Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Temptation is not a sin, but playing w

Account verwijderd

schreef:
Louis' grip verstevigde om haar heen en ze voelde hoe hij met haar mee richting de grond zakte, zijn stem klonk broos en breekbaar als hij de eerste bezorgde woorden uitte. Het brak haar hart. Waar ze net nog zo hoog op hun roze wolk zaten, voelde het nu alsof ze een vrije val maakte en de bodem was nog lang niet in zicht, maar de grond raken met een harde klap was onvermijdelijk. De krampen werden erger en vanaf Louis haar in zijn armen trok, legde ze haar hoofd tegen hem aan. Veel kreeg ze niet meer mee van het verloop van de feiten daarna. Er klonk tumult en iedereen leek gehaast. De mensen rond haar heen leken als schimmen omdat ze haar ogen het merendeel van de tijd sloot.
Op zich viel te pijn te verduren, het was mentaal dat ze zich voelde verbrokkelen alsof iemand haar met een hamer te lijf ging. Het kon niet anders dan dat dit slecht nieuws was over haar kind en vanaf dat tot haar doordrong kwam de vrije val tot een abrupt eind met een harde smak rechtstreeks terug de realiteit in. Vanaf ze de vrouw over haar zag buigen ontsnapte een snik uit haar mond.
"Clara, what did you do," zuchtte de vrouw zacht en nam haar hand in de hare.
Heel even zag Clara haar moeder in de vrouw doorschemeren en het verdriet overviel haar des te meer dat zij helemaal alleen als vrouw in het leven stond en net als ze een familie van zichzelf kreeg, in één klap alles weer verdween.
"He's punishing me," mompelde Clara en veegde met de rug van haar hand onder haar ogen.
Beide hoefden ze God of de zwangerschap niet letterlijk te benoemen om de situatie in te schatten en te begrijpen waarover dit gesprek ging. De groeiende vlek op haar kleed verried genoeg in combinatie met haar lijden en de manier waarop Louis paniek had uitgestraald, zo bezorgd om haar.
"He is. But you will survive. I will leave you alone for now, it will be over soon and I will come back later this evening," mompelde de vrouw en gaf een kneep in haar hand voor ze opstond en wegliep.
Met haar gezicht verwrongen van pijn en verdriet verborg Clara zichzelf tegen het kussen aan en liet alles de vrije loop. Op dit moment wou ze niets liever dan Louis bij haar zijde, maar het voelde alsof ze zichzelf en hem zo teleurstelde dat ze alleen wenste dat haar moeder er voor haar kon zijn. Als ze had geweten dat dit altijd Gods plan was geweest om haar te laten proeven van vrijheid en haar zo abrupt weer op haar taken te richten als dochter van een heer, dan had ze nooit van dit leven willen proeven. Het was zo fantastisch geweest om haar eigen keuzes te mogen maken en alles te delen met de man van haar dromen, zeker om dit wonderlijke wezentje in haar te mogen dragen. Maar het had nooit mogen zijn, dit was niet waar haar leven voor bestemd was en het brak haar.
Die avond hoorde ze de vrouw de ene leugen na de andere vertellen over de toestand waarin Clara zich bevond en pas als de lichamelijke pijn voorbij was, kon Clara zich door haar zo ver laten krijgen om zichzelf te wassen en een schone jurk aan te trekken. Nadien zat ze op de rand van het bed en staarde voor zich uit gedurende een tijd die als uren voelde voor de deur opnieuw opende, midden in de nacht.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Het duurde niet lang voordat Nancy hen alleen liet, maar dat maakte de stemming er niet veel beter op. Het feit dat er zojuist iets dramatisch was gebeurd leek Louis nog amper te beseffen, hij wilde het simpelweg niet geloven. En Clara daarbij leek alle hoop verloren te zijn. “This can’t be real,” zei hij, hij weigerde te geloven wat er gebeurd was en baande zich een weg uit de kamer. Voor een of andere reden volgde Nancy hem en blokkeerde ze hem de weg naar buiten door voor hem te blijven staan en sloeg ze haar armen over elkaar. “No, I need to go. I will get a medic from the nearest city, and he will examine her, and we will-“ Louis wilde verder praten, maar Nancy onderbrak hem abrupt door hem een klap in zijn gezicht te geven. “How dare you impregnate an unmarried woman like that!” Zei ze, terwijl ze Louis langdurig bleef aankijken. Louis fronsde zijn wenkbrauwen en schudde zijn hoofd, ergens een poging om het geheim nog te bewaren maar Nancy wist al genoeg. “I’ve put enough children into the world to know what she went through, a medic won’t change a thing. Now you better support her the best way you can, because you’ve ruined her life!” Nancy was steevast in haar houding en Louis was simpelweg sprakeloos. En het ergste was misschien nog wel dat Louis wist dat ze gelijk had. Hij knikte langzaam en naar de deur naar buiten, maar voor hij deze opentrok, draaide hij zich kort om. “I love her. I love her more than anyone could.” Zei hij zachtjes en gebroken, en Nancy liet haar boze houding enigszins vallen. “She’s a lady. She always will be.” Was het enige wat ze zei, voor ze wegliep om iets anders te doen.
Nadenkend over haar woorden liep hij de boerderij uit en zonderde hij zich af in zijn eigen tent. Als er iets was wat hij kapot kon maken, dan had hij dat nu gedoen. Maar hij kon zijn woede en frustratie niet kwijt en dat zorgde in plaats daarvan voor enkele tranen. Nancy had gelijk. Clara had gelijk, dit was hun straf voor de misdaden die ze hadden begaan. Ze hadden een fout begaan in de ogen van God en dit was hun vergelding.
Pas later in de nacht leek hij zich weer bij elkaar te kunnen rapen, hij had geen besef van tijd maar was steevast in wat hij wilde doen; en maakte daarmee zijn weg weer naar binnen.
“Clara...” zei hij zacht eenmaal hij weer in de kamer was en de deur acher zich sloot, vooraleer hij naar haar toeliep en zijn vingers om haar hand legde. “You should stay in bed, you’re cold,” merkte hij op zodra hij haar lage lichaamstemperatuur aanvoelde. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen en een diepe zucht rolde over zijn lippen. “I’m so sorry... How are you feeling?”

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Vaag was ergens tot Clara doorgedrongen dat de boerin, Nancy, Louis had aangesproken op de gang. Het had niet positief geklonken en het leek eeuwen te duren voordat Louis terugkwam. Als ze eerlijk was met zichzelf, was ze zelfs verbaasd dat hij terug kwam. Hoe graag ze elkaar zagen, dat wisten ze beide en het was prachtig, maar ze had het voor hem verpest en ze was bang dat hij haar nooit meer wou zien.
"Oh," zei Clara loom als hij zijn hand om de hare sloot en de warmte op haar huid brandde. "I didn't notice the time," zei voegde ze er nog aan toe en schoof haar hand weg, vanonder de zijne vandaan.
Voorzichtig trok ze haar benen op en nam nu wel de moeite om zichzelf onder de dekens te verstoppen en hield het deken wel open zodat hij erbij kon komen liggen. Hoe zeer ze zichzelf nu haatte, hij moest dit alles ook doorstaan en ze stonden ze niet alleen voor.
"I don't know how I feel... Awful I guess," mompelde ze zacht en liet haar hoofd rusten op het kussen.
Voor het eerst tijdens de hele reis, verlangde ze naar huis. Ze verlangde naar een vertrouwde omgeving, naar haar eigen spullen en kamer, naar haar oude leventje waarin alles gewoontjes en saai was. Ondertussen miste ze zelfs haar vader.
"How could this happen, I thought we were meant to be together," gaf Clara eerlijk toe en liet haar twijfels doorschemeren. "If we were meant to be, this shouldnt't happen," fluisterde ze en probeerde de betekenis hierachter te zoeken of te achterhalen waarom hen dit aangedaan werd. Terwijl alles heel duidelijk was, een groter teken dan dit kon hen niet gegeven worden.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Langzaam verschoof Louis zich totdat ze beide onder de dekens zaten, maar zelfs dichtbij Clara zijn, kon het nare gevoel niet onderdrukken. Hij knikte langzaam zodra ze aangaf dat ze niet zo goed wist hoe ze zich moest voelen, wat hij begrijpelijk vond. Eerder die dag wist hij zelf ook niet zo goed wat hij aan moest met zijn verschillende emoties, maar hij kon begrijpen dat dit nog erger was voor Clara.
Zodra ze haar twijfels met hem deelde draaide hij zijn gezicht naar haar toe. ''Do you really mean that?'' Vroeg hij zachtjes, hoewel hij er zelf ook over had nagedacht. Toch was dat voor hem geen reden om nu van gedachte te veranderen, wat het met Clara wel leek te doen. Zijn leven was al een en al vraagteken geweest. Voordat hij zich bij de tempeliers had gevoegd wist hij ook niet wat hij met zijn leven aanmoest, maar eenmaal hij zijn leven aan God had toegewijd had hij ook niet verwacht dat hij dat allemaal aan de kant zou zetten voor zijn liefde voor Clara. Ondanks dat hij daarmee zijn geloftes verbrak en het in de ogen van God een fout had gemaakt door bij Clara te zijn, had hij daar nooit eerder schuldgevoelens over gehad of zich daar iets van aangetrokken; het voelde allemaal perfect, alsof het hun lot was om samen te zijn. Na wat er vandaag gebeurd was kwam aan dat fijne gevoel echter een einde, en begon hij zich af te vragen hoe hij zich een leven met Clara moest voorstellen. Vooral de woorden van Nancy hadden indruk op hem gemaakt, en hij begon te geloven dat ze gelijk had. Clara was een lady, en dat zal ze altijd blijven. Louis kon haar gewoon simpelweg niet geven waar ze recht op had.
''I don't know what to say...'' Bracht hij uit, geen idee wat hij wilde zeggen, maar een poging om ook zijn twijfels te delen. ''I wish we would have met under different circumstances. I wish I was a man with land and title, and your father would accept me so I could marry you. I could have made you happy,''

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara had gehoopt dat zijn warmte het kille gevoel weg zou halen, maar ze had het nog steeds even koud. Zacht beet ze op haar lip als Louis haar confronteerde met de vraag of ze het meende. Op dit moment wist ze het zelf niet. Dit alles had haar met een smak in de realiteit gegooid en ze besefte dat dit niet langer alleen om haar en Louis draaide. Zij koos voor het avontuurlijke leven en Louis waagde zijn eigen leven, maar wat met hun kind?Als ze dit kind niet was verloren, dan zou het geboren zijn in een gezin zonder huis, zonder een echt thuis met niet eens geld om elkaar te onderhouden op de gesloten schat na die ze kon meesmokkelen…. Was dat echt de manier hoe ze haar gezin wou laten groeien?
Hoe perfect dit leven ook leek voor haar, voor hém, dit was een leven waar ze bewust voor kozen. Hun kind zou de kans lopen om zijn vader te verliezen als ze ooit gevonden werden, een moeder te hebben die ze waarschijnlijk aan de schandpaal nagelden en zelf voor altijd als schande bestempeld te worden.
“I wish the same,” zei Clara en beet harder op haar lip om ditmaal te vechten tegen tranen die weer opkwamen.“It’s just not fair. I can’t do this to our child. If we would have a child together, we would be on the run fearing our lives. We don’t even have a place to live, to sleep and would have nothing to eat. I can live on the run and you can… But I just want a home, you lost your mother and I lost mine. I don’t want my children to lose both their parents if the smallest thing goes wrong,” snikte Clara en verborg haar gezicht in haar handen.Het was zo oneerlijk dat ze niet gewoon samen konden zijn. Ze zou er alles voor geven om haar leven met Louis te kunnen doorbrengen, maar nu ze even zo dicht bij het moederschap had gestaan, besefte ze al dat ze haar kinderen wou behoeden van een slecht leven.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Met pijn in zijn hart luisterde Louis naar haar woorden. Het was de waarheid die ze beide in de afgelopen tijd niet hadden willen accepteren, maar het was waar. Hun toekomst was ook onzeker. Zeker nu, zeker nu ze elk moment betrapt konden worden met de dood als gevolg. Welke gevolgen dan nog voor Clara lagen te wachten wilde hij niet eens weten, omdat hij er dan niks meer aan kon doen. Ze hadden dat altijd geweten, maar het had nooit iets aan zijn liefde voor Clara veranderd.
Wat er vandaag gebeurd was, had een enorme impact gehad op hun beiden, en voor even had Louis gedacht dat Clara gelijk had. Zo hoorde het niet te gaan, zij hoorde gelukkig te worden en met een man te trouwen terwijl Louis de rest van zijn leven aan God zou toewijden, zoals hij de voorgaande jaren trouw had gedaan. Maar nu hij er meer en meer overna dacht, begon het zijn hart te breken en hij wist zeker dat Clara dat ook zo voelde.
''Clara, I don't want to do this.'' Zei hij tenslotte, en hij draaide zich nu volledig naar haar om en legde zijn armen om haar heen. ''I don't want to leave you. I know our future is unsure. I know it's a risk, and if we get caught... I know what will happen. But it is a risk I am willing to take. I want to be with you, Clara...'' Hij streek met zijn handen door haar haar en trok haar gezicht nu een stukje naar achter zodat ze elkaar konden aankijken. ''I don't care what happens, but we were meant to be. We belong to eachother. We'll build our home, far from here where no one will look for us. We'll raise our kids fearless and free. I can't make you rich, but you have my heart. Just tell me you love me,'' zijn vingers streken haar tranen weg en hij keek haar hoopvol aan. Het was immers het enige wat hij wou, hij zou er kapot van zijn als dit iets veranderd had aan hun relatie.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara kon de tranen niet tegenhouden, zeker niet na zijn lieve woorden vol hoop. Ze voelde zich verschrikkelijk schuldig dat ze dit moest eindigen, tegenover Louis en tegenover zichzelf.
”You should go Louis,” fluisterde ze zacht en verborg haar gezicht tegen hem aan. “I don’t want you to leave too. I just need time, we will find our way back to eachother,” zei ze zacht en trok hem dicht tegen zich aan.
”I still love you, I will always do. I’ll wait for you.”
Het deed haar pijn dat ze hem liet gaan, maar ze hadden de gesprekken over de nieuwe kruistocht wel gehoord. Hij mocht zijn leven daar niet wagen, maar ze wist dat Lord Frye hier een eind aan wou en ze voelde de bui al hangen. Voorlopig leek haar dit de beste oplossing. Lord Frye zou Louis zien vertrekken en denken dat dit alles voorbij was.
"If you leave, lord Frye will keep his mouth shut and my father and him won't hunt you down..." mompelde zacht.
"Just come for me once the crusade is over, or sooner," zuchtte ze en probeerde haar tranen te drogen.
Er was nog hoop, dit soort liefde raakte ze niet zomaar kwijt. Er was gewoon geen hoop voor hen in de nabije toekomst. Verzwakt terugkeren naar haar kasteel met Lord Frye op de hielen en een vlucht aangaan, voor ze Louis bij haar weghaalden en ombrachten, was geen optie. Iedereen moest denken dat dit voorbij was... Alleen dan maakten ze een kans om later onverwachts te verdwijnen en dit alles te plannen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Louis schudde langzaam zijn hoofd, hij kon gewoon niet geloven dat Clara hem op dit moment ondanks dat ze van hem hield, hem nu wegstuurde. Als hij zou doen wat ze van hem vroeg, dan was er de kans dat ze elkaar nooit weer zouden zien. Hij zou dan, zoals van hem gevraagd werd eenmaal hij terug was, vertrekken voor de kruistocht. Zelfs als hij daarvan levend terug zou keren, zou het jaren kunnen duren en in die tijd zou Clara trouwen en kinderen krijgen met een ander. Hij wist het zeker. Het was wat haar vader van haar zou vragen, en Clara wist dat ook. Om die reden wilde Louis gewoon niet geloven dat was wat ze wou.
''I wish I could give you time, but I can't.''
Waar hij eerst nog geprobeerd had haar te troosten, trok hij nu langzaam zijn handen terug en sloeg zijn blik neer. Met haar laatste woorden was zijn hoop verwrongen en het voelde fout om zich langer aan haar op te dringen.
''This isn't what I wanted. But I understand.'' Deze situatie was waarschijnlijk nog moeilijker voor Clara, die haar oude leventje weer zou moeten oppakken, terwijl Louis elke dag verder bij haar vandaan zou raken.
''You shouldn't wait for me... I don't know when I'll be back, I don't know if I come back, I want you to go on with your life.'' Hij streek met een hand door zijn haar, wetend dat er niets anders opzat dan haar de ruimte te geven die ze nodig had. ''I should go...'' Zei hij terwijl hij langzaam opstond, met pijn in zijn hart. ''I'll leave tomorrow evening. I hope you change your mind, before that, but I'll always love you.''

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Een snik welde opnieuw op uit Clara keel omdat ze al die tijd geruisloos de tranen had losgelaten, maar dit brak haar hart én het zijne. Zwijgend luisterde ze naar alles wat hij te zeggen had en weigerde te geloven dat hij niet terug zou komen of dat zij verder zou moeten met haar leven. Het was bizar hoe ze van extreem geluk, naar deze kwelling kon zakken.
"You will come back and I will wait for you, I promise. Because I will always love you too. Nothing can change that..." zei ze en duwde zichzelf wel overeind om Louis nog een laatste maal in haar armen te sluiten en hem dicht tegen zich aan te drukken.
"Forgive me Louis, it's not what I want, it's the only way to keep you more safe until I am ready to take this step," zei ze nog en ze wist hoe belachelijk dit klonk.
Alles wat ze koos voelde fout aan, of ze nu met hem meeging of tijd nam om haar ontsnapping aan haar lot als lady te ontsnappen. Het leek alsof ze nooit iets goeds kon doen nu ze zulke duidelijke signalen had gekregen over dat dit niet hoorde en ze wist niet hoe ze ermee moest omgaan. Ze voelde zich in de steek gelaten door God en haar lichaam. Dit was gewoon het veiligste.
Op de achtergrond hoorde ze al stampende hoeven aankomen en oproer in het kamp. Snel liet ze Louis los en durfde hem niet aan te kijken als er iemand op de deur klopte.
"The carriage and Frye's men have arrived to guide you to the castle Milady!" riep een ridder door de gesloten deur heen.
"Shall we carry you or are you strong enough to walk?" stelde Clegance voor als Clara de deur opende na druk haar tranen weg te vegen. "I will walk," bracht ze met een gebroken stem uit en nam wel de arm aan van Clegance die die behulpzaam naar haar uitstak ter ondersteuning. Als Clara had opgekeken, had ze zijn kwade blik naar Louis niet kunnen missen, echter staarde ze enkel naar de grond onderweg naar de koets en ze voelde zich nog slechter dan ooit.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Hoewel Louis het niets eens was met haar besluit was hij er vrij zeker van dat er niets was wat haar nog op andere gedachten kon brengen. En omdat hij zich maar al te goed besefte hoe definitief dit afscheid kon zijn, sloeg hij zijn armen evenals om haar heen en drukte een kus op haar voorhoofd. Alle gevoelens die hij voor haar had zorgden er juist voor dat het nu voelde alsof zijn hart in tienduizend stukjes brak, en dat terwijl hij vanochtend zijn geluk nog niet opkon.
''I know, I know...'' Mompelde hij. ''I'll give you time. I'd do anything for you, Clara.'' Of dat betekende dat hij terug zou keren wist hij niet. Zijn hart was in tweestrijd. Hij wilde wat het beste voor Clara was, al wist hij niet zeker of dat betekende dat hij haar nog eens zou moeten opzoeken of dat hij haar de kans moest geven om het leven op te bouwen dat ze verdiende, een leven dat Louis haar nooit zou kunnen geven.
Er kwam een einde aan hun omhelzing toen er voetstappen in de gang te horen waren en er even later op de deur werd geklopt. Als automatisch schoot zijn hand naar het halster van zijn zwaard en richtte hij zijn blik op de grond, niet in staat om wie dan ook nu in de ogen aan te kijken.
Alsof het nog niet zwaar genoeg was om afscheid te nemen kwam er dan nu ook een abrupt einde aan door Clara naar de koets te begeleiden zonder dat ze nog de kans kreeg om ook maar iets te zeggen. Kort keek hij op toen hij de desbetreffende ridder nog hoorde voorstellen om haar naar de koets te dragen, om op datzelfde moment een kwade blik te ontvangen. Dat kon niet veel goeds betekenen.
Met een naar voorgevoel liep Louis achter het tweetal aan naar buiten om Clara in de koets te verdwijnen. Op datzelfde moment werd hij tegengehouden door twee ridders die hem kort daarna apart namen. ''I don't have to talk to you. I'm just making my way back home.'' Hij herkende de twee mannen van Lord Frye, maar vond eigenlijk dat het nergens voor nodig was om zichzelf te verantwoorden aan hen. Toch keken de twee ridders elkaar aan en lachten schamper. ''Home? You won't be coming there for a long time. You should leave.'' Louis rolde met zijn ogen. Dat er een kruistocht aankwam wist iedereen, wie waren zij om hem dat duidelijk te maken. ''I don't take orders from anyone but the church.'' Mompelde hij, terwijl hij een poging deed langs ze te lopen, het begon inmiddels irritant te worden. ''This is an order from the church.'' Zei een van de mannen, terwijl hij hem fors tegenhield en hem een getekende brief overhandigde. Vluchtig las hij de brief door en staarde naar de twee mannen. Natuurlijk was het Lord Frye die een aangetekend bevel had kunnen regelen nog voor ze daadwerkelijk thuis waren. Alles om hem en Clara uit elkaar te drijven, hij was gewaarschuwd geweest.
''I wish you luck in the fights to come.'' Bracht een van de mannen uit, al was het eerder sarcastisch bedoeld wetend dat er vaak een tragisch einde kwam aan de kruistochten voor vele tempeliers. ''I don't need your luck. God has a plan for us all.''
Met pijn in zijn hart was hij even later opgezadeld en was op datzelfde moment de koets gereed gemaakt voor vertrek, al zou Clara de andere richting uitgaan.
''I'll be back,'' fluisderde hij, zijn woorden niet bedoeld voor iemand in het bijzonder, behalve Clara. Niet dat ze hem kon horen. Maar hij beloofde zichzelf dat hij zich aan zijn woord zou houden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
De rit was lang en eenzaam zonder enige mogelijkheid tot stilstand. Gezien de laatste maal in deze omgeving haar koets aangevallen was, eindigde de hobbelige en gehaaste rit pas aan Lord Fryes poort. Misselijk van de pijn en stress, werd Clara haastig naar een verblijfsplek gebracht. Om niet te moeten nadenken, liet ze alles gewoon gebeuren. De hele weg had ze zich vreselijk gevoeld voor het afwijzen van Louis en door nog een hele nacht te piekeren, was ze compleet uitgeput als ze 's nachts toegestopt werd door dienstmeisjes.
Vroeg in de ochtend liep ze door de gangen, onbeschaamd over het feit dat ze resoluut geweigerd had om zich aan te kleden. In haar nachtkledij, liep ze door de gangen op zoek naar Louis. Nooit was hij ver uit de buurt, steeds stond hij klaar aan haar zijde en het verontruste haar dat dit vandaag niet het geval was. Tot de volgende avond had ze tijd had hij gezegd en die tijd had ze niet meer nodig. Die nacht hadden nachtmerries haar geteisterd over een leven zonder hem en ze was zich bewust van het feit dat ze niet zonder hem kon.
Het was absoluut belachelijk dat ze zich ooit een leven zonder hem had proberen voorstellen en ze moest hem vinden om haar nieuwe plan door te geven. Via een sluiproute zou hij naar de jagershut gaan en daar zou zij hem opzoeken. Dit plan zou werken, daar was ze van overtuigd!
"Lady Lockwood, you're not dressed propperly to walk the halls. Let me guide you to your room," sprak Lord Frye rustig en nam haar arm beet.
Clara beet op haar lip om haar woorden in te houden, want de drang om naar Louis te vragen was groot. Even overviel een blinde vlaag van paniek haar en ze trok haar arm los. Het kon niet anders dat er Louis iets overkomen was en haar hart bonkte zo hard dat ze het licht kreeg in haar hoofd. Frye merkte haar paniek op en nam haar vast aan beide schouders.
"He is gone Clara. He is doing what has to be done, he vowed his life to the church and it's mission. This already went too far and you know this had to happen."
Traag knikte Clara terwijl ze een krop in haar keel kreeg. Het lukte haar om heelhuids haar kamer opnieuw te bereiken, maar vanaf Frye de deur achter haar sloot, zakte ze tegen de deur aan op de tegels en begon te huilen.
Plots kwam het besef dat Louis écht weg was. Compleet buiten haar bereik en de kans was groot dat ze hem nooit terug zag. Wat als dit het einde was? Op het aanbreken van dit moment was ze niet voorbereid... Met moeite kroop ze terug in bed en verbleef daar de daarop volgende dagen.
Pas als de hofdame die haar had opgevoed samen met haar moeder in het kasteel arriveerde en ze haar hart kon luchten en een warme knuffel ontving, had ze de moed om haar leven weer op te pikken. Echter voelde het nooit meer hetzelfde aan. Het kasteel was als een gevangenis voor haar en ze had niet langer die vonk die het vuur liet overslaan en haar in lichterlaaie zette. Ze voelde zich leeg. Pas als ze merkte hoe haar buik groeide, voelde ze weer liefde. Een bitterzoet geschenk, want er was niemand meer om te delen en de weken die op hun afscheid volgden, ging ze er bijna aan onderdoor. Het geheim woog zwaar op haar en het gemis was nog erger. Het enige lichtpuntje in haar leven, was het kleine wezentje dat ze kostte wat het kost beschermde tegen alles dat zich nog als obstakels op haar pad zou gooien. Haar laatste restje dat de herinnering aan Louis levend hield tot hun paden ooit zouden kruisen, als dat ooit gebeurde...

Account verwijderd

schreef:
woeps mocht de tag niet werken -> JIJ KAN

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
De eerste dagen na zijn vertrek, had Louis spijt gehad van zijn keuzes. Hij had niet moeten gaan, hij had voor haar moeten vechten, hij wist zeker dat Clara momenteel even ongelukkig zou zijn als dat hij was. Keer op keer las hij de korte brief, om te bevestigen dat het zijn naam was en dat hij daadwerkelijk opnieuw op kruistocht moest, iets wat in jaren al niet gebeurd was. Het was haast niet te geloven hoeveel moeite Lord Frye had gedaan om dit voor elkaar te kunnen krijgen, maar het was hem uiteindelijk gelukt. Hij had Clara en Louis letterlijk uit elkaar kunnen drijven, en binnen enkele dagen was hij ontelbare kilometers van haar verwijderd. Desalniettemin voelde hij haar in zijn hart, en ging er geen moment voorbij dat hij niet aan Clara dacht. Herinneringen aan de momenten die ze samen hadden meegemaakt. Dromen over hoe de toekomst hoorde te zijn. En de dramatische dag die aan alles een einde had gemaakt. Vaak liep hij geheel voorop, of in het uiterste puntje achteraan, zolang hij maar met niemand in contact hoefde te komen. Aan alles was te merken dat hij ongelukkig was, maar niemand was dapper genoeg om hem te vragen wat er scheelde. Het begon pas een probleem te worden zodra de momenten kwamen dat Louis zijn zwaard moest trekken om de veiligheid van de kruistocht te waarborgen, waarbij hij veelal zelf degene was die het meeste gevaar liep.
''That was close, today, Master Templar.'' Begroette een van de ridders hem, die David heette. Ondanks alles wat er gebeurd was, was hij zijn titel als Master Templar nog niet verloren en had hij een groot deel van de ridderorde onder zijn bevel. Niet dat Louis dat daadwerkelijk iets kon schelen. Hij gebruikte zijn titel enkel wanneer hij zelf vond dat dat echt nodig was en dat was naar zijn mening dus zelden.
''Every day is a step closer to death.'' Mompelde hij zwak, al was het niet echt naar David in het bijzonder bedoeld, Louis had helemaal geen behoefte aan het gesprek. Nors veegde hij met een droge doek het bloed van zijn zwaard af.
Meestal was het een groep rovers uit op geld of voedsel en daarmee de kruistocht doorbrak, eerder die dag was dat wederom het geval.
David zuchtte geïrriteerd, toen hij er wederom achterkwam dat met Louis niet te praten viel. ''Can I give you some advice, Master -'' ''I didn't ask for you to speak at all! No, I don't want your advice.'' Er viel een korte stilte, en David maakte aanstalten om weg te lopen. In de daad leek hij zich plotseling te bedenken en draaide hij zich kort om en zette zijn handen in zijn zij.
''I say this in the name of all the people. Whatever it is that you're dealing with, take care of it. Because you're putting the people in danger. Once I heard you were one of the best fighters the knight templars have ever seen, but there's not much of that left...''
Hoewel Louis hem eigenlijk niet uit wilde laten praten, deed hij dat toch en beet hij gefrustreerd op zijn lip om nu niet alsnog tegen hem uit te vallen. In plaats daarvan nam hij diep adem, en liet David hem ten slotte alleen. Het ergste was nog wel dat David de waarheid sprak. Hij was zichzelf niet, en dat bracht anderen in gevaar.
Lange tijd staarde hij naar zijn zelfbeeld in de weerspiegeling van het water. Een grote snee doorliep zijn gezicht, donkere kringen omcirkelden zijn trieste blik. De meerdere verwonderingen zorgden voor helderrode bloedvlekken op zijn witte kledij. David had gelijk, hij zag eruit als een wrak. Whatever it is that you're dealing with, take care of it, take care of it. Hij bleef die zin in zijn hoofd herhalen. Hij bleef het zich zovaak zeggen dat hij zichzelf eindelijk wist te overtuigen dat hij een foute keuze had gemaakt, en dat hij het veel verder had laten komen dan de bedoeling was geweest.
Dit was niet waar hij hoorde te zijn. Hij had zichzelf doen geloven dat dit de enige keuze was, maar dat was het niet. Hij had lang genoeg geaccepteerd dat dit zijn lot was, maar het enige wat hem nog gelukkig zou kunnen maken, was Clara.
Daarom besloot hij er die nacht ongehoord en ongezien tussenuit te knijpen. Hij wist dat het een lange reis was. Inmiddels waren er weken verstreken, maanden verstreken. Hij had spijt dat hij dit niet eerder had gedaan, maar het feit dat hij ditmaal voorgoed bij Clara zou blijven gaf hem alle hoop die hij nodig had. Zij had beloofd op hem te wachten, en hij had haar beloofd om hoe dan ook terug te keren. En dat deed, hij, zo snel mogelijk als dat hij kon.
Sommige dagen zag hij voor zich hoe het zou zijn om haar eindelijk weer in zijn armen te nemen, en niks kon hem gelukkiger maken dan dat. Andere dagen zag hij voor zich wat er zou gebeuren als Clara al uitgehuwelijkt bleek te zijn, wat hem dan weer de nodige frustratie gaf. Hoe dan ook, gaf hij nooit op, en bleef hij altijd bij zijn doel. Hij en Clara hoorden bij elkaar, en hij zou er alles aan doen om haar terug te vinden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
De dagen gingen voorbij in een raas. Het voelde alsof de wereld helemaal gek geworden was. Niets was zoals ze het had gepland en niets verliep zoals het hoorde. Helaas kon ze er bitter weinig aan veranderen. De grijze, hoge muren van het kasteel hadden plaats gemaakt voor de kille ruimtes in het klooster. Haar geheim verbergen, was niet langer mogelijk geweest en ze kon nergens heen. Haar lichaam was te zeer veranderd om haar vlucht in gang te zetten en bovendien had ze geen idee waar ze haar zoektocht naar Louis moest beginnen. Bovendien zou ze niet alleen haar eigen leven op het spel zetten door het avontuur aan te gaan, het kleine wezentje dat salto's maakte in haar buik en erop los trapte, verdiende het om in alle rust ter wereld te komen beschermd door de zusters die een veilige thuishaven vormden voor vrouwen zoals zij.
Het enige wat haar hielp de dagen door te komen vol bidden en onder zwijgplicht, was het fluisteren tegen haar kind 's avonds als iedereen diep sliep. Haar buik was pijnlijk groot gegroeid en haar gedachten waren gevuld met dromen over Louis die haar elk moment kon weghalen uit deze diepe put van verdriet waar ze in gevallen was. De andere dagdromen die ze had gingen over een dochter of een zoon die ze in haar armen sloot en net zo'n grote blauwe ogen als zijn of haar ouders had.
De dagen werden weken en de weken maanden die ze in afzondering doorbracht, verstoten door de enige familie die ze nog had en onbereikbaar voor de familie die ze had kunnen hebben. Clara had het haar vader niet kwalijk genomen. Het was een schande, ze voelde zich ook een schande, alleen om een andere reden. Het was geen schande dat ze haar liefde met Louis had bezegeld zonder huwelijk, het was een schande dat ze hem had laten gaan en zowel hem als haarzelf de kans op een gezin had ontnomen na één moeilijk moment.
Vastberaden om nooit nog zo zwak te zijn, onderging ze na enkele maanden de helse pijnen. Vastbesloten om dit echt alleen te doen, hield ze haar tanden stevig op elkaar geklemd en wachtte af tot het onhoudbaar werd. De nachtmerrie die haar teisterde over Louis niet bij haar zijde te hebben op het moment dat ze hun kind ter wereld bracht, werd werkelijkheid toen ze nat van het koud zweet haar lichaam niet langer kon tegenhouden en er na uren van pijn plots abrupt een einde aan kwam toen ze het frêle lichaampje tegen haar borst kon aanhouden en schril geschrei de kamer vulde.
Clara hield haar dochter tegen zich aangeklemd toen de zusters in grote aantallen zich bij haar in de kamer voegden, maar ze merkte niets van wat ze uitvoerden. Vochtige doeken en ruwe handen schuurden over haar vuile huid, maar het enige waar ze oog voor had waren de kleine handjes die naar haar borst graaiden en een klein mondje dat verbazingwekkend veel geluid kon voortbrengen.
Het was niets zoals ze ooit eerder had gevoeld. Een gevoel van verantwoordelijkheid en liefde overviel haar en het was haast zo verstikkend dat ze vergat hoe ze adem moest halen. Een kleine glimlach ontplooide zich om haar lippen en even wist ze weer hoe het voelde om gelukkig te zijn.
Als ze haar dochter na een korte tijd uit haar armen namen, liet Clara haar armen zakken en viel uitgeput neer op de besmeurde dekens en staarde naar het plafond. Handen duwden op haar buik en ze beet haar tanden weer hard op elkaar om de vlammende pijn te onderdrukken.
"You can have her for the night," zei de hoofdzuster en streek over haar haren.
Clara knikte traag en dacht niet verder na over de woorden. Ze had nog een heel leven voor zich met haar dochter en ze kon niet wachten om dit nieuwe leven in te zetten. Opgesloten of niet, ze was niet langer alleen en met hen twee vormden ze ook een mooi gezin tot Louis zich daar ooit zou bijvoegen.
Die avond als ze opgefrist was en enigszins bekomen was van de arbeid die ze daarnet had doorstaan, lag ze met haar dochter in haar armen te staren naar haar prachtige gezichtje en een weemoedige glimlach bleef op haar gezicht staan omdat ze terugdacht aan alle mooie momenten met Louis.
De kus aan de jagershut, de passionele kus verstopt in de nissen van Lord Fryes kasteel en hun intieme nacht samen op de vlucht. Ze hadden veel doorstaan om tot dit moment te komen en het was niet voor niets geweest. Na de geboorte van haar dochter te overleven, was ze zeker dat God de hoop nog niet had opgegeven voor haar en Louis en dat hij veilig zou thuiskomen.
"Your mother loves you with all her life and so does your father. One time he will meet you and I can not wait until he comes here, a knight in shining armor on a white horse. Just like a fairytale," glimlachte Clara en streek over haar dochters wang die aan haar borst in slaap was gevallen en ze zacht moest wakkerschudden.
"I wish he was here, I don't know how to name you. In the darkest time, I have always believed, the light will shine. You are my light to guide me through all this darkness," zei ze terwijl ze zacht het kleine hoofdje kuste.
Slaap vond ze die nacht niet omdat ze het immense gevoel had dat ze vanaf nu geen oog meer kon dicht doen om haar kind te beschermen. Bovendien sliep de kleine meid slechts korte uren en op het moment dat de hoofdzuster haar kind uit haar armen nam en haar in slaap suste, liet Clara haar ogen heel even dichtvallen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
''You should leave, Louis. You're not welcome here anymore.''
Geërgerd draaide Louis zich om en wreef vermoeiend met zijn hand in zijn nek. ''At least tell me where to go,'' zei hij tegen de desbetreffende ridder die stevig op zijn plek bleef staan bij de stadspoort. Dat Clara niet meer langer in het kasteel woonde was hem al duidelijk, maar hij had geen idee waar hij wél moest zoeken. Hij wist niet eens wáarom ze was vertrokken en hoelang ze al weg was, laat staan dat hij een idee had waar hij nu naartoe moest gaan.
''I don't know. I can't tell you!'' De ridder die nu zijn stem verhief wist de aandacht van meerdere voorbijgangers te trekken, het begon inmiddels donker te worden en de meeste mensen maakten hun weg terug de stad in.
Louis liet zich uit het zadel van zijn paard glijden waar hij nog altijd inzat, en stapte op de jongeman af en greep hem stevig bij zijn kraag. ''Hey, let me go!'' Riep hij direct, maar Louis had hem al hardhandig tegen de muur gedrukt. ''Those are two different things! You know where she is, so tell me!'' Riep hij kwaad, maar op dat moment kwam er een andere ridder erbij om Louis van hem af te trekken. Zonder zich te bedenken draaide hij zich razendsnel om en sloeg zo hard met zijn vuist in zijn gezicht dat hij direct tegen de grond viel. ''You're out of your mind!''
Er vielen meerdere klappen en het was twee tegen Louis, maar uiteindelijk kreeg hij ze beide tegen de grond en kreeg hij het antwoord waar hij om gevraagd had. ''They took her...'' Murmelde een van de mannen, die onder Louis lag en naar zijn keel greep om lucht te krijgen. Louis hield echter zijn handig stevig om zijn keel. ''Who did?'' - ''The nuns... They took her because she was pregnant...'' Louis fronsde zijn wenkbrauwen. Hij geloofde dat niet. Hij wilde niet geloven wat dat betekende. ''You're lying!'' Zei hij hels, zijn greep nog steeds om zijn keel. ''I'm not... Her father disowned her... I can't breath!''
Abrupt stond Louis op waarop de ridder dramatisch naar adem snakte. Ongelovig staarde Louis voor zich uit, hij kon gewoon niet geloven wat hem zojuist verteld werd. ''You know what they say? Rumours said she fucked around when she was on her trip, she-'' Louis liet hem niet uitpraten en viel hem nog een keer hardhandig aan. Hij wilde gewoon niet horen wat hij verder te zeggen had.
Direct daarna sprong hij op zijn paard en maakte dat hij wegkwam. Er was maar een klooster in de nabije omgeving waar ze kon zijn, en hij wilde er zijn voor het te laat was. Voordat ze de baby hadden afgenomen en het bijna onmogelijk zou worden om het kindje terug te vinden. Zíjn kind.
De nacht was allang gevallen eenmaal Louis het klooster bereikte. Daar sprong hij van zijn paard en bonkte net zo lang op de deur totdat het traagzaam werd geopend. De oudere zuster bekeek Louis, die nog steeds in het klassieke wit en rood gekleed was en daardoor werd gezien als een ridder van de tempel, en opende de deur iets verder dan een kier.
''You need to let me in, please. It's urgent,'' Hoopvol keek hij de vrouw aan, maar ze bleef standvastig in de deuropening staan. ''You're not wounded, it's not that urgent.'' Sprak ze na enige tijd. Louis zuchtte ongelovelijk, op deze manier zou hij nooit binnen komen. Hij legde zijn handen op de deur, maar de zuster hield het nog steeds tegen. ''Look, I'm going in now, so get out of my way. I don't want to hurt you.''
Hij was vrij zeker over zijn woorden en duwde de deur nog een stukje verder open. Op dit moment wist de vrouw dat ze vrijwel niks kon doen ondanks dat ze hem tegen leek te houden. Toch glipte Louis door de opening toen er op dat moment een paar andere nonnen aankwamen. Geen goed moment.
''You can't be here, leave!''Hoewel ze op hem afkwamen wist Louis ze te ontkomen en liep zonder doel langs hun. ''Where are the bedrooms? I'm here for Clara.'' Bij het vallen van haar nam zag hij de vrouwen elkaar kort aankijken voor ze antwoord wisten te geven. ''She isn't here. You have to go!'' Louis schudde zijn hoofd. ''I know she's here, and if you don't show me her room now, I will break into every room to find her!'' Ondanks zijn dreigingen kwamen ze niet in beweging, dus om zijn woorden kracht bij te zetten draaide hij zich om en liep op de eerste deur af die hij zag in de gang. Dat leek eindelijk voor wat bewegingen te zorgen en ze haasten zich naar hem toe. ''Please, you can't do that. God will punish you.'' - ''And I will be waiting,'' Abrupt opende hij de deur naar een lege ruimte, en maakte zijn weg naar de volgende deur. Hij hoorde de vrouwen achter hem mompelen dat ze hem moesten stoppen en uiteindelijk kwam een van de zusters naar hem toe en zei hem te begeleiden naar haar kamer. Hoewel hij haar niet helemaal vertrouwde, zag hij geen reden waarom ze nog tegen hem zou liegen, dus liep hij ongeduldig en zenuwachtig achter haar aan door de gang. Ze bleef stilstaan voor een willekeurige deur en knikte naar hem. Voor een moment stond Louis doodstil, al ging zijn hart razend te keer. Daarna keerde hij zich tot de deur en liep vastbesloten de kamer binnen. Het was donker in de ruimte, maar door het licht dat nu van de gang kwam zag hij aan alle signalen dat wat hem verteld was waar was; en Clara was bevallen. Eenmaal zijn blik tot zijn geliefde was gericht, liep hij haastig naar haar toe en zijn hart sloeg een slag over bij het zien van haar. ''Clara?'' Hij schrok enigszins van de begroken staat waarin ze zich verkeerde, al was dat gezien de situatie niet heel vreemd. Ondanks liet dat hem niet tegenhouden en zat hij geen seconde later op de rand van haar bed en nam haar fragiele lichaam in zijn armen. Hoewel hij duizenden emoties tegelijk voelde die nog al tegenstrijdig met elkaar waren, was hij voornamelijk enorm opgelucht dat hij hier was en had hij tevens schuldgevoelens dat het zo lang geduurd had. Te lang. ''I'm so sorry, I'm so sorry....'' Mompelde hij met een gebroken stem en tranen in zijn ogen. ''I should've been here. I wanted to be there for you, I should'nt have gone. Please, forgive me...'' Hij streek met een hand door haar warrige haar en hield haar lichaam stevig vast, niet in staat om haar aan te kijken en bovenal bang om haar nogmaals te verliezen.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld