Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Christian:

Toen de wapens werden uitgedeeld begonnen mijn partner en ik gelijk met oefenen. 'Niet slecht.' zei ik met een glimlach 'van wie ben je eigenlijk het kind?' Hij keek me verbaasd aan.
'Kun je dat niet zien dan?' vroeg hij terwijl ik hem aan keek en mijn hoofd schudde als antwoord op zijn vraag. 'Ik ben de zoon van Hercules en Megara. Mijn naam is Margaritis.' Hij stak zijn hand uit, die ik meteen schudde 'Christian, noem me maar Chris, ben de zoon van Cruella' Ik wilde er nog wat achter aan zeggen, maar ik hoorde een harde gil achter me. Ik draaide me meteen om en zag hoe Gabi op een jongen sprong. Ik liep er meteen naar toe en wurmde me tussen de mensen door. Ik hielp de leraren met Gabi van de jongen af te trekken. Ik wilde nog wat tegen haar zeggen, maar ze werd de deur al weer uit geduwd. Ik liep terug naar Margaritis en pakte mijn wapen weer op, ik was gevechten wel gewend, maar zo had ik Gabi nog nooit gezien. 'Laten we maar verder gaan met onze training.' zei ik tegen Margaritis. Maar veel tijd hadden we niet meer om te oefenen. Na een tijdje ging de bel en liep ik naar de kleedkamer, toen ik me omgekleed had sprong ik op de bank en begon ik een random liedje te zingen. Aardig wat mensen begonnen mee te zingen. Toen het liedje af was sprong ik van de bank af en liep ik de kleedkamer uit, de gang was nog leeg, dus ik besloot om te wachten op een paar mensen, waar ik mee kon lopen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Terwijl Milan daar zo zat, keek hij naar de andere leerlingen. Bij sommige was het logisch wat voor krachten ze bezaten, maar bij anderen twijfelde hij wel even. Hij vroeg zich af, wie welke ouders had. Bij Feliné en hemzelf was het best logisch, maar anderen hadden krachten die hij zo snel niet kon plaatsen. Misschien net als Kayla vervloekt? De les was echter nog niet begonnen en niet iedereen had zijn gave in het lokaal al gebruikt. In zijn ooghoek zag hij hoe Kayla het lokaal binnen kwam en naast Feliné ging zitten. Eigenlijk vond hij het best jammer. Hij wilde even met haar spreken over wat er net was gebeurt. Wat maakte het ook uit wie haar vader was? Ze waren familie tenslotte en haar vader was ook erg veranderd. Hun moeder had haar vader tenslotte niet voor niets weer een nieuwe kans gegeven. Hoewel hun tante het niet prettig vond, was het strijdbijltje lang geleden begraven. Het werd tijd om naar te toekomst te kijken, niet naar het verleden. Ja, uit het verleden kon je leren, maar het mocht niet teveel invloed hebben op de toekomst. Je moest je er niet gek om laten maken, maar verder kijken. Genieten van de tijd die er nu was. De lessen leren van de vorige keer en daar hield het wel mee op.
Terwijl Milan zijn blik over de andere leerlingen liet gaan, bleef hij even rusten op Kayla, die hij een vriendelijke glimlach schonk. Geen veroordelende glimlach of zo, juist totaal niet. Een glimlach van begrip en respect kwam eerder in de buurt, waarna zijn blik verder ging en uiteindelijk bleef hangen op een zenuwachtig meisje. Volgens hem had hij haar eerder gezien in de kantine en op het feestje van Rafa. In tegenstelling tot sommige leerlingen, die nog steeds fel gekleurde lokken hadden, had deze jongedame een normale haarkleur. Ze leek zenuwachtig te zijn, hoewel Milan niet helemaal begreep waarom. Zo qua uiterlijk leek ze niet zo'n type die zenuwachtig zou worden van een eerste schooldag en ook in de vorige les had hij dat niet aan haar gemerkt.
De les was inmiddels begonnen en de docent begon uit te leggen wat ze gingen doen. Een één op één gesprek om te laten zien wat voor krachten ze hadden en de hoeveelheid controle. Heel erg fijn, even was hij bang dat hij zijn gave blokkerende ketting af moest doen. Die ketting hielp hem met het controleren van zijn kracht, maar het ging er tijdens deze test juist om dat de docenten konden zien hoeveel je je krachten NIET beheerste. De leerlingen werden één voor één naar de docent toe geroepen, toen er opeens gelach door het lokaal klonk.
Rustig keek Milan naar de richting van het lokaal en zag daar Féline half dubbel liggen. De jongen vlakbij haar, die volgens zijn herinneringen Velasco heette, zat half onder de paarse glitters wat er best grappig uit zag. De jongen daarin tegen leek het allemaal wat minder grappig te vinden, hoewel Milan er wel even om moest grinniken. Snel hield hij zijn hand voor zijn mond, zodat het niet op zou vallen, maar richtte zich toen weer naar het bord. Het was niet dat er veel te zien was aan het bord, aangezien de docent bezig was met zijn ronde, maar oké.
Hoewel Milan er tegenop zag, kwam de docent gelukkig al snel bij hem. De angst, die Milan al sinds de aankondiging voelde werd dan ook snel waarheid. Met grote tegenzin moest hij zijn beschermende ketting afdoen. Hij hoopte maar dat hij niet direct een halve explosie zou krijgen. langzaam deed hij zijn ketting af en legde die op de stoel naast hem neer. Vervolgens deed hij ook zijn handschoenen uit en haalde diep adem. De docent stond stil naast hem te kijken, terwijl Milan een klein beetje ijs in zijn hand liet verschijnen en zweven. Steeds een klein beetje meer. De beheersing ging tot op dit punt nog best goed, tot hij opeens een klein bolletje tegen zijn achterhoofd voelde. Zijn concentratie verloor hij daarmee en meteen verloor hij de beheersing van zijn ijs, waardoor hij de leraar in zijn arm raakte. De arm van de leraar bevroor meteen, wat er nu niet bepaald gezond uit zag. Geschrokken keek de leraar op, maar maakte toen een einde aan de les, waarna hij wegliep. Waarschijnlijk om naar de ziekenzaal te gaan of zo.
Snel pakte Milan ook zijn handschoenen en ketting op, waarna hij opstond en de handschoenen en ketting om deed.
"Ik weet niet wie van jullie grappenmakers dit deed, maar doe dat alsjeblieft niet als ik bezig ben met mijn ijs krachten." zeg ik rustig tegen het groepje, waar Kayla nu bij zat. Het was logisch dat één van hen het deed. Aan de ene kant verdacht hij Feliné ervan, aangezien zij de ondeugendste was tot nu toe. Echter was Kayla een type wat er graag bij wilde horen en van Romeo wist Milan nog niet veel.
Het was niet dat Milan niet tegen een grapje kon, maar dit was geen goed moment voor zo'n grapje. Een grapje moest grappig zijn en goed getimed. Dit was onder andere omstandigheden misschien grappig, maar hij had ook iemand in zijn of haar hart kunnen raken, in plaats van een leraar in de arm. Hij kreeg hier vast problemen mee met de school en zijn moeder, ondanks dat het niet zijn schuld was. Hij had geluk dat dit een les was om te kijken hoeveel beheersing hij over zijn gave had. Dat zou misschien kunnen helpen om de problemen te verminderen, hoewel hij een vermoeden had dat hij minstens extra bijlessen moest volgen om zijn gave te beheersen. Of terwijl, nog meer uren in de schoolbanken en minder tijd voor zichzelf
Een zucht verliet Milan zijn lippen, terwijl hij rustig het lokaal verliet. Hij moest ontdekken hoe erg hij de leraar had geraakt. Deze school wist vast niet alles over ijs goed verwijderen. Daarvoor had je in veel gevallen de trollen nodig. Pabbie wist alles hierover, maar hij betwijfelde of de docenten van deze school zich hadden geïnformeerd in zijn gave. In de gevaren en de verantwoordelijkheden. Zeker als je aan het feit dacht dat hij een portaal kon oproepen met zijn amulet, voor één keer per maand. Dit portaal moest gebruikt worden om gewonde studenten en docenten te redden, die slachtoffer waren geworden van zijn gave. Dat trucje zou het amulet vast niet kunnen, als er niet echt een noodgeval was. Als de ziekenzaal in staat was om dit soort dingen goed te genezen, hoefde hij ook geen portalen te kunnen maken. Die portalen zouden vanzelf komen als het vakantie was of zo. Zo'n portaal hoefde hij niet te maken.

Account verwijderd

schreef:
{option}

Voordat Félien hem de pen aangeeft ziet hij dat ze een blik wisselt met Kumeza. Als Velasco op de pen klikt zit enkele secondes later zijn gehele gezicht onder de glitters. ''Ik moet helaas toegeven,'' grinnikt hij terwijl hij de normale pen aanneemt, ''Dat dit geen slechte grapje is.'' Félien draait zich grinnikend om en hij vestigt zijn aandacht weer op Kumeza, die inmiddels terug naar haar plek loopt. ''Glitter staat mij vast geweldig?'' fluistert hij tegen haar, waarna hij opstaat om zelf het gesprek met de leraar te voeren.

Hoewel het voor de ogen van de leraar onopgemerkt is gebleven kijkt de leraar Félien verdacht lang aan als hij Velasco's gezicht ziet. Netjes schud hij de leraar de hand en begint met het beschrijven van zijn krachten. Heel even denkt hij een propje zien te vliegen maar negeert het en vervolgt zijn gesprek. Nadat de nodige woordjes zijn gewisseld staat Velasco op en neemt plaats naast Kumeza. ''Ik had verwacht dat de stoel wat comfortabeler zat dan de vorige.'' zucht hij.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

Ik zakte mompelend neer op een stoel in het kamertje. Ik wilde net in de potjes op de tafel gaan kijken, maar de directrice kwam binnen. 'Hallo, Gabi' zei ze met een vriendelijke lach. Ze ging tegenover me zitten, en merkte mijn roze haar op. Ze zuchtte diep en rommelde in haar kast, ze kwam terug met een drankje. 'Drink maar op.' zei ze terwijl ze het voor me neer zette. Ik pakte het drankje en staarde ernaar, en dronk het op. Mijn haar kreeg weer de normale kleur terug. 'Dank u.' zei ik zacht, terwijl ik naar de grond staarde.
'Dus, jij hebt iemand aangevallen?' zei ze terwijl ze haar bril op zette. 'Ik ga je geen zware straf geven omdat dit de eerste keer is dat je hier bent gekomen, maar het is wel ernstig wat je hebt gedaan.' ze trok haar lade open en pakte er een groot boek uit. 'Pagina één tot en met twintig over schrijven.' Ik keek haar met grote ogen aan. 'Maar...' Mijn zin werd onderbroken. 'Niets te maren. Pagina één tot en met twintig, ik wil het morgen hebben.' Ik stond op, pakte mijn tas en het boek en liep haar kamer uit. Het was nog een kwartier voor de bel ging, dus ik liep naar de kleed kamer en trok mijn uniform weer aan. Ik liep de kleedkamer uit, en begon door school te lopen. Na een stukje te lopen zakte ik neer tegen een muurtje, pakte ik het boek, een schrift en een veer en begon ik met het over schrijven.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Kumeza schrok uit haar gedachten op toen de leraar haar naar voren riep. "Kumeza Facilier, toch? Vertel me eens wat meer over je krachten."
"Wel ik ben net zoals mijn vader in staat verschillende dingen te doen. Rituelen, toekomst voorspellen, spreuken, noem maar op. De nodige voorbereiding is meestal wel vereist." Haar afhankelijkheid van de demonen liet ze achterwege. Als je wilde overkomen als een sterk zelfstandig persoon, was dat niet bepaald iets waar je te koop mee liep, zeker niet in het bijzijn van alle andere studenten. "Zou je misschien een kleine demonstratie kunnen geven van je krachten?"
"Dat gaat niet," antwoordde ze haastig. Ze dacht terug aan haar schaduw in de gang. Ze had hen al genoeg geprovoceerd, dit wilde ze er niet nog eens bij hebben.
"Waarom gaat dat niet?" Vroeg de leraar geïnteresseerd. Ze zou moeten liegen om haar eigen reputatie te beschermen.
"De stand van de maan. Het is nieuwe maan vandaag, elke voodoo dokter weet dat krachten dan zeer beperkt zijn."
"Is dat zo?" De leraar leek niet voor haar leugen te vallen, maar liet haar toch gaan.
"Je ziet er werkelijk schitterend uit," beantwoordde ze Velasco die een glitterdouche had gekregen. Ze probeerde opgewekt te reageren, maar haar onrust was duidelijk hoorbaar in haar stem. "Oh Velasco is naast mij zitten dan nog niet genoeg?" Zei ze plagend. Wat een geluk dat ze hem had om hem toch een beetje op te vrolijken. De bel rinkelde en kondigde het einde van de schooldag aan. "Ik eet op mijn kamer. Wie had verwacht dat we op dag één al zoveel huiswerk zouden krijgen, daarbij ben ik ook redelijk moe."

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline

Na de glitterdouche van Velasco begin Kayla propjes te schieten. Probeert ze nou een goede indruk te maken op ons? Ik grinnikte een beetje. Niet veel later word ik ook naar voren geroepen. Daar gaan we dan... "Zo juffrouw Cheshire, ik ben dan wel totaal geen fan van jou familie maar zou U mij toch even kunnen laten zien wat U tot nu toe kunt?" zei de leraar mompelend. Mijn lach wordt als maar groter en ik begon mezelf naar verschillende plaatsen te poeffen. Uiteindelijk stond ik weer recht voor zijn bureau. "Hm, ik had toch wel wat meer verwacht... Uw vader kon op deze leeftijd al heel wat, dit stelt mij wel teleur. Maar we gaan eraan werken." zegt de leraar. Féline was toch wel beledigd. Alweer wordt ze vergeleken met haar vader. Beetje down poeft ze zich terug naar haar plek en de bel gaat. In de hal hangen opeens verschillende posters over een bal dat er morgen is. 'Prinsessen vragen hun prins!" stond er groot onder. "Fijn voor hun, ik kom met mijn chaos en lol. Verder net nienand." zeg ik met een knalrood hoofd, maar ik probeer het te verbergen. "Nog even door naar de aula om wat te drinken te halen en dan naar..." plan ik in mijn hoofd, maar ondertussen loopt iemand mij volop omver. "Miauw!" Gil ik terwijl ik op de grond donder. "Wat is dat toch met al die lompe jongens op deze school?! Niet alle katten komen op hun pootjes terecht, you know?!"

WIP

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla's grapje liep uit de hand en was totaal niet de bedoeling. Ze zag hoe de arm van de leraar bevroor en Kayla schrok ervan, waarna Milan naar het groepje toe kwam en meldde dat hij het geen leuk grapje vond en hij liep weg. Goed gedaan, Kay. dacht ze bij zichzelf. Volgende keer nadenken voor je een grap wilt uithalen.
Net als de rest werd ook Kayla naar voren gehaald om iets van haar krachten te laten zien. Met het incident nog in gedachten, was ze nog best nerveus en de leraar merkte dat ook. 'Stop maar. Jij hebt nog heel wat te leren juffrouw Westerguard. Je moet proberen je zenuwen onder controle te krijgen op welke manier dan ook.' zei de leraar 'Je kent je krachten zelf het beste. Houd controle, want we weten allemaal wat vuur kan doen'.
Teleurgesteld liep Kayla naar haar plek toe en pakte haar spullen, want de les was voorbij. Eenmaal ze buiten was, zag ze posters hangen in de hal waarop stond dat er een bal georganiseerd zou worden en de meisjes moesten de jongens vragen.
Hopelijk dat Velasco met mij wilt gaan dacht ze en ze kreeg het meteen warm vanbinnen. Ze besloot om Velasco in de aula te gaan zoeken en zoals altijd zat hij bij Kumeza aan tafel. Kayla zag Milan ook zitten en eigenlijk was ze hem wel wat excuses verschuldigd, maar eerst wilde ze Velasco voor het bal vragen.
'Velasco?' vroeg ze. 'Ik ehm..ik wil je iets vragen..' Kayla voelde dat ze nerveus was en hoopte dat ze er niets raars uit zou floepen, zodat ze overkwam als een of andere idioot.

Account verwijderd

schreef:
"Ik eet op mijn kamer. Wie had verwacht dat we op dag één al zoveel huiswerk zouden krijgen, daarbij ben ik ook redelijk moe." Hij knikt.
Samen wandelen ze naar de kantine om eten te halen. De geur van warm eten dringt zijn neus binnen. De kantine is gevuld en de rij is eindeloos. ''We kunnen beter even wachten.'' zegt hij als hij naar de rij knikt. Hij neemt plaats aan een tafel en klopt op de stoel naast hem. Kumeza neemt plaats naast hem. Ze wachten een poos maar de rij is nog steeds enorm. ''Ik maak wel wat in mijn kamer.'' mompelt hij en maakt aanstalten om weg te gaan. Net als hij opstaat zegt iemand zijn naam. "Kayla sorry maar kan dit even wachten?" Zijn buik knort duidelijk hoorbaar. Zijn stoel schuift Velasco snel aan en hij verdwijnt in de mensenmassa. Snel loopt hij door de gangen en neemt een snelle route naar zijn kamer. Hij voelt in zijn zakken maar de sleutel is weg.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De heldenzoon die Gabi had aangevallen, bleek de zoon van Mulan te zijn. Zijn ouders waren zoveel bezig met het leger, dat een goede opvoeding aan hem bleek voorbij te zijn gegaan. De rest van de les bleef hij maar doorgaan over hoe superieur kinderen van helden waren. Werkelijk hij haalde het bloed van onder zijn nagels en Rafa was duidelijk niet de enige. Hier en daar werden dodelijke blikken naar hem geworpen, al ondernam niemand actie. Toen de bel ging, was Rafaël het zo kotsbeu dat hij een plan had uitgedacht. Hij zou hem aanpakken 'Court of Miracles' style. Hij was getraind in valstrikken. Gelukkig dat hij altijd wel een doek of sjaal bij had om zijn gezicht mee te verbergen. De rest van de dag achtervolgde hij de jongen. Hij was zo'n type die altijd een schaar mensen rond hem verlangde. Dit zou nog moeilijker worden dan verwacht. Rafaël zag eindelijk zijn kans toen hij naar de wc ging, alleen. Hij liep vooruit. Het was gokken welke gangen hij zou nemen. Rafa verschool zich in een donkere nis. De jongen liep voorbij. Rafa trok hem in het donker en plantte meteen zijn vuist in zijn kaak voor hij kon reageren. Het verrassingselement gaf hem de bovenhand. Hij schopte met zijn knie in zijn maag, waardoor de jongen dubbelklapte. Een blauw oog, een bloedneus, dat leek hem wel genoeg. Sowieso deden dit soort personen zich sterker voor dan ze werkelijk waren. "Als ik je nog één neerbuigend woord over slechteriken hoor spreken, moet je niet verwachten dat je er nog zo makkelijk vanaf komt." Hij probeerde zijn stem wat te vervormen. Voordat de jongen hem kon herkennen rende Rafa weg. Hij wilde zo snel mogelijk bij hem vandaar raken. Met de doek nog voor zijn ogen botste hij tegen iemand op. "Féline sorry" Hij stak zijn hand uit om haar overeind te helpen "Heb je Gabi soms gezien. Ik moet haar spreken?"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Kumeza volgde Velasco naar de kantine. Er waren inderdaad veel te veel mensen. Ze zou over een uurtje terugkomen, of in de keuken iets halen om dan te koken op haar kamer. Ze maakten net aanstalten om te vertrekken toen Kayla plots toenadering nam tot Velasco. Kumeza was dan niet bepaald in de stemming, maar ze had de posters over het halloweenbal wel gezien. Natuurlijk vroeg Kayla daar niet specifiek, achter. Ze kon haar vraag zelfs niet formuleren omdat Velasco haar vrijwel meteen afkapte en verdween in de massa. Wilde ze hem meevragen naar het bal. Ze leek nerveus, maar het was haar nooit opgevallen dat ze überhaupt zo'n gevoelens had voor Velasco. Er speelde ook wel wat jaloezie mee. Als ze iemand zou vragen zou het hem zijn, maar gezien hij net was weggerend leek het haar niet meteen het geschikte moment. Ze beschouwde Kayla nog wel altijd als een vriendin, dus in plaats van een venijnige opmerking over haar afwijzing te maken stond ze op en verliet tevens de eetzaal. Ze wandelde richting Velasco's kamer. Hij had uiteindelijk wel voorgesteld iets klaar te maken op zijn kamer en ze nam aan dat die uitnodiging ook voor haar gold. Net toen ze de gang waar hij sliep wilde inslaan, voelde ze iets trekken aan haar uniform het was haar schaduw. Ze gebaarde dat Kumeza naar haar kamer moest gaan. Het meisje aarzelde, maar deed wat van haar werd gevraagd. Ze was alleen de maskers die aan haar muur hingen keken haar dreigend aan. Een van hen hoestte iets klein op. Het was een soort lippenstift. Een andere opende zijn mond en toonde haar een knappe jongen. Kumeza had hem wel eerder gezien, de oudste zoon van sneeuwwitje. Enorm populair en gewilde bij de dames. Ze stonden samen op het bal te dansen. Kumeza wist wat er van haar werd verwacht en keek er allesbehalve naar uit. "Ik was van plan iemand anders te vragen." zei ze aarzelend. "Er is een jongen..." De maskers keken nog kwader en legden haar het zwijgen op. "Het is deze jongen en niemand anders. Daarbij wil je dat die andere jongen waar je zoveel om lijkt te geven echt aandoen." Kumeza schudde snel haar hoofd. "Dan kan ik maar beter snel in actie komen, voor iemand anders hem vraagt, als dat al niet is gebeurd." Ze werkte snel haar make-up bij, stak haar borsten vooruit en zette haar meest charmante glimlach op. De zoektocht naar Sneeuwwitjes oudste zoon kon beginnen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Teleurgesteld bleef Kayla even staan en keek toe naar hoe Velasco de aula verliet. Hij klonk niet bepaald vrolijk. Was er iets aan de hand? Lag het aan Kayla zelf misschien? De enige manier om daar achter te komen, was om naar hem toe te gaan.
Maar eerst was ze Milan nog excuses verschuldigd. Ze keek rond en vond hem aan de andere kant van de aula en liep naar hem toe. 'Milan?' vroeg Kayla en hij draaide zich om. 'Die propjes van daarstraks? Dat is mijn schuld' bekende ze. 'Ik wist niet dat het zo uit de hand zou gaan lopen. Anders had ik het niet gedaan' zei ze in volle paniek. 'Die arm van de leraar. Het had erger kunnen aflopen door een stom grapje van mij. Het spijt me echt enorm'.
Kayla wilde absoluut niet dat er iemand in gevaar kwam door haar grapje. Ergens in haar wist ze misschien wel dat ze Milan niet als schietschijf moest gebruiken, juist omdat hij zijn krachten maar amper onder controle had. Hij droeg niet voor niets handschoenen.
'Ik ehm, ik laat je verder wel met rust vandaag. Ik heb je alleen maar in de problemen gebracht. Sorry.' zei ze tegen hem. Kayla draaide zich om en besloot om op zoek te gaan naar Velasco. Ze liep door de gangen richting de kamers en ze zag iemand naar de grond kijken. Het was Velasco, maar waarom keek hij naar de grond? 'Ben je iets kwijt?' vroeg ze aan hem, waarop hij antwoordde dat hij de kamersleutel kwijt was. 'Heeft iemand anders niet de sleutel van de kamer?' Het is nu of nooit, Kay. Vraag hem! 'Velasco? Wat ik je daarnet wilde vragen..' ze voelde weer dat ze nerveus werd. Het was de eerste keer dat ze meemaakte dat de meisjes de jongens moesten vragen. Kom op, Kay. Je kan het! '..zou je het leuk vinden om met mij naar het bal te gaan?' vroeg ze met nog steeds de nervositeit door haar lichaam stromen.

Account verwijderd

schreef:
Zuchtend loopt hij naar Kumeza's kamer toe. Hij had haar immers horen lopen. Om er zeker van te zijn dat hij haar niet stoorde als hij binnen zou vallen legde hij zijn oor tegen de deur. "Ik was van plan iemand anders te vragen." Hoort hij haar aarzelend zeggen. Ging dit over het bal? Tegen wie is ze aan het praten? "Er is een jongen..." Klinkt er achter de deur. Ging dit over hem. Velasco voeld zich gevleid en misschien ergens ook gelukkig. Als hij überhaud naar dat stomme bal gaat, dan met Kumeza. Opgelucht gaat hij terug naar zijn kamer, enkel om zich daarna te herinneren dat de sleutel kwijt is. Plots klinkt Kayla's stem achter hem. "Ben je iets kwijt?" Zijn hart maakt een sprongetje van schrik. "Zou je me niet zo willen besluipen? Ik schrik me dood." Hij glimlacht. "Maar zoals je met je fantastische zintuigen al gemerkt hebt ben ik iets kwijt, mijn sleutel om precies te zijn." Het is in Velasco de afgelopen dagen niet opgekomen dat Kayla niet helemaal het type voor vuur krachten heeft. Bij vuur verwacht je eerder een argessief en tempramentvol persoon verwachten. Kayla is meer behulpzaam, een kleine rode vogel. 'Heeft iemand anders niet de sleutel van de kamer?'' Ze kijkt hem kort aan maar wend haar gezicht af. Hij haalt zijn schouders op. "Velasco?" Zijn voeten tikken in een ritme op de vloer. "Wat ik je daarnet wilde vragen.." Het ritme van een zomer dans. Ergens hoopt Velasco om te kunnen dansen met Kumeza. ".. zou je het leuk vinden om met mij naar het bal te gaan?" Met een verbaasde blik kijkt hij haar aan. "Jij? Met mij?" Hoewel Kayla aardig is en hij haar zeker als een vriendin ziet, ze is niet de persoon waarmee hij naar een bal zou willen gaan. "Kayla, ik weet niet hoe ik het moet brengen maar.." Een zuchtje klinkt. "Ik zie jou als een hele goeie vriendin, iemand waar je mee klets en waarmee je leuke avonden hebt maar niets meer dan dat." Hij ontwijkt haar blik en staart het raam uit. "Bovendien hoop ik dat iemand anders mij gaat vragen."

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Christian:

Ik liep al snel met een groepje mee, maar ik stond stil om te lezen wat er op de poster stond, waarmee de hele school vol hing. "Onzin." was het enige woord wat al snel uit mijn mond kwam. 'Waarom moeten de meisjes de jongens vragen, meer dan de helft van de meiden heeft het lef niet eens om ons te vragen.' Ik liep in de richting van mijn kamer, voor mijn kamer stonden Velasco en Kayla te praten, maar al snel zag ik Kayla weer weglopen. Ze leek niet bepaald blij, dus ik liep achter haar aan, terwijl ik nog even naar Velasco keek. Ik rende een klein stukje zodat ik naast haar liep. 'Hey, niet zo getreurd.' zei ik tegen haar. Al snel kreeg ik door wat er gebeurd was, ze was in gesprek met Velasco, ze liep verdrietig weg. Moet ik dit nog uitlegen? 'Hey, er zijn genoeg andere jongens die jou wel geweldig vinden, vertrouw me.' zei ik als peptalk. Ik zei Kayla gedag en liep naar mijn kamer toe. Ik keek in mijn lade, pakte een pen en stopte hem in mijn tas. 'Geen dank hoor.' zei ik meet een knipoog naar Velasco. Ik liep de kamer al snel weer uit, en liep richting de eetzaal. Normaal mocht ik nooit zo veel eten van mijn moeder, maar die was er nu lekker niet, dus ik kon me vol proppen met van alles en nog wat. Ik zag allemaal dingen staan, van soep tot aan taarten. Ik pakte één tompouce en liep de eetzaal alweer uit. Ik begon de tompouce te eten, maar voor ik het wist zwaaide iemand zijn tas op zijn rug, waardoor de tompouce in mijn gezicht kwam.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Al snel had Milan de docent gevonden in de ziekenzaal. Er zat nog steeds wat ijs op zijn arm, maar het meeste was inmiddels weggegaan. Rustig begon Milan een gesprek met de docent, over hoe hij zich voelde. Zo te merken had hij de docent niet op een gevaarlijke plek geraakt. Het ijs zat gelukkig nog buiten, niet binnen in zijn lichaam zoals het er nu uit zag. De docent wist ook dat Milan het niet met opzet deed, maar zijn concentratie verloor doordat hij schrok. Hij kreeg dan ook geen problemen, maar de docent zou wel uitzoeken wie de grappenmaker was. Zulke grappen werden hier niet geaccepteerd en zeker niet in de les. Laat staan in de eerste les, waar nog van alles mis kon gaan. Hierop verliet Milan de ziekenzaal, met de boodschap dat als de docent zich toch vreemd begon te voelen als gevolg van zijn krachtenaanval, hij meteen naar hem toe moest komen. Milan zou de docent wel in de gaten houden, maar met alle lessen kon dat niet non-stop gedaan worden.
Met een zucht over zijn lippen, liep Milan weer door de gang in de richting van de kantine. Om hem heen hoorde hij gefluister. "Kijk, daar is de sneeuwkoning."
"net zijn moeder"
"Wat doet hij hier, als hij zo gevaarlijk is?"
"Worden wij straks ook geraakt?"
Het nieuws verspreide zich als een lopend vuurtje, letterlijk en iets waar Milan niet bepaald blij mee was.
"Het was een ongelukje oké" zei Milan dan ook geïrriteerd en zuchtte zacht. Waarom had Milan het gevoel dat hij hier nog erg lang van zou horen? Dat was altijd zo, zijn moeder werd ook al als monster bestempelt, nadat ze de volledige balzaal en de tuin had bevroren. Het zou dus nog wel even duren, voor hij hier vanaf was. En dat op de eerste lesdag al. Hij had zo gehoopt dat het dit keer een beetje rustiger zou worden.
Echter, behalve negatief hoorde hij ook positieve dingen. Het probleem was alleen dat die dingen niet door de meest positieve personen werden uitgesproken. Aan de kleding te zien door schurkenkinderen. Een meisje met een tentakel als ouderteken op haar uniform liep naar hem toe.
"Hey, ik ben de dochter van Ursula. Goed gedaan, de leraar bevriezen. Kun je nog meer?" vroeg ze geïnteresseerd en Milan beet op zijn lip.
"Persoonlijk kan ik veel. Ik kan iemand zijn leven ontnemen, maar ook leven creëren" sprak Milan, maar verexcusseerde zich toen. Hij had geen zin in dit soort gesprekken. De helden leken hem nu te ontwijken, terwijl de schurken juist naar hem toe leken te komen. Fijn, door de opvoeding van zijn moeder had hij niets tegen schurkenkinderen op zich, maar toch. Hij was niet van plan iemand te beoordelen voor hij ze goed kende, maar sommigen leken hem niet bepaald de beste mensen om in verband met deze reden om te gaan. Onder andere omstandigheden de personen kennen, dat zou wel kunnen, maar zo? Dat ze fan waren van zijn mislukking? Hij kreeg er gewoon de kriebels van. Zijn angst om mensen te verwonden was nu ook al flink toegenomen. Misschien moest hij vragen om een andere kamer. Een kamer waar hij alleen in kon slapen, zonder anderen om te verwonden. Wat zou er tenslotte gebeuren als hij sliep? Vannacht sliep Rafa blijkbaar niet in hun kamer, maar in de ochtend had hij Rafa wel half bevroren toen Rafa zijn schouder aanraakte om hem wakker te schudden.
Op het ogenblik dat Kayla naar hem toe liep, stond Milan in een hoekje in de kantine. Zo ver mogelijk bij de rest vandaan. Hij had geen zin meer in dit hele gedoe. Ook had hij eigenlijk geen zin in de stem van Kayla, ook al was ze natuurlijk zijn zus. Een zucht wist hij te onderdrukken, terwijl hij Kayla aankeek en stil naar haar luisterde. Hij had al in de gaten dat Kayla diegene zou zijn die het propje naar hem toe schoot.
"Waarom deed je het Kayla? Juist jij zou moeten weten hoe erg dat grapje uit de hand kon lopen? Je bent mijn zus, je kent het verhaal van onze moeder. Ik draag niet voor niets handschoenen en een ketting die mijn gave moet blokkeren. Zelfs met deze ketting nog om, kan ik alles om me heen bevriezen als ik wil en de ketting blokkeert ruim 80% van mijn gave" zei Milan best kwaad en misschien ook een klein beetje te luid aangezien zowat de hele kantine hun blik naar hen wende. Toch kon Milan dit even niets schelen. Hij stond nu echt voor schut dankzij Kayla en hij wilde haar duidelijk maken dat hij er niet van gediend was. "Ik kan goed tegen grapjes, maar een grapje moet grappig zijn. Dit was niet grappig. Dit was een vuile streek. Ik had van school gestuurd kunnen worden. Heb je enig idee hoe mam daarop reageert? Denk je dat jou krachten de enige gevaarlijke krachten op deze school zijn? Vuur is onvoorspelbaar, maar ijs kan nog gevaarlijker zijn" zei Milan en zuchtte zacht toen hij merkte dat ze in paniek raakte. Dat was eigenlijk de enige reden dat hij een beetje kalmeerde. Stil keek hij toe hoe Kayla wegliep en gaf vervolgens een schop tegen de muur, waarna hij zelf ook de kantine uit ging, richting zijn kamer. Het bal? De kans was nu inmiddels heel klein dat hij werd gevraagd. Wie zou nu tenslotte met zo'n monster willen die iedereen kan bevriezen? Hij had er eigenlijk ook niet veel zin in. Als hij werd gevraagd zou hij kijken door wie en misschien ja zeggen als hij haar mocht, maar waarschijnlijk niet. Hij had genoeg problemen nu veroorzaakt. Hij wilde niet nog meer gevaar voor de andere studenten opleveren.
Zuchtend opende hij zijn kamerdeur en ging met een plof op zijn bed zitten. Zijn sneeuwkittens kropen meteen op zijn schoot. Sneeuw was slimmer dan je zou denken. Ze voelden hoe van streek Milan was. Zachtjes streelde Milan dan ook over het kopje van de kittens heen en liet dat hem kalmeren.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Het voelde alsof Kayla's wereld instortte. Niets meer dan een goede vriendin? Hoopte dat iemand anders hem zou vragen? Velasco keek haar niet eens aan. Op het moment wilde ze liever ergens anders zijn, dan hier staan. Haar ogen werden waterig. 'Iemand anders..?' vroeg ze en ze slikte. 'Kumeza zeker, is het niet?'. Ergens had Kayla het kunnen weten en had ze haar mond beter gehouden. Maar ze wilde niets liever dan met Velasco naar het bal gaan. Het was hij of niemand.
'Ik had gewoon gehoopt dat..' ze maakte haar zin niet af, maar waarschijnlijk had Velasco wel door wat ze precies wilde zeggen.
Kayla zei verder niets meer en met gebogen hoofd en tranen in haar ogen liep ze naar haar kamer toe. Plots liep Christian naast haar en hij vroeg wat er was. Kayla legde het uit, waarop Chris haar gerust probeerde te stellen door te zeggen dat er andere jongens waren die haar wel geweldig vonden. 'Dankjewel' zei ze op een sombere toon. Lief bedoeld, Chris. Maar voor mij is het Velasco of niemand dacht ze. Wie zou er überhaupt nog met mij naar het bal willen gaan? Ze kon enkel nog maar hopen dat Kumeza Velasco niet ging vragen.
Aangekomen bij haar kamer deed Kayla de deur open, trok 'm weer achter zich dicht, deed hem op slot en liep naar haar nachtkastje. Ze bekeek een foto van haar en haar vader en ging op bed liggen met het lijstje in haar handen. 'Alles gaat mis, vader. Eerste lesdag en ik heb het nu al verpest' sprak ze uit. 'Ik heb niemand om mee naar het bal te gaan. Milan is kwaad op me en ik heb steeds vaker m'n krachten maar amper onder controle..' Kayla huilde.
De eerste lesdag was alles behalve plezierig geweest. Los van het jeukpoeder grapje, was de rest een totale ramp. Kayla wilde de rest van de dag op haar kamer blijven om verdere rampen te voorkomen, maar op de eerste lesdag kon ze dat niet maken.
Kayla stond op van het bed en zette het lijstje weer terug. Ze wilde naar de spiegel lopen om te bekijken hoe rood haar gezicht was van het huilen, totdat ze geklop op haar deur hoorde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld