Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Kwaad keek ze naar de man voor zich “How can you seriously stand here and say that we have never met, you are disgusting” De man bleef haar onderzoekend aankijken. “I mean it when I say that I don’t know you Madame” Ze schudde teleurgesteld haar hoofd waarna ze zich omdraaien en weg liep van de man die ze verbaasd achter liet. Ze zuchtte diep en liep naar de ingang van het gebouw waar ze in de rij ging staan. Ze hoefde niet perse via de vip ingang naar binnen te gaan. Ze voelde zich namelijk zeker niet meer als een gewone burger hier in de rij. Laten we het erop houden dat Mia nu een luxer leven leidt en meer privileges heeft in het leven. Ze klaagt er zeker niet om, maar het was ook niet iets waarmee ze te koop stond. Ze liep verder naar voren totdat ze vooraan in de rij stond. Ze spreidde haar armen zodat ze beveiliger haar even kon onderzoeken waarna ze naar binnen mocht lopen. Ze zag al meteen een enorme mensenmassa waarvan de helft aan het schreeuwen was. Ze liep naar de vip ruimte toe waar Brandon met zijn familie was. Ze moest eerst het halve publiek door lopen. Ze liep op haar gemakje de vip ruimte binnen waarna ze naar de eettafel liep om wat water te pakken aangezien ze nog helemaal niks op had vandaag en ze toch wel hongerig en dorstig was. Ze opende het flesje en nam enkele slokken waarna ze naar zijn familie liep. Ze gaf hen één voor één een knuffel en wenste hen gelukkig nieuwjaar waarna ze naar de tribune liep. Ze had gelukkig tot nu toe zeker goed met zijn familie op kunnen schieten. Ze waren enorm zorgzaam en lief en ze kon haast niet geloven dat Brandon hun zoon was aangezien hij toch wel het compleet tegenovergestelde was. Ze zuchtte diep en ging zitten op een van de stoffen stoelen waarna ze wachtte tot de wedstrijd begon. Ze was tot nu toe nog maar twee keer geweest dus veel snapte ze er niet van. Ze keek toe hoe de vechters de ring in liepen en terwijl ze haar ogen dicht kneep. Dit ga je niet menen he. Ze stond op en pakte de verrekijker van degene naast zich af waarna ze door de verrekijker de ring in keek. Daar stond hij dan, in het midden van de ring met de ketting in zijn hand. Haar adem stokte en even leek het alsof ze om ging vallen. Ze was hem net buiten helemaal niet tegen gekomen. Daar stond hij, in de ring, klaar om te vechten. Haar ogen liepen vol met water. Hoe is hij hier terecht gekomen, wat deed hij hier. Ze nam hem even in zich op. Zijn lichaam zag er anders uit, meer tattoo's en zeker een stuk magerder. Haar maag draaide en haar hoofd tolde. Ze was enorm misselijk en het voelde alsof ze elk moment neer zou gaan. Ze wilde naar beneden rennen, de ring in en hem daaruit halen maar aan de andere kant had hij haar alleen gelaten. Zoveel gemende gevoelens raasde door haar heen. Ze zakte op de stoel en keek naar haar trillende handen. Ze kon dit niet aan, alles werd haar te veel. Lijkbleek zakte ze wat verder weg in de stoel terwijl ze de luide bel hoorde als teken dat de wedstrijd begonnen was. Ze nam de ketting in haar vuist en hield deze tegen zich aan in de hoop dat het hem meer kracht zou geven.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een diepte in zijn ogen verviel. Zijn omgeving vormde op dat precieze moment niets meer dan een zwart gat, een waas waar hij niet naar kijken of over denken kon. Het gedaante van zijn vijand, echter, stond slechts centraal in zijn blikken. Beide leken overgenomen door woede. Door een toevoer van razernij en furie, maar tegelijkertijd glom er een teken van vermoeiing door zijn tegenstander. Alsof hij hem vertellen wilde dat hij ziek was van het vechten zoals de rest soms ook kenbaar maakte, al werd hier geen gehoor aan gegeven. De bel luidde alsnog door, of zij hier dan toch echt blijdschap voor voelden of het tegenovergestelde.
Beschermend hield hij zijn vuisten voor zijn gezicht, zijn bovenlijf ietwat naar voren gebogen om zijn positie te verstevigen. Een paar rondes werden als vanzelf gedraaid in de cirkel. Ze liepen langs elkaar heen, het geschetter van het publiek horen piepen in hun oren, ondertussen de Mexicaan zijn eerste slag leek te slaan. Een directe stoot richting zijn borstkas die hij behendig, dan wel snel, ontweek. Een hoek kreeg de jongen ervoor terug. Zijn kaak trof Raiden met zijn vuist nog hardhandig door zijn verdediging heen, een kleine kreun te horen gekregen van zijn tegenstander, die zich al snel herstelde en in alle macht zijn zwakke plekken probeerde te raken, naar wat hijzelf ook deed. De klok tikte eindeloos door; seconden, aanvoelend als uren, markeerden een gevechtstijd die des te langer leek te duren met elke beetje verzet.
Hoe lang het precies innam voor beide het bloed langs hun huid hadden lopen, had hij niet meer kunnen bedenken. Zowel hij als de jonge buitenlander hadden flink wat klappen van elkaar opgevangen. Hoe zijn kaak en neus enigermate rood/paars kleurde, zo voelde Raiden de rode vloeistof druppelen langs zijn wenkbrauw en mond, vermengend met het klamme zweet dat langs zijn lijf begon te lopen. Een laatste uithaal haalde de jongen uit. Nauwkeurig gemikt tegen zijn hals waar een verstikkend gevoel zich langzaam begon te ontwikkelen, daarentegen hij niet anders kon dan terugstoten. Met het hijgen naar zijn adem gooide hij al zijn kracht eruit; een harde klap volgde.
Wat daarna gebeurde was voor hem onzeker. Het leek alsof de tijd zich evenzeer versnelde als dat deze vertraagde in zijn aanwezigheid. Men duwde zijn arm omhoog, gaf hem een schouderklop, maar hij stond er even levenloos bij als de jongen op de grond. Ze was er. Hij kon haar nog als de dag van gisteren herinneren, de herkenbare, angstige uitdrukking die ze hem een enkele keer eerder had laten zien. Hij keek Mia zwijgzaam aan, verloren in gevoelens van beide frustratie als shock, echter leek hem genoeg te bezielen om er weg te willen komen. Ruw had hij de commentator van zich weggeduwd om te verdwijnen buiten de menigte, waarna al gauw een van de bovenkleedkamers in zicht kwam.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een angstig gevoel raasde door haar lichaam. Ze was enorm bang dat er iets met Raiden zou gebeuren. Haar hart klopte in haar keel sinds het moment dat de bel ging. Haar ogen enkel gefocust op hem. De geluiden om haar heen vervaagde en het leek net alsof zij de enige was op de tribune. Haar trillende handen sloeg ze voor haar mond toen de Mexicaan uithaalde naar Raiden. Gelukkig ontweek hij de klap en kon hij de jongen terug slaan. Haar maag draaide nog erger dan voorheen. Haar bloeddruk leek zowat het hoogtepunt te bereiken terwijl ze wat paniekerig begon te ademen. Haar zwetende handen grepen naar haar flesje water om snel een slok te nemen.
Het bloed dat over zijn lichaam liep maakte haar nog misselijker. Elke klap die hij kreeg veroorzaakte diepe pijn bij haar, alsof ze de klappen mee opving. Ze stond op en liep even naar boven. Ze kon het haast niet aan zien. Het deed haar verdriet om hem daar zo te zien. Ze wilde hem helpen, maar hoe. Ze gaf nog steeds enorm veel om hem en ze wist niet goed wat ze moest doen. Ze keek naar Brandon die lachend stond toe te kijken en af en toe in zijn handen klapte. Het maakte haar nog misselijker. Hoe kon hij hierom lachen en klappen. De twee waren gewoon bezig om elkaar knock out te slaan. Ze keek vol afschuw naar haar vriend die wederom een glas alcohol achterover sloeg. Ze wist nu al dat het een zeer gezellige avond ging worden thuis. Brandon en alcohol betekende vaak niet veel goed voor haar. Ze keek op toen er luid gejuich klonk. Ze zag de andere jongen op de grond liggen. Ze zag hoe Raiden’s arm werd opgetild en hoe mensen zijn naam gilde. Ze was aan de ene kant enorm blij dat hij niet levenloos op de grond lag maar alsnog had hij iemand knock out geslagen en het maakte haar bang. Ze keek de ring in om te zien hoe de man hem een schouderklop gaf. Ze wilde wegkijken totdat zijn blik de hare kruiste. Haar adem stokte en even leek het alsof de tijd stil stond. Ze kon enkel stilstaan en toe kijken. Alsof ze stond vastgenageld aan de grond. Ze zag hoe hij de commentator weg duwde en snel de ring uit verdween. Ze moest hem spreken, en wel nu. Ze liep snel naar Brandon toe en tikte hem aan. “I’m going to the bathroom real quick and after that i’m going to get some food downstairs” Ze zag hoe Brandon haar even onderzoekend aankeek maar haar al snel dichtbij trok en haar een zoen gaf. Ze zoende hem terug totdat ze langzaam wegtrok en glimlachte. Ze liep de tribune af richting de trap waarna ze naar beneden snelde. Ze veegde nog snel haar mond af aangezien de zoen te ranzig was. Ze stormde door de mensen heen naar de achterkant van de zaal. Er stonden enkele beveiligers bij de deuren maar dat zou haar niet tegenhouden. Ze liep naar de deur en keek de beveiliger aan. “I’m Brandon’s girlfriend” De beveiliger keek even naar een andere beveiliger die knikte waarna ze de deur door kon. Ze rende de lange gang deur en sloeg elke deur open die ze tegenkwam. Ze gooide een grijze deur open en wilde door rennen totdat ze hem zag zitten. Ze stapte de kleedkamer in en sloot de deur. Ze was helemaal buiten adem en haar hele lichaam stond te beven. Ze keek hem aan en haar ogen liepen vol met tranen.

“Raiden…” mompelde ze zacht en gebroken

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij kon het van hem af voelen sijpelen. De druppels in contact horen komen met de grijzige, harde vloer, zoals hij zich er uitgeput op neer liet zakken. Vanaf buiten kwam de lucht hem tegemoet. Verdrongen door een van de kapotte ruiten kon hij het voelen stromen door de kamer, de vriestemperaturen die geen andere sidderingen meer mee konden brengen dan die die Raiden al ervaarde. Kippenvel verspreidde zich in vluchtig en toch was het de verschijning van Mia geweest waarmee hij in de knoop zat, in plaats van de koelte van buiten. Hij wist niet wat hij moest. Wat er door hem heen ging, wat hij voelde en hoorde te voelen, maar buiten dat wantrouwde hij datgeen wat hij net nog in de zaal gezien had. Ze had net zo goed een van zijn waanvoorstellingen kunnen zijn geweest.
Niettemin het alarmerende geren in de gang zijn denken verstoorde, was het pas haar stem die hem op liet kijken uit zijn afwezigheid. Haar zachte, trillende en terneergeslagen klanken waarmee ze zijn dromen vaker had betreden; het klonk haast ongelooflijk echt en toch kostte het Raiden een aantal momenten voor hij opkeek, de bron van het geluid zoekend alsof hij absoluut geen idee had wie het uitgesproken kon hebben. "What are you doing here?" Voor zijn toestand kwam het er afgestompt uit, onverschillig, hoe zijn gelaat eerder nog woede had bevat, leek het nu simpelweg betrokken tot er geen emotie bij was komen kijken. "You shouldn't be here."
Ze leek dunner. Tenger dan ze eerder al geweest was, een breekbare uitstraling laten zien waarbij ze al zijn aandacht gelijk opeiste. Waterig keken haar ogen op hem neer, oordelend over iets onbekends, iets wat hij niet volgen kon. Even afgepeigerd stond ze er stil voor de gesloten deur. De deuropening had ze versperd, wellicht met de gedachte dat hij een uitweg zou zoeken als ze in zijn bijzijn was, een verwachting waar ze maar al te goed van wist dat hij er net als zij niet aan kon voldoen. Evenals zij op instorten leek te staan, was hij ook te veel energie kwijtgeraakt om hier een poging toe te doen.
"So you got lucky, huh." Met zijn hand ging hij langs zijn mond, een straaltje bloed weggeveegd tot de vloeistof plakkend aan zijn vingertoppen achterbleef. Zijn blik wendde hij van haar af naar de muur. "Made it to the royals."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het leek alsof ze droomde. Zowat elke dag droomde ze van het moment waarop ze elkaar zouden zien. Enkel was dit meestal in een leuke omgeving in plaats van een minder leuke omgeving waar enorm veel emoties omhoog kwamen, bij zowel haar als bij hem. Haar ogen vastgelijmd op de grond om zijn blik te ontlopen. Misschien wilde hij haar niet eens zien. Hij was immers zelf van haar weggelopen. Duizenden vragen over die ene nacht spookte sindsdien in haar hoofd maar het betwijfelde haar of ze er antwoord op zou krijgen. Ze wist niet eens een woord uit te brengen. Haar keel droog, zo droog dat schuurpapier haar keel niet een beschreef. Ze was in de war en blij tegelijk. Ze wist niet of ze moest huilen of lachen maar haar lichaam besloot dit zelf al aangezien er enkele tranen over haar wangen gleden en haar mondhoeken somber naar beneden hingen. Met haar ogen op de grond gericht beantwoordde ze zijn vraag. “I had to come here with my boyfriend. His family kinda runs this thing.. I’m not into this. I hate boxing but he wanted me to come so I did… But when I saw you, my heart fell down onto the floor. I have never been that scared. I was scared for you to get hurt. I didn’t like you in that ring.. I just..” Ze keek hem aan waarna ze ruw haar tranen wegveegde van haar wangen. “I know I shouldn’t be here trust me, I know, but I had to see you, I had to make sure you were okay. All those nights I kept laying awake thinking about the night you left me. I always hoped that you made it alive through the nights. I can’t even explain how much you were on my mind”. Zijn volgende woorden raakte haar zeker. Ze was zeker niet lucky om bij de rijken te horen, niet op deze manier. Hij zou eens moeten weten hoe haar leven nu was. Ze kon het hem niet vertellen.. Ze kon het niemand vertellen. Ze voelde zich verstikt, in de greep van Brandon. Ze stond op het punt van verdrinken en er was niemand die haar uit kon redden. Nee, ze werd steeds verder onder geduwt. Ze keek naar hem en knikte “Yeah very lucky, if it wasn’t for him. I would still be on the streets” Liegen tegen hem deed haar nog meer pijn maar ze moest en zou haar masker ophouden. Haar handen vonden de onderkant van haar shirt. Haar vingers speelde nerveus met het dunne stofje van haar shirt. De enige vraag die tot nu toe het meeste door haar hoofd speelde was waarom hij haar had verlaten die ene nacht. Waar hij heen was gegaan en whatever boeide haar niet. Dit was alles wat ze wilde weten zodat ze het eventueel kon loslaten.

“Why did you leave me, the night at the motel”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vanbinnen voelde hij zijn hart bonzen in zijn keel. De impressie dat hij achterna gezeten werd, opgejaagd, door zijn tegenstander in de ring was en bleef aanwezig. Paranoia ging door zijn aderen, een misselijkmakend gevoel dat veroorzaakt werd door een gebeurtenis waar hij mogelijk dan toch nog niet klaar voor was geweest, maar zich voorhield dat het kwam door de nagolven van het gevecht. Ze had geen recht om te weten dat ze nog geen seconde uit zijn hoofd was gebleven sinds hij die dag vertrokken was. Tonen dat ze met enig woord over dat ze hem miste, hem terug kon brengen in een diep dal van roekeloosheid en gevoelens waar hij zich net uitgered had, was net zozeer een slecht plan geweest als voor Mia om op te komen dagen in de kleedkamer. Althans, dat had hij zichzelf al tijdenlang wijsgemaakt.
Loom drukte hij zichzelf overeind. "You shouldn't worry 'bout it. Got other things to think about, ain't it." De neiging naar sigaretten en alcohol onderdrukte hij met moeite, het afgeslagen om daarvoor schoorvoetend naar de wasbak te lopen. "What you gonna do with the money, where you gotta go to show off, royals to meet and convince. That sort of important stuff." Het sarcasme straalde er dan wel vanaf, zijn gelaat verraadde niets van zijn wrok tegen de rijkelui tegenover Mia, al spraken zijn woorden genoeg over de spot die hij had met het volk. Hij kon zich haar amper voorstellen in een wereldje als dat waar hij uit ontsnapt was. Waarvoor ze dan ook bang was ofwel zorgen over maakte als het op hem aankwam, was daarom voor Raiden onvoorstelbaar om van haar aan te nemen. Weerwoord gaf hij haar desondanks niet. Hij bleef aardig stil, draaide de waterkraan open en liet de koude stroom langs zijn gekneusde handen lopen. "Glad to hear you found yourself a prince," kwam al mompelend uit zijn mond. Verbazing was onnodig geweest sinds hij al maandenlang weten had van het koppel sinds ze samen de motelkamer binnen waren gelopen; hij kon geen glimlach laten zien of haar feliciteren, maar dacht dat het ook niet van hem verwacht kon worden om dit in zich op te brengen.
Een zucht werd voorzichtig hoorbaar. Hij sloeg zijn ogen neer, horend hoe ze hem de vraag stelde waarvan hij inmiddels al had gedacht dat ze er een antwoord op had gevonden, de spiegel voor hem vermeden. Het aanzien hoe ze huilde wilde hij niet langer meer. Als vanzelf weken zijn pupillen af van Mia, de tranen rollend over haar wangen genegeerd in niets meer dan een stilte, die een stuk of tien seconden snijdend in de kamer bleef hangen. "I saw you that morning, you know, From the rooftop. Happy, laughing with him instead of the crying like I had caused. Figured you were doing fine by yourself."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn gedrag en houding was veranderd. Ze merkte aan hem dat hij nog harder geworden was, nog kouder dan hij al was. Maar kon ze het hem kwalijk nemen?. Ze luisterde naar wat hij te zeggen had en het deed pijn. Het feit dat hij zo over haar dacht nu ze geld had. Hij moest goed weten dat Mia geen geld nodig had om gelukkig te zijn. Ze was juist gelukkig samen met hem en wat hadden ze toen. Amper geld om te overleven maar het feit dat ze met hem was maakte haar gelukkig. Ze keek toe hoe hij opstond en zich een weg baande richting de waterkraan liep en deze aanzette. Haar ogen vielen op zijn handen. Ze zagen er slecht uit maar ze moest zelf niks zeggen. Zij liep ook al weken met pijn rond dus ze kon hem niet veroordelen. Ze likte haar lippen en liep van de deur naar de bank aan haar rechterkant om te gaan zitten. Haar benen werden namelijk nu al zwak van het staan. Haar billen brandde tegen de harde houten planken van de bank maar ze liet dit niet merken. Hij moest eens weten. Toen hij Brandon een prins noemde wilde ze wel overgeven. Brandon was alles behalve een prins, hij was een monster. Hij beïnvloedde haar leven dusdanig dat zij het gevoel had dat zij een soort van pop was. Een pop aan touwtjes die hij kon bedienen hoe hij dit maar wilde. “I don’t care about the money, you know that. I’m not showing it off at all’ Als hij goed naar haar kleding keek kon hij dit toch echt wel opmerken. Ze droeg geen juwelen of dure merkkledij. Zo is ze nooit geweest en zo zou ze ook niet worden, hoe graag Brandon dit ook verwachtte. Ze zou zichzelf blijven wat hij haar ook aan zou doen.
Daar was het dan. De antwoord op de vraag die ze zichzelf zes maanden lang, elke dag stelde. Waarom had hij haar achtergelaten. Het antwoord verbaasde haar, nee het maakte haar boos. Hoe hij dit in zijn hoofd haalde snapte ze niet. Ze schudde haar hoofd en veegde nogmaals haar tranen weg, niet wetend dat daarbij haar blauw oog wat zichtbaar werd. “Doing fine by myself?” Ze lachtte even bespottend “I was miserable after you left. I searched for you as soon as I came back. I ran through the rain through the streets to find you. I went into shops, on the damn roof and even in coffee shops. I felt so alone and scared and I hoped so badly that you would show up that might. So we could make up but you never came back.” Ze snikte en keek naar de grond. “It has always been you Raiden. The first second I met you, I fell for you.. hard. When we had sex I just.. I knew I loved you and I didn’t know how to tell you because I just knew you didn’t want me like that. You always told me how you can’t be in a relationship so I put up my walls for you. We had that fight on the roof because I wanted to tell you that night that I loved you and you just told me that you didn’t fit in my life. My heart broke into pieces Raiden. You left me and I knew for sure you didn't love me back but still I fucking cared so much for you. So yes, you were on my damn mind every single day after you left.“Ze beet hard op haar lip. Ze voelde zich zo enorm kwetsbaar maar hij moest het weten. “As months went by I started to live with the empty feeling of not having you by my side. Yes, it hurted but I grew to care and love Brandon, it just wasn’t the same. When I was with you I was so high and with Brandon i’m so down” het laatste kwam er meer fluisterend uit. Haar adem trillerig terwijl ze haar gezicht verstopte in haar handen.

”You have always been in my heart, you still are”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar huid vaagde tot een blauwe kleur. Een donkere plek van de uitstorting van kleine bloedvaatjes onder haar ogen, stralend van het vocht dat zich op begon te hopen en over haar wangen rolde. Een kneuzing die eerder nog in de schaduwen werd gehouden door haar prachtige haar, dat ze nog zoals hij het zich herinnerde in krullende lokken droeg. Verdoezeld door make-up dat langzamerhand verder begon te verdwijnen naarmate er tranen bijkwamen. Was dat wat ze voor hem verbergen wilde?
"Yes, doing fine by yourself," gaf hij haar direct terug. "Certainly looked like it. The moment things got real, you walked off downstairs as if you didn't care at all, while I sat there for the entire night." Het kon voornamelijk valse hoop zijn geweest dat het dan misschien tot haar door was gedrongen dat hij alleen maar goede bedoelingen had gehad. Na de helse dagen die ze meegemaakt hadden, had ze toch moeten kunnen weten dat hij alles voor haar had gedaan en dat ook zou blijven doen. Maar zijn vertrouwen was schaars; Mia had beter moeten weten dan te denken dat hij haar zomaar dumpte en ze niets voor hem betekende, als hij haar al meer had toevertrouwd dan elke andere stedeling ooit uit zijn mond had horen komen. Hij schudde in zichzelf gekeerd zijn hoofd. "If you ever thought that everything was a lie, you were being damn foolish and you know that. But who am I to tell, huh?" Zijn handen ontdeed hij vluchtig van de bandages. Ongeboeid liet hij ze op de grond vallen, waarbij zijn ogen voor even bij de spiegel bleven hangen. "I'm just some alcoholic dushbag, trash straight off the streets, right."
Aan het idee van haar missende geluk met Brandon kon hij niet wennen. Ondanks zijn verzet deed haar huilen wel zeker wat met hem, het niet kunnen verduren hoe ze verloren was in verdriet, maar daartegenover stond dat ze wel een relatie was aangegaan met de jongen, was het niet? Hij zuchtte wederom in zichzelf. Water liet hij stromen langs zijn handen, het tegen zijn gezicht aangegooid om het bloederige te verhelpen. "You don't know shit about how I felt." Ze verwarde hem met haar gepraat over het verleden. Hij werd gefrustreerder, haast alsof ze wilde beweren dat hij nooit moeite had gedaan en haar enkel als speeltje zag, dan nog ze geen opmerking mocht en kon maken over hoe hij haar zogenaamd had afgeschreven. Hij had wel danig wat gevoeld voor haar. Ze was alleen te blind geweest om dat te hebben gezien.
"Look, whatever it is with your boyfriend you're talkin' about, I'm sure it ain't worth your tears." Zijn vingers klemden zich rond de wasbak, daar waar hij zijn steun vond en het uiteindelijk in zich opbracht haar aan te kijken. "Besides, I think you wanted to keep the black eye hidden for some kind of reason, didn't you?"

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een somber uitstraling stond op haar gelaat. Het deed haar pijn om zichzelf zo kwetsbaar op te stellen. En het deed nog meer pijn hoe koeltjes Raiden eronder deed. Misschien was hij zo geworden of zelfs altijd al geweest. Ze wist niet goed hoe ze ermee om kon gaan en dat frustreerde haar. Ze beet hard op haar lip om nog meer tranen in te houden. Ze hield het al zo lang in en het brak haar nu echt op. Zijn woorden raakte haar nog harder. Ergens omdat ze hoopte dat hij anders zou reageren dan de manier waarop hij dit nu deed. “I walked away? Yeah to the room. I would never ever actually walk away from you. I walked away from the situation because I felt hurt. I did care and I actually hoped that you would chase me, tell me that you felt the same way. I wanted you to hold me all night under the stars, telling me how much I mean to you… But as soon as I walked in that room I just felt like you didn’t care.” Ze schudde teleurgesteld haar hoofd en veegde naar wat tranen weg.
“You’re not a douchebag Raiden, you’re so much more than that..” Ze keek hem aan. De drang om op te staan en hem in haar armen te nemen was enorm groot maar ze kon het niet doen. Zeker ook omdat ze merkte aan Raiden dat hij nog enorm opgefokt was en het maakte haar enigszins angstig om hem daarom vast te pakken. “You are so right yes, I did not know how you felt and I still don’t know how you fucking felt.. So why didn’t or why don’t you tell me” Ze keek hem aan en zuchtte diep waarna ze opkeek van zijn volgende woorden. “You have no fucking idea of what is happening so if you don’t mind.” Ze stond op en keek eindelijk op van de grond naar hem. Ze bewoog haar hand razendsnel naar haar oog. “fuck..” mompelde ze binnensmond terwijl ze in de spiegel naast zich keek. Haar blauwe oog was zeker zichtbaar en het was iets wat ze probeerde te verbergen. Niet alleen voor hem, nee voor iedereen. “MIA!.... MIA” ze keek op toen ze Brandon hoorde. Snel liep ze naar de deur. “Look, you know how clumsy I am, I tripped and hit the laundry basket in the bathroom. I hid it because I don’t want to explain my story a thousand times” Haar stem klonk haastig en een beetje paniekerig. Puur omdat Brandon dichterbij kwam en ze zo snel mogelijk de kleedkamer uit moest. “MIA WHERE THE FUCK ARE YOU” Ze keek even van Raiden naar de deur waarna ze de deur opende. “I have to go… I might see you again soon” Ze stapte snel de kleedkamer uit en sloot de deur waarna ze richting het geluid liep. “I’m sorry, I must have lost my way.. I went to the toilet and after that I didn’t know how to walk back.. How stupid of me” Loog ze waarna ze Brandon een kus gaf en gelukkig voelde ze hem relaxen in haar grip. Ze voelde hoe Brandon haar hand vastgreep en haar richting de uitgang van het gebouw trok. Ze keek af en toe nog achterom om te kijken of ze Raiden zag maar van hem ontbrak elk spoor.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar gekrenkte gevoelens had ze al hoorbaar gemaakt. Het kon voor hem ook als voorspelbaar worden gezien, omdat hij hetefde had verduurd op het moment dat hij Mia met hem had zien lopen. Haar verwoordingen brachten echter te veel over, te veel emoties en informatie dan dat wat hij bevatten kon. Met elk beetje leek hij verder het pad kwijt te zijn van wat ze bedoelde te vertellen. Op het laatst verloor hij het dusdanig dat hij zich enkel aangevallen voelde, om de oppervlakkige reden dat ze hem afkapte en alles wat hij voor haar gedaan had vergat alsof het er nooit toe had gedaan.
“Who helped you on the streets, hm?” Bloed veegde hij wederom van zijn gezicht weg. Een beweging die ietwat grof door werd gezet om zijn frustratie meer te uiten, aangezien hijzelf ook merkte dat hij dezelfde woede weer begon te ontwikkelen. “You know what, you go talk about how I did not fucking care! ‘Cuz hell, without me, you wouldn’t even have survived the streets of New Orleans and you fucking know it.” Zijn handen kneep hij samen tot vuisten. Geen beweging maakte hij meer naar haar toe, geen andere vorm van razernij gaf hij weer, en doch was het zijn lichaamstaal die hij onder controle probeerde te krijgen. Op haar vraag gaf hij geen antwoord. Zich voorgenomen dat het geen zin had, beet hij het van zich af en deed hij hetzelfde als anders; hij blokkeerde. Zonder nog mee te krijgen wat ze precies allemaal stamelde, trok een lugubere sfeer langs hem heen. Met geen gevoel om haar nog te schenken bekeek hij het tafereel wat er in paniek voor hem af werd gespeeld.
Hij wilde haar niet geloven. Ze leek gelukkig de laatste keer dat hij haar met de jongen rond had zien lopen, op de parkeerplaats van het motel waar ze voor een noodstop waren gebleven. Een glimlach van oor tot oor droeg ze toen met zich mee, luid lachend om hem net zoals hij haar aankeek met een blik die Raiden niet langer meer op kon zetten na wat er was gebeurd. Had ze dan toch de waarheid gesproken?
Stilaan zag hij haar uit de kamer verdwijnen, het er leeg gelaten met een stilte waar hij geen verandering meer in bracht. Het keiharde geschreeuw stopte, hem opgelucht laten ademhalen dat er een eind aan was gekomen, maar het gesnik van enkele minuten geleden bleef in zijn oren terechtkomen, doende dat haar gestalte nog huilend en trillend de woorden overbracht waar hij zich geen raad mee wist. Het was waar hij op had gewacht en desondanks had het te mooi geklonken om waar te kunnen zijn.

“You into tequila?” Herkenbaar klonk het glaswerk van twee grote drankflessen tegen elkaar. Kijken wie het was hoefde inmiddels al niet meer, precies geweten dat het Rico’s entree kenmerkte en hij maar al te goed wist dat hij hier op de goede plaats was om de alcohol roekeloos naar binnen te gieten. Onverstoord liet de jongen zich neervallen op een van de houten banken. Raiden keek voor even verdwaasd op van het wekken uit zijn gedachten, wat enigszins wat gegrijns van de Mexicaan opwekte. “More of a whiskey guy,” murmelde hij stug, leunend op het oude sanitair aan de muur. “But what do I have to lose.”

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Hoe graag ze ook uit zijn leven wilde blijven, het lukte haar niet. Ze pakte elke kans aan om met Brandon mee te gaan naar zijn werk. Puur om te zien hoe het met Raiden ging en of hij oog had voor haar. Ze wilde het gesprek voortzetten, het gesprek waarmee ze nog steeds in haar maag zat. Ze had gemengde gevoelens maar ook zeker gevoelens die duidelijk uitspraken hoeveel zij nog om Raiden gaf. Gelukkig ging het deze week wat beter tussen haar en Brandon. Hij had de flessen drank laten staan omdat hij wat ziekjes was. Dit scheelde heel veel in de sfeer in huis en het zorgde er ook voor dat hij net wat minder snel boos werd. Toch werd hij eergister erg boos op haar en had hij haar tegen haar hoofd slagen. Ze had nu nog steeds enorme hoofdpijn en een bult achter op haar hoofd. Gelukkig was de bult makkelijk te verbergen met een staart. Ook haar blauw oog was zo goed als weggetrokken dus vanaf de buitenkant zag ze er weer heel uit. Vanbinnen was ze echter gebroken. De slapeloze nachten telde zich enkele bij elkaar op. Het was maanden geleden sinds de dag dat ze zich veilig voelde terwijl ze ging slapen. Ze lag nu constant te draaien en te woelen in bed. Telkens was ze bang dat Brandon haar in haar slaap wat zou aan doen. Het zorgde ervoor dat ze was sneller kortaf werd en hier was Brandon niet van gediend. Ook was ze enorm moe en voelde ze zich niet heel lekker. Alles verliep een beetje stroef op het moment.
Het was zaterdagochtend en ze zou vandaag weer met Brandon naar de zaak gaan. Het was een week na het gesprek tussen haar en Raiden. Het gesprek was nog zo vers in haar hoofd dat het wel leek alsof ze het gesprek enkele minuten geleden hadden gevoerd. Al gapend deed ze haar make up nadat ze haar kleding had aangetrokken. Het stelde niet veel voor, ze had geen zin om zich op te tutten voor niks. Ze had een simpele zwarte skinny aan en een shirt met daarover een leren jasje. Zoals altijd, alles bedekt. Ze pakte snel de ketting uit haar sieradendoosje en deed ze om haar nek. Het plaatje verstopte ze onder haar shirt waarna ze nog wat poeder op haar gezicht deed. Als laatste nog wat oorbellen waarna ze op stond. Gelukkig was ze op tijd klaar en zou Brandon hier gelukkig al niet boos om kunnen worden. Ze stapte de kamer uit met haar tas en liep naar beneden. Ontbijt liet ze wederom voor wat het was. Het enige wat ze innam was paracetamol. Ze liep naar de voordeur en stapte naar buiten. Ze zag hoe Brandon uit stapte en net de deur dicht wilde gooien. “There you fucking are, get in. We are late” Snel liep ze naar de auto waarna ze instapte en haar gordel aan deed. Ze keek naar Brandon die haar naar zich toe trok voor een zoen. Ze zoende hem met enorm veel tegenzin terug. Na enkele tellen liet hij haar los. “Hm I can’t wait to get back home so I can fuck you again.. Oh wait, I can always fuck you in my office.” Hij greens en reed weg naar de zaak. Haar maag begon te draaien. Ze wilde niet met hem naar bed. Ze moest zowat elke dag verplicht met hem naar bed en het was telkens tegen haar zin in. Hij was erg hardhandig en ze genoot er totaal niet van. Echter moest ze zeker laten zien hoeveel ze ervan genoot anders zou hij haar nog meer pijn doen. Ze vond het vreselijk en het voelde zeker als een verkrachting voor haar. Ze werd enorm misselijk bij de gedachte om seks met hem te hebben. Ze hoopte dat ze er op de een of andere manier onderuit kon komen, maar dit zag ze somber in. Ze liet het onderwerp voor wat het is en zag hoe de zaak niet veel later in zicht kwam. Gelukkig, dan zou ze eindelijk de auto uit kunnen en afstand van hem nemen. Voor hoe lang haar dat ging lukken, was nog de vraag.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Raiden:

Zijn shirt plakte aan zijn borst. Alles voor zijn ogen tolde, draaide in het rond indien hij zich erop focuste. Zijn lijf voelde enigszins slap aan, lusteloos, met elke stap die hij verzette naar de grote hal. Over zijn hoofd zelf ging hij niet eens beginnen. Geen druppeltje zweet liep langs hem heen en toch had hij het tegelijkertijd warm en koud, overwelmd door het beetje vermoeidheid dat door hem heen spookte. Een nieuw iets had het nooit kunnen betekenen. Het was een gebeurtenis die zich elke dag weer afspeelde, een herhaalbaar proces waar nergens een uitzondering op vormde en ook vandaag niet anders bleek te zijn; nogmaals had hij teveel whiskey en bourbon naar binnen gewerkt afgelopen nacht, hoewel niemand hem hoorde klagen over zijn dagelijkse kater.
"You got a lighter?" Hij wendde zich tot Rico, graaiend in het pakje Marlboro om een van de sigaretten weer in zijn mondhoek te kunnen voelen. Zijn ogen voelde hij over zich heengaan. Het was geen bepaalde sfeer waar ongemakkelijkheid bij kwam kijken, maar het vermaak wat de jongen eraan verbond had hij aan kunnen zien komen. Breed grijnzend zag hij hem grissen naar een zwarte aansteker. "You know, it's time you gon' get your own lighter, homeboy. Mine's almost burned down because of your chainsmokin' hours." Hij gooide het hem geamuseerd toe. Behendig ving Raiden het op, lachend om zijn gezichtsuitdrukking, die beide spottend als geïrriteerd leek te zijn. Hij wist maar al te goed dat hij flinke winst maakte op zijn sigaretten nu hij op zijn voorraad aanstekers teerde. Wiet was immers een goed ruilmiddel geweest, hetzelfde voor de drank die ze uitwisselden alsof het alles was waar ze op leven konden.
"Why need a lighter if you can trade one for weed?" lispelde hij, er een opgestoken waarna hij het vuur weer doofde. "More tequila hours, ese. That's what you need. I almost had you hand over the motorcycle while you were gettin' high last night."

Brandon:

Hij wist wat hij er maken kon. Dat hij alles claimen kon wat hij wilde, dat hij gezag had voor waar hij maar wensen voor had en dat men hem ook volgen moest. De principes waren zijn regelgeving, het wereldje van binnen en buiten gekend zoals zijn vader hem deze als klein jongetje laten zien had. Ze konden met gemak zeggen dat Brandon met het enteren van het gebouw zijn privilege weer herkende en deze ook aan zich toe liet behoren, als een koning met een koninkrijk om over te waken. Het was zijn gebied waar het straattuig dagelijks de vloeren verstreek. Zijn terrein die zij als werkende vechters, als onderdanen van een groter spel waar zij pionnen in vormden, al hun kracht putten in hun stoten om anderen van hun bewustzijn af te helpen. Niemand hoefde er maar over te beginnen als hij door de grote deuren de fabriekshal in kwam; ze wisten met elke opkomst weer dat ze te maken hadden met een machthebber, een heerser, die op hen neerkijken kon en deed wanneer hij hier zin in had.
"Walk a little faster, will you?" snauwde hij Mia over zijn schouder toe. "Pathethic brat.." In een stevig tempo verliet hij de buitenlucht, de muffe geur van het industriegebouw weer voelen tegemoet komen als een eeuwige walm. Het zag en rook er als thuis, een omgeving die hij gelijk omarmde door het diep in te ademen, en het met een zucht weer uit te slaken. Het lawaai klonk er als voorheen. Onbeheerst, verwilderd en stug, roepend over en weer als een stel beesten dat niet anders communiceren kon dan ze vroeger aangeleerd was. Een stel nietsnutten waren het die hij wederom aan het werk moest zetten doende dat hij nooit iets had meegekregen van hun gedrag. Veel kostte het hem echter niet om hier vandaag een einde aan te maken. Hij had hun aandacht sneller dan normaal verkregen, en wel door zijn felle blik in stilte door de zaal te laten gaan.
Hard kwam zijn vuist in aanraking met zijn handpalm. Hij stond stil midden in de uitgestrekte ruimte, gespannen en wel indien hij het zooitje bekeek dat er ontstaan was. "We don't pay you fuckers to sit still and get drunk all day!" Zijn stem ging met geweld door de kamer, doorgedrongen tot iedere ziel die er te vinden was. "So get the fuck to work or I'll make you."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

Sterling

Al gapend sloeg ze de deuren open van de zaal open. Ze baande haar weg richting de anderen en ze kon het niet helpen om toch te grijnzen toen ze Raiden zag. Ze likte haar lippen en liep naar de bank waar ze haar tas neerzetten. “Let me guess, he forgot his lighter again” Ze greens en pakte een nieuwe volle uit haar zak en gooide deze naar hem. “Keep it, pretty eyes” Ze trok haar vest uit en legde deze op de bank waarna ze haar volle waterfles uit haar tas pakte. In plaats van water had ze pure wodka in de fles gedaan. Ze opende de tuit en nam een grote slok. Meteen voelde ze haar lichaam relaxen. Ze kon immers niet meer zonder haar middelen. Ze zou compleet doordraaien als ze geen drank of drugs had. Ze liep naar Raiden en gaf hem een side hug waarna ze naar zijn oor boog. “I got you a little something” Ze greens en wilde net wat zeggen maar ze werd onderbroken door de harde stem van Brandon die door de zaal klonk. Geïrriteerd rolde ze haar ogen en keek ze even naar hem. Respect had ze totaal niet voor hem maar ze was al dankbaar dat ze hier kon vechten dus vooralsnog hield ze altijd braaf haar mond. Ze liet haar ogen naar Mia glijden waarna ze even lachte. “There she is again, the skinny rich bitch” Ze mocht Mia totaal niet. De meid gaf haar al de hele week vieze blikken en het liefst sloeg ze haar een kopje kleiner maar dan zou ze vast problemen krijgen met Brandon. “I don’t get what he sees in her though. She is ugly as hell, she never even speaks up, like can she even talk. She acts like she is he fucking queen in here, it's tempting to beat her up, but let's not. Her body is awful, she is skinny as hell and she always wears these big clothing and it’s just ugly” Lachend gaf ze haar drank fles aan Raiden. Ze leunde wederom naar zijn oor en greens. “It’s wodka” Ze stapte van hem weg en klom de ring in om wat rek en strekoefeningen te doen zodat ze zo meteen zou kunnen trainen.

Mia

Zuchtend liep ze achter Brandon aan de zaal in. Ze wreef vermoeid in haar ogen en wederom gaapte ze. Ze bleef constant gapen en het werd alleen maar erger, maar ze was gewoon enorm moe. Ze keek op toen Brandon tegen haar begon te snauwen. “I’m sorry…. I’m coming” Nog sneller dan ze eigenlijk kon liep ze achter hem aan. Het kostte zo ontzettend veel moeite om zich door de dagen te slepen. Haar wallen werden steeds moeilijker om te verstoppen maar ook om een energieke houding aan te nemen. Alles werd gewoon steeds wat lastiger met de dag. Ze schrok op van Brandon die zijn stem verhief waarna ze op keek naar de vechters. Bij het zien van Raiden steeg haar hartslag zowat door het plafond. Hij zag er nog steeds goed uit maar wat ze naast hem zag staan vond ze minder. Hetzelfde meisje dat al de hele week aan zijn zijde hing. Ze beet op haar lip toen het meisje naar zijn oor boog om wat te zeggen. Het maakte haar misselijk maar ze was zeker niet in de positie om er wat van te zeggen, hoe graag ze het zou willen. Ook wist ze dat het meisje haar waarschijnlijk zo een stoot zou geven en Mia was zeker niet in staat om wat terug te doen.
Enkele tellen later liep ze het kantoor binnen. Ze sloot de deur achter zich en opende de gordijntjes zodat niet alleen zij maar ook Brandon alles in de gaten kon houden. Ze nam plaats op de bank in de hoek van de kamer nadat ze de mappen had gepakt uit de kast. Ze was al enkele dagen bezig met het ordenen van de mappen en het was echt niet het leukste klusje. Ze sloeg de mappen open en begon met het eruit halen van alle contracten met sponsoren. Ze gaapte en zag hoe Brandon even het kantoor uit liep. Ze ging wat meer onderuit zitten terwijl haar ogen wat dicht vielen. Ze begon steeds langzamer te werken. De blaadjes vielen of gingen half de map in. Ze kon zich niet meer concentreren. Ze sloot haar ogen enkele tellen. Vaag hoorde ze de geluiden van de vechters in de zaal. Ze wilde echt maar enkele tellen haar ogen dicht doen waarna ze weer verder zou gaan met het werken. Echter viel ze van vermoeidheid in slaap.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Raiden:
De intrede van Brandon had hem altijd wat gespannender dan anders. Het moment dat de rijkeluis zoon een weg baande door het pand waar hij zich in bevond, bleef hij altijd voor een fractie van een seconde bevroren staan. Ergens leek het dat Raiden begon te denken dat elke beweging die hij maakte werd gedetecteerd door Mia's vriend. Altijd als hij betrad waar zij waren, was hij luid en duidelijk aanwezig en straalde hij zozeer afschuw en woede uit, dat hij het als een wonder zou zien als hij hem niet inspecteerde zodra hij zicht op hem had. Ook nu bleef hij stokstijf staan tegen de wand tijdens het zien van zijn verschijning bij de ingang. Hij rookte zijn sigaret, proberende zijn komst te negeren, en liet zijn blik al gauw vallen op Sterling die hen ook gevolgd leek te hebben.
"I don't forget no lighters, baby girl." Een kleine grijns toonde hij aan het meisje, haar aangekeken tot ze een van haar aanstekers naar hem toe mikte. "People give me 'em for free." De werkelijke reden achter zijn probleem was een raadsel. Waar zijn aanstekers allemaal heen waren gegaan wist hij zich nooit te bedenken, maar hoe dan ook was hij gestopt ernaar te zoeken toen hij doorhad dat hij er altijd wel een kon scoren bij iemand anders. Wellicht kon hij zichzelf dan lui noemen.
Haar sidehug beantwoordde hij als vanzelf, zijn arm voor even om haar heengeslagen tot ze weer losliet. Voor een aantal maand waren ze vrienden geweest en was het hem sindsdien gewoon geworden. Ze was impulsief, een persoon die hij niet zozeer inschatten kon, doch het hem wegsleurde uit zijn gedachten als hij rondom haar was geweest. Dat ze een keer het bed hadden gedeeld was een bijzaak, iets waar ze hem niet echt iets kwalijk van kon nemen, omdat ze aardig aangeschoten waren door de drank en drugs. Ze liet hem soms lachen wanneer hij het even niet in zich op kon brengen, het zo ook nu voor elkaar gekregen door hem wat onverwachts toe te mompelen. Haar adem voelde hij in zijn oor weerkaatsen. Een grijns betwistte haar lippen eigenwijs, niettemin het het geschreeuw van Brandon was wat haar tot zwijgen bracht.
Aangesproken als uitschot werden ze allemaal toegesnauwd. Straatschorem waren ze, de vechters en blijkbaar zijn eigen vriendin, voor de zoon van de eigenaar. Zo hoe ze ook behandeld en gezien werden met elke keer dat hij zijn pupillen op hen liet vallen. Datgeen waarom Raiden helemaal geconcentreerd bleef staan zou het anders wel geweest zijn. Hij had evenveel haat aan de jongen als dat Brandon aan hem had, maar het was Mia naast zijn zijde wie hem onwetend stil achterliet. Deed hij altijd zo tegen haar?
Wat verstrooid hoorde hij Sterling nog over haar praten. "You'd better watch it, Sterling." Zijn focus bleef bij de brunette, waar hij zijn blik vast op liet rusten, vooraleer hij iets in zijn grip voelde. De fles die ze hem in de hand drukte pakte hij ietwat duf aan.

"...Yeah.. I can use that."

Brandon:

Geërgerd keek hij achterom. De wallen onder haar ogen dreven hem tot waanzin, aangezien hoe ze elke dag groter en erger werden dan die daarvoor. De manier waarop ze versuft achter hem aan schuifelde als een of andere zombie was hem tevens ook wel opgevallen. Hij wist niet zeker of dit bedoeld was om hem flink voor schut te zetten maar in elk geval was Brandon er zeker van dat dit was gelukt; als het niet een van het vechterstuig haar aan bleef staren, dan was hijzelf het wel die haar vol afgrijzen in zich opnam. Wat moest men wel niet van hem denken als hij achterna gelopen werd door een half wandelend skelet?
"C'mon, you people heard me!" Nog een laatste keer klapte hij met zijn handen om hun aandacht, een woedend gebaar gemaakt naar de verscheidene vechtringen waar nog geen persoon in te vinden was. Vervolgens liep hij de weg af naar het kantoor. Mia was intussen verdwenen geweest, al van hem weggelopen voor hij hier besef van had gehad, al kon ze niet ver zijn geraakt in korte tijd. Met het binnenstappen van het kantoor dat zich achter dik glas verschool zag hij haar al wel zitten in een van de bureaustoelen, precies waar hij haar hebben wilde. Het was haar geraden ook. Ze wist prima dat hij er een hekel aan had als ze ongeoorloofd rond ging zwerven op het terrein van de daklozen alsof ze een van hen was.
Het werk wat ze verrichte was nieuw voor hem, ergens een beetje trots gevoeld dat ze leek te hebben begrepen wat hij van haar had gevraagd. Naar zijn mening stond voor loyaliteit beloning. Vertrouwen had hij niet in haar dat ze het goede gedrag zou behouden, althans, naar zijn verwachtingen dan. Wél gaf het hem de mogelijkheid andere zaken af te handelen terwijl zij bezig was. Hij wenste haar succes, gaf haar een kleine en tere glimlach en besloot voor een paar minuten te zoeken naar zijn vader.
Waar de man uithing wist niemand hem meer te vertellen. Zijn chagrijnige buien stapelden zich uit frustraties op, het hele gebouw doorlopen voor de oude man totdat hij nijdig weer terugkeerde in het kantoor. Met gekraak duwde hij de deur open. Het rumoer om hem heen wist hij daarna nergens meer in zijn gehoor weer te vinden, de wereld stilstaand voor een kwestie van een paar seconden, waarop de deur met een harde klap in het slot terugviel. Geen werkende Mia die hij eerder nog waar had kunnen nemen was in de kamer te vinden. Geen druk geluid van open en dichtgeslagen mappen met het bijbehorende papierwerk, of ook maar een beetje actie. In plaats daarvan zag hij haar wegdommelen op een van de rekeningen als een of ander nutteloos kind.
"For fucks sake, wake up!" Zijn vuist sloeg hij op het bureaublad, erheen gestormd in een raas die niet langer ingehouden kon worden. "Did I tell you you could sleep?!"

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

Sterling

De roze tape draaide ze slaperig om haar handen. Haar handen zagen er verwaarloosd uit. Opgedroogd bloed en blauwe plekken kleurde haar handen. Ze was gisteren na de training nog een oude vriend tegen gekomen. Iemand die haar nog geld verschuldigd was. Ze had met diegene gevochten en zijn drugs gestolen. Thuis genoot ze dan ook nog even van de gratis wiet waarna ze in slaap was gevallen. Dat zorgde er dus nu voor dat haar handen bebloed waren en erg blauw. Ze had ze niet gekoeld of schoongemaakt maar dat zou ze na de training doen. Ze wikkelde te tape tot slot om haar rechterhand waarna ze deze vast zette met wat extra tape. Ze balde haar handen tot vuisten om te voelen of het goed zat. Haar handen waren zeker gevoelig maar dat zou haar er zeker niet van weerhouden.
Het oefenen van de stoten ging tot nu toe erg goed. Steeds harder en harder begon Sterling te slaan. Het brandende gevoel van haar handen vond ze geweldig. Anderen zou het afschrikken maar zij genoot van de pijn. Ze trapte haar tegen Brace aan met een lach. “Brace come on, you get hurt from a kick, from a girl” Ze greens en begon te sparren met Brace terwijl ze wachtte tot Raiden de ring in kwam en dus met hem kon sparren. Van Raiden kon ze namelijk het meest leren en eigenlijk wilde ze het liefst ook met Raiden trainen en niet zozeer om het feit dat hij goed was. Het was ook gewoon erg aangenaam om Raiden te zien trainen. Zo bezweet en zo gespierd. Haar gezwijmel werd meteen afgestraft door een klap tegen haar kaak van Brace. “Oh fuck off” Ze keek naar Brace die greens waarna ze richting de zijkant van de ring liep om naar haar fles te reiken. “So mister, I fancy the rich girl, can I have my bottle” Ze stak haar hand voor hem uit als teken dat ze de fles wilde hebben. “What do you see in her? She is so not your type.” Ze lachte spottend “Hey guys, Raiden’s crushing on Brandon’s girl” Ze zag hoe de jongens lachte en richting Raiden keek. “Get in pretty eyes, show me how it’s done.”

Mia

Zijn zachte grote handen gleden over haar lichaam. De manier waarop hun lichamen tegen elkaar bewogen. Het leek net alsof ze niet anders gewend waren. Alles ging zo soepel en het voelde fijn, te fijn. Zijn lippen smolten samen met de hare alsof ze nooit uit elkaar waren geweest. Zijn lieve woordjes die haar gelukkig en verliefd lieten voelen. Ze zat bovenop hem, haar lichaam glinsterend in het maanlicht dat in de oude auto scheen. Alles om hen heen vervaagde. Het was enkel hen..

Ze werd uit haar droom gehaald door het gesnauw van Brandon. “Fuck..” mompelde ze waarna ze rechtop ging zitten en de blaadjes van de grond pakte. Ze keek kwaad op naar Brandon. Ze kon het gewoon niet meer binnen houden. Ze was nu op het punt gekomen dat ze op instorten stond. Haar handen trilde van woede terwijl ze kwaad de mappen op de bank smeet. Ze stond op en likte haar lippen. “Ofcourse you didn’t tell me to fucking sleep because when do you actually tell me to get some sleep. If you didn’t notice, i’m on the verge of breaking. I can’t fucking do this Brandon. I’m absolutely drained.” Ze veegde kwaad wat tranen weg. Natuurlijk moesten haar tranen weer alles verpesten. Nu leek ze eerder een zielepiet dan iemand die kwaad was om iets. Ze wilde gewoon even haar frustraties kwijt. Ze wist eigenlijk al zeker dat ze dit beter niet kon doen maar ermee zitten was voor haar geen optie meer. Ze liet het er liever uit dan dat ze er aan onderdoor ging. Ook al zou ze nu verbale of fysieke mishandeling te verduren krijgen. Ze kon het gewoon niet meer. Ze was al tot op het bot toe beschadigd en gebroken dus hoe erg kon het zijn. Ze had het gevoel alsof ze al op de bodem van de put lag.
Haar ogen eindelijk niet meer op de grond gericht maar op hem. Haast pijlend om te zien hoe hij zou reageren op haar. Ze beet hard op haar lip waarna ze weer begon te spreken. “You don’t even fucking love me Brandon. You have been treating me like shit. You hurt my every single day. You slowly kill me with everything that you do and you claim to love me?” Ze snikte en schudde haar hoofd. “I loved you too but know i’m starting to doubt that” mompelde ze zacht.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld