Duchess schreef: Faelar lachte zacht, waarna hij even over het water uitkeek. 'Als je het zo waardeert...' begon hij voorzichtig. 'Waarom... Probeer je het niet ook...?'
Rye schreef: Dayla haalde een hand door jaar haar heen. Vervolgens blies ze de lucht langzaam uit haar longen. 'Omdat... ik... ik geen idee heb wie ik ben...? Of zelfs wat ik ben...' Ze glimlachte wrang. 'Dus waarvoor zou ik dan sterven?'
Rye schreef: Dayla keek opzij. 'En wie is Dayla? En wát is Dayla? Weet je hoe moeilijk het is om geen flauw idee te hebben waar je thuishoort, maar zeker te weten dat-' Dayla beet op haar lip en stopte met praten. Ze wilde het zo graag weten. Maar waarschijnlijk zou ze er nooit achter komen.
Duchess schreef: Faelar keek haar even aan en knikte zacht. 'Ja. Ja dat weet ik. Misschien iets minder goed dan jij, maar toch...' glimlachte hij scheef. 'Maar dat betekent niet dat ik mezelf niet ben, of zijn mag. Wie ikzelf dan ook mag wezen.'
Duchess schreef: Faelar trok zijn schouders op. 'Je niet aanpassen omdat anderen dat van je verlangen? Doen en laten wat je wilt? Zolang het... Nog een beetje gangbaar blijft, zeg maar...' Het moest wel legaal blijven.
Rye schreef: Dayla schaterlachte. 'Maakt het jou werkelijk uit wat gangbaar is? Je komt bijna elke dag te laat. Ik moet een nieuwe straf voor je bedenken, van deze lijk je niet te leren.'
Rye schreef: Dayla lachte even. 'Alsof we dat nog niet hadden gemerkt,' zei ze. Ze haalde diep adem. Eigenlijk was dit best wel fijn. Even niet letten op alles wat ze moest zeggen of doen...
Rye schreef: 'Dat is nog altijd te laat,' zei Dayla. 'Een enkele seconde kan het verschil betekenen tussen leven en dood op een slagveld, hoe vaak moet ik dat nog herhalen Faelar?'