Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Raiden:

Een scherpe smaak golfde door zijn mond. Hij hield ervan, van het sterke dat de drank met zich meebracht wanneer hij hier aan toe gaf. Van het losse gevoel waarmee hij na elke slok meer van beleven kon. Het maakte hem vrolijker, blijer dan hij zijn kon zonder te leven voor dit soort plezier, vreemd genoeg. De laatste keer dat Raiden zich redelijk prettig had gevoeld op nuchtere basis was niet langer weer te vinden in zijn hoofd, als een weggevaagde herinnering die zich gewoonweg geblokkeerd had uit angst dat het hem terug zou trekken uit een dal waar hij niet uit ontsnappen wilde.
De fles haalde hij van zijn mond weg, de dampende sigaret teruggebracht bij zijn lippen waarna een hijs na secondenlang inhouden, ontsnapte. "C'mon Lowry, you too scared?" Grijnzend keek hij op naar de boksring, de jongen tegenover Sterling opgezocht die nog zat te zwoegen om haar bij te houden. Hij kende Brace genoeg om te weten dat hij niet van inhouden wist, maar waarom hij zich als een zwakkeling vertoonde bij een van de meiden, vond hij grappig genoeg om er even zijn aandacht bij te laten vallen. In zekere zin was hij blij dat hij Mia zag weglopen naar het kantoor. Het maakte het makkelijker voor hem om zijn denken bij de realiteit te zetten, in plaats van dat hij de confrontatie aan moest gaan met haar en deze voor eeuwig voort zou duren, zonder dat beide er een woord over uit zouden spreken. Nu hij afleiding had, ging het een stuk beter voor hem om haar uit zijn hoofd te zetten.
Sterling was er al van op de hoogte dat hij uitdagingen nooit uit de weg ging, bleek zodra ze het sparren met Brace stopte. Haar opmerkingen vertelden genoeg over de humor die ze eruit putte hoe hij tegen haar terug gesproken had. Ze vond het maar al te grappig dat hij leek te geven om Mia, afgezien van het feit dat ze niet van hun geschiedenis afwist; het gelach negeerde hij daarbij maar alsof hij er niets van mee had gekregen. "Aah.. too bad." Uitdagend haalde hij een wenkbrauw op. "Mister I fancy the rich girl ain't got no wodka left." Zijn handen hief hij omhoog, zijn schouders wat ongeboeid opgehaald met een blik vol onschuld in zijn ogen. Zijn gegrijns, echter, waarmee hij de lege fles op de grond liet vallen verried dat hij meer entertainment haalde uit haar grappen dan dat hij zich aangevallen voelde. De kans om met haar te vechten pakte hij daarom ook met beide handen aan.
"Oh, you gon' get it now," vertelde hij haar. De sigaret dumpte hij op de grond, zijn bandages in een sneltempo om zijn polsen en handen gewikkeld om geen tijd te rekken. Binnen een stuk of tien seconden stapte hij in de ring in en wel met dezelfde, plagerige grijns als ervoor. "Don't get too afraid, miss power puff. You know I won't bite." Zijn handpalmen wreef hij ruw tegen elkaar aan. "With a bit of luck, you might win some of your booze back."

Brandon:

Gescheld was klaarblijkelijk hetgeen wat het eerst in haar opkwam toen ze terugkeerde uit een trip naar dromenland. Geen excuses kon ze over haar hart verkrijgen, geen enkele reden werd tegenover hem verduidelijkt over haar ongelooflijk onbeleefde actie, en van haar respect was geen spoortje meer weer te zien. Boosheid vertaalde ze op haar gezicht, in haar ogen die ze woest op hem gericht had in een raas waar ze geen recht op had, of ook maar een beetje onschuldig was. Ze maakte hem tot een walgend man tegenover zijn vriendin enkel door te zien hoe ze dacht zich tegenover hem op te moeten stellen. Zijn vuist bleef vol trillingen intact. "Well, guess what. That's exactly what you deserve, as this mess you've become." Hij keek vol furie toe hoe ze de blaadjes van de grond wegpakte en uiteindelijk van de stoel opstond, denkende dat ze op hem neer kon kijken als een ongehoorzame kleuter. "You ungrateful bitch. After everything I've done for you, you still can't help but act like some useless child, a goddamn shrew. You-" Zijn vinger stak hij dreigend naar haar uit, steeds dichterbij gestapt tot ze voelen kon hoe zijn boze gehijg op haar huid bleef plakken. Zijn arm bracht hij ijzig koel terug naast zijn lichaam. Op haar kleine, tengere figuur keek hij neer met complete afkeer. "You are the most horrible decision of my life. I don't love you, no. Not anymore. Not while you're refusing to obey me, to even try to be a woman of mine and do what I need you to do. You are nothing more than a little whore, Mia." Haar gewicht tilde hij tegen de muur op zonder enige moeite hieraan te verbinden. Haar shirt voelde hij kraken onder zijn krachtige vingers, haar lichaam tegen de muur gedrukt waar geen uitweg meer te vinden was. "But you're gonna regret this. I swear to God, you will." Op liefde hoefde Mia niet te rekenen. Hij had geen verzachtende buien meer richting haar, niet nu ze het verkloot had. Met volle kracht liet hij het meisje op de grond vallen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

Sterling

Haar handen branden en enkele nieuwe plekjes begonnen te ontstaan. Ze wist dat dit nog vele malen erger zou worden als ze met Raiden zou sparren. Hij deed net iets meer zijn best tegen haar en dat kon ze waarderen. Ze wilde het nu eenmaal leren, al moest het op de harde manier. Ze keek op naar Raiden met een zucht. “What the fuck do you mean you got no wodka left” Ze kreunde geïrriteerd en zag hoe de fles ten val kwam op de grond. “How rude. I bring myself some good wodka and who drinks it all. It’s always you” Het verbaasde haar zeker niet meer dat Raiden haar drank op dronk. Ze had het namelijk kunnen verwachten als ze hem überhaupt aanbood om een slok te nemen van haar drank. Ze zou hoogstwaarschijnlijk hetzelfde bij hem hebben gedaan mocht hij drank mee genomen hadden. Ze konden beide niet zonder hun drank en dat zorgde er ook voor dat ze samen een goede band hadden. Ze respecteerde elkaar, veroordeelde elkaar niet. Het was gewoon fijn om zo’n iemand in je leven te hebben. Iemand die jouw keuzes begreep en jou hier niet op aankeek.
Haar ogen rolde zowat terug haar oogkassen in toen hij begon over de powerpuff girls. Lang verhaal kort. Sterling was vroeger een enorme fan en haar broer gaf haar deze bijnaam toen ze 8 was. Echter bleef de leuke bijnaam hangen en had Raiden deze gehoord toen ze samen waren met haar broer. Ze kon haar broer op het moment wel vervloeken maar dat zou hij later nog te horen krijgen. “For fuck sake, I’ll beat that power puff shit out of you right now” Ze liep naar het midden van de ring toe en kraakte al haar vingers één voor één waarna ze haar lippen likte. “Oh hell no, you are so getting me my booze back” Ze wilde net uithalen maar ze werd onderbroken door geschreeuw. Ze zuchtte geïrriteerd en keek op naar het kantoor waar overduidelijk het geluid vandaan kwam. Sinds de gordijnen omhoog waren konden ze deels genieten van de show. Ze zag hoe Mia tegen Brandon schreeuwde en niet veel later hoe Brandon tegen Mia schreeuwde. Wilde handgebaren van Brandon’s kant waren zichtbaar. Ze bleef het hele gebeuren volgen totdat het tweetal uit beeld verdween. “Well trouble in paradise, poor rich bitch” Ze gaf Raiden een klap tegen zijn arm aan en wachtte tot hij terug begon te vechten.

Mia

Zijn woorden raakte haar. Zijn woorden stampte haar nog meer de grond in. Ze kon niet geloven dat hij zulke dingen over haar kon zeggen. Elke keer dat hij tegen haar begon te snauwen werd ze steeds een kopje kleiner. Hij was zo intimiderend, het maakte haar angstig. Haar lichaam beefde, haar adem stokte en ze kroop zowat in elkaar op de grond. “You made me like this mess Brandon, don’t act all innocent now” Ze slikte en keek naar de grond. Wederom kon ze hem weer niet in de ogen kijken. Ze kon al raden hoe zijn blik nu was. Zijn ogen zouden vast zwart gekleurd zijn van woede en zijn aders zouden zowat zijn nek uit springen. Ze beet hard op haar lip en luisterde naar zijn woorden. Hoe was ze nu weer een ondankbare bitch. Ze pikte alles, fucking alles wat hij haar aandeed en dan was ze alsnog ondankbaar. Moest ze hem dan op haar knieën bedanken voor het geweldige leven dat hij haar zogenaamd had gegeven. Ja, hij had haar van straat geholpen maar hier bleef het ook bij.
Zijn adem brandde in haar nek. Haar ogen kneep ze dicht, alsof ze wachtte op iets wat komen ging. Misschien zou hij haar hier niks aan doen. Ze waren immers wel ergens waar ze gezien zouden kunnen worden. Echter voelde ze al snel hoe hij haar optilde en haar tegen de muur duwde. “If you don’t love me, why the fuck do you want me to stay at your house, why are you keeping me in your life. Let me fucking go. I hate you” Ze begon te huilen en probeerde hem een trap te geven. Ze vocht zo hard ze kon in zijn grip maar ze kon geen kant op. “Oh I am a whore? Whores actually like sex you know, I fucking hate it. You always rape me” Ze snikte harder en probeerde telkens weg te komen maar elke keer leek het alsof hij haar harder vast pakte. Haar lichaam werd zonder pardon op de grond gesmeten. Het leek net alsof ze een stuk vuilnis was, voor hem was ze dit vast en zeker ook. Ze greep naar haar zij die meteen pijn begon te doen. Ze kon gewoon niet veel meer hebben nu ze zo mager was geworden. Ze wreef over haar heup en snikte harder. Het zou haar niks verbazing als het een kneuzing was. “Well what are you going to do? kill me? Please fucking do so I don’t have to live with you any longer” Ze bleef op de grond liggen. Omhoog komen ging amper door de pijn en adem halen werd ook lastig. Het was zeker dat er iets met haar heup aan de hand was. Ze had enorm veel pijn bij het ademen en elke houding die ze aannam.

"Please end it, I can't do this anymore"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Raiden:

Geschikt voor deze wereld was niemand. Je leefde erin of je hoorde je erbuiten te houden, dat waren de ongeschreven wetten in de vechterswereld, zij die er toe behoorden waren er allang in opgegroeid of in beland door situaties waar ze niet langer naar terug konden. Wat Sterling en haar broer naar the Dungeon gebracht had was voor hem evenveel onbekend als dat de rest hier iets over weten kon, hetzelfde als dat hij zich altijd afvroeg waarom ze er gebleven waren. Het klopte niet met het plaatje. Alhoewel hij haar figuur zeker bewonderen kon en ze allesbehalve lelijk was, paste ze er ergens niet. Ze hoorde thuis op een andere plek. Maar buiten dat, ze kon aardig vechten en wellicht had het geld ze naar de plek van marteling gebracht, voor hoever hij weten kon.
Al teisterend bestudeerde hij haar van top tot teen. "You ain't a saint either, Sterling. What the hell happened to my weed last night?" Een vraag waar ze geen antwoord op geven hoefde. Bij het likken van zijn droge lippen had hij al in zijn hoofd gehad hoe zijzelf zich ook prima vermaakt had met zijn spul, of ze dit toe wilde geven of het compleet ontkennen zou. "You need me." Over haar bijnaam kon hij niet anders reageren dan zijn grijns weer toe te laten. In gezelschap van haar broer had ze haar irritaties al laten blijken, een van de redenen waarom hij het slechts gebruikte om haar ergernis weer op te wekken in gevallen dat hij het niet laten kon, zo ook nu ze haar vingers één voor één geërgerd liet knakken. Hijzelf kantelde zijn hoofd van links naar rechts, zijn houding veranderd tot hij wat lager stond en zijn romp ietwat voorover gebogen bleef. Zijn vuisten hield hij afwachtend voor zijn gezicht. "Can't wait."
Een enkele klap dacht hij te horen vanachter de zaal, een geluid zo immens en hard gaande tussen de muren door dat hun stemmen raspig klonken, schor. Onverbiddelijk ging geschreeuw langs hen allen. Velen keken op uit hun bezigheden, opgeschrokken van het plotselinge lawaai afkomstig van het kantoor dat verboden terrein vormde, anderen boeide het niet genoeg om ook maar langer dan een seconde te stoppen met trainen. Hijzelf verstijfde nogmaals. Meteen wendde hij zich tot de ruit, de half gesloten gordijnen waarachter een zicht schuilde waar hij geen andere dingen dan vage silhouetten waarnemen kon. Mia's stem bleef in zijn hoofd achter. Hoge, boze klanken die Raiden herkende, maar geen kans voor kreeg om ze tot uitspraken te vervormen. Voor hij kon volgen wat ze precies uitspraken werd er al een stoot tegen zijn arm uitgedeeld en werd hij gedwongen zijn belangstelling weer terug te verleggen naar Sterling. Hij zuchtte. "Is that all you got?" Onbehouwen stootte hij terug, een lege plek bij haar schouder gevonden om zijn vuist met kracht terecht te laten komen. "And I be thinkin' you're a power puff girl. Where the power at?"

Brandon:

Angst hoefde ze niet eens te verwoorden. Hij kon het voelen trekken door de kamer, rillend door haar lichaam dat als steenkoud op de grond achter werd gelaten voor de waarde die ze had. Hij kon de nervositeit nog raden die door haar ogen trekken zou, door haar prachtige, bruine ogen die hij met afkeer aankijken kon maar hier geen moeite meer toe deed. Ze verdiende zijn aandacht niet. Niet als ze zo deed, niet als ze hem zo behandelde en boven alles, niet als ze niet bereid was om voor hem te vechten zoals hij duidelijk voor haar gedaan had. Haar ineenkrimpende gedaante bekeek hij traagzaam. "I got you off the damn streets. After you were crying on the floors of a fucking motelfloor like some cry baby. I got you up on your feet again and this is how you thank me?!" Zijn schoenzool kwam met een klap tegen haar buik in, een krachtige uithaal die zelfs hij in zijn onderbeen door kon voelen trekken nu het tegen een van haar ribben terechtkwam. "But I did care enough for you to let you stay. You, under my roof, and yet you dare to act like a motherfucking victim." Haar gehuil kon hem niet minder meer schelen. Hij had al zijn kilheid bijeengeraapt om haar haar tegendeel te bewijzen, het geweld waar ze hem genadeloos toe had gedwongen, ondanks ze als ondankbaar als ze was zat te huilen op de vloer.
"Get up." Weigerend op haar te wachten, greep hij haar bij haar bovenarm vast, haar lijf als een zoutzak omhooggehaald tot ze volledig van hem afhankelijk was om staande te blijven. "Death is something you don't deserve. Too easy for you, my love. You need to suffer just like I do everytime you pull off your bullshit." Zijn nagels leken in haar huid verzonken te zijn. Dat er nog geen bloed bij was komen kijken kon hem genoeg verbazen, maar het bleek haar gegund te zijn om nog geen bloed te laten vloeien nu ze bij de zaak waren. Als ze bij hem thuis aan zouden komen mocht ze niet meer zo gelukkig zijn; net als zijn grove handelingen haar achter hem aan sleurde naar buiten, was de boodschap glashelder dat haar een straf te wachten stond achter het hout van de voordeur.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

Sterling

Haar aandacht was allang weer gevestigd op Raiden en niet meer op het tweetal in het kantoor. Eerlijk gezegd boeide het haar ook vrij weinig wat daar gaande was. Het waren haar zaken niet en ze zou zich er zeker niet mee bemoeien. Ze zag echter wel dat Raiden verstijfde en zijn aandacht richtte op het kantoor. Zou er wat meer spelen? Hij leek wel erg geïnteresseerd als het aankwam op de rich bitch. Een grijns sierde haar lippen toen ze hem opnieuw een stoot gaf. “Oh pretty eyes, that punch was just a warm up to me” Ze gaf hem nog enkele stoten en ontweek ook wat stoten van hem. De stoten die ze kreeg van hem waren meteen erg hard en krachtig. Af en toe had ze moeite om haar evenwicht te behouden als ze met Raiden aan het sparren was maar ook hier kon ze enorm veel van leren.
Haar handen begonnen nu wel echt pijn te doen. Ze gaf Raiden nog een zwakke klap waarna ze een stap achteruit zette. “Hold up, I have to check my hands” Ze plofte op de grond neer in het midden van de ring waarna ze de tape van haar handen af wikkelde. Ze likte haar lippen en keek naar haar kapotte handen. “For fuck sake..” Ze floot op haar vingers en gebaarde naar Rico voor een ijszak. Enkele tellen later gooide Rico de ijszak de ring in waarna ze hem oppakte en deze op haar handen legde. “So, I have some questions for you” Ze likte over haar lippen en ging wat relaxter zitten. “What were you and rich bitch doing in the dressing rooms after the fight” Ze keek opnieuw even naar haar handen waarna ze de zak er wat beter op drukte. “I saw her sneaking away right after the fight. I also saw you storming off to whatever so I followed you. I went into my dressing room first but when I went out I saw her running into yours and I heard you two talking. Well not actually talking since I couldn’t hear a thing but you two were talking for sure.” Ze keek hem aan en zuchtte “What are you and the rich bitch up to, did you knock her up or something because i’m sure Brandon can’t find out about your little conversation” Ze stond op en gooide de ijszak richting Rico waarna ze de tape weer op haar gemakje om haar handen begon te binden. “I mean do you two have a little thing or what”

Mia

Haar hele lichaam deed pijn. Dag in, dag uit leefde ze in pijn. Ze kon het oprecht niet meer aan. Niet mentaal en niet fysiek. Ze kon niet geloven dat zij in deze levensstijl terecht was gekomen. Brandon leek de man van haar dromen maar dromen zijn bedrog. Ze voelde een enorme trap in haar maag. Hoestend pakte ze haar maag vast. Haar ademhaling kwam er piepend en proestend uit. Ze kneep haar ogen dicht terwijl ze zich oprolde tot een bal. Ze kon de trappen en slagen gewoon niet meer verdragen. Haar lichaam kreeg geen enkele tijd om te helen en het brak haar op.
“Because I am a victim” kreeg ze er nog zwakjes uit terwijl ze nog steeds op de grond lag te kermen van de pijn. Het bevel om op te staan was hard en duidelijk. Ze kon echter niet gehoorzamen naar hem. Ze kon gewoon niet omhoog komen hoe graag ze dat ook zou willen. Ze zette moeizaam een hand naast haar lichaam en probeerde zichzelf omhoog te trekken. Ze voelde al snel hoe hij haar hard bij haar bovenarm greep en haar omhoog trok. Ze stond moeizaam op haar trillende benen. Ze zakte half in elkaar van de pijn. Haar rechterzij deed enorm veel pijn en de tranen stroomde over haar wangen. Ze kromp nog meer in elkaar toen hij zei dat ze het verdiende om te lijden. Was ze dan zo verschrikkelijk tegen hem geweest. Had ze hem in het begin van hun relatie geen liefde gegeven of had ze verkeerde keuzes gemaakt. Ze zou er vast en zeker nooit achter komen. Ze begon te hoesten en greep haar zij vast. Haar adem leek net op een ballon die aan het leeglopen was, onregelmatig en hoog. Ze was zowat aan het hyperventileren en alles was wazig maar natuurlijk gaf Brandon geen kik. Hij bleef haar door de gangen sleuren alsof er geen einde aan kwam. Ze voelde hoe haar benen steeds zwaarder begonnen te worden en hoe haar lichaam steeds meer begon te beven. Hoe hard ze ook probeerde, het ging gewoon niet meer. Vlak voordat ze de deuren door liepen om in de zaal uit te komen zakte ze naast hem neer op de grond. Ze ademde snel en alles draaide. Ze hield een hand op haar zij terwijl ze er alles aan deed om rechtop te komen. “I… I.. can’t” mompelde ze buiten adem. “I.. can’t…d..do….thi..this” Ze keek hem verloren aan in de hoop dat hij een greintje medelijden zou tonen ook al wist ze inmiddels wel beter.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Raiden:

Hij wilde zich geen zorgen maken. Hij wilde niet dat ze door zijn hoofd dwaalde als ze weer voor hem verscheen, als hij haar weer zag en zichzelf verplichtte om alles opzij te zetten, gedaan alsof alles hem niet meer boeien kon. Alles had hij net weer achter zich gelaten. Raiden was een ander leven begonnen in een wereld die hij haar niet toewenste en dit ook nooit zou doen. Hij was net op het spoor gekomen dat hij de overtuigingen had om gewoon in zijn eentje door te kunnen gaan zonder slaap over Mia te verliezen, maar dit pad was al bezweken voor hij het had kunnen bewandelen. Hij bleef malen over het geschreeuw, langs zijn schouder kijkend of er enig zicht was door de gordijnen die halverwege de ramen verduisterden, in plaats van dat hij het achter zich kon laten; alles was voor niets geweest.
"Hm.. if that's what you wanna believe." In een ietwat ondeugende bui keek hij haar aan. De stoten die ze hem gaf kon hij nog vluchtig ontwijken, althans de meeste die ze uit wilde delen. Deze die Sterling snel genoeg sloeg kwamen daarentegen met flink wat kracht tegen zijn lijf aan. Ze was fanatiek, dat waar hij graag mee trainde en zich sneller bevond op gebied waar hij niet meer nadenken hoefde omdat hij zich verloor in het spel. Pas toen ze een pauze inlaste en haar bandages af begon te wikkelen keerde zijn bewustzijn weer terug, haar horen praten over de vragen die ze had. Haastig haalde hij een hand door zijn warrige haar. "You givin' up already, baby girl?" Hij lachte eventjes, voor hoelang het duren mocht tot hij merkte dat ze het onderwerp naar Mia verschoof. Daarna bleef er weinig meer van over. "Nothin' you need to worry 'bout." Het plan om haar te vertellen hoe alles in elkaar zat zou nooit voor een seconde in hem opkomen. Het waren haar zaken niet hoe het tussen hem en Mia zat, laat staan dat hij het haar verschuldigd was om te vertellen over een verleden waar hij liever niet bij nadacht. Met een zucht keek hij toe hoe ze de zak ijs op haar knokkels drukte. "It ain't your business, just like it ain't mine what you're life looked like before all of this." Zijn gebrek aan zin om het gesprek verder te laten gaan was onmiskenbaar. Ze had vast al gemerkt dat hij er niet meer over zeggen wilde, als het aan zijn antwoord nog niet af te leiden was dan zorgde zijn gezichtsuitdrukking er wel voor. Hij stapte achteruit, geleund tegen de elastieke touwen die de ring bijeen hielden, zijn armen over elkaar heengeslagen onderwijl hij wachtte tot ze klaar was.

"Hurry up your lazy ass or else I'mma drink the booze by myself."

Brandon:

Haar adem vertraagde opmerkelijk. Het werd moeizamer uitgebracht, een gierend en piepend geluid voorgekomen uit elke hap lucht die ze naar binnen probeerde te werken. Haar huid sloeg steeds bleker uit. Glanzend van het zweet leek ze te zijn, alhoewel het kippenvel langs haar armen het tegendeel bewees van de hitte die hij dacht aan haar te kunnen zien. Ze keek glazig voor zich uit. Ineengedoken in de seconden dat hij zijn greep op haar leek te verliezen en ze als een slappeling op de grond viel. De harde klap waarmee het gebeurde hoorde hij koel aan. Zijn woede speelde niet zozeer als eerder een groot deel van zijn uitstraling; het was het emotieloze wat hem overspoeld had, wat nog waanzinwekkender was dan de enorme boosheid waarmee hij haar een paar minuten geleden bestormd had.
"Oh, hell, you can," siste hij Mia toe. Haar aanstellerige gedrag links laten liggen, trok hij haar meedogenloos terug omhoog, dit keer met een kracht zo sterk dat een rode uitslag zich begon te verzamelen rondom de plek waar hij haar vasthield. Zijn knokkels zagen ijzingwekkend wit. Ze had geen twijfels meer hoeven hebben aan zijn ontwikkelde haat voor degene die hij al zijn liefde had gegeven, want bij het werpen van een nieuwe blik op het meisje, was er geen affectie meer te spotten. Hij gaf haar afkeer, vijandelijkheid zonder daar ook maar meer moeite voor te hoeven doen. Zijn vuist sloeg hij hels tegen haar hoofd. Een enkele uithaal was nog nodig geweest, vervolgens was het een grote rust die haar overnam en alle tegenwerkingen deed verdwijnen. Grommend gooide hij haar over zijn schouder. "Slut."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

“- if I can’t have you, nobody can.”

Een bonkende pijn raasde door haar hoofd. Voorzichtig bewoog ze haar hand richting haar hoofd om deze vast te pakken. Langzaam opende ze haar ogen. Het felle licht dat de kamer in scheen deed pijn aan haar ogen. Het zorgde ervoor dat verschillende steken bonkte in haar hoofd. Enkele gaten in haar geheugen waren het gevolg van de harde klap. Wat er was gebeurd, waar ze was en hoe ze hier terecht was gekomen was allemaal een groot vraagteken. Ze had enkele tellen nodig om zich te oriënteren. Ze had moeite om haar ogen open te houden. Ze gleed met haar hand over de harde houten vloer waarna ze voorzichtig rond keek. Ze zag de sofa, daarnaast het bed en naast het bed stonden twee paar schoenen. Haar ogen gleden van de schoenen omhoog naar de persoon van wie de schoenen waren. Ze kneep haar ogen tot spleetjes zodat haar wazig beeld enigszins verscherpt werd. Ze zag dat Brandon naast het bed stond met iets in zijn hand. Het glinsterde in het licht van de zon maar ze kon niet zien wat het was.
Tergend langzaam trok ze zichzelf overeind van de grond. Haar handen steunend aan het bedframe zodat ze zichzelf op kon trekken. Alles deed pijn en het kostte haar dan ook veel moeite om zichzelf op te trekken. Ze liet zichzelf slapjes tegen het bedframe vallen in een enigszins zittende positie. Ze hield haar heup vast terwijl ze naar Brandon keek. “I don’t want anyone but you” bracht ze zacht uit. Vele woorden die hij zei ontglipte haar. Om het feit dat ze niet helder was maar ook om het feit dat ze te gefocust was om zichzelf overeind te krijgen. “i’m sorry for behaving like I did, I was just tired..” Het waren allemaal leugens maar ze had voor zichzelf besloten dat het hier moest stoppen. Ze moest en zou vandaag ontkomen aan zijn grip, al moest ze er alles aan doen om dit te laten lukken. Ze haalde even diep adem zodat ze weer wat kracht had om te praten. “I never meant to be like that to you, I care about you and I will be better from now on since I am happy about everything you did for me and how you helped me of the streets. Haar ogen hadden moeite om zijn bewegingen te volgen. Ze leunde haar hoofd tegen het bed frame en wreef even over haar voorhoofd. Haar hoofd bonkte en met de seconde leek het erger te worden. De kans op een hersenschudding zat er zeker in maar daar zou ze nooit achter komen. Hij zou haar zeker niet naar de dokter laten gaan aangezien het enorm op zou vallen als ze zo binnen zou lopen. Ze keek voorzichtig op en keek hem aan. Hoe kon hij dezelfde man zijn als een paar maanden geleden. De man die haar hart veroverde en haar weer geluk liet voelen. Hoe kon haar mooie gelukkige leven zou in deugen zijn gevallen door hem. Ze beet verdrietig op haar lip. De duizenden tranen die ze al om hem had gehuild zeiden genoeg. De vele blauwe plekken en wondjes zeiden ook genoeg. Het was altijd haar droom geweest om te trouwen, kinderen te krijgen en gelukkig te zijn, maar hij wist dit in één klap weg te slaan. Ze zou waarschijnlijk nooit meer echt geluk en liefde vinden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Brandon:

"You- You know I meant the best. I'm trying to help you because I love you, why can't you understand? I- I'm trying to pick up a life that's chosen for me, that I have to live because of fate, a life that I wanted to live with you so badly, I really take all the efforts to try to keep you close. But.. You're fading away, you don't even see it. You don't even see that you belong with me, that we could be perfect together, make each others lives so much better than they are.." Stilstaan was te veel gevraagd voor hem. Hij was onrustig, geen vrede meer kunnen vinden om zijn gekerm en gepeins binnensmonds te laten vergaan. Allen rolden ze over zijn tong alsof hij geen bewustzijn meer had over wat hij wel of niet naar buiten bracht. Alles lag overhoop, alles waar hij zo hard aan gewerkt had en op had gebouwd voor hen twee om verder te kunnen leven. Hij voelde zich verraden. Overlopen door zij waar hij het meest om gaf, al was geen tegenwoord genoeg voor Brandon om hier een einde aan te maken. Het sieraad in zijn hand vertelde genoeg. Het stuk ijzer dat in zijn handpalm bungelde en gevaarlijk zijn licht weerkaatste tegen de angstwekkende, donkere muren van de kelderkamer. De ingegraveerde naam bleef in zijn blikveld, opgevallen door het licht dat net tegen de luchtschachten naar binnen wist te komen. Ze glipte door zijn vingers, was steeds verder van hem weg geraakt onderwijl hij degene was die de touwtjes aan elkaar probeerde te knopen. Verward schudde de jongen zijn hoofd. In zichzelf gekeerd ijsbeerde hij door de kamer, zijn ogen onafgebroken gehouden op de ketting die in zijn bezit was sinds hij het om haar hals had zien hangen. "You betrayed me. I've felt like you were more interested in others... but this, this is the bomb that destroyed everything we had. What happened to you, my love. What were you thinking?"
Kleine bewegingen nam hij vanuit zijn ooghoeken waar, die hij nogmaals hoofdschuddend van zich af schermde. "You have to onderstand something, Mia. He ain't worth it. We.. we were meant to be and you know it, you do! But if I can't have you, nobody can." Haar lijf kwam beladen met lusteloosheid overeind. Hij keek toe hoe ze zich op de matras sleepte van het bed, het bed dat zij vele malen hadden gedeeld en hij haar lichaam tegen het zijne had kunnen voelen, haar warmte had kunnen waarnemen indien hij zich tegen haar aan had geklampt. Haar woorden konden niet minder voor hem betekenen. Hij beet het van zich af, het kwetsbare in zijn blikken vervangen door een woede waarmee hij zijn vriendin wanhopig aankeek. "You love someone else, don't you?" De revolver in zijn linker hand hing strak in zijn vingers, verstrengeld langs een trekker die elk moment met frustratie overgehaald zou kunnen worden. "He.. You betrayed me." Het sieraad hief hij op, ernaar gestaard vooraleer hij het hardhandig naar haar toegooide.

"You lied to me."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Levenloos zat ze op bed. Haar lichaam ineen gedoken terwijl haar ogen gericht waren op de grond. Ze durfde hem niet aan te kijken, ze durfde zich niet eens te bewegen. Bang dat het weer een reactie bij hem zou uitlokken. Bang om weer een klap te krijgen. Radeloos staarde ze voor zich uit. Totaal onwetend in wat nu het juiste was om te doen. Enige vormen van paniek en angst raasde door haar hoofd. Hoe zou dit aflopen?. Wat zou er nog gebeuren?. Het zorgde er allemaal voor dat ze zich steeds kleiner en kleiner voelde tegenover hem.
“What do you mean….?” Haar hoofd langzaam aan opgeheven bij het horen van zijn woorden. Ze was niet verliefd op iemand anders. Althans dat dacht ze. Ze heeft enorm veel van Brandon gehouden maar door zijn gedrag en de manier waarop hij haar behandelde is dit enorm genomen. Maar van iemand anders houden, was voor haar iets nieuws. Ze keek hem aan om te zien wat voor emotie er op zijn gezicht geschreven stond. Het was zeker woede. De manier waarop hij zijn wenkbrauwen fronste, hoe hij zijn kaken aanspande en hoe zijn aders zowat uit zijn nekvel barstte, het zei allemaal al genoeg. Haar blik viel echter nu pas op de revolver in zijn hand. Haar adem stokte en ze knipperde even met haar ogen om te zien of het wel degelijk een revolver was. Het gevoel van angst en paniek dat zij al eerder gevoeld had, werd alleen maar versterkt. Haar handen begonnen te trillen en het zweet brak haar uit. Ze wist dat hij in veel staten was als hij boos was maar dit.. Zou hij haar daadwerkelijk neerschieten?. Ze zag hoe de ketting van Raiden in zijn rechterhand bungelde. Ze bewoog haar hand naar haar hals en voelde een leegte. Ze kreeg vrijwel meteen een brok in haar keel. De ketting had enorme waarde voor haar en het feit dat hij daar stond met de ketting beangstigde haar. Ze hield haar ogen gericht op de ketting, elke beweging die werd gemaakt volgde zij. Ze zag hoe hij de ketting hardhandig naar haar toe gooide. Ze liet zich op de grond zakken en snel griste ze de ketting van de grond. Ze hield hem stevig vast in haar rechterhand. Ze balde haar hand tot een vuist en hield de ketting tegen haar borst aan. “I did not betray you, I’ve always been faithful to you, how can you even say that” Haar stem klonk nog zachter dan gefluister. Ze wilde niet dat hij de trekker over zou halen dus ze moest de gedachten uit zijn hoofd halen. Ze had hem niet bedrogen. Het was zelfs iets wat ze nooit zou durven. “I never lied to you Brandon, please explain all of this to me..” Zijn vingers was enkele millimeters verwijderd van de trekker en een akelig voorgevoel betreden haar lichaam. Zou dit het einde zijn? Zou ze op deze manier om het leven komen?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wat was angst? Wat was die ene trilling die ze over haar lijf liet sluipen, die ze haar aandacht over liet nemen van het sieraad tot het moment dat het wapen in haar oog kwam? Was het dat ene gevoel wat hij op wilde wekken en wat Mia overnam in een golf van paniek, of was het een compleet te verwachten reactie waarvan Brandon slechts kon wensen dat het een teken van liefde voor hem overgaf? Misschien had ze dan toch spijt. Dat haar woorden nog enige oprechtheid hadden bevat, zelfs nadat ze hem alles geflikt had wat God verboden had. Zou het?
"I'm not good enough for you, am I?" vroeg hij haar, beide verward als woede. "You just pass me away like a broken machine, some failed project." Een glimp van kwetsing wist aan zijn lichte ogen te ontsnappen. Deze werd in een kwestie van een paar seconden weggewerkt, weer zijn emoties zo hard als staal gemaakt om ze niet langer van het meisje af te laten hangen. Het was toen dat hij het wapen zelf pas op leek te merken. Het bezit wat hij had, de macht die hij over haar kon hebben als hij het maar afdwong. En dat was wat Brandon deed. Met de revolver opgeheven in zijn hand en de loop op haar hart gericht, liep hij vooruit. Steeds een stukje verstreken van de afstand die hij al dagen, maanden, tussen hen in had gevoeld, maar niet verbroken kon worden. Zijn adem klonk snijdend door de kamer. Men kon een speld horen vallen op de vervallen slaapkamervloer, maar het was alsof hij Mia's hartslag kon horen versnellen met elke centimeter die hij dichter bij haar kwam. Zijn eigen hart klopte op een tempo dat niet meer te stoppen was noch bij hem een alarm af liet gaan; hij was al het andere in zijn zicht al verloren geweest. "No. You can't do that. That ain't destined to be." Een halve meter voor het bed stopte hij. Op haar neerkijkend, veegde de top van zijn duim onrustig langs het metaal van de trekker. "Till death do us apart, isn't it?"

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar ogen volgde elke beweging die hij maakte. Haar adem trillerig en zwaar. Ze was als het waren vastgenageld aan de grond, niet wetend wat te doen. Paniek raasde door haar hele lichaam heen. Ze was bang maar ook weer niet. Het gevoel dat dit het einde kon betekenen gaf haar ergens een fijn gevoel. Ze zou zo voor altijd van hem af zijn en gewoon niemand meer tot last zijn, zo voelde ze zich op het moment namelijk. Aan de andere kant wilde ze vluchten, een nieuw leven beginnen en weer gelukkig worden maar het kostte zo enorm veel moeite. Zou ze überhaupt hier weg kunnen komen?. Ze begon te denken over enige manieren om hier weg te komen. Om hier ongedeerd weg te komen. Ze keek naar Brandon en naar de revolver en zuchtte diep. Als ze al een poging wilde doen tot ontsnappen dan zou ze zeker de revolver moeten afpakken, maar hoe?
Ze keek hem aan toen hij begon te praten. Zijn woorden kil en hard. “You’re not a failed project and I never fucking saw you like that Brandon” Sprak ze vermoeid uit.
Het gekraak van de houten kamervloer liet haar slikken. Ze zag hoe hij steeds dichterbij kwam. De revolver gericht op haar borstkas. Haar onderlip trilde en angstig keek ze om haar heen om iets te vinden dat haar enigszins zou helpen. Ze dacht even aan een schoen of een riem maar dat zou allemaal niet werken. Ze zag hoe hij een halve meter van haar af stond en even kneep ze haar ogen strak dicht, alsof ze zat te wachten tot hij haar zou neerschieten. Ze likte haar lippen bij het horen van haar woorden waarna ze met al haar kracht met haar voet in zijn geslachtsdeel trapte. Ze zag hoe hij met zijn vrije hand naar zijn geslachtsdeel greep en hij zijn aandacht niet meer gevestigd had op de revolver. Zo snel ze kon trapte ze ook deze uit zijn hand waarna ze op sprong en de lamp van het nachtkastje trok. Hard haalde ze uit tegen zijn voorhoofd waarna ze nogmaals sloeg tot hij echt neer zou gaan. Ze stapte snel naar het pistool toen ze zag dat hij hierna probeer te reiken waarna ze het oppakte en achter in haar broek stak. “I don’t fucking do death” Ze keek hem kwaad aan en liep snel de kamer uit op weg naar de trap.. Haar lichaam zat helemaal overvol met adrenaline waardoor ze nu ineens kon rennen. Ze had namelijk enorm veel pijn maar ze dacht er nu geen seconde aan. Ze moest en zou hier nu wegkomen. Dit zou ook haar enige kans zijn want als hij haar nu te pakken kreeg dan zou het erg slecht aflopen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Snelheid. Het kwam voort uit een lome beweging die hij had vervolgd, een pad dat hem naar Mia toebracht, maar eentje die hij verstreek met geen nieuwe gevoelens van liefde om de tijd mee op te vullen. Om zijn hart sneller te laten kloppen zoals het anders hoorde. Zijn borstkas leek dan wel te keer te gaan vergeleken met anders, hij wist te vertellen dat het geen affectie was wat door hem spoelde, die ene paar millisecondes dat het pistool op haar gericht werd en de loop het midden van haar bovenlijf vond. Op dat precieze ogenblik was het niet meer en niet minder dan een boosheid die hij in nog geen tijden gevoeld had, gericht op diegene voor wie hij alles over had en doch bereid was een kogel door haar heen te jagen, om dat te laten blijken.
Een steek van pijn trok door hem heen. Brandon kromp ineen, een kleine kreun gegaan door de kamer voor de jongen hier erg in had. Het evenwicht verloor hij te onverwachts om overeind te kunnen blijven. Slap kwam hij op de grond terecht, zijn hoofd bonkend van de klap. Zijn hand greep daarna vrijwel meteen naar de plek waar ze zo ruig tegenaan trapte, van zijn stuk gebracht door de snelle bewegingen die daarop volgden. Het wapen wist Mia in een flits te bemachtigen. Alsof het niets was, werd hij creperend van de pijn achtergelaten op de vloer. Voor dood, wellicht, indien hij haar steeds sneller hoorde hollen in de gang en het prettige geluid van haar ademhaling zo hijgend kon horen verdwijnen. Ze raakte verder van hem weg. Alsmaar verder onderwijl hij zich weer op zijn benen wist te slepen om haar ontsnapping te voorkomen. Hij kon het niet toestaan hoe ze hem verwaarloosde en besloot te vluchten, niet na alles wat er gebeurd was.
"No, you're gonna regret this," hijgde hij, haar aanstarend vanaf de bovenzijde van de traptreden waar ze zo vluchtig haar uitweg zocht. "You will pay for this!" Zijn zij viel tegen de leuning weg. Een duizeligheid kwam harder aan hij toegeven wilde, makend dat zijn lijf het dit keer begaf zonder hem nog een nieuwe kans te geven; hij zakte langzaam langs de muur naar beneden.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn woorden drongen niet eens meer bij haar binnen. Ze zag enkel de voordeur die steeds meer in beeld kwam. Ze trok de deur open en rende de deur uit. Het was enorm koud buiten, enige regendruppels vielen naar beneden maar het interesseerde haar niks. Ze rende zo hard als ze kon de straat uit, maar waarheen?. Vrijwel meteen schoot Raiden in haar hoofd. Ze had niemand meer en ze hoopte dat hij haar tenminste voor vanavond onderdak kon bieden. Het was immers laat en ze had enorm veel pijn. Haar lichaam was gewoon op en om nu een motel te zoeken was iets waar ze niet toe in staat was. Ze wist natuurlijk waar Raiden zat en zo snel ze kon vervolgde ze haar weg naar de dungeon. Ze keek af en toe om zich heen om te zien of Brandon niet ineens met zijn auto door de bocht kwam scheuren. Het bleef echter akelig stil in de straat.
Het duurde haar toch zeker voor haar gevoel wel een minuut of twintig om bij de dungeon aan te komen. Het regende inmiddels niet meer maar wel was het erg koud. Ze liep in een shirtje en een legging en dat was nou niet bepaald iets wat je warm zou houden. Ze wreef met haar handen over haar armen terwijl ze naar de deur stapte van de dungeon. Ze bekeek zichzelf even kort. Bloed zat op haar kleding en op haar handen. Het zou haar ook niks verbazen als ze onder haar kleding ook nog onder het bloed zou zitten. Ze merkte nu ook pas weer hoeveel pijn ze had bij haar ribben. Ze had nog niet eens de tijd gehad om dit te bekijken thuis aangezien hij haar bewusteloos naar huis had genomen en de seconde dat ze wakker werd barste het al los tussen hen. Ze bewoog haar hand naar de bel, enkel om hem weer terug te trekken. Deed ze hier wel goed aan?. Ze hoorde af en toe wat geluiden vanaf de andere kant van de deur komen en ze beet op haar lip. Ze had weinig keus dus aanbellen moest ze zeker. Het koste alleen zoveel moeite om dit te doen. Ze bewoog haar hand nogmaals naar de bel om deze vervolgens toch in te drukken. Een hard geluid volgde en even schrok ze op. Ze nam een stap achteruit en keek naar beneden. Ze schaamde zich haast dat ze hier zo aan de deur stond op dit tijdstip. Ze hoopte dat Raiden haar binnen zou laten en hij zijn haat even aan de kant zou kunnen schuiven. Al zou ze op de grond moeten slapen, alles beter dan op straat. De kans dat ze dan gevonden werd door Brandon was helemaal groot en hier voelde ze zich ook veiliger.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Sterling:

Schel ging het door het gebouw. De toon van de bel die geenander zich van zijn bezigheden ontdoen kon, maar haar zo gestoord had dat ze als enige de taak om de deur te openen, gedwongen op zich moest nemen. Interesse voor anderen hadden ze tenslotte nooit gehad. Het kon haar niet minder schelen vergeleken met de rest wie dacht aan te moeten kloppen, al wist ze zeker over te brengen dat ze redelijk geïrriteerd was, zich afvragend wie zich durfde te vertonen op hun stoep. Een vraag die Sterling al snel beantwoorden kon; het was de rijkeluisvrouw van de comissie geweest tegen wie ze neer moest kijken toen eenmaal de deuropening vrijgemaakt was, haar donkere ogen waterig naar de hare gericht.
“Forgot ya pearls?” Haar arrogante uitdrukking bleef, geen moeite gedaan om het te verbloemen, onderwijl ze het meisje van top tot teen bekeek. Het bloed wat aan haar hing was met grote hoeveelheden zichbaar. Vers, luguberrood glom het in de nacht, van haar kleding afdruipend alsof er geen einde aan komen zou. Medelijden ontbrak. Het uiterst tegenovergestelde kwam zelfs bij haar kijken: ze greens. Het stond haar aan dat ze een pak rammel had moeten verduren, ze kon niet zeggen dat ze geen greintje van de lol voelen kon. Het oog van Raiden zou niet op haar vallen in deze toestand. Ze kon hem wel vergeten, iets wat ze zich in stilte bedacht.
Relaxed leunde ze tegen het kozijn van de deur. “What you want?”

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het gekraak van de deur liet haar op kijken, recht in het gezicht van Sterling. Alsof haar moed nog niet in haar schoenen lag, dan zou het nu onder de aardkorst liggen. Ze likte haar lippen en schudde haar hoofd. “I don’t give a two shits about pearls.” Ze probeerde langs Sterling naar binnen te kijken om te zien of Raiden ergens te bekennen was. Echter was de gang erg lang en donker en kon ze niks zien. Ze wreef over haar zij en begon te hoesten. Haar gehoest klonk niet al te best maar dat vond ze ook niet gek. Ze zag hoe Sterling begon te grijnzen en alles in haar wilde die grijns van haar gezicht stompen maar als ze dat zou proberen zou ze helemaal ten dood geschreven zijn. Ze veegde haar hand ruw onder haar neus. Een mix van snot en bloed droop uit haar neus. Ze keek even naar het bloed aan haar vingers en veegde het af aan haar broek. “Is Raiden home, I need to talk to him” Ze keek het meisje met een strakke blik aan. Ze zag hoe Sterling haar geïrriteerd aan keek en met haar ogen rolde waarna ze naar voren stapte en met één voet binnen stapte. Ze gaf Sterling een zachte duw en keek haar aan. “It’s urgent so move out of my way” Ze stapte het huis in en liep Sterling voorbij zonder haar nog een blik te gunnen. Ze voelde de ogen van Sterling zowat door haar lichaam branden maar het kon haar op dit moment geen worst wezen. Ze liep langzaam door de gang en schrok op toen Sterling de deur dichtsloeg. Ze slikte en liep de gang door naar de eerste de beste deur. Ze klopte op de deur en wachtte tot iemand open zou doen. Enkele seconden gingen voorbij maar niemand opende de deur dus besloot ze verder te lopen. Ze liep de trap op en greep naar de leuning toen ze bijna uitgleed over een bierflesje. Het was een enorme troep maar zelfs dat interesseerde haar op het moment helemaal niets. Ze liep naar de deur aan haar rechterkant waarna ze op de deur klopte. Ze wachte enkele tellen maar niemand deed open. Net toen ze door wilde lopen hoorde ze het gekraak van de deur. Ze keek door het spleetje en zag een van de vechters staan. Ze kende zijn naam niet maar ze had hem één keer eerder in de ring gezien. “Have you seen Raiden?” Vroeg ze zo voorzichtig mogelijk terwijl ze wachtte op een reactie. Ze zag hoe de jongen de deur wat verder opende en haar van top tot teen bekeek. Een sterkte alcohollucht drong haar neus binnen en het kostte haar moeite om niet te braken. “You sure as hell look bad homegirl, he’s on the second floor, third door to your left” Hij likte zijn lippen en bekeek haar nogmaals van top tot teen. “Take care” Hij sloot de deur met een klap waarna ze weer omdraaide en richting de trap liep. Ze liep met moeite de treden omhoog. Dit deed nog meer pijn dan normaal lopen en ze was daarom erg blij dat ze bijna boven was. Ze liep zenuwachtig verder door de gang op de tweede etage totdat ze stilstond voor de deur van Raiden. Ze hief haar trillende hand waarna ze twee keer op de deur klopte. Ze leunde tegen de deurpost en wachtte geduldig tot hij open deed. Ze begon weer te hoesten. Ze sloeg haar hand voor haar mond en hoestte een paar keer waarna ze haar hand bekeek. Kleine bloedspetters waren zichtbaar op haar hand, haar onderlip begon te trillen en haar ogen begonnen te wateren. Ze hoopte zo dat Raiden open zou doen en haar binnen zou laten. Ze was radeloos en hij was haar enige hoop.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback:

"What did professor Greenfield say about your project?"
"He was impressed. Said he had never seen a project like this with such good data and research."
"Of course he was impressed. You won the scholar ship! As one of the best students in your class."

Een glimlach brak door op zijn broeder's gezicht. Zijn witte tanden perfect ontbloot, indien hij een beetje geglunder losliet in zijn ogen met het aanhoren van hun vader's lovende woorden. Het glas werd als vanzelf opgeheven. Hijzelf bleef stil zitten; eerder terughoudend dan enthousiast keek hij naar het bord met eten, dat nog onaangeroerd lag zoals het er neer was geplaatst.
"Did you hear him, Raiden?" ging langs hem heen, de blik van zijn vader op hem voelen branden. "If you were more like him, you'd be so successful.. The Felgrim family'd want you to be their son in law right away, but not like this. Look at you!"
"Yes, father. You're right, father." Hij hees zichzelf op in de stoel. Zijn rug rechtte hij, zich bewust van de bevelen die hij aan voelde komen vanuit de andere kant van de tafel, het hout voelen schrapen langs zijn rug waarlangs enkele rillingen hun weg wisten te vinden. Als vanzelf sloegen zijn ogen neer op het fluwelen tafelkleed.
"I'll try harder."

Yeah, I'd rather be a lover than a fighter
'Cause all my life, I've been fighting
Never felt a feeling of comfort
All this time, I've been hiding
And I never had someone to call my own, oh nah
I'm so used to sharing
Love only left me alone
But I'm at one with the silence

Frustratie keerde terug. Hij was teruggesleept in een tijdperk waar hij zonder het gemerkt te hebben in terecht was gekomen, weggedommeld in zijn onderbewustzijn alsof het niets was. Het viertal sigaretten op zijn nachtkastje waren al opgebrand geweest, geen vuur meer overgelaten behalve het beetje damp wat er nog aan ontsnapte. De vijfde bevond zich al die minuten in zijn hand. Wachtende op het moment dat hij het niet kon hebben om zonder deze zijn ervaringen te herleven; hij leek zichzelf goed genoeg te kennen om te weten dat hij de gewoonte onmogelijk verwaarlozen kon. Binnen een fractie blies hij de stoom af met het grijs, trekkend in de lucht van zijn koude slaapkamer.
Dat iemand aanklopte was ongewoon, simpel om de reden dat ze schaamte of andere gevoelens in die richting nooit toonden of dit probeerden te voelen. Het kwam uit onverwachte hoek dat hij alsnog dacht een vuist tegen de deur te kunnen horen, eveneens gehoest waarmee zijn dagdromen ongenadig verstoord werden en de schakel in zijn hoofd weer omgezet; hij moest het verdovende en rustgevende achter zich laten, hoe graag hij zich ook weer terug had getrokken om een nieuwe fles aan zijn lippen te zetten.
Slenterend liep hij naar de deur, zijn bed achtergelaten met enige tegenzin. Zijn langzame tempo en weerzin maakte echter geen verschil in de situatie. Het werd van hem geacht de deur te openen, iets wat al snel gebeurde, ondanks dat Raiden al zijn vermoedens had over het bezoek. “What you want Grey, I told you-“
De deurklink bleef hangen in zijn handen. Shock, het ongekende als het ging om zijn emoties, overviel hem razendsnel. Het bloed leek te dansen voor zijn ogen. Ongeloof was een beter woord geweest. Hij had niet gedacht dat het ooit zover komen zou, dat wat ook zijn gestamel veroorzaakte: hij kon niet bevatten wat er gebeurde.
“Mia?” De sigaret liet hij uit zijn vingers vallen, het op de stenen ondergrond laten liggen zonder het een keer kijken waardif te vinden. Het gebeurde als vanzelf, het vervagen van dat om hem heen. Zij hield zijn pupillen vastgenageld aan haar verminkte lichaam en zijn sprakeloosheid vergrootte slechts meer met elk beetje van wat ze uitstraalde. Het was te veel voor hem om ineens in zich op te kunnen nemen. “What happened? .. Who did th-“ Voor een tweede keer wist hij zijn zin niet af te maken. Hij was overweldigd door al haar verwondingen, door de radeloosheid die ze hem meegaf, en stapte daarom maar zwijgend achteruit zodat de deuropening vrij werd. Praten wilde hij, maar hij wist niet hoe.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld