boek verdween in de handtas die ze bij zich droeg onderwijl ze haar pas versnelde. De ontmoeting vond op haar initiatief plaats en doch was hij hier eerder dan zij. Had hij lang op haar moeten wachten? Ze schudde haar hoofd. Het maakte uiteindelijk niet uit hoe lang hij daar had gezeten. Hoe ze het gesprek zou laten beginnen, maakte wél uit. Onderweg hiernaartoe had ze erover nagedacht, maar tot heden had ze nog steeds geen juist antwoord gevonden. Was er wel een juist antwoord?
Ze kwam aan bij de bank. Nog zwijgend nam ze ietwat gespannen naast hem plaats, daarbij het respect gehouden om een redelijke afstand tussen hen te houden. De tas zette ze naast zich neer. Daarna wierp ze hem een blik toe.
‘’Thank you for coming. It means a lot to me,’’ glimlachte ze zwak.
‘’How are you?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was op tijd geweest. Niet laat, niet vroeg, maar desondanks gearriveerd wanneer ze afgesproken hadden. Het was nog geen tweetal minuten later dat hij haar tussen het gebladerte in zijn ooghoeken zag verschijnen. Haar passen voortgezet over het pad van kleine kiezelstenen, die haar komst aan hem verried voordat hij werkelijk opgekeken had.
Ze zag er enigszins zenuwachtig uit, al toonde ze ondertussen meer zelfverzekerdheid wanneer ze naast hem op het hout neer zakte. De stilte bleef hen beide achtervolgen. Hij keerde zich naar haar toe, hoe zij zich ook naar hem toegewend had, en het was aan haar de sereniteit te verbreken wanneer ze dacht dat het daar tijd voor was.
Op haar zwakke glimlach gunde hij haar er een terug, dan wel ietwat oncomfortabel ogend. "Same goes for you." De sfeer was er een die hij nog niet eerder tussen hen ervaren had en het maakte dat hij eraan wennen moest. Voor kort had het hem van zijn stuk af gebracht hoe het voelde om geen vijandigheid te ervaren, maar alsnog ook geen spontane vriendelijkheid zoals eerder. Het was een onbepaalde stemming ertussenin.
"Didn't expect your text," vertelde hij even later. "But I think it's good that we discuss some things."
Haar vraag beantwoorden ging als vanzelf, zijn gewoontes gevolgd door zich op dat vlak wat afzijdig te houden. "I'm fine. What about you?" Over zijn helse week hoefde ze geen weten te hebben. Niet nu de atmosfeer al gespannen was en het slechts negativiteit met zich meebracht, terwijl dat het laatste was wat ze nodig hadden na hun laatste ontmoeting.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld