Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De pijn van de klap kon hij van haar gezicht aflezen. Of het hem deerde was een ander verhaal. Haar benadering viel bij hem niet goed en dat ze het had gedurfd om zo op hem af te stormen, denkend dat hij een of andere stommeling was, was een behandeling die hij niet accepteerde. Ze had hem grimmig gemaakt en dat mocht ze ook wel weten.
Zijn facade van kilte verviel voor pure verbijstering, waarmee hij haar aan bleef kijken. Nooit was hem verteld over de heksenkring. Over hoe ze hem klaarblijkelijk hadden beschermd van de jagers en zijn hoogstwaarschijnlijke dood, zoals deze aangegeven was in de religieuze boeken, te voorkomen. Wat ze vertelde was compleet absurd. "De heksenkring staat aan mijn kant?" bracht hij verbaasd uit. Hij stommelde wat achteruit en liet zijn grip om haar keel vervagen. "Since when was that? Why didn't I know about this?" Het klonk voor hem onlogisch om te horen dat hij beschermd zou zijn door een bovennatuurlijk leger dat altijd verkondigde voor niemand in te staan, behalve hun eigen soort. En desalniettemin, nu hij er meer over nadacht, was het een aardig logische stap. De mythe vertelde dat een oorlog tussen de weerwolven en de vampieren zou worden ontketend en uitsterving in enige mate onvermijdelijk was. Hij wist even goed als de rest van de bovennatuurlijken dat de heksen zich behoorlijk geteisterd voelden door beide van deze soorten.
Verward wreef hij in zijn ogen, zijn hoofd schuddend. "Why didn't you just tell me this right away?" mompelde hij haar gefrustreerd toe. "Then I would've understood. Or at least didn't do-" Zijn stemklanken vervaagden en een stilte kwam er voor in de plaats, tenminste tot hij zichzelf herpakt had en zich weer herinnerde wat er net allemaal gebeurd was.
"Nevermind. Let's just go. Mila is out there somewhere being held captive. We don't have time for this." Nog een laatste keer uitte hij zijn boosheid over dit gebeuren door met zijn ogen te rollen, maar meer dan dat liet hij niet meer gebeuren. Kalm, voor zover hij dat kon zijn, wendde hij zich van haar af om weer dezelfde richting op te lopen als dat haar plan net ook was geweest. Het was tijd voor hen om Mila te bevrijden voor de jagers van de aardbodem verdwenen zouden zijn, met haar aan hun zijde.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het was pure verbijstering dat op Levs gezicht stond als Elsa haar intenties duidelijk had gemaakt en ze had misschien ergens verwacht dat hij wel op de hoogte zou geweest zijn. Helaas voor hem, leek het alsof hij weer een geheim uit zijn leven ontdekte. Zijn opmerking maakte nog duidelijker hoe ze hem hiermee overviel en eindelijk kon ze weer vrij ademhalen omdat hij een stap achteruit zette, te verbijsterd om haar nog langer te bedreigen."Aan welke kant anders, ik kies voor de kant die onze kansen op overleven een beetje vergroot," bromde Elsa en liet haar hand over haar keel glijden, ze hoorde haar hartslag nog bonzen in haar hoofd door het lichte tekort aan bloed en zuurstof."En sinds altijd al, we tonen ons gewoon nooit tenzij het echt nodig is. Zoals nu. Ik regelde jullie een plek om te slapen, een plek om iets van geld te verdienen, ik hielp jullie vermommen en nu ben ik van plan je te helpen zodat je niet ongewapend rechtstreeks in de valstrik van de jagers loopt. Sowieso leeft Mila nog, ze lokken je gewoon," zuchtte Elsa en het luchtte op dat hij nu gewoon van haar aanwezigheid afwist.“Inderdaad, we gaan,” zei Elsa zelf ook kortaf en draaide hem haar rug toe als ze wegliep.Lev was haar voor en ze liep uiteindelijk achter hem aan naar buiten toe. Met een ruk aan zijn mouw, trok ze hem weg van de richting van zijn auto naar die van de hare.“We gaan met mijn auto, die valt niet op,” zei ze kortaf.Bovendien kon ze haar eigen auto beter vermommen, ze kende de vorm, wist hoe alles ineenzakt hoe ze die kon verbergen en doen verdwijnen indien nodig. Dat was wat ze nu nodig had, verdwijnen voor heel even tot ze met dit ongelukkige tweetal waar op de baan was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het hele rijtje dat ze opnoemde, deed hem verdwalen in zijn eigen gedachten, op zoek naar enige vorm van herkenning om haar te geloven. Tot zijn grote ontsteltenis klonk het nog geloofwaardig ook. Een voor een zag hij de beelden weer voor zich van hoe ze de hotelkamer sleutel aan hen had overhandigd, ze de tip had gegeven om straatmuzikant te worden en kleding te geven uit de gevonden voorwerpen om ze er minder opvallend uit te laten zien. Het was echter toen nog niet duidelijk dat ze dat met voorbedachte rade deed, maar nu besefte hij zich dat maar al te goed.
De stilte verbreken tot aan de parkeerplaats vertikte hij, nog altijd rondzwervend in zijn gedachtengang om alles te proberen op een rijtje te zetten. De afgelopen dagen had hij zoveel meegemaakt en gehoord dat zijn hoofd vol leek te zitten met allemaal nieuwe punten, waar hij nog geen lijntje aan verbinden kon. Het was voor hem frustrerend om niet te weten wat hij er allemaal mee moest en, totdat hij zijn hoofd weer op orde had, zou hij nog een chaos blijven.
Hij voelde een ruk aan zijn arm, datgeen wat hem deed opschrikken en met een grom naast zich liet kijken. Elsa's grimmige gelaatsexpressie kwam voor een keer precies overeen met de zijne wanneer hij haar zag; beide leken allesbehalve vermaakt en wilden dat deze situatie zo snel mogelijk weer voorbij was.
"The next time, just tell me so," zei hij al mopperend terug, zijn arm uit haar grip weggerukt om deze weer langs zijn zij te kunnen laten hangen. Ze hoefde hem niet weg te trekken om te laten weten dat ze de andere kant op moesten, alsof hij een hond aan een riem was. Het maakte hem chagrijnig.
"What's the plan?" Traagzaam keek hij alle voertuigen langs, niet wetend op welke ze ondertussen precies afstapte voor hen om te gebruiken. Hij volgde haar maar blindelings. Veel had ze hem verder ook niet verteld dus het was voor hem gokwerk wat ze van plan was. "If they want to lure me to Mila in order to get to me, we'll be walking right into a trap."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Elsa moest zichzelf inhouden, waar ze hem eerder echt schattig hulpeloos had gevonden, een makkelijke prooi voor wat flirten, haalde hij nu het bloed vanonder haar nagels. Het was logisch, hij was hoogstwaarschijnlijk doodsbang, woedend op de situatie en voelde zich machteloos, maar daar kon zij niets aan doen. Levs opmerking over dat ze het hem in het vervolg moest zeggen, liet haar bijna met haar ogen rollen. In de plaats van de uitlokkende reactie, kneep ze haar ogen wat dicht om geen weerwoord te geven én niet met haar ogen te rollen naar hem.
“Yeah, thanks for the tip,” zei Elsa.
Gezien zijn uitbundig enthousiaste reactie nu, had hij vast ook met veel plezier haar hulp eerder aanvaard. Niet dus. Verder ging ze er niet op in, helaas bleven zijn gedachten en mond niet stilstaan. Met een ruk trok ze haar autodeur open en plofte achter het stuur.
“Well, the plan is to wait. We will watch them, every step they make and we will take them out one by one when we have the change. Our odds will be better when we take at least two down before we face the group. Besides, because I didn’t show myself to you or Mila, they don’t expect a witches’ help.”
Haar mond houden over haar hulp bleek achteraf nog geen slecht idee. Nu kon ze helpen met een verrassingsaanval. De hulp van een heks kon veel betekenen voor een wolf die op slimheid en pure kracht werkte. Zij kon hen verhullen, de groep uiteendrijven en Lev kon toeslaan. Als ze heel eerlijk was met zichzelf maakte dit haar ook bang. Bang om iemand iets aan te doen. Nooit eerder had ze haar krachten ter verdediging of als aanval moeten gebruiken. Het enige wat haar hielp, was het feit dat Mila onschuldig was. Bovendien voelde ze de spanning tussen Lev en Mila, de jaloerse blikken als Elsa Lev aankeek, waren haar niet ontgaan. Hoe kon ze onschuldige, jonge liefde nu niet eens kans proberen geven.
Een meisje als Mila, dat op zonnige dagen danste tussen de was die ze ophing en eruit zag alsof ze een engel was, verdiende het niet om te sterven op een brute wijze. Daarnaast was er Lev, hij was al even onschuldig, hij ging gedrukt onder zijn gigantische lot dat hem alleen onheil voorspelde. Hij verdiende het ook niet om nog meer mensen te verliezen. Tot slot was zijzelf er nog. Al haar geliefden die ze al verloren had, omdat die zich in de strijd gooiden, die wou ze wreken en de profetie laten uitkomen. Daarvoor was het leven van Lev belangrijk en daarvoor ging ze over lijken.
Met een harde duw op het gaspedaal, schoten ze vooruit de straat in en weldra gingen ze op in de omgeving. Het enige dat onzichtbaar zijn met zich meegaf, was een tintelend gevoel op haar huid en het immense gevoel van oppermachtig te zijn. Hoe meer krachten ze gebruikte, hoe meer energie ze kreeg en hoe krachtiger ze zich begon te voelen, het gaf haar zin om meer te gebruiken.

Account verwijderd

schreef:
Mila maakte alles in een waas mee. Eerst voelde aller verdoofd aan en schemerde ze ergens tussen bewust zijn en bewusteloos zijn na de harde klap op haar achterhoofd. Naarmate die heelde en slechts een gigantische, barstende hoofdpijn werk, lag ze al gekneveld neer in een busje. De mannen hadden duidelijk de moeite niet genomen om hun gezichten te verhullen, want ze kon ze één voor één aankijken. Het zorgde voor koude rillingen op haar rug.
Schurken toonden zich nooit tenzij ze zeker waren dat je het niet kon navertellen…
De tranen sprongen in Milas ogen en te bang om hen aan te kijken, bang om iets uit te lokken, kneep ze haar ogen stijf dicht. Het voelde als een eeuwigheid en elke hobbel waardoor ze verschoof, deed haar opschrikken. Elke seconde dat ze verder wegreden van de stad, verloor ze meer en meer hoop. Het feit dat ze nog leefde, duidde erop dat ze Lev nog niet hadden, maar het feit dat ze haar ontvoerden, kon alleen betekenen dat ze hem lokten en dat hij met open ogen in de val zou trappen.
Als ze zou zeggen dat ze niet wou dat hij haar zocht en dat ze zichzelf wel opofferde, loog ze. Lev moest haar vinden. Dit kon ze niet aan, haar hart ging zo snel tekeer dat ze misselijk was en de beelden van Akrit flakkerden steeds op. Het bloed dat overal gespat was, zijn lege, holle blik. Het moest veel kosten om een wolf te doden en ze wou er niet achterkomen hoe pijnlijk het zou zijn om niet te kunnen helen.Vragen over wat er nu gingen komen, spookten tussen de afgrijselijke beelden van dood en verderf heen, maar het lef om ernaar te vragen had ze niet. Met trillende lippen, klamme handen en natte wangen bracht ze de tergende trage tijd door.

Mini stukje nog voor je

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
TS

De zon had de horizon al enkele uren geleden gepasseerd, toen ze voet hadden gezet in het bos waar hij op was gegroeid. Zijn ouderlijk huis, of dat wat hiervan over was gebleven na de brand, lag nog geen paar kilometer van de rand van het bosgebied af. Daar waar Elsa hen vermoedelijk heen probeerde te leiden, maar datgeen wat hij nog niet onder ogen wilde komen. Des te meer hij dacht over de plaats waar het vuur al wat hij kende had doen verdwijnen in as, des te meer hij de beelden van zijn vader weer voor zich zag en zich besefte waardoor Mila precies zoveel gevaar liep.
Gelijk had hij wel gehad. De ruïnes van zijn huis kwamen alsmaar dichterbij terwijl ze zich over de droge grond verplaatsten. Het bekijken van dichtbij werd hem tot zijn geluk bespaard; op een paar honderd meter afstand hoorde hij Elsa's voetstappen stoppen, daar waar ook hij tot stilstand kwam om even vragend op te kijken.
Geen woord verliet de lippen van Elsa. In plaats daarvan zag hij haar voor zich uit wijzen, een richting die hij met zijn ogen volgde om als vanzelf weer terug te keren bij de verkoolde resten van het pand. Daar, lichtelijk verscholen achter een paar nog overeind staande, stenen muren, kon hij een paar gedaantes zien ijsberen. Hij hoefde amper moeite te doen om ze nog te kunnen horen praten tegen elkaar, wanneer hij zijn oren eenmaal open zette om het gehoor van zijn wolfsvorm het werk te laten doen.
Mila kon hij niet zien. Wel kon hij de hartslag van een van de mensen duidelijk horen, die haast in een razendsnel tempo het bloed rond het lichaam zat te pompen. Hij kon nog net de angst niet ruiken, maar dat was ook onnodig geweest om te concluderen dat het de plek was waar ze naar hadden gezocht; het was Mila. Dat moest wel.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Emilia zat met haar rug tegen een boom aan. Ze keek uit over de restanten van het huis. Er kwam nog steeds een warme gloed vanaf en het was duidelijk dat de brand lang en hevig gewoed had. Het was bizar dat zij zoiets had kunnen teweegbrengen. Het was nog vreemder om hier terug te komen. Alles ging zo snel en tegelijk zo traag.
Vanaf de jagers binnenkwamen, was ze in een rush beland waarbij de vlucht zo snel voorbij ging dat het al eeuwen geleden voelde dat ze hier samen met Lev de vreselijke ontdekking had begaan. De ontvoering door de jagers daarentegen, die ging tergend traag voorbij. Was het omdat dit het einde was en ze elk uur nog levend hoopte door te maken?
Wat alles nog erger maakte, was de zeurende pijn in haar polsen waar ze haar met wolfsbane hadden vastgemaakt. Het prikte en brandde zo hevig dat het vaak de overhand nam in haar gedachtes. Daardoor kreeg ze haar hartslag niet onder controle en bleef haar ademhaling gejaagd. Koud zweet stond op haar voorhoofd en haar hoofd zelf voelde vanbinnen licht aan en wat versuft.
Met twee grote handen onder haar bovenarmen werd ze van de grond getild. Te verdooft door het gif dat zijn langzaamaan door kleine wondjes in haar polsen bracht Mila niet meer uit dan een kleine kreun omdat ze het fut niet vond om op haar beide voeten te gaan staan. Half slepend werd ze de ruïnes ingetrokken en werd tegen een muur geplaatst. Bewust sloeg Mila haar ogen ten hemel, te bang om de jagers aan te kijken en angstig dat ze iets tussen de smeulende hoop as zou herkennen.
Tenslotte was zij niet de eerste die hier het leven gelaten had. Aangezien Lev haar nog niet gevonden had, ging ze ervan uit dat hij haar niet zou vinden, dat ze aan haar lot overgelaten werd.Plots drong er een scherpte pijn door in haar zij en daarna haar schouder. De laars van de man glinsterde in het maanlicht als hij opnieuw zijn voet hief om op haar te laten neerkomen en Mila gilde. Dat dat precies was wat ze wouden, besefte ze niet. Hoe meer geluid zij maakte, hoe meer kans Lev het oppikte en zich waagde aan een bloederige strijd. Nogmaals hief de man zijn voet en Mila hief haar handen op in een wanhopige poging om haar gezicht te beschermen. Bij het afwenden van haar gezicht keek ze uit op het dichte struikgewas en haar geest speelde spelletjes met haar want ze zag er een zachte oranje gloed is een flits passeren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De ijzige stilte die heerste klonk gevaarlijk, onderwijl Mila's ademhaling zijn oren vulde en het geluid van de wind, die langs zijn oren suisde, deed vergaan. Haar hartkloppingen zorgden ervoor dat hij onrustig werd. Hij wilde dit gevoel voor haar beëindigen, de angst van haar wegnemen zodat ze zich nooit meer zo hoefde te voelen. Zo snel mogelijk.
De noodkreet was desondanks nog niet geslagen. Tenminste, totdat oorverdovend gegil zijn gehoor bereikte en hem afzonderde van alles dat hem zojuist nog bezig had gehouden.
Compleet ontsteld door het stemgeluid van Mila dat vol pijniging en paniek weerklonk, keek hij om zich heen. De blik van Elsa ontmoette hij even, die hem fronsend en strak aankeek. Alsof ze instrueerde naar hem om het er niet op te wagen gezien te worden tijdens zijn reddingspoging, nu pas net de maan de duisternis had doorbroken. Ze hadden de hele nacht nog om te wachten tot de jagers één voor één de wacht over zouden nemen en zich van de groep afzonderden, om erachter te komen dat hun voorganger de dood al gevonden had. Maar hij was er niet toe in staat om hierop te wachten.
Doende dat hij Elsa's aanwijzingen nooit opgevangen had, waagde hij de sprong en zette hij zich af van de grond onder zijn voeten. Met de adrenaline stromend door zijn lijf voelde hij zich veranderen; zijn huid veranderde in wolfsvacht dat al gelijk warmer aan voelde en, onderwijl hij op vier poten weer op het gras terecht kwam, veranderde zijn zicht in een wat scherper beeld. In een fractie van een seconde schoot hij van Elsa weg. Het gevloek van de heks achtervolgde hem in vage klanken, dat wat hem amper meer deren kon.
Helder nadenken was intussen onmogelijk geworden. Hij liet zich blindelings door zijn zintuigen leiden naar een wat dichterbij liggende schuilplaats, zoekend naar een jager die hij als eerst kon laten boeten voor dat wat Mila werd aangedaan.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Met een doffe plof viel Mila opzij. Een harde trap, die meer een duw werd, haalde haar evenwicht weg. Lomp zakte Mila weg, te hevig bedwelmd om zich te verzetten tegen de zwaartekracht die aan haar lichaam trok. Het hield op. Waarom hield het op? Dat het schoppen niet werd verdergezet vond ze meer verontrustend dan gepijnigd te worden.
Tumult begon op te laaien in de menigte. Het begon allemaal met één kreet en vanaf daar kon Mila niet meer mee volgen. Terwijl Lev zijn eerste prooi zocht, had Elsa een pistool uit haar riem gehaald en een eerste schot gevuurd dat meteen raak was. Dit overviel de jagers compleet waardoor er een paniekerige kettingreactie in gang werd gezet. Iedereen was voorbereid op een eenzame wolf met een stel scherpe klauwen en krachtige kaken, blind van angst en woede. In de plek kregen ze er een gewapend heks bovenop. Het ontwrichtte hun machtspositie en hun verbazing maakte hen kwetsbaar.
Mila zelf kreeg er vrij weinig van mee. Alles speelde zich te ver af en het enige dat ze kon, was haar ogen sluiten. Vaag meende ze zich te herinneren dat de zachte gloed steeds dichterbij kwam. Echter keek ze in een stel helderblauwe ogen op als ze haar ogen weer opendeed na een vuil gegorgel en gehoest dichtbij. Een witte snuit besmeurd met helderrood bloed bevond zich vlak voor haar gezicht. Wat zag Lev er raar uit.
Er klonken nog schoten in de verte en Mila probeerde haar levensechte hallucinaties weg te drukken door haar ogen dicht te knijpen en zich Lev voor te stellen. Een donkere vacht met de meest betoverende oranje ogen die haar deden denken aan een warme gloed van de zonsondergang. Te flauw om te protesteren of zich te verzetten, onderging ze de handelingen van de persoon die haar beetnam.
Twee handen sloten zich om haar schouders en zetten haar weer recht tegen de muur, haar hoofd viel achterover en tikte hard tegen de stenen aan. Haar ogen hield ze dicht. Een lichaam drukte zich tegen haar aan en ze hoorde een zware ademhaling terwijl handen prutsten en trokken aan de pijnlijke touwen om haar polsen. Een grom klonk dichtbij haar oor en ze besefte dat dit niet Lev was, maar welke wolf dan wel? Wie deed moeite om haar te bevrijden als hij zichzelf kon pijnigen aan de vergiftigde touwen? En bovenal: waar was Lev?
"Lev," murmelde Mila zacht, in de hoop dat met het luidop uitspreken van zijn naam hij op magische wijze zou verschijnen.
Verkrampt vielen haar armen langs haar neer eenmaal ze vrij waren en haar spieren trokken pijnlijk tegen. Wat een hel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was een georganiseerde bende van jagers. Dat moest Lev toegeven, toen hij eenmaal een van hen neergehaald had en de rest in formatie aanzetten kwam. De schok waren ze allang te boven gekomen. Hij had ze verrast met zijn komst in gezelschap van een ander individu, maar dat voordeel was allang weer verdwenen geweest. Het had hem een paar minuten opgeleverd, echter waren deze al opgeëist door zijn eerste slachtoffer die weigerde van het leven beroofd te worden zonder enkele klappen uit te delen. Hij kon een straaltje bloed van zijn voorhoofd af voelen druipen.
Zijn tegenstanders waren desalniettemin niet enkel de zijne om te moeten bevechten. Vanuit zijn rechterhoek zag hij Elsa het strijdveld betreden en een drietal jagers naar zich toe lokken, om ze met haar krachten op de grond te werken. Hijzelf had zijn oog gezet op het overgebleven viertal die afwachtend hun wapens in de lucht hieven, tot ze hem in een goede positie hadden om hem te kunnen raken. Zijn gesprint had het gevecht ontketend en was datgeen waarop ze hadden gewacht; roekeloos en enigszins wanhopig schoten ze erop los.
De kogels vlogen in het rond. Een enkele wist hem te schampen langs zijn achterpoot, makend dat hij kort jankte en achteruit wankelde. Toch kwam er al snel gegrom voor in de plaats en liet hij zijn woede uit op zijn vijanden die uiteindelijk elk levenloos op de grond eindigde.
Zijn weg naar Mila had hij willen voortzetten toen een ander beest langs hem heen schoot. Het gedaante van een wolf vloog in zijn ooghoeken langs zijn gedaante, zijn gesprint nog harder ingezet dan Lev kon met zijn bloedende poot. Hoe de onbekende haast over de bosgrond vloog, bestond zijn sprint uit half gestrompel. De vreemdeling versloeg hem zonder enige moeite.
Zo snel als hij kon ging hij hem achterna. Daar waar hij hem weervond, was ook daar waar Mila door haar gijzelaars vast werd gehouden. De touwen om haar polsen gloeiden van het wolfsbane en haar gezicht was vertrokken, besmeurd met bloed en zweet. Wat ze haar aan hadden gedaan wist hij niet, maar wat hij wel wist was dat er nog meer woede in hem op borrelde dan daarvoor. Hij zou zij die de jagers op hem af hadden gestuurd laten boeten, hoe gevaarlijk zij ook zouden kunnen zijn.
Een oorverdovende grom liet hij los. Hij had niet doorgehad dat een andere wolf hen had gevolgd, maar buiten dat wist hij ook niet dat ze nog een bondgenoot hadden gehad. Waarom kwam hij Mila redden? Wat moest hij van haar?
De wolfsvorm van de vreemdeling veranderde in dat van een mens. Hijzelf volgde een paar seconden later, ditmaal zijn onverschrokken groene ogen bij de man laten blijven om hem indringend en enigszins boos te bekijken. "Get away from her," beval hij hem kil. "Or I'll put you in a grave as well."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Emilia keek omhoog terwijl ze de grootste moeite deed om haar blik te focussen. Het moest lukken tenslotte moest ze haar redder in nood op zijn minst kunnen aankijken. Wat ze zag leek op een spiegel. Er staarden namelijk twee ogen in de hare terug die precies hetzelfde oogkleur hadden als zijzelf. Helder lichtblauw met een donkere rand errond.
"Emilia Husk. I never thought your mother would abandon you otherwise I would've been around sooner," mompelde de man.
Ondertussen brak hij de koorden gewoon in twee alsof het twijgjes waren waarmee haar polsen samengebonden waren. Meteen werd het zware gevoel van haar af gelift waardoor Mila een grote teug adem naar binnen zoog. De wolken in haar hoofd klaarden op nu haar lichaam gif kon afbreken in plaats van ermee volgepropt te worden.
"What?," bracht Mila verward uit.
Immers begreep ze al te goed wie het was. Zijn ogen, zijn geur, de warmte die hij uitstraalde. Elke wolf kon hun eigen bloed herkennen. Het overviel haar zo erg dat ze Lev niet eens meer opmerkte. De tranen vielen over haar wangen van opluchting omdat dit voorbij was, echter was het gemengd met meer gevoelens dan alleen opluchting. Er was verdriet met gemengd omdat al het gemis van een vader naar boven borrelde. Tot slot was er ook een vleugje woede te vinden. Het was haar vaders schuld dat ze uiteindelijk verstoten was en Levs schuld dat ze ontvoerd werd. Tot nu toe hadden alle mannen in haar leven haar zwaar teleurgesteld en alleen problemen meegebracht. Toch stond ze het toe wanneer haar vader zijn armen om haar heen vouwde om haar dicht tegen zich aan te trekken.
Wat ze niet zag terwijl ze haar ogen sloot, was hoe haar vader Lev een giftige blik toewierp met de boodschap: "back off." Het was pas toen ze in de verte die akelige heksenstem hoorde, dat Mila haar ogen opentrok om de situatie nu echt goed in zich op te nemen.
"Lev!," bracht ze uit.
Mila liet haar vader halsoverkop los om zich af te duwen van de grond en zich naar haar geliefde te haasten. Waar ze het lef vandaan haalde om te doen wat ze in haar opwelling, was een raadsel. Op slag vergaf ze het hem dat hij Elsa meegebracht had. Hij was hier, hij had haar gered en hij was veilig. Hoe kwaad ze op hem was dat dit haar moest overkomen, dat vergat ze compleet als ze zijn prachtige groene ogen zag en gepijnigde blik. Net daarom sloeg ze haar armen om haar heen, trok zich lichaam dichter naar het hare toe waarna ze hem kuste met haar vingers verstrengeld in zijn haar. Opnieuw begon haar hart hevig te bonken, echter ditmaal niet uit angst, maar omdat ze zich weer heel voelde en haar lichaam geen weg kon met de warmte die haar overviel en blozende wangen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn donkere haar was een uiterlijk kenmerk dat hem daadwerkelijk bekend voor kwam, eveneens zijn ogen. Met hun ijsblauwe kleur wisten ze elke blik naar zich toe te trekken, precies zoals ook Mila dat kon. Het enige wat er verschilde was hun uitstraling. Hoe Mila een zachtaardigheid met zich meebracht, een glimp van onschuld, straalde de man voor hem niet meer dan ongevoeligheid uit. Hij oogde guur en afstandelijk.
Een frons ontstond op zijn gelaat, eentje die door verwarring bleef staan onderwijl hij het gemompel van de man opving. Hij sprak over Mila's moeder alsof hij haar kende, net als hij zich over Mila ontfermde doende dat het een van zijn dierbaren was die hij na een lange tijd weer terug zag. Was het dan haar vader die zich besloot in het gevecht te mengen om zijn lieftallige, lang verloren dochter te kunnen redden?
De dodelijke blik die hij van de man toegeworpen kreeg, gaf hij hem zonder enige twijfel terug, hem voor geen moment uit zijn blikveld gelaten. Dat Mila naar hem toe kwam gestormd onderbrak dat echter. Zijn armen sloeg hij als vanzelf om haar heen wanneer ook de hare hem vonden. De vingertoppen die door zijn haar zwierven, deed voor even zijn woede voor de vreemde man verdwijnen. Ze kuste hem zonder ook maar wat verwijten duidelijk te maken, noch haar emoties rondom haar ontvoering en marteling te laten blijken. Het leek net alsof er niets gebeurd was en zij nooit van elkaar gescheiden waren geweest.
Hij ontdeed zijn lippen van de hare en liet zijn hand naar haar wang glijden, waar hij zacht met zijn duim overheen streek. Er waren tientallen dingen die hij haar wilde vertellen. Geen van deze kon alleen zijn mond verlaten vooraleer Mila's redder zijn woorden kenbaar maakte. Hij kon haar niet langer meegeven dat hij blij was om te zien dat ze oké was, maar haar enkel een verharde gelaatsexpressie laten zien wanneer hij zich weer naar de man keerde. "Lionesli Stone River. Or should I call you Broken Axe?" Zijn stemgeluid deed hem huiveren, denkend aan zijn vader en hoe hij hem altijd had genoemd.
"You've been a long way from home, boy." Nauwlettend bekeek Lev hoe hij een paar stappen naar voren zette. "And now here you are. The big, bad wolf himself. Back to the ruines of your house, trying to save my daughter. I would've felt flattered, if only you weren't the most evil creature of them all," bracht hij uit. "But what can I say, the apple doesn't fall far from the tree. Surely not with Akrit Stone River." Bedreigd voelde Lev zich niet, maar dat wat hij uitsprak en hoe hij hem behandelde deed hem wel degelijk strak staan van spanning. Bij de minste of geringste beweging die hij maakte, stond Lev klaar om in zijn wolfvorm te veranderen en hem te bevechten. Mila trok hij ietwat dichter naar zich toe. Hij vertrouwde hem voor geen meter, dat wat zijn houding en gelaat al met boekdelen uitspraken.
"You got a big mouth for an old guy," beet hij hem toe. "I guess no one ever taught you to keep it shut from time to time." Zijn kaken waren op elkaar geklemd. De frustratie kwam bijna als stoom uit zijn oren, al waren het geen van zijn bewegingen die duidden op een aanval. Het waren zijn flikkerende, naar oranje getoverde ogen, die zijn boosheid pas echt toonden. "Get out of here, or this evil creature will rip you into pieces. I can promise you Akrit Stone River in battle is nothing compared to an enemy like me."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het voelde even leeg aan als hun lippen zich weer van elkaar scheidden. Mila beet op haar onderlip en sloot kort haar ogen opnieuw als ze Levs duim over haar wang voelde strelen. De kleine aanraking stelde haar des te meer gerust. Toch was alles van korte duur. Haar vader opende zijn mond en weg was Lev, compleet afgeleid alsof ze plots niet meer bestond.
"Shut up."
Mila zou haar -nu stief-vader nooit zo durven aanspreken hebben, maar dit was niet haar vader. Door hun bloedband ja, maar voor de rest was hij een vreemde.
"He's not evil. Unlike you he didn't abandon me."
Lev verdedigen voelde moeiteloos aan, bovendien was het haar vader die over de schreef ging. Lev misdeed niets, dit verdiende hij niet na alles wat hij voor haar gedaan had. Na alles wat ze voor elkaar voelden. Bovendien had ze hier geen zin in. Absoluut niet. Haar hoofd tolde nog als ze te snel bewoog, haar ledematen voelden stijf aan om dan nog niet te spreken van haar polsen en enkels die aanvoelden alsof ze in brand stonden.
Kwaad draaide ze haar hoofd naar Lev die blijkbaar het lef had om zich al even kinderachtig te gedragen en haar vader te beledigen. Het deed haar koken vanbinnen. Zeker als haar vader opnieuw zijn mond open deed. Dit trok ze echt niet langer. Hard stompte ze op Levs tenen als ze zijn oranje ogen zag flikkeren waarna ze haar vader zo abrupt duwde om afstand tussen hen te creëren dat ze zelf bijna omver viel. Haar hoofd tolde en tolde.
Plots zag ze de lucht langs zich voorbij glijden terwijl ze met een doffe plof in het gras viel tussen het bekvechtende stel in. Moeizaam bracht ze een hand naar haar hoofd omdat het zo hard bonkte. Bloeddruppels vielen op haar gezicht afkomstig van haar polsen. Mila voelde zich slap en leeg nu de adrenaline uitgewerkt was.
"Elsa," mompelde ze met een uitgeputte zucht van irritatie.
Dit was echt de laatste persoon die ze nu wou zien, maar Elsa was welkom omdat haar handen haar binnenste opwarmden. Er kwam weer kleur in haar gezicht.
Elsa had zich afzijdig gehouden omdat ze het prima vond zolang de twee wolven van haar afbleven. Echter wou ze niet dat Mila of Lev wat overkwam, niet na alle moeite die ze had gedaan om hen te redden!
"Wow. Can you two dipshits give us some space. Try not to kill each other, my powers aren't endless," bromde Elsa terwijl ze bij Mila neerknielde om haar handen te gebruiken om haar te helen en het gif haar lichaam uit te drijven.
"By the way, nice to see you again Orion."
Er kon wel een kleine glimlach vanaf. Orion was één van de bekendste wolven die af en toe langskwam bij haar heksencommune. Als hij niet stond te bekvechten met zijn toekomstige schoonzoon was hij een charmante man.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De verdediging van Mila deed even zijn mondhoeken optrekken. Het voelde fijn om te weten dat haar mening over hem niet veranderd was. Ze was de eerste die hij ooit had ontmoet die hem in een positief daglicht zette, die geen intenties had om hem te vermoorden om de mythe the stoppen of simpelweg veroordeelde voor dat wat hij in zich had. Hij was haar nog altijd dankbaar voor dat.
Het getrap op zijn tenen werd alleen wat minder gewaardeerd. Grommend keek hij opzij, gedacht Mila daar te kunnen vinden om zijn felle blik op haar te kunnen storten, maar daar was geen meisje weer te vinden. Het was op de grond waar ze dat moment was beland, nadat ze klaarblijkelijk een poging had gedaan om tussen hen in te komen staan. Zijn gezucht volgde als hij zag dat ook Elsa zich in het gesprek mengde en, voordat hij de kans ervoor kreeg, bij Mila neer knielde.
"Always got one hell of a timing, don't you." Hij schudde zijn hoofd en liet zijn ogen even op Elsa rusten, die kort maar fel achterom keek. De naam Orion liet ze vallen. Eentje die hij wel vaker voorbij had horen komen, maar niet zozeer had kunnen plaatsen tot hij hen vanavond had opgezocht. Hij was een belangrijk man binnen de wolvenstammen en dat Lev hem nog nooit hiervoor had gezien, was een teken dat hij zich tot nu toe aardig goed onder de radar had gehouden.
Zijn aanwezigheid nu verwarde hem desondanks. Als hij hier voor hem was, waarom deed hij dan de moeite om hem aan het einde van het gevecht op te zoeken, als hij hem voor het gevecht ook uit had kunnen schakelen? Hij snapte het niet. Het enige dat wat duidelijker was, was dat hij een band met Mila had; dat wat in elk geval wel verklaarde waarom hij haar koste wat het kost redden wilde.
"What is it that you want?" vroeg Lev hem na een kleine stilte. "Saving Mila? Because you've already done that." Hij wilde weten waarom Orion hier nog was. Wat hield hem hier als hij haar al gered had? Wilde hij haar soms ook nog mee naar huis nemen? Of was het vanwege hem, dat hij hier bleef om een beetje te bekvechten?

@Shinde

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Elsa wierp een knipoog over haar schouder naar Lev gecombineerd met een stralende glimlach. Het maakte haar allang niet meer uit hoe hij over haar dacht, zijn afstandelijkheid zou hij nooit kwijtspelen.
“Rise and shine sunshine,” mompelde Elsa tegen Mila als ze zeker was dat al het gif verdreven was.
Na een energie opstoot zat Mila plots rechtop waarna er een kleine glimlach tegenover Elsa vanaf kon. Hoe vervelend ze haar ook vond, dit kon Mila wel appreciëren. Het was op zijn minst duidelijk dat ze aan hun kant stond wat een fijne gedachte was omdat ze nu wel wat bontgenoten konden gebruiken.
Slechts voor de helft ving ze de rest van het bekvechten op waarna Mila baalde dat ze hen niet in elkaar gemept had. Waar viel er over te ruziën? Ze was veilig nu en bovendien vertrouwde ze Elsa nu genoeg om op zoek te gaan naar een schuilplaats.
“I came as soon as I could because my daughter won’t stay at your side. You almost got her killed once, I won’t let it come to twice,” snauwde Orion, gevolgd door: “you little prick.”
Mila duwde zichzelf ondertussen overeind na Elsa’s hand aan te nemen. De wonden op haar polsen waren vrijwel compleet verdwenen. Slechts fijne, rafelige lijntjes bleven nog afgetekend staan op haar bleke huid. Dit waren haar eerste littekens ooit.
“Can you both just stop. I want to just take a shower and be left alone,” zuchtte Mila.
Het fut om zich kwaad te maken, had ze niet meer. Graag wou ze zichzelf mengen in de verhitte discussi over god weet wat die ook mocht gaan. Helaas lukte het gewoon niet. De rit, de klappen, de pijn, het helen, kortom zowat alles had haar extreem vermoeid. Bovendien voelde het akelig om nog langer op deze plek te blijven. Niet alleen de ruïnes van het huis gaven haar een misselijkmakend gevoel, ook de verse lijken lieten haar maag omdraaien.
“Please,” voegde Mila er nog aan toe terwijl ze Lev aankeek met een smekende blik.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld