Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Van zijn kamer had hij een rugzak gehaald om deze in te pakken. Het verzamelen van spullen en kleding was geheel gedachteloos vergaan en het onthouden van wat hij precies bij elkaar had gepakt, was hem al niet meer bijgebleven eens het in de tas verdwenen was. Zijn hoofd had hij er dan ook geenszins naar staan. De kleine hoop dat zijn vader nog leefde had ondanks hun immense kloof van haat nog in hem gebrand, hoop dat bruut gedoofd werd eens hij geconfronteerd werd met het verminkte lijk. Hoewel hij zichzelf verbood om het beeld van de situatie weer voor ogen te toveren, zag hij overal waar hij keek hetzelfde beeld weer terug. Het maakte hem jachtig, paranoïde. In sneltempo had hij de rugzak al gevuld om met deze over zijn schouder en een van zijn jassen weer terug naar beneden te lopen. Hij verlangde naar de aanwezigheid van iemand, dan wel op het moment Mila, om zijn focus weer te leggen bij al het andere dan de gewelddadige dood van Akrit.
Tot zijn kleine geluk vond hij haar gelijk eenmaal hij de begane grond weer betreden had en de woonkamer in was gelopen. Mila's haastige gesprint was moeilijk te missen geweest en nog geen paar seconden later keek hij neer op haar wat uitgeputte gedaante, indien hij haar zacht hoorde uit hijgen. "Ik heb ook alles." Hij knikte naar haar en beet kort op zijn lip, eens zijn blik van haar ogen door naar beneden gleed om bij de benzinetank in haar handen uit te komen. Het had hem tot dat moment nog niet bereikt dat ze zich van het hele bloedbad afhelpen moesten en ze de boel niet zo achterlaten konden. Ze had geen ongelijk met haar methode en het was het makkelijkste wat ze nu doen konden om alle sporen te vernietigen, maar niettemin moest hij het even laten bezinken. Een begrafenis of enige vorm van eerbetoon zat er niet in.
"Gaan we-" opperde hij, doelend op het in brand steken van het huis, maar de vraag afmaken kon hij niet. Hij wist net zo goed als haar dat het de enige optie was die ze hadden en dat dit precies was, wat ze in gedachten had gehad. Zijn lippen perste hij voor even stilletjes op elkaar.
"Er zit niks anders op, of wel.."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Confronterend was een understatement voor het opdagen met een jerrycan. Mila schraapte even haar keel en wist zelf niet goed wat ze op Levs opmerkingen moest antwoorden. Dat ze meteen zo extreem dacht was niet haar gewoonte, maar ze zag inderdaad gewoon geen andere oplossing in hun geval.
"We zijn hier al zo lang en ik ben zo bang dat er hier elk moment iemand kan opdagen... Plus dan is alles weg, alles dat naar jou kan leiden..."
Mila keek verontschuldigend en haalde even diep adem om weer te kalmeren. De jerrycan halen en die nu echt moeten uitgieten, dat was nog een wereld van verschil. Of ze echt klaar was om een huis in brand te steken, dat was ze nog niet zeker. Dit was een kwestie van overleven en toch voelde het extreem fout. Er was gewoon geen weg meer terug als ze dit plan uitvoerde.
"Heb je de boeken?," merkte ze op toen Lev nog vrij licht gepakt leek.
Uiteindelijk zou ze alles uitpluizen over waarom ze in deze situatie zaten en eeuwenoude boeken die dingen voorspelden die al hun leed veroorzaken, konden best belangrijk zijn. Afwachtend naar wat Lev nu ondernam, bleef ze verloren staan in de hal met de jerrycan nog in haar hand. Met wat geluk nam Lev het over, maar dat verwachtte ze niet na hem daarnet zo gebroken te zien. Bovendien zou zij het alleen doen om hem slechte gevoelens te besparen en dat was het enige wat haar op dit moment nog voortdreef.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gelijk had ze zeker. Ze zouden alles wegbranden wat naar hen leiden kon en daardoor een betere kans hebben om de jagers voor te blijven, mochten ze terugkeren en naar sporen zoeken. Dat haalde echter niet weg dat ze zometeen het huis waar hij geboren was en voor al die jaren geleefd had, met de grond gelijk zouden maken.
"Je hebt gelijk. Het is het beste wat we kunnen doen." Zijn gemengde gevoelens over het plan zette hij opzij. Het in rook opgaan kon niet zomaar zonder slag of stoot, niet nu er nog een heel gebouw overeind stond waar ze alles over zijn verleden weervinden konden. Ze zouden ze een te groot voordeel geven om dit alles staande te houden, enkel vanwege de sentimentele waarde die hij eraan hechtte. Voor zijn ouders hoefde hij de muren immers niet meer overeind te houden.
Hij keek op, de jerrycan uit zijn zicht laten verdwijnen om zich in plaats daarvan naar Mila toe te wenden. Bij het horen van haar vraag had ze zijn aandacht weer gevangen. "De boeken..," murmelde hij voor zich uit. "Ik dacht al dat ik wat was vergeten.." De boekenkast aan hun linkerzijde zocht hij met haast op. Zijn vingers gleden langs alle kaften, er een paar tussenuit gehaald die hij niet veel later in zijn rugzak stopte. Ze hadden er nog veel meer liggen maar hij besloot de boeken te pakken die volledig over de mythe gingen. Een hele stapel meezeulen waarvan meer dan de helft van het papier beschreven was met een ander verhaal, was te veel gewicht voor hen om te kunnen veroorloven.
"Dit is het wel zo ongeveer, denk ik." Zijn rugzak slingerde hij weer over zijn schouder. De jerrycan in haar handen ving weer zijn blik, gezien hoe een aansteker in haar andere handpalm vast werd gehouden. Hij kon haar onmogelijk laten zeulen met alles. De kans om nog even een laatste keer rond het huis te kijken voor het in vlammen opging, was er daarmede ook een die hij niet aan zich voorbij kon laten gaan. Hij deed een poging tot glimlachen, die vrijwel meteen mislukte, en nam de jerrycan van haar over. "Ik gooi het wel wat rond. Dan kan jij nog even hier rondkijken naar wat spullen die we misschien nog kunnen gebruiken, voor we gaan."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila bleef nogal verloren in de hal staan en vroeg zich af of ze klaar was om de benzine door het hele huis te beginnen
gieten. Al zou met één kamer beginnen waarschijnlijk al meer dan voldoende zijn. Het hele huis was bezaaid met brandbaar materiaal, alleen de tapijten, gordijnen en houten meubelen in de inkomhal zouden al genoeg zijn om grote steekvlammen op te leveren. Gelukkig piekerde ze lang genoeg waardoor Lev het probleem voor haar oploste toen hij de jerrycan van haar overnam. Hun vingers raakten elkaar vluchtig en hun blikken zochten elkaar op. Ergens zag ze de poging tot een glimlach verschijnen en ondanks haar trieste blik, kon ze zelf wel een kleine, steunende glimlach opbrengen. Voorzichtig gaf ze een bemoedigend kneepje in zijn vrije hand voor ze zelf de studeerkamer inliep om te kijken of ze iets kon vinden.
Het was toen dat haar blik op een half weggezakt schilderij van een natuurlandschap viel. Daarachter vond ze een kluis die vreemd genoeg met het vastgrijpen van de hendel zonder moeite opende. Verbaasd dat Akrit zo nonchalant omging met een kluis, trok ze de deur wagenwijd open. De vele drankflessen lagen waarschijnlijk aan de basis van zijn vergeetachtigheid en daar was ze hem plots wel dankbaar voor. Er lagen een paar stapels met dicht tegen elkaar aangebonden briefjes die leken alsof elk moment de papieren bandjes er rond konden openspringen. Zo snel als ze kon, begon ze die in haar tas in te laden. Een blad met codes griste ze mee samen met een kleine portemonnee met kaarten in. Daarin vond ze onder andere Akrits paspoort en als ze door een stapel papierwerk neusde vond ze een akte over de grond waarop dit huis gebouwd was. Alles leek haar belangrijk, dus voegde ze zich met een bomvolle tas en een ietsje beter humeur weer bij Lev.
"Het komt wel goed met ons," verzekerde ze hem en haalde even diep adem.
Dit was het dan, dit was officieel hun nieuwe begin. Om hem een beetje te ontlasten, haalde ze zelf de aansteker boven. Hij hoefde niet alleen die laatste stappen ondernemen om zijn verleden af te sluiten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De korte kneep in zijn hand had hem even bemoedigd. Ze had het talent gehad om hem dan toch te kunnen geruststellen met de kleinste gebaren, dat waar hij geen begrip voor had maar dit stilletjes ook niet wilde. Hij hoefde niet te weten hoe ze het voor elkaar had gekregen om hem voor nu lichtelijk uit de put te halen, omdat het hem al genoeg gerust stelde dat ze hem ervan had weerhouden in een dal te zijn gestort. Hij zag haar gestalte zwijgzaam verdwijnen uit de woonkamer, enigszins dankbaar dat hij hier niet alleen stond om de situatie te moeten verduren.
Al dat wat hij zag onderdompelen in brandbare vloeistof, had hem teruggetrokken in zijn eigen wereld. Met elk beetje dat hij onder gooide met de benzine leek hij meer en meer in gedachten verloren te zijn. Het weten dat hij met zijn acties het huis beetje bij beetje deed bezwijken, was allang niet meer tot hem doorgedrongen. Hij leek hersenloos het werk te doen wat gedaan moest worden. Als een geest in de echte wereld, gedaan alsof hij er wel was maar niet daadwerkelijk, omdat zijn bewustzijn niet meer aanwezig was.
Toen de geur van benzine eenmaal nergens meer te vermijden was en hij elke kamer op de benedenverdieping had doorlopen, hing de jerrycan eindelijk stil in zijn grip. Zijn stappen waren grofweg bij de voordeur gestopt om een stilte te laten klinken over de houten vloerplanken. Mila had hem inmiddels ook weergevonden; hij vond haar naast zich weer, aanmoedigende klanken weer gehoord die hij opving met een magere glimlach. Het zou allemaal volgens haar wel goed komen. Het weten of hij haar op haar woord geloven moest had hij niet, maar hij had hoop dat ze gelijk had en het voorspoedig voor hen zou verlopen voor nu.
De aansteker zag hij in haar hand opgeheven worden. Een klein vlammetje verlichte de hal, voor even vrolijke sprankelingen in haar ogen doen ontstaan vooraleer het vuur zich in haar ogen begon te weerspiegelen. Alles rondom hen vatte vlam. Een angstaanjagende rode gloed begon zich voor hen te verspreiden, datgeen waar hij sprakeloos naar keek. Het was haar hand die hem snel daarna wegtrok van het vuur en de deur achter hen deed sluiten, om ze terug te leiden de wildernis in.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
De vlammen waren hypnotiserend en indrukwekkend. In een mum van zijn voelde ze de gloeiende warmte op haar huid en de vlammen likten bijna aan hun lichamen. Mila zette een stap achteruit en besefte dat Lev niet volgde. Gehaast om de vlammen voor te blijven, greep ze zijn hand beet om hem mee naar buiten te trekken. Het laatste wat ze nu wou was dat hij alle moed opgaf en zichzelf liet verzwelgen door de oprukkende vuurzee. Ze hoefde niet achterom te kijken om te weten dat het gebouw in enkele minuten al in lichterlaaie zou staan. In haar ooghoeken zag ze de rook ver boven de bomen uittorenen en de geur begon zich over het hele bos te verspreiden.
Na een lange weg door het bos die veel vlotter af te leggen was als wolf, bereikten ze opnieuw de auto. Hun handen hadden hun grip op elkaar allang verloren halverwege de tocht naar de auto en het was toen pas dat ze haar zak met kostbare inhoud dicht tegen zich aan drukte. De auto voelde veilig en vertrouwd aan toen ze de motor hoorde ronken en ze was extreem opgelucht toen ze het bos, het brandende gebouw en alle ellende achter zich konden laten. Met elke meter die ze verder weg reden, gleed er een zware last van haar rug af.
"Ik denk dat we wel een beter slaapplek kunnen vinden nu."
Zonder meer uitleg opende ze haar tas en haalde er een stapel briefjes uit. Het waren er van 50. Als ze dat vergeleek met de prijzen van de kermis, het eten en hun kleren... Dan konden ze daar wel een paar jaar mee toekomen. Ze had namelijk 5 dikke stapels meegenomen en ze hoopte dat ze de juiste codes aan de kaarten zouden kunnen linken. In de moderne tijd wist ze dat dat een gangbaar betaalmiddel was. Alleen kon ze nog niet voorspellen wat de waarde van de kaarten was...

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De auto hadden ze in een mum van tijd bereikt. Desalniettemin voelde het instappen in het voertuig anders dan voorheen, veiliger en toch zo vervreemd dat hij alles niet meer plaatsen kon als voorheen. Het starten van de motor en het wegrijden verliep geheel anders. Alsof er iemand anders achter het stuur zat en hen vooruit reed, in plaats van hemzelf. Wederom was hij zodanig afgedwaald in zijn eigen gedachten dat de grote rookwolk die kilometers achter hen begon te verschijnen, voor hem nog geen blik waardig werd.
Haar woorden waren echter het enige dat hem uit zijn eigen wereld halen konden, datgeen waardoor hij weer terugkeerde naar het hier en nu en hem opzij deed kijken. Een grote tas was dat waar ze op gedoeld had. Stapeltjes met geld had ze in haar handen laten glijden, deze tellend onderwijl hij niet anders kon dan verbaasd kijken. Hij had niet eerder zoveel geld bij elkaar gezien. "Waar heb je dat vandaan?" Vragend ontmoetten zijn ogen de hare, voor hij zich weer gedwongen richtte op de weg en het door zijn hoofd verder liet golven. Ze had gelijk, want met het geld dat ze nu hadden konden ze wel degelijk een andere, goede slaapplek betalen. Hij had alleen geen idee hoe ze eraan gekomen was.

Dat het afkomstig zou zijn uit zijn eigen huis was daarmede het laatste wat hij verwacht had. Daarmee was het gesprek dan ook ten einde gekomen; hijzelf was te veel bezig met het raadsel dat achter het geld schuilde en Mila leek evenzeer wat afgeleid voor zich uit te kijken, makend dat ze beide te gereserveerd waren om de stilte te verbreken.
Een ander motel opzoeken had zijn tijd wel ingenomen, nu ze verder van de buitenwijken van hun vorige verblijfplaats rijden moesten om iets anders te zoeken. Het andere deel van de stad was te dichtbevolkt geweest voor motels. De hotels die zich er bevonden waren te duur naar zijn inzien en daarbij hadden ze vele kilometers om te maken, nu de sporen van de brand zich in de lucht hadden geuit. Het zou niet lang duren voor de jagers alsnog weer verder zoeken zouden in de hoop ze weer te vinden. Voor die tijd was het van belang dat ze in elk geval uit deze stad weg zouden zijn.
Het duurde dan ook een paar uur vooraleer ze weer tot stilstand kwamen, ditmaal in een nieuwe en onbekende stad die ze samen zouden moeten doorlopen. De suburbs waren anders geweest dan de vorige maar tot zijn geluk was er wel één overeenkomst. Ook hier konden ze motels vinden langs de kant van de verlaten wegen, daar waar ze voor nu hun nacht doorbrengen konden zonder gestoord of gevonden te worden.
"Laten we hier maar stoppen," murmelde hij tegen haar, de auto op een parkeerplaats gezet om vervolgens de motor langzaam uit te zetten. De weg was al lang genoeg geweest voor nu.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Emilia had er een lastige rit op zitten toen Lev de motor eindelijk stillegde. Met een kleine zucht rukte ze haar blik los van het straatbeeld dat nu stilstond en keek Lev aan met een kleine glimlach die opbeurend bedoeld was, maar eerder triest overkwam. Ze zag er vermoeid uit desondanks dat ze de afgelopen uren niets had gedaan. Mentaal was ze compleet gesloopt en het feit dat de enige keer dat ze indommelde zulke erge nachtmerries te verduren had gekregen, hielp niet om haar lichaam of geest rust te bieden. Voor het eerst hoopte ze echt dat Lev haar straks zou vasthouden in een poging tot slapen. Net zoals die eerste nacht. Op dit moment was ze vooral bang dat Lev zich zou afsluiten en niet eens meer samen zou willen slapen, allereerst omdat ze eerst had aangegeven dat ze dat niet wou ook al had ze zich nu bedankt en als tweede omdat hij daar na hun ontdekking vandaag misschien geen behoefte aan zou hebben.
"Het ziet er hier mooi uit," merkte ze op met haar blik hoog de lucht in gericht tot het einde van de gebouwen die zo hoog als de wolken leken te reiken. Ze gingen op in het donker en alleen de blinkende ramen waren nog te zien aan de toppen. De straat was vrij rustig en leeg, toch was het een brede straat en waren de gebouwen torenhoog. Kantoorgebouwen die alleen overdag open waren, waren haar niet bepaald bekend. Tussen al die verlaten kantoorgebouwen zag ze in grote verlichte zilveren letters 'Hilton Hotel'. Even vroeg ze zich af of het mis gespeld was of dat dit betekende dat hen iets anders te wachten stond. Voor ze uitstapte nam ze haar boekje met codes en de kaarten erbij.
"Ik denk dat deze kaart deze code heeft en dat dit het laatste bedrag is dat erop zou moeten staan."
Ergens tijdens de rit had ze tegen de slaap, de verveling en de gruwelijke herinneren, het boekje doorgelezen. Het bedrag op de kaart had een behoorlijk aantal nullen en stond op een valse naam met een vals paspoort. Dat kon ze herkennen omdat Levs gezicht op een paspoort stond met een andere naam erbij. Dit zou vast nog van pas komen, daar was ze zeker van. Nu toonde ze haar vondsten aan Lev en keek naar het hotel.
"Ik denk dat we wel de mooiste kamer kunnen vragen nu," merkte ze op en wist niet goed of ze daarbij moest glimlachen of net moest huilen, want de manier waarop ze het verkregen hadden was absurd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het zag er inderdaad mooi uit. Geen neonlichten waren op borden en langs ruiten geplaatst om de aandacht van voorbijrijders te trekken, daarentegen. Het waren luxe, prachtige geel/witte lichten die het pand verlichtten. Het gebouw was groot en daardoor indrukwekkend om tegenaan te kijken. Vele verdiepingen hadden de hotelkamers onderverdeeld en het waren geen zichtbare gangen met railing langs de buitenkant van het pand, maar hoogstwaarschijnlijk moderne gangen binnen het gebouw die van buitenaf niet zichtbaar waren. Alles wat de ruiten openbaarden was een rijkelijk ingericht hotel met gouden tinten.
Hij knikte. "Het is net een paleis.." Een voorstelling van een luxe hotel had hij altijd al wel gehad maar dat het er zo uit zou zien, had ook hij niet verwacht. Hij voelde zich haast overrompeld door het pand waar ze voor stonden. Zich ervan afwenden kon hij eerst niet. Alleen toen Mila voor zich uit begon te mompelen over de kaart in haar handen, wist hij zich naar haar te keren en voor nu de luxe te vergeten. "Staat er geld op die kaart?" vroeg hij haar. "Hoe dan? Mijn vader heeft nooit zo'n pas gebruikt.." Een frons ontstond. Hij had geen idee van de werking van de pas noch hoe zijn vader het in zijn bezit heeft gekregen, en net zo weinig kennis bezat hij over hoe het geld erop was komen te staan. Akrit kwam in de stad, zeker, maar enkel om bij een buurtsupermarkt wat flessen drank in te slaan. Voorbereidingen door te sparen of geld achter de hand houden deed hij niet.
De mooiste kamer krijgen.. Het klonk zo dubbelzinnig in zijn oren dat hij kort zijn kaken op elkaar zette, onwetend hoe hij erop reageren moest. Het dure en moderne was niet waar zijn gewenning lag. Hij had het gevoel dat hij blij moest zijn maar dit niet kon. "Hoeveel staat erop?" Hij deed een poging tot het verliezen van zijn wat kille gelaatsexpressie maar het lukte slechts gedeeltelijk; hoewel zijn mondhoeken wat meer omhoog trokken in plaats van in frustratie in een strakke lijn te blijven staan, was dat ook alles wat er veranderde.
"Laat maar. Het doet er niet toe," mompelde hij. "Laten we maar gewoon naar binnen gaan." De rugzak haalde hij van de achterbank waarna hij de sleutels uit het contact haalde. De buitenlucht kwam hem niet veel later tegemoet waaien bij het uitstappen uit het voertuig.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila streek zacht over Levs arm om hem even te laten weten dat ze er nog voor hem was. Aan zijn reactie op de kaart te zien, had hij er logischerwijs een wrang gevoel bij en kon het hem op dit moment niet schelen. Later zou ze haar vondst wel eens uitklaren tegenover hem, maar voorlopig zou zij zich alles in betrekking met het geld wel regelen. Tenslotte was ze niet van plan om ermee vandoor te gaan of het te misbruiken. Zo had Lev op zijn minst al één zorg minder aan zijn hoofd.
"Goedeavond," zei ze een beetje verlegen tegen de vrouw aan de inkom die hen onderzoekend aankeek.
Het zag ernaar uit dat hun goedkope kledij opviel en een echt indrukwekkend stel zagen ze er niet uit, beide overweldigd en triest. De fut om er een verklaring over af te leggen of zich eruit te praten had ze niet, dus haalde Mila even diep adem en vroeg gewoon om hun mooiste kamer.
"We zijn op reis en onze tocht zit er bijna op dus we zouden graag groots uitpakken voor onze laatste nachten," glimlachte Mila een beetje geforceerd en was blij dat dat leugentje om bestwil haar nog te binnen was geschoten.
De vrouw reageerde er namelijk met een glimlach op en haar afkeurende blik trok weg.
"De honeymoon suite komt eraan voor jullie," glimlachte de vrouw breed en overhandigde hen een kaartje terwijl ze de prijs per nacht verklapte. Mila slikte even en knikte gewoon toen ze de prijs hoorde. Achteraf konden ze met de kaart betalen, dus voorlopig hoefde ze nog niet aan het kostenplaatje te denken. Traag sjokte ze achter een nieuwe vrouw aan die hen zelfs met plezier naar hun kamer begeleidde. Even keek ze opzij naar Lev en schonk hem een klein glimlachje.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Kort voelde hij haar hand in aanraking komen met zijn arm. Wat ze precies betoogde was voor hem de vraag, maar dat het hem lichtelijk gesteund liet voelen maakte dat het hem tot zwijgen aanzette. Ze deed hem prettiger voelen bij de binnenkomst in het hotel. Dat was wat er voor hem toe deed, niet zijn vragen die achter haar acties schuilden nu niks in zijn leven nog zeker en bekend leek te zijn.
Het woord liet hij aan Mila over. Ze leek het verhaal goed op een rijtje te hebben en zorgde zonder meer voor een kamer voor hen om te overnachten; een van de beste suites zoals de vrouw achter de balie het verwoordde. Hij knikte enkel. Bij het zien weglopen van de vrouw, die hen zorgeloos mee wenkte, wandelde hij aan Mila's zijde door het pand. Ze werden begeleid naar de lift en vanaf daar naar de zevende verdieping gebracht, daar waar ze bij een van de vele deuren eindigden. Kamer 763 mocht die van hen zijn voor de nacht. De ruimte die in een handomdraai voor ze werd geopend met een kaart, die vervolgens aan hem overhandigd werd vooraleer de medewerkster hen weer alleen liet. Wat beduusd nam hij de pas van haar aan en opende hij de deur.
Een uitgestrekte kamer vormde hun uitzicht. Onderwijl hij traagzaam naar voren liep de kamer in, werd de luxe inrichting van de suite des te meer duidelijk. Een groot tweepersoonsbed trok alle aandacht. Door een tweetal deuropeningen wist hij een nette badkamer en een toilet te vinden, daar waar hij zijn blik overheen liet glijden. Zijn rugzak liet hij uit zijn hand glijden om deze op de grond achter te laten.
Een tv bevond zich aan de wand tegenover het bed, maar het was er geen die hij herkende. Deze was groter, vlakker en tevens bevonden zich hoogstwaarschijnlijk geluidssystemen aan beide zijkanten die hij nog nooit bij hen thuis gezien had. De prachtige, schone ramen verrieden langs de open gordijnen een uitzicht dat hem uiteindelijk naar de hoek van de kamer gedreven had.
"Wat is dit voor kamer?" murmelde hij enigszins afgeleid. Verdwaasd keek hij voor zich uit naar het landschap dat zich haast onder zijn voeten leek uit te strekken. De vele lichten van de nieuwe stad had hij nooit op deze hoogte verwacht te zien.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila wandelde onvoorbereid de kamer in. Het huis van Lev was al een verademing geweest tegenover haar kleine huisje in het dorp. Dit was van een ander kaliber. De kamer zag er reusachtig uit. Alles leek te glanzen in het licht, er was zoveel moois om naar te kijken en een gigantisch bed bezaaid met rozenblaadjes was de kers op de taart. Verbouwereerd nam ze plaats op het bed en keek voor zich uit. Een gigantische tv hing voor haar neus op en ze vroeg zich af of je ogen dan alle kanten op zouden schieten als je probeerde tv te kijken. Toen ze plots Lev wat hoorde mompelen, werd haar aandacht getrokken.
Mila voegde zich naast hem aan de ruit en voor het eerst sinds het noodlot die dag, ontstond er een kleine glimlach om haar lippen omdat ze oprecht blij was om weer iets moois in de wereld te zien. Het vuurwerk vanuit het reuzenrad was magisch geweest, maar de wemelende stad vol lichtjes, was eveneens adembenemend. De banen snede het landschap met een zachte gele en oranje gloed. Daarnaast fonkelden er nog zoveel meer lichten doorheen het hele uitzicht. De rest was zo mysterieus verhuld in het donker dat ze zich begon af te vragen wat ze morgenochtend allemaal zouden kunnen bespieden vanuit de hoogte.
"Ik vind de wereld mooi," gaf Mila toe terwijl ze haar hand tegen de ruit legde omdat ze zo graag opnieuw de stad wou induiken met al de verborgen wonderen. "En ik ben blij dat ik die met jou mag ontdekken." Het glas was ijskoud tegen haar vingers en als ze haar ogen even sloot dan kon ze zich bijna inbeelden hoe het zou voelen om nu als een vogel door de koude lucht te glijden, met de wind in haar haren. Ook een sprint als wolf door de stad leek plots aanlokkelijk, snel en wendbaar. Al had ze daar voorlopig nog geen behoefte aan. Tot nu toe waren haar ervaring met haar ware lichaam niet positief, twee keer een thuis kwijt was voldoende. Met een kleine zucht opende ze haar ogen en keek op naar Lev.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Achter de ruit schuilde een wereld waar hij niks van af wist. Waar hij niks van kende en geen gevoel van bekendheid voor hem met zich meebracht, al voelde het voor het eerst sinds hun vlucht minder storend. Het had hem niet meer kunnen uitmaken dat hij samen met Mila geconfronteerd werd met een in zekere zin voor hen andere dimensie. Het voelde voor de verandering behaaglijk om in een ongekende omgeving verzeild te zijn geraakt. Alsof elke meter die hij verder weg was van zijn huis en daarmede zijn verleden, hem meer rust bieden kon. Met de beelden van zijn vader's dode lichaam flitsend voor zijn ogen was elk beetje afstand een geschenk, wetend dat hij zich nu niet langer meer in die sfeer bevond, en hij het zo misschien beter achter zich laten kon.
Toch kon hij zijn concentratie niet goed vast houden, langzaamaan als een bezetene naar het uitzicht gestaard zonder een enkele gedachte eraan te kunnen wijden. Hoe Mila haar hand tegen de ruit legde en dichterbij stapte, nam hij een paar stappen naar achteren. "Het is inderdaad mooi." Er weer naar kijken kon hij niet, de chaos weer genadeloos zijn hoofd voelen betreden. Dat ze echter blijdschap bezat voor het kunnen ontdekken van de wereld met hem, was wel tot hem doorgedrongen. Voor even doorboorde dat zijn wisselachtige staat. Hij keek haar in haar ogen, precies zoals zij dat ook bij hem deed, en toonde een glimlach. Kort, zwak maar wel degelijk gemeend. "Ik vind het ook fijn dat jij bij mij bent."
Gelogen was het niet. Ondanks dat hij aan het rouwen was en hij zich maar al te graag afsluiten wilde van alles en iedereen, gaf het hem een fijner gevoel wetend dat hij haar bij zich had. Het bespreken met haar hoefde hij niet, maar nu eenzaamheid het over begon te nemen was hij meer dan dankbaar voor haar aanwezigheid.
Hij beet op zijn lip en keek van haar weg. "Bedankt dat je er vanmiddag voor me was. Het betekent veel voor me." Datgeen wat zijn mond verliet waren voor zijn gevoel niet eens zijn woorden geweest, al dan hij ze toch uitgesproken had. Hij had het gevoel dat hij het haar verschuldigd was.
"Ik ga denk ik slapen," murmelde hij, zijn rugzak van de grond opgepakt. Hij baande zich een weg naar de badkamer en zette de tas op een van de wasbakken. Een pyjama had hij nooit maar nu hij de tijd had gehad om zijn spullen te pakken, had hij op zijn minst een sportbroek ingepakt om in te kunnen slapen. Het omkleden deed hij afgezonderd; de deur had hij zacht achter zich gesloten, zichzelf en Mila wat privacy gegund omdat hij dacht dat ze er beide wel even behoefte aan hadden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het voelde oprecht aan en ze zag een klein beetje een glimlach door zijn trieste gelaat schemeren. Het waren vooral de woorden die Mila bijna deden blozen omdat ze besefte hoeveel belang ze aan elkaar hechtten en dat dit niet alleen van haar kant kwam. Toen hij op zijn lip beet en wegkeek, was ze zo geïntrigeerd door zijn houding dat ze die zelfs per ongeluk wat na-aapte en zelf ook op haar lip beet. Om haar ongemak een beetje te verbergen, frunnikte ze met haar ene hand aan haar lippen en sloeg haar andere hand om haar middel heen. Hoewel zijn houding die middag al meer dan genoeg verraden had hoeveel steun hij bij haar gevonden had, was het heel fijn om te horen dat hij het echt apprecieerde en daarvoor uit durfde komen.
"Ja, ik zo ook als je klaar bent," zei ze zelf een beetje gehaast en nam van de gelegenheid gebruik om snel haar weg naar haar tas te banen en een verstop plek voor het geld te zoeken. Alles propte ze in een oude jurk en rolde die op zodat het aan de bodem van de tas paste. Alleen de kaart liet ze in een apart vakje zitten. Terwijl Lev de badkamer in verdwenen was, kleedde zichzelf om in een licht slaaphemd en twijfelde of ze zou wachten om zich even in de badkamer terug te trekken. Toen ze merkte dat hij vrij veel tijd nodig had, koos ze ervoor op om het bed te wachten. Veel werk had ze toch niet, al was ze blij dat tijdens hun winkelen een tandenborstel hadden gekocht want dat avondritueel vond ze best aangenaam voor hun beide. Eenmaal Lev de badkamer verliet, glipte ze langs hem heen naar binnen. De deur liet ze op een kier en in een haast poetste ze haar tanden zodat er aan deze rot dag eindelijk een einde kwam!

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het spiegelbeeld tegenover hem trok zijn blik naar zich toe. Het beeld reflecteerde hem nauwkeurig met geen vegen op het oppervlak achtergelaten om een wazig uitzicht te geven, zoals hij van de badkamer thuis gewend was. Er was nu niets dat de confrontatie tussen hem en zijn beschadigde bovenlichaam weerhouden kon. Met een smetteloze spiegel voor zich kon hij niet anders dan de paar littekens in het licht zien verschijnen, deze met zijn ogen volgend terwijl hij dichterbij stapte. Zijn handen vonden de randen van de wasbak. Het gevoel van schaamte liet hij door zich heen golven, al dan kort, voor hij dan toch zijn hoofd naar beneden liet zakken en de spiegel wederom vermeed. Het tandenpoetsen deed hij geruisloos; zijn pupillen bleven strak bij het meubelstuk voor hem in de hoop niet nog een keer het spiegelbeeld onder ogen te moeten komen.
Mila kwam de badkamer in glippen op het moment dat hij de slaapkamer weer binnenstapte, elkaar gekruist zonder een woord te verwisselen, desondanks hij wel voelen kon hoe zijn blik even over haar heen gleed. Ditzelfde gebeurde even later zodra ze weer haar terugkeer vond in de kamer. Onderwijl ze haar stappen voortzette was het haar glinsterende huid die hij waarnam. De stof van de witte blouse die met haar bewegingen meevierde en tot een bepaald gedeelte van haar dijen reikte, om soepel over haar figuur heen te vallen en desalniettemin haar vormen nog altijd niet geheel wist te verhullen. Hij had naar haar opzij gekeken, zittend op de rand van het bed met zijn handen aan beide weerszijden rustend op de lakens.
Het gestaar kapte hij zo snel hij het door had echter weer af. Hij keerde zijn gelaat van haar af, tilde met zijn vingers het beddengoed op en ging eronder liggen, niet geweten of het vermoeidheid was dat hem over begon te nemen of juist rusteloosheid nu de gebeurtenissen van vandaag steeds meer bij hem door begonnen te dringen.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld