Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het beeld bij strippoker bracht anders dan anders niet zozeer veel goeds met zich mee op het moment. Natuurlijk had hij kunnen weten dat het ze in elk geval door de avond heen zou helpen, bedenkend dat het ze aan het lachen kon krijgen en het zo vervelend nog niet was om Mia te kunnen zien zonder al haar kleding, maar de achterliggende gedachte aan de afgelopen dag maakte hem sceptisch. Hij wilde haar niet aansteken, als het al daarom ging. Daarnaast had hij genoeg ervaringen met zichzelf om te weten dat het niet bepaald anders af zou lopen dan de vorige nacht, iets wat Raiden op het moment er niet bij kon hebben. Een kleine zucht van tegenzin verdween in de lucht. "We both know how that ends." Zijn ogen opende hij langzaam weer, de overgebleven lichtstralen binnengelaten die hij kort daarvoor nog afgesloten had voor het donker. "Maybe tomorrow." Haar reactie op zijn vraag gericht op zijn haar bracht merendeel zacht gegrinnik met zich mee, voor een ogenblik laten horen in haar bijzijn tot hij zijn lippen weer op elkaar perste. Laten weten dat ze zich prima vermaken kon met zijn haar had ze immers allang gedaan.
"You can shower now? I'll wait, this time I will." Vragend keek hij naar haar op, haar schuin opgezocht onderwijl hij haar hand over zijn gezicht voelde gaan. Het was eerder een belofte die hij maakte om haar gerust te stellen, ergens hopend dat ze op zijn minst genoeg vertrouwen had om zijn woord voor de waarheid aan te nemen, maar of ze nog bereid was hem voor een vijftal minuten, hoogstens een kwartier, alleen te laten was onduidelijk. Wél gaf ze tekenen af van bezorgdheid die Raiden niet nodig noch verklaren kon. Lief vond hij het zeker dat ze naar zijn toestand vroeg, al praatte hij liever over al het andere dan dat hij de aandacht verschoof naar zichzelf. "I'm fine," lispelde hij beraden. "I don't need anything, really." Het flesje van haar overgepakt, rekte hij zijn arm uit om het op het nachtkastje weer neer te zetten. Eten zou hem geen goed doen. Het minste wat het hem op zou leveren was een nieuwe braaksessie, het laatste waar hij zin in had. In zijn eigen wereld draaide de jongen met het terugkeren tegen haar lichaam zijn gezicht naar het raam.

"We can climb on the roof. Of this motel room, I mean. Smoke some cigarettes and watch the view? We might even play that thing.. ehh, twenty questions or truth or dare or something? I don't remember how people call it."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Langzaam kwam ze omhoog van haar comfortabele houding. Ze zorgde ervoor dat Raiden op het matras terecht kwam zodat hij nog even kon rusten. Het was fijn om hem in haar armen te hebben gewoon het feit om hem dichtbij te hebben voelde voor haar erg fijn. Ze likte kort haar lippen en kroop naar het uiteinde van het bed waarna ze langzaam opstond. “Okay, I’ll be quick so you don’t have to wait for that long.” Ze liep richting de spullen die in de hoek van de kamer stonden. Ze pakte een tas en zocht daarin naar wat schone kleding en douchespullen. Ze draaide zich om naar Raiden en keek naar hem. “Yeah sure, that sounds like a good plan. I’ll wear a sweater then since it will be cold outside.” Ze gaf hem een glimlach waarna ze richting de badkamer liep en naar binnen stapte.
In de badkamer was het gelukkig een stuk warmer als in de kamer zelf. Ze sloot de badkamer deur en zette de douche alvast aan zodat deze warm zou kunnen worden. Ze legde haar schone kleren klaar op de bad rand waarna ze de kleding die ze nu aanhad uittrok. Enkele tellen later lag de kleding in een stapeltje bij de deur. Ze voelde hoe haar lichaam meteen rustiger werd. Haar gedachten en andere dingen die in haar hoofd ronddwaalde spoelde als het waren door het douche putje weg. Ze pakte de shampoo en begon haar haar te wassen terwijl ze nadacht over alles wat er deze dag was gebeurd. Ze spoelde haar haren uit voordat ze overging op haar lichaam. Ze waste het snel maar grondig waarna ze eigenlijk al uit de douche kon stappen maar ze besloot nog enkele minuten te genieten van de warmte voordat ze dan toch de douche uitdraaide. Ze stapte de douchecel uit en pakte uit het kastje een handdoek om zichzelf af te drogen. Ze sloeg de handdoek om haar haren heen toen haar lichaam droog was waarna ze snel haar kleding aan schoot. Een simpel lingerie setje, een sportlegging en een dikke trui. Ze boog voorover om de handdoek van haar hoofd te halen zodat ze haar haar nog wat droger kon maken. Ze kon namelijk zo verkouden worden als ze met nat haar buiten ging zitten. Ze hing de handdoek over de verwarming en pakte haar vieze kleding van de grond waarna ze weer de slaapkamer in liep. Ze liep naar de spullen en stopte haar kleding bij de andere vuile was waarna ze weer naar het bed liep en op de rand ging zitten. Haar hand bewoog langzaam naar Raiden's hoofd om vervolgens met haar vingers door zijn haren te gaan.

"I'm ready to go whenever you are."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn rug zakte weg in de matras, gevoeld hoe Mia hem niet langer ondersteunde maar juist achterliet op het bed, om zijn hoofd op een kussen te laten vallen. Verloren in gedachten volgden zijn ogen haar strak, toegekeken naar de lege plek naast hem terwijl ze opstond. De instemming voor het douchen kon hij waarderen. Het haar kwalijk nemen als ze toch liever later die avond had gewild zou Raiden niet doen, maar nu ze bereid was hem te laten wachten, wist ze wel over te brengen dat ze toch nog genoeg vertrouwen in hem had om te weten dat hij haar niet zomaar verlaten zou. Dat ze na vandaag nog zo tegen hem deed betekende genoeg voor hem om haar toe te glimlachen, hoe klein en teer het er ook wel niet uit mocht zien. "Take your time," mompelde hij haar nog na.
Het leek net alsof ze een timer had gezet voor het douchen. Haar woord was ze nagekomen, iets waar hij niet echt naar gevraagd had maar toch op kon merken toen ze nog geen kwartier later de slaapkamer in kwam lopen. Haar natte haar zwierend achter haar passen die Mia naar hem toe zette, tot ze uiteindelijk naast hem op het bed zat. Vragen ernaar was hij van plan geweest. Misschien een grap over dat hij dacht dat vrouwen nooit op konden schieten, voor hoeverre Raiden hiervan wist, alhoewel hij niet anders deed dan haar bekijken. Nog altijd was ze te mooi om te kunnen ontwijken.
"Then what are we waiting for?" antwoordde hij, voorzichtig een plukje haar door zijn vingers laten glijden. Vermakelijk ontsnapte het aan zijn hand. Hij liet het terugvallen langs haar schouders, zijn handpalm gebracht bij de rand van de matras waarop hij opstond. Zijn eigen haar werd hierbij ook verlost van haar vingers die ze kort geleden nog erdoorheen had laten gaan. Slap en warrig hing het over zijn voorhoofd, bewogen door de avondbries die ontsnapte door de deuropening zodra de jongen zichzelf naar buiten leidde. Koud voelde het tegen hem aan. Het bekende gevoel van de kou in de nacht, wat maakte dat hij zijn handen voor even begroef in de zakken van de hoodie, bestookte hem net als anders.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een glimlach sierde haar lippen zodra zijn vingers naar haar haren reikte. Ze keek toe hoe haar haren door zijn vingers gleden. Het liet haar enigszins blozen. Hij had gewoon veel effect op haar ondanks alles wat er was gebeurd voelde ze zich natuurlijk nog aangetrokken tot hem en het was zo te zien ook wederzijds. Ze beet zacht op haar lip en stond ook op om hem vervolgens naar de kamerdeur te volgen. Ze trok haar capuchon over haar hoofd aangezien ze nat haar had en ze liever niet verkouden wilde worden.
Een koude en gure wind streek langs hun lichamen af de kamer in. Ze was nog niet eens buiten en enkele rillingen liepen al over haar rug. Ze stapte de kamer uit en sloot de deur achter zich waarna ze deze op slot draaide en de sleutel in de zak van haar hoodie liet glijden. Ze begroef haar handen in haar zakken waarna ze even rondkeek. Het was aardig verlaten op de parkeerplaats. Buiten de bus van het tweetal stonden nog drie auto’s. Één van deze auto’s was helemaal total loss gereden en de andere twee leken wel in goede staat te verkeren. Dit hield dus in dat er naast hen misschien twee of hooguit drie andere kamers bezet waren. Wat trouwens niet echt als een verrassing kwam aangezien het motel er nu niet op en top uitzag maar voor hen was het prima. Ze zouden hier misschien twee nachten verblijven en dan weer verder gaan met de reis. De hoofdreden dat ze hier gestopt waren was vooral omdat Raiden ziek was en ze niet verder wilde reizen met hem in de auto. Ook was het in het centrum van San Francisco vele malen duurder om een slaapplek te vinden dan zo hier buiten de stad.
Het geluid van getik op ijzer deed haar opkijken. Ze zag dat Raiden al op een ijzeren trap aan de zijkant van het motel was geklommen en zijn weg naar boven baande. Ze liep snel richting de trap waarna ze deze vastpakte en hem achterna klom. Ze had het niet zo op hoogtes maar die vond ze nog wel te doen. Ze klom het eerste dak op waarna ze Raiden aankeek voor het volgende plan. Op dit lagere gedeelte van het dak stond namelijk geen trap meer en klimmen zou moeilijk worden. Ze keek toe hoe Raiden naar de muur liep en door zijn hurken ging. Zijn handen hield hij gevouwen voor zich en ze wist al gauw wat de bedoeling was. Ze liep naar hem toe en klom op zijn hand waarna ze door middel van een steuntje de muur op kon klimmen en op het echte dak terecht kwam. Ze stond op en klopte eventjes haar kleren af waarna ze richting de rand liep om vervolgens over de rand te buigen om te zien of Raiden hulp nodig had maar via een aanloop klom hij gemakkelijk naar boven. Hij was ziek en nog steeds kon hij dit soort dingen, was er iets wat hij niet kon?. Ze liep richting het midden van het dak waarna ze ging zitten en rondkeek. Het uitzicht was werkelijk prachtig en ze zou hier uren naar kunnen kijken. Natuurlijk maakte de aanwezigheid van Raiden alles beter.

"This is amazing.. the view is beautiful. I could sit here all night. I'm so happy to be here.. with you"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wat een stad als San Francisco zo mooi maakte voor hem, kon hij niet zomaar bedenken. Waarom de skyline hem precies zozeer bezigheid dat hij, toen ze eenmaal op het dak te vinden waren, zich er niet meer vanaf wenden kon. De vele lichten gaven hem een uitzicht van rust. Het gaf hem een gevoel van veiligheid, rust, nu de omgeving er zo onschuldig uitzag. Hoewel het erop duidde dat de wereld gewoon zijn gang ging en niemand veel om een persoon als hem leek te geven, zag de jongen de negativiteit er niet van in. Het deed hem eerder vredig voelen nu hij voor even de dromen van buitenstaanders en buitenlanders begrijpen kon; het was onwerkelijk groot en mogelijk daarom dat het zo prachtig was.
Haar kleine beetje verbazing toen hij eenmaal goed zat liet hem lachen. Hij vond het schattig dat ze zo naar hem keek, al dan hij zich stilletjes afvroeg waarover het eigenlijk ging. Haar opmerking maakte echter een einde aan zijn nadenken voor hij hierover had kunnen beginnen waarop er niet veel later een voorzichtige glimlach voor in de plaats kwam. "I kinda like it here as well." Zijn hand vond de rand van de muur weer, er rusteloos zijn vingers tegenaan laten tikken die inmiddels uit zijn zakken tevoorschijn waren gekomen. Ze wist hem wederom sprakeloos te maken. Hij was het niet gewend om zoiets van iemand te horen sinds dat hij klein was, daarbij genomen dat Raiden niet goed kon reageren op wat ze zei, ook al deed het hem ergens goed om het van haar te horen.
"You know..," begon hij, kijkende naar de voorbijrazende auto's op de snelweg die in de verte vaag zichtbaar was. "I've never thought to hear that from someone." Hij zuchtte, zacht de lucht zijn mond laten verlaten om haar vervolgens aan te kijken. Ze maakte het hem dan wel soms moeilijk, hij wist maar al te goed dat hijzelf niet anders was en dat ze zo hun dingen hadden was dan ook normaal. Eraan wennen moest Raiden zonder twijfel dat hij iemand aan zijn zijde had, maar hij besefte zich wel dat hij het prettig vond nu ze nog bij hem was. Alsof het voor hem opluchtte nu de eenzaamheid wegvaagde, noch hij hier eerder geen weten van had en er nauwelijks bij stil had gestaan, omdat het alles was wat hij kende. "I'm glad you're with me. Even though I've always been on my own and I know I'm not really into friendships or anythin', I do like it to be around you."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het uitzicht bleef haar verbazen. Ze had veel mooie plekken in haar leven gezien maar dit stond aan de top. De lichten waren zowat betoverd. Het sierde de stad, het maakte het levendig. De vage geluiden van de stad waren hoorbaar. Toeters, trams of muziek. Het gaf haar zoveel verschillende gevoelens. Vooral ook vrijheid. Ze voelde zich enorm vrij en dat gevoel was fijn, dit gevoel had ze al jaren niet meer ervaart. Thuis voelde zij zich namelijk enorm opgesloten dus dit was echt iets waar zij naar verlangde. Haar ogen sloten kort waarna ze een diepe zucht nam. De frisse lucht vulde haar longen terwijl de gure wind door haar haren blies. Ze zou hier uren kunnen zitten en genieten van het moment.
Haar tong gleed wederom over haar lippen. Een tik die ze vaker had als het koud was buiten. Haar lippen werden snel koud en schraal dus dit was iets wat zei vaak deed. De stem van Raiden deed haar ogen openen. Ze keek hem aan en leunde met haar wang op haar knieën die ze had opgetrokken. “Well I also never expected us to grow this close to eachother.” Een kleine glimlach sierde haar lippen. “I know you’re not like this with people often, heck you never are but I’m really glad with what we have Raiden. When i’m with you i’m truly happy and I can be myself, I haven’t been able to be myself in years and it feels really good.” Thuis had zij namelijk altijd anders voorgedaan dan wie ze was en hoe zij zich voelde. Ze was nooit gelukkig of blij maar ze gedroeg zich wel altijd zo. Ze wilde gewoon niet dat mensen zich gingen afvragen wat er was en zo achter de waarheid kwamen van haar thuissituatie. Het luchtte daarom ook enorm op dat zij nu gewoon nergens over na hoefde te denken en zich niet anders voor hoefde te doen.
Haar hand gleed uit haar zak en voorzichtig naar de zijne. Ze pakte zijn ruwe hand vast in de hare. Ze voelde haar maag ronddraaien en een blos verscheen op haar wangen. Het effect dat hij op haar had was ongelofelijk. Ze wreef met haar duim over zijn hand. “You know, I like being close to you. I like cuddling with you and I did really like kissing you. I’m scared to fall for you because i’ve never experienced any of this and it feels so good but I don’t want our friendship to get ruined. We have something special and I don’t want to lose you… ever’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was meer dan onverwachts, ook voor hemzelf. De overtuigingen toelaten dat hij geen geschikte persoon was om ooit iets mee te beginnen, was de laatste jaren steeds makkelijker en onopgemerkten geworden. Niet dat Raiden er altijd mee bezig was. Natuurlijk zat het in zijn gewoontes, in zijn bloed en denken, dat hij dingen vermeed als ze hem te moeilijk werden, maar het was gekend dat hij het altijd met zich mee zou dragen. Hij was immers de duivel vergeleken met zijn tweelingbroeder en iedereen was ervan op de hoogte.
Zijn mouwen trok hij op tot de helft van zijn handpalm. Stilletjes bekeek hij hoe een deel van zijn bleke huid eronder verhuld werd, zijn vingers nog even onrustig gebleven als eerder. Op de een of andere manier voelde de jongen zich gefrustreerd om wat ze vertelde. Ze gaf toe, maar wat precies? Dat ze het leuk vond om met hem rond de straten te hangen, iemand te hebben die haar kon helpen overleven in een periode van dakloosheid? Hoe graag Raiden haar ook wilde geloven, er was en bleef de stem in zijn hoofd die hem vertelde dat het onwerkelijk was. De stem die hem meegaf dat ze leugens opbracht, want waarom zou ze?
In zijn eigen wereldje verzonken keek de jongen naar het duistere uitzicht. "I know.." Buitengewoon doordringend leek hij de woorden te mompelen, ze overgebracht alsof hij in zichzelf praatte eerder dan op te merken dat hij niet zozeer alleen meer was zoals hij al die tijd wel was geweest. "But you gotta do what's right for you." Onafgebroken staarde hij naar de buitenwereld. De omgeving waar hij voor zijn gevoel niet thuishoorde, het terrein waar hij nooit een thuis zou hebben of vinden. Was dat wat hij Mia gunde voor haar toekomst?

"You gotta understand that there's a life waiting for you. Somewhere I don't fit in. You can get back on track whenever you want to, but that doesn't apply for me. You got people to come back to, all I can do is run away."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar ogen waren gericht op de stadslichten van de gebouwen in San Francisco. Niet zozeer om de mooie stad en zijn schoonheden te bekijken, nee simpelweg om de blik van Raiden te negeren. Ze had namelijk een onderwerp aangekaart waar ze al enkele dagen mee zat. Ze wilde gewoon graag weten wat hij van haar vond en of zij de enige was die kriebels in haar hele lichaam kreeg als ze samen wat deden. Haar vraag werd niet beantwoord maar aan de manier waarop Raiden sprak kon ze merken dat het interesse lekte. Ze moest doen wat voor haar het beste was en dat was hem in haar leven laten, het leek net alsof hij dit niet wilde. Alsof hij haar aanmoedigde om een beter leven te beginnen met iemand die haar alles van de wereld kon geven. Ze wilde enkel en alleen hem en het deed pijn dat hij het zo gemakkelijk van zijn schouders schoof. "Do I want to get back on track? Back in the hell that I left when I chose to live on the streets. Nah I would never ever want that."
Binnen enkele tellen stond ze op beide benen. Ze had geen zin meer om haar hart te laten spreken. Het voelde alsof iemand haar een klap in haar gezicht gaf. Het was lang geleden dat ze zich open had gesteld voor zulke gevoelens, misschien zelfs wel de eerste keer. Het deed enorm veel pijn maar het was niet anders. Ze moest haar kin opheffen en doorgaan met het leven, met of zonder hem. Ze keek even neer op hem. Hij zat er zo rustig bij, zo ongeïnteresseerd. Ze nam een diepe zucht. "Well maybe you should fucking stop running for once" Ze liep richting de rand van het dak waarna ze op de rand ging zitten. Ze draaide zich om en zette haar voeten op de trap. "I'm going to bed" mompelde ze kort waarna ze de trap afklom en naar beneden klom. Ze stond niet veel later op de grond. Ze liep naar de kamer en veegde kwaad een traan weg die over haar wang rolde. Ze had niet eens door dat ze aan het huilen. Haar pijn zat toch een stuk dieper dan ze dacht..

.

@Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I didn't meant to go back to the abuse of your parents, but.. I can't imagine you haven't got friends or other relatives looking for you.. Besides, is it really what you want to live on the streets for the rest of your life?" Voorzichtig nam hij zijn ogen weg van de skyline van San Fransisco, zijn handen gaande door zijn haar tot ze als doodstil bleven liggen, zijn hoofd steunend die hij inmiddels had laten zakken. Ze wist prima dat hij niet had bedoeld dat ze het moest toestaan hoe haar ouders haar hadden mishandeld. Hij gunde het niemand toe deze wonden op zijn lijf te hebben staan door de twee personen wie juist van hun kind moesten houden, al helemaal niet aan Mia die voor wie hij het beste wilde. De gedachte aan hoe haar leven eruit zou zien als ze met iemand anders aan haar zijde zou zijn, was niettemin onmogelijk om uit zijn hoofd te bannen. Ze verdiende beter. Het was dat feit dat hem bewegingsloos achterliet terwijl ze van hem vandaan ging, snel genoeg om binnen de kortste keren op haar eigen benen te staan en op hem neer te kijken. Haar tegenhouden zou egoïstisch van hem zijn. Het zou inhouden dat hij haar de keuze ontnam om te kiezen voor zichzelf, iets waar ze recht op had; het bleek dat ze hier ook zeker van op de hoogte was. Nog voor ze een tegenwoord had gegeven of de moeite had genomen het tegen te vechten, had ze al plannen om weg te gaan, versterkt door een laatste opmerking die als een kogel aankwam. Hard en pijnlijk.
Alleen bleef hij er achter. De laatste boodschap dat ze naar de motelkamer ging was amper meer bij Raiden binnengekomen, eerder verdiept geweest in het eenzame gevoel dat hem vervulde sinds ze was verdwenen. Ze had ongelijk hem zo aan te spreken en hij had genoeg redenen om haar een woedende opmerking terug te geven, al dan hij wist dat hij haar woorden zo goed als verdiend had. Hij had het er immers zelf naar gemaakt.
"Bullshit, princess," waren zijn mompelingen stug geweest, waarop hij zich neer liet vallen op de dakbedekking en zijn blikken op de donkere hemel vestigde. "I don't have a fucking choice."

@obvixusthoughts

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Gisterenavond was iets wat ze uit haar geheugen wilde gooien. Een enorme klap van de realiteit die nog altijd na tintelt. Ze kon het gevoel niet goed beschrijven maar ze dacht oprecht dat de gevoelens wederzijds waren. Ze avond dat ze het bed deelden met elkaar had ze het gevoel alsof hij haar ook zag zitten. Ze wist nu niet hoe ze zich bij de vrijpartij moest voelen. Gebruikt? Verdriet? of zou het haar niet moeten boeien. Ze wist wel dat ze enorm slecht had geslapen. Elk uur kwam voorbij op de wekker en het woelen en draaien ging de gehele nacht door. Toen ze wakker werd zag ze dat Raiden niet in de kamer had geslapen. Overigens was dit geen verassing aangezien ze hem gister al confronteerde met zijn vluchtgedrag. Ze wist niet eens waar hij was en wat hij aan het doen was maar het was beter als ze dat maar los liet. Ze moest nu even aan zichzelf denken aangezien hij dat ook deed.
Gelukkig wachtte ze nu op de parkeerplaats op Brandon. Ze had vandaag met hem afgesproken en eerlijk gezegd kon ze niet wachten. Ze had afleiding nodig en ze had het altijd gezellig met hem. Ook was het lang geleden sinds ze samen leuke dingen hadden gedaan en hadden ze elkaar vast vele dingen te zeggen. Ze stapte schrok op van haar gedachten toen Brandon in haar auto stapte. Ze gaf hem een knuffel en startte de motor. "Goodmorning, how are you" Ze keek naar Brandon en glimlachte kleintjes "I'm good, just a little tired, what about you" Ze gaf hem een knikje en keek hem aan. "I'm good.. so what do you want to do?" Ze dacht kort na op zijn vraag. Toen ze wilde antwoordde was hij haar al voor. "Maybe we can grab some lunch and just chat?" Ze knikte en likte haar lippen "Sure but let me go back to the motel to get some money, I don't want you to pay for me" ze reed richting het motel en ondertussen praatte ze wat met Brandon. Ze had hem oprecht gemist en was blij om weer met hem samen te zijn. Ze parkeerde de auto niet veel later op de parkeerplaats en stapte uit. Ze wenkte Brandon met zich mee zodat ze haar verhaal kon afmaken. Ze liep naar de kamer al kletsend over iets uit hun schooltijd.

@Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Moe was hij niet meer geweest, toen hij eenmaal haar figuur kruiste op de lege parkeerplaats van het motel. Eerdere vermoeidheid had plaats gemaakt voor een leegte, een ontbreken van focus en begrip om normaal na te kunnen denken. De zware last van zijn oogleden die hem het afgelopen kwartier sinds zijn ontwaken er haast toe dwong weer in slaap te vallen, verdween met de oude Mia waar hij een paar dagen iets mee van had kunnen, had mogen, meemaken. Het deed pijn dat ze gelukkig leek te zijn nu ze zij aan zij liep met een ander. Pijn dat ze kon lachen met hem zoals ze de laatste nacht niet meer met hem had kunnen doen, dat ze met hem rond kon lopen zonder een vorm van irritatie of schaamte zoals hij eerder veroorzaakt had. Pijn dat ze hem aan de kant had gezet, hem achterliet op het dak waar hij als een eenling, een vreemde, had geslapen. En boven alles voelde Raiden voor het eerst de pijn, wetend dat haar een leven stond te wachten die hij nooit krijgen zou; normaal, gelukkig, en onbezorgd.
Zijn handpalmen veegde hij ruw over zijn gezicht, te versuft om ook maar een stap te verzetten naar beneden en haar te confronteren met wat ze aan het doen was. Hij had geen recht van spreken. Al had hij de jongen het liefst zodanig in elkaar getimmerd dat hij hem nooit ook maar een keer recht in zijn ogen aan zou kijken, was het niet zijn schuld geweest dat Raiden en zij niet samen konden zijn. Mia had voor zichzelf gekozen, dat wat hij haar aan had geraden toen ze uren geleden nog naar de sterrenhemel hadden gekeken op de dakrand, en er was geen verwijt om haar toe te gooien. Met dat besef liet hij zich weer terugvallen op het harde oppervlak. Hij sloot zijn ogen, zich geprobeerd van hun stemmen af te schermen door zacht in zichzelf te mompelen, een gewoonte waar hij nog aan gehecht was gebleven.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De kamer zag er nog net zo verlaten uit als enkele uren geleden. Hoofdschuddend liep ze naar het tasje met geld die ze verstopt had in de kluis. Ze opende het kluis met het cijferslot waarna ze 50 dollar pakte. Zo had ze altijd genoeg geld bij en kon ze ook altijd nog een ijsje pakken later op de dag. Ze sloot de kluis en pakte haar jasje om deze aan te trekken aangezien het buiten toch frisser bleek te zijn dan gedacht. Ze keek naar Brandon en glimlachte. “I mean the room is not amazing but atleast it has a bed and a shower’ Ze liep samen met hem de kamer uit aangezien ze niks nodig had dan geld. Ze sloot de deur en liep naar de auto terwijl ze luisterde naar Brandon die vertelde over enkele maanden terug. Hij had toen ook krap gezeten met geld aangezien hij geen hulp van zijn ouders accepteerde. Ze wist dat Brandon’s familie best veel geld had dus ze was onder de indruk van het feit dat Brandon op eigen benen wilde staan zonder hulp of het geld van zijn ouders. Ze luisterde aandachtig terwijl ze in de auto stapte en haar gordel om deed. “Damn I never expected that from you, I like that tho.. the fact that you tried it on your own” Ze glimlachte en keek hem even aan waarna ze zich op de auto richtte en de motor startte. Ze reed niet veel later de parkeerplaats af, op weg naar de stad.

a few hours later

Het was al zowat donker buiten toen ze terug arriveerde bij het motel. Ze parkeerde de auto op dezelfde plek als de afgelopen dag waarna ze de motor afzette. Ze pakte haar plastic tas met left overs van het eten waarna ze de auto uitstapte. Ze sloot de deur en deed hem op slot waarna ze richting de kamer liep. Ze stak de sleutel in het sleutelgat en opende de deur waarna ze naar binnen stapte. De kamer was donker en nog steeds uitgestorven. Ze zuchtte diep en knipte het licht aan en nam plaats op het bed. Ze zag dat er enkele spullen weg waren. Spullen van Raiden. Zijn trui was weg, zijn shirt was weg. Ze keek rond en likte haar lippen. Zou hij echt weg zijn. Haar adem stokte in haar keel. Ze kwam omhoog en ijsbeerde even door de kamer. Hij zou vast even rondlopen of drank halen. Hij zou zo terugkomen… toch? Ze wachtte tot diep in de nacht maar geen teken van Raiden.
Snel liep ze naar de deur waarna ze hem open gooide. Het regende hard, bliksem en donder hoorbaar in de lucht maar het hield haar niet tegen. Ze rende de kamer uit naar de trap, de trap die naar het dak zou leiden. Misschien was hij daar. Ze klom in een recordtempo het dak op waarna ze rond keek. “Raiden? Raiden?” Haar vragende stem galmde over het dak. Geen teken van Raiden. Ze keek rond, over de parkeerplaats, richting de supermarkt maar hij was nergens te bekennen. Ze klom de trap weer af en rende door de stromende regen over de parkeer plaats. “RAIDEN!... RAIDEN I’M SO SORRY PLEASE COME BACK” Ze was doorweekt van de regen en de bliksem naderde snel maar niks interesseerde haar. Ze zocht een uur lang buiten naar hem. Ze vroeg zelfs aan mensen of ze hem gezien hadden maar niemand had iets van hem vernomen.
Teleurgesteld kwam ze terug in de kamer. De deur sloot ze achter zich terwijl ze rillen naar het bed liep. Ze wreef vermoeid in haar ogen en zag dat het al twee uur ‘s nachts was. Ze trok haar natte vest uit en hing deze over een stoel. Ze kwam omhoog en wilde weglopen maar met haar voet stond ze op iets hardst. Ze fronste en keek naar beneden. Daar lag een van Raiden’s kettingen. Ze zakte door haar knieën en pakte de ketting op. Ze liet hem even door haar vingers glijden en hield hem toen in haar vuist. Ze wist dat hij enorme waarde had aan de ketting maar ook dat hij deze niet zomaar zou verliezen. Hij was waarschijnlijk in een haast weggegaan en de ketting kwijt geraakt. Ze begon te snikken terwijl ze trillende de ketting tegen zich aanhield. Dit was het enige wat er nog van hem was. Het enige ding dat ze vast kon houden en dat zich aan hem verbond. Tranen stroomde over haar wangen. Haar adem stokte in haar keel. Ze voelde zich gebroken. Ze had zoveel gevoel voor hem en het deed haar zo ontzettend veel pijn dat hij haar had achtergelaten. Ze zakte dieper op de grond totdat ze lag. Ze had al haar energie en kracht gegeven om hem te zoeken en wat kreeg ze ervoor terug. Ze werd alleen gelaten door de ene persoon aan wie ze zich zo had gebonden deze dagen. Degene van wie ze dacht dat hij haar zou beschermen en haar niet alleen zou laten omdat hij wist hoe het was om dit mee te maken. Ze zat zo ongelofelijk fout over hem en dat deed nog het meest pijn. Tranen bleven stromen, voor hoe lang wist ze niet meer want na enkele uren viel ze al huilend in slaap. De enige woorden die haar lippen nog verlieten voordat ze in slaap viel waren...

"I'm sorry"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

The 25th of December

Kleumend hoorden ze er te zitten. In dikke truien rondom de kerstboom, die met duizenden lichtjes het prachtigste decor zou vormen van de uitgestrekte, versierde leefkamer. Lachend om verhalen waarvan niemand anders er anders aandacht aan had besteed. Een diner aan een eikenhouten tafel met een stuk of zes houten stoelen, vol met familieleden die hun reis voortgezet hadden enkel om dit moment bij elkaar te zijn. Zachte muziek zou op de achtergrond spelen. Liederen waarbij elk ander mee zou zingen, elkaar in de armen zou vliegen en, op het laatst van de avond, de cadeaus onder de boom vandaan zouden toveren. Zo klonk het in de sprookjes. Zo vertelde Lorenzo hem op zijn minst hoe het altijd gegaan was met tradities bij hem thuis. Hijzelf kon niet anders dan het zich in zijn hoofd af laten spelen, voorspellingen voor zijn ogen laten vervliegen indien zijn rokerige adem in contact kwam met de kilte van de winterse buitenlucht. Hij rilde voorzichtig. Het raam belandde met een klap terug waar het behoorde, de stof ervanaf zien slaan door zijn kracht, voor hoelang de jongen het nog in zich op kon brengen om een blik te werpen op de buitenwereld. Sinds een paar maand kon zelfs het uitzicht op een stad die onverstoorbaar het leven door liet gaan het niet meer in hem aanwakkeren om er aandacht aan te besteden.
"What kind a stacks are ya in for dude?" Met gefluit hoorde hij Rico de bovenverdieping betreden. "Lemme guess.. Christmas lights and a bottle a the strongest booze ya can find." Gelach volgde, hem enkele grommen laten ontsnappen uit zijn mond, waar hij vervolgens de sigaret uit weghaalde. "Did I just hear you offerin' me a bottle a scotch?" kaatste hij met zowel spot als irritatie terug. Traag loosde hij de peuk op de vloer, het uitgetrapt met zijn voet tot er enkel een spoor van as van overbleef. De uitdaging in zijn donkere ogen zag Raiden pas aan zodra hij zijn hoofd zijn kant ophief. "In your dreams." Het vermaak wat hij leek te bezitten met de feestdagen stroomde nergens in hemzelf rond, doch hij wél een grijns opzette naar de jongen, vooraleer deze verwaterde; Rico hoefde immers niet te weten dat hij de komende dagen meer dan verafschuwde, laat staan waar zijn straatnaam vandaan kwam. "We'll see 'bout that."
Zijn bandages wikkelde hij haastig rond zijn handen en polsen. De zwarte kleur maskerde zijn beschadigde knokkels in een snel tempo, zijn bleke huid zijn ongezonde kleur laten verliezen evenals enkele kneuzingen, die hij weigerde onder ogen te komen. Zijn ontblootte bovenlijf glom in het slechte licht van de gloeilampen. Spiermassa bezat Raiden nog steeds, hoewel er naast een paar nieuwe tatoeages ook zeker enige magerheid te zien was. Veel had hij niet meer gegeten sinds hij hier woonde, het beeld wat hij net zozeer ontweek als elke confrontatie in het gebouw. Weigerend stil te staan bij zijn littekens, waar hij niet langer meer waarde aan hechtte, keek hij simpelweg naar de lege muren in plaats van het gebroken spiegelbeeld.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het was tegen het einde van de middag toen Mia uit bed kwam. Haar lichaam gevoelig en vermoeid. Ze liep naar de badkamer en zette de douche aan. Ze bekeek zichzelf in de spiegel en een diepe zucht verliet haar lippen. Op haar heupen waren wederom blauw plekken zichtbaar. Ze gleed met haar vingers over de plekken waarna ze snel haar vingers wegtrok toen het begon te steken. Ze stapte de douche in, hopend dat de warme stralen haar zouden helpen relaxen maar het deed pijn op de plekjes huid die wederom waren gepijnigd door haar vriend Brandon. In de zes maanden tijd nadat hij haar op de grond van het motel vond is er veel gebeurd. Hij nam haar met zich mee zodat ze bij hem kon wonen. Ze groeide dichter naar elkaar toe en het leek op een liefde die ze in films lieten zien. Alles ging goed en ze waren ongelofelijk verliefd. Enkel bleek Brandon niet de lieve zorgvuldige man te zijn als wie hij buitenshuis liet zien. Al snel begon hij agressiever te worden, opdringerig en bazig over haar. Ze is altijd iemand geweest die haar eigen plan trok dus het feit dat iemand haar dwong dingen te doen maakte haar echt kapot. Tegen hem ingaan was niet mogelijk aangezien hij zoveel sterker was en nooit zijn handjes thuis kon laten. Ze heeft in deze maanden al genoeg klappen en trappen te verduren gehad en het was de vraag hoeveel ze er nog kon hebben. Haar lichaam was ongelofelijk veranderd in deze 6 maanden. Nog magerder, nog meer littekens over haar lichaam. Alsof de littekens van haar jeugd haar al niet genoeg betekende. Ze was voortaan enorm snel bang. Mensen die plots in hun tanden klapte, deuren die dicht vielen. Het zorgde er al voor dat haar hartslag in haar keel zat. Hij heeft haar veranderd en er is niets wat ze kon doen. Ze kon niet bij hem weg, ze had niks of niemand naast hem en ook zou hij haar wat aandoen mocht ze willen vluchten. Elke dag leefde ze in angst en was het de vraag of ze de dag zou overleven. Ze deed daarom maar alles wat hij wilde en wat hij van haar vroeg net zoals nu. Ze moest op eerste kerstdag met hem mee naar een prize fight. Zijn ouders organiseerde deze al jaren lang maar zij moest er niks van hebben. Ze kon niet goed tegen bloed en ze had enorm medelijden met de mensen die werden afgemat in de ring. Ze vond het al erg om daar op een normale dag heen te gaan maar het was notabene kerst en ze vond dat je met kerst niet bij een gevecht hoorde te zitten.
Enkele minuten later stapte ze uit de douche om zich aan te kleden. Tegenwoordig moest ze ook nog eens opletten met haar kledingkeuze aangezien ze al haar blauwe plekken etc. moest verbergen voor de buitenwereld. Voor de buitenwereld leken ze het perfecte stel maar ze moesten eens weten. Nog nooit voelde ze zich zo ongelukkig. Ze trok moeizaam haar broek aan. De stof scheurde over haar huid, het brandde. Net zoals zijn handen die ruw over haar benen naar boven schuiven. Misselijkheid overspoelde haar lichaam weer. Haar maag nog steeds van slag van de trap van gisteravond. Ze trok een los shirtje aan met daarover een jasje. Gelukkig viel dit mee met aantrekken. Als laatste trok ze nog haar hakken aan waarna ze haar make up deed. Met enorm veel make up werkte ze haar blauw oog weg zodat ook niemand kon zien wat er was. Mocht iemand het zien had ze altijd een smoesje achter de hand. Liegen was haar nieuwe hobby geworden de laatste maanden. Als laatste opende ze haar sieradenkistje waarna ze snel de bodem eruit trok. Ze glimlachte zwakjes toen ze de ketting van Raiden zag. Ze pakte de ketting vast en hield hem even in haar vuist waarna ze hem om deed. Ze verstopte de ketting onder haar shirt en stopte al haar sieraden weer in het doosje. De ketting was het enige sprankje hoop wat ze nog had. Ze droeg de ketting elke dag alsof het haar beschermde voor kwade dingen. Ze schrok op toen de deur open vloog en Brandon in de kamer stond. `Didn´t I fucking tell you to be done at 2.30 you fucking slut` Al snel werd ze aan haar haren omhoog getrokken. Met tranen in haar ogen en compleet stil keek ze hem aan. Ze knikte zwakjes en beet op haar lip om haar tranen binnen te houden. ´I´m sorry` Mompelde ze waarna hij haar kwaad losliet en de kamer uit liep. Snel achtervolgde ze hem de kamer uit en vervolgens de trap af naar beneden. Brandon stormde de deur al uit op weg naar de auto. Ze pakte haar tas en snelde hem achterna nadat ze de deur had gesloten. Ze stapte in de auto en trok haar riem aan. Ze had deze nog maar net om of Brandon snelde al richting het gebouw waar de gevechten gehouden werden. ´Why do we have to go there.. it´s christmas Brandon` sprak ze zacht op terwijl ze naar buiten keek. `Because you don´t disrespect my family and when I say you have to go, you have to go` Ze keek naar enkele auto´s die voorbij raasde waarna ze voelde hoe haar hoofd ruw werd omgedraaid door Brandon. "What´s with that fucking behaviour of yours. Didn´t I spank it out of you last night` Ze keek hem bang aan en knikte. En of hij het er gister uit geslagen had. Haar billen deden enorm veel pijn maar ze leerde er mee leven na al die dagen. `I´m sorry, I am just really tired. I won´t ever disrespect your family, you know that` Ze glimlachte zwak en voelde hoe Brandon haar gezicht losliet en zijn weg vervolgden naar het gebouw. Gelukkig maar want ze wilde hem niet nog kwader krijgen dan hij al was.
Minuten gingen voorbij waarna ze arriveerde bij het gebouw. Hij parkeerde de auto op een van de vip plekken waarna ze beide uit de auto stapte. Hij liep naar haar toe en pakte ruw haar pols vast om haar tegen te houden. Hij drukte haar tegen zijn borst aan en zijn woorden waren alleen hoorbaar voor haar `I have to take care of some things, I´ll see you inside. Don´t you dare running away sweetheart because you know what will happen next` Hij liet haar ruw los en gaf haar een kus waar ze wel van kon overgeven waarna hij verdween. Ze wilde net naar binnen lopen toen ze opkeek van een stem. Een stem die ze herkende uit duizenden. Ze draaide zich in rap tempo om en haar kaak viel zowat tegen de vloer aan. Het kon toch niet waar zijn? Op enkele meters afstand stond een man te bellen. Zijn stem zo herkenbaar maar de man stond met zijn rug naar haar toe. Ze liep snel op de man af en tikte op zijn rug. “Excuse me” mompelde ze in afwachting. Ze zag hoe de persoon zijn telefoontje eindigde en omdraaide. Het was Raiden. Na al die tijd stond ze nu oog in oog met hem. “How could you fucking leave me like that Raiden, after all that time we spend together” Kwaad gaf ze de man een duw, die raar naar haar op keek “I’m sorry madame, but have we met before” Ze keek hem met grote ogen aan. “What the fuck do you mean have we met before, are you serious” Ze keek kwaad naar de man die nog steeds verward naar haar stond te kijken. Ze snapte er helemaal niks meer van. Wist hij serieus niet meer wie ze was?...

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De bel klonk door de leegte. De bovenruimte werd gevuld met een toon waarvan beide jongens allang wisten wat het voor betekenis had en geen vragen hoefden te stellen over wat hen te wachten stond; geen van hen sprak nog een ander woord uit, op het gezucht na dat hun lippen zacht overging. Kou voelde Raiden inmiddels allang niet meer over zijn blote huid gaan. Warmte was echter ook ver te zoeken geweest, een emotieloos gevoel zwervend door zijn lichaam dat zich zonder dat hij hier een gedachte aan verspilde, van de trap afsleepte om een ruimte vol rumoer te betreden. Een onderverdieping die geteisterd werd door al het publiek dat zich verzamelde. Men zocht er zorgeloos een plek, een blik van arrogantie geschreven op hun gelaat dat zich elk naar hem en de andere vechters richtte. Hij wist inmiddels al vanaf het begin dat ze hier enkel zaten om hun status te onderbouwen en deze hoog te houden. Ze wilden verduidelijken dat ze genoeg geld op hun bankrekening hadden staan voor het creëren van hun eigen lol door gokspelletjes, en wel zo gevaarlijk mogelijk, maar hier had hij geen haat meer voor zoals het hem eerder compleet over had genomen. Hij straalde kilte uit met het binnenstappen van de ring, een luguber uitzicht wat ze slechts meer gejoel liet maken dan ze daarvoor al lieten horen, een tafereel waar hij geen aandacht meer aan besteedde.
"Отче наш, сущий на небесах. Да святится имя Твое.." Het metaal van zijn ketting klemde hij in zijn hand, het van zijn nek afgenomen waarop hij het stilletjes in zijn greep hield. "да приидет Царствие Твое; да будет воля Твоя.." Hij verroerde zich voor geen moment meer. Midden in de ring stond hij stil, starend naar het flikkerende plaatje alsof het hem daadwerkelijk beschermen kon, zelfs al had hij weten dat het zijn tegenstander hem net zomin zou laten sparen in de ring, eveneens voor zijn woorden. Desondanks sprak hij ze binnensmonds voor zichzelf uit, als onverstaanbaar gemompel, dat hem wellicht nog ergens een beetje vertrouwen gaf. "хлеб наш насущный дай нам на сей день, и на земле как и на небе.." Voor even gleden zijn vingertoppen langs de ingegraveerde tekst. Het ruwe oppervlak zachtjes voelen snijden tegen zijn huid, onderwijl hij het publiek zo goed als wegschermde uit zijn omgeving. "и прости нам долги наши, как и мы прощаем должникам нашим.... и не введи нас в искушени, е но избавь нас от лукавого.."
Een stilte volgde. Zwijgzaam, haast sprakeloos, zette hij een nutteloos ritueel voort zoals elke voorbereiding op zijn gevecht verliep. In zichzelf gekeerd wist hij zich de laatste woorden van zijn grootvader te herinneren, ze schor gemurmeld en elke klank horen vergaan op de achtergrond, tot hij zijn kaken weer stijf op elkaar klemmen kon. "Ибо Твое есть Царство и сила и слава во веки." Sindsdien toonde hij geen genade meer in zijn gelaatstrekken, maar integendeel; ijselijk hing hij de ketting wederom om zijn hals.

Translation:

Our father in heaven, let your name be hallowed;
Let your kingdom come; let your will be done
On earth as it is in heaven;
Give us our daily bread for today;
And forgive us our debts,
As we forgive our debtors,
And don’t lead us into temptation,
But at the same time prevent us from wrongdoing
Because the kingdom, authority and glory are yours, forever.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld