Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Account verwijderd

schreef:
Mila ontweek de spiegel terwijl ze haar tanden poetste. Ze was bang dat vandaag een tol had geëist op haar gezicht en lichaam en daar hoefde ze niet mee geconfronteerd te worden. Tot nu toe had ze nooit veel om haar uiterlijk gegeven, maar in deze nieuwe wereld leek er veel belang aan gehecht te worden. Daarnaast wou ze ook niet afstotelijk voor de dag komen met Lev in de buurt. Met een borstel ging ze snel door haar lang, stijl haar heen en begaf zich daarna weer de kamer in. Levs blik ontweek ze een beetje, desondanks voelde ze wel zijn ogen op haar branden. Net op het moment dat Lev wegkeek, liet ze zelfs haar blik nogmaals over hem glijden.
Met een kleine frons merkte ze de littekens op op zijn lichaam. Hoe die daar gekomen waren, waren een raadsel voor haar. Zelf had ze geen enkel litteken omdat alles aan een sneltempo heelde en weer gezond was daarna. Toch besloot ze er niet naar te vragen. Vandaag was immers al genoeg gevuld met verdriet en vanaf nu slechte herinneringen, ze hoefde ze niet nog meer op te rakelen bij hem.
Traag schoof ze ook onder de dekens en bleef naast Lev op haar rug liggen, starend naar het plafond. Ergens was ze bang om te gaan slapen, wetende dat ze beide veel kans hadden om geteisterd te worden door nachtmerries. Zelfs alleen al door naar het plafond te staren, flitsten er weer ongewenste beelden door haar gedachten. Onzeker over waar Lev nu nood aan had, schoof ze haar eigen noden aan de kant en besloot hem niet op te zoeken in haar slaap vannacht. Piekerend bleef ze nog wat voor zich uit staren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ook Mila had het bed even later weergevonden. Zacht hoorde hij hoe de lakens verschoven en hoe ze naast hem kwam liggen, om voor even een koude vlaag van lucht onder de dekens te laten kruipen vooraleer warmte hiervoor in de plaats kwam. Dicht bij elkaar lagen ze niet. Contact maken deed ook geen van hen. Enkel in zijn ooghoeken nam hij haar waar en kon hij zien dat ze haar pupillen op het plafond had gericht, haar rug grenzend aan de matras onder haar lichaam. En alhoewel hij haar toch echt naast zich had liggen, voelde hij zich langzamerhand weer overspoeld worden door eenzaamheid. Met zijn gedachten bij zijn vader en het feit dat hij de enige was van de bloedlijn die nu nog levend en wel was, nam enige wanhoop en somberheid hem over.
Hij draaide zich traag naar haar toe, uit het niets een enorme begeerte gevoeld om haar naar zich toe te trekken. Om zijn armen om haar heen te slaan en wederom haar ademhaling behaaglijk tegen zijn huid te voelen klampen, onderwijl haar armen ook hem warm zouden houden. Misschien neigde hij gewoon naar de bevestiging dat hij niet daadwerkelijk alleen was, en was dat hetgeen wat hem er uiteindelijk toe aanzette om dan toch de afstand tussen hen te verkleinen en zijn verlangens hiertoe te uiten.
"Ik ben echt blij dat jij hier bij me bent." Mompelend verliet het zijn lippen, kort nadat hij zijn armen weer om haar heen had laten glijden. "Dat ik dit niet allemaal alleen hoef te doorstaan.." Of ze het erg vond dat hij haar opzocht, wist hij niet. Wel kwam het voor een keer niet in hem op wat ze allemaal wel niet denken kon. Hij had haar slechts voorzichtig naar zich toegetrokken met niks anders door zijn hoofd gaande, dan het prettige gevoel dat hij door de omhelzing ervoer.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Emilia staarde voor zich uit en probeerde haar gedachten te vullen met positiviteit. Het verliep moeizaam en ze stootte op het probleem dat ze niet goed wist wat er nog voor positiefs in haar leven kon gebeuren. Ze zou liegen tegen zichzelf als ze nog een gelukkige toekomst in een gezin voor zich zag. Desondanks voelde ze zich niet volledig alleen op de wereld. Dat werd immers bevestigd door Lev die besloot om de weinige afstand tussen hen te overbruggen. Er gleed een arm over haar heen en de andere wrong zich een weg onder haar borstkas waardoor ze zachtjes dichter in zijn armen schoof. Een kleine glimlach gleed om haar lippen toen Lev bevestigde tegenover haar dat hij oprecht blij was met haar in zijn leven. Haar handen lagen een beetje verloren tussen hen in. Voorzichtig tilde Mila een hand op om langs zijn wang te strelen terwijl haar andere hand tegen zijn borstkas aan rustte. Alleen haar handen waren op dit moment hetgeen dat ervoor zorgde dat hun lichamen niet met elkaar verstrengeld raakten. Slechts luttele centimeters hielden hen nog uiteen. Zacht liet ze haar adem uit haar mond ontsnappen en vulde langzaam haar longen weer met lucht. Haar blik hield ze op Levs zijn gezicht gericht en haar ogen zochten naar de zijne terwijl ze probeerde te negeren hoe haar hart sneller ging slaan en een explosie aan vlinders uit haar buik ontsnapten die haar hoofd vulden. Het beetje positiviteit dat ze daarnet had gezocht, had ze nu heel snel gevonden. Het enige positieve in haar leven op dit moment was Lev, met zijn bruine haren en de meest bijzondere ogen die ze ooit had gezien. Als hij haar in zijn armen nam, vergat Mila op slag al haar zorgen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gevoel van haar vingertoppen gaande langs zijn wang, was haast zo magisch als het vuurwerk van de kermis. Haar handpalm brandde op zijn borstkas. Het toverde een glimlach op zijn gezicht, dan wel een kleine, voelend hoe haar aanrakingen iets in hem los maakten dat hij niet herkende. Prettig was het wel. De eenzaamheid golfde weg met elke seconde dat haar lichaam tegen het zijne te vinden was.
Zijn ogen gleden naar de hare. In alle rust had ze haar plek gevonden in zijn armen, haar lange haar zachtjes langs zijn bovenarmen verspreid en haar blik op de zijne gericht. Zijn hartslag versnelde. Hoe zijn bloed rond zijn lichaam werd gepompt, werd abrupt hoorbaar en voelbaar, zijn hart kloppend in zijn keel. Door zijn gedachten ging niks meer. Niets om hem tegen te houden, om na te denken over wat hij precies voelde of waarom hij naar haar ogen aan het staren was. De waarheid was dat hij al vanaf het moment dat ze zich tegen hem aan had genesteld, zichzelf niet meer in bedwang kon houden.
Traag dwaalden zijn pupillen af naar haar lippen. Hij bleef nog even roerloos liggen, al was het van korte duur geweest. Voor hij het zich leek te beseffen, had hij al het laatste beetje afstand tussen hen afgelegd om zijn lippen verlangend op de hare te drukken. Een begeerte die hij nog niet eerder had hoeven of willen vervullen maar nu zorgeloos deed. Alsof het alles was dat zijn razende emoties kon kalmeren, desondanks het zelfs dat niet voor elkaar krijgen kon. Zijn hartslag leek zich met elk moment dat de zoen voortduurde des te meer te versnellen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het gebeurde uit het niets en Emilia had het voelen aankomen, maar tegelijkertijd kwam het onverwachts. Dit was het moment waarop ze stiekem hoopte en wachtte. Het voelde alsof het zo hoorde, zij en Lev. Zijn lippen voelden verbazingwekkend zacht tegen de hare aan en haar hand gleed van zijn wang naar zijn nek en haar andere hand verplaatste zich naar zijn rug waar ze haar vingers spreidde om haar lichaam nog dichter tegen het zijne aan te drukken. Haar ogen sloten zich automatisch en ze voelde niets anders meer dan Levs hartslag en de hare die aanvoelden alsof ze aan het racen waren tegen elkaar. Haar hart ging zo snel dat ze alleen nog haar hartslag voelde gonzen in haar oren en zich compleet afgesloten voelde van de wereld.
Alleen Lev en zij deden er nog toe op dit moment en het voelde alsof ze zichzelf verloor in de kus die van haar eeuwen mocht duren. Zolang ze in elkaar armen lagen, dicht bijeen dat vergat ze al haar zorgen. Dit was zo anders dan alles wat ze ooit had gevoeld. Ze had liefde gekend, maar nooit zo heftig en intens dat ze zichzelf erin verloor en het haar alleen liet hunkeren naar meer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een gevoel zo innemend als deze had hij in zijn dromen nog niet voor zich gezien. Nooit had hij kunnen denken dat hij zich zo bij iemand voelen zou, te nuchter om in liefdesverhalen te geloven of om het woord van sprookjes voor de waarheid aan te zien. Hij hoorde zich niet zo te voelen. Bij niemand, en toch was het hetgeen wat hij nu ervoer waarover hij vele verhalen had gehoord. Verhalen die hij voor geen moment had willen geloven maar wel waar bleken te zijn.
Desalniettemin golfde er een schuldgevoel in hem dat voor even het vuur doofde. Het voelde geweldig om zijn verlangens te hebben geuit en haar lippen op de zijne te voelen, wetend dat het voor hem leek alsof ze voor elkaar gemaakt waren, maar het was geen wereld waar hij toe behoorde. Het was niet voor hem bestemd geweest om zoiets te voelen. Dat was het nooit geweest.
Zacht beëindigde hij de kus, zich weer een paar centimeters van haar lippen verwijderd om zijn ogen weer te openen. Hij keek recht in haar ogen, precies zoals het moment vooraleer hij zich over de grenzen had laten slepen, maar ditmaal schuilde er een andere blik in zowel zijn als haar gestaar. Hij wist dat zijn ogen hem hadden verraden. Dat het allang duidelijk was dat hij begeerde naar meer, ondanks dat hij een einde had gemaakt aan de zoen. Maar hij kon het niet in zich opbrengen hetzelfde opnieuw in werking te zetten, onwetend of hij het schuldgevoel weer opzij kon zetten. Daarnaast kwamen nu de twijfels weer terug over of dit ook wel was wat Mila had gewild. Misschien had hij haar te veel overvallen of had hij verpest wat ze tot nu toe hadden opgebouwd.
Een voorzichtige glimlach kon hij echter niet bedwingen. Een kleine hint van tevredenheid droeg het met zich mee, terwijl hij met zijn vingers langs haar nek een pad van strelingen achter liet.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila opende haar ogen als ze terug de frisse lucht in de kamer langs haar lippen voelde in plaats van Levs lippen. Haar mondhoeken krulden omhoog in een voorzichtige, maar duidelijk tevreden glimlach. Lev keek net zoals haar, alsof hij het fijn vond, maar bang was voor wat dit nog teweeg zou brengen. Om ervoor te zorgen dat ze het moment niet verpestte door haar opkomende zenuwen te uiten in dwaas gebabbel, beet ze zacht haar tanden in haar onderlip.
Wanneer ze zacht haar kin wat opzij tilde waardoor zijn vingers meer ruimte hadden om de huid van haar nek en hals te beroeren, besefte ze hoe hard haar lippen nog na tintelden van de kus en hoe ze nog steeds verlangde naar meer dan dat gevoel. Haar blik was even afgezakt naar zijn lippen in een twijfeling of ze zelf zou durven de stap te zetten die Lev daarnet had gedurfd. Het laatste wat ze wou, was hem het gevoel geven dat dit puur van hem uitkwam en het niet wederzijds was.
Een beetje onzeker en nog zachter dan daarnet liet Mila haar lippen over de zijne strijken voor ze hem terug kuste en op slag weer alles vergat. Ditmaal verplaatste ze haar handen om zijn gezicht met beide handen vast te nemen, de kus inniger te maken en haar onderbeen een stukje over hem heen te leggen om nog dicht bij hem te blijven.
Aan het feit dat iedereen een liefdesverhaal verdiende, daar twijfelde Mila niet aan. De vorige keer had ze pech gehad, een verdriet dat ze niet had verdiend, maar dat haar wel de kans had gegeven om Lev te ontdekken. En met Lev wou ze al te graag haar onzekere toekomst opbouwen. Hij gaf haar hoop.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De twijfelingen over wat volgen zou, waren er voor hem zeker. Echter kon hij geen spijt in zichzelf op voelen komen. Hoe haar ogen bij zijn lippen bleven hangen, vertelde hem genoeg over hoe het voor haar gevoeld had. Dat wat hem meer opluchting bood dan hij had verwacht. De vraag spookte desondanks wel in zijn hoofd of ze verlangde naar meer. Of ze naar zijn lippen zat te staren in de hoop het moment te herleven of dit binnen enkele seconde weer zou herhalen, of slechts staarde uit waanzin of schrik. Hij kon haar moeilijk lezen. Dat was altijd al zo geweest.
Zacht liet hij zijn vingers bij haar nek liggen. Het gestreel stopte, eveneens zijn malende gedachten over wat het was dat zich in Mila's hoofd afspeelde. Ze toonde hem uit het niets al genoeg. Haar lippen zochten naar de zijne, dat wat onverwachts aankwam en hij zich toch blijkbaar iets op had voorbereid. Hij had nog geen seconde nodig om zijn ogen weer te voelen sluiten en de golf van emoties terug te doen keren, zich wederom verloren in wat hij voelde alsof het moment net niet ten einde was gebracht.
Hij omarmde haar ietwat meer en trok haar zachtjes het laatste overgebleven stukje naar hem toe. Een van zijn handen bewoog zich naar haar taille. Daar waar zijn vingers bleven rusten en hij zich meer dan comfortabel begon te voelen, het besef binnen laten komen dat het Mila was die zijn kus beantwoordde, tegen hem aan liggend alsof elke centimeter tussen hen al te veel was. Het overtrof alles waar hij ooit van had kunnen dromen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Diezelfde avond was Mila in zijn armen in slaap gevallen, hun lichamen nog verstrengeld in een innige omhelzing. Toch werd ze 's ochtends in een andere positie wakker, met een glimlach van oor tot oor. Hoewel de afgelopen dagen en weken een complete ramp waren geweest, licht uitgedrukt, bleef Lev een helder lichtpuntje alsof hij de vuurtoren was in de haven. Wat ze zonder hem zou moeten doen, wist ze niet en ze was opgelucht en verrukt over het feit dat ze dit vanaf nu écht samen gingen doen. Mila moest zich niet langer drukmaken over alleen komen te staan in de wereld, want het was nu heel duidelijk dat ze dit samen gingen doen werken. Wat ze ook hadden doorgemaakt en doorstaan, vanaf nu kon het alleen beter worden hun dieptepunt hadden ze meegemaakt. Hoe gruwelijk dat ook was ze was ervan overtuigd dat zij, met hun tweetjes, dit wel konden doorstaan.
Hoe graag ze ook terug in zijn armen wou kruipen en zijn gezicht bedelven onder kleine kusjes, glipte ze muisstil uit zijn armen. Hoe positief ze de situatie ook bekeek, Lev was zijn vader verloren en het was überhaupt een wonder dat hij sliep. Bovendien leek hij zelfs vredig te slapen. Dit moment kon ze onmogelijk verbreken, zelfs niet om hem te overladen met liefde die ze zo hard voelde dat het leek alsof haar binnenste ging ontploffen als ze nog langer naar hem keek.
Met een lichte huppel liep ze naar de badkamer waar ze geconfronteerd werd met haar stralende lach. Vandaag schaamde ze zichzelf eens niet voor haar uiterlijk, hoe belachelijk stom ze er ook uitzag alsof ze op een roze wolk liep. Mila koos voor haar broek en simpele shirt, trok haar roze jas en schoenen aan en besloot een speciaal ontbijt uit te zoeken. Allereerst nam ze een kijkje in de ontbijtzaal waar er een volledig buffet stond. Volledig onder de indruk passeerde ze al even de gigantische hoop cupcakes om eentje mee te pikken en daarna op straat te kijken wat er zich afspeelde. Vrolijk, met een cupcake in de hand en met een lichte tred liep ze naar buiten, compleet vergeten in welke problemen ze zich bevonden. Volledig verblind door liefde. Dat hield wel op toen ze een stomp tegen haar hoofd voelde en sterretjes begon te zien. Met een gil viel ze omver en herinnerde zich bitterweinig vanaf dat moment. Het enige waar ze zeker over was, was het feit dat er iets niet juist moest zijn. Liefde kon soms pijn doen, maar het kwam nooit in de vorm van een klap die je sterren deed zien zonder dat je geliefde überhaupt in de buurt was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De gebeurtenissen van de vorige avond waren nog niet uit zijn hoofd verdwenen geweest. Hij herinnerde zich perfect hoe ze hadden gekust en haar warmte hem had omringd, nadat ze toe hadden gegeven aan dat wat hen beide dwars leek te hebben gezeten. De omhelzing waarin hij verkeerde toen hij uiteindelijk zijn ogen had gesloten, wist hij ook nog voor de geest te halen. Dit waren echter de omstandigheden van de dag hiervoor.
Eenmaal wakker, was er namelijk niets meer terug te vinden van hoe het was voor hij in slaap was gevallen. Mila was nergens te bekennen geweest. De warmte van eerder ontbrak aan hem en ook de innige omhelzing die hem steun en toeverlaat bood, was verdwenen. Hij lag daar met slechts zijn malende gedachten als gezelschap. Zij die hem al snel niet meer deden denken aan het moois wat vannacht plaats had gevonden, maar aan het slagveld wat ze aan hadden getroffen toen ze de kamer van zijn vader hadden betreden.
Achtervolgd door deze marteling aan flashbacks had hij voor kort het bed verlaten om door de kamer te ijsberen. Een gewoonte overgenomen van Akrit, althans, de gewoonte die zijn vader nog uit had geoefend vooraleer hij aan de drank was geraakt. Zijn hoofd leegmaken kon het desalniettemin niet. Bij het tenslotte betreden van de badkamer om te gaan douchen, waren diezelfde flashbacks nog niet voor zijn uitzicht verwijderd.
In de spiegel vond hij nadien een reflectie van een ander persoon weer. Alsof hij niet zichzelf zag maar een totale vreemdeling in het beeld dat hem terug werd gekaatst; zelfs nu hij voor zijn gevoel beter geslapen had dan hij tot mogelijk had gezien, waren de wallen onder zijn ogen te zien. Zijn huid leek tevens dusdanig bleek dat de kringen om zijn ogen eerder blauw leken te zijn. Het leek erop alsof iemand hem een klap had verkocht tijdens een doorgehaalde nacht in de bar.
Met een zucht had hij zich omgekleed, de spiegelreflectie vermeden en zijn gedachten zoveel mogelijk opzij gedrukt. Hij hoopte dat hij vandaag doorkomen kon zonder te veel herinnerd te worden aan zijn vader. En met Mila aan zijn zijde, al was het hem een raadsel waar ze precies uithing. Ze had hem niks achtergelaten en haar vertrek had hij ook allesbehalve meegekregen. Had hij haar met de roekeloze kus dan toch weggejaagd?

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Elsa zag alles in een flits gebeuren. Ze had het tweetal gevolgd tot aan hun huis en had opgemerkt dat terwijl zij per motor achter hun auto aan was gegaan, een grote jeep verdacht veel dezelfde route volgde. Het zou een kwestie van afwachten worden en dat had ze gedaan. Vanuit het hotel aan de overkant zag ze Mila naar buiten wandelen, verbazingwekkend vrolijk om gisteren nog op een lijk gestoten te zijn en voordat iemand het kon opmerken, was ze al met de kolf van een geweer geslagen en in een auto getrokken. De snelheid van de aanval was zo indrukwekkend, dat Elsa even verbaasd naar beneden bleef staren voor ze het op een rennen zette. Eigenlijk hoefde ze zich enkel te bekommeren over Lev, maar gezien de situatie leek Mila een grote impact op hem te hebben. Het laatste dat Elsa nu wou, was dat Lev zich roekeloos begon te gedragen of zichzelf vermoord kreeg.
"Ik hoop dat je aangekleed bent!" schreeuwde Elsa voor de deur en duwde hem daarna zonder pardon open.
Elektronische sloten waren als de slotje van een dagboek, je kon ze met een speldje in twee seconden open krijgen of je stampte ze gewoon kapot. Dat laatste had zij gedaan in haar haast bij het binnentreden van de kamer. Het bakje waar de sleutelkaart in paste was nog aan het roken.
"Ze hebben Mila gevonden omdat jullie opzichtige auto gewoon vlak voor het hotel geparkeerd staat. Hoe langer het duurt hoe langer ze de tijd hebben om haar iets aan te doen."
Hopelijk waren die woorden voldoende om hem te overtuigen, want Elsa had bitterweinig geduld op dit moment en het was haar vertederend hoe onoplettend Lev en Mila waren tegenover hun omgeving. Hopelijk besefte hij vanaf nu dat ze al al die tijd een heleboel voor hen had geregeld. Het was niet alsof Mila uit haar eentje die cijfercode per ongeluk had weten te raden. Daar had ze hulp voor gehad. Om dan nog niet te spreken over hun auto die ze keer op keer vermomde, maar ook wel eens in slaap viel gedurende de nacht. Dit stel was het ergste stel vluchtelingen die ze ooit had gezien. Een wonder dat de jagers hen nu pas te pakken hadden gekregen!

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het luide gepiep van banden scheurend over het asfalt van de parkeerplaats, drong gewelddadig door tot zijn oren. Zijn omgeving werd overgenomen door een gehoorspel aan geluiden die hij niet plaatsen kon. Het laden van een wapen gepaard met een paar grove stemmen galmde door zijn hoofd. Gegil volgde. Klanken die hij inmiddels al wel herkende en geen tijd voor nodig had om deze te kunnen identificeren. Het was Mila.
Als verdoofd stond hij stil voor de wasbak. Zijn ogen nog altijd blijven steken bij het spiegelbeeld, echter hij nu niets meer waarnemen kon van dat wat hij voor zich zag. Zijn zicht was wazig voor een moment, zijn gedachten als bevroren en zijn hoofd leeg.
De radeloosheid die hem over had genomen had daarentegen niet lang de kans gehad om hem in deze staat te behouden. Het slot van de deur dat met brute kracht open werd gebroken, overtrof de echo's die hij net nog hoorde en bracht hem abrupt terug naar de werkelijkheid. In een raas stormde hij de badkamer uit. De sprong had hij al gewaagd in de poging te veranderen in zijn wolfsgedaante, vele centimeters zwevend boven de vloer, maar dit plan werd achterwege gelaten in een fractie van een seconde. Voor hem stond niet het leger waarop hij zich zo haastig had voorbereid. Geen bandieten met bivakmutsen en wapens hadden de hotelkamer zo ruw binnengetreden; het was Elsa's gedaante die hij weervinden kon voor de opengebroken deur.
Hij schudde zijn hoofd. In zowel verwarring als paniek stapte hij achteruit, om zich heen kijkend om uiteindelijk naar de ruit achter zich te vluchten en een auto nog net te zien weg scheuren. Zijn intuïtie vertelde hem om zijn wolfsgedaante naar de voorgrond te brengen en er achteraan te sprinten, maar hij had zich op het nippertje in kunnen houden. Met Elsa achter zich kon hij het niet erop wagen om zich zo te openbaren, onwetend wie of wat ze was en waarom ze hen zo had gevonden. Hij vertrouwde haar niet. Op deze wijze zou hij niet alleen Mila's leven nog meer op het spel zetten, maar ook de zijne en zelfs andere jagers op hun pad kunnen brengen. Meer dan wat dierlijk klinkend gegrom kon hij niet uitbrengen.
Haar komst was opmerkelijk. Juist op dit ene moment dat hem Mila ontnomen werd en ze met geweld ontvoerd werd, kwam Ella als reddende engel aanzetten. Wat moest dit wel niet betekenen? Wat was ze van plan?
Woedend en gefrustreerd draaide hij zich naar haar toe, op haar neergekeken. Het kon hem momenteel niet baten dat hij met volledig ontbloot bovenlichaam tegenover Elsa stond. Haar prikkende pupillen op zijn gedaante hadden hem niet meer kunnen dwarszitten. Hij was furieus. "Wat denk jij hier te doen?" gromde hij haar toe. "Waarom volg je ons? Wat moet je nou in hemelsnaam? Ik hoef je hulp niet en ik heb hier al helemaal geen tijd voor." Hoofdschuddend griste hij zijn shirt en jas van de stoel af, deze aangetrokken vooraleer hij zijn rugzak van de grond weggreep. Haar aanwezigheid kon hem niet minder boeien; hij haastte zich naar haar toe om langs haar heen naar de gang te stormen, alsof ze er nooit geweest was. Hij moest Mila immers vinden, snel en wel alleen. Elsa zou hem niet verder helpen en enkel een blok aan zijn been zijn.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Elsa keek toe hoe Lev zijn hoofd schudde en achteruit stapte. Zijn ogen schoten alle kanten uit op zoek naar een uitweg. Als hij zich bij de ruit bevond, bleef zijn blik naar buiten gericht, het tafereel speelde zich nog af en ze wist dat hij nu onvoorspelbaar kon reageren. Echter leek hij zichzelf onder controle te hebben en er kwam geen stel klauwen of tanden op haar af. Hoe zeer Elsa zich ook ergerde aan het tweetal, ze hadden allemaal een moeilijke periode achter de rug en ze wist dat dit voor hem een druppel was die de emmer deed overlopen. Mila was de enige resterende persoon in zijn leven en Elsa wist zelf donders goed hoe het voelde om iedereen ontnomen te worden. Mocht ze nog familie hebben, dan had ze wel iets beter te doen dan de wolf in de gaten te houden die een einde kon brengen aan de clans die de hare continu bedreigden en belaagden.
Een lage grom ontsnapte uit zijn mond en Elsa besefte hoe de innerlijke strijd in hem woedde. Dat zijn woedende blik naar haar gericht, meer dan boekdelen sprak, had ze voelen aankomen. In Levs blik zag ze hoe hij haar het liefste van al een mep gaf. Dat zijn spieren bol stonden en ze het mocht aanzien zonder shirt, maakte zijn indruk nog dreigender.Nog zo onwetend en kwaad, maakte Lev zijn ongenoegen duidelijk. Het begon Elsa te frustreren dat zowel hij als Mila niet inzagen wat ze al al die tijd voor hen deed en dat ze werkelijk geloofden dat wegvluchten van een stel jagers zo makkelijk was… Diep haalde ze adem en wreef even met haar vingertoppen tussen haar wenkbrauwen in. Fronsen maakte rimpels en ze moest weer ontspannen, echter ergerde ze zich zo immens aan hun onkunde dat ze niet anders kon dan bedenkelijk fronsen als Lev langs haar heen stormde en dacht dit in zijn eentje op te lossen.
Keihard sloeg ze hem met haar krachten tegen de muur aan, met haar rug nog naar hem toe en haalde haar vingertoppen weer van haar voorhoofd af voor ze zich omdraaide en eens haar gedacht ging zeggen. Met iets teveel kracht plette ze hem volledig tegen de muur aan en kwam voor Lev staan, zijn rugzak gleed al uit zijn handen omdat hem alle beweegmogelijkheden ontnomen waren.
“Jij gaat eens heel goed luisteren. Ik probeer jullie twee in leven te houden, maar die job is praktisch onmogelijk. Niet alleen rijden jullie korte afstanden, jullie slagen er keer op keer in om maar één stad verder te raken waar jullie je tijd dan verdoen met slapen en naar vuurwerk kijken. Denk je dat de jagers slapen? Denk je dat ik slaap ondertussen?!” schreeuwde Elsa bijna.
Het was niet gelogen, haar slaaptekort begon op haar door te wegen en het maakte haar chagrijnig. Wat ze anders zo losjes en nonchalant al lachend kon aanpakken, maakte haar nu uitermate geïrriteerd en ze had hier geen tijd meer voor.
“Nee, ik slaap niet. Ik vermom jullie belachelijk opzichtige auto zodat de jagers jullie niet OVERAL en op camera kunnen achtervolgen en makkelijk terugvinden. Wat dacht je dan, dat je nummerplaat en auto niet gekend stonden? En dan is er nog het feit dat jullie niet eens moeite doen om te ontsnappen of niet op te vallen, gelukkig kon ik al geld voor jullie regelen door die kluis beveiliging op te heffen. Het is zo frustrerend en ik doe zo mijn best om jullie in leven te houden en dan slaap ik één nachtje, gewoon één nachtje en dan raakt ze weer ontvoerd! Je mag van geluk spreken dat ik jouw aanwezigheid heb weten te maskeren en hen op een verkeerd spoor heb kunnen zetten.”
Alles gooide ze eruit, al haar frustraties rond het tweetal vuurde ze af op Lev en hief daarna haar krachten op.
“Dus hou je kop en volg mij, we nemen mijn auto ditmaal. En leer het herkennen als mensen je achtervolgen jezus, ik denk dat we met drie groepen en mij al dagen achter jullie zitten en je merkt het niet eens op dat je überhaupt door één iemand achtervolgd wordt,” voegde Elsa er nog aan toe en stormde met harde passen de gang door, verwachtend dat hij haar zou volgen en anders sleepte ze hem wel mee op pad. Elsa had er schoon genoeg van en waar ze ook doorheen gingen op dit moment Mila en Lev, dit was eindelijk eens de confrontatie met de realiteit waar ze hopelijk uit zouden leren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had zich niet ver van de kamer kunnen begeven voordat Elsa's grip krachtig zijn arm omklemde. Zijn rug werd tegen de muur aangeduwd, daar waar hij met een luide klap tegenaan knalde. Het duurde niet lang voor Lev recht in haar razende ogen kijken kon; ze had zich al snel tegenover hem neergezet om van een klein afstandje haar minachting te verduidelijken. Wat dacht ze wel niet?
"Wie denk je wel niet dat je bent?" Nogmaals kon hij zijn gegrom niet ervan bedwingen om van zijn lippen te glijden. "Om ons al die tijd te volgen en te doen alsof je de held hier bent, terwijl we allebei beter dan dat weten. Je bent net zo erg als die jagers die onze elke stap volgen, doe je niet anders voor." De woede van net was nog altijd niet verdwenen geweest. Het frustreerde hem enorm hoe ze hier binnen durfde te stappen en te pretenderen dat ze er toevallig was om hen te redden, onderwijl ze hen daadwerkelijk al die tijd gevolgd had. "Waarom wist jij van deze ontvoering en kon je hier al na een paar minuten zijn? Heb jij die georganiseerd soms?" Hij vertrouwde haar niet. Allesbehalve zelfs.
"Waarom denk je ons te moeten helpen?" siste hij terug. "Waarom denk je dat het jouw taak is om ons te volgen alsof we een stel prooien zijn, als we er al genoeg op ons dak hebben? Wat moet je?" Elkander die iets bij hem had geprobeerd, had wat nodig gehad. Elsa was zeker geen uitzondering. Wat wilde ze zo graag in handen krijgen, dat ze zich zo voor deed? Wat was haar al die problemen waard?
"Wat is het dat je zo graag wilt hebben? Geld? Of ben je hier slechts om mij in de val te lokken en het bedrag dat op mijn hoofd staat te innen?" vroeg hij haar grimmig. "Of ben je een of andere psychopaat die hierop kickt? Is dat jouw zieke manier van vermaak?"
Ze stormde weg maar dit liet hij niet zonder meer toe. In een razend tempo sprintte hij achter haar aan, haar bij schouders gepakt om haar hetzelfde terug te geven als wat ze net dacht bij hem te kunnen flikken; haar lichaam werd alsof het gewichtsloos was tegen de muur aan geramd, om vervolgens met zijn hand haar keel te bezetten. Hij wurgde haar nog niet maar het mocht duidelijk zijn dat, sprak ze niet uit wat hij wilde horen, hij er niet bang van was om er wat meer kracht op te zetten.
"Wij gaan nergens heen tot jij mij vertelt wat jij verdomme van plan bent. Wat is het dat je wil? Hmm?"

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Elsa luisterde er niet naar, ze luisterde niet naar zijn furieuze woorden en ze probeerde het allemaal te negeren. Ze was niet zo erg als de jagers. Nog nooit in haar leven had ze een vlieg kwaad gedaan. Toch wist ze dat ze er wel toe in staat was. Tenslotte was het punt van dit hele gedoe dat er een oorlog uitbrak door Levs toedoen en er eindelijk een halt kwam aan al die wreedheden die de soorten met zich meebrachten. Maar dat hij haar beschuldigde van een jonge vrouw te ontvoeren, de enige persoon die hij nog had, dat ging erover.
Gefrustreerd duwde ze weer een hand tegen de zijkant van haar hoofd en liet haar vingers in haar haren en huid klauwen, wanhopig vechtend om haar mond niet opnieuw te openen om hem even hard te verwijten als hij haar nu verweet. Immers was zij ermee begonnen, al was hij niet bepaald het zonnestraaltje in huis en had ze niet geweten hoe ze het anders had moeten aanpakken.
Haar manier van vermaak... Die laatste woorden ving ze nog op voor ze plots met even brute kracht als zij daarnet gebruikt had tegen de muur vloog. Haar schouders vingen de grootste klap op, maar haar hoofd sloeg erna nog tegen het houten paneel aan en de pijn gonsde door haar lijf. Genezen kon ze makkelijk, maar het ging niet vanzelf en dit was vervelende pijn die moeilijk te behelpen was. Het vulde even haar hoofd en ze had moeite met haar blik scherp te houden als zijn hand haar keel omklemde, hard genoeg om haar onder bedwang te houden en te zacht om haar luchttoevoer af te snijden.
"Ik wil Mila vinden, omdat ze het enige is wat je nog hebt," siste Elsa en hield zichzelf onder controle door zich te focussen op de stekende pijn in haar achterhoofd en rug.
Pijn nam het oncontroleerbare gevoel weg om Lev opnieuw aan te vallen, ditmaal met het doel om hem een flink pak rammel te bezorgen. Het was wel een terechte vraag, de opmerking over wat ze wou. Dat wist ze soms zelf niet. Even kneep ze haar ogen dicht en moest diep ademhalen omdat ze anders nooit haar volledige uitleg gedaan kreeg, met haar stembanden half afgesnoerd.
"Heksen beschermen je al sinds je een kind was. Jou en je gezin. Iedereen wist het behalve jij, omdat je hulp zou afwijzen zeiden ze en iedereen had gelijk," murmelde Elsa en opende haar ogen weer om hem aan te kijken.
"Ik ben de enige die nog overblijft. Ze jagen ons ook op omdat we je beschermen. Iedereen weet dat als jij leeft, er een einde komt aan vampieren of weerwolven en ik ben het zat om geterroriseerd te worden door beide. Ik ben het net zo zat om opgejaagd te worden als jij en iedereen om me heen te verliezen, dus ik ga je helpen omdat dat op dit moment het enige is wat nut heeft en het werk van mijn familie en vrienden niet voor niets is geweest."
Hopelijk was haar openhartigheid genoeg om hem te overtuigen, want haar hoofd bonkte en het liefst van al perste ze het bloed uit zijn lijf omdat ze er schoon genoeg van had om haar leven te wagen voor iemand die zo blind en lomp was als hem. Het maakte haar geen psychopaat dat ze een rassenoorlog hoopte te ontketenen door Lev te helpen, het maakte haar gewoon wanhopig en moe. Op zoek naar rust en veiligheid, iets wat deze wereld niet kon leveren op dit moment.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld