Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het nare gevoel was deel fascinatie bij Blair. De magie was ontzettend sterk. Waarom zou iemand voor zoiets kleins, zoveel magie gebruiken? Dat leek nogal excessief. Tenzij... wat als de magie die ze zag niet van een of twee spreuken was, maar van meerdere?
Lang om erover na te denken had ze niet voordat Ambrose door zijn knieën zakte. Blair wilde hem opvangen maar was net te laat. Gelukkig had hij zichzelf vast kunnen houden. Dat was bij Adner een ander verhaal. Blair sprong op de balie en gleed naar de andere kant, zich beseffend dat om de balie heen rennen kostbare seconden zouden kosten, en knielde neer bij de vrouw. Ze leefde nog maar ze werd niet wakker, was alsnog erg zorgelijk was.
'Ambrose, je moet iemand gaan halen!' riep ze over de balie heen. Haar ogen verlieten Adner voor geen seconde. Ze wilde haar leven niet op haar geweten hebben staan.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Met de nodige moeite wist Ambrose zich overeind te duwen. Hij wist dat het haast had en dat hij op moest schieten, maar zijn benen werkten ontzettend slecht mee. Na een paar onzekere stappen vond hij langzaam maar zeker zijn balans terug. Hoe verder weg hij van Adner kwam, voelde hij zich steeds iets beter. Tuurlijk, de hoofdpijn zou waarschijnlijk tot morgen blijven en hij voelde zich nog steeds kotsmisselijk, maar hij kon in ieder geval weer blijven staan.
Het duurde niet lang voordat hij twee docenten vond die stonden te kletsen met elkaar. Hij riep om hun aandacht te krijgen en haastte zich naar hun toe. "Het is mevrouw Adner, ze is onwel geworden," legde hij snel uit, iets buiten adem. "Ze is nog bij de balie van de bibliotheek. Ze is bewusteloos," voegde hij eraan toe.
De twee docenten keken elkaar kort aan. Een van hen besloot medische hulp te gaan halen terwijl de andere alvast met Ambrose mee terug naar Adner liep. Het duurde niet lang voordat er meerdere docenten, studenten en een dokter was gearriveerd. Ambrose bleef maar een beetje op een afstandje staan terwijl hij Blair probeerde te vinden in de kleine menigte. Ineens voelde hij een hand om zijn bovenarm; het was een van de docenten die hij als eerste had gewaarschuwd.
"Wat is er gebeurd? Wat was er aan de hand toen ze onwel werd?" vroeg hij, maar op de een of andere manier kreeg Ambrose niet de indruk dat hij zich zorgen maakte om Adner.
Hij trok zijn arm los. "Niks. Blair en ik zochten een boek voor haar project. Ineens zakte ze in elkaar."
De docent trok een wenkbrauw op en deed zijn mond open om nog iets te zeggen, maar Ambrose deed een stap van hem weg. "Blair?" riep hij, "Zullen we gaan?"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
De tijd leek tergend langzaam voorbij te gaan terwijl Blair wachtte totdat Ambrose terugkwam. Ze hoopte dat het allemaal we meeviel, dat ze misschien enkel flauw was gevallen en de situatie niet levensbedreigend was, maar het bleke gezicht van mevrouw Adner in combinatie met waar ze het zojuist over hadden gehad... Er was meer aan de hand en het had te maken met de amnesie vloek. Een vloek die ook over Blair was uitgesproken.
Het werd uiteindelijk van Blair overgenomen. Een man die ze niet herkende kwam naast haar zitten. Aan zijn kleding kon ze zien dat het een docent was. Vervolgens duwde een dokter hen allebei opzij. Hij probeerde Adner wakker te krijgen, maar ook hij kwam er vrij snel achter dat het serieuzer was dan slechts een overwerkte bibliothecaresse.
Bij het horen van Ambrose's stem, stapte Blair eindelijk weg van alles. Sterker nog, ze wilde niets liever dan hier wegkomen. Toen pas merkte ze op dat er een flink publiek was komen kijken. Het was overweldigend om zoveel ogen haar kant op gericht te zien. Blair stormde achter de balie vandaan, langs Ambrose, de bibliotheek uit. Ze kon hier niet meer zijn. Wilde hier niet meer zijn. Het feit dat magie op deze manier gebruikt kon worden... voor het eerst in een lange tijd wilde Blair weer naar huis vluchten. Opgeven en verdwijnen.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Al snel zag hij Blair uit de menigte opduiken. Ze had een beetje een blik in haar ogen als een opgejaagde kat en zo reageerde ze ook. Ze dook door de mensen heen en liep schijnbaar zo snel als ze kon langs hem heen. In ieder geval gaf het hem een goed excuus om er ook vandoor te gaan.
"Blair?" riep hij achter haar aan, in de hoop dat ze hem de kans zou geven om haar bij te benen, maar ze liep verder. Hij moest de neiging om met zijn ogen te rollen weerstaan. Een beetje begrip opbrengen moest kunnen, toch? Hun uitje was immers uitgelopen op niets anders dan een in elkaar gezakte bibliothecaresse. Geen boeken, geen antwoorden, niet eens een kleine hint. Hij kon niet ontkennen dat het hem ook niet teleurgesteld had. Het enige wat het had opgeleverd, was meer vragen. Wat was er met Adner aan de hand? Als het een effect was van de amnesie-vloek, zou het Blair ook kunnen overkomen? Bij die realisatie begon hij toch wat sneller te lopen.
"Blair, alsjeblieft. Wacht even. Kunnen we praten over wat er is gebeurd?" zei hij, bijna smekend. Hij snapte dat ze overstuur was. Normaal zou hij vooral geïrriteerd zijn, maar hij had een rare behoefte om te proberen om haar zich beter te laten voelen, om het op te lossen. Alles oplossen was natuurlijk niet nodig, maar misschien kon hij in ieder geval op een of andere manier helpen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Nadat ze even had gelopen, besloot ze naar Ambrose te luisteren. Ze wachtte even. Of ze zou luisteren, dat was een tweede. Er ging zoveel door haar hoofd dat ze het zelf niet eens meer bij kon houden. Er was slechts een constante in de chaos: het bleke gezicht van Adner.
Al haar verdriet, al haar angst, al haar woede, alles kwam naar boven drijven. Blair slaakte een kreet en sloeg de muur met haar vuist. Het zou haar het meeste pijn doen, tenzij Miv fysiek het kon voelen maar daar ging ze niet vanuit,dat was misschien ook de bedoeling. De pijn zou voor focus zorgen. Toch? Dat had ze gehoopt. De energie die door haar lijf gierde stopte echter niet. Het hek was van de dam en niets kon de overvloed van emotie nog stoppen.
'Godverdomme!' schreeuwde ze. Ze bonkte met haar vuisten, trapte een plant omver, smeet een tafeltje om. Haar ademhaling was zwaar en zat hoog. Het was alsof ze niet genoeg lucht kon krijgen. Het was die amnesie vloek. Dat zou kunnen betekenen dat als ze niets zouden doen, als Blair steeds black-outs bleef krijgen, dat zij op een gegeven moment... Ze schudde wild haar hoofd. Misschien zou het de gedachte doen verdwijnen.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Met grote ogen bekeek hij het tafereel wat voor hem afspeelde. Hij had Blair wel vaker boos gezien, maar dit was anders. Even kon hij alleen maar verbijsterd toekijken hoe ze tekeer ging. Hij kromp iets ineen toen ze begon te smijten met spullen. De spullen boeide hem niet zoveel. De plant deed een beetje pijn, maar daar kon hij zich overheen zetten. Waar hij zich veel meer zorgen om maakte, was dat ze haarzelf straks serieus zou kunnen verwonden.
Toen zag hij haar hand, de hand waarmee ze de muur in elkaar had proberen te slaan. Het zag er niet goed uit. Hij kon niet precies zien of haar hand alleen maar rood was van de impact, of dat ze bloedde. Hoewel hij er een beetje nerveus van werd om haar in deze staat te benaderen, moest hij iets doen. Voordat hij zichzelf weer om kon praten, stapte hij dus resoluut naar haar toe en pakte haar hand. Het zag eruit alsof het een pijnlijke blauwe plek zou worden en haar huid was op verschillende plekken iets gescheurd. Hij wist niet of ze onbewust magie aan het gebruiken was of niet, maar om de een of andere reden deed het hem pijn om haar zo te zien. Voordat hij er goed over na had gedacht, trok hij haar naar zich toe in een knuffel. Hij wikkelde zijn armen stevig om haar heen. "Het komt allemaal wel goed, oké?" Het was even het enige wat hij kon bedenken om te zeggen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair had verbaasd opgekeken toen Ambrose haar hand pakte. Deels omdat het pijn deed, deels omdat hij haar hand had gepakt. Dat was raar. Of onverwacht. Een van de twee, in ieder geval. Wat hij vervolgens deed, had ze al helemaal niet zien aankomen.
Ze stond even stil, haar armen verstijfd langs haar lichaam en zijn armen om haar heen. Het enige wat ze nog hoorde was haar veel te hoge ademhaling. De warmte van zijn lichaam tegen het hare deed haar langzaamaan ontspannen. Het was lang geleden dat iemand haar zo vast had gehouden en dat gevoel, dat veilige gevoel, had ze enorm gemist.
Blair hield haar handen tegen zijn borst, hield zich klein, en probeerde haar tranen te onderdrukken. Het lukte niet. Ze greep zijn shirt vast in haar vuisten, op zoek naar vastigheid, terwijl ze ineenstortte. Misschien moest ze opgeven. Natuurlijk zou dat stom voelen voor een tijdje, maar misschien was het beter zo. Deze pijn kon niet goed zijn, kon het niet waard zijn, of wel? Ze wist het niet meer. Ze was moe en gestrest en ze wilde niet meer.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Het leek erop alsof hij voor de verandering een keer juist had gehandeld. Alhoewel, Blair had hem nog niet weggeduwd of in elkaar geslagen, dus dat zag hij als een overwinning. Hij was nooit zo goed geweest in het troosten van anderen. Hij wist überhaupt niet zo goed wat hij met zijn eigen emoties aan moest, laat staan met die van iemand anders. Vooral iemand zoals Blair, iemand waar hij om gaf. Want dat kon hij niet langer ontkennen. Ze hadden dan wel een lastig begin gehad, maar dat maakte nu niet meer uit. Voor hem niet, in ieder geval.
Hij bleef dus maar staan, met Blair in zijn armen. De gebeurtenissen van eerder werden haar duidelijk te veel en toen haar schouders begonnen te schokken van het huilen voelde kon hij haar alleen maar dichter bij zich houden. Zelf voelde hij ook een brok in zijn keel opkomen. Hij probeerde zijn opkomende emoties ver weg te stoppen. De laatste keer dat hij zo was beïnvloed door de gevoelens van iemand anders was... misschien wel nooit?
Zonder de omhelzing te verbreken, fluisterde hij: "Blair?" Hij beet even op zijn lip, voordat hij verder ging. "Dus de bibliotheek liep nergens op uit. Kan gebeuren. Dat is niet de enige plek op school waar we informatie kunnen vinden. We gaan deze vloek opheffen, echt waar. Ik stop in ieder geval niet met zoeken voordat het is opgelost, dat beloof ik je."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair veegde haar tranen weg en probeerde weer terug kalm te worden. Het hielp dat Ambrose de juiste woorden zei, dat hij haar leek aan te voelen. Hij zat er alleen naast, een klein beetje maar. Ze schudde haar hoofd, zoekend naar de juiste woorden om te zeggen, proberend haar gedachte te ordenen.
'Ambrose, het is niet dat. Niet alleen, dat,' verbeterde ze zich. Ze dacht aan Adner, aan de vloek. 'Wat er gebeurde met mevrouw Adner... Ambrose, dat was magie. Het was de vloek. Een sterke vloek, een sterke magie, misschien waren het wel meerdere vloeken, ik weet het niet, maar... als dit het effect is van gerommel met deze magie...' Blair hield haar hoofd vast. Het was nu niet enkel meer een onderzoek voor antwoorden, het ging nu misschien wel om haar leven.
'Ambrose, wat als ze niet meer wakker wordt?' Ze keek hem aan, haar blik verloren. 'Wat als dit de reden is dat deze magie verboden is omdat het eigenlijk gewoon een langzame dood is, een mislukt experiment?'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose verstijfde toen Blair weer sprak. Het idee was bij hemzelf ook opgekomen, maar om het zo hardop te horen, voelde toch anders. Door het te zeggen, voelde het definitiever, alsof het waar was. Dat wisten ze natuurlijk niet zeker, maar hij was er wel bang voor. Hij schudde zijn hoofd en ontweek haar blik. Hij wist een tijd lang niet wat hij moest zeggen. Hij had het idee dat alles wat hij kon zeggen, fout zou zijn.
Uiteindelijk was het enige dat hij kon zeggen: "Dat kan niet waar zijn." Want als wat ze zei waar zou zijn, zou dat betekenen dat zijzelf misschien hetzelfde lot zou ondergaan. Zijn stem klonk schor en hij keek nog steeds naar de grond. Hij haalde een hand door zijn haar en zuchtte. De implicaties van haar woorden waren duidelijk. Als het bij Adner zo verkeerd kon gaan, kon dat bij haar ook. Daar wilde hij liever niet aan denken. In plaats daarvan, probeerde hij terug te halen wat er precies gebeurt was. "Het voelde anders. De magie voelde anders dan bij jou." Hij begon een beetje zenuwachtig heen en weer te ijsberen. "Er was iets bijgekomen, naast wat ik normaal voel. Alsof er een tweede vloek was. Misschien is de vloek gewoon twee keer gebruikt, of misschien was het heel iets anders." toen stond hij abrupt voor haar stil. "Wat het ook was, we gaan hierdoor niet opgeven. Sterker nog, dit is des te meer reden om door te zoeken naar de oplossing." Misschien als ze weer konden brainstormen over oplossingen, hoefde hij niet meer te denken aan wat er zou gebeuren als ze faalden.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair voelde al haar energie verdwijnen toen Ambrose ontkende dat het een mogelijkheid kon zijn. Waarschijnlijk bedoelde hij het goed, maar het minste wat hij kon doen was haar gevoelens valideren. Misschien was de magie anders, dat was inderdaad een mogelijkheid, maar het feit bleef dat ze geen idee hadden waar ze mee bezig waren en dat ze nooit een idee zouden krijgen als ze niet de bibliotheek in mochten.
'En waar gaan we dan zoeken?' vroeg ze, al kwam het er haast lusteloos uit. 'De bibliotheek, waar we niet in mogen? Er zal geen google-pagina zijn die ons in de juiste richting zal wijzen, Ambrose, we kunnen geen kant op hier. Het maakt niet meer uit wat we doen, het is gedaan. Klaar.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose zuchtte. Blair had misschien wel een levensgevaarlijke amnesie-vloek, maar zijn vloek was dat hij nooit van zijn leven een keer het goede kon zeggen. Oké, die van haar was iets erger, maar hij zou de wereld geven om eens in zijn leven een keer goed met woorden te kunnen zijn. Misschien moest hij gewoon maar niets meer zeggen, misschien zou dat beter zijn.
Maar toen had hij een idee. Een idee wat misschien nog iets zou kunnen opleveren ook. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. "Het is nog lang niet gedaan," zei hij, "Ik weet waar we kunnen zoeken." Hij liet even een pauze vallen. Hoe zou hij dit kunnen brengen zonder dat het idioot over zou komen? Hij haalde diep adem. "Wie weet er het meest over magie op deze school en heeft sowieso al het een en ander te maken met de hele kwestie? Mijn vader." Het kwam er iets meer twijfelend uit dan hij bedoeld had, maar hij herpakte zich. "We gaan zijn kantoor doorzoeken." Of ze veel zouden kunnen vinden, wist hij ook niet zo zeker, maar het was in ieder geval een begin en hopelijk voldoende om te zorgen dat Blair niet meteen opgaf.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair trok een wenkbrauw op. Die had ze niet aan zien komen. Ambrose had tot nu toe alle connecties met zijn vader genegeerd of ontkent, dus dat hij nu voorstelde om in te breken in zijn kantoor... het was vreemd genoeg hartverwarmend. Het liet zien dat hij daadwerkelijk aan haar kant stond, voor zover hij dat niet al had aangetoond.
'Als we gepakt worden, worden we waarschijnlijk geschorst,' zei Blair, vooruitdenkend over de mogelijke consequenties. 'Het vertrouwen tussen jou en je vader zal worden geschaad. Zou je het dan nog steeds willen doen?' vroeg ze. Als hij terug zou krabbelen, dan zou ze het hem misschien niet eens kwalijk nemen. Ze het zelf doen. Nu het idee in haar hoofd zat, ging het niet meer weg, hulp of geen hulp.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Oké, misschien had hij dit plan nog niet helemaal uitgedacht. Ze had wel hele goede punten. Maar niet goed genoeg om hem van gedachten te brengen. Hij en zijn vader hadden het nooit ontzettend goed met elkaar kunnen vinden, maar alsnog zou zijn vader nooit denken dat zijn eigen zoon iets zou stelen, of iets anders ongepast uit zou halen in zijn kantoor. Blair, aan de andere kant...
"Als jij gepakt wordt, wordt je inderdaad geschorst," zei hij, "Maar als ik gepakt word, kan ik wel iets bedenken. Het is m'n vader, ik zeg gewoon dat ik een pen zocht, of zoiets. Niets aan de hand. Ergste wat er kan gebeuren is dat hij me na laat blijven. Maar voor jou kan het wel gevaarlijk zijn. Misschien moet ik dit maar zelf doen." Als hij Blair een klein beetje kende, en hij dacht graag dat hij haar wel degelijk kende, dan zou ze dit niet leuk vinden. Maar het was het proberen waard. In ieder geval zou hij een poging gedaan hebben om haar buiten schot te houden.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair sloeg haar armen over elkaar heen en histe toen haar hand haar arm raakte. Oké, dat deed pijn. Slim gedaan, Blair, heel goed. Ze schudde haar hoofd en keek Ambrose aan.
'Je gaat niet alleen,' zei ze resoluut. 'Dit is mijn probleem waar je in verzeild bent geraakt, dan kan ik je niet alleen alle risico's laten nemen, dat zou niet juist zijn.' Daarnaast... ze zou zich dan altijd afvragen of hij niet iets had gemist. Hij kende de ruimte immers, voor hem zouden veel dingen 'normaal' zijn, puur omdat hij gewend was ze te zien. Voor haar was het nieuw, wat betekende dat ze een vers perspectief zou hebben op het kantoor. Zou zou dingen kunnen zien die hem nog nooit eerder waren opgevallen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld