Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De geur van verse koffie cirkelde rondom haar, zodra ze de mokken volschonk en deze op de tafel zette. Het deed zijn lichte tegenzin naar eten of drinken een beetje verdwijnen. Bij het ruiken van de koffiebonen verlangde hij abrupt naar de vloeistof, alsof zijn lichaam net zo goed als hem wist dat hij het nodig had om de ochtend door te komen.
Hij liet zich dan ook door zijn neigingen naar de tafel leiden. Een van de mokken nam hij in zijn hand, de hitte tegen zijn handpalm voelen trekken met een gevoel van tevredenheid. "Didn't realize that I've slept that deeply.." werd enigszins tegen zichzelf uitgesproken. Ze wilde hem niet wakker maken, maar dat was een tafereel dat niet velen was gelukt. Over het algemeen was zijn slaappatroon erg slecht. Het was lang geleden geweest sinds hij voor het laatst een hele nacht door had kunnen slapen, zonder enig idee te hebben van dat wat er om hem heen speelde.
"But thanks." Immers had ze het goed bedoeld om het bed stil te verlaten, dat wat hij beantwoordde door haar een glimlach terug te geven.
Haar voorstel om eten te gaan zoeken in de bossen of simpelweg een supermarkt op te zoeken, was er een die hij tot zich door liet dringen. Hij liet het door zijn hoofd malen met vele afwegingen, omdat hij haar niet wilde bezadelen met iets als het niet nodig was, maar een reactie terug had hij niet meer uit kunnen brengen. De aanwezigheid van een onverwachte bezoeker deed hem opkijken voor hij zich had laten horen.
Zijn stem zei hem niets. Adoria klaarblijkelijk wel, gezien ze de keuken al gauw achterliet om de woonkamer binnen te lopen. Eerst was hij twijfelachtig geweest of hij achter moest blijven bij de keukentafel. Echter om de ongemakkelijkheid van het worden geroepen te vermijden, besloot hij uiteindelijk om ook de woonkamer te betreden. Deels was hij ook nieuwsgierig, al weigerde hij dat toe te geven.
Bij het aanschouwen van zijn uiterlijk was er des te minder waar hij herkenning aan hechten kon. Niets kwam hem bekend voor aan zijn donkere haar, noch zijn ogen of uitstraling. Het enige wat hem opviel was dat hij ergens wat kenmerken van Adoria weg had. Het was daarom dat hij al gauw concludeerde dat het familie van haar was, wellicht een broer. De situatie bleef desalniettemin wat oncomfortabel.
De hand die hem uit werd gestoken greep hij vriendelijk aan. Zijn mondhoeken gingen omhoog om een attente glimlach te laten zien, maar de kans om zijn naam uitspreken was hem al weggenomen. Theodore. Zo noemde Adoria hem tegenover haar familie. Van binnen stond hij ietwat perplex. Het weten dat hij zich in een fractie van een seconde weer moest herpakken, maakte dat hij zijn glimlach behield en geen schok zich liet uiten. "Theo is fine," vertelde hij. "Nice to meet you."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij schudde zijn hand en behield zijn attente glimlach, - ook toen zijn zus voor hem sprak. Volgens Adoria was zijn naam Theodore, maar hij betwijfelde of dit ook echt zo was. Er viel altijd een rusteloze ondertoon in haar stem te vinden wanneer ze met bewustheid onwaarheid sprak en deze hoorde hij terug in haar gehaaste beantwoording. Hij ging er niet op in, maar hij kon zijn bevreemding over het verzwijgen van zijn naam niet ontkennen. Het was merkwaardig, zeker omdat ze hoogstzelden loog voor eigen bestwil. Wat was er zo ongewoon aan zijn naam dat ze het zonder aarzelen voor hem verheimelijkte?
Hij trachtte een net zo’n beleefde glimlach als hem op te zetten, een omstandigheid waar hij nauwelijks zijn best voor hoefde te doen. Hij was het doen alsof gewend. In het leger kon men niet anders dan zijn emoties te veinzen wanneer hij het niet eens was met mannen die hoger geplaatst waren dan hij.
‘’It’s nice meeting you, too,’’ zei hij hem, waarna hij zijn hand weer losliet. Aldwyn was niet van plan om hem in zich op te nemen, maar hij kon niet anders toen hij een uitstraling onderschepte die hij ergens vaag van herkende, - alsof hij die radiatie van bewogenheid al eens eerder had gezien. Hij trok zijn wenkbrauwen op. Ook zijn gezichtsvorm liet hem in dubio verkeren. Hij meende hem nooit eerder te hebben gezien, maar nu hij hier zo stond, vroeg hij zich af of hij de jongeman niet eens eerder had gezien.
Hij hief zijn hoofd op. ‘’Some of your features look familiar to me.’’
‘’Your impoliteness is setting my teeth on edge,’’ bracht zijn zus geïrriteerd uit.
Ontsteld keek hij haar kant op. ‘’Impoliteness?’’
‘’Don’t abnegate or alleviate it. You perused him as if he were the enemy in your warfare.’’
Hij trok zijn voorhoofd tot rimpels samen. Hij was te verstormd om direct, al dan niet zonder stamelen, een antwoord te geven op haar gedramatiseerde uitspraken. Adoria dikte herhaaldelijk situaties aan, maar die hadden onophoudend betrekking op haar handelend optreden, - en niet op de gedragingen van een ander. Haar manier van doen kwam voor hem dan ook vreemd uit de hoek.
‘’I see,’’ murmelde hij. Hij sprak zich uit over het tafereel, desondanks de aanwezigheid van een genodigde. Aldwyn wilde haar op de hoogte brengen van de nietigheid die bij het vergroten van zijn ‘gestaar’ en het verspreiden van onwaarheden kwam kijken. Als ze hem zo graag weg wilde hebben, dan kon ze hem dat ook recht in het gezicht zeggen in plaats van eromheen te draaien alsof de oprechtheid hem anders zou pijnigen.
‘’If you want me to leave, I’ll leave. There is no need to make a fool out of yourself,’’ vertelde hij. Hij gaf hen een laatste blik voordat hij de eetruimte uitliep en het pad dat leidde naar zijn kamer bewandelde.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het zelfverwijt keerde terug in haar gelaatsexpressies. Weifelend, enigszins gegenereerd, richtte ze zich tot Jack. Er was geen woord dat ze – zonder erbij stil te staan – kon uitspreken, omdat ze wist dat Aldwyn haar gesprekken afluisterde indien hij de situatie waarin ze zich bevond wantrouwde. Dit was zo’n tafereel. Hij had door dat ze loog en een act opzette in de hoop dat hij van hen afstand zou nemen. Achteraf gezien was het stompzinnig geweest om zo’n houding tegenover hem aan te nemen. Hij had meteen door wanneer ze niet helemaal eerlijk was, want hij kende haar te goed om in haar leugens te kunnen trappen.
Hij was niet langer meer in de eetruimte, - momenteel zat hij zijn tijd uit in zijn slaapkamer. Haar wijsvinger bracht ze naar haar oor, deze er nadien nadrukkelijk op neergelegd om Jack duidelijk te maken dat ze mogelijkerwijs worden afgeluisterd. Er wederkeerde geen verstomming in zijn gelaat, waardoor ze automatisch assumeerde dat eventuele verduidelijking van de situatie vergeefs was. Hij begreep waar het handgebaar voor stond.
‘’Right, I’m sorry for all of this.’’
Adoria schraapte haar keel, waarna ze hem wederom wenkte eens ze de woonkamer binnenstapte. ‘’I hope you don’t mind the fact that we’re leaving later than foreseen. I didn’t expect him to be this early,’’ murmelde ze. Er heerste een kalmte in haar stem, maar vanbinnen was het een opeenstapeling van emoties die ieder de overhand wilde nemen. Berouw, schaamte en ontstemming voor het feit dat ze niet anders kon dan zijn identiteit te verbloemen voor haar eigen familielid en afkeer en verdriet voor het feit dat Aldwyn haar had doorzien.
Haar zomerjas nam ze van de staande kapstok weg. Ze wilde de tijd niet nemen om zich te ontdoen van de satijnen nachtjurk en zich vervolgens te bekleden met normale, dagelijkse kleren, - als ze Jack in de tussentijd honderden meters door het bos kon escorteren. De tussenruimte tussen hem en Aldwyn wilde ze immers zo veel en zo snel mogelijk vergroten. Hij had al door dat hij niet echt Theodore heette en dat hij iets weghad van zijn vervlogen rivalen. Zijn van nature ietwat nonchalante uitstraling en zijn gezichtsstructuur zouden hem mogelijkerwijs hebben verraden.
Niet wachtend op antwoord, bekleedde ze zich met het textiel en opende ze de voordeur. Adoria nam niet aan dat hij haar haast in het vertrek begreep, maar wel dat hij zou gehoorzamen als ze daar emfatisch om vroeg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hun handgreep verging weer in een kwestie van secondes. Haar broer straalde geen vijandigheid uit, dat wat hij enigszins verwachtte nadat hij hun woordspel op had gepakt, maar het duurde niet lang voor het dan toch ergens zichtbaar werd. Wantrouwigheid dacht Jack te spotten in de wijze waarop hij naar hem keek. Zijn wenkbrauwen waren opgetrokken en het was alsof Adoria's broer hem voor geen moment uit het oog verloor, hem aangestaard met een aanleiding die hij nog niet uit had kunnen vogelen. Hij hief ook een wenkbrauw op. Wat was er aan de hand?
Wanneer zijn stem het mysterie wat ontrafelde, was er een golf van schok die door hem heen ging. Het laatste wat hij gebruiken kon was de herkenning van een vampier. Wat als hij wist dat hij een vampierjager was? Wat zou er dan met hem gebeuren? Hij droeg geen wapens met zich mee, had geen verbena ingenomen vanochtend en was in de minderheid. Daarnaast, zou Adoria aan zijn zijde staan wanneer haar broer hem daadwerkelijk identificeerde als vampierjager? Ze had haar eigen dekking om over in te moeten zitten.
Vragend zocht hij voor even naar haar ogen. Zij wist eerder wat ze ermee moest dan dat hij dat wist, er gelijk op in gegaan om een kleine discussie van start te laten gaan. Hij was haar dankbaar. Voor nu ging de aandacht van hem af en was het alsof Aldwyn's aandacht opgeslokt werd door het gedrag van zijn zus, in plaats van hem.
Haar broer verliet niet veel later de kamer, om hen alleen te laten. Het teken van Adoria had hem gelijk de mond gesnoerd. Het was beter als hij zijn mond hield en eerst al zijn uitspraken goed doordacht, zeker nu Aldwyn meeluisteren kon.
Hij volgde haar naar de woonkamer, gezien hoe ze hem wenkte om haar te vergezellen. "It's okay, don't worry about it." Zijn jas haalde hij evenzeer van de kapstok en trok deze zwijgzaam aan. De afgelopen 24 uur waren al anders gelopen dan hij had verwacht, dus hij kon niet zeggen dat het hem verraste om ook het einde van hun ontmoeting anders te zien aflopen dan hij voor zich had gezien. Daarnaast hadden ze er beide geen macht over gehad om het anders te maken.
En dus volgde hij haar naar buiten, zijn blikken gaande langs de bloeiende planten en bomen indien ze zich een weg baanden van haar huis af.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
TIJDSPRONG;

De bar was een laag vertrek, opgetrokken uit oude planken die door de warmte donker waren geworden. Het hout zag eruit alsof het afkomstig was van de romp van een gestrand schip, bedolven onder rooskleurige familiefoto’s van vermoedelijk de eigenaar. Het was inmiddels negen uur ’s avonds en de gasten stroomden binnen. Het waren allen inwoners van Mystic Falls, maar de gestaltes kende ze te vaag om een uitwisseling van woorden tot een vloeiend gesprek met één van hen op te kunnen bouwen. Nee, ze was ook niet echt in de stemming om überhaupt iets van zich te laten horen. Stilzwijgend zat ze voor de toog en sloeg ze gade hoe Frank de wensen van luidruchtige mannen vervulde.
Hoewel ze afgelopen week de lakens nog deelde met een vampierjager, hield ze zich momenteel schuil in een benauwde taveerne als gevolg van de dreigementen en merkwaardige taferelen die op hun beurt na de seks volgden. Het was pijnlijk om te zien, laat staan om het zelf mee te maken, hoe amusement en hartstocht ineens iemands drijfveren waren om het leven van zijn ‘rivaal’ te vergooien.
Geïntendeerd op de inhoud bracht ze het glas naar haar lippen, maar haar intenties vervielen eens ze Jack in het vizier kreeg. Hij liep binnen, waarna hij om zich heen keek. Hij zocht haar gedaante op.
Adoria hield zich gedeisd. Geen arm stak ze uit om hem naar zich toe te trekken, - en toen hij haar had gevonden en de plek naast haar had ingenomen, begroette ze hem evenmin. Haar humeurigheid vloerde de beleefdheid die ze altijd bij zich droeg.
Enkele slokken wijn nam ze tot zich voordat ze zich wendde tot Jack. ‘’He threatened me. I presume he and Seth knows about our one night stand,’’ murmelde ze, ‘’- and I presume you knew all along that they knew, but yet you didn’t care to tell me about it.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De deuren naar de bar had hij ongemoeid geopend. Het pand binnenwandelen verging hem niet zonder om zich heen te zoeken naar de verschijning van Adoria, het publiek doorspittend op zoek naar een teken van haar komst. Het was geen avond zoals hij zich deze voor had gesteld. Liever had hij de bar bezocht met een andere reden, maar de toon van haar sms had hem gealarmeerd dat er meer aan de hand was. Meer dan ze met de bondige tekst had willen overbrengen. Ze wilde afspreken en wel deze avond, op een drukbezochte locatie in plaats van de plek waar ze normaliter privacy zochten. Daarnaast had hij al zo'n gevoel dat haar humeur geheel anders was dan de laatste keer dat ze elkaar gezien hadden.
Toen haar blik eenmaal op hem viel, zag hij dan ook geen gewoonlijke glimlach verschijnen. Geen enigszins vriendelijke glinstering was in haar ogen te vinden. Hij moest de stoel tegenover haar innemen zonder enige begroeting te ontvangen, dat wat hem ontsteld liet voelen over de oorzaak. Wat was er aan de hand?
"Hey." Zijn mondhoeken trokken zoals doorgaans op, maar het was geen glimlach wat hij haar toonde; eerder een ongemakkelijke poging tot. De paar slokken die ze van haar wijnglas nam bekeek hij peinzend. "What's going on?"
Op een antwoord hoefde hij niet lang te wachten. Ze antwoordde direct, geen pauze om te zwijgen ingelast om door te geven wat ze wilde, hoe schokkend het ook voor hem was om het te horen. Hij had geen idee gehad van wat zich af had gespeeld in haar omgeving de paar dagen nadat hij haar voor het laatst gezien had.
Hij keek haar aan, zijn stomverbaasde gelaatsexpressie duidelijk geworden nadat ze uitgesproken had. "What do you mean, Kieran threatened you?" Tientallen vragen stapelden zich in hem op. Ze uitspreken werd hem alleen voor even moeilijk gemaakt door de komst van een medewerker van de bar, die een bestelling opnemen wilde. Wat afwezig bestelde hij een glas whisky en wendde zich snel weer van de jongen af, zodra hij weer wegliep.
Zijn onderarm steunde op het hout van de tafel. Hij boog lichtelijk voorover, overgenomen door het mengsel van onduidelijke gevoelens dat in hem begon te ontstaan. "Wait.. you think I told them?" vroeg hij haar. "You think I did this?" Vol ongeloof schudde hij zijn hoofd.
Waarom zou hij zijn vrienden inlichten over hun one night stand? Hij was even goed op de hoogte van het gevaar als dat zij was. Daar had hij de afgelopen dagen meer dan goed over na kunnen denken, nu hij weer nuchter terug was in de normale loop van zijn dagen. Waarom zou hij het riskeren om zijn vrienden alles te vertellen en zichzelf, evenzeer haar, in een kwetsbare positie te zetten? Hij kon er niet blindelings vanuit gaan dat Kieran noch Seth goedkeuren zou wat hij had gedaan, en hem zouden sparen als het erom aankwam. Immers had hij een code verbroken die nog niemand ooit had overschreden.
"Of course I didn't tell them. Why would I do that? So I could sit back and wait for them to call the executive, or a legion to kill you and your brother?" Het was simpelweg ongelofelijk voor hem dat ze dat van hem had gedacht.
Het glas met de drank werd voor hem neergezet, dat wat hij voor even in lichte frustratie naar zijn lippen bracht om zijn onrust te stillen. In een korte bui van zwijgzaamheid zag hij de werknemer weer uit zijn blikveld verdwijnen.

"If it ever reaches the board, they'd put me in a grave."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij schoot meteen in de verdediging en terecht. Hij was niet schuldig aan de openbaring van hun bezigheid, anders had Adoria wel een verstoord hartritme opgemerkt, - maar als hij het niet was, wie of wat was het dan wel? Die ochtend was hij zeker niet naar huis gegaan met nalatige, overgebleven sporen van hun liefdesdaad.
Vol ongeloof schudde ze haar hoofd. Het klopte gewoonweg niet.
Murmelend luisterde ze verder naar wat hij haar te zeggen had. "Of course I didn't tell them. Why would I do that? So I could sit back and wait for them to call the executive, or a legion to kill you and your brother?" klonk het luid en duidelijk; een uitspraak die haar terstond uit haar afwezige toestand haalde.
Adoria legde het glas onachtzaam weer neer op de toog.
‘’Don’t wait for them to call an executive to eliminate Aldwyn and me. No, you don’t have to wait, because I have this strange feeling that Kieran already enlightened your father on our situation. He betrayed you, I know he did. After all, that’s what friends are for.’’ Haar gespot en de ironie die in haar gelaatsexpressies terugkeerde, waren twee eigenaardigheden die uit een nogal onverwachte hoek kwamen. Sarcasme droeg ze weleens bij zich, maar bewuste spot absoluut niet. Haar houding op dit ogenblik liet de invloed van alcohol duidelijk naar vorenkomen. Niet alleen leken haar sombere gevoelens te zijn aangedikt, - ook haar gedachtegang was bedolven onder het voortgekomen pessimisme en brutaliteit.
Haar gedachtes dwaalden af naar de man die haar dagelijks opzocht in de bebossing.In het daglicht was hij absent, in het maanlicht aanwezig. Hij slenterde door haar omgeving, sloeg gade hoe de bladeren van de bomen op het ritme van de passerende, zomerse windvlagen dansten en hoorde toe hoe dierlijke creaturen van de nacht ontwaakten en het bos doorzochten. Hij was een redelijk nutteloos geval, dat de reden niet eens leek te weten die hem ertoe had aangezet om haar terrein te betreden en te bewandelen alsof het geheel de zijne was.
Bij gelegenheid bezichtigde hij haar huis en zocht hij naar haar gedaante in de woonkamer. Hij staarde wanneer hij veronderstelde dat de ingezetene hem niet kon zien, - maar ook wanneer hij wel in haar verschiet geraakte en haar blik de zijne kruiste, bleef hij ter sluik naar binnen kijken. Hij had geen greintje bescheidenheid in zich. Als een lomp, stompzinnig wezen verdomde hij het om zich tot iets anders te wenden.
Adoria verafschuwde het feit dat zijn identiteit en mede het doel van het heimelijk opereren voor haar onbekend was. Hij deed haar niets, maar hij maakte wel inbreuk op haar bewegingsvrijheid en hij droeg iets autoritairs met zich mee. Zijn façade was uit steen gehouwen; te allen tijde bracht hij diezelfde starre blik met zich mee. Hij beangstigde haar.
Haar vingers speelden wat met het wijnglas. Nervositeit, angst en onstuimigheid hoopten in elkaar op en deze ongeorganiseerde mengeling van grauwe gevoelens stond op het punt om los te breken.
‘’There’s this man hidden in the woods, - lurking at me in the dark as if he’s some vicious lunatic. Well, I’m damn sure he isn’t just some random pig that uglifies itself with its indulgence when it comes to jerking itself off, while watching me sauntering through the house,’’ bracht ze tergend uit.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De wijze waarop ze Kieran beschuldigde, maakte dat hij moeite moest doen om zijn mond niet open te laten vallen. Dat ze niet goed gestemd was, was iets wat hij allang op had gepikt sinds hij zijn intrede had gedaan in de bar. Hij had alleen niet verwacht dat ze het ook daadwerkelijk zo op hem of zijn vriend af zou reageren. Want wie vertelde haar dat Kieran zijn vader had ingelicht? Hij had zijn vader al dagen niet meer gezien.
Wat ijzig staarde hij naar zijn glas. "Just because he threatened you, doesn't mean he did whatever you think he did," kaatste hij wat geïrriteerd terug. "Besides, I didn't come here, just to get attacked by your angriness. You don't know what he did or didn't do, because if you did, you hadn't texted me to tell me all of this."
Waar haar oordeel vandaan kwam was voor hem meer dan logisch. Wat hij niet begreep, is waarom ze vooroordelen maakte en zo af ging op haar instinct, terwijl het bewijs hen ontbrak. Hij kon niet naar Kieran toestappen met het verwijt dat hij zijn vader had ingelicht, als hij niet eens meer aanwezig in de stad leek te zijn. Het zou het alleen maar erger maken. "Let's not jump to conclusions here." Hij nam wederom een slok van de whisky en keek van haar weg. "I haven't seen my father in days."
Het laatste waar hij zin in had was een hevige discussie in het midden van een café, makend dat hij haar blik ontweek. Doch trok ze zijn ogen direct terug naar de zijne zodra haar waarnemingen tot hem doordrongen. De komst van een vreemde silhouet in de nacht, staande buiten haar huis, deed een rilling over zijn rug glijden. Ze wist niet wie het was. Waarschijnlijk had ze niet eens het uiterlijk van de vreemdeling gezien, maar een voorgevoel deed hem haar theorie toch weer herzien. Het gevoel dat zijn vader nog altijd rondzwierf begon weer terug te treden.
I can't believe this," murmelde hij gefrustreerd. Uit frustratie goot hij de rest van zijn glas in een handomdraai naar binnen, zijn blik verhard door dat wat door zijn hoofd begon te galmen. Was zijn vader dan al die tijd nog in Mystic Falls geweest?

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
"Just because he threatened you, doesn't mean he did whatever you think he did," kaatste hij wat geïrriteerd terug. "Besides, I didn't come here, just to get attacked by your angriness. You don't know what he did or didn't do, because if you did, you hadn't texted me to tell me all of this."
Ontstemd wierp ze hem een blik toe. ‘’I’m sorry. Did I just hear you defending the man who has threatened to eliminate me from this cruel world for having spent one drunken night with you?’’
Adoria rolde haar ogen. Het viel te doorzien waar zijn tegenbeweging vandaan kwam, - waarom hij juist voor Kieran opkwam en niet meeging in haar kwaadsprekende zeggen. Hij was al jarenlang een intimus van Jack; hij deelde zelfs het huis met hem, dus het was nogal wiedes dat zijn naïviteit een rol in de conversatie begon te spelen. Jack vertrouwde erop dat Kieran hen niet zomaar had overgeleverd aan een emotieloze sadist, die zijn naam en het voorschrift kennelijk hoger plaatsten dan zijn eigen zoon. God, ze was in een veel grotere chaos beland dan ze had verwacht.
Het alcohol resorbeerde ze. ‘’I attack you with facts, not angriness,’’ mompelde ze eens het wijnglas weer de toog reikte. In de korte stilde die nadien volgde, seinde ze de barman. Hij kwam verstomd, maar vrijwel meteen naar haar toegelopen. Het verbaasde hem nogal dat ze hem zo vaak bijeenriep in zo’n korte tijd. Dit was alweer de vierde keer in minder dan een uur en voor een jongedame achtte hij die hoeveelheid als best wel veel.
‘’Still ordering the same?’’
‘’Still ordering the same.’’
Hij knikte, waarna hij het glas van haar wegnam en dit terstond bijvulde. ‘’I can't believe this.’’
Ontgoocheld in weerwil van de onmiskenbare feiten verviel hij tot afwezig stilzwijgen. Het glas dronk hij in één teug leeg en ietwat lauw richtte hij zich tot de houten gewelfboog waar hij zijn verloren medicatiemiddel in handen had. Adoria veronderstelde dat hij zich trapsgewijs de aanwezigheid van zijn vader in zijn woonomgeving begon te realiseren. Wellicht was hij zelfs degene die haar dagelijks opzocht in het bos.
‘’I thought so,’’ bracht ze binnensmonds uit. ‘’Kieran brought up your father when he was threatening me. Now, why would he do that if your father isn’t in town? It’s damn obvious that your father has been informed by Kieran and that he’s now on his way to kill me first. We’re diseased, Jack.’’

‘’Now doth it come to pass that ignorance itself becometh fragile,
and breaketh open, like a grave that breaketh open,
and can no longer hold its dead,’’ Friedrich Nietzsche, Thus Spake Zarathustra
x
{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You just heard me telling you that Kieran doesn't neccessarily had to be the one who told my father." Het kwam er meer mompelend uit dan dat hij het werkelijk tegenover haar uitsprak met zekerheid, maar wat moest hij dan? Hij kon niet zomaar zijn vriend voor het blok zetten door een oordeel dat ze te snel geschiedt hadden. Dat ging tegen alles in waar hij in geloofde. Want wat als Kieran het niet was geweest? Wat als het zijn vader was die hem gewoonweg gevolgd had, om hem zo vanzelf in een valkuil te zien vallen? Het was niet dat hij dat nooit eerder had gedaan.
Een zucht liet hij over zijn lippen rollen. Haar bui stond hem allesbehalve aan en maakte hem gestrest, nu hij op zijn tenen moest lopen om haar ervan te weerhouden uit te barsten. Het feit dat ze het ontkende vergrootte dit gevoel slechts. Ze was geërgerd, dat was wel het eerste waarvan hij zeker was als het ging om dat wat er door zijn hoofd spookte, en dat ze weigerde het toe te geven bevestigde het alsnog. "Please, don't you hear yourself talking?" bracht hij uit voor hij er erg in had. "I'm not the enemy here, for Christ's sake." Vermengd in ergernis keek hij toe hoe ze zichzelf een nieuw glas wijn bestelde, de situatie des te meer aan zijn concentratie voelen trekken. Hij voelde zich niet langer op zijn gemak.
Wellicht dat het denken aan zijn vader's aanwezigheid dit nog meer aanwakkerde. Nu hij het weten had dat de man misschien wel sinds zijn laatste bezoek nog altijd de wegen van Mystic Falls had bewandeld, maakte hem nerveus. Denis bleef nooit tenzij hij een reden had om te blijven; een bezoek was altijd doordacht.
Hij staarde naar het lege glas in zijn hand. "Should've known that the sucker would stick around." Met elk woord drong zijn kilte meer tot hem door, waarmee de toon met elke deel kouder leek te worden. Het vuur van haat voor zijn vader brandde nog altijd in hem. Er bleek niks minder waar te zijn van zijn voornemen dat het verhuizen dat van hem wegnemen zou, hoe graag hij het ook had gewild. Het bleef hem nog altijd achtervolgen.
"What did he say about my father?" mompelde hij tegen haar. "Did he mention that he was still here? What his whereabouts are? Anything about the priest?" Zijn verwachtingen vertelden hem dat Kieran niks hiervan uit had gebracht, maar hij moest het vragen. Voor het geval dat hij zijn mond voorbij had gepraat en ze Dmitri weer op het spoor konden komen, of op zijn minst wisten tegen wie ze het opnamen. Dat Adoria in gevaar was, betekende niet dat zijn vader zijn vizier niet ook op hem had gezet.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het wijnglas trok ze naar zich toe eens ze zich weer gewend had tot de geëtaleerde drankflessen voor haar. Adoria nam geen notitie van de ergernissen die hij momenteel had wanneer het op haar gedrag aankwam. Haar uitspraken waren ontactisch en ietwat ignorant, dat zeker, maar hij irriteerde haar eveneens met zijn naïviteit en het gebrek aan ontferming. Dit was zeker niet een avond die ze met genot erdoor joeg.
Hij verlangde ineens naar antwoorden, stelde vragen die zij echter niet kon beantwoorden.
‘’He didn’t mention anything about the priest and his whereabouts. He menaced me and then he left,’’ bracht ze ongelogen uit. Hun gesprek was kort, maar krachtig. In twee minuten tijd had hij zijn begeerte onomwonden naar voren gebracht. Hij wilde haar weghebben en wel nu. ‘’He said and I quote; if you don’t leave town, his father will kill you. I think the message has been out there loud and clear for quite some time now.’’
Haar aandacht voor Jack vervloog en wederom dacht ze aan de man die haar bespiedde. Wanneer het maanlicht op hem viel en hij zichtbaar werd, bestudeerde ze zijn uiterlijk alsof het er één was die haar alsmaar fascineerde. Hij had iets weg van Jack. Dezelfde nonchalante uitstraling droeg hij bij op zijn gezicht en de nuances aangaande het hoofdhaar waren in feite identiek aan elkaar; bruin dat neigde de donkerkleurige kant op te gaan. Bovendien dekte hij net zoals Jack zijn lichaam af in simpele, grauw uitziende kleren. Het bos bewandelen in kleur deed hij niet.
Adoria zou haast zeggen dat de man een verouderde kopie was van Jack. Hij miste de moedervlekken in het gelaat en de nek om er echt zeker van te zijn dat hij een bloedverwante was van degene die op het ogenblik naast haar zat.
Haar chagrijnige gemoedsgesteldheid dreef langzaamaan weg. Weifelend staarde ze voor zich uit en liet ze haar nagels om de seconde op het hout neerkomen. Het voortkomende geluid ging ten onder in het geschreeuw en gelach van de mannen en vrouwen naast hen.
‘’He’s dressed up as a gang member. Black clothes, a water repellent jacket .. He doesn’t wear sneakers, - not that I can tell. I presume he wears hiking boots that have a kind of brownish undertone. Do you know who this man is?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geen locatie was haar meegegeven. Kieran had het klaarblijkelijk simpel gehouden met een dreigement die de waarheid betrof rondom zijn vader, maar niets anders weergaf om ze vooruit te helpen. Het mocht een raadsel zijn waar zijn vader zich op het moment bevond. Mogelijk nog in een verlaten pand in Mystic Falls, of inmiddels al onderweg naar de community om de priester en het bestuur in te lichten. Zijn hoop lag hoe dan ook bij het eerste.
Hij liet zijn ellebogen op de tafel zakken en wreef met zijn handen over zijn gezicht, voelend hoe het malen van zijn gedachten weer terugkeerde. De beschrijving werd tientallen malen herhaald in zijn hoofd. Het was al te duidelijk dat wat ze verwoordde, een plaatje was dat paste bij zijn vader, maar hij kon het niet loslaten. Alsof hij uit complete paniek zocht naar een teken in haar woorden dat aan kon geven dat het niet Dmitri was waar ze over sprak. Hij had er alles voor gedaan om die ene aanwijzing te vinden.
Maar realiteit schoot weer bij hem terug naar binnen. Het moest zijn vader zijn. Dat kon niet anders, nadat Kieran hem nadrukkelijk genoemd had en er een gedaante van een man sindsdien bij haar huis te vinden was. De uitleg van zijn verdere uiterlijk linkte slechts des te meer aan diegene die hij ten alle tijde vermijden wilde. "That's him," verbrak hij al mompelend de stilte. "There's no reason another person would look you up like some kind of predator. There's no other person that works like that. That's his way." Het was de methode waar zijn vader zich na zijn grootvader, mee omhoog had gewerkt. Hij wachtte op het goede moment om zijn impuls los te laten en zijn eerste aanval de laatste te laten zijn. Het was hém.
"How were the locks in your house?" Hij keek weer op, om haar peinzende blik te kruisen. "Were there any signs of broken entry? Or a window that was open, one you came across and thought you had closed?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’I don’t know. I didn’t pay attention to the locks, but I didn’t hear him breaking into my house,’’ murmelde ze. Nadien realiseerde ze zich hoe onwetend en naïef het van haar wel niet was om de sloten niet na te gaan. Adoria was op de hoogte van haar belager en doch veranderde er niets in haar patroon, dat met name betrekking had op hij die haar al dagenlang op een afstand heeft aangestaard. Waarom?
Nogmaals strekte ze de hand uit naar haar wijn-glas.
‘’All of this, the mess we created, is scaring the wilted flowers out of me. I don’t know how to fight when someone tries to murder me. Hell, I don’t even know how to use a gun! He could kill me within seconds,’’ vertelde ze hem. Haar stem verhief ze naarmate ze steeds meer opbiechtte, maar aan deze verhoging kwam snel een einde eens ze inzag dat hij en zij niet de enige twee figuren waren in de taveerne.
Uit schaamte wreef ze kortstondig in haar gezicht, voordat ze zich wendde tot Jack. ‘’And what about you? What will he do to you when I’m dead? Will he torment you to death, just because you did something temerarious when you were intoxicated?’’
De deceptie begon langzaamaan toe te nemen. Hoe meer ze over hun verijdelde situatie nadacht, hoe ontstemder en bevreesder ze raakte. Het gedaante in het bos wilde hen uit de wegruimen, juist, - maar voor Adoria was hij slechts een vreemdeling, die een overdreven voorliefde had voor het willen wreken van zijn omgebrachte teerbeminde. Hij was een weidman die haar toch wel zou hebben opgejaagd en nadien om het leven zou hebben gebracht eens hij haar aard had doorzien.
- voor Jack was hij regelrecht zijn vader, die eropuit was om niet alleen zijn beminnaar te belagen en te elimineren, maar ook om hem bruut af te slachten opdat hij de regels had overschreven. Hij kwijnde hun naam en hun daarmee gepaard gaande positie in het samengestelde register van onmens-jagers. Jack was een aantasting van hun normen en waarden. Hij deelde immers het bed met een individu van een soort dat hij al veel eerder had moeten omleggen, - maar moest hij daarvoor het tijdelijke met het eeuwige verwisselen? Dit had iedereen kunnen gebeuren. Hij was een fout begaan en hij kreeg niet eens de tijd om deze recht te zetten dan wel uit te leggen. Zijn lot was al bepaald.
Geagiteerd bleef ze haar onrustige bewegingen voortzetten; het getik van haar nagels op de toog en het zo nu en dan heen en weer bewegen van haar bovenlichaam. Adoria was in feite al ontzield. Hij wist wie en wat ze was en waar en wellicht zelfs hoe ze woonde. Haar identiteit in hun gemeenschap was onthuld, daar was geen ontkomen aan. Indien hij haar niet elimineerde, zou een andere ongenaakbare soeverein dat wel voor hem doen. Voor Jack lag dit heel anders. De sterke wil van zijn vader om hem van zijn zonden te ontdoen, hoefde niet per se in uitvoer te worden gebracht. Onwaarheden over hun nacht zouden hem op andere gedachten kunnen brengen.
Ietwat impulsief verbrak ze de stilte door verslag uit te brengen van hetgeen waar ze zojuist over speculeerde. ‘’Or tell him I forced you, - that I threatened to hurt you if you didn’t do as I said, and that you adhered to me because, at that time, the embracement of prostration and intoxication completely dominated your willingness to fight. There’s no evidence that could prove this scene wrong. He’ll have to believe you.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De laatste fase van zijn vader's aanval was nog niet aangebroken geweest. Anders had hij wel met geweld zichzelf een ingang tot haar huis verschaft. Dan was een van haar sloten wel gebroken geweest, of had een raam wagenwijd open gestaan om de wind van buiten door de kamers te laten waaien. Het bleek hen dan toch een beetje mee te zitten.
Haar angst nam echter zijn aandacht over, gehoord hoe de tonen in haar woorden steeds meer met bangheid en paniek weer werden gegeven. In een poging een beetje te bemoedigen keek hij haar aan. "Don't you forget your strength now. You are supernatural," mompelde hij zacht sussend. "Just because we have the weapons, doesn't mean it's an easy fight." Het voelde vreemd om een vampier te troosten over de kracht van een vampierjager. Waarom hij het precies deed, was voor hem onduidelijk, maar hij kon zich niet tegenhouden om dit te doen. Het was voor de eerste keer in lange tijd dat hij de drang had om iemand emotioneel te moeten ondersteunen.
Ze had ondanks alles wel een punt gehad. Hij wist evenmin wat zijn vader hem aan zou doen. Of hij in staat was om hem recht in zijn ogen te kijken en hem te vermoorden, of dat hij een straf erger als de dood krijgen zou. Er was nog nooit op deze wijze verraad gepleegd. Geen andere zaken in het verleden konden hem voorbereiden op dat wat hem te wachten stond, als zijn vader hem kwam halen. "I don't know." Een zucht verstreek nogmaals zijn lippen. "He hasn't earned his title without blood. He's capable of a lot." Het enige voordeel wat hij had, was dat de priester nog niet in Mystic Falls leek te zijn gearriveerd. Maar het was de vraag of dat nog komen zou.
Stilzwijgend liet hij zijn pupillen naar het lege glas gaan. Hij neigde naar meer drank om zijn spanning een beetje los te kunnen laten, en hem van de werkelijkheid weg te laten voeren. Het was alsof hij weer in dezelfde staat als een paar jaar geleden was beland. Een gevoel van afkeer bekroop hem, indien hij het glas traag van zich wegschoof. Hij richtte zich weer op Adoria en poogde te vergeten dat hij maar al te graag de barman had willen wenken, om hem weer van nieuwe whisky te voorzien.
"It's a good plan, but I doubt that it'll work..," verwoordde hij met tegenzin na een tijdje nadenken. "Just like the rest, I take vervain, so you can't tell him that you compelled me. And if you forced me-" Hij viel stil. Wat zou dat dan betekenen? Als ze de tijd nam om met zijn vader te praten, zou ze nog geen woord uit kunnen spreken voor een staak door haar hart werd gedreven. Het zou haar niet redden en hem daardoor ook niet. "It wouldn't save you from death and neither me from what's waiting. Forced or not, I'll still be the sinner to the entire community. They can't let something like this slide."
Hij beet op zijn lip. "I think the only option we got, is to run."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij klonk heel bedaard, alsof hij was omwonden door een kalme sereniteit die ten nimmer kon worden verstoord door onaangenaamheden. Hij was vervallen tot stilzwijgen, omdat haar uitspraken hem ontegenzeggelijk tot nadenken zetten. Hij werd niet overrompeld door een plotselinge angst zoals bij haar wel het geval was. Weifelend tuurde hij naar beneden, terwijl hij in de tussentijd het glas van zich afschoof.
"I think the only option we got, is to run," bracht hij zacht uit.
Stil was ze. De benen nemen, - het is een kwade wind die niemand voordeel brengt. Het dagenlange wegtrekken was slechts een uitstel van executie. Jagers waren immers getraind om hun aas net zo lang op te sporten totdat ze het hadden gevonden en gedood, dus het stond al vast dat hij en zij niet aan de greterige handen van zijn vader ontkwamen. Hij zou hen op de een of andere manier toch wel weten te vinden.
En wat betreft haar broer, - Adoria zou hem enkel dichter bij haar waarheid brengen indien ze haar huis zonder pardon aan haar lot overliet. Hij zou hoe dan ook het tafereel wantrouwen, wat maakte dat zijn neigingen aangaande het binnentreden en bekijken van het woongelegenheid juist meer op de voorgrond zouden treden. Dan zou hij nadien ook weten dat ze het huis in feite deelde met een andere bloedzuiger.
Adoria kon het huis verbranden wanneer ze op het punt stond om weg te lopen van thuis, maar ze betwijfelde of die vernietiging de moeite wel waard zou zijn. Al hun erfgoed zou tenietgaan. Kostbare juwelen, boeken, portretschilderijen en moderne, overdreven strijdmiddelen zouden verenen met de hitte van het vuur. Weggesmolten flarden van woon- dan wel decoratiestukken, die eerder jarenlang nog werden bemind door hun eigenaars, zouden zodoende traagzaam wegdrijven naar inferno. De enige zonzijde was de aangehouden geheimenis van Aldwyn’s bestaan voor de vampierjagers, verder waren ze alles kwijt wat ze in de loop der jaren bij elkaar hadden verzameld. Het was of dat of het opbiechten van de waarheid.
Somber staarde ze voor zich uit. Als ze hier bleef, zou ze zich sowieso binnen een week dood terugvinden in het bos. Wegrennen was dan een betere optie, ook al zou het slechts een kortstondige uitvlucht van de dood zijn. In die tijd kon ze nog de laatste dingen bekijken en doen die ze altijd al had willen zien en meemaken, - maar wilde ze wel alleen weg? Nee, dat nooit.
De brok in haar keel slikte ze weg. ‘’Separated?’’ Adoria richtte zich langzaam tot hem. ‘’I don’t want to sound eager, but it’s just .. I’m not much of a lone wolf,’’ murmelde ze. ‘’Do you blame me for all of this?’’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld